ص:2

ص:3

ص:4

ص:5

ص:6

ص:7

ص:8

ص:9

ص:10

اميد است اين اثر براى عموم مسلمانان، به ويژه براى زائران خانه دوست، مفيد باشد.

انه ولى التوفيق

مركز تحقيقات حج

گروه كلام و معارف

ص:11

ص:12

پرداخته شود.

طبيعى است اين نوشته كه با هدف ساده و روان نمودن مطالب و مباحث علمى تدوين گرديده، خالى از عيب و نقص نيست. اميد است صاحب نظران و انديشمندان محترمى كه اين نوشته ساده را مطالعه مى نمايند، در تكميل و ترويج آن ما را از عنايات خود محروم ننمايند.

عبدالله على بخشى

ص:13

ص:14

قرار گرفت.

محمد در دورانى كه در مدينه مشغول تحصيل بود، گهگاه نظرات و مطالبى بر زبانش جارى مى شد كه موجب نگرانى برخى از اطرافيانش شده بود؛ چندان كه برخى از اساتيد وى نسبت به آينده اش نگران شده و مى گفتند: «اگر اين فرد به تبليغ بپردازد گروهى را گمراه خواهد كرد»(1)

محمد پس از چهار سال تحصيل در مدينه، ناگهان تصميم مى گيرد آن شهر را ترك و به بصره سفر نمايد. وى چهار سال در بصره در دهكده اى به نام «مجموعه» ساكن مى گردد. اعمال و افكار انحرافى وى با مخالفت شديد بزرگان بصره و اعتراضات مردمى مواجه شد و سرانجام مجبور شد بصره را ترك و عزم بغداد نمايد. وى پس از آن، پنج سال در بغداد، يك سال در كردستان و دو سال در همدان اقامت گزيد. اندك زمانى نيز در اصفهان و قم اقامت نمود و آن گاه از طريق بصره وارد مناطق شيعه نشين احساء در عربستان و از آنجا به «حُرَيمله» اقامتگاه پدرش بازگشت.(2)

ص:15

هنوز چند صباحى از اقامتش در حريمله نگذشته بود كه افكار انحرافى و فتاواى خلاف واقع وى موجب نگرانى پدرش شد.

عبدالوهاب بارها پسرش را نصحيت كرد و از او خواست كه از افكار انحرافى خود دست بردارد اما نصايح پدر تأثيرى نگذاشت و گاه بين او و پدرش نزاع درمى گرفت. سرانجام خودسرى ها و تندروى هاى محمد، خشم پدرش را برانگيخت و او را از هرگونه اظهارنظر و يا سخنرانى و تبليغ اعتقادات انحرافى اش منع نمود.

برادرش سليمان بن عبدالوهاب نيز كه فردى دانشمند بود، جهت حفظ جايگاه و اعتبار خانوادگى خود، شديداً با افكار انحرافى محمد به مبارزه برخاست و اولين كتاب بر ضد وهابيت به نام « الصواعق الإلهيّة في الردّ علي الوهّابيّة » را نوشت.

پس از سليمان عده زيادى از علماى اهل سنت عليه افكار و اعتقادات انحرافى محمد بن عبدالوهاب به تبليغ و سخنرانى پرداختند و كتاب هاى متعددى تأليف و بين مردم توزيع نمودند.

پدرش عبدالوهاب در سال 1153ه. ق/1740م درگذشت. محمد پس از مرگ پدر، با آزادى عمل بيشتر و بدون هيچ نگرانى، به ترويج عقايد و افكار خود كه به نام «وهابيت» معروف شده بود، پرداخت و عده اى از مردم

ص:16

زادگاهش را به افكار خود جذب كرد.

محمد بن عبدالوهاب در سال 1146ه. ق/1733م، عده اى از پيروان خود را به عنوان نماينده نزد مسعود بن سعيد، شريف مكه، فرستاد تا در آن سال اجازه حج گزاردن به آنان دهد. شريف كه تا قبل از آن از ورود محمد بن عبدالوهاب و پيروانش به مكه جلوگيرى مى كرد، پى برد كه هدف از اين سفر، تبليغ و ترويج تعاليم و افكار محمد بن عبدالوهاب در جمع حاجيان است. از اين رو، جهت معرفى افكار انحرافى فرستادگان محمد بن الوهاب و جلوگيرى از حضور آنان در مراسم حج، عده اى از علماى مكه و مدينه را دعوت و بين آنان و فرستادگان محمد بن عبدالوهاب مناظره اى تشكيل داد. نمايندگان محمد بن عبدالوهاب در مناظره از علماى مكه و مدينه شكست خوردند.

قاضى مكه، بر اساس حديث نبوى (ص) كه هركس برادر مسلمانش را كافر بخواند در حالى كه مسلمان است، خود او كافر است (1)، حكم به كافر بودن فرستادگان محمد بن عبدالوهاب داد(2)و از ورودشان به مكه جلوگيرى كرد.

افكار انحرافى محمد بن عبدالوهاب و پيروانش در شهر حريمله، افكار عمومى را عليه آنان برآشفت

ص:17

به گونه اى كه محمد ناچار شد براى فروكش كردن خشم مردم، آنجا را ترك و به منطقه ديگرى برود.

شيخ محمد پس از چهارده سال با دعوت عثمان بن معمر (حاكم عيينه) ، مجدداً به زادگاهش بازگشت و با «جوهره» عمه عثمان بن معمر، ازدواج نمود. با اين پيوند خانوادگى، در چتر حمايتى حاكم عيينه قرار گرفت و از آن پس با قدرت و شدت بيشترى به تبليغ و ترويج مسلك خود پرداخت.

اوّلين كارى كه «محمّد بن عبدالوهّاب» انجام داد، ويران كردن قبور صحابه در اطراف عُيَيْنه از جمله قبر «زيد بن خطّاب» برادر بزرگ تر عمر بود. (1)خبر تخريب قبر به سرعت در مناطق مختلف بين مسلمانان پخش شد و با اعتراضات شديد علما و مردم اين مناطق مواجه گرديد.

اعتراضات مردمى موجب شد فرمانرواى احساء كه مقامى برتر از حاكم عيينه داشت، اقدام عثمان بن معمر را نكوهش نموده و به وى دستور داد هرچه زودتر محمد بن عبدالوهاب را از شهر عيينه اخراج نمايد.

