پدر آن حضرت:

أمير المؤمنين علىّ بن أبى طالب بن عبد المطّلب بن هاشم بن عبد مناف بن قصىّ، القرشىّ، الهاشمىّ، المطّلبىّ، الطّالبيّ، عليه السّلام.

اميرالمومنين وصي ،خليفه ،جانشين ونفس پيامبر صلي الله عليه وآله وسلم ،سيد الاوصيا وپس از پيامبر شخص اول عالم وجود و ...

مادر آن حضرت:

فاطمه زهراء، دخت پيامبر خدا محمّد- صلّى اللّه عليه و آله و سلّم.

و مادر حضرت زهراء- سلام اللّه عليهما-، خديجه دختر خويلد بن أسد بن عبد العزّى بن قصىّ است. حضرت زهرا ،صديقه طاهره بتول شهيده پاره تن رسول خدا ام الائمه الاطهار حجه الله علي الحجج و...

براستي كه هيچ نسبي به شرف اين نسبت در عالم نرسد.!

اسماء گفت: پدر و مادرم فداى تو باد، اين چه خبر است كه در روز اوّل ولادت گفتى و امروز نيز مى فرمايى و گريه مى كنى؟حضرت فرمود: كه مى گريم بر اين فرزند دلبند خود كه گروهى كافر ستمكار از بنى اميّه او را خواهند كشت، خدا نرساند به ايشان شفاعت مرا، خواهد كشت او را مردى كه رخنه در دين من خواهد كرد و به خداوند عظيم كافر خواهد شد، پس گفت: خداوندا، سؤال مى كنم از تو در حقّ اين دو فرزندم آنچه را كه سؤال كرد ابراهيم در حقّ ذريّت خود. خداوندا، تو دوست دارى ايشان را و دوست دار هر كس كه دوست مى دارد ايشان را، و لعنت كن هر كه ايشان را دشمن دارد لعنتى چندان كه آسمان و زمين پر شود.

منتهى الآمال فى تواريخ النبى و الآل عليهم السلام(فارسى)، ج 2، ص: 616

موقعى كه جبرئيل نزد پيغمبر خدا آمد و جريان فطرس را شرح داد پيامبر خدا فرمود: بگو؛ فطرس بدن خويشتن را به امام حسين بمالد. وقتى فطرس بدن خود را به گهواره امام حسين ماليد خداى رحمان و رحيم فورا پر و بال او را عطا كرد. آنگاه فطرس با جبرئيل بطرف آسمان پرواز كرد.

زندگانى حضرت امام حسن(ع)، ترجمه بحار الأنوار ،ص:193

امام حسين عليه السّلام به او فرمود: اى پسر خطّاب! كدام مردم پيش از ابو بكر تو را به حكومت رساندند؛ بدون هيچ حجّتى از جانب رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله و رضايتى از آل محمّد؟! آيا رضايت شما همان رضايت محمّد صلّى اللَّه عليه و آله است؟ يا اينكه رضايت أهل او برايش موجب سخط و غضب بوده؟ بخدا كه اگر براى زبان گفتارى بود كه تصديقش به درازا كشد و كردارى كه أهل ايمان ياريش كنند هرگز به خطا بر دوش آل محمّد سوار نمى شدى، كه از منبرشان بالا رفته و با قرآنى كه بر ايشان نازل شده به همانها حكم كنى كتابى كه نه از مشكلاتش با خبرى و نه از تأويلش جز شنيدن، و نزد تو خطاكار و محقّ يكسانند، پس خداى تعالى تو را جزا دهد به آنچه جزاى توست و از اين احداثى كه ببار آورده اى از تو پرسش خوبى كند!.

راوى گويد: پس از اين كلام عمر در نهايت غضب از منبر فرو آمده و با گروهى از اعوانش رهسپار منزل حضرت أمير عليه السّلام شده با اجازه وارد منزل گشته و گفت:

اى أبو الحسن، چه چيزها كه امروز از پسرت به من رسيد؛ در مسجد رسول خدا صدايش را بر من بلند كرده و توده مردم و أهل مدينه را بر من شوراند!.

حضرت مجتبى عليه السّلام بدو فرمود: آيا فردى چون حسين، زاده نبىّ حكم ناروايى را جارى كرده يا طبقات پست از أهل مدينه را شورانده؟! بخدا كه جز با حمايت همين گروه پست به اين مقام دست نيافتى، پس لعنت خدا بر كسى كه اين گروه را اغوا كرد!!.

ص: 5

حضرت أمير عليه السّلام به فرزندش فرمود: آرام گير اى أبا محمّد، تو نه زود خشمى و نه پست نژاد و نه در جسمت رگى از نااهلان است، پس سخنانم را گوش داده و عجله نكن! عمر به آن حضرت گفت: أبا الحسن! اين دو در سرشان فقط هواى خلافت دارند!.

حضرت فرمود: اين دو بزرگوار از لحاظ نسب نزديكتر از ديگران به رسول خدايند كه دعوى خلافت كنند، اى پسر خطّاب بنا بحقّ اين دو رضايتشان را بدست آر تا ديگران كه پس از اين دو آيند از تو راضى باشند!.عمر گفت: منظورت از اين جلب رضايت چيست؟

فرمود: جلب رضايت اين دو بازگشت از خطا و پرهيز از معصيت با توبه است.

عمر گفت: اى أبو الحسن پسرت را بگونه اى تربيت كن كه به پاى سلاطين نپيچد همانها كه حاكمان زمينند!.

أمير المؤمنين عليه السّلام فرمود: من بايد أهل معصيت و آن را تربيت كنم كه ترس از خطا و لغزشش دارم، امّا كسى كه پدر و مؤدّبش رسول خدا بوده ديگر كسى در تربيت به مقام او نخواهد رسيد، اى پسر خطّاب! رضايت اين دو را بدست آر! راوى گويد: عمر خارج شده و در مسير با عثمان بن عفّان و عبد الرّحمن بن عوف روبرو شد، عبد الرّحمن گفت: اى أبا حفص (كنيه عمر) چه كردى، كه بحث ميان شما بطول انجاميد؟! عمر گفت: مگر مى شود احتجاجى با پسر ابو طالب و دو فرزندش داشت؟! عثمان گفت: اى عمر ايشان فرزندان عبد مناف اند كه در همه موارد فربه اند و سايرين لاغر و نحيفند (در سخن بغايت فربه و ساير مردمان؛ خشك و نافرجامند).

ص: 6

عمر گفت: من نمى توانم اين حماقتى كه بدان مى بالى به شمار آرم! عثمان در جواب گريبان عمر را محكم گرفت و پيش كشيده و رها كرد و گفت: اى پسر خطّاب، مثل اينكه تو حرفهايم را قبول ندارى، پس عبد الرّحمن بن عوف واسطه شده و آن دو را جدا نموده و مردم هم پراكنده شدند.

الإحتجاج / ترجمه جعفرى ؛ ج 2 ؛ ص73-77

موسوعة كلمات الامام الحسين(عليه السلام)، ص 270/ الغدير، ج 1، ص 198، ح 9، چاپ چهارم.

اميرالمومنين و اماماني كه از صلب او به دنيا مي آيند. بر اين مطلب با قلبهايمان و با جانمان و با زبانمان و با دستانمان با تو بيعت مي كنيم. بر اين عقيده زنده ايم و با آن مي ميريم و (روز قيامت) با آن محشور مي شويم. تغيير نخواهيم داد و تبديل نمي كنيم و شك نمي كنيم و انكار نمي نماييم و ترديد به دل راه نمي دهيم و از اين قول برنمي گرديم و پيمان را نمي شكنيم.

تو ما را به موعظه ي الهي نصيحت نمودي درباره ي علي اميرالمومنين و اماماني كه گفتي بعد از او از نسل تو و فرزندان اويند، يعني حسن و حسين و آنان كه خداوند بعد از آن دو منصوب نموده است.

