ص:2

ص:3

ص:4

ص:5

ص:6

ص:7

من غرق نيازم تو بحر نوازى

من دست درازم تو نقد سخايى

من عبد گدايم تو مشفق راهى

من كجا و ياد تو؟من كجا و نام تو؟

من كجا و كوى تو؟من كجا و روى تو؟

من كجا و مهر تو؟من كجا و لطف تو؟

دلى كه عشق خدا در آن نيست و غير خدا در آن خانه گزيده، دل نيست، سنگ است. دل، ظرف محبت است و فلسفه خلقتش اينست كه گويى خداوند خانه اى براى خود برگزيده تا در آن ساكن شود.

از بدو خلقت هر انسانى خداوند متعال بالفطره با اوست، ولى وقتى دل را آفريد، ما را موظف كرد كه در ظرف دل جز خدا را راه مده. فقط خدا را سلطان كشور دل قرار ده.

عشق زبان دل است و پروردگار فرمانرواى دل. در دل هاى موحدان جز خداوند متعال كعبه اى نيست. خانه كعبه قبله فقهى و عبادى است و صاحب الكعبه قبله عشق و دوست داشتنى است.

معشوق به مرزى از هوادارى محبوبش مى رسد كه توجه دائمى اش او مى شود. گوشت و پوست و استخوانش ذكر و ياد محبوبش مى شود. وقتى سعيد بن جبير را سر بريدند، خونش نقش لا اله الا الله بست. قرآن مجيد در وصف ائمه اطهار (ع) كه سرآمد همه عشّاق عالمند، مى فرمايد:

ص: 8

فِي بُيُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَنْ تُرْفَعَ وَ يُذْكَرَ فِيهَا ... رِجالٌ لا تُلْهِيهِمْ تِجارَةٌ وَ لا بَيْعٌ عَنْ ذِكْرِ اللَّهِ (نور: 36 و 37)

مردانى را معرفى مى كند كه ياد محبوب و معشوق را هرگز فداى تجارت و خريد و فروش و هوس هاى دنيا نمى كنند. يعنى جلوه ها و جاذبه هاى دنيا كوچك تر از آن است كه به ياد معشوقشان تنه زند.

در پرتو انس با معشوق حقيقى دل ها يعنى خداوند است كه يوسف تمام گرفتارى هاى خود را به واسطه آن فراموش كرد. در تفسير برهان آمده آن گاه كه يوسف به چاه افتاد و شكوه اى به جبرئيل كرد، جبرئيل دعايى را به او تعليم داد كه بعضى از مدلول آن چنين است: خدايا محبت خود را به گونه اى در قلبم جاى ده،

«حتى لا يكون لي همّ و شُغل سِواك.»؛

(به هيچ چيز اهتمام نداشته باشم و مشغله اى جز ياد تو برايم نباشد)، و اين همان است كه امام كاظم (ع) در زندان سندى بن شاهك شكر مى كند و عرض مى كند: خدايا خود مى دانستى كه موسى از تو مكان خلوتى مى خواست كه به راز و نياز با تو مشغول گردد، اينك ممنونتم كه چنين مكانى را مرحمت كردى.

اميرالمؤمنين (ع) در نجواى عشق با محبوبش به جايى مى رسد كه گوشش نمى شنيد و چشمش نمى ديد و زمين و آسمان دنيا و مافيها از خاطرش فراموش مى شد و با تمام وجود توجه خود را به مبدأ حقيقت معطوف مى داشت؛ لذا در يكى از جنگ ها تيرى به پايش فرو رفته بود و به

ص:9

قدرى دردناك بود كه نمى توانستند آن را بيرون آورند. وقتى كه به نماز ايستاد، بيرون كشيدند و او متوجه نشد. وقتى وضو مى گرفت، سراپاى وجودش مى لرزيد و چون در محراب عبادت مى ايستاد، رعشه بر اندامش مى افتاد و از خوف عظمت الهى اشك چشمانش بر محاسنش جارى مى شد و لذا نماز سرور عشق است. امام صادق (ع) در وصف عشق حقيقى آن دسته از عشاق بى ادعا فرمود:

«المُشتاقُ لايَشتهي طَعاماً وَ لايتلذَّذُ شرابا و لايَستطيبُ رُقاداً وَ لا يَأنَسُ حَميماً وَ لايأوِي داراً و لايَسكُن عُمراناً و لايلبَسُ ليّنا وَ لايَقِرُّ قراراً وَ يَعبُد اللهَ ليلًا وَ نهاراً راجياً بانْ يَصلَ الى ما يَشتاقُ اليه و يُناجِيَه بِلسانِ شَوْقِه مُعبِّراً عمّا فِي سَريرَته.»

[سراج، ص 49]

ابراهيم به حدى از عشق مى رسد كه وقتى فرشتگان در مقام امتحان او پشت تپه اى نداى سبوحٌ قدوسٌ را سر مى دهند، آنچنان از خود بى خود مى شود و لذت ياد محبوبش او را از خود بى خود مى كند كه به آن ها مى فرمايد: اگر يك بار ديگر نام محبوبم را به زبان جارى كنيد خود را غلام شما مى كنم ....

ياد محبوب در فرهنگ خالصان و شيفتگان درگاه الهى غذاى روح است آن گونه كه ذكر خداوند غذاى حيات وجودى فرشتگان است.

موحد بر اساس أَشَدُّ حُبًّا لِلَّهِ چون عاشق است، دوست دارد با معشوقش نجوى كند. گاهى در بهشت زمينى محبوبش مشرف شده در كنار

ص: 10

كعبه مى خواهد با رب الكعبه راز و نياز كند، گاهى در بهشت زمانى محبوبش يعنى ماه مبارك مى خواهد زانو به زانوى محبوب ترنم عشق داشته باشد. شايد اين نوشتار كه با الهام از راز و نياز بزرگ عشاق عالم يعنى اهل بيت عصمت و طهارت (ع) تدوين يافته، بتواند سمت و سوى اين نجوى عشق را رقم زند.

على راجى

مشهد مقدس

زمستان 87

ص: 11

رحيمى.

چقدر دستگير و بنده نوازى.

چقدر دلسوز و رفيقى. (1)

چه بسيار گناهانم را ديدى و بى التماس بخشيدى.

چه بسيار حوائج و نيازهايم را ديدى و من خود ندانسته برآورده كردى. (2)

چه بسيار گرفتارى هايم را ديدى و با رحمت واسعه ات نجاتم دادى.

چه بسيار سوء تدبيرم را در زندگى ديدى و با لطف و شفقت جبران كردى.

چه بسيار اوقات فراموشت كردم كه تو خداى منى و تو يادم كردى و از اين كه من بنده توام فراموشم نكردى.

چه بسيار كفران و ناسپاسيم انگيزه برخوردهاى بد و زشتكاريم بود ولى تو مرا به ناسپاسى نگرفتى و با كرم و جودت مرا پذيرفتى.

خداى عزيزى كه همه عزت ها، قدرت ها، سلطنت مطلقه عالم، جلال و جبروت، بزرگى غير قابل وصف از آن توست.

خداى ودودى كه همه چيز در برابر تو خاضع و فروتن است. (3)

همه قدرت ها در قبضه قدرت تواند. (4)

همه كس در برابر عزت تو ذليل اند. (5)

همه چيز در برابر عظمت تو رام و مطيعند. (6)

همگان در برابر هيبت تو به خاكند.(7)

تو پناه هر بى پناهى. (8)

تو ذخيره روز رنج و سختى منى. (9)

ص: 13

تو اميد روز مصيبت و گرفتارى منى. (1)

تو مونس روز وحشت و اضطراب منى. (2)

تو دوست صميمى روز غربت و بى كسى منى. (3)

تو ولى نعمت منى. (4)

تو فريادرس لحظه زمين خوردن در زندگى منى. (5)

تو راهنماى روز سرگردانى منى. (6)

تو سرمايه روز فقر و بيچارگى منى. (7)

تو ديوار بلند پناه در روز پريشانى منى. (8)

خدايا

تو همه چيز را مى دانى، بر غيب ها و اسرار آگاهى. (9)

توئى كه عيب ها را مى دانى و مى پوشانى. (10)

توئى كه دل ها را متحول مى كنى. (11)

تو طبيب دل هائى كه آن ها را از سختى، نرم و متواضع مى كنى. (12)

تو همدم دل هاى فروتن و خاضعى. (13)

توئى كه سنگينى غم را از دل ها مى برى و پروازش مى دهى. (14)

تو راهنماى گم گشتگانى. (15)

تو پناه گناه كارانى. (16)

تو بر سر همه بندگانت دست مهر و رحمت گرفته اى. (17)

تو به همه گناهكاران حلم و صبر مى ورزى. (18)

تو به همه اميدواران درگاهت با كرم و سخاوت عمل مى كنى. (19)

مرا درياب اى آن كه نقطه اميد زندگى منى.

اى آن كه چشمم فقط به اغماض و گذشت توست. (20)

ص: 14

اى آن كه فقط نگاهم به نيكى توست. (1)

اى آن كه فقط از عدل تو مى هراسم. (2)

اى آن كه رحمت واسعه ات همه جا را پر كرده. (3)

اى آن كه كفّه رحمتت از كفّه خشم و سخطت سنگين تر است. (4)

اى آن كه بى مثل و مثالى، فقط توئى و در عالم وجود همتا ندارى. (5)

غم از دلم بگير. (6)

گناهم ببخش. (7)

توبه ام قبول كن. (8)

به عهدت وفا كن. (9)

زشتى هايم بپوشان. (10)

به جرم و گناهم مگير. (11)

اسرارم افشا مكن. (12)

از من بگذر. (13)

دستان رحمتت را مشفق تر از هر دلسوزى به سويم دراز كن. (14)

توئى كه بر دل شكسته ام واقفى.

توئى كه اشك هايم را مى بينى. (15)

توئى كه لغزش هايم را مى دانى. (16)

توئى كه با لطفت خوبى هاى كم را چند برابر مى نويسى. (17)

توئى كه با ستاريتت بر زشتى هايم پرده پوشى مى كنى. (18)يا باسِطَ الْيدَينِ بِالرَّحْمَة.(19)

توئى كه مسخ شدگان را با شدت به زمين مى زنى. (20)

توئى كه رانده شدگان را مأوايى.

توئى كه نجواى دل منِ به بن بست رسيده را مى شنوى. (21)

ص: 15

توئى كه بيچارگيم را مى بينى.

توئى كه نوازش گران را درس نوازش و دستگيرى مى دهى.

اى تكيه گاه من.

اى پشتوانه من.

اى فريادرس من.

اى عزيز من.

اى ياور من.

اى همدم من.

اى اميد من.

بيچاره ام اگر از در خانه ات مأيوس برگردم.

بيچاره ام اگر دست رد به سينه ام زنى.

بيچاره ام اگر حلقه در لطفت را نكوبم.

بيچاره ام اگر التماسم را اعتنا نكنى.

بيچاره ام اگر اعتراف به گناهم نكنم.

بيچاره ام اگر دستم را به سوى غير تو دراز كنم.

بيچاره ام اگر شكسته دليم را به غير تو گويم.

بيچاره ام اگر شب تنهائيم را با تو نجوى نكنم.

بيچاره ام اگر به غير تو دل بندم.

بيچاره ام اگر التماس و تضرعت نكنم.

بيچاره ام اگر دربسته ات را با اصرار و اشك نگشايم.

بيچاره ام اگر اولياء درگاهت را شفيع خود نگيرم.

بيچاره ام اگر تو را به عظمت محمد و آلش نخوانم.

ص: 16

بيچاره ام اگر رو سياهيم را به رُخم بكشى .(1)

بيچاره ام اگر به گناهم مؤاخذه كنى.

بيچاره ام اگر پرده پوشيم نكنى.

بيچاره ام اگر راز زشتيم را افشا كنى.

بيچاره ام اگر در مقابل اولين و آخرين رسوايم كنى.

بيچاره ام اگر از من رويتِ را بر گردانى. (2)

عزيز من

تو در اوج قدرت مهربانى.

تو در دورى من، نزديكى.

تو در پيمان شكنى من با وفايى.

تو در بى حيايى من صبورى.

تو در ناسپاسى من ودودى.

تو در حريم شكنى من، اهل اغماضى.

تو در قهر و بريدن من اهل وصلى.

تو به توبه من خوشحالى.

تو به انابه و برگشتم مشتاقى.

تو در عذرخواهى من سريع الرضائى.

تو در جبران گذشته ام مبدل السيئاتى.

تو به آدم شدنم منتظرى.

تو به بخشيدنم بى تأملى.

مى دانم همه آفريدگانت سپاست ميكنند.

مى دانم همه مخلوقات به تو عشق مى ورزند.

ص: 17

مى دانم همه به دوستى تو افتخار مى كنند.

مى دانم همه عالم به پاس نعمت هايت ثنا مى كنند.

مى دانم پرندگان به سيراب شدنشان به تو نگاه ثنا مى كنند.

مى دانم عالميان به اتصال با تو به خود مى بالند.

خدايا

من بيچاره ام كه نادانم.

من از همه عالم كمترم كه ناسپاسم،

نافرمانم،

پيمان شكنم،

بريده ام،

گنه كارم،

بى مقدارم،

بى آبرويم،

گرفتارم،

غارت زده ام،

گرفتار نفسم،

زمين گير دنيايم،

از بند تو رهايم،

از هوى تو محرومم،

در هوس خود اسيرم،

از لذت انس تو مطرودم.

يا من يفك الاسير.

ص: 18

يا جابر العظم الكسير.

يا رازق الطفل الصغير.

يا عصمه الخائف المستجير.

اى آگاه به همه.

اى قادر بر همه.

غارت زده اى كه شيطان در پايگاه نفسش خيمه زده.

ورشكسته اى كه سرمايه عمرش را به فنا برده اند.

نادانى كه هنوز متوجه به يغما رفتن اندوخته هايش نيست.

بيچاره اى كه خسارت خشم و سخط مولايش را متوجه نشده.

خسارت زده اى كه بهشت جاويدان آخرتش را به چند نفس لذت، معاوضه كرده.

شكسته بالى كه گناه دلش را كشته است امروز از تو دل مى خواهد.

دلى نرم و عاشق. (1)

دلى واله و مشفق.

دلى كه به ياد تو طپد.

دلى كه به جز درِ تو نرود.

شايسته اى كه فقط از تو بترسم.

شايسته اى كه فقط از تو بخواهم.

فقط تو را ياد كنم.

فقط به تو توكل كنم.

فقط تو را شكر كنم.

فقط تو را دوست بدارم. (2)

ص: 19

فقط تو را بخوانم.

فقط با تو انس بگيرم.

فقط در خانه تو را بكوبم. (1)

فقط به تو پناه برم.

فقط به تو افتخار كنم.

فقط به عفو تو طمع ورزم.

در نقطه مطلق عظمت ها تو عفوّى، تو غفورى، تو ودودى، تو كريمى، تو رؤوفى، تو رفيقى، تو شفيقى، تو نورى، تو بصيرى، تو خبيرى، تو حبيبى.

گاهى انسان ها جرعه اى ناچيز از درياى عظمت صفاتت را مى گيرند و به نيكى شهرت مى يابند.

با همان جرعه سيمشان را به تو وصل مى كنند.

خداى عزيزم

من هنوز جرعه اى از جام عشقت را به دست نگرفته بودم شيطان از من ربود، تلاش مى كرد ذكرت را از خانه قلبم به محاق فراموشى برد.

خدايا با اين دشمن غدار چه كنم؟

او در تلاش است مرا زشت كند.

قسم خورده مرا از تو جدا كند. (2)

مرا لجنى كند.

مرا متمرّد كند.

مرا جهنمى كند.

مرا بربايد.

ص: 20

افتخار عبد بودن را از من بگيرد.

مرا عاصى كند.

به هوس هايم ميدان دهد.

گناه را در كامم شيرين كند. (1)

نمازت را در تمايلاتم سخت جلوه دهد.

روزه ات را در خواسته هايم با بى حوصلگى عرضه كند.

لذت ذكرت را از من بگيرد.

نفسم را نسبت به حضرتت ياغى كند.

در ياغى بودنم ياد توبه را به فراموشى برد.

تا لحظه مرگ بى توبه مرا بدرقه كند.

متدين بودن، عبد بودن، ذليل بودن در برابر ذات اقدست را كهنه جلوه دهد.

جوانان را به جوانى كردن دعوت مى كند و جوانى را رها بودن و فاصله گرفتن از خدايشان معنى مى كند.

زن ها را به هوسرانى مردها و هر دو را به ابتذال و هوسرانى، به نام جوانى فرا مى خواند.

پيران را به آرزوهاى دراز دعوت مى كند و هرگز مرزى براى پايان آن خسارت معين نمى نمايد. (2)

زهاد و عبّاد را به عُجب و خودبينى مى خواند، جز به مخلصين به هيچ كس رحم نمى كند.(3)

خدايا عَجَب دشمن غدارى است. (4)

عجب دشمن كهنه كارى است.

ص: 21

عجب بى رحم است. (1)

عجب شياد است. (2)

عجب رنگارنگ است.

عجب خبره كار است.

عجب زشتى ها را رنگ لذت مى دهد. (3)

عجب گناه تلخ را لعاب شيرين مى دهد.

عجب نافرمانى تو را توجيه مى كند. (4)

عجب در آرزوها غرق مى كند. (5)

عجب در گناه و معصيت اغفال مى كند.

عجيب است كه از كم شروع مى كند ولى هرگز به كم اكتفا نمى كند.

دامى كه تار و پودش را لذت ها و آرزوها و اغفال ها تشكيل داده به دست گرفته و همه را به تور زده و عجيب تر اين كه مردم را در حالى غرق مى كند كه لبخند غفلت بر لب دارند. (6)

با مكر همه را از تو جدا كرده.

همه را از ارزش ها فاصله داده.

همه را به صحنه گناه آورده.

همه را وقيح كرده.

همه را بدمست كرده.

همه را به اولياى تو بدبين كرده.

همه را به راهى كه منتهى به جهنم است روانه كرده.

همه را با بهشت اجنبى كرده.

ص: 22

و خلاصه همه را بيچاره كرده.

خداى رؤوف

مرا به سوى خود خواندى من اعراض كردم.

اظهار محبت و مودّت كردى من با بى معرفتى تحويل نگرفتم.

عشق به بندگانت را اعلام كردى من برنخاستم.

منِ رو سياه عذر تقصير به درگاهت آورده ام.

عزيز ودود

دلم را براى محبت آفريدى.

دلم را خانه خودت بنا كردى.

دلم را تالار انعكاس انوار محبتت قرار دادى.

منِ خسارت زده خانه دل را به ديگران فروختم.

منِ بى وفا دل را به اغيار سپردم.

عشق غير تو را به خانه دل راه دادم.

حريم پاكان را با بيگانگان آلوده كردم.

دل كه جاى نور بود، آلوده به دود شد.

دلى كه جاى محبوب بود، ظلمتكده و كور شد.

خدايا

كمكم كن، اجنبى را از دلم بيرون كن.

آلودگى اغيار را بزداى.

صفاى خانه ام را از گرد محبت دنيا پاك كن.

خدايا به كبريائيت قسم

اگر مرا به جهنم ببرى، حق با توست.

ص: 23

اگر به بهشتت راهم ندهى، حق با توست.

اگر از فيض شفاعت پيامبرت محرومم كنى، حق با توست.

اگر زيارت حسين درقيامت را نصيبم نكنى، حق با توست.

اگربه جرم اطاعت از شيطان مجازاتم كنى، حق با توست.

اگر مشمول فيض واسعه ات قرارم ندهى، حق با توست.

اگر به جرم حريم شكنى ام در قيامت نگاهم نكنى، حق با توست.

اگر فريادهايم را بى پاسخ گذارى، حق با توست.

اگر شيفعان را اذن شفاعتم ندهى، حق با توست.

اگر مرا شيعه مهدى ندانى، حق با توست.

اگر دعاى مهدى در حقم اجابت نكنى، حق با توست.

خدايا، پروردگارا، يا رباه، يا سيداه ياالهنا، يا مولينا

واخجلتاه اگر نگاهم نكنى.

وامصيبتاه اگر به خودم واگذارى. (1)

واغربتاه اگر از درت برانى.

