برگزیده شعر معاصر افغانستان : رستاک

آهنگ تمنا

برخیز جوانا!

برخیز بهار آمده بس دلکش و زیبا

از بستر گل ها

تا بام ثریا

هر گوشه دل انگیز و صفاخیز و فریبا

رامشگر گلشن

در بزم چمن زخمهٔ اسرار نوازد

وز شور نواها

دوشیزهٔ گل ها

مستانه کند رقص به آهنگ تمنّا

تا کی من و تو سرد

نومید و ز خود رفته و بی سوزِ دل و درد

بی باور و تنها

برخیز جوانا!

از نالهٔ مرغ چمن آن سوز بیندوز

کاَندر دل صحرا

یا دامن کهسار وطن لالهٔ حمرا

بر شاهد گیتی

زیب دگری بند چو مشّاطهٔ هستی

آن گونه فریبا

کز جلوهٔ گیرا

اندیشه به شور آوَرَد هنگام تماشا

کابل،

ای ناله!

«برندهٔ جایزهٔ ادبی رحمان بابا»

ای ناله!

سال هاست که بیرون جهی ز دل،

هنگامه ساز و گرم

پُر سوز و آتشین

شب ها به گاه تیرگی مرگبار غم

از گیر و دار دهر،

وز دست رنج ها،

درپیچ و تاب موج سبک سیرِ آهِ من،

زی آسمان به سوز تمنا شدی بلند

پُر درد و شعله خیز،

تند و شررفزای

لیکن نسوخت پردهٔ پندار گرمی ات

برقی نزد شراره ات اندر نگاه من

نی سوختی سپهر

نی کاخ قدرتش

نی رخنه کرده ای به دل پاسبان او

تا چند و تا کجا؟

در بند آن و این:

محبوس وهم و ترس

گرفتار مهر و کین؟

ای ناله!

یا خموش و یا آسمان بسوز!

تا باز گردد آن سوی این پرده راه من.

در آن بلندجای

از قدسیان عرش

وز محرمان بزم حقیقت کنم سؤال

کای آن که رسته اید ز غوغای مهر وکین

آن جا چرا چنان؟

این جا چرا چنین؟

کابل 4/٢/١٣٣8

برگ گل

این سان که شعله خیز بوَد ناله های من

پُر آتش است سینهٔ درد آشنای من

گر دل نشین بوَد سخنانم شگفت نیست

هر دم بلند می شود از دل صدای من

آن راز سر به مُهر که داغ دل من است

من دانم و دل من و داند خدای من

دعوت مکن زمانه به جاه و حشم مرا

هرگز بر استخوان ننشیند همای من

مشاطهٔ روان من اندیشهٔ نکوست

دل بی غبار آینهٔ قدنمای من

دایم بزرگ و پاک چو روح فرشته باش

ای آرزو ز توست همین التجای من

«بارق» ز فیض ذوق تکاپو به کوی دوست

برگ گل است آبله در زیر پای من

کابل ١١/١٢/١334

به مرغ آزاد

همای چرخ تاز ای مرغ آزاد!

به پهنای تو می خواهم رسیدن

فضای بی کران را دوست دارم

همآن جا مست و بی پروا پریدن

به چشم آفتاب از بام گردون

زمین را ذرهٔ ناچیز دیدن

ز سوز آرزو در بزم خورشید

به قلب نوریان عشق آفریدن

شراب خوشهٔ پروین به ساغر

نوای زهرهٔ چنگی شنیدن

گهی با دُختر مهتاب مستی

گهی استاره را در بر کشیدن

خوشا پرواز هستی

ز شور عشق و مستی

به این آزادگی در آسمان ها

زمین ما که رخشان اختری بود

بسی روشن تر از نور تمنا

چراغ خلوت استارگان بود

به سقف نیلگون قندیل زیبا

به ساز زهره می رقصید عمری

به دورش نوریان پروانه آسا

کنون سرد است و تاریک است و خاموش

ز توفان حوادث رفته از جا

دلش گور سیاه زندگانی است

تنش زندان شوم آرزوها

به جای نور در فانوس هستیش

همی رقصند اشباح من و ما

از آن در شعله مستیش

چنین در خاک پستیش

همی سوزد روان کهکشان ها

به دام آب و گل افتاده اکنون

نه دیگر نور چشم اختران است

بوَد ماتم سرای حق پرستان

مقام عشرت اهریمنان است

حصار آرزوی ناتوانان

اسیر قدرت زورآوران است

به دژخیمان شومش می گذارم

نه این جا مأمن آزادگان است

به سویت ره نما ای مرغ آزاد!

