ای کرامت محض!

ای معطی بی مانند! عالم، دل به بخشندگی بی شائبه تو خوش داشته و ما آن چنان به مهربانی ات امید بسته ایم که خود را مستحق هرگونه کرامت، از سوی تو دیده ایم؛ حال آنکه استحقاق هر عطا، تنها به گستردگی و بی کرانگی تو مربوط است.

ای رأفت تام و ای کرامت محض! مانند همیشه خداوندی ات، باز هم ما را در پناه و در امان خویش، به سمت بلوغ بندگی، هدایت کن!

آرامش را به جان آدمیان میهمان کن

خداوندا! به هر ذره ای که دقیق می شوم، نظم و حکمت تو مرا به شگفتی وامی دارد. مگذار غرق شدن در امور جهان، مرا از دقت در عظمتت باز دارد؛ چرا که هنرهای تو، برای هم صحبتی با من است و ذره های عالم، کلماتی هستند که تو با آنها به تک تک آدم ها تلنگر می زنی تا بیدار شوند؛ حال آنکه

سرعت گذشت زمان و برآوردن نیازهایم، دست به دست هم داده و مرا در غفلتی همیشگی، از تماشای دقیق خلقت، باز داشته اند.

- تنها تویی که می توانی آرامش را به جانم هدیه کنی تا از میان این همه جاذبه کاذب، تنها در مغناطیس حقیقت تو اسیر شوم تا به آزادی برسم.

تنها با اراده تو

چارپایان و پرندگان و خزندگان، در صدای منفرد خود مانده اند و این تنها انسان است که حرف می زند. بارالها! مادامی که شیطان، میان عقل و زبان آدمی تاب می خورد، تنها اراده توست که می تواند چرخش زبان او را در جهت رضای تو وا دارد؛ وگرنه، نفس ضعیف، راهی از گمان بد تا زبان بد ندارد.

خداوندا! مگذار به آنچه به من عطا فرموده ای عادت کنم، تا هر روز با دید تازه ای در شوق داشته هایم، به راز و نیاز با تو مشغول گردم. نکند با ابتلای به مصیبت، مرا تنبیه کنی؛ که خود به ضعف جسم و روانم آگاه تری!

نازنینا! بر کوچه پس کوچه های دلم قدم بگذار.

وقت نمازم نزدیک شده است و بی تابی های سرخ من، پیش چشم های تو پر می کشد؛ نوازشم کن. بر صورتم دستی بکش به مهر؛ من با قطره های یاد تو، وضو ساخته ام.

مهربانا! لحظه های عزیمت تنهایی من، به بی کرانه ساحل توست.

سحر شده است و من تنهاترینم.

صحن این حرم که من باشم، خالی است، حتی از آن کبوتران سفید و خاکستری؛ حتی از آن شُرشُر صدای فواره حوض فیروزه ای؛ حالا من مانده ام با تو، در کنار تو، پیشاروی تو.

تمام بی کسی ام را آماده کرده ام برای سفر به کوهستان سرسبزی که سرشار از حضور تو باشد؛ سبزستان نیایش با تو!

کاش این خلایق در این سفر زیبا، مرا درمی یافتند! کاش کسی بود که از این همه شیرینی مناجات که در رنگ صورتی دعای من نشسته، بهره ای می نوشید!

در من بمان و با این دست های خیس از شبنم صبح بهار که از تو به هدیّت گرفته ام، شادم نگه دار؛ خدای من!

- نماز، یک عاشقانه بلند کوتاه و درنگ کوتاه بلند است.

- نماز، فقط «الف» اسلام است؛

می ماند «سلام»؛

«و السلام».

صبح، طبیب خستگی روزهاست.گوش به زنگ آمدن طبیب باشید و منتظر قدوم حبیب.

سلام بر آفتاب

سلام بر آفتاب، آن سوار پیروز دشت صبحگاه!

سلام بر آفتاب و کمان و نیزه نورانی اش که قلب زمین را نشانه می رود!

سلام بر شما که نیت آفتاب شدن می کنید، هر صبح بر صفحه صفحه تاریخ می تابید و نور اراده تان، نام ایران را در برگ های تاریخ، روشن می کند.

سلام بر ما، اگر«ما» بودن را هر صبح، با شیطان تفرقه زمزمه می کنیم!

سلام بر ما، اگر سلام کردنمان، سلامت و یک پارچگی ایران است!

سلام بر ایران، آفتاب جهان تاریک عصر غیبت و سلام بر آینده روشن بشر!

سلام بر آفتاب نهان در ابرهای غیبت!

ص:8

آشتی کنان

و چقدر زود فراموش شدند! آنها برادران و خواهران ما بودند. و آنان ما را خواهند بخشید!

بیا به بهشت زهرا برویم تا برادرم تنها نماند.

بیا به بهشت زهرا برویم تا با همه احوال پرسی کنیم.

بیا به بهشت زهرا برویم تا با نگاه هایشان آشتی کنیم.

سلام کنیم

و شهیدان در ما حضور دارند.

من بارها با شهیدان، در بهشت زهرا، قدم زده ام و برای شان شعر خوانده ام.

من، روزی صد بار به بهشت زهرا می روم؛ غربتم را به شهیدان می گویم و آنها روزی هزار بار، مرا به گریه مهمان می کنند.

بیا با شهیدان، مهربان تر باشیم.

بیا با آنان حرف بزنیم؛ سلام کنیم، دست بدهیم!

آنها خواهران و برادران ما هستند.

و... ما را می بخشند.

بیا به بهشت زهرا برویم.

تو، سنگ می زنی و من شعر می گویم.

من شعر می گویم و تو سنگ می زنی.

دست های من، ادامه دست های مقاوم تواند.

می خواهم پیراهنی از سنگ بدوزم و برای تو پست کنم، تا تو، با آوازهای داوودی ات، کوه ها را به حرکت درآوری و پیراهن سنگی ات را بر تن ابرها بپوشانی، تا بر سر دشمنانت سنگ ببارند.

دلم برای فلسطین تنگ شده است

چقدر پیشانی زخمی تو، شبیه خرمشهر است!

چقدر دست های دعایت، بوی جبهه های جنوب را می دهند!

چقدر عطر نفس هایت بوی پیراهن های خاکی و سربندهای آدم های آسمانی را می دهد.

اگر گذرت به آسمان هفتم افتاد، سلام مرا به برادرهایم برسان؛ پیشانی مرتضی را ببوس و گلوی بریده حسین را طواف کن! شاید من خواب باشم، وقتی که تو از پیچ کوچه های آسمان می گذری؛ اما کاش مرا هم بیدار کنی!

همسایه! چقدر دلم برای دیدن فلسطین تو تنگ شده است؛ پس کی بیدارم می کنی؟

پس کی نقشه های جغرافیا بیدار می شوند؟ پس کی اردیبهشت ها، با بهار یکی می شوند؟ پس کی...

مهم نیست که سازمان ملل، به کدام جانور شبیه تر است؛ این مهم است که هرچند با دست خالی، هیچ گاه از پا نیفتاده ای .

ایستاده ای؛ چون قصیده ای که از زیبایی خود، ناتمام است و عطر خوشش، هنوز مخاطب را به ادامه ایستادگی، فرامی خواند.

پندار خام تیره بختان

نمی توانند اذانت را به بند بکشند و ایمان استوارت را قتل عام کنند. بزرگ تر از کودکانت، حماسه ای نیست که مرگ، آنها را هر دقیقه در آغوش می کشد.

تو، همیشه هستی و آزادی، پیغامی است که تنها در دست های تو می درخشد.

تو هستی و التیام بخش روزهای زخمی ات، آیه های سبز «نَصْرٌ مِنَ اللّهِ وَ فَتْحٌ قَریبٌ» است.

شوق حضور

فلسطین! اعجاز مقاومت تو، بهاری است و همیشگی. تازه، ما هیچ کدام نه کوچه های سرفرازت را دیده ایم و نه قبله گاه نخست

را، که این چنین از اشتیاق و دلبستگی می سراییم؛ اگر روزی بیاید که نماز هر یک از ما، با شوق حضور در آن معبد گره خورد، چه خواهیم کرد؟

می آید آن روز که همگی، پر می شویم از لبخند و ستاره؛ از پیوند و یکی شدن.

گلداغ های آوارگی

چشمانت را با تمام زجر، با تمام گلداغ ها، عادت داده ای به خون دیدن و افتادن و برخاستن. با تمامی کوچه های آواره ات، نفست سبز است.

این سو، ما چیزی نداریم جز شعرهای برخاسته از جانمان که به پیشواز آوارگی ات می آیند.

ما را بپذیر، فلسطین! ما فریاد سکوت تو را می شنویم؛ اما کورها نمی بینندت.

اسم کوچه ای را در قلبم فلسطین گذاشته اند تا فراموش نکنم که صدای «یا لَلْمُسْلِمیِن»، از تمام سلول هایم به گوش می رسد.

انگار صدایم می زند!

بانگ اذان نابه هنگام شنیدم. گویی مسلمانی گرفتار ظلم شده است! گویی زنی شوی مرده صدایم می زند تا غیرت مرده شیوخ عرب را دفن کنم.

گویی کودکی بی خانمان صدایم می زند، تا بر صفه مسجد رسول خدا، در پناهگاه وحدت گمشده مسلمین بخوابم و خواب شهادت برادرانم را ببینم.

من، گم شده ام

یا رسول اللّه! من گم شده ام در کوچه ای که کودکان مسلمان را در آن شهید می کنند و خانه ها را ویران.

من گم شده ام در هیاهوی رسانه و غفلت و اختیار.

من گم شده ام در خیابان های کابل، در کوچه های نجف، در خانه های نیمه ویران غزه؛ پشت اردوگاه آوارگی خودم.

کبوتری را به دار کشیده اند

بر در شورای امنیت، کبوتری را به دار کشیده اند؛ نه! نامه ای را زیر بال کبوتری.

بر سردر سازمان ملل، صدایی را به دار کشیده اند، که از عمق درد کودکی برمی خیزد. چوبه دار را چه کسی آفرید؛ و صندلی داغ شکنجه و گلوله را و تانک را؟ شاید هیچ کس نداند و همه می دانند.

سنگ را خدا آفرید و فلاخن را و وطن را و زخم را و شهادت را.

مرهم زخم ها، من و توایم

زخمی عمیق را در کهکشان راه شیری نقاشی می کنم؛ زخمی بر سینه عالم اسلام؛ تاولی شاید عمیق تر از غصه فرشتگان؛

زخمی بر دل محمد صلی الله علیه و آله که با دست های من و تو، درمان می شود؛ مشتی فریاد.

ص:15

چهارشنبه

3 مراداد 1386

10 رجب 1428

25.Jul.2007

با اینکه قیافه شناسی در مرام پدر و اجدات نبود، ولی پدر به آن تن داد تا همه چیز تمام شود.

تو در باغی بودی، به همراه برادران، برادرزادگان، عموها، عموزاده ها و عمه های پدرت و پدرت با لباسی پشمین و کلاهی بر سر، در گوشه ای از باغ، در ظاهر به آبیاری درختان مشغول بود. قیافه شناسان همه را در آن جمع شناختند؛ اما هرچه چشم گرداندند، پدرت را در میان آن جمع نیافتند و وقتی پدرت بیل بر پشت از آنجا عبور می کرد، گفتند: «پدر این فرزند اگر در این مکان باشد، کسی جز این مرد نیست.» سکوت و نگاه های تحسین، همه جا را فراگرفته بود و تو چشم در چشم پدر لبخند می زدی.

مگر از سرگذشت عیسی علیه السلام بی خبر بودند؟!

چرا بعضی خیال می کردند که خداوند، چراغ علم الهی خویش را در سینه کوچک تو روشن نخواهد کرد و ولایت این امام کوچک هشت ساله ادعایی بیش نیست؟

مگر از سرگذشت عیسی علیه السلام و تکلّمش در گهواره بی خبر بودند؟ مگر از داستان یحیی علیه السلام که در کودکی تاج رسالت را بر سر نهاده بود، چیزی نمی دانستند؟! مگر به علم و قدرت بی نهایت خداوند ایمان نداشتند؟!

حالا دیگر همه امام خویش را شناخته اند

«هر که سؤالی دارد بیاید و جواب بگیرد و روشن و پرنور از اینجا برود. هرکس مسئله و مشکل دارد، بیاید به نزد محمدبن علی بن موسی علیه السلام.» این بود زمزمه و همهمه مردم در مدینه.

حالا دیگر نور پیشانی تو را همه می بینند و تو را می شناسند. حالا دیگر همه می دانند که باید به سمت کدام قبله نماز بخوانند. حالا دیگر همه می دانند انتهای کدام رشته به خورشید می رسد. حالا مردم، امام خود را شناخته اند؛ خردسالْ امام برکت، جوادالائمه علیه السلام.

«رضا علیه السلام»، مدینه، مرکز کائنات شده است، که فوج فوج فرشتگان آسمانی، برای طواف عاشقانه این قداست ناب، زمینی شده اند.

امشب، ستاره باران رحمت الهی است.

امشب، ملکوت زمینی، قوّت قلب اهالی آسمان است. کودکی درخشیده است که از تبار «طه» و از قبیله «یاسین» است و بر لبانش، شکوفه های معطر «الرحمن» می تراود.

خصال پاکش از جنس طهارت محض «محمد» است و انتشار فضائلش، دهان دقایق را به برهان تازگی سپیده خواهد برد.

با ردایی از پارسایی

امشب، بر در خانه امام هشتم، فانوس های شادی آویخته اند و به یمن لحظه های پرتبسم میلاد «جوادش»، در سبد احساس شیعیان، زنبق وصال می ریزند.

این شور و شوق آمدن نوزادی است که چشمان منتظر «رضا» را به سیاحت لحظه های پدرانه خواهد برد و نور را به شفافیت نگاه پنجره خواهد تاباند.

این شادی رسیدن نهمین بهار امامت است که قندیل دیدگان تردید را در دستان گرم خود می گیرد و بر چهره مبهوت شب، نور ولایت می پاشد.

صفای این لحظه های ناب، از برکت نسیم نودمیده ای است که نفسش آکنده از جود و سخاوت است. ردایی از پارسایی و تقوا بر دوش خود دارد و سینه اش لبالب از علم لدنی و اسماء الهی است.

کودکی گام به دامان نجیب «خیزران» نهاده است که پنج سالگی اش، گره خواهد خورد به امتداد امامت عالم آل محمد صلی الله علیه و آلهکه توشه های پر و پیمان معرفتش، عالمان بزرگ را به پای خوانِ گسترده حکمتِ خردسالی خواهد کشاند و از اعجاز عیسایی اش علوم آسمانی، زبان شیرین کودکی را سرشار خواهد کرد.

از این پس، تمام آنها که در خزان فراموشی پژمرده اند، به برکت بهاریه های جود امام تقی علیه السلام، به یاد می آورند که «خدا بهتر می داند رسالت خود را در کدامین جایگاه قرار دهد».(1)

ص:19

اشتیاق هستی

سه روز تمام، مکث می کند تا آمادگی و ظرفیت پذیرش تو به جهان حاصل شود. سه روز، نفس عالم در سینه محبوس می ماند. سه روز، تجسّم هدیه خدا، هستی را به مرز جنون می کشاند. سه روز، نبض جهان به شماره می افتد، تا اشتیاق علی دار شدن، در تار و پود خلقت به بلوغ مطلوب راه یابد.

سلام بر علی علیه السلام!

فاطمه بنت اسد، از شکاف کعبه خارج شده است؛ اما حجم آمدنش، ظرفیت مکه را به تنگ آورده است. نه مکه، که تمام عالم امکان، پر شده است از نفس کودکی که جز بقیّه اللّه، چیزی را تداعی نمی کند. نفس این کودک، بادها و توفان ها را به زانو درآورده است.

عالم، در وحدتی تام، به تقدیس تو مشغول اند و ناخودآگاه و در ناگهانی ترین دم، ندای روحانی «السلام علیک یا علی بن ابی طالب»، در تار و پود ثانیه ها حلول می کند.

تکثیر حیدر از کعبه

آمده ای تا بت ها به حقارت پرستندگان خویش، گواهی دهند.

آمده ای تا اصول رفتن را تذکر داده باشی!

آمده ای تا علوی شدن را به نمایش بگذاری.

آری! تو آمده ای تا حجّت بر اهل آسمان و زمین تمام شود. پس سلام هماره خداوند، بر تو و بر این آمدن لایتناهی!

سه روز و شب شجره نامه ات ورق می خورد

که گُل کند پدر از خویش، مادر از کعبه

پس از اَلَست به لبیک، سر فرو بردی

چنان که حال برآورده ای، سر از کعبه

کنون که مرتکب شعر می شوم، مددی!

دلی است صوفی و تکثیر«حیدر» از کعبه!

فردا، یتیمان، طعم نان دست های فاطمه را در بخشش شبانه او، بی منّت خواهند چشید.

ببار ای ابر رحمت؛ که میلاد تو، آغازگر انگشتان ذوالفقاری نور است و فتح خیبر، دری است که به روی بازوان عدالت گشوده است تا آن را برای همیشه، در تاریخ قلوب مؤمنین ثبت کنی.

تا که بر لب نامت ای زیباترین، می آورم

آسمان ها را تو گویی بر زمین می آورم

تو طلوع آفتابی، من اذان مغربم

زیر لب نام امیرالمؤمنین می آورم

سلام ای مظلوم کربلای نجف

می آیی و گل ها به احترام تو برمی خیزند، تا سبزی ردای تو را بر دوش خویش، برای همیشه برگیرند؛ که اگر جهان به جمال زیبای علی علیه السلام روشن نمی شد، هیچ روینده ای به غنچه نمی نشست تا در نسیم نوازش تو، گلخانه دین را بیاراید.