خداى رؤوف

آيا من خداى ديگرى دارم؟ (2)

پناه ديگرى مى شناسم؟

خالق ديگرى سراغ دارم؟

عبد فرارى جز در خانه مولايش كجا رود؟ (3)

گنه كار جز زبان عذر خواهى چه دارد؟

خطا كار جز زبان اعتراف چه گشايد؟

ص: 24

مخلوق جز درِ خانه مولايش كجا رود؟ (1)

بيچاره جز درِ خانه كريم كجا رود؟

فقير جز درِ خانه منبع جود و سخا كجا ره پويد؟

اگر فقط خوبان درگاهت را ببخشى، من چه كنم؟ (2)

اگر فقط متقين را به بهشت برى، من چه كنم؟

اگر فقط رسولانت را از عذاب نجات دهى، من چه كنم؟

اگر فقط به شهدا نظر لطف كنى، من چه كنم (3) ؟

اگر از هول قيامت فقط معصومين را برهانى، من چه كنم؟

اگر از صراط فقط صادقين را عبور دهى، من چه كنم؟

اگر از عقبات فقط متقين را بگذرانى، من چه كنم؟

اگر فرياد مذنبين را در قيامت گوش ندهى، من چه كنم؟

اگر زشت كاران را در لهيب دوزخ بى اعتنا رها كنى، من چه كنم؟

اگر روسياهان را در بن بست عذاب آخرت از خود برانى، من چه كنم؟

اگر اميدم را آن روزى كه به هيچ كس جز تو اميدى ندارم نااميد كنى، من چه كنم؟

اگر پرده درى و گناهم را در صحراى محشر به رخم بكشى، من چه كنم؟

اگر شايستگى شمول عفو و غفرانت را نداشته باشم، من چه كنم؟

اگر ناله هاى روز قيامتم را بى ثمر بدانى، من چه كنم؟

اگر توبه هاى دير هنگامم را نپذيرى، من چه كنم؟

اگر به نجوايم در دل شب، به جرم روسياهيم گوش نكنى، من چه

ص: 24

كنم؟

اگر خوبان را در روز قيامت جدا كنى و به من اعتنا نكنى، من چه كنم؟

اگر با لبخند و سرور، متقين را به بهشت ببرى، من چه كنم؟

اگر اذن شفاعت از من عاصى را به شفيعان ندهى، من چه كنم؟

اگر خزنه دوزخ را با زنجيرهاى گران به سراغم بفرستى، من چه كنم؟

اگر به شعله دوزخ كشان كشان ببرندم، من چه كنم؟ (1)

اگر دوزخيان سرزنشم كنند كه پس تو چرا؟ من چه كنم؟

خداى مهربانم

تو آن خدايى هستى كه هر كس عبادتت كرد، شكرگزاريش كردى. (2)

هر كس معصيتت كرد، او را بخشيدى. (3)

هر كس ياد تو كرد، مونسش شدى. (4)

هر كس به تو ايمان آورد، دوستش شدى. (5)

هر كس از هيبتت اشك ريخت، به او عشق ورزيدى. (6)

هر كس دلسوخته تو شد، پناهش دادى. (7)

هر كس با تو صادق و باصفا شد، نجاتش دادى. (8)

مرا از وضع موجودم به وضع مطلوبم ارتقاء ده.

رب ودود

تو در قرآنت كرم و جود و سخا را اين گونه به ما آموختى كه وَ أَمَّا السَّائِلَ فَلا تَنْهَرْ، گدا را از در خانه تان مرانيد.

ص:25

ص: 26

امروز به گدايى در خانه تو آمدم.

از كرمت بعيد است گدا را برانى.

از فضلت به دور است درمانده را نگيرى.

با مهرت سازگار نيست اعتنايم نكنى.

سائلم

گدايم

بى پناهم

در اين دنيا غريبم

هر كس مشغول خويش است.

خداى من، مولاى من، رب من، عزيز من، اميد من، خالق من

در روز برانگيختن از قبر، روزى كه عريان و ذليل محشورم مى كنى،

آن روز جز تو كه را دارم؟ (1)

آن روز اگر ناله ام نشنوى، از تو بعيد است.

آن روز اگر جوابم ندهى، از تو بعيد است.

آن روز اگر نگاهم نكنى، از تو بعيد است.

آن روز اگر نجاتم ندهى، از تو بعيد است.

آن روز اگر رسوايم كنى، از تو بعيد است.

آن روز اگر به جهنمم ببرى، از تو بعيد است.

آن روز اگر تنهايم بگذارى، از تو بعيد است.

آن روز اگر از حسين جدايم كنى، از تو بعيد است.

آن روز اگر مشمول شفاعتم نكنى، از تو بعيد است.

آن روز اگر با يهود و نصارى محشورم كنى، از تو بعيد است.

ص: 27

آن روز اگر با كافران به دوزخم برى، از تو بعيد است.

آن روز اگر اميدم نااميد كنى، از تو بعيد است.

آن روز اگر اعمالم ببينى و به دل عاشقم ننگرى، از تو بعيد است.

آن روز اگر صيغه فراق جارى كنى، از تو بعيد است.

آن روز اگر ضجّه از دل برآمده ام را گوش نكنى، از تو بعيد است.

آن روز اگر مرا به خودم واگذارى، از تو بعيد است.

الهى انت نعم الرب و انا بئس العبد

با همه وجودم اعتراف مى كنم كه تو خوب خدائى هستى و من بنده بدم. (1)

خدايا همه را مى بينى، شاهدى، ناظرى، بصيرى، سميعى.

شرمندگى تا كجاست كه همه بندگانت در پيش چشم تو معصيت مى كنند.

چون كبك سر زير برف كرده اند گويا كسى نمى بيند.

حجاب غفلت چشمشان را كور كرده، تو را نمى بينند ولى تو مى بينى. (2)

نمى دانند اگر يك نگاه خشم به آن ها كنى، هلاك مى شوند.

نمى دانند اگر سايه رحمتت را از آن ها بردارى، فنا مى شوند.

نمى دانند اگر با عدلت با آن ها رفتار كنى، جهنم مى روند.

نمى دانند اگر فضلت شامل حالشان نشود، بوى بهشت به مشامشان نمى رسد.

نمى دانند اگر آن ها را نبخشى، در روز محشر به اندازه سيراب شدن 40 شتر عرق مى كنند.

ص: 28

نمى دانند اگر دستشان نگيرى، تاب تحمل يك لحظه از عذاب آخرت را ندارند.

نمى دانند اگر به خودشان واگذارشان كنى، طعمه شيطان شده و سرانجام روانه دوزخشان مى كند.

اى خداى خالق بهشت، اى خالق رحمت و مهر، اى منبع لطف و كرم، اى خالق خوبى ها، اى آمر به نيكى ها

اگر مردم مى دانستند در بهشت با كى محشور مى شوند، گناه نمى كردند.

اگر مى دانستند با حسين ديدار كردن چه لذتى دارد، گناه نمى كردند.

اگر مى دانستند يك كلام با حضرتت سخن گفتن چه طراوتى دارد، گناه نمى كردند.

اگر مى دانستند سلام تو را شنيدن، بهشتى را چگونه مدهوش مى كند، گناه نمى كردند. (1)

اگر مى دانستند سخنشان را در بهشت مى شنوى و جوابشان مى دهى، گناه نمى كردند.

اگر مى دانستند هزار سال از شوق شنيدن كلام حضرتت در بهشت مدهوش مى شوند، گناه نمى كردند.

اگر مى دانستند هرروز جمعه به زيارت اميرالمؤمنين على بن ابيطالب مى روند، گناه نمى كردند.

اگر مى دانستند طول حيات امروز در مقابل گستردگى فرداى قيامت، مثل نم انگشت در برابر درياست، گناه نمى كردند.

ص: 29

اگر مى دانستند لبخند يك حورالعين به چهره همسر بهشتى اش چه لذتى دارد، به گناه نمى افتادند.

اگر مى دانستند بهشتيان تا كى در بهشتند (در طول ابديت خدا) خود را از بهشت محروم نمى كردند.

اگر مى دانستند از درون بهشت، نظاره كردن جهنميان، چه احساس شور و شوقى از خوش انتخابى بهشتيان درست مى كند، گناه نمى كردند.

رب ودود

روز را آفريدى تا در صحنه آفاق تو را ببينم.

تا با نگاه به دريا در امواج لطفت مبهوت شوم.

تا در خلقت گل و گياه زيبائيت را نظاره كنم.

تا با نگاهى به خود به تو پى برم.

تا با تفكر به خود به خودشناسى رسم و نردبانى براى خداشناسيم باشد.

تا با نگاه به صنوف خلقتت دست قدرتت را نازم.

شب را آفريدى تا مجالى براى ابراز عشق عاشقان فراهم كنى.

عاشق دنبال خلوت است تا با معشوقش ترنم عشق گويد.

خدايا ما را عاشق آفريدى ممنونتم. (1)

ما را شيدا كردى ممنونتم.

ما را اسير محبتت كردى ممنونتم.

خدايا در شب چقدر زيبائى ها آفريدى.

در سكون شب چه غلغله اى خلق كردى.

ص: 30

در آرامش شب چه زيبا محفل عشق آراستى.

بعضى به (العفو) ناله مى كشند.

بعضى به استغفار اشك مى ريزند.

بعضى يَشْوِي الْوُجُوهَ مى خوانند و ناله سرمى دهند.

بعضى جاى خود را در جهنم مى بينند با وَ إِنْ مِنْكُمْ إِلَّا وارِدُها گريبان مى درند.

بعضى ثُمَّ نُنَجِّي الَّذِينَ اتَّقَوْا مى خوانند در نجاتشان از دوزخ ترديد دارند و لذا اه سر مى دهند.

بعضى به طول قيامت و دست خالى خود مى نگرند و ضجه مى كشند

«اه مِنْ قِلَّةِ الزّادِ وَ طولِ الطَّريق وَ بُعد السَّفر»

. بعضى شاهين بلند پرواز مرگ را بالاى سر خود مى بينند و ناله

«وَ قَدْ خَفَقَتْ عِندَ رَأَسي اجْنِحَةُ الْمَوتِ»

سر مى دهند.

اين همه غلغله ها و نغمه هاى شيدائى در شب است.

خدايا شب را از من نگير.

غافلم مگذار.

از مناجاتم روى مگردان.

از صحبتم اعراض مكن.

اگر در عشقم ناخالصى هست،

به عيارم ننگر به جودت بنگر.

به زشتيم ننگر به حسنت بنگر.

به قصورم ننگر به كرمت بنگر.

به مجازاتم ننگر به حلمت بنگر.

ص: 31

خودم را به رخم نكش به ستاريت بنگر.

خداى رفيق و شفيق، اى صاحب فضل عظيم

هيچ كس از تو بهشت را طلب ندارد.

همه بندگانت به تكليف بدهكارند.

احدى از مخلوقت مزد بندگى طلب ندارند.

به پاس اين همه نعمت كه آفريدى و به ما ارزانى دادى بدهكاريم.

نجواى عشق ؛ ؛ ص31

ايا از باب فضل بهشت را به ما وعده دادى. (1)

نهرهاى عسل، شير، آب، شراب. (2)

خوراكى و پوشاكى و حور و حرير.

ولى خدايا، قبل از اين كه بهشت از تو بخواهم،

از تو رضوان و رضايت حضرتت را طلب مى كنم. (3)

از من عاصى راضى شو.

از تو مى خواهم با چشم اغماضت از من بگذرى.

با مهر و محبتت اعلامم كنى از تو راضى ام.

خدايا رضايت را با هيچ بهشتى عوض نمى كنم.

لذت رضامنديت را به دنيا و آخرت نمى دهم.

هيچ ثروتى بهتر از لبخند رضايت نيست.

بهشت پيش درآمد رضوان توست.

خداى عزيز

بشر با اين روحيه استكباريش،

حريم شكنى اش،

غرّه شدنش،

ص: 32

تمردش،

ناسازگاريش،

لجبازيش،

سركشى اش،

تو از درون او خبر دارى، تو مكنونات قلبش را عالمى.

آن روزى كه از عصيان خسته مى شود،

هيچ درى برويش باز نمى شود،

هيچ كس صادقانه برويش لبخند نمى زند،

هيچ فريادرسى پاسخش نمى دهد،

عاجز و ناتوان از همه جا درمانده،

رو به سوى تو با شرم و حيا آمده،

عذرخواه و پريشان و پشيمان. (1)

اشك ندامت گونه هايش را خيس كرده.

سنگينى بار گناه مضطرش كرده.

تو مى بينى بكاءالخائفين را.

تو مى شنوى انين الواهنين را.

تو مى دانى حوائج السائلين را.

تو مى پذيرى عذرالتائبين را.

تو اصلاح مى كنى عمل المفسدين را.

تو ضايع نمى كنى اجرالمحسنين را.

خداى من

غافرالذنبى جز تو نيست.

ص: 33

ستارالعيوبى جز تو نيست.

توبه پذيرى جز تو نيست.

بنده نوازى جز تو كجا سراغ گيرم.

دستگيرى چون تو كجا توان ديدن.

مهربانى به لطف تو كجا شود يافت.

خدايا، بنده اى كه هر چه دارد از توست.

خلقت و توازنش از توست.(1)

رزق و پرورشش از توست. (2)

اكل و شربش از توست. (3)

حفظ و صيانتش با توست. (4)

عزت و بى نيازيش از توست. (5)

توفيق و هدايتش با تو است. (6)

مأوا و انسش با تو است.(7)

مرگ و حياتش با تو است. (8)

من به فداى اسماء حسنايت. (9)

تو كه زمين را برايم آرامش دادى. (10)

تو كه كوه ها را عامل استوارى و ثبات قرار دادى. (11)

تو كه خورشيد را برايم چراغ فروزان كردى. (12)

تو كه ماه را برايم نقره فام كردى. (13)

تو كه شب را عامل سكينه قرار دادى. (14)

تو كه روز را برايم وسيله معاش گرداندى. (15)

تو كه خواب را وسيله راحتيم قرار دادى. (16)

ص: 34

تو كه باد را بشارت رحمت زندگيم كردى. (1)

چگونه توانم از الطاف بى نهايتت در آخرت چشم پوشم.

چگونه توانم از گذشت و اغماضت صرفنظر كنم.

چگونه توانم از عفو و مهرت سراغ نگيرم.

چگونه توانم با تضرع و زارى التماست نكنم.

اى عزيزى كه ...

اهل ذكر به ياد تو شرف يافتند. (2)

اهل شكر به شكر تو درجه گرفتند. (3)

اهل حمد به حمد تو عزت يافتند. (4)

اهل طاعت به طاعت تو نجات يافتند. (5)

اهل بهشت به تنعمت لذت يافتند.

گناهكاران به آمرزشت افتخار يافتند.

من به داشتن تو افتخار مى كنم. (6)

من به عبد بودنم به خود مى بالم. (7)

من به ابزار معرفتم حتى به فرشتگان هم فخر مى فروشم.

من به بار امانت عقل و تكليفم به عرشيان مى نازم.

من اگر عمرى به سپاست بگذرانم،

اگر شب تا صبح به سجده باشم،

اگر همه عمر صائم به روز و قائم به شب باشم،

اگر بند بند وجودم در معركه جدا كننده،

اگر به طاعتت چشمانم از حدقه جدا شونده،

اگر به قول امام زين العابدين (ع) مرا امر كنى تمام زمين را با پلك

ص: 35

چشمم جارو كنم، شكر يك نعمتت را بجا نياورده ام.

شكر يك لطفت را عاجزم.

قاصرم.

من در خانه ات را مى كوبم.

من از اين خانه كرم مى جويم.

من به صاحب خانه عشق مى ورزم.

من از اين جا نمى روم.

عزيزم اگر جوابم ندهى كجا روم؟

كى در به رويم مى گشايد؟

كى روى گشاده نشانم مى دهد؟

كى عذرم را مى پذيرد؟

خداى رؤوف

دنيا را براى انسان آفريدى، ولى انسان را براى دنيا نيافريدى.

تو فرمودى: خَلَقَ لَكُمْ ما فِي الأَرْضِ جَمِيعاً.

دنيا را معبر آفريدى تا بگذريم.

دنيا را مزرعه آفريدى تا كشت آن را برداريم.

«الدُّنيا مَزرَعَةُ الآخِرَه»

دنيا را خانه اجاره اى آفريدى.

دنيا را ظرف و پوسته اى براى سرمايه گذارى آن سراى خلق كردى.

ما را مسافر ابديت آفريدى.

در طول ابديت خود ما را جاودانه آخرت قرار دادى.

تو فرمودى در دنيا باش ولى چشمت به آخرت.

تو فرمودى وَ لا تَنْسَ نَصِيبَكَ مِنَ الدُّنْيا.

ص: 36

تو فرمودى لا تَمُدَّنَّ عَيْنَيْكَ إِلى ما مَتَّعْنا بِهِ.

تو فرمودى دنيا چشمت را نگيرد.

لذت ها فريبت ندهد.

عمر كوتاه دنيا آرزوهايت را طولانى نكند.

سرسبزى و خرمى دنيا فصل بهارى است كه پاييز پيرى و مرگ به دنبال دارد.

خدايا من بدم.

من حريم شكنم.

من زير بار گناه خم شده ام.

من مستحق عقوبتم.

اگر مجازاتم كنى از عادل توست.

اگر از من بگذرى.

اگر عفوم كنى از فضل توست.

آن روز شرمنده عفو توام.

آن روز مديون جود توام.

آن روز بنده شرمسار، منم.

آن روز خجلت زده از مهرت منم.

ى ا رب الكعبه

امشب از تو اشك مى خواهم.

امشب از تو سوز مى خواهم.

امشب ناله از جان مى خواهم.

امشب كمكم كن با اشكم شب قدر عمرم را پيدا كنم.

ص: 37

امشب مى خواهم با اشك عقده دل واكنم.

امشب مى خواهم با درد و سوز خود گمشده ام را پيدا كنم.

امشب مى خواهم با ناله از دل، حسرت عمر از دست رفته ام را ياد كنم.

امشب مى خواهم با ترنم اشكم اين سرود را بسرايم كه دريغ از گذشته، فرياد از آينده ام.

چگونه ننالم در حالى كه چيزى به پايان خط عمر دنياييم باقى نمانده.

اگر امروز با اشك و عذر و توبه، جبران گذشته نكنم، آينده تاريك و سياهم را چه كنم؟

اگر امروز به تدارك ديروزم نپردازم، وزر و وبال فردايم را چه كنم؟

خدايا امشب را شب قدر عمرم قرار ده.

آمده ام خود را از غفلت برهانم.

آمده ام به فردايم واقع بينانه بنگرم.

فردا چه دارم؟

چه در پيش است؟

تداركش چگونه است؟

فردا جان كندن را، تاريكى قبر را، تنگى لحد را، سؤال نكير و منكر را، خروج از قبر را، حضور در محضر عدلت را در پيش دارم.

قبر با تاريكى گناهم تاريك مى شود.

قبض روح با دلبستگى به دنياى فانى سخت مى شود.

سؤال نكير و منكر با تمرد از اوامرت بى پاسخ مى ماند.

ص: 38

خروج از قبر با نبود ايمان، رسوايى به بار مى آورد.

با بار معاصى به جاى فضل تو فقط عدل تو حكومت مى كند.

اين ها پرونده محتوم آينده من است.

چگونه نگريم؟

خدايا، اشكم ده.

خدايا، سوزم ده.

خدايا، نرمى دل به من ده.

خدايا، آن گونه دلى ده كه با ياد تو سوز اشك از او برخيزد.

خدايا، يادت را مونس قلبم كن.

خدايا، اشكم را به ياد نعمت هايت از باب شكرگزارى پذيرا باش.

خدايا، ضجه از دلم را در وقت ياد مرگ وسيله تطهيرم از گناه قرار ده.

خدايا، ناله جانسوزم را در وقت ياد عذاب و جهنم، وسيله خلاصيم از هول قيامت قرار ده.

خدايا، بيتابيم از قهر و سخطت را وسيله رهاييم از آتش سوزان جحيمت قرار ده.

خدايا، به بى كسى ام رحم كن كه جز تو همه رفتند.

خدايا، به فقر و نداريم رحم كن كه بعد از مرگم همه چيز را بردند.

خدايا، به حسرتم ترحم كن كه عمر رفته و خسارت سنگين جز با لطفت قابل تدارك نيست.

به خسران عمر گرفتارم، با ارفاق و مهر، گره از كارم بگشا.

آن ها كه مرا دوست مى داشتند براى منافع خودشان بود،

ص: 39

آن ها در قيامت يك تازيانه دوزخم را قبول نمى كنند.

در قيامت يك گره از كارم باز نمى كنند.

در قيامت يك نگاه ترحم به من نمى كنند.

