مجموعه اشعار فاطمیه 94

مانند يك ابر بهاري يابن الزهرا

مانند يك ابر بهاري يابن الزهرا

حال و هواي گريه داري يابن الزهرا

اين روزها خيلي دلت را غم گرفته

دلخسته از اين روزگاري يابن الزهرا

با واژه ي «مادر» شود آهت كشيده

در لا به لاي اشك و زاري يابن الزهرا

«اي واي مادر» هاي تو مي گويد آقا

خيلي برايش بي قراري يابن الزهرا

آقا مگر من مرده ام كه مثل حيدر

سر را به زانو مي گذاري يابن الزهرا

آقا! تنم، جانم، همه چيزم فدايت

آماده ام بر جان نثاري يابن الزهرا

گريه مكن كه طفل اشك بي قرارم

با گريه ات گرديده جاري يابن الزهرا

جز اشك ديده مرهم ديگر ندارم

با عرض پوزش از «نداري» يابن الزهرا

از اين كه هستم دوستدار مادر تو

حتماً مرا تو دوست داري يابن الزهرا

تا اين كه باشم زائر قامت خميده

دنبال يك سنگ مزاري يابن الزهرا

«زهرا» به «زهراها» شده تبديل... يعني :

در كوچه شد آيينه كاري يابن الزهرا

آه دلم به آينه زنگار مي زند

آه دلم به آينه زنگار مي زند

پيراهن وصال تنش زار مي زند

عمرم،جواني ام، همه خرج گناه شد

اين گريه ها زيان مرا جار مي زند

ديگر چرا اجل، به خدا كه همين فراق

عكس مرا به سينه ي ديوار مي زند

حالم شبيه حالِ بد مجرمي ست كه

سيلي نخورده دست به اقرار مي زند

چون ورشكسته اي شده ام كه به هستي اش

چوب حراج از سرِ اجبار مي زند

بر روي من حساب نكن جمعه ي ظهور

سنگت به سينه، نوكر غمخوار مي زند

خون هزار عاشق اين شهر پاي توست

خال لب تو دست به كشتار مي زند

با اينكه رو به قبله شدم، دل خوشم هنوز

گاهي سري طبيب به بيمار مي زند

شرمنده ام نمرده ام از رنج روضه ها

خيلي بد است كارگر از كار مي زند

لعنت به نانجيب مدينه كه بي هوا

سيلي به پابه ماه عزادار مي زند

چون روز روشن است از امروز كوچه اش

فردا سه ساله را سر بازار مي زند

پنجاه سال بعد به اسم سه شعبه اي

مسمار را به چشم علمدار مي زند

در انتظار طلعت صبح وصال تو

در انتظار طلعت صبح وصال تو

دل مي طپد به شوق طلوع جمال تو

با غفلتي كه هست هميشه ز سوي ما

اصلاً نكرده ايم مراعاتِ حال تو

اينجا كسي به ياد شما دل نمي دهد

هستيم بي خيال و هميشه وبال تو

كمتر دلي براي شما تنگ مي شود

بي مهري است باعث رنج و ملال تو

از بسكه دل سپرده ي نان هاي شبهه ايم

از ياد رفته سفره ي رزق حلال تو

گرچه گناه حاصل اين عمر رفته است

داريم اميدِ ديدن ماه جمال تو

بر در نيامده؛ تو به سائل عطا كني

پيدا نشد كسي كه بفهمد خصال تو

تو غصّه دار كرب و بلا و مدينه اي

بر قلب ماست درد و غم بي مثال تو

پايان بده به دوري چشم انتظارها

ما را رسان به قافله ي مهزيارها

ﺩﯾﺸﺐ ﺑﺮﺍﯼ ﺣﺎﻝ ﻭ ﻫﻮﺍﯾﺖ ﮔﺮﯾﺴﺘﻢ

ﺩﯾﺸﺐ ﺑﺮﺍﯼ ﺣﺎﻝ ﻭ ﻫﻮﺍﯾﺖ ﮔﺮﯾﺴﺘﻢ

ﺻﺎﺣﺐ ﻋﺰﺍ، ﺑﺮﺍﯼ ﻋﺰﺍﯾﺖ ﮔﺮﯾﺴﺘﻢ

ﺭﻭﺿﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﺁﺳﻤﺎﻥ

ﻣﻦ ﻫﻢ ﺷﺒﯿﻪ ﺍﺑﺮ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﮔﺮﯾﺴﺘﻢ

ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﺎﺳﻪ ﯼ ﺩﻝ ﻣﻦ ﭘﺮ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﻮﺩ

ﮐﺮﺩﯼ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻋﻨﺎﯾﺖ ﮔﺮﯾﺴﺘﻢ

ﮔﻮﯾﺎ ﮐﻤﯽ ﺯ ﺍﺷﮏ ﺷﻤﺎ ﺭﺯﻕ ﻣﺎ ﺷﺪﻩ

ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺪﻭﻥ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﮔﺮﯾﺴﺘﻢ

ﺍﺯ ﻓﺮﻁ ﺁﻩ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﺻﺪﺍﯾﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ

ﺗﺎ ﮐﻪ ﺷﻮﻡ ﻓﺪﺍﯼ ﺻﺪﺍﯾﺖ، ﮔﺮﯾﺴﺘﻢ

"ﺍﯼ ﻭﺍﯼ ﻣﺎﺩﺭﻡ" ﺷﺪﻩ ﺫﮐﺮ ﻣﺪﺍﻡ ﺗﻮ

ﻣﻦ ﻧﯿﺰ ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﻧﻮﺍﯾﺖ ﮔﺮﯾﺴﺘﻢ

ﺩﺭ ﺭﻭﺿﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﺨﺖ ﻭ ﻧﻔﺲ ﮔﯿﺮ ﻣﺎﺩﺭﺕ

ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻭﻻ ﯾﺖ ﮔﺮﯾﺴﺘﻢ

ﺣﺮﻑ ﮐﻔﻦ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻟﺘﺎﻥ ﺭﻓﺖ ﮐﺮﺑﻼ

ﺑﺎ ﺭﻭﺿﻪ ﻫﺎﯼ ﮐﺮﺏ ﻭ ﺑﻼ ﯾﺖ ﮔﺮﯾﺴﺘﻢ

ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻣﺮﺣﻤﺖ ﮐﻢ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﮐﻦ

ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺳﻪ ﻭﻋﺪﻩ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﮔﺮﯾﺴﺘﻢ

مولاي جمعه هاي معطر بيا بيا

مولاي جمعه هاي معطر بيا بيا

خورشيد نسل هاي مطهر بيا بيا

ما دل به جذبه هاي نگاه تو بسته ايم

تكرار عشق هاي مكرر بيا بيا

اي وارث تمام مواريث انبيا

سوگند بر عباي پيمبر بيا بيا

قرآن پاره پاره ي ما روي خاك هاست

آقا به دست بسته ي حيدر بيا بيا

باران بيار...آب بياور خودت بريز

بر شعله هاي سركش اين در...بيا بيا

تا كه بياوري كمي از خاك كربلا

مرهم براي پهلوي مادر بيا بيا

شايد كه تشت پر شده از لخته هاي درد

برداري از مقابل خواهر بيا بيا

تا پس زني به دست خود اين خون داغ را

از روي حلق تشنه ي اصغر بيا بيا

تا شستشو دهي مگر اي اشك مهربان

خونِ سر شكسته ي اكبر بيا بيا

آقا! عمو كه مشك ندارد شما مگر

مشكي بياري از شط كوثر بيا بيا

آقاي من بلند كن از خاك عمه را

تا كم ببوسد اين تن بي سر بيا بيا

آقا چقدر منتظرت صبح و ظهر و شب

آقا چقدر ديده ي ما تر؟...بيا بيا

آقا فداي چشم پر از غربت شما

هر چه شكست بال كبوتر بيا بيا

آقا فداي شما هر چه داده ايم

دريا دلان تشنه ي پرپر بيا بيا

تو از سوز دل و از غربت حيدر خبر داري؟

تو از سوز دل و از غربت حيدر خبر داري؟

ت_و از تنهاي__ي اولاد پيغمب__ر خب_ر داري؟

تو هم چون نور در صلب حسين بن علي بودي

ت_و از س_وز دل صديقۀ اطه_ر خب_ر داري؟

اگر چه كرد پنهان راز خود را از علي، زهرا

ت_و تنه_ا از م_دال سينۀ م_ادر خبر داري

عموي كوچك تو قاتل خ_ود را ندي_د اما

تو خود از آنچه پيش آمد به پشت در، خبر داري

تو مي داني علي با چاه كوفه شب چه ها مي گفت

ت_و از ناگفت_ه غم ه_اي دلِ حي_در خب_ر داري

تو اشك خجلت عباس را در علقم_ه ديدي

تو از آن كشتۀ بي چشم و دست و سر خبر داري

تو ب_ا جد غريب خ_ود ب_ه دشت كرب_لا ب_ودي

تو از قلب وي و داغ علي اكب_ر خب_ر داري

تو روي شانۀ خورشيد ديدي ماه كوچك را

تو از پيكان و ذبح حنجر اصغ_ر خب_ر داري

ت_و دي_دي عم_ه ات زينب، كن_ار قتلگاه آمد

تو از بوسيدن آن نازنين حنجر خب_ر داري

تو مي داني كه «ميثم» از فراقت سوزد و سازد

تو از اين بندۀ بي دست و پا بهتر خبر داري

بر مشامم مي رسد بوي عزاي فاطمه

بر مشامم مي رسد بوي عزاي فاطمه

مي شوم آماده ي گريه براي فاطمه

هاتفي از آسمان ها مي دهد امشب ندا

فاطميّه آمده، ماه عزاي فاطمه

فاطميّه آمده اي فاطميّون غيور

خانه ي دل را كنيد امشب سراي فاطمه

در عزايش بر تنم دارم لباس نوكري

اين لباس مشكي ام باشد عطاي فاطمه

من كجا و گريه در بزم عزاي او كجا؟

اشك چشمانم بُوَد لطف خداي فاطمه

بر جراحات عميق فاطمه مرهم نهد

هر كسي گريد ميان روضه هاي فاطمه

هر كسي بر بام خانه پرچم زهرا زند

مي شود ايمن ز غم تحت لواي فاطمه

مِهر زهرا را خدا با طينتم كرده عجين

افتخارم اين بُوَد هستم گداي فاطمه

در قنوت هر نمازم بر لبم دارم دعا

بارلاها جان من گردد فداي فاطمه

ياري زهرا نمودن با زبان است و عمل

اي كه هستي در پي كسب رضاي فاطمه

مي رسد آواي يا مهدي هنوز از پشت در

ذكر تعجيل فرج باشد دعاي فاطمه

كي مي آيي تا بگيري انتقام مادرت؟

مهدي زهرا بيا، اي دلرباي فاطمه

اين جمعه هم گذشت بدون زيارتي

اين جمعه هم گذشت بدون زيارتي

يا ايّها العزيز نگاهي، عنايتي

سائل منم چگونه نگاهم نمي كني؟

سلطان تويي كجا ببرم عرض حاجتي؟

دست ردي به سينه ي اين دل غمين مزن

شايد كه مادرت كند از من شفاعتي

از بعد ناله هاي سحر هاي انتظار

خاكم به سر بگويي اگر كم ارادتي

آقا اگر بناست كه مرگم فرا رسد

بنما عنايتي، بده فيض شهادتي

وقتي گناه فاصله انداخت بين ما

ديگر چه جاي خواب و خور و استراحتي

چشم زمان و اهل زمين مانده منتظر

تا صبح

حضرت زهرا (سلام الله علیها) -مدح

اعطاي حق به ختم رسل چيست؟ كوثر است

اعطاي حق به ختم رسل چيست؟ كوثر است

كوثر وجود اقدس زهراي اطهراست

زهرا يگانه ليله قدري كه قدر او

مخفي چو علم غيب خداوند اكبر است

زهرا كه نقطه نقطه به دست و جبين او

آثار بوسه هاي مدام پيمبر است

زهرا كه كفو نفس رسول خدا علي است

زهرا كه حيدر است چو او،او چو حيدر است

زهرا كه قدر و عزت و جاه و جلال او

از صد هزار مريم عذرا فراتر است

انسيه اي كه از ملك و حور و جنّ و انس

هركس كه نيست خاك درش خاك بر سر است

ممدوحه اي كه ذات خداوند ذوالجلال

او را

شأن دستي كه دخيل است به كوثر بالاست

شأن دستي كه دخيل است به كوثر بالاست..

دست اين دست به دامن شده محشر بالاست..

سوختن آب شدن بي كس و بي يار شدن

سختي عشق همينست رهش سربالاست..

آنچه ساقي ازل داد همان مينوشم..

رتبه مستي ما از تب ساغر بالاست..

چون كه خاك قدمت شد شرفش بخشيدند..

تا قيامت به همين مرتبه اين سر بالاست

ما فقط زير پر چادرتان آراميم..

حس وابستگي طفل به مادر بالاست..

هرچه دارند به خانه به گدا ميبخشند..

خب طبيعيست شلوغي دم در بالاست..