به دنبال دستور امير احسا، حاكم عيينه مجبور شد به شيخ اعلام نمايد كه شهر را ترك و به منطقه ديگرى برود.

ص:18

مرتبطين شيخ محمد تلاش هايى جهت رفتن وى به «درعيه» (1)را شروع و ارتباطاتى با امير درعيه برقرار نمودند. عوامل انگلستان كه در آن زمان جنگ هاى داخلى سرزمين حجاز را مديريت مى كردند و در پشت صحنه اختلافات محلى حضور داشتند، مقدمات مهاجرت و اسكان محمد بن عبدالوهاب به درعيه را فراهم نموده و زمينه ملاقات وى با حاكم درعيه را آماده كردند.

در آن زمان كه جنگ هاى داخلى حجاز به حمايت عربستان شروع شده بود، امير درعيه، محمد بن سعود (2)(جّد آل سعود) كه در حال جنگ با «دهام بن دواس» امير رياض بود، حضور محمد بن عبدالوهاب را در كنار خود زمينه ساز مذهبى جلوه دادن جنگ و كافر معرفى كردن مخالفان خود ارزيابى و از اين طريق مى توانست تعداد بيشترى از مردم را با خود همراه نمايد و آنان را به جنگ عليه امير رياض به كار گيرد.

از طرف ديگر شيخ محمد كه به علت انحرافات فكرى

ص:19

و اعتقادى و مخالفت هاى علما و مردم هر روز از منطقه اى به منطقه ديگر اخراج مى گرديد، نياز به پايگاهى ثابت و پشتوانه مطمئن ترى جهت ترويج افكار خود داشت.

محمد بن سعود كه در آن زمان امير درعيه بود، به ديدن محمد بن عبدالوهاب رفت و او را با آغوش باز پذيرفت و عزت و نيكى را به او مژده داد. شيخ نيز قدرت و غلبه بر همه بلاد نجد را به وى نويد داد. در اين ملاقات بود كه آنها با هم متحد شدند و توافق نمودند كه كليه امور سياسى در اختيار محمد بن سعود و كليه امور مذهبى و تبليغى در اختيار محمد بن عبدالوهاب قرا گيرد.

بدين ترتيب عوامل پشت پرده ارتباط و اتحاد نزديكى كه تأمين كننده منافع هر دو بود، ميان شيخ محمد و آل سعود ايجاد و آنان را با هم عليه حكومت شرفاى مكه متحد كردند.

از آن پس محمد بن عبدالوهاب افكار انحرافى خود را در پرتو قدرت محمد بن سعود با جديت بيشترى آغاز كرد.

طولى نكشيد كه سپاهيان آل سعود با فتواى محمد بن عبدالوهاب با همكارى وهابيون به قبايل اطراف و شهرهاى نزديك هجوم بردند و با كشتار و آواره نمودن ساكنان آن مناطق و سيل غنايم از اطراف و اكناف عربستان خصوصاً اموال مسلمانان منطقه نجد، به شهر درعيه كه

ص:20

شهرى بدون امكانات و با مردمى فقير بود و مركز وهابيت بود، سرازير گشت.

آلوسى، از مورخى به نام ابن بُشر نجدى چنين نقل مى كند:

من در آغاز كار، شاهد فقر و تنگدستى مردم درعيه بودم، ولى بعداً اين شهر در زمان سعود (نوه محمد بن سعود) به صورت شهرى ثروتمند درآمد، تا آنجا كه سلاح هاى مردم آن، با زر و سيم زينت يافته بود. بر اسبان اصيل و نجيب سوار مى شدند و جامه هاى فاخر در بر مى كردند و از تمام لوازم ثروت بهره مند بودند، به حدى كه زبان از شرح آن قاصر است. (1)

مهاجمين وهابى با حمله به مناطق مسلمان نشين همچون مناطق نجد، يمن و عراق جان و مال مسلمانان آنجا را بر خود حلال مى دانسته و با قتل عام مردم اموال آنان را به عنوان غنائم جنگى به تصرف خود در مى آوردند.(2)

پس از محمد بن سعود، پسرش عبدالعزيز بن سعود، قدرت را به دست گرفت. عبدالعزير نيز تحكيمِ پايه هاى قدرت و گسترش نفوذ سياسى خود را در حفظ و گسترش مسلك وهابيت مى ديد. وى جهت نيل به اهداف

ص:21

خود جنگ هاى متعددى عليه مسلمانان مناطق مجاور به راه انداخت و هزاران نفر از مسلمانان را قتل عام كرده و عده زيادى از مردم آن مناطق از خانه هايشان آواره و معابد و نمادهاى مذهبى آنان را از بين برد.

بدين طريق مسلك وهابيت، كه قرن ها قبل از محمد بن عبدالوهاب، توسط ابن تيميه، در حد يك نظريه در لابلاى كتاب ها، مطرح و توسط علماى زمان خود رد شده بود، مجدداً توسط حكام آل سعود زنده و به عنوان مذهب رسمى عربستان تبليغ و ترويج مى گردد.

محمّد بن عبد الوهّاب به پيروى از ابن تيميه اعلام كرد:

هر كس كنار قبر پيامبر (ص) و يا ساير افراد صالح حضور يابد و از آنان حاجت بخواهد، مشرك است، و واجب است چنين شخصى را وادار به توبه كنند، و اگر توبه نكرد، خونش حلال و كشتنش جايز است.(1)

احمد زينى دحلان مفتى مكّه مكرّمه مى نويسد:

اگر چنانچه كسى به مذهب وهابيّت در مى آمد و قبلاً حج واجب انجام داده بود «محمّد بن عبد الوهّاب» به وى مى گفت: بايد دوباره به زيارت خانه خدا بروى، چون حج گذشته تو در حال شرك

ص:22

صورت گرفته است.

محمد بن عبدالوهاب به كسى كه مى خواست وارد مسلك وهابيّت بشود مى گفت: پس از شهادتين بايد گواهى دهى كه در گذشته كافر بوده اى و پدر و مادر تو نيز در حال كفر از دنيا رفته اند، و همچنين بايد گواهى دهى كه علماى بزرگ گذشته كافر مرده اند. اگر چنانچه گواهى نمى داد وى را مى كشتند.(1)

مسلك وهابيت از زمان عبدالعزير تاكنون مذهب رسمى دربار سعودى مى باشد.