خداى كعبه، كمكم كن دل سخت و سنگم امشب نرم شود.

سوز دلم حباب اشك شود و از ديده جارى گردد.

چرا نگريم؟

فرشته مرگ چگونه به سراغم مى آيد؟

آيا همچون پدرى مهربان مرا به آغوش گرفته و امانت جان را تحويل مى گيرد؟

يا با گرز گران بر سرم مى كوبد و قبرم را پر آتش مى كند؟

آن روز كى از من دفاع مى كند؟

كى مرا نجات مى دهد؟

كى بر من ترحم مى كند؟

چرا اشك نريزم؟ چرا نگريم؟

هر نفسم قدمى به مرگ نزديكم مى كند.

با خنده غفلت گويى من نمى ميرم.

گويى فقط ديگران سرازير قبرند.

آن گونه غافلم، انگار مرا از سفر آخرت استثنا كرده اند.

خدايا امروز براى غفلت زدايى آمده ام.

براى آمادگى بر حضور در بارگاه تو آمده ام.

با نم اشكم غبار غفلت دلم را مى شويم.

به اين اشك نياز دارم.

ص: 40

خداى رؤوف

ممنون لطفتم، اگر كمكم كنى اشكم بيايد.

چرا نگريم؟

در حالى كه برهنه از قبر خارج مى شوم، با كوله بارى سنگين از قصور و كوتاهى.

آن روز هر كس مشغول خويش است.

هركس درگير تجسم اعمال خود است.

هر كس از هول قيامت مى سوزد.

هر كس از حساب مى نالد؛

هر كس از حساب مى گدازد؛

هر كس از مظالم و طلبكارها مى گريزد.

هر كس به ديگرى التماس مى كند بارش را بردارد.

همه كس آن روز گرفتار و درمانده و شرمسارند.

آن روز كه اعمالم را گويى در طبقى نهاده اند، عالميان بر آن سرك مى كشند و رسوا مى شوم.

وافضيحتاه، واخجلتاه

آن روز يك دسته چهره ها خندان و بشّاش و شادابند.

دسته ديگر، چهره هايى كه از گرد غم، غبار ذلت، خسته و بى رمقند. غمناك و دل شكسته اند.

مولاى من، عزيز من

اعتمادم به توست، تكيه ام به توست، توكلم به توست، به رحمت تو مى آويزم، به تو مى نازم، سرمايه ام بخشش و جود توست.(1)

ص: 41

اگر نگاهم كنى، چه غم دارم.

اگر توجّهم كنى، چه باك دارم؟

اگر دستم بگيرى، پرورنده غم تمام است.

با كدامين زبان سپاست گويم؟

چگونه زبان الكن تواند شكرگزارت باشد؟ (1)

چگونه اعمالم تواند نعمت هايت را پاسخگو باشد؟ (2)

اى يگانه هستى.

رغبت قلبم به توست .(3)

اميدم به توست.

آرزويم تويى.

به ريسمان اطاعت و فضل وجودت دستم را دراز كرده ام. (4)

ذكر و ياد تو غذاى روح من است.

اشك و خوفم از گناه و عصيان سبكم مى كند.

پروازم مى دهد.

از زمين جدايم مى كند.

از گناه سوايم مى كند.

از عذاب رهايم مى كند.

به بهشت پناهم ده.

از خشمت امانم ده.

به محمد و آلش نجاتم ده.

تو بر خودت رأفت را واجب كردى. (5)

تو بر خودت رحمت را فرض كردى.

ص: 42

تو خود گفتى گر نبخشم چه كنم؟

تو رحمتت بر غضبت سبقت جست.

تو مهرت شيوه بندگان مهرورزت شد.

مهر از تو زيبد.

عفو از تو شايد.

گذشت تو را سزاست.

آشتى تو زيباست.

قطع اميد منِ بريده فرارى عين خطاست.

وصل تو بجاست.

چرا اين همه به تو اميد است؟

چرا طمع ها به رحمت توست؟

چرا نگاه ها به سوى توست؟

ما از توييم.

گويى اهل و عيال توييم. (1)

سرگشته كوى توييم.

ديگران نزد ما غريبند.

همه چيز در قبضه قدرت توست.

همه چيز در خضوع توست. (2)

همه چيز مفتخر به كرنش توست.

در خانه تو كبوتر دلم آشيانه دارد.

در خانه دلم عشق تو ريشه دارد.

در بيت تو دلم گم گشته دارد.

ص: 43

در هواى تو روحم اميد پرواز دارد.

مهربان مهربانان

آن روز كه مسافر ابديتم، چشمم به توست.

آن روز كه اميدم از همه جا قطع شود، چشمم به توست. (1)

آن روز كه بر بستر احتضار افتاده زبانم بند آيد، چشمم به توست. (2)

آن روز كه اقربا كنار بسترم مأيوسانه مرا مى نگرند، چشمم به توست. (3)

آن روز كه قلبم در سؤال قبر به تپش مى افتد، چشمم به توست.

آن روز كه ديگران در فراق من مى گريند، چشمم به توست.

آن روز كه هر كس به منافع خود مى انديشد، چشمم به توست.

آن روز كه هيچ كس به فكر آخرتم نيست، چشمم به توست.

آن روز كه نزديكان و همسايگان براى بدرقه آخرتم حاضر شوند، چشمم به توست.

آن روز كه جنازه ام بر دوش مردم تشييع مى شود، چشمم به توست.(4)

آن روز كه زير دست غسال اين رو و آن رو مى شوم، چشمم به توست. (5)

آن روز كه بيل و كلنگ اشنايان خانه گورم را مى كنند، چشمم به توست.

آن روز كه در سراشيبى قبرم مى گذارند، چشمم به توست.

آن روز كه لحدم را مى چينند و خاك مى ريزند و قبرم را محكم

ص: 44

مى كوبند، چشمم به توست.

آن روز كه تك و تنها، غريب و بى پناه، رهايم مى كنند، چشمم به توست.

آن روز كه همه بى خداحافظى مرا رها كرده و مى روند مغازه ها باز كرده و كارها از سر مى گيرند، چشمم به توست.

آن روز كه عزاداران غمشان مى كاهد و لبخند جاى غمشان مى نشيند، چشمم به توست.

آن روز كه پيشت مى آيم و غريب تازه واردم، چشمم به توست.

آن روز كه به رحمت تو سخت محتاجم، چشمم به توست. (1)

آن روز كه فقيرم، ضعيفم، بى كسم، چشمم به توست.

آن روز كه به آستان تو فرو آمده ام، چشمم به توست.

اميد دارم فقر آخرتم را رفع كنى.

با بى نيازيت بى نيازم كنى.

در سايه عفو و كرمت ايمنم كنى.

كريم بى بديل

در آتشت مرا مسوزان. (2)

در دوزخت حبسم مكن.

خوش گمانيم را تكذيب مكن.

از پاداش آخرتت محرومم مساز.

تو آرزوى منى.

تو نور چشم منى.

تو تكيه گاه منى.

ص: 45

تو به دست خالى ام آگاهى.

اگر بناست به آتشم كشى، فقط به آتش عشقت مرا بسوزان.

اگر بناست جدايم كنى، از تعلقات آخرت سوز جدايم كن.

اگر بناست تنبيهم كنى، به معرفتت تنبيهم كن.

اگر بناست مرا بكشى، هواى نفسم را بكش.

اگر بناست خوارم كنى، خوارى تواضع و خشوع دل بمن ده.

اگر بناست اسيرم كنى، دلم اسير محبتت كن.

اگر بناست مرا بشكنى، دلم را بشكن تا نزدت عزيز شود.

اگر بناست رهايم كنى، از بند دنيا رهايم كن.

«اخْرِجْ حُبَّ الدُّنيا مِنْ قَلْبي.»

عشق دنيا را از دلم خارج كن.

دلم از اغيار پاك كن.

بناى عشقت را در دلم بساز.

بر فرش دلم بنشين.

دلم را از تصرف عشق هاى كاذب تطهير كن.

نگاهم را به غير ابديت وجودت كور كن.

دلم را حرم خود كن و از تعفن نامحرمانِ عشق نما شستشو ده.

كه اگر دلم تطهير نكنى، شستشو ندهى، از اشغال خارج نكنى، فردا طعمه آتشى است كه نارُ اللَّهِ الْمُوقَدَةُ الَّتِي تَطَّلِعُ عَلَى الأَفْئِدَةِ.

در آتشى سقوط مى كنم كه حتى دلم را هم مى سوزاند.

موريانه اغيار حتى به دل هم رحم نمى كند وقتى پوسيده شده عاقبتى جز آتش ندارد.

ص: 46

ى ا جواداً لا يبخل

اگر مرگ اين روزها به سراغم آيد،

و كوله ام از عمل خالى باشد،

در واپسين لحظات عمرم باحسرت و اشك فقط با تو يك نجوى دارم.

خدايا، زبان به اعتراف مى گشايم كه زشتم.

خدايا، اذعان مى كنم كه قاصر و مقصرم.

خدايا، تسليم تقدير پاداش توام.

تسليم فرمان و حكم ربوبى توام.

قضاى مجازاتيم اگر چه دوزخ باشد، حقِ با توست.

به التماسم اعتنا نكنى، حقِ با توست.

ولى خداى عزيز من

كى از تو سزاوار عفو است. (1)

كى از تو سزاوار چشم پوشى ز خلق است.

كى از تو به رحمت و مهر سبقت گرفته است.

بيچاره اى ناله از دل بر آورده كه دست خاليش را مى بينى.

قبر سراى تنهايى اوست.

حساب قيامت جلوه ورشكستگى اوست.

به چه كسى پناه برم اگر گناهم را نبخشى. (2)

به كى پناه برم اگر عنايتت را از من برگردانى؟ (3)

ص: 47

نزد كى التماس كنم اگر از دوشم بار برندارى؟ (1)

كى به من رحم مى كند اگر ترحمم نكنى؟ (2)

بخشش كى را اميد ورزم اگر رويت از من برگردانى؟ (3)

از گناهم به كجا فرار كنم اگر مرگ گريبانم بگيرد؟ (4)

با همه گناهم اميدى جز بخششت ندارم.

چيزى را گدايى مى كنم كه استحقاقش را ندارم. (5)

به عفوى مى نگرم كه شايسته اش نيستم.

به اغماضى التماس مى كنم كه زمينه اش را ندارم.

ولى تو اهل اغماضى،

اهل عفوى،

دست گير سائلى،

مددكار بنده اى،

عاشق اشك نادمى،

كى بر رحمت از تو سبقت گرفت؟

كى بر گذشت و اغماض از تو سبقت گرفت؟

كى بر بنده نوازى از تو سبقت گرفت؟

كى بر پرده پوشى از تو سبقت گرفت؟

كى بر سريع الرضا بودن از تو سبقت گرفت؟

كى بر پاسخ مثبت گفتن از تو سبقت گرفت؟

عزيز دلم

تو به موسايت فرمودى فرعون در لحظات آخر عمرش كه تو را

ص: 48

مى خواند و جوابش ندادى، اگر مرا مى خواند جوابش مى دادم.

ممكن است مرا از فرعون بدتر بدانى؟

به وحدانيت تو ايمان دارم.

به بى شريك بودنت اذعان دارم.

به سلطنت مطلقت اعتراف دارم.

به عفو و گذشتت چشم دارم.

به كبرياييت تسليمم.

به مهر و لطفت محتاجم.

رب ودود

تو آن منبع مهر و سخايى كه همه كافران از تو رزق مى جويند.

همه منكران وجودت از تو روزى مى خورند.

همه جباران خون آشام از ربوبيت تو بهره مى گيرند.

آن ها كه التماسى ندارند،

درك فقر نمى كنند،

خود را بنده ات نمى دانند،

لاف استغنا مى زنند،

ادعاى كبريايى دارند.

خون بندگانت به شيشه مى كنند.

مستكبرانه در برابرت ساز أَنَا رَبُّكُمُ الأَعْلى مى زنند.

به مظلومان با قهر و جبروت مى گويند لَئِنِ اتَّخَذْتَ إِلهَاً غَيْرِي لأَجْعَلَنَّكَ مِنَ الْمَسْجُونِينَ.

به تمام بندگان بى غيرت و حق نشناس عطا مى كنى.

ص: 49

نخواسته مى دهى.

بى استحقاق انعام مى كنى.

گويا آن ها وظيفه ندارند فقط تويى كه بايد انعام كنى.

خدايا، با من كه به همه فضائلت، بركاتت، الطافت، اكرامت، انعامت، احسانت و سخايت معترفم چه مى كنى؟

درِ خانه ات را مى كوبم.

از التماس دست بر نمى دارم.

با دست اميد حلقه در احسانت را به صدا در آوردم.

از من روى بر مگردان. (1)

بنده خسته دلت را بپذير.

خشمت را طاقت ندارم.

آتش دوزخت را تحمل ندارم.

پوست نازك من و آتش؟

استخوان باريك من و آتش؟

صورت لطيف من و آتش؟(2)

چشمان حساس من و آتش؟

قهرت را به اور ندارم.

روى گردانيت را تحمل ندارم.

جز عفوت انتظارى ندارم.

جز پرده پوشى بر گناهم اميد ندارم.

جز بخشش خطايم پناهى ندارم.

خدايا، تو فراتر از كلامت عمل مى كنى.

ص: 50

تجسم لطفت فراتر از سفارش توست.

خدايا، قدرتت همه عالم وجود را پر كرده.

آن كس كه ظلم مى كند و بر بندگانت جفا مى كند، از قدرت تو خارج نيست.

از ديد تو بيرون نيست.

حلم توست كه ظالم احساس امنيت مى كند.

صبر توست كه كافر يكّه تازى مى كند.

جهل اوست كه احساس ميدان دارى مى كند.

بيچارگى اوست كه احساس مجازات نمى كند.

همه چيز به يدِ توست.

و ما همه خلع سلاحيم.

آن روز كه يد قدرت تو مصلحت كند.

و ظالم را بر مؤاخذه ظلمش اراده كند.

طرفه عينى مهلت بر جفا كار نيست.

عزيز مقتدر

تو به سائل نوازى امر كردى از تو چه انتظار است؟

تو به دست گيرى درماندگان امر كردى از تو چه انتظار است؟

تو به اغماض جفاكاران چشم دارى از تو چه انتظار است؟

تو به وصل هر قطع كننده امر كردى از تو چه انتظار است؟

تو به افشا نكردن زشتى ها نظردارى از تو چه انتظار است؟

تو به مهر ورزيدن به زير دستان امر كردى از تو چه انتظار است؟

تو به رحم و شفقت سفارش كردى از تو چه انتظار است؟

ص: 51

تو ستارى، تو غفارى، تو ودودى، تو كريمى، تو رؤوفى و جوادى.

خداى عزيز

آنچه خوبان از تو مى خواهند از تو مى خواهم.

آنچه مهدى زهرا در دعاى نيمه شبش از تو مى خواهد، از تو مى خواهم.

آنچه صالحان امت با اشك و تضرّع از تو مى خواهند از تو مى خواهم.

آنچه پيران آبرومند با محاسن سفيد التماست مى كنند، از تو مى خواهم.

آنچه بى گناهان معصوم از تو مى خواهند، از تو مى خواهم.

آنچه در دعاى ائمه معصومين يعنى محمد و آلش از خير و بركت از تو مى خواهند، از تو مى خواهم.

آنچه كه شهيدان در خلوت قبل از عمليات از تو خواسته اند، از تو مى خواهم.

آنچه كه خير و دنيا و آخرت است، از تو مى خواهم.

آنچه رمز رضايت توست، از تو مى خواهم.

آنچه نقطه وصل به توست، از تو مى خواهم.

آنچه مرا به جوار قربت نزديك ترم مى كند، از تو مى خواهم.

آنچه از جهنم و قهر و غضبت دورت مى كند، از تو مى خواهم.

خير و بركاتت را براى خود و اهل و عيال و فرزند و اقوام و همسايه و برادران دينى ام از تو مى خواهم.

مهربان تر از هر مهربانى

اگر عمر طولانى از تو مى خواهم كه صرف طاعت و بندگى ات

ص: 52

شود؛ (1)

اگر مال و فرزند از تو مى خواهم كه صرف رضايتت شود؛

اگر جاه و مقام از تو مى خواهم كه دستگير بندگانت شود؛

اگر زندگى دنيا از تو مى خواهم كه تبديل به حيات طيبه شود؛ (2)

ولى

اگر مالم وزر و وبال آخرتم گردد، از من بگير.

اگر دنيايم گرفتارى حساب و عقاب در برزخ و آخرت برانگيزد، از من بگير.

اگر داشته هايم به سوء الحساب در عقبات قيامت منجر شود، از من بگير.

اگر مقام و جايگاهم عامل نارضايتى تو در قيامت باشد، از من بگير.

اگر رزقم عامل خودخواهى و فقير راندن باشد، از من بگير.

اگر نيازم مرا به خانه غير خودت بكشاند، از من بگير.

خدايا، كسالتى را كه در وجودم باعث سستى مناجاتت شود، از من دور كن.

خدايا، بخلى را كه باعث دوريم از رحمتت گردد، از من دور كن.

خدايا، قساوتى را كه باعث قطع اشكم از خوف تو گردد، از من دور كن.

خدايا، غفلتى را كه مرا به خودم واگذارد، از من دور كن.

خدايا، سستى كه مرا از شكرگزارى نعمت هايت فاصله دهد، از من دور كن.

خدايا، لذاتى كه مرا سرمست كرده و از يادت غافل كند، از من دور

ص: 53

كن.

خدايا، زشتى هايى كه مرا در قيامت از حوض كوثر رسولت محروم كند، از من دور كن.

صحت بدنى از تو مى خواهم كه عبادتت كنم.

قوّتى از تو مى خواهم كه شكرگزارت باشم.

سلامتى از تو مى خواهم تا تحصيل رضايت كنم.

توجّهى از تو مى خواهم تا مكر شيطان را غفلت نكنم.

عمرى از تو مى خواهم تا در ظرف آن آخرتم را بسازم.

رزقى از تو مى خواهم كه آنى از شكر و سپاست غافل نمانم.

قلبى از تو مى خواهم كه هميشه در خضوع و خشوع تو و مالامال از عشق تو باشد.

نمازى از تو مى خواهم كه بالا رود و مقبول تو گردد.

نجواى عشق ؛ ؛ ص53

سى از تو مى خواهم كه در هر حال مؤدبانه از تو راضى باشد.

ايمانى از تو مى خواهم كه هميشه در قلبم ريشه داشته باشد. (1)

يقينى از تو مى خواهم كه هميشه تسليم تقديرهايت باشد. (2)

ورعى از تو مى خواهم كه تسليم نفس و ذلت گناه نگردم. (3)

خداى غفور

تو بهشت را براى پاكان آفريدى.

تو جز پاك سيرتان و پاك انديشان را در بهشت راه نمى دهى.

تو محمد و آلش را چون پاكند سرور بهشت قرار داده اى.

خدايا، اگر مرا به جرم ناپاكى از بهشتت برانى، عين عدل است.

اگر مرا از گناهم ببخشى و تطهيرم كنى و بهشتم برى، عين فضل

ص: 54

است.

خدايا، به خودت قسم چون يقين دارم رسولت محمد مصطفى را دوست دارى،

اگر مرا ببخشى، رسولت را خوشحال كرده اى. (1)

اگر مرا ببخشى، على را خوشحال كرده اى.

اگر مرا ببخشى، فاطمه را خوشحال كرده اى.

اگر مرا ببخشى، ائمه دين را خوشحال كرده اى.

اگر مرا ببخشى، مهدى عزيز را خوشحال كرده اى.

اگر مرا نبخشى و به دوزخم برى، دشمنانت را دلشاد كرده اى و رضاى رسولت را بر شادى دشمنانت ترجيح داده اى. (2)

خدايا، به عفوت مى نگرم، به گناهم ننگر.

به بهشتت مى انديشم، به عقوبتم ننگر.

به همجوارى محمد و آلش اميد دارم، به بديم ننگر.

رفيق مهربانم، دلسوز همه حالم

شب هنگام همه درها را مى بندند فقط بيت توست كه عاشق مى پذيرد.

فقط خانه توست كه به روى همه باز است.

فقط درگاه توست كه غلغله شيفتگان است.

فقط درِ خانه تو مأمن و مأواى بى پناهان است.

فقط تو اشكم را مى بينى. گريه ام را مى شنوى.

خدا خدايم را گوش مى كنى.

در جمود چشمم به دل نهيب مى زنم.

ص: 55

به قطره قطره اشك تو خدا نظاره مى كند.

