بقيع تو

با آنكه نيست قبه و ايوان حائرش

سبقت برد ز كعبه، صفاي بقيع تو

بوي بهشت مي وزد از خاك زائرت

اي جان عالمي به فداي بقيع تو

پيوسته زائ_ر ح_رمت روح انبياست

بالله قسم حريم تو آغوش كبرياست

*****

تو مظهر خدايي و جان پيمبري

قرآن مصطفي به سر دست حيدري

هم دومين وصيِ رسول مكرمي

هم اولين سلاله ي زهراي اطهري

بايد سرود مدح تو را با زبان وحي

كز وصف جن و انس و ملايك فراتري

حُسن خدا به حُسن تو ديدار مي شود

چون حُسن بي حدود خدا را تو مظهري

هم صبر توست حكم خدا هم قيام تو

در هر دو حال بر همه مولا و رهبري

چون و چرا به كار تو خود كفر ديگر است

چ_ون و چ_را ب_ه ك_ار خداوند اكبر است

*****

اي دين حق به صبر تو پاينده يا حسن

صبرت حديث نهضت آينده يا حسن

صبر تو بود تيغ خداوند در غلاف

صلحت به خصم، ضربه ي كوبنده يا حسن

صلح تو و معاويه؟! باور نمي كنم

دشمن ز كار توست سرافكنده يا حسن

تو خود تمام ديني و او خود تمام كفر

او تيرگي، تو مهر فروزنده يا حسن

تا بود، بود حق به وجود تو پايدار

تا هست، هست دين ز دمت زنده يا حسن

شمشير شير حق همه جا در نيام توست

«ميثم» هم_اره پيرو صلح و قيام توست

*****

قدر و شرف و عزت و اجلال و مقامش

روشن شده چشم علي از پرتو حسنش

شيرين شده كام نبي از شهد كلامش

هم فوج ملايك همه افتاده به خاكش

هم خيل نبيّين همه خواندند امامش

رضوان اگر از دوستي اش دست بدارد

والله قسم بوي بهشت است حرامش

دشنام شنيدن كرم و لطف نمودن

اين است همان عادت و احسان و مرامش

بر آب بقا ناز كند تا صف محشر

گر خضر گذارد لب خود بر لب جامش

در حسن خداييش ببينيد و ببينيد

خلق خوش جد خوي پدر عصمت مامش

از بس كه حسن در حسن است و همه حُسن است

از سوي خداوند حسن آمده نامش

نبْود عجب آرند اگر دست توسّل

خيل ملك از عرش به مرغ لب بامش

فرياد حسين بن علي داشت سكوتش

شمشير شرر بار علي بود پيامش

بر تربت بي شمع و چراغش بنويسيد

والله قسم صبر حسن بود قيامش

زيباتر و بالاتر از اين است كه هر صبح

يا مهر بخوانند و يا ماه تمامش

بالله نگفتند نگفتند نگفتند

گويند اگر خلق جهان مدح مدامش

من خارم و اوصاف گل از خار نياريد

اي_ن ك_ار ج_ز از خالق دادار نيايد

*****

اين آينه ي حسن خداوند تعالاست

اين پرتو حسن ازل از صبح تجلّاست

اين سوره ي ياسين به روي دامن كوثر

اين مصحف نور است كه بر شانه ي طاهاست

اين نجل علي اشرف اولاد محمّد

اين خوب ترين سلسله ي آدم و حواست

گه سوره ي «واليل» و گهي سوره ي «والشمس»