ص:23

ص:24

كشتن و قتل عام شيعيان را مباح مى دانند و معتقدند هركس چند شيعه را بكشد به بهشت مى رود؛

براى رسيدن به هدف هر نوع وسيله اى را مباح مى دانند؛

براى سقوط و يا ايجاد ناامنى در حكومت هاى غير وهابى، هر نوع كشتار و ايجاد ناامنى را مباح مى دانند. اگر چه بستن كمربند انفجارى بر افراد عقب مانده ذهنى و اعزام آنها به ميان مردم باشد؛

مسافرت به قصد زيارت پيامبر اكرم (ص) و ساير انبيا و اوليا (عليهم السلام) را حرام مى دانند؛

هرگونه تبرك جستن به اوليا و انبيا و حتى بوسيدن و دست كشيدن روى در و ديوار مقبره پيامبر (ص) را حرام مى دانند؛

خواندن دعا و نماز در كنار قبر آن حضرت را شرك مى شمارند.

سخن گفتن با ارواح انبيا و ائمه (عليهم السلام) و حاجت خواستن از آنان و يا شفيع قرار دادن آنان را شرك مى دانند؛

ساختن گنبد و يا هرگونه نشانه روى قبور، حتى قبر پيامبر (ص) را حرام مى دانند؛

برگزارى مراسم سوگوارى براى ميت را حرام مى دانند؛

معتقدند گفتار و عمل همه صحابه پيامبر (ص) بدون عيب و نقص بوده و همه آنها را تا سر حد عصمت قبول دارند؛

هرگونه انتقاد و عيب گيرى از عملكرد صحابه را موجب شرك و كفر مى دانند.

ص:25

ص:26

«ابن بطوطه» (1)در سفرنامه خود مى نويسد:

«ابن تيميّه» در مسجد جامع دمشق كه من حضور داشتم، بر بالاى منبر گفت: خداوند به آسمان دنيا فرود مى آيد، همچنان كه من از پلّه اين منبر فرود مى آيم، و از منبر فرود آمد.(2)

ص:27

درباره خدا هر عضوى را جز ريش و عورت اثبات خواهم كرد.(1)

ص:28

«خداوند تعالى در شب عرفه به آسمان دنيا فرود آمده و در برابر فرشتگان به وقوف كنندگان در عرفات مباهات مى كند»(1)

ص:29

ص:30

همچنين ابن عثيمين، مفتى عربستان در كتابى كه در اثبات گردش خورشيد به دور زمين نوشته، به معلمان اخطار مى كند كه از تدريس آن بخش از درس علوم و جغرافيا كه از حركت زمين سخن گفته مى شود، خوددارى كنند، چون اين مطلب باعث مفسده و گمراهى دانش آموزان مى شود.(1)

ص:31

كفر وارد شده و عدّه اى كه ايمان ضعيفى داشته اند، از آنها تأثير گرفته و اين عادت را انتقال داده اند. حقيقت اين است كه بردن گل نفعى براى بيمار ندارد، بلكه تشبّه و تقليد محض از كفّار محسوب مى شود و نه هيچ چيز ديگر، و فقط خرج كردن پول در غير راه درست است كه اين اعتقاد فاسد را به دنبال دارد كه اين گل ها باعث شفا مى شود. بر اين اساس نبايد از گل در مورد مذكور استفاده كرد، نه به صورت فروش و نه خريد و نه اهدا.(1)

ص:32

پس از آن محمد بن عبدالوهاب و مفتيان وهابى به تقليد از آنان، فتواى حرمت ساختن بنا بر روى قبور را صادر نمودند.

ص:33

وى در فتواى ديگرى مى نويسد:

اگر كسى براى خود و يا فرزندان خود جشن ميلاد بگيرد و يا مراسم سالگرد ازدواج برپا كند، كار خلاف شرع مرتكب شده و اين كار به بدعت نزديك تر است.(1)

هيئت دائم افتاى سعودى در پاسخ به سؤالى پيرامون مراسم جشن تولّد مى نويسد:

جشن تولّد، نوعى از بدعت است كه در دين افزوده شده و براى هيچ فردى اگرچه از شخصيّت هاى برجسته جامعه و داراى موقعيّت ممتاز هم باشد، جايز نيست.(2)

ص:34

ص:35

والمتنمصه» ؛ «خداوند زنى را كه موى ابروها را باريك مى كند يا برمى دارد و زنى كه خواستار انجام اين كار است لعنت كرده است» .(1)

فتواى مشابهى از شيخ ابن عثيمين و عبدالله جبرين و. . . نيز صادر شده است.

ص:36

ساختمان مساجد، اصل و اساسى بر آن نيست، و اعتقاد به آن خطاى محض است و سزاوار است كسى را كه معتقد به اين امور است يا اينكه اين كارها را انجام مى دهد انكار كنيم؛ زيرا اين امور بدعت در دين به حساب مى آيد، و هر بدعتى ضلالت است.(1)

ص:37

زيرا نوعى لباس يا پوشش حلال به شمار مى رود و هيچ حديث يا روايتى براى تحريم آن وجود ندارد.(1)

ص:38

در آنجا و سلام گفتن به حضرت، بدعت به شمار مى آيد، و همچنين دعا كردن به اين نيّت كه شايد در آنجا به اجابت برسد نيز از بدعت ها به حساب مى آيد. (1)

ص:39

مى شود، چون از رسول اكرم (ص) و اصحاب در اين باره چيزى نرسيده است.(1)

همچنين اهداى ثواب و ختم قرآن براى رسول گرامى (ص) نيز جايز نمى باشد، چون اصحاب پيامبر و ديگران چنين كارى نكرده اند.(2)

ص:40

تلخى مصيبت براى هميشه در قلب آنان مى ماند، و من اين افراد را نصيحت مى كنم كه از اين كار دست برداشته و توبه نمايند.(1)

اگر گريه كردن در مرگ عزيزى كه از دست رفته و يك امر طبيعى است، بدعت مى باشد، چرا پيغمبر (ص) در غم فرزندش گريه كرد؟ چرا پيامبر (ص) به مردان و زنان گفت كه حمزه گريه كننده ندارد؟ و پس از آن زنان بر حضرت حمزه گريه كردند و پيامبر (ص) آنها را منع نكرد؟

در روايات زيادى وارد شده كه مصيبت ديدگان را تنها نگذارند و آنها را به منازل خود دعوت كنيد و در كنار آنها بنشينيد تا مايه آرامش آنها گردد. اين قبيل توصيه ها يك سرى اعمال انسانى و اخلاقى است كه موجب كاهش آلام و ناراحتى هاى صاحب عزا مى شود و هيچ دليلى بر حرمت آنها وارد نشده است.

