وَ الْأَرْضِ وَ ما بَيْنَهُمَا إِنْ كُنْتُمْ مُوقِنِينَ (24)

قالَ لِمَنْ حَوْلَهُ أَ لا تَسْتَمِعُونَ (25)

قالَ رَبُّكُمْ وَ رَبُّ آبائِكُمُ الْأَوَّلِينَ (26)

قالَ إِنَّ رَسُولَكُمُ الَّذِي أُرْسِلَ إِلَيْكُمْ لَمَجْنُونٌ (27)

قالَ رَبُّ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ وَ ما بَيْنَهُما إِنْ كُنْتُمْ تَعْقِلُونَ (28)

قالَ لَئِنِ اتَّخَذْتَ إِلهَاً غَيْرِي لَأَجْعَلَنَّكَ مِنَ الْمَسْجُونِينَ (29)

قالَ أَ وَ لَوْ جِئْتُكَ بِشَيْءٍ مُبِينٍ (30)

قالَ فَأْتِ بِهِ إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ (31)

فَأَلْقى عَصاهُ فَإِذا هِيَ ثُعْبانٌ مُبِينٌ (32)

وَ نَزَعَ يَدَهُ فَإِذا هِيَ بَيْضاءُ لِلنَّاظِرِينَ (33)

قالَ لِلْمَلَإِ حَوْلَهُ إِنَّ هذا لَساحِرٌ عَلِيمٌ (34)

يُرِيدُ أَنْ يُخْرِجَكُمْ مِنْ أَرْضِكُمْ بِسِحْرِهِ فَما ذا تَأْمُرُونَ (35)

قالُوا أَرْجِهْ وَ أَخاهُ وَ ابْعَثْ فِي الْمَدائِنِ حاشِرِينَ (36)

يَأْتُوكَ بِكُلِّ سَحَّارٍ عَلِيمٍ (37)

فَجُمِعَ السَّحَرَةُ لِمِيقاتِ يَوْمٍ مَعْلُومٍ (38)

وَ قِيلَ لِلنَّاسِ هَلْ أَنْتُمْ مُجْتَمِعُونَ (39)

لَعَلَّنا نَتَّبِعُ السَّحَرَةَ إِنْ كانُوا هُمُ الْغالِبِينَ (40)

فَلَمَّا جاءَ السَّحَرَةُ قالُوا لِفِرْعَوْنَ أَ إِنَّ لَنا لَأَجْراً إِنْ كُنَّا نَحْنُ الْغالِبِينَ (41)

قالَ نَعَمْ وَ إِنَّكُمْ إِذاً لَمِنَ الْمُقَرَّبِينَ (42)

قالَ لَهُمْ مُوسى أَلْقُوا ما أَنْتُمْ مُلْقُونَ (43)

فَأَلْقَوْا حِبالَهُمْ وَ عِصِيَّهُمْ وَ قالُوا بِعِزَّةِ فِرْعَوْنَ إِنَّا لَنَحْنُ الْغالِبُونَ (44)

فَأَلْقى مُوسى عَصاهُ فَإِذا هِيَ تَلْقَفُ ما يَأْفِكُونَ (45)

فَأُلْقِيَ السَّحَرَةُ ساجِدِينَ (46)

قالُوا آمَنَّا بِرَبِّ الْعالَمِينَ (47)

رَبِّ مُوسى وَ هارُونَ (48)

قالَ آمَنْتُمْ لَهُ قَبْلَ أَنْ آذَنَ لَكُمْ إِنَّهُ لَكَبِيرُكُمُ الَّذِي عَلَّمَكُمُ السِّحْرَ فَلَسَوْفَ تَعْلَمُونَ لَأُقَطِّعَنَّ أَيْدِيَكُمْ وَ أَرْجُلَكُمْ مِنْ خِلافٍ وَ لَأُصَلِّبَنَّكُمْ أَجْمَعِينَ (49)

قالُوا لا ضَيْرَ إِنَّا إِلى رَبِّنا مُنْقَلِبُونَ (50)

إِنَّا نَطْمَعُ أَنْ يَغْفِرَ لَنا رَبُّنا خَطايانا أَنْ كُنَّا أَوَّلَ الْمُؤْمِنِينَ (51)

وَ أَوْحَيْنا إِلى مُوسى أَنْ أَسْرِ بِعِبادِي إِنَّكُمْ مُتَّبَعُونَ

(52)

فَأَرْسَلَ فِرْعَوْنُ فِي الْمَدائِنِ حاشِرِينَ (53)

إِنَّ هؤُلاءِ لَشِرْذِمَةٌ قَلِيلُونَ (54)

وَ إِنَّهُمْ لَنا لَغائِظُونَ (55)

وَ إِنَّا لَجَمِيعٌ حاذِرُونَ (56)

فَأَخْرَجْناهُمْ مِنْ جَنَّاتٍ وَ عُيُونٍ (57)

وَ كُنُوزٍ وَ مَقامٍ كَرِيمٍ (58)

كَذلِكَ وَ أَوْرَثْناها بَنِي إِسْرائِيلَ (59)

فَأَتْبَعُوهُمْ مُشْرِقِينَ (60)

فَلَمَّا تَراءَا الْجَمْعانِ قالَ أَصْحابُ مُوسى إِنَّا لَمُدْرَكُونَ (61)

قالَ كَلاَّ إِنَّ مَعِي رَبِّي سَيَهْدِينِ (62)

فَأَوْحَيْنا إِلى مُوسى أَنِ اضْرِبْ بِعَصاكَ الْبَحْرَ فَانْفَلَقَ فَكانَ كُلُّ فِرْقٍ كَالطَّوْدِ الْعَظِيمِ (63)

وَ أَزْلَفْنا ثَمَّ الْآخَرِينَ (64)

وَ أَنْجَيْنا مُوسى وَ مَنْ مَعَهُ أَجْمَعِينَ (65)

ثُمَّ أَغْرَقْنَا الْآخَرِينَ (66)

إِنَّ فِي ذلِكَ لَآيَةً وَ ما كانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ (67)

وَ إِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (68)

وَ اتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ إِبْراهِيمَ (69)

إِذْ قالَ لِأَبِيهِ وَ قَوْمِهِ ما تَعْبُدُونَ (70)

قالُوا نَعْبُدُ أَصْناماً فَنَظَلُّ لَها عاكِفِينَ (71)

قالَ هَلْ يَسْمَعُونَكُمْ إِذْ تَدْعُونَ (72)

أَوْ يَنْفَعُونَكُمْ أَوْ يَضُرُّونَ (73)

قالُوا بَلْ وَجَدْنا آباءَنا كَذلِكَ يَفْعَلُونَ (74)

قالَ أَ فَرَأَيْتُمْ ما كُنْتُمْ تَعْبُدُونَ (75)

أَنْتُمْ وَ آباؤُكُمُ الْأَقْدَمُونَ (76)

فَإِنَّهُمْ عَدُوٌّ لِي إِلاَّ رَبَّ الْعالَمِينَ (77)

الَّذِي خَلَقَنِي فَهُوَ يَهْدِينِ (78)

وَ الَّذِي هُوَ يُطْعِمُنِي وَ يَسْقِينِ (79)

وَ إِذا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفِينِ (80)

وَ الَّذِي يُمِيتُنِي ثُمَّ يُحْيِينِ (81)

وَ الَّذِي أَطْمَعُ أَنْ يَغْفِرَ لِي خَطِيئَتِي يَوْمَ الدِّينِ (82)

رَبِّ هَبْ لِي حُكْماً وَ أَلْحِقْنِي بِالصَّالِحِينَ (83)

وَ اجْعَلْ لِي لِسانَ صِدْقٍ فِي الْآخِرِينَ (84)

وَ اجْعَلْنِي مِنْ وَرَثَةِ جَنَّةِ النَّعِيمِ (85)

وَ اغْفِرْ لِأَبِي إِنَّهُ كانَ مِنَ الضَّالِّينَ (86)

وَ لا تُخْزِنِي يَوْمَ يُبْعَثُونَ (87)

يَوْمَ لا يَنْفَعُ مالٌ وَ لا بَنُونَ (88)

إِلاَّ مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ (89)

وَ أُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّقِينَ

(90)

وَ بُرِّزَتِ الْجَحِيمُ لِلْغاوِينَ (91)

وَ قِيلَ لَهُمْ أَيْنَ ما كُنْتُمْ تَعْبُدُونَ (92)

مِنْ دُونِ اللَّهِ هَلْ يَنْصُرُونَكُمْ أَوْ يَنْتَصِرُونَ (93)

فَكُبْكِبُوا فِيها هُمْ وَ الْغاوُونَ (94)

وَ جُنُودُ إِبْلِيسَ أَجْمَعُونَ (95)

قالُوا وَ هُمْ فِيها يَخْتَصِمُونَ (96)

تَاللَّهِ إِنْ كُنَّا لَفِي ضَلالٍ مُبِينٍ (97)

إِذْ نُسَوِّيكُمْ بِرَبِّ الْعالَمِينَ (98)

وَ ما أَضَلَّنا إِلاَّ الْمُجْرِمُونَ (99)

فَما لَنا مِنْ شافِعِينَ (100)

وَ لا صَدِيقٍ حَمِيمٍ (101)

فَلَوْ أَنَّ لَنا كَرَّةً فَنَكُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ (102)

إِنَّ فِي ذلِكَ لَآيَةً وَ ما كانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ (103)

وَ إِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (104)

كَذَّبَتْ قَوْمُ نُوحٍ الْمُرْسَلِينَ (105)

إِذْ قالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ نُوحٌ أَ لا تَتَّقُونَ (106)

إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ (107)

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُونِ (108)

وَ ما أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلاَّ عَلى رَبِّ الْعالَمِينَ (109)

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُونِ (110)

قالُوا أَ نُؤْمِنُ لَكَ وَ اتَّبَعَكَ الْأَرْذَلُونَ (111)

قالَ وَ ما عِلْمِي بِما كانُوا يَعْمَلُونَ (112)

إِنْ حِسابُهُمْ إِلاَّ عَلى رَبِّي لَوْ تَشْعُرُونَ (113)

وَ ما أَنَا بِطارِدِ الْمُؤْمِنِينَ (114)

إِنْ أَنَا إِلاَّ نَذِيرٌ مُبِينٌ (115)

قالُوا لَئِنْ لَمْ تَنْتَهِ يا نُوحُ لَتَكُونَنَّ مِنَ الْمَرْجُومِينَ (116)

قالَ رَبِّ إِنَّ قَوْمِي كَذَّبُونِ (117)

فَافْتَحْ بَيْنِي وَ بَيْنَهُمْ فَتْحاً وَ نَجِّنِي وَ مَنْ مَعِيَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ (118)

فَأَنْجَيْناهُ وَ مَنْ مَعَهُ فِي الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ (119)

ثُمَّ أَغْرَقْنا بَعْدُ الْباقِينَ (120)

إِنَّ فِي ذلِكَ لَآيَةً وَ ما كانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ (121)

وَ إِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (122)

كَذَّبَتْ عادٌ الْمُرْسَلِينَ (123)

إِذْ قالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ هُودٌ أَ لا تَتَّقُونَ (124)

إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ (125)

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُونِ (126)

وَ ما أَسْئَلُكُمْ

عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلاَّ عَلى رَبِّ الْعالَمِينَ (127)

أَ تَبْنُونَ بِكُلِّ رِيعٍ آيَةً تَعْبَثُونَ (128)

وَ تَتَّخِذُونَ مَصانِعَ لَعَلَّكُمْ تَخْلُدُونَ (129)

وَ إِذا بَطَشْتُمْ بَطَشْتُمْ جَبَّارِينَ (130)

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُونِ (131)

وَ اتَّقُوا الَّذِي أَمَدَّكُمْ بِما تَعْلَمُونَ (132)

أَمَدَّكُمْ بِأَنْعامٍ وَ بَنِينَ (133)

وَ جَنَّاتٍ وَ عُيُونٍ (134)

إِنِّي أَخافُ عَلَيْكُمْ عَذابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ (135)

قالُوا سَواءٌ عَلَيْنا أَ وَعَظْتَ أَمْ لَمْ تَكُنْ مِنَ الْواعِظِينَ (136)

إِنْ هذا إِلاَّ خُلُقُ الْأَوَّلِينَ (137)

وَ ما نَحْنُ بِمُعَذَّبِينَ (138)

فَكَذَّبُوهُ فَأَهْلَكْناهُمْ إِنَّ فِي ذلِكَ لَآيَةً وَ ما كانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ (139)

وَ إِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (140)

كَذَّبَتْ ثَمُودُ الْمُرْسَلِينَ (141)

إِذْ قالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ صالِحٌ أَ لا تَتَّقُونَ (142)

إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ (143)

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُونِ (144)

وَ ما أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلاَّ عَلى رَبِّ الْعالَمِينَ (145)

أَ تُتْرَكُونَ فِي ما هاهُنا آمِنِينَ (146)

فِي جَنَّاتٍ وَ عُيُونٍ (147)

وَ زُرُوعٍ وَ نَخْلٍ طَلْعُها هَضِيمٌ (148)

وَ تَنْحِتُونَ مِنَ الْجِبالِ بُيُوتاً فارِهِينَ (149)

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُونِ (150)

وَ لا تُطِيعُوا أَمْرَ الْمُسْرِفِينَ (151)

الَّذِينَ يُفْسِدُونَ فِي الْأَرْضِ وَ لا يُصْلِحُونَ (152)

قالُوا إِنَّما أَنْتَ مِنَ الْمُسَحَّرِينَ (153)

ما أَنْتَ إِلاَّ بَشَرٌ مِثْلُنا فَأْتِ بِآيَةٍ إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ (154)

قالَ هذِهِ ناقَةٌ لَها شِرْبٌ وَ لَكُمْ شِرْبُ يَوْمٍ مَعْلُومٍ (155)

وَ لا تَمَسُّوها بِسُوءٍ فَيَأْخُذَكُمْ عَذابُ يَوْمٍ عَظِيمٍ (156)

فَعَقَرُوها فَأَصْبَحُوا نادِمِينَ (157)

فَأَخَذَهُمُ الْعَذابُ إِنَّ فِي ذلِكَ لَآيَةً وَ ما كانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ (158)

وَ إِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (159)

كَذَّبَتْ قَوْمُ لُوطٍ الْمُرْسَلِينَ (160)

إِذْ قالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ لُوطٌ أَ لا تَتَّقُونَ (161)

إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ (162)

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُونِ (163)

وَ ما أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلاَّ عَلى رَبِّ الْعالَمِينَ (164)

أَ تَأْتُونَ الذُّكْرانَ مِنَ الْعالَمِينَ (165)

وَ تَذَرُونَ ما خَلَقَ لَكُمْ رَبُّكُمْ مِنْ أَزْواجِكُمْ بَلْ أَنْتُمْ قَوْمٌ عادُونَ (166)

قالُوا لَئِنْ لَمْ تَنْتَهِ يا لُوطُ لَتَكُونَنَّ مِنَ الْمُخْرَجِينَ (167)

قالَ إِنِّي لِعَمَلِكُمْ مِنَ الْقالِينَ (168)

رَبِّ نَجِّنِي وَ أَهْلِي مِمَّا يَعْمَلُونَ (169)

فَنَجَّيْناهُ وَ أَهْلَهُ أَجْمَعِينَ (170)

إِلاَّ عَجُوزاً فِي الْغابِرِينَ (171)

ثُمَّ دَمَّرْنَا الْآخَرِينَ (172)

وَ أَمْطَرْنا عَلَيْهِمْ مَطَراً فَساءَ مَطَرُ الْمُنْذَرِينَ (173)

إِنَّ فِي ذلِكَ لَآيَةً وَ ما كانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ (174)

وَ إِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (175)

كَذَّبَ أَصْحابُ الْأَيْكَةِ الْمُرْسَلِينَ (176)

إِذْ قالَ لَهُمْ شُعَيْبٌ أَ لا تَتَّقُونَ (177)

إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ (178)

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُونِ (179)

وَ ما أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلاَّ عَلى رَبِّ الْعالَمِينَ (180)

أَوْفُوا الْكَيْلَ وَ لا تَكُونُوا مِنَ الْمُخْسِرِينَ (181)

وَ زِنُوا بِالْقِسْطاسِ الْمُسْتَقِيمِ (182)

وَ لا تَبْخَسُوا النَّاسَ أَشْياءَهُمْ وَ لا تَعْثَوْا فِي الْأَرْضِ مُفْسِدِينَ (183)

وَ اتَّقُوا الَّذِي خَلَقَكُمْ وَ الْجِبِلَّةَ الْأَوَّلِينَ (184)

قالُوا إِنَّما أَنْتَ مِنَ الْمُسَحَّرِينَ (185)

وَ ما أَنْتَ إِلاَّ بَشَرٌ مِثْلُنا وَ إِنْ نَظُنُّكَ لَمِنَ الْكاذِبِينَ (186)

فَأَسْقِطْ عَلَيْنا كِسَفاً مِنَ السَّماءِ إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ (187)

قالَ رَبِّي أَعْلَمُ بِما تَعْمَلُونَ (188)

فَكَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمْ عَذابُ يَوْمِ الظُّلَّةِ إِنَّهُ كانَ عَذابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ (189)

إِنَّ فِي ذلِكَ لَآيَةً وَ ما كانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ (190)

وَ إِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (191)

وَ إِنَّهُ لَتَنْزِيلُ رَبِّ الْعالَمِينَ (192)

نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِينُ (193)

عَلى قَلْبِكَ لِتَكُونَ مِنَ الْمُنْذِرِينَ (194)

بِلِسانٍ عَرَبِيٍّ مُبِينٍ

(195)

وَ إِنَّهُ لَفِي زُبُرِ الْأَوَّلِينَ (196)

أَ وَ لَمْ يَكُنْ لَهُمْ آيَةً أَنْ يَعْلَمَهُ عُلَماءُ بَنِي إِسْرائِيلَ (197)

وَ لَوْ نَزَّلْناهُ عَلى بَعْضِ الْأَعْجَمِينَ (198)

فَقَرَأَهُ عَلَيْهِمْ ما كانُوا بِهِ مُؤْمِنِينَ (199)

كَذلِكَ سَلَكْناهُ فِي قُلُوبِ الْمُجْرِمِينَ (200)

لا يُؤْمِنُونَ بِهِ حَتَّى يَرَوُا الْعَذابَ الْأَلِيمَ (201)

فَيَأْتِيَهُمْ بَغْتَةً وَ هُمْ لا يَشْعُرُونَ (202)

فَيَقُولُوا هَلْ نَحْنُ مُنْظَرُونَ (203)

أَ فَبِعَذابِنا يَسْتَعْجِلُونَ (204)

أَ فَرَأَيْتَ إِنْ مَتَّعْناهُمْ سِنِينَ (205)

ثُمَّ جاءَهُمْ ما كانُوا يُوعَدُونَ (206)

ما أَغْنى عَنْهُمْ ما كانُوا يُمَتَّعُونَ (207)

وَ ما أَهْلَكْنا مِنْ قَرْيَةٍ إِلاَّ لَها مُنْذِرُونَ (208)

ذِكْرى وَ ما كُنَّا ظالِمِينَ (209)

وَ ما تَنَزَّلَتْ بِهِ الشَّياطِينُ (210)

وَ ما يَنْبَغِي لَهُمْ وَ ما يَسْتَطِيعُونَ (211)

إِنَّهُمْ عَنِ السَّمْعِ لَمَعْزُولُونَ (212)

فَلا تَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلهاً آخَرَ فَتَكُونَ مِنَ الْمُعَذَّبِينَ (213)

وَ أَنْذِرْ عَشِيرَتَكَ الْأَقْرَبِينَ (214)

وَ اخْفِضْ جَناحَكَ لِمَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ (215)

فَإِنْ عَصَوْكَ فَقُلْ إِنِّي بَرِيءٌ مِمَّا تَعْمَلُونَ (216)

وَ تَوَكَّلْ عَلَى الْعَزِيزِ الرَّحِيمِ (217)

الَّذِي يَراكَ حِينَ تَقُومُ (218)

وَ تَقَلُّبَكَ فِي السَّاجِدِينَ (219)

إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ (220)

هَلْ أُنَبِّئُكُمْ عَلى مَنْ تَنَزَّلُ الشَّياطِينُ (221)

تَنَزَّلُ عَلى كُلِّ أَفَّاكٍ أَثِيمٍ (222)

يُلْقُونَ السَّمْعَ وَ أَكْثَرُهُمْ كاذِبُونَ (223)

وَ الشُّعَراءُ يَتَّبِعُهُمُ الْغاوُونَ (224)

أَ لَمْ تَرَ أَنَّهُمْ فِي كُلِّ وادٍ يَهِيمُونَ (225)

وَ أَنَّهُمْ يَقُولُونَ ما لا يَفْعَلُونَ (226)

إِلاَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ وَ ذَكَرُوا اللَّهَ كَثِيراً وَ انْتَصَرُوا مِنْ بَعْدِ ما ظُلِمُوا وَ سَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنْقَلَبٍ يَنْقَلِبُونَ (227)

مؤمن و عمل كننده و يادآوران خدا و پيروزمندان بعد از ستمديدگى، به ميان آمده است. اين، شيوه اى است براى محتوا و جهت دادن به يك نهادى كه در جامعه وجود داشت و استفاده از سنگر شعر در راه تعهد و ايمان است. اين سوره هم مانند بيشتر سوره هاى مكى در رابطه با عقيده و توحيد و نبوت و معاد و بهشت و دوزخ مطالبى دارد و از سرگذشت موسى و ابراهيم و نوح و هود و صالح و لوط و شعيب ياد مى كند و در نهايت به اسلام و پيامبر اشاره دارد. 227 آيه دارد و در حدود سال 4 بعثت در مكه نازل شده است. نام ديگر سوره «جامعه است.

سوگند، من جوانى را در ميان عرب نمى شناسم كه براى قوم خود، بهتر از آن چه من آورده ام آورده باشد. من خير دنيا و آخرت را براى شما به ارمغان آورده ام و اين دستور خداوند است كه شما را به آيين جديد بخوانم. كدام يك از شما مرا يارى مى كند؟ هركه مرا يارى كند، برادر وصى و جانشين من خواهد بود». با اين سخنان، همه ى نگاه ها به پيامبر دوخته شد و سكوت همه جا را گرفت. ميهمانان به يكديگر نگريستند و منتظر بودند كسى موضعى بگيرد يا سخنى بگويد. در اين حال، على عليه السلام كه نوجوانى بيش نبود، از جا برخاست. نگاه ها به سوى على چرخيد. على در ميان نگاه هاى شگفت زده ى حاضران به پيامبر اسلام، پاسخ مثبت داد و فرمود: «اى پيامبر خدا! من يار و ياور تو هستم و به تو ايمان مى آورم». كسى نمى پنداشت على جانشين پيامبر شود. از اين رو، زبان به تمسخر گشودند. پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله وسلم دست محبت و نوازش به بازوى پسر عمويش على عليه السلام زد و فرمود: «اين برادر، وصى و جانشين من است. سخنش را بشنويد و از او پيروى كنيد».

پيامبر رسالتش را ابلاغ كرد ولى حاضران كه هنوز نمى توانستند اين رويداد را باور كنند، سكوت پيشه كردند. پس از آن همه برخاستند و بى گفت وگو خانه ى ابوطالب را ترك گفتند. البته گروهى بيماردل كه تنها داروى مرگ، شفايشان مى داد به ابوطالب با تمسخر گفتند: «اين دستور محمد صلى الله عليه و آله وسلم است كه سخن پسرت را بشنوى و از او پيروى كنى». با اين حال، ابوطالب چيزى نگفت و بى اعتنا از آنان گذشت.

خبر نشست پيامبر با خويشاوندانش، دهان به

دهان در شهر پيچيد و همه با خبر شدند. كافران كه چنين چيزى را باور نمى كردند، جدّى نگرفتند. در مقابل، مسلمانانى كه پيش تر ايمان آورده بودند، از بى نتيجه ماندن اين نشست، نگران و افسرده شدند. در اين زمان آيه ى 215 سوره ى شعراء به پيامبر دستور داد كه مؤمنان راستين را با ملاطفت و مهربانى زير بال و پر خود بگيرد و در برابر حوادث، از پراكندگى آنان پيشگيرى كند:

و بال و پر خود را براى مؤمنانى كه از تو پيروى مى كنند، بگستران «» (1)

پاورقى:

(1) نمونه ى بينات، ص 591؛ جامع البيان، ج 11، ص 123؛ تفسير نمونه، ج 15، ص 372.

