بسم الله الرحمن الرحیم

ص: 2

ص : 3

زمینه سازان ظهور موعود آخرالزمان9

زمینه سازی برای ظهور امام زمان (علیه السلام)16

تقوا و زمینه سازی ظهور19

برگزاری دهه فرخنده مهدویه20

حضرت مهدی (علیه السلام) در قرآن كریم23

منجی موعود در دیگر كتب آسمانی24

وارثان زمین كیانند؟29

اهمیت علائم ظهور35

نگاهی گذرا به علائم ظهور38

گسترش فرهنگ تشیع و انتظار41

یهود و مبارزه با مهدویت42

سفیانی خونخوار را بشناسیم44

دعا برای فرج امام زمان (علیه السلام) واجب است48

ص : 4

ضرورت دعا برای ظهور امام زمان (علیه السلام)51

پاسخ به شبهات روشنفكر نماها52

نقش مذهب در آخرالزمان55

فتن آخرالزمان و اهمیت دعای فرج58

پیشوای آسمانی و حیات طیّبه61

امام زمان (علیه السلام)، آب حیات است64

حضرت بقیة الله (علیه السلام) ؛ مصلح جهانی65

امام زمان، آینه ی تمام نمای خدا66

علت آفرینش و نقش مصلح جهانی68

آخرین مصلح موعود73

مصلح حقیقی همان خلیفة الله است74

گرایش به اسلام و منجی در آخرالزمان79

پاسخ به شبهات روز و دفاع از امامت و مهدویت81

شیعه اثنی عشری، نیرومندترین مكتب است83

شیعه با فرقه های انحرافی مبارزه می كند85

چرا باید در كشور ما وهابیّت بتواند رخنه كند؟86

خطر دشمنان را جدی بگیریم89

ناخواسته غرب زده نشویم92

ترویج شبهات و گرایشهای باطل93

تخریب مراقد اهل بیت (علیهم السلام)98

مقدمات ظهور امام زمان (عجله الله تعالی فرجه الشریف)99

سندسازی، سندسوزی105

تفاوت اول108

ص : 5

تفاوت دوم111

تفاوت سوم113

نتیجه گیرى116

1. سند سازى براى خود120

2. سند سازى براى حق121

3. سند سوزى از حق123

4. سند سوزى از خود124

جعل اسناد توسط عامه125

1. سند سازى براى خلافت126

2. سند سازى براى لیاقت128

3. سند سوزى از فدك129

4. سند سوزى از خلفاء130

1. مسأله شورى133

خلافت ارتباطى با امامت ندارد.134

1. غدیر خم140

2. آیه تطهیر149

3. آیه ولایت151

4. زیارت عاشوراء152

5. زیارت ناحیه مقدّسه153

6. احراق بیت153

توصیه و تحذیر154

ص : 6

ص : 7

ص : 8

كارهایی كه بناست انجام بگیرد، مخصوصاً كارهای مهم و انقلاب های مهم، با یك دفعه و دو دفعه كار، نتیجه نمی دهد. باید زمینه های قبلی فراهم شود و كار به تدریج پیش برود. مثلاً بعثت خاتم انبیا را در نظر بگیرید كه واقعاً اهمیت ویژه ای دارد؛ چون رسالت پیغمبر اعظم صلی الله علیه و آله و نبوتشان، به عنوان ختم پیامبری مطرح است. جمله ای را در خاطر دارم از مولای متقیان امیرالمؤمنین (علیه السلام) در نهج البلاغه، كه «تأبینِ» رسول الله (صلی الله علیه و آله) بیان فرموده اند. تأبین، در عربی به معنای ذكر خیری است كه در مجالس ختم، از مردگان می شود. خیلی هنر می خواهد كه خطیبی كه تأبین می كند، بتواند خیلی فشرده، شخصیت و صفات پسندیدة متوفا را منعكس كند.

غرض اینكه امیرالمؤمنین (علیه السلام) در تأبین رسول خدا می فرماید: با رفتن پیغمبر از دنیا، چیز مهم و ارزشمندی از ما گرفته شد و آن مسئلة وحی است؛ یعنی بعد از پیغمبر اكرم (صلی الله علیه و آله)، رابطه بین زمین و آسمان از طریق وحی، قطع شد:

ص : 10

«بابى انت و امى یا رسول الله لقد انقطع بموتك ما لم ینقطع بموت غیرك من النبوة والأنباء و اخبار السماء» .(1)

با مرگ تو رشته اى پاره شد كه در مرگ دیگران این گونه قطع نشد، با مرگ تو رشته پیامبرى و فرود آمدن پیام و اخبار آسمانى گسست.

وحی مثل باران است. باران عامل حیات است. خداوند وقتی می خواهد زمین مرده را زنده كند، به وسیلة ابرها، آب را به آن می رساند.

قرآن می فرماید:

«فَإِذَا أَنزَلْنَا عَلَیْهَا الْمَاءَ اهْتزََّتْ وَ رَبَتْ وَ أَنبَتَتْ مِن كُلّ ِ زَوْجِ بَهِیج» (2)

اما هنگامی كه آب(باران) بر آن می فرستیم، به جنبش در می آید و می روید و از هر نوع گیاه زیبا می رویاند.

ص : 11

باران خاصیتش این است كه زمین را آماده می كند. این زمین به جنبش و حركت در می آید و در نتیجه، گیاهان بسیار سبز و خرم در آن می روید.

همانطور كه عامل حیات زمین باران است، وسیلة حیات دل ها وحی است.

قرآن می فرماید:

«هَلْ أَدُلُّكمُ ْ عَلىَ تجَِارَةٍ تُنجِیكمُ مِّنْ عَذَابٍ أَلِیم» (1)

آیا شما را به تجارتی راهنمایی كنم كه از عذاب دردناك رهایی تان می بخشد؟!

یا آیة كریمة دیگری كه می فرماید:

«اسْتَجِیبُواْ لِلَّهِ وَ لِلرَّسُولِ إِذَا دَعَاكُمْ لِمَا یحُْیِیكُم» (2)

چون خدا و پیامبرش شما را به چیزى فرا خوانند كه زندگیتان مى بخشد دعوتشان را اجابت كنید.

ص : 12

می گوید پیغمبر را اطاعت كنید تا زنده شوید. زنده شدن شما بسته به این است كه اطاعت از وحی داشته باشید. حیات دلها به بركت وحی است.

حیات شما بستگی به این دارد كه دعوت رسول خدا (صلی الله علیه و آله) را و قرآن را اجابت كند.

حالا این وحی، چگونه است كه تا این حد در نگاه قرآن اهمیّت یافته است؟ می فرماید:

«و ما یَنْطِقُ عَنِ الهَوی* إنْ هو الّا وحیٌ یوحی*عَلَّمَهُ شَدیدُ القوی*ذُومِرَّة فَاسْتَوی» (1)

و هرگز از روی هوای نفس سخن نمی گوید. آنچه می گوید چیزی جز وحی ای نیست كه بر او نازل شده است. او را آن فرشتة نیرومند(جبرئیل امین) تعلیم كرده است. نیرومندی كه سلطه یافت.

ص : 13

منظور اینكه با درگذشت پیغمبر، این رابطه قطع شده است. این یك انقلاب عظیم است. وقتی خدا می خواهد خاتم انبیا را بفرستد، از زمان آدم، آرام آرام زمینه چینی می كند.

مردم باید به تدریج در جریان وحی و ادیان قرار گیرند تا زمینة ظهور پیغمبر اسلام مساعد شود.

دربارة خاتم الاوصیا حضرت مهدی (علیه السلام) نیز همین طور است؛ یعنی باید زمینه ها طبق سنت الهی كم كم فراهم شود تا وقتی حضرت ظهور می كند كاملاً پذیرش داشته باشد.

عده ای سؤال می كنند كه با وجود این همه سلاح اتمی و سیستم های نظامی پیچیده، چگونه حضرت ظهور می كند و با این نیروها مقابله می كند. این افراد توجه ندارند كه زمینة این انقلاب الهی را خدا به گونه ای فراهم می كند كه مردم برای تسلیم در مقابل اسلام، نیازی به اسلحه نداشته باشند. خود مردم دنیا به این نتیجه خواهند رسید كه نیاز به یك مصلح جهانی دارند. در نظر بگیرید كه پیغمبر اسلام وقتی مكه را فتح كرد، دیگر لازم نبود با كفار و مشركین مكه نبرد كند.

ص : 14

خود مردم وقتی كه عفو رسول خدا را می دیدند به او می پیوستند. تعبیر قرآن در این باره چنین است:

«إِذَا جَاءَ نَصْرُ اللَّهِ وَ الْفَتْح* وَ رَأَیْتَ النَّاسَ یَدْخُلُونَ فىِ دِینِ اللَّهِ أَفْوَاجًا» (1)

هنگامی كه یاری خدا و پیروزی فرا رسد، و مردم را ببینی كه گروه گروه وارد دین می شوند.

سلاح بود، شمشیر بود، مشركین بودند، ولیكن زمینه طوری مساعد شد كه مردم، دسته دسته به اسلام گرایش پیدا كنند. زمینه ها وقتی فراهم شد، مردم دنیا خود به خود رشد فكری پیدا می كنند؛ تا جایی كه بستر فكری شان برای پذیرش مصلح جهانی آماده می شود. یعنی این امر، احتیاج به زمان دارد. برخی عوامل، طبیعی است و برخی به خود ما مربوط می شود.

ص : 15

تبلیغ تا حدّی بوده است كه قرآن می فرماید قبل از اینكه پیغمبر اسلام مبعوث شود، اهل كتاب:

«یَعْرِفونَه كَما یَعرِفونَ اَبْناءَهُم» (1)

او(پیامبر) را به خوبی می شناسند، همان گونه كه فرزندان خود را می شناسند.

آنقدر به صراحت تبلیغ شده بود كه پیغمبر اسلام را همانطور می شناختند كه بچه هایشان را. تبلیغ این قدر اثر می كند. در انقلاب های دیگر نیز نقطة مهم و اصلی، تبلیغ است.

سه مسئله در تمام كتب آسمانی گفته و پیش بینی شده است: ظهور پیغمبر اسلام؛ و انقلاب امام حسین (علیه السلام) ؛ و ظهور حضرت مهدی (علیه السلام).

امام حسین (علیه السلام) ، مستقیماً به كربلا نرفتند. ابتدا به مكه رفته، از ماه رجب تا ذی الحجه آنجا ماند. در مسجد الحرام اقامة جماعت می كرد و ده هزار نفر پشت سر ایشان نماز می خواندند.

ص : 17

سیدالشهدا (علیه السلام) تبلیغات را از آنجا شروع كرد. حج را به عمره بدل كرد. مردم پس از مدتی دیدند حسین بن علی دیگر در مكه نیست. در بین مردم سؤال به وجود آمد. آقا كجا رفت؟ چطور می شود كسی قبل از موسم حج به مكه بیاید و بعد در موسم حج، رها كند و برود؟ همة مردم مكه و حاجیان فهمیدند. بعد كه به وطنهایشان برگشتند، مسئله را در تمام كشورهای اسلامی مطرح كردند. این، زمینه ای برای تبلیغ شد. حضرت به بصره نامه نوشت. مدینه را آماده كرد. چرا؟ چون، شبانه از مدینه بیرون آمد. هم مكه را آماده كرد، هم كوفه را و هم بصره را. این ها مراكز مهمّی بود. هر حادثه ای در آنجا اتفاق می افتاد، در همة دنیا پخش می شد. بصره مركز تجاری بود. كوفه مركز سیاسی بود. مدینه مركز علمی بود. می توانیم بگوییم كعبه و مكّه یك مركزِ به اصطلاح جهانی بود. حضرت تمام این مراكز حساس را آماده كرد تا انقلاب كربلا به وجود بیاید، خون امام حسین (علیه السلام) پایمال نشود. تبلیغات بعدی حضرت زینب (علیهماالسلام) و زین العابدین (علیه السلام) هم همین خاصیت را داشت.

ص : 18

تبلیغ لازم است تا یك انقلاب به كمال مطلوب خود برسد. امروز تبلیغ برای زمینه سازی ظهور حضرت حجت به عهدة ماست. همان طور كه كتب آسمانی و ائمة طاهرین علیهم السلام، امام مهدی (علیه السلام) را به ما معرفی كردند ما نیز باید این موضوع را به گوش دنیا برسانیم و به مردم دنیا تفهیم كنیم تا برای ظهور یك مصلح جهانی آماده شوند.

مرا با ورع و پارسایی، تلاش و كوشش، عفت و پاكدامنی و پیمودن راه صحیح، یاری دهید.

آنهایی كه دلباختة بقیة الله (علیه السلام) هستند، در درجة اول باید با رعایت تقوا زمینه را فراهم كند تا دست كم از میان جماعت شیعه كه فقط یك ثلث مسلمین دنیا هستند، دست كم، سیصد و سیزده نفر انتخاب شوند تا در ركاب حضرت مهدی (علیه السلام) باشند. تقوا را باید رعایت كرد. این بهترین زمینه سازی اخلاقی برای ظهور حضرت است.

«لاتزال مؤیداً بروح القدس ما نصرتنا بلسانك.» (1)

تا وقتی با زبانتان ما را یاری كنید، روح القدس شما را كمك خواهد كرد.

فرقی نمی كند كه این یاری چگونه باشد؛ با قلم، با مال، با قدم. قدر خودتان را بدانید. این زحمات هدر نمی رود. اینها مورد عنایات حضرت بقیة الله (علیه السلام) است، پایتان حساب می شود. اینها ذخیرة آخرت شماست.

ص : 21

ص : 22

مهدی (علیه السلام) را جمع آوری كرده اند. یكی از این آیات، چنین است:

«وَ لَقَدْ كَتَبْنا فِی الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ یَرِثُها عِبادِیَ الصَّالِحُون» (1)

در زبور بعد از ذكر(تورات) نوشتیم: «بندگان شایسته ام وارث(حكومت) زمین خواهند شد».