قبل تو ننگِ عرب،

توحيد را دردانه مظهر مي شود زهرا

توحيد را دردانه مظهر مي شود زهرا

يكپارچه الله اكبر مي شود زهرا

اُم ابيهاي پيمبر مي شود زهرا

ساقي اگر مولاست كوثر مي شود زهرا

شيعه چو فرزند است و مادر مي شود زهرا

اهل كرم ذاتا كريم اند و گدا محتاج

جايي ندارد غير باغ هل أتي محتاج

زهرا كريمه، ما تماماً بي نوا، محتاج

به چادرش هستند حتي انبياء محتاج

تا وارد صحراي محشر مي شود زهرا

محو كمال خويش كرده مرتضي را هم

وقتي دعايش سر زده همسايه ها را هم

يعني دعايش آبرو داده دعا را هم

جمله به جمله هل أتي، حتي كساء را هم

هر طور بنويسيم محور مي شود زهرا

او مادر آب است و باران را به عالم داد

به سائلان شهر نه، نان را به عالم داد

تنها نه قرص نان كه ايمان را به عالم داد

در خانه كوچك بزرگان را به عالم داد

معصومه، معصوم پرور مي شود زهرا

ما اهل پايينيم بالا را نمي فهميم

ما «نزّل القرآن فيها» را نمي فهميم

گل را نمي فهميم حورا را نمي فهميم

سيلي زدن بر روي زهرا را نمي فهميم

با يك نسيمي نيز پرپر مي شود زهرا

ديوارهاي خانه اش ديوار اسلام است

دنبال جاري كردن افكار اسلام است

كار شريف خانه اش هم كار اسلام است

تنها پي بيداري انصار اسلام است

ديدي اگر از خانه اش در مي شود زهرا

دين در خطر باشد سپر مي آورد زهرا

مثل علي رو به خطر مي آورد زهرا

سينه براي ميخ در مي آورد زهرا

اين فتنه را از ريشه در مي آورد زهرا

اين بار ديگر مرد خيبر مي شود زهرا

كشتي طوفان ديده را با خطبه

اي بهار عطوفت اي زهرا

اي بهار عطوفت اي زهرا

اي شهيد محبت اي زهرا

مشعل عاشقي ز تو روشن

اي چراغ هدايت اي زهرا

رحمت واسعه تو مي باشي

بي كران ، بحر رحمت اي زهرا

عشق تو مي رهاند انسان را

از حضيض مذلت اي زهرا

اي كه همپايه ي نبي باشي

به مقام و به رتبت اي زهرا

كوچك از بهر قامت روحت

خلعتي نبوت اي زهرا

تا خدايي تو راه طي كردي

در مسير حقيقت اي زهرا

تو خدايي ، پيمبري ؛ نه ، نه

اي امام كرامت اي زهرا

هيجده عالم وجودت را

هيجده دوره فطرت اي زهرا

منشا هر كمال و خيري تو

اي سراپا عنايت اي زهرا

علم كامل صحيفه ات باشد

اي سپهر فقاهت اي زهرا

چون تو در عالم جوانمردي

نيست يك با مروت اي زهرا

موج مي زد هميشه در همه جا

در وجودت متانت اي زهرا

اشبه الناس بر نبي بودي

به جمال و جلالت اي زهرا

اي كه بودي براي پيغمبر

دختري با درايت اي زهرا

بر نبي مهربان تر از مادر

بودي ام رسالت اي زهرا

مايه ي فخر خالق سبحان

سر بلندي خلقت اي زهرا

بر سر مرد و زن خداگونه

داري آري تو منت اي زهرا

قله هاي كمال را فاتح

بس

عشق خدا عشق مني فاطمه

عشق خدا عشق مني فاطمه

حب شما اجنني فاطمه

تو و مقامي كه خدا آگه است

ما و زبان الكني فاطمه

ليلي پنهان كه همه ليليان

بهر تو مجنون علني فاطمه

مادر ما كنيز فضۀ تو

فقط تو مادر تني فاطمه

بي تو نواي كودك دل ما

من الذي ايتمني فاطمه

ميكدۀ عشق علي كوثري

شير دل شير زني فاطمه

نبود تو خلع سلاح علي

تيغ سپر وَ جوشني فاطمه

پاي علي جان تو جان كنده ايم

از دل ما دل نكني فاطمه

نيم دل ما ز تو شد حسيني

نيمِ دگر هم حسني فاطمه

به

چه افتخار بزرگي ، گداي فاطمه ايم

چه افتخار بزرگي ، گداي فاطمه ايم

هميشه ملتمسين دعاي فاطمه ايم

چه خوب شد كه غلام وفاي فاطمه ايم

مقلدان ره فضه هاي فاطمه ايم

تمام عمر نشستيم زير پرچم او

هميشه روي لب ماست اسم اعظم او

خدا به خاطر او داده است ما را جان

به لطف حضرت زهرا شديم با ايمان

رسيده خير كثيرش به جمع ما هر آن

اگر نبود ، نبوديم حيدري الآن

هواي حيدريون را هميشه دارد او

رويم سمت جهنم؟! نمي گذارد او

نديده ايم زني را ازو خدايي تر

نديده ايم ازو شيعه اي ولايي تر

براي حضرت مولا ازو فدايي تر

ز فاطمه احدي نيست مرتضايي تر

به جرم اينكه شعار علي علي سر داد

ميان شعله ي يك عده بي وفا افتاد

براي اينكه نگويند علي شده بي يار

كشيده حضرت ريحانه زحمت بسيار

شكست حرمت او بين آن در و ديوار

غريب بود ميان چهل نفر اشرار

زبان ز گفتن اين ماجرا حيا كرده

براي حضرت مولا پسر فدا كرده

نوشته اند كه بد كينه ها زدند او را

به پيش چشم علي بي هوا زدند او را

براي كشتن شير خدا زدند او را

مغيره هاي بدون حيا زدند او را

هزار روضه نا گفته آمده سر او

سه ماه گريه ي خون بود كار بستر او

ازين زمانه بي رحم خسته بود سه ماه

عزا گرفته ي آن دست بسته بود سه ماه

براي ديدن مرگش نشسته بود سه ماه

شنيده ايم كه پهلو شكسته بود سه ماه

شبي نبود كه مرگ از خدا طلب نكن

براي غربت دلدل* سوار تب نكند

دُنبال بهاريم بهاري كه نداريم

دُنبال بهاريم بهاري كه نداريم

درياب زمين را به قراري كه نداريم

اين چشم بيارا به غباري كه نداريم

دنبال مزاريم مزاري كه نداريم

عزمي بده تا مرز جهادي تو باشيم

اي كاش بيايي و منادي تو باشيم

عزم من و تو جزم شد و كارگر افتاد

دشمن به عقب رفته و از پشت سر افتاد

تا پاي فشرديم از عالم سپر افتاد

با آلِ علي هركه در افتاد وَر افتاد

ما سخره ي سختيم كه از باد نلرزيم

اين درس به ما مادر ما داد نلرزيم

هرجا كه بلند است به زير قدم ماست

بر هرچه سه تيغ است شكوه عَلَمِ ماست

هر بيش كه دارند در اين پهنه كَمِ ماست

موجيم كه آسودگي ما عَدَم ماست

ما درس جز از محضر اسلام نگيريم

ما زنده به آنيم كه آرام نگيريم

هر بادِ مخالف شده جوشن به تنِ ما

هر تير توان داد به برخاستنِ ما

با ماست هميشه نفسِ بت شكن ما

در سايه ي زهراست تمام وطن ما

اين خصم زبون است اگر بد دهني كرد

وين سيره يِ زهراست كه دشمن شكني كرد

بانو چه

ما خراب خانه زاد خاندان حيدريم

ما خراب خانه زاد خاندان حيدريم

سينه چاكِ سينه چاكِ دودمانِ حيدريم

خاك راهِ خاك راهِ دوستان حيدريم

مستمند مستمند آستان حيدريم

با تولاي خدا رويان شرافت يافتيم

خوار بوديم و علي گويان شرافت يافتيم

سائل لطفيم و مسكين عطاياي علي

در سر شوريده ما شور و غوغاي علي

دستهامان دائما گرم تمناي علي

ديده اي داريم مشتاق تماشاي علي

نام ما را در كتاب فاطمه آورده اند

ناله هاي مستجاب فاطمه آورده اند

سال نو آمد وليكن سوگوار مادريم

جامه نيلي ، دل پريشان ، داغدار مادريم

اول هرسال بالاي مزار مادريم

بينواي فاطميه بيقرار مادريم

فاطميه چيست ايام امير المومنين

موسم اعجاز با نام امير المومنين

جان علي جانان علي ايمان علي قرآن علي

والي والا علي مولا علي سلطان علي

همدم طفل يتيم و فاتح ميدان علي

صورت خندان علي و ديده گريان علي

وه چه حالي ميدهد ذكر علي در اين بهار

لافتي الا علي لا سيف الا ذوالفقار

هرچه داريم از كرامات دعاي فاطمه

گندم از دسته دستاس تو بركت دارد

گندم از دسته دستاس تو بركت دارد

دست لطف تو به هرچيز محبت دارد

بي وضو دست به نام تو زدن جايز نيست

نام تو عصمت محض است قداست دارد

سائل آمد در اين خانه و حاتم برگشت

در كرم حضرت صديقه قيامت دارد

تو به نه سالگيت ام ابيها شده اي


حرف ما نيست بگوييم، روايت دارد


ماجراي ورم پاي تو در وقت نماز

متواتر شده از بس سنديت دارد


روز محشر همه بر پا و تو بر ناقه سوار


تا بدانند همه فاطمه حرمت دارد


خوش بحالش كه كنيزي شما را ميكرد

واقعا فضه چه اندازه سعادت دارد

بُرد باماست كه مانوس به زهرا شده ايم

خاك بوسي درش حكم عبادت دارد


گريه روز و شبت تاب ز مردم برده


از تو بي

كسى به داشتن آبرو نياز نداشت

كسى به داشتن آبرو نياز نداشت

كه در نماز به تسبيح او نياز نداشت

به هيچ جا نرسيد آخرش نمازى كه

براى سجده به اين خاك كو نياز نداشت

چقدر ساده و افتاده زندگى كردند

وگرنه چادر زهرا رفو نياز نداشت

به هيچ چيز نيازى نداشت حتى قبر

نگو مزار ندارد، بگو نياز نداشت

به سلسبيل و به نهر بهشت فكر نكرد

على كه پهلوى دريا به جو نياز نداشت

چرا مقابل حسن اله خم ميشد

اگر رسول مكرم به او نياز نداشت؟!!