جهان، اگر علی نداشت، بار گناهان بنی بشر، همه چیز را به آتش می کشید.

آن گاه که دیوار کعبه برای میلادت گشوده می شد، گویا می شنیدم که ملائک می گفتند:

کعبه شیرینی طلب کرد از خدا

لب گشود و دید در کامش علی است

و این گونه بود که غبار خجلت زمین را با گریه های شبانه تو شست وشو دادند.

ای ذوالفقار صبر! آغاز می شوی تا روزی، استخوان دردها در گلوی تو، کوفه نامردها را به تصویر بکشد.

ای مظلوم کربلای نجف!

«مردی، ز کَنَنده در خیبر پرس

اسرار کرم ز خواجه قنبر پُرس

گر طالب فیض حق به صدقی، حافظ

سرچشمه آن ز ساقی کوثر پُرس»(1)

علی، یگانه مظهر خداست

پیامی که با کفش های وصله دار تو ارسال می شد، مراتب بندگی و خضوع تنهاترین مرد عرب بود که می آمد تا مردانگی را تمام کند.

ای افلاکی ساکن خاک! میلاد تو، اولین غسل کعبه برای رهایی از خاطره بت ها بود.

بیا که تبرداری تو در شکست بت ها، سرنوشتت را تا کینه های ابن ملجم رقم خواهد زد و به سوی راحتی خواهد کشاند.

ص:22

گرچه ساحت میخانه عرفان تو را در سجده خواهند شکست، اما قلبمان تا همیشه، ترک خورده یاد توست.

«دهید مژده دوستان، که نوبهار می رسد

به طرْف باغ و بوستان گل و هَزار می رسد

عدم نهاد در جهان یگانه مظهر خدا

علی ولیّ ذوالمِنَن وصی پاک مصطفی»(1)

علی واضع میزان

یاعلی! امشب،چشم های روشن تو، فانوس نخلستان دل ها خواهد شد. نورانیّت انگشتان عدل آفرینت را برای گرفتن انگشتری در معراج، آماده کن.

ای وصی مصطفی؛ ای مقصد لیلة الاسری؛ ای معنای الرحمن و عَلَّمَ القرآن و ای واضع میزان و روح بخش عالم امکان! جان فدایت که ما همه دردیم و درمانش تویی. امروز، قدسیان محو جمال تو هستند و خرقه پوشان، محو رخسار تو.

«ای همایون اختر و میر غضنفر یا علی

لنگر عرش و ولیّ پاک داور یا علی»(2)

پیام کوتاه

- میلاد علی علیه السلام آغازگر اشاعه عدالت و مردانگی و معرف والاترین الگوی شهامت و دیانت، بر عاشقانش مبارک باد!

- یا علی! شکفتن تو، بهار دل هایمان را معنا داد تا ببینیم چگونه انسان، لایق سجده فرشتگان می شود؛ آن گاه که از خویش بگذرد و در اوج قدرت، پیشانی بندگی به درگاه حق بساید؛ مثل تو.

پیش از آنکه کفش هایت را درآوری، خستگی از تن درمی آوری. خستگی ات را پشت در، جا می گذاری، تا عالم کودکانه ما را با آغوش مشتاق، پذیرا باشی. لبخند می زنی تا ما به تماشای رنگین کمان دلتنگی هایت ننشینیم.

عطر پدر

آینه کوچکی هستی که در تو، می توانم عطر پدرانه امیرالمؤمنین علی علیه السلام را تماشا کنم.

چشم هایت، بوی مهربانی پیامبر صلی الله علیه و آله را به لبخندهای ما پیوند می زند.

تو، ادامه مهربانی های خداوندی که در خانه کوچک ما، جاری شدی.

دست های تو، دست های حقیقی عدالت اند که بی هیچ چشم داشتی، سخاوتمندانه، به نوازش تنهایی و دلتنگی های کودکانه ما می آیند.

گلدان ها، به نوازش دستان تو، شکوفه می دهند، ای آشناترین بهار.

حریر کلمات برای دست های پینه بسته

به عطر نفس های تو زنده ام. شادمان از بوی لبخندهای توام. زندگی من، ادامه لبخندهای توست. برای از تو نوشتن، باید مسیر کلمه ها را عوض کرد.

هنوز کلمات، قدرت آفرینش شکوه صبر تو را ندارند. برای دست های پینه بسته تو، حریر کلمات، کمترین اند. بگذار تا سکوت لغت نامه ها را کلمات، برای سرودن تو ادامه دهند.

یک روز، کلمه ای تازه خواهم آفرید که سکوت وصف تو را بشکند: تو را باید بزرگ تر از دریاها وصف کرد؛ جاری تر از رودها؛ مهربان تر از ابرها... .

دست های تو، مهربان ترین سقف، برای آرامش بوسه های منند.

سایه دستانت، آرامشی است که آواز جویبارها را ممتد می کند.

همه کشتی ها، در سایه مهربانی تو پهلو می گیرند.

آسمان، وسعت چشم های همیشه خندان توست و دریا، ترجمه دلت.

بگذار تا چونان روزهای کودکی، سر بر زانوان تو، رؤیاهایم را به واقعیت گره بزنم. سرنوشتم را تو به سمت جاده های خوش سرانجامی، بچرخان، ای پیر مراد، ای پدر.

ص:24

شگفت از درک نور مطلق

کدام حقیقت شگفت، به پای امروز می رسد؟!

ماندگاری مکتب ما، به حرمت استقامت های اوست؛ او که معیار کمال است و ملاک تقوا.

چه می گویم! فهمیدن نور مطلق، در حیطه ادراک ما نیست؛ تنها قلمی دست گرفته ایم تا احساس، چون اشک شوقی بر صفحات کاغذ چکیده شود.

فرسنگ ها غفلت

چقدر از صنوبر و سوسن و یاس باید گفت، تا به تو رسید؟

نه! این عمر کوتاه ما قد نمی دهد که حماسه های شیرافکن تو را در سینه داشته باشیم .

این سال ها، چه کوتاهند برای بازگویی عدالت و عبادت های تو!

تمام سجاده های روی زمین را اگر روی هم بچینم، در برابر ثانیه ای از تعبد تو کم می آورند.

چقدر بیهوده دنبال نوروزیم؛ حال آنکه گلی همچون تو را جهان دارد.

اصلاً جهان چه داشت بی تو؟!

چقدر ما غافلانه در پی دنیاییم و تنها به نام تو، بسنده کرده ایم! ما را ببخش اگر با وجود تو، گفته ایم خورشید نورانی است و درخت زیبا است.

کافی بود تنهایی ات را به پرده کعبه بیاویزی و بی آنکه تصورش را بکنی، به جذبه دیوار شکافته برسی.

حالا شبیه مریم شده بودی؛ قدیسه ای که ناله های ناگزیرش را نه در سایه درخت خرما، بلکه در امن ترین خانه آفرینش حبس کرده بود.

میلاد در کعبه

روزی شگرف بود آن روز. درخت ها برای تو، دعای قنوت می خواندند، پرنده ها همه ذکر یا رئوف و یا رحیم گرفته بودند، آب زلال عفاف تو بود که جریان داشت و سنگ ها برای نجات تو، سر به سجده سوده بودند.

شهر، مبهوت تو بود. به سر زبان ها افتاده بودی و درِ کعبه، همچنان هجوم مردم را سد کرده بود.

دیوار، چنان به هم پیوسته بود که خیال می کردی شکافی در میان نبوده است؛ جز رد درزی که باید می ماند و معجزه ای بزرگ را تشریح می کرد.

ناگهان، صدای گریه کودکت در کائنات پیچید؛ مثل حریر طواف تو که آرام بود و دوست داشتنی.

معجزه آفرینش

حالا که ثقل آفرینش را در آغوش فشرده ای و از شکاف همان دیوار بیرون می آیی، انگار تمام بهشت، در زمین قدم می زند.

آرام تر قدم بردار بانو! نگاه کن فرشته ها به طواف نوزادت می آیند.

حالا که کعبه در آغوش تو است، بگذار همه نگاه ها در اطرافش بچرخند؛ بگذار شهر، این معجزه را سیر ببیند!

اما باید به فکر چشم های بسته نوزادت نیز باشی که جز در آغوش امین شهر، گشوده نمی شوند.

باید هرچه زودتر این دو نور به هم برسند؛ همچنان که از آغاز با هم بوده اند.

شتاب کن بانو! قلب امین شهر، گهواره خوبی برای فرزند تو خواهد بود.

کسی آمده که به راه های آسمان، آشناتر است تا زمین. آسمان، موطن اوست و در زمین، مسافری است که آمده تا مردم از او بپرسند، پیش از آنکه به فقدانش دچار شوند.

باتو... بی تو...

با تو، باران بهاری ام را پایانی نیست و بی تو، پرنده ای آشیان گم کرده در جاده های پاییزم.

تو که هستی، پنجره، با بال هایی گشوده از آفتاب، باغچه را مرور می کند. با تو، نفس های مادرانه، تیررس اضطراب و تشویش را مجال نمی دهند.

آجر به آجر، ساخته می شوم؛ وقتی پناه دست های امنت، موسیقی مهربان عشق را به ترنم می آیند.

بی تو، بن بستی می شوم در هزار توی رنج های خویش.

بی تو، شکوه جهان، ویرانه ای است مسکوت و بی هیاهو.

می ستایمت که رونق کوچه های سردسیر وجودم هستی؛ آن چنان که آفتاب، رگ های سپید قطب را.

پدر؛ ترجمه علی علیه السلام

پدر! می خواستم درباره ات بنویسم؛ گفتم: یداللّهی؛ دیدم، علی است. گفتم نان آور شبانه کوچه های دلم هستی؛ دیدم علی است. خلوص تو در عشق ورزیدن را نوشتم و روح تو را از هر طرف پیمودم، به علی رسیدم.

آن گاه، دریافتم که تو، نور جدا شده ای از آفتاب علی هستی، تا از پنجره هر خانه ای، هستی را گرما ببخشی ؛ و این گونه بود که علی علیه السلام، نماینده خدا و نبی شد و پدر، نماینده علی علیه السلام.

تو را به من هدیه دادند و من امروز، تمامی خود را به تو هدیه خواهم کرد؛ اگر بپذیری.

پیام های کوتاه

- پدرم! تو تپش قلب خانه ای؛ وقتی هر صبح، با تلنگر عشق، از خانه بیرون می روی و با کشش عشق، دوباره باز می گردی. دهلیزهای قلبم، تقدیم مهربانی تو باد!

- علی آموخت هر جا که جای مهر پدر خالی است، می توان پدر بود تا جامعه را از یتیمی بی مهری، رهایی بخشید؛ آن وقت است که می توان خیبر دل ها را فتح کرد.

و آفتاب، عروسی که ناز کرد و نماند

مرا سپرد به دست غروب، رندانه

و تو که حجم دلم را فشرده تر کردی

برای دیدن رویت به صحنه خانه

دلم گرفته بدون تو، عصر دلگیری است

لباس های تو شال و کلاه مردانه

برای بار دهم روبه روی آینه هام

چقدر حوصله دارد به گیسوان شانه

صدای پای تو آمد؛ نسیم، تازه دم است

بریز خنده که قندم کم است در خانه

بپاش عطر تنت را در آستان اتاق

و ساده، مرغ دلم را بگیر با دانه

رسیدی و ز سلامت بهشت جاری شد

خدای من! چه نگاهی، چقدر پروانه!

ص:33

آمده بودم، عطش هزار ساله انسانی ام را با جرعه جرعه این آب گوارا برطرف کنم.

آمده بودم در پی تغییر، تحول. آمده بودم پوست بیندازم. آمده بودم پیله بِتَنَم؛ می خواستم رها شوم از این شَفیرگی، بال بگیرم و به دیوار باغ بروم.

آمده بودم عوض شوم.

دیگر سبک شده ام

احساس سبکی می کنم. در این دقایق آخر، نمی دانم چه شد که از هوشِ زمین رفتم. نمی دانم چه شد که وصل شدم. نمی دانم چه شد که فراموش شدم. نمی دانم چه شد که با جریان تند این زمزمه ها رفتم.

چه شد که غرق نوای ربّنا شدم، چه شد که بی پیرایه، دوباره به دنیا آمدم.

دوباره احساس کودکی می کنم؛ کاش دوباره بزرگ نشوم!

مجالی برای تولد دوباره

این سه روز، فرصتی است خاص، برای آشتی با دوست. سه روز، اوج یگانگی من است با او؛ با او که از شوق علی وار شدن جهان، به تصَدّق حیدری اش، به تمام بشریت از در مهربانی و کرامت، سلام کرده است. چه بهانه مقدسی است این میلاد؛ بهانه ای برای تولد دوباره همه ما.

میلاد علی علیه السلام، رویش دوباره ای است در جان جهان و خدا در ایام البیض خویش، پذیرنده هر نوع رویشی در سمت بلوغ و کمال است؛ پس دریابیم این فرصت بی نظیر را.

یک عمر اگر معطّلی دارد عشق

یک نسبت خاص با علی دارد عشق

هر لحظه از آسمان علی علیه السلام می روید

بنگر که چه سرعتْ عملی دارد، عشق

مهربان تر از تو چه کسی؟!

مهربان تر از تو، سراغ ندارم.

همه گناهانم را می بینی؛ اما هر بار، با مهربانی بیشتر از پیش، مرا به خود می خوانی؛ به خانه امن خویش می سپاری تا سه شبانه روز، عطر خداوندی ات را از جانم لبریز کند. به گلدسته های مسجد سپرده ای، بهترین آوازهای داوودی را اذان کنند و در گوش ما، حضور مهربانی ات را زمزمه کنند. من، سراپا تسلیم، به شوق زیارت عطر خداوندی ات، پیشانی خویش به سجده می سایم و با اشک، درِ رحمت بی پایان تو را می کوبم که: «الهی العفو، الهی...».

شکوهِ غیرت تو ای زن، هنوز شنیده می شود که چگونه قلب سنگ های خارا را آب کردی و شعله صبرت، بر همگان روشن کرد که چگونه بی برادر، یتیم می شوند.

ای دخترِ یتیم نوازترین مرد زمین! پاسخ «ما رأیت الّا جمیلا»ی تو، هنوز در گوش تاریخ می پیچد. بدرود، ای زیباترین تصویر صبر!

پیوستن زینب علیهاالسلام به حسین علیه السلام

یازینب! صبر آزموده تو در فرهنگ لغات عاشورا، قشنگ ترین واژه ها را بعد از حسین آفرید و حسین که بی طاقت از دوری تو بود، امشب، دعای تو را مستجاب کرد و این گونه بود که سفر، تو را برگزید تا بر پهلوی شکسته مادرت، مرهم شوی.

مگر بهشت، بدون زینب، بهشت می شود؟!

امشب، کوه به دریا می پیوندد تا منظره غروب حسرت را در قلبمان بیافریند.

امشب، طناب اسارت جهان خاکی، از دست های زینب باز خواهد شد و فرشتگان صف بسته، نوای «ارجعی الی ربّک» را برای او خواهند سرود.

هنگام اجابت دعایت

یا عقیله بنی هاشم! اگر روزی از عون و محمد خواستی تا برای پیوستنت به حسین علیه السلام دعا کنند، آیا می دانستی که چه زود، هنگامِ استجابت فرا خواهد رسید؟

امشب، تو را سبک تر از بال فرشتگان و روشن تر از روز و زیباتر از نخستین سپیده دم آفرینش، به سوی آسمانیان خواهند برد؛ چرا که نهایت آرزویت، پیوستن به حسین بود و هرکه به حسین نپیوندد، مرداب خواهد شد.

تشنه توایم یا زینب! دعا کن که قلب هایمان به لاهوت و ملکوت، گره بخورد و به راستی:

«کی با فنای تن ز تو کس دور می شود

شمع از گداختن همگی نور می شود»(1)

پیام کوتاه

- وقتی تو سر بر خاک گذاشتی، آه از نهاد خاک برخاست و از آن روز، آتشفشان ها، مصیبت تو را فوران می کنند، یا عقیله بنی هاشم!

ص:40

- زینب، سقف تحمل بشر را محک زد و بدین سان، آسمان های بلند را برافراشتند تا برای زینبی شدن، بتوان در صبر بی نهایت عشق، پرواز کرد.

می روی و پنجره های آسمان، به پیشوازت گشوده می شوند. می روی و ما، مچاله داغ سترگت، روزهای بی تو را می گرییم .

ببین چگونه شانه های بی پناهمان را توفان کوچت می لرزاند؛ چگونه خورشید بی قرار چشمان روشنت، بر کوه های زمین مویه می کند؟

ای بزرگ! اگرچه نیستی، اما باور حسینی ما را خللی نیست.

می مانیم و در تقاطع آتش و خنجر، شکوه فاطمی ات را پاسداری می کنیم.

سر بریده ماه را بر نیزه، به غنیمت می برند.

خواب به چشمت نیامده؛

گاهواره می سوزانند و تازیانه می چرخانند...

اصلاً بگذار همه خلخال ها و گوشواره ها را به غارت ببرند

این هروله شبانه ات، در پی سر بریده برادر، تا کی؟

بیا از اینجا برویم؛

خرابه نزدیک است.

لااقل سه ساله را بهانه کن

و برای بی سر و سامانی دلت

سر به دیوار غربت بگذار.

دیگر تمام شد...!