مطلب دوم اینكه بنابر افكار و عقاید شیعه، خداوند اسیر افعال و مقدّرات خود نیست. به این اصل، «بداء» می گویند. یعنی ممكن است پروردگار متعال چیزی را مقدّر كند، بعد، بر اثر پیشامدهایی آن را تغییر دهد. فرض كنید خداوند مقدر فرموده است كه كسی سی سال عمر كند. حال ممكن است به خاطر اینكه اهل صلة رحم است عمرش بشود شصت سال. از طرفی هم ممكن است مقدر شده باشد كه عمر كسی نود سال باشد. ولی وقتی ترك صلة رحم می كند، عمرش شصت سال شود.

آیا حكومت جهانی حضرت مهدی (علیه السلام) هم كه در این آیه پیش بینی شده، مشمول بداء می شود؟ در اینجا، كلمة قد، اثبات می كند كه حكومت جهانی آن بزرگوار، قطعی و اجتناب ناپذیر است و بداء در آن راه ندارد.

خداوند برای اینكه به موضوعی حتمیت بدهد، لفظ «كتب» را برای آن به كار می برد. مثلاً وقتی می خواهد بگوید: روزه را واجب كردیم، نمی فرماید: واجب كردیم، می فرماید:

ص : 25

«كُتِبَ عَلَیكُمُ الصّیام كَما كُتِبَ عَلیَ الَّذینَ مِنْ قَبلِكُم» (1)

روزه بر شما نوشته شده، همان گونه كه بر كسانی كه قبل از شما بودند نوشته شد.

طبق این آیه، روزه تكلیفی به گردن انسان است. «كتب» این معنا و مفهوم را دارد كه این مطلب حتمی و تردید ناپذیر است.

می فرماید: «وَ لَقَدْ كَتَبْنا فِی الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ». این را ما از قبل نوشته ایم و به آن قطعیت داده ایم. كجا نوشتیم؟ بعد از اینكه در تورات نوشته بودیم در زبور نوشتیم. این دو كتاب چه خصوصیتی دارد؟ 114 كتاب آسمانی داریم. در همة كتاب های آسمانی، سه مطلب مطرح شده است: بعثت رسول گرامی اسلام، انقلاب خونین كربلا؛ حكومت جهانی حضرت مهدی (علیه السلام). این سه، در همة كتب آسمانی هست. ولی علت اینكه زبور مطرح شده چیست؟ خطاب به گروه خاصی نیست، ولی بیشتر كسانی كه مدعی حكومت جهانی هستند و

ص : 26

خود را مالك و صاحب اختیار زمین و مردم دنیا می دانند یهودند. آنها خود را نژاد برتر می دانند و الان در دنیا دارند تلاش می كنند كه با قدرت، سه چیز را در دست بگیرند كه رگ حیاتی جامعة جهانی است:

یكی تبلیغات و ارتباطات، رادیو، تلویزیون، ماهواره و امثال آن. وسایل ارتباط جمعی الان در دست صهیونیست هاست ریشه و اساسش در دست آنهاست.

دوم سیاست جهانی. سی نفر یهودی صهیونیسم روی تمام قاره های زمین برنامه ریزی دارند و سیاست جهانی را قبضه كرده اند.

سوم مسئلة اقتصاد. طلای دنیا در دست یهود است و غرور، اینها را گرفته است. با تمام قدرت تلاش می كنند در كشور اسلامی رخنه كنند و آنها را فلج كنند. از اسرائیل شروع كردند. البته منطقشان هم این است كه اینجا محیطی است كه انبیای بنی اسرائیل در آنجا برانگیخته شده اند. اینها می گویند ما بزرگ و زمامدار جهانیم و تمام مردم دنیا بردة ما هستند. اول

ص : 27

اسرائیل و بعد هم از نیل تا فرات و بعد هم كشورهای دیگر. فعلاً لبة تیز حملاتشان به 22 كشور است كه اكثراً اسلامی هستند. می خواهند دست بگذارند روی تمام دنیا و بر همة جهان حاكمیت داشته باشند. خدا می خواهد اینها را نا امید كند. می گوید خیلی تلاش نكنید، امیدوار نباشید. پیشگویی های یهودی ها در كتاب زبور آمده است. خداوند به یهود می گوید ما، در زبور نوشته ایم. ممكن است كسی ادعا كند كه زبور كتاب اصلی یهود نیست، كتاب اصلیشان تورات است. قرآن می فرماید: «من بعد الذكر». اول در تورات نوشتیم و تفصیلش را در زبور. ما از قبل، در این دو كتاب آسمانی كه متعلق به شما یهود و مورد قبولتان است حتمیت و قطعیت حكومت جهانی حضرت مهدی (علیه السلام) را اعلام كردیم.

در زبور بعد از تورات چه نوشتیم؟ می بینیم كلمة «أنّ» به كار رفته است: «أَنَّ الْأَرْضَ یَرِثُها عِبادِیَ الصَّالِحُون».

این كه حكومت جهانی به وجود خواهد آمد، حتمی و قطعی است. با كلمة اَنَّ باز تفهیم شده است:

ص : 28

الف و لام در الأرض، ظاهراً عهد حضوری است. اشاره است به اینكه برخلاف تمام حكومت های گذشته كه مقطعی و منطقه ای بوده، این حكومت محدود به قاره ای یا كشوری یا منطقه ای نیست. این یك حكومت، فراگیر و جهانی است. وقتی می گوید: الأرض، منظور روی زمین است؛ ربع مسكون یا حكومت بر آب و خاك بر روی زمین. این حكومت حكومت مقطعی نیست، جهانی است.

خوب وارثان زمین چه كسانی هستند؟ «عبادی»، عبد یعنی چه؟ یعنی كسی كه تحت فرمان دیگری است، خودش اراده ندارد. آنچه مولا دستور می دهد او به انجام می رساند. معنای مقام عبودیت در مقابل خدا چیست؟ خدا در قرآن پیغمبر را به نام عبد می خواند، ما در تشهد می خوانیم اشهد أنَّ محمداً عبده و رسوله. پیامبر مطیع سراپای فرمان خداست. هر مقامی كه خدا به پیغمبر داده به بركت بندگی و عبودیت او بوده است.

قرآن می فرماید:

«فَأَوْحى إِلى عَبْدِهِ ما أَوْحى». (1)

در اینجا آنچه را وحى كردنى بود، به بنده خدا وحى كرد.

یا می فرماید:

«سُبْحانَ الَّذی أَسْرى بِعَبْدِهِ لَیْلاً مِنَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ إِلَى الْمَسْجِدِ الْأَقْصَى...» (2)

ص : 30

منزه است خدایى كه شبى بنده اش را از مسجد الحرام به مسجد الاقصى سیر داد.

آنچه موجب شد پیغمبر (صلی الله علیه و آله) به آسمان دعوت شود این بود كه پیغمبر (صلی الله علیه و آله) عبد واقعی بود. آنچه سبب شد بر پیغمبر اسلام (صلی الله علیه و آله) وحی نازل بشود، بندگی پیغمبر بود. بندة خالص بود. حتی تكلم پیغمبر بدون اذن الهی نبود:

«وَ ما یَنْطِقُ عَنِ الْهَوى» (1)

و هیچ گاه بر خواسته نفسانى سخن نمى گوید.

عباد یعنی فرمانبر، نه فرمان دهنده. آنهایی كه حكومت جهانی را قبضه می كنند فرمان دهنده نیستند، فرمان گیرند: بندة من هستند(عبادی). حتی خدا اینها را به خودش پیوند می دهد: عباد من. اشاره به این است كه حكومت، الهی است، نه مردمی. چون اگر بنا باشد عدالت در عالم برقرار شود باید حكومت الهی بر سر كار بیاید. زمامداران چنین حكومتی،

ص : 31

فرمانبرداران خدا هستند. همانطور كه در زیارت جامعه می خوانیم: «بعرشه محدقین» چشمشان به دستگاه فرماندهی پروردگار است. تعهد دارند؛ الهی اند، نه مردمی.

علاوه بر اینكه اینها بندگان خدا هستند، صالحند (الصالحون). صالح در ذهن ما یعنی آدم خوب، عباد هم این معنا را می دهد، اما صالحون بارِ دیگری دارد؛ صالح یعنی شایسته. یعنی اینها می توانند حكومت كنند، رمز و راز حكومت را می دانند، تخصص دارند. آدم هایی نیستند كه ناآگاه و نپخته باشند، آدم هایی نیستند كه مملكت را به خاطر جهل، یا ناپختگی شان بر باد بدهند. در روایت آمده است كه مراد از صالحون، آن 313 نفر از اصحاب امام زمانند كه وقتی آقا ارواحنا فداه در مكه اعلام ظهور می كند، مثل برق جهنده از اطراف و اكناف عالم خود را به حضرت مهدی (علیه السلام) می رسانند و در زیر لوای مهدی (علیه السلام) حكومت جهانی را اداره می كنند. هم تعهد دارند، عبادند، و هم تخصص دارند، صالحند.

ص : 32

«یرثها عبادی الصالحون». این امر، در زبور و تورات پیش بینی شده است؛ یعنی ای یهودی ها این پنبه را از گوشتان بیرون كنید كه بتوانید حكومت جهانی را قبضه كنید. به شما در كتاب آسمانی خودتان اعلام كردیم كه برچسب حكومت جهانی، به نام دیگری زده شده است و این لباس متناسب قامت شما نیست.

حكومت جهانی، به كسانی می رسد كه قبلاً دچار استضعاف بودند:

«وَ نُریدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الْأَرْض» (1)

می خواهیم بر مستضعفان زمین منت نهیم.

یعنی تمام توان و نیروشان را استعمارگران گرفته اند. شما یهودی ها توان و قدرت حكومت را از مسلمان های جهان گرفتید. خدا می خواهد از دست شما در بیاورد و در اختیار كسانی قرار دهد كه هم تعهد دارند كه شما ندارید، هم صالحند كه شما نیستید. آنها باید زمام این حكومت را به دست بگیرند.

ص : 33

ص : 34

مطلب دوم، حوادثی است كه توأم با ظهور یا قبل یا بعد از آن، اتفاق می افتد.

چرا علائم ظهور مطرح شده و چرا به آن حوادث تلخ و دردناك اشاره شده است؟ واقع امر، این است كه آدمی با امید زنده است. از رسول اكرم (صلی الله علیه و آله) نقل می كنند كه فرمود:

«و لولا الامل ما رضعت والدة ولدها و لا غرس غارس شجرها.» (1)

اگر امید نباشد، هیچ مادری فرزند خود را شیر نمی دهد و هیچ باغبانی نهالی نمی كارد.

اگر می بینیم باغبانی نهالی خریده، آن نهال، الان به ثمر نمی رسد. سال ها طول می كشد تا به تدریج رشد كند و باغبان بتواند از میوه هایش استفاده كند. اگر امید به آینده نبود، باغبان زحمت كشت و تربیت نهال را به خود نمی داد.

ص : 36

انگیزة مادر برای رشد فرزند، امیدواری به آیندة اوست؛ حالا یا به نفع خودش یا به نفع جامعه. در هر صورت، به امید آینده است كه مادر روی فرزندش سرمایه گذاری می كند، او را شیر می دهد، شب ها بی خوابی می كشد و از آسایش خودش می گذرد. اگر امید در كار نبود، بسیاری از انسان ها متوقف می شدند. علائم ظهور خاصیتش همین است؛ امید می دهد. در روایات آمده است:

«الشیعةُ تُرَبّی بِالْأمانِیَّ» (1)

شیعه همیشه در اقلیت بوده و در تقیه به سر برده است،. همیشه مظلوم بوده است. حوادث تلخی كه برای شیعیان پیش آمده، ممكن بود بر روحیة آن ها اثر بگذارد؛ در كار و عقیده سست شوند. گاه و بی گاه یكی از علائم ظهور كه بروز پیدا می كند، شیعه دلگرم و امیدوار می شود. علائم قبل از ظهور، اثر بسیار مثبت و سازنده ای روی شیعیان دارد.

ص : 37

وقتی نشانه های ظهور را می خوانیم، می بینیم كه این علائم، بعد از زمان ولادت حضرت شروع شده و به تدریج گوشه هایی از آن ظاهر شده است. اینگونه نبوده كه این علائم فقط مربوط به زمان نزدیك به ظهور باشد. علائمی هم ذكر شده كه ممكن است هزار سال با زمان ظهور فاصله داشته باشد.

این تلخی ها مطرح شده است تا اگر با آنها مواجه شدیم و ظلم فراگیر را در جهان مشاهده كردیم، خود را نبازیم، روحیة خود را از دست ندهیم، فكر نكنیم كه برای همیشه این ظلم ها و جنایت ها خواهد ماند و ما موقعیتی پیدا نخواهیم كرد كه آزادانه بتوانیم برنامه هایمان را عملی بكنیم. در قرآن به سنتی اشاره شده است:

«إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرا» (1)

هر آینه از پى دشوارى آسانى است.

اگر مشكلاتی پیش می آید، تلخی هایی در زندگی روی می-دهد، انسان نباید قالب تهی بكند یا سستی به خودش راه بدهد؛ چون طبق سنت خداوند، پس از دشواری ها نوبت آسایش است. یكی از امتیازات مكتب شیعه كه در مكاتب دیگر وجود ندارد و شیعه را برای همیشه زنده و پرتلاش نگه می دارد، همین مسئله است؛ یعنی پشت مشكلات، آسایش می بیند، پشت ظلم ها و جنایت ها عدل می بیند. پیشگویی هایی

ص : 39

كه شده، حاكی از همین مسئله است. قرآن هم اشاره كرده است:

«وَ لَیُبَدِّلَنَّهُمْ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنا». (1)

و ترسشان را به امنیت و آرامش مبدل می كند.