پس براي آنان عهد و پيمان از ما گرفته شد، از قلبهايمان و جانهايمان و زبانهايمان و ضمايرمان و دستهايمان. هر كس توانست با دست بيعت مي نمايد و گرنه با زبانش اقرار مي كند. هرگز در پي تغيير اين عهد نيستيم و خداوند (در اين باره) از نفسهايمان دگرگوني نبيند.

ما اين مطالب را از قول تو به نزديك و دور از فرزندانمان و فاميلمان مي رسانيم، و خدا را بر آن شاهد مي گيريم. خداوند در شاهد بودن كفايت مي كند و تو نيز بر اين اقرار ما شاهد هستي». اسرار غديرصفحه 187

«اذا كتب الْكتاب قتل الْحسيْن عليْه السلام»،

«آنگاه كه پيمان سقيفه در مقابل غدير امضا شد امام حسين عليه السلام كشته شد»!

آري غدير را با ياران باوفايش سربريدند و خيمه هاي آسمان عمود آن را غارت كردند و آتش زدند و عزيزان غدير را به اسيري بردند تا در شهرهاي سقيفه به آن افتخار كنند و به همه اعلام كنند كه كار غدير پايان يافت، اما...!

غدير از همان روز كربلا حيات حقيقي خود را آغاز كرد و پس از 50 سال كه در چنگال سقيفه و اوباش آن گرفتار بود برگ جديدي از حيات خود را ورق زد.

با شهادت امام حسين عليه السلام براي بار دوم آوازه ي غدير تا دورترين نقاط دنيا رفت و حتي كفار و مشركان اهل سقيفه را لعنت كردند و سرفرازي غدير را آفرين گفتند.

اما اين بار جنگ سقيفه و غدير زبانه كشيد و حسد و كينه ي اهل سقيفه چنان شعله كشيد كه سلاخاني چون حجاج را به نيابت از سقيفه برگزيدند. آنها هم با چراغ آمدند و فداييان غدير را برگزيدند و در مذبح سقيفه قطعه قطعه كردند. امثال قنبر خود را خوش به بستر شهادت غدير معرفي كردند. اگر چه زبانشان را بريدند و يا از پشت سر بيرون آوردند، اما اين بهاي غدير بود كه از جان و دل مي پرداختند.

گويا حزب سقيفه به خوبي دريافتندكه غدير هنوز زنده است وهر روز زنده تر مي شود. غدير در انتظار نسلهايي است كه چون جانان گمشده با آغوش باز آن را پذيرا خواهند شد و با پاي دل در صحراي غدير حضور مي يابند و با صاحب غدير بيعت مي كنند.

اينسان شد كه غدير را به مسلخ كربلا كشاندند و مي رفت تا خوابهاي روساي سقيفه تعبير شود.

ص: 10

اسرار غدير ص 293

جابر بن يزيد گويد: پس (روزى) جابر بن عبد اللَّه انصارى بر حضرت على بن الحسين عليه السّلام وارد شد همين طور كه حضرت با او صحبت مى فرمود ناگاه حضرت باقر از نزد زنها بيرون آمد و بر سرش گيسوانى بود، و او كودكى بود، چون (چشم جابر به او افتاد و) او را ديد؛ بدنش به لرزه افتاد و موهايش راست شد و نگاهى ممتد و طولانى به او كرد، سپس گفت: اى كودك نزديك بيا.

حضرت نزديك آمد. گفت: برگرد حضرت برگشت. جابر گفت: به خداى كعبه سوگند شمائل پيغمبر است (كه در شما مى بينم) سپس برخاست؛ و نزد آن حضرت آمده عرض كرد: اى فرزند نامت چيست؟ فرمود: نامم محمد است عرض كرد: فرزند كى؟ فرمود: فرزند على بن الحسين.

عرض كرد: جانم به قربانت اى فرزند، پس شما باقر هستى؟ فرمود: آرى آنچه رسول خدا نزدت گذارده به من برسان؛ عرض كرد: اى آقاى من رسول خدا مرا به زندگى تا زمان ديدار شما مژده داد و فرمود: هر گاه او را ديدار كردى سلام و درود مرا به او برسان، پس اى مولاى من، رسول خدا شما را سلام رسانده است، فرمود: اى جابر درود بر پيغمبر خدا باد مادامى كه آسمانها و زمين برپا است، و درود بر تو چنانچه سلام را رساندى، (پس از اين قصه) جابر گاه گاهى خدمت حضرت باقر عليه السّلام شرفياب مى شد و (علومى كه مى خواست از آن حضرت) فرا مى گرفت (روزى) حضرت راجع به مطلبى از جابر پرسش فرمود، جابر عرض كرد: به خدا سوگند (اگر جواب گويم) در نهى رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله قرار مى گيرم، زيرا به من خبر داد كه شما امامان راهنماى اهل بيتش بعد از او خردمندترين مردم در كودكى، و داناترين آنها در بزرگى هستيد، و فرمود: به ايشان چيزى نياموزيد زيرا ايشان از شما داناترند؛ حضرت فرمود: جدّم رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله راست گفته من به آنچه از تو پرسش كردم داناترم، و دانش و فرزانگى در كودكى به من عنايت شده، و تمامى اينها به فضل و رحمت پروردگار متعال بر ما خانواده است.

ص: 12

الإنصاف في النص على الأئمة الإثني عشرعليهم السلام / ترجمه رسولى محلاتى، فارسى، ص: 176-179

- حلالي نيست مگر آنچه خدا و رسولش و دوازده امام حلال بدانند، و حرامي نيست مگر آنچه خدا و رسولش و دوازده امام حرام بدانند.

اسرار غدير صفحه 92

الإنصاف في النص على الأئمة الإثني عشرعليهم السلام / ترجمه رسولى محلاتى، فارسى، ص: 174-175

علت شرفيابى من اين بود كه ميل داشتم حضرت زهرا را در ولادت حسين عليه السّلام تبريك و تهنيت بگويم، در دست زهرا عليها السّلام لوح زردى مشاهده كردم كه گوئى زمرد بود، و در آن لوح نوشته هائى را ديدم كه مانند نور آفتاب ميدرخشيد، عرض كردم:

پدر و مادرم فدايت باد اى دختر پيغمبر اين لوح چيست؟

فرمود: اين لوحى است كه خداوند او را به پدرم رسول اللَّه هديه كرده است، در اين لوح نام پدرم و شوهرم و فرزندانم و هم چنين نامهاى اوصياى از فرزندانم نوشته شده، پدرم اين لوح را به من هديه كرده تا مرا خوشوقت كند.

جابر گفت: مادرت آن لوح را به من داد، من او را قرائت كردم و از وى نسخه برداشتم، پدرم گفت: ممكن است او را به من نشان دهى، گفت: مانعى ندارد اينك لوح در اختيار شما است، حضرت صادق عليه السّلام فرمود: پدرم با جابر تا منزل او رفت و لوح را بيرون آورد و به پدرم نشان داد، جابر گويد: من خداوند را گواه ميگيرم كه اين كلمات را در لوح ديدم: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ* اين كتابى است از طرف خداوند توانا و درستكار براى محمد كه نور او و سفير او و حجاب او و رهنماى اوست، اين نامه را جبرئيل امين از نزد خداوند جهانيان فرود آورده، اى محمد نامهاى مرا بزرگ بشمار و از نعمتهاى من سپاسگزارى كن، منم خدائى كه جز من معبودى نيست، منم شكننده پشت ستمگران و عزت دهنده ستمديدگان و قاضى و حاكم روز رستاخيز.

منم خداوندى كه جز من معبودى نيست، هر كس غير از احسان من از ديگرى اميدوار باشد و يا غير از عدل من از ديگرى بترسد، او را عذابى دهم كه احدى را مانند آن عذاب نكرده باشم، اكنون مرا عبادت كنيد و بر من توكل نمائيد.