راستی، با آن قنداقه خونین که رباب علیهاالسلام، در پی اش می گشت، چه کردی؟

مشک تیرخورده را در کدام پستوخانه دلت مخفی کردی تا سکینه نبیند؟

عبای هزار تکه شده علی اکبر علیه السلام را به کدام بازمانده از تبار مجنون بخشیدی، تا به دست لیلا نرسد؟

ام البنین علیهاالسلام را چه صدا کردی که یاد پسران پرپر شده اش نیفتد؟

در آن کربلای هزار بار گریسته تو

کسی نبود تا آن پیراهن کهنه خون آلود را از چشم مصیبت زده تو، دور نگه دارد؟

گریه کن، صبورترینِ عالم!

آن تن عریانی که بر خاک و خار و خون غلتید،

عزیز تو بود؛ عزیزتر از جانت!

همین که عکس سر بریده ماه، در پیاله آب افتد

و باد، عطر غبار قبور کربلا را در هوای یادت بپراکند،

وقت زیارت تو رسیده است؛

ص:43

وقت آنکه کبوتران پرپر شده در قفس نگاهت، پرواز کنند

و ستاره های غروب کرده در حنجره زخمی ات، آواز بخوانند؛

وقت آنکه دوباره عباس علیه السلام برایت رکاب بگیرد

و علی اکبر علیه السلام زانو بزند

و قاسم علیه السلام، مرکبت را آرام بنشاند

و حسین علیه السلام، دست دراز کند،

تا تو را همان طور که شایسته عقیله بنی هاشم است،

سوار محمل نماید.

چشم هایت را باز کن

تمام شد خواب وحشتناک این روزها!

اکنون، آغوش پیامبر صلی الله علیه و آله است و گریه های وقت تولدت!

نام زینب علیهاالسلام که می آید، تکلیف انسان با خودش روشن می شود؛ می داند با آنچه که باید باشد، چقدر فاصله دارد؛ پی می برد چند جام عرفان لازم است تا «زیبا دیدن مصیبت ها».

امروز، اگرچه از زینب علیهاالسلام می گوییم و از زینب علیهاالسلام می نویسیم و خود را زینبی می دانیم؛ اما تنها خود اوست که از رویارویی با گونه های مختلف داغ، سربلند آمده است.

حجم رنج، توان روشن

دمشق، در بهت فرو رفته است، پیش روی این همه عفت و صلابت.

تاریخ، کجا زنی را سراغ دارد این چنین؟!

زینب علیهاالسلام، توان روشنی است که همه مردان روزگار، او را می ستایند.

یک زن، با آن همه رنج و کارهای فراوان دیگر بر دوش:

حمایت پررنگ از بازمانده ظهر عطش؛ پناه دِهیِ یتیمان عاشورا، بیان مفاهیم تیغ های کربلایی.

زینب علیهاالسلام، یعنی چکامه های روشن غم؛ بیانیه ای پر از سوز؛ اما همچنان استوار.

شیرزنی در ادامه عاشورا

بازگشت دوباره قلم، به شکیبایی زینب است.

جفا کارترین قلم، آن است که عاشورا را در کربلا جا بگذارد و به فصل صبوری بعد از خون های عاشورایی نپردازد.

زینب علیهاالسلام، پیام صبر و رضا را از کربلا به دمشق و از آنجا، به همه جهان نشان داد.

عاشورا، ادامه دارد؛ حتی استقامتی بالاتر از نمازهای نشسته اش نیست. امتداد نینوا، نام زینب است که تبلوری است در همه دقایق.

امروز، زینبیه های دل، رخت سوگ پوشیده اند و یاد آبی تبار کربلا را زنده نگه داشته اند.

وقتی خلوت متروک خانه تان، با زانوان در بغل گرفته پدرت می آمیزد، قلب آفرینش از تپش باز می ماند؛ اما تو با همه کودکی ات، باید بمانی و مهربانی دستانت را دور گردن پدر حلقه کنی و صبر بیاموزی.

مادرت سفارش برادرانت را حتی به آب کرده است و تو- آبروی آفرینش - خود را نذر هستی آنها می کنی.

نمی شود که نباشی

زمان دیر یا زود می گذرد. جوانی ات در شهادت پدر خم می شود؛ اما باید سر پا بمانی تا دنیا شهادت زهرآلود برادرت را پلک بزند.

وقتی مدینه در تیرباران تابوت نواده پیامبر متمرکز می شود، نمی شود که نباشی.

تازه اینجاست که آغاز می شوی ؛ تا به حال، مقدمه وجود خویش را گذرانده ای.

حادثه ای سترگ در راه است و تو باید به پیشوازش بروی. باید آن اتفاق سرخ را، آن شوکران دردهای مداوم را، جرعه جرعه سر بکشی.

تکیه گاهت، ستون زندگی ات به خاک می افتد. روحت از زخم های متراکم انباشته می شود و تو هنوز باید بمانی و به اسارت رفتنت را بر دوش خسته تاریخ، آوار کنی .

صبور می ایستی

باید با همه شکستگی ات، ستون قامت امام زمانت بشوی تا حقیقت، در سنگ باران ممتد فرزندان جاهلیت، دفن نشود.

می ایستی؛ صبور می ایستی و روشنی را در تاریکی شام، جار می زنی.

وقتی شمعی سه ساله را در خرابه، روشن می گذاری و می روی، اطمینان داری که شهر از معجزه لبریز خواهد شد.

دوباره، وقتی بی کسی ات به شام تبعید می شود، همه فکر می کنند دیگر از تو چیزی نمانده است؛ اما هنوز هم بر آستانه معرفت ایستاده ای تا به تشنگان سرگردان، جام حقیقت تعارف کنی.

ص:46

پیام کوتاه

- رحلت پیامبر صبور کربلایی بر لبیک گویان عاشورایی تسلیت باد!

- وفات پیام آور حقیقت کربلا، امین خیمه ها و امان کودکان حسین علیه السلام زینب کبرا علیهاالسلام تسلیت باد!

اینجا آب بخواهی، سنگت می زنند و اگر کوچک باشی، به مصاف تیر سه شعبه خواهی رفت. اینجا سرها بر پیکر نی سوارند. اینجا همه چیز، تازه می شود؛ حتی غل و زنجیرها... .

همراه کاروان اسیران

گاه رفتن است. دل بریدن سخت می نماید؛ اما ضرب تازیانه، آهنگ رحیل دارد. سوز تازیانه، مادر را به عرصه درد فرا خوانده است و مادر، خمیده تر می شود؛ بیشتر از آن روزی که دستان غیرت را بستند. باید رفت و تکبیر الوداع سر داد که سفری دراز در پیش است؛ بر استرانی بی محمل، اسیر می برند. خواهر، همه را سوار کرده. کسی نمانده است. خواهر، این سو و آن سو را به جست وجو می نگرد. از

برادر، خبری نیست. چگونه باید بر استر سوار شد؟! کودکی هنوز بابا را می جوید، سیلی امان نمی دهد و خواهر، دوباره سپر می شود.

با خطبه های عاشورایی زینب علیهاالسلام

فریادی بلند می گوید: «خارجی ها آمدند؛ سنگ ها را مهیا کنید!» شهر بی وفایان، باز به شقاوت تن داده است. بر فراز بام ها باران سنگ می بارد و نگاه هایی محقر، ترحم نثار می کنند. نی ها جلودارند، تا حرم در امان باشد؛ اما سنگ ها، حرمت نگاه نمی دارند؛ پیشانی ها می شکنند و باز هم صبر... . جایی برای مویه، باقی نمانده است. سکوت دیگر معنا ندارد. زبانی به رسایی شقشقیه، رسالت سخن برمی گیرد. خطبه های عاشورایی، بار دیگر عاشورا را رقم زد و «کل یوم عاشورا»، در صحیفه عالم به تکرار درآمد. زمزمه ای می گفت: آیا علی، دوباره آمده است؟! عالمیان، همه مبهوت، چنین سر می دادند: غیرت حیدری دوباره تجلی یافته است.

صبر هم از زینب خسته شد

کنج خرابه ای، نور به آسمان حواله می کند. سایبانی نیست؛ سوز آتش، جسم ها را می گدازد و سوزاننده تر، زخم زبانی است که از گوشه و کنار، شعاع قلب ها را درمی نوردد. صبر، خسته و خسته تر می شود؛ اما کسی هست که صبر را خسته کرده است. گرده ای که هیچ گاه از آتش زخم زبان خمیده نشد و حتی در توفان بلا گفت: «ما رأیت الاّ جمیلا.» بساط

ص:49

جور را جوابی نبود. کسی یارای مصاف نداشت. صدایی از آسمان می گفت: کسی جز او، داغ برادر را چنین، تاب نمی آورد!

عروج

مدت ها از روز واقعه می گذرد و خواهر، همچنان از سایه، گریزان است. برادر، سه روز آفتاب سوزان را تاب آورده است و خواهر، تا حین عروج.

زمانی چند باقی نیست. صبر خواهر به انتها رسیده است؛ مثل آن روز که دستانی کوچک، آسمان را در برگرفته بود و لب هایی، اجابت را انتظار می کشیدند: «اللهم عَجِّل وَفاتی سریعا.» آمین خواهر مستجاب می شود و روح عاشورا، کالبد خاکی تن را بدرود می گوید: «یا دَهر اُفٍّ لَکَ مِن خلیل».

بر دیدگان مبهوت من

شوراب ناگزیری است

که هر روز، در فراغ تو، جاری می شود

چگونه باورمان شود بانو!

رفتنت؟

چگونه باورمان شود،

خاموشی فانوس مهربانی ات؟!

چگونه تو نیستی؛

که هنوز، هُرم خطبه های آتشینت

ریشه های ظلم و ستم را می سوزاند؟!

چگونه تو نیستی؛

که هنوز، درختان از شنیدن داستان رنج هایت قد خم می کنند؟!

و باران

بی وقفه، به یاد روزهای بی کسی ات

بی حسین!

بی عباس!

بی رقیه!

اشک می شود و از چشم ها باریدن آغاز می کند!

بانو!

چگونه باورمان شود که تو نیستی؟!

ص:51

رو به سوی خانه حق برگردانی، تا روی گردانی خداوند را از آنان که با اسلامِ او، سرِ سرکشی دارند، به نمایش بگذاری.

به هرسو رو کنی، خدا همان سوست

حق با اوست. به هر سو رو کنی، او همان سوست. این گستره بی مرز لایتناهی، این دامنه منتشر لایزالی، در عظمتی فرمانروایی دارد که در اندیشه هیچ آفریده ای جای نمی گیرد.

آری، کعبه و بیت المقدس، در نظر او فرقی ندارد. این دید حقیر و معاند انسان هاست که وحدانیت خدا را به زبان یقین درک نکرده است. سلام بر حق و بر قبله جاودان او که سینه مؤمنان است و بس.

برای تو، قبله دوم بود و

برای من اولین قبله است. وقتی با آرامش تمام، رو به قبله نماز می گزارم، تمام رودهای ملتهب جهان، در پیراهنم گم می شوند و شانه هایم، بادهای وحشی را با بوسه ابرهای بارانی، آرام می کند.

نماز عاشقان

چراغ چشم هایم را روشن می کنی تا زمین، در تاریکی نمیرد. من، خلیفه توام بر این خاکی که مرا از آن آفریده ای.

آدم را آفریدی تا کعبه را بنا نهد، تا ابراهیم هم این قبله مطهر و معطر را ترمیم کند، تا آخرین فرستاده ات بیاید و خدایان سنگی اش را بشکند و عطر تو را دوباره در فضای پاکش، جاری نماید، تا آفتاب، مثل همه آفتاب گردان ها، به سوی خانه ات سر بچرخانند و رودها و جاده ها، چون نماز عاشقان، به سوی تو جاری شوند.

«همه سو وجه اللّه است»

قبله می چرخد، تا تو خود را در بند خشت و خاک نکنی.

قبله می چرخد تا همه چیز، بر مدار اطاعت و بندگی دور بزند.

قبله گاه، از سمت پاکی بیت المقدس، به زاویه گسترده کعبه میل می کند تا خدا بندگان خود را بیازماید؛ که آیا در بند مکان و خواهش خویشتن اند، یا جان را در بی کران عبودیت شست وشو داده اند؟

اگر دل را به خدا سپرده باشی، به هر سو که رو کنی، به آفتاب دیدگان او می رسی!(1)

و اگر در ظاهر توقف کنی و آسمان عرشی دل را به مشتی خاک و پاره ای سنگ وابسته کنی، به کنج کوردلانه جهل یهود خواهی رسید!

اکنون، چراغ های حجت از هر زمانه ای پرفروغ ترند ؛ چرا که «مشرق و مغرب عالم، همه ملک پروردگار متعال است».(2)

ص:55

اگر من آرزویت را برآوردم، چه می گویی؟

تو خوبی. بد نیستی. من بدم که دیر آمدم. باید زودتر از اینها به تو، سر می زدم.

زندگی زیباست

امروز آمده ام خونت را به خودت بدهم، تا با هم زنده بمانیم و شعر زندگی را بخوانیم: «تا شقایق هست، زندگی باید کرد».(1)

چشم هایت امروز، چقدر امیدوارند! چقدر حرف برای گفتن دارند!

حالا چشم بگشا. با من بیا؛

بیا دست دل های خونین و غمین را بگیریم.

بیا برای آدم ها بمیریم!

بیا قصه زیستن را - به شیوه پریان - بخوانیم.

بیا با هم «دوای هم، شفای هم، برای هم، فدای هم»(2)

زنده بمانیم.

«بیا تا قدر یکدیگر بدانیم».(3)

سبز سرخ

پشت سبزی، چیزی است که باید آن را دید؛ آن را فهمید؛

چیزی به رنگ حقیقت، به رنگ سبز عشق، به رنگ روییدن؛

و من، چه سرسبزم، وقتی که باران، طلوع سرخ خونم را به فصلِ سبزِ روییدن، پیوند می زند.

تو نیز «مثلِ چشمه، مثلِ رود»(4)

روان باش، و «به مهربانی گیسوی نرم باران باش».(5)

باور کن تو از فرشته ها خوب تری، اما «خاری اگر ز پای ضعیفی درآوری».(6)

بیا، لحظه ها منتظرند.

بیا، تا برویم. شاید وقتی دیگر، دست ندهد، تا «از محبت، تلخ ها شیرین شود».(7)

ص:57

همان گونه که تو دیروز، با خون پسرانت و برادرانت، به ایران و عزت و شرف و غیرت من، زندگی دادی، من هم امروز به دست های تنهایی تو، با چند قطره خون بی مقدارم، سلامی دوباره می دهم، تا تو به زندگی سلام کنی و آفتاب، با لبخند، بر پیشانی ات بوسه بزند.

برای خدا

«هرگز به نیکی نمی رسید، مگر از آنچه که دوست دارید، انفاق کنید».(1)

پروردگارا! من خون حیات خویش را هدیه خواهم داد.

تو نظاره گر باش و حیات مرا با حلاوت بی پایانی بیامیز.

تو نشانم می دهی ستاره ای که روی لبان کودکانم نشسته، هر صبح ببوسم و شب بوهای معطر حرف های همسرم را ببویم و شب ها، کیف پر از خستگی ام را پشت در خانه کوچکم بگذارم و بی حوصلگی ام را به چوب لباسی خانه آویزان کنم.

تو به من، عطر نجیب عشق را و حس غریب انتظار را می آموزی.

چشم بینای عدالت

لبنان و فلسطین و عراق و افغانستان و... ؛ تو، آینه تمام نمای رنج همسایه های دور و نزدیکی. مرا به اندیشه فرو می بری؛ با صدایت، با تصویرهایت. من، سال هاست به دنبال عدالتی می گردم که امریکا، مدعی اش است؛ عدالتی که لابه لای پرونده های پوسیده سازمان ملل، زیر خروارها غبار، در خودش، خفه سرفه می کند؛ اما تو چشم بینای عدالتی؛ تو زبان گویای حقیقتی؛ تو همه رازهای مگوی شب زده ها را می گویی، تا ما همزاد خورشید و حقیقت باشیم.

حقیقت گو

صدای تو، آرامشی است که حقیقت را نجوا می کند و سیمای تو، سراسر تصاویری است که عدالت روحانی و مهربانی پایدار و بی چشمداشت را می جوید و تصویر می کند.

صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران، آیینه تمام نمای زیبایی های ایران و ایرانی است که عطر آزادگی و عدم وابستگی اش، جهان را برداشته است.

این آینه، حقیقتی است که «بی. بی. سی» و «سی. ان. ان» و... را مثل همه سیاهی هایی که نشان می دهند، به شکل واقعی شان، سیاه نشان می دهد؛ همان گونه که منفورند، همان گونه که در باتلاق ها و لجن زارهای خبری شان، در حال غرق شدن اند.

از روزنه تلویزیون، می توان به بُعد و ژرفای فرهنگ و تاریخ یک سرزمین، پی برد.

سیمای تابنده یا تاریک کشورها، از جلوه کانال های رادیویی و تلویزیونی آنهاست که رؤیت می شود.

کارگردانان، هنرمندان ثبت لحظه های جاودانی هستند که بر میهن ما رفته است و اکنون با دوربین، این روایت بشکوه را روی نگاتیوها ثبت کرده اند.

سیما، محمل عبور داستان های غرورآفرین است؛

میعاد با خاطره های رزم و حماسه در سال های هشت گانه.

در قاب تصویرهای شیشه ای، صحنه های آتش و فریاد وخون و جانبازی دیده می شود. کتابی پر از تعقیب و گریز مردان استوار، که با صخره های آهن کوه، تن می زنند و ایام انقلاب سرخ اسلامی را، صفحه صفحه به تماشا فرا می خوانند.