اگر شیعه در دنیا همیشه دلهره داشته و از جنایتكاران و دشمنان و ابر قدرت ها ترس داشته است، زمانی خواهد رسید كه با كمال امنیت بر روی زمین زندگی می كند؛ این، سنت خداست. پس از مشكلات، آسانی است، پس از تلخی، شیرینی است. این گونه نیست كه درب، همیشه روی یك پاشنه بگردد؛ نه، تحولاتی هست. مثلاً ما در میان روایات، با سفیانی برخورد می كنیم. روایات زیادی در بارة او وجود دارد. هم اهل سنت و هم بزرگان شیعه، روایاتی درباره سفیانی نقل كرده اند.

ص : 40

مراقبند كه یك نفر عالم شیعی با یك عرب یا عجم تماس نگیرد. فوری می آیند دخالت می كنند و جلسات را متفرق می كنند. ولی حالا وسائل ارتباط جمعی در دنیا به جایی رسیده است كه آنها دیگر قادر به جلوگیری از نشر معارف شیعی نیستند. مردمشان در خانه ها به وسایل ارتباطیِِ بدون مرز مثل اینترنت دسترسی دارند؛ آگاه می شوند. معارف شیعی، به همین كیفیت تبلیغ می شود. ندای حق طلبی و عدالتخواهی شیعه به همه جای دنیا خواهد رسید.

احساس كردند روحانیت شیعه و مرجعیت شیعه اجازه نمی دهد دشمنان در مرزهای تشیع رخنه كنند، آنها فعالیت-هایشان را دوچندان كرده اند. مكتب هایی به وجود آوردند، طرح هایی ریختند، پول هایی خرج كردند، فیلم هایی پخش كردند، الان ببینید از طریق ماهواره با جوان های ما چه می كنند. موقعی كه احساس كردند شیعه منتظر كسی است كه می آید و سراسر جهان را پر از عدل و داد می كند و با این نابسامانی ها مبارزه می كند و با این انحرافات سازش ندارد.

سعی كردند مكتب شیعه را نابود كنند، اما نتوانستند. بالأخره به اینجا رسیدند كه یك فردِ به ظاهر مسلمانِِ غرب زده را انتخاب كنند، به ممالك اسلامی بفرستند تا به این وسیله، جاهایی را كه امكان ظهور حضرت مهدی (علیه السلام) وجود دارد زیر سیطره خود قرار دهند.

آمریكائیها عالمی را در نجف دستگیر كردند و از او سؤال كردند دربارة اینكه حضرت مهدی (علیه السلام) كیست؟ كجاست؟ این خبر، خیلی عجیب است كه یهودی ها برای آمادگی برای

ص : 43

روزی كه حضرت مهدی (علیه السلام) می آید و به حجر الاسود تكیه می كند و ندای أنا بقیة الله سر می دهد، از حالا رفته اند در اطراف كعبه دوربین نصب كرده اند. عجیب نیست؟! یهودی ها دارند مراكزی را كه امام زمان (علیه السلام) قرار است برنامه داشته باشد كنترل می كنند.

برای چیست؟ برای اینكه جلوی شیعه را بگیرند. فرمان می دهد كه هر كسی یك شیعه را به من معرفی كند هزار درهم جایزه دارد. شیعه ها را می گیرند و به بهانه ای پیش او می برند هزار درهم می گیرند و او هم شیعه ها را به قتل می رساند. یهودیها دارند زمینه سازی می كنند. از قبل، در روایات ما گفته شده است كه چنین شخصی خواهد آمد كه اگر روزی سفیانی پا به عراق و شام و اردن گذاشت و قتل عام را آغاز كرد، مردم دینشان را از دست ندهند و نگویند دیگر ما رفتیم زیر چكمة دشمن و هیچ راه نجاتی نیست. طبق روایات، سفیانی فقط نوزده ماه حكومت خواهد كرد كه شش ماهش لشكر كشی است.

خداوند متعال برای خنثی كردن برنامه های سفیانی، دو گروه نیرو یكی از خراسان ایران و یك نیرو از یمن مأمور می كند. این نیروها به حمایت از حضرت بقیةالله (علیه السلام) می آیند و با سفیانی درگیر می شوند و تمام برنامه های او را در عراق خنثی می كنند. سفیانی لشكرش را به طرف مكه می فرستد تا در آنجا

ص : 45

از ظهور حضرت مهدی (علیه السلام) پیشگیری كند. به اذن خداوند، دره ای به نام بیداء شكافته می شود و لشكر سفیانی در آن فرو می روند و آثارشان محو می شود. موج این مسئله، خیلی ها را بیدار می كند. لشكر حضرت مهدی (علیه السلام) هم از مكه به طرف عراق حركت می كند و در آنجا طومار لشكر سفیانی را در هم می پیچد. گروهی از لشكر سفیانی برای حمایت از یهود به اسرائیل حركت می كند و در آنجا، لشكر حضرت مهدی (علیه السلام) آنها را تعقیب می كند و منقرضشان می كند. آن روز فاتحة یهود باید خوانده شود و شرّشان از جهان كم شود.

پیداست كه یهود وقتی اینها را می خواند نگران می شود. آنها آنقدر نادان هستند كه نمی دانند اگر مشیت خدا بر این تعلق گرفت كه حضرت مهدی (علیه السلام) ظهور كند و عنایات خاصش نصیب مردم شود، هیچ قدرتی در مقابل او ندارند. امروز به نیروی جنگی و موشكی و جنگ الكترونیك و بمب اتمشان می نازند، ولی چطور می خواهند از فرو رفتن یك لشكر زیر زمین جلوگیری كنند.

ص : 46

قتل عامی كه سفیانی راه می اندازد تكان دهنده است. حتی آمده است كه شكم زنان باردار شیعه را پاره می كنند كه مبادا فرزند پسری از شیعه در رحمشان باشد. خیلی تحملش مشكل است. ولی گفته شده است كه اگر این مسائل و مشكلات پیش آمد، هراس نداشته باشید.

امروز می بینیم كه ابرقدرتها از چپ و راست غُرّش می آورند. آمریكا چقدر تهدید می كند؟ حالا یا با واسطه یا بی واسطه یا صریح یا با اشاره. انسان فكر می كند كه با چنین قدرت هایی چگونه می توانیم مقابله كنیم.

اروپایی ها هم از شیعه احساس خطر می كنند. در رسانه هایشان مطرح می كنند كه موشك های ایران كار ما را دشوار كرده است. می گویند كه موشك های ایران طوری است كه به ما هم اصابت می كند. ایران می خواهد به انرژی هسته ای دست پیدا كند. اینها مارگزیده اند، احساس خطر می كنند، راحت نمی نشینند، هر روز توطئه می كنند، به دست و پا می افتند؛

ص : 47

مدام شورای امنیت، سازمان ملل، تهدید، ... چرا؟ چون می ترسند.

فرج حضرت دعا كنیم. برای فرد یا جامعه، برای هرچه خواستیم دعا كنیم، باید بدانیم كه رسیدن به همة این ها در گرو فرج آقا امام زمان (علیه السلام) است. اگر مراجع ما، بزرگان ما، تأكید دارند كه فكرمان و دعاهایمان را روی فرج آقا امام عصر (ع) متمركز كنیم، برای این است كه ما را متوجه اهمیت موضوع كنند. این مسئله خیلی مهم است. با خلوص نیت باید دعا كرد. قرآن می فرماید:

«قُلْ ما یَعْبَؤُا بِكُمْ رَبِّی لَوْ لا دُعاؤُكُم» (1)

بگو پروردگارم برای شما ارجی قائل نیست اگر دعای شما نباشد.

باید دعا كرد. خودمان را هم بسازیم تا انشاءالله بتوانیم جزو لشكریان حضرت باشیم. طبق بسیاری از روایات، اهل بیت (علیه السلام) به ایران و جوانان ایران چشم دوخته اند. وقتی می خواهند یاران حضرت مهدی (علیه السلام) را معرفی كنند، روی

ص : 49

مردم ایران انگشت می گذارند. قرآن هم به این مسئله اشاره فرموده است:

«مَنْ یَرْتَدَّ مِنْكُمْ عَنْ دینِهِ فَسَوْفَ یَأْتِی اللَّهُ بِقَوْمٍ یُحِبُّهُمْ وَ یُحِبُّونَه» (1)

هر كس از شما كه از دینش بازگردد، به زودی خدا مردمى را بیاورد كه دوستشان بدارد و دوستش بدارند.

اهل بیت (علیهم السلام) به جوانان ایران چشم دوخته اند. جوانان این مرز و بوم باید آماده باشند تا در ركاب آقا شمشیر بزنند و دنیا را از شرّ دشمنان اسلام آزاد كنند.

ص : 50

در همة امور دینی و معنوی و اخلاقی، امنیتی و اقتصادی، الان كمبود داریم. در روایات هم این كمبودها را مطرح و مردم را برای فرج حضرت مهدی (علیه السلام) آماده كرده اند.

یكی از نیازهای بشر، دینی است كه در پرتو آن راه درست را از نادرست بشناسد. اگر به مذهب و دین و آئین نیاز نداشت، خدا صد و بیست و چهار هزار پیغمبر نمی فرستاد، انبیای اولو العزم را نمی فرستاد، اوصیای این بزرگواران را مأمور نمی كرد. این، نشانگر نیاز بشر به دین است.

به دارندگاه و طرفداران چنین اندیشه هایی می گوییم: اگر سه چیز را تضمین كنید حرف شما را می پذیریم:

اول؛ اینكه تضمین بدهید كه دیگر همه چیز را می فهمید و هیچ نقطة مجهولی برای بشر باقی نمانده است. این تضمین را هیچ دانشمندی نمی دهد. چون دانشمندان هر چه به علمشان افزوده می شود به مجهولات و نادانی هایشان آگاه تر می شوند. از ابوعلی نقل كرده اند كه در آخر عمرش گفت: فهمیدم كه نفهمیدم. هر مسئله ای كه كشف می شود در كنارش سؤالاتی پیش می آید و نقاط ابهامی وجود می آید كه بشر باید سعی كند آنها را بفهمد. هیچ دانشمند عاقلی چنین ادعایی ندارد كه دیگر همه چیز را می فهمم. یكی از دلایل اینكه بشر هنوز خیلی از چیزها را كشف نكرده، این است كه می بینیم مرتب در دانشگاه ها، برای كشف مجهولات مشغول تحقیق و بررسی هستند. اگر بشر همه چیز را فهمیده باشد كه باید درِ دانشگاه ها را تخته كنند.

ص : 53

دوم؛ اینكه باید تضمین دهند بر اینكه ما اشتباه نمی كنیم. فكر نمی كنم دانشمندی در دنیا باشد كه تضمین بدهد كه در آنچه فهمیدم احتمال خطا نیست. شاهد قضیه این است كه می بینیم مثلاً پزشكان، مطلبی را كشف می كنند و آن را به آگاهی عموم می رسانند، اما بعد از مدتی اعلام می كنند كه اشتباه كرده اند و تئوریشان را عوض می كنند. سایر دانشمندان هم همینطور. كسی نمی تواند تضمین كند كه اشتباه در كارش نیست.

سوم؛ اینكه تضاد و تناقضی بین افكار نباشد. من می گویم عقل من، شما می گویید عقل من. هر فردی هم چنین ادعایی می كند. اگر تضادی نبود و همة عقل ها یكدست بودند مشكلی نداشتیم. ولی می بینیم به تعداد مغزهایی كه خدا آفریده، فكر وجود دارد؛ افكار متضاد. نمی شود تضمین داد كه تضادی در افكار نباشد. بنابراین وقتی می توانیم ادعا كنیم دیگر نیازی به وحی نداریم كه همه چیز را بفهمیم، تضمین هم بدهیم كه اشتباه نمی كنیم، تضّاد و تناقضی هم در افكار نباشد.

ص : 54

می دانیم كه در هر سه موضوع، كُمیت ما لنگ است. بنابراین از مذهب و وحی بی نیاز نیستیم. تنها خدا و تنها انبیاء هستند كه عصمت دارند و خطا در كارشان راه نمی یابد و همه چیز را می دانند و تضّادی هم در افكار و احوالشان وجود ندارد. بنابراین بشر در تمام دوره ها، به دین نیاز داشته و دارد.

دیگر یهودی واقعی نیستند، و همین طور پیروان ادیان دیگر. مگر اینكه كسی از قلة كوهی به قلة دیگر پناهنده شود و از سوراخ(لانه) جانوری به سوراخ جانور دیگر. یا در روایات است كه در آخرالزمان:

«لا یبقی من الاسلام الا اسمه». (1)

از اسلام جز نام، چیزی باقی نمی ماند.

یعنی جسم اسلام وجود دارد و روحش از بین می رود. بنابراین، در آخرالزمان دینی كه ما به آن نیاز داریم وجود ندارد. باید كسی بیاید و دین و معارف دینی را احیا كند، قوانین الهی را به اجرا بگذارد تا دین زنده شود. لذا در دعاهایمان می خوانیم كه خدایا:

«انّا نرغب الیك فی دولة كریمة تعز بها الاسلام و اهله و تذل بها النفاق و اهله». (2)

ص : 56

دینی را، دولتی را می خواهیم كه اسلام را عزیز كند. مسلمین را به عزت واقعی برساند. در آخرالزمان از چنین دینی بی بهره ایم. در مسائل اقتصادی، دچار بحران هستیم، باران های سودمندی كه ارتزاق بدان بسته است، كم می شود، چشمه ها می خشكد و دریاچه ها به تدریج كمتر و كمتر می شود:

«قُلْ أرَأیْتُم إنْ اَصْبَحَ ماؤكُم غَوراً فَمَنْ یأتیكُم بِماءٍ مَعینٍ» (1)

بگو به من خبر دهید اگر آبهای(سرزمین) شما در زمین فرو رود، چه كسی می تواند آب جاری و گوارا در دسترس شما قرار دهد؟!