گه بر سر دست نبي و حيدر و زهراست

در مصحف زيباي رخش سوره ي مريم

در عطر بهشتي نفسش

روح مسيحاست

او مثل علي بر همه ي خلق، امام است

حكمش همه جا حكم خداوند تعالاست

گر جنگ كند، جنگ بوَد بر همه واجب

ور صبر كند، صبر براي همه زيباست

هر نكته كه او گفت خدا گفت خدا گفت

هر امر كه او خواست خدا خواست خدا خواست

هر چند حيات دين، از خون حسين است

با صبر حسن، قامت اسلام بوَد راست

ما پيرو صلح حسن و جنگ حسينيم

امر است ز مولا و اطاعت همه از ماست

گر امر به صلح آيد، يا حكم به نهضت

اسلام همان پيروي از گفته ي مولاست

اين صلح بوَد سخت تر از غزوه ي خيبر

اين صبر همان صبر علي در دل اعداست

يارب تو گواهي كه به هر واقعه ما را

بر دامن اولاد علي دست تولّاست

با خون دل شيعه نوشتند ز آغاز

ديني كه خدا گفته تولّا و تبراست

ياران ولايت هم_ه جا عبد خدايند

آنان كه جدا از حسنينند، جدايند

*****

سجده آوردند در كوي حسن

مهر ، خود را كرده گم در پرتو روي حسن

ماه زيبايي گرفت از حُسن دلجوي حسن

سوره ي والليل خود را بسته بر موي حسن

آيه ي والشمس گرديده ثناگوي حسن

ابر لطف و رحمتش بر خلق بارد بيشتر

آنچه خوبان سر به سر دارند دارد بيشتر

*****

اين كريم اهلبيت اين مظهر لطف خداست

اين امام دوم اين اول عزيز مصطفاست

اين فروغ سوم اين چارم نفر زاهل كساست

اين گرامي وارث صبر علي مرتضاست

اين به صُلحش فُلك سرگردان دين را ناخداست

اين صراط ا... اعظم اين امام مجتباست

هم سپهري ها زعيم اهلبيتش خوانده اند

هم زميني ها كريم اهلبيتش خوانده اند

*****

روح اهل خلد و ريحان بهشت است اين پسر

بلكه طاووس گلستان بهشت است اين پسر

سرو خوشرفتار بستان بهشت است اين پسر

جان آل ا... و جانان بهشت است اين پسر

آفتاب صبح ايوان بهشت است اين پسر

سيد جمع جوانان بهشت است اين پسر

اي تمام شيعيان اين است مولاي شما

اي جوانان بهشت اين است آقاي شما

*****

سرّ دشمن بر ملا گرديد با صبر حسن

جاودان دين خدا گرديد با صبر حسن

حق ز باطل ها جدا گرديد با صبر حسن

هستي دشمن فنا گرديد با صبر حسن

نهضت عترت بپا گرديد با صبر حسن

كربلا كرببلا گرديد با صبر حسن

دين اسير انزوا مي شد اگر صلحش نبود

دست دشمن باز وا مي شد اگر صلحش نبود

*****

اي خط و خالت همه آيت در آيت يا حسن

اي سپهر وحي را شمس ولايت يا حسن

اي كلامت خلق را نور هدايت يا حسن

اي خروشان بحر موّاج عنايت يا حسن

اي يم جود ، اي كريم بي نهايت يا حسن

اي جهانت جمله در ظلّ حمايت يا حسن

يابن زهرا من نمي گويم ثناگوي توأم

تو كريم عالمي من

سائل كوي توأم

*****

سينه هاي سوخته شمع شب تار توأند

طايران سدره صبح و شام زوّار توأند

عرشيان در عرش اعلي هم گرفتار توأند

آسمانها غرق در درياي انوار توأند

ماهرويان ذره اي از مهر رخسار توأند

شهرياران برده هاي كوي و بازار توأند

مهر تو هم بحر ما ، هم فلك ما ، هم نوح ماست

تربت بي زائرت بيت الحرام روح ماست

*****

تو ز وصف عرشيان و فرشيان بالاتري

تو نبي را جان شيرين تو خدا را مظهري

تو كتاب ا... روي سينه ي پيغمبري

تو علي مرتضايي تو بتول اطهري

تو امام مجتبي چشم و چراغ حيدري

تو كريم عترتي تو دست لطف داوري

جود ، سائل ، عفو ، مرهون و كرم مهمان توست

چشم «ميثم» در دو دنيا بر تو و احسان توست

من

بلكه خود سيد خوبان زمين و زمنم

من كريم دو جهان يوسف زهرا حسنم

*****

من كيم آنكه ز اسرار خدا اگاهم

من كيم فاطمه اجلال و محمد جاهم

من كيم در بغل شمس ولايت ماهم

من كيم زينت آغوش رسول اللهم

من كيم آنكه بود وحي الهي سخنم

من كريم دو جهان يوسف زهرا حسنم

*****

مظهر حُسن خدا عزّوجل كيست منم

معني حي علي خير العمل كيست منم

دومين آينه ي حُسن ازل كيست منم

فاتح و صف شكن جنگ جمل كيست منم

كرده اعجاز علي بازوي دشمن شكنم

من كريم دو جهان يوسف زهرا حسنم

*****

مهر من روز ازل واسطه ي نعمت هاست

راه من راهنماي همه ي ملت هاست

دست من رزق رسان همه ي امت هاست

صلح من زير بناي همه ي نهضت هاست

كس نشد با خبر از ساختن و سوختنم

من كريم دو جهان يوسف زهرا حسنم

*****

من كيم روح رياحين گلستان بهشت

من كيم خوبترين لاله ي بستان بهشت

من كيم آنكه بود در نفسم جان بهشت

من كيم سيد و مولاي جوانان بهشت

من بهشت نبي و فاطمه و بوالحسنم

من كريم دو جهان يوسف زهرا حسنم

*****

حلم من دين خدا را به خدا احيا كرد

صبر من فتنه گران را همه جا رسوا كرد

آه من تير شد و در دل دشمن جا كرد

صلح من مشت معاويّه ي دون را وا كرد

حق همين بود كه خود واقف سرّ و علنم

من كريم دو جهان يوسف زهرا حسنم

*****

من كه چون شمع شدم آب امامت كردم

من كه در پاسخ دشنام كرامت كردم

من كه در شهر ، غريبانه اقامت كردم

همه ديدند كه با صبر قيامت كردم

بشنويد از لب «ميثم» كه غريب وطنم