سیما و صدا، منزلگاه شنیدن و به چشم دیدن سرفرازی های رزمندگان دیروز، در قرارگاه های سازندگی امروز است.

رادیو، صدای آبشار دمادم عشق و مهربانی است. بر گونه های باطن هر شنونده.

رادیو، می تواند رودِ یادِ خدا باشد بر سر و روی پیکر انسان.

امواج صدا و سیمای مطلوب، پاسبان زبان فاخر فارسی است. به ره آورد عظیم فردوسی و سعدی و حافظ و مولوی و رشته متین پیوند بومی، عزیزانه می نگرد و از خدشه دار شدن گوهر درخشانش، دردناک می شود.

وجدان چنین سیمایی، قدردانی از دانش و فرهیختگی و دانایی است. هرچند که تفریح و خوشی هم از جدول برنامه هایش، هیچ گاه حذف شدنی نیست.

ص:63

پرچمدار

نقاط حساس و راه های سرّی، شبانه اشغال شده است. دژها، یکی پس از دیگری گشوده می شود. پیامبر، فرماندهانی را به قلعه خیبر فرستاده؛ اما دست خالی برگشته اند. فتح این قلعه، بسیار دشوار است. اینک در اجتماع مسمانان ندا می دهد: «این پرچم را فردا به دست کسی خواهم داد که خدا و رسولش را دوست دارد و خدا و رسول، او را دوست دارند. خداوند این دژ را به دست او خواهد گشود؛ او مردی است که هرگز پشت به دشمن نکرده و از صحنه نبرد، نخواهد گریخت».

هشت نفر از نیرومندترین سربازان اسلام، تمام زور بازوی خود را به کار گرفته اند تا درِ خیبر را به سمت دیگر برگردانند؛ اما نمی شود. در بحبوحه جنگ، امیر دین، علی علیه السلامدر را از جای می کند و مانند سپر، برای دفاع از خود به کار می برد. چیزی که همگان دارند با چشمِ سر می بینند، در ادراک و باور احدی قابل ثبت نیست. گویی رؤیایی است و تصوری ذهنی؛ اما علی علیه السلام قلعه خیبر را فتح کرده است. علی علیه السلام در برابر آنانی ایستاد، که هماره مانعی بر پویایی دین خدا بوده اند.

یا پای عبور را فلج می کردند

یا جاده را به درّه کج می کردند

آن قوم سکون طلب، به هر ترتیبی

با حرکت ذوالفقار، لج می کردند

گرفت؛ و خیانت ممتد یهودیان بیابان گرد را که گمان می کردند هرگاه بخواهند می توانند اسلام نوپا را به شرک بسپارند.

مرحب افکن

حالا بقایای یهود، در قلعه ای سترگ، پا می فشارد و تو، درست رو در روی درِ ستبر آن، با مرحب شمشیر می زنی.

و این ثانیه های مکدر می آیند و نمی روند، تا ببینند که چگونه مرحب - ستون فقرات یهود- را چون سنگ بر زمین می کوبی.

وقتی سپر از دستت می افتد، دل کائنات می لزرد؛ اما دست توانای خداوند درِ قلعه را با دستان تو از جا می کَند.آن را چون سپری کم وزن، پیش رو می گیری و باز شمشیر می زنی.

وقتی در را بر خندق پل می کنی، دیگر از ثانیه های مکدر، اثری نمانده است.

و سپاه اسلام، می رود که این تعصب کور را به زانو درآورد.

دوباره اسلام را پیش کش می کنید و آنها سر باز می زنند.

ولی از دو راه جزیه و نبرد، جزیه را منصفانه تر می بینند.

آنها را شکست خورده، در قلعه وا می گذارید و سبک بال و رها، به سمت شهر و دیار خویش می پیچید و اطمینان دارید که دیگر آنها را نه یاریگر ایران و روم، و نه هم دست قبایل عرب خواهید یافت که رشادت از این قوم سرخورده، رخت بر بسته است.

ص:66

را در تنگنا گذاشت. همه آن افکار، توهمی بیش نبود، مگر می توان خشم کسی را برانگیخت که صبور و بزرگوار از کنار حماقت و جهل او می گذرد و لبخند سرد حکیمانه اش، تن شقاوت او را می لرزاند؟!

هارون، وقتی اینها را می فهمد که خشم، ذره ذره وجودش را فرا می گیرد و در آتش افروخته آن، تمام مکر و زیرکی خود را از دست می دهد؛ آخر امام، حقیقت محضی است که آگاهی اش بر همه خلایق سیطره افکنده و حتی با شهادت خود، فرو ریختن قدرت های پوشالی را رقم می زند.

از آن مردی که تا شما را می دید، به شما و پدرانتان ناسزا می گفت، درمی گذرید؛ تازه، به مزرعه او رفته و با او مزاح می کنید و سی صد دینار به او کمک مالی می کنید. شمایید که او را به زانو درمی آورید و به مسجد مدینه می کشانید که پشیمان و آزرده، زیر لب تکرار کند: «أَللهُ أعْلَمُ حَیْثُ یَجْعَلُ رِسالَتَه» پس فرمودید: کدام کار بهتر بود، مقابله با او یا آنچه من کردم؟(1)

آقا! ما نیز سخت نیازمندِ وسعتِ صبرتان هستیم.

امروز شاید بیشتر از دیروز، عرصه تزاحم خشم و رحم است. در این دنیایی که سخت دیوارهایش به هم نزدیک می شوند و شهرها و مرزها و کشورهایش همدیگر را در می نوردند و آرزوها و آمال ساکنانش برهم سبقت می گیرند و تصمیم ها، نقش آفرینان زندگانی های آباد و خرابند، بیشتر از همیشه

نیازمندیم که ذره ای از وسعت صبرتان را به ما ببخشایید و عمل کنیم. به آموزه هاتان. بر ما بتابید؛ بر این شب آلودگی مسموم!

پیام کوتاه

- غروب غربت آمیخته هفتمین آفتاب ولایت را به تمام آزادگان جهان، تسلیت می گوییم.

- ای صبرپیشه سروقامت، ای هفتمین تجلی معجزه کمال! سالروز آزادی ات گرامی باد.

ص:69

پیامبری چون تو، آزار ندید و خدای حرا، در بزمی سرشار از شور و صفا، پیکِ خوش خبر خویش را، میزبانت گردانید؛

«بخوان به نامِ خداوند»،(1)

ای محمد؛

ای احمد!

و تو، هرچند «اُمّی» بودی، خواندی.

حیران بودی، اما در حرا ماندی.

وقتی هزار چشمه نور در نهادت نشست و فروغ روحت به ملکِ جان پیوست، خدا - فقط برای تو - مرزهای زمان و مکان را گسست. زرتشت، انگار از فراسوی تاریخ، از آتشِ بلند بدعت آورانِ آشیان خویش، دیده فرو بست. ای سید بطحا که راز و رمز پیدایی افلاک، برای تو بوده است!(2)

چقدر آیینه تاریخ را با تحریف شکستند! چقدر به تو افترا بستند!

نغمه سروش، هرگز تو را نترسانیده و هیچ کس - جز خدا - آرامشت نبخشید.(3)

«ورقه»(4) حتی ورقی از صحیفه پیشانی ات را نفهمید؛ آن گاه که راز وجود، در گلشن جانت ریشه دوانید و پروردگار، جبرئیل امین را، هم زبان و هم دلت گردانید، ای ستاره شب های مکه!

طلوع عشق بود

... اما تو برخاستی و از خدایت مدد خواستی. خود کوشیدی و دیگران را کوشاندی؛ کوچاندی به سوی خدا.

ای سوار سبزپوش حرا!

ص:71

ای در دَستانت چراغِ درخشانِ ره گشا، برای رهاییِ آدم ها!

ای انسان ناطقِ دور از هوس و هوا!(1)

ای اَبَرمَردِ شب شکن دوران ظلم ها و سیاهی ها!

آن غروب را، چرا شاعران - هنوز هم - سرد و سنگین می خوانند و چنین غمگین؟! آن غروب، طلوع عشق و زندگی بود، آیا نمی دانند؟!

حتی شعرهای سپیدِ بلندشان که موج زد و از حضیض به اوج آمد نیز در آیینه چشمانم چندان سپید نیست! ما را ببخش، اگر هیچ یک از اشارت هامان، در خورِ این بشارت و نوید نیست.

آن غروب را، خدا آفرید؛ ولی هیچ کس آن را نفهمید؛ حتی شاعران که همسایه های پیامبرانند و لطیف ترین و نازنین ترین آفریدگانِ آفریدگارِ مهربان!

لبخند تو، خورشیدی بود، که هرگز غروب نکرد و هیچ شاعری، آن را - در خور و شایسته - بر زبان نیاورد!

ای رسول مهر!

... آوای ایمانت در عالَم نور، منتشر، و نورِ رسالت بر جبین ات جلوه گر گردید! انگار پیوند خجسته کرامات فلق و باور شفق، کفر را هم وسوسه کرد، تا به حق، ایمان آورد!

وقتی طنین خوش نوای جبرئیل در جانت پیچید و هنگامه خروش صور اسرافیل رسید، کشتی پیامبران پیشین، در توفانِ نامت گم گردید و خدا برای رستگاریِ آفریدگانش، تو را از راه مِهر برگزید.

مکه شکفت و شکفت و تا خداوند رسید و جهان، عِطرِ خوب عشق و نوید جمله انبیا علیهم السلام را در شبِ ستاره و نور، بو کشید.

اگر تو نبودی

آه، ای ارمغانِ جهان آفرین!

ای خاتم قلب ها را، نگین!

ای بر او رنگِ ایمان، مؤیّد!

ای روح مجرد؛ یا محمد!

ص:72

اگر تو نبودی، شب های ما، هرگز به صبح صادق نمی کشید و عصرِ نفوذِ تندیس های حکومت های بی حکمت و معنویت، به سر نمی رسید.

اگر تو نبودی، «لات»ها آبروی مذهب را می ریختند و «بوجهل»ها، طومارهای رنگین و آهنگین و... ننگینِ خویش را به نام حقیقت و شورِ شعر و شعور، نَه هفت، که هفتاد بند، بر پرده های خانه دوست می آویختند!

اگر تو نبودی... اما نه! تو هستی؛ از صبح اَزَل، تا شامِ ابد. ای آیینه «اَحَد»! ای احمد! و فریادِ گلدسته ها، ما را به تو می رساند.

«بِلال» هنوز، تو را به ما می گوید...؛

یعنی: «اگر عاشقی کنی و جوانی

عشق محمد صلی الله علیه و آله بس است و، آل محمد».(1)

بعثت تو...

دلتنگ آدمیان بودی و آرزومند سعادتشان. قلبت، به عشق هدایت آنان می تپید. خدایت، این گونه ات دید که تو را برگزیده و به سوی بندگانش روانه ات ساخت.

در کنار مردمان ایستادی تا پنجره ای رو به ملکوت باشی و دست بندگان را در دست فرشتگان بگذاری و انسان ها را تا خدا بار دهی.

کدام انسان، با برکت تر از تو که از یک سو، صورت پرستان و نااهلان، از «چراگاه حلم» تو روزی می خوردند و از سوی دیگر، دوستانِ اهل معنی، از منبع علم تو ارتزاق می کردند؟!

«مرتع حلمش چراخواران صورت را ربیع

منبع علمش جزاخواهان معنی را جزا»

بعثت تو، بشارت بهار است و نوید نور و سرور.

بعثت تو، کلید رهایی از قفس خودخواهی هاست و مژده پرواز در اوج انسانیت.

تو با بعثتت، بارانی شدی بر دل های کویری و نسیمی شدی بهاری و گره گشا، تا گره از کار فروبسته بشر بگشایی.

کاش ما نیز به سهم خویش، به تو اقتدا می کردیم و نسیمی بودیم بهاری و گره گشا!

«چو غنچه گرچه فروبستگی است کار جهان

تو همچو باد بهاری گره گشا می باش»

برای سعادت انسان، دنبال بهانه می گردی

تو آمدی و عطر خوش مهرورزی و مدارا را در میان مردمان پراکندی.

آمدی و رنگ و بوی خدا را به آدمیان نمایاندی و شامه خاکیان را با شمیم عصمت، آشنا کردی.

اگر بعثت تو نبود، زمین با آسمان بیگانه بود و زمینیان، بی بهره از دیدار ملکوتیان.

از تبرک بعثت توست که بشر می تواند از شجره قرآن، مائده های آسمانی بچیند، و از این نردبان، تا دیدار خدایش، بالا برود. سلام بر تو، ای بزرگ ترین امید بشریت، که گسترده ترین دایره شفاعت، از آنِ توست. دنبال بهانه می گردی تا مُهر سعادت، بر پیشانی آدمیان بزنی و از تباهی و گمراهی نجاتشان دهی.

عزیز! ما را از شب جهل، به سپیده دانایی مهمان کن و دستان ما را بگیر و شیوه «چگونه زیستن» و «چگونه مردن» را به ما بیاموز!

ص:74

آفتاب وجودت را بر ما بتابان تا تاریخ های خودخواهی ما را ذوب کند و جوانه های خداخواهی را بر وجود ما بتاباند.

محمد - دگرگون کننده ارزش ها

امروز، شهادت می دهم که نیست خدایی جز او و محمد صلی الله علیه و آله رسول و فرستاده خداست.

شهادت می دهم که سراپرده بهشت را به حرمت دستان امین محمد، بنا کرده اند.

مبعث، سپیده دمی است که خداوند، نامه سی جزئی خود را، به دست امین ترین بنده اش داد، تا دست زمین را به آسمان برساند.

محمد صلی الله علیه و آله؛ یعنی انقلاب؛ یعنی صبحی که سیاهیِ بلال حبشی، روشن تر از آفتاب، در بلندای کعبه اذان می گوید و سنگ های تراشیده بت پرستان، در طبیعتِ لال خود فرو می ماند. این صدای جبرئیل است که می گوید: «اقرأ باسم ربک الذی خلق».

برخیز محمد!

پایداری در رسالت؛ رمز پیروزی تو

مبعث، پایان ماجرای دختران زنده به گور و آغاز تساوی سیاه و سپید، در قاموس محمد صلی الله علیه و آله بود؛ او که قطره قطره، برخلاف جریان آب های زمانه حرکت می کرد.

آن روز، آغاز معرفی گل محمدی و ثبت نام وسعت او، در واپسین شناسنامه عشق بود.

وقتی محمد صلی الله علیه و آله باشی، دیگر فرقی ندارد که سنگ و خاکستر، بر کوچه های عبورت سرریز کنند یا نکنند. تو جاری می شوی، تا باران خود را بر همه بباری؛ گرچه خشم درهای بسته، راه را بر تو ببندد.

از آن روز، تو، مراد و مقصود تمام غزل های عاشقانه قرآن شدی، سَر و سِّر خدا با تو را در الف - لام - میم و یا - سین خواندم و بوئیدمت که می گفتی:

دل به دل راه ندارند در این شهر؛ چرا؟

کیست بر هم زند این شیوه معماری را؟

محمد صلی الله علیه و آله؛ بزرگ ترین امانت دار الهی

دهلیزهای سیاه جهل، از امشب در آفتاب عالم تاب محمدی، راهی به سپیده دمان باز خواهد کرد و خدیجه و علی و محمد، در اولین نماز جماعتِ دنیا، سر تعظیم به خدای کعبه فرود خواهند آورد، تا به یگانگی خالق عشق، اقرار کنند. دیری نخواهد پایید که صفوف موحدان، حلقه های لبیک را به دور خانه دوست، بیارایند. بارِ امانتی که آسمان، توانِ کشیدن

ص:76

آن را نداشت، بر دوش نازنینِ احمد از صفین به اُحد و از تبوک به جمل و خیبر کشیده خواهد شد.

آوای بخوان بخوانِ او می ریزد

از غار، صدای گفت وگو می ریزد

می گفت فرشته: اقرأ باسم ربک

عشق است کز آسمان فرو می ریزد

پیام کوتاه

- یا محمد! حسن ختام نبوت، نقطه آغاز تو بود؛ روزی که علف هایِ هرز مفاهیم جا افتاده را برکندی و خاک بشر را زیر و رو کردی تا تنها بذر وحدانیّت الهی را در آن رها کنیم.

- مبعث؛ یعنی وساطت تو میان بنده و معبود. یا رسول اللّه! دستانم را بگیر تا بت های باقی مانده دلم را بشکنم که خدای تو خریدار دل شکستگان است.

آری! اگر قرار بود من مهبط وحی خدا باشم، بی درنگ از هم فرو می پاشیدم؛ اما منزل و مسکن کلام خدا، قلب رسول اللّه صلی الله علیه و آله بود که از منتهای عرش، فراتر می رفت و به «طور سینا»یی می مانست که حضور خدا در آن به تجلی می نشست.

هرچند دیگر تنها نماندم...

با خود پنداشتم میهمان عزیزم را برای همیشه از دست دادم. دیگر کجا می توانم مسجد کوچک و محقّر مردی باشم که نمازش، معراج هفت آسمان است؟! اما محمدامین صلی الله علیه و آلهکه دیگر مصطفایش صلی الله علیه و آله می خواندند، همچنان دامان خلوت نیایشش را بر پهنای خالی من می گستراند و مرا در تکلمش با نور، سهیم می کرد.

اینک، هزاران زائر بی نام و نشان، از کوه بالا می آیند و سر در تاریکی اندوه بار دلم می کنند و از در و دیوارم، سراغ مردی را می گیرند که روزگاری دیرین، در آغوش من، پر به رواق ملکوت می گشود؛ بی آنکه اکنون بداند غار حرا، چقدر بدون میهمانش، احساس تنهایی و اندوه می کند و بر کوچکی خویش می گرید.