چرا ميان گريه ها خدا خدا نمى كنى.

....

ص: 56

كيست كه مطيع محض تو نباشد؟

كيست كه در دل دريا ثنايت نگويد؟

كيست كه مديون مهر و لطفت نباشد؟

فقط ناسپاس كلاس عالم منم.

تنبل و زمين گير از امر تو منم.

درگير هواى نفس اماره منم.

آن كه شرط بندگى فراموشش شده منم.

آن كه گير فخر و منيت شده منم.

آن كه راه را به بيراهه مى رود منم.

آن كه دستش را از دست تو جدا كرده منم.

آن كه عقلش در تهديد هوس كور شده منم.

آن كه بى پروا نمكدان مى شكند منم.

آن كه ابزار معرفتش را عاطل گذاشته منم.

خداى رؤوف

آن كه سزاست دستش بگيرى منم.

آن كه جن و ملك غبطه اش مى خورند منم.

آن كه خليفه تو در زمين بوده و هست منم.

آن كه اكنون به التماس درگاهت آمده منم.

آن كه رأفت و رحمتت مى جويد منم.

آن كه خسارت منيت را ديده منم.

به خودت وصلم كن.

ز غير تو قطعم كن.

ص: 58

به لحظه لحظه عمرم با مهر نگاهم كن.

به دنيا و آخرتم با ديده اغماض نگاهم كن.

خداى ودود

بنده آلوده به گناهت سرخورده از تمرد برگشته.

حلقه در آقاييت با دست لرزان مى كوبد.

گناهانى كه عذاب آورند بر من ببخش. (1)

گناهانى كه تغيير نعمتت مى دهند بر من ببخش. (2)

گناهانى كه حبس دعا مى كنند بر من ببخش.(3)

گناهانى كه بلا نازل مى كنند بر من ببخش. (4)

من عاصى درگاه توام بر من مگير.

من مهر خسارت به پيشانيم، بر من مگير.

من از هر مخلوقى كمتر و نالايق ترم بر من مگير.

من به پاس عصيان از چشم تو ساقط شده ام بر من مگير.

من عذر خواه و نادمم بر من مگير.

خداى توبه پذير

مرا به بازگشت و توبه دستگير.

مرا به بريدن از گناه و وصل دستگير.

مرا ز چنگ دشمن داخل و خارج دستگير.

مرا به خيل خوبانت دستگير.

مرا به آمرزش هرچه زشتى است دستگير. (5)

مرا به محو هرچه ناپاكى و خطاست دستگير.(6)

خداى رؤوف

ص: 59

به جود و سخايت مرا به خود نزديك كن. (1)

به خيل وسيع نعمت هايت مرا شاكر كن. (2)

نقطه سكينه و ثبات دلم يعنى ذكر و يادت را به من الهام كن. (3)

خاضعانه التماست مى كنم ز من بگذر. (4)

خاشعانه اشك ريزان تمنايت مى كنم بگذر. (5)

كى درِ خانه ات را مى كوبد.

من كه از هر گدايى فقيرترم.

من كه به انواع بلا گرفتارم.

من كه سخت عاجز و دل خسته ام.

من كه به تو دلبسته و دل شيفته ام.

من كه به لحظه لحظه مهرت وابسته ام.

من كه هواى غير تو را سخت بيگانه ام.

دستم بگير كه بى تو سخت پريشانم.

خداى عزيز

جز تو كيست كه گناهم ببخشد؟ (6)

جز تو كيست كه عيوبم بپوشد؟ (7)

جز تو كيست كه زشتى هاى بنده اش را به زيبايى بدل كند؟ (8)

جز تو كيست كه بنده نوازى كند؟

جز تو كيست كه حلمى به حجم رحمت واسعه اش با بنده داشته باشد؟

به وحدانيتت قسم فقط حمد و ثنا از آن توست.

كه با من اين همه خوبى.

ص: 60

كه با من اين همه مهربانى.

كه با من اين همه اهل اغماضى.

كه با من اين همه اهل عطايى.

كه با من اين همه آشتى و در صلحى.

چه بسيار زشتى هايم پوشاندى. (1)

چه بسيار بلاها كه از من دور كردى. (2)

چه بسيار لغزش ها كه مرا حفظ كردى. (3)

چه بسيار بدى ها كه از من دفع كردى. (4)

چه بسيار ستايش ها كه اهلش نبودم بر زبان ديگران جارى كردى. (5)

اين منم كه به خود ظلم كردم. (6)

اين منم كه با نادانى جسور شدم. (7)

اين منم كه بدحالى ام از حد گذشته. (8)

اين منم كه اطاعتم كم و كوتاه شده. (9)

اين منم كه هوس ها زمين گيرم كرده. (10)

اين منم كه در حصار آرزوهاى دور دنيا زندانى شده ام. (11)

اين منم كه دنيا فريبم داده فكر كرده ام اين عجوزه عروس نما هر لحظه حجله نشين مال من است. (12)

اين منم كه نفس اماره به خيانتم كشانده. (13)

اين منم كه مسامحه كاريم سرعت بندگى و اطاعتم را از من گرفته. (14)

ص: 61

اين منم كه سهل انگارى ام افتخار بندگى ام را سلب كرده.

خداى عزيز

به عزتت قسم به پاس زشتى هايم دعاها و خدا خدايم را محبوس نكنى. (1)

به عزتت قسم به پاس گناهانِ دور از چشم مخلوق، رسوايم نسازى. (2)

به عزتت قسم به پاس گناهان خلوتم در مجازاتم تعجيل نكنى. (3)

به عزتت قسم به پاس تداوم شهوت ها و غفلت ها و ندانم كارى هايم مرا به عقوبت زودرس نگيرى.

به عزتت قسم در همه حال بر من رؤوف و مهربان باشد. (4)

به عزتت قسم در همه كارها بر من عطوف و نرم باشد. (5)

خداى عزيز، رب ودود

جز تو كسى را ندارم.

جز به رحمتت به ديگرى چشمى ندارم.(6)

جز درِ مهرت حلقه در ديگرى نمى شناسم.

جز نگاه سر تا پا مهربانى تو نگاهى را نمى بينم.

خداى من

تو آزادى و اختيار را برايم رقم زدى.

تو جبر اعمال را از من برداشتى.

تو بهشت را به پاس خوش انتخابى، به من وعده دادى.

تو دوزخ را به قيمت پى گرفتن هوى و هوس ها وعيدم دادى.

ص: 62

تو همه انبيا و اوصياءشان را براى بيان اين وعده و وعيدها ارسالم داشتى.

تو قرآن ناطق و صامت را براى تذكر و ياد اين حسن انتخاب ها و پرهيز از سوء انتخابم نازل كردى.

ولى بيچارگى به من روى آورد.

هواى نفسم را تبعيت كردم. (1)

از دشمن قسم خورده اى كه گناه را برايم آراسته بود نهراسيدم. (2)

به فريب كارى و اغواى دشمنان تو اعتماد كردم.

اين بى توجهى ها مرا به تجاوز از حدود تو واداشت. (3)

مرا به مخالفت از اوامرت كشاند. (4)

الان خسته دل آمده ام.

عذر خواهم، پشيمانم، شكسته دلم، عفوت را مى طلبم،

آمرزشت را مى خواهم.

اقرار به زشتى دارم، اذعان و اعتراف به گناهم دارم. (5)

از تعفن گناهم به كجا فرار كنم؟ (6)

پناهى ندارم. (7)

كجا رو كنم؟

اگر امروز به خود آمده ام، مرهون توام.

اگر امروز به گذشته ام تأسف مى خورم، مديون توام.

اگر دستم را گرفته اى از غرق شدن نجاتم داده اى، بدهكار لطف توام.

اگر در بين راه توبه كردم و از ميان شعله هاى گناه خارجم كردى،

ص: 63

سپاس گذار توام.

اگر اجازه ندادى به كفر عملى بيافتم تا كافر محشور شوم، ممنون توام.

تويى كه التماست مى كنم عذرم بپذيرى. (1)

تويى كه التماست مى كنم در سايه درخت سبز رحمتت واردم كنى. (2)

تويى كه التماست مى كنم به بدحاليم رحم كنى. (3)

تويى كه التماست مى كنم از بند عقوبت و رنج گناه رهايم كنى.(4)

خداى رحيم

تو ضعف بدنم را در برابر آتش مى دانى. (5)

تو نازكى پوستم را آگاهى. (6)

تو بر ظرافت استخوان هايم آگاهى. (7)

تو ناتوانيم را در برابر هر سختى مى دانى.

تو بى تابيم را وقتى انگشتم به آتش نزديك شود، مى دانى.

تو سختى هاى كمرشكن دنيا را بر منِ ضعيف مى دانى. (8)

سختى هايى كه با همه رنج و بلايش، كم عمرند و مى گذرند. (9)

در عذاب آتش دوزخ با همه شدتش چگونه محكوم شوم؟ (10)

عذابى كه طولانى و بادوام است. (11)

عذابى كه بى تخفيف و انتقام توست. (12)

عذابى كه تجسمِ غضب و سخط توست. (13)

چگونه در عذاب دوزخت بسوزم با اين همه ضعف و ناتوانى؟

ص: 64

چگونه در عذاب دوزخت بسوزم در حالى كه تحمل گرمى آفتاب ندارم؟

چگونه در عذاب دوزخت بسوزم در حالى كه يك لحظه آتش دنيا برايم قابل تحمل نيست؟

چگونه در عذاب دوزخت بسوزم در حالى كه آتش آخرت قابل مقايسه با آتش دنيا نيست؟

خدايا

شيطان جهنم را براى من عذاب و شكنجه اى نسيه اى جلوه داد.

سوزندگى و دردناكى اش را پشت لذت گناه پنهان كرد.

فكر و انديشه تجسم گناه به صورت عذاب را از ذهنم خارج كرد.

دلم را برد و درِ خانه لذت هاى آنى به زانو در آورد.

قلبم را با هوس گره زد.

به لذت نقدِ گناه ذهنم را متمركز كرد.

آينده قطعى و نزديك تبلور گناه را به صورت آتش دوزخ از يادم برد.

هيهات كه بنده موحدت را در شعله دوزخش بينى، نجاتش ندهى.(1)

هيهات دلى را كه به معرفت تو زنده بود در شعله دوزخش بينى، نجاتش ندهى.(2)

هيهات زبانى را كه به ذكر و ياد تو گويا بوده در دوزخش بينى، نجاتش ندهى. (3)

هيهات دست و پايى را كه عبادتت كرده اند در دوزخش بينى،

ص: 65

نجاتش ندهى.

تو كريم تر از آنى كه بنده ات را رها كنى. (1)

تو رؤوف تر از آنى كه با همه جاذبه ات بنده ات را آن روز دفع كنى. (2)

تو رحيم تر از آنى كه بنده اى را كه خودت مأوايش داده بودى آواره كنى. (3)

تو مهربان تر از آنى، عبدى كه تمام زندگى دنيايش را كفايت كردى تسليم بلاى آخرت كنى. (4)

عزيز دل ها

نمى دانم چهره اى كه براى عظمت تو به خاك افتاده و سجده كرده به آتش خواهى سوزاند؟ (5)

نمى دانم زبانى كه باصداقت به وحدانيت تو اعتراف كرده به آتش خواهى سوزاند؟ (6)

نمى دانم زبانى كه فقط مدح و ثناى تو كرده و نعمت هايت را شمرده به آتش خواهى سوزاند؟ (7)

نمى دانم قلبى كه ظرف عشق تو بوده و به عبوديت تو اعتراف داشته به آتش خواهى سوزاند؟ (8)

نمى دانم دلى كه از معرفت تو سرشار بوده به آتش خواهى سوزاند؟ (9)

نمى دانم بدنى كه براى عبادتت تلاش كرده به آتش خواهى سوزاند؟

(10)

نمى دانم دست و پايى كه به استغفار و آمرزشت سخت كوشيده به

ص: 66

آتش خواهى سوزاند؟وَاشارَتْ بِا مولاى ودود از كدامين سختى به تو شكايت كنم؟ (1)

از كدامين رنج آخرتى در محضر تو ناله كنم؟ (2)

از كدامين دورى از رحمتت كه مفارقتش مرا مى كشد ضجه زنم؟

آيا از شدت عذاب آخرت خون گريه كنم؟ (3)(4)ام لِطُولِ الْبَلاءِ وَمُدَّتِهِ.(5) فَلَئِنْ صَيرْتَني لِلْعُقُوباتِ مَعَ اعْدائِكَ.(6)وَجَمَعْتَ بَينى وَبَينَ اهْلِ بَلائِكَ.(7)وَفَرَّقْتَ بَينى وَبَينَ احِبّائِكَ وَاوْليائِكَ.(8)ا سَيدِى فَكَيفَ لى.(9)وَانَا عَبْدُكَ الضَّعيفُ الذَّليلُ.

من بنده حقير و ناچيز توام. (1)

ورشكسته اى هستم كه تنها سرمايه ام لطف تو است.

تنها سرمايه ام عفو تو است.

تنها سرمايه ام نگاه مهربان تو است.

تنها سرمايه ام دست نوازش تو است.

تنها سرمايه ام لبخند رضاى توست.

تنها سرمايه ام چشم اغماض تو است.

گر مرا به جهنم برى گيرم كه عذابت را تحمل كنم، فراقت را چه كنم؟ (2)

گيرم كه آتش دوزخت را بپذيرم، از كرمت چگونه بگذرم؟ (3)

گيرم كه بلا را به جان بخرم، دورى حسين را چه كنم؟

گيرم كه رنج سوختن را تحمل كنم، محروميت از شفاعت درگاهت را چه كنم؟

گيرم تازيانه خازنان دوزخ را تحمل كنم، هجران روى ياران را چه كنم؟

خداى رؤوف

صادقانه قسم مى خورم اگر در دوزخ اذن سخن گفتنم دهى، (4)

با ضجه و ناله (5)

با فرياد و گريه (6)

ندايت مى كنم عزيز من كجايى؟ (7)

هجرانت مرا كشت.

دورى و فراقت مرا سوزاند.

ص: 68

اى اوج آرزوهاى من. (1)

اى فريادرس من. (2)

اى محبوب دل من. (3)

اى خداى من. (4)

خداى خوبم

چگونه تصور كنم بنده نافرمانت را كه اقرار به زشتى اش دارد به جرم مخالفتش به زندان جهنم اندازى؟ (5)

به جرم گناهش طعم عذابت را به او بچشانى؟ (6)

در طبقات دوزخ حبسش كنى؟ (7)

به درگاهت ضجه مى زند. (8)

ضجه كسى كه رحمتت را آرزو مى كند. (9)

و در لهيب دوزخت به زبان موحدين ندايت مى كند. (10)

معتقد به ربوبيتت به تو توسل مى جويد. (11)

دستش را به سويت دراز كرده.

چون غريقى دامن مهرت را گرفته.

خداى عزيز

چگونه در جهنمت لحظه لحظه بسوزم در حالى كه چشم اميدم به حلم توست؟ (12)

چگونه در جهنمى كه مرگى نيست و عذاب دايمى است من بسوزم در حالى كه چشم التماسم به فضل و رحمت توست؟ (13)

چگونه در ميان شعله ها بال بال زنم در حالى كه تو با مهر و رأفتت صداى ناله ام را بشنوى و جايم را ببينى؟ (14)

ص: 69

چگونه شراره هاى كوه پيكر آتش مرا بربايد و حال آن كه ضعف و ناتوانيم را تو مى دانى؟ (1)

چگونه بين طبقات آتش جهنم دست و پا زنم و حال آن كه صداقتم را در اين كه دوستت دارم مى دانى؟ (2)

چگونه خازنان جهنم را مأمور شكنجه ام كنى در حالى كه نداى يارب يا رب گفتنم را مى شنوى؟ (3)

چگونه كسى را كه اميد به فضل تو در آزاديش از حبس جهنم دارد بى اعتنا رهايش كنى؟ (4)

هيهات، (5)

حاشا به كرمت.

حاشا به فضلت.

حاشا به انعامت.

حاشا به اكرامت.

حاشا به بنده نوازيت.

حاشا به ذره پروريت.

خداى من تو اين گونه نيستى،

از تو اين موارد را سراغ ندارم،

از فضل و عفوت انتظار ديگرى دارم.

تو با موحدان به نيكى عمل مى كنى. (6)

تو با ملتمسان به احسان مى نگرى.

تو زشتكاران معترف را به آغوش مى پذيرى.

تو يا رب گويان را پاسخ مى دهى.

ص: 70

تو ناله كنان عاشق را به آتش نمى برى.

تو بنده نوازى را به ما ياد داده اى.

تو حمايت از ضعفا را سفارش كرده اى.

تو عفو و اغماض به بن بست رسيدگان را ياد كرده اى.

تو دستگيرى از سرخوردگان را تأكيد داشته اى.

خداى غفور

جهنم حكمت و مصلحت توست.

جهنم در چرخه خلقت ضرورتى محتوم و تقديرى حكيمانه است. (1)

جهنم جزاى حريم شكنان بى پروائى است كه با تو اعلام جنگ كرده اند.

جهنم جاى معاندان و كفار و زشت سيرتان از بندگان توست.

اگر اين حكمت و مصلحت نبود، رأفت و مهرت جهنم را سرد و سلامت مى كرد. (2)

اگر اين ضرورت حكيمانه در خلقت دوزخ نمى بود هيچ كس را در آتش نمى بردى. (3)

اين ضرورت است كه قسم خورده اى كافران را به جهنم برى. (4)

ظالمان را بسوزانى.

يزيديان را به قهر و سخط و خشمت بگيرى.

ولى اى صاحب انعام و عطاء و جوايز نيكو.

مؤمن مثل فاسق است؟ (5)

ص: 71

پليد مثل نادم است؟

جاهل مثل عامد است؟

هرگز!!!

خداى رؤوف

امشب آمده ام.

نادم آمده ام.

با شكسته دلى زبان به عذر تقصير گشوده ام.

با پشيمانى اعتراف به زشتى هايم مى كنم.

با خجالت از گذشته سياه شرمنده ام.

به قدرتت، به حكمتت، به فرمان نافذت.

امشب همه گناهانم ببخش. (1)

از جرم و گناهم اغماض كن.(2)

همه زشتى هايم بپوشان. (3)

همه بدى هايى را كه ريشه در جهالتم داشته بر من بگذر.(4)

همه فجايع اعمالم را كه فرشتگانت نوشته اند بر من عفو كن. (5)

هر چه دارم تو گواهى. (6)

هرچه كرده ام تو ناظرى. (7)

هر چه در خفا سر زده تو شاهدى. (8)

هر چه همه نمى دانند تو عالمى.

خداى مهربانم

به اعظم اسماء و صفاتت، به ذات پاكت قسم از تو مى خواهم شب و روزم را به ذكرت پر كن. (9)

ص: 72

عمرم به يادت آباد كن. (1)

مرا به خدمت هميشه ات به كار گير. (2)

اعمالم در ظرف عمرم قبول كن. (3)

زبان و دلم را، قول و فعلم را يكى كن.

روزگارم را فقط به خدمت خودت مستدام دار. (4)

همه اندامم را به طاعتت نيرو بخش. (5)

اراده ام را بر تصميمات الهى شدنم محكم كن. (6)

تلاش پيوسته و مداوم بر ترس و خشيتت به من عنايت كن. (7)

سيمم را على الدوام به خودت وصل كن. (8)

كمكم كن در ميدان بندگى بر همگان سبقت گيرم، (9)

در خيل خوبان در اشتياق به وصال قربت سرعت گيرم.(10)

مثل مخلصين بى غش، به تو نزديك شوم.

مثل اهل يقين از تو بترسم. (11)

همراه مؤمنين در جوارت گرد آيم. (12)

خداى محبوبم

هر كس مرا به زشتى بخواهد، به خودش برگردان. (13)

هر كس نقشه و مكرى سر راه بندگيم بيارد، با مكرت بگيرش. (14)

از بهترين بندگانت قرارم ده. (15)

مرا در منزلت و شأن، به خودت تقرب ده. (16)

به نزديكى و وصال به سويت، مرا خصوصى كن. (17)

به مجد و كرمت لطف خاصت را شامل حالم كن. (18)

زبانم را به ياد خودت گويا كن. (19)

قلبم از محبتت مالامال كن. (20)

دعايم به حسن اجابت قرين كن.(21)

لغزش ها و خطاهايم بگذر و بيامرز. (22)

رب ودود

ص73

به سوى تو كرده ام. (1)

دست به سويت دراز كرده ام. (2)

دعايم بى پاسخ مگذار. (3)

اميدم از فضل و كرمت نااميد مكن. (4)

مرا به آرزوهايم برسان. (5)

از شر دشمنانت مرا كفايت كن. (6)ارْحَم مَنْ رَأسُ ماله الرَّجاءُ.(7)وَسِلاحُهُ الْبُكاءُ.(8)ا سابِغَ النِّعَمِ.(9)ا دافِعَ النِّقَم.(10) وَافْعَلْ بى ما انْتَ اهْلُهُ.