نديده ايم طهارت به آب رو بزند

وضوى فاطمه آب وضو نياز نداشت

تو رو به قبله نبودى , كه قبله رو به تو بود

نماز خواندن تو سمت و سو نياز نداشت

نفس نفس زدن تو خودش نفس گير است

على به هيچ طناب گلو نياز نداشت

مراد شستن دست على ز ماندن بود

وگرنه پيكر تو شست و شو نياز نداشت

در مقامي كه عقيق سرخ از زر بهتر است

در مقامي كه عقيق سرخ از زر بهتر است

اشك هايم بال معراج است از پر بهتر است

بيشتر از بهترين وجه عبادت از نماز

در قيامت اشكهايت را بياور بهتر است

با زبان دل فقط حرف خودم را مي زنم

نامه بر اين روزها باشد كبوتر بهتر است

از سر اخلاص، حمدش را به جا مي آورم

آنكه از آغاز يادم داده كوثر بهتر است

گرچه فرقي نيست بين ساقي و كوثر ولي

بارها فرموده پيغمبر كه مادر بهتر است

مصحف زهرا به غير از سينه ي معصوم نيست

سرّ مستور خدا در پرده آخر بهتر است

وقت بالا بردن در، حرز نام فاطمه

از دو لشگر هم براي مرد خيبر بهتر است

هركسي بو برده از غيرت شهادت ميدهد

در نگاه مرد، مرگ از اشك همسر بهتر است

از زماني كه شنيدم در به پهلويت گرفت

حسّ من اين است اصلاً خانه بي در بهتر است

حضرت زهرا (سلام الله علیها) - شهادت

رسيد فاطميه مادر محرم ها

رسيد فاطميه مادر محرم ها

رسيد فاطميه چشمه سار ماتم ها

رسيد فاطميه شد تولد روضه

رسيد مبدا تاريخ هجري غمها

به فرش آمده عرش خدا كه باشد او

براي بزم عزاي تو فرش مقدم ها

براي داغ تو اي كوثر علي حتي

بجوشد از دل هر سنگ آب زمزم ها

بدون جرم گناهي تو را چرا كشتند

شده كلام خدا گوشواره دم ها

به پيش گريه خورشيد آسمان علي

شبيه شبنم صبح است اشك عالم ها

به روي زخم محبت فقط به عشق علي

نمك زداست به جاي تمام مرهم ها

علي زفرط خجالت تو هم به خاطر او

زهم گرفتن رو شد وفاي محرم ها

به محض ديدن هم هردو گريه ميكردند

فتاده بغض غريبي به چشم همدم ها

رسيد ارث دو عاشق به زينب و به حسين

وداع روز دهم آتش محرم ها

هرآنكه گريه نكرده براي روضه تو

يقين كه جاي ندارد ميان آدمها

ما مرده و اي كاش كه جاني برسد

ما مرده و اي كاش كه جاني برسد

در پيري مان نه ، در جواني برسد

آن روز براي شيعيان نوروز است

كز مرقد فاطمه نشاني برسد

***

حيدر پدر معنويِ اين دنياست

پس مادر مهربان عالم زهراست

عيد آمده است و بهترين مهماني

پرسيدن احوالِ پدر مادرهاست

***

يا فاطمه پرواز پر و بال من است

يا فاطمه يا محول الحال من است

تا كي من و هفت((سين))تكراري؟ نه!!

((ي ا ف ا ط م ه)) هفت حرف امسال من است

***

مؤمن ز دل اميدوارش پيداست

از حال دعاي انتظارش پيداست

يا فاطمه گفتيم كه باران آمد

سالي كه نكوست از بهارش پيداست

***

از سفره ي عشق لقمه ناني داريم

صد شكر هنوز هم تواني داريم

از گرد و غبار قلبمان آكنداست

ما فاطميه خانه تكاني داريم

گرچه به ظاهر از امامت يك پسر كشتند

گرچه به ظاهر از امامت يك پسر كشتند

يك سوم سادات را در پشت در كشتند

هم كه پدر را پيش چشمان پسر بردند

هم كه پسر را پيش چشمان پدر كشتند

هم عاطفي هم منطقي با كشتن يك طفل

كشتند اگر كه شيعه را از هر نظر كشتند

گفتند آخر پايشان وا شد به بيت وحي

عمري فحول شيعه را با اين خبر كشتند

بي فهم ها، بي رحم ها درخانه محسن را...

يعني كه در گلدان گلي را با تبر كشتند

يعني سرِ شب كه نه شمعي بود و نه گل...نه؛

نامردها پروانه را وقت سحر كشتند

در پشت در امروز اگر، يعني علي را هم

از روبرو...نه، عاقبت از پشت سر كشتند

فغان كرد آسياي دستي او

فغان كرد آسياي دستي او

كه: دشمن زد شرر بر هستي او!

دل ستان مي ناليد چون رود

كه دست او هميشه بر سرم بود!

به مژگاه، فضّه اش ياقوت مي سفت

به دل آهسته مي ناليد و مي گفت:

چسان در بر رخ دشمن توان بست؟

كه در بر سينه ي او ميخكوب ست!

چه كرد اي اهل دل! مسمار با او؟!

فشار آن در و ديوار با او؟!

كه: روزش رنگ شام تار بگرفت

كمك در رفتن از ديوار بگرفت!

ز رفتن بسكه حالش زار مي شد

عصاي دست او، ديوار مي شد!

چو زهرا دست بر ديوار مي برد

قرار از حيدر كرار مي برد!

دل دختر چو مادر بس غمين بود

زبان حال زينب اين چنين بود

***

كه: مادر! چشم از مسمار بردار!

خدا را دست از ديوار بردار!

به اشك از محسن خود ياد مي كرد

به جان مي آمد و فرياد مي كرد

از آن دامان زهرا پر ستاره ست

كه چشم او به سوي گاهواره ست!

چو آن گل ياد از

غنچه پرپر گشته بود و گل جدا افتاده بود

غنچه پرپر گشته بود و گل جدا افتاده بود

پشت در جان علي مرتضي افتاده بود

دست مولا بسته و بيت ولايت سوخته

آيه اي از سورۀ كوثر جدا افتاده بود

گوش ناموس خدا شد پاره همچون برگ گل

گوشواره من نمي دانم كجا افتاده بود

دست قنفذ رفت بالا بازوي زهرا شكست

پاي دشمن باز شد زهرا ز پا افتاده بود

مجتبي در آن ميانه رنگ خود را باخته

لرزه بر جان شهيد كربلا افتاده بود

فاتح خيبر براي حفظ قرآن در سكوت

كل قرآن در ميان كوچه ها افتاده بود

كاش اي آتش بسوزي در شرار قهر حق

هرم تو بر صورت زهرا چرا افتاده بود

مادر مظلومه مي پيچيد پشت در به خود

دختر معصومه زير دست و پا افتاده بود

غير زهرا غير محسن غير آتش غير در

كس نمي داند كه پشت در چه ها افتاده بود

فاطمه نقش زمين گرديد ميثم آه آه

فاطمه نه بلكه ختم الانبيا افتاده بود

آيين__ۀ رس___ول خ__دا روي فاطمه

آيين__ۀ رس___ول خ__دا روي فاطمه

جان وجود، بسته به يك موي فاطمه

با آنك__ه نيست از ح_رم مخفي اش نشان

شهر مدينه گم شده در كوي فاطمه

ب_وي ب_هشت اگ_ر چ_ه محمّد از او شنيد

بالله قس_م بهشت ده_د ب_وي فاطمه

ختم رسل گرفت به پهلو دو دست خويش

از آن لگد كه خورد به پهلوي فاطمه

طوبي دميد و سدره فتاد و شجر شكست

وقت_ي خمي_د قام_ت دلجوي فاطمه

چ_ون ب_اب وح_ي سوخت پر و بال جبرييل

نزديك شد چو شعله به گيسوي فاطمه

انگ__ار رف_ت طاق_ت دس__ت خ_دا ز دست

زآن ضربتي كه خورد به بازوي فاطمه

آي_ات ن__ور و پ__ردۀ ظلم_ت؟! خداي من!

دس_ت پلي__د دي__و كج_ا روي فاطمه

از يك طرف خجل شده از فاطمه، علي!

از يك طرف نگاه حسن، سوي فاطمه

«ميث_م» اگ_ر چ_ه فاطمه رازش نگفته ماند

محسن هميشه هست سخن گوي فاطمه

قرار بود كه مثل حسن پسر باشي

قرار بود كه مثل حسن پسر باشي

عصاي دست من و پيري پدر باشي

تو ديدي و حسنم ديد رنج مادر را

خدا كند ز برادر صبورتر باشي

ببخش مادر خود را كه با خود آوردت

بنا نبود كه آن روز پشت در باشي

هنوز زير كِسا جاي خاليت پيداست

قرار بود و نشد آخرين نفر باشي

قرار بود بماني شتاب جايز نيست

بنا نبود مسافر كه رهگذر باشي

نشد بيايي و مثل برادران خودت

گهي به نيزه و گهگاه خون جگر باشي

تمام هستي من مي رود اگر بروي

ولي اگر تو بماني ولي اگر باشي...

و يا تمامي اين ها فقط مقدّمه ايست

كه

كوچه ها تيره دشت ها خون شد

كوچه ها تيره دشت ها خون شد

آب ها رنگ بي نهايت شد

آسمان و زمين به هم پيچيد

ناگهان موسم قيامت شد

چشم ها حيرتي مضاعف داشت

آخرين لحظه هاي ديگر بود

اضطراب از نگاه ها مي ريخت

روز ترس آفرين محشر بود

ناگهان در كشاكش محشر

بانگ آمد كه ايهاالانسان

چشم هاي غريب كور شوند

مي رسد مادر زمين و زمان

بوي عطري به عرش مي پيچد

عطر گل هاي ناب و پر احساس

مي وزد بر كرانۀ محشر

بوي يك چادري پر از گل ياس

با شكوه تمام مي آيد

كارواني كه سبز پوشيدند

مي شود از نگاهشان فهميد

جامي از درد و داغ نوشيدند

روي دستان حضرت عباس

غنچه هايي شكفته بود آنجا

غنچه ها...سبز...سرخ نيلي رنگ...