من كريم دو جهان يوسف زهرا حسنم

*****

قصيده

شاعر سازگار حاج غلامرضا

منبع نخل ميثم 3

تعداد استفاده 0

خدا قسم ، كه تمام دين خدا تويي

به بهشت و ارض و سما قسم كه بهشت و ارض و سما تويي

به مقام و سعي و صفا قسم كه مقام و سعي و صفا تويي

به قيام و صبر و رضا قسم كه قيام و صبر و رضا تويي

به دعا و روح دعا قسم كه دعا و روح دعا تويي

شده اقتدار ستمگران همه پايمال تو يا حسن

*****

ولي خدا ثمر نبي گهر علي دُرِ فاطمه

نگهت مسيح و مسيح جان نفست شفاي دل همه

دهن تو چشمه ي معرفت سخن تو آيت محكمه

همه را به عشق تو هاي و هو همه را به ذكر تو زمزمه

به محبت تو مرا بود ، ز شرار نار چه واهمه

كه بهشت لطف خدا شده ، دلم از خصال تو يا حسن

*****

تو سجود من تو ركوع من تو سلام من تو نماز من

تو مطاف من تو طواف من تو عراق من تو حجاز من

تو شرار سوز و گداز من تو بهار گلبن راز من

تو سرور من تو نواي من چه به سوز من چه به ساز من

نبود قسم به ولايتت به گل بهشت نياز من

اگرم به دست ، جوانه اي رسد از نهال تو يا حسن

*****

هله اي تكلم قدسيان شب و روز نقل روايتت

صفحات مصحف جان پُر از سُوَرِ لطيف حكايتت

به محبتت به مودتت به كرامتت به عنايتت

كه بود نگاه توسلم به چراغ راه هدايتت

بخدا قسم خجلم ز تو كه به ادعاي ولايتت

به زبان محب تو بوده ام به عمل ملال تو يا حسن

*****

منم آنكه با همه زشتيم سر خود به خاك تو سوده ام

چو دو چشم خويش گشوده ام به محبت تو گشوده ام

دل

خلق را به فضائل و به مناقب تو ربوده ام

به علي قسم به نبي قسم به خدا محب تو بوده ام

به ولاي تو به ثناي تو غزل و قصيده سروده ام

ز تو گفته ام ز تو خوانده ام به زبان حال تو يا حسن

*****

تو بوده ام، ز تو گفته ام، ز تو خوانده ام، به زبان حال تو يا حسن

مرغ پريده ي دلم خدا خدا كند، گرد مدينه گردد و تو را تو را صدا كند، بلكه خدا به مقدمت مرا مرا فدا كند، نمي شوم نمي شوم از تو دمي جدا حسن كريم آل فاطمه امام مجتبي حسن

ضمانت مي كند

حُسن او يوسف ملامت مي كند

قدو بالايش قيامت مي كند

محشر است وقتي كرامت مي كند

آمد او اندر حريم اهل بيت

شد ملقب بر كريم اهل بيت

جان و تنش، وحي الهي سخنش، بوسه گه ختم رسل لعل لبان و دهنش، باد فدا جان هزاران چو منش، بلكه دو صد انجمنش، كيست حسن مظهر حُسن ازلي، هستي زهرا و علي، جان جهان، حصن امان، فخر زمان، روح و روان، سرّ نهان، نور عيان، بلكه به هر عصر و زمان برده دل اهل ولا را

*****

مه و مهر و فلك و ارض و سما، حور و ملك، جن و بشر، در شب ميلاد حسن جشن گرفتند، كه امشب شب بسيار عظيم است، همانا شب ميلاد كريم ابن كريم است، رخش سوره ي نور است و قدش نخله ي طور است و سراپاش زبور است و نگه دوخته بر طلعت زيباي محمد، نگه ختم رسل نيز به ماه رخ آن حجت سرمد، همه احمد، همه حيدر، همه زهراي مطهّر، عجبا يوسف صديق كجايي كه كنارش بنشيني و ز گلزار رخش با نگه دم به دمت لاله بچيني، به لبش جاي گل بوسه ي پيغمبر اسلام ببيني و شوي يكسره ماتش، بستان فيض ز خُلق حسن و حُسن صفاتش، بفرست از سوي كنعان به قد و قامت و رخسار دل آرا صلواتش، عجبي نيست اگر ذات خداوند تبارك و تعالي به همه خلق دهد مژده ي آزادي از آتش، كه ببخشد همه را بر گل رويش نه، به يك تار ز مويش نه، به يك گردش چشمش گنه و جرم و خطا را

*****

عجبا ختم رسل خواجه ي لولاك، نهاده است جبين را به روي خاك و از اين سجده ي طولاني اش افتاده به حيرت همه افلاك، گمانم كه حسن باز سوار است به دوشش، به

خدا اي همه ي امت اسلام ببينيد حسن كيست كه بعد از پدر و مادر و جدش به جلال و ادب و حلم نظيرش به جهان نيست، يكي مرد عرب آمده از شام، ز كف باخته آرام و به زشتي برد از آن گهر بحر شرف نام، به تندي و به دشنام، به پاسخ گل لبخند گرامي پسر فاطمه شد باز، كه اي دوست چرا خشم گرفتي و غم خويش نگفتي، تو اگر خانه نداري به سوي خانه ي ما آي، گرت قرض بود قرض تو سازيم ادا، گر ز كسي ديده اي آزار بگو تا كه بگيريم رهش را، چه شده، كيست كه رنجانده در اين گردش ايام شما را؟

*****

مرد شامي كه چنين ديد بدان آتش قهر و غضب و كينه و خشمش، رخش از شرم گل انداخت به يكباره عرق ريخت به پيشاني و بر چهره روان اشك خجالت شد و چشمش به ادب گفت كه اي جان دو عالم به فدايت، زهي از خُلق خوش و حلم رسول دو سرايت، به كريميت قسم اذن بده تا كه بيفتم به روي خاك، زنم بوسه به پايت، منم و مدح و ثنايت، منم و ذكر و دعايت، منم و مِهر و ولايت، تو بزرگي تو كريمي تو همان خُلق عظيمي تو همان مظهر آيات خداوند رحيمي، تو شه عرش مقامي تو امامي تو امامي، تو همان فيض مدامي تو دعايي تو سلامي تو سجودي تو قيامي تو به خُلق و صفت و حلم رسولي، تو گل دامن زهراي بتولي، حسن بن علي امروز تو بردي ز كرامت دل ما را