ص75

ص:76

دادى. (1)

خلقتم را كامل و زيبا آفريدى. (2)

رفع نياز قبل از درك نيازم كردى.

در آغاز خلقتم غذاى كاملى از شير مادر عنايتم كردى. (3)

قلب مادرم را براى پرستاريم پر از مهر و عاطفه كردى. (4)

مرا از موج آزار جن و شيطان در امان گرفتى. (5)

كودك بودم، زبانم گشودى. (6)

قواى جسم و جانم را قوت دادى، به كمال رساندى. (7)

امواج معرفت فطرى را به قلبم الهام كردى. (8)

بذر ارزش هاى فطرى را در سرزمين جانم كشت كردى.

با عجايب خلقتت چشمم را به تعجب و شگفتى گشودى. (9)

با وسعت حكمت هايت در پهنه هستى مدهوشم فرمودى.

پهنه گسترده خلقت آسمان و زمين و موجودات عالم را نشانم دادى.

با قدرت و توانايى عقلم، ذكر و شكر نعمت هايت را متوجهم كردى.

و با بصيرت به مقام عاليت، طاعت و عبادتت را بر من واجب كردى.

قدرت فهم دعوت رسولانت را به من عنايت كردى.(10)

راه تحصيل رضايت را برايم ساده و هموار كردى.

در نزول اين همه نعمت و لطف، بر من منت گذاشتى. (11)

جهالت هايم مانع از نزول بى كران تا بى كران از نعمت هايت نشد. (12)

با وجود جسارتِ گناهم راه تقرب را به رويم نبستى. (13)

هر بار تو را خواندم، اجابتم كردى. (14)

ص: 79

هرگاه كه مطيع تو شدم، پاداشى كامل به من دادى.(1)

هر بار كه شكر نعمت هايت كردم، بر نعمتم افزودى. (2)

احسان و انعامت را بر من تمام كردى. (3)

چگونه نعمت هايت را بتوان بشماره آورد؟ (4)

اين همه نعمت هاى گسترده و بيكرانت را چگونه توانم به عدد آورم؟

كدامين عطا و بخششت را بتوانم شكرگزارى كنم. (5)

همگان از شمارش نعمت هايت عاجزند. (6)

ضررها و زيان هايى را كه از من بر گرداندى بيشتر از نعمت هايى است كه به من دادى. (7)

ضررهايى را كه از من دفع كرده اى جاهلم و الا خود را بيشتر بدهكار مى دانستم.

از كثرت تير بلاها كه از من برگرداندى جاهلم و الا خود را بيشتر مديون مى دانستم.

جلوه هاى لطفت را در حفظ و حراستم چگونه بوده جاهلم و الا به خاك بوسيت مى افتادم.

غرق درياى بيكران نعمت هايت احساس حيران و سرگردانى مى كنم.

در بستر گسترده زمانه هر چه تلاش و جد وجهد كنم تا شكر يك نعمتت را بجا آورم عاجزم. (8)

اگر امر كنى كره زمين را با پلك چشمم جارو كنم، از شكر يك نعمتت ناتوانم.

ص: 79

اگر به سجده بيفتم و تا آخر عمر به همان سجده اكتفا كنم، از شكر يك نعمتت قاصرم.

من كجا و شكر نعمت عقلم كجا؟

من كجا و شكر نعمت چشمم كجا؟

من كجا و شكر نعمت نطقم كجا؟

من كجا و شكر نعمت فكرم كجا؟

من كجا و شكر نعمت قلبم كجا؟

من كجا و شكر نعمت هوشم كجا؟

من كجا و شكر نعمت شعورم كجا؟

من كجا و شكر نعمت هدايتم كجا؟

من كجا و شكر نعمت ولايتم كجا؟

من كجا و شكر نعمت مخاطب ربّم كجا؟

من كجا و شكر نعمت بصيرتم كجا؟

من كجا و شكر نعمت جزاى بهشتم كجا؟

من كجا و شكر نعمت اشرف مخلوقاتم كجا؟

من كجا و شكر نعمت سلول هاى حسى و حركتيم كجا؟

من كجا و شكر نعمت دستگاه پمپاژ قلبم كجا؟

من كجا و شكر نعمت سوخت و ساز بدنم كجا؟

من كجا و شكر نعمت دستگاه توالد و تناسلم كجا؟

من كجا و شكر نعمت گردش خونم كجا؟

من كجا و شكر نعمت تصفيه خونم كجا؟

من كجا و شكر نعمت دفع بدنم كجا؟

ص: 80

كوچك تر از آنم كه بتوانم نعمت هايت را شماره كنم.

كوچك تر از آنم كه بتوانم عطا و بخشش هايت را شكر كنم.

كوچك تر از آنم كه بتوانم دريابم به من چه داده اى.

كوچك تر از آنم كه دريابم چه نعمت هايى در اختيارم نهاده اى.

چقدر مهربانى، چقدر رؤوفى، چقدر متعالى و عزيزى.

چقدر پاكى، چقدر منزهى، چقدر لايق حمد و ثنايى، چقدر در كبريايى فوق تصورى.

مرا به بندگى قبول كردى، ممنونتم.

مرا مخاطب تكليف و طاعتت قرار دادى، ممنونتم.

مرا نعمت عقل و فهم و ادراك دادى، ممنونتم.

مرا از صف همه مخلوقت ممتاز كردى، ممنونتم.

مرا مخاطب تكليف و مزين به عقلم كردى، ممنونتم.

مرا به پاداش خير و جزاى بهشت وعده دادى، ممنونتم.

مرا از سوار بر موج هوس پرهيز دادى، ممنونتم.

مرا به جوار قربت توان مأوا دادى، ممنونتم.

مرا به مصاحبت با فرشتگانت قدرت دادى، ممنونتم.

خداى عزيز

همين كه بتوانم نعمت هايت را بشمارم و شكر كنم، شكر ديگرى را مى طلبد.

همين كه پرده غفلت را برايم كنار زدى تا نعمتت را ببينم و سپاست گويم، شكر جديدى مى طلبد. (1)

ص: 81

خداى عزيز

چراغ خشيتت را آن گونه در دلم بيفروز كه گويا مى بينمت. (1)

ترست را در دلم آن چنان وارد كن كه گويا چشمم هيبتت را خاضعانه مى نگرد.

دلى كه از تو خشيت پيدا كند، بيمار نيست.

دلى كه از تو بترسد، از وساوس شيطانى رهيده است.

دلى كه از تو بترسد، شيطان در او راه ندارد.

دلى كه از تو شرم كند، همه اعضا و جوارح بدنش از تو حيا مى كنند.

دلى كه از تو حيا نكند، چشمش از ديدنت عاجز است.

كسى كه از تو نترسد، حجاب غفلت چشم دلش را كور كرده است.

عزيز دلم

دلى مى خواهم كه ظرف خوف تو باشد.

يقينى مى خواهم كه ببيند كه تو مى بينى.

شهودى مى خواهم كه ببيند تو مراقبى.

دلى كه از تو ترسيد، از غير تو نمى ترسد.

اگر از تو ترسيد، همه كس از او حساب مى برند و مى ترسند.

به تقوى و خدا محورى كمكم كن.

به فاصله گرفتن از گناه و زشتى كمكم كن.(2)

به پياده شدنم از موج هوس كمكم كن.

به حفظ حريم حضرتت كه خوبان پاس داشته اند كمكم كن.

ص: 82

به بريدن از لجام گسيختگى كه شيطان امرم مى كند كمكم كن.

با گناه و نافرمانيت مُهر شقاوت به پيشانيم مزن. (1)

با زشتى ام مرا از در خانه ات مران.

در قضاى محتومت خير برايم رقم زن. (2)

از قضاى شر كه مرا به چالش هاى سخت مى كشند، پناهم ده.

از قضاى تلخى كه آخرتم را تهديد كند، نجاتم ده.

تقديرهايت را بر من مبارك كن. (3)

از تقديرهاى مجازاتى و استدراجى و انتقامى به تو پناه مى برم.

دستم را از ارتكاب گناهانى كه تقدير شر درست مى كنند، كوتاه كن.

با فضل و كرمت بين من و زشتى هايى كه تقدير سوء برايم مى سازند، حايل و مانع بيافرين.

با نعمت هايت مرا بيازماى.

از نقمت هايت دورم كن.

از هر عملى كه تقدير نقمت به دنبالم روانه مى كند، حفظم كن.

آن گونه مرا تسليم تقديرهايت كن كه با عجله آينده را نخواهم و از پذيرش تقدير امروز تأخيرش را طلب نكنم. (4)

خداى رؤوف

روح بى نيازى از غير خودت را به من عطا كن. (5)

مرا به گدايى در خانه غير خودت مبتلا مكن.

ص: 83

عزت نفس و قناعت به تقديرهاى معيشتى ات به من كرم كن.

دستم را از دراز شدن به دريوزگى نزد غير كوتاه كن.

قلبم را به درجه عالى يقين نائل كن.(1)

رخسار اعمالم را با صفاى اخلاص رنگ آميزى كن. (2)

آن گونه ام كن كه ارزش اعمالم را فقط از تو بخواهم.

تشويق كارهايم را از غير تو نجويم.

نگاه بندگانت را در اعمال صالحم تمنا نكنم.

به تشويق ديگران در كارهاى خير چشم طمع ندوزم.

خداى من

چشم دلم را براى دريافت و مشاهده حقيقت نورانى كن. (3)

بصيرت و تيزبينى در دينم به من عطا كن. (4)

اندوه دلم را برطرف كن.

عيوبم را پرده پوشى كن.

شيطان را باخفت از من دور كن. (5)

شيطان چون شغالى كه در فكر شكار مرغ و خروس خانه هاست،

چون گرگى كه در فكر ربودن بره هاست،

چون شاهينى كه در فكر دريدن كبوتران است.

غدارى است كه در كمين من بينواست.

بى رحمى است كه در فكر جدا كردن من از شماست.

مطرودى است كه به دنبال تقويت حزب ضد خداست.

اغفالگرى است كه به هيچ كس نمى گويد من دشمنم با شما.

كاش فرشم را مى ربود،

ص: 84

كاش پولم را مى برد،

كاش به دنيايم طمع مى برد.

كاش خانه ام را به آتش مى كشيد.

كاش بر ويرانه دنيايم به شادى مى نشست.

به دينم چشم دوخته!

به ابتذال و لذت جويى و بد مستى ام كمر بسته!

به جدا كردنم از معبود دستورم داده.

به قطع ارتباط عاشقانه ام با خدايم نقشه كشيده.

به فناى دين و دنيا و آخرتم فكر كرده.

عظيم ترين پروژه اغفال و انحراف و سقوط را در دستور كارش قرار داده.

به كمتر از جهنمى شدن و سقوط در عذاب دوزخ رضايت نداده.

مرا طعمه خود قرار داده.

خداى من

تو مهربان تر از مادر، رؤوف تر از هر دلسوزى، مرا چون گرگ چنگ مى زند تا بربايد.

به گناه دعوتم مى كند، به عصيان امرم مى كند.

اگر موفق شود چون جوجه اى سر كنده ام.

اگر موفق شود از حيات ساقطم.

اگر موفق شود تفاله و متعفنم.

خداى من

درجات عالى آخرت را از تو مى خواهم. (1)

ص: 85

رفعت مقام در بهشت را فراتر از حور و غلمان از تو مى طلبم.

همجوارى خوبان و مقربين را از تو مسئلت دارم.

خدايا از اين كه سميع و بصير خلقم كردى، سپاست مى گويم. (1)

از اين كه در اعتدال جسم و روح و فكر و انديشه ام آفريدى، سپاست مى گويم. (2)

از اين كه با همه بى نيازيت از من، مرا تحفه خلقت قرار دادى، سپاست مى گويم.

از اين كه در بهترين صورت انسانى در بين مخلوقات خلقم كردى سپاست مى گويم.

از اين كه خيلى خوب با من عمل كردى و عافيتم دادى سپاست مى گويم. (3)

از اين كه باران نعمت هايت را بر من باراندى و لباس هدايت به تنم كردى سپاست مى گويم. (4)

از اين كه همه چيز به من دادى، از همه عطايايت بر خوردارم كردى، سپاست مى گويم. (5)

از اين كه انواع خوراكى و نوشيدنى به من اكرام كردى، سپاست مى گويم. (6)

از اين كه بى نيازم كردى و به عزت رساندى، سپاست مى گويم. (7)

از اين كه در فراز و نشيب سخت روزگار كمكم كردى، سپاست مى گويم. (8)

خداى رؤوف

از خطرات دنيا و گرفتارى هاى آخرت نجاتم ده. (9)

ص: 86

از شرّ ستمگران روى زمين كه مانع كمال آخرتم مى باشند كفايتم كن. (1)

از آنچه مى ترسم پناهم ده. (2)

از آنچه كه احتمال لغزشم هست نگهم دار. (3)

دينم و نفسم را از دستبرد غارتگران حفظ كن. (4)

نفسم را در برابر كبريائيت خوار و ذليل كن.

و درچشم مردم مرا كوچك مكن. (5)

از شرارت جن و انس سلامتم دار. (6)

خداى مهربانم

به گناهان و جرايم اعمالم رسوايم مكن. (7)

پرونده سياه خطاهايم را نزد ديگران باز مكن.

بدى هاى پوشيده ام را به بندگانت مگو. (8)

باز تاب اعمالم را به جانم ميانداز. (9)

نعمت هايت را به جرم كفران و ناسپاسى از من سلب مكن. (10)

به غير خودت واگذارم مكن. (11)

به كسى كه به من رحم نمى كند پاسم مده.

خدايا اگر مرا نپذيرى، اگر از رحمتت محرومم كنى، اگر در به رويم نگشايى به كى واگذارم مى كنى؟

به نزديكانم مرا وا مى گذارى كه زود از من مى برند؟ (12)

به بيگانه مرا وا مى گذارى كه با خشونت برخوردم كنند؟ (13)

تو رب منى، تو مالك منى. (14)

از غربتم در دنيا به تو شكايت مى كنم. (15)

ص: 87

از دورى راهم به منزل و مأواى آخرتم به تو شكايت مى كنم. (1)

خداى رؤوف

مرا آماج قهر و خشم و غضبت قرار مده. (2)

اگر از قهر و غضب تو ايمن شوم از هيچ كس باكى ندارم. (3)

الهى، قسمت مى دهم به تجلى نور جمالت كه آسمان ها و زمين را روشن كرده اند، مرا بر غضبت نميران. (4)

آتش خشمت را بر من نازل نكن. (5)

مرا تحمل قهرت نيست.

مرا طاقت سخط و عذابت نيست.

سرمايه من لطف توست.

چشمم به نوازش توست.

اميدم مهر توست.

انتظارم عفو توست.

دست محبتت را در زواياى عمرم ديده ام.

سايه كرمت را در فراز و نشيب زندگيم ديده ام.

كى به قهرت فكر كنم؟

كى به خشمت بيانديشم؟

كى به دوريت گمان برم؟

كى ورود به عذابت را انديشه كنم؟

كى به فراق و هجرانت بيانديشم؟

خداى رؤوف

يقين دارم مرا مى بخشى.

ص: 88

با حسن ظنم علم دارم از من مى گذرى.

تويگانه بى شريكى، اى خداى مسجد الحرام. (1)

تو يگانه بى شريكى اى خداى مشعرالحرام. (2)

تويگانه بى شريكى اى صاحب كعبه با بركت.

اى كه با حلمت از گناهانِ بزرگِ بندگان مى گذرى. (3)

اى كه با فضلت نعمت هاى بيكران بر بندگان نازل مى كنى. (4)

اى كه دستگيرى و ياريت ذخيره روز سختى من است. (5)

اى همدمى كه همراهيت ذخيره روز تنهايى من است. (6)

اى فرياد رسى كه فرياد رسيت ذخيره روز محنت و گرفتارى من است. (7)

اى ولى نعمتم كه آقاييت ذخيره روز تنگدستى من است. (8)

اى رب ودود

تو پناه منى در آن وقت كه راه هاى زندگى مرا ناتوان مى سازد. (9)

تو پناه منى آن هنگام كه زمين با همه وسعتش بر من تنگ مى آيد. (10)

تو پناه منى آن گاه كه سكينه و آرامش زندگيم به تشويش و اضطراب بدل گردد.

تو پناه منى آن گاه كه شيرينى هاى حيات برايم تلخ و ناگوار شود.

تو دستم را بگير.

به فريادم برس.

به غير خودت مرا وانگذار.

ص: 89

لطفت را شامل حالم كن.

اگر رحمتت نباشد، هلاكم. (1)

تويى كه خطايم را از گردونه كيفر دور مى كنى. (2)

اگر پرده پوشيت نباشد رسواى رسوايم. (3)

تويى كه در پيروزى بر دشمنانم كمكم مى كنى. (4)

اگر كمك هاى لحظه لحظه ات نباشد، مغلوب و شكست خورده ام. (5)

اى عزيزى كه خود را به عظمت و علو مقام اختصاص داده اى. (6)

دوستانت چون به تو وصلند به عزت نايل آيند. (7)

اى عزيزى كه سلاطين طوق ذلت در مقابلت به گردن انداخته اند و از سطوت تو در هراسند. (8)

اى احسان گرى كه نيكى و خوبيت هرگز قطع نمى شود. (9)

اى عزيزى كه يوسف را در بيابان بى آب و علف حفظ كردى و از چاه خارجش كردى و به سلطنت رساندى.(10)

اى رؤوفى كه يوسف را به يعقوب رساندى بعد از آن كه چشمانش از غم سفيد شده بود. (11)

اى عزيزى كه بلا و مصيبت را از پيامبرت ايوب بر طرف كردى. (12)

اى مهربانى كه ذبح اسماعيل را توسط خليلت ابراهيم تدبير كردى. (13)

اى دستگيرى كه دعاى زكريا را بر بخشش يحيى به او اجابت كردى. (14)

ص: 90

اى كريمى كه يونس پيامبر را از شكم ماهى نجات دادى. (1)

اى ودودى كه دريا را براى نجات بنى اسراييل شكافتى. (2)

اى قهارى كه فرعون و سپاهيانش را به جرم لجاجت و استكبار غرق كردى. (3)

اى عزيزى كه ساحران فرعون را پس از سال ها لجاجت، هدايت و نجاتشان دادى. (4)

اى رحيمى كه بادها را با نسيم رحمت، بشارت خير فرستادى. (5)

اى رحمانى كه در عقوبت و انتقام از بندگان زشتت عجله نمى كنى. (6)

اى مهربانى كه با شكر ناچيزى كه مى كنم مرا از نعمت هايت محروم نمى سازى. (7)

اى خدايى كه با گناهان بزرگى كه مرتكب مى شوم، رسوايم نمى سازى. (8)

اى مولايى كه مرا در حال معصيت و نافرمانى مشاهده مى كنى و افشايم نمى كنى. (9)

اى معبودى كه در كودكى از هزاران بلا حفظم كردى. (10)

اى عزيزى كه در بزرگى مرا و اهل و عيالم را رزق دادى. (11)

اى منعمى كه نعمت هايت از شماره و محاسبه خارج است. (12)

اى ودودى كه خير و احسان بر من سرازير كردى و من با گناه و عصيان پاسخ گفتم. (13)

اى خداى مهربانم

ص: 90

در مرض و بيمارى، تو شفايم دادى. (1)

در برهنگى ام تو پوشاندى. (2)

در گرسنگى ام تو سيرم كردى. (3)

در عطشم تو سيرابم نمودى. (4)

در ذلتم تو عزتم دادى. (5)

در نادانيم تو معرفتم دادى. (6)

در تنهاييم تو زيادم كردى. (7)

در بى نواييم تو بى نيازم كردى. (8)

در يارى خواستنم تو بدادم رسيدى.(9)

هرگاه كه دعا نكردم بى دعا و خواستن، افاضه كردى. (10)

با اين همه لطف ممنونتم.

شكرت مى گويم.

ثنايت مى گويم.

حمدت مى كنم.