ص:41

ص:42

ص:43

رئيس هيأت: عبدالعزيز بن عبد الله بن باز.

اعضاى هيأت: عبدالرزاق عفيفى، عبدالله بن غَدَيان و عبدالله بن قعود.

در فتواى ديگرى عبدالله بن جبرين، يكى از مفتيان سعودى، در جواب اين سؤال كه «آيا مى شود به فقراى شيعه زكات داد؟» پاسخ داده:

طبق نظر علماى اسلامى به كافر نمى شود زكات داد و شيعيان بدون شك به چهار دليل كافر هستند:

1. آنان نسبت به قرآن طعنه زده و بدگويى مى كنند و معتقد به تحريف قرآن هستند و مى گويند كه دو سوم قرآن حذف شده و هركس به قرآن طعنه زند كافر است و منكر آيه شريفه وَ إِنَّا لَهُ لَحافِظُونَ مى باشد.

2. به سنت پيامبر و احاديث صحيح بخارى و مسلم نيز طعنه مى زنند و به احاديثى كه در اين دوكتاب آمده عمل نمى كنند، چون بر اين عقيده هستند كه روايات اين كتاب ها از صحابه نقل شده و صحابه را كافر مى شمارند. و معتقد هستند كه پس از پيامبر گرامى همه صحابه جز على و فرزندان او و تعداد اندكى مانند: سلمان و عمار همه كافر و مرتد شدند.

3. شيعيان اهل سنت را كافر دانسته و با آنان نماز نمى خوانند و اگر پشت سر اهل سنت نماز بخوانند آن نماز را اعاده مى كنند، بلكه آنان معتقد به نجاست

ص:44

اهل سنت هستند و اگر با يكى از اهل سنت مصافحه كنند، دست خود را آب مى كشند.

4. شيعيان نسبت به على و فرزندان او غلوّ كرده و آنان را به صفاتى كه ويژه خداوند است توصيف مى كنند و همانند خداوند آنان را صدا مى كنند. تا آنجا كه گفته: اگر كسى به شيعيان زكات بدهد قبول نيست؛ زيرا او با اين كار خود به كسى كمك كرده كه كفر را تقويت مى كند و با سنت پيامبر در حال جنگ است.

ص:45

ص:46

معرفى مى كنند.(1)

قرآن بى احترامى به اعتقادات منحرفان و مشركان را جايز نمى داند و مى گويد: «حتى به بت هاى آنان اهانت نكنيد» (2)؛ اما وهابيون بدترين تهمت ها و دروغ هاى ناروا را به شيعيان و مسلمانانى كه مخالف وهابيت هستند، نسبت مى دهند.

اسلام جهاد را تنها با كفار جايز مى داند، اما وهابيون جهاد عليه كفار را كنار گذاشته و جهاد را عليه مسلمانانى جايز مى دانند كه مخالف وهابيت هستند.

اسلام، منادى وحدت بين مسلمانان مى باشد و حتى اهل كتاب را به وحدت حول محور توحيد دعوت مى كند (3)، اما وهابيون منادى و مظهر تفرقه در سرزمين هاى اسلامى مى باشند.

براساس آموزه اسلام، مسلمانان بايد با يكديگر با

ص:47

رحمت و عطوفت و مهربانى برخورد كنند(1)، اما وهابيون، با قتل و كشتار مسلمانان در مناطق مختلف جهان، خشن ترين چهره را از اسلام ترسيم نموده و تاكنون از درون اين فرقه ده ها گروه تروريستى به وجود آمده كه با حمله به مساجد، حسينيه ها، دسته هاى عزادارى، هزاران مسلمان را شهيد و به خاك و خون كشيده اند.

وهابيون مى گويند: «شيعيان كافر و مشرك هستند، چون صحابه را لعن مى كنند» ، اما در مورد معاويه كه لعن نمودن على (ع) را بين مسلمانان ترويج نمود و دستور داد على (ع) را در بالاى منابر و خطبه هاى نمازجمعه لعن كنند، يا ساكت مى شوند و يا آن را توجيه مى نمايند.(2)

از زمانى كه وهابيت توسط آل سعود و با حمايت انگلستان ايجاد گرديده تاكنون، تمام مبارزات و جنگ هاى پيروان اين فرقه، عليه مسلمانان بوده و هيچ گونه مبارزه يا جهادى عليه كفار و اشغالگران سرزمين هاى اسلامى و يا اهانت كنندگان به قرآن و پيامبر (ص) انجام نداده اند.

مفتيان وهابى شيعيان را متهم به اهانت به پيامبر (ص) و صحابه مى نمايند و به همين علت خون آنان را مباح و كشتن آنان را جايز اعلام مى كنند. اما در مورد

ص:48

اهانت كنندگان به رسول اكرم (ص) در كشورهاى اروپايى و آمريكايى و افرادى همچون سلمان رشدى، سكوت مى كنند و هيچ فتوايى صادر نمى كنند.

وهابيون بوسيدن ضريح پيامبر (ص) را شرك و حرام مى دانند، اما بوسيدن فرزند، همسر، پدر، مادر، دست پادشاه و. . . را مجاز و پسنديده مى دانند. (1)

وهابيون هرگونه تشييع جنازه و برگزارى مراسم براى مردگان را شرك مى دانند؛ اما براى عبدالله بن باز و شيخ ابن عثيمين و عبدالله جبرين (مفتيان وهابى در مكه و مدينه كه چندى قبل از دنيا رفتند) ، مراسم تشييع جنازه ميليونى برگزار مى كنند و آن را حرام نمى دانند.

مفتيان وهابى، بازى فوتبال و برگزارى جشن تولد و هديه گل را به علت تشبه به كفار حرام مى دانند، اما در برابر شراب خوردن و زدن گيلاس هاى پر از شراب حكام عربستان با سران و زنان كشورهاى اروپايى و آمريكايى و با زنان برهنه ساكت مى شوند و يا آن را توجيه مى كنند.

