مجاوران خورشید : معرفی شهدای دانشگاه علوم اسلامی رضوی

اشاره

تصویر

ص:1

مقدمه

گمنام بودند، نه اینکه نام و نشانشان را ندانیم، نه!

می دانستیم همین دیروزترها، همین چند سال قبل، پشت

همین میز و نیمک تهای ما، مثل همین امروز ما درس

می خواندند و درس پس می دادند و هرجا می رفتند، مثل ما

دوباره برمی گشتند به همین کلا سها؛

اما از وقتی به عشق حسین علیه السلام راهی شده بودند، دیگر نامشان

گم شده بود...!

قدمی برداشتیم تا نامشان گ م نشود و ما هم به رسم شهیدان

زندگی کنیم ...

ص:4

تقریظ رهبر معظم انقلاب (مدظل هالعالی)

تقریظ رهبر معظم انقلاب (مدظله العالی)

در مورد شهید سید حسین عظیمی:

بسمه تعالی

یاد شهید عزیز سید حسین عظیمی گرامی باد که با پرواز بلند

خود به ملکوت اعلی، خود و آرمانهای اسام یاش را جاودانه

ساخت.

ص:6

تقریظ آیت الله مکارم شیرازی

تقریظ آیت الله مکارم شیرازی

در مورد دانشجوی شهید مهدی اثنی عشری:

بسمه تعالی

شخصیت بسیاروالایی بود. خداوند او را غریق رحمت واسع هاش

گرداند و با شهدای کربلا محشور شود.

ص:8

سیدمجتبی شربتی

ص:12

علی عباس حسین پور

شهیدعلی عباس حسین پور

اهل خرم آباد بود علیه السلام صدایش می زدند؛ کبوترحرم

پیکرش به اشتباه آمده بود مشهد. رفقایش م یدانستند خطایی

در کار نبوده و کبوتر حرم برای آخری نبار به زیارت و پابوسی

مولایش آمده است. پیکرش را در حر م آقا علیه السلام طوافش دادند

و بعد هم روبروی قبله مسلمین گذاشتند. باز هم او پیشاپیش

همه به امامت ایستاده بود تا برای آخری نبار پشت سرش صف

بکشند و به جماعت، نماز بخوانند.

ص:16

علیرضا نکونام

شهیدعلیرضا نکونام

سی سال است منتظرم علیرضا برگردد. میدانم برمیگردد.

آخر خودش قول داده بود این بار که برود جبهه و برگردد، دیگر

نم یرود و کنارم می ماند! آخرین بار گفته بود: این راه شهادت

دارد، اسارت دارد مفقودی دارد، اگر شهید شدم در راه امام

حسین علیه السلام است، اگر اسارت بود در راه حضرت زینب علیها السلام و اگر

مفقودی بود، در راه حضرت زهرا علیها السلام است...

میدانم پسرم راه حضرت زهرا علیها السلام رفته و هنوز باید منتظرش

بمانم.

علیرضا نکونام

ص: 18

حسینعلی زارع شبلی

شهید صادق زارع شبلی

خیلی وقتها تک وتنهامی نشست یک گوشه و توی فکر

فرومی رفت. رفتم سراغش و گفتم: لااقل حرفت را به من که

مادرت هستم بگو!

حسینعلی گفت: دوست دارم بازهم بروم جبهه.

گفتم: میروی جبهه و آنجا شهید میشوی ها!

خندید و گفت: این همه جوان میروند جبهه، من هم مثل آنها!

پسرم عاشق شده بود و نمیتوانستم جلوی یک آدم عاشق را

بگیرم تا به سمت معشوقش پرواز نکند.

ص:22

حشمت الله رضایی

دوستانش شهید شده بودند؛ اما قسمت او یک ترکش ریز شده بود. نشسته بود همانجا، بالای سر پیکر رفقایش، سرش را گذاشته بود روی بازویش و زارزار گریه می کرد. می گفت: خدایا! باز هم مجروح­شدن قسمت من است؟!

خمپاره ای چند متر دورتر نشست توی زمین و یک تکه ترکش بزرگ پروازکنان رفت سمت او...

ص:24

رضا صباغی

شهید رضا صباغی

سال 75 بود که چهارتکه استخوان برایم آوردند. گفتم: رضای من، وقتی رفت روی پای خودش بود، خوش قدوبالا، هفتاد کیلو وزنش بود، اینکه برایم آورده اید هفتاد سیر هم نیست! رضای خوش قدوبالای من کجا و این استخوان ها کجا؟!