مرزبندى شاعران پوچ انديش و هدف گرا

شأن نزول آيه هاى 224 تا 227 سوره ى شعراء

مشركان براى تخريب شخصيت پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله وسلم ايشان را از هر سو با تبليغات زهرآگين خويش، مورد هجوم قرار داده بودند و در اين راه هيچ حد و مرزى نمى شناختند. اين وضع براى پيامبر سخت و ناگوار بود، ولى آن چه همه ى اين تلخى ها و ناكامى ها را در نظر وى آسان مى نمود و جان تشنه اش را از ساغر آرامش سيراب مى كرد، اميد راه يابى اين سيه دلان به زيبايى هاى هدايت بود. از اين رو، با عزمى پولادين، ناهموارى هاى اين راه دشوار را بر خود هموار مى كرد و همه ى سختى ها را به جان مى خريد. با اين حال، گروهى از آنان كه در نادانى غوطه ور بودند، جز در تاريكى راه نمى پيمودند و با عنادورزى و خيره سرى، خود و همراهان شان را به كوره راه هاى گمراهى رهنمون مى شدند.

مشركان كه از سرسختى پيامبر به ستوه آمده بودند، راه هاى بى شمارى را براى شكست دادن آيين وى به كار بستند، ولى سودى نبخشيد. آنان

اين بار با بهره گيرى از ذوق ادبى شاعران به جنگ پيامبر شتافتند. زورمندان، در طول تاريخ، هماره از ذوق لطيف هنرمندان براى رسيدن به اهداف خويش، بهره گرفته اند و انحطاط فكرى عصر جاهليت نيز در همين مسأله، ريشه داشت.

بارى، قوم عرب، شعر و شراب و غارت را هم رديف يكديگر مى دانستند و بدان مباهات مى كردند. مشركان براى اجراى نقشه ى پليدشان، دو تن از توان مندترين و بى پرواترين شاعران خود را براى هجوم و ناسزاگويى برگزيدند و گروهى از اوباش را نيز با آنان همراه كردند و نزد پيامبر فرستادند. آنان به هجو شخصيت پيامبر و دادن نسبت هاى ناروا به ايشان، آن حضرت را ديوانه ناميدند و با شاعران جاهلى مقايسه كردند. اين شاعران بى منطق بر موج احساسات زودگذر قدرت مندان، سوار شده بودند، هركس را كه با آنان هم سو نبود، ديوانه مى خواندند و اگر از كسى خشنود بودند، او را مى ستودند و فرشته ى نجات مى ناميدند.

در اين جا آيات 224 تا 226 سوره ى شعراء نازل شد و با بيانى منطقى راه پيامبر را از شاعران جدا دانست. قرآن به مردم فهماند كه پيامبر در دنياى واقعيت سير مى كرد، ولى شاعران جاهلى در هاله اى از پندارهاى خود ساخته، گرفتار آمده اند. پس از نزول اين آيات كه در نكوهش شاعران بود، سه تن از شاعران مسلمان و مسئوليت شناس نزد رسول خدا آمدند و گفتند: «يا رسول الله! اين آيات، شاعران را نكوهش مى كند. ما نيز از شاعرانيم و با نزول اين آيات براى ما حيثيتى باقى نمانده است. ما چه كنيم؟».

در اين جا آيه ى 227 همين سوره نازل شد و با يك استثنا صف هنرمندان با ايمان و تلاش گر را

از ديگران جدا كرد:

«پيامبر اسلام شاعر نيست) شاعران كسانى هستند كه گمراهان از آنان پيروى مى كنند «» آيا نمى بينى آنان در هر وادى سرگردانند؟ «» و سخنانى مى گويند كه عمل نمى كنند «» مگر كسانى كه ايمان آورده اند كار شايسته انجام مى دهند و خدا را بسيار ياد مى كنند و هنگامى كه بر آنان ستم شود به دفاع از خويشتن (و مؤمنان) بر مى خيزند (و از ذوق شعرى خود كمك مى گيرند) و به زودى آنان كه ستم كردند، مى دانند كه بازگشت شان به كجاست؟ «» (1)

پاورقى:

(1) نمونه ى بينات، ص 591؛ تفسير نمونه، ج 15، ص 379؛ شأن نزول آيات، ص 426؛ جامع البيان، ج 11، ص 127.

مرزبندى شاعران پوچ انديش و هدف گرا

شأن نزول آيه هاى 224 تا 227 سوره ى شعراء

مشركان براى تخريب شخصيت پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله وسلم ايشان را از هر سو با تبليغات زهرآگين خويش، مورد هجوم قرار داده بودند و در اين راه هيچ حد و مرزى نمى شناختند. اين وضع براى پيامبر سخت و ناگوار بود، ولى آن چه همه ى اين تلخى ها و ناكامى ها را در نظر وى آسان مى نمود و جان تشنه اش را از ساغر آرامش سيراب مى كرد، اميد راه يابى اين سيه دلان به زيبايى هاى هدايت بود. از اين رو، با عزمى پولادين، ناهموارى هاى اين راه دشوار را بر خود هموار مى كرد و همه ى سختى ها را به جان مى خريد. با اين حال، گروهى از آنان كه در نادانى غوطه ور بودند، جز در تاريكى راه نمى پيمودند و با عنادورزى و خيره سرى، خود و همراهان شان را به كوره راه هاى گمراهى رهنمون مى شدند.

مشركان كه از سرسختى پيامبر به ستوه آمده بودند، راه هاى بى شمارى را براى شكست دادن آيين وى به كار

بستند، ولى سودى نبخشيد. آنان اين بار با بهره گيرى از ذوق ادبى شاعران به جنگ پيامبر شتافتند. زورمندان، در طول تاريخ، هماره از ذوق لطيف هنرمندان براى رسيدن به اهداف خويش، بهره گرفته اند و انحطاط فكرى عصر جاهليت نيز در همين مسأله، ريشه داشت.

بارى، قوم عرب، شعر و شراب و غارت را هم رديف يكديگر مى دانستند و بدان مباهات مى كردند. مشركان براى اجراى نقشه ى پليدشان، دو تن از توان مندترين و بى پرواترين شاعران خود را براى هجوم و ناسزاگويى برگزيدند و گروهى از اوباش را نيز با آنان همراه كردند و نزد پيامبر فرستادند. آنان به هجو شخصيت پيامبر و دادن نسبت هاى ناروا به ايشان، آن حضرت را ديوانه ناميدند و با شاعران جاهلى مقايسه كردند. اين شاعران بى منطق بر موج احساسات زودگذر قدرت مندان، سوار شده بودند، هركس را كه با آنان هم سو نبود، ديوانه مى خواندند و اگر از كسى خشنود بودند، او را مى ستودند و فرشته ى نجات مى ناميدند.

در اين جا آيات 224 تا 226 سوره ى شعراء نازل شد و با بيانى منطقى راه پيامبر را از شاعران جدا دانست. قرآن به مردم فهماند كه پيامبر در دنياى واقعيت سير مى كرد، ولى شاعران جاهلى در هاله اى از پندارهاى خود ساخته، گرفتار آمده اند. پس از نزول اين آيات كه در نكوهش شاعران بود، سه تن از شاعران مسلمان و مسئوليت شناس نزد رسول خدا آمدند و گفتند: «يا رسول الله! اين آيات، شاعران را نكوهش مى كند. ما نيز از شاعرانيم و با نزول اين آيات براى ما حيثيتى باقى نمانده است. ما چه كنيم؟».

در اين جا آيه ى 227 همين سوره نازل شد و با يك استثنا صف هنرمندان

با ايمان و تلاش گر را از ديگران جدا كرد:

«پيامبر اسلام شاعر نيست) شاعران كسانى هستند كه گمراهان از آنان پيروى مى كنند «» آيا نمى بينى آنان در هر وادى سرگردانند؟ «» و سخنانى مى گويند كه عمل نمى كنند «» مگر كسانى كه ايمان آورده اند كار شايسته انجام مى دهند و خدا را بسيار ياد مى كنند و هنگامى كه بر آنان ستم شود به دفاع از خويشتن (و مؤمنان) بر مى خيزند (و از ذوق شعرى خود كمك مى گيرند) و به زودى آنان كه ستم كردند، مى دانند كه بازگشت شان به كجاست؟ «» (1)

پاورقى:

(1) نمونه ى بينات، ص 591؛ تفسير نمونه، ج 15، ص 379؛ شأن نزول آيات، ص 426؛ جامع البيان، ج 11، ص 127.

مرزبندى شاعران پوچ انديش و هدف گرا

شأن نزول آيه هاى 224 تا 227 سوره ى شعراء

مشركان براى تخريب شخصيت پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله وسلم ايشان را از هر سو با تبليغات زهرآگين خويش، مورد هجوم قرار داده بودند و در اين راه هيچ حد و مرزى نمى شناختند. اين وضع براى پيامبر سخت و ناگوار بود، ولى آن چه همه ى اين تلخى ها و ناكامى ها را در نظر وى آسان مى نمود و جان تشنه اش را از ساغر آرامش سيراب مى كرد، اميد راه يابى اين سيه دلان به زيبايى هاى هدايت بود. از اين رو، با عزمى پولادين، ناهموارى هاى اين راه دشوار را بر خود هموار مى كرد و همه ى سختى ها را به جان مى خريد. با اين حال، گروهى از آنان كه در نادانى غوطه ور بودند، جز در تاريكى راه نمى پيمودند و با عنادورزى و خيره سرى، خود و همراهان شان را به كوره راه هاى گمراهى رهنمون مى شدند.

مشركان كه از سرسختى پيامبر به ستوه آمده بودند، راه هاى بى شمارى را براى شكست

دادن آيين وى به كار بستند، ولى سودى نبخشيد. آنان اين بار با بهره گيرى از ذوق ادبى شاعران به جنگ پيامبر شتافتند. زورمندان، در طول تاريخ، هماره از ذوق لطيف هنرمندان براى رسيدن به اهداف خويش، بهره گرفته اند و انحطاط فكرى عصر جاهليت نيز در همين مسأله، ريشه داشت.

بارى، قوم عرب، شعر و شراب و غارت را هم رديف يكديگر مى دانستند و بدان مباهات مى كردند. مشركان براى اجراى نقشه ى پليدشان، دو تن از توان مندترين و بى پرواترين شاعران خود را براى هجوم و ناسزاگويى برگزيدند و گروهى از اوباش را نيز با آنان همراه كردند و نزد پيامبر فرستادند. آنان به هجو شخصيت پيامبر و دادن نسبت هاى ناروا به ايشان، آن حضرت را ديوانه ناميدند و با شاعران جاهلى مقايسه كردند. اين شاعران بى منطق بر موج احساسات زودگذر قدرت مندان، سوار شده بودند، هركس را كه با آنان هم سو نبود، ديوانه مى خواندند و اگر از كسى خشنود بودند، او را مى ستودند و فرشته ى نجات مى ناميدند.

در اين جا آيات 224 تا 226 سوره ى شعراء نازل شد و با بيانى منطقى راه پيامبر را از شاعران جدا دانست. قرآن به مردم فهماند كه پيامبر در دنياى واقعيت سير مى كرد، ولى شاعران جاهلى در هاله اى از پندارهاى خود ساخته، گرفتار آمده اند. پس از نزول اين آيات كه در نكوهش شاعران بود، سه تن از شاعران مسلمان و مسئوليت شناس نزد رسول خدا آمدند و گفتند: «يا رسول الله! اين آيات، شاعران را نكوهش مى كند. ما نيز از شاعرانيم و با نزول اين آيات براى ما حيثيتى باقى نمانده است. ما چه كنيم؟».

در اين جا آيه ى 227 همين سوره نازل شد و

با يك استثنا صف هنرمندان با ايمان و تلاش گر را از ديگران جدا كرد:

«پيامبر اسلام شاعر نيست) شاعران كسانى هستند كه گمراهان از آنان پيروى مى كنند «» آيا نمى بينى آنان در هر وادى سرگردانند؟ «» و سخنانى مى گويند كه عمل نمى كنند «» مگر كسانى كه ايمان آورده اند كار شايسته انجام مى دهند و خدا را بسيار ياد مى كنند و هنگامى كه بر آنان ستم شود به دفاع از خويشتن (و مؤمنان) بر مى خيزند (و از ذوق شعرى خود كمك مى گيرند) و به زودى آنان كه ستم كردند، مى دانند كه بازگشت شان به كجاست؟ «» (1)

پاورقى:

(1) نمونه ى بينات، ص 591؛ تفسير نمونه، ج 15، ص 379؛ شأن نزول آيات، ص 426؛ جامع البيان، ج 11، ص 127.

مرزبندى شاعران پوچ انديش و هدف گرا

شأن نزول آيه هاى 224 تا 227 سوره ى شعراء

مشركان براى تخريب شخصيت پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله وسلم ايشان را از هر سو با تبليغات زهرآگين خويش، مورد هجوم قرار داده بودند و در اين راه هيچ حد و مرزى نمى شناختند. اين وضع براى پيامبر سخت و ناگوار بود، ولى آن چه همه ى اين تلخى ها و ناكامى ها را در نظر وى آسان مى نمود و جان تشنه اش را از ساغر آرامش سيراب مى كرد، اميد راه يابى اين سيه دلان به زيبايى هاى هدايت بود. از اين رو، با عزمى پولادين، ناهموارى هاى اين راه دشوار را بر خود هموار مى كرد و همه ى سختى ها را به جان مى خريد. با اين حال، گروهى از آنان كه در نادانى غوطه ور بودند، جز در تاريكى راه نمى پيمودند و با عنادورزى و خيره سرى، خود و همراهان شان را به كوره راه هاى گمراهى رهنمون مى شدند.

مشركان كه از سرسختى پيامبر به ستوه آمده بودند،

راه هاى بى شمارى را براى شكست دادن آيين وى به كار بستند، ولى سودى نبخشيد. آنان اين بار با بهره گيرى از ذوق ادبى شاعران به جنگ پيامبر شتافتند. زورمندان، در طول تاريخ، هماره از ذوق لطيف هنرمندان براى رسيدن به اهداف خويش، بهره گرفته اند و انحطاط فكرى عصر جاهليت نيز در همين مسأله، ريشه داشت.

بارى، قوم عرب، شعر و شراب و غارت را هم رديف يكديگر مى دانستند و بدان مباهات مى كردند. مشركان براى اجراى نقشه ى پليدشان، دو تن از توان مندترين و بى پرواترين شاعران خود را براى هجوم و ناسزاگويى برگزيدند و گروهى از اوباش را نيز با آنان همراه كردند و نزد پيامبر فرستادند. آنان به هجو شخصيت پيامبر و دادن نسبت هاى ناروا به ايشان، آن حضرت را ديوانه ناميدند و با شاعران جاهلى مقايسه كردند. اين شاعران بى منطق بر موج احساسات زودگذر قدرت مندان، سوار شده بودند، هركس را كه با آنان هم سو نبود، ديوانه مى خواندند و اگر از كسى خشنود بودند، او را مى ستودند و فرشته ى نجات مى ناميدند.

در اين جا آيات 224 تا 226 سوره ى شعراء نازل شد و با بيانى منطقى راه پيامبر را از شاعران جدا دانست. قرآن به مردم فهماند كه پيامبر در دنياى واقعيت سير مى كرد، ولى شاعران جاهلى در هاله اى از پندارهاى خود ساخته، گرفتار آمده اند. پس از نزول اين آيات كه در نكوهش شاعران بود، سه تن از شاعران مسلمان و مسئوليت شناس نزد رسول خدا آمدند و گفتند: «يا رسول الله! اين آيات، شاعران را نكوهش مى كند. ما نيز از شاعرانيم و با نزول اين آيات براى ما حيثيتى باقى نمانده است. ما چه كنيم؟».

در اين جا آيه ى 227

همين سوره نازل شد و با يك استثنا صف هنرمندان با ايمان و تلاش گر را از ديگران جدا كرد:

«پيامبر اسلام شاعر نيست) شاعران كسانى هستند كه گمراهان از آنان پيروى مى كنند «» آيا نمى بينى آنان در هر وادى سرگردانند؟ «» و سخنانى مى گويند كه عمل نمى كنند «» مگر كسانى كه ايمان آورده اند كار شايسته انجام مى دهند و خدا را بسيار ياد مى كنند و هنگامى كه بر آنان ستم شود به دفاع از خويشتن (و مؤمنان) بر مى خيزند (و از ذوق شعرى خود كمك مى گيرند) و به زودى آنان كه ستم كردند، مى دانند كه بازگشت شان به كجاست؟ «» (1)

پاورقى:

(1) نمونه ى بينات، ص 591؛ تفسير نمونه، ج 15، ص 379؛ شأن نزول آيات، ص 426؛ جامع البيان، ج 11، ص 127.

مجزوم به سكون / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {نُنَزِّلْ} فعل مضارع، مجزوم به سكون / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {عَلَيْهِمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنَ} حرف جر {السَّماءِ} اسم مجرور يا در محل جر {آيَةً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {فَظَلَّتْ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث {أَعْناقُهُمْ} اسم ظل، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لَها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {خاضِعِينَ} خبر ظل، منصوب يا در محل نصب

{وَما} (و) حرف استيناف / حرف نفى غير عامل {يَأْتِيهِمْ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {مِنْ} حرف جر زائد {ذِكْرٍ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {مِنَ} حرف جر {الرَّحْمنِ} اسم مجرور يا در محل جر {مُحْدَثٍ} نعت تابع {إِلاَّ} حرف استثنا {كانُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {عَنْهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مُعْرِضِينَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{فَقَدْ} (ف) حرف تعليل / حرف تحقيق {كَذَّبُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {فَسَيَأْتِيهِمْ} (ف) رابط جواب براى شرط / (س) حرف استقبال / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {أَنْبؤُا} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {ما} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {كانُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه

/ (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {يَسْتَهْزِؤُنَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{أَوَلَمْ} همزه (أ) حرف استفهام / (و) حرف استيناف / حرف جزم {يَرَوْا} فعل مضارع مجزوم به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِلَى} حرف جر {الْأَرْضِ} اسم مجرور يا در محل جر {كَمْ} مفعولٌ به مقدّم {أَنْبَتْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {فِيها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنْ} حرف جر زائد {كُلِّ} تمييز، منصوب {زَوْجٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {كَرِيمٍ} نعت تابع

{إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {فِي} حرف جر {ذلِكَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر إنَّ محذوف {لَآيَةً} (ل) حرف ابتدا / اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {وَما} (و) حاليه / حرف نفى غير عامل {كانَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {أَكْثَرُهُمْ} اسم كانَ، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مُؤْمِنِينَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{وَإِنَّ} (و) حرف استيناف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {رَبَّكَ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لَهُوَ} (ل) حرف مزحلقه / ضمير فصل بدون محل {الْعَزِيزُ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {الرَّحِيمُ} خبر إنَّ ثان (دوم)، مرفوع يا در محل رفع

{وَإِذْ} (و)

حرف استيناف / مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {نادى} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {رَبُّكَ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مُوسى} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {أَنِ} حرف تفسير {ائْتِ} فعل امر، مبنى بر حذف حرف عله (ى) / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {الْقَوْمَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {الظَّالِمِينَ} نعت تابع

{قَوْمَ} بدل تابع {فِرْعَوْنَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {أَلا} حرف عرض {يَتَّقُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {رَبِّ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {إِنِّي} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {أَخافُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير / خبر إنَّ محذوف {أَنْ} حرف نصب {يُكَذِّبُونِ} فعل مضارع، منصوب به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ن) حرف وقايه / (ي) محذوف در محل نصب، مفعولٌ به

{وَيَضِيقُ} (و) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {صَدْرِي} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَلا} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {يَنْطَلِقُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {لِسانِي} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ي)

ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَأَرْسِلْ} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {إِلى} حرف جر {هارُونَ} اسم مجرور يا در محل جر

{وَلَهُمْ} (و) حرف استيناف / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {عَلَيَّ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {ذَنْبٌ} مبتدا مؤخّر {فَأَخافُ} (ف) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {أَنْ} حرف نصب {يَقْتُلُونِ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ن) حرف وقايه / (ي) محذوف در محل نصب، مفعولٌ به

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {كَلاَّ} حرف ردع {فَاذْهَبا} (ف) حرف عطف / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (ا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بِآياتِنا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِنَّا} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (نا) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {مَعَكُمْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مُسْتَمِعُونَ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع

{فَأْتِيا} (ف) حرف عطف / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (ا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {فِرْعَوْنَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {فَقُولا} (ف) حرف عطف / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (ا)

ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِنَّا} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (نا) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {رَسُولُ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {رَبِّ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {الْعالَمِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{أَنْ} حرف تفسير {أَرْسِلْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {مَعَنا} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {بَنِي} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {إِسْرائِيلَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {أَلَمْ} همزه (أ) حرف استفهام / حرف جزم {نُرَبِّكَ} فعل مضارع مجزوم به حذف حرف عله (ى) / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {فِينا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَلِيداً} حال، منصوب {وَلَبِثْتَ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {فِينا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنْ} حرف جر {عُمُرِكَ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {سِنِينَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب

{وَفَعَلْتَ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {فَعْلَتَكَ} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {الَّتِي} نعت تابع {فَعَلْتَ} فعل ماضى،

مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {وَأَنْتَ} (و) حاليه / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {مِنَ} حرف جر {الْكافِرِينَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {فَعَلْتُها} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {إِذاً} حرف جواب {وَأَنَا} (و) حاليه / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {مِنَ} حرف جر {الضَّالِّينَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل

{فَفَرَرْتُ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {مِنْكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {لَمَّا} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {خِفْتُكُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {فَوَهَبَ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {لِي} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {رَبِّي} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {حُكْماً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَجَعَلَنِي} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {مِنَ} حرف جر

{الْمُرْسَلِينَ} اسم مجرور يا در محل جر

{وَتِلْكَ} (و) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {نِعْمَةٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {تَمُنُّها} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {عَلَيَّ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أَنْ} حرف توكيد {عَبَّدْتَ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {بَنِي} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {إِسْرائِيلَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {فِرْعَوْنُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {وَما} (و) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {رَبُّ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {الْعالَمِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / مبتدا مقدّر يا محذوف يا در محل {رَبُّ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {السَّماواتِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَالْأَرْضِ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {وَما} (و) حرف عطف / معطوف تابع {بَيْنَهُمَا} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِنْ} حرف شرط جازم {كُنْتُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {مُوقِنِينَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {لِمَنْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور

{حَوْلَهُ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {أَلا} حرف عرض {تَسْتَمِعُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / مبتدا مقدّر يا محذوف يا در محل {رَبُّكُمْ} خبر، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَرَبُّ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {آبائِكُمُ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {الْأَوَّلِينَ} نعت تابع

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {إِنَّ} حرف نصب {رَسُولَكُمُ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {الَّذِي} نعت تابع {أُرْسِلَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / نائب فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {إِلَيْكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {لَمَجْنُونٌ} (ل) حرف مزحلقه / خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / مبتدا مقدّر يا محذوف يا در محل {رَبُّ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {الْمَشْرِقِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَالْمَغْرِبِ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {وَما} (و) حرف عطف / معطوف تابع {بَيْنَهُما} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِنْ} حرف شرط جازم

{كُنْتُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {تَعْقِلُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {لَئِنِ} (ل) موطئه / حرف شرط جازم {اتَّخَذْتَ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {إِلهَاً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {غَيْرِي} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لَأَجْعَلَنَّكَ} (ل) حرف قسم / فعل مضارع، مبنى بر فتحه / نون تأكيد ثقليه / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {مِنَ} حرف جر {الْمَسْجُونِينَ} اسم مجرور يا در محل جر

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {أَوَلَوْ} همزه (أ) حرف استفهام / (و) حرف عطف / حرف شرط غير جازم {جِئْتُكَ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {بِشَيْءٍ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مُبِينٍ} نعت تابع

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {فَأْتِ} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر، مبنى بر حذف حرف عله (ى) / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {إِنْ} حرف

شرط جازم {كُنْتَ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {مِنَ} حرف جر {الصَّادِقِينَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{فَأَلْقى} (ف) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {عَصاهُ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَإِذا} (ف) حرف عطف / حرف مفاجأة {هِيَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {ثُعْبانٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {مُبِينٌ} نعت تابع

{وَنَزَعَ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {يَدَهُ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَإِذا} (ف) حرف عطف / حرف مفاجأة {هِيَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {بَيْضاءُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {لِلنَّاظِرِينَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {لِلْمَلَإِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {حَوْلَهُ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {هذا} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {لَساحِرٌ} (ل) حرف مزحلقه / خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {عَلِيمٌ} نعت تابع

{يُرِيدُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {أَنْ} حرف نصب {يُخْرِجَكُمْ} فعل مضارع،

منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {مِنْ} حرف جر {أَرْضِكُمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {بِسِحْرِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَماذا} (ف) حرف عطف / مفعول مطلق مقدّم {تَأْمُرُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {أَرْجِهْ} فعل امر مبنى بر سكون / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {وَأَخاهُ} (و) حرف عطف / معطوف تابع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَابْعَثْ} (و) حرف عطف / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {فِي} حرف جر {الْمَدائِنِ} اسم مجرور يا در محل جر {حاشِرِينَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب

{يَأْتُوكَ} فعل مضارع مجزوم به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {بِكُلِّ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {سَحَّارٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {عَلِيمٍ} نعت تابع

{فَجُمِعَ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {السَّحَرَةُ} نائب فاعل، مرفوع يا در محل رفع {لِمِيقاتِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {يَوْمٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {مَعْلُومٍ} نعت تابع

{وَقِيلَ} (و)

حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {لِلنَّاسِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {هَلْ} حرف استفهام {أَنْتُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {مُجْتَمِعُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع / نائب فاعل محذوف

{لَعَلَّنا} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (نا) ضمير متصل در محل نصب، اسم لعل {نَتَّبِعُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير / خبر لعل محذوف {السَّحَرَةَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {إِنْ} حرف شرط جازم {كانُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {هُمُ} ضمير فصل بدون محل {الْغالِبِينَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{فَلَمَّا} (ف) حرف عطف / ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {جاءَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {السَّحَرَةُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {لِفِرْعَوْنَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أَإِنَّ} همزه (أ) حرف استفهام / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {لَنا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر إنَّ محذوف {لَأَجْراً} (ل) حرف ابتدا / اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {إِنْ} حرف شرط جازم {كُنَّا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {نَحْنُ} ضمير فصل بدون محل {الْغالِبِينَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير

{نَعَمْ} حرف جواب {وَإِنَّكُمْ} (و) حرف عطف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ك) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {إِذاً} حرف جواب {لَمِنَ} (ل) حرف مزحلقه / حرف جر {الْمُقَرَّبِينَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر إنَّ محذوف

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {لَهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مُوسى} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {أَلْقُوا} فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {ما} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {أَنْتُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {مُلْقُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{فَأَلْقَوْا} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {حِبالَهُمْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَعِصِيَّهُمْ} (و) حرف عطف / معطوف تابع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَقالُوا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بِعِزَّةِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {فِرْعَوْنَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {إِنَّا} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (نا) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {لَنَحْنُ} (ل) حرف مزحلقه / ضمير فصل بدون محل {الْغالِبُونَ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع

{فَأَلْقى} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {مُوسى} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {عَصاهُ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب

/ (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَإِذا} (ف) حرف عطف / حرف مفاجأة {هِيَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {تَلْقَفُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {ما} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {يَأْفِكُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{فَأُلْقِيَ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {السَّحَرَةُ} نائب فاعل، مرفوع يا در محل رفع {ساجِدِينَ} حال، منصوب

{قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {آمَنَّا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بِرَبِّ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {الْعالَمِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{رَبِّ} بدل تابع {مُوسى} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَهارُونَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {آمَنْتُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {لَهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {قَبْلَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {أَنْ} حرف نصب {آذَنَ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {لَكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {إِنَّهُ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {لَكَبِيرُكُمُ} (ل) حرف

مزحلقه / خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {الَّذِي} نعت تابع {عَلَّمَكُمُ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {السِّحْرَ} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {فَلَسَوْفَ} (ف) حرف عطف / (ل) حرف قسم / حرف استقبال {تَعْلَمُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {لَأُقَطِّعَنَّ} (ل) حرف قسم / فعل مضارع، مبنى بر فتحه / نون تأكيد ثقليه / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {أَيْدِيَكُمْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَأَرْجُلَكُمْ} (و) حرف عطف / معطوف تابع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مِنْ} حرف جر {خِلافٍ} اسم مجرور يا در محل جر {وَلَأُصَلِّبَنَّكُمْ} (و) حرف عطف / (ل) حرف قسم / فعل مضارع، مبنى بر فتحه / نون تأكيد ثقليه / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {أَجْمَعِينَ} توكيد تابع

{قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {لا} (لا)ى نفى جنس {ضَيْرَ} اسم لاى نفى جنس، منصوب / خبر لاى نفى جنس، محذوف {إِنَّا} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (نا) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {إِلى} حرف جر {رَبِّنا} اسم مجرور يا در محل جر / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مُنْقَلِبُونَ} خبر إنَّ، مرفوع يا

در محل رفع

{إِنَّا} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (نا) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {نَطْمَعُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير / خبر إنَّ محذوف {أَنْ} حرف نصب {يَغْفِرَ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى {لَنا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {رَبُّنا} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {خَطايانا} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {أَنْ} حرف نصب {كُنَّا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {أَوَّلَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب {الْمُؤْمِنِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{وَأَوْحَيْنا} (و) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِلى} حرف جر {مُوسى} اسم مجرور يا در محل جر {أَنْ} حرف تفسير {أَسْرِ} فعل امر، مبنى بر حذف حرف عله (ى) / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {بِعِبادِي} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِنَّكُمْ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ك) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {مُتَّبَعُونَ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع

{فَأَرْسَلَ} (ف) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {فِرْعَوْنُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {فِي} حرف جر {الْمَدائِنِ} اسم مجرور يا در محل جر {حاشِرِينَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب

{إِنَّ} حرف

مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {هؤُلاءِ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {لَشِرْذِمَةٌ} (ل) حرف مزحلقه / خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {قَلِيلُونَ} نعت تابع

{وَإِنَّهُمْ} (و) حرف عطف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {لَنا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {لَغائِظُونَ} (ل) موطئه / خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع

{وَإِنَّا} (و) حرف عطف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (نا) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {لَجَمِيعٌ} (ل) حرف مزحلقه / خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {حاذِرُونَ} نعت تابع

{فَأَخْرَجْناهُمْ} (ف) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {مِنْ} حرف جر {جَنَّاتٍ} اسم مجرور يا در محل جر {وَعُيُونٍ} (و) حرف عطف / معطوف تابع

{وَكُنُوزٍ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {وَمَقامٍ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {كَرِيمٍ} نعت تابع

{كَذلِكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَأَوْرَثْناها} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {بَنِي} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {إِسْرائِيلَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{فَأَتْبَعُوهُمْ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {مُشْرِقِينَ} حال، منصوب

{فَلَمَّا} (ف) حرف استيناف / ظرف يا مفعولٌ

فيه، منصوب يا در محل نصب {تَراءَا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {الْجَمْعانِ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {أَصْحابُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {مُوسى} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {إِنَّا} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (نا) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {لَمُدْرَكُونَ} (ل) حرف مزحلقه / خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {كَلاَّ} حرف ردع {إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {مَعِي} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه / خبر إنَّ محذوف {رَبِّي} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {سَيَهْدِينِ} (س) حرف استقبال / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ن) حرف وقايه / (ي) محذوف در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير

{فَأَوْحَيْنا} (ف) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِلى} حرف جر {مُوسى} اسم مجرور يا در محل جر {أَنِ} حرف تفسير {اضْرِبْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {بِعَصاكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {الْبَحْرَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {فَانْفَلَقَ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا

تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {فَكانَ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {كُلُّ} اسم كانَ، مرفوع يا در محل رفع {فِرْقٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {كَالطَّوْدِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر كان، محذوف يا در تقدير {الْعَظِيمِ} نعت تابع

{وَأَزْلَفْنا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {ثَمَّ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {الْآخَرِينَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب

{وَأَنْجَيْنا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مُوسى} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَمَنْ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {مَعَهُ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {أَجْمَعِينَ} توكيد تابع

{ثُمَّ} حرف عطف {أَغْرَقْنَا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {الْآخَرِينَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب

{إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {فِي} حرف جر {ذلِكَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر إنَّ محذوف {لَآيَةً} (ل) حرف ابتدا / اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {وَما} (و) حاليه / حرف نفى غير عامل {كانَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {أَكْثَرُهُمْ} اسم كانَ، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مُؤْمِنِينَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{وَإِنَّ} (و) حرف استيناف / حرف مشبه بالفعل يا

حرف نفى ناسخ {رَبَّكَ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لَهُوَ} (ل) حرف مزحلقه / ضمير فصل بدون محل {الْعَزِيزُ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {الرَّحِيمُ} خبر إنَّ ثان (دوم)، مرفوع يا در محل رفع

{وَاتْلُ} (و) حرف استيناف / فعل امر، مبنى بر حذف حرف عله (و) / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {عَلَيْهِمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {نَبَأَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {إِبْراهِيمَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{إِذْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {لِأَبِيهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَقَوْمِهِ} (و) حرف عطف / معطوف تابع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {ما} مفعولٌ به مقدّم {تَعْبُدُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {نَعْبُدُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {أَصْناماً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {فَنَظَلُّ} (ف) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / اسم ظل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {لَها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {عاكِفِينَ} خبر ظل، منصوب يا در محل نصب

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى /

فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {هَلْ} حرف استفهام {يَسْمَعُونَكُمْ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {إِذْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {تَدْعُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{أَوْ} حرف عطف {يَنْفَعُونَكُمْ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {أَوْ} حرف عطف {يَضُرُّونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بَلْ} حرف اضراب {وَجَدْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {آباءَنا} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {كَذلِكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {يَفْعَلُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {أَفَرَأَيْتُمْ} همزه (أ) حرف استفهام / (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {ما} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {كُنْتُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {تَعْبُدُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل

رفع و فاعل / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{أَنْتُمْ} توكيد تابع {وَآباؤُكُمُ} (و) حرف عطف / معطوف تابع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {الْأَقْدَمُونَ} نعت تابع

{فَإِنَّهُمْ} (ف) حرف تعليل / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {عَدُوٌّ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {لِي} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {إِلاَّ} حرف استثنا {رَبَّ} مستثنى، منصوب {الْعالَمِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{الَّذِي} بدل تابع {خَلَقَنِي} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {فَهُوَ} (و) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {يَهْدِينِ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ن) حرف وقايه / (ي) محذوف در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل

{وَالَّذِي} (و) حرف عطف / معطوف تابع {هُوَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {يُطْعِمُنِي} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {وَيَسْقِينِ} (و) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ن) حرف وقايه / (ي) محذوف در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير

{وَإِذا} (و) حرف عطف / ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در

محل نصب {مَرِضْتُ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {فَهُوَ} (ف) رابط جواب براى شرط / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {يَشْفِينِ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ن) حرف وقايه / (ي) محذوف در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل

{وَالَّذِي} (و) حرف عطف / معطوف تابع {يُمِيتُنِي} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {ثُمَّ} حرف عطف {يُحْيِينِ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ن) حرف وقايه / (ي) محذوف در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير

{وَالَّذِي} (و) حرف عطف / معطوف تابع {أَطْمَعُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {أَنْ} حرف نصب {يَغْفِرَ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {لِي} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {خَطِيئَتِي} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {يَوْمَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {الدِّينِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{رَبِّ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {هَبْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {لِي} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {حُكْماً}

مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَأَلْحِقْنِي} حرف عطف / فعل امر مبنى بر سكون / (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {بِالصَّالِحِينَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور

{وَاجْعَلْ} (و) حرف عطف / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {لِي} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {لِسانَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {صِدْقٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {فِي} حرف جر {الْآخِرِينَ} اسم مجرور يا در محل جر

{وَاجْعَلْنِي} (و) حرف عطف / فعل امر مبنى بر سكون / (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {مِنْ} حرف جر {وَرَثَةِ} اسم مجرور يا در محل جر {جَنَّةِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {النَّعِيمِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{وَاغْفِرْ} (و) حرف عطف / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {لِأَبِي} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِنَّهُ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {كانَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / اسم كان، ضمير مستتر (هو) در تقدير {مِنَ} حرف جر {الضَّالِّينَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر كان، محذوف يا در تقدير / خبر إنَّ محذوف

{وَلا} (و) حرف عطف / حرف جزم {تُخْزِنِي} فعل مضارع مجزوم به حذف حرف عله (ى)

/ (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {يَوْمَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {يُبْعَثُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل

{يَوْمَ} بدل تابع {لا} حرف نفى غير عامل {يَنْفَعُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {مالٌ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {وَلا} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {بَنُونَ} معطوف تابع

{إِلاَّ} حرف استثنا {مَنْ} مستثنى، منصوب {أَتَى} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {اللَّهَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {بِقَلْبٍ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {سَلِيمٍ} نعت تابع

{وَأُزْلِفَتِ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث {الْجَنَّةُ} نائب فاعل، مرفوع يا در محل رفع {لِلْمُتَّقِينَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور

{وَبُرِّزَتِ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث {الْجَحِيمُ} نائب فاعل، مرفوع يا در محل رفع {لِلْغاوِينَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور

{وَقِيلَ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {لَهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أَيْنَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / خبر مقدّم محذوف {ما} مبتدا مؤخّر {كُنْتُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {تَعْبُدُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

/ خبر كان، محذوف يا در تقدير / نائب فاعل محذوف

{مِنْ} حرف جر {دُونِ} اسم مجرور يا در محل جر {اللَّهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {هَلْ} حرف استفهام {يَنْصُرُونَكُمْ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {أَوْ} حرف عطف {يَنْتَصِرُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{فَكُبْكِبُوا} (ف) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل {فِيها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {هُمْ} توكيد تابع {وَالْغاوُونَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع

{وَجُنُودُ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {إِبْلِيسَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {أَجْمَعُونَ} توكيد تابع

{قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {وَهُمْ} (و) حاليه / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {فِيها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {يَخْتَصِمُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل

{تَاللَّهِ} (ت) حرف قسم / اسم مجرور يا در محل جر {إِنْ} حرف توكيد {كُنَّا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {لَفِي} (ل) فارقه / حرف جر {ضَلالٍ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر كان، محذوف يا در تقدير {مُبِينٍ} نعت تابع

{إِذْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {نُسَوِّيكُمْ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا

تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {بِرَبِّ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {الْعالَمِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{وَما} (و) حرف اعتراض / حرف نفى غير عامل {أَضَلَّنا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (نا) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {إِلاَّ} حرف استثنا {الْمُجْرِمُونَ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع

{فَما} (ف) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {لَنا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {مِنْ} حرف جر زائد {شافِعِينَ} مبتدا مؤخّر

{وَلا} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {صَدِيقٍ} معطوف تابع {حَمِيمٍ} نعت تابع

{فَلَوْ} (ف) حرف استيناف / حرف تمنى {أَنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {لَنا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر إنَّ محذوف {كَرَّةً} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {فَنَكُونَ} (ف) حرف نصب / فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / اسم كان، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {مِنَ} حرف جر {الْمُؤْمِنِينَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {فِي} حرف جر {ذلِكَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر إنَّ محذوف {لَآيَةً} (ل) حرف ابتدا / اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {وَما} (و) حاليه / حرف نفى غير عامل {كانَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {أَكْثَرُهُمْ} اسم كانَ، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مُؤْمِنِينَ} خبر كان،

منصوب يا در محل نصب

{وَإِنَّ} (و) حرف استيناف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {رَبَّكَ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لَهُوَ} (ل) حرف مزحلقه / ضمير فصل بدون محل {الْعَزِيزُ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {الرَّحِيمُ} خبر إنَّ ثان (دوم)، مرفوع يا در محل رفع

{كَذَّبَتْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث {قَوْمُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {نُوحٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {الْمُرْسَلِينَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب

{إِذْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {لَهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أَخُوهُمْ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {نُوحٌ} عطف بيان تابع {أَلا} حرف تنبيه {تَتَّقُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{إِنِّي} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {لَكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {رَسُولٌ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {أَمِينٌ} نعت تابع

{فَاتَّقُوا} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {اللَّهَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَأَطِيعُونِ} (و) حرف عطف / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ن) حرف وقايه / (ي) محذوف در محل نصب،

مفعولٌ به

{وَما} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {أَسْئَلُكُمْ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {عَلَيْهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنْ} حرف جر زائد {أَجْرٍ} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {إِنْ} حرف نفى غير عامل {أَجْرِيَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِلاَّ} حرف استثنا {عَلى} حرف جر {رَبِّ} اسم مجرور يا در محل جر {الْعالَمِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل

{فَاتَّقُوا} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {اللَّهَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَأَطِيعُونِ} (و) حرف عطف / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ن) حرف وقايه / (ي) محذوف در محل نصب، مفعولٌ به

{قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {أَنُؤْمِنُ} همزه (أ) حرف استفهام / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {لَكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَاتَّبَعَكَ} (و) حاليه / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {الْأَرْذَلُونَ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو)

در تقدير {وَما} (و) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {عِلْمِي} خبر، مرفوع يا در محل رفع / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {بِما} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {كانُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {يَعْمَلُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{إِنْ} حرف نفى غير عامل {حِسابُهُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِلاَّ} حرف استثنا {عَلى} حرف جر {رَبِّي} اسم مجرور يا در محل جر / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {لَوْ} حرف شرط غير جازم {تَشْعُرُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{وَما} (و) حرف عطف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {أَنَا} اسم ما، مرفوع يا در محل رفع {بِطارِدِ} (ب) حرف جر زائد / خبر ما، منصوب يا در محل نصب {الْمُؤْمِنِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{إِنْ} حرف نفى غير عامل {أَنَا} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {إِلاَّ} حرف استثنا {نَذِيرٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {مُبِينٌ} نعت تابع

{قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {لَئِنْ} (ل) موطئه / حرف شرط جازم {لَمْ} حرف جزم {تَنْتَهِ} فعل مضارع مجزوم به حذف حرف عله (ى) / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {يا} (يا) حرف

ندا {نُوحُ} منادا، منصوب يا در محل نصب {لَتَكُونَنَّ} (ل) حرف قسم / فعل مضارع، مبنى بر فتحه / نون تأكيد ثقليه / اسم كان، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {مِنَ} حرف جر {الْمَرْجُومِينَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {رَبِّ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {قَوْمِي} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {كَذَّبُونِ} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ن) حرف وقايه / (ي) محذوف در محل نصب، مفعولٌ به / خبر إنَّ محذوف

{فَافْتَحْ} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {بَيْنِي} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَبَيْنَهُمْ} (و) حرف عطف / معطوف تابع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَتْحاً} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب {وَنَجِّنِي} (و) حرف عطف / فعل امر، مبنى بر حذف حرف عله (ى) / (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {وَمَنْ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {مَعِيَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مِنَ} حرف جر

{الْمُؤْمِنِينَ} اسم مجرور يا در محل جر

{فَأَنْجَيْناهُ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {وَمَنْ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {مَعَهُ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فِي} حرف جر {الْفُلْكِ} اسم مجرور يا در محل جر {الْمَشْحُونِ} نعت تابع

{ثُمَّ} حرف عطف {أَغْرَقْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بَعْدُ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {الْباقِينَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب

{إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {فِي} حرف جر {ذلِكَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر إنَّ محذوف {لَآيَةً} (ل) حرف ابتدا / اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {وَما} (و) حاليه / حرف نفى غير عامل {كانَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {أَكْثَرُهُمْ} اسم كانَ، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مُؤْمِنِينَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{وَإِنَّ} (و) حرف استيناف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {رَبَّكَ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لَهُوَ} (ل) حرف مزحلقه / ضمير فصل بدون محل {الْعَزِيزُ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {الرَّحِيمُ} خبر إنَّ ثان (دوم)، مرفوع يا در محل رفع

{كَذَّبَتْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث {عادٌ} فاعل، مرفوع يا در محل

رفع {الْمُرْسَلِينَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب

{إِذْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {لَهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أَخُوهُمْ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {هُودٌ} عطف بيان تابع {أَلا} حرف تنبيه {تَتَّقُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{إِنِّي} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {لَكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {رَسُولٌ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {أَمِينٌ} نعت تابع

{فَاتَّقُوا} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {اللَّهَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَأَطِيعُونِ} (و) حرف عطف / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ن) حرف وقايه / (ي) محذوف در محل نصب، مفعولٌ به

{وَما} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {أَسْئَلُكُمْ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {عَلَيْهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنْ} حرف جر زائد {أَجْرٍ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {إِنْ} حرف نفى غير عامل {أَجْرِيَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِلاَّ} حرف استثنا {عَلى} حرف جر {رَبِّ} اسم

مجرور يا در محل جر {الْعالَمِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل

{أَتَبْنُونَ} همزه (أ) حرف استفهام / فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بِكُلِّ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {رِيعٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {آيَةً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {تَعْبَثُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{وَتَتَّخِذُونَ} (و) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مَصانِعَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {لَعَلَّكُمْ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ك) ضمير متصل در محل نصب، اسم لعل {تَخْلُدُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر لعل محذوف

{وَإِذا} (و) حرف عطف / ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {بَطَشْتُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {بَطَشْتُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {جَبَّارِينَ} حال، منصوب

{فَاتَّقُوا} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {اللَّهَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَأَطِيعُونِ} (و) حرف عطف / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ن) حرف وقايه / (ي) محذوف در محل نصب، مفعولٌ به

{وَاتَّقُوا} (و)

حرف عطف / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {الَّذِي} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {أَمَدَّكُمْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {بِما} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {تَعْلَمُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{أَمَدَّكُمْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {بِأَنْعامٍ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَبَنِينَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع

{وَجَنَّاتٍ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {وَعُيُونٍ} (و) حرف عطف / معطوف تابع

{إِنِّي} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {أَخافُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير / خبر إنَّ محذوف {عَلَيْكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {عَذابَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {يَوْمٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {عَظِيمٍ} نعت تابع

{قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {سَواءٌ} خبر مقدّم {عَلَيْنا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أَوَعَظْتَ} (أ) حرف مصدرى / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل / مبتدا مؤخّر {أَمْ} حرف عطف {لَمْ} حرف جزم {تَكُنْ} فعل مضارع، مجزوم به سكون / اسم

كان، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {مِنَ} حرف جر {الْواعِظِينَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{إِنْ} حرف نفى غير عامل {هذا} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {إِلاَّ} حرف استثنا {خُلُقُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {الْأَوَّلِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{وَما} (و) حرف عطف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {نَحْنُ} اسم ما، مرفوع يا در محل رفع {بِمُعَذَّبِينَ} (ب) حرف جر زائد / خبر ما، منصوب يا در محل نصب

{فَكَذَّبُوهُ} (ف) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {فَأَهْلَكْناهُمْ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {فِي} حرف جر {ذلِكَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر إنَّ محذوف {لَآيَةً} (ل) حرف ابتدا / اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {وَما} (و) حاليه / حرف نفى غير عامل {كانَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {أَكْثَرُهُمْ} اسم كانَ، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مُؤْمِنِينَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{وَإِنَّ} (و) حرف استيناف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {رَبَّكَ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لَهُوَ} (ل) حرف مزحلقه / ضمير فصل بدون محل {الْعَزِيزُ} خبر إنَّ،

مرفوع يا در محل رفع {الرَّحِيمُ} خبر إنَّ ثان (دوم)، مرفوع يا در محل رفع

{كَذَّبَتْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث {ثَمُودُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {الْمُرْسَلِينَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب

{إِذْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {لَهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أَخُوهُمْ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {صالِحٌ} عطف بيان تابع {أَلا} حرف تنبيه {تَتَّقُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{إِنِّي} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {لَكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {رَسُولٌ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {أَمِينٌ} نعت تابع

{فَاتَّقُوا} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {اللَّهَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَأَطِيعُونِ} (و) حرف عطف / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ن) حرف وقايه / (ي) محذوف در محل نصب، مفعولٌ به

{وَما} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {أَسْئَلُكُمْ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {عَلَيْهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنْ} حرف جر {أَجْرٍ} اسم مجرور يا در محل

جر {إِنْ} حرف نفى غير عامل {أَجْرِيَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِلاَّ} حرف استثنا {عَلى} حرف جر {رَبِّ} اسم مجرور يا در محل جر {الْعالَمِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل

{أَتُتْرَكُونَ} همزه (أ) حرف استفهام / فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل {فِي} حرف جر {ما} اسم مجرور يا در محل جر {هاهُنا} (ها) حرف تنبيه / ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {آمِنِينَ} حال، منصوب

{فِي} حرف جر {جَنَّاتٍ} اسم مجرور يا در محل جر {وَعُيُونٍ} (و) حرف عطف / معطوف تابع