برگزارى مراسم سالروز بعثت پيامبر (ص) شرك معرفى مى شود، اما يك هفته جشن و پايكوبى به مناسب سالروز حاكميت پادشاهى سعودى، بدعت شمرده نمى شود.

ص:49

وهابيون معتقدند كه دوران تبليغ پايان يافته و تنها راه انتشار عقايد وهابيت، شمشير مى باشد. اما در قرآن و سيره پيامبر (ص) اولويت دادن به تبليغ و هدايت افراد با حكمت و موعظه حسنه مى باشد.(1)

ص:50

ص:51

ص:52

مفتيان و قضات اهل سنت محكوم به زندان ابد شد و در زندان از دنيا رفت و هيچ گاه ازدواج نكرد.

5. اولين كسى كه به مخالفت با افكار انحرافى محمد بن عبدالوهاب برخاست، پدرش عبدالوهاب بود كه تا زمانى كه زنده بود فرزندش را از سخن گفتن و تبليغ افكار انحرافيش منع كرده بود.

6. اولين كتابى كه عليه افكار و اعتقادات محمد بن عبدالوهاب نوشته شد، توسط برادرش سليمان بن عبدالوهاب به نام « الصواعق الالهية فى الرد على الوهابيه » بود و پس از آن هزاران جلد كتاب، مقاله، رساله و. . . توسط ساير علما و متفكرين اهل سنت عليه اين تفكر انحرافى نوشته و منتشر شد.

7. وهابيون، خواندن نماز كنار قبور را حرام و بدعت مى دانند و به همين علت شيعيان را متهم به مرده پرستى مى كنند، اما نماز خواندن پيروان اين فرقه در كنار ساختمانى كه در آن بن لادن كشته شده را بدعت و مرده پرستى نمى دانند.

8. در تمام سايت ها، شبكه هاى تلوزيونى و وسائل ارتباطجمعى نمايش دادن عكس و يا فيلمى كه مروج مظاهر خشونت باشد از قبيل كشتارهاى دسته جمعى انسان ها، سربريدن افراد، عكس هاى قتل و كشتار و جنازه هاى قطعه قطعه شده انسان ها ممنوع است، ولى

ص:53

عكس و فيلم هايى كه توسط وهابيون از كشتار شيعيان در پاكستان، افغانستان، عراق و. . . تهيه و منتشر مى شود، سريعاً توسط شبكه هاى صهيونيستى و جماعت هاى تبشيرى مسيحى، و سازمان هاى ضد اسلام، در سراسر عالم پخش و در راستاى پروژه اسلام هراسى و ترسيم چهره خشن و ضد بشرى از اسلام مورد بهره بردارى آنها قرار مى گيرد.

9. وهابيون اين اعتقاد را در بين عوام ايجاد مى كنند كه هركس پنج شيعه را بكشد، بهشت بر او واجب مى شود.

10. برخى از مراكز انتشاراتى وابسته به وهابيت كتاب صحيح بخارى را تحريف و تعدادى از احاديثى كه رسول اكرم (ص) در فضيلت و جايگاه اهل بيت (عليهم السلام) بيان نموده، از اين كتاب حذف نموده اند. نمونه هايى از اين چاپ در كتابخانه مسجدالنبى (ص) وجود دارد.

11. مفتيان وهابى، خريدن، خواندن و نگهدارى كتب شيعه را حرام مى دانند و به علت عدم آشنايى با اعتقادات شيعه، فتاواى خلاف واقع و تهمت هاى ناروا و دروغ هاى زيادى را به شيعه نسبت مى دهند كه دروغ عارى از حقيقت است.

ص:54

ص:55

ص:56

وهابيون نيز همگام و هماهنگ با مراكز استكبار جهانى كه به شدت نگران رشد اسلام ناب محمدى (ص) و به خطر افتادن آينده خود بودند، در راستاى تضعيف رشد گرايش جهانى به شيعه استراتژى هايى را براى خود طراحى و پيگيرى مى كنند كه برخى از آنها عبارتند از:

ص:57

در صفحه اول كتاب ديگرى تحت عنوان «شرح اعتقادات اهل سنت» آمده است: «ما اين كتاب را در رد شيعه نوشتيم، چون ديديم خطر شيعه براى اسلام از خطر صهيونيسم بيشتر است» .

ص:58

يا برخى از منحرفينى كه داراى مسئله حاد بوده اند، ذكر شده است.

ص:59

اگر قرآن اصلى تحريف نمى شد، نام ائمه حتماً در آن موجود بود.(1)

پيامبر (ص) ، على و عايشه را بر يك تخت مى خوابانيد.(2)

پيامبر (ص) غلام نگهبان دروازه على بود.(3)

بعد از وفات پيامبر (ص) همه صحابه به جز سه نفر مرتد شدند.(4)

نكاح مرد با مرد جايز است و انسان مى تواند با مادر، خواهر و دختر حقيقى خود نكاح كند.(5)

على (ع) اجازه و اختيار داشت تا زنان پيامبر را طلاق دهد.(6)

ص:60

ص:61

آنچه كه باعث فزونى شگفتى من گرديده، اين است كه برخى از برادران وهّابى و فرزندان شخصيّت هاى علمى و دانشجويان مصرى، اخيراً به سراغ مكتب تشيّع رفته اند.(1)

دكتر ناصر القفارى استاد دانشگاه هاى مدينه مى نويسد:

اخيراً تعداد زيادى از اهل سنّت به طرف مذهب شيعه گرويده اند و اگر كسى كتاب «عنوان المجد فى تاريخ البصرة ونجد» را مطالعه كند، به وحشت مى افتد كه چگونه برخى از قبايل عربى به صورت كامل، مذهب شيعه را پذيرفته اند.(2)

جالب تر از اينها سخن شيخ مجدى محمّد على محمّد نويسنده بزرگ وهّابى است كه مى گويد:

يكى از جوان هاى اهل سنّت، حيرت زده نزد من آمد. وقتى كه علّت حيرت او را جويا شدم، دريافتم كه دست يكى از شيعيان به وى رسيده است، و اين جوان سنّى تصوّر كرده است كه شيعيان ملائكه رحمت، و شير بيشه حقّ مى باشند. (3)

شيخ محمّد مغراوى از نويسندگان مشهور وهّابى

ص:62

عربستان مى گويد:

با گسترش مذهب تشيّع در ميان جوان هاى مشرق زمين، بيم آن را دارم كه اين فرهنگ در ميان جوان هاى مغرب زمين نيز گسترده شود.(1)

ص:63

ص:64

مى گوييم: در ابتداى ظهور اسلام، همه پيروان رسول خدا (ص) به عنوان امت واحده، با هم برادر و به آنان مسلمان گفته مى شد.