*****

پسر فاطمه اي دم به

دم از خلق خداوند سلامت، پدر و مادر و ابناء و تبارم به فداي پدر و مادر و ابناء و تبارت، زهي از عزت و جاه و شرف و عز و وقارت، به خدا دين خدا تا ابد الدهر بود در گرو صبر و قرارت، كه بود صلح تو بنيادگر نهضت خونين حسيني، نه مگر جد تو فرمود حسين و حسنم چه، بنشينند و چه خيزند چه در صلح چه در جنگ امامند، تو توحيد تمامي و تو در صلح و تو در جنگ امامي وَ كلامت همه نور است و پيامت همه شور است، خطا از تو به دور است، هر آن كس كه تمرّد كند از حكم تو او خصم خداوند غفور است، نه بيناست كه كور است، نپيموده به جز راه خطا را

*****

امامان همه مولا و كريمند، ولي نام تو در بين امامان شده مشهور، كرم تا ابد الدهر رهين كرم توست، كرامت همه شب سائل باب الحرم توست، سخاوت نمي از موج يم توست، شرف سايه نشين علم توست، تويي آنكه بزرگي همه خاك قدم توست، مسيح دل بيمار همه فيض دم توست، ثناگوي تو خود ذات الهي است ثناي همه ي خلق كم توست، زهي از جاه رفيعت، ملك العرش مطيعت، رخ خورشيد به خاك ره زوار بقيعت، به تو و رحمت و جود و كرم و فيض وسيعت، دل من پر زده در سينه و پرواز كند سوي مدينه، كرمي اي كه شما را به كرم نيست قرينه، كه دهي راه به سوي حرم چار امامم، تويي اي يوسف كنعان ولايت، ولي و صاحب و مولا و امامم، بطلب

در حرمت «ميثم» افتاده ز پا را

*****

حسن است

دومين حجت و چارم نفر از پنج تن است

اختر برج شرف مطلع الانوار جمال

آفتاب دل زهرا مه هر انجمن است

روح پيغمبر و زهرا و علي در تن اوست

يك پسر نيست سه روح است كه در يك بدن است

تا قيامت به چنين قامت رعنا صلوات

عجبا سرو قدي سرو هزاران چمن است

حُسن محدود شده در رخ نوراني او

حسن است اين حسن است اين حسن است اين حسن است

روح بخشد به پدر با نفس زهرايي

شده دلداده ي زيبايي او زيبايي

*****

بوسه ي ذكر و دعا بر دو لب خندانش

آسمان شيفته ي زمزمه ي قرآنش

ميهمانخانه ي او شهر مدينه است، مگو

كه بود خلق سماوات و زمين مهمانش

ناز بر گلشن فردوس كند در صف حشر

هر كه شد بنده ي لطف و كرم و احسانش

همچو باران بهاري كه بريزد ز سحاب

روز و شب رحمت حق ريخته از دامانش

جن و انس و ملك از كل سماوات و زمين

همه در تحت حمايت همه در فرمانش

صد مسيحا شود از نيم نفس زنده ي او

خلق و خوي نبوي سر زند از خنده ي او

*****

اوليايند به يك گردش چشمش سرمست

علي و فاطمه دادند ورا دست به دست

اين كريم ابن كريمي است كه در كلّ وجود

تا قيامت كرمش شامل حال همه است

حسني طلعت او آينه ي حُسن خداست

روي حق بود در اين آينه از صبح الست

صلح او تير خدا بود كه از قوس كمان

به شتاب آمد و بر قلب معاويه نشست

صلح او بود كه بنيانگر عاشورا شد

صبر او بود كز آن سيطره ي كفر شكست

گر چه اسلام گرفته است به خود رنگ حسين

به خدا صلح حسن نيست كم از جنگ حسين

*****

شيعه آن است كه در خط امامش

باشد

تابع رهبر، در صلح و قيامش باشد

شيعه آن است كه در لحظه ي فرياد زدن

متن فرمان الهي به پيامش باشد

شيعه با صلح حسن تا صف محشر حسني است

شيعه در صلح حسن جنگ حرامش باشد

شيعه در جنگ همان شيعه ي عاشورايي است

شيعه آن است كه اينگونه مرامش باشد

صلح و جنگ حسنين است يكي بر شيعه

تيغ، گه جاي به كف گه به نيامش باشد

«ميثم» از خط ولايت ننهي پاي برون

گر نهي پاي برون راه نيابي به درون

*****

آبي پرواز دادن است

هر روز صبح دل سر بامت كبوتر است

چشمان پر ستاره ي حضرت تو، نه

عبد الّه نجيب تو خورشيد پرور است

اصلاً نياز نيست قيامت به پا كني

يك قاسمي خدا به تو داده كه محشر است

اصلاً شما نياز نداري به معركه

وقتي لب سكوت تو شمشير حيدر است

قسمت نبود تا كه ببينند مردمان

بازوي تو ادامه ي فتاح خيبر است

فردا ملك به نام تو تكبير مي زند

صاحب زمان به جاي تو شمشير مي زند

*****

امشب اگر نگات هواي قرن كند

اميد مي رود كه نگاهي به من كند

زيبنده است بال و پر صد فرشته را

زهرا ببافد و تن تو پيرهن كند

كُشتي بگير پيش همه با برادرت

شايد كسي بيايد و جانم حسن كند

بهتر همان كه در به در هر گذر شود

بالي كه روي بام تو فكر چمن كند

اين يا كريم مثل همه قصد كرده است

بر روي گنبدي كه نداري وطن كند

بعد از تو اي امير كفن پاره ها كسي

لازم نكرده است تنم را كفن كند

*****

همه در محضر قدسيش مقيمند، به درگاه ولايش همگان اهل ارادت ز قديمند، همه سائل درگاه كريمند، كريمي كه كرم از كرم او شده معنا، زمين در هيجان است، زمان در نوسان است، به عشاق جهان مژده بده نيمه ي ماه رمضان است