ص: 16

پيغمبرى را مبعوث نكردم مگر اينكه در هنگام انقضاى زمان او برايش وصيّى تعيين ميكنم، من تو را بر همه پيغمبران برترى دادم و وصى تو را نيز بر ساير اوصياء برگزيدم، و تو را به دو فرزندت كه در واقع دو شير بچه اند حسن و حسين گرامى داشتم، حسن را بعد از گذشتن زمان پدرش معدن علم خود قرار دادم، و «حسين» را گنجور وحى خويش ساختم و او را به شهادت گرامى داشتم، و عاقبت كار او را به سعادت ختم نمودم، او افضل شهداء و بلندترين مقام را در ميان آنها دارد، كلمه تامه و حجت بالغه خود را در نزد او گذاشتم، بوسيله عترت او جزا ميدهم و عقاب ميكنم.

اول عترت وى «علي» است كه پيشواى عبادت كنندگان و زينت دوستان گذشته ام هست، و فرزندش «محمّد» كه همنام جدش ميباشد شكافنده علم و معدن حكمت من است، زود است كه مردم در باره «جعفر» به شك گرفتار شوند و هلاك گردند كسى كه وى را تكذيب كند گويا مرا تكذيب كرده است، و من جايگاه جعفر را گرامى خواهم داشت، و او را بوسيله شيعيان و دوستان و پيروانش خوشنود خواهم ساخت.

پس از وى به «موسى» فتنه تاريك و ظلمانى نازل خواهد شد، مقدرات من تغيير نميكند، و برهانم پنهان نميماند، و دوستانم از جام لبريزى سيراب خواهند شد، هر كس يكى از آنها را انكار نمايد به نعمت من ناسپاسى كرده است، و هر كه آيه اى از

كتاب مرا تحريف كند بر من دروغ بسته است، واى بر مفترين و منكرين.

در اين هنگام كه زمان «موسى» منقضى گردد، بنده برگزيده ام «على» كه ولى و يارى كننده من است خواهد آمد، كسى كه سنگينيهاى نبوت را بر دوش او مى گذارم و او را بقوت و نيرو در حمل اعباء رسالت آزمايش ميكنم، او را ديوى سركش و خودپرست خواهد كشت، و در شهرى كه بناى آن بدست بنده صالح گذاشته شده در نزد بدترين مخلوقات من دفن خواهد شد.

ص: 17

گفته من حق است او را بوسيله فرزندش «محمّد» كه جانشين و وارث علم و دانش اوست مسرور خواهم ساخت، او معدن علم و محل اسرار و بر مخلوقاتم حجت است، هيچ بنده به وى ايمان نياورد مگر اينكه بهشت را جايگاه او قرار خواهم داد، و او را در باره هفتاد نفر از خويشاوندانش كه آتش جهنم بر آنها لازم شده باشد شفيع خواهم ساخت.

فرزند او «على» را كه دوست و يارى كننده من است عاقبت كارش را به سعادت و خوشبختى پايان ميدهم و او را گواه در ميان مردمان و امين در وحى خود قرار خواهم داد، و از وى دعوت كننده بطريقم و خازن علم خود «حسن» را بيرون خواهم آورد و او را هم بفرزندش «م ح م د» كه وسيله آمرزش براى جهانيان است تكميل خواهم نمود.

در اين فرزند كمال موسى و بهاء عيسى و صبر ايوب نهفته است، در زمان او دوستانم خوار خواهند شد و سرهاى آنها را به يك ديگر هديه خواهند داد، همان طور كه سرهاى ترك و ديلم را بهم هديه ميدادند، اينان كشته ميشوند و سوخته ميگردند، آنان همواره ترسناك، مرعوب، و انديشه مند هستند، زمين به خون آنها رنگين مى شود، فرياد و ناله و بانگ و شيون از زنان آنان بلند است.

اين افراد از دوستان حقيقى و واقعى من هستند، به خاطر اينها هر فتنه تاريك و ظلمانى را دفع خواهم كرد، و براى وجود اينها زلزله ها را برطرف ميكنم، و سختى ها

و ظلم ها را برميدارم، اين دسته از مردم مشمول رحمت خداوند بوده و صلوات او شامل آنها ميباشد، و اينان در واقع هدايت شده هستند.

ص: 18

ابو بصير در پايان حديث گفتند: اگر در روزگار جز اين حديث را نشنيده باشى برايت كفايت ميكند.

زندگانى چهارده معصوم عليهم السلام / ترجمه إعلام الورى، 1جلد، اسلاميه - تهران، چاپ: اول، 1390 ق.

اى محمّد اكنون بدان من ميترسم گرفتار حسد گردى و خداوند فرموده: «كسانى كه حق از براى آنان روشن شد و ليكن از روى حسد روى حق سرپوش گذاشتند» و خداوند شيطان را بر تو مسلط نساخته است، اى محمد اينك بشنو سخنى را كه از پدرت شنيده ام و اين سخن را در باره تو فرموده است.

من از پدرت شنيدم آنگاه كه در بصره بوديم ميفرمود: هر كس ميل دارد در دنيا و آخرت به من نيكى كند بفرزندم محمّد نيكى نمايد و او را خوشحال كند، اى محمّد اگر بخواهم از حال تو اطلاع دهم در وقتى كه در پشت پدرت نطفه بودى اطلاع ميدهم اى محمّد آيا نميدانى كه حسين بن على پس از وفات من امام است و در نزد خداوند وارث پيغمبر است و اين ارث را از پدر و مادرش اخذ كرده است.

خداوند دانا است كه شما بهترين مردم هستيد و از ميان شما محمد را برسالت برگزيد، و محمد هم علي را اختيار كرد و علي هم مرا براى امامت برگزيد و من هم حسين را براى شما اختيار كردم.

محمّد بن على گفت: تو امام و پيشوا و سيد من هستى، من در عقيده خود ثابت و پابرجا هستم و هيچ وقت گرفتار وساوس شيطان نيستم، ايمان من چنان محكم و استوار است كه بادهاى سخت او را از بين نميبرد و مانند نقوش بر صفحه كاغذ ترسيم شده است حسين عليه السّلام داناترين ما است از جهت علم و دانش، و سنگين ترين ما است از نظر حلم و بردبارى، و از همه ما به حضرت رسول صلّى اللَّه عليه و آله نزديكتر است، وى امام و پيشواى ما بود قبل از اينكه آفريده شود، و ناطق وحى بود پيش از اينكه به سخن گفتن آيد و اگر خداوند ميدانست كسى از غير ما داناتر هست محمّد را برسالت اختيار نميكرد، محمّد على را اختيار نمود و على شما را برگزيد و تو هم حسين را انتخاب كردى ما به اين انتخاب رضايت داريم و تسليم گفته شما هستم.

ص: 20

زندگانى چهارده معصوم عليهم السلام / ترجمه إعلام الورى، متن، ص: 310

2)كلينى و شيخ طبرسى به سندهاى معتبر از حضرت امام محمّد باقر عليه السّلام روايت كرده اند كه چون هنگام ارتحال حضرت امام حسن عليه السّلام شد، حضرت امام حسين را طلبيده فرمود كه: اى برادر تو را وصىّ خود مى گردانم، و وصيّت مى كنم كه چون من از دنيا رحلت كنم مرا غسل دهى و كفن كنى و بر من نماز كنى، و مرا به نزد قبر رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم برى كه عهد خود را به او تازه كنم، و به نزد قبر مادرم فاطمه ببرى، پس مرا در بقيع دفن كنى

جلاء العيون، مجلسى ،ص:513

امالي ، صدوق ص130

“ قلنا يا نار كوني برداً و سلاماً علي ابراهيم “ (انبياء ، 69)

ما خطاب كرديم: اي آتش ! براي ابراهيم سرد و سالم باش .