درود بر تو

درود بر تو ای بزرگمرد تاریخ؛ ای آن که سیاهی زمان و زمینی که در آن می زیستی، به قدر خردلی، دل دریایی ات را آلوده نساخت و تباهی و جهالت و نکبت عالم، جرئت نزدیکی به حریم قدس انسانیت و شرافت تو نیافت.

چهل سال، گوهر ناب وجود خویش را از دستبرد شیاطین حفظ کردی و با صیقل عشق و شیدایی حق، جلا بخشیدی تا نگینی شود بر خاتم زیبای رسالت حق؛ گوارا باد بر تو این جایگاه رفیع!

اکنون که آهسته و باوقار، ولی تسلیم خواست الهی، از غار حرا فرو می آیی، درود همه ذرات عالم را پذیرا باش و به آواز «السلام علیک یا رسول اللّه» ما، گوش بسپار!

پیام کوتاه

- عید مبعث، سالروز آغاز برترین و آخرین دین الهی، بر امت پیغمبر خاتم گرامی باد!

شانه هایش کم طاقت نیستند که از پلک های آغاز خلقت، پروردگار آفرینش، او را درخور تمام رازهای هستی آفرید و دلش را اقیانوس رقم زد برای این روز بی پروا.

برخیز، محمد!

صدای پروردگار، از لب های امینِ وحی تراوید و جبرئیل، با بال هایی از ملکوت، بر تو نازل شد. آیه های نخستینِ رسالت، بر شانه هایش بود و او با هرچه امر خداوندی، تو را خطاب کرد.

بخوان، دلیل خلقت کائنات!

بخوان، آفتابِ خاک نشین!

بخوان، بلدِ راه های آسمان!

تا پروردگارت، تو را تاج سرِ هستی کند؛ تا رحمت خویش را در هیئت تو، بر عالمیان جاری کند.

بخوان، که تمام رسولان گذشته، مقدمه وجود تو بودند و تمام تاریخِ تا امروز، تمهید سرنوشت تو بود.

برخیز محمد! برخیز و ردای عصمتِ خویش را از چله نشینیِ این سال ها بتکان.

برخیز و اعجازِ مؤکد خود را به دوش بگیر و در کوچه های زمین جاری شو، تا اهالی طغیان گر خاک، در معرض رسالت تو به سجده بیفتند و اطاعت و بندگی را فرمانبردار شوند!

برخیز تا تمدن دست هایت، هستی را رام کند و شق القمرِ کلامت، شعورِ ابدی را در زمین حکم فرما سازد.

نامش تا همیشه زنده است

پیامبر واپسینِ خداوند، مشعلِ هدایت در دست گرفت و بیست و سه سال، بی وقفه، تمام راه های صعب زمین به سمت آسمان را گشود.

در تمام کوره راه ها و سنگلاخ ها، گام زد و لاعلاجیِ تمام مصایب را چاره کرد.

... گوش کن، هنوز که هنوز است، حنجره مؤذنان توحید، به شوق او فریاد می شود و مناره های بلند خاک، مکتب موحد او را تا فلک، ندا می دهند.

ص:80

نامش را، تا ابد، گلدسته های عاشق، دست به دست به عرش می برند و با سلام و صلواتِ اهل زمین، کروبیان، درّ و گوهر بر سر خاکیان فرو می بارند.

بوی پر جبرئیل

تو مبعوث شدی تا بارانِ رحمتِ فراگیرت بر ریگستانِ عطشناک جان ببارد و دستان تهی از گوهر ناب ایمان را به قنوتِ زلال دعا و نیایش ببرد.

تو برگزیده شدی تا کامل ترین و بهترین آیین را برای چشمانِ تب دار و بی نور بشریت به سوغات بیاوری؛ تا خار و خس شرک را از پهنای خشکیده قلب ها برکنی و غنچه شاداب وحدانیت را با اعجاز کلمه «لا اله الا اللّه» در آنها برویانی. آمدن تو، آغاز نجابت و حدیثِ کرامت انسان بود. آمدنت، بوی پر جبرئیل را می داد، عطر صلوات را بر شانه های خود پاشیده بود و از صمیمیت آبی تو با معبود، حکایت می کرد.

برانگیخته شد، تا...

رسولِ عشق آمده است، تا نیکی و محبت به والدین را به سجاده سبز عبادت و بندگی خداوند، سنجاق کند. پیامبری با رسالت بیداری، برانگیخته شده است تا آفتاب عدالتِ اسلام، از اندامِ گداخته اهل حجاز تا پشت خمیده از ستمِ ایران و روم را با درخشش بی بدیلِ انسان دوستی و هدایت، سرشار کند.

حبیب خدا، با قلبی لبریز از نور آمده است تا آیه های شفابخش قرآن را بر بالین انسان های بیمار زمزمه کند، تا حکمت و حلاوتِ سخن خالق، جان تازه در کالبد خفته مخلوق بدمد.

سلام و صلوات بر تو!

هزار گلبرگ لطیفِ صلوات، تقدیم به چشمانِ مهربان و عاشق تو؛ چشمانی که با آهِ یک یتیمِ دردمند، به نمناکیِ باران می رسید و از خنده سرخوشانه کودکان، موج برمی داشت!

هزار گلِ محمدی، با عطر ناب صلوات، نثار لب های پر ذکر و موعظه گر تو؛ لب هایی که نذرِ آسمان بودند تا ستاره های نورانی کلامِ خدا را بر پیکر زمین بپاشند؛ لب هایی که شکوفه های سپید تبسم، زیبا و دوست داشتنی شان کرده بود و در رویش کلمه پرمهر «سلام»، بر همه پیشی می گرفت!

دامن دامن گلِ ناز صلوات، بر پاهای مجروح و تاول زده تو، بر آن لب و دندان، که از کینه جاهلانه مشرکان، خونین شد و به نفرین گشوده نشد؛ بر آن پیشانی تابناک که در راه هدایتِ انسان، شکافت!

ص:83

سلام و درود بی پایان خدا بر تو باد؛ آن هنگام که پا بر جان خاکی مکه نهادی و در آن روز که از کنج ساکتِ حرا، با سروش «اقراء» جبرئیل، امین پروردگارت شدی و در تمام این روزهای پیاپی، جانِ بهاریِ تو در روح تک افتاده بشریت، نور و زندگی می پراکند!

شب عید است

شب عید است؛ لباس تازه شدن بر من بپوشان، ای مادر افکار بِکَرم! من، کودکی دست و پا گم کرده در شوق ندای محمدم.

صبح آشنایی، بیدارم کن؛ می خواهم صدای «قُولُوا لا إله إلاَّ اللّه تُفلِحُوا» را بشنوم. می خواهم تمرین اندیشیدن بکنم. می خواهم آزادی فکرم را از زندان جهل، جشن بگیرم. می خواهم بعثت گل ها را در هوای توحید، به تماشا بنشینم و صدای بهار را در زمین خسته اعتقادات بشر، به جان بشنوم.

اذان بگو، مؤذن!

مؤذن! در گوش یکایک زمینیان اذان بگوی! بشر، بدون وحی، کودکی بیش نیست؛ مشغول بازی کودکانه عقل.

اذان بگو در گوش بشر که امروز، همه زمینیان، در صدای خوشحالی محمد، دوباره متولد شده اند. امروز، روز تازگی است؛ روز خانه تکانی زمین از خستگی جهل.

لباس اتحاد بپوشید!

از خود گریختگانِ مکه، به مکه باز آیند! در خودشکستگان زمین، از زمین برخیزند! قبایل پریشانی را بگویید، زلف اتحاد شانه کنند؛ محمد صلی الله علیه و آله، خبر یگانگی آورده است. از این پس، سیاه پوست را در بازار برده، نفروشید و تن نحیف دخترکی را در قبر نادانی مگذارید! محمد صلی الله علیه و آله خبر برابری آورده است؛ به سوی شهر افکار سبزش بدوید لباس احرام بر تن، بروید تا شما را به یگانگی بشناسند؛ یگانگی خدا؛ یگانگی دین و یگانگی سخن.

حجاز بود و دشتی که اردوگاه جهنم بود؛ جهنمی به رنگ دل و دشنه. کعبه، سرشار از خدایان سنگی قوم بت پرست بود. خدای بشر، جهلشان بود؛ خدایانی از سنگ و چوب و خرما، خدای جنگ، خدای باران؛ لات، هبل، عزی؛ ساکت و خاموش. و قومی که از سر جهل و نادانی، شب و روزشان به پای بت های سنگی و چوبی می گذشت.

خواند و آسمانی شد

آن شب، محمد صلی الله علیه و آله آرام نشسته بود و پیشانی بندگی بر خاک می سایید. گل بوته های دعا و نیایش، در وجودش تکثیر می شد.

آن شب، محمد بود و حرا؛ محمد بود و نجابت یک دیدار.

تاریخ، تحویل شد؛ نوری آسمانی، وجود محمد صلی الله علیه و آله را نوازش داد. جبرئیل، با جامی پر از شبنم صلوات، فرود آمد. محمد صلی الله علیه و آله، تا آسمان قد کشید.

صدایی طنین انداز شد: محمد بخوان؛ محمد بخوان: «إقْرَأْ بِسمِ رَبِّکَ الّذی خَلَقْ».

و محمد خواند و آسمانی شد؛ خواند و جاودانه شد و این چنین بود که بشر بر بلندترین قله های انسانیت جای گرفت.

نظر کردی و، بیت اللّه شد بیت الغزل هایم

پس از این، شعرهایم نیز از آنِ تو می گردد

میانِ ماندن و رفتن

«یحول عن قریب من قصور

مزخرفة الی بیت التّراب

فیسلم فیه مهجوراً فریداً

احاط به شحوب الاغتراب...»

ستم ها و طغیان های ستم پیشگان و پلیداندیشان، دیری نمی پاید و روزگارِ خدایان خیالیِ قصرهای سربرافراشته، به زودی به سرمی آید. چه زود خواهد بود که در اعماق خاک های تیره، پنهان و به سوی سرای حقیقت، رهسپار شوند!

تنها و غریب، در سرایی شگرف و عجیب که ترس از غربت تنهایی و وحشت بر آن فرمان می دهد و هیچ کس از کیفر وعده داده شده آن روز نمی رهد؛ ترس از روزی دهشت ناک و وحشت آور؛ روز پاداش و کیفر... و هراس از هنگام که از دنیا، رانده، و برای حسابرسی به عدالتکده فرا خوانده می شوند.

آن گاه در محکمه می نشینند و زشتی ها و زیبایی های گفتار و رفتارشان را می بینند. خداوند، همه چیز را در کتابی فراهم آورده و ثمراتِ کردارشان را، به روشنی، در آن، ثبت کرده است.

چه زیباست قبل از آنکه ما را بمیرانند، خود بمیریم و زادی از بهرِ آخرت، برگیریم! اگر چنین باشد، بسی خرسندیم؛ وگرنه، اسیرانی در بندیم؛ مبتلای هوس و هواها و شیفته دنیا و مافیها.

مرگ، در یک قدمی ست!

«اخی قد طال لیتک فی الفساد

و بئس الزّاد زادک المعاد

صیافیک الفؤاد فلم تزعه

وحدت الی متابعة الفؤاد...»

چه فراوان در تباهی و فساد، درنگ کردی و چه اندکْ زاد، برای بازگشت، گردآوردی! در برابر خواست های دلت که تو را به دنبال خود کشاندند و به کژی ها خواندند، هیچ نگفتی؛ بر هوس هایش نیاشفتی، و هر آنچه فرمان داد، شنفتی.

ص:89

و گناهان، بر تو - به دلخواه - تاختند، و پَست و زبونت ساختند.

چون نیک بنگری، راهی دراز، فرارویْ داری، اما هیچ توشه نداری! حال، پیک مرگ بر آستانِ سرایت رسیده و نجوای کوچ، در گوش جانت پیچیده؛ جامه اقامت از جان و تن، بر کن و خویشتن به ناشنوایی مزن.

گویی پیکرت نیز پیام مرگ را شنیده، که سیاهی مویت به سپیدی گراییده! می دانی این چیرگی از بهرِ چیست؟ آیا نشانه مرگ نیست؟ این آوا را بشنو و به سرای جاودان، روانه شو.

مهربان باش و مهربانی کن

«إذا جاءت الدّنیا علیک فجدیها

علی النّاس طراقیل ان تنقلت

فلا الجود یعینها اذا هی اقبلت

ولا البخل یبقیها اذا ما تولت»

هنگام که عزت و دولت جهان، بر تو روی آورد، پیش از آنکه دستت کوتاه شود، به خود آی و از دارایی ات بر مَردمان ببخشای.

این بذل، به گاهِ اقبال دنیا، ثروتت تباه نمی گرداند و به نیستی ات نمی کشاند؛ چنان که با بخل، در زمانِ روی گردانیِ جهان از انسان، چیزی برایت نمی ماند.

به مهربانیِ گیسویِ نَرمِ باران باش(1)

«علیک من الامور بما یودی

الی سنن السلامة و الخلاص

و ما ترجوا النّجاة به و شیکا

و فَوزاً یوم یؤخذ بالنّواصی...»

در کارها، چنان باش، که تو را به سلامت بخوانند و از عذاب و کیفر برهانند. کاری کن که بهرِ ثوابش نجات و رستگاری ات را، همگان - آدمیان و فرشتگان و... تمام آفریدگانِ آفریدگار مهربان - دست به دعا برآورند؛ آن روز که با سر، به دوزخت می بَرَند.

ص:90

به نیکی، رویْ آور، و پاکی از گناهان؛ زآن پس: خویش را مهیّای آمرزش و بخشش پروردگار گردان.

با اهل ایمان، مدارا کن و با آشنایان و بیگانگان، جز نیکی و نصیحت، پیشه نکن.

دست های مؤمنان را از سرِ مهر و محبت بفشار و همچون باران، بَر باغ و بُستان شوره زاران ببار؛ تا درهای رستگاری را در روز قیامت به رویت بگشایند و فرشتگان به احترامت، سر بر خاکِ پایت سایند و مقام و منزلتت بستایند.

در دوستیِ حسین علیه السلام

هیچ سجاده ای باز نشد که نام تو را رمز عبور خود نکرد، یا حسین!

خاکِ تو، آبروی سجده من است و آب، با تولد تو، در فرهنگ لغات دلم، هم خانواده حسین شد.

آن که تو را زیارت کند، هزار هزار درجه نزد خداوند به او عطا کنند؛ چراکه باران مهرِ تو، پوسته سخت دانه دل را می شکافد.

یا حسین! از قرن های آن سوی تقویم، وقتی نوازشِ نور تو در رگ هایمان جاری می شود، چه تماشا دارد لذت گم شدن و غرق شدن در اسمت!

شفیع قیامت

حسین، تنها واژه ای است که وقتی زاده شد، برخاست؛ مثل عطر، وقتی که سرِ مظروف آن را جدا می کنند و سرریز می شود.

تکرار تو بر نوارهای سبز دیوارهای مسجد، یادمان داد که تو بیش از یک نفر بودی. تو را باید آن قدر نوشت، تا محراب و جانماز و نقش اسلیمی طاق نماهای زمین، به ناتمامِی تو اقرار کنند؛ یا حسین!

«در آن نفس که بمیرم در آرزوی تو باشم

بدان امید دهم جان که خاک کوی تو باشم

به وقت صبح قیامت که سر ز خاک برآرم

به گفت وگوی تو خیزم به جست وجوی تو باشم»(1)

پیام کوتاه

- یا حسین! تولدِ تو تبدیل نور به انسان است و تو انسان را با شهادت خود به نور مبدّل کردی.

- امام حسین علیه السلام فرموده اند: «کسی که از راه نافرمانی خدا درصدد چیزی برآید آنچه را امید دارد زودتر از دست می دهد و آنچه را بیم دارد زودتر سر می رسد».(2)

ص:92

شگفت نیست، اگر از دامان پاک فاطمه علیهاالسلام، فرزندی زلال تر از دریا آمده باشد که همه را به سمتِ آبی عشق بخواند.

شگفت نیست، اینکه از پدری که تمام لحظاتش، روشن تر از هرچه نوروز در زمین بوده است، نوزادی بیاید که با عطرش، هفت آسمان مدهوش شوند. سلام بر شُبیرِ خانه ولایت!

سلام بر دُردانه منزل اُنس و بی آلایش!

دستِ توسلِ ما روبه روی این نام

دفترهای چشم انتظاری، بسته می شود و مرحله پرشکوفه تابندگی، آغاز می شود. چشمه هایِ نشاط، از کوه های سرسبز تقدس جاری می شود و همه ما را به تماشای بهاری نو، دعوت می کند.

سماع خورشید، پا می گیرد و بساط خنده های ماه، رو به راه می شود.

سوم شعبان آمده است و فصل شهود سبز پروانه هاست و سجود روشن آب ها.

سلام بر حسین علیه السلام که شمه ای از برکات نخستین اش، درمان بال های «فُطرُس» است.

آری؛ حریم شفافِ عصمت است و تمنای مستجاب «فطرس». افلاک نشینان، سر می سایند به آستانِ حسین علیه السلام.

پیش از تو، کودکی در آغوش مادرش، عشق را با اشک مادر نمی آموخت.

تو، حسین فاطمه ای؛ تفسیر عشق خدا به آفریده هایش و تمرین عشق بنده، به آفریدگارش. تو تمام دوست داشتنی.

چه کسی صدایم می کند؛ حسین؟!

به نام تو می نازم، وقتی صدایم می کنند، از نامت خجالت می کشم. نمی دانم این چه شوقی است! چه کسی است صدایم می کند: «حسین» و تنم برگ خزان می شود و می لرزد؟

چه کسی است صدایم می کند: «حسین» و اشکم بی اختیار می ریزد.