مرا در سر هوای آسمان است

من و تو هر دو آزادی پرستیم

مرا آن جا که هستی

بهار آرزو

ای دل! ای سرچشمهٔ امّیدها

ای مرا کانون عشق و آرزو

ای دل! ای در کوره راه زندگی

مشعل اندیشه، نور جست و جو

گوهر شعر مرا تابندگی!

گوهری کاَندر فروغش بنگرد

چشم هوشی، نقش پای کاروان

با سری پُرشور و قلبی استوار

تند تازد در پی سیر زمان

تا به کف گیرد عنان روزگار

من که با نیروی افکار جوان

بر حوادث چیره دستی ها کنم

با نوایی گرم و شعری آتشین

بعد از این، اثبات هستی ها کنم

سردجانی را نمانم در زمین

خاصه اندر کشور زیبای خویش

در دل نسل جوان آریا

آرزویی آفرینم گرم و پاک

آرزوی پیشرفت و ارتقا

جرأتی بخشم به جسم بیمناک

ای جوان! ای گوهر عقل و امید

ای جوان! ای جلوهٔ جان جهان

جان ببخشد چون نسیم نوبهار

باد دامانت پی سیر زمان

گل بروید زیر پایت جای خار

دود «راکت» بر جبین مه نوشت

ارتقا منظور انسانی بوَد

مرگ بر خودخواهی و خودپروری

افتخار مرد قربانی بود

اندکی ایثار کن تا پی بری!

از تو می خواهم به حکم زندگی

یار شو با این به کار آغشتگان

کار کن در پرتو اندیشه ای

پاک تر از سیرت افرشتگان

جنّتی بر پا نما در بیشه ای

خیز تا اندر بهار آرزو

گلبن نورُسته ای را پروریم

شاید اندر غنچه های تازه اش

جلوه های دیگری را بنگریم

عالمی را پُر کند آوازه اش

26/١2/١٣4١

پیر ریاکار

باز یاران خرابات چه کردند که دوش

خم و خمخانه به هم خورد و بَرانگیخت خروش

محرمان حرم دل همه آواره شدند

شب نشینان خرابات مغان خانه به دوش

وای! این پیر خرابات هم از اهل ریاست

زهر در شیشه دهد جای می، این باده فروش

دیدمش دوش ز میخانه به مسجد بشتافت

دل صنم خانهٔ اهریمن و سجاده به دوش

وای بر مست سرانداز که باور می کرد

رقص افرشته از این دیو، به آهنگ سروش

قاضی و محتسب و شحنه به هم ساخته اند

که کشانند ورا تا برِ داروغه به دوش

ما به یک جرعهٔ ناخورده سزاوار جزا

پیر ما، صاحب این میکده در نوشانوش

ای رفیقان من، ای اهل خرابات مغان!

هان مباشید از این سانحه بی طاقت و توش

این خرابات شود باز به معموره بدل

باز مستانِ سرانداز بر آرند خروش

قاضی و محتسب و شحنه گریزند ز شهر

رود این پیر ریاکار خرف گشته ز هوش

آن زمان ما و شما و می و میخانه و بزم

پای کوبیّ و سرافشانی و آهنگ سروش

کابل، مکروریان ١٣ مهر 1٣55

پیمان تو

ای جلوهٔ جان هنر ای حُسن فریبا

رؤیای درخشان منی در دل شب ها

ای اختر زیبا!

این شعر دل انگیز بهین نغمهٔ جان است

تفسیر مِهین خواستهٔ قلب جوان است

آهنگ روان است

فریاد غریقی است ز امواج تمنا.

ای کوکب رخشنده ام، ای دُختر خورشید

مهر تو در اندیشهٔ من پرتو جاوید

چون بادهٔ امّید

کز جلوه روان تاب کند ساغر دل ها.

آغاز بهاران و سر صخرهٔ کهسار

پیمان تو و خاطرهٔ بوسهٔ سرشار

وآن لالهٔ گلنار

کز جای قدم های تو سر برزده آن جا

یادی است که هرگز نتوان کرد فراموش

روزی کنم آن صخرهٔ زیبا همه گل پوش

ای زینت آغوش!