عجب ليله ي قدري، چه ماهي و چه بدري، چه وجدي چه سُروري، چه نوري چه ظهوري، اگر كرببلايي شده برپا ، ز تدبير تو و صلح تو و صبر تو باشد، چه غم اگر كه به ظاهر حرمت بقعه ندارد، به وا... كه خورشيد تمام كهكشانهاي جهان قبر تو باشد، كه گفته است غريبي، در ايران شب ميلاد تو بنگر كه چه جشني است مهيا

جوانان بهشت آقايي

اولين سيد آل علي و زهرايي

*****

حسني چون كه ز احسان خدا بودي تو

ميوه ي عرشي پيغمبر ما بودي تو

قلب هر سبزترين نور برازنده ي توست

قَدِّ يك عرش پر از عشق و صفا بودي تو

چند باري همه دارايي خود بخشيدي

از ازل در كرم انگشت نما بودي تو

شبي افطار بيا خانه ي ما مهمان باش

چون كه همسفره ي بزم فقرا بودي تو

اهل اين خاك نبودي و نگفتي آخر

مرد خاكي زمين محو كجا بودي تو

ماوراي همه افكار نگاه تو بود

آخر عرش خدا اول راه تو بود

*****

گاه، سوگند خدا گشتي و انجير شدي

گاه با آيه ي كِفلَين تو تفسير شدي

گاه با صلح زدي در دل دشمن تنها

گاه در جنگ جمل دست به شمشير شدي

زانو از غم به بغل گيري و سر بر زانو

به گمانم دگر از زندگيت سير شدي

آه آقاي غريبم چه به روزت آمد

چه شد آخر كه تو در كودكي ات پير شدي

بين آن كوچه چه رخ داد كه مادر افتاد

وَ پس از آن تو در آن كوچه زمينگير شدي

قاب شد در نگهت چهره ي ياس نيلي

زده چشمان تو را برق شديد سيلي

*****

غم عصيان همه محزون و ملوليد، نترسيد، بيائيد كه از فيض قدوم پسر ارشد زهرا و علي جمله قبوليد

به دور و بَرِ كاشانه ي زهرا، بزرگان سماء بال زنانند، فضا پُر شده از اين همه پرهاي فرشته است، از اين جشن اگر روي بتابيم و اگر كام نيابيم چه زشت است، به پيشاني اين طفل نوشته است، كه اين سيد و سالار جوانان بهشت است، بهشتي كه خدا وعده نموده است به عشاق، حسن در حسن، از نور حسن، خشت به خشت است

اگر محو رخ ماه حسينيد، اگر شيعه ي آگاه حسينيد، اگر در سدد پيروي از راه حسينيد، اگر منتظر موكب خونخواه حسينيد، اگر سائل درگاه حسينيد، بدانيد، كه در محضر داور ، به تعليم پيمبر، به فرموده ي حيدر، به توصيه ي مادر، حسين بن علي هيچ زماني عطايي ننموده است به سائل فزون تر ز برادر، شب جشن و خروش است، شب باده و نوش است، شب بانگ سروش است، به يمن قدم سبز امامي كه رحيم است و كريم است.