{وَزُرُوعٍ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {وَنَخْلٍ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {طَلْعُها} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {هَضِيمٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{وَتَنْحِتُونَ} (و) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مِنَ} حرف جر {الْجِبالِ} اسم مجرور يا در محل جر {بُيُوتاً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {فارِهِينَ} حال، منصوب

{فَاتَّقُوا} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {اللَّهَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَأَطِيعُونِ} (و) حرف عطف / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ن) حرف وقايه / (ي) محذوف در محل نصب، مفعولٌ به

{وَلا} (و) حرف عطف

/ حرف جزم {تُطِيعُوا} فعل مضارع مجزوم به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {أَمْرَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {الْمُسْرِفِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{الَّذِينَ} بدل تابع {يُفْسِدُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {فِي} حرف جر {الْأَرْضِ} اسم مجرور يا در محل جر {وَلا} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {يُصْلِحُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِنَّما} حرف مكفوف (كافّه و مكفوفه) {أَنْتَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {مِنَ} حرف جر {الْمُسَحَّرِينَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل

{ما} حرف نفى غير عامل {أَنْتَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {إِلاَّ} حرف استثنا {بَشَرٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {مِثْلُنا} نعت تابع / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَأْتِ} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر، مبنى بر حذف حرف عله (ى) / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {بِآيَةٍ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {إِنْ} حرف شرط جازم {كُنْتَ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {مِنَ} حرف جر {الصَّادِقِينَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {هذِهِ} مبتدا، مرفوع يا در محل

رفع {ناقَةٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {لَها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {شِرْبٌ} مبتدا مؤخّر {وَلَكُمْ} (و) حرف عطف / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {شِرْبُ} مبتدا مؤخّر {يَوْمٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {مَعْلُومٍ} نعت تابع

{وَلا} (و) حرف عطف / حرف جزم {تَمَسُّوها} فعل مضارع مجزوم به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {بِسُوءٍ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {فَيَأْخُذَكُمْ} (ف) حرف نصب / فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {عَذابُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {يَوْمٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {عَظِيمٍ} نعت تابع

{فَعَقَرُوها} (ف) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {فَأَصْبَحُوا} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم أصبح {نادِمِينَ} خبر أصبح، منصوب يا در محل نصب

{فَأَخَذَهُمُ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {الْعَذابُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {فِي} حرف جر {ذلِكَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر إنَّ محذوف {لَآيَةً} (ل) حرف ابتدا / اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {وَما} (و) حاليه /

حرف نفى غير عامل {كانَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {أَكْثَرُهُمْ} اسم كانَ، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مُؤْمِنِينَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{وَإِنَّ} (و) حرف استيناف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {رَبَّكَ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لَهُوَ} (ل) حرف مزحلقه / ضمير فصل بدون محل {الْعَزِيزُ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {الرَّحِيمُ} خبر إنَّ ثان (دوم)، مرفوع يا در محل رفع

{كَذَّبَتْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث {قَوْمُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {لُوطٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {الْمُرْسَلِينَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب

{إِذْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {لَهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أَخُوهُمْ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لُوطٌ} عطف بيان تابع {أَلا} حرف تنبيه {تَتَّقُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{إِنِّي} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {لَكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {رَسُولٌ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {أَمِينٌ} نعت تابع

{فَاتَّقُوا} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {اللَّهَ} مفعولٌ به، منصوب يا

در محل نصب {وَأَطِيعُونِ} (و) حرف عطف / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ن) حرف وقايه / (ي) محذوف در محل نصب، مفعولٌ به

{وَما} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {أَسْئَلُكُمْ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {عَلَيْهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنْ} حرف جر {أَجْرٍ} اسم مجرور يا در محل جر {إِنْ} حرف نفى غير عامل {أَجْرِيَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِلاَّ} حرف استثنا {عَلى} حرف جر {رَبِّ} اسم مجرور يا در محل جر {الْعالَمِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل

{أَتَأْتُونَ} همزه (أ) حرف استفهام / فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {الذُّكْرانَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {مِنَ} حرف جر {الْعالَمِينَ} اسم مجرور يا در محل جر

{وَتَذَرُونَ} (و) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {ما} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {خَلَقَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {لَكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {رَبُّكُمْ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مِنْ} حرف جر {أَزْواجِكُمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف

اليه {بَلْ} حرف اضراب {أَنْتُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {قَوْمٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {عادُونَ} نعت تابع

{قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {لَئِنْ} (ل) موطئه / حرف شرط جازم {لَمْ} حرف جزم {تَنْتَهِ} فعل مضارع مجزوم به حذف حرف عله (ى) / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {يا} (يا) حرف ندا {لُوطُ} منادا، منصوب يا در محل نصب {لَتَكُونَنَّ} (ل) حرف قسم / فعل مضارع، مبنى بر فتحه / نون تأكيد ثقليه / اسم كان، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {مِنَ} حرف جر {الْمُخْرَجِينَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {إِنِّي} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {لِعَمَلِكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مِنَ} حرف جر {الْقالِينَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر إنَّ محذوف

{رَبِّ} منادا، منصوب يا در محل نصب / مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {نَجِّنِي} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {وَأَهْلِي} (و) حرف عطف / معطوف تابع / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مِمَّا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {يَعْمَلُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع

و فاعل

{فَنَجَّيْناهُ} (ف) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {وَأَهْلَهُ} (و) حرف عطف / معطوف تابع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {أَجْمَعِينَ} توكيد تابع

{إِلاَّ} حرف استثنا {عَجُوزاً} مستثنى، منصوب {فِي} حرف جر {الْغابِرِينَ} اسم مجرور يا در محل جر

{ثُمَّ} حرف عطف {دَمَّرْنَا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {الْآخَرِينَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب

{وَأَمْطَرْنا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {عَلَيْهِمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مَطَراً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {فَساءَ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى جامد براى انشاء ذم {مَطَرُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {الْمُنْذَرِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {فِي} حرف جر {ذلِكَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر إنَّ محذوف {لَآيَةً} (ل) حرف ابتدا / اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {وَما} (و) حاليه / حرف نفى غير عامل {كانَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {أَكْثَرُهُمْ} اسم كانَ، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مُؤْمِنِينَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{وَإِنَّ} (و) حرف استيناف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {رَبَّكَ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لَهُوَ} (ل) حرف

مزحلقه / ضمير فصل بدون محل {الْعَزِيزُ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {الرَّحِيمُ} خبر إنَّ ثان (دوم)، مرفوع يا در محل رفع

{كَذَّبَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {أَصْحابُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {الْأَيْكَةِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {الْمُرْسَلِينَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب

{إِذْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {لَهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {شُعَيْبٌ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {أَلا} حرف تنبيه {تَتَّقُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{إِنِّي} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {لَكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {رَسُولٌ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {أَمِينٌ} نعت تابع

{فَاتَّقُوا} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {اللَّهَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَأَطِيعُونِ} (و) حرف عطف / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ن) حرف وقايه / (ي) محذوف در محل نصب، مفعولٌ به

{وَما} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {أَسْئَلُكُمْ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {عَلَيْهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنْ} حرف جر {أَجْرٍ} اسم مجرور يا در

محل جر {إِنْ} حرف نفى غير عامل {أَجْرِيَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِلاَّ} حرف استثنا {عَلى} حرف جر {رَبِّ} اسم مجرور يا در محل جر {الْعالَمِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل

{أَوْفُوا} فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {الْكَيْلَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَلا} (و) حرف عطف / حرف جزم {تَكُونُوا} فعل مضارع مجزوم به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {مِنَ} حرف جر {الْمُخْسِرِينَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{وَزِنُوا} (و) حرف عطف / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بِالْقِسْطاسِ} (ب) حرف جر / اسم مجرور يا در محل جر {الْمُسْتَقِيمِ} نعت تابع

{وَلا} (و) حرف عطف / حرف جزم {تَبْخَسُوا} فعل مضارع مجزوم به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {النَّاسَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {أَشْياءَهُمْ} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَلا} (و) حرف عطف / حرف جزم {تَعْثَوْا} فعل مضارع مجزوم به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {فِي} حرف جر {الْأَرْضِ} اسم مجرور يا در محل جر {مُفْسِدِينَ} حال، منصوب

{وَاتَّقُوا} (و) حرف عطف / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {الَّذِي} مفعولٌ

به، منصوب يا در محل نصب {خَلَقَكُمْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {وَالْجِبِلَّةَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {الْأَوَّلِينَ} نعت تابع

{قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِنَّما} حرف مكفوف (كافّه و مكفوفه) {أَنْتَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {مِنَ} حرف جر {الْمُسَحَّرِينَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل

{وَما} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {أَنْتَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {إِلاَّ} حرف استثنا {بَشَرٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {مِثْلُنا} نعت تابع / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَإِنْ} (و) حرف عطف / حرف توكيد {نَظُنُّكَ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {لَمِنَ} (ل) فارقه / حرف جر {الْكاذِبِينَ} اسم مجرور يا در محل جر

{فَأَسْقِطْ} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {عَلَيْنا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {كِسَفاً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {مِنَ} حرف جر {السَّماءِ} اسم مجرور يا در محل جر {إِنْ} حرف شرط جازم {كُنْتَ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ه) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {مِنَ} حرف جر {الصَّادِقِينَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه

ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {رَبِّي} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {أَعْلَمُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {بِما} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {تَعْمَلُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{فَكَذَّبُوهُ} (ف) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {فَأَخَذَهُمْ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {عَذابُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {يَوْمِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {الظُّلَّةِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {إِنَّهُ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {كانَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / اسم كان، ضمير مستتر (هو) در تقدير {عَذابَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب {يَوْمٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / خبر إنَّ محذوف {عَظِيمٍ} نعت تابع

{إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {فِي} حرف جر {ذلِكَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر إنَّ محذوف {لَآيَةً} (ل) حرف ابتدا / اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {وَما} (و) حاليه / حرف نفى غير عامل {كانَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {أَكْثَرُهُمْ} اسم كانَ، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مُؤْمِنِينَ}

خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{وَإِنَّ} (و) حرف استيناف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {رَبَّكَ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لَهُوَ} (ل) حرف مزحلقه / ضمير فصل بدون محل {الْعَزِيزُ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {الرَّحِيمُ} خبر إنَّ ثان (دوم)، مرفوع يا در محل رفع

{وَإِنَّهُ} (و) حرف استيناف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {لَتَنْزِيلُ} (ل) حرف مزحلقه / خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {رَبِّ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {الْعالَمِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{نَزَلَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {الرُّوحُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {الْأَمِينُ} نعت تابع

{عَلى} حرف جر {قَلْبِكَ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لِتَكُونَ} (ل) حرف نصب / فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / اسم كان، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {مِنَ} حرف جر {الْمُنْذِرِينَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{بِلِسانٍ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {عَرَبِيٍّ} نعت تابع {مُبِينٍ} نعت تابع

{وَإِنَّهُ} (و) حاليه / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {لَفِي} (ل) حرف مزحلقه / حرف جر {زُبُرِ} اسم مجرور يا در محل جر {الْأَوَّلِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / خبر إنَّ محذوف

{أَوَلَمْ} همزه (أ) حرف

استفهام / (و) حرف عطف / حرف جزم {يَكُنْ} فعل مضارع، مجزوم به سكون {لَهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {آيَةً} خبر كان، منصوب يا در محل نصب {أَنْ} حرف نصب {يَعْلَمَهُ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {عُلَماءُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {بَنِي} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {إِسْرائِيلَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / اسم كان محذوف

{وَلَوْ} (و) حرف استيناف / حرف شرط غير جازم {نَزَّلْناهُ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {عَلى} حرف جر {بَعْضِ} اسم مجرور يا در محل جر {الْأَعْجَمِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{فَقَرَأَهُ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {عَلَيْهِمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {ما} حرف نفى غير عامل {كانُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مُؤْمِنِينَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{كَذلِكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {سَلَكْناهُ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {فِي} حرف جر {قُلُوبِ} اسم مجرور يا در محل جر {الْمُجْرِمِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{لا} حرف نفى

غير عامل {يُؤْمِنُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {حَتَّى} حرف نصب {يَرَوُا} فعل مضارع، منصوب به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {الْعَذابَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {الْأَلِيمَ} نعت تابع

{فَيَأْتِيَهُمْ} (ف) حرف نصب / فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {بَغْتَةً} حال، منصوب {وَهُمْ} (و) حاليه / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {لا} حرف نفى غير عامل {يَشْعُرُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل

{فَيَقُولُوا} (ف) حرف نصب / فعل مضارع، منصوب به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {هَلْ} حرف استفهام {نَحْنُ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {مُنْظَرُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{أَفَبِعَذابِنا} همزه (أ) حرف استفهام / (ف) حرف استيناف / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {يَسْتَعْجِلُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{أَفَرَأَيْتَ} همزه (أ) حرف استفهام / (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {إِنْ} حرف شرط جازم {مَتَّعْناهُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب،

مفعولٌ به {سِنِينَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب

{ثُمَّ} حرف عطف {جاءَهُمْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {ما} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {كانُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {يُوعَدُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{ما} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {أَغْنى} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {عَنْهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {ما} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {كانُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {يُمَتَّعُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{وَما} (و) حرف استيناف / حرف نفى غير عامل {أَهْلَكْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مِنْ} حرف جر زائد {قَرْيَةٍ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {إِلاَّ} حرف استثنا {لَها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {مُنْذِرُونَ} مبتدا مؤخّر

{ذِكْرى} مفعول لأجله، منصوب {وَما} (و) حاليه / حرف نفى غير عامل {كُنَّا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {ظالِمِينَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{وَما} (و) حرف استيناف / حرف نفى غير عامل {تَنَزَّلَتْ} فعل ماضى، مبنى

بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {الشَّياطِينُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع

{وَما} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {يَنْبَغِي} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {لَهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَما} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {يَسْتَطِيعُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{إِنَّهُمْ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {عَنِ} حرف جر {السَّمْعِ} اسم مجرور يا در محل جر {لَمَعْزُولُونَ} (ل) حرف مزحلقه / خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع

{فَلا} (ف) حرف استيناف / حرف جزم {تَدْعُ} فعل مضارع مجزوم به حذف حرف عله (و) / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {مَعَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {اللَّهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {إِلهاً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {آخَرَ} نعت تابع {فَتَكُونَ} (ف) حرف نصب / فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / اسم كان، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {مِنَ} حرف جر {الْمُعَذَّبِينَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{وَأَنْذِرْ} (و) حرف عطف / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {عَشِيرَتَكَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {الْأَقْرَبِينَ} نعت تابع

{وَاخْفِضْ} (و) حرف عطف / فعل امر مبنى بر سكون /

فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {جَناحَكَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لِمَنِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {اتَّبَعَكَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {مِنَ} حرف جر {الْمُؤْمِنِينَ} اسم مجرور يا در محل جر

{فَإِنْ} (ف) حرف استيناف / حرف شرط جازم {عَصَوْكَ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {فَقُلْ} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {إِنِّي} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {بَرِيءٌ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {مِمَّا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {تَعْمَلُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{وَتَوَكَّلْ} (و) حرف عطف / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {عَلَى} حرف جر {الْعَزِيزِ} اسم مجرور يا در محل جر {الرَّحِيمِ} نعت تابع

{الَّذِي} نعت تابع {يَراكَ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {حِينَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {تَقُومُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير

{وَتَقَلُّبَكَ} (و) حرف عطف / عطف (ك)

/ (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فِي} حرف جر {السَّاجِدِينَ} اسم مجرور يا در محل جر

{إِنَّهُ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {هُوَ} ضمير فصل بدون محل {السَّمِيعُ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {الْعَلِيمُ} خبر إنَّ ثان (دوم)، مرفوع يا در محل رفع

{هَلْ} حرف استفهام {أُنَبِّئُكُمْ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {عَلى} حرف جر {مَنْ} اسم مجرور يا در محل جر {تَنَزَّلُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {الشَّياطِينُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع

{تَنَزَّلُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير {عَلى} حرف جر {كُلِّ} اسم مجرور يا در محل جر {أَفَّاكٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {أَثِيمٍ} نعت تابع

{يُلْقُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {السَّمْعَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَأَكْثَرُهُمْ} (و) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {كاذِبُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{وَالشُّعَراءُ} (و) حرف استيناف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {يَتَّبِعُهُمُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {الْغاوُونَ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل

{أَلَمْ} همزه (أ) حرف استفهام / حرف جزم {تَرَ} فعل مضارع مجزوم به حذف حرف

عله (ى) / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {أَنَّهُمْ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم أنّ {فِي} حرف جر {كُلِّ} اسم مجرور يا در محل جر {وادٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {يَهِيمُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر أنَّ محذوف

{وَأَنَّهُمْ} (و) حرف عطف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم أنّ {يَقُولُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر أنَّ محذوف {ما} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {لا} حرف نفى غير عامل {يَفْعَلُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{إِلاَّ} حرف استثنا {الَّذِينَ} مستثنى، منصوب {آمَنُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {وَعَمِلُوا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {الصَّالِحاتِ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَذَكَرُوا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {اللَّهَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {كَثِيراً} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب {وَانْتَصَرُوا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مِنْ} حرف جر {بَعْدِ} اسم مجرور يا در محل جر {ما} حرف مصدرى {ظُلِمُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير

متصل در محل رفع، نائب فاعل {وَسَيَعْلَمُ} (و) حرف استيناف / (س) حرف استقبال / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {الَّذِينَ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {ظَلَمُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {أَيَّ} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب {مُنْقَلَبٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {يَنْقَلِبُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

hawlahu ala tastamiAAoona

26.Qala rabbukum warabbu aba-ikumu al-awwaleena

27.Qala inna rasoolakumu allathee orsila ilaykum lamajnoonun

28.Qala rabbu almashriqi waalmaghribi wama baynahuma in kuntum taAAqiloona

29.Qala la-ini ittakhathta ilahan ghayree laajAAalannaka mina almasjooneena

30.Qala awa law ji/tuka bishay-in mubeenin

31.Qala fa/ti bihi in kunta mina alssadiqeena

32.Faalqa AAasahu fa-itha hiya thuAAbanun mubeenun

33.WanazaAAa yadahu fa-itha hiya baydao lilnnathireena

34.Qala lilmala-i hawlahu inna hatha lasahirun AAaleemun

35.Yureedu an yukhrijakum min ardikum bisihrihi famatha ta/muroona

36.Qaloo arjih waakhahu waibAAath fee almada-ini hashireena

37.Ya/tooka bikulli sahharin AAaleemin

38.FajumiAAa alssaharatu limeeqati yawmin maAAloomin

39.Waqeela lilnnasi hal antum mujtamiAAoona

40.LaAAallana nattabiAAu alssaharata in kanoo humu alghalibeena

41.Falamma jaa alssaharatu qaloo lifirAAawna a-inna lana laajran in kunna nahnu alghalibeena

42.Qala naAAam wa-innakum ithan lamina almuqarrabeena

43.Qala lahum moosa alqoo ma antum mulqoona

44.Faalqaw hibalahum waAAisiyyahum waqaloo biAAizzati firAAawna inna lanahnu alghaliboona

45.Faalqa moosa AAasahu fa-itha hiya talqafu ma ya/fikoona

46.Faolqiya alssaharatu sajideena

47.Qaloo amanna birabbi alAAalameena

48.Rabbi moosa waharoona

49.Qala amantum lahu qabla an athana lakum innahu lakabeerukumu allathee AAallamakumu alssihra falasawfa taAAlamoona laoqattiAAanna aydiyakum waarjulakum min khilafin walaosallibannakum ajmaAAeena

50.Qaloo la dayra inna ila rabbina munqaliboona

51.Inna natmaAAu an yaghfira lana rabbuna khatayana an kunna awwala almu/mineena

52.Waawhayna ila moosa an asri biAAibadee innakum muttabaAAoona

53.Faarsala firAAawnu fee almada-ini hashireena

54.Inna haola-i lashirthimatun qaleeloona

55.Wa-innahum lana lagha-ithoona

56.Wa-inna lajameeAAun hathiroona

57.Faakhrajnahum min jannatin waAAuyoonin

58.Wakunoozin wamaqamin kareemin

59.Kathalika waawrathnaha banee isra-eela

60.FaatbaAAoohum mushriqeena

61.Falamma taraa aljamAAani qala as-habu moosa inna lamudrakoona

62.Qala kalla inna maAAiya rabbee sayahdeeni

63.Faawhayna ila moosa ani idrib biAAasaka albahra fainfalaqa fakana kullu firqin kaalttawdi alAAatheemi

64.Waazlafna

thamma al-akhareena

65.Waanjayna moosa waman maAAahu ajmaAAeena

66.Thumma aghraqna al-akhareena

67.Inna fee thalika laayatan wama kana aktharuhum mu/mineena

68.Wa-inna rabbaka lahuwa alAAazeezu alrraheemu

69.Waotlu AAalayhim nabaa ibraheema

70.Ith qala li-abeehi waqawmihi ma taAAbudoona

71.Qaloo naAAbudu asnaman fanathallu laha AAakifeena

72.Qala hal yasmaAAoonakum ith tadAAoona

73.Aw yanfaAAoonakum aw yadurroona

74.Qaloo bal wajadna abaana kathalika yafAAaloona

75.Qala afaraaytum ma kuntum taAAbudoona

76.Antum waabaokumu al-aqdamoona

77.Fa-innahum AAaduwwun lee illa rabba alAAalameena

78.Allathee khalaqanee fahuwa yahdeeni

79.Waallathee huwa yutAAimunee wayasqeeni

80.Wa-itha maridtu fahuwa yashfeeni

81.Waallathee yumeetunee thumma yuhyeeni

82.Waallathee atmaAAu an yaghfira lee khatee-atee yawma alddeeni

83.Rabbi hab lee hukman waalhiqnee bialssaliheena

84.WaijAAal lee lisana sidqin fee al-akhireena

85.WaijAAalnee min warathati jannati alnnaAAeemi

86.Waighfir li-abee innahu kana mina alddalleena

87.Wala tukhzinee yawma yubAAathoona

88.Yawma la yanfaAAu malun wala banoona

89.Illa man ata Allaha biqalbin saleemin

90.Waozlifati aljannatu lilmuttaqeena

91.Waburrizati aljaheemu lilghaweena

92.Waqeela lahum ayna ma kuntum taAAbudoona

93.Min dooni Allahi hal yansuroonakum aw yantasiroona

94.Fakubkiboo feeha hum waalghawoona

95.Wajunoodu ibleesa ajmaAAoona

96.Qaloo wahum feeha yakhtasimoona

97.TaAllahi in kunna lafee dalalin mubeenin

98.Ith nusawweekum birabbi alAAalameena

99.Wama adallana illa almujrimoona

100.Fama lana min shafiAAeena

101.Wala sadeeqin hameemin

102.Falaw anna lana karratan fanakoona mina almu/mineena

103.Inna fee thalika laayatan wama kana aktharuhum mu/mineena

104.Wa-inna rabbaka lahuwa alAAazeezu alrraheemu

105.Kaththabat qawmu noohin almursaleena

106.Ith qala lahum akhoohum noohun ala tattaqoona

107.Innee lakum rasoolun ameenun

108.Faittaqoo Allaha waateeAAooni

109.Wama as-alukum AAalayhi min ajrin in ajriya illa AAala rabbi alAAalameena

110.Faittaqoo Allaha waateeAAooni

111.Qaloo anu/minu laka waittabaAAaka al-arthaloona

112.Qala wama AAilmee bima kanoo yaAAmaloona

113.In hisabuhum illa AAala rabbee law tashAAuroona

114.Wama ana bitaridi

almu/mineena

115.In ana illa natheerun mubeenun

116.Qaloo la-in lam tantahi ya noohu latakoonanna mina almarjoomeena

117.Qala rabbi inna qawmee kaththabooni

118.Faiftah baynee wabaynahum fathan wanajjinee waman maAAiya mina almu/mineena

119.Faanjaynahu waman maAAahu fee alfulki almashhooni

120.Thumma aghraqna baAAdu albaqeena

121.Inna fee thalika laayatan wama kana aktharuhum mu/mineena

122.Wa-inna rabbaka lahuwa alAAazeezu alrraheemu

123.Kaththabat AAadun almursaleena

124.Ith qala lahum akhoohum hoodun ala tattaqoona

125.Innee lakum rasoolun ameenun

126.Faittaqoo Allaha waateeAAooni

127.Wama as-alukum AAalayhi min ajrin in ajriya illa AAala rabbi alAAalameena

128.Atabnoona bikulli reeAAin ayatan taAAbathoona

129.Watattakhithoona masaniAAa laAAallakum takhludoona

130.Wa-itha batashtum batashtum jabbareena

131.Faittaqoo Allaha waateeAAooni

132.Waittaqoo allathee amaddakum bima taAAlamoona

133.Amaddakum bi-anAAamin wabaneena

134.Wajannatin waAAuyoonin

135.Innee akhafu AAalaykum AAathaba yawmin AAatheemin

136.Qaloo sawaon AAalayna awaAAathta am lam takun mina alwaAAitheena

137.In hatha illa khuluqu al-awwaleena

138.Wama nahnu bimuAAaththabeena

139.Fakaththaboohu faahlaknahum inna fee thalika laayatan wama kana aktharuhum mu/mineena