غنچه هايي چو ياسمن زيبا

كودك از روي دست هاي عمو

گفت من غنچه ام ولي پرپر

پدرم آفتاب نيزه نشين

مادرم مي زند صدا: اصغر

غنچۀ ديگري به ناز شكفت

مثل يك ژاله بود چشم ترش

كيست اين كودكي كه مي بينم

مثل پروانه سوخته است پرش؟

محسنم يار شش ماهۀ عشق

كه پُرم از شميم دلكش ياس

عمر كوتاه تر ز گل دارم

مادرم هست حضرت احساس

حرف ها كودكانه بود ولي

آتشي را به سينه ها مي زد

گفتگويي كه روضه بود آنجا

كوچه ها را به كربلا مي زد

كربلا داغ بود و تشنه شدن

مادرم گريه داشت در چشمش

ردي از تشنگي به لب هايم

بوسه اي داغ كاشت در چشمش

خانۀ ما كه سوخت مادر من

آتش از چادرش زبانه گرفت

در و ديوار خوب فهميدند

ميخ در سينه را نشانه گرفت

آسمان با تمام تشنگي اش

روي دست پدر چه زيبا بود

مثل ماهي به خويش مي پيچم

آه ...باران ...نه ...اشك بابا بود

در دل كوچۀ بني هاشم

روز دنيا به رنگ

گلي كه فصل خزان بر دميد، محسن بود!

گلي كه فصل خزان بر دميد، محسن بود!

گلي كه رنگ چمن را نديد، محسن بود!

گل هميشه بهار علي، كه از بيداد

چو غنچه جامه به پيكر دريد، محسن بود!

كنار خانه ي زهرا، يگانه سربازي

كه شد به راه ولايت شهيد، محسن بود!

يگانه طفل شهيدي كه چشم مادر هم

شد از نظاره ي او نا اميد، محسن بود!

يگانه طفل شهيدي كه كس نمي داند

ز بعد قتل، كجا آرميد، محسن بود!

يگانه ره سپر راه عشق كز منزل

جدا نگشته به منزل رسيده، محسن بود!

يگانه مرغ پر و بال بسته اي كآخر

ز آشيانه ي سوزان پريد، محسن بود!

تو خون ز ديده (مويد)! بريز و بازگوي:

گلي كه رنگ چمن را نديد، محسن بود

هنگام دردسر كه گذر ميشود شلوغ

هنگام دردسر كه گذر ميشود شلوغ

درخانه بيشتر دم در ميشود شلوغ

مادر جلوست دور پدر ميشود شلوغ

اين كوچه ها چقدر مگر ميشود شلوغ؟

چندين نفر به زور دراين كوچه جا شدند

نمرودها مزاحم پروانه ها شدند

دريا خروش كرد تلاطم شروع شد

دوران جاهليت مردم شروع شد

وقتش رسيده بود تهاجم شروع شد

انگار كار آتش و هيزم شروع شد

در پشت در زبانه ي آتش كه پا گرفت

دودش بلند شد همه جارا فرا گرفت

دربسته بود درشكني ايستاده بود

در جنگ نور اهرمني ايستاده بود

در بين خانه ممتحني ايستاده بود

نامرد رو بروي زني ايستاده بود

فرياد ميكشيد ولايت گرفتني ست

با زور هم اگر شده بيعت گرفتني ست

مشغول حرف بود كه با پا به در زدو

صديقه را مقابل مولا به در زد و

فهميد مانده پشت در اما به در زد و

همراه مادري پسرش را به در زد و

گل را گلاب كرد و بدستان خار داد

مسمار را به پهلوي زهرا فشار داد

فضه اگر نبود به دادش كه ميرسيد؟

چادر به روي پيكر زهرا كه ميكشيد؟

در بين شعله بانوي اين خانه را كه ديد

محكم بصورتش زد و به سمت در دويد

اين پاسخ

آه، اي واژه ها بپا خيزيد

آه، اي واژه ها بپا خيزيد

شده وقت عزا بپا خيزيد

رستخيز حماسه و درد است

هر كه ساكت بماند نامرد است

مثل افلاك، مثل اين عالم

بسراييد از غم و ماتم

ابرها پاره پيرهن شده اند

موج ها باز سينه زن شده اند

بادها گرم نوحه و زاري

شاخه ها دسته ي عزاداري

باغ ها لاله پوش، در گريه

جن و انس و وحوش در گريه

همه مشغول سوگ و زمزمه اند

روضه خوان عزاي فاطمه اند

فاطمه كيست، زهره ي زهرا

فاطمه كيست، انسيه، حورا

فاطمه كيست، شهپر احمد

سوره ي قدر و كوثر احمد

فاطمه كيست، جان سادات است

مادر مهربان سادات است

كيست زهرا، يگانه ي عالم

مادر بي نشانه ي عالم

كيست زهرا، حبيبه الحيدر

روح مولا، غريبه الحيدر

فاطمه، زن، نه، مرد ميدان است

ذوالفقار نبرد ميدان است

فاطمه روي پاي خود بوده

سِپَر مرتضاي خود بوده

او كه همتاي شوهرش علي است

در خطر، جاي شوهرش علي است

پاي در آمد و به غم رو زد

نور حيدر به نار پهلو زد

پاي در، روزگار آزردش

ميخ ناسازگار آزردش

سر مستودع وجودش مرد

محسنش، لاله ي كبودش مرد

فاطمه پهلويش شكست، ولي

روي آستان در نشست، ولي

گفت: "حيدر مدد" ز جا برخواست

تكيه برخويش زد، ز جا برخواست

ديد حيدر طناب پيچ شده

زحمات رسول هيچ شده

غيرت حضرتش به جوش آمد

شير شد، باز در خروش آمد

گفت هر چند زخمي و زارم

از علي دست بر نمي دارم

دشمن بي حياي آلُ الله

خصم كفرآشناي آلُ الله

ديد با اينكه مرتضا تنهاست

باز در كوچه حامي اش زهراست

ديد او لشگري است تنهايي

فاطمه، حيدريست تنهايي

گفت قنفذ بيا و كاري كن

به امام سقيفه ياري كن

فاطمه در تنش تواني نيست

در وجودش ببين كه جاني نيست

دست او را بيا نشانه بگير

زير آماج تازيانه بگير

دل زهرا شكسته است، نترس

شوهرش

ﺍﺟ__ﺮ ﻭ ﭘ____ﺎﺩﺍﺵ ﺭﺳ___ﺎﻟﺖ، ﺷﻌﻠ__ﮥ ﺁﺫﺭ ﻧﺒﻮﺩ

ﺍﺟ__ﺮ ﻭ ﭘ____ﺎﺩﺍﺵ ﺭﺳ___ﺎﻟﺖ، ﺷﻌﻠ__ﮥ ﺁﺫﺭ ﻧﺒﻮﺩ

ﺍﯾ_ﻦ ﻫﻤ___ﻪ ﺁﺯﺍﺭ، ﺣ___ﻖ ﺩﺧ__ﺖ ﭘﯿﻐﻤﺒ___ﺮ ﻧﺒﻮﺩ

ﭼﻬ___ﺮﮤ ﺍﻧﺴﯿ__ﻪ ﺍﻟﺤ___ﻮﺭﺍ ﻭ ﺿ__ﺮﺏ ﺩﺳﺖ ﺩﯾﻮ

ﻓ_ﺎﻃﻤ__ﻪ ﺁﺧ_____ﺮ ﻣﮕ____ﺮ ﻣﺤﺒ_ﻮﺑ___ﮥ ﺩﺍﻭﺭ ﻧﺒﻮﺩ؟

ﻓﺎﻃﻤ_ﻪ ﻧﻘ_ﺶ ﺯﻣﯿ_ﻦ ﮔ__ﺮﺩﯾﺪ ﻭ ﻣﻮﻻ ﮔﻔﺖ ﺁﻩ!