بعد از رحلت رسول اكرم (ص) مسلمانان دو گروه شدند، عده اى رهبريت على (ع) را پذيرفتند و عده ديگرى خلافت و رهبريت كسانى ديگر را پذيرفتند. شيعه به كسى گفته مى شود كه پيروى از على (ع) و اهل بيت (عليهم السلام) را انتخاب كرد و اين نام توسط پيامبر (ص) در همان ابتداى ظهور اسلام بر پيروان على (ع) نهاده شد؛ آن گاه كه رسول اكرم (ص) خطاب به على (ع) فرمود: «

أَنْتَ وَ شِيعَتُكَ يَوْمَ الْقِيَامَةِ رَاضِينَ مَرْضِيِّين »(1)

ص:65

ثانياً: رسول اكرم (ص) و تمام انبيا (عليهم السلام) و پيروان آنان در اقليت بودند و هيچ كدام به خاطر اقليت بودن، شك در حقانيت دين خود نمى كردند. در جهان امروز نيز مسلمانان نسبت به برخى از اديان ديگر در اقليت مى باشند و اقليت بودن دليل بر باطل بودن آنان نيست.

ص:66

ص:67

و در مواردى هم هيچ كدام از اينها نيست؛ مانند خلافت معاويه كه با هيچ كدام از شيوه هاى ذكر شده به خلافت نرسيد، بلكه با نيرنگ و جنگ در مقابل على (ع) به خلافت شام رسيد.

اما شيعه معتقد است كه رسول خدا (ص) به امر خداى سبحان، نسبت به رهبرى و امامت بعد از خود غافل نبوده و آن حضرت امت را بدون امام رها نكرده است. امامت همچون رسالت از سوى خدا تعيين و توسط پيامبر (ص) به مردم معرفى مى گردد و پيامبر (ص) در احاديث متعدد همچون حديث منزلت، ثقلين، انذار، غدير و. . . به امامت على (ع) بعد از خود تصريح نموده است. بنابراين شيعه معتقد است على (ع) و يازده فرزندش (عليهم السلام) يكى پس از ديگرى به امامت امت منصوب شده اند.

ص:68

شرح نوشته اند. در طول تاريخ شيعيان به غير از اين قرآن، قرآن ديگرى را چاپ نكرده اند و صداى قرآن ديگرى از راديو و تلويزيون و ساير وسايل ارتباطجمعى آنها شنيده نشده است. هزاران شيعه در سراسر جهان قارى، مفسر، و حافظ همين قرآن مى باشند.

ص:69

إِنَّمَا وَلِيُّكُمْ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاَةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُمْ رَاكِعُونَ (مائده: 55)

همانا ولى شما خدا و رسولش و كسى است كه در حال اقامه نماز زكات مى دهد.

همه محدثين و مورخين شيعه و سنى، اتفاق نظر دارند كه اين آيه در مورد على (ع) نازل شده كه در حال نماز به فقير زكات داد.

اما علت اينكه ولايت على (ع) بعد از رسالت پيامبر (ص) در اذان توسط شيعيان ذكر مى شود، تلاش هايى بود كه توسط بنى اميه و بنى عباس براى محو نام و ياد على و اهل بيت (عليهم السلام) صورت گرفت. شيعيان با اين روش، تلاش هاى مخالفين اهل بيت را نقش بر آب كردند و اين نام و مقام را براى آن حضرت زنده نگه داشتند.

ص:70

است (به استثناى خوردنى ها و پوشيدنى ها) . بنابراين فرش، سيمان، آسفالت و. . . زمين نيستند و سجده بر آنها جايز نمى باشد.

ثانياً: در صدر اسلام، كه مسجدالنبى به صورت فعلى فرش نشده بود و كف آن يا خاك بود و يا حصير، رسول اكرم (ص) و صحابه بر زمين يا بر حصير سجده مى كردند و هيچ حديث و روايتى وارد نشده كه رسول اكرم (ص) بر عبا يا فرش يا چيز ديگرى كه زمين نيست، سجده نموده باشد.

ثالثاً: روايات زيادى نيز وارد شده كه پيامبر (ص) و صحابه بر غير زمين سجده نمى كردند از جمله:

جابر بن عبدالله انصارى گفت:

من با پيامبر (ص) نماز ظهر را برگزار كردم و مشتى از سنگريزه ها را برمى داشتم و آنها را دست به دست مى كردم تا خنك شوند؛ سپس زير پيشانى نهاده، بر آنها سجده مى كردم.(1)

اگر سجده بر غير زمين جايز بود، لازم نبود سنگريزه را خنك كنند و بر آن سجده نمايند.

همين طور در روايت ديگرى آمده است كه على بن عبدالله بن عباس كه از تابعان است به زرين نوشت: «قطعه

ص:71

سنگى از سنگ هاى كوه مروه براى من بفرست تا بر آن سجده كنم»(1)

رابعاً: در برخى از روايات وارده شده كه پيامبر (ص) مانع سجده بر غير زمين مى شد؛ مانند:

پيامبر (ص) زمانى كه صهيب را مشاهده كرد كه هنگام سجده از خاك آلودشدن پيشانى خود پرهيز مى كند، به او فرمود: «صهيب! صورت خود را بر خاك بنه»(2)

ناگفته نماند كه مهر، قطعه اى از خاك پاك و تميز است كه هنگام نماز خواندن آن را روى فرش، آسفالت و هر چيز ديگرى كه غير زمين است، مى گذارند و بر آن سجده مى كنند و فاقد هرگونه ارزش و قداستى مى باشد.

ص:72

رسول الله رخص في زيارة القبور »(1)

در روايات آمده كه پيامبر (ص) به زيارت قبرمادرش مى رفت و مى گريست.

همچنين در تاريخ اسلام وارد شده كه عايشه بعد از برگشت از مكه به زيارت قبر برادرش عبدالرحمان بن ابوبكر رفت.(2)

پيامبر (ص) به زيارت اهل بقيع مى رفت و زيارتنامه مى خواند، حتى در آخرين لحظات عمرش به زيارت مدفونين بقيع رفت و با آنان گفت وگو و برايشان دعا نمود.