امام صادق (عليه السلام) از امام حسين (عليه السلام) روايت مي كند كه آن حضرت در كربلا ، قبل از كشته شدن فرمود :

رسول خدا (صلي الله عليه و آله و سلم) گفت : پسرم ! تو روزي به عراق مي روي و به شهادت مي رسي و جماعتي با تو به شهادت مي رسند و سپس آن حضرت آيه مباركه فوق را تلاوت كرد ، و فرمود: جنگ براي تو و اصحابت سرد و سالم مي شود . پس بشارت داد بر آنان كه به خدا قسم ! اگر ما را به قتل برسانند ، ما وارد بر پيامبرمان مي شويم ... بحارالانوار ، ج45 ، ص80 ، حديث 6

كامل الزيارات / ترجمه ذهنى تهرانى ؛ ؛ ص148

راوى مى گويد: پس به اتفاق ايشان به آن خانه اى كه زن را در آن خوابانيده بودند، رفتيم. امام حسين- عليه السّلام- دعا كرد و از خدا خواست تا او را زنده كند تا وصيّت نمايد. در آن هنگام خداوند متعال او را زنده كرد.

پس، آن زن نشست و شهادتين گفت. و متوجه حضرت شد و عرضه داشت: اى مولاى من! بفرماييد داخل خانه. حضرت داخل شده و نزديك او نشست و به او فرمود: خدا تو را رحمت كند! وصيّت كن.

زن گفت: اى پسر پيغمبر- صلّى اللَّه عليه و آله- من فلان مقدار مال در فلان محل دارم؛ يك سوم آن را براى شما قرار دادم تا آن را در هر كجا كه مى خواهيد، مصرف كنيد و دو سوّم ديگر آن، براى پسرم باشد. البته اگر از دوستان شماست. و اگر از مخالفين شما باشد، حقّى در آن ندارد و همه اموال، مال شماست. سپس آن زن از امام حسين- عليه السّلام- تقاضا كرد كه بر او نماز گزارده و متولى كارهاى او بشود.

سپس آن زن مرد همان طور كه اوّل مرده بود

جلوه هاى اعجاز معصومين عليهم السلام (ترجمه الخرائج و الجرائج)

زنده شدن مرده با دعاى امام حسين(ع) ..... ص : 196

قطب الدين راوندى، سعيد بن هبة الله - محرمى، غلام حسن، جلوه هاى اعجاز معصومين عليهم السلام (ترجمه الخرائج و الجرائج)، 1جلد، دفتر انتشارات اسلامى - ايران ؛ قم، چاپ: دوم، 1378 ش.

اللهم معطى الخيرات، و منزل البركات، ارسل السماء علينا مدرارا، و اسقنا غيثا مغزارا، واسعا، غدقا، مجللا، سحا، سفوحا، فجاجا، تنفس به الضعف من عبادك، و تحيى به الميت من بلادك، آمين رب العالمين

! هنوز آن حضرت از دعا فراغت حاصل نكرده بود كه فورا باران رحمت حضرت پروردگار فرو ريخت و اعرابى از نواحى كوفه آمد و گفت: نهرها و جويبارها را ديدم كه از آب موج ميزدند!

زندگانى حضرت امام حسن(ع)، ترجمه بحار الأنوار ،ص:197

امام حسين عليه السّلام فرمود: مائيم كه علم و بيان قرآن نزد ما است، آنچه كه نزد ما ميباشد نزد احدى از خلق نيست. چون كه ما اهل بيت اهليت اسرار خدا را داريم. سپس بصورت من خنديد و فرمود: ما آل اللَّه و وارثهاى رسول او مى باشيم گفتم: خداى را سپاس گزارم، آنگاه بمن فرمود: داخل مسجد شو! وقتى داخل شدم ديدم پيامبر خدا صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم رداء خود را جمع كرده و در ميان محراب نشسته.

زندگانى حضرت امام حسن(ع)، ترجمه بحار الأنوار ،ص:195

عرض كرد: بلى چهار هزار دينار.

فرمود: حاضر كن كه مردى كه احقّ است از ما به تصرّف در آن حاضر گشته، پس به خانه رفت و رداى خود را كه از برد بود از تن بيرون كرد و آن دنانير را در برد پيچيد و پشت در ايستاد و از شرم روى اعرابي از قلّت زر از شكاف در دست خود را بيرون كرد و آن زرها را به اعرابى عطا فرمود و شعرى «2» چند در عذر خواهى از اعرابى خواند. اعرابى آن زرها را بگرفت و سخت بگريست.

حضرت فرمود: اى اعرابى! گويا كم شمردى عطاى ما را كه مى گريى؟

عرض كرد: بر اين مى گريم كه دست با اين جود و سخا چگونه در ميان خاك خواهد شد.

و مثل اين حكايت را از حضرت امام حسن عليه السّلام نيز روايت كرده اند.

(1) (اشعار اعرابى)

لم يخب الان من رجاك و من حرّك من دون بابك الحلقة

انت جواد و انت معتمد ابوك قد كان قاتل الفسقة

لو لا الّذى كان من اوائلكم كانت علينا الجحيم منطبقة

(2) اشعار حضرت امام حسين- عليه آلاف التحية و الثناء-:

خذها فانّى اليك معتذر و اعلم بانّى عليك ذو شفقة

لو كان فى سيرنا الغداة عصا امست سمانا عليك مندفقة

لكنّ ريب الزّمان ذو غير و الكفّ منّى قليلة النّفقة

منتهى الآمال فى تواريخ النبى و الآل عليهم السلام(فارسى)، ج 2، ص: 670

نقل از كتاب ديگر: پيغمبر اسلام صلّى اللَّه عليه و آله به كعب بن زهير عطائى كرد و راجع به عباس بن مرداس فرمود: زبان او را از طرف من قطع كنيد! (يعنى چيزى به او ببخشيد كه زبان خود را نگاه دارد) اعرابى وارد مدينه طيبه شد و از كريمترين مردم جويا شد. امام حسين عليه السّلام را به وى معرفى كردند. او داخل مسجد شد و ديد كه امام حسين مشغول نماز است.

ص: 30

مقابل آن حضرت ايستاد و اين اشعار را سرود:

لم يخب الان من رجاك و من حرك من دون بابك الحلقة

انت جواد و انت معتمد ابوك قد كان قاتل الفسقة

لو لا الذى كان من اوائلكم كانت علينا الجحيم منطبقة 1- يعنى كسى كه الان چشم اميد بتو دارد و حلقه درب خانه تو را حركت دهد نااميد نخواهد شد. 2- توئى كه بخشنده و مورد اعتماد ميباشى. پدر تو قاتل افراد فاسق و نابكار بود. 3- اگر مقام نبوت پدران و نياكان شما نميبود آتش دوزخ دچار ما ميشد.

راوى ميگويد: امام حسين عليه السّلام سلام كرد و بقنبر فرمود: آيا چيزى از مال حجاز باقى مانده؟ گفت: آرى، مبلغ چهار هزار اشرفى باقى ميباشد. فرمود:

آنها را بياور! زيرا كسى كه از ما بيشتر به آنها احتياج دارد آمده است.

سپس آن معدن جود و سخا برد را (بضم باء يكنوع لباسى است كه از يمن مى آوردند) از تن خويشتن خارج كرد و آن اشرفى ها را در ميان آن پيچيد و آن را بعلت اينكه بنظر مباركش اندك بود و بدين جهت كه از اعرابى خجل ميشد از شكاف در به آن اعرابى عطا كرد و اين اشعار را خواند: خذها فانى اليك معتذر و اعلم بانى عليك ذو شفقة

لو كان في سيرنا الغداة عصا امست سمانا عليك مندفقة

لكن ريب الزمان ذو غير و لكف منى قليلة النفقة

1- يعنى اين اشرفى ها را بگير و من بعلت اينكه بتو مختصرى عطا كردم پوزش مى طلبم. بدان كه من نسبت بتو شفقت و مهربانى دارم.

2- اگر حق ما را بما ميدادند باران بذل و بخشش از آسمان ها بر تو فرو ميريخت.