ﺣﯿ_ﻒ! ﺣﯿ_ﻒ! ﺁﻧﺠ_ﺎ ﺟﻨﺎﺏ ﺣﻤﺰﻩ ﻭ ﺟﻌﻔﺮ ﻧﺒﻮﺩ

ﺍﺯ ﻓﺸﺎﺭ ﺩﺭ ﻫﻤ_ﻪ ﺍﻋﻀ_ﺎﯼ ﺍﻭ ﺩﺭﻫﻢ ﺷﮑﺴﺖ

ﻓﻀ_ﻪ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪﻭ ﺑﺎﻻ ﯼ ﺳ_ﺮﺵ ﻣ_ﺎﺩﺭ ﻧﺒﻮﺩ

ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺑﺸﮑﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﺩﺳﺖ ﻣﻮﻻ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩ

ﻏﯿ___ﺮ ﺍﻭ ﮐ__ﺲ ﺭﺍ ﺗ__ﻮﺍﻥ ﯾ___ﺎﺭﯼ ﺣﯿ_____ﺪﺭ ﻧﺒﻮﺩ

ﻓ_ﺎﻃﻤ__ﻪ ﺗﻨﻬ___ﺎﯼ ﺗﻨﻬ_____ﺎ ﺩﺭ ﭘ__ﺲ ﺩﺭ ﺍﻭﻓﺘﺎﺩ

ﻫﯿ_ﭻ ﮐﺲ ﺟ_ﺰ ﻓﻀ_ﻪ ﺁﻥ ﻣﻈﻠ_ﻮﻣﻪ ﺭﺍ ﯾ_ﺎﻭﺭ ﻧﺒﻮﺩ

ﺩﺭ ﻣﯿ__ﺎﻥ ﺁﻥ ﻫﻤ_ﻪ ﺩﺷﻤ_ﻦ ﮐ__ﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﺭﺍ ﺯﺩﻧﺪ

ﺳﻨ_ﮓ ﺩﻝ ﺗ__ﺮ ﻫﯿ__ﭻ ﮐﺲ ﺍﺯ ﻗﻨﻔ__ﺬ ﮐ__ﺎﻓ_ﺮ ﻧﺒﻮﺩ

ﻗ___ﺎﺗﻞ ﺑﯿ__ﺪﺍﺩﮔﺮ ﺑﺎ ﭘ_ﺎ ﺻ_ﺪﻑ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﮑﺴﺖ

ﺩﺭ ﻣﯿ___ﺎﻥ ﺁﻥ ﺻ____ﺪﻑ ﺁﺧ____ﺮ ﻣﮕ_ﺮ ﮔﻮﻫﺮ ﻧﺒﻮﺩ

ﺑ___ﺮ ﺗﺴ__ﻼ ﯼ ﺩﻝ ﺻ___ﺎﺣﺐ ﻋ__ﺰﺍ ﮔُﻞ ﻣ_ﯽ ﺑﺮﻧﺪ

ﮔ__ﻮﯾﯿﺎ ﺍﯾﻨﺠ___ﺎ ﺯ ﻫﯿ__ﺰﻡ ﺩﺳﺘ_ﻪ ﮔ_ﻞ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﺒﻮﺩ!