در مستدرك حاكم نيشابورى آمده كه حضرت فاطمه (س) هر جمعه به زيارت قبر عمويش حمزه مى رفت.(3)

آيت الله سبحانى در مورد علت مخالفت وهابيان با زيارت قبور، به نكته ظريفى اشاره مى كند و مى گويد:

اموات عده زيادى از مسلمانان صدر اسلام مسلمان نبوده و يا بت پرست بودند و اسلام پيوند آنها را با مشركين قطع كرده بود. لذا به زيارت امواتشان نمى رفتند و به مرور زمان زيارت قبور به عنوان يك عمل ضد دينى تلقى گرديد.

ص:73

ص:74

تأييد نمى نمود.

در كتاب صحيح بخارى آمده كه هرگاه پيامبر (ص) وضو مى گرفت، اصحاب براى ربودن قطرات آب وضوى آن حضرت، بر يكديگر سبقت مى گرفتند.(1)در مورد برداشتن موى پيامبر (ص) توسط اصحاب هنگامى كه آن حضرت اصلاح مى كرد نيز روايات مشابهى وارد شده است.(2)

در روايات آمده است كه پس از پيامبر (ص) نيز وقتى بلال به مدينه برگشت، بر سر قبر پيامبر رفت و گريه كرد و صورت خود را بر قبر آن حضرت مى ماليد.(3)

همچنين روايات زيادى وارد شده كه پيامبر (ص) و صحابه، حجرالاسود را استلام و آن را مى بوسيدند.(4)

مسلمانان نيز قرآن را مى بوسند و هيچ كس اين عمل را شرك نمى داند.

ص:75

پنج گانه در پنج وقت صبح، ظهر، عصر، مغرب و عشا مستحب است و به آن توصيه شده است. اما واجب نيست؛ زيرا پيامبر (ص) نيز گاهى نماز ظهر و عصر و مغرب و عشا را بدون اينكه علت خاصى داشته باشد با هم مى خواند. اگر جمع بين نمازها واجب بود، پيامبر (ص) بدون عذر اين واجب مهم را ترك نمى كرد.

احاديث متعددى به نقل از ابن عباس، وارد شده كه پيامبر (ص) در حال اقامت در مدينه، نه در حال مسافرت، هفت ركعت (نماز مغرب و عشا) و هشت ركعت (نماز ظهر و عصر) گذارد.(1)

پيامبر (ص) در مدينه منوره نيز بين نماز ظهر و عصر و نماز مغرب و عشا جمع نمود؛ بدون اينكه در حال سفر باشد و يا باران ببارد.

از ابن عباس پرسيدند چرا پيامبر (ص) بين دو نماز جمع نمود؟ جواب داد: «زيرا پيامبر (ص) مى خواست براى امت خود گشايش و تسهيل ايجاد نمايد»(2)

ص:76

مى گوييم: توسل جستن و يارى طلبيدن از ديگران امرى عادى است كه با زندگى روزمره انسان عجين شده است. همه انسان ها براى رفع بسيارى از نيازهايشان، ديگران را به يارى مى طلبند و دست نياز به سوى آنها بلند مى كنند و كسى نمى گويد مشرك هستند.

آنچه حرام است اين است كه انسان، شريكى در كنار خدا «مع الله» قرار دهد، اما اگر به كسى متوسل بشويم كه پيش خدا داراى عزت و مقام و مرتبه است، اين نوع توسل شرك نمى باشد و مشابه آن در تاريخ اسلام زياد وارد شده است و عقل نيز آن را تأييد مى كند؛ زيرا انسان ها در امور روزمره زندگى و براى رفع مشكلات خود به يكديگر متوسل مى شوند و هيچ انسانى به تنهايى و بدون كمك ديگران نمى تواند به زندگى اجتماعى خود ادامه دهد.

از رسول اكرم (ص) نقل شده كه آن حضرت فرمود: «اگر انسانى، مسلمانان را به كمك بطلبد و آنان به فريادش نرسند، مسلمان نيستند» .

همچنين در قرآن آمده است كه برادران يوسف به پدرشان متوسل شدند تا براى آنان استغفار كند و پدرشان هم قبول كرد و گفت: «به زودى برايتان استغفار مى كنم»(1)

ص:77

خداوند متعال نيز مى فرمايد: «اگر پيامبر براى كسى طلب استغفار كند، خدا او را مى بخشد»(1)

ص:78

دست هاى خود را روى سينه قرار مى دهند. خليفه دوم اين نوع اداى احترام را پسنديد و دستور داد از آن پس، جهت احترام بيشتر به خدا، همه مسلمانان بايد در نماز، دست هايشان را روى سينه بگذارند.(1)

قرطبى از علماى بزرگ اهل سنت، در كتاب خود رواياتى را ذكر مى كند كه نحوه نماز خواندن رسول خدا (ص) را توصيف مى كند. در هيچ كدام از اين روايات ذكر نشده كه رسول خدا (ص) با دست بسته نماز مى خواند.(2)

ص:79

كسى است كه او را نمى بينند و با ديدن اين وسايل به ياد او مى افتند. آيا حضرت يعقوب كه پيراهن فرزندش يوسف را بوسيد و بر سر و صورتش كشيد و بينايى خود را به دست آورد، مشرك شد؟

ص:80

شفاعت كنند.

در روايات صحيح از كتب اهل سنت وارد شده كه انس بن مالك هم از پيامبر (ص) طلب كرد كه از او در روز قيامت شفاعت كند و پيامبر (ص) هم پذيرفت.(1)مشابه اين روايت، روايات متعدد ديگرى در كتب اهل سنت ذكر شده است كه از ذكر آنها خوددارى مى گردد.

ص:81

سبحان در اختيار انبيا و ائمه (عليهم السلام) قرار داد تا در زمان و شرايط خاصى كه خدا اذن مى دهد، از آن استفاده كنند. آنها مجاز نيستند علم غيب را در هر زمان و مكانى كه خود اراده كنند، به كار گيرند.

علم غيب و معجزه، همانند اسلحه اى است كه حاكم در اختيار سرباز قرار داده تا طبق ضوابط و مقررات خاصى از آن استفاده كند. اين سرباز مسلح، مجاز نيست كه در هر زمان و مكانى كه خواست از اسلحه استفاده كند.