ص:26

رضا مرادی زرمهری

خیلی ها می پرسیدند: چه لقمه ای به رضا دادید که اینطور از آب درآمد؟

راستش را بخواهید وقتی رضا شیرخواره بود می نشستم پای روضه و مصیبت امام حسین (ع) و هرازگاهی که به او شیر می دادم، می دانستم با اشک بر مصیبت آقایمان حسین (ع) آمیخته شده است

و گلوی خشکش را سیراب می کند. شاید همان اشک ها و لقمة حلالی که پدرش می گذاشت سر سفره مان باعث شد، رضایمان جلوتر از همه مان زیارت آقا امام حسین (ع) نصیبش شود.

ص:28

بهبود نورعلیی

شهیدبهبود نورعلیی

پدروپسر عجیب دلبستة هم بودند. توی راه جبهه بود که خبردادند پدرش به رحمت خدا رفته است. گفته بود؛ حالا که آقایم فوت کرده، دیگر دل آمدن ندارم. الآن رسیدن به جبهه، مهم تر از رسیدن به مراسم عزا و ختم آقاجانم است.

دو ماه نشده بود که خبردادند؛ مفقود شده است. سه سال طول کشید تا پیکرش برگردد

وقتی از راه رسید، گلبارانش کردند و او را روی دست بردند. به وصیت خودش، همسایة آقا قربانعلی شد و بعد از سال ها پدروپسر کنار هم آرام گرفتند.

ص:32

مهدی اثنی عشری

شهیدمهدی اثن یعشری

مرام و مسلک خاص خودش را داشت، نوشته بود: آنگاه که حسین علیه السلام و حمزه علیه السلام را شهید خطاب کنند، می ترسم که خویشتن را بدین اسم و عبارت بنامم...؛ اما حداقل مُردن را و رفتن را، می توانم بر خود بار کنم، چون انتها و آغاز هر ذی شعوری است.

ص:34

حمید یعقوبی

گفتم: آقا! بیست وپنج سال قبل قول وقراری بین من و حمیدآقا بود، چند شب است، به خوابم می آید که چرا به قولت عمل نمی کنی؟

پرسید: چه قولی؟ چه قراری؟

گفتم: حرفش این بود؛ شهید می شود. گفتم: من بیست سال است، خدمت می کنم و خبری از شهادت نبوده، تو پنج روز نشده، آمده ای و می گویی قرار است شهادت نصیبت شود؟ اگر شهید شدی، همین ساختمان اطلاعات شهرمان را به نامت می زنیم! دو روز بعد خبر دادند؛ شهید شده است!

ص:36

محمد مرادی فرد

مادرمان می گفت: این پسر زمین تا آسمان با شماها فرق می کند. شاید تنها پسر فامیل باشد که زودتر از مادرش برای خواندن نماز صبح بیدار می شود و او را بیدار می کند!

راست میگفت. وقتی خودش برای نماز بیدار می شد با صدای بلند روضه حضرت ابوالفضل را می خواند و ما کوچکترها که سخت بیدار میشدیم، از جایمان بلند می شدیم و بلافاصله نماز می خواندیم.

ص:38

علی اصغر حسین پور ازغدی

نوشته بود: خدایا! دردمندم! روحم از شدت دردمندی می سوزد! قلبم می جوشد! احساسم شعله می کشد و بندبند وجودم از شدت درد صیحه می زند! ... تلاشگران راه حق را خداوند هدایت می کند و این هدایت نه فقط نشان دادن راه است و بس، بلکه گاهی فراتر و حتی والاتر! وصول به مطلوب و معشوق است.

عملش کرده بودند. اوضاع خوبی نداشت و هنوز به هوش نیامده بود. با خودش حرف می­زد. خوب که گوش­هایم را تیز کردم فهمیدم، دعای کمیل می­خواند.

ص:40

محمدرضا اویسی ثانی

شهیدمحمدرضا اویسی ثانی

قبل از عملیات نوشت: می دانم شهادت نصیب هر کسی نمی شود؛ اما خداوند رحمان است و رحیم. [خدایا!] اگر این شایستگی در وجودم هست، بر من منّتی نِه و مرا از جمال خویش محروم مگردان.

همان شب، دیدن جمال یار، نصیبش شد.