کآن وعده به جا گردد و باشی به بر ما.

فریاد از آن لحظه که مانَد همه بر جای

آن کوه و همان منظره وآن سنگ گران پای

دیگر شودت رای

ما را نکنی یاد و گزینی دگری را.

کابل 8/١/١34١

تابلوی عشق

دیشب میان باغ،

نزدیک گلبنیّ و به پهلوی آبشار

آن جا که شامگاه

فرّاش کاینات

فرش حریر گسترَد از نور ماهتاب

نازک تر از روان،

رنگین تر از خیال من و تابلوی عشق

دامان آسمان

صد بار شسته تر ز روان فرشتگان

زآن شاعرانه تر

مهتاب چارده شبه در بزم نوریان

زین هم لطیف تر،

تالاب همچو دامن آبیِّ آسمان

واَندر کنار آن

لغزد به سنگ های کف آلوده قطره ها

سیمین و تابناک

آن سان که در کرانهٔ گردون بر ابرها

رقصد ستاره ها

آن سوتَرَک به شاخ

در بزم روح پرور دوشیزگان باغ

خنیاگر چمن ره عشاق می زدی

این دل نشین سرود

با ساز آبشار

آن گه که ماه بود و من و باده و نگار

بر صخرهٔ سپید فراروی سبزه زار

در حین بی خودی

تفسیر آرزو بُد و انگیز لطف یار

کابل، تابستان 1337

خدای من

عاشقم، عشق من خدای من است

دل من عرش دلربای من است

من ادافهم شاهد هنرم

جلوه های وی از برای من است

نیک و بد را برهنه تر نگرد

چشم جانی که آشنای من است

صوت بال فرشته نیست چنین

گوش کن، گوش کن؛ صدای من است

خیزد از دل به دل نشیند و بس

آرزو بال ناله های من است

فکر اهریمنی غبار رهم

هوس دوزخی بلای من است

لیک نازم به عشق و پاکی عشق

که در این ورطه رهنمای من است

دل و جان در ادای خدمت او

هر دو همکار باوفای من است

چرخ؛ بگذر ز فکر بندگیم

که اسیران تو سوای من است

سر تسلیم نه به پای دلم

که بقای تو در بقای من است

کابل، 2/١0/١34١

داغ عشق

در گیرد آن دلی که به دلدادگان نسوخت

آتش به سینه ای که به عشق جوان نسوخت

آهی که چرخ تاز نشد ناکشیده به

آن ناله نیست کاو، جگر آسمان نسوخت

کی گرم می کند دل نامهربان کس

فریاد من که سینهٔ کوه گران نسوخت

شرم است اگر ز باده و پیمانه بگذرد

از تاب دل هرآن که می اندر رزان نسوخت

نبوَد ز سوز سینهٔ دلدادگان خبر

آن کاو به داغ عشق، دلی لاله سان نسوخت

«بارق» دریغ بر تو که این آه شعله بار

دشمن که هیچ، طرف دل دوستان نسوخت

کابل، دی ١333

دُزد مینا

آن که با نیم نظر دل ز بر ما ببرد

کاش با نیم دگر پی به تمنا ببرد

پنجهٔ عشق چو مجنون به گریبان من است

زود باشد که مرا نیز به صحرا ببرد

غیر جام لب میگون تو، آن هم به خیال

هیچ ساغر نکشیدیم که سودا ببرد

شب که یادت رود از خلوت جان، دل به کفش

همچو شمعی است که مریم ز کلیسا ببرد

رنگ از چهرهٔ خورشید جهان تاب پرد

زهره گر نام تو در بزم ثریا ببرد

گر خیالت ز دل و دیدهٔ زاهد گذرد

حاصل زهد دو چل ساله به یغما ببرد

در ره عشق تو از کس نهراسم که به دهر

نیست مردی که نهیبش دلم

زندگی

این جهان بحر موج خیز و در آن

زندگی زورقی است بشکسته

ناخدایش ز دست داده عنان

بادبانش به تار جان بسته

بر سرش پرچم سیاه و سپید

بادها می وزند سرکش و تند

موج ها می رسند مست و مهیب

گه زمین سای و گه فلک پیمای

مدّ و جزرش ز بس فراز و نشیب

داشت رنگی اگر حیات، پرید

غم توفان و بیم حادثه نیست

که دلم را نموده یأس اندود

تا در اندیشهٔ نجات تپید

دید در پیچ و تاب موج نبود

پر کاهی ز ساحل امّید

تا نجات ابد نصیب شود

جز غم تن؛ به فکر جان که بوَد؟!