از تأویل این آیه كه بگذریم ظاهرش می گوید كه اگر آب چاه ها پایین رفت، چه كسی می تواند این آبها را بالا بیاورد. بنابراین «غور» هم هست. نه آسمان دیگر آن بركات را دارد و نه زمین آن جوشش را. از این جهت، مردم گرفتار كم آبی می شوند، به قحطی می افتند و بیكاری در دنیا فراگیر می شود.

ص : 57

مگر یك حكومت عدل الهی متكی به باری تعالی كه این نهضت را بر عهده بگیرد. در همة كتاب های الهی نوید داده شده و مردم هم انتظار خواهند كشید، خودشان متوجه باشند یا نباشند. این آمادگی، باید به وجود بیاید، این نیازها باید احساس شود تا كسانی كه به دین اعتقاد دارند، امنیت را دوست دارند، دلشان می خواهد مردم از نظر اقتصادی در رفاه باشند، اینها دعا كنند؛ چون جز با برپایی حكومت عدل الهی، هیچ راهی برای رسیدن به این آرزوها وجود ندارد. پیداست كه هر چه آگاهی انسان به این كمبودها بیشتر شود، سوز و عمق دعا بیشتر خواهد بود.

ص : 59

ص : 60

زندگی در روی زمین، بدون امام معنا ندارد. در دعای عدیله آمده است:

«بِیُمنِه رُزِقَ الوَری و بِوُجوده ثبتت الارض و السماء». (1)

در عالم و جهان هستی، امام، چنان ارزشی دارد كه رسول خدا می فرماید:

«لولا الحجة لساخت الارض بأهلها» (2)

اگر حجت خدا نباشد زمین اهلش را فرو می برد.

خوب قدر آب را چه كسی می داند؟ آن كه تشنه است. انسان اگر تشنه شود، آن وقت ارزش آب را درك می كند. در خصوص ائمه علیهم السلام هم معرفت لازم است تا این تشنگی زنده شود. فعالیت های مناسبتی، تلاش هایی كه برای بزرگداشت معصومان علیهم السلام صورت می گیرد، این اظهار علاقه ها، نشانگر تشنگی است. بر اثر تشنگی است كه خداوند

ص : 62

به عده ای توفیق می دهد كه امام را از مغز به دل بیاورند. مغز شناسایی می كند، و دل، عشق و علاقه نشان می دهد.

عاشق امام، مثل كسی است كه تشنه و طالب آب است. آن كه در جستجوی آب است، اگر در یك متری سطح زمین آب پیدا نكرد حفاری می كند تا دو متری، تا ده متری، تا صد متری. تا هزار متری هم پایین می رود تا بالأخره به آب دسترسی پیدا كند و حیات خود را تأمین كند.

قرآن كریم می فرماید:

«قل أرَأیتم إنْ اصبح ماءُكم غوراً فمن یأتیكم بماء معین» (1)

بگو: به من خبر دهید اگر آب های (سرزمین) شما در زمین فرو رود، چه كسی می تواند آب جاری و گوارا در دسترس شما قرار دهد؟

ص : 63

این آیه را سید ابن طاووس رضوان الله تعالی علیه در كتاب المحجة، ضمن روایاتی كه مربوط به امام عصر (عج) است نقل می كند.

«إنّی جاعِلٌ فِی الْاَرضِ خَلیفةٌ» (1)

من بر روی زمین، جانشینی (نماینده ای) قرار خواهم داد.

منظور از نماینده چیست؟ همان طور كه كارخانه ای كه در یك شهری است و در شهر دیگری نماینده دارد. در واقع، نماینده، اجناس و محصولات كارخانه را نشان می دهد. مثلاً یك كارخانه در مشهد یا اصفهان نماینده ای انتخاب می كند، نماینده، در آن شهر یا منطقه، اجناس كارخانه را در معرض دید مردم قرار می دهد تا مردم بفهمند این كارخانه چه محصولاتی دارد.

«سنریهم آیاتنا فی الآفاق و فی انفسهم» (1)

به زودی آیات قدرت خود را در آفاق و در وجود خودشان به آنها نشان خواهیم داد.

خداوند می فرماید كه در موجودات، آیات خودمان را نشان دادیم. هر موجودی نشانه ای از خداست. اگر نظام آفرینش هر موجودی را دقیق مطالعه كنید، می توانید به قدرت خدا پی ببرید. دانشمندان در معرفی خدا، از راه های گوناگون وارد شده اند. بعضی، به قول خودشان، از برهان صدیقین استفاده كرده اند. متكلّمین وقتی خواستند خدا را معرفی كنند از راه تقسیم موجودات به واجب و ممكن وارد شده اند.

ولی قرآن این طور نیست. وقتی می خواهد خدا را معرفی كند، هر چیز را كه در زندگی روزمره با آن سركار داریم، خلقت آسمان، خلقت زمین، خلقت مورچه، خلقت شتر و سایر موجودات ریز و درشت را محور قرار می دهد.

ص : 67

ولی این ممكنات، همة صفات خدا را نشان نمی دهد. هر ممكنی می تواند نمایانگر، نمونه اش گوشه ای از صفات خدا باشد. انسان یك موجود ویژه است؛ یعنی آنچه خدا در این عالم قرار داده در انسان جلوه گر است. یعنی جهان را اگر بخواهند كوچك كنند، می شود انسان، انسان را هم اگر بزرگ كنند می شود جهان. این موجود، جامعیت عجیبی دارد. از هر موجودی به هر دلیلی پی به خدا ببریم، نمونة آن، در بدن انسان است:

«مَنْ عَرَفَ نَفَسَهُ فَقَدْ عَرَفَ رَبَّهُ». (1)

هر كس، خود را شناخت، خدای خود را نیز شناخت.

می گفتند: این موجود غضب دارد، شهوت دارد؛ شهوت و غضبش ایجاب می كند كه فساد بوجود آورد، خون بریزد:

«أتَجْعَلُ فیها مَنْ یُفْسِدُ فیها وَ یَسْفِكُ الدِّماءَ وَ نَحْنُ نُسَبِّحُ بِحَمْدِكَ وَ نُقَدِّسُ لَكَ» (1)

آیا كسی را در آن(بر روی زمین) قرار می دهی كه فساد و خونریزی می كند؟! حال آن كه ما تو را تسبیح و حمد به جا می آوریم و تو را تقدیس می كنیم.

خدایا این بشر فساد می كند. خدایا این عالم را منظم خلق كردی. در جهانی كه آفریده ای هر چیزی سرجای خودش است.

جهان چون خط و خال چشم و ابروست

كه هر چیزی به جای خویش نیكوست

اینها موجوداتی هستند كه نظام عالم را به هم می ریزند.

ص : 69

البته ملائك، خیلی هم بی راه نمی گفتند. یهودی ها تعدادشان چقدر است؟ تعداد كمی هستند، اما نظام جهان را به هم ریخته اند. همه جا را به فساد كشانده اند. اینها خلیفةالله اند؟

خداوند فرمود: من چیزهایی می دانم كه شما نمی دانید. شما نمی دانید كه من اگر می گویم می خواهم انسان خلق كنم، نظرم و هدفم كدام انسانهاست، می خواهم چه كسانی را خلیفه خودم روی زمین قرار دهم؟

«وَعَلَّمَ آدَمَ الأَسْمَاء كُلَّهَا ثُمَّ عَرَضَهُمْ عَلَى الْمَلاَئِكَةِ فَقَالَ أَنبِئُونِی بِأَسْمَاء هَ_ؤُلاء إِن كُنتُمْ صَادِقِینَ» (1)

سپس علم اسماء(علم اسرار آفرینش و نامگذاری موجودات) را همگی به آدم آموخت. بعد، آنها را به فرشتگان عرضه داشت و فرمود: «اگر راست می گویید، اسامی اینها را به من خبر دهید».

ص : 70

خداوند چند اسم به حضرت آدم آموخت. سپس به ملائكه گفت: اسم هایی را كه من به آدم یاد دادم، شما هم بخوانید. گفتند: نمی دانیم، چیزی بلد نیستیم، ما فقط آنچه را تو به ما آموخته ای می دانیم. اینجا بود كه آدم اسم ها را برای ملائك خواند.

اما وقتی ملائك پرسیدند كه می خواهی كسی را خلق كنی كه فساد می كند و خون می ریزد، چه جوابی شنیدند كه قانع شدند و ساكت شدند؟ خدا به آدم فرمود:

«أنبّئهُم بأسمائِهِم» (1)

آنان را از اسامی این موجودات آگاه كن.

اسم آنهایی را كه خلیفة من هستند برای ملائك بگو تا بفهمند هدف من از آفرینش انسان چیست. حضرت آدم شروع كرد به گفتن اسم ها؛ اول ابوالقاسم محمد؛ دوم ابوالحسن علی بن ابی طالب، سوم فاطمه بنت رسول الله. یكی یكی اسم ها را

ص : 71

گفت تا رسید به امام دوازدهم. ملائك سكوت كردند؛ یعنی خدایا خلیفه ای را كه منظور توست، قبول داریم .اینها نمایندة تو هستند، صفات جلال و جمال تو را نشان می دهند.

خدا می خواهد به وسیلة اینها نظم را در جهان برقرار كند، صلح ایجاد كند؛ صلح جهانی.

پیامبران می خواستند اصلاح كنند، نمایندگان خدا بودند، علمش را داشتند و می توانستند با علمشان نظام عالم را حفظ كنند و فساد را تبدیل به صلاح بكنند؛ با قدرتشان، با قداستشان. ولیكن شیاطین انسی و جنّی، سد راه اینها بودند، و مردم جهان، آمادگی پذیرش این صلاح را پیدا نكردند. بر سر راه این خلفای واقعی الهی، سدهایی ایجاد كردند تا آنها نتوانند اهدافشان را اجرایی كنند. اینها دلسوز مردم دنیا بودند. امیرالمؤمنین علی علیه السلام كسی بود كه دلش به حال انسان ها می سوخت و می خواست آنها را اصلاح كند. اما آنها لیاقت درك اهداف امیرالمؤمنین علیه السلام را نداشتند.

ص : 72

ولی مفید نبود. چرا؟ برای اینكه این جهان تمامش به هم پیوسته است؛ مثل بدن یك انسان. اگر در گوشه ای از بدن اختلالی به وجود آید، نظام بدن به هم می خورد.

بنی آدم اعضای یكدیگرند

چو عضوی به درد آورد روزگار

كه در آفرینش ز یك گوهرند

دگر عضوها را نماند قرار

روی زمین قرار بگیرد، باید مصلحی بیاید كه بر تمام این جهان اشراف داشته باشد، جهان باید مثل موم در قبضة قدرتش باشد، چنین كسی می تواند خلیفةالله باشد، مصلح باشد فسادها را ریشه كن كند. او قدرتش را دارد، منتها موانع باید برطرف شود. مانع چیست؟ این است كه مردم دنیا هنوز نمی دانند چه می كنند. باید به این نتیجه برسند كه نمی توانند، دولت ها كاری از پیش نمی برند، با نظام كمونیستی نمی شود، با سیستم سوسیالیستی نمی شود. هر مكتبی، هر قدرتی بیاید نمی تواند. آرام آرام به این نتیجه می رسند كه خوب است جهانی فكر كنیم. بعد چه می كنند؟ سران مذاهب را مثلاً در آمریكا دور هم جمع می كنند؛ یهودی ها، مسیحی ها، حتی سیك های هندی، بت پرست ها همه در مركزی گردهم می آیند. آرام آرام زمینه مساعد شود برای اینكه اینها جهانی فكر كنند تا یك قدرت، یك فكر، یك اراده بر جهان حاكم شد؛ آن هم اراده ای كه از یك فرد الهی باشد، به خدا وصل باشد. تا مردم دنیا از فساد خسته نشوند، به این نتیجه نمی رسند. تا مردم دنیا این طور فكر نكنند كه مصلح باید یكی باشد آن هم از طرف خدا،

ص : 75

موفق نمی شوند. این زمینه ها كه مساعد شد، آن وقت آقا ظهور می كند. در روایت آمده است كه تعداد كارگزاران دنیا كه باید جهان را زیر نظر حضرت مهدی (علیه السلام) اداره كنند ده هزار نفر است. از این تعداد، سیصد و سیزده نفر نواب و كسانی هستند كه به حضرت بقیة الله (علیه السلام) نزدیك ترند. هر وقت جامعه بشری از نظر فكری توانست ده-هزار آدمی را كه مجری فرمان امام زمان (علیه السلام) باشد تحویل دهد، امام زمان (علیه السلام) ظاهر می شود. این شرایط باید پیش بیاید و پیش می آید. خواهی نخواهی پیش می آید. خدا چنین خواسته است: «ان الارض یرثها عبادی الصالحون».

ص : 76

مشیت خدا بر این است كه سرانجام، زمین به دست بندگان صالح برسد:

«وَ لَقَدْ كَتَبْنا فِی الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ یَرِثُها عِبادِیَ الصَّالِحُون» (1)

در كتاب زبور بعد از ذكر نوشتیم كه وارث زمین، بندگان صالح من خواهند شد.

الحمدلله ارتباطاتی كه در دنیا هست، دارد زمینه ها را برای این كار و شكل گیری حكومت جهانی فراهم می كند. البته مردم باید آمادگی پیدا كنند. حدیث هم داریم كه تا مردم آماده نباشند حضرت ظهور نخواهد كرد. مرحوم خواجه طوسی رضوان الله علیه در متن فشرده ای به نام تجرید، كه در علم كلام نوشته، می فرماید:

«وُجُودهُ لُطْفٌ و تَصَّرفُه لُطْفٌ آخر و عدمه منّا».

وجود امام (ع) لطف است. تصرف امام زمان، لطف دیگری است. و نبود او، از ماست.

یعنی اگر حضور ندارد، ما مقصر هستیم. ما هنوز آماده نیستیم. باید مهیا شویم تا به لطف خدا، حضرت بیاید و به عنوان یك مصلح جهانی، حكومت تشكیل بدهد.