140.Wa-inna rabbaka lahuwa alAAazeezu alrraheemu

141.Kaththabat thamoodu almursaleena

142.Ith qala lahum akhoohum salihun ala tattaqoona

143.Innee lakum rasoolun ameenun

144.Faittaqoo Allaha waateeAAooni

145.Wama as-alukum AAalayhi min ajrin in ajriya illa AAala rabbi alAAalameena

146.Atutrakoona fee ma hahuna amineena

147.Fee jannatin waAAuyoonin

148.WazurooAAin wanakhlin talAAuha hadeemun

149.Watanhitoona mina aljibali buyootan fariheena

150.Faittaqoo Allaha waateeAAooni

151.Wala tuteeAAoo amra almusrifeena

152.Allatheena yufsidoona fee al-ardi wala yuslihoona

153.Qaloo innama anta mina almusahhareena

154.Ma anta illa basharun mithluna fa/ti bi-ayatin in kunta mina alssadiqeena

155.Qala hathihi naqatun laha shirbun walakum shirbu yawmin maAAloomin

156.Wala tamassooha bisoo-in faya/khuthakum AAathabu yawmin AAatheemin

157.FaAAaqarooha faasbahoo nadimeena

158.Faakhathahumu alAAathabu inna fee thalika laayatan wama kana aktharuhum mu/mineena

159.Wa-inna rabbaka lahuwa alAAazeezu alrraheemu

160.Kaththabat qawmu lootin

almursaleena

161.Ith qala lahum akhoohum lootun ala tattaqoona

162.Innee lakum rasoolun ameenun

163.Faittaqoo Allaha waateeAAooni

164.Wama as-alukum AAalayhi min ajrin in ajriya illa AAala rabbi alAAalameena

165.Ata/toona alththukrana mina alAAalameena

166.Watatharoona ma khalaqa lakum rabbukum min azwajikum bal antum qawmun AAadoona

167.Qaloo la-in lam tantahi ya lootu latakoonanna mina almukhrajeena

168.Qala innee liAAamalikum mina alqaleena

169.Rabbi najjinee waahlee mimma yaAAmaloona

170.Fanajjaynahu waahlahu ajmaAAeena

171.Illa AAajoozan fee alghabireena

172.Thumma dammarna al-akhareena

173.Waamtarna AAalayhim mataran fasaa mataru almunthareena

174.Inna fee thalika laayatan wama kana aktharuhum mu/mineena

175.Wa-inna rabbaka lahuwa alAAazeezu alrraheemu

176.Kaththaba as-habu al-aykati almursaleena

177.Ith qala lahum shuAAaybun ala tattaqoona

178.Innee lakum rasoolun ameenun

179.Faittaqoo Allaha waateeAAooni

180.Wama as-alukum AAalayhi min ajrin in ajriya illa AAala rabbi alAAalameena

181.Awfoo alkayla wala takoonoo mina almukhsireena

182.Wazinoo bialqistasi almustaqeemi

183.Wala tabkhasoo alnnasa ashyaahum wala taAAthaw fee al-ardi mufsideena

184.Waittaqoo allathee khalaqakum waaljibillata al-awwaleena

185.Qaloo innama anta mina almusahhareena

186.Wama anta illa basharun mithluna wa-in nathunnuka lamina alkathibeena

187.Faasqit AAalayna kisafan mina alssama-i in kunta mina alssadiqeena

188.Qala rabbee aAAlamu bima taAAmaloona

189.Fakaththaboohu faakhathahum AAathabu yawmi alththullati innahu kana AAathaba yawmin AAatheemin

190.Inna fee thalika laayatan wama kana aktharuhum mu/mineena

191.Wa-inna rabbaka lahuwa alAAazeezu alrraheemu

192.Wa-innahu latanzeelu rabbi alAAalameena

193.Nazala bihi alrroohu al-ameenu

194.AAala qalbika litakoona mina almunthireena

195.Bilisanin AAarabiyyin mubeenin

196.Wa-innahu lafee zuburi al-awwaleena

197.Awa lam yakun lahum ayatan an yaAAlamahu AAulamao banee isra-eela

198.Walaw nazzalnahu AAala baAAdi al-aAAjameena

199.Faqaraahu AAalayhim ma kanoo bihi mu/mineena

200.Kathalika salaknahu fee quloobi almujrimeena

201.La yu/minoona bihi hatta yarawoo alAAathaba al-aleema

202.Faya/tiyahum baghtatan wahum la yashAAuroona

203.Fayaqooloo hal nahnu muntharoona

204.AfabiAAathabina yastaAAjiloona

205.Afaraayta in mattaAAnahum sineena

206.Thumma jaahum ma kanoo yooAAadoona

207.Ma aghna AAanhum ma kanoo yumattaAAoona

208.Wama ahlakna min qaryatin illa laha munthiroona

209.Thikra wama kunna thalimeena

210.Wama tanazzalat bihi alshshayateenu

211.Wama yanbaghee lahum wama yastateeAAoona

212.Innahum AAani alssamAAi lamaAAzooloona

213.Fala tadAAu maAAa Allahi ilahan akhara fatakoona mina almuAAaththabeena

214.Waanthir AAasheerataka al-aqrabeena

215.Waikhfid janahaka limani ittabaAAaka mina almu/mineena

216.Fa-in AAasawka faqul innee baree-on mimma taAAmaloona

217.Watawakkal AAala alAAazeezi alrraheemi

218.Allathee yaraka heena taqoomu

219.Wataqallubaka fee alssajideena

220.Innahu huwa alssameeAAu alAAaleemu

221.Hal onabbi-okum AAala man tanazzalu alshshayateenu

222.Tanazzalu AAala kulli affakin atheemin

223.Yulqoona alssamAAa waaktharuhum kathiboona

224.WaalshshuAAarao yattabiAAuhumu alghawoona

225.Alam tara annahum fee kulli wadin yaheemoona

226.Waannahum yaqooloona ma la yafAAaloona

227.Illa allatheena amanoo waAAamiloo alssalihati wathakaroo Allaha katheeran waintasaroo min baAAdi ma thulimoo wasayaAAlamu allatheena thalamoo ayya munqalabin yanqaliboona

كن هنگامى را كه پروردگارت موسى را ندا درداد كه به سوى قوم ستمكار برو: (10)

قوم فرعون؛ آيا پروا ندارند؟! (11)

گفت: «پروردگارا، مى ترسم مرا تكذيب كنند، (12)

و سينه ام تنگ مى گردد، و زبانم باز نمى شود، پس به سوى هارون بفرست. (13)

و [از طرفى آنان بر [گردن من خونى دارند و مى ترسم مرا بكشند.» (14)

فرمود: «نه، چنين نيست؛ نشانه هاى ما را [براى آنان بِبَريد كه ما با شما شنونده ايم.» (15)

پس به سوى فرعون برويد و بگوييد: «ما پيامبر پروردگار جهانيانيم، (16)

فرزندان اسرائيل را با ما بفرست.» (17)

[فرعون گفت: «آيا تو را از كودكى در ميان خود نپرورديم و ساليانى چند از عمرت را پيش ما نماندى؟ (18)

و [سرانجام كار خود را كردى، و تو از ناسپاسانى.» (19)

گفت: «آن را هنگامى مرتكب شدم كه از گمراهان بودم، (20)

و چون از شما ترسيدم، از شما گريختم، تا پروردگارم به من دانش بخشيد و مرا از پيامبران قرار داد. (21)

و [آيا] اينكه فرزندان اسرائيل را بنده [خود] ساخته اى نعمتى است كه منّتش را بر من مى نهى؟» (22)

فرعون گفت: «و پروردگار جهانيان چيست؟» (23)

گفت: «پروردگار آسمانها و زمين و آنچه ميان آن دو است-اگر اهل يقين باشيد.» (24)

[فرعون به كسانى كه پيرامونش بودند گفت: «آيا نمى شنويد؟» (25)

[موسى دوباره گفت: «پروردگار شما و پروردگار پدران پيشين شما.» (26)

[فرعون گفت: «واقعاً اين پيامبرى كه به سوى شما فرستاده شده، سخت ديوانه است.» (27)

[موسى گفت: «پروردگار خاور و باختر و آنچه ميان آن دو است-اگر تعقّل

كنيد.» (28)

[فرعون گفت: «اگر خدايى غير از من اختيار كنى قطعاً تو را از [جمله زندانيان خواهم ساخت.» (29)

گفت: «گر چه براى تو چيزى آشكار بياورم؟» (30)

گفت: «اگر راست مى گويى آن را بياور.» (31)

پس عصاى خود بيفكند و بناگاه آن اژدرى نمايان شد. (32)

و دستش را بيرون كشيد و بناگاه آن براى تماشاگران سپيد مى نمود. (33)

[فرعون به سرانى كه پيرامونش بودند گفت: «واقعاً اين ساحرى بسيار داناست. (34)

مى خواهد با سحر خود، شما را از سرزمينتان بيرون كند، اكنون چه رأى مى دهيد؟» (35)

گفتند: «او و برادرش را در بند دار و گردآورندگان را به شهرها بفرست، (36)

تا هر ساحر ماهرى را نزد تو بياورند.» (37)

پس ساحران براى موعدِ روزى معلوم گردآورى شدند. (38)

و به توده مردم گفته شد: «آيا شما هم جمع خواهيد شد؟ (39)

بدين اميد كه اگر ساحران غالب شدند از آنان پيروى كنيم؟» (40)

و چون ساحران پيش فرعون آمدند، گفتند: «آيا اگر ما غالب آييم واقعاً براى ما مزدى خواهد بود؟» (41)

گفت: «آرى، و در آن صورت شما حتماً از [زمره مقرّبان خواهيد شد.» (42)

موسى به آنان گفت: «آنچه را شما مى اندازيد بيندازيد.» (43)

پس ريسمانها و چوبدستى هايشان را انداختند و گفتند: «به عزّت فرعون كه ما حتماً پيروزيم.» (44)

پس موسى عصايش را انداخت و بناگاه هر چه را به دروغ برساخته بودند بلعيد. (45)

در نتيجه، ساحران به حالت سجده درافتادند. (46)

گفتند: «به پروردگار جهانيان ايمان آورديم: (47)

پروردگار موسى و هارون.» (48)

گفت: « [آيا] پيش از آنكه به شما اجازه

دهم به او ايمان آورديد؟ قطعاً او همان بزرگ شماست كه به شما سحر آموخته است. به زودى خواهيد دانست. حتماً دستها و پاهاى شما را از چپ و راست خواهم بريد و همه تان را به دار خواهم آويخت.» (49)

گفتند: «باكى نيست، ما روى به سوى پروردگار خود مى آوريم. (50)

ما اميدواريم كه پروردگارمان گناهانمان را بر ما ببخشايد، [چرا] كه نخستين ايمان آورندگان بوديم.» (51)

و به موسى وحى كرديم كه: «بندگان مرا شبانه حركت ده، زيرا شما مورد تعقيب قرار خواهيد گرفت.» (52)

پس فرعون مأمورانِ جمع آورىِ [خود را] به شهرها فرستاد، (53)

[و گفت:] «اينها عده اى ناچيزند. (54)

و راستى آنها ما را بر سر خشم آورده اند، (55)

و[لى ما همگى به حال آماده باش درآمده ايم.» (56)

سرانجام، ما آنان را از باغستانها و چشمه سارها، (57)

و گنجينه ها و جايگاه هاى پر ناز و نعمت بيرون كرديم. (58)

[اراده ما] چنين بود، و آن [نعمتها] را به فرزندان اسرائيل ميراث داديم. (59)

پس هنگام برآمدن آفتاب، آنها را تعقيب كردند. (60)

چون دو گروه، همديگر را ديدند، ياران موسى گفتند: «ما قطعاً گرفتار خواهيم شد.» (61)

گفت: «چنين نيست، زيرا پروردگارم با من است و به زودى مرا راهنمايى خواهد كرد.» (62)

پس به موسى وحى كرديم: «با عصاى خود بر اين دريا بزن.» تا از هم شكافت، و هر پاره اى همچون كوهى سترگ بود. (63)

و ديگران را بدانجا نزديك گردانيديم. (64)

و موسى و همه كسانى را كه همراه او بودند نجات داديم؛ (65)

آنگاه ديگران را غرق كرديم. (66)

مسلماً در اين [واقعه عبرتى بود، و[لى بيشترشان ايمان آورنده

نبودند. (67)

و قطعاً پروردگار تو همان شكست ناپذير مهربان است. (68)

و بر آنان گزارش ابراهيم را بخوان. (69)

آنگاه كه به پدر خود و قومش گفت: «چه مى پرستيد؟» (70)

گفتند: «بتانى را مى پرستيم و همواره ملازم آنهاييم.» (71)

گفت: «آيا وقتى دعا مى كنيد، از شما مى شنوند؟ (72)

يا به شما سود يا زيان مى رسانند؟» (73)

گفتند: «نه، بلكه پدران خود را يافتيم كه چنين مى كردند.» (74)

گفت: «آيا در آنچه مى پرستيده ايد تأمّل كرده ايد؟ (75)

شما و پدران پيشين شما؟ (76)

قطعاً همه آنها -جز پروردگار جهانيان- دشمن منند. (77)

آن كس كه مرا آفريده و همو راهنماييم مى كند، (78)

و آن كس كه او به من خوراك مى دهد و سيرابم مى گرداند، (79)

و چون بيمار شوم او مرا درمان مى بخشد، (80)

و آن كس كه مرا مى ميراند و سپس زنده ام مى گرداند، (81)

و آن كس كه اميد دارم روز پاداش، گناهم را بر من ببخشايد.» (82)

پروردگارا، به من دانش عطا كن و مرا به صالحان ملحق فرماى، (83)

و براى من در [ميان آيندگان آوازه نيكو گذار، (84)

و مرا از وارثان بهشت پر نعمت گردان، (85)

و بر پدرم ببخشاى كه او از گمراهان بود، (86)

و روزى كه [مردم برانگيخته مى شوند رسوايم مكن: (87)

روزى كه هيچ مال و فرزندى سود نمى دهد، (88)

مگر كسى كه دلى پاك به سوى خدا بياورد. (89)

و [آن روز] بهشت براى پرهيزگاران نزديك مى گردد. (90)

و جهنم براى گمراهان نمودار مى شود. (91)

و به آنان گفته مى شود: «آنچه جز خدا مى پرستيديد كجايند؟ (92)

آيا ياريتان مى كنند يا خود را يارى مى دهند؟ (93)

پس آنها و همه گمراهان در آن [آتش افكنده مى شوند، (94)

و [نيز] همه سپاهيان ابليس. (95)

آنها در آنجا با يكديگر ستيزه مى كنند [و] مى گويند: (96)

«سوگند به خدا كه ما در گمراهى آشكارى بوديم، (97)

آنگاه كه شما را با پروردگار جهانيان برابر مى كرديم، (98)

و جز تباهكاران ما را گمراه نكردند، (99)

در نتيجه شفاعتگرانى نداريم، (100)

و نه دوستى نزديك. (101)

و اى كاش كه بازگشتى براىِ ما بود و از مؤمنان مى شديم. (102)

حقاً در اين [سرگذشت درس عبرتى است و[لى بيشترشان مؤمن نبودند. (103)

و در حقيقت، پروردگار تو همان شكست ناپذير مهربان است. (104)

قوم نوح پيامبران را تكذيب كردند. (105)

چون برادرشان نوح به آنان گفت: «آيا پروا نداريد؟ (106)

من براى شما فرستاده اى در خور اعتمادم؛ (107)

از خدا پروا كنيد و فرمانم ببريد، (108)

و بر اين [رسالت اجرى از شما طلب نمى كنم. اجر من جز بر عهده پروردگار جهانيان نيست. (109)

پس، از خدا پروا كنيد و فرمانم ببريد.» (110)

گفتند: «آيا به تو ايمان بياوريم و حال آنكه فرومايگان از تو پيروى كرده اند؟» (111)

[نوح گفت: «به [جزئيات آنچه مى كرده اند چه آگاهى دارم؟ (112)

حسابشان -اگر درمى يابيد- جز با پروردگارم نيست. (113)

و من طردكننده مؤمنان نيستم. (114)

من جز هشداردهنده اى آشكار [بيش نيستم.» (115)

گفتند: «اى نوح، اگر دست برندارى قطعاً از [جمله سنگسارشدگان خواهى بود.» (116)

گفت: «پروردگارا، قوم من مرا تكذيب كردند؛ (117)

ميان من و آنان فيصله ده، و من و هر كس از مؤمنان را كه با من است نجات بخش.»

(118)

پس او و هر كه را در آن كشتى آكنده با او بود، رهانيديم؛ (119)

آنگاه باقى ماندگان را غرق كرديم. (120)

قطعاً در اين [ماجرا درس عبرتى بود، و[لى بيشترشان ايمان آورنده نبودند. (121)

و در حقيقت، پروردگار تو همان شكست ناپذير مهربان است. (122)

عاديان، پيامبران [خدا] را تكذيب كردند. (123)

آنگاه كه برادرشان هود به آنان گفت: «آيا پروا نداريد؟ (124)

من براى شما فرستاده اى در خور اعتمادم. (125)

از خدا پروا كنيد و فرمانم ببريد. (126)

و بر اين [رسالت اجرى از شما طلب نمى كنم. اجر من جز بر عهده پروردگار جهانيان نيست. (127)

آيا بر هر تپه اى بنايى مى سازيد كه [در آن دست به بيهوده كارى زنيد؟ (128)

و كاخهاى استوار مى گيريد به اميد آنكه جاودانه بمانيد؟ (129)

و چون حمله ور مى شويد [چون زورگويان حمله ور مى شويد؟ (130)

پس، از خدا پروا داريد و فرمانم ببريد. (131)

و از آن كس كه شما را به آنچه مى دانيد مدد كرد پروا داريد: (132)

شما را به [دادن دامها و پسران مدد كرد، (133)

و به [دادن باغها و چشمه ساران؛ (134)

من از عذاب روزى هولناك بر شما مى ترسم. (135)

گفتند: «خواه اندرز دهى و خواه از اندرزدهندگان نباشى براى ما يكسان است. (136)

اين جز شيوه پيشينيان نيست. (137)

و ما عذاب نخواهيم شد.» (138)

پس تكذيبش كردند و هلاكشان كرديم. قطعاً در اين [ماجرا درس عبرتى بود، و[لى بيشترشان ايمان آورنده نبودند. (139)

و در حقيقت، پروردگار تو همان شكست ناپذير مهربان است. (140)

ثموديان، پيامبران [خدا] را تكذيب كردند؛ (141)

آنگاه كه برادرشان صالح به آنان

گفت: «آيا پروا نداريد؟ (142)

من براى شما فرستاده اى در خور اعتمادم. (143)

از خدا پروا كنيد و فرمانم ببريد. (144)

و بر اين [رسالت اجرى از شما طلب نمى كنم. اجر من جز بر عهده پروردگار جهانيان نيست. (145)

آيا شما را در آنچه اينجا داريد آسوده رها مى كنند؟ (146)

در باغها و در كنار چشمه ساران، (147)

و كشتزارها و خرمابنانى كه شكوفه هايشان لطيف است؟ (148)

و هنرمندانه براى خود از كوهها خانه هايى مى تراشيد. (149)

از خدا پروا كنيد و فرمانم ببريد. (150)

و فرمان افراطگران را پيروى مكنيد: (151)

آنان كه در زمين فساد مى كنند و اصلاح نمى كنند.» (152)

گفتند: «قطعاً تو از افسون شدگانى. (153)

تو جز بشرى مانند ما [بيش نيستى. اگر راست مى گويى معجزه اى بياور. (154)

گفت: «اين ماده شترى است كه نوبتى از آب او راست و روزى معين نوبت آب شماست. (155)

و به آن گزندى مرسانيد كه عذاب روزى هولناك شما را فرو مى گيرد. (156)

پس آن را پى كردند و پشيمان گشتند. (157)

آنگاه آنان را عذاب فرو گرفت. قطعاً در اين [ماجرا] عبرتى است، و[لى بيشترشان ايمان آورنده نبودند. (158)

و در حقيقت، پروردگار تو همان شكست ناپذير مهربان است. (159)

قوم لوط فرستادگان را تكذيب كردند. (160)

آنگاه برادرشان لوط به آنان گفت: «آيا پروا نداريد؟ (161)

من براى شما فرستاده اى در خور اعتمادم. (162)

از خدا پروا داريد و فرمانم ببريد. (163)

و بر اين [رسالت اجرى از شما طلب نمى كنم. اجر من جز بر عهده پروردگار جهانيان نيست. (164)

آيا از ميان مردم جهان، با مردها در مى آميزيد؟ (165)

و آنچه را پروردگارتان

از همسرانتان براى شما آفريده وامى گذاريد؟ [نه،] بلكه شما مردمى تجاوزكاريد. (166)

گفتند: «اى لوط، اگر دست برندارى، قطعاً از اخراج شدگان خواهى بود.» (167)

گفت: «به راستى من دشمن كردار شمايم. (168)

پروردگارا، مرا و كسان مرا از آنچه انجام مى دهند رهايى بخش.» (169)

پس او و كسانش را همگى، رهانيديم- (170)

جز پيرزنى كه از باقى ماندگان [در خاكستر آتش بود. (171)

سپس ديگران را سخت هلاك كرديم. (172)

و بر [سر] آنان بارانى [از آتش گوگرد] فرو ريختيم. و چه بد بود باران بيم داده شدگان. (173)

قطعاً در اين [عقوبت عبرتى است، و[لى بيشترشان ايمان آورنده نبودند. (174)

و در حقيقت، پروردگار تو همان شكست ناپذير مهربان است. (175)

اصحاب ايكه فرستادگان را تكذيب كردند. (176)

آنگاه كه شعيب به آنان گفت: «آيا پروا نداريد؟ (177)

من براى شما فرستاده اى در خور اعتمادم. (178)

از خدا پروا داريد و فرمانم ببريد. (179)

و بر اين [رسالت اجرى از شما طلب نمى كنم. اجر من جز بر عهده پروردگار جهانيان نيست. (180)

پيمانه را تمام دهيد و از كم فروشان مباشيد. (181)

و با ترازوى درست بسنجيد. (182)

و از ارزش اموال مردم مكاهيد و در زمين سر به فساد بر مداريد. (183)

و از آن كس كه شما و خلق [انبوه گذشته را آفريده است پروا كنيد.» (184)

گفتند: «تو واقعاً از افسون شدگانى.» (185)

«و تو جز بشرى مانند ما [بيش نيستى، و قطعاً تو را از دروغگويان مى دانيم. (186)

پس اگر از راستگويانى، پاره اى از آسمان بر [سر] ما بيفكن.» (187)

[شعيب گفت: «پروردگارم به آنچه مى كنيد داناتر است.» (188)

پس

او را تكذيب كردند، و عذابِ روزِ ابر [آتشبار] آنان را فرو گرفت. به راستى آن، عذاب روزى هولناك بود. (189)

قطعاً در اين [عقوبت درسِ عبرتى است، و[لى بيشترشان ايمان آورنده نبودند. (190)

و در حقيقت، پروردگار تو همان شكست ناپذير مهربان است. (191)

و راستى كه اين [قرآن وحى پروردگار جهانيان است. (192)

«روح الامين» آن را بر دلت نازل كرد، (193)

تا از [جمله هشداردهندگان باشى؛ (194)

به زبان عربى روشن، (195)

و [وصف آن در كتابهاى پيشينيان آمده است. (196)

آيا براى آنان، اين خود دليلى روشن نيست كه علماى بنى اسرائيل از آن اطّلاع دارند؟ (197)

و اگر آن را بر برخى از غير عرب زبانان نازل مى كرديم، (198)

و پيامبر آن را برايشان مى خواند به آن ايمان نمى آوردند. (199)

اين گونه در دلهاى گناهكاران، [انكار را] راه مى دهيم: (200)

كه به آن نگروند تا عذاب پردرد را ببينند، (201)

كه به طور ناگهانى -در حالى كه بى خبرند- بديشان برسد. (202)

و بگويند: «آيا مهلت خواهيم يافت؟» (203)

پس آيا عذاب ما را به شتاب مى خواهند؟ (204)

مگر نمى دانى كه اگر سالها آنان را برخوردار كنيم، (205)

و آنگاه آنچه كه [بدان بيم داده مى شوند بديشان برسد، (206)

آنچه از آن برخوردار مى شدند، به كارشان نمى آيد [و عذاب را از آنان دفع نمى كند]؟ (207)

و هيچ شهرى را هلاك نكرديم مگر آنكه براى آن هشداردهندگانى بود. (208)

[تا آنان را] تذكر [دهند]؛ و ما ستمكار نبوده ايم. (209)

و شيطانها آن را فرود نياورده اند. (210)

و آنان را نسزد و نمى توانند [وحى كنند]. (211)

در حقيقت آنها

از شنيدن، معزول [و محروم اند. (212)

پس با خدا، خداى ديگر مخوان كه از عذاب شدگان خواهى شد. (213)

و خويشان نزديكت را هشدار ده. (214)

و براى آن مؤمنانى كه تو را پيروى كرده اند، بال خود را فرو گستر. (215)

و اگر تو را نافرمانى كردند، بگو: «من از آنچه مى كنيد بيزارم.» (216)

و بر [خداىِ عزيزِ مهربان توكل كن، (217)

آن كس كه چون [به نماز] برمى خيزى تو را مى بيند، (218)

و حركت تو را در ميان سجده كنندگان [مى نگرد]. (219)

او همان شنواى داناست. (220)

آيا شما را خبر دهم كه شياطين بر چه كسى فرود مى آيند؟ (221)

بر هر دروغزن گناهكارى فرود مى آيند، (222)

كه [دزدانه گوش فرا مى دارند و بيشترشان دروغگويند، (223)

و شاعران را گمراهان پيروى مى كنند. (224)

آيا نديده اى كه آنان در هر واديى سرگردانند؟ (225)

و آنانند كه چيزهايى مى گويند كه انجام نمى دهند. (226)

مگر كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده و خدا را بسيار به ياد آورده و پس از آنكه مورد ستم قرار گرفته اند يارى خواسته اند. و كسانى كه ستم كرده اند به زودى خواهند دانست به كدام بازگشتگاه برخواهند گشت. (227)

امّا بزودى اخبار [كيفر] آنچه را استهزا مى كردند به آنان مى رسد!