تو قلم عفو بر لغزشم كشيدى. (11)

تو رنج و سختى از من دور كردى. (12)

تو دعايم اجابت كردى. (13)

تو پرده پوشى كردى. (14)

تو گناهم بخشيدى. (15)

تو به خواسته هايم رساندى. (16)

تو بر دشمنانم پيروز كردى. (17)

ص: 92

ناتوانم از شمارش نعمت ها و منتها و بخشش هايت. (1)

ناتوانم از حمد و ثنايت.

ناتوانم از شمارش داده هايت.

ناتوانم از درك انعام و فضلت.

اى مولاى من

تو با نعمت هاى فراوانت بر من منت نهادى. (2)

تو انعامم كردى. (3)

تو به من نيكى كردى. (4)

تو زيبا با من عمل كردى. (5)

تو كرامت نصيبم كردى. (6)

تو نعمت هايت را به اكمال رساندى. (7)

تو رزقم دادى. (8)

تو توفيقم دادى. (9)

تو عطايم كردى. (10)

تو بى نيازى بخشيدى. (11)

تو پناهم دادى. (12)

تو كفايتم كردى. (13)

تو هدايتم كردى. (14)

تو از لغزش ها حفظم نمودى.(15)

تو گناهانم پوشاندى. (16)

تو زشتى هايم بخشيدى. (17)

تو معاصيم محو كردى. (18)

ص: 93

تو در زندگيم تمكن دادى. (1)

تو عزتم بخشيدى. (2)

تو ياريم كردى. (3)

تو دستم گرفتى. (4)

تو تأييدم كردى. (5)

تو زير بالم زدى. (6)

تو شفايم دادى. (7)

تو عافيتم بخشيدى. (8)

تو اكرامم نمودى. (9)

حمد و سپاس مال توست. (10)

شكر و ثنا خاص توست. (11)

خداى عزيز

منم كه به اعتراف نشسته ام. (12)

منم كه با اقرار به خوبى هايت به زشتى ام لب باز مى كنم. (13)

منم كه اعتراف به قصور و كوتاهيم دارم. (14)

منم كه فقط پيش تو لب به كاستى هايم باز مى كنم.

منم كه بد كردم.

منم كه خطا كردم.

منم كه تصميم به گناه گرفتم. (15) انَا الَّذى هَمَمْتُ.(16)

نجواى عشق ؛ ؛ ص93

م كه نادانى ورزيدم. (17)

منم كه غفلت نمودم. (18)

منم كه به سهو افتادم. (19)

ص: 94

منم كه به خود تكيه كردم. (1)

منم كه عمداً به گناه افتادم. (2)

منم كه وعده بازگشت دادم و تخلف نمودم.(3)

منم كه پيمان شكنى كردم. (4)

منم كه امروز به خطايم اقرار مى كنم.(5)

منم كه امروز اعتراف به نعمت هاى بى انتهايت بر خود دارم. (6)

خدايا مرا ببخش.

رو سياهم.

دل شكسته ام.

به بن رسيده ام.

خجالت زده از نافرمانيم.

سرشكسته از حريم شكنى ام.

سر به زير از اين همه لطف تو و پاسخ زشت خويشم.

از همه جا رانده و مانده ام.

درِخانه اى ديگر نمى شناسم.

كسى در به رويم نمى گشايد.

خداى مهربانم

اى كه گناه بندگانت ضررى به تو نمى زند.

اى كه از طاعت بندگانت بى نيازى. (7)

اى كه عمل صالح بندگانت را تو توفيق مى دهى. (8)

هواى بندگيت را تو كرم مى كنى.

نسيم عشق را به دل ها وزيدى.

ص: 95

عطر ايمان را تو به جان ها پاشيدى.

معبودم

به خوبى امرم كردى، از من عصيان ديدى. (1)

از گناه نهيم كردى، بى اعتنايى ديدى. (2)

امروز شايسته تبرئه تو نيستم. (3)

از قدرت و ياور، دستم تهى است. (4)

با چه رويى به پيشگاهت بيايم. (5)

با شرمندگى و خجالت مى آيم.

با سرافكندگى و زرم مى آيم.

با عرق شرم به پيشانى مى آيم.

از اين كه خودم را به تو نسبت مى دهم كه (بنده توام) شرمنده ام.

من پيش خود متهم نيستم، مجرمم.

من طريق بندگى بجا نياورده ام.

من شرط عبد بودنم را قاصرم.

با چه جرأتى نزد تو گام بردارم.

با چشمى كه تو به من داده اى.

با گوشى كه تو به من داده اى.

با زبانى كه تو به من داده اى.

با دستى و پايى كه تو به من داده اى.(6)

اين ها همه نعمت هاى تواند و با همه اين ها تو را نافرمانى كرده ام. (7)

مؤاخذه من حق توست. (8)

ص: 96

مجازات من مال توست.

نگاهم نكنى، عتابم كنى، اعتنايم نكنى، عذابم كنى حق توست.

مولاى من

زشتى هايم به هيچ كس نگفتى.(1)

بدى هايم افشا نكردى.

به خودت قسم اگر ديگران بدى هايم را مى دانستند، نگاهم نمى كردند. (2)

اگر خلاف هايم را مى دانستند، طردم مى كردند.(3)

ولى تو، اى رؤوف طردم نكردى، از چشمت نيانداختى.

الان با همه بار گناهم ذليل و عاجز وحقير و سرافكنده آمده ام. (4)

نه شايسته تبرئه ام كه عذرم بپذيرى. (5)

نه جز تو كسى را دارم نه كمكى. (6)

نه دليل منطقى براى جرمم دارم كه به آن استدلال كنم.

نه مى توانم گناهم را منكر شوم كه همه چيز را مى دانى. (7)

اعضايم خود شاهدند و در محكمه خود به نطق رسا مى گويند، من بدم. (8)

خدايا مطمئنم در قيامت از اعمالم مى پرسى. (9)

چرا با نعمت هايم اين گونه عمل كردى؟

چرا بندگيم را پاس نداشتى؟

چرا دعوت انبيا را نشنيده انگاشتى؟

چرا از رسولانم متابعت ننمودى؟

ص: 97

چرا خون شهدا را در عمل پاس نداشتى؟

چرا حجت را بر تو تمام كردم، راه نيافتادى؟

چرا زمين گيرِ دنيا و هوس و شهوت و لذت باقى ماندى؟

چرا اراده برخاستن دادم، برنخاستى؟

چرا مدل ها و الگوهاى بندگى نشانت دادم نگاه نكردى؟

خداى رؤوف

آن روز همه وجودم اگر اشك حسرت شود، كم است.

اگر از شرم چون روغن به زمين ريخته شوم، كم است.

ندامتم سودى دارد؟

خجالتم نفعى دارد؟

سر به زير شدنم نجاتم مى دهد؟

تو عادلى هستى كه ظلم نمى كنى.

اگر من باشم و عدل تو، سخت گرفتارم.

چرا عذابم نكنى؟

اگر من باشم بى فضل تو، سخت درمانده ام.

حلم و جود و كرمت اقتضاى عفو دارد.

منزهى تو خداى من، من ستم كرده ام. (1)

منزهى تو خداى من، من توبه مى كنم. (2)

منزهى تو خداى من، من موحدم. (3)

منزهى تو خداى من، من خائفم. (4)

منزهى تو خداى من، من از گناهم واهمه دارم. (5)

ص: 98

منزهى تو خداى من، من اميد وار به لطف توام. (1)

منزهى تو خداى من، من به يگانگى ات معترفم. (2)

منزهى تو خداى من، من گداى در خانه توام. (3)

منزهى تو خداى من، من به تسبيح تو مفتخرم. (4)

منزهى تو خداى من، من به كبريائيت معترفم. (5)

منزهى تو خداى من، من به ربوبيت تو گواهم. (6)

خداى رؤوف

تو دعاى درمانده و پريشان را اجابت مى كنى(7).

تو رنج غمديدگان را بر طرف مى كنى.(8)

تو درد بيماران را شفا مى دهى. (9)

تو فقر فقيران را غنا مى دهى. (10)

تو شكسته بالان را جبران مى كنى. (11)

تو اسيران به زنجير كشيده را رها مى كنى. (12)

تو طفل صغير در رحم مادر را رزق مى دهى. (13)

امشب از بهترين هدايايى كه به بندگان خوبت مى دهى به من هم ارزانى دار. (14)

اكرامى كه امشب به مهدى عزيز مى كنى جرعه اى هم به من عطا كن.

خداى من

تو نزديك ترين عزيزى هستى كه مى توان تو را خواند. (15)

تو سريع ترين اجابت كننده خواسته هايى. (16)

ص: 99

تو كريم ترين عفو كننده به خطاكارانى. (1)

تو وسيع ترين بخشنده به گدايانى. (2)

تو شنواترين به خواسته سائلانى. (3)

فريادت زدم، قبولم كردى. (4)

درخواستت كردم، عطايم كردى. (5)

به تو رغبت پيدا كردم، به من رحم كردى. (6)

تمايل قلبى ام را ديدى به آغوشم گرفتى.

به تو نزديك شدم، نوازشم كردى.

در بحران هاى زندگيم به تو اعتماد كردم، نجاتم دادى. (7)

ناله و زاريم را ديدى دستم را گرفتى. (8)

خداى رؤوف

شاكرم كن.

عاقلم كن.

خادمم كن.

قدر دانم كن.

نعمت هايت بر من كامل كن. (9)

بخشش هايت را به من گوارا كن. (10)

به نعمت هايت ذاكرم كن. (11)

عالم مال توست و سلطنت مطلقه هستى از آن توست.

قدرت عالم هستى در يد مبارك توست. (12)

با اين حال، هر چه بنده اى نافرمانيت مى كند مى پوشانى. (13)

عذر خواهى مى كند، در اوج قدرت، مهربانانه مى بخشى. (14)

ص: 100

ما را در سايه عفوت قرار ده. (1)

لباس فلاح و نجاح به تنمان كن و غنايم دنيا و آخرت به دستمان ده. (2)

ما را از رحمت واسعه ات محروم مكن و از فيوضاتت نوميد مفرما. (3)

از آنچه به فضل و كرمت آرزو و اميد بسته ام، محرومم مكن. (4)

دستانم را ذليلانه به سويت دراز كرده ام. (5)

اين دستان كشيده، به زشتى و گناه اعتراف مى كنند. (6)

دستان گدايى ام را خالى بر مگردان. (7)

دنيا و آخرتم را كفايت كن. (8)

غير تو پناهى ندارم غير تو خدايى ندارم. (9)

غير تو چاره سازى نيست.

خير برايم مقدر كن. (10)

مرا اهل خير مقرر كن. (11)

اجر اخروى برايم ذخيره كن. (12)

برق سبز رأفت و رحمتت را از من دريغ مكن. (13)

عزيز دل ها، تقديرت را اين گونه برايم رقم زن كه:

گداى دستِ پر برگشته خانه تو باشم. (14)

شكرگزارى باشم كه شكرم نعمتت را فراوان كرده. (15)

تائبى باشم كه توبه ام گناهم را بخشيده. (16)

آمرزيده اى باشم كه گناهم تمام و كمال قلم عفو خورده. (17)

تضرع و زاريم را مى بينى، قبولم كن. (18)

دل عاشقم را مى بينى، قبولم كن.

ص: 101

غم حسرت بر عمرم را مى بينى، قبولم كن.

تأسفم برخسارت و فناى روزگارم را مى بينى، قبولم كن.

التماس پذيرشم را مى بينى، قبولم كن.

آنچه در دل ها مكنون و پوشيده است بر تو آشكار است. (1)

بر هم زدن پلك ها و گوشه زدن چشم ها بر تو آشكار است. (2)

چيزى از عمر و حياتم، اعمال و افعالم بر تو پوشيده نيست. (3)

در قيامت رسوايم مكن.

در دنيا افشايم مكن.

با مكرت استدراجم مكن.(4)

با مهرت پرده پوشيم كن.

از جهنمت ايمنم كن. (5)

در دين و دنيا و آخرتم عافيت عنايتم كن.

از شر ديگران كفايتم كن. (6)

آنى به خودم وا مگذار. (7)

ى

ا ارحم الراحمين

23/ 8/ 87

ص:102

ص: 103

ص: 104

بنا نداشتم تهديدات قيامتت را سبك بشمارم. (1)

بنا نداشتم خاك ذلت معصيتت را بر سر و رويم بريزم.

بنا نداشتم چون فرعون ها و نمرودها لاف أَنَا رَبُّكُمُ الأَعْلى بزنم.

بنا نداشتم در مقام انكار عذاب و دوزخت بر موج گناه سوار شوم.

من بيچاره ام،

من درمانده ام،

من اغفال شده ام،

من در جبهه نفس اماره شكست خوردم،

غفلت ها بر من غالب شد و به خطايى تبديل شد كه نافرمانيت را رقم زد.(2)

من با حريم شكنان تاريخ فرق دارم.

آن ها به جنگ تو آمده اند.

من در جنگ نفس كه شكست خوردم، با شرمندگى به گناه افتادم و در جبهه نافرمايان رانده شدم.

شيطان در پايگاه نفسم غالب شد.

زمام هوى و هوس و ميل و لذت را به دست گرفت.

ناخواسته كردم آنچه با بندگيت مخالف بود.

كردم آنچه با شكر نعمتت سازگار نبود.

كردم آنچه را كه از چشمت ساقطم مى كرد.

كردم آنچه را كه با پيمان الست نمى خواند.

مرا روى موج هوس سوار كرد و به منزل فريبند گناه پياده كرد.

لذت، چشمم را كور كرد.

ص: 105

عشق هاى مجازى و پر جاذبه دنيا چراغ عقلم را خاموش كرد.

بيچاره شدم به شقاوت افتادم .(1)

به ذات اقدست قسم، پرده پوشى ها و ستاريتت كه گناهانم را به ديگران نگفتى.

افشا نكردى.

آشكار ننمودى.

رسوا نساختى. (2)

بر غرور من افزود.

بر معصيتم فزود.

مخالفت اوامرت را تداوم داد.

من بيچاره و درمانده و ورشكسته اى كه سرمايه اش نگاه كرم و مهر و رحمت تو بود و در غارت شيطان از دست دادم، الان آمده ام.

خداى ودود

كيست كه به نجواى بيچارگيم گوش كند؟

كيست كه عذرم بپذيرد؟

كيست كه باورم كند؟

كيست كه به تأمين سرمايه به تاراج رفته ام اعتماد كند؟

كيست كه كمكم كند؟

كيست كه دست مهر و وفا بر سرم بكشد؟

كيست كه در مقام نجاتم برآيد؟

كيست كه از عذاب روز قيامت نجاتم دهد؟ (3)

كيست كه تجسم اعمال زشتم را به حسنات مجسم بدل كند؟

ص: 106

كيست كه فرداى قيامت از دست دشمنانم رهايم دهد؟

كيست كه در صحنه جزاى قيامت از دست گناهانم مرا امان دهد؟

كيست كه از جزاى مكرهاى شيرين نماى شيطان فراريم دهد؟

كيست كه در غرقاب سخت قيامت در اقيانوس پر طلاطم هلاكت و عذاب، طناب نجات به من دهد؟

به ريسمان كى چنگ زنم؟ (1)

عزيزم، اگر تو هم فردا ريسمان نجاتت را از من باز دارى، مرا در غرقاب ببينى، اعتنايم نكنى چه كنم؟

مرا در شعله هاى دوزخ به فراموشى سپارى چه كنم؟

مرا در كنار معاندان و سركشان بزرگ تاريخ رهايم كنى چه كنم؟

اگر آن روز كه نامه عملم به دست چپم دهى يعنى تو از رحمتم محرومى، چه كنم؟ (2)

اگر آن روز كه نامه عملم را باز كنى، فجايع اعمالم را نشانم دهى از شرمسارى و خجالت چه كنم؟

چگونه فرياد و ضجه واخجلتاه سر دهم؟

اگر آن روز در بين دوستان و آشنايان كه مرا صالح مى پنداشتند رسوايم كنى، چه خاكى به سر كنم؟

اگر آن روز پنهان و نهان اعمال زشتم را به همگان آشكار كنى، چه كنم؟

خداى رؤوف

در اين دنيا اميدم به اين است كه ده ها بار در كلام وحيت فرمودى

ص: 107

لا تَقْنَطُوا.

از نااميدى نهيم كرده اى. (1)

از شكنندگى و يأس بازم داشته اى.

به رجا و اميد دعوتم كرده اى.

اميد به رحمتت را بر عذابت سبقت داده اى. (2)

تو يأس از رحمت بى انتهايت را گناه كبيره خوانده اى.

رب ودودم

كرم و لطفت از مكافات و مجازات گنه كاران برتر و بالاتر است،

من به آن چشم دارم. (3)

پناهنده اى الان درِ خانه تو به ضجه نشسته در مى زند.

به فضل و فيض و گذشتت چشم طمع دارم كه آمده ام.

من از تو فرار كرده ام و به سوى تو آمده ام. (4)

من از عدلت فرار كرده ام به فضلت پناه آورده ام.

من از جزاى گناهانم كه حق من است به انعام و اكرامت كه از جود تو مى جوشد روى آورده ام.

از تجسم زشتى هايم فرار كرده ام، به تبلور مهر و كرمت پناهنده ام.

از آنچه به من وعده صفح و عفو و غفران داده اى با دلى پر اميد با عرق شرم به پيشانى آمده ام.

اگر حلمت نبود،

اگر مهرت نبود،

اگر فضلت بر عدلت سبقت نمى جست،

مرا به كردارم مقايسه مى كردى.

ص: 108

نعمت هايت را در كفه اى و گناهانم را در كفه ديگر، مرا به قضاوت دعوت مى كردى. (1)

بنده نوازيت را در كفه اى و حريم شكنى ام را در كفه ديگر، مرا به مشاهده فرا مى خواندى.

نمك خوردن هايم را در كفه اى و نمكدان شكستن هايم را در كفه ديگر، مرا به خجالت مى كشتى.

خداى عزيز

بيچاره اى هستم كه محتاج صدقه ام. (2)

درمانده اى هستم كه نياز به صله دارم.

عفو و گذشتت را صدقه ام قرار ده.

از من بگذر، پرده پوشى بر گناهم كن،

از سرزنشم اغماض كن. (3)

به آبرو و جلالت آبرو داريم كن.

خداى من

امشب شب قدر عمر من است.

خدايا چشم به كرمت دوخته ام. (4)

احسان و انعامت به بيچاره گان را مى نگرم. (5)

اميد به رفع پريشانى ام دارم.

سرمايه رضايت را از دست داده ام.

گناه مرا به سخط و خشمت كشانده به جبران آن مى سوزم. (6)

در سايه لطف و گذشتت به پا خاسته ام تا جوابم دهى. (7)

در آستان جودت بارم را پياده كرده ام. (8)

ص: 109

اى همه اميدم.

نااميدم مكن كه درماندگيم شديد است. (1)

به خاطر فقرم، عنايت كن.(2)

به خاطر ضعفم، ترحم كن. (3)

به خاطر عشقم، وصلم كن.

امشب از تو توبه مى خواهم.

امشب حلقه درِ رحمتت را با دستى پر اميد مى كوبم. (4)

امشب به التماس آمده ام.

به تضرع و زارى آمده ام.

به عزتت قسم، اگر از درِ خانه ات مرا برانى، نمى روم. (5)

از تملق درِ خانه ات دست بر نمى دارم. (6)

به دلم الهام شده اين جا خانه جود و كرم است. (7)

اين جا خزانه رحمت و مغفرت است.

اين جا خانه اميد بندگان حريم شكن است.

امشب با فريادى بلند به ندامت قلبى ايستاده ام.

با پشيمانى دل آمده ام.

با خجالت و شرم و دلشكستگى بار يافته ام.

امشب از تو توبه اى مى خواهم آنچنان محكم كه هرگز به نافرمانيت برنگردم. (8)

آن چنان به دلم خير و خوبى ها را الهام كنى، (9)

آن چنان اعمال صالح را به من تفهيم كنى،

آن چنان خوف و خشيت را در شب و روز آشكار و نهان به من

ص: 110

تلقين كنى، كه هرگز حريمت را نشكنم. (1)

به توبه اى منتقلم كن كه تنبه و توجه و دريغ از گذشته ام را در بر داشته باشد.

در توبه و ندامت قلبى ام چنان كمكم كن كه بر خويشتن بگريم.(2)

بتوانم مرثيه نفس خود را بخوانم.

بر فرصت هاى طلايى از دست رفته ام اشك بريزم.

بر عمرى كه به سهل انگارى گذشت. (3)

به جوانى بر باطل رفته ام.