ص : 77

ویژگی های حكومت حضرت بقیة الله (علیه السلام) چیست؟ بررسی این موضوع، بحث مفصلی می طلبد كه آن را به یك فرصت مناسب می گذاریم؛ چون باید اهداف مقدس حضرت بقیة الله (علیه السلام) را مطرح كنیم و ببینیم كه حكومت ایشان كجاها پایه گذاری شده است. طرح چیست؟ چه خواهد كرد؟ و حكومت ایشان با سایر حكومت ها چه فرق هایی دارد؟ و به انتظار آن حكومت باشیم:

«اللهم انا نرغب الیك فی دولة كریمه تعز بها الاسلام و اهله و تذل بها النفاق و اهله». (1)

پروردگارا! ما را آرزوی آستان قرب تو در دولت كریمانه یارست همان كه اسلام و یارانش را شوكت بخشد و دوروئی و اهلش را ذلت.

از آثار حكومت حضرت مهدی (علیه السلام) این است كه اسلام عزیز می شود؛ همان اسلامی كه الان قدرت ها دارند تحقیرش می كنند و می خواهند آن را به زانو در بیاورند. اما علی رغم

ص : 78

تلاش آنها، اسلام آنقدر در دنیا طالب و عاشق پیدا می كند كه مردم واقعاً مثل صدر اسلام به اسلام می گروند:

«وَ رَأَیْتَ النَّاسَ یَدْخُلُونَ فی دینِ اللَّهِ أَفْواجاًً» (1)

مى بینى كه مردم گروه گروه به دین خدا وارد مى شوند.

ص : 80

قرآن كریم مى فرماید:

{وَ لا تَهِنُوا وَ لا تَحْزَنُوا وَ أَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ اِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنینَ} (1)

اگر ما ایمان راسخ داشته باشیم، سستى معنا ندارد، حزن و غم، معنا ندارد.

تعارف كه نداریم، بهترین ادیان، دین اسلام است و این مسأله اى است كه حتّى دشمنان اسلام هم به جامعیّت این دین كامل اقرار دارند.

همین یك ساعت قبل، عدّه اى از آمریكا براى مصاحبه آمده بودند. یكى از سؤالات این بود كه: پذیرش جوان ها نسبت به اسلام در چه حدّ است؟ گفتم: چون دین اسلام یك دین عقلى است، انسان ها هر چه بیشتر درس خوانده باشند، گرایش آن ها به اسلام بیشتر است. و ما به شما توصیه مى كنیم مطالعه كنید.

ص : 82

بهترین دین در اختیار ماست.

{اًِّنَّ الدِّینَ عِنْدَ اللّهِ الْاًِّسْلامُ} (1)

ادلّه ی ما، معارف ما، مسائل اخلاقى و احكام فقهى ما، سرآمد تمام معارف و احكام و ادلّه ی ادیان دیگر است. این ها در مقایسه معلوم مى شود.

و همچنین در سایر معارف ما، دوازده امام معصوم داریم كه معارف مان را از ایشان مى گیریم. یكى از این معارف را هم آن ها ندارند.

بنابر این بهترین دین را داریم، بهترین مذهب را هم داریم.

اگر این حربه هاى قوى در دست هر ملّتى بود، بیش از این از آن ها استفاده مى كردند.

كم كارى مى كنیم، من حالا نمى خواهم بین پیروان ادیان باطله و مذاهب ضالّه و بین عمل كرد خودمان مقایسه كنم. نمى خواهم اسم ببرم و توضیح دهم، چون ترویج باطل مى شود. ولى انصافاً كم كارى مى كنیم.

مى توانیم كار كنیم. مخصوصاً ایرانى ها امتحان خود را در دنیا پس داده اند. مغزهاى قوى، فكرهاى باز و طرّاح هاى بسیار چشمگیرى داریم. الآن مى بینیم كه در المپیادها برنده مى شوند، در تست هاى مختلف تست هاى جهانى برنده مى شوند.

ص : 84

معلوم مى شود فكر دارند، معلوم مى شود كه مى توانند همّت كنند و به مراحل عالى برسند.

اما در مسائل مذهبى آن طور كه باید و شاید كار نمى شود. البتّه مشكل هم هست. باید منصف باشیم.

دشمن با تمام قوا و چهره هاى گوناگون ریشه مى كُند و وقتى ما احساس مى كنیم انحراف دارد، ریشه مى زند، همان وقت باید به فكر باشیم و انحرافات را در نطفه خفه كنیم، ولى مسامحه مى كنیم، كوتاهى مى كنیم، مدارا مى كنیم، سازش مى كنیم وقتى خوب رخنه كرد، دیگر حریف آن ها نیستیم. انحرافات مانند سرطان است، خبر نمى كند وقتى خوب ریشه كرد، آن وقت بروز مى كند.

اصفهان به سمت تهران حركت كرد، در آن زمان وسیله هم نبود، یك سرى وسائل قیمتى هم همراه داشت، غلامش را برداشت و با هم به طرف تهران حركت كردند؛ در راه به غلامش گفت: ما باید نوبت بگذاریم. مقدارى من مى خوابم تو بیدار باش و مقدارى تو بخواب من بیدار مى مانم، مراقب اموالمان باشیم تا دزد آن ها را نبرد.

مقدارى از راه را طى كردند تا خسته شدند، به غلام گفت : تو استراحت كن، من بیدار مى مانم، غلام استراحت كرد و آقا نشست تا خوب كه خواب هایش را رفت، بیدار شد، آقا گفت: حالا من مى خوابم تو بنشین و مراقب باش. خوابید، اما نگران بود كه نكند غلام خوابش ببرد و دزد بیاید و اموالش را ببرد. بیدار شد، دید غلام نشسته است، گفت: غلام خوابى؟ بیدارى؟

گفت: بیدارم. گفت چه كار مى كنى؟ گفت: فكر مى كنم.

ص : 87

گفت: چه فكرى مى كنى؟ گفت: فكر مى كنم میخ طویله را كه در زمین مى كوبند خاك هایش كجا مى رود؟ گفت: خوب تو بیدار باشى كافیست، كار با او نداریم.

مقدارى دیگر استراحت كرد و دوباره از خواب پرید گفت : غلام خوابى؟ بیدارى؟ گفت: بیدارم . گفت: چه كار مى كنى؟ گفت: فكر مى كنم. گفت: چه فكرى؟ گفت: این همه خار در این بیابان است، فكر مى كنم چه كسى این ها را تیز كرده است، چه حوصله اى داشته یكى یكى بنشیند این ها را تیز كند ؛ تاجر گفت : باز هم خوب است، الحمد لله بیدار است، و دوباره خوابید.

مرتبه سوم بیدار شد و غلام را صدا زد گفت: غلام خوابى؟ بیدارى؟ گفت: بیدارم، گفت: چه كار مى كنى؟

گفت: فكر مى كنم. گفت: به چه فكر مى كنى؟ گفت : فكر مى كنم دزد یعنى چه؟ گفت: دزد، آدم بیگانه اى است كه مى آید اموال آدم را برمى دارد و مى برد. گفت: دزد این است؟ گفت: بله. گفت: این كه همان وقت آمد و اموال را برد.

ص : 88

ما این چنین هستیم، بعد از این كه اموالمان را بردند و سرمایه هاى ما را سرقت كردند، تازه مى گوییم دزد كیست؟ تازه مى خواهیم بفهمیم دزد كیست؟

با خرافات مبارزه كنیم. راه مبارزه با خرافات این است كه ما متّكى به عقلمان باشیم؛ از یك طرف عقل گرا باشیم و از طرفى مساله ی شفاعت - یعنى این كه عدّه اى بیایند واسطه ی بین مردم و خدا بشوند تا گناهانشان بخشیده شود- را هم سفره اش را جمع كنیم. فقط و فقط ما انجیل را مى شناسیم، آن هم نه با آن دیدگاهى كه گذشتگان انجیل را مطالعه مى كردند. ما باید انجیل را فقط سند قرار دهیم با قرائت جدید. و طبق

همان گفتارى كه:

{حَسْبُنَا كِتَابُ اللَّه} (1)

از همین دریچه وارد شد گفت:

{حَسْبُنَا اِلانجیِل}.

انجیل بس است ما دیگر احتیاجى به غیر از انجیل نداریم. عقل را كنار انجیل مى گذاریم هر جا عقل با انجیل تطبیق كرد

ص : 90

كه هیچ، هر كجا انجیل با فكر ما منطبق نبود ما انجیل را بر مبناى افكار خودمان منطبق مى كنیم.

باید قرائت جدید از انجیل داشته باشیم، نوگرا باشیم و این گونه، مكتب پروتستان را به وجود آورد.

مسیحى ها، دو فرقه شدند، یك عده پروتستان و عقل گرا شدند و یك فرقه هم همان راه كاتولیكِ خود را ادامه دادند. بعد از سیصد سال، هر ساله یك جنگ خونینى بین این دو فرقه وجود دارد. به جان هم مى ریزند و كُشت و كشتار مى كنند. پایه گذار این مفسده ی یك نفر یهودى است.

خوب، این تجربه در غرب جواب داد. یهودى ها دیدند عیناً همین كارى كه با مسیحى ها كردند با مسلمان ها هم بكنند و براى آن ها هم برنامه ریزى بكنند و این ها را از هم بپاشند و متفرّق كنند تا یدِ واحده نباشند. چون اگر این ها در دنیا با هم متّحد شوند، دیگر غربى، یهودى، مسیحى، هیچ چیز نخواهد بود. اسلام هم امتحان خودش را داده است. اسلامى كه با صدهزار مسلمان در صدر اسلام، فتوحات داشته است، این ها

ص : 91

همان هستند ممكن است اگر جلویشان باز شد، با هم متّحد شوند و براى ما مسئله ساز شوند.

حسین (علیه السلام)، و این قدر زیبا این برنامه ها را پیاده كردند كه ما هنوز هم كه هنوز است مى گوییم: دزد كیست؟! و دزد یعنى چه؟!

قلم ها را به دست گرفتند، اوّلین كارى كه كردند (قبل از انقلاب) در ظرف تقریباً ده سال، این بود كه شروع به ترجمه ی آثار مصرى ها كردند.

چرا؟ براى این كه همان مكتب پروتستان را پروتستان اسلامى را، اوّل در هند پیاده كردند. در آن جا به دست پسر احمد خان هندى، دانشگاه به وجود آوردند، و پسر احمد خان، دقیقاً قرآن را به آراء عقلى خودش تفسیر كرد. من چهار جلد از تفسیرهایش را موجود دارم. این كارى كه مى خواستند بكنند، اول به قلم او انجام گرفت و طرحش موفّق هم بود، یك عدّه مسلمانِ نادان، نوگرا، عقل گرا، به آن ها گرایش پیدا كردند و این ها موفّق شدند جریان را به مصر منتقل كردند. در مصر چاشنى وهابیّت هم به آن ها خورد. یك عدّه از اساتید و

ص : 94

روشنفكران مصرى را استخدام كردند و آن ها با بیان و قلم شروع به ترویج همان افكار كردند.

بعد كار را در عراق دنبال كردند. در آن جا همین برنامه را به دست كسى به نام: «على الوردى» اجرا كردند.

در ایران، از «كسروى» شروع كردند و این برنامه ها را پیاده كردند. بعد كارها را تقسیم كردند.

من همه ی این ها را دقیق بررسى كردم. دیدم واقعاً چقدر زیبا برنامه ریزى كردند. چون اگر یك نفر بلند شود و بخواهد با تمام مقدّسات شیعه، یكجا مبارزه كند خُرد مى شود، شكستش مى دهند. براى همین، كارها را تقسیم كردند، قرار شد یك نفر در رابطه با تقلید بحث كند و با آن به وسیله ی جزوه، كتاب، سخنرانى مبارزه كند.

و جالب این است كه اگر این ها بخواهند مبارزه با تقلید بكنند دیگر خودشان را نباید مطرح كنند. امّا به مردم مى گفتند مراجع را رها كنید، ما را بگیرید. این یعنى تقلید از ما. با تقلید

ص : 95

مبارزه مى كردند، مقلّد براى خودشان درست مى كردند. این جالب بود یك كسى بنشیند براى مبارزه با تقلید یكى قلم در دست بگیرد براى مبارزه با علم امام (علیه السلام).

یكى قلم در دست بگیرد براى مبارزه با ولایت تكوینى.

دیگرى یك كتاب بنویسد راجع به آقا امام حسین (علیه السلام) در رابطه با این كه جنگ امام حسین (علیه السلام) براى حكومت بود ولى موفّق نشد و شكست خورد. و علمى هم نداشت و اطلاعاتى هم نداشت و خبرى جایى نبود.

كسى را مأمور كردند براى مبارزه با شفاعت.

و همین طور كارها را تقسیم كردند. در قالب روحانى و غیر روحانى. هر قسمتى از افكار و معارف و مقدّسات شیعه را به عهده ی یكى گذاشتند تا بكوبد، خُرد كند، له كند.

خمس را گذاشتند به عهده ی دیگرى و... در عین حالى كه همه ى این ها از یك جا الهام مى گرفتند، در ظاهر در قسمتهاى

ص : 96

مختلف شروع به كار كردند یكى در اصفهان، یكى در تهران، یكى در دامغان و یكى مشهد.

تقسیم كردند كه نتوانیم با آن مبارزه كنیم. اگر در یك جبهه بجنگیم آن یكى خالى مى ماند، در این بجنگیم دیگرى خالى مى ماند. عجیب نقشه را پیاده كردند امّا ما هنوز داریم مى گوییم: دزد كیست؟!

كتاب ها را مى بینیم، قلم ها را مى بینیم، افكار را مى بینیم، اعمال را مى بینیم، مبارزه با روحانیت را

مى بینیم، همه ی این ها را مى بینیم، باز مى گوییم دزد كیست؟!