«7» آيا آنان به زمين نگاه نكردند كه چقدر از انواع گياهان پرارزش در آن رويانديم؟!

«8» در اين، نشانه روشنى است [بر وجود خدا]؛ ولى بيشترشان هرگز مؤمن نبوده اند!

«9» و پروردگار تو عزيز و رحيم است!

«10» [به خاطر بياور] هنگامى را كه پروردگارت موسى را ندا داد كه به سراغ قوم ستمگر برو...

«11» قوم فرعون، آيا آنان [از مخالفت فرمان پروردگار] پرهيز نمى كنند؟!

«12» [موسى] عرض كرد: (پروردگارا! از آن بيم دارم كه مرا تكذيب كنند،

«13» و سينه ام تنگ شود، و زبانم بقدر كافى گويا نيست؛ [برادرم] هارون را نيز رسالت ده [تا مرا يارى كند]!

«14» و آنان [به اعتقاد خودشان] بر گردن من گناهى دارند؛ مى ترسم مرا بكشند [و اين رسالت به پايان نرسد]!

«15» فرمود: (چنين نيست، [آنان كارى نمى توانند انجام دهند]! شما هر دو با آيات ما [براى هدايتشان] برويد؛ ما با شما هستيم و [سخنانتان را] مى شنويم!

«16» به سراغ فرعون برويد و بگوييد: ما فرستاده پروردگار جهانيان هستيم؛

«17» بنى اسرائيل را با ما بفرست!) [آنها به سراغ فرعون آمدند]؛

«18» [فرعون] گفت: (آيا ما تو را در كودكى در ميان خود پرورش نداديم، و سالهايى از زندگيت را در ميان ما نبودى؟!

«19» و سرانجام، آن كارت را [كه نمى بايست انجام دهى] انجام دادى [و يك نفر از ما را كشتى]، و تو از ناسپاسانى!)

«20» [موسى] گفت: (من آن كار را انجام دادم در حالى كه از بى خبران بودم!

«21» پس هنگامى كه از شما ترسيدم فرار كردم؛ و پروردگارم به

من حكمت و دانش بخشيد، و مرا از پيامبران قرار داد!

«22» آيا اين منتّى است كه تو بر من مى گذارى كه بنى اسرائيل را برده خود ساخته اى؟!)

«23» فرعون گفت: (پروردگار عالميان چيست؟!)

«24» [موسى] گفت: (پروردگار آسمانها و زمين و آنچه ميان آن دو است، اگر اهل يقين هستيد!).

«25» [فرعون] به اطرافيانش گفت: (آيا نمى شنويد [اين مرد چه مى گويد]؟!)

«26» [موسى] گفت: (او پروردگار شما و پروردگار نياكان شماست!)

«27» [فرعون] گفت: (پيامبرى كه بسوى شما فرستاده شده مسلّماً ديوانه است!)

«28» [موسى] گفت: (او پروردگار مشرق و مغرب و آنچه ميان آن دو است مى باشد، اگر شما عقل و انديشه خود را به كار مى گرفتيد!)

«29» [فرعون خشمگين شد و] گفت: (اگر معبودى غير از من برگزينى، تو را از زندانيان قرار خواهم داد!)

«30» [موسى] گفت: (حتّى اگر نشانه آشكارى براى تو بياورم [باز ايمان نمى آورى]؟!)

«31» گفت: (اگر راست مى گويى آن را بياور!)

«32» در اين هنگام موسى عصاى خود را افكند، و ناگهان مار عظيم و آشكارى شد؛

«33» و دست خود را [در گريبان فرو برد و] بيرون آورد، و در برابر بينندگان سفيد و روشن بود.

«34» [فرعون] به گروهى كه اطراف او بودند گفت: (اين ساحر آگاه و ماهرى است!

«35» او مى خواهد با سحرش شما را از سرزمينتان بيرون كند! شما چه نظر مى دهيد؟)

«36» گفتند: (او و برادرش را مهلت ده؛ و مأموران را براى بسيج به تمام شهرها اعزام كن،

«37» تا هر ساحر ماهر و دانايى را نزد تو آورند!)

«38» سرانجام ساحران براى وعده گاه روز معيّنى جمع آورى شدند.

«39» و

به مردم گفته شد: (آيا شما نيز [در اين صحنه] اجتماع مى كنيد...

«40» تا اگر ساحران پيروز شوند، از آنان پيروى كنيم؟!)

«41» هنگامى كه ساحران آمدند، به فرعون گفتند: (آيا اگر ما پيروز شويم، پاداش مهمّى خواهيم داشت؟)

«42» گفت: ([آرى،] و در آن صورت شما از مقرّبان خواهيد بود!)

«43» [روز موعود فرا رسيد و همگى جمع شدند؛] موسى به ساحران گفت: (آنچه را مى خواهيد بيفكنيد، بيفكنيد!)

«44» آنها طنابها و عصاهاى خود را افكندند و گفتند: (به عزّت فرعون، ما قطعاً پيروزيم!)

«45» سپس موسى عصايش را افكند، ناگهان تمام وسايل دروغين آنها را بلعيد!

«46» فوراً همه ساحران به سجده افتادند.

«47» گفتند: (ما به پروردگار عالميان ايمان آورديم،

«48» پروردگار موسى و هارون!)

«49» [فرعون] گفت: (آيا پيش از اينكه به شما اجازه دهم به او ايمان آورديد؟! مسلّماً او بزرگ و استاد شماست كه به شما سحر آموخته [و اين يك توطئه است]! امّا بزودى خواهيد دانست! دستها و پاهاى شما را بعكس يكديگر قطع مى كنم، و همه شما را به دار مى آويزم!)

«50» گفتند: (مهّم نيست، [هر كارى از دستت ساخته است بكن]! ما بسوى پروردگارمان بازمى گرديم!

«51» ما اميدواريم كه پروردگارمان خطاهاى ما را ببخشد، چرا كه ما نخستين ايمان آورندگان بوديم!)

«52» و به موسى وحى كرديم كه شبانه بندگانم را [از مصر] كوچ ده، زيرا شما مورد تعقيب هستيد!)

«53» فرعون [از اين ماجرا آگاه شد و] مأموران بسيج نيرو را به شهرها فرستاد،

«54» [و گفت:] اينها مسلّماً گروهى اندكند؛

«55» و اينها ما را به خشم آورده اند؛

«56» و ما همگى آماده پيكاريم!)

«57»

[سرانجام فرعونيان مغلوب شدند،] و ما آنها را از باغها و چشمه ها بيرون رانديم،

«58» و از گنجها و قصرهاى مجلّل!

«59» [آرى،] اينچنين كرديم! و بنى اسرائيل را وارث آنها ساختيم!

«60» آنان به تعقيب بنى اسرائيل پرداختند، و به هنگام طلوع آفتاب به آنها رسيدند.

«61» هنگامى كه دو گروه يكديگر را ديدند، ياران موسى گفتند: (ما در چنگال فرعونيان گرفتار شديم!)

«62» [موسى] گفت: (چنين نيست! يقيناً پروردگارم با من است، بزودى مرا هدايت خواهد كرد!)

«63» و بدنبال آن به موسى وحى كرديم: (عصايت را به دريا بزن!) [عصايش را به دريا زد،] و دريا از هم شكافته شد، و هر بخشى همچون كوه عظيمى بود!

«64» و در آنجا ديگران [= لشكر فرعون] را نيز [به دريا] نزديك ساختيم!

«65» و موسى و تمام كسانى را كه با او بودند نجات داديم!

«66» سپس ديگران را غرق كرديم!

«67» در اين جريان، نشانه روشنى است ولى بيشترشان ايمان نياوردند! [چرا كه طالب حق نبودند]

«68» و پروردگارت شكست ناپذير و مهربان است!

«69» و بر آنان خبر ابراهيم را بخوان،

«70» هنگامى كه به پدر و قومش گفت: (چه چيز را مى پرستيد؟!)

«71» گفتند: (بتهايى را مى پرستيم، و همه روز ملازم عبادت آنهاييم.)

«72» گفت: (آيا هنگامى كه آنها را مى خوانيد صداى شما را مى شنوند؟!

«73» يا سود و زيانى به شما مى رسانند؟!)

«74» گفتند: (ما فقط نياكان خود را يافتيم كه چنين مى كنند.)

«75» گفت: (آيا ديديد [اين] چيزهايى را كه پيوسته پرستش مى كرديد...

«76» شما و پدران پيشين شما،

«77» همه آنها دشمن من هستند [و من دشمن آنها]،

مگر پروردگار عالميان!

«78» همان كسى كه مرا آفريد، و پيوسته راهنمائيم مى كند،

«79» و كسى كه مرا غذا مى دهد و سيراب مى نمايد،

«80» و هنگامى كه بيمار شوم مرا شفا مى دهد،

«81» و كسى كه مرا مى ميراند و سپس زنده مى كند،

«82» و كسى كه اميد دارم گناهم را در روز جزا ببخشد!

«83» پروردگارا! به من علم و دانش ببخش، و مرا به صالحان ملحق كن!

«84» و براى من در ميان امّتهاى آينده، زبان صدق [و ذكر خيرى] قرار ده!

«85» و مرا وارثان بهشت پرنعمت گردان!

«86» و پدرم [= عمويم] را بيامرز، كه او از گمراهان بود!

«87» و در آن روز كه مردم برانگيخته مى شوند، مرا شرمنده و رسوا مكن!

«88» در آن روز كه مال و فرزندان سودى نمى بخشد،

«89» مگر كسى كه با قلب سليم به پيشگاه خدا آيد!)

«90» [در آن روز،] بهشت براى پرهيزكاران نزديك مى شود،

«91» و دوزخ براى گمراهان آشكار مى گردد،

«92» و به آنان گفته مى شود: (كجا هستند معبودانى كه آنها را پرستش مى كرديد...

«93» معبودهايى غير از خدا؟! آيا آنها شما را يارى مى كنند، يا كسى به يارى آنها مى آيد؟!)

«94» در آن هنگام همه آن معبودان با عابدان گمراه به دوزخ افكنده مى شوند؛

«95» و همچنين همگى لشكريان ابليس!

«96» آنها در آنجا در حالى كه به مخاصمه برخاسته اند مى گويند:

«97» (به خدا سوگند كه ما در گمراهى آشكارى بوديم،

«98» چون شما را با پروردگار عالميان برابر مى شمرديم!

«99» امّا كسى جز مجرمان ما را گمراه نكرد!

«100» [افسوس كه امروز] شفاعت كنندگانى براى ما وجود ندارد،

«101» و نه

دوست گرم و پرمحبّتى!

«102» اى كاش بار ديگر [به دنيا] بازگرديم و از مؤمنان باشيم!)

«103» در اين ماجرا، نشانه [و عبرتى] است؛ ولى بيشتر آنان مؤمن نبودند!

«104» و پروردگار تو عزيز و رحيم است!

«105» قوم نوح رسولان را تكذيب كردند،

«106» هنگامى كه برادرشان نوح به آنان گفت: (آيا تقوا پيشه نمى كنيد؟!

«107» مسلّماً من براى شما پيامبرى امين هستم!

«108» تقواى الهى پيشه كنيد و مرا اطاعت نماييد!

«109» من براى اين دعوت، هيچ مزدى از شما نمى طلبم؛ اجر من تنها بر پروردگار عالميان است!

«110» پس، تقواى الهى پيشه كنيد و مرا اطاعت نماييد!)

«111» گفتند: (آيا ما به تو ايمان بياوريم در حالى كه افراد پست و بى ارزش از تو پيروى كرده اند؟!)

«112» [نوح] گفت: (من چه مى دانم آنها چه كارى داشته اند!

«113» حساب آنها تنها با پروردگار من است اگر شما مى فهميديد!

«114» و من هرگز مؤمنان را طرد نخواهم كرد.

«115» من تنها انذاركننده اى آشكارم.)

«116» گفتند: (اى نوح! اگر [از حرفهايت] دست برندارى، سنگباران خواهى شد!)

«117» گفت: (پروردگارا! قوم من، مرا تكذيب كردند!

«118» اكنون ميان من و آنها جدايى بيفكن؛ و مرا و مؤمنانى را كه با من هستند رهايى بخش!)

«119» ما، او و كسانى را كه با او بودند، در آن كشتى كه پر [از انسان و انواع حيوانات] بود، رهايى بخشيديم!

«120» سپس بقيه را غرق كرديم!

«121» در اين ماجرا نشانه روشنى است؛ امّا بيشتر آنان مؤمن نبودند.

«122» و پروردگار تو عزيز و رحيم است.

«123» قوم عاد [نيز] رسولان [خدا] را تكذيب كردند،

«124» هنگامى كه برادرشان

هود گفت: (آيا تقوا پيشه نمى كنيد؟!

«125» مسلماً من براى شما پيامبرى امين هستم.

«126» پس تقواى الهى پيشه كنيد و مرا اطاعت نماييد!

«127» من در برابر اين دعوت، هيچ اجر و پاداشى از شما نمى طلبم؛ اجر و پاداش من تنها بر پروردگار عالميان است.

«128» آيا شما بر هر مكان مرتفعى نشانه اى از روى هوا و هوس مى سازيد؟!

«129» و قصرها و قلعه هاى زيبا و محكم بنا مى كنيد شايد در دنيا جاودانه بمانيد؟!

«130» و هنگامى كه كسى را مجازات مى كنيد همچون جبّاران كيفر مى دهيد!

«131» پس تقواى الهى پيشه كنيد و مرا اطاعت نماييد!

«132» و از [نافرمانى] خدايى بپرهيزيد كه شما را به نعمتهايى كه مى دانيد امداد كرده؛

«133» شما را به چهارپايان و نيز پسران [لايق و برومند] امداد فرموده؛

«134» همچنين به باغها و چشمه ها!

«135» [اگر كفران كنيد،] من بر شما از عذاب روزى بزرگ مى ترسم!)

«136» آنها [= قوم عاد] گفتند: (براى ما تفاوت نمى كند، چه ما را انذار كنى يا نكنى؛ [بيهوده خود را خسته مكن]!

«137» اين همان روش [و افسانه هاى] پيشينيان است!

«138» و ما هرگز مجازات نخواهيم شد!)

«139» آنان هود را تكذيب كردند، ما هم نابودشان كرديم؛ و در اين، آيت و نشانه اى است [براى آگاهان]؛ ولى بيشتر آنان مؤمن نبودند!

«140» و پروردگار تو عزيز و رحيم است!

«141» قوم ثمود رسولان [خدا] را تكذيب كردند،

«142» هنگامى كه صالح به آنان گفت: (آيا تقوا پيشه نمى كنيد؟!

«143» من براى شما پيامبرى امين هستم!

«144» پس تقواى الهى پيشه كنيد و مرا اطاعت نماييد!

«145» من در برابر اين دعوت، اجر

و پاداشى از شما نمى طلبم؛ اجر من تنها بر پروردگار عالميان است!

«146» آيا شما تصوّر مى كنيد هميشه در نهايت امنيّت در نعمتهايى كه اينجاست مى مانيد،

«147» در اين باغها و چشمه ها،

«148» در اين زراعتها و نخلهايى كه ميوه هايش شيرين و رسيده است؟!

«149» و از كوه ها خانه هايى مى تراشيد، و در آن به عيش و نوش مى پردازيد!

«150» پس از خدا بترسيد و مرا اطاعت كنيد!

«151» و فرمان مسرفان را اطاعت نكنيد!

«152» همانها كه در زمين فساد مى كنند و اصلاح نمى كنند!)

«153» گفتند: ([اى صالح!] تو از افسون شدگانى [و عقل خود را از دست داده اى!]

«154» تو فقط بشرى همچون مائى؛ اگر راست مى گويى آيت و نشانه اى بياور!)

«155» گفت: (اين ناقه اى است [كه آيت الهى است] براى او سهمى [از آب قريه]، و براى شما سهم روز معينّى است!

«156» كمترين آزارى به آن نرسانيد، كه عذاب روزى بزرگ شما را فرا خواهد گرفت!)

«157» سرانجام بر آن [ناقه] حمله نموده آن را (پى) كردند؛ [و هلاك نمودند] سپس از كرده خود پشيمان شدند!

«158» و عذاب الهى آنان را فرا گرفت؛ در اين، آيت و نشانه اى است؛ ولى بيشتر آنان مؤمن نبودند!

«159» و پروردگار تو عزيز و رحيم است!

«160» قوم لوط فرستادگان [خدا] را تكذيب كردند،

«161» هنگامى كه برادرشان لوط به آنان گفت: (آيا تقوا پيشه نمى كنيد؟!

«162» من براى شما پيامبرى امين هستم!

«163» پس تقواى الهى پيشه كنيد و مرا اطاعت نماييد!

«164» من در برابر اين دعوت، اجرى از شما نمى طلبم، اجر من فقط بر پروردگار عالميان است!

«165» آيا در ميان جهانيان،

شما به سراغ جنس ذكور مى رويد [و همجنس بازى مى كنيد، آيا اين زشت و ننگين نيست؟!]

«166» و همسرانى را كه پروردگارتان براى شما آفريده است رها مى كنيد؟! [حقّاً] شما قوم تجاوزگرى هستيد!)

«167» گفتند: (اى لوط! اگر [از اين سخنان] دست برندارى، به يقين از اخراج شدگان خواهى بود!)

«168» گفت: (من دشمن سرسخت اعمال شما هستم!

«169» پروردگارا! من و خاندانم را از آنچه اينها انجام مى دهند رهايى بخش!)

«170» ما او و تمامى خاندانش را نجات داديم،

«171» جز پيرزنى كه در ميان بازماندگان بود!

«172» سپس ديگران را هلاك كرديم!

«173» و بارانى [از سنگ] بر آنها فرستاديم؛ چه باران بدى بود باران انذارشدگان!

«174» در اين [ماجراى قوم لوط و سرنوشت شوم آنها] آيتى است؛ امّا بيشترشان مؤمن نبودند.

«175» و پروردگار تو عزيز و رحيم است!

«176» اصحاب ايكه [= شهرى نزديك مدين] رسولان [خدا] را تكذيب كردند،

«177» هنگامى كه شعيب به آنها گفت: (آيا تقوا پيشه نمى كنيد؟!

«178» مسلّماً من براى شما پيامبرى امين هستم!

«179» پس تقواى الهى پيشه كنيد و مرا اطاعت نماييد!

«180» من در برابر اين دعوت، پاداشى از شما نمى طلبم؛ اجر من تنها بر پروردگار عالميان است!

«181» حق پيمانه را ادا كنيد [و كم فروشى نكنيد]، و ديگران را به خسارت نيفكنيد!

«182» و با ترازوى صحيح وزن كنيد!

«183» و حق مردم را كم نگذاريد، و در زمين تلاش براى فساد نكنيد!

«184» و از [نافرمانى] كسى كه شما و اقوام پيشين را آفريد بپرهيزيد!)

«185» آنها گفتند: (تو فقط از افسون شدگانى!

«186» تو بشرى همچون مائى، تنها گمانى كه

درباره تو داريم اين است كه از دروغگويانى!

«187» اگر راست مى گويى، سنگهايى از آسمان بر سر ما بباران!)

«188» [شعيب] گفت: (پروردگار من به اعمالى كه شما انجام مى دهيد داناتر است!)

«189» سرانجام او را تكذيب كردند، و عذاب روز سايبان [سايبانى از ابر صاعقه خيز] آنها را فراگرفت؛ يقيناً آن عذاب روز بزرگى بود!

«190» در اين ماجرا، آيت و نشانه اى است؛ ولى بيشتر آنها مؤمن نبودند.

«191» و پروردگار تو عزيز و رحيم است!

«192» مسلّماً اين [قرآن] از سوى پروردگار جهانيان نازل شده است!

«193» روح الامين آن را نازل كرده است...

«194» بر قلب [پاك] تو، تا از انذاركنندگان باشى!

«195» آن را به زبان عربى آشكار [نازل كرد]!

«196» و توصيف آن در كتابهاى پيشينيان نيز آمده است!

«197» آيا همين نشانه براى آنها كافى نيست كه علماى بنى اسرائيل بخوبى از آن آگاهند؟!

«198» هرگاه ما آن را بر بعضى از عجم [= غير عرب]ها نازل مى كرديم...

«199» و او آن را بر ايشان مى خواند، به آن ايمان نمى آورند!

«200» [آرى،] اين گونه [با بيانى رسا] قرآن را در دلهاى مجرمان وارد مى كنيم!

«201» [امّا] به آن ايمان نمى آورند تا عذاب دردناك را با چشم خود ببينند!

«202» ناگهان به سراغشان مى آيد، در حالى كه توجّه ندارند!

«203» و [در آن هنگام] مى گويند: (آيا به ما مهلتى داده خواهد شد؟!)

«204» آيا براى عذاب ما عجله مى كنند؟!

«205» به ما خبر ده، اگر [باز هم] ساليانى آنها را از اين زندگى بهره مند سازيم...

«206» سپس عذابى كه به آنها وعده داده شده به سراغشان بيايد...

«207» اين تمتع و

بهره گيرى از دنيا براى آنها سودى نخواهد داشت!

«208» ما هيچ شهر و ديارى را هلاك نكرديم مگر اينكه انذاركنندگانى [از پيامبران الهى] داشتند.

«209» تا متذكّر شوند؛ و ما هرگز ستمكار نبوديم! [كه بدون اتمام حجّت مجازات كنيم]

«210» شياطين و جنيّان [هرگز] اين آيات را نازل نكردند!

«211» و براى آنها سزاوار نيست؛ و قدرت ندارند!

«212» آنها از استراق سمع [و شنيدن اخبار آسمانها] بركنارند!

«213» [اى پيامبر!] هيچ معبودى را با خداوند مخوان، كه از معذّبين خواهى بود!

«214» و خويشاوندان نزديكت را انذار كن!

«215» و بال و پر خود را براى مؤمنانى كه از تو پيروى مى كنند بگستر!

«216» اگر تو را نافرمانى كنند بگو: (من از آنچه شما انجام مى دهيد بيزارم!)

«217» و بر خداوند عزيز و رحيم توكّل كن!

«218» همان كسى كه تو را به هنگامى كه [براى عبادت] برمى خيزى مى بيند؛

«219» و [نيز] حركت تو را در ميان سجده كنندگان!

«220» اوست خداى شنوا و دانا.

«221» آيا به شما خبر دهم كه شياطين بر چه كسى نازل مى شوند؟!

«222» آنها بر هر دروغگوى گنهكار نازل مى گردند؛

«223» آنچه را مى شنوند [به ديگران] القا مى كنند؛ و بيشترشان دروغگو هستند!