مﯿﺜﻢ ﺍﯾﻦ ﻣﺼﺮﺍﻉ ﺭﺍ ﺗﺮﺳﯿﻢ ﮐﻦ ﺑﺮ ﺑﯿﺖ ﻭﺣﯽ

ﺗ___ﺎﺯﯾﺎﻧ_ﻪ ﺍﺣﺘ_ﺮﺍﻡ ﺳ_ﻮﺭﮤ ﮐ_ﻮﺛ__ﺮ ﻧﺒ_ﻮﺩ

در نگو ديوار مي افتد به خاك

در نگو ديوار مي افتد به خاك

مثل يك آوار مي افتد به خاك

دل نگو دلدار مي ريزد بهم

غم نگو غمخوار مي افتد به خاك

با به ياد آوردن ديوار و در

حيدر كرّار مي افتد به خاك

تا كه بابايي نيفتد بر زمين

مادري صدبار مي افتد به خاك

آه...ياس ارغواني علي

در هجوم خار مي افتد به خاك

واي از آن روزي كه در اوج عطش

خيمه ي سردار مي افتد به خاك

خواهري مي بيند از بالاي تلّ

حنجري تبدار مي افتد به خاك

پاي آتش در مدينه باز شد

كربلا از كوچه ها آغاز شد

آتش و اين همه اَسرار نمي دانستيم

آتش و اين همه اَسرار نمي دانستيم

پشت در ماندن و ديوار نمي دانستيم

مادري در وسط شعله اگر گير كند

نتوان گشت بر او يار نمي دانستيم

كمك بانوي مظلومه به مظلوم چه سود

چون رسد شعله به رخسار نمي دانستيم

دود و آتش چو در اُفتند نفسگير شوند

بعد از آن داغيِ مسمار نمي دانستيم

دور يك ياس در آتش همه هم جمع شوند

كار او بگذرد از كار نمي دانستيم

نقشة سقط جنين را همه مي دانستند

كه روي خاك نهد بار نمي دانستيم

هيچكس ياريِ مظلومه و مظلوم نكرد

نه مهاجر و نه انصار نمي دانستيم

با وجودي كه زمين خوردَنِشان را ديدند

هيچ انگار نه انگار نمي دانستيم

تا چهل شب علي و فاطمه ياري جستند

اي دريغا ز يكي يار نمي دانستيم

اهل اين شهر جفاكارتر از سامري اَند

غم موسي شده تكرار نمي دانستيم

كار انصار و مهاجر بخدا عبرتِ ماست

نتوان گفت دگر بار نمي دانستيم

مدينه صحنه ي غوغاي روز محشر بود

مدينه صحنه ي غوغاي روز محشر بود

مدينه زخمي يك داغ درد پرور بود

مدينه بر سر هر بام، گرد غربت داشت

مدينه اشگ فشان در غم پيمبر بود

مدينه حادثه ي دور جاهليت داشت

مدينه مركز يك جنگ نابرابر بود

الا كه حمله به بيداد خصم شوم بريد

به كافران مسلمان نما هجوم بريد

به گلبن نبوي زاغ ها هزار شدند

زپرده، توطئه ها باز آشكار شدند

مناديان الهي به خانه بنشستند

حراميان قديمي زمامدار شدند

غديريان مدينه سقيفه اي گشتند

مجاهدين بهشتي اسير نار شدند

تمام شهر به يك خانه حمله ور گشتند

دو روزه از ره عمر رفته برگشتند

چه سخت حقّ علي برده، راحت آسودند

تو گويي آنكه ز آغاز در كمين بودند

دري كه ختم رسل بود زائرش بستند

رهي كه بود سراسر نفاق بگشودند

دو ماه و نيم هنوز از غدير نگذشته

به خون محسن ششماهه دامن آلودند

مگو كه خصم به ضرب لگد تني را كشت

بگو تمامي سادات محسني را كشت

قسم به صاحب قرآن و خصلت و خويش

به آن علي كه بود ذات حق ثنا گويش

به خون محسن و خون شهيده مادر او

كه در دفاع علي ضربه ديد بازويش

به ياسِ نيلي احمد كه نام او زهراست

به آن نشان كبودي كه مانده بر رويش

كه قتل محسن و حمله به خانه ي حيدر

شروع كشتن آل علي است تا محشر

نچيده ميوه ي باغ اميد، محسن بود

زآل فاطمه س اوّل شهيد، محسن بود

اگر چه پشت در خانه داشت قاتل ها

كسي كه قاتل خود را نديد، محسن بود

شكوفه اي كه نگرديد باز و پرپر

قرن ها بر عترت و قرآن ستم بسيار شد

قرن ها بر عترت و قرآن ستم بسيار شد

قرن ها بر شيعه مانند علي آزار شد

قرن

غنچه پرپر گشته بود و گل جدا افتاده بود

غنچه پرپر گشته بود و گل جدا افتاده بود

پشت در جان علي مرتضي افتاده بود

دست مولا بسته و بيت ولايت سوخته

آيه اي از سورۀ كوثر جدا افتاده بود

گوش ناموس خدا شد پاره همچون برگ گل

گوشواره من نمي دانم كجا افتاده بود

دست قنفذ رفت بالا بازوي زهرا شكست

پاي دشمن باز شد زهرا ز پا افتاده بود

مجتبي در آن ميانه رنگ خود را باخته

لرزه بر جان

درست لحظه ي برخورد داس با ساقه

درست لحظه ي برخورد داس با ساقه

صداي مرگ به گوش درخت مي آيد

به گوش داس صدايي نمي رسد ، امّا

به گوش باغ خروش درخت مي آيد

درست مثل همان ساقه ي غيور و رشيد

به كوچه مادر سادات تا هويدا شد

به ضربه هاي چهل ديو داس بدست

چنان درخت وجود شكسته اش تا شد

همين كه در وسط كوچه برگريزان شد

صداي پاي شياطين به آسمان پيچيد

طنين خش خش برگي كه زير پا افتاد

طناب غم شد و بر دست باغبان پيچيد

و دست بسته كه بوده، بجز امامي كه

كنار هيبت او قدّ كوه خم مي شد

و ذوالفقار علي تا برقص مي آمد

وجود دور و بر او پر از عدم مي شد

نبست دست علي را كسي بجز دنيا

كه جلوه اش بخدا اولّي و دوّمي اند

تبر بدوش كنار سكوت و صبر علي

پي شكست غرور نجيب فاطمي اند

غرور فاطمه را دست كم نگير، ببين

چگونه پاي علي شاخ و بال مي ريزد

علي كه بسته دودستش، فقط ز ديده ي خود

براي فاطمه اشكي زلال مي ريزد

غم بزرگ پيمبر دوباره اوج گرفت

دوباره آب جري شد، دوباره از سر رفت

همينكه فاطمه افتاد توي كوچه، علي

به خويش گفت دوباره زِ ما پيمبر رفت

هميشه

سخت است در آتش كسي با سر بيافتد

سخت است در آتش كسي با سر بيافتد

يا شعله اي با ياس وقتي در بيافتد

سخت است وقتي سينه يك در لگد خورد

با آنهمه سنگيني يكجا در بيافتد

سخت است جاي دست شلاقي مه آلود

برگونه ياسي كه شد پرپر بيافتد

سخت است كه اين اتفاق آنهم مدينه

با يادگار باغ پيغمبر بيافتد

سخت است وقتي بين خانه يك طنابي

بر دست هاي فاتح خيبر بيافتد

سخت است وقتي دست حيدر در طناب است

لشكر به جان بازوي مادر بيافتد

جاي تعجب نيست بعد از اينهمه درد

صد مرتبه روي زمين دختر بيافتد

حالا بگو با ديدن اينقدر ماتم

جا دارد از پا ساقي كوثر بيافتد

**

بعد از گذشت چند سال از اين مصيبت

جاداشت از فرزند زهرا سر بيافتد

بعد از علي اكبر و عباس و قاسم

وقتش رسيد از نيزه اي اصغر بيافتد

يك نفر از شاخه هايم كار ميگيرد علي

يك نفر از شاخه هايم كار ميگيرد علي

از درخت "باردارت" بار ميگيرد علي

هر چه هم با احتياط از پيش در رد ميشوم

باز رخت من به اين مسمار ميگيرد علي

زودتر از كشتن گل باغبان را ميكشد

به گلي در باغ وقتي خار ميگيرد علي

كار من ديگر گذشته از مراقب بودنم

در نگيرد به سرم ديوار ميگيرد علي

فضه زير بازوي افتاده حالم را، نگير

از رويم در را فقط بردار، ميگيرد علي

كعبۀ من! با همين وضعي كه دارد دست من

دامنت را باز چندين بار ميگيرد علي

چهل نفر دارند در را سمت من هل ميدهند

يك نفر از شاخه هايم كار ميگيرد علي

يه روز و يه روزگاري، مادرم خيلي جوون بود

يه روز و يه روزگاري، مادرم خيلي جوون بود

مايه فخر ملائك ، تو زمين و آسمون بود

آسموني ها هميشه، مادرو نشون مي دادن

كه درخشش نمازش، تا شعاع كهكشون بود

نيمه شبها تو نمازش، دستشو بالا مي آورد

تك تك همسايه هارو، ياد مي كرد و يادشون بود

همه منت گدايي، درخونمونو داشتن

خاطر اونو مي خواستن، بسكه خوب و مهربون بود

افتخار مادر ما ،تو بهار زندگانيش

پاكي و صفا به پيش، دشمنان بد زبون بود

تا يه روز يه عده نامرد آتيش و هيزم آوردن

خونشو آتيش كشيدن، تا ديدن تو آشيون بود

يه طرف صداي ناله، يه طرف صداي ضجه

خودمونو تا رسونديم، مادرم غرقه ي خون بود

با تن مجروح و خوني، خودشو سپر قرار داد

تا كه ديد امام عصرش، با طناب و ريسمون بود

دشمنا امون ندادن، راهشو يك باره بستن

شلاق مغيره اي واي، سد راه تو اون ميون بود

اشكاي چشماي بابا، گريه هامو در مياره

آخه چشماي پر آبش ،نشون مظلومي مون بود

گلاي باغ نبوت ، با دو چشماي پر از اشك

نگاشون تو اين ميونه، به نگاه باغبون بود

پاي غمي بزرگ دلم را نشانده ام

پاي غمي بزرگ دلم را نشانده ام

دل را به صد اميد بر اين در كشانده ام

ازدست غصه هاي تو شعرم شروع شد

عمريست از تو و درو ديوار خوانده ام

عميرست با نگاه شما روضه خوان شدم

عمريست در مصيبت يك كوچه مانده ام

سخت است كوچه گفتن و كاري بزرگ بود

اين شعر را همينكه به اينجارسانده ام

آن كوچه اي كه دست شمارا حسن گرفت

بي اختيار تاب و توان هم ز من گرفت

مادر بلند شو كمرت درد ميكند

ميدانم اينكه چشم ترت درد ميكند

يك ضربه زد به صورتت مادر نگاه كن

ديوار خوني است، سرت درد ميكند

جاي تو عرش بود نه فرشي كه خاكي است

حوريه اي كه بال و پرت درد ميكند

اصلا نشد كه قامت خودراسپر كنم

سرتابه پاي اين پسرت درد ميكند

چادر تكاندم و دل من پاره شد، هوار

ديدم كه اوفتاده زگوش تو گوشوار

ضربه هاي دست معمولا به صورت ميرسد

ضربه هاي دست معمولا به صورت ميرسد

چون به صورت مي رسد قطعا قيامت ميرسد

گر ميان كوچه هاي تنگ راهش سد شود

دست ها بر صورت حوريه راحت ميرسد

بارداري را كه با صورت زمينش مي زنند

مطمئنا لحظه ي مرگش به سرعت ميرسد

ضربه اي از پشت دست و ... واي گوشش پاره شد!

كه صداي مجتبي ديگر به ندرت ميرسد

كاش با سيلي زدن اين قصه پايان مي گرفت

تازه دارد لحظه هاي هتك حرمت ميرسد

آه.. دارد چادرش را باز بر سر مي كشد

آه ..مي خواهد ولي دستش به زحمت ميرسد

راه مسجد تا به خانه راه نزديكي است ليك

اين شكسته بال بعد چند ساعت ميرسد

كوچه امروز است فردا آتش و مسمار و در

دردهاي فاطمه دارد به نوبت ميرسد

بي وضو ابليس بر قرآن حيدر دست زد

ضربه هاي دست معمولا به صوت ميرسد

وقتي كه مي افتد، مي افتم بي اراده

وقتي كه مي افتد، مي افتم بي اراده

مادر به من افتادگي را ياد داده

او مي دود در كوچه با رنگي پريده

من مي دوم دنبال او، پاي پياده

من مي دوم اين كوچه ها را با دلي خون

او مي رود پيش پدر خاكي و ساده

آمد به خانه مادرم مثل هميشه

انگار اصلاً اتفاقي رخ نداده

امّا خودم ديدم كه مردي راه سد كرد

با مادرم آن بي حيا در كوچه بد كرد

سيلي زد و مادر به روي خاك افتاد

روح پدر با سر به روي خاك افتاد

از روي ماه فاطمه در كوچه اي تنگ

ديدم هزار اختر به روي خاك افتاد

يك گل در اين دنيا ز پيغمبر به جا بود

آن هم ولي پرپر به روي خاك افتاد

مادر زمين افتاد امّا شكر مي كرد

با چادر و معجر به روي خاك افتاد

اي واي از كربُبلا و عصر غارت

اي واي از بي معجري، واي از جسارت

ناله در فراق پيامبر

اگر چه پير اگرچه خميده ام بابا

اگر چه پير اگرچه خميده ام بابا

دوباره بر سر خاكت رسيده ام بابا

رسيده ام كه بگويم چه آمده به سرم

رسيده ام كه بگويم چه ديده ام بابا

ببين كه پيرتر از روز قبل آمده ام

نفس نفس ز فراغت چكيده ام بابا

بخوان ز چشم كبودم كه چند روزي هست

كه روي دختر خود را نديده ام بابا

از آن زمان كه به دنبال مرتضي در خون

ميان مردم شهرت دويده ام بابا

ببين كه زخم جسارت نشسته بر رويم

ببين كه طعم حرارت چشيده ام بابا

دلم هواي تو و ياد محسنم كرده

مرا ببر به كنارت بريده ام بابا

در اين شب ها ز بس چشم انتظارى مى برد زهرا

در اين شب ها ز بس چشم انتظارى مى برد زهرا

پناه از شدّت غم ها، به زارى مى برد زهرا!