نامم ببر و هم نام تو بودن را یادم ده.

امیر عشق!

امیر عشق کائنات، آسمان آبی دلدادگی! بهار آمدنت، نوید زندگی عاشقانه است.

کودکی ات هم بوی شهادت می دهد. کودکی ات هم نوید اشک می دهد.

امیر اشک های بی پایان! بی تو گریه کردن، معنی ذلت است و با تو فریاد اعتراض به هرچه طاغوت، امیر اشک هاست.

بهانه اشک هایم باش تا باران شود و ترس را از مزرعه وجودم بشوید.

می خواهم آفتاب گردان عشق بکارم.

یا حسین!

خاک اگر فصل بهار را «یا حسین» نگوید، جانش گرم آفتاب نمی شود. دانه اگر آب را با «یا حسین» ننوشد، جوانه نمی دهد. سنگ اگر نام «حسین» نبرد، زیر سم اسبان و پای ستوران می شکند. باران اگر عزادار «حسین» نباشد از تقدیر ابر، رها نمی شود، رود اگر نیت سفر کربلا نکند، کوه ها را نمی شکافد.

هرجا جهادی است، هر جا مبارزه ای است، هرجا ذره ای میل آفتاب می کند، نام تو را می گوید: «یاحسین!»

ص:96

جگرگوشه فاطمه علیهاالسلام

در گوش بهار، اذان بگویید! سوسن فاطمه را به آغوش محمد برسانید!

کودکی با قنداقه ای از سوسن، آمده تا هم بازی سجده رسول خدا شود.

طبیب کوچک سالی، دارد غم ناامیدی بشر را درمان می کند.

حسین، بزرگ خواهد شد و از کودکی خواهد گذشت؛ ولی جگرگوشه فاطمه خواهد ماند.

حسین، قد خواهد کشید و سرور جوانان بهشت خواهد شد. حسین علیه السلام معنای بهار است؛ سرخی لاله، سبزی آزادگی سروها و آبی مهربانی مشک های آب... .

پیامبر این روزها در انتظار یکی از بهترین ساکنان روی زمین است و چشم در راهِ یکی از برترین جوانان اهل بهشت دارد و چشم در راه طاووس ِ اهل بهشت، کشتی نجات، ستاره امان اهلِ زمین و بیشترین سهم خود را از گل های روی زمین دارد.

ام ایمن تمام دیشب را نخوابیده است... و پیامبر خوابِ او را این گونه تعبیر می کند که: «ای ام ایمن، به زودی فاطمه فرزندی به دنیا می آورد که تو دایه او خواهی بود و به او شیر خواهی داد پس بعضی از اعضای پیکر من و پاره تن من در خانه تو خواهد بود».

تاریخ را بشارتِ ظهور

آب را بشارتِ تولد روشنی باد و تاریخ را بشارتِ ظهورِ یک تحول جاویدان!

زمین، تندتند نفس می زند و صدای گام های روشنی از دور می آید؛ از سمتِ افق. آب، چند چنگ بر گلو دارد و سخت احساسِ تشنگی می کند.

شمشیرها، در اعماق تاریخ، سر خم می کنند و نیزه ها در آسمان زار می زنند.

فرشته ها، لحظه ای لبخند می زنند و لحظه ای بغض می کنند.

«اسماء»، صبح علیه السلام را پیچیده در پارچه ای سفید، در آغوش پیامبر می گذارد. پیامبر صلی الله علیه و آله در گوشِ راست صبح، اذان می گوید و در گوشِ چپ، اقامه و بعد، صبح را در آغوش می کشد و می بوید و می گرید. «اسماء» می پرسد: پدر و مادرم فدایت برای چیست این گریه؟ و پیامبر می فرمایند: «برای صبح.» اسماء می پرسد: او که هم اکنون متولد شد! و پیامبر می فرمایند: او را گروهی ظالم، بعد از من به شهات می رسانند. بعدها پیامبر، بشارت امتداد سرخی صبح را تا بی نهایت می دهد. و بعدها، چهره شفق گونِ صبح، روی نیزه، شکستِ شمشیر مقابل خون را فریاد می کند.

«سلام بر تو روزی که متولد شدی

و روزی که از دنیا رخت بستی

و روزی که (دوباره) زنده مبعوث می شوی».

ص:98

پیام کوتاه

- خجسته باد آمدن سومین بهار ولایت و مبارک باد این طلوع سبز بی پایان!

- میلاد لاله ترین سرور جهان بر تمام عزت مداران و دوستدارانت مبارک باد!

اگر یک نگاهی به دل هایمان بیاندازی، می بینی چقدر دوستت داریم. شاید جای دیگری باشی؛ اما دستانت یک ضریح توی دلمان زده است. شش گوشه قلبمان همیشه برای توست... .

چرا که تلاطم آستینِ آزادت در باد، فقط نیمی از تو را در آغوشش سپرده بود و نیمِ دیگر از بهشت تو را تماشا می کرد.

برای برداشتنِ کوله بار از دوشِ او، همان یک دست کافی بود.

دوباره این جمله در تاریخ تکرار شد: قدم بزن حسینم تا قد و بالایت را تماشا کنم!

ای دریغا از آن عصر شیرین

آنجا، تقویم نداشتی. نمی دانم، بر دیوارِ اسارت، شاید با کشیدن ضربدری، عبور ضربه شب های نامعلومِ غربت را حساب می کردی؛ اما هرچه بود، دیگر تمام شد. نمی دانم تو آن روزها، در آینه چشمانت، تصویر خاطرات جنگ را چند بار شکسته ای و صدای ریزشِ روحِ تو را به جز دیوارهای اسارت، کسی نشنیده است؛ اما امروز بر رودِ غزل، پل خواهیم بست، تا وقتی شهروندِ قلبمان می شوی، تلخی صبر را به دریای فراموشی بسپاری.

«شهرِ مسکوتِ فریادها - من

نخلِ سیلی خورِ بادها - من

کاروان رفت و من بازماندم

بال و پرسوزِ پرواز ماندم

ای دریغا از آن عصر شیرین

مرگ فرهاد در قصر شیرین

من اسیرم اسیرم اسیرم

کاروانْ رفته این کویرم»(1)

صبر تلخ است ولیکن...

می دانم که ورای تحمل است، تا زمانی نامعلوم از شش جهت، تو را میان دیوارها محبوس کنند؛ اما آنجا که عشق در روح آدمی حلول می کند، عظمت اندیشه، از دایره تن بیرون می زند، تا آزادی را زودتر از آنکه فرا رسد، در آغوش بگیرد.

لباس های اسارت و گل های نرگس، هر دو - زرداَند و هر دو اهلِ انتظار.

روزی که بازگشت تو، آرزوهای مفقودالاثر را مستجاب کرد، پایانِ شیرینِ - صبر تلخ، برای قصه مردانگی تو رقم خورد.

امروز کلبه احزانِ دل ها با نور یوسف های گم گشته، روشن می شود تا آنها که حقیقت را در چاه می افکنند بدانند همیشه دَلْوی برای رهایی هست اگر صبور باشیم.

ص:103

پیام کوتاه

- ایمان، پرندگان قفس را به آسمان رهایی باز می گرداند و بازگشت شما، جشنِ پایانِ صبوری بود، در بهار ایمان.

صادق، کاظم هم باید باشد

ناراحت نباش برادر! حالا هر کس صادق باشد، باید کاظم هم باشد. خیلی چیزها را باید فراموش کند و خیلی چیزها را هم نباید از یاد ببرد. نباید از یاد ببرد که جنگ تمام شده، نباید از یاد ببرد که دنیا عوض شده. نباید از یاد ببرد که کشور، متمدن شده و کسی بی دلیل به کسی سلام نمی کند. خوش آمدی عزیز ولی... .

مویه کشاند و حالا که آمده ای، با نفس های آزادت، بر درختان وطن، پرنده می شویم.

آمدنت، خون آفتاب در رگ هایمان جاری کرد.

حالا هر صبح، با غرور کوه، برمی خیزیم و هر شب، بر شانه های ستارگان، سرود عزت می خوانیم.

با تو، دل هایمان را مرگی نیست. جهان، اتفاق شکوهمندت را رشک می برد.

از کوچه تا خانه

«گلاب بیاورید، اسپند و عود...».

تا می روم دنبالِ گلاب، زنی دیگر فریاد برمی آوَرَد:

«امیرالمؤمنین علیه السلام در مسجد است، یک نفر برود...».

از خانه بیرون می روم. می دوم... لبخند علی علیه السلام، دلم را آرامش می بخشد. مولا و لبخندی چنین فرحزا؟ آن هم بعد از رفتنِ زهرا؟! دوست دارم این همه اشتیاق را زودتر از همه به «امّ البنین» بگویم؛ به همه بنی هاشم و... اما هرچه می دوم، به گَردِ مولا هم نمی رسم! «یا اللّه» که می گوید، صدای صلواتِ زن ها و... صحنِ کوچک خانه، پُر می شود از هیاهو و غوغا. چشم های علی، عشق و اشتیاق را در قابِ نگاه امّ البنین می نشاند. و دست هایش ماه بنی هاشم را به آغوش می کشاند؛ تو را می گویم!

خداوند را فراوان می ستاید. سپس در هلهله شادیِ پنهان و آشکارِ فرشتگان، آوای اذان و اقامه را، فقط برای تو می سراید. از خانه که بیرون می زنم، اهلِ مدینه هجوم می آورند برای دیدنِ ماه؛ همچون خیل فرشتگانِ آسمان، مثل خورشیدِ مهربان.

مرا به خانه ات بِبَر

دستم را بگیر... همیشه در آغازِ از تو گفتن، به پایان می رسم. یا «باب الحوایج!» بگذار تو را آواز بخوانم:

«اَلسَّلامُ عَلَی العَبّاسِ بْنِ اَمیرالمُؤمِنین المَواسیِ اَخاهُ بِنَفْسِه...».(1)

دستم را بگیر، و دانشم بیاموز؛ ای عین عدالت، تقوا، حکمت و معرفت!(2)

دستم را بگیر، تا تو را آواز بخوانم:

ص:108

«وَ اِنَّ لِلْعَبّاسِ عِنْدَاللّه ِ - عَزَّوَجَلَّ - مَنْزِلَةً یَغْبِطُهُ بِها جَمیعُ الشُّهَداءِ یَوْمَ القِیامَةِ».(1)

و با تمامِ شهیدان، در حسرتِ رسیدن به مقامت بمانم. دستم را بگیر، تا تنها و تنها، ذره ای از مضامینِ آسمانی واپسین نگاهت را بسرایم؛ آن گاه که فریادِ «العطشِ» کودکان از خیمه ها، چشم هایت را به آسمان، پیوند زد و حرفِ دلت بر زبان آمد:

- «خدای من! می روم؛ باز هم می روم، تا مَشکی آب بیاورم».(2)

نگاهت را به آفتاب خواهم گفت

می خواهم من هم، همان نگاهِ ناگهان و ناگاه نگاهت را، بر زبان آورم؛ حتی فروغی از آن را... همان نگاهی که با آن، دستم را گرفتی، و... این نیز نشانی از:

... تأثیر آن نگاه، نگاهی که داشتی

داغی که هرگز از دل من، برنداشتی

تنها نگاه، نگاه، نگاهی پُر از سرور

سرشار از امید، وَ از اشتیاق و شور

تنها نگاه، نگاه، نگاهی بلند و ژرف

تنها نگاه، نگاه، نگاهی به رنگی برف...

ناگاه آن نگاه، که با من سخن نگفت

ابری شد و چکید... وَ چیزی به من نگفت!

آن گاه، یک نگاه، نگاهی غمین و سرد

آن گاه، یک نگاه، نگاهی ز جنسِ درد...

چشمم ولی هنوز به دنبالِ آن نگاه

مبهوت مانده است به خیمه، به شب، به ماه...

می دانم دستم را می گیری؛ وگرنه حرفی برای گفتن ندارم... هرچند از همان نگاه و لبخندت، جانبازیِ راهت و پیوستن به نگاهت را، آرزو دارم.

ای رازِ رشید!

مضامین عرفانیِ چشمانت را در دلم خواهم نهفت و روزی، نگاهت را به آفتاب خواهم گفت.

ص:109

عباس می آید تا...

می آید تا رونق ادب و عشق را به تجلی بکشاند. عباس می آید تا نظام سرسپردگی در مسیر حق و عدالت را بنیان نهد و مسیر پویای بیداری را رقم بزند.

می آید تا پدر فضایل باشد و اباالفضل بودن را به جهانِ عشق بنمایاند.

یا عمو! دست خودت را به زمین جا مگذاری!

آب ها را چه کسی جز تو به امضا برساند؟

کربلا! منتشرِ عشق، تویی، هرچه تو کردی

عقل، خود را به خطوط تو مبادا برساند!

تو حالا داری ام البنین می شوی. مگر نخواسته بودی تو را فاطمه صدا نزنیم؟! مگر نخواسته بودی بچه ها تو را کنیز خود بدانند؛ نه در جایگاه مادرشان؟! مگر برای همین اسمت را عوض نکردی؟ پس بس کن دیگر. آری! می دانم راضی هستی به رضای خدا، حالت را می فهمم. حتی این را هم می دانم که به خاطر این واقعه و فدایی شدن فرزندت در راه فرزندان فاطمه و رسول خدا صلی الله علیه و آله بسیار خوشحالی؛ اما دست خودت نیست؛ من هم اگر چنین ماهی را در آغوش خود می دیدم، دلم توفانی می شد برایش. می دانی ام البنین؛ گریه های تو مرا یاد بانویم انداخت. حتی همان لحظه که بوسه های مولایم را بر دستانِ کودکت و چشمان بارانی اش دیدم، همه چیز را فهمیدم؛ چراکه همین اتفاق، در زمان شکفتن حسین علیه السلامهم اتفاق افتاد. روزی که او به دنیا آمد و مثل آفتاب در آغوش بانویم، شفیعه محشر، زهرای مرضیه علیهاالسلام همه جا را روشن کرده بود، رسول خدا صلی الله علیه و آلهبه دیدارش آمد و زمانی که کودک را در آغوش کشید، همچنان زیر گلویش را می بوسید و گریه می کرد. همه نگران و مضطرب بودیم و بانویم - مثل امروز تو - از همه نگران و مضطرب تر، به طوری که مروارید اشکش بر گونه جاری بود. آن گاه، رسول خدا صلی الله علیه و آله آنچه از برادرش جبرائیل در مورد آن کودک شنیده بود، برای ما فرمود و همگی تا ساعت ها باریدیم.

بی بی جان! نگران نباش؛ تو و فرزندت سعادت مندید و به واسطه همین واقعه، به مقامی بلند در نزد خداوند خواهید رسید. حالا بیا و این ماهپاره نورس را از شیره جانت سیراب کن! بگذار فدایی حق، هرچه زودتر بزرگ شود، زودباش بی بی جان!

برادر لحظه های سرخ عاشورا

می آیی و دیدگان ام البنین، روشنای سپیده دمان را به لبخند می نشینند. می آیی و زمین، تپش های قلبت را به مبارک باد می آید.

نامت، کلید زرین درهای بسته است. تو از دست و زبان بسته ما، قفل می تکانی که باب الحوایج ات خوانده اند. دستانت، لحظه های خونین عاشورا را برادری می کند.

فرات، شرمسار همیشه چشمان تو است که هنوز این چنین سرخ، دقایق خویش را مویه می کند.

می آیی و شمشیرهای گستاخ، تکه تکه می شوند. آمدنت، فجری است بی غروب.

نگاه کن، چگونه بر بیرق های عاشق، حک شده ای؟!...

خوش آمدی، عباس!

خوش آمدی، ای که نامت مشک های تشنه را بی تاب تر می کند و خیمه های عطش، پایمردی ات را قرن هاست به ستایش نشسته اند! تو را که می گویم، اُبهتی علوی، مویرگ های جانم را می لرزاند.

صدایت می زنم؛ آن چنان که خاک و باد و آب و آتش، شبانه روز به جست وجوی تواند.

یا عباس! زمین بی تو گویی مچاله در حصار خویش است! یادت، تا آسمان های فضیلت و عشق بلندم می کند و من، سرخوش از لمحه مقدست، در شکوهی بی بدیل، غوطه می خورم. بر آستان شریفت، پرندگان ارادتم را به پرواز می خوانم و قدم های ارجمندت را بر دیده می گذارم.

«فضل» فراوان، دستاورد امروز است.

امروز، باید سلام داد به چهره درخشان وفا و همراه با ثانیه ها، چنین خواند:

«من غلام قمرم غیر قمر هیچ مگو»(1)

باب الحوایج

یاد نیک «عباس علیه السلام»، بوی سبز ادب و معرفت را می پراکند.

نام نورانی اش، پاسخ گوی تمامیِ توسل های رو به دریا است.

امروز، روز توسل به او، برای کسب معرفت است.

چشم های همه اعصار، از سروستان کرامات «ابوفاضل علیه السلام» پُر است.

هر که امروز دل را در سفری تا آخر فضایل نَبَرد، از دریای وصلِ ساقی، چیزی نچشیده است.

طرح های فتوت

در شاه بیت غزل های وفا و احساس، نام عباس علیه السلام، پُر تلألؤ است.

کتابِ سرخِ کربلا، با این نام بزرگ، در کنار حسین بن علی علیه السلام کامل می شود.

کربلا، مرحله ای از خاک بود که وفایِ عباس، در آن حضور داشت و فرات، لایقِ پذیرایی از چنین دریادلی نبود.