ما كوتاهى نكردیم؟ ما میدان ها را باز نكردیم تا این ها همه جا را اشغال كنند؟

الآن هم من هشدار مى دهم، و مى گویم حواستان جمع باشد، میدان به این ها ندهید به بهانه هاى مختلف آوانس

ص : 97

ندهید تا این ها خوب رخنه كنند.

رادیو مى گفت: بوش یك عده اى را استخدام كرده تا بروند راجع به عسگریین (علیهم السلام) تحقیق كنند. بعد مى گوید دیدیم این ها دو نفر از شخصیت هاى بزرگ اسلامى هستند.

دشمن اقرار مى كند. صد سال، یا هزار سال دیگر هم عسكریین (علیهم السلام) مخروبه باشد این ها از بین رفتنى نیستند. علمشان در دنیا حاكم است. شخصیتشان حاكم است. معنویتشان حاكم است. مگر مى شود با این خبرها حقایق را از بین برد؟ منهاى این كه خداى متعال وعده داده است:

{اًِّنّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَ اًِّنّا لَهُ لَحافِظُونَ} (1)

خداوند وعده حفظ داده است. هم حفظ اسلام و هم حفظ تشیع كه دلائل آن در قرآن و روایات موجود است.

ایمان داریم كه سفره ی این كثافت كارى ها و این خلاف كارى ها جمع مى شود، زمستان مى رود و روسیاهى به زغال مى ماند. چرا این قدر احمقید؟ آن روز تا حالا كه شما فتوا به قتل شیعه دادید كجا را گرفتید؟ حالا به فرض كه چهار تا شیعه هم این گوشه و آن گوشه ی دنیا كشته شدند حالا فكر مى كنید با كشته شدن شیعه دنیا در اختیار شما مى آید؟

یك عدّه عناصر یهودى الاصل، فكر مى كنند با كشتن شیعه و مسلمان ها به جایى مى رسند!

یك اشتباه!! یك غلط!!

به هر حال ما امیدواریم ان شاءالله بتوانیم نداى خود را به دنیا برسانیم. نداى مظلومیت شیعه و ائمه ی شیعه را به دنیا برسانیم كه مظلومیت رمز پیشرفت است و ظلم و ستم رمز

ص : 100

نابودى و هلاكت مى باشد.

و الحمدلله با این حركاتى كه این ها كردند، با این بمب گذارى ها، با این آدم كشى ها و با این خشونت ها آن چنان چهره ی ننگینى در دنیا پیدا كرده اند كه حدّ و حساب ندارد.

من خیلى نگران بودم چون در دنیا طورى بود كه وقتى اسم اسلام به میان مى آمد وهابیّت تداعى مى شد.

اما با جنگ عراق و این مصیبت هایى كه در آن جا پیش آمد مظلومیّت شیعه براى مردم دنیا ثابت شد. نجابت و عفت شیعه براى دنیا ثابت شد. اگر این نجابت را شیعه ها نداشتند این ها چه مى كردند؟

اگر مى گفتند شما كه به خودتان اجازه مى دهید ساختمان عسكریین (علیهم السلام) را خراب كنید پس اجازه دهید ما هم به طور وضوح بت هاى شما را خراب كنیم، صنمى قریش را خراب كنیم. آن وقت چه مى شد؟

مى توانستید این آتش را خاموش كنید؟ شیعه نجابت كرده و

ص : 101

نجابتش در دنیا به نفعش بود.

مراجع شیعه مى توانستند فتوا دهند كه شما هم به هر سنّى رسیدید قتل عامش كنید.

الآن فتواهاى بعضى از علماى گذشته را نمى گویم كه نسبت به اهل سنّت چه نظرى داشتند. اگر این نظرات را مطرح كنیم آفت مى شود.

مى گوییم : اِن شاء الله این ها مسلمان اند و خونشان هدر نیست. این ها از نجابت و عفت شیعه سوء استفاده كردند. فتوا به قتل مى دهند. فتوا به كشتار دسته جمعى مى دهند. به عنوان این كه شیعیان مشرك اند.

این ها موحّد واقعى هستند كه خدا را جسم مى دانند، یا ما كه خطبه هاى امیرالمؤمنین (علیه السلام) سر لوحه عقایدمان است؟ ما مشركیم؟!

آن خطبه هایى كه احدى در دنیا دهان ندارد كه بتواند چنین خطبه هایى به این جالبى را در مورد توحید بیان كند، آیا ما

ص : 102

مشركیم؟!

اُف بر این منطق !!

به هر حال من خیلى از آقایان معذرت مى خواهم، امیدوارم كه آقایان هر كدام در حدّ خودشان تلاشى داشته باشند و قلماً و لساناً از شیعه دفاع كنند. و ان شأالله همه ی ما دست به دست هم بدهیم وجبران گذشته را بكنیم و توبه كنیم از این كم كارى هایى كه شده و به این ها اجازه داده شده در ممالك اسلامى این طور شیطنت كنند وفساد راه بیاندازند.

وامیدواریم ناله ی ما به دنیا برسد و این ها را ان شاء الله سر جاى خودشان بنشاند.

ص : 103

ص : 104

است؛ جاى منطق و برهان است؛ كسانى كه در كلاس شركت مى كنند، جنبه هاى عقلانیشان قوى تر از جنبه هاى عاطفى شان است، چون بحث علمى مطرح است.

ما كلاس تشكیل دادیم و بحث هایمان بحث منطقى و استدلالى است. اگر بخواهیم همین مطالب را روى منبر مطرح كنیم سبكش، سبك دیگرى است.

این مطالبى كه من عرض مى كنم، در مقام استدلال است.

ص : 106

پس ما دو نوع خلافت داریم: «خلافة عن الله» و «خلافة عن الناس» سه فرق بین این ها وجود دارد:

اعتراض كردند و گفتند: {أتَجْعَلُ فیها مَنْ یُفْسِدُ فیها وَ یَسْفِكُ الدِّمآ} (1)

خداوند در جواب این ها چیزى گفت كه این ها قانع شدند. فرمود: {اًّنّى أعْلَمُ ما لا تَعْلَمُونَ} (2)

من مى دانم چه كسى را مى خواهم خلیفه قرار بدهم، شما نمى دانید، چون نمى دانید اعتراض مى كنید؛ حقّتان هم هست. ولى من كه نمى آیم هر كس را به عنوان خلیفه انتخاب كنم!!

آن وقت خداوند اسماء را به آدم یاد داد و دستور داد كه آن اسماء را براى ملائكه بگو تا آرام بگیرند. آدم اسماء ائمه: را براى ملائكه گفت و آن ها را قانع كرد.

پس مى بینیم در آن جا كه بنااست خدا خلیفه تعیین كند، ملائكه مسأله ی فساد را مطرح كردند كه نكند آن خلیفه فاسد باشد، و گفتند: ما این انسان را مى شناسیم، این ها فاسد هستند؛

ص : 109

زیرا مى دانستند كه خلیفه نمى تواند فاسد باشد. خدا جواب مى دهد كه من مى دانم چه كسى را انتخاب كنم كه فاسد نباشد.

یا در رابطه با هارون كه حضرت موسى (علیه السلام) به هارون گفت: {اخْلُفْنى فى قَوْمى وَ أصْلِحْ وَ لا تَتَّبِعْ سَبیلَ الْمُفْسِدینَ} (1) فساد و خلافت با هم سازش ندارد، من تو را خلیفه كردم به شرط عدم الفساد.

پس ببینید آن جایى كه مسأله ی خلافة الله یا خلافة عن النبىّ ذكر شده، قداست و عدم فساد مطرح است و این شرط در خلیفة الله است. ولى در خلافة عن الناس این مسأله مطرح نیست.

این هایى كه مى گویند مردم باید رأى بدهند؛

ص : 110

قداست را در نظر نمى گیرند. مى گویند: ما خودمان جمع مى شویم رأى مى دهیم، مردم هر كسى را انتخاب كردند همان خلیفه باشد؛ این فرق اوّلش.

اگر گفتیم اسلام دینى است كه تا قیامت برقرار است، سنّت پیغمبر هم تا قیامت برقرار است. خلافة عن الرّسول هم تا قیامت برقرار است ثُبات و دوام دارد. ولى در آن جایى كه خلافة عن الناس باشد آن جا دوام ندارد.

مثلاً فرض كنید یك انتخاباتى شروع مى شود، مردم قرار است رأى بریزند و یكى از كاندیداها را انتخاب كنند. این انتخاب چهار سال اعتبار دارد، بعد از چهار سال آن كسانى كه نماینده ی مردم بودند بركنار مى شوند و دیگر براى آن ها بقاء و ثُباتى نیست.

مرحوم امام یك جمله اى فرمودند راجع به مسأله ی مشروطیّت، گفتند: خیلى خوب، در دوران مشروطه یك عدّه اى جمع شدند و یك گروهى را انتخاب كردند و قوانینى هم جعل كردند، ولى آن مردمى كه در آن زمان بودند، آن ها براى خودشان نماینده انتخاب كردند، براى ما كه حق نداشتند نماینده انتخاب كنند...

ص : 112

بنابراین آن نماینده ها، تا زمانى نماینده بودند كه آن مردم حیات داشتند. آن مردم كه آن وقت حیات داشتند بر ما ولایت نداشتند، ما براى خودمان یك شخصیّت تازه اى هستیم. آن ها رأى دادند به ما چه مربوط؟!

بنابراین آراء مردم آن زمان براى ما سندیّت ندارد، ما براى خودمان مستقل هستیم. ما هم باید بنشینیم براى خودمان افرادى را انتخاب كنیم. آن ها نمى توانسنتد براى ما تصمیم بگیرند.

خلافت مردمى ثُبات ندارد ولى خلافة الله یا خلافة عن النبىّ ثُبات دارد، این هم فرق دوّمش است.

گذشت خود این مردم آمدند عثمان را عزل كردند، بنابر این همین طور كه نصبش با مردم است عزلش هم با مردم است و قابل عزل است.

یكى از آقایان بحثی را با یكی از افراد اهل سنّت انجام داده، خیلی جالب! خدا رحمتش كند، مرد ملاّ یى بود به نام شیخ الاسلام، در اصفهان زندگى مى كرد و من هم ایشان را دیده بودم. خیلى آدم زرنگ و خوش درك و فهمى بود.

گفت: در مسجدالحرام نشسته بودیم، یكى از این سنّى ها آمد براى بحث كردن از من پرسید: شما مذهبتان چیست؟

من نگفتم شیعه هستم و نگفتم سنّى هستم، گفتم: عقایدم را مى گویم شما هر تشخیصى دادید ما قبول داریم.

گفتم: «أشْهَدُ أنْ لا الهَ اِلاّ الله وَحْدَهُ لا شَریكَ لَهُ وَ أشْهَدُ أنَّ مُحَمَّدًا عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ وَ أشْهَدُ أنَّ أبابَكرً وَ عُمَرَ وَ عَلّیًا خُلَفاء الله».

ص : 114

مدّتى نگاه كرد، گفت: اگر بگوید من سنّى هستم چرا عثمان را رها كردم؟ اگر بخواهد بگوید شیعه هستم، چرا خلفاء را اسم بردم؟ تعجّب كرد!

از من سؤال كرد كه پس عثمان چه شد؟ گفتم: «النّاسُ عَزَلُوهُ» مردم عزلش كردند، دیگر من او را به خلیفه بودن قبول ندارم.

گفت: «ما للنّاسِ وَ لِلْعَزْلِ»؟ مردم چه حقّى دارند عزل كنند؟ بلافاصله گفتم: «ما للنّاسِ وَ للنَّصْبِ؟!» چه طور شد كه مردم اختیار ندارند عزل كنند امّا اختیار دارند نصب كنند؟!

مى خواست بگوید اگر مردم بتوانند عزل كنند، بر نصب هم قادرند. تو كه اجازه نمى دهى كه مردم عزل كنند؛ پس اجازه هم ندارى كه بگویى مردم نصب كنند، خیلى ناراحت شد و سكوت كرد.

بنابر این آن نصب مردمى، با خود مردم و آراء مردم هم عزل مى شود.

ص : 115

مردم دوازده میلیون رأى دادند، بنى صدر را رئیس جمهورش كردند، همین مردم هم عزلش كردند.

امّا سابقه ندارد و سراغ نداریم كه یك كسى خلیفة الله یا خلیفة النبىّ باشد و عزل شده باشد، این هم فرق سوّم.

به فرق هایى كه بین خلافة الله و خلافة الناس هست توجه كنید، ما بعداً با آن كار داریم.

ندارند كه از جانب ما بیایند رأى بدهند و با آراء خودشان خلیفه انتخاب كنند.

بنابر این، این مطلب خیلى جالب است. بسیار مطلب مهمّى است كه اگر خلافت در آن زمان مردمى بود به درد امروز نمى خورد؛ چون آن مردم رفتند و آراء خودشان را هم همراه خودشان بردند، باید یك فكرى براى ما بكنید.

ص : 117

چهار كار خلاصه مى شود در دو كار: یكى «سند سازى» و دیگرى «سند سوزى».

باطل این دو كار را باید انجام بدهد تا خودش را اثبات و دیگرى را نفى كند حالا این چهار كار را توضیح مى دهم، دقّت كنید:

اوّل این كه دلائلى براى مشروعیّت خودش بیاورد.

دوّم دلائلى را براى عدم لیاقت طرفش ارائه كند و اثبات كند كه طرف لیاقت ندارد.

پس در این جا ایجاد دو سند را لازم دارد، یك سند براى حقّانیّت خودش و یك سند براى عدم لیاقت رقیبش.

این ها را «سند سازى» مى گویند، توضیحش را هم با آیات قرآن عرض مى كنم.

یكى هم «سند سوزى» اولاً دلائل صحیح طرف حق را خنثى كند، ثانیاً نقاط ضعف خودش را هم از بین ببرد. این ها را سند

ص : 119

سوزى مى گویند كه توضیحاتش را از قرآن برایتان اجمالاً عرض مى كنم.