ص: 31

3- ولى چه بايد كرد كه حوادث روزگار وضع انسان را تغيير ميدهند و دست من فعلا خالى از پول ميباشد.

راوى ميگويد: اعرابى آن اشرفى ها را گرفت و شروع به گريه كرد! امام حسين به وى فرمود: آيا براى اينكه بخشش ما قليل و اندك بود گريه ميكنى؟

گفت: نه. بلكه براى اين گريه ميكنم كه چگونه خاك تو را مى ربايد و اين گونه بذل و بخششهايت را از بين ميبرد.

زندگانى حضرت امام حسن(ع)، ترجمه بحار الأنوار ،ص:200

- كلاغ مى گويد: اى روزى دهنده! روزى حلال برسان.

دُرنا مى گويد: خدايا! مرا از شرّ دشمنانم حفظ كن.

- لك لك مى گويد: هر كس از مردم فاصله بگيرد، راحت تر است.

- اردك مى گويد: آمرزش تو را خواهانم اى خدا!- هدهد مى گويد: چقدر شقى و بدبخت است كسى كه گناه مى كند.

- قمرى مى گويد: اى داناى به اسرار و پنهانها، اى خدا!- كبوتر مى گويد: تويى خدا و غير از تو خدايى نيست.

- زاغ مى گويد: منزّه است كسى كه بر او چيزى مخفى نيست.

- طوطى مى گويد: ياد خدا باعث مغفرت گناهان است.

- گنجشك مى گويد: طلب آمرزش مى كنم از گناهانى كه خدا را به خشم آورد.

- بلبل مى گويد: «لا إِلهَ إِلَّا اللَّهُ حقّا حقّا».

- كبك مى گويد: قيامت نزديك است.

- بلدرچين مى گويد: اى فرزند آدم! چه چيز تو را از مرگ غافل كرده است.

- مرغ شكارى مى گويد: «لا إِلهَ إِلَّا اللَّهُ مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ و آله خيرة اللَّه».

- قمرى مى گويد: «يا واحد يا احد يا فرد يا صمد».

- داركوب مى گويد: خداى من! مرا از آتش نجات بده.

- چكاوك مى گويد: خدايا! گناهان مؤمنين را ببخش.

- كبوتر صحرايى مى گويد: خدايا! اگر مرا نبخشى، بدبخت مى شوم.

- مرغ عشق مى گويد: «لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ [العلىّ] العظيم».

- شتر مرغ مى گويد: معبودى به غير از خدا نيست.

- پرستو هنگام صدا كردن، سوره حمد را مى خواند و مى گويد: اى قبول كننده توبه كنندگان! اى خدا! حمد و ثنا براى توست.

- زرّافه مى گويد: «لا إِلهَ إِلَّا اللَّهُ وحده».

- ميش مى گويد: مرگ بهترين پند دهنده است.

جلوه هاى اعجاز معصومين عليهم السلام، ص: 199

- بزغاله مى گويد: (خدايا!) مرگم را برسان تا گناهانم كم باشد.

ص: 33

وقتى كه شير غرش مى كند؛ يعنى امر خداوند مهم است مهم.

- گاو نر مى گويد: اى فرزند آدم! صبر كن. تو در مقابل كسى هستى كه تو را مى بيند و ديده نمى شود و آن خداست.

- فيل مى گويد: از مرگ، گريزى نيست.

- يوز پلنگ مى گويد: «يا عزيز يا جبّار يا متكبّر يا اللَّه!».

- شتر مى گويد: منزّه است خدايى كه خواركننده ستمكاران است.

- اسب مى گويد: سبحان ربّنا سبحانه!- گرگ مى گويد: كسى را كه خدا حفظ كند، هرگز ضايع نمى گردد.

- شغال مى گويد: واى! واى! واى! بر گناهكارى كه در گناه كردن، اصرار مى نمايد.

- سگ مى گويد: گناهان، باعث خوارى است.

- خرگوش مى گويد: خدايا! مرا هلاك نكن و حمد و ستايش براى توست.

- روباه مى گويد: دنيا خانه غرور است.

- غزال مى گويد: خدايا! مرا از آزار و اذيت نجات بده.

- كركدن مى گويد: (خدايا) به فريادم برس و الّا هلاك مى گردم.

- گوزن مى گويد: خداوند مرا كفايت مى كند و بهترين وكيل است.

- پلنگ مى گويد: پاك و منزه است خدايى كه با قدرت، عزيز شده است.

- مار مى گويد: اى خدا! چقدر شقى و بدبخت است كسى كه تو را معصيت مى كند.

- عقرب مى گويد: بدى، چيز وحشتناكى است.

سپس امام- عليه السّلام- فرمود: تمام مخلوقات خداوند او را تسبيح مى كنند. بعد امام اين آيه را تلاوت فرمود:

وَ إِنْ مِنْ شَيْ ءٍ إِلَّا يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ وَ لكِنْ لا تَفْقَهُونَ تَسْبِيحَهُمْ

«همه مخلوقات، خدا را تسبيح مى كنند ولى شما تسبيح آنان را درك نمى كنيد» «1».

جلوه هاى اعجاز معصومين عليهم السلام ؛ ؛ ص197

قطب الدين راوندى، سعيد بن هبة الله - محرمى، غلام حسن، جلوه هاى اعجاز معصومين عليهم السلام (ترجمه الخرائج و الجرائج)، 1جلد، دفتر انتشارات اسلامى - ايران ؛ قم، چاپ: دوم، 1378 ش.

ص: 34

پس فرمود به من آهسته كن و سبك و آسان كن كار را بر خود، طلب آمرزش كن از خدا براى من و براى خودت، همانا اگر طلب يارى كنى از ما تو را يارى كنم، و اگر عطا طلب كنى تو را عطا كنم، و اگر طلب ارشاد كنى تو را ارشاد كنم.

عصام گفت: من از گفته و تقصير خود پشيمان شدم و آن حضرت به فراست يافت پشيمانى مرا، فرمود:

لا تَثْرِيبَ عَلَيْكُمُ الْيَوْمَ، يَغْفِرُ اللَّهُ لَكُمْ وَ هُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ. «2»

و اين آيه شريفه از زبان حضرت يوسف پيغمبر است به برادران خود كه در مقام عفو از آن ها فرمود كه عتاب و ملامتى نيست بر شما، بيامرزد خداوند شماها را و اوست ارحم الرّاحمين.

پس آن جناب فرمود به من كه از اهل شامى تو؟

گفتم: بلى.

فرمود: شنشنة اعرفها من اخزم. و اين مثلى است كه حضرت به آن تمثل جست.

حاصل اين كه اين دشنام و ناسزا گفتن به ما، عادت و خويى است در اهل شام كه معاويه در ميان آن ها سنّت كرده، پس فرمود:

«حيّانا اللّه و ايّاك» هر حاجتى كه دارى به نحو انبساط و گشاده رويى حاجت خود را از ما بخواه كه مى يابى مرا در نزد افضل ظنّ خود به من. ان شاء اللّه تعالى.

عصام گفت: از اين اخلاق شريفه آن حضرت در مقابل آن جسارتها و دشنامها كه از من سرزد و چنان زمين بر من تنگ شد كه دوست داشتم به زمين فرو بروم، لا جرم از نزد آن حضرت آهسته بيرون شدم در حالى كه پناه به مردم مى بردم به نحوى كه آن جناب ملتفت من نشود، لكن بعد از آن مجلس نبود نزد من شخصى دوست تر از آن حضرت و از پدرش.

ص: 36

(1) سوره اعراف، آيه 199 تا 202

(2) سوره يوسف، آيه 92

منتهى الآمال فى تواريخ النبى و الآل عليهم السلام(فارسى)، ج 2، ص: 672

راوى ميگويد: امام حسين قبل از فوت اسامه قرض وى را ادا كرد.