این شرم، هنوز بر پیشانیِ فرات باقی است و دستان مقبول او، بوسه بارانِ آسمان هاست.

حالا پس از قرن ها، هر جایِ «از خودگذشتگی» را بنگری، هر گوشه طرح های فتوت را نظر افکنی، باز هم نام عباس، جذاب است.

مولود امروز، دنیایی از حمایت و دلاوری است؛ بنیه قویِ ایثار است؛ بازوی پر غرورِ ایمان است که سیاه دلیِ زمینیان را محو می کند.

ص:114

خوش آمدی پسر ام البنین...!

خوش آمدی، قمر بنی هاشم!...

آه، در این چشم ها چه شجاعتی موج می زند! این دست ها چه خوبند برای ساقی شدن! این بازوان، چه بی نظیرند که علم دارِ آتیه حسین من باشند!

این پیشانی بلند، بی گمان تلاوت «اَشِدّاءُ عَلَی الکُفار رُحَماءُ بَینَهُم» است.

در آن روز جگرسوز، موسای نینوا، چه هارون خجسته ای خواهد داشت و حرم رسول اللّه، چه عموی مهربان و عاشقی!

آغوش طفلی که امروز در آغوش من است، فردا، تاب خواهد داشت تا تمام کودکان تشنه ام را در خویش بگیرد.

خوش آمدی عباس من! شانه هایت را رویینه تن کن، برای به دوش کشیدن مشکی که از جنس گریه های سر در چاه پدر خواهد بود. چشم هایت را مهیا کن تا شعبگیِ کینه را تاب بیاورد و زانوانت را که اگر بر خاک افتادند، در محضر «حسین» به ادب برخیزند؛ حتی اگر آغوش عاشقت، بی دست و بی ادامه مانده باشد.

از همین امروز، آغوش بگشا بر روی تمام آینده نیزه و شمشیر و تشنگی؛ آتیه ای که پر از ناله های سه سالگی دخترکان و بی تابی شش ماهه است؛ آتیه ای به رنگ خون گلوی حسین، به رنگ اسارت زینب، به رنگ فرات جاری و شهیدانِ عطش زده... .

خوش آمدی پسر ام البنین! منتظر باش برای روزی که فاطمه به مادری ات بیاید.

اینک، زمان تولد کهکشان حماسه است و پنجره بی تاب قلب ها، همه بر دستان نوگل علی علیه السلام دخیل بسته اند.

امشب، در بوستانِ دامانِ ام البنین علیهاالسلام، کانون تمام خوبی ها و مردانگی ها، گل داده است تا عالمیان، شیدا و مدهوش نسیم خوش جانبازی اش شوند.

امشب، مدحِ مرامِ آسمانی عباس علیه السلام، محفلِ شبانه قدسیان را برکت می دهد.

امشب، هدیه خدایِ مهربان به پسران فاطمه علیهاالسلام، برادری است از جنس وفای اباالفضل؛ برادری که شجاعت و غیرتِ علی علیه السلام در چشمانش جاری است و ارادت و محبت فرزندان زهرا علیهاالسلام، در سینه پاکش فوران می کند.

باب الحوایج

آفتابِ عشق، از ابتدای نام بلند تو طلوع می کند، ای مرید دلداده حسین!

فصل چراغانِ نیکی ها و فضیلت ها، از حوالیِ سبزِ حضورِ تو متولد می شود، ای پدر خوبی ها و فضائل، خاک، سر برمی دارد تا بر پیشانی بلند و مردانه تو سجده آورد، ای عبدصالح خدا!

در نگاه تو، نسیم عطرآگین بهشت شناور است و در بازوان دلیرت، غیرتی علی وار جولان می دهد!

بعد از آمدنت، تفسیر ادب و متانت را باید در دیدگانِ نجیبِ تو جُست.

با آمدنت، دیگر لحظه ها، نگرانِ غربت حسین علیه السلام نیستند.

تا تو هستی، زینب علیهاالسلام، به همت برادرانه تو دلگرم است. تا تو هستی، علی علیه السلام با خیال آسوده، دستان حسینش را به گرمی دست های ارادتِ تو می سپارد.

یا باب الحوائج! تا تو باشی، نخل های تنهای مدینه، به بازوان ستبر تو تکیه دارند و بغض تمام حاجت ها، به شفاعت دستانِ بریده تو گشایش می یابند.

رشک بهشتیان

آسمان، خم می شود تا بر بازوان تو، بارانِ بوسه ببارد. پلکِ خیس ابرها، درست در جایی می چکد که پدرت علی علیه السلام، بر حواشی آن، یک دشتِ پرشکوفه از بوسه، به یادگار می گذارد.

ص:117

تو آمده ای؛ با صلابتی که نسب آن، به شجاعانِ «کلابی» می رسد و ارادت به کودکان فاطمه علیهاالسلام که از مشیِ عارفانه ام البنین علیهاالسلام حکایت دارد.

تو می آیی، تا مشقِ شمشیرِ دلیرانه پسر حیدر، لرزه بر پشت اهالیِ مکاره صفین بیاندازد.

تو می آیی تا سینه فراخ تو، گنجینه علم لدنی بوتراب علیه السلام شود. اینک ای علمدار شوریده حسین علیه السلام، ای سقایِ بی مشک نینوا!

به یمن معراجِ چشمانت که در لحظه وداع، در دامانِ صمیمیتِ یاس، لاهوتی شد، به میمنتِ نذر آسمانی مادرت که دستانِ سپید تو را به قربانگاه حسین فاطمه می کشاند، به شادباش نگاهِ خواهرانه زینب علیهاالسلام، به قنداقه کوچک تو و به شرافت آن مقامِ بهشتی تو که تمام شهیدان در حسرت آنند، کام تشنه ارادتمان را به حلاوتِ زمزمِ وصالِ خود سیراب کن!

ا؛

اعتقادم به انبیا و ائمه اطهار است و آرزویم: انتشار آرمان ها و اهداف انقلاب اسلامی ایران، و افکار و آرای امام امت رحمه الله.

بر آنم با استمداد از امدادهای الهی و اراده ای آهنین، اساس استبداد و استعمار اهریمنان را براندازم.

اندیشه ام، انسجام و اخوت آحاد امت اسلامی در برابر امریکا و اجانب است.

ز؛

از زراَندوزی و زیاده جویی بیزارم و از زخم زبان زدن و زورگویی، برحذر.

در زمره زاهدانم و زینت و زیور زبانم، زمزمه ذکر پروردگار است.

شهید زنده ام و دلم زنجیریِ زلف زیبای یار است... .

روی آن صندلی، انسان را به گذشته می برد؛ به دوران کودکی.

مگر نه اینکه هرگاه مرا می بینی، به زحمت سرت را بلند می کنی و با لبخندی همیشگی می پرسی: «چطوری جوون؟»

شاید به خاطر همین، این قدر روحت لطیف و قلبت شکننده است!

بر بال ملائک

هرگاه که تو را بر روی ویلچر کهنه ات می دیدم که به زحمت خود را از این سو به آن سو جابه جا می کنی و دست هایت، جور پاهای بی حرکتت را می کشد، احساس بدی داشتم. فکر می کردم این پاها، سربار تواند و چون وزنه هایی، خود را به تو و زندگی ات تحمیل کرده اند؛ اما وقتی دیدم تو چگونه به این پاهای رفته عشق می ورزی، دریافتم که با ارزش ترین عضو بدنت، همین پاهای رفته تواند؛ آخر پایی که بر بال ملائک که نه؛ بر عرش الهی قدم نهاده، دیگر نباید بر زمین دنیا نهاده شود... .

کاش جای تو بودم

خودت خوب می دانی که با اینکه همیشه از من جلوتر بودی، هیچ گاه به تو حسادت نکردم؛ حتی وقتی جانباز شدی، فقط به تو افتخار کردم و به دوستی با تو...؛ اما دیگر نمی توانم حسرت درونی ام را پنهان کنم.

آخر روز تو - روز جانبار -، با نام اباالفضل العباس علیه السلام گره خورده است. هر سال که به این روز می رسم، از ته دل آرزو می کنم «ای کاش جای تو بودم!»

پیامبر دست های بریده عباس

حدیث عشق بر دوش، نگاه یار بر چشم، از پای افتاده برجا مانده، منم. خسته از راه دراز؛ از شلمچه، از دو کوهه، تا اینجا؛ یاران رفته اند و چشمی بی سو برایم گذاشته اند.

هر روز، صدای برخورد سرم و دیوار دلگیر خانه، بیدارم می کند.

می گوید: باید رفت. خیلی ها منتظرند؛ اما من و زخم هایم، رسالتی بر دوش داریم و مانده ایم تا پیامبر دست های بریده و سرهای بی تن باشیم.

دستمان در خاطره آسمان ماند

همپای خدا رفتگان را بی پایی، عیب نیست. چشم در چشم مرگ خندیدگان را نابینایی عار نیست. عاریت تن را باید پس داد و عهدی را که روز ازل گرو گذاشته ایم، پس باید گرفت. ما را از روز ازل، عهدی بود با جان زمین و آسمان که اگر شکستن پا، زمین گیرمان کرد و تکه های دستمان در خاطره آسمان ماند، بی پا و بی دست و بی آب، وضو سازیم و نماز بگزاریم. ما زخمی نمازیم؛ زخمی نمازی که ظهر دهمین روز عشق در حقیقت کویر تاریخ، به نیت تشنگی نفس اماره، اقامه شد.

اسمم را صدا کنی، خجالت می کشم

مادرم! دارم به خانه نزدیک می شوم؛ نکند «وَ اِنْ یَکاد»، از زبانت بیفتد! نکند کاسه و آب و قرآنت در دست نباشد! نکند از دیدنم، آه برکشی و اشک بریزی! من آمده ام؛ بی پا و دست آمده ام، تا نیت سقا بودن عاشورای کودکی ام را به خاطر بیاوری. آمده ام و به جای دست هایم، نامی از مولای دست های بریده آورده ام.

آمده ام که اگر این بار، اسمم را صدا کنی، اندکی کمتر خجالت بکشم. شاید بتوانم نگاهت کنم، وقتی صدایم کنی: ابوالفضل.

و پایمردی. از تکه های سربی گلوله های دشمن، بر وجودت سدّی ساختی در برابر هوا و هوس.

تو، راهت را خود، برگزیدی؛ تو عاشق بودی و نگذاشتی عشقت را از دلت بگیرند؛ نگذاشتی بر بوم سفیدرنگ قلبت، طرحی از سنگ بکشند.

ایثار کردی، تا دلت اسیر نشود؛ تا اندیشه های آسمانی ات، ترور نشود.

تو، رمز پرنده شدن را می دانستی و این را همان هنگام که بال هایت را عاشقانه به خدا هدیه دادی، ثابت کردی.

یادگار نخل های سوخته و پرچم های برافراشته! یادگار لحظه های مقاومت و ایثار و شهادت و افتخار! برایمان بمان تا از هُرم نفس های خدایی ات، فریاد آزادی و آزادگی، در وجودمان جان گیرد.

ای نشان بی نشان ها و ای افتخار زمین و آسمان ها!

خدا تو را که پسندید و نقش مادر داد

فلک سپرده به دست تو نقش بابا هم

تو پشت صندلی دردِ مرد - خورشیدی

خوش است منظره تو کنار دریا هم

دلش نیامده تنها خودش شهید شود

بلیت های دوتایی گرفته تا با هم،

قدم زنان به قطار خدا سوار شوید

به زیر پای تو باشد بهشت آنجا هم

سکوتِ مردِ همیشه نشسته با تو چه گفت؟

- که ایستاده ترینم به عشق حالا هم

ما این سان که نُمودیم، نبودیم.

مگر می توان دوستارِ کسی بود و مُطیعش نبود؟!

مگر می شود حُرمتِ آن که را دوست داشت، نگاه نداشت؟

ما، دل به حق نسپردیم... آبروی عشق را بردیم!

از دنیا بگذرید

«اصحابی؛ اِخوانی! علیکم بِدارِ الاخِرَةِ وَ لااُوصیکُمْ بِدارِ الدُّنیا فَاِنَّکُم عَلَیْها وَ بِها مُتَمَسِّکُونَ؛ اَما بَلَغَکُمْ اَنَّ عیسی علیه السلام قالَ لِلحَوارِیّینَ: اَلدُّنیا قَنطَرةٌ فَاعْبُروُها وَ لا تَعمروُها وَ...».(1)

ایستادی؛ چشم در چشم ما. وقتی لب گشودی، تمام بغضم ناگهان ترکید؛

«به دنیا، دل نبندید(2)

بارِ سفر ببندید».

آن گاه، اندکی برآشفتی و از عیسی علیه السلام گفتی... که او نیز برآشفته بود، و به یارانش گفته بود:

بَر اَمواج، خانه نسازید. به آبادی اش نپردازید.

و ما - اما - ویلاها ساختیم و فراوان به آنها پرداختیم؛ هرچند می دانستیم حتی «مولا ویلا نداشت»! و دنیا را برای اهلش واگذاشت. اما فقط و فقط سرودیم. ما را ببخش، اگر نااهل بودیم!

ما را ببخش

دلم سخت گرفته. «هوای خانه ام ابری است»(3)

به صحیفه سبزت می نگرم.

«انجیل اهل بیت»، «زبور آل محمد» و... حسی غریب دارم. دوست دارم ببارم «چون ابر در بهاران».(4)

ما، بَدیم؛ که با «قرآن» کنار نیامدیم. گلی - هم - بر سر خواهر آن(5)

نزدیم!

ص:126

قرآن را کنار گذاشتیم و حُرمتِ خواهرش را نگاه نداشتیم؛ چنان که «نهج البلاغه» را «دون»(1)

نمودیم و

حتی به دنبال واژه ای درخور برای وصفش نبودیم.

ما را ببخش، اگر حق برادری را به جا نیاوردیم و به خواهر قرآن، خیانت کردیم!

برایم تبسم کن

یا علی!

می خواهمت در دنیا و می خوانمت؛ که خدا نیز در آخرت می خوانَدَت.(2)

ای زینتِ عبادت پیشگان؛(3) همدم بی نوایان؛(4)

بردبارترین بردباران؛(5)

شفاعت کننده فرمانداری معزول نزدِ عبدالملک مروان؛(6) و... شبیه ترین کسان به امیرمؤمنان علی علیه السلام!

آری، می دانم هیچ گاه به هیچ کس «نَه» نگفتی و بر کسی نیاشفتی! چشم هایت را از گناهانم فرو بند. در دل و جانم گُل کُن. امروز برایم تبسم کن.

می خواهم دیگر به دنیا دلشاد نباشم. می خواهم مثل تو «سجاد» باشم.

به نگاهی، دلشادم کن.

اینجا، هوا برای نَفَس کشیدن، کم است؛ از این قفس، آزادم کن.

ص:127

نگینِ سبز نیایش، شکوهِ حلقه توست

از پسِ دانه های تند باران، من تو را می بینم. کوه های پرصلابت، سر به سجود نهاده اند. در قنوت تو، آبشاری از نور تلاطم دارد.

در خفقان مسموم حکومت اموی، زبان «دعا»، بهترین شاهراه استعانت از ایزد متعال، برای هدایت گمراهان و دین فروشان دوران بود.

آقا! از آن دریای مواج نورانیت و ایمان، نَمی ما را بس.

امام سجاد علیه السلام: «مؤمن از دعای خود یکی از سه نتیجه را می گیرد: یا برایش ذخیره می شود؛ یا در دنیا برایش برآورده می شود؛ یا بلایی از او بازگردانده می شود».(1)

اگر آن دوران وحشت زا، دعاهای دلکش تو در دل شب های سیاه، همچون همای سعادت بر سر تک تک مردم می نشست و موجبات آمرزش و عافیت آنان می شد، امروز نیز شیعیان شما از آن صحیفه نور، همان «زبور آل محمد صلی الله علیه و آله»، بهره ها دارند.

هنوز نغمه خوش دعای «ابوحمزه ثمالی»، دل ما شیعیان را جلا می دهد و گوهر اخلاص و بندگی را در صدف وجودِ جان، می پروراند.

شکوه قامت سروَت به آسمان برسید

شگفتا که وقتی غرق خدا می شدی، آسمان، خورشید، باد، محو تماشای قیام و قعودت بودند.

امام صادق علیه السلام: «امام سجاد علیه السلام هرگاه به نماز می ایستاد، چونان تنه درختی بود که چیزی از آن نمی جنبید، مگر آنچه را که باد می جنباند».(2)

مشتاقانه سلامت می کنیم، و عود و عنبر، به یمن قدوم مبارکت می فشانیم.

ص:120

و تار و پود قالی ها، نشانه صف های جماعتند که ما را به زیر پای محبوبِ ازلی می اندازد تا قیمتی شویم؛ مثل محراب، که در صدف خویش، برگزیدگان را در خود جای می دهد.

و بدین سان، تنها بنایی که با ساکنین خود حرف می زند، مسجد است؛ آنجا که خالی ترین دست ها می آیند و پُر بازمی گردند.

یا ایها المساجد!