مى گوید: دیدید من هم {أُحْیى وَأُمیتُ} (1) آن را كه آزاد كردم زنده اش كردم و آن كسى را كه كشتم، می راندمش. پس: {أنَا أُحْیى وَ أُمیتُ} (2)

نمرود براى خدایى خودش سند مى آورد به همان سندى كه حضرت ابراهیم (علیه السلام) براى خداوندى خدا ارائه مى كند؛ این سند سازى براى جا انداختن و اثبات حقّانیّت خودش است.

حالا فرعون باید سند ارائه كند براى این كه حضرت موسى (علیه السلام) لیاقت پیغمبرى ندارد.

سند مى خواهد صادر كند چه مى گوید؟ مى گوید: {اِنَّ هذا لَساحِرٌ عَلیمٌ ؛ یُریدُ أنْ یُخْرِجَكُمْ مِنْ أرْضِكُمْ بِسِحْرِهِ} (1)

پرونده سازى مى كند، مى گوید: اولاً حضرت موسى (علیه السلام) ساحر است. ثانیاً مى خواهد به وسیله ی سحرش شما را از وطنتان آواره كند.

این دو نقطه ضعف را براى حضرت موسى (علیه السلام) پرونده سازى كرد.

پس آن باطلى كه مى خواهد خودش را به جاى حق بگذارد دو كار باید انجام بدهد: یك دلیل براى حقّانیّت خودش بیاورد. و یك سند هم بزند براى عدم لیاقت رقیبش. اسم این دو كار «سند سازى» است.

ص : 122

یعنى این قرآنى كه سند حقّانیّت پیغمبر (صلی الله علیه و آله) است، از جانب خدا نیست، سحر است، مؤثّر هم هست و تحوّل ایجاد مى كند؛ این یك نوع سند سوزى است.

یعنى آمده این سندى كه دست پیغمبر (صلی الله علیه و آله) بوده را انگِ سحر رویش زده تا آن را باطل كند و پیغمبر (صلی الله علیه و آله) را خلع سلاح كند.

الناس است. و خلیفة الناس بر فرض این كه حجّت باشد، براى ما نیست براى مردم زمان خودشان است. چه ربطى به ما دارد؟!

ما هم ناس هستیم، امّا نه آن ناسى كه رأى داده باشیم و آن مردمى كه رأى دادند براى خودشان خوب است.

اگر بنا است به آراء باشد ما براى خودمان مى خواهیم یك امام انتخاب كنیم. منتخب آن ها براى ما حجّت نیست.

پس این جا یك سند درست كردند براى اثبات حقّانیّت ابوبكر كه این سند قابل قبول نیست، به خاطر این كه با مدّعا سازش ندارد و خلیفة الناس به درد ما نمى خورد.

پس این سند سازى است براى اثبات مشروعیّت ابوبكر. سند سازى در ابعاد دیگر هم مطرح بود لكن غرض ما بیان یك مورد بود.

ص : 127

یك پادشاه مى خواهیم، از خدا بخواه كه یك پادشاه براى ما معیّن كند. خداوند طالوت را انتخاب كرد كه جوان ترین افراد بنى اسرائیل بود. آن ها هم نگفتند این جوان است و به درد نمى خورد.

هیچ سندى از نظر اسلامى براى این كه جوانى مانع از حكومت باشد نداریم، پس این سند هم باطل است.

روى هم گذاشت یك مرتبه ی دیگر هم عرضى پاره كرد. یعنى قباله را چهار قسمت كرد. (1)

فاطمه ی زهرا (علیهماالسلام) فرمودند كه خدا شكمت را پاره كند كه قباله ی مرا پاره كردى. دعاى حضرت هم مستجاب شد.

این اسمش چیست؟ «سند سوزى» است، سند را پاره كرد تا بتواند ابوبكر را به جاى على (علیه السلام) قرار بدهد.

پس بنابر این، باید آن مداركى كه طرفِ مقابلِ باطل دارد را باطل كنند و بسوزانند تا بتوانند حقّانیّت خودشان را مطرح كنند.

نقطه ضعف ها باقى نماند، یك طورى این مسأله را مطرح كنند كه كسى بعد نتواند نقطه ی ضعف ارائه دهد.

مثلاً نقطه ضعف هاى ابو بكر را باید محو مى كردند.

نقطه ضعف هاى عمر چه بود؟ آن ها را هم باید محو مى كردند و عجیب این است كه به غیر از ما، خود این حضرات عامّه هم ناخواسته نقطه ضعف هاى زیادى از عمر گرفته اند، ما كه بحثمان جداست.

این ها را مى خواهند یك طورى محوش كنند كه كسى نقطه ضعفى از عمر نداشته باشد. كلاًّ سندهایى كه براى جنایات خلفاء هست را از بین مى برند كه كسى به آن استناد نكند.

حكمت این كه گفتند خلافت به واسطه ی شورى است، این است كه كسى نتواند اَنگِ غصب به این ها بزند.

بنابر این اگر كسى سؤال كرد، علّت این كه آمدند به جاى «انتصاب»، «انتخاب» را مطرح كردند چیست؟ باید گفت

ص : 131

علاوه بر سند سازى براى خلافت ابوبكر، سند سوزى براى نقطه ضعف هاى خلفاء را هم مد نظر داشتند.

ص : 132

آن وقت مى گوید: دین اسلام هم دموكراسى بوده، پس مردم باید رأى مى دادند.

این حرف مال این بزرگوار است و همچنین شاگردش «شریعتى» و شاگردهاى شاگردش كه دیگران باشند...

مى گویند خلافت چرا؟ مى خواهند بین شیعه و بین سنّى آشتى بدهند، چه طورى؟ مى گویند على (علیه السلام) امامت دارد و ابوبكر خلافت دارد و مردم حق داشتند بر این كه خلیفه تعیین كنند و خلیفه تعیین كردند.

ما تعجّب مى كنیم از این حرف ها كه یك آدم عاقل، چه طور نمى نشیند فكر كند كه این حرف باطل است.

1. چرا باطل است؟ براى این كه فاطمه زهرا (علیهماالسلام) تا زمان حیاتشان با این ها بیعت نكردند؟! ایشان معصومه بودند، مى شود بگوییم فاطمه زهرا (علیهماالسلام) بر خلاف شرع عمل كرده است؟!

موقعى هم كه مى خواستند از دنیا بروند اعلام نارضایتى كردند، مگر صحیح بخارى نمى گوید كه

فاطمه زهرا (علیهماالسلام) از دنیا رفت و غضب كرده بود بر این ها (1)

چه طور مى شود مردم بیایند رأى بدهند، یك خلیفه را انتخاب كنند، مشروع هم باشد و فاطمه زهرا (علیهماالسلام) مشروعیّت او را

ص : 135

قبول نكنند؟! این مطلب را چه طور مى شود تصوّر كرد؟! نه شیعه این حرف را مى تواند بزند، نه سنّى.

اگر مشروعیّت داشت، اوّل كسى كه با ابوبكر بیعت مى كرد، فاطمه زهرا (علیهماالسلام) بودند، معصومه است، كسى است كه احدى نمى تواند نقطه ضعفى از او داشته باشد. چه طور این شورى و این انتخاب، مشروعیّت داشت و فاطمه زهرا (علیهماالسلام) زیر بار نرفت؟! این سؤال بى پاسخ است.

2. جواب دوّم این است كه ائمه اى كه با خلفاى بنى امیّه و بنى عباس معاصر بودند، دعوایشان سَرِ چه بود؟ سَرِ امامت بود؟! آن ها كه خودشان نمى گفتند ما امام هستیم و امامت هم چیزى نیست كه آن ها بتوانند ادّعا بكنند. پس دعوایشان سر چه بود؟ سرِ امامت و امر دینى بود یا سرِ ریاست و خلافت؟!

چرا حضرت موسى بن جعفر (علیهم السلام) با هارون مشكل داشتند و چهارده سال زندان تحمّل كردند؟! این مبارزه براى چه بود؟! او مى دانست كه مسأله، مسأله ی خلافت است و اهل بیت (علیهم السلام) مدّعى خلافتند و لو مردم به آن ها رأى نداده باشند. او

ص : 136

مى دانست این ها مدّعى هستند، زندانشان مى كرد كه مبادا یك وقتى ادّعا كنند.

اگر چنانچه مردم انتخابشان مشروعیّت داشت هرگز مى آمدند با موسى بن جعفر’ مخالفت نشان بدهند تا در زندان بیفتند؟!

3. یا مسأله ی حضرت رضا (علیه السلام) كه مأمون به ایشان گفت ریاست حق شماست. مى خواهم آن را به شما برگردانم. مأمون نمى دانست كه مردم باید به حضرت رضا (علیه السلام) رأى بدهند، تا حضرت رضا (علیه السلام) خلیفه بشوند!

این را نمى دانست؟! پس این كه مى گوید حق شماست با این كه مردم رأى ندادند، این یعنى چه؟!

به علاوه مأمون گفت: من آن را به شما واگذار مى كنم. حضرت فرمودند: این حق توست یا حق تو نیست؟ اگر خلافت حق تو نیست، چرا به من مى خواهى واگذار كنى؟ و اگر حق من است پس چرا تو آنرا غصب كرده اى؟

ص : 137

4. الآن خود امام زمان (عجله الله تعالی فرجه الشریف) چرا مخفى هستند؟ در مورد این موضوع فكر كرده اید؟

خوب حتماً فكر كرده اید، ایشان مدّعى خلافت انتصابى هستند. منتهایش اگر ظهور كنند و بخواهند خلافتى كه حقّشان است را قبضه كنند آن وقت ببینید كه دنیا با ایشان چه خواهد كرد! مى گذارند ایشان زنده بمانند؟!

این آقایانى كه به خودشان اجازه مى دهند و مى گویند مردم مى توانند خلیفه تعیین كنند، امامت را نشناخته اند.

اگر بخواهیم بفهمیم امامت یعنى چه باید سراغ زیارت جامعه برویم و ببینیم كسى كه مى خواهد امام بشود چه شرائط سنگینى باید داشته باشد. مردم حتى نمى توانند آن خصوصیات و صفات را درك كنند.

این كار، كار بشر نیست كه بخواهد بنشیند امتیازات یك كسى را پیدا كنند كه لایق امامت باشد. جز خدا كسى نمى تواند این

ص : 138

كار را انجام بدهد و از میان میلیون ها نفر چهارده نفر را انتخاب كند.

پس بنابر این معلوم مى شود مسأله ی خلافت مردمى نیست، انتخابى نیست، انتصابى است كه این مسائل پیش مى آید. دیگر قضاوت با خود شما.

ص : 139

خداوند «علاّ مه امینى (ره)» را رحمت كند، این مرد خیلى زحمت كشید و تواتر حدیث غدیر را هم از زبان شعراء هر قرن و هم از طریق احادیث شیعه و اهل سنت! اثبات كرد.

همه را در كتاب الغدیر جمع آورى كرده. این كتاب بیست جلد بوده كه یازده جلدش چاپ شده و بقیّه اش هنوز باقى مانده كه امیدوارم چاپ بشود.

شرح حال مرحوم «میر حامد حسین» را كه حتماً مى دانید، مرد عجیبى بود. این قدر نوشت تا دست راستش خشك شد، آن قدر با دست چپش نوشت تا آن هم خشك شد و زمانى كه هر دو دست از كار افتاد، كتاب را روى سینه مى گذاشت و براى پسرش مى خواند، او مى نوشت.

ایشان یك بحث روى حدیث ثقلین و احادیث دیگر كرده كه همگى از اسناد امامت و خلافت امیرالمؤمنین (علیه السلام) است. شاید در میان علماء شیعه كسى این قدر روى دلائل امامت كار نكرده باشد.

ص : 141

بنابر این از نظر سند هیچ مشكلى ندارد و قابل بحث نیست.

و اما راجع به دلالت حدیث غدیر:

این آقایانى كه مى خواهند در دلالتش خدشه كنند مى گویند: كلمه «مَولا» كه پیغمبر در حدیث «مَنْ كُنْتُ مَوْلاهُ فَهذا عَلىٌ مَوْلاهُ»(1) فرموده به معناى «دوست» مى باشد. این طور سند سوزى كردند در روایتى كه صراحت در ولایت دارد.

حالا ما این جا یك سرى مباحث قرآنى، روایى و تاریخى داریم كه روى هر كدام باید جداگانه بحث كنیم و این سند را تقویت كنیم و جواب شبهاتى كه براى محو سند انداخته اند را ان شاء الله بدهیم.

مظلوم ترین انسان ها على (علیه السلام) است، مظلوم ترین سندها سند غدیر خم است.

ص : 142

حالا ما ادله اى داریم بر این كه منظور پیامبر مطلب دوستى نیست:

1. اولاً مى شود پیغمبر اسلام هفتاد هزار نفر را معطّل كنند و بگویند على را دوست داشته باشید؟!

2. ثانیاً قبل از این كه مسأله غدیر خم پیش بیاید پیغمبر اسلام در مراحل عدیده اى راجع به محبّت حضرت على (علیه السلام) بحث كرده بودند و هیچ واهمه اى نداشتند.

موقعى كه پیغمبر (صلی الله علیه و آله) در آن جلسه خانوادگى كه تشكیل دادند، چهل نفر را دعوت كردند و نبوّت خودشان را اعلام كردند، تقریباً همان اوائل بعثتشان بود كه از جانب خدا اعلام شد:

{وَ أنْذِرْ عَشیرَتَكَ الاَ قْرَبینَ} (1)

در آن جلسه در خانه خودشان چهل نفر را اطعام كرده و نسبت به امیرالمؤمنین (علیه السلام) صحبت كردند، فرمودند هر كس

ص : 143

اوّلین كسى باشد كه به من ایمان بیاورد او خلیفه من است، هیچ كس غیر از امیرالمؤمنین (علیه السلام) بیعت نكرد. از آن جا شروع شد به معرفى، اظهار محبّت و سفارش در حقّ امیرالمؤمنین كه على (علیه السلام) را دوست داشته باشید:

«مَنْ أحَبَّكَ فَقَدْ أحَبّنى» (1)

در تمام طول تقریباً دوازده سال پیغمبر اسلام در حقّ على (علیه السلام) سفارش مى كردند و هیچ وقت هم نترسیدند. (2)

ص : 144

در طول دوازده سال یا بیشتر یعنى از اوّل بعثت تا برسد به زمان شهادت رسول خدا (صلی الله علیه و آله) بیست و سه سال طول كشید، چهار سال اوّل كه بعثت بود و تبلیغ نشده بود، مى ماند نوزده سال. پیغمبر (صلی الله علیه و آله) در طول این نوزده سال از حضرت على (علیه السلام) تجلیل مى كردند و خوفى هم نداشتند.