امام حسين عليه السّلام ميفرمود: بدترين خصال پادشاهان ترس از دشمنان و قساوت قلب داشتن نسبت به ضعفاء و بخل ورزيدن در موقع بخشش است.

در كتاب انس المجالس مينگارد: هنگامى كه مروان فرزدق را از مدينه خارج نمود و او نزد امام حسين آمد امام حسين مبلغ چهار صد اشرفى به وى عطا كرد. به آن حضرت گفته شد: فرزدق شاعرى است كه مردم را هجو ميكند! فرمود:بهترين ثروت انسان آن است كه عرض و آبروى خود را بوسيله آن حفظ نمايد.

زندگانى حضرت امام حسن(ع)، ترجمه بحار الأنوار ،ص:200

اعرابى عرض كرد: هر چه خواهى سؤال كن، اگر دانم جواب گويم و اگر نه از حضرت شما فرا مى گيريم، و لا قوّة الّا باللّه.

حضرت فرمود كه: افضل اعمال چيست؟

گفت: ايمان به خداوند تعالى.

فرمود: چه چيز مردم را از مهالك نجات مى دهد؟

عرض كرد: توكّل و اعتماد بر حقّ تعالى.

فرمود: زينت آدمى در چه چيز است؟

اعرابى گفت: علمى كه با آن حلم باشد.

فرمود كه: اگر به دين شرف دست نيابد؟

عرض كرد: مالى كه با مروّت و جوانمردى باشد.

فرمود كه: اگر اين را نداشته باشد؟

گفت: فقر و پريشانى كه با آن صبر و شكيبايى باشد.

فرمود: اگر اين را نداشته باشد؟

اعرابى گفت كه: صاعقه اى از آسمان فرود بيايد و او را بسوزاند كه او اهليّت غير اين ندارد.

پس حضرت خنديد و كيسه اى كه هزار دينار زر سرخ داشت نزد او افكند و انگشترى عطا كرد او را كه نگين آن دويست درهم قيمت داشت و فرمود كه: به اين زرها ذمّه خود را برى كن و اين خاتم را در نفقه خود صرف كن.

اعرابى آن زرها را برداشت و اين آيه مباركه را تلاوت كرد:

اللَّهُ أَعْلَمُ حَيْثُ يَجْعَلُ رِسالَتَهُ.

و ابن شهر آشوب روايت كرده كه: چون امام حسين عليه السّلام شهيد شد بر پشت مبارك آن حضرت پينه ها ديدند، از حضرت امام زين العابدين عليه السّلام پرسيدند كه اين چه اثر است؟ فرمود: از بس كه انبانهاى طعام و ديگر اشياء چندان بر پشت مبارك كشيد و به خانه زنهاى بيوه و كودكان يتيم و فقراء و مساكين رسانيد اين پينه ها پديد گشت.

ص: 39

منتهى الآمال فى تواريخ النبى و الآل عليهم السلام(فارسى)، ج 2، ص: 674

زندگانى حضرت امام حسين(ع)، ترجمه بحار الأنوار ،ص:282 روايت 2 هنگامى كه امام حسين شهيد شد من بسوى خانه خود مراجعت نمودم و پس از اينكه نماز عشاء را خواندم خوابيدم، در عالم خواب شخصى نزد من آمد و گفت:

پيغمبر خدا را اجابت كن! گفتم: من كارى با پيامبر خدا ندارم! او يقه مرا گرفت و بطرف آن حضرت كشانيد.

ناگاه ديدم پيامبر اعظم اسلام صلّى اللَّه عليه و آله در ميان صحرا نشسته و آستين هاى خود را بالا زده و حربه اى بدست گرفته و ملكى در حضور آن حضرت ايستاده است كه شمشيرى از آتش بدست دارد و آن نه نفر ياران مرا ميكشد. هر ضربتى كه ميزد آتشى بجان آنان مى افروخت من نزديك پيامبر خدا رفتم و بر روى دو زانوى خود نشستم و گفتم:

السلام عليك يا رسول اللَّه پيغمبر اعظم اسلام جواب مرا نفرمود. پس از اينكه مدتى طولانى مكث كرد سر مقدس خود را بلند نمود و بمن فرمود: اى دشمن خدا! تو نسبت بمن هتك حرمت كردى، عترت مرا بقتل رساندى، حق مرا مراعات نكردى، هر عملى كه خواستى انجام دادى! گفتم: يا رسول اللَّه! من شمشيرى نزده ام، نيزه اى بكار نبرده ام، تيرى نينداخته ام. فرمود: راست ميگوئى، ولى آيا نه چنين است كه بر سياهى لشكر دشمن ما افزوده اى. نزديك من بيا! وقتى نزديك آن بزرگوار رفتم ديدم يك طشت پر از خون در جلو آن حضرت بود. رسول اعظم صلّى اللَّه عليه و آله بمن فرمود: اين خون فرزندم حسين است. پيغمبر خدا از آن خون بچشم من كشيد. از هنگامى كه بيدار شدم تاكنون چيزى را نمى بينم.

ص: 41

زندگانى حضرت امام حسين(ع)، ترجمه بحار الأنوار ،ص:282

زندگانى حضرت امام حسين(ع)، ترجمه بحار الأنوار ،ص:282

حديث دوّم :

محمّد بن عبد اللَّه بن جعفر حميرى، از پدرش، از على بن محمّد بن سالم، از محمّد بن خالد، از عبد اللَّه بن حمّاد البصرى، از عبد اللَّه بن عبد الرحمن الاصم،از حسين، از حلبى، از حضرت ابى عبد اللَّه عليه السّلام در ضمن حديث طويلى نقل كرده، وى گفت:

محضر مبارك امام عليه السّلام عرضه داشتم: فدايت شوم چه مى فرمائيد در باره كسى كه با داشتن قدرت، زيارت آن حضرت را ترك مى كند؟

حضرت مى فرمايند: مى گويم:اين شخص عاق رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم و عاق ما اهل بيت مى باشد و امرى كه به نفع او است را سبك شمرده است.

و كسى كه آن حضرت را زيارت كند:خداوند متعال حوائجش را برآورده نمايد و آنچه از دنيا مقصود او است را كفايت فرمايد.

و نيز زيارت آن حضرت موجب جلب رزق براى زائر مى باشد.

و آنچه در اين راه انفاق كرده بر او باقى مانده و جانشين و يادگارش خواهد بود و همچنين زيارت آن حضرت موجب مى شود:گناهان پنجاه ساله او آمرزيده شده و وى به اهلش بازگردد در حالى كه بر عهده اش نه وزر و وبالى بوده و نه لغزشى و آنچه از گناه در صحيفه اعمالش ثبت شده جملگى محو و پاك مى گردد.

اگر زائر در سفر زيارت فوت شود فرشتگان نازل گشته و او را غسل مى دهند و نيز درب هائى از بهشت به روى او گشوده مى شود و نسيم خوش آن در قبر بر او وزيده و در قبر پراكنده و منتشر مى گردد.

و اگر وى در سفر زيارت سالم و از گزند مرگ در امان ماند دربى به روى او گشوده مى شود كه رزق و روزى وى از آن نازل مى گردد و در مقابل هر درهمى كه انفاق كرده ده هزار درهم قرار داده مى شود و آن را براى وى ذخيره كرده و هنگامى كه محشور شد و از قبر بيرون آمد به او گفته مى شود:در مقابل هر درهمى كه در سفر زيارتت خرج كردى ده هزار درهم مال تو است و خداوند به تو نظر نموده و آنها را نزد خودش براى او ذخيره كرد.