هیچ گه؛ ره به ساحلی نبرد

رای کشتی نشستگان؛ که بود:

تیره تر از روان دیو پلید

هر کسی در پی بقای خود است

هر کسی بهر نفع خویش به کار

نبرد زورق شکستهٔ ما

با چنین همرهان رهی به کنار

باید آخر به موج مرگ تپید!

کابل، ١٣٣٦

شب های آشنا

این جا که باد زندگی انگیز نوبهار،

بر سنگ لاله کارد و گل پرورد ز خار،

این جا که هر بهار،

مشّاطگیش را-

در حُسن نوعروس طبیعت برد به کار،

وینوس عشق در دل تابوت روزگار،

بی جان فتاده است.

این جا که آفتاب بهاری نظررباست،

دریا و کوه و درّه پُر از گوهر و طلاست،

این جا که گنج هاست،

در بی کران سرد،

در جسم این مجسمه های پری نگار-

بسته ست پای فکر و شکسته ست دست کار.

این جا که در بهار جنون خیز گل به باغ،

از آشیان مرغ چمن بر پریده زاغ،

سرسام و بی دماغ.

کس را مجال نیست-

تا لحظه ای به سایهٔ گلبن کند سراغ،

آن راحتی که دارد از اندوه و غم فراغ.

این جا که در بهار نسیم طرب فزا،

یکسان وزد به کاخ شه و کلبهٔ گدا.

شب های آشنا-

می آیدم به گوش:

زآن جا، صدای غلغل و فریادِ نوش نوش

زین جا، صدای نالهٔ طفلان بی نوا.

کابل، فروردین ١343

صدای تیشه

سخن بشنو مجال چند و چون نیست

جهان جز رزمگاه آزمون نیست

ز مدّ و جزرِ آن باشد هویدا

که موج آسا بقایش در سکون نیست

دوام رعد هستی برقکی بود

بقای زندگانی زین فزون نیست

به زودی می رسد بر اوج عزت

هوس گر توده ای را رهنمون نیست

چرا شد ذرّه اسباب تباهی

اگر معراج عقل ما جنون نیست

نشان عشق فرهادش نخوانید

صدای تیشه گر در بیستون نیست

رسیدن ها به کاخ اعتبارات

به همراهیِّ نیرنگ و فسون نیست

چه سود از خرقه و دستار و تسبیح

درون هر که صافی چون برون نیست

اگر مردی تو، دستِ بی نوا گیر

مروّت خنده بر حال زبون نیست

ز جام ناتوانان آب خوردن

چه باشد جان من گر شرب خون نیست

رسد بر منزل مقصود «بارق»

هر آن کاو کاسهٔ صبرش نگون نیست

کابل، تیر 1333

طلوع عید

فردا که مهر با رخ تابان و آذری

آهسته سر زند ز گریبان خاوری

زی بحر آسمان شود از ساحل افق

زرّینه کشتی فلک اندر شناوری

عید آید و سرور بجوشد به سینه ها

دل ها شود ز غصه و رنج و الم بری

گردد فراخ ساحت جولان آرزو

باز ایستد ز کج روشی چرخ چمبری

آید به بزم عیش جوانان پاکدل

دلدار شیشه پیکر و مهروی چون پری

سیمین بران شوخ گهر دانه های دل

از یکدگر برند به آیین دلبری

باشد چو مار مست بر شاخ نسترن

گیسوی تاب خورده به بازوی مرمری

عاشق به نام عید ببوسد لب نگار

هر آفتاب حُسن کند ذره پروری

لیکن طلوع عید من آن صبح آرزو

کاین سان غمم فزوده، به تلقین مفتری

باری به عیدگاه محبت ز روی لطف

آیا کند به حال من خسته داوری؟

کابل، عید قربان ١33٥

عشق

ای عشق!

ای نوای دل بینوای من!

وی پرتوِ تجلی امّیدهای من!

از مکن فرار!

ای نور زندگی!

بی توست گور تیرهٔ جان خانهٔ دلم

یک بار بر فروز!