ص:82

پيامبر (ص) ابوبكر را دشنام داد و پيامبر (ص) تعجب نمود و لبخند زد.(1)پس اگر كسى يكى از صحابه را لعن كرد، موجب كفر او نمى شود.

ثالثاً: سب على (ع) توسط معاويه رايج شد و هيچ كس حكم به كفر معاويه نداد.

ص:83

رسول خدا تو نيز در مرگ فرزندت گريه مى كنى؟ مگر تو ما را از گريه كردن نهى نكردى؟»

حضرت پاسخ داد:

نه، من نگفتم در مرگ عزيزانتان گريه نكنيد. گريه، نشانه ترحم و مهربانى است وكسى كه دلش به حال ديگران نسوزد و مهر و محبت نداشته باشد، مورد مهر و محبت الهى قرار نخواهد گرفت. آنچه من گفته ام اين است كه در سوگ و فقدان عزيزان خود فرياد نزنيد و صورت مخراشيد و گريبان چاك نكنيد و از سخنانى كه نشانه اعتراض و يا نارضايتى از ايزد است خوددارى كنيد.(1)چشم مى گريد و قلب محزون است و چيزى نمى گوييم مگر اينكه خدا راضى باشد و ما اى ابراهيم در فراق تو غمگين هستيم.(2)

احمد بن حنبل نقل مى كند كه وقتى پيامبر (ص) از جنگ احد برگشت و ديد كه زنان در فقدان شوهران مقتول خويش گريه مى كنند، فرمود: «

لكن حمزة لابواكي له »(3)؛ «حمزه گريه كننده ندارد» .

زنان چون اين سخن پيامبر (ص) را شنيدند، بر حمزه گريستند.

ص:84

همچنين يعقوب پيامبر (ع) در فقدان يوسف (ع) آن قدر گريست كه بينايى خود را از دست داد و كسى نگفت كه يعقوب مشرك شده و يا در دين بدعت گذاشته است.

ص:85

بدون تحقيق پذيرفته و بر اساس آن عليه شيعه فتوا مى دهند.

از طرف ديگر، مفتيان وهابى، شيعيان را متهم به غلو نسبت به رسول اكرم (ص) و اهل بيت آن حضرت مى نمايند و مى گويند: «شيعيان به عصمت رسول خدا (ص) و فرزندانش معتقد مى باشد» .

اولاً: شيعه معتقد به عصمت رسول اكرم (ص) است و محال است به معصوم اهانت كند.

ثانياً: در كتب فقهى و قوانين جزايى شيعه صريحاً ذكر شده كه اگر كسى به پيامبر (ص) اهانت كند، حكم او قتل است و بر شنونده واجب است كه او را بكشد.

ثالثاً: سلمان رشدى مرتد در كتاب آيات شيطانى، بدترين اهانت ها را به رسول اكرم (ص) روا داشت و هيچ كدام از علما و مفتيان وهابى، فتوايى عليه وى صادر نكردند و حتى اعتراضى ننمودند. تنها امام خمينى (رحمة الله) بود كه حكم به ارتداد سلمان رشدى و وجوب قتل او را داد.(1)

آيا كسى كه اهانت كننده به رسول اكرم (ص) را واجب القتل مى داند، خود به آن حضرت اهانت مى كند؟

ص:86

ص:87

ص:88

١١. تفسير صافى.

١٢. تفسير عياشى.

١٣. جاسوسان مذهب ساز.

جزيرة العرب فى القرن العشرين.

١4. جواهر الكلام

١5. خلاصة الكلام، لدحلان.

١6. خلقت نورانيه.

١٧. الدرر السنيّة.

١٨. دفع شبه التشبيه بأكف التنزيه، ابن الجوزى.

١٩. رحلة ابن بطوطة.

٢٠. روزنامه الرياض، شماره ١٠44٧، مورخ ٢١ رمضان ١4١٧، برابر با ١١/١١/٧5.

٢١. روضه كافى.

٢٢. سايت شيعه آنلاين.

٢٣. السلفيّة بين أهل السنّة والاماميّة.

٢4. سنن ابن ماجه.

٢5. سنن بيهقى.

٢6. سنن ترمذى.

٢٧. سير اعلام النبلاء.

٢٨. الشيعة الإماميّة فى ميزان الإسلام.

٢٩. صحيح بخارى.

٣٠. صحيح مسلم بشرح النووى، بيروت، ١4٠٧.

٣١. صراط النجاة للخوئى مع حواشى التبريزى.

ص:89

٣٢. طبقات الحنابله.

٣٣. عقيدة اهل السنة والجماعه.

٣4. عنوان المجد فى تاريخ نجد.

٣5. العواصم من القواصم، الطبعة الحديثه.

٣6. الفتاوى الاسلاميّة.

٣٧. فتاوى اللجنة الدائمة للبحوث العلميّة والإفتاء.

٣٨. فتاوى منار الإسلام.

٣٩. فتنة الوهابية.

4٠. الفجر الصادق، جميل صدقى الزهاوى.

4١. الفصول المهّمه.

4٢. فضائل العمام.

4٣. كتاب سليم بن قيس كوفى.

44. كتاب من سبَّ الصحابة ومعاوية فأُمّه هاوية.

45. كشف الارتياب.

46. كشف الشبهات.

4٧. كنز العمال.

4٨. لمعه الشهاب فى تاريخ محمد بن عبدالوهاب، به اهتمام: احمد ابوحكيمه، بيروت، ١٩6٧م.

4٩. مجلّة البحوث الاسلامية.

5٠. مجلّة الدعوة: عدد ١6١٢.

5١. مجموع فتاوى و رسائل ابن العثيمين.

5٢. مجموعة الرسائل الكبرى.

5٣. مستدرك حاكم.

ص:90

54. مسند ابو داوود.

55. مسند احمد بن حنبل.

56. مصباح الفقيه.

5٧. مقالات لابن باز.

5٨. منهاج السنة، بيروت، دار الكتب العلمية، ١4٢٠.

هداية الحيران فى مسألة الدوران.

5٩. هذه هى الوهابيّة.

6٠. هفته نامه المسلمون.

6١. وهابى گرى، حامد الگار، ترجمه: احمد نمايى، مشهد، بنياد پژوهش هاى اسلامى.

6٢. ينابيع المودة لذوى القربى، القندوزى.

6٣. ehhabilik" islam ansiklop edisi. xiii. "neset cagataay,