ز چشم اشكبار خود، نه تنها از منِ بى دل

كه صبر و طاقت از ابر بهارى مى برد زهرا

اگر پشت فلك خم شد چه غم؟! بار امانت را

به هجده سالگى با بردبارى مى برد زهرا

زيارت مى كند قبر پيمبر را به تنهايى

بر آن تربت گلاب از اشكِ جارى مى برد زهرا

همه روزش اگر با رنج و غم طى مى شود، امّا

همه شب لذّت از شب زنده دارى مى برد زهرا

نهال آرزويش را شكستند و، يقين دارم

به زير گِل، هزار امّيدوارى مى برد زهرا

اگرچه پهلويش بشكسته، در هر حال زينب را

به دانشگاه صبر و پايدارى مى برد زهرا

شنيد از غنچه نشكفته اش فرياد يا محسن!

جنايت كرده گلچين، شرمسارى مى برد زهرا

به باغ خاطرش چون ياد محسن زنده مى گردد

قرار از قلب من با بى قرارى مى برد زهرا

به هر صورت كه از من رخ بپوشد، باز مى دانم

كه از اين خانه با خود يادگارى مى برد زهرا

گلزار آرزويم يكباره شد خزاني

گلزار آرزويم يكباره شد خزاني

پيري سراغم آمد در موسم جواني

با هجده بهاران تنها ميان ياران

افتاده ام كناري چون لالۀ خزاني

از ياد خلق رفتم با شوق مر گ رفتم

حتي اجل نگيرد از كوي ما نشاني

گرديده شهر و صحرا تنگ از براي زهرا س

جا در زمين ندارد بانوي آسماني

اي باغبان كجائي كز باغ آرزويت

با شعله هاي آتش كردند باغباني

فرزند بي گناهم شد كشته در پناهم

مي گفت آه آهم در عين بي زباني

صد باره اوفتادم با زحمت ايستادم

دريافتم علي ع را در عين ناتواني

اندام خسته ام شد اجر حمايت از حق

دست شكسته ام گشت پاداش قهرماني

ياد شبي كه جسمم شد مخفيانه در خاك

بردم به گور با خود صد غصۀ نهاني

قامت اقتدار بايد بود

قامت اقتدار بايد بود

شير، شير شكار بايد بود

پاي اين ساحل پر از امواج

صخره اي استوار بايد بود

بر سر سنگريزه پا بگذار

رود نه، آبشار بايد بود

پشت بر پشت، تكيه گاه هم

دو سر ذوالفقار بايد بود

الغرض حرف هاي ما اين است:

آه ، زهرا تبار بايد بود

مثل خورشيد، سيره زهراست

كه ولايتمدار بايد بود

جز در اين جادّه قدم مگذار

هرچه داري بيار كم مگذار

اي مدينه بيا به سر بزنيم

ناله از آتش جگر بزنيم

پيش پرهاي سرخ پروانه

تا دم صبح بال و پر بزنيم

لااقل ما به جاي مردم شهر

به عيادت رويم و سر بزنيم

ياد پهلوي مادر گل ها

خم شده دست بر كمر بزنيم

نفسش در شماره افتاده

سر به بيمار محتضر بزنيم

روضه هاي نگفته را گوييم

ضجه ها را بلندتر بزنيم

واي بر من! بهار را كشتند

مادري باردار را كشتند

كوهي از غم به شانه ها مانده

غرق خون چشم كربلا مانده

هق هق و گريه هاي بي نفس است

پشت اين بغض ها صدا مانده

پاي چشمان مادري چندي ست

نقش يك زخم بي حيا مانده

چادري كه مدينه روشن كرد

روي آن جاي رد پا مانده

زخم بر روي زخم افتاده

رد خوني به كوچه ها مانده

خسته را، بي پناه را كشتند

مادري پابه ماه را كشتند

رعشه در دست و پاي بانو بود

لرزه اي در صداي

با گريه عقده از دل من وا نمي شود

با گريه عقده از دل من وا نمي شود

زخم جگر به اشك، مداوا نمي شود

تا دست من ورم نكند از غلاف تيغ

بند ستم ز دست علي وا نمي شود

شرمنده ام ز شوهر مظلوم خود علي

دست شكسته حامي مولا نمي شود

بر روي قبر من بنويسيد دوستان

سيلي زدن مودت زهرا نمي شود

بر باب خانه ام بنويسيد رهبري

مثل امام فاطمه تنها نمي شود

گفتم ز حبس دل كنم آزاد ناله را

ديدم كنار زينب كبري نمي شود

جز طفل من كه يار علي گشت پشت در

شش ماهه اي فدايي بابا نمي شود

من پشت در ز پاي فتادم يكي نگفت

زهرا چرا ز روي زمين پا نمي شود

سقط جنين و سيلي و ضرب غلاف تيغ

اين احترام ام ابيها نمي شود

ميثم

تو راه ميروي و خون چكد ز پيرهنت

تو راه ميروي و خون چكد ز پيرهنت

تو آه ميكشي و سرخ ميشود حسنت

تو نان نميپزي و سفره ي شبم خاليست

نه آب ميخوري و آب ميشود بدنت

ز گيسوان پريشان زينبم پيداست

كه مانده زخم عميقي به دست شانه زنت

چگونه در به رخم باز كرده اي تنها

كه غرق خون شده امشب مسير آمدنت

بگير پرده ببينم جه آمده به سرت

بلندتر شده اين روزها نفس زدنت

تو گريه ميكني و من به سينه ميكوبم

براي زخم نگاهت براي زخم تنت

بي ياري تو ياورت از دست مي رود

بي ياري تو ياورت از دست مي رود

روضه بدون منبرت از دست مي رود

بي بي اگر قنوت نگيري بدون شك

ذكر و دعا و مغفرت از دست مي رود

خضري كه جرعه جرعه بقا بين جام اوست

بي جرعه اي ز كوثرت از دست ميرود

رزقي بده كه بي بركات دعاي تو

دنياكه هيچ آخرت از دست مي رود

مي خواهم از مدينه بگويم عنايتي

بي حال روضه نوكرت از دست مي رود

اي پرشكسته كنج قفس بال و پر نزن

اينگونه سركني پرت از دست مي رود

يك دستي آسياب نگردان علي كه هست

اينگونه دست ديگرت از دست مي رود

شب ها ز سينه اي كه شكسته نوا نكن

زينب كنار بسترت از دست مي رود

پهلو مگير روي مپوشان نريز اشك

با اين سه كار شوهرت از دست مي رود

هنگام راه رفتن خود هي زمين نخور

اين نيمه جان آخرت از دست مي رود

حرف سفر نزن اگرم محتضر شدي

چونكه شهيد بي سرت از دست مي رود

شهادت حضرت زهرا

خانه ات را پيش مردم حرمتي ديگر نبود

خانه ات را پيش مردم حرمتي ديگر نبود

اينچنين رفتار با تو امر پيغمبر نبود

در تمام قرن هاي قبل و بعد تو علي

كاري از رفتار آنها شرم آورتر نبود

گر مسلمان غريبي تو شد مرد يهود

صبر تو با دست بسته كمتر از خيبر نبود

صبر تو وقتي كه ديدي همسرت را مي زنند

انبيا را هم خدايي در خور باور نبود

در ميان شعله ها مي سوختي سر تا به پا

گر بلاگردان تو صدّيقه ي اطهر نبود

گشت مستثناي امر «لا فتي الّا علي»

بي تلاش فاطمه نامي ز تو حيدر نبود

گفت تا هستم، اميرالمؤمنين تنها علي است

ني كه شوهر بلكه مولاي من زهرا علي است

علي ديده است در زهرا غروب آفتابش را

علي ديده است در زهرا غروب آفتابش را

و زهرا در علي ديده است هرم التهابش را

شهيد اول حفظ ولايت ، مي شود اما

كسي هرگز نخواهد ديد حتي اضطرابش را

كرم ، مبهوت و سرگردان كه زهرا چيست ؟ زهرا كيست؟

مگر از راز گردنبند بردارد جوابش را

چه بينا و چه نابينا به نامحرم بگو برگرد

كه گل بر خارها هرگز نمي بخشد گلابش را

غمي سنگين تر از داغ جدايي از علي دارد

كه از تابوت ، مي خواهد نگه دارد حجابش را

فقط محض دل حيدر… وگرنه ضربه سنگين بود

اگر از چهره بر مي داشت گاهي هم نقابش را

اگر چه زخم بر بازو… براي شادي همسر

خودش در خانه مي چرخاند سنگ آسيابش را

اجابت را علي در لحظه ي عجل وفاتي ديد

چه غمگين مي كند راهي شهيد انقلابش را