«224» [پيامبر اسلام شاعر نيست؛] شاعران كسانى هستند كه گمراهان از آنان پيروى مى كنند.

«225» آيا نمى بينى آنها در هر وادى سرگردانند؟

«226» و سخنانى مى گويند كه [به آنها] عمل نمى كنند؟!

«227» مگر كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته انجام مى دهند و خدا را بسيار ياد مى كنند، و به هنگامى كه مورد ستم واقع مى شوند به دفاع از خويشتن [و مؤمنان] برمى خيزند [و از شعر

در اين راه كمك مى گيرند]؛ آنها كه ستم كردند به زودى مى دانند كه بازگشتشان به كجاست!

روان و گويا نمى شود، پس به سوى هارون هم [پيام نبوّت] بفرست [تا مرا در اين وظيفه سنگين يارى دهد.] (13)

و آنان را بر من ادعاى جرمى است كه مى ترسم [به سبب آن] مرا بكشند. (14)

[خدا] گفت: اين چنين نيست [كه فرعون بر تو پيروز شود] پس شما دو نفر معجزات ما را ببريد كه يقيناً ما همراه شما شنونده [گفتار هر دو طرف] هستيم [پس شما دو نفر را بر پايه دليل و برهان و معجزه بر آنان پيروز مى كنيم.] (15)

بنابراين خود را به فرعون برسانيد و بگوييد: يقيناً ما فرستاده پروردگار جهانيانيم. (16)

با اين وصف، بنى اسرائيل را [آزاد كن و] با ما بفرست. (17)

[فرعون] گفت: آيا ما تو را در كودكى در ميان خود نپرورانديم، و ساليانى چند از عمر خود در ميان ما درنگ نكردى؟ (18)

و آن كارت را كه كردى، كردى در حالى كه از ناسپاسان [زحمات و نعمت هاى ما] بودى. (19)

گفت: آن را در آن زمان در حالى انجام دادم كه بى خبر از اين واقعه بودم [كه با مشت من در دفاع از مظلوم، آن مرد قبطى كشته مى شود.] (20)

چون از شما ترسيدم از دستتان گريختم، پس [با اين گريز از عرصه زندگى ظالمانه شما اين شايستگى را يافتم كه] پروردگارم به من حكمت بخشيد، و مرا از پيامبران قرار داد. (21)

آيا اينكه بنى اسرائيل را به بردگى گرفته اى نعمتى است كه منتش را بر من مى نهى؟! (22)

فرعون گفت: پروردگار جهانيان چيست؟ (23)

گفت: اگر باور مى كنيد همان پروردگار آسمان ها و زمين و آنچه ميان آنهاست. (24)

[فرعون از

روى مسخره] به افراد پيرامونش گفت: آيا نمى شنويد [كه چه مى گويد؟!] (25)

[موسى] گفت: [او] پروردگار شما وپروردگار پدران پيشين شماست. (26)

[فرعون] گفت: اين پيامبرتان كه به سوى شما فرستاده اند، حتماً مجنون است! (27)

[موسى] گفت: پروردگار مشرق و مغرب و آنچه ميان آنهاست، اگر مى انديشيد. (28)

[فرعون] گفت: اگر معبودى جز من بگيرى، قطعاً تو را از زندانيان [كه زير سخت ترين شكنجه اند] قرار خواهم داد. (29)

[موسى] گفت: آيا اگر [بر صدق نبوتم] معجزه آشكارى برايت آورده باشم [باز هم مرا به زندان مى افكنى؟] (30)

گفت: اگر راستگويى آن را بياور. (31)

پس عصايش را انداخت و ناگهان اژدهايى حقيقى نمايان شد، (32)

و دستش را [ازگريبانش] بيرون آورد و ناگهان براى بينندگان سپيد و روشن بود. (33)

[فرعون] به سران و اشراف پيرامونش گفت: يقيناً اين جادوگرى بسيار ماهر و داناست! (34)

مى خواهد با جادويش شما را از سرزمينتان بيرون كند، پس شما چه نظر مى دهيد؟ (35)

گفتند: كار او و برادرش را به تأخير انداز و گروهى گردآورنده را به شهرها روانه كن، (36)

تا هر جادوگر كاردان بسيار دانايى را نزد تو آورند. (37)

پس همه جادوگران را در وعده گاه روزى معين گرد آوردند، (38)

و به همه مردم گفتند: آيا شما هم اجتماع خواهيد كرد؟ (39)

به اميد آنكه اگر جادوگران پيروز شدند، از آنان پيروى كنيم. (40)

پس هنگامى كه جادوگران آمدند، به فرعون گفتند: آيا اگر ما پيروز شويم، حتماً براى ما پاداشى شايسته خواهد بود؟ (41)

گفت: آرى، و در آن صورت مسلماً از مقربان [درگاه] خواهيد شد. (42)

موسى به جادوگران گفت: بيفكنيد آنچه

را قصد داريد، بيفكنيد. (43)

پس ريسمان ها و عصاهايشان را افكندند، و گفتند: به عزت فرعون سوگند كه به راستى ما به طور مسلّم پيروزيم. (44)

پس موسى عصايش را افكند، ناگاه آنچه را جادوگران با نيرنگ [و به صورت غير واقعى] ساخته بودند، بلعيد. (45)

پس جادوگران [از هيبت و عظمت اين معجزه كه يافتند كارى خدايى است نه جادويى] به سجده افتادند. (46)

گفتند: ما به پروردگار جهانيان ايمان آورديم، (47)

پروردگار موسى و هارون. (48)

فرعون گفت: پيش از آنكه به شما اجازه دهم به او ايمان آورديد، حتماً او بزرگ شماست كه جادوگرى را به شما آموخته است، پس به زودى خواهيد دانست كه مسلماً دست ها و پاهاى شما را يكى از راست و يكى از چپ قطع خواهم كرد، و يقيناً همه شما را به دار خواهم آويخت. (49)

گفتند: [در اين شكنجه و عذاب] هيچ زيان و باكى [بر ما] نيست، يقيناً ما به سوى پروردگارمان بازمى گرديم، (50)

قطعاً ما اميدواريم كه چون نخستين ايمان آورندگان [از اين قوم] بوديم، پروردگارمان خطاهاى ما را بيامرزد. (51)

و به موسى وحى كرديم كه بندگان مرا شبانه كوچ بده كه حتماً دشمنان از پى شما خواهند آمد. (52)

پس فرعون گروهى گردآورنده را [براى جمع كردن نيرو] به شهرها فرستاد (53)

[و گفت:] مسلماً اينان [كه بر ضد من برخاسته اند] گروهى اندكند، (54)

و همانا ما را همواره [با اعمالشان] به خشم مى آورند، (55)

و ما گروهى هوشيار و آماده باش و مهياى دفاعيم. (56)

پس ما آنان را [به دنبال بنى اسرائيل] از باغ ها و چشمه سارها [كه نعمت هاى ما

در سرزمين مصر بود] بيرون كرديم. (57)

واز گنج ها ومكان هاى نيكو [وقصرهاى باشكوه بيرون كرديم]. (58)

اين گونه [نعمت هاى خود را از چنگ آنان بيرون آورديم] و آنها را به بنى اسرائيل به ميراث داديم. (59)

فرعونيان هنگام طلوع آفتاب آنان را دنبال كردند. (60)

چون آن دو گروه يكديگر را ديدند، اصحاب موسى گفتند: حتماً ما به چنگ آنان خواهيم افتاد. (61)

موسى گفت: اين چنين نيست، بى ترديد پروردگارم با من است، و به زودى مرا هدايت خواهد كرد. (62)

پس به موسى وحى كرديم كه عصايت را به اين دريا بزن. [موسى عصايش را به دريا زد] پس [دريا] از هم شكافت و هر پاره اش چون كوهى بزرگ بود. (63)

و آن گروه ديگر را [هم در آنجا] به دريا نزديك كرديم، (64)

و موسى و هر كه با او بود، همه را نجات داديم. (65)

آن گاه آن گروه ديگر را غرق كرديم. (66)

بى ترديد در اين سرگذشت عبرتى بزرگ وجود دارد، و [قوم قبطى] بيشترشان مؤمن نبودند. (67)

و يقيناً پروردگارت همان تواناى شكست ناپذير و مهربان است. (68)

و سرگذشت مهم ابراهيم را بر آنان بخوان، (69)

هنگامى كه به پدرش وقومش گفت: چه چيز را مى پرستيد؟ (70)

گفتند: بت هايى را مى پرستيم و همواره ملازم پرستش آنها هستيم. (71)

گفت: آيا هنگامى كه آنها را مى خوانيد، سخن شما را مى شنوند؟ (72)

يا به شما سود و زيانى مى رسانند؟ (73)

گفتند: نه، بلكه پدرانمان را يافتيم كه به اين صورت عبادت مى كردند! (74)

گفت: پس آيا مى دانيد كه آنچه مى پرستيد، (75)

هم شما و هم پدران پيشين شما (76)

هم

آنان قطعاً دشمن منند [چون اگر آنها را بپرستم، مرا دچار عذاب جاودانه خواهند كرد]، جز پروردگار جهانيان [كه پرستيدنش مايه سعادت هميشگى و جاودانى است.] (77)

همان كسى كه مرا آفريد و هم او مرا هدايت مى كند، (78)

و آنكه او طعامم مى دهد و سيرابم مى كند (79)

و هنگامى كه بيمار مى شوم، او شفايم مى دهد (80)

و آنكه مرا مى ميراند سپس زنده ام مى كند (81)

و آنكه اميد دارم روز جزا خطايم را بر من بيامرزد. (82)

پروردگارا! به من حكمت بخش، و مرا به شايستگان ملحق كن. (83)

و براى من در آيندگان نامى نيك و ستايشى والا مرتبه قرار ده، (84)

و مرا از وارثان بهشت پرنعمت گردان، (85)

و پدرم را بيامرز كه او از گمراهان است، (86)

و روزى كه [مردگان] برانگيخته مى شوند، رسوايم مكن؛ (87)

روزى كه هيچ مال و اولادى سود نمى دهد، (88)

مگر كسى كه دلى سالم [از رذايل وخبايث] به پيشگاه خدا بياورد، (89)

و آن روز بهشت را براى پرهيزكاران نزديك آورند، (90)

و آتش برافروخته را براى گمراهان آشكار كنند، (91)

و به آنان گويند: آنچه را مى پرستيديد، كجايند؟ (92)

[معبودانى را] به جاى خدا؟! آيا شما را [براى رهايى از آتش] يارى مى دهند؟ يا از خود مى توانند دفع عذاب كنند؟ (93)

پس آن بت ها و گمراهان [كه آنها را مى پرستيدند] به رو در آتش افروخته افكنده مى شوند، (94)

با همه سپاهيان ابليس، (95)

در حالى كه در آن [آتش افروخته] با هم ستيز و نزاع مى كنند [و به بتان] مى گويند: (96)

به خدا سوگند كه ما در گمراهى آشكارى بوديم، (97)

كه شما را

با پروردگار جهانيان برابر و مساوى قرار مى داديم، (98)

و ما را جز مجرمان [خائن] گمراه نكردند، (99)

در نتيجه براى ما نه شفيعانى است، (100)

و نه يك دوست نزديك و صميمى، (101)

پس اى كاش براى ما بازگشتى [به دنيا] بود تا از مؤمنان مى شديم. (102)

بى ترديد در اين سرگذشت، عبرتى بزرگ وجود دارد، و [قوم ابراهيم] بيشترشان مؤمن نبودند، (103)

و يقيناً پروردگارت همان تواناى شكست ناپذير و مهربان است. (104)

قوم نوح پيامبران را تكذيب كردند، (105)

هنگامى كه برادرشان نوح به آنان گفت: آيا [از سرانجام شرك و طغيان كه خشم و عذاب خداست] نمى پرهيزيد؟ (106)

بى ترديد من براى شما فرستاده اى امينم، (107)

بنابراين از خدا پروا كنيد و از من فرمان ببريد، (108)

و من از شما بر ابلاغ رسالتم هيچ پاداشى نمى خواهم، پاداش من فقط بر عهده پروردگار جهانيان است، (109)

بنابراين از خدا پروا كنيد و از من فرمان ببريد. (110)

گفتند: آيا ما به تو ايمان بياوريم در حالى كه فرومايگان از تو پيروى كرده اند؟! (111)

[نوح] گفت: مرا از آنچه آنان انجام مى داده اند، چه اطلاعى است؟ (112)

حسابشان اگر واقعاً درك مى كنيد، جز بر عهده پروردگارم نيست، (113)

و من طرد كننده مؤمنان نخواهم بود، (114)

من جز بيم دهنده اى آشكار نيستم. (115)

گفتند: اى نوح! اگر [از ابلاغ دين] باز نايستى، يقيناً از سنگسار شدگان خواهى بود! (116)

گفت: پروردگارا! همانا قوم من مرا تكذيب كردند، (117)

پس ميان من و آنان چنانكه سزاوار است داورى كن و من و كسانى كه از مؤمنان با من هستند از چنگ آنان نجات ده.

(118)

پس او و كسانى را كه با او در آن كشتى مملو [از سرنشينان، جنبندگان، متاع و ابزار] بود نجات داديم، (119)

آن گاه بعد از آن، همه باقى ماندگان را غرق كرديم. (120)

بى ترديد در اين سرگذشت، عبرتى بزرگ وجود دارد، و [قوم نوح] بيشترشان مؤمن نبودند، (121)

و يقيناً پروردگارت همان تواناى شكست ناپذير و مهربان است. (122)

قوم عاد پيامبران را تكذيب كردند، (123)

هنگامى كه برادرشان هود به آنان گفت: آيا [از سرانجام شرك و طغيان كه خشم و عذاب خداست] نمى پرهيزيد؟ (124)

بى ترديد من براى شما فرستاده اى امينم، (125)

بنابراين از خدا پروا كنيد و از من فرمان ببريد، (126)

و من از شما بر ابلاغ رسالتم هيچ پاداشى نمى خواهم، پاداش من فقط بر عهده پروردگار جهانيان است، (127)

آيا شما بر روى هر مكان بلندى به بيهوده كارى و بدون نياز، برجى عظيم و برافراشته بنا مى كنيد؟ (128)

و قلعه ها و كاخ هاى استوار و مجلل برمى گيريد، كه شايد جاودانه بمانيد؟ (129)

و چون كسى را با شدت و قهر مى گيريد ظالمانه و زورمدارانه مى گيريد [بدون اينكه در عاقبت كار بينديشيد.] (130)

بنابراين از خدا پروا كنيد واز من فرمان ببريد، (131)

واز كسى كه شما را به وسيله آنچه خود مى دانيد يارى داده، پروا كنيد، (132)

به وسيله چهارپايان و فرزندانى، به شما يارى داده است. (133)

و [به وسيله] بوستان ها و چشمه سارها، (134)

بى ترديد من بر شما از عذاب روزى بزرگ مى ترسم. (135)

گفتند: تو پند و اندرز دهى يا ندهى براى ما يكسان است!! (136)

اين [پند و اندرزها و تقسيم امور

به حلال و حرام] جز شيوه پيشينيان [كه اهل واپس گرايى و خرافات بودند] نيست، (137)

و ما گرفتار عذابى [كه تو ما را از آن بيم مى دهى] نخواهيم شد. (138)

پس او را تكذيب كردند، و در نتيجه هلاكشان كرديم. بى ترديد در اين سرگذشت عبرتى بزرگ وجود دارد و [قوم هود] بيشترشان مؤمن نبودند، (139)

و يقيناً پروردگارت همان تواناى شكست ناپذير و مهربان است. (140)

قوم ثمود پيامبران را تكذيب كردند، (141)

هنگامى كه برادرشان صالح به آنان گفت: آيا [از سرانجام شرك و طغيان كه خشم و عذاب خداست] نمى پرهيزيد؟ (142)

بى ترديد من براى شما فرستاده اى امينم، (143)

بنابراين از خدا پروا كنيد و از من فرمان ببريد، (144)

و من از شما بر ابلاغ رسالتم هيچ پاداشى نمى خواهم، پاداش من فقط بر عهده پروردگار جهانيان است، (145)

آيا شما را در آنچه در اين دنيا [از نعمت و رفاه هست] ايمن و آسوده [از تغيير و زوال] رهايتان خواهند كرد؟! (146)

در بوستان ها و چشمه سارها، (147)

و كشتزارها و درختان خرمايى كه شكوفه هايشان انبوه و باطراوت و لطيف است؟ (148)

و ماهرانه و هنرمندانه از كوه ها خانه هايى مى تراشيد؟ [به اميد آنكه از هر آسيبى حتى مرگ در امان بمانيد!!] (149)

بنابراين از خدا پروا كنيد و مرا فرمان ببريد، (150)

و از فرمان اسراف گران اطاعت نكنيد، (151)

همانان كه در زمين فساد مى كنند و به اصلاح گرى نمى پردازند. (152)

گفتند: جز اين نيست كه تو از جادوشدگانى، (153)

تو جز بشرى مانند ما نيستى، اگر راست مى گويى معجزه اى بياور. (154)

گفت: اين ماده شترى است [كه به اذن خدا

به عنوان معجزه من از دل كوه بيرون آمد] سهمى از آب [اين چشمه] براى او، و سهم روز معينى براى شماست، (155)

آسيبى به او نرسانيد كه عذاب روزى بزرگ شما را فرامى گيرد. (156)

پس ناقه را پى كردند و [از كار خود] پشيمان شدند، (157)

در نتيجه عذاب آنان را فرا گرفت. بى ترديد در اين سرگذشت، عبرتى بزرگ وجود دارد و [قوم صالح] بيشترشان مؤمن نبودند، (158)

و يقيناً پروردگارت همان تواناى شكست ناپذير و مهرباناست. (159)

قوم لوط پيامبران را تكذيب كردند، (160)

هنگامى كه كه برادرشان لوط به آنان گفت: آيا [از سرانجام شرك و طغيان كه خشم و عذاب خداست] نمى پرهيزيد؟ (161)

بى ترديد من براى شما فرستاده اى امينم، (162)

بنابراين از خدا پروا كنيد و از من فرمان ببريد، (163)

و من از شما بر ابلاغ رسالتم هيچ پاداشى نمى خواهم، پاداش من فقط بر عهده پروردگار جهانيان است، (164)

آيا شما از ميان جهانيان با مردان آميزش مى كنيد؟!! (165)

و آنچه را پروردگارتان براى شما از همسرانتان آفريده رها مى كنيد؟ [براى اين كار زشت بى سابقه، دليل و برهان استوارى نداريد] بلكه شما گروهى تجاوزكار [از حدود خدا و مرزهاى انسانيّت] هستيد. (166)

گفتند: اى لوط! اگر [از تبليغ دين] باز نايستى، حتماً تبعيد خواهى شد. (167)

[لوط] گفت: بى ترديد من از كار زشت شما به شدت متنفرم. (168)

پروردگارا! مرا و خانواده ام را [از آثار، وزر و وبال] آنچه انجام مى دهند، نجات بده؛ (169)

پس ما او و خانواده اش همگى را نجات داديم، (170)

مگر پيرزنى در [ميان] باقى ماندگان، (171)

سپس ديگران را نابود كرديم، (172)

و بارانى

از سنگ گِل بر سر آنان بارانديم؛ پس بد بود باران بيم داده شدگان. (173)

بى ترديد در اين سرگذشت عبرتى بزرگ وجود دارد و قوم لوط بيشترشان مؤمن نبودند، (174)

و يقيناً پروردگارت همان تواناى شكست ناپذير و مهربان است. (175)

مردم اَيكه پيامبران را تكذيب كردند، (176)

هنگامى كه شعيب به آنان گفت: آيا [از سرانجام شرك و طغيان كه خشم و عذاب خداست] نمى پرهيزيد؟ (177)

بى ترديد من براى شما فرستاده اى امينم، (178)

بنابراين از خدا پروا كنيد و از من فرمان ببريد، (179)

من از شما بر ابلاغ رسالتم هيچ پاداشى نمى خواهم، پاداش من فقط بر عهده پروردگار جهانيان است، (180)

پيمانه را كامل بدهيد و از كم فروشان نباشيد، (181)

و [متاع و كالا را] با ترازوى درست وزن كنيد، (182)

و از قيمت اشيا و اجناس مردم به هنگام خريد نكاهيد، و در زمين تباهكارانه فتنه و آشوب برپا نكنيد، (183)

و از آنكه شما و امت هاى پيشين را آفريد پروا كنيد. (184)

گفتند: جز اين نيست كه تو از جادوشدگانى، (185)

و تو جز بشرى مانند ما نيستى، و بى ترديد ما تو را از دروغگويان مى پنداريم، (186)

پس اگر راست مى گويى پاره هايى از آسمان را بر ما فرو ريز. (187)

[شعيب] گفت: پروردگارم به آنچه انجام مى دهيد، داناتر است. (188)

پس او را تكذيب كردند؛ در نتيجه عذاب روز سايبان [يعنى روزى كه ابرى تيره و صاعقه زا سايه مى اندازد] آنان را فرا گرفت، همانا آن عذاب روزى بزرگ بود، (189)

بى ترديد در اين سرگذشت، عبرتى بزرگ وجود دارد؛ و قوم شعيب بيشترشان مؤمن نبودند، (190)

و

يقيناً پروردگارت همان تواناى شكست ناپذير و مهربان است. (191)

و بى ترديد اين قرآن، نازل شده پروردگار جهانيان است، (192)

كه روح الامين آن را نازل كرده است، (193)

بر قلب تو، تا از بيم دهندگان باشى، (194)

به زبان عربى روشن و گويا (195)

و بى ترديد [خبر] اين [قرآن] در كتاب هاى پيشينيان است. (196)

آيا آگاهى دانشمندان بنى اسرائيل به خبر قرآن [در كتاب هاى پيشينيان] براى مشركان نشانه اى [بر حقّانيّت قرآن و صدق نبوّت تو] نيست؟! (197)

و اگر آن را بر برخى از غير عرب ها نازل كرده بوديم، (198)

و او آن را بر عرب ها مى خواند، باز هم به آن ايمان نمى آوردند!! (199)

اين گونه [كه آن را به زبان عربى روشن و گويا نازل كرديم] در دل هاى مجرمان درآورديم [كه آن را بفهمند و به آن ايمان آورند،] (200)

[ولى اين بيمار دلان لجوج] به آن ايمان نمى آورند تا آن عذاب دردناك را ببينند، (201)

كه ناگهان در حالى كه بى خبرند به سراغشان آيد، (202)

پس [در آن موقعيت بسيار سخت] گويند: آيا ما مهلت مى يابيم؟ (203)

آيا به آمدن عذاب ما شتاب مى كنند؟ (204)

پس خبر ده اگر ما آنان را ساليانى بهره مندى و برخوردارى دهيم، (205)

سپس آن عذابى كه به آن تهديد مى شدند، به سراغشان آيد. (206)

آنچه را [چند سال] همواره از آن برخوردارى مى يافتند [عذاب را] از آنان دفعنخواهد كرد، (207)

و [مردم] هيچ شهرى را نابود نكرديم مگر آنكه بيم دهندگانى براى آنان بود، (208)

براى اندرز دادن و اتمام حجت؛ و ما هرگز ستمكار نبوده ايم [كه مردمى را بدون فرستادن پيامبر نابود كنيم.] (209)

قرآن

را شيطان ها نازل نكرده اند، (210)

و [نزول قرآن] سزاوار آنان نيست، و قدرت [وحى كردن چنين كتابى را] ندارند، (211)

بى ترديد آنان از شنيدن [وحى الهى و اخبار ملكوتى] محروم و بركنارند. (212)

پس با خدا معبودى ديگر را مپرست، كه از عذاب شدگان خواهى شد. (213)

و خويشان نزديكت را [از عاقبت اعمال زشت] هشدار ده، (214)

و پر و بال [فروتنى و تواضع] خود را براى مؤمنانى كه از تو پيروى مى كنند بگستر، (215)

پس اگر تو را نافرمانى كردند بگو: من از آنچه انجام مى دهيد، بيزارم؛ (216)

و بر تواناى شكست ناپذير مهربان توكل كن، (217)

هم او كه تو را هنگامى كه [براى عبادت] مى ايستى، مى بيند، (218)

و گردش و حركت تو را در ميان سجده كنندگان [مشاهده مى كند،] (219)

يقيناً او شنوا و داناست. (220)

آيا شما را خبر دهم كه شيطان ها بر چه كسانى نازل مى شوند؟ (221)

بر هر دروغ پرداز گنه پيشه اى نازل مى شوند، (222)

كه گوش [بر القائات و اغواگرى هاى شيطان] مى سپرند، و بيشتر شيطان ها دروغگويند، (223)