ویرانهٔ مرا و ببین گنج های من.

ای اختر مراد!

در آسمان هستی من گرم تر بتاب

وز برق جلوه ات

یک باره سوز خرمن پندارهای من.

در کام جان من می اندیشه سوز ریز!

تا نیک بنگری

کز عشق زنده نیست کس این جا سوای من.

گرمم کن و بسوز!

تا از درون سینه نوایی برون کشم

کاین پیکران سرد

یکباره زندگی بپذیرند و رای من.

ای عشق نازنین!

باری تو را به قدّسیتت می دهم قسم

کز من مکن کنار!

بخشا به دردهای من و رنج های من.

کابل، ٢/٢/١34١

قسم

به آتشی که ز فریاد خلق برخیزد

به ناله ای که ز رگ های جان به در گردد

به شعله ای که ز انفاس رنجبر خیزد

مدام باعث آزار معتبر گردد

به سر دویدن اشکی که دامنی نگرفت

به دامنی که ز خوناب دیده تر گردد

به مادری که برد، درد فقر فرزندش

به آه و زاری طفلی که بی پدر گردد

به اضطراب دل بی پناه طفل اسیر

به درد سینهٔ تنگی که پُر شرر گردد

به عالمی که رسد عشق و نامرادی و درد

به آن دلی که به این هر سه غم سپر گردد

به شور فکر کز اندیشهٔ جوان خیزد

به رای پیر که بی کینه همسفر گردد

که هیچ حقِّ کسی بر کسی نمی ماند

اگر جهان همه بر کام رنجبر گردد

کابل، خزان ١335

کو؟

خانهٔ خوابیدگان را دیدهٔ بیدار کو؟

نیستی پیرایگان را هستی سرشار کو؟

شمع سان در خوابگاه مردگان سوزم، ولی

حاصل این سوختن جز آه آتشبار کو؟

سینه ها سرد است و دل ها بی حرارت می تپد

تا دلی را گرم سازد آتشین گفتار کو؟

منبع الهام من، قبر شهیدِ آرزوست

درد می جوشد ز قلبم قدرت اظهار کو؟

از سموم نامرادی های هستی سوختیم

خانهٔ ویران ما را در کجا؟ دیوار کو؟

غقلت و مشت پریشانیّ و سامان حیات

نیست ممکن بی خودان را سر کجا؟ دستار کو؟

این جهان نی کوه گشت و نی صدا شد فعل ما

از نوا تأثیر گم شد، مرغ آتش خوار کو؟

ای دریغ اندیشه در مردم فریبی صرف شد

سره ساز ذهنیت ها، صافی پندار کو؟

گر نه هر سو پرتگاهی از سیاست ساختند

سرزمین زندگی را جادهٔ هموار کو؟

گر به ما آسودگی خواهند و سامان حیات

دزد را زندان کجا؟ آدم کشان را دار کو؟

کابل، اسفند ١335

مرغ آتش ( در جواب به سیاووش کسرایی)

شب را به زیر سرخ پر خویش می کشم

در من هراس نیست ز سردیّ و تیرگی

من از سپیده های دروغین مشوّشم »

(کسرایی)

ما مرغ آتشیم

ما مرغ آتشیم

در ما هراس نیست ز سردیّ و تیرگی

ما از سپیده های دروغین گذشته ایم.

ما مرغ آتشیم

با بال شعله های فروزان انقلاب

چون آتشین عقاب

تا قله های سرکش اوج زمانه ها

تا بیکرانه ها –

پرواز می کنیم.

ما مرغ آتشیم

ما آشیان خویش

در بی کران سبز پهن دشت آسمان

بر شاخسار جنگل خورشید می نهیم.