بر آرزوهاى خام و خيالات واهى روزگارم اشك ندامت بريزم.

كيست كه از من بدحال تر باشد؟ (4)

كيست كه از من پرونده اش سياه تر باشد؟

كيست كه از من، گناه زمين گيرترش كرده باشد.

مرثيه نفسم براى اين است كه مسافر ديار قبر و برزخ و قيامتم.

خدايا، اگر با اين حال پريشان كه كوله بارى از معصيت و گناه را با خود به دوش مى كشم به سوى قبر روانه شوم، چه دارم؟ (5)

قبرى كه خوبان با عمل صالح و ايمانى پاك فرشش كرده اند، من با غفلت و نافرمانى و گناه به خرابه اى تاريك بدل كرده ام. (6)

چرا براى خانه قبرم نگريم در حالى كه نمى دانم چگونه با من عمل مى شود؟

به كجا مى برندم؟ (7)

فرشتگان به چه حالى به سراغم مى آيند؟

شاهين بلند پرواز مرگ بال هايش را بالاى سرم باز كرده. (8)

ص: 111

گويى پايان خط عمر دنيايم را اعلام مى كند.

اين ندا بگوشم مى رسد: زود باش جمع كن.

حركت نزديك است.

برخيز و بيا.

سرود حزن انگيز پايان پرونده اين سراى و انتقالم به آن سراى را مى سرايند.

كوس رحيل مى خواند، خانه خانه مستأجرى است.

انسان مسافرى رفتنى است.

اين جا خانه موقتى است.

ديار باقى آن جاست.

مرگ اولين پديده آخرت، در ورودى قيامت به سراغم مى آيد. (1)

خدايا! چگونه نگريم، چگونه ناله نكنم، چرا اشك نريزم؟

براى آن لحظه جان دادنم مى گريم. (2)

براى انتقالم به قبرى تاريك و لحدى تنگ مى گريم. (3)

براى سؤال نكير و منكر مى گريم كه وقتى سؤال مى كنند (من ربك)، آيا زبانم ياراى جواب (الله ربى) را دارد؟ (4)

وقتى (من نبيك) را بپرسد، زبانم ياراى نام مبارك پيامبرت را دارد؟

وقتى (من امامك) را مى پرسد، اميرالمؤمنين مرا به شيعه بودنش پذيرفته تا زبانم آن را بسرايد؟

وقتى (ماقبلتك) را مى پرسد، قبله شكم و شهوت و دنيا و آرزوهايم اجازه مى دهد كعبه توحيد را بگويم؟

ص: 112

وقتى (ما دينك) دينم را سؤال مى كنند، مارك بى دينى را شيطان با تسويل اعمال به پيشانيم نزده؟

با اين همه دغدغه از قبر و مأواى برزخيم چرا گريه نكنم؟

گريه ام براى لحظه اى است كه از قبر خارج مى شوم برهنه و خوار و ذليل با بار گناهى كه بر دوش دارم.(1)

خداى عزيز از برهنگى آن روز به تو پناه مى برم.

برهنگى آن روز يعنى دست خالى و تهى.

يعنى بى هيچ ژست و تشخصّ.

يعنى وداع با همه داشته هاى دنيايى.

گرد ذلت اولين ارمغان گناه و نافرمانى و غفلت است كه آن روز مرا در بين اهل محشر رسوا مى كند. (2)

خدايا به آن روز به برهنگى ام، به خواريم، به بار سنگينم، چرا نگريم؟

آن روز كه بعضى چهره ها خندانند و با بشاشت و سرور مى خندند و بعضى چهره ها را گرد غم و غبار ذلت فرا گرفته. (3)

من از كدامين دسته از اين دو دسته ام؟

خدايا به تو پناه مى برم اگر چهره ام غمبار و ذليل باشد.

خدايا با اشك خوف آن روزم را تدارك مى كنم. با چشمه جوشان اشكم قلب زنگار گرفته ام را مى شويم و با آب توبه، دلم را از گناه تطهير مى كنم.

خدايا پيام اين اشك، چيزى جز حسرت به گناه گذشته و ندامت از وضع موجودم و اميد به مغفرتت در آينده نيست.

ص: 113

خداى عزيز

ترحمت را در زمان سختى هاى مرگ از تو مى خواهم.

آنچه را كه مردم نمى دانند و فقط تو مى دانى بر من ببخش.

دست ترحم و مهربانيت را آن روز كه بر بستر مرگ افتاده ام، تمنّا مى كنم.

نجواى عشق ؛ ؛ ص113

مش و عطوفتت را آن روز كه زبانم از كار افتاده و مرا روى سنگ غسالخانه پهلو به پهلو مى كنند، از تو مى طلبم. (1)

رب ودود

آن روزى كه خبر مرگم همسايه ها و اقوام و خويشان را جمع كرده، مغازه ها و كسبشان را تعطيل كرده اند، جنازه ام را بر دوش مى كشند و مرا به سراى قبرستان وحشت و تنهايى حمل مى كنند بر من ترحم كن. (2)

آن روزى كه بر تو وارد مى شوم، تازه واردى كه اگر با عدلت عمل كنى مشمول قهر و غضب توام، برازنده توست كه با فضلت عمل كنى آن روز اميد به عفوت دارم. (3)

آن روز تنهاى تنها در قبرم مى گذارند.

آن روز به خانه جديدى وارد مى شوم بى شمع و چراغ، غريب و تنها.

هيچ كس نيست تا با او انس گيرم. (4)

اگر آن روز بر من عطر مهربانى نپاشى،

فرشتگان رؤوفت را سراغم نفرستى،

مرا به خودم واگذارى بيچاره ام.

اگر اعتنايم نكنى، هلاك شده ام. (5)

ص: 114

اگر رهايم كنى، هيچ ندارم.

آقاى من اگر آن روز مرا نبخشى، دامن كى را بگيرم؟

اگر در هنگامه قبر دستگيرم نباشى، پيش كى گريه و زارى و بى تابى كنم؟

اگر سختى هاى قبر را بر من آسان نكنى به كى پناه برم؟ (1)

كى به من رحم مى كند؟ (2)

كى را دارم؟

اگر ترحم و فضلت شامل حالم نشود، بخشش كى را آرزو كنم؟ (3)

آن روز كه با مرگ مواجه شدم و گريبانم را سخت بگيرد، از گناهم به كجا فرار كنم؟ (4)

عمرى به اين و آن پناه برده ام ولى روز مرگ مفرى ندارم.

خداى عزيز، رب ودود

چون اميدم به توست، عذابم نكن. (5)

كثرت گناهم همه اميدهايم را قطع كرده جز عفو تو را. (6)

خدايا چيزى مى خواهم كه شايسته اش نيستم ولى تو شايسته و اهل آن هستى. (7)

عفو تو را مى طلبم گرچه اهلش نيستم ولى تو اهل مغفرت و گذشتى. (8)

خدايا در دل شب رويت از من بر مگردان. (9)

خواهش هايم را زمين مگذار.

دعايم را بى پاسخ رها مكن.

ص: 115

اميدم را در پذيرش دعايم محقق كن. (1)

با شناختى كه از رأفت و رحمتت دارم، قلبم گواهى مى دهد كه مرا مى بخشى. (2)

خداى رؤوف

تو در كتاب قرآنت فرمان دادى كه ستمكاران به حقوق مان را عفو كنيم و بگذريم.

خدايا تو اولى و سزاوارترى كه بنده روسياهت را ببخشى.

تو در قرآن امر كردى كه گدا و بيچاره را از در خانه رد نكنيم. (3)

خدايا امروز گدايى در خانه ات را مى كوبد، (4)

كاسه گدايى آورده،

اميدوارانه به انتظار نشسته.

كى از تو سزاوارتر كه گدا را رد نكنى.

عزيز رؤوف

به ما امر كردى تا زير دستان و اهل و عيال را احسان كنيم، اميد ما بندگان گناهكار و رو سياه به توست. (5)

احسان تو را مى جويم، عفو تو را مى خواهم، نجات از دوزخت را مى طلبم.(6)

خداى عزيز

ممنونتم كه مرا مشرك نيافريدى و قلبم را از زنگار پرستش غير خودت پاك كردى. (7)

ممنونتم كه اجازه دادى با زبان باز، با همه گره و كنديش به شكر و

ص: 116

سپاست بچرخد. (1)

ممنونتم كه معرفت شكرگزارى از بى نهايت نعمت هايت را به من دادى. (2)

ولى چگونه شكر كنم؟ اعتراف مى كنم كه عاجزم از شكرت. (3)

عاجزم از سپاس و حمدت.

ناتوانم از شمارش نعمت هايت.

درمانده ام از قدردانى حتى يك نعمتت.

زبانم در بيان شكر نعمت هايت قاصر و ناتوان است.

شكرم در برابر نعمت ها و احسانت قطره در برابر درياست. (4)

خداى عزيز

جود و سخايت بود كه آرزوهايم را ميدان داد. (5)

در مانده از همه جا به سوى تو بيايم.

خاضعانه بر درگاه كريمانه تو خيمه عشق به پا كنم. (6)

و با رغبت و رهبت، اميد به عنايت ويژه ات داشته باشم.

دلم تو را مى جويد و به تو انس دارد. (7)

به حلقه در رحمتت دست انداخته ام. (8)

دلم به ياد تو زنده است. (9)

مناجات تو دلم را نسيم عشق مى نوازد. (10)

خداى عزيز

دوست دارم فقط فرش عشقم را زير پاى عبوديت تو پهن كنم.

دوست دارم جانم را از زلال شبنم عشق تو سيراب كنم.

ص: 117

دوست دارم از هر جاذبه كاذب عشق نمايى كه در برابر تو خود نمايى مى كند، جدا شوم.

كمكم كن تا از گناهانى كه از بندگيت بازم مى دارند، دورى كنم. (1)

خيلى به مهرت طمع بسته ام. (2)

خيلى به عشقت دلباخته ام.

خيلى به نگاهت اميد دارم.

تو بر خود واجب كردى مهر و رحمت را. (3)

تو بر خود فرض كردى عفو و بخشش را.

تو بر خود حتم كردى ستر و پوشش را.

تو بر خود الزام نمودى آغوش باز را.

تو خود را سريع الرضا خوانده اى.

تو خود از غفور و رحيم بودنت خبر داده اى. (4)

با اين شناسنامه رحمت و مهر و مودت چرا از تو چشم پوشم؟

چرا درِ خانه غير تو جويم؟

چرا از نگاه زيبايت بگذرم؟

چرا عفو و اغماضت نجويم؟

خداى عزيز

از مهر و محبتت اين را سراغ دارم كه بندگانت را اهل و عيالت خوانده اى. (5)

اين افتخار را به كى بگويم كه مرا از خانواده خود شمرده اى.

من نسبتى با تو دارم، تو ولى منى.

ص: 118

من عبد توام، اهل توام، مال توام.

با غير تو بيگانه ام.

از غير تو بريده ام.

فقط با تو مأنوسم، دلم رودى است كه به درياى مهر تو مى ريزد.

خونم واژه واژه توحيدت را كلمه مى سازد.

اين معرفت را تو به قلبم الهام كردى. (1)

خدايا! عبد جز در خانه مولايش كجا رود؟ (2)

بنده جز درِ خانه خالقش كجا زند؟ (3)

خدايا مخلوق توام، دلم به عشق محبوبم مى تپد.

عاشقتم لب هايم به محبت معشوقم ترنم عشق مى سرايد.

عبد توام، به عشق مولايم حياتمندم.

خداى عزيز

اگر به جرم زشتى هايم،

اگر به مكافات حريم شكنى ام،

اگر به پاداش غفلت ها و ناسپاسيم،

اگر امر كنى به بندم كشند،

اگر لطفت را از من دريغ دارى،

اگر دستور دهى كشان كشان به دوزخم برند تا بسوزم،

اگر بين من و همه آبرومندان درگاهت جدايى افكنى،

اميدم از تو قطع نخواهد شد. (4)

آرزويم از عفو تو بر نخواهد گشت. (5)

عشق تو از قلبم نخواهد رفت. (6)

ص: 119

سر سپردگيم به تو، فراموشم نخواهد شد.

ستاريت و عيب پوشيت در دنيا از يادم نخواهد رفت.

خداى عزيز

دلى كه مهر تو را در خود جاى داده از محبت دنيا خالى كن. (1)

قلبى را كه با تو گره بسته از ميثاق هاى شيطانى رها كن.

عشقى را كه در كوى تو خيمه زده از دلبستگى به اغيار برهان.

مرا با محمد و آل محمد (ص) كه عالى ترين، صادق ترين، پاك ترين، جامع ترين مناديان عشق تواند محشور كن. (2)

خداى عزيز

ممنونتم آن همه خوبى ها كه من فاقد آن هايم بر سر زبان ها انداختى. (3)

ممنونتم آن همه زشتى ها را كه دارم پرده پوشى كردى كه هيچ كس نداند. (4)

آن قدر با كجى هايم حلم ورزيدى و مكافاتم نكردى تا جايى كه باورم آمد انگار گناهى نكرده ام. (5)

گويا بدهكارت نيستم.

گويا حق با من است.

خدايا دوستى و محبتت را با نزول نعمت ها به من اثبات كردى. (6)

و من محبت را با گناه پاسخ گفتم. (7)

خداى من، اگر مى دانستم ديگران از گناهان من خبردار مى شوند، شايد حيا مى كردم، ترك نافرمانيت مى كردم. (8)

ولى حلم و گذشت تو بر گناه من، جرأتم داد. (9)

ص: 120

تو را اين گونه شناخته ام كه عزيزى، كريمى، پرده پوشى، بخشنده اى.

تويى كه با حلمت مجازاتم را به تأخير مى اندازى. (1)

و اين منم كه مهلتم دادى به خود نيامدم. (2)

پرده پوشى بر گناهم كردى حيا نكردم. (3)

مرا از چشمت انداختى اعتنا نكردم. (4)

توسعه حلم و صبرت با من به آن جا رسيد كه احساس كردم گويا از من غفلت كرده اى. (5)

آن قدر گناهم را بى مجازات گذاشتى كه فكر كردم تو از من حيا مى كنى و شرم دارى. (6)

ولى خداى عزيز به ذات اقدست قسم،

آن روز هم كه گناه كردم، قصد نافرمانى تو نبود من به ربوبيت تو معترفم. (7)

آن روز كه حريم شكنى كردم، قصدم انكار جايگاه عزت تو نبود. (8)

آن روز كه معصيت تو كردم، قصدم سبك شمردن تو؛ رب العالمين نبود. (9)

آن روز كه غافلانه از تو فاصله گرفتم، قصد ناچيز انگاشتن عذاب و سخطت نبود.

شيطان بنده بودنم را به فراموشيم برد.

خداى عزيز خطايى بر من غالب شد. (10)

نفسم فريب شيطان خورد. (11)

بدبختى به من روى آورد. (12)

ص: 121

پرده پوشيت مغرورم كرد. (1)

الان ورشكسته به بن بست رسيده اى با اعتراف به گناه پشت دست به زمين مى زند عذرخواهى مى كند.

جز تو كى مرا از عذاب نجات مى دهد. (2)

منى كه نه در خلوت از تو حيا كردم و نه در جلوت رعايت كردم اكنون به عذر خواهى نشسته ام. (3)

من خيلى مصيبت دارم (وامصيبتاه). (4)

من آنم كه بر مولاى خود جرأت و جسارت ورزيدم. (5)

من آنم كه جبار آسمان ها را نافرمانى كردم. (6)

من آنم كه هرجا مجال نافرمانى پروردگارم و صاحب اختيارم بود به سر دويدم. (7)

كى از من مصيبت بارتر است.

كى از من نزد خدايم خجل تر و شرمسارتر است.

در لسان فرشتگان كى از من به سرزنش و ملامت مناسب تر است.

مولاى من

امروز با زبانى تو را عذرخواهى مى كنم كه از فرط گناه لال شده. (8)

با قلبى تو را نجوا مى كنم كه جرم و جنايت هلاكش كرده. (9)

با پريشانى از حال خودم، با ندامت از گذشته ام، با سرافكندگى از بى حياييم، با اميد به آينده ام، مى گويم تو بهترينى اى خدا.

خداى غفور

ملتمسانه امشب به دعا ايستاده ام.

ص: 122

متضرعانه امشب در خانه ات را مى كوبم.

خاضعانه سر به آستان قدست مى سايم.

با اشكى كه از تلاطم قلبى عاشق و خائف برخاسته است دردم را با تو نجوا مى كنم.

اى همه اميدم، مى دانم كه سرانجام گناهانم محروميت است.

مى دانم بازتاب گناهانم مجازات در دنيا و آخرت است.

مجازات دنياييم را در سلب توفيقات يافته ام.

چوب زشتى هايم را در از دست دادن بركات عمرم ديده ام.

بعضى از چراهاى زندگيم را به من نشان دادى.

چرا هر بار كه تصميم گرفتم نماز با حالى بخوانم و خوب برابرت بايستم و با تو سخن بگويم خواب و كسالت به سراغم فرستادى؟ §ُكلَّما قُلْتُ قَدْ تَهَياْتُ وَتَعَبَّاْتُ وَقُمْتُ لِلصَّلوة بَينَ يدَيكَ وَناجَيتُكَ، الْقَيتَ عَلَىَّ نُعاساً اذا انَا صَلَّيت(1)وَسَلَبْتَنى مُناجاتَكَ اذا ا نَا ناجَيتُ.(2)مالى كُلَّما قُلْتُ قَدْ صَلَحَتْ سَريرَتى، وَقَرُبَ مِنْ مَجالِسِ التَّوَّابينَ مَجْلِسى، عَرَضَتْ لى بَلِية ازالَتْ قَدَمى، وَحالَتْ بَينى وَبَينَ خِدْمَتِكَ.(3)سَيدى لَعَلَّكَ عَنْ بابِكَ طَرَدْتَنى، وَعَنْ خِدْمَتِكَ نَحَّيتَنى.(4) اوْ لَعَلَّكَ رَايتَنى مُسْتَخِفّاً بِحَقِّكَ فَاقْصَيتَنى.(5) اوْ لَعَلَّكَ رَايتَنى مُعْرِضاً عَنْكَ فَقَلَيتَنى.

ص: 123

شايد چون ديدى صادقانه عمل نمى كنم، از درگاهت ردم كردى؟ (1)

شايد چون ديدى شكرگزار نعمت هايت نيستم، محرومم ساختى؟ (2)

شايد هم چون ديدى با علما همنشين نيستم، به حال خودم واگذاشتى؟ (3)

شايد هم چون ديدى زنگار غفلت دلم را گرفته، از رحمتت مأيوسم كردى؟ (4)

شايد هم چون ديدى با بيهوده گويان و بيهوده كاران انس و الفت دارم، مرا به آن ها واگذاشتى؟ (5)

شايد چون دوست نداشتى دعايم را بشنوى، از خودت دورم كردى. (6)

شايد چون در مقام مجازات من بر آمدى، اين گونه چوبم زدى؟ (7)

شايد هم چون بى حيايى از من ديدى به مجازاتم نظر دادى؟ (8)

خداى عزيزم

جلوه عفو و گذشتت از جلوه مجازات گنه كاران بيشتر است. (9)

خيلى به تو خوش گمانم.

خيلى به فضل تو اميدوارم.

خيلى به حلم تو يقين دارم.

خيلى به بنده نوازيت دل بسته ام.

خداى عزيز

من كيم كه مجازاتم كنى؟

ص: 124

من آنم كه اعتراف مى كنم هر چه دارم از توست.

عالمم كردى بعد از آن همه جهالت ها. (1)

هدايتم كردى پس از آن همه گمراهى ها.(2)

بالايم آوردى پس از آن همه پستى ها. (3)

امنيت و آسايشم دادى بعد از تشويش و ترس ها. (4)

سير و سيرابم كردى بعد از آن همه گرسنگى ها. (5)

بى نيازم كردى بعد از آن همه فقر و ندارى ها. (6)

قوى و سرآمدم كردى بعد از آن همه ضعف ها. (7)

عزيز و محترمم كردى بعد از آن همه خوارى ها. (8)

شفا و بهبوديم دادى بعد از آن همه بيمارى ها. (9)

بر عيوبم پرده پوشى كردى بعد از آن همه زشتى ها. (10)

حاضر به اغماض و صرفنظر شدى بعد از آن همه خطاها. (11)

وسعتم دادى بعد از آن همه ناچيزى. (12)

يارى و كمكم كردى بعد از آن همه ضعف ها. (13)

مأواى و پناهم دادى بعد از آن همه آوارگى ها. (14)

خداى عزيز

تو سرمايه عمر منى.