باد مبارك حسنت بخشيدند

*****

اين حسن كيست كه سر تا قدم او حَسن است

اين چراغي است كه در بزم دل انجمن است

اين كريم بن كريمي است كه با دشمن و دوست

همه جا از كرم و لطف و عطايش سخن است

اين عزيزي است كه پيغمبر اكرم فرمود

پسر من جگر من ثمر قلب من است

اين امامي است كه با صبر خداوندي خود

چون عليّ بن ابيطالب دشمن شكن است

چه به خُلق و چه به خوي و چه به روي و چه به مو

حسن است و حسن است و حسن است و حسن است

چون ز آغاز در او حُسن خدا را ديدند

از همان روز ولادت حَسنش ناميدند

*****

رمز عزّ و شرف ماه صيام است حسن

رهبر صلح و علمدار قيام است حسن

چه به صلح و چه به جنگ و چه به صبر و چه سكوت

در همه حال امام است امام است حسن

آنچه خواهي ز خداوند همه در كف اوست

رحمت واسعه و فيض مدام است حسن

گر چه در فرش بود تربت او كعبه ي دل

به خداييّ خدا عرش مقام است حسن

خلقتش سفره ي عام و همگان مهمانش

ميزبان بر سر اين سفره ي عام است حسن

به خدائي كه ودود است و غفور است و رحيم

او كريم است كريم است كريم است كريم

*****

دوست در كفّه ي جودش دو جهان را ديده

خصم در خُلق خوشش باغ جنان را ديده

هر گنه كار كه رو سوي بقيعش برده

در طواف حرمش خطّ امان را ديده

چشم او بوده خدايي كه به يك چشم زدن

قلب آينده و اعماق زمان را ديده

دست نگشوده گشوده گره عالم را

روي نا كرده عيان سرّ نهان را ديده

پدر و مادر و جد هر كه لبش بوسيده

در

شميم نفسش خنده ي جان را ديده

اهل عالم بنشينيد به پاي سخنش

همه دم بوي محمد شنويد از دهنش

*****

صلح او نيست كم از نهضت ثار اللهي

در نگاهش كف دستي است ز مه تا ماهي

اثر صلح و شكوفائي صبرش نگذاشت

كه بشر افتد در تيرگي و گمراهي

بخداييّ خداوند تعالي يك آن

نيست در عزم و ثبات قدمش كوتاهي

حسن از صلح و حسين بن علي با جنگش

هر دو دادند به ما درس عدالتخواهي

او حسين است و حسين بن علي اوست بلي

هر دو را داده خدا سلطنت و آگاهي

شيعه از خون حسيني و پيام حسني

به سر دوش گرفته تبر خود شكني

*****

يا حسن بر تو بر صلح و قيام تو سلام

به سكوت تو و بر صبر مدام تو سلام

تو پيام آور صلحي و امام صبري

به پيام آوري تو به پيام تو سلام

هر كلامت شده مشتي به دهان دشمن

به دهان تو درود و به كلام تو سلام

عادت تو كرم و مشي و مرامت احسان

به عطا و كرم و مشي و مرام تو سلام

مام تو فاطمه باب تو علي جد احمد

به تو و جدّ و به باب تو به مام تو سلام

«ميثم» از مِهر شما مُهر قبولي دارد

كه ز نخلش ثمر مدح شما مي بارد

*****

و شرف و عزّ و افتخار

با ا... بود همين و جز اين نيست يا حسن

دين را بود ز صلح و قيام تو اعتبار

گر آگه از جلال تو و ننگ خويش بود

مي كشت خصم شوم تو خود را هزار بار

در صلح و در نبرد ، امامت از آن توست

در صبر و در نبرد تويي اختيار دار

و ا... از نتيجه ي صلح و قيام توست

گر نخل انقلاب حسيني گرفت بار

يك عمر بود قاتل زهرا برابرت

او را سرور بود و تو را چشم اشكبار

با ديدن مغيره به هر صبح و ظهر و شام

سر مي كشيد از جگرت بر فلك شرار

وقتي كه دست ثاني در كوچه شد بلند

گويي كه بود بهر تو هنگام احتضار

از جدّ اطهر تو گرفتند انتقام

بر گوش مادر تو شكستند گوشوار

مادر چو رفت در غم مظلومي پدر

صبح سپيد گشت به چشمت چو شام تار

بر غربت تو ماهي دريا گريسته

از بس كه ديده اي غم و اندوه بي شمار

صبر تو كرد خون به دل شيعيان تو

يك لحظه ، اي غريب وطن ناله اي بر آر

با لحظه لحظه درد و غمت عمر گشت طي

وز پاره پاره ي جگرت طشت ، لاله زار

آن تيرها كه بر بدنت ريخت فوج فوج

كردند بهر زخم تنت گريه زار زار

باريد تا كه تير جفا بر جنازه ات

شمشير گشت در كف عباس بي قرار

يك بار نه كه خصم تو را كشت بارها

اي لحظه لحظه جان جهان در رهت نثار

دردا كه دشمنان تو در روضه البقيع

نگذاشتند بوسه بگيرم از آن مزار

يك لحظه دوستيّ شما را نمي دهد

يك عمر اگر رود سر «ميثم» فراز دار

آهنگين

شاعر ناشناس

منبع زمزمه هاي ولايت 1-69

تعداد استفاده 0

غربت و تنهاييِ حيدر ديدي

بود ي_ك عمر فقط قوت تو، خون دل تو

چه توان گفت، كه شد همسر تو، قاتل تو

*****

بارها پاره شد اي يوسف زهرا، جگرت

ناسزا گفت، حضور تو، عدو بر پدرت

پيش رو، يار همه مار شده پشت سرت

اي بسا زخم، كه زد دوست به دل، بيشترت

نه عجب گر ز غمت سنگ، به صحرا گريد

آب ه_ا خ_ون ش_ود و ماه_ي دري_ا گ__ريد

*****

بارها، چرخ ستمكار تو را كشت حسن

ماجراي در و ديوار، تو را كشت حسن

غم بي دردي انصار، تو را كشت حسن

به چه تقصير دگر يار، تو را كشت حسن

سال ه_ا ب_ر جگرت نيزه و شمشير زدند

از چه اي جان جهان، بر بدنت تير زدند

*****

دوست دارم كه شبي، شمع مزار تو شوم

سوزم و نورفشان، در شب تار تو شوم

جان و دل باخته، بي صبر و قرار تو شوم

سر به ديوار نهم، زائر زار تو شوم

هر چه از سوز جگر ناله كنم زار زنم

نگذارن_د كه يك بوسه به ديوار زنم

*****

حرمت را، نه چراغ و نه رواق و نه در است

زائر قبر تو، ماه است و نسيم سحر است

قبر بي زائر تو، كعبه ي اهل نظر است

لاله اش خون دل «ميثم» خونين جگر است

آه شيع_ه است، ك_ه از خاك مزارت، خيزد

اشك مهدي است، كه بر تربت پاكت ريزد

*****

ي_ا حسن

از همه مظلوم تري ي_ا حسن

اي ت_و جگر پاره پاره جگر

در بغ_ل م_ادر و ج_د و پدر

«جعده» ات ارچه دشمن جاني است

قات_ل ت_و «مغيره» و «ثاني» است

قلب تو در كوچه شد اي جان پاك

چون سندِ باغ فدك چاك چاك

س_وز درون از سخنت ري_خته

خ_ون دل_ت از ده_نت ري_خته

آه ت_و از ب_س شرر افروخته

زهر ز سوز جگرت سوخته

نخل وجودت به تب و تاب شد

آب شد و آب شد و آب شد

حلم ز داغ تو زمين گير ش_د

لال_ه تشييع تن_ت، تي_ر ش_د

آن هم_ه تي_ر اي پسر فاطمه

رف_ت ف_رو در جگ_ر فاطمه

خار چو بر برگ گل ياس ريخت

خون دل از ديده عباس ريخت

اي سند غربت ت_و قب_ر ت_و

صبر شده خونْ جگر از صبر تو

اشك بده تا ك_ه نث_ارت كنم

گريه چو شمع شب تارت كنم

خ_اك رهِ ميثمت_ان، «ميث_مم»