ما مرغ آتشیم

ما

مرگ شاعر

شامگاهان که عروس فلکی

پرده افکند ز حُسن ملکی

مهر، آهسته بشد حجله نشین

شاهد ماه، بر آمد ز کمین

زهره آمد به میان چنگ نواز

بی خود و عشوه کنان، نغمه طراز

دختران فلکی رقص کنان

گشت یک یک ز پس پرده عیان

انجمن ها به فلک گشت به پا

شعله رویان همگی جلوه نما

همه، روشن دل و آیینه پرست

همه، از جامِ مهِ چارده مست

خانهٔ چرخ چراغان گردید

دشت و در نیز زر افشان گردید

نور مه در چمن آمد به نظر

به زمرّد ورق نازک زر

هر طرف دخترکان چمنی

جامه ها سرخ و سپید و سمنی

چاک پیراهن شان رایحه خیز

باد آهسته از آن غالیه بیز

نرگس و لاله به کف جام و چراغ

بلبل و فاخته رامشگر باغ

آبشار هر طرفی گرم خروش

ز دلش موج به مستی زده جوش

باغ پُر لطف و هوا عطر افشان

رُخ گل گرم تر از طبع جوان

من شوریده سر حُسن پرست

شده زین منظره ها بی خود و مست

هر طرف سیرکنان محو جمال

غرق کیفیت امّید وصال

ناگهان نالهٔ جان سوز حزین

به محیط دلم انداخت طنین

ناله ای کز جگر سوخته بود

آتشی در چمن افروخته بود

پیش رفتم به لب آب روان

پهلوی نارونی گشت عیان

پیکر بی رمق و چهرهٔ زرد

تابلویی شده ترسیم ز درد

بر لبم رفت که ای خسته روان!

چه فتاده ست تو

من...

کی ام من؟ نور چشم جست و جوها

کی ام من؟ سره ساز رنگ و بوها

دلم زیباپرست بزم حُسن است

روانم آفتاب آرزوها

دو چشم روشن هستی استم من

کی ام من؟ بحر ناپیدا کناری

دل اندر سینه موج بی قراری

به آغوشش فروغ گوهر عشق

حریف اختر شب زنده داری

گر این گوهر نباشد نیستم من

کی ام من؟ ترجمان آفرینش

زباندان نگاه اهل بینش

نوایی کز دل گرمم بخیزد

بسوزد صد نیستان را به آتش

نه تنها پیکر خاکی استم من

شبانگه خلوت من آسمان است

نگاهم رازدار اختران است

ز جام ماهتابم باده بخشند

حریف صحبتم روشندلان است

سحرگه مظهر مستی استم من

جهان رنگین ز پرداز خیالم

کمال آفرینش از کمالم

ز بس زیباپرستی می توان دید

جمال جاودان را در مآلم

ببین در جست و جوی چیستم من؟

به شب از بوی گل مست و خرابم

نماید نالهٔ بلبل کبابم

به قلب ذره در پهنای هستی

سحر در جست و جوی آفتابم

نه در بند هوسناکی استم من

به این گرمی که می تابد روانم

سزد گر آتش افشاند زبانم

بیا از دیدهٔ اهل هنر بین

به این شوری که انگیزد بیانم

اگر شاعر نباشم کیستم من؟!

کابل، 1٦/١٠/١٣٣8

ننگ هستی

ای روزگار شوم!

بر اخترم به دیدهٔ آلوده ننگری

کاندر نگاه روشن صافی سرشته ای.

خورشید زاده است

پاکیزه گوهری که ز چشم فرشته ای

بر برگ های گلشن قدس اوفتاده است.

باری به هوش باش!

لوث نگاه اهرمنان سیه درون

هرگز غبار دیدهٔ پاکان نمی شود

وین اختر مراد

در تیره شب ز قافله پنهان نمی شود

چون شعلهٔ حسد به دل مردِ بدنهاد.

در آسمان دهر

من آن ستاره ام که گریزد ز نور من

اشباح رهزنان سیه دل به تیرگی

تا در کمینگهی

بر شبروان بادیه یابند چیرگی

لیکن نمی رسند به این کوره ره گهی!

ای مدعی بیا!

دل را بری ز لوث گمان دار کاین گنه

تا حشر ننگ هستی ارباب تهمت است

بر من حسد مبر!

نور چراغ سینهٔ من از محبت است

وین شعله افتخار وجود ابوالبشر!