ص:44

محمدقاسم طالبی شورکی

گفت: عمه! پیامبرصلی الله علیه و آله وسلم فرمودند؛ دعای عمه در حق برادرزادة یتیمش مستجاب می شود. من دعا می کنم و شما آمین بگویید، باشد؟

با خودم گفتم؛ طفل معصوم حتماً دوست دارد زن صالحی نصیبش شود و محتاج دعای دیگران است. گفتم: باشد عمه جان، تو از من جان بخواه!

رفت زیر آسمان ایستاد و گفت: خدایا! شهادت را نصیبم کن!

من هم بی هوا و از ته دل گفتم: آمین!

ص:46

نعمت الله پیغان

شهیدنعمت اله پیغان

می گفتند: با این سوادی که شوهرت دارد، عجیب است می رود توی روستاهای دورافتاده تبلیغ و تدریس می کند؛ اما خودم می دانستم دردش، درد مردم بود. دوست داشت بهترین دانسته­هایش را به همان افراد منتقل کند. بارها به چشمم دیده بودم وقتی قرار بود یکساعت سخنرانی کند، شب ها و روزهای زیادی از کتب مختلف فیش برداری می کرد. همان فیش ها را بعد از شهادتش تایپ کردند شد حدود سه هزار صفحه!

حال خوبی نداشتم. روز تولدم را فراموش کرده بود. دفتری داشتم که هروقت دلم می­گرفت، تویش می­نوشتم. رفتم سراغش. لای همان دفتر کارت زیبایی پیدا کردم که رویش نوشته بود: ببخشید، دستم تنگ بود و نتوانستم چیزی در شأن برایت تهیه کنم!

فقط خدا می داند چقدر خوشحال شده بودم.

به نقل از همسر شهید

ص:48

محمد بذرافکن

شهیدمحمد بذرافکن

آمد سراغم، به شوخی و جدی گفت: مادر! خدا به شما شش تا پسر داده، باید خمسش را بدهید!

حریف زبان شیرینش نمی شدم. با خنده ادامه داد: وقتی من را آوردند، بگویید این جوان دست ما امانت بود، حالا روی طبق گذاشته اند تا ببریم بدهیم به صاحبش.

روی طبق آوردنش. گفتم: خدایا! این هم از امانتی که چندسالی خدمتش را کرده بودیم.

ص:50

علیرضا یزدی

شهید علیرضا یزدی

گفته بودی: دوست دارم به مردم کمک کنم، بروم جایی که درس خواندنم به دردشان بخورد. دوست دارم من هم مثل این همه جوان، سرباز امام خمینی رحمه الله باشم. خوش به حال امام که این همه سرباز فداکار دارد، کاش می شد من هم به این جمعیت اضافه می شدم.

مادرت هر روز می رفت می نشست سر مزارت و زارزار گریه می کرد. می گفت: دیدی مادر؟ آخرش به آرزویت رسیدی، هم توانستی سربازی آقا(ع) را کنی، هم توانستی به مردم خدمت کنی؟ حالا به فیضی رسیده ای که پیرمردهای ما بعد از نود سال عبادت به آن نرسیده اند! اینکه می آیم می نشینم اینجا گریه می کنم خدایی ناکرده از سر ناشکری نیست، از سر دلتنگی این دلِ وامانده ام است مادر!

ص:54

سعید محمودیان عطاآبادی

شهید سعید محمودیان عطاآبادی

رفته بودم مسجد، آنطرف پرده صدای کسی را شنیدم که با شور و غوغای عجیبی نماز می خواند. طاقت نیاوردم و پرده را زدم کنار، دیدم سعیدِ خودمان است که با آن حس و حال به نماز ایستاده.

پدرم همیشه می گفت: این سعید به مقامی می رسد که شما به فکرتان هم نمی رسد.

پدرم اشتباه میکرد. از وقتی پایش به جبهه رفتن بازشده بود، می­دانستم سعیدم به چه مقامی خواهد رسید.

ص:56

شرف الدین قلی نژاد

شهید شر فالدین قل ینژاد

رفقایش توی فامیل شهید شده بودند. عجیب دلش گرفته بود. آمد نشست روبروی مادرش و گفت: مامان! شهاب که رفت، جواد محسنی هم شهید شده، پس من به چه دردی می خورم؟ برای چه هستم؟

بارش را بست و رفت جبهه. خبر دادند جنازه اش آمده است. یکی دونفر رفتند برای شناسایی. چه دیدند که دل گفتنش را نداشتند، خدا می داند و بس.

ص:58