با غمتان در دو جهان خرّمم

بن علي

سوخت دل و جان تو كه پيش چشمان تو

فتاد زهرا ز پا يا حسن بن علي

جعده اگر جاني است قاتل تو ثاني است

كه كشت مام تو را يا حسن بن علي

اجر نبي بود اين كه آيد از راه كين

بر بدنت تيرها يا حسن بن علي

«ميثم» دلباخته سوخته و ساخته

قصيده بهر شما يا حسن بن علي

حسن

با چه جرمي بر تن مسموم تو

تير كين بنشست تا پر يا حسن

حق ذي القربي ادا شد تا تو را

تير كين آمد به پيكر يا حسن

كاش مي شد در كنارت تربتت

مي زدم بر سينه و سر يا حسن

تو كريم اهل بيتي از كرم

حاجت ما را بر آور يا حسن

روز محشر دست «ميثم» را بگير

اي كه هستي دست داور يا حسن

از بدنت تيرها حسن

تابوت و تن ز تير ، يكي گشت و زين اِلَم

قدّ حسين همچو كمان شد دو تا حسين

گر جان شود جدا ز تنش بر فراز دار

«ميثم» نمي شود ز تو هرگز جدا حسن

تو زهرا بيقرار

بي تو با باغ جنانم نيست كار

بهر من باغ جنان رخسار توست

ديدن روي خدا ديدار توست

همره خود تا به اعلايم ببر

جانب زهرا و مولايم ببر

جانب زينب ببر سوي حسين

تا بگيرم ذره اي بوي حسين

نثار گل از نوك تير

تنت را دريد از حجاب كفن

ز سوز جگر ناله زد باغبان

كه از خار آزرده شد نسترن

شد آن روز جسم تو آماج تير

كه دست علي بسته شد در رسن

اگر چه ندارد مزارت چراغ

چرغ است يادت به هر انجمن

به «ميثم» نگاهي كه تا پاي جان

بگريد به مظلوميت يا حسن

كودك كه مادرش زهرا

گشت نقش زمين برابر او

جگرش پاره شد دمي كه شكست

گوشواره به گوش مادر او

قاتل او مغيره و ثاني است

كشت او را دوباره همسر او

پيش تر از شرار زهر چو شمع

آب گرديده بود پيكر او

وارث غربت پدر حسن است

از برادر غريب تر حسن است

*****

يا حسن! صبر چون پدر كردي

حفظ دين پيامبر كردي

مشت نابسته ي معاويه را

در بَرِ خلق بازتر كردي

شجر نور را ثمر دادي

نخل دين را تو بارور كردي

پيش تر از قيام كرببلا

تو به پا نهضتي دگر كردي

به محرم حيات بخشيدي

تا به ماه صفر سفر كردي

مُلك توحيد، خانه ي غم شد

صفر از ماتمت محرم شد

*****

آسمان سينه چاك يارب تو

مرغ شب اشك ريز هر شب تو

صبر و صلح و ثبات و ايمانند

چار آئينه دار مكتب تو

نقش گلبوسه ي رسول خداست

بر گلوي حسين و بر لب تو

پاره هاي دل تو را در طشت

ديد و شد پاره قلب زينب تو

زهر فرياد زد به سوز جگر

آب هم سوخت ز آتش تب تو

كل خلقت به ماتم تو گريست

به خدا غم هم از غم تو گريست

*****

اي ملك از طلايه دارانت

صبر تو امتحان يارانت

مرغ توحيد با نواي حسن

مدح خوان گرد شاخسارانت

تو كريميّ و عالم خلقت

همه از خيل ريزه خوارانت

طشت ، يك باغ لاله از جگرت

پاره ي دل گل بهارانت

با كمان سقيفه بر سر دست

خصم دون كرد تيربارانت

به تلافيّ بغض با پدرت

عاقبت پاره پاره شد جگرت

*****

پدر اقتدار پرور تو

همسري داست مثل مادر تو

يك جهان عاطفه رباب كه بود

يار و همسنگر برادر تو

اين تويي اي غريب خانه ي خويش

كه تو را زهر داد همسر تو

اين تو بودي كه يار سنگين دل

مار شد زد به جان و پيكر تو

اين تو بودي كه سالها

بنشست

جعده چون جغد شوم بر در تو

جگر شيعيان از اين غم سوخت

كو تو را بر يزيد پست فروخت

*****

تيرها زخم دار زخم تنت

سوخت بر غربت بدن كفنت

گريه بايد به تو چو ابر بهار

كه خزان كرد حمله بر چمنت

يوسف فاطمه! كه مي جوشد

عصمت از تار تار پيرهنت

قصه ي كوچه داغ ياس كبود

خون دل گشت و ريخت از دهنت

همه در حيرتم چگونه كشيد

تيرها را برادر از بدنت

داغ بر داغ اهل بيت فزود

كاش عباس در بقيع نبود

*****

دخت زهرا مه صفر ديده

داغ مرگ پيامبر ديده

در كنار دو طشت ، خونِ دلش

از دو چشمش روانه گرديده

در يكي رأس سيد الشهداء

در يكي پاره ي جگر ديده

چوبه ي خيزران به دست يزيد

لب و دندان و طشت زر ديده

رنج از رنج بيشتر برده