ص: 44

كامل الزيارات / ترجمه ذهنى تهرانى ؛ ؛ ص414-417

از معاوية بن وهب نقل كرده اند كه وى گفت:

اذن خواستم كه بر امام صادق عليه السّلام داخل شوم، به من گفته شد كه داخل شو، پس داخل شده آن جناب را در نمازخانه منزلشان يافتم پس نشستم تا حضرت نمازشان را تمام كردند پس شنيدم كه با پروردگارشان مناجات نموده و مى گفتند:

بار خدايا، اى كسى كه ما را اختصاص به كرامت داده و وعده شفاعت دادى و مختص به وصيّت نمودى (يعنى ما را وصى پيامبرت قرار دادى) و علم به گذشته و آينده را به ما اعطاء فرمودى، و قلوب مردم را مايل به طرف ما نمودى، من و برادران و زائرين قبر پدرم حسين عليه السّلام را بيامرز، آنان كه اموالشان را انفاق كرده و ابدانشان را به تعب انداخته به جهت ميل و رغبت در احسان به ما و به اميد آنچه در نزد تست به خاطر صله و احسان به ما و به منظور ادخال سرور بر پيغمبرت و به جهت اجابت كردنشان فرمان ما را و به قصد وارد نمودن غيظ بر دشمنان ما.

اينان اراده و نيّتشان از اين ايثار تحصيل رضا و خشنودى تو است پس تو هم از طرف ما اين ايثار را جبران كن و بواسطه رضوان احسانشان را جواب گو باش و در شب و روز حافظ و نگاهدارشان بوده و اهل و اولادى كه از ايشان باقى مانده اند را بهترين جانشينان قرار بده و مراقب و حافظشان باش و شر و بدى هر ستمگر عنود و منحرفى را از ايشان و از هر مخلوق ضعيف و قوى خود كفايت نما و ايشان را از شر شياطين انسى و جنّى محفوظ فرما و اعطاء كن به ايشان برترين چيزى را كه در دور بودنشان از اوطان خويش از تو آرزو كرده اند و نيز به ايشان ببخش برتر و بالاتر از آنچه را كه بواسطه اش ما را بر فرزندان و اهل و نزديكانشان اختيار كردند، بار خدايا دشمنان ما بواسطه خروج بر ايشان آنان را مورد ملامت و سرزنش قرار دادند ولى اين حركت اعداء ايشان را از تمايل به ما باز نداشت و اين ثبات آنان از باب مخالفتشان است با مخالفين ما، پس تو اين صورت هائى كه حرارت آفتاب آنها را در راه محبّت ما تغيير داده مورد ترحّم خودت قرار بده و نيز صورت هائى را كه روى قبر ابى عبد اللَّه الحسين عليه السّلام مى گذارند و بر مى دارند مشمول لطف و رحمتت قرار بده و همچنين به چشم هائى كه از باب ترحم بر ما اشك ريخته اند نظر عنايت فرما و دل هائى كه براى ما به جزع آمده و بخاطر ما سوخته اند را ترحم فرما ، بار خدايا به فريادهائى كه بخاطر ما بلند شده برس، خداوندا من اين ابدان و اين ارواح را نزد تو امانت قرار داده تا در روز عطش اكبر كه بر حوض كوثر وارد مى شوند آنها را سيراب نمائى.

ص: 46

و پيوسته امام عليه السّلام در سجده اين دعاء را مى خواندند و هنگامى كه از آن فارغ شدند عرض كردم:

فدايت شوم اين فقرات و مضامين ادعيه اى كه من از شما شنيدم اگر شامل كسى شود كه خداوند عزّ و جلّ را نمى شناسد گمانم اين است كه آتش دوزخ هرگز به آن فائق نيايد!!! به خدا سوگند آرزو دارم آن حضرت (حضرت امام حسين عليه السّلام) را زيارت كرده ولى به حج نروم.

امام عليه السّلام به من فرمودند:

چقدر تو به قبر آن جناب نزديك هستى، پس چه چيز تو را از زيارتش باز مى دارد؟

سپس فرمودند:

اى معاويه زيارت آن حضرت را ترك مكن.

عرض كردم: فدايت شوم نمى دانستم كه امر چنين بوده و اجر و ثواب آن اين مقدار است.

حضرت فرمودند:

اى معاويه كسانى كه براى زائرين امام حسين عليه السّلام در آسمان دعاء مى كنند به مراتب بيشتر هستند از آنان كه در زمين براى ايشان دعاء و ثناء مى نمايند. كامل الزيارات / ترجمه ذهنى تهرانى، ص: 381-383

امام اين چنين پاسخ داد:((اِنِّى خَفِقْتُ بِرَاءْسى ...؛)) من سرم را به زين اسب گذاشته بودم كه خواب خفيفى بر چشمم مسلط شد، در اين موقع صداى هاتفى به گوشم رسيد كه مى گفت : اين جمعيت در اين هنگام شب در حركتند مرگ نيز در تعقيب آنهاست و براى من معلوم گرديد كه اين ، خبر مرگ ماست )).

حضرت على اكبر عرضه داشت :((لا اَراكَاللّهُ بِسُوءٍ اءلَسْنا عَلَى الْحَقِّ؟؛)) خدا حادثه بدى پيش نياورد مگر ما برحق نيستيم ؟)).

امام فرمود:((بلى به خدا سوگند كه ما بجز در راه حق قدم برنمى داريم )).

على اكبر عرضه داشت :((اِذاً لانُبالى اَنْ نَمُوتَ مُحِقّينَ؛)) اگر بناست در راه حق بميريم ترسى از مرگ نداريم )).

امام در اين هنگام او را دعا نمود و چنين فرمود: ((خداوند براى تو بهترين پاداش فرزندى را عنايت كند)).

و به روايت ديگر گفت: به خدا شكايت مى كنم دشمنان ايشان را از امّت من كه انكار فضيلت ايشان مى نمايند، به خدا سوگند كه فرزند من حسين را شهيد خواهند كرد بعد از من، خدا ايشان را از شفاعت من محروم گرداند

جلاء العيون، مجلسى ،ص:553

2) ابن عباس گويد: من حضرت رسول صلّى اللَّه عليه و آله را در خواب ديدم در حالى كه غبار آلود بود و در دستش شيشه اى پر از خون داشت، عرض كردم: پدر و مادرم فدايت گردد اين شيشه چيست؟ فرمودند: اين خون حسين و ياران اوست كه از زمين جمع كرده ام، من آن روز را در نظر گرفتم درست همان روز بود كه سيد الشهداء عليه السّلام به شهادت رسيده بودند.

جلاء العيون، مجلسى ،ص:558

بخشنده ترين مردم كسي است كه به آنكه چشم اميد به او نبسته، بخشش كند.

(كشف الغمّة، ج2، ص30 )

(التفسير المنسوب الي الامام الحسن العسكري عليه السلام ص309)

خداوند قائم ما را از پس پرده غيبت بيرون مى آورد و آن گاه او از ستم گران انتقام مى گيرد

(إثباة الهداة ، ج 5 ، ص 196) ا

غافلگير كردن بنده از جانب خداوند به اين شكل است كه به او نعمت فراوان دهد و توفيق شكرگزاري را از او بگيرد.

(تحف العقول،ص 246)

هر كه خدا را ، آن گونه كه سزاوار اوست ، بندگي كند ، خداوند بيش از آرزوها و كفايتش به او عطا كند.

(بحار الأنوار، ج 68، ص 184)

و به خدا سوگند از روزي كه دانسته ام خدا با دروغگوها دشمن است دروغ نگفته ام. و اگر مرا تكذيب مي كنيد به يقين در ميان شما كساني هستند كه اگر از آنان بپرسيد شما را به آنچه من گفتم آگاهي دهند. از « جابر بن عبدالله انصاري » بپرسيد. از « ابا سعيد خدري » و « سهل بن سعد ساعدي » و « زيد بن ارقم » و « انس بن مالك » بپرسيد تا به شما بگويند كه اين سخن را از پيامبر درباره من و برادرم شنيده اند.

آيا اين گفتار رسول خدا صلي الله عليه و آله از ريختن خون من جلوگيري نمي كند؟

« شمر بن ذي الجوشن » گفت: اگر چنين است كه تو مي گويي من هرگز خدا را با عقيده راسخ عبادت نكرده باشم؛ (يعني من نمي دانم چه مي گويي.)