حال در غدیر خم كه بنا به اعلام است از مردم مى ترسند كه اگر امیرالمؤمنین (علیه السلام) را منصوب كنم چه

خواهند كرد! قرآن مى فرماید:

«وَ الله یَعْصِمُكَ مِنَ النّاسِ» (1)

این خیلى حرف مهمّى است خدا تو را از مردم حفظ مى كند «یعنى ابلاغ كن نه به تو آسیبى مى رسد و نه به على (علیه السلام).»

اگر مسأله مولا به معناى محبّت بود قبل از عید غدیر پیغمبر (صلی الله علیه و آله) بارها و بارها امیرالمؤمنین (علیه السلام) را معرفى مى كرد

ص : 145

و سفارش مى كرد كه على (علیه السلام) را دوست داشته باشید و نمى ترسید.

چه حادثه اى است در غدیر خم كه اگر ابلاغ كند مردم به او حمله مى كنند و به او اعتراض مى كنند؟!

3. یك مطلب دیگر این كه اگر من به شما كه این جا حضور دارید، بخواهم سفارش كنم كه فلان زید را دوست داشته باشید، این دیگر تبریك ندارد اینهایى كه آمدند به امیرالمؤمنین (علیه السلام) تبریك گفتند پیدا بود یك مقامى به امیرالمؤمنین (علیه السلام) داده شده كه تبریك مى گفتند:

«بَخً بَخً لَكَ یا عَلى» (1)

4. قرائن زیادى است كه پیغمبر (صلی الله علیه و آله) مى خواستند حضرت على (علیه السلام) را به جاى خودشان خلیفه قرار بدهند. یكى از شواهد دیگرش این بود كه پیغمبر (صلی الله علیه و آله) یك عمّامه داشتند به نام «سحاب»، در موقعى كه مى خواستند اِعمال ولایت بكنند

ص : 146

این عمامه را بر سر مى گذاشتند. آن روز این عمّامه را روى سرشان گذاشتند و آمدند براى آن خطبه ی عجیب غدیرخم.

***

این ها قرائن و شواهدى است نشانگر این كه امیرالمؤمنین در نظر پیامبر مولاى به معناى «حاكم»

است نه مولاى به معناى «دوست» و قرائن زیاد دیگرى هم هست، ولى آن هائى كه طرفدار باطل هستند براى آن كه رأى بیشترى از اهل سنت! بگیرند، آمدند گفتند:

مولا خیلى معنا دارد و اذا جاء الاحتمال بطل الاستدلال. این كه فرموده اند «مَنْ كُنْتُ مَوْلا هُ» یعنى «مَنْ كُنْتُ مَحْبُوبَه»

با این ادلّه معلوم مى شود موضوع، مسأله ی محبت نیست ولى این طور این سند و دلیل را مى سوزانند و از محتوا و معنا خالى مى كنند تا امیرالمؤمنین (علیه السلام) از این آیه ی شریفه {بَلِّغْ ما أُنْزِلَ اًّلَیْكَ...}(1)

ص : 147

و از آن بیان پیغمبر كه «من كنت مولاه...» نتوانند استفاده كنند. این ظلمى است كه به غدیر خم شده و این ظلم را اول سنّى ها كردند و بعد هم كسانى كه مى خواهند از اهل سنت حمایت كنند این تحریف معنوى را مطرح كردند و این سند را سوزاندند.

عالى ترین سند ولایت، غدیر خم است. امام صادق و حضرت رضا’ و دیگران تأكید داشتند كه این مراسم را احیاء كنند. مثلاً در هیچ جا امام رضا (علیه السلام) اطعام و جایزه ندادند مگر در رابطه با مسأله ی غدیر خم.

اهل بیت (علیهم السلام) خیلى عظمت و اهمیّت براى غدیرخم قائل بودند و واقعاً هم همین طور است.

ان شاء الله بحث هاى دیگرى هم در رابطه با غدیرخم داریم كه حالا زود است. من تعجّب مى كنم از كتاب هایى

ص : 148

كه در مورد غدیر نوشته شده، در هر كدامشان یك بعدى از مسأله ی غدیر را مطرح كرده اند.

یك حدیث كوچك و این قدر بحث؟! معلوم مى شود كه مطلب سنگین تر از این حرف هاست.

سنّى ها مى گویند: «اهل بیت» یعنى زن هاى پیغمبر (صلی الله علیه و آله). ما مى گوییم ما شاهد داریم. اگر بخواهند این سند را از دست ما در بیاورند، باید شاهدش را خنثى كنند. شاهدش چیست؟ شاهدش حدیث كساء است. حدیث كساء تطبیق كرده این آیه را با این پنج نفرى كه زیر عبا بودند.

هر كسى كه مى خواهد آن سندى كه دست ماست را باطل كند حدیث كساء را انكار مى كند. با این كه جاى انكار هم نیست. عرض كردم دو جلد كتاب یك جلد راجع به سند، یك جلد راجع به دلالت حدیث كساء چاپ شده است.

نگاه كنید ببینید این حدیث متواتر را چه طور با كمال جرأت انكار مى كنند، مى گویند سندش كجاست؟! سندش را بروید ببینید، ولى این ها بیمار هستند. {فى قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ} (1) انكار مى كنند تا این قرینه و شاهدى كه در دست ماست بر این كه این آیه شریفه مربوط به اهل بیت (علیهم السلام) است را خنثى كنند، این مى شود سند سوزى.

ص : 150

یكى آمد گفت: اصلاً خانه ی فاطمه زهرا (علیهماالسلام) درب نداشته است كه بخواهند بسوزانند.

من از این حرف احمقانه تعجّب مى كنم. كدام خانه اى است كه درب نداشته باشد! در حدیثى است: «وَ سَدَّ الأبْوابَ الاّ بابَه» پیغمبر (صلی الله علیه و آله) درب خانه تمام اصحاب را به روى مسجد بستند مگر باب خانه امام على (علیه السلام). آن وقت این ها مى گویند اصلاً درب نداشت!

این حرف احمقانه را مى زنند براى این كه جنایات خلفاء را لوث كنند، این سند را محو كنند.

من سر نخ هایش را دست شما دادم، دیگر تحقیق و توسعه بحث با خود شماست.

سند سازى براى دشمن و سند سوزى براى حق، الآن انجام مى گیرد، باید چه كار كرد؟!

حالا ان شاء الله خودتان رویش بحث مى كنید. این بحث كلیدى است و بحثى است كه سر نخ هایش گفته شده است و اگر بخواهیم آن را ادامه بدهیم یك كتاب برایش كم است ولى این ها مجموعه اى است كه باید ان شاء الله خودتان رویش تحقیق بكنید و ریشه این انكارهایى كه مى شود، مثل این كه حدیث ضعیف است و... را بیابید.

هر كس را دیدید یكى از ویژگى هاى شیعه را انكار كرد، بدانید هدفش یا سند سازى است و یا سند سوزى...

خدا ان شاء الله تشیّع را از گزند این حوادث مصون و محفوظ بدارد.

ص : 155

در اقبال جلد1 صفحه493 از حضرت صادق (علیه السلام) چنین نقل شده: در روز غدیر نزد قبر شریف امیرالمؤمنین (علیه السلام) برو و اگر در شهرهاى دیگر باشى اشاره كن به جانب آن حضرت و بعد از نماز و دعا، بخوان:

«اَللهُمَّ صَلِّ عَلى وَلِیِّكَ وَ اَخى نَبِیِّكَ وَ وَزیرِهِ وَ حَبیبِهِ وَ خَلیلِهِ وَ مَوضِعِ سِرِّهِ، وَ خِیَرِتِهِ مِنْ اُسْرَتِهِ وَ وَصِیِّهِ وِ صَفْوَتِهِ وَ خالِصَتِهِ وَ اَمینِهِ وَ وَلِیِّهِ وَ اَشْرَفِ عِتْرَتِهِ الَّذینَ آمَنوا بِهِ وَ اَبى ذُرِّیَتِهِ وَ بابِ حِكْمَتِهِ وَ الناطِقِ بِحُجَّتِهِ وَ الدّاعى اَلى شَریعَتِهِ، وَ الْماضى عَلى سُنَّتِهِ، وَ خَلیفَتِهِ عَلى اُمَّتهِ، سَیِّدِ الْمُسْلِمینَ وَ اَمیرِالْمؤْمِنینَ وَ قائِدَ الْغُرّ الْمُحَجَّلینَ، اَفْضَلَ ما صَلَّیْتَ عَلى اَحَدٍ مِنْ خَلْقِكَ وَ اَصْفِیائِكَ وَ اَوْصِیاءِ اَنْبِیائِكَ. اَللهُمَّ اِنى اَشْهَدُ اَنَّهُ قَدْ بَلَّغَ عَنْ نَبِیِّكَ صلى الله علیه و آله ما حُمِّلَ و رُعِىَ مَا اسْتُحْفِظَ وَ حَفِظَ مَا اسْتَوْدِعَ وَ حَلَّلَ حَلالَكَ وَ حَرَّمَ حَرامَكَ وَ اَقامَ اَحْكامَكَ وَ دَعا اِلى سَبیلِكَ وَ والى اَوْلِیاءَكَ وَ عادى اَعْداءَكَ وَ جاهَدَ الناكِثینَ عَنْ سَبیلِكَ وَ الْقاسِطینَ وَ الْمارِقینَ عَنْ اَمْرِكَ صابِراً مُحْتَسِباً مُقْبِلاً غَیْرَ

ص : 156

مُدْبِرٍ لاتَأخُذُهُ فِى اللَّهِ لَوْمَةُ لائِمٍ حَتّى بَلَغَ فى ذلِكَ الرّضا وَ سَلَّمَ اِلَیْكَ الْقَضاءِ وَ عَبَدَكَ مُخْلِصاً وَ نَصَحَ لَكَ مُجْتَهِداً حَتّى اَتاهُ الْیَقینُ فَقَبَضْتَهُ اِلَیْكَ شَهیداً سَعیداً وَلِیّاً تَقِیّاً رَضِیّاً زَكِیّاً هادِیاً مَهْدِیّاً. اَللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ عَلَیْهِ اَفْضَلَ ما صَلَّیْتَ عَلى اَحَدٍ مِنْ اَنْبِیائِكَ وَ اَصْفِیائِكَ یا رَبَّ الْعالَمینَ».

خدایا درود فرست بر ولى خود و برادر پیغمبر و وزیر او و حبیب او و دوست خالص او و محل سر او و منتخب او از خاصانش و وصى او و برگزیده و دوست خاص و خالص و امین و یاور و ناصر او و اشرف افراد عترتش كه به او ایمان آوردند و پدر ذریه او و باب علم و حكمت او و ناطق به حجت و برهان او و دعوت كننده خلق به شریعت مقدسه و باقى بر طریقت و سنت و جانشین او بر امت او آنكه بزرگ مسلمانان و امیر اهل ایمان و پیشواى آبرومندان و رو سفیدان عالم درود و رحمتى اى خدا بر آن حضرت فرست كه افضل باشد از هر تحیت و رحمتى كه بر یكى از خلقان و خاصان درگاهت و اوصیاء پیغمبرانت فرستادى پروردگارا من گواهى

ص : 157

مى دهم كه محققا آن حضرت آنچه را باید از طرف پیغمبرت به امت تبلیغ كند كاملا تبلیغ كرد و رعایت آنچه باید محفوظ دارد نمود و آنچه بدو به ودیعه سپرده شد نگهبانى كرد و حلال تو را حلال و حرامت را حرام دانست و احكام تو را بپاداشت و خلق را به راه تو دعوت كرد و با دوستان تو دوستى و با دشمنانت دشمنى كرد و با عهد شكنان دین تو و عدول كنندگان و سركشان از فرمان تو جهاد كرد و با كمال صبر و تحمل همیشه رو بسوى تو داشت و هرگز از خدا رو نگردانید و در راه خدا ملامت بدگویان او را از فرمانت باز نداشت تا آنكه در كار فرمان قضاى تو بمقام رضا و خوشنودیت نایل شد و با اخلاص كامل تو را پرستش كرد و در نصیحت و دلالت خلق به راه حق براى رضاى تو هنگام رحلت كوشش كرد پس آنگاه كه او را قبض روح فرمودى با مقام شهادت و ولایت و تقواى كامل مقام رضاى تو بود و با تزكیه نفس و هادى و مهدى امت بود خدایا درود و رحمت فرست بر محمد و بر او نیكوتر رحمتى كه بر یكى

ص : 158

از پیمبرانت و خاصان درگاهت فرستادى اى پروردگار عالم هستى.

***

باطل دو كار باید انجام بدهد تا خودش را اثبات و دیگرى را نفى كند: سند سازى و سند سوزى...

این مسأله هنوز هم ادامه دارد...

سند سازى آن ها این است كه به خلفاء حق مى دهند با آراء مردم سر كار بیایند كه این بر خلاف ضرورت مذهب است.

اما سند سوزى كه الآن طرفداران باطل مى كنند این است، نگاه مى كنند ببینند كه استناد شیعه براى امامت ائمه (علیهم السلام) به چه دلائلى است، آن دلائل را بیایند خنثى كنند.

ص : 159