امشب آمده ام با اقرار به گناهم و اعتراف به الطاف بيكرانت،

تا مهر و محبتت را به خود جلب كنم.

بندگيم را اعلام كنم.

بزرگيت را بستايم.

امشب از تو مى خواهم بسته ها به رويم بگشايى.

ص: 125

قفل ها برايم واكنى.

گذشته هايم اغماض كنى.

سد موانع توفيقاتم را بشكنى.

موانع محبتت را بردارى.

به دلم تقوى الهام كنى.

اعمال خير به دستم جارى كنى. (1)

مرا آدم كنى.

آخرتم را بسازى.

عذاب قبرم را عفو كنى.

مكافات برزخم را ببخشى.

از صراط عبورم دهى.

از عقبات قيامت به سلامت برهانى.

از هول و هراس بر انگيختن از قبر ايمنم دارى.

نامه عملم به دست راستم دهى.

از حوض كوثر پيامبرت سيرابم كنى.

سؤال قبر و قيامت را بر من آسان گيرى.

از تشنگى و گرسنگى محشر نجاتم دهى.

زير بيرق مهدى (عج) در قيامت حاضرم كنى.

با لطف و اغماضت به بهشتم برى.

با حسين همنشينم كنى.

به ديدار و ضيافت على (ع) در بهشت اذنم دهى.

با مهدى زهرا مأنوسم كنى.

ص: 126

در طول ابديتت در بهشت مأوايم كنى.

خداى عزيز

عمرم را طولانى كن. (1)

اعمالم را نيكو كن. (2)

نعمت هايت بر من تمام كن. (3)

در زندگيم خوش برايم مقدر كن. (4)

ارزش هاى انسانى و مردانگى را در زندگيم ظاهر كن. (5)

دست شيطان را از سرمايه گذارى بر چند روزه عمرم كوتاه كن.

عمرم را چرا گاه شيطان قرار مده.

حيات طيبه قرآنى به من عطا كن. (6)

به بلنداى عمرم از من راضى شو. (7)

مرا فراموش نكن و هميشه يادم كن.

از هر آنچه غير توست، دست تقربم را در روز و شب به او كوتاه كن. (8)

از ريا و خودستايى و بزرگ نمايى دورم كن. (9)

خداى رؤوف

امشب را شب قدر عمرم قرار ده.

از رحمت ها و بركات شب قدرت مرا بهره مند كن.

لباس عافيت در دين و دنيا و آخرت، امشب به من بپوشان. (10)

بلاهايى كه براى دين و تقوى و آخرتم خطرآفرينند، از من دور كن. (11)

نيكى هايم را به احسن وجه قبول كن. (12)

ص: 127

زشتى هايم را بگذر.

زيارت كعبه عزيزت را امسال و همه ساله از درياى فضلت نصيبم كن. (1)

زشتى هايى كه مرا هدف قرار داده اند، از من برگردان. (2)

دَين هايى كه از ديگران بر ذمه دارم قبل از مرگ توفيق پرداختشان عطا كن.(3)

چشم و گوش دشمنان و كينه ورزان و حسودان را از من برگردان. (4)

چشم دلم را روشن كن. (5)

فضاى زندگيم را شاد و مسرور كن. (6)

در غم و اندوه و گرفتارى ها، راه گشايش و خروج را به من راهنمايى كن. (7)

از شر سلاطين و حكومت هاى ظالم دستم را بگير. (8)

از تيرگى گناهانم قلبم را پاك و پاكيزه گردان. (9)

خداى رؤوف

با عدم استحقاق ورودم به بهشت، با رحمت واسعه ات مرا به رضوان خود وارد كن. (10)

سدها و موانع ورود به بهشتت را از جلو پايم بشكن و حوران بهشتى را با فضل و كرمت تزويجم كن. (11)

در بهشتت مرا به زيور همنشينى با دوستانت يعنى محمد (ص) و آلش سر فراز كن. (12)

هر روز جمعه مرا به ميهمانى اميرالمؤمنين نائل كن.

ص: 128

مرا به ميهمانى على اكبر توفيق ده.

مرا به دست بوسى و همنشينى حسين عزيز عزت ده.

مرا از همنشينى با فساق در جهنم سوزانت خلاصى و نجات عنايت كن.

خداى ودود

دلم را از ترس و هيبتت پر كن. (1)

دلم را از سوز و عشقت لبريز كن. (2)

دلم را ظرف محبت خود كن.

دلم را در برابر كلام حقت خاضع كن.

دلم را در برابر فرامينت تسليم كن.

دلم را فقط از ايمان و اعتقاد راسخ به خودت سرشار كن.

دلم عشق مى طلبد، از هر عشقى جدايش كن، به شوق و عشقت رهنمايش كن.

خداى رؤوف

مرا به ديدارت عاشق كن. (3)

عزيز سرمد، تو هم ديدار مرا دوست بدار. (4)

آن روز كه به ملاقاتت مى شتابم،

آن روز كه در بارگاه كبريائيت شرف حضور پيدا مى كنم،

آن روز كه درِ ملاقات به رويم مى گشايى،

از تو مقام امن را مى طلبم.(5)

آسايش و راحتى را مى طلبم. (6)

ص: 129

فرج و گشايش و نجات از تنگناها را مى طلبم. (1)

كرامت و عزت و لطف تو را مى خواهم.

آن جا لبخندى از تو مى طلبم كه جاى زخم نيش هاى تمسخر ديگران را مرهم باشد.

آن جا به اقتداى لبخند رضايت على (ع) بر نجات و فلاح از ظلم هاى زمانه رستگارى مى طلبم.

خدايا، آن روز به سلسله صالحان و پاكان درگاهت مرا وصل كن. (2)

آن روز پرونده ام را در كنار نامه شايستگان و خوبان درگاهت قرار ده. (3)

آن روز انواع امدادهايت را كه از پاكان درگاهت به عمل مى آورى مرا هم شامل كن. (4)

خداى عزيز در پايان كار دنيايم پرونده ام را به خير و خوبى به انتها برسان. (5)

بهشت را به رحمت واسعه ات نصيبم كن. (6)

از جهنم كه قهر و سخط توست امانم ده.

خداى عزيز

ايمانى به من ده كه تاريخ مصرفش به كوتاهى عمر نباشد. (7)

ايمانى به بلنداى ديدارت در قيامت از تو مى طلبم.

بر اين ايمان بلند عمر، حيات دل به من عنايت كن. (8)

بر اين ايمان محكم مرا بميران. (9)

ص: 130

بر اين ايمان مرا از قبر برانگيزان. (1)

در صحنه قيامت شاداب از قلب پر ايمان محشورم كن.

به مؤمنان كامل يعنى محمد (ص) و آلش وصلم كن.

شادى ديدار با سيدالشهداء را به من عنايت كن.

نشاط ملاقات با على اكبر را به من كرم كن.

افتخار زيارت ابوالفضل العباس را در بهشت برين ات به من لطف كن.

مرا به زيارت خوبان درگاهت در يوم الحشر مفتخر فرما.

خداى رؤوف

اين منم، با قلبى زنگار گرفته، آلوده، در حجاب ظلمت، در آسيب غفلت، در هجوم ابليس.

مولاى من، زنگار ريا از قلبم بگير. (2)

دود آلوده شك و ترديد از دلم دور كن. (3)

خود ستايى و منم جويى را از قلبم محو كن.

اعمالم را به زيور اخلاص آراسته كن. (4)

كيمياى اخلاص را با تكه آهن هاى ناقابل اعمالم همنشين كن تا كيمياى سعادت دارين را تحصيل كنم.

بصيرت در دينت را مى طلبم. (5)

درك حكمت هايت را به من ارزانى دار. (6)

تفقه در علمت و تقواى باز دارنده از عصيانت را به من مرحمت كن. (7)

خداى رؤوف

ص: 131

اين منم با هجوم لشكرى از زشتى ها و خصلت هاى زمين گير.

از تنبلى و سستى و زمين گير شدن، دستم را بگير. (1)

از بخل و غفلت و سخت دلى پناهم ده. (2)

از خوارى و بى آبرويى برهانم، آبرويم ده.

از فقر و تنگدستى و بيچارگى رهايم كن. (3)

از فحشا و منكرات، از زشتى هاى پنهان و آشكار دستگيرم باش. (4)

از نفسى كه هرگز قانع نيست، (5)

از شكمى كه هرگز سير نمى شود، (6)

از دلى كه خاشع نمى شود، (7)

از دعايى كه نشنيده رها مى شود، (8)

از عملى كه به دليل نقصش بى فايده مى ماند، (9)

به تو پناه مى برم.

خدايا از اين كه رهزنى بى رحم و خبره و كار كشته چون شيطان مرا به اسارت بگيرد،

دينم را از من بربايد،(10)

از تو جدايم كند،

مرا عبد خودش گرداند،

به بندم كشد،

پايم به جبهه دشمنان تو باز كند،

از نافرمانى تو دلشادم كند،

به تو پناه مى برم.

ص: 132

خداى مهربانم

هيچ كس مرا پناه نمى دهد.

هيچ كس ضامنم نمى شود.

هيچ كس دستم نمى گيرد.

هيچ كس صاحبم نمى شود.

نجواى عشق ؛ ؛ ص132

تو هيچ نقطه آسايش و پناهى نمى يابم.(1)

سراغ تو آمده ام در خانه ات مى كوبم.

با كرنش، با تواضع ندايت مى كنم.

كه تو خداى منى.

مالك منى.

صاحب منى.

سرور منى.

رب منى.

آقاى منى.

اميد منى.

به فكر منى.

دلسوز منى.

رفيق منى.

دستگير منى.

مرا از عذابت برهان. (2)

مرا به هلاكت مكشان. (3)

مرا به جهنمت مسوزان. (4)

ص: 133

خداى من

با افتخار بندگيت را پذيرفته ام از من قبول كن. (1)

درجه و رتبه ام را بالا بر. (2)

بار گناهم را از دوشم سبك كن. (3)

زشتى هايم را فراموش كن. (4)

پاداش دعا و راز و نيازم را بهشت و رضامنديت قرار ده. (5)

خداى ودود

تمام آنچه از تو مى خواهم به من عنايت كن. (6)

و آنچه جاهلم و نمى دانم كه بخواهم، با فضلت به من كرم كن.

خداى غفور

خاضعانه از تو مى خواهم، درِ كرمت را مى كوبم، از منبع جودت مى جويم،

كه كمِ مرا بپذير. (7)

از جرم زيادم بگذر. (8)

به دادم برس.

گره غم از دلم بگشا.

به تقديرهايت راضيم كن.

توكلم را به خوش پيمانى تو بيشتر كن.

ترسم را از هجوم سختى هاى زندگى بريز.

به تقديرهاى تلخ و شيرين زندگى تسليمم كن.

اعمالى كه موجب تقديرهاى تلخ مى شوند، بازم دار.

ص: 134

به اعمالى كه باعث تقديرهاى شيرين مى شوند، توفيقم ده.

به پاداش آخرت پر اميدم كن.

خداى عزيز

ممنونم از اين كه درِ خانه ات هميشه به رويم باز است. (1)

هميشه براى شنيدن حرفم آماده اى.

هميشه دعاهايم را اجابت مى كنى. (2)

هميشه نجوى و اسرارم را گوش مى دهى.

هميشه درِ دعا را براى بنده نيازمندت باز گذاشته اى.

هميشه رفيق و دلسوز منى.

همه آن ها كه ادعاى دوستى با من دارند فقط ساعاتى در روز حاضرند به حرفم گوش كنند.

ولى تو هرگاه كه نيازم را فرياد كنم، فريادرسى.

هرگاه بيايم، بى واسطه مى پذيرى. (3)

گر به ديگرى اميد بندم، خلاف وعده مى كند. (4)

گر ديگرى را بخوانم، به خواسته ام توجه نمى كند. (5)

گر به ديگرى تكيه كنم، جا خالى مى كند.

خدايا ممنونتم كه تكيه گاه منى و اكرامم مى كنى. (6)

ممنونتم كه دوستم دارى در حالى كه از من بى نيازى. (7)

ممنونتم كه آن قدر با من مدارا مى كنى و تحويلم مى گيرى كه گويا هيچ نافرمانى و خطايى نكرده ام. (8)

ممنونتم كه حريم شكنى هايم را مى بينى هنوز دوستم دارى.

ص: 135

ممنونتم جسارت ها و بى حيائيم را مى بينى هنوز به من عشق مى ورزى.

ممنونتم حجم زشتى هايم را روزانه شاهدى و قطع محبت نمى كنى.

ممنونتم آداب بندگى به جا نمى آورم، ولى تو شأن خدايى را به جا مى آورى.

خداى عزيز

تو همه گرفتاران را دستگيرى. (1)

تو همه اميدواران را نقطه اجابتى. (2)

تو همه منتظرانِ درِ خانه كرم و جودت را اميدى.

تو همه بى پناهان را پناهى.

تو همه سرخوردگان به بن بست رسيده را آغوشى.

تو همه زمين خوردگان از گناه را دست مهر و نوازشى.

خداى رؤوف

هر كس بخواهد به راهت قدم زند، بسيار نزديكى. (3)

هركس اراده تقرب به تو كند، به پيشوازش مى روى.

هر كس در خانه ات آمد بى دربان آماده اى. (4)

خدايا

تونورى، گر در ظلمتيم، ما حجاب خوديم. (5)

تو جوادى، گر در فقريم، ما حجاب خوديم.

تو رؤوفى، گر بيچاره ايم، ما حجاب خوديم.

تو لطيفى، گر به خود پيچيده ايم، ما حجاب خوديم.

ص: 136

تو نزديكى، گر دور و جداييم، ما حجاب خوديم.

تو مهربانى، گر مهجوريم، ما حجاب خوديم.

خدايا

من كيم؟ چه اهميتى دارم؟ چه محلى از اعراب دارم؟

من كيم كه حرفم را بشنوى؟ (1)

من كيم كه عفوم كنى؟

من كيم كه در برويم بگشايى؟

من كيم كه بمن نظر كنى؟

من كيم كه گناهم ببخشى؟

من كيم كه جرمم بپوشى؟

من كيم كه افشايم نكنى؟

خداى رؤوف، در ذره بودنم اين بس كه من منم. (2)

در اوج عزت و كبريائيت اين بس كه تو توئى. (3)

تو در اوج عظمت، من در منتها درجه فقر و كوچكى.

خداى مهربانم

از تو به دور است كه امرم كنى به التماس و اعتنايم نكنى. (4)

از تو به دور است كه در خانه ات مرا بيارى، در برويم باز نكنى.

از تو به دور است توفيق درك بنده بودنم، بدهى به بنده ات ننگرى.

از تو به دور است ذكرت را بر زبانم جارى كنى و بى اعتنا رهايم كنى.

تو كه همه عالم از عطا و بخششت زندگى مى كنند. (5)

تو كه لحظه لحظه نيازشان را با مهر و رأفت دنبال مى كنى.

ص: 137

تو كه از كودكى تا به حال پرورشم دادى. (1)

تو كه نامم را بر سر زبان انداختى و بزرگم كردى. (2)

تو كه دنيايم مرهون فضل و احسان و انعام توست. (3)

تو كه وعده دادى آخرت را زير سايه عفو و كرمت قرارم دهى. (4)

من با اين معرفت تو را شناخته ام.

من با اين معرفت تو را دوست دارم.

خداى رؤوف

به معاصى و جرمم اذعان دارم.

به قصور و كوتاهيم اعتراف دارم.

زشتى هايم را بهتر از ديگران مى دانم.

هر بار كه پرونده گناهانم را از پيش چشمم مى گذرانم، به هراس و بى تابى مى افتم. (5)

ولى هر بار كه قايق ذهنم بر امواج درياى كرمت سير مى كند، به طمع مى افتم. (6)

عزيزى كه شيطان با همه پليديش در قيامت وقتى دريا دريا آمرزشت را مى بيند، با طمع سؤال مى كند ممكن است مرا هم ببخشى؟

عزيزى كه حجم وسيع آمرزشت در قيامت شيطان را هم به وسوسه انداخته،

به خودت قسم از شيطان پست تر نيستم.

اگر مرا ببخشى جلوه اى از رحمت و مهر توست. (7)

اگر عذابم كنى، جلوه عدل توست و به من ستم نكرده اى. (8)

ص: 138

خدايا ممنونم كه با همه زشتيم، اجازه مى دهى از تو بخواهم.

اجازه مى دهى در خانه ات بيايم.

روا داشته اى از جود و كرمت بهره بگيرم.

عزيز دلم، اميد دارم روز محشر در بين بندگانت نااميدم نكنى. (1)

اميد دارم آرزويم را به فضل و عفو و كرمت به باد ندهى. (2)

اميد دارم دعايم را بشنوى.

خداى ودود

تو آرزوى منى.

من رو سياه توام. (3)

عفو تو را به وسعت آرزوهايم از تو مى طلبم.

به زشتى اعمالم مؤاخذه نكن.

چرا؟

كرم تو از جرم و گناه من بيشتر است. (4)

حلم تو از مكافات اعمالم وسيع تر است. (5)

من از گناهم به تو فرار كرده ام. (6)

وعده اغماضت را طلب مى كنم.

خوش گمانيم را به تو جستجو مى كنم.

عزيز دلم

اگر ديگران به گناهم آگاه مى شدند، حيا كرده ترك مى كردم. (7)

اگر از عقوبت گناهم مى ترسيدم، گناه نمى كردم. (8)

خدايا، در گناهم قصدم سبك شمردن تو نبود. (9)

ص: 139

قصدم ناچيز انگاشتن حريم قدست نبود.

بلكه ستاريت و پرده پوشيت مرا وسوسه كرد.

اكرام و انعام و بنده نوازيت به من جرأت داد. §َبلْ لأَنَّكَ يارَبِّ خَيرُ السَّاتِرينَ.(1) تَسْتُرُ الذَّنْبَ بِكَرَمِكَ، وَتُؤَخِّرُ الْعُقوُبَة بِحِلْمِكَ.(2)فَلَكَ الْحَمْدُ عَلى حِلْمِكَ بَعْدَ عِلْمِكَ.(3) وَعَلى عَفْوِكَ بَعْدَ قُدْرَتِكَ.(4)لَسْتُ اتَّكِلُ فِى النَّجاة مِنْ عِقابِكَ عَلى اعْمالِنا.(5) انْتَ الْمُحْسِنُ وَنَحْنُ الْمُسيئوُنَ.(6)فَتَجاوَزْ يا رَبِّ عَنْ قَبيحِ ما عِنْدَنا بِجَميلِ ما عِنْدَكَ.

ص: 140

به گذشتت يقين دارم. (1)

به فضلت مطمئنم.

به رحمت واسعه ات آگاهم.

حاشا به خلف وعده ات. (2)

حاشا كه آرزوهايم رد كنى.

خداى عزيز

خيلى به تو دلبسته ام، به تواميد بسته ام.

با كوله بارى از تيرگى گناه، اميد ستر دارم. (3)

خدا خدايت مى كنم اميد جواب دارم.

گر چه مستحق رحمتت نيستم. (4)

گر چه شايسته نگاهت نيستم.

اين فضل توست كه گناهكاران را فرا مى گيرد.

اين جود توست كه بر ما منت مى بارد.

اين تفضل توست كه قلبم راه تو را مى رود.

اكرام توست كه زبانم ذكر تو را مى گويد.

عزيز دل ها

هميشه به ذكرت مشغولم كن. (5)

از عذابت ايمنم دار. (6)

از خشمت پناهم ده. (7)

از بخشش هايت روزيم ده. (8)

حج بيتت را نصيبم كن. (9)

زيارت قبر پيامبر گراميت را توفيقم ده،

ص: 141

درود و صلواتت را بر حضرتش و آل بيتش نازل كن.

عمل به طاعتت را روزى ام كن. (1)

بر دين و سنت پيامبرت مرا بميران. (2)

مرا و والدينم را مشمول غفرانت قرار ده. (3)

مؤمنين و مؤمنات از زنده و اموات را بيامرز. (4)

عاقبتمان را ختم به خير كن.(5)

مهمات دنيا و آخرتمان كفايت كن. (6)

بى رحمان بر ما مسلط مكن. (7)

نعمت هاى خوبت را از ما مگير. (8)

در حفظ و حصنت ما را بگير. (9)

از ما راضى باش، ما را راضى كن.

الحمد لله رب العالمين

مهر 87

ص: 142