داغ از داغ سخت تر ديده

او كه در قتلگاه ز پا ننشست

داد اينجا زمام صبر ز دست

*****

ديد قرآن و صوت قرآن را

چوب خزران و درّ دندان را

ناله ي وا محمدا سر داد

همچو دل چاك زد گريبان را

گر نگاه سر حسين نبود

زينب از دست داده بود جان را

چوب ابن زياد در كوفه

بس نبود آن لبان عطشان را؟

«ميثم» از دست ، لحظه اي ندهي

دل سوزان و چشم گريان را

عوض اشك در عزاداري

خون دل از دو ديده كن جاري

*****

سوخته اي

آب شد در درون پيرهنت

پاره هاي جگر برون مي ريخت

با دل پاره پاره از دهنت

ماهي بحر بر تو مي گريد

كه غريبي هماره در وطنت

جگر اهل بيت مي سوزد

تا قيامت به ياد سوختنت

گه جفا در جواب مهر و وفا

گاه دشنام، پاسخ سخنت

عوض آب، زهر كينه به كام

جاي گل، ريخت تير بر بدنت

تيرها بر تو گريه مي كردند

اشكشان بود جاري از كفنت

باور هيچ كس نبود نبود

كه جسارت شود چنين به تنت

تير دشمن به زخم تازه ي تو

گشت شرمنده از جنازه ي تو

*****

اي مه و آفتاب زوّارت

اي همه خلق سر به ديوارت

جگر سوخته، چراغ بقيع

چشم ها جاي پاي زوارت

كاش چون شمع تا سحر مي سوخت

دل ما در دل شب تارت

پدر و مادرم فدايت باد

كه ز هر كس رسيد آزارت

زهرخند مغيره مي زد زخم

همچو شمشير بر دل زارت

به تو مي گريم اي غريب وطن

كه تو را كُشت عاقبت يارت

جگر پاره پاره ات باشد

قصه ي غصه هاي بسيارت

سوز آن سيلي اي كه زهرا خورد

بود عمري به ماه رخسارت

گل باغ دل علي، به چه جرم

در جگر رفت اين همه خارت

چشم «ميثم» هماره ريزد اشك

بر تو و بر دو چشم خونبارت

عمر، جان دادن تو بود حسن

يار هم دشمن تو بود حسن

*****

يار و خنده ي اغيار و طعن خصم

تنها شدن به صحنه ي پيكار ، غربت است

در شهر خويشتن ز غريبان غريب تر

با كوه غم شماتت انصار ، غربت است

خصم تو را دل از جگر سنگ سخت تر

صلح تو با معاويه از جنگ سخت تر

*****

بعد از وفات ختم رسل جد اطهرت

از بام فتنه سنگ بلا ريخت بر سرت

ضرب لگد ، شراره ي آتش ، غلاف تيغ

اجر رسالت نبوي شد به مادرت

شمشير قاتل از پس يك عمر غصه شد

اجر امامت پدر دادگسترت

اجر امامت تو عجب دلپذير بود

دشنام و زهرِ قاتل و باران تير بود

*****

دردا كه زخم هاي دلت بي شماره شد

چشمانت آسمان و سرشكت ستاره شد

روزي كه بين كوچه زمين خورد مادرت

چون كاغذ فدك جگرت پاره پاره شد

روزي ميان كوچه وجودت ز هم گسيخت

روزي به زهر جعده دلت پر شراره شد

يك روز كُشت دشمن و يك روز يار كُشت

يك بار نه دوبار تو را روزگار كُشت

*****

بر غربت تو ماهي دريا گريسته

چشم رسول و حيدر و زهرا گريسته

آن كوزه اي كه زهر در آن ريخت قاتلت

پيوسته بر تو رهبر تنها گريسته

تيري كه پيكر تو به تابوت دوخته

از بهر زخم هاي تو مولا گريسته

خون دلت ز سوده ي الماس ريخته

اشگ حسين و زينب و عباس ريخته

*****

غم شعله شد به جان و تنت ريخت يا حسن

فرياد ، خون شد از دهنت ريخت يا حسن

شد پاسخ تو سنگ ملامت ز دوستان

هر جا كه گوهر سخنت ريخت يا حسن

قلبت چو باغ لاله شد از زهر و جاي گل

باران تير بر بدنت ريخت يا حسن

با آنكه تيرها به غريبيت سوختند

جسم تو را به تخته ي تابوت دوختند

*****

يك عمر غصه در دل غم پرور

تو بود

سوزم از اينكه قاتل تو همسر تو بود

نگذاشتند دفن شود جسم اطهرت

در خانه اي كه مِلك تو و مادر تو بود

در بيت تو دو قاتل زهرا شدند دفن

اينجا نه جاي خصم ستم گستر تو بود

اين غم كجا برم جگرم مي شود كباب

دشمن به بيت تو، تو مزارت در آفتاب

*****

مولا علي كه درد و غم بي حساب داشت

ياري چو دخت احمد ختمي مآب داشت

با يك جهان مصائب و رنج و بلا حسين

خوشنود بود از اين كه زني چون رباب داشت

بايد گريست بر تو كه در خانه همسرت

بر قتلت اي غريب مدينه شتاب داشت

تا بر تو آب داد وجود تو آب شد

هم قلب آب هم دل «ميثم» كباب شد

*****