« حبيب بن مظاهر » به او گفت: به خدا سوگند من معتقدم كه تو خدا را با تزلزل و ترديد بسيار پرستش مي كني و من گواهي مي دهم كه تو راست مي گويي و نمي داني كه امام چه مي گويد! چرا كه خداوند بر دل تو مُهر غفلت زده است.

امام عليه السلام فرمود: « اگر در اين سخن ترديد داريد آيا در اين نيز ترديد داريد كه من پسر دختر پيغمبر شما هستم؟ به خدا در ميان شرق و مغرب پسر دختر پيامبري جز من نيست؛ چه در ميان شما و چه در ميان غير شما واي بر شما! آيا كسي از شما را كشته ام تا خون او را از من بخواهيد؟ يا مالي از شما برده ام؟ يا قصاص جراحتي از من مي خواهيد؟» در اين هنگام بود كه همه آنان خاموش شدند و سخني نگفتند.

ص: 56

آن گاه امام فرياد زد: « اي « شبت بن ربعي » و اي « حجار بن الجبر » و اي « قيس بن اشعث » و اي « يزيد بن حارث » آيا شما به من ننوشتيد كه ميوه ها رسيده است و باغها سرسبز شده است و با لشگري آماده براي ياري تو وارد خواهيم شد؟ »

قيس بن اشعث گفت: « ما نمي دانيم تو چه مي گويي ولي به حكم پسر عمويت « عبيدالله » تن در ده؛ زيرا ايشان جز چيزي كه تو دوست داري درباره تو انجام نخواهند داد.»

امام حسين فرمود: « نه به خدا، نه دست خواري به شما خواهم داد و نه مانند بندگان فرار خواهم كرد. اي بندگان خدا من به پروردگار خود و پرودگار شما پناه مي برم از اين كه آزاري به من برسانيد» (سوره دخان، آيه 20) به پروردگار خود و پروردگار شما پناه مي برم از هر سركش كه به روز جزا ايمان نياورد.

آن گاه شتر خويش را خواباند و به « عقبه بن سمعان » دستور داد آن را دور كند. پس از آن سپاه دشمن به سوي آن امام حمله بردند.

ارشاد مفيد، ج 2، ص 100 - 102

پروردگارا تو پيمان از ما پيغمبران گرفتى براى خود به پروردگارى و براى محمّد صلّى اللّه عليه و آله و سلّم به پيغمبرى و براى اوصياى او به ولايت و امامت، و خبر دادى خلق را به آنچه ستمكاران امّت با حسين بن على جگرگوشه آن پيغمبر بعد از او خواهند كرد، و وعده دادى حسين را كه او را به دنيا برگردانى تا خود انتقام كشد از هر كه بر او ستم كرده و او را شهيد كرده، حاجت من در درگاه تو آن است اى پروردگار من كه مرا برگردانى به دنيا تا خود انتقام از قوم خود بكشم، پس خدا حاجت او را بر آورد، و حضرت اسماعيل با امام حسين عليه السّلام در رجعت به دنيا بر خواهد گشت

به روايت ديگر گفت: مى خواهم كه صبر كنم در شكيبائى و به حسين بن على تأسّي نمايم .

جلاء العيون، مجلسى ،ص:543

هميشه حج به وجود حسين مي بالد

كه كربلاش صفا بود و مروه شام بلاست

نماز و روزه و حج و جهاد مي گويند

حيات ما همه مرهون سيدالشهداست

به پور هند جگر خواره چون گشايد دست

كسي كه رشد و نموّش به دامن زهراست

زهي جلال كه در روي خون گرفتة او

به چشم اهل نظر صورت خدا پيداست

مگر نه خوردن خاك آمده به شرع حرام

چه حكمتي است، چرا تربت حسين شفاست؟

به تحت قبّه او كن بلند دست نياز

بگير حاجت خود را كه مستجاب دعاست

همه به حشر صدا مي زنند يا زهرا

ولي ز فاطمه آيد ندا، حسين كجاست

اگر چه سوم شعبان جمال خويش گشود

بدان ولادت او ظهر روز عاشوراست

قسم به ذات خداوند قادر بي چون

كه خونبهاش خداوندگار بي همتاست

تمام اهل قيامت به چشم مي بينند

حسين با تن بي سر شفيع روز جزاست

هنوز نغمة قرآن او بلند ز ني

هنوز نعرة هيهات او به اوج سماست

هنوز خنجر قاتل ز خون اوست خجل

هنوز از عطشش، شعله در دل درياست

هنوز نالة هل من معين اوست بلند

هنوز رأس منيرش به نيزه راه نماست

هنوز پرچم گلگون او به قلة عرش

هنوز پيكر صد چاك او به دوش شماست

حسين رهبر آزادگان به هر عصري

حسين راه نماي تمام نهضت هاست

حسين مشعل تابندة هدايت خلق

حسين مصحف نور است و آيت عظماست

حسين جان دعا، جان ذكر، جان نماز

ص: 60

حسين روح حرم، روح مروه، روح صفاست

گواه زندة من، ارجعي الي ربك

كه بر حسين همانا خدا مديحه سراست

حسين سورة فجر و حسين آيه نور

حسين نجم فروزان حسين شمس ضحاست

حسين زندة حق و حسين كشتة حق

حسين بر همه باطل ستيزها مولاست

به وصف او كه خدايش ثنا كند ميثم

قصيدة تو بود نارسا اگر چه رساست

به وصف غير تو ميثم سخن نخواهد گفت

هر آنچه گفته و گويد ثناي تو است حسين

سر بر نيزه بلندت عَلم توست حسين

فاطمه مي گويد امشب، اي فروغ هر دو عينم

صبح ميلادت مبارك، اي حسينم اي حسينم

عزيز فاطمه گل سرخ علي

قلوب عاشقان ز نورت منجلي

حسين جانم حسين، حسين جانم حسين

چاره ساز خلق عالم، عالمي بيچارة تو

دست عالم، چشم فطرس، جانب گهوارة تو

به سويت ملتجي گنه كاران همه

شفيع عالمين عزيز فاطمه

حسين جانم حسين، حسين جانم حسين

كشتة خون خدايم، بنده كوي حسينم

هركه بودم هركه هستم، عاشق روي حسينم

وجودم ياد او شب ميلاد او

همه ذكرم شده مبارك باد او

حسين جانم حسين ، حسين جانم حسين

خيز و بين روي خدايي، نور مصباح الهدايي

چشم خود بگشا به رويش، جان خود را كن فدايي

گل سرخ علي به دست احمد است

سرم قربان او كه هست احمد است

حسين جانم حسين، حسين جانم حسين

آفتاب حسن سرمد، ميوة قلب محمد

شمع جمع آفرينش، يوسف زهرا خوش آمد

عجب شوري بود به بازار حسين

به دنبال آمده علمدار حسين

حسين جانم حسين حسين جانم حسين

عيد عباس و حسين و جد و شور مؤمنين

آن گل دامان زهرا ، اين گل ام البنين است

سرشك شوق من، چكد از هر دو عين

كه دل را داده ام، به عباس و حسين

حسين جانم حسين، حسين جانم حسين

با سرود عشق و شادي شعله بر غم مي زنم من

از حسين و از ابالفضل، دم به دم، دم مي زنم من

ص: 64

زيارت مي كنم، گل دو فاطمه

گهي در قتلگه، گهي در علقمه

حسين جانم حسين، حسين جانم حسين

در تلاط__م دلِ او قلب اين شد بي تاب

اين بود محو تماشاي قد اكبر خويش

لايي لايي به لب او به بر اصغر خويش

آه و صد واويلا شد شب عاشورا

سرشك سرخ عاشورا است اين خون

خ_روش زين_ب كب_راست اي_ن خون

روان ت_ا حش_ر در رگ ه_اي اسلام

خضاب گيسوي زهراست اين خون