سلام بر مدینه، شهر مساجد مقدسه که دو رکعت نماز در «قبا»، ثواب عمره را بر نمازگزارش، نازل خواهد کرد! سلام بر مسجد «فضیح» که آن را ردّ الشمس می خوانند! بوسه می زنم بر آستانه مسجد رسولِ خدا صلی الله علیه و آله که رکعتی نماز در آن، ذخیره ده هزار نماز در توشه آخرت است.(1)

تو را از دور سلام می فرستم، ای مسجد شریف که محل عبور قدم های مبارک رسول اللهی که در کوچه و بازار آن تردد کرده است؛ آنجا که موضع وحی و تنزیل و محل نزول جبرئیل و ملائکه است.(2)

سلام، ای عرصه مسجد «سهله» که خانه حضرت ادریس و ابراهیم علیه السلام و محل ورود خضر علیه السلام و مسکن آن حضرت بوده ای و هیچ شب و روزی نیست، مگر آنکه ملائکه در آن مسجد عبادت می کنند! قسم به فضای آغشته به دعای خود، مرا در سایه آبرومندی خویش پناه دهید.(3)

مسجد، قدمگاه جبرئیل

مسجد، سهمی از باغ های بهشت است که به زمینیان هدیه شد.

قدمگاه جبرئیل و محمد و علی است که درهای استرجاع را به روی بندگان خالص می گشاید.

ای جایگاه دعاهای مستجاب و ای محل قدم هایِ لرزانِ آمرزش خواهان، آن گاه که به نماز در تو می ایستند! صدای بالِ ملائک را

در رکوع و سجود می شنوم که بدرقه راز و نیاز خلوتیان با معبودند.

ص:132

«اَلمِنَّةُ لِلَّه که درِ مکیده باز است

زان رو که مرا بر در او روی نیاز است

در کعبه کوی تو هر آن کس که بیاید

از قبله ابروی تو در عین نماز است»(1)

پیام های کوتاه

- برای معاشرت با خداوند، به خانه او در مساجد بروید تا او نیز به خانه دل های شما برای بازدید فرود آید؛ که دوست تنها اوست.

- آنها که نمازهای (فرادا) را در مسجد تکثیر و روزی چند مرتبه در اقیانوس جماعت، روح خود را تطهیر می کنند، به عضویت اقیانوسی درآمده اند که آتش دوزخ در آن بی اثر است.

گنبد، به عنوان بالاترین نقطه مسجد، همه مراتب وجود را در عالم هستی با پروردگار یکتا، مرتبط می کند که رنگ سبز آن، سمبل اسلام و نفس مطمئنه است.

مناره، جایگاهی است که خداوند، کلام خود را در قالب اذان، از آنجا به گوش مردمان می رساند؛ یعنی همان گونه که قرآن، انسان را به سوی خداپرستی رهنمون می شود، مناره نیز همچون نوری است که مسیر تاریک انسان را در این جهان، روشن می سازد.

دیوارهای مسجد، با ساحت اعتلایی، زمینه عروج انسان را به سوی عالم بالا میسر می سازد و تزئینات داخلی، چون گچ بری، کاشی کاری و مقرنس کاری، با نقوش پایان ناپذیر اسلیمی و هندسی، عالم لایتناهی و جاودانی ملکوت را به یاد انسان، می آورد.

مسجد، تبلور معنویت اسلامی بر زمین است؛ به گونه ای که از طبیعت که می تواند بهانه غفلت و فراموشی آدمی شود، مکانی می سازد که حضور الهی را همواره طنین انداز شود.

گلوی مأذنه هایت، پر از بهار است و آوازهای داوود.

فصل ها را با تو دوست دارم؛ درخت ها را با تو، نسیم ها را با تو.

شب که فراگیر می شود، چراغ چشم ها را به حضور عاشقانه ات روشن می کنی تا زمین، در تاریکی نمیرد، تا پرندگان، در بی ستارگی آسمان، نمیرند.

اگر مسجد نبود...!

لبخندهای من در فضای معطر و نورانی تو، جان می گیرد. تو، محکم ترین پیونددهنده مسلمانانی. صف های به هم پیوسته نمازت، عطر دوستی و برادری و برابری را برای شیعه و سنی، ارمغان می آورد. ما، لبخندهایمان را با تو قسمت می کنیم.

تو، خانه امن خدایی و در حریم تو، عطر حرم جاری است.

در سایه تو، آرامشی جاری است که پر از بوی بهشت است.

با تو، دل های مسلمانان، به هم نزدیک تر می شود؛ و دست های دعا، به خدا.

نمی دانم اگر تو نبودی، این همه گل های محمدی، در باغ های جهان می شکفت یا نه!... .

روزی می آید که...

روزی خواهد آمد که صدای اذانت از همه بام های بلند جهان بگذرد و خورشید تابیده بر گنبد فیروزه ای ات، شب های بی ستاره را روشن، و عطر نماز جماعت تو، همه کوچه پس کوچه های غم زده را، راهی بقیع کند.

روزی می آید که هیچ نمازگزاری، دیگر در مسجدهای «الخلیل» و...، به خون نخواهد غلطید.

روزی می آید که صف های به هم پیوسته نماز، دست های بیت المقدس را به گردنِ گرامیِ کعبه برساند.

روزی می آید که سر هر کوچه ای، از نیویورک تا هند و چین و از شرق تا غرب، یک مسجد ایستاده باشد؛ در حالی که صدای دل انگیز اذانش، تا آن سوی آسمان هفتم طنین انداز می شود.

ص:135

نفس سجاده ها به هم آمیخته می شود و بارانِ «قد قامت الصّلوة»، عطشِ جان ها را برای پریدن، به اوج می رساند. آن گاه، گُلِ تمام نگاه ها به سمتِ یک قبله نورانی می چرخند و جانِ سالک نمازگزاران در صف هایِ هماهنگِ جماعت، به اتحاد می رسد. کتیبه های لبالب از ذکر خدا، مناسباتِ پوچِ دنیا را در خود حل می کنند و هر نفس که در فضای مسجد به ملکوت می رسد، پلکانی می شود برای بهشتی تر

شدن!(1)

دستی مرا به سوی درگاه خدا می کشاند و پایم به حریم امن او باز می شود.

محراب عطرآگین تو را می بویم و بر جای پای عبادت کنندگان، بوسه می زنم؛ آی بلندترین قله؛ شگرف ترین دریا، قشنگ ترین بوستان!

مروارید بر این مکان بریزید و عطر عشق را تنفس کنید. دست شقاوت هیچ شیطانی، ستون محکم این پناه را لمس نمی کند. پا به مسجد که می گذاری، دروازه های هراس، به رویت بسته شده و پنجره ای رو به باغ سبز نیایش گشوده می شود.

مسجد؛ جاری ترین یادگار پیامبر صلی الله علیه و آله

روبه روی تو ایستاده ام. به هر سو که می نگرم، آغاز است. زندگی را شروعی دوباره می بینم. صدای بال فرشتگان را می شنوم که همراه اذان، به سماع درآمده اند.

تار و پود زمین، زمزمه کنان، سر بر آستان حق می سایند و رنگین کمان بی نظیر هستی گلدسته های نجیب مسجد را به کهکشان، پیوند زده است.

حس می کنم خورشید، هر صبح، پایین دستِ این گلدسته ها متولد می شود.

حس می کنم مسجد، مهدِ میلاد تمام بنفشه های صبوری و صداقت است.

جاری ترین یادگار پیامبر! آغوش بگشا که خستگان، فوج فوج به سوی تو می آیند.

ص:139

ای اعتدال محض! اگر نبود حضور منتشر تو در جان جهان، بی تردید، آنی و کمتر از آنی، نظام حیات، از هم می گسست و هستی، به فنا می پیوست؛ پس همین که آب ها ادامه دارند و بادها می وزند، گواه روشنی است بر اینکه باقی مانده ملکوتی خدا، در زمین هست و فرمانروایی می کند عالم را.

دعا کن!

ای حضور تام، ما را دریاب! پرده های غیبت ما را کنار بزن و برای فرج هرچه زودتر ما دعا کن! دعا کن که روزگار ظهور ما در شهود عالم فرا برسد که بیش از هر چیز به آن محتاجیم:

از بس که تو را نمی شناسیم همه

از سایه مرگ می هراسیم همه

مولا! تو دعا کن برسد روزی که

بی واسطه با تو در تماسیم همه

ای آرزوی آرزومندان! غروبی از همین آدینه ها، موجی را که از غم دریایی تو در جانمان افتاده، به آرامش مبدّل کن. وقتی نقش نگاهت را در پنجره خیالم می بینم، صفای بارانیِ تو، در متنِ دلم هیاهو می کند؛ بیا و دلتنگی ما را از شکنجه دوری خود وارهان، تا دریچه شعرهای تازه ام را به مطلع روشنِ نگاهت باز کنم.

همین امروز، همین حالا، «تو را من چشم در راهم».

بی تو، خود را هم نخواهم شناخت

بیا که پنجره ها دلگیرند و نبض ثانیه ها، کند می زند، بی تو.

چه مرداب ها که در سکوت، بی گناهان را بلعیدند و تو نبودی و چه باغ ها که بی هیچ پرنده ای، خزانِ خود را گریستند و نیامدی!

برای یافتن یوسف، در انتهای کدام چاهِ حادثه جست وجو کنیم؟

اندیشه را به کجا هجرت دهیم، در حالی که از منتظرِ تو تنها دعا و صبر برمی آید؟

پس کی و کجا، سرنوشت غبارآلود آئینه دلمان، تصویر تو را در خویش فریاد می کند؛ حال آنکه هر که تو را یافته، در «خویش» سفر کرده است و تو سرنوشت پنهان شده ای در درون انسانی؛ وقتی به حقیقت خود می رسد.

اما تمام بغض من این است که بی تو، خود را هم نخواهم شناخت.

عدالت ناگزیر

وقتی در غم دوری روی مهربانت، از مردم کناره می گیرم، فرشتگانِ نصیحتِ دینم، مرا به سوی جماعت دل شکستان اشاره می کنند.

وقتی در تردد شلوغِ افکارم غرق می شوم، ندایی مرا به خلوتِ دعایِ ظهورِ تو فرا می خواند.

گویا از دوری تو، خویشتن را هم گم کرده ام و میان تضادها، به بیچارگی خود معترفم؛ و این حال، حالِ عاشق است که از دوریِ مولای خویش، به عجز و ناتوانی رسیده است.

می دانم، زمامِ به هم ریختگی بیرون و درونم، همه در دست های توست؛ نظم و عدالت را به روح و روانم و به مردم جهانم و به بی نظمیِ آسمانم بازگردان که تو عدالت ناگزیر جهانی، یا مهدی !

ص:142

دنیا، بی تو یک تلفظ عجیب از زندگی است.

دلم برای تو تنگ شده است:

مثل ماهی های حوض که سال هاست در این حوض فیروزه ای، دنبال آب می گردند، دلتنگ توام.

شاید تو همین نزدیکی هایی. کاش می توانستم تو را لابه لای عطر شب بوهای کنار پنجره، نفس بکشم! می دانم که قلبم برای دیدن تو کوچک است؛ اما دست هایم را نذر در دست گرفتن دست های گرم و مهربانت کرده ام .

هر روز عصر، نام تو را روی اشک هایم می نویسم و به ابرهای عابر می سپارم تا باران ها، عطر نام تو را در همه بهارها تکثیر کنند.

تا فراگیری عطر بهاری تو...

هر شب که می آید، دوباره دلتنگ تر از همه عصرها، به دنبال تو می گردم:

ماه من! ستاره های غمگین و بی قرار، در آسمان شب، به دنبال تو می گردند.

ای خلوت گزیده در آسمان! سراغ تو را از کدام ستاره می توان گرفت؟

سایه روشن کدام شب مهتابی، در سایه آرامش تو جان می گیرد، تا خواب های ما را آرام تر از درختان کند؟

کاش مثل همه رودها، می توانستم صدای نفس های آرام تو را بشنوم! کاش در بهاری که پیش روست، عطر تو فراگیر شود.

جمعه ها همه پیرو خمیده اند؛ بی حوصله و خاموش و سر درگریبان. لباسی به رنگ انتظار فرسوده ناامید دارند و چشم هایشان بی فروغ مانده.

خورشید جمعه ها، از سر اجبار طلوع می کند و هیچ رونقِ فریبایی ندارد.

در سکوتی دلخراش، میان آسمان می نشیند و لحظه شماری می کند تا غروب... و غروب، این غم قدیمی نفس گیر، جمعه را در خویش می فشرد و مچاله می کند.

غروب، تمام غصه جمعه را آوار می کند بر سر اهالی روزگار و خورشید زخم خورده، خورشید داغدار، گریبان می درد و خون می بارد و زمین و زمانه را به سرخی غم انگیز خویش، دچار می کند.

این سزای ماست که روزهای مداوم، در رفت و آمد روزمره سر به هوای خویش، فریفته رنگ و رخساره دنیاییم و غروبِ پایان هفته، به یاد دلِ شکیبایی می افتیم که از ما به ما مهربان تر است.

این سزای ماست که آفتاب را از یاد برده ایم و در انتظار رسیدن نجات دهنده ای، ستاره نمی شمریم و بغض های زمختمان را، بغض های پنهانِ در پرده های غرور را نمی شکنیم، تا باران ببارد.

من می ترسم

کجایی؟

من می ترسم از ستاره های سوسو زنِ شب های غریبستان که تک تک از آسمان فرو می افتند و پایانشان نزدیک است.

می ترسم از خورشید کم رنگی که دروغ است... که چهره در ابرهای تنومند، پنهان می کند؛ خورشیدی که تو نیستی... خورشیدی که گمان می کند شبیه توست، اما تنها شعله افسرده بی رمقی است که هرگز رونق تو را در او سراغ نخواهیم گرفت.

تو باید باشی... خورشید بی مقدمه آسمان به دوش!

این آفتاب، دلربا نیست. این خورشید، روسیاه می ماند، اگر پرده از رخسار خویش برداری و به روزگار، خودی نشان دهی.

برخیز... در یکی از همین روزهای بی هیاهوی زمین، اتفاق بیفت تا زمین هستی اش را از سر بگیرد.

ص:145

می دانی تلخی معجون انتظار را. تو همچون من، منتظری؛ اما تو مقیم وادی یقینی و ما ساکن هراس و تردید؛ تو در دل ما هر لحظه می آیی؛ ولی در نگاهمان غائبی، ای یقین گمشده بشر برگرد.

تو غریب نیستی؟!

آئینه دار غربت خویشم، مولای خوبم! هستی ام فدای غریب نوازی ات! این گونه که نامت، نوازش تنهایی من شده، این گونه که امیدت، رنج غریبی را آسان کرده، این گونه که بشر خسته، با یاد تو، درد غریبی را چاره می کند، پیداست درد غریبان را می دانی؛ راستی تو غریب نیستی؟!

چرا نمی آیی؟

فردا جمعه است؛ عید گریه های من؛ صبح امید و عصر دلتنگی.

فردا جمعه است؛ تکرار دل دل کردن و تداوم دلشوره ها.

فردا جمعه است؛ روزی که از سایر روزها شرمگین است.

فردا جمعه است؛ من و هزار سؤال؛ باز چون کودکان بی بابا از خود می پرسم که چه کرده ام که تو نمی آیی؟

ای مشرق همیشه، جلوه کن!

حلقه دام بلا بر دوش، ساکنان کویر انتظار را بنگر؛ کودکان دویده در جاده امید را ببین! نه ظرف آبی در دست، نه کاسه گدایی بر دوش، تنگدستی به فریادم نمی آورد. به جاده آمده انتظار توام؛ مسافران غریب را بگو ناامیدم نکنند! آفتاب را بگو این گونه در غروب، شتاب نورزد! سایه ام سنگین می شود. مرا از غروب رها کن، ای مشرق همیشه، ای موعود، جلوه کن.

اگر بیایی...

اگر بیایی، آتش های جهالت که دین و دنیایمان را با هم سوزانده، خاموش می شوند و از پای آنها، گلستان ابراهیمی می روید.

بت های سنگی که در دلمان خانه کرده اند، فرو می ریزند و دیوار میان من و تو، بر سر سیاهی، خراب می شود.

آن گونه که می خواهی

به یمن دیدارت، هزار بار شکوفه می زنیم و بار گناه هایمان سبک می شود.

خودمان را با هرچه که داریم، می گذاریم در خاک و از عطر نگاهت، بر آن می پاشیم. زلال حرف هایت را سر می کشیم و این بار، آن گونه که می خواهی، به بار می آییم... .

خبر آمدنت

دلم، آمدنت را گواهی می دهد. فرار چشمه های ساکن از بستر رخوت، جوشیدن قنات های پیاپی از دل خاکی زمین، به زانو درآمدن سنگ ها میان نرمی آب،... همه و همه خبر از رسیدنت دارند... .

خبر آمدنت را سال هاست که چشمه ها در گوش خلوت تنهایی زمین زمزمه کرده اند... .

آیینه در آیینه، دنبال تو هستم

ای خوب من؛ ای مهربان! اما تو... اما

بگذار حرف آخرم را - هم - بگویم:

من دوستت دارم ز جان، اما تو... اما

دلخوش پاییزی که موندگاره

تا دل آدما رو ویرون کنه؟

دلخوش تک سوار سبز قصه

که نمی یاد خزونو بیرون کنه؟

غروب پشت پنجره می دونه

که شمع عمرم دیگه رو به باده

گِل بگیرید پنجره های شهر رو

اون می آید از سوت و کور جاده...

آیینه بسته ام که بیایی، سحر شود

نور، از کران بپاشی و، صبحِ ظفر شود

سینای من! ز شرق تبسّم، ظهور کن

این سرزمین یخ زده را، غرق نور کن

سه شنبه شب (2)

نیامد مرهمی همتای گریه

نشد چیزی بگیرد جای گریه

سه شنبه شب شده آورده تسبیح

دو رکعت جمکران را پای گریه!

سه شنبه شب (3)

صفِ چشم انتظاران، آیه ای خوب

«توسل» می چکد، سرمایه ای خوب

سه شنبه شب دلم ای کاش باشد

برای جمکران، همسایه ای خوب

ص:152