کابل، آذر ١340

همای عشق

آن دم که الههٔ محبت

بال و پر جست وجو گشاید

در عرش خدا فرشتهٔ عشق

دروازهٔ آرزو گشاید

بگذار که اهرمن ببندد

بر من در دوزخ هوس را

رنگینی جلوهٔ تمنّاست

زیبا اثری که عشق دارد

هر نقش بدیع پدیدهٔ اوست

نازم هنری که عشق دارد

مشاطهٔ شاهد روان است

پرداز جمال آرز ها

ای دوست همای عشق هرگز

بر خار و خس آشیان نسازد

تا مرغ سرا به اوج پرواز

با بال سبک عنان نسازد

تا بحر به قطره حل نگردد

خروشید به ذره می نگنجد

من اختر تابناک مهرم

من زادهٔ آفتاب عشقم

هر شعله که از دل حسد خاست

گردد نه حریف تاب عشقم

بگذار ز خجلت آب گردد

شمعی که در آفتاب سوزد

کابل، ٢8/٢/١34١

همسفر

دیشب چمن خیال گل کرد

یا شاهد شعر جلوه گر بود؟

نی، نی، غلط است، گلشن عشق:

جولانگه مردم نظر بود

زیباچمنی چو فکر شاعر

آیینهٔ حُسن خودنگر بود

دامان هوا ز لطف شبنم

از روح فرشته شسته تر بود

در هر رگ گل فروغ مهتاب

روشنگر آیت هنر بود

هر لؤلؤ شبنم: عکس مه داشت

آغوش ستاره پُر قمر بود

آری: وزش نسیم گل ها

آهسته ولی جنون اثر بود

من پای گلی نشسته سرشار

بلبل سر شاخ نغمه گر بود

گرمیِّ امید و آتش شوق

هر لحظه به سینه شعله ور بود

دل آمدنش خیال می بست

جز عشق ز هر چه بی خبر بود

مژگان به رهش ستاره می ریخت

در سینهٔ آسمان شرر بود

یک بار تکان گلبنم خواند

دیدم که قیامتی دگر بود

خورشید ز سایهٔ گلی خاست

یا حور به جامهٔ بشر بود؟

یا او که دلم به انتظارش:

هر لحظه به فکر صد خطر بود

آری! به خدا بت من آن جا

چون نور به دیده جلوه گر بود

سرشار و به حُسن خویش مغرور

می بر کف و نشئه اش به سر

آفتاب خاوری...

شاد زی ای مرز آزادی گزین

شاد زی ای کشور مردآفرین

جان ببخش ای رنگ و بوی آسیا

تازه باش ای گلشن خاور زمین

ای می آزادگی را ساتگین

ای که از دور «یما» آزاده ای

درس آزادی به خاور داده ای

نقد مردی ارمغان آورده ای

خیز! مستی کن! چرا استاده ای؟

ای تو را هنگامهٔ مشرق رهین

ای دل پر آرزوی آسیا

خانهٔ قوم نجیب آریا

ای بهار عشق و بستان امید

سخت می بالم که می بینم تو را

اندکی با آرزوی دل قرین

ای فروغ دیدهٔ افغانیان

پیش تر رو با قدم های زمان

سر بکش ای آفتاب خاوری

مردخیز افتاده دامانت چنان

کآسمان می ترسد این جا از زمین

این که شادی شایقش آزادگی است

انکشاف تازه را آمادگی است

پرچم رنگین به قلب کوهسار

در حوادث شاهد استادگی است

جلوه کن در بزم هستی به از این!

خرداد، 1336

هر قدَر

هر قدَر ناله کشیدیم به جایی نرسید

دردِ ما کهنه شد،امّا به دوایی نرسید

چه فغان ها که کشیدیم،کسی گوش نکرد

به همآهنگی ما نیز صدایی نرسید

چه قَدَر شِکوه نماییم ز بخت و ز فلک

جز ز ما بر سرِ ما هیچ بلایی نرسید

گره اندر گره افتاده به کارِ دلِ ما

به مددکاریِ ما عقده گشایی نرسید

ما که از قافله ماندیم مگر وقتِ رحیل

خواب بودیم وَ یا بانگِ درایی نرسید

تا که دل منتظرِ خوانِ فلک شد بر ما

غیرِ خونِ جگر و اشک، غذایی نرسید

صادقان را به جگر داغ سرِ داغ آمد

خاینان را به خدا هیچ بلایی نرسید

حاصلِ ما همه در اِشکمِ شه رفت،ولی

لبِ نانی به لبِ خشکِ گدایی نرسید

در محیطی که به پابوسِ خسان هر چه دهند

سرِ شوریدهٔ ما بُد که به پایی نرسید

«بارق» از درد مکن شِکوه که در شهرِ کَران

هر قَدَر ناله کشیدیم به جایی نرسید

کابل اردیبهشت 1334