و [پيامبر، شاعر و خيال پرداز نيست، چون] شاعران [خيال پرداز] را [كه حقايق را هجو مى كنند، و با مطالب بى اساس به واقعيات مى تازند] گمراهان، پيروى مى كنند. (224)

آيا ندانسته اى كه آنان در هر وادى [باطلى خيال پردازانه] حيران و سرگردانند؟ (225)

و مطالبى مى گويند كه خود عمل نمى كنند، (226)

مگر آنان كه ايمان آورده و كارهاى شايسته انجام داده اند و خدا را بسيار ياد كردند و پس از آنكه [با شعرهاى باطل دشمنان، هجويّات مشركان و ياوه هاى كافران] مورد ستم قرار گرفتند [با شعرهاى توحيدى و اصيل و استوار خود] به

انتقام گرفتن [از دشمن و دفاع از خويش] برخاستند، و كسانى كه ستم كرده اند، به زودى خواهند دانست كه به چه بازگشت گاهى باز خواهند گشت؟! (227)

تكذيب كنند (12)

و از كفر آنها دلتنگ شوم و عقده زبانم به هدايت آنان باز نگردد پس لطفى كن و هارون برادرم را نيز با من به رسالت بفرست (13)

و بر من از اين قوم قبطى گناهى است كه ميترسم بدان گناهم قبطيان به قتل رسانند (14)

خدا به موسى فرمود هرگز مترس و با برادرت هارون بدين معجزات و آيات من به سوى آنان برويد كه من همه جا با شما هستم و گفتار شما را ميشنوم (15)

هر دو به اتفاق به جانب فرعون رويد و بگوئيد كه ما دو رسول پروردگار جهانيم (16)

زمده ايم كه طايفه بنى اسرائيل را با ما از مصر به فلسطين بفرستى و امرشان به ما واگذارى (17)

فرعون موسى را شناخته و گفت تو نه آن كودكى كه ما پرورديم و سالها عمرت در نزد ما گذشت؟ (18)

و آن فعل زشت قتل نفس از تو سر زد و به خدائى ما كافر بودى؟ (19)

موسى در پاسخ فرعون گفت آرى من چنين فعلى را مرتكب شدم ولى نه بر عمد بلكه در آن هنگام من براى نجات سبطيان از ظلم قبطيان به وادى حيرت سرگردان و از گمشدگان ديار شما بودم و كارى به قصد نجات مظلومى كردم به قتل خطائى منتهى شد (20)

و آنگاه از ترس شما گريختم تا آنكه خداى من مرا علم و حكمت عطا فرمود و از پيغمبران خود قرار داد (21)

و بازگو اين كه طايفه بنى اسرائيل را بنده خود كرده اى اين هم نعمتى است كه منت آن بر من مينهى؟ (22)

باز فرعون به

موسى گفت رب العالمين كيست كه تو رسول آن هستى؟ (23)

موسى جواب داد رب العالمين خداى آسمانها و زمين است و آنچه ما بين آنهاست اگربه يقين باور داريد (24)

فرعون عاجز از جواب به مغلطه پرداخت و روى به درباريانش كرد و گفت آيا نمى شنويد كه اين مرد چه دعوى بى دليل ميكند (25)

موسى باز در مقام اثبات به بيان ديگر گفت رب العالمين همان خدائيست كه شما و پدران پيشين شما را از عدم بيافريده (26)

باز فرعون در مقام تشنيع و تمسخر موسى برآمد و گفت اى مردم اين رسولى كه به سوى شما به رسالت آمده سخت ديوانه است (27)

باز موسى به تمسخر خصم اعتنار نكرده و در مقام اثبات به بيان ديگر گفت رب العالمين همان آفريننده مشرق و مغرب و روز و شب است و هر چه بين اينها موجود است اگر شما در قدرت حق تعقل كنيد (28)

باز فرعون كه از جواب عاجز ماند به تهديد پرداخت و گفت اگر غير من خدائى را بپرستى البته تو را به زندان خواهم كشيد (29)

موسى باز به ملايمت پاسخ داد اگر هم حجت و معجزى بر صدق دعوى خود بر تو آرم؟ بازم به زندان كشى؟ (30)

فرعون گفت آن معجزه چيست بيار اگر راست ميگوئى؟ (31)

در آن موقع موسى عصاى خود بيفكند كه ناگاه اژدهاهائى عظيم پديدار گشت (32)

و نيز دست از گريبان بيرون آورد كه ناگاه خورشيدى تابان به چشم بينندگان آشكار گرديد (33)

فرعون با ديدن اين دو معجز بزرگ رو به درباريانش كرد و گفت اين مرد ساحرى

بسيار ماهر و داناست (34)

كه ميخواهد بدين سحر و شعبده ها شما مردم مصر را از كشور خود آواره كند (35)

آنها به فرعون گفتند از او و برادرش مهلت خواه و از شهرها به معارضه او ساحران را جمع آورد (36)

تا ساحران ماهر زبردست بر دفع او همه نزدت حاضر شوند (37)

اين سخن را پذيرفت و ساحران را جمع آورد آنگاه ساحران را بر حسب وعده با موسى به روز معين حاضر ساخت (38)

و چون سحره را بر موسى غالب ميدانستند مردم شهر را گفتند چه بهتر كه همه در آن روز جمع باشيد تا واقعه را مشاهده كنيد (39)

باشد كه ما هم اگر ساحران غالب شدند از سحره فرعون پيروى كنيم (40)

و چون ساحران حضور فرعون آمدند با وى گفتند آيا اگر بر موسى غالب آئيم اجر بزرگى در مقابل اين خدمت خواهيم داشت؟ (41)

فرعون گفت آرى البته علاوه بر اجر خدمت از مقربان درگاهم نيز خواهيد شد (42)

چون ساحران به معارضه حاضر شدند موسى به آنها گفت ما پيش دستى را به دشمن دهيم اينك شما بساط سحر خود هر چه ميخواهيد به كار اندازيد (43)

ساحران هم چوبها و رسن و طنابهاى سحر خود را بيفكندند و به عزت فرعون قسم ياد كردند كه بر موسى البته غالب خواهيم شد (44)

در آن حال موسى عصاى خود را بيفكند كه ناگاه اژدهائى عظيم شد و همه وسائل سحرانگيزى ساحران را به كام فرو برد (45)

ساحران كه اين معجزه بديدند و قطعا دانستند سحر نيست پيش موسى به سجده افتادند (46)

و گفتند

ما به خداى عالم ايمان آورديم (47)

پروردگار موسى و هارون (48)

فرعون به ساحران گفت چرا بى اجازه من ايمان به موسى آورديد همانا معلوم است كه اين استاد بزرگ شما است كه شما را ساحرى آموخته به زودى كيفر خود را خواهيد ديد دست و پاى شما را به اختلاف دو طرف چپ و راست قطع ميكنم آنگاه همه رابدار ميكشم (49)

ساحران گفتند از اين دار و قتل به ما هيچ زيانى نخواهد رسيد چون بعد از مرگبه سوى خدا بازميگرديم (50)

و از خدا اميد آن داريم چون اول ما به او ايمان آورديم كه به لطف خويش از گناهان ما درگذرد (51)

و به موسى وحى كرديم كه بندگان مرا شبانه از شهر مصر بيرون بر تا شما را فرعونيان تعقيب كنند و به دريا غرق شوند (52)

آنگاه فرعون كه از رفتن چندين هزار بنى اسرائيل از مصر اطلاع يافت ترسيد و رسول براى جمع آورى لشكر به شهرها فرستاد (53)

و براى تبليغات به آنها مى گفتند كه همانا از طايفه بنى اسرائيل جز عده قليلى باقى نيست (54)

و ما سپاهى بى شمار و از دست آنها خشمناكيم (55)

و نيز ما لشكرى همه نيرومند و مسلح به اسلحه كامليم (56)

با وجود اين همه دعوى ها ما آنها را از باغهاى مصفا با نهرهاى آب روان از مصر بيرون كرديم و به درياى هلاك افكنديم (57)

و از گنجها و ثروتها و مقامات عاليه رياست محروم ساختيم (58)

و قوم ضعيف بنى اسرائيل را وارث آن شهر و ديارها و ثروت و مقامها گردانيديم (59)

صبحگاهى

كه فرعونيان موسى و بنى اسرائيل را تعقيب كردند (60)

چون دو لشكر روبرو شدند و اصحاب موسى بيم كرده گفتند اينك به دست فرعونيان سخت هلاك ميشويم (61)

موسى گفت هرگز مترسيد كه خدا با من است و مرا به حفظ از دشمن يقين راهنمائى خواهد كرد (62)

پس ما به موسى وحى كرديم كه عصاى خود را به درياى نيل آن چون زد دريا شكافت و آب هر قطعه دريا مانند كوهى بزرگ بر روى هم قرار گرفت و راه عبور در دريا براى موسى و قومش باز شد (63)

و ديگران يعنى فرعونيان را از پى بنى اسرائيل به دريا آورديم (64)

آنجا موسى و كليه همراهانش را از دريا بيرون آورده و به ساحل سلامت رسانيديم (65)

آنگاه قوم ديگر همه را به دريا غرق كرديم (66)

همانا اين هلاك فرعونيان آيت بزرگى براى عبرت و موعظه مردم بود ليكن اكثر خلق از فرط جهل و غفلت به آيات حق ايمان نمى آورند (67)

و همانا خداى تو خداى بسيار مقتدر و مهربانست (68)

اى رسول حكايت ابراهيم را بر امت بيان كن (69)

هنگامى كه براى ابطال شرك و دعوت به توحيد با پدر يعنى عمو زيرا پدران پيغمبران همه موحدند و با قومش گفت شما چه معبودى را ميپرستيد؟ (70)

جواب دادند كه ما بتهائى را مى پرستيم كه ما ثابت بر پرستش آنها بوده و هستيم (71)

ابراهيم گفت آيا هرگاه اين بتهاى جماد را بخوانيد سخن شما را ميشنوند؟ (72)

يا به حال شما هيچ سود و زيانى توانند داشت؟ (73)

آنها در جواب ابراهيم گفتند ما

پدران خود را بر پرستش اين بتان يافته ايم و هر چند جماد بى اثرى باشند ميپرستيم (74)

ابراهيم باز به آنها گفت آيا ميدانيد كه اين بتهائى كه شما مردم اينك ميپرستيد (75)

و پدران شما از قديم ميپرستيدند (76)

من با پرستش همه اينها جز خداى يكتاى عالم مخالف و با تمام بت و بتگر و بت پرستان جهان دشمنم (77)

و ميپرستم همان خدائى كه مرا بيافريد و به لطف خود به راه راستم هدايت مى فرمايد (78)

همان خدائى كه چون گرسنه شوم به كرم خود مرا غذا ميدهد و چون تشنه شوم سيراب ميگرداند (79)

همان خدائى كه چون بيمار شوم مرا شفا ميدهد (80)

همان خدائى كه مرا از حيات چند روزه دنيا ميميراند و سپس به حيات ابدى آخرتزنده ميگرداند (81)

همان خدائى كه چشم اميد دارم كه روز جزا گناهم را بيامرزد (82)

آنگاه ابراهيم رو بدرگاه خدا كرده عرض كرد بارالها مرا بر اين مشركان فرمانروائى ده و به رسل و بندگان صالح خود ملحق ساز (83)

و نامم بر زبان اقوام آتيه نيكو و سخنم دلپذير گردان (84)

و مرا از وارثان بهشت پرنعمت قرار ده (85)

و از پدرم يعنى عمويم به لطف خود درگذر و او را هدايت فرما كه وى سخت از گمراهانست (86)

و بار پروردگارا روزى كه خلق را از قبرها برانگيزى در آن روز مرا رسوا و هلاك مگردان (87)

آن روزى كه مال و فرزندان هيچ به حال انسان سود نبخشد (88)

و تنها آن كس سود برد كه با دل با اخلاص پاك از شرك و ريب

و ريا به درگاه خدا آيد (89)

و آن روز بهشت را به اهل تقوى نزديك سازند (90)

و دوزخ را بر گمراهان پديدار گردانند (91)

و آن روز به كافران گفته شود بتهائى كه پرستش مى كرديد به كجا شدند (92)

آنان را كه خدا را رها كرده و به جاى او به خدائى برگرفتيد آيا ميتوانند به شما اينك يارى كرده يا از جانب شما دفاع كنند هرگز كارى از غير خدا برنيايد (93)

در آن حال كافران و معبودان باطلشان هم برو در آتش دوزخ افتند (94)

و با تمام سپاه شيطان به جهنم درآيند (95)

و در دوزخ به مجادله و خصومت با يكديگر گويند (96)

به خدا قسم كه ما در گمراهى بسيار آشكارى بوديم (97)

كه شما بتها را مانند خداى عالميان پرستش ميكرديم (98)

و ما را گمراه نكردند جز قوم تبه كار و مدعيان باطل خودپرست بد انيش (99)

كه در اين روز سخت نه شفيعى داريم (100)

و نه يك دوستى كه از ما حمايتى كند (101)

اى كاش كه بار ديگر به دنيا بازميگشتيم تا به خداى يگانه ايمان مى آورديم و از اين مدعيان باطل و بت و بتگرهاى بدانديش بيزارى ميجستيم (102)

همانا در اين ندامت گمراهان آيت و عبرت ديگران است وليك اكثر مردم باز ايمان نمى آورند (103)

و همانا خداى تو خداى بسيار مقتدر و مهربانست (104)

قوم نوح هم كافر شده و پيغمبران خدا را تكذيب كردند (105)

هنگامى كه مهربان برادرشان نوح آنها را گفت آيا هنوز خداترس و متقى نميشويد؟ و از كفر و عصيان اعراض نميكنيد؟

(106)

من براى شما بسيار رسول امين و خيرخواهى مشفق هستم (107)

پند مرا بشنويد و از خدا بترسيد و راه طاعت وى پيش گيريد (108)

و من اجرى از شما براى رسالت نميخواهم و چشم پاداش جز به خداى عالم ندارم (109)

پند بى غرض مرا بشنويد و از خدا بترسيد و راه طاعت وى پيش گيريد (110)

قوم نوح از كبر و خودپرستى پاسخ دادند كه ما چگونه به تو ايمان آوريم در صورتى كه پيروانت معدودى مردم خوار و فرومايه اند (111)

نوح گفت مرا چكار كه افعال و احوال پيروانم را بدانم كه از طبقه عالى يا دانى است (112)

اگر شعور و معرفتى داريد بدانيد كه حساب كار آنها بر كسى جز خدا نخواهد بود (113)

و مرا نرسد كه مومنان به حق را هر چند فقير باشند از خود برانم (114)

من جز آنكه مردم را اندرز كنم و از خدا بترسانم و از ثواب و عقاب اعمالشان آگاه گردانم وظيفه اى ندارم (115)

باز قوم نوح به سركشى و لجاجت برخاستند و گفتند اگر ترك اين سخنان نگوئى تو را سخت سنگسار ميكنيم (116)

نوح گفت پروردگارا، قوم سخت مرا تكذيب كردند (117)

بارالها بين من و قوم حكم فرما و به ما گشايشى عطا كن و من و مومنانى كه با من همراهند از شر قوم نجات ده (118)

ما هم دعاى نوح را اجابت كرديم و او را با همه آنان كه در آن كشتى نجات درآمدند به ساحل سلامت رسانديم (119)

و باقى آن قوم سركش همه را به دريا غرق كرديم (120)

همانا در

نجات مومنان و هلاك كافران قوم نوح آيت عبرتى است و ليكن باز هم اكثر مردم ايمان نمى آورند (121)

و همانا خداى تو خداى بسيار مقتدر و مهربانست (122)

قوم عاد نيز رسولان خدا را تكذيب كردند (123)

هنگامى كه رسول آنها هود با مهر برادرى به آنها گفت آيا با آنكه هلاك اهل كفر و عصيان پيش از خود را ديديد هنوز متقى و خداترس نميشويد؟ (124)

من براى شما بسيار پيغمبرى خيرخواه و امينم (125)

پند من بشنويد و از خدا بترسيد و راه اطاعت وى پيش گيريد (126)

و من از شما اجرى براى رسالت نميخواهم و چشم پاداش جز به خداى عالم ندارم (127)

آيا بنا ميكنيد بهر سرزمين مرتفع عمارت و كاخ براى آنكه به بازى عالم سرگرم شويد؟ و از ياد خدا غافل مانيد؟ (128)

و عمارتهاى محكم بنا ميكنيد به اميد آنكه در آن عمارات مرگ به شما دست نيابد و عمر ابد كنيد؟ (129)

و چون به ظلم و بيداد خلق دست گشائيد كمال قساوت و خشم كار بنديد (130)

از خدا بترسيد و مرا كه رسول حقم اطاعت كنيد (131)

بترسيد از آن خدائى كه شما را به آنچه خود ميداند مدد و قوت بخشيد (132)

مدد بخشيد به خلق چهارپايان و فرزندان براى شما تا بر اسب با جوانان و خويشان خود برنشينيد و نيرومند گرديد (133)

و نيز مدد بخشيد به شما به ايجاد باغها و چشمه هاى آب كه در آن تفريح كنيد (134)

بارى از خدا بترسيد و ترك عصيان او كنيد كه همانا من از عذاب روز بزرگ قيامت بر

شما مى ترسم (135)

قوم نادان پس از اين مواعظ در پاسخ هود (ع) گفتند تو اين همه وعظ و نصيحتكنى يا هيچ نكنى به حال ما يكسانست (136)

اين مسئله حيات و موت كار طبيعت و خوى جهان و سرنوشت همه پيشينيانست (137)

و ما پس از مرگ ديگر زنده نميشويم و هرگز قيامت و ثواب و عقابى نخواهيم داشت (138)

الغرض رسول حق را تكذيب كردند ما هم آنان را هلاك گردانيديم و بيشتر آنها ايمانبه خدا نياوردند (139)

و همانا خداى تو بسيار مقتدر و مهربانست (140)

قوم ثمود نيز رسول خداى را تكذيب كردند (141)

هنگامى كه پيغمبر و برادر مهربان آنها صالح به ايشان گفت آيا باز هم متقى و خدا ترس نميشويد؟ (142)

من براى شما پيغمبر بسيار امين و خير خواهم (143)

پند من بشنويد و از خدا بترسيد و راه طاعت پيش گيريد (144)

من اجرى از شما براى رسالت نميخواهم و چشم پاداش جز به خداى عالم ندارم (145)

آيا تصور ميكنيد كه تا ابد ايمن از مرگ در اين ناز و نعمت دنيا خواهيد ماند؟ (146)

گمان داريد در اين باغهاى با صفا و چشمه هاى آب گوارا و مزارع كشتزار و نخل و آن شكوفه هاى زيبايش هميشه زنده ايد (147)

و خيال ميكنيد دائم در اين عماراتى كه در كوهستان و ييلاقات با كمال دقت بناكرده ايد به آسايش تعيش ميكنيد؟ (148)

البته چنين نيست و مرگ شما را در پيش است پس پند من بشنويد و از خدا بترسيد و راه طاعت پيش گيريد (149)

خداترس باشيد و مرا كه رسول اويم

اطاعت كنيد (150)

و از رفتار روساى مسرف و ستمگر پيروى نكنيد (151)

كه آن مردم در زمين همه گونه فساد ميكنند و هيچگونه به اصلاح حال خلق نميپردازند (152)

قوم صالح گفتند به يقين تو را سحر كرده اند كه دعوى نبوت ميكنى (153)

و گرنه تو هم مثل ما بشرى بيش نيستى اگر راست ميگوئى و پيغمبر خدائى معجزى بياور (154)

صالح كه از او تقاضاى معجزه كردند گفت اين ناقه معجزه من است آب نهر را روزى ناقه بنوشد و روزى شما بنوشيد و روز نوبت ناقه شما به جاى آب از شير ناقه بهره مند شويد (155)

و هرگز سو، قصدى بر ناقه مكنيد كه اگر ناقه را كشتيد به روز سخت عذاب گرفتار خواهيد شد (156)

قوم صالح سخن نشنيدند و ناقه را پى كردند و صبحگاه از كار خود پشيمان شدند (157)

آنگاه به عذاب موعود گرفتار شدند و هلاك گرديدند همانا در هلاك اين قوم آيتعبرت براى ديگران بود و ليكن اكثر مردم باز ايمان به خدا نياوردند (158)

و همانا خداى تو بسيار مقتدر و مهربانست (159)

قوم لوط نيز پيغمبران خود را تكذيب كردند (160)

هنگامى كه پيغمبر مهربان آنها لوط در مقام نصيحت گفت آيا با آنكه شما هلاكتاهل كفر و عصيان پيشين را به چشم خود ديديد باز هم خدا ترس و پرهيزكار نميشويد؟ (161)

پند من بشنويد كه من براى شما پيغمبرى بسيار امين و خيرخواهم (162)

از خدا بترسيد و راه طاعت وى پيش گيريد (163)

و من از شما اجرى براى رسالت خود نمى خواهم و چشم پاداش جز به خداى

عالم ندارم (164)

آيا عمل زشت منكر را با مردان انجام مى دهيد؟ (165)

و آنان را كه خدا همسر شما و براى تمتع و مقاربت آفريده رها ميكنيد آرى شما بسيار مردم متعدى نابكارى هستيد (166)

قوم در جواب لوط گفتند اگر از اين پس دست از اين نهى و منع برندارى تو را ازشهر بيرون خواهيم كرد (167)

لوب باز گفت من خود هم اگر منع شما نتوانم دشمن اين كار زشت شما و بيزار از آن خواهم بود (168)

آنگاه در دعا به خدا روى آورد كه بار الها من و اهل بيتم را از عقاب اين عملزشت قوم نجات بخش (169)

ما هم دعاى او را به اجابت رسانيديم و او را با همه اهل بيتش نجات داديم (170)

جز پيرزنى كه در اهل عذاب باقى ماند و به كيفر كفر با قوم هلاك گرديد (171)

آنگاه جز اهل بيت لوط همه را به خاك هلاك نشانيديم (172)

و آنها را به سنگباران عذاب كه باران بسيار سختى بر سر بدكارانست هلاك ساختيم (173)

و در اين هلاك قوم لوط نيز آيت عبرت بزرگى براى ديگران بود ليكن اكثر مردمباز ايمان به خدا نياوردند (174)

و همانا خداى تو بسيار مقتدر و مهربانست (175)

باز اصحاب ايكه يعنى امت شعيب هم پيغمبران خود را تكذيب كردند (176)

هنگامى كه رسولشان شعيب در مقام نصيحت به آنها گفت آيا شما با آنكه هلاك اهل شقاوت را به چشم ديديد باز هم خداترس و پرهيزكار نخواهيد شد؟ (177)

پند من بشنويد كه من براى شما رسولى بسيار امين و خيرخواهم (178)

از خدا

بترسيد و راه طاعت وى پيش گيريد (179)

و من از شما هرگز اجر رسالت نميخواهم و جز از خداى عالم به كسى چشم پاداش ندارم (180)

اى مردم آنچه مى فروشيد سنگ تمام بدهيد و از كم فروشى و گران فروشى كه آنهم نوعى كم فروشى است كناره گيريد (181)

اجناس را با ميزان صحيح و ترازوى درست بسنجيد (182)

و آنچه به مردم مى فروشيد تمام بدهيد از وزن و پيمان كم نگذاريد و در زمين به ظلم و فسادكارى برنخيزيد (183)

و از خدائى كه شما و همه طبايع پيشينيان را آفريده بترسيد و خلاف امر او مكنيد (184)

قوم شعيب پاسخ او گفتند تو را بى شك به سحر و شعبده مفتون كرده اند (185)

و تو جز آنكه بشرى هستى مانند ما هيچگونه مزيتى بر ديگران ندارى و ما تو را در دعوت نبوت دروغگو مى پنداريم (186)

اگر راست ميگوئى و پيغمبر خدائى قطعه اى از آسمان را بر سر ما فرود آور تا تصديق تو كنيم (187)

شعيب گفت خدا بهتر بر صدق دعوى من و كذب قول و زشتى افعال شما آگاهست (188)

باز او را تكذيب كردند و به عذاب سخت روز سايه بان يعنى روزى كه مردم از شدت گرما به سايه بانى پناه مى بردند و باز از گرمى هلاك ميشدند گرفتار كرديم كه عذاب آن روز بسيار سخت بود (189)

و درين هلاك قوم شعيب نيز آيت بزرگى براى ديگران بود و ليكن اكثر مردم باز ايمان نياوردند (190)

و همانا خداى تو بسيار مقتدر و مهربانست (191)

و اين قرآن به حقيقت

از جانب خدا نازل شده (192)

جبرئيل روح الامين فرشته بزرگ خدا نازل گردانيد (193)

و آن را بر قلب تو فرود آورده تا به حكمت و اندرزهاى آن خلق را متذكر ساخته و از عقاب خدا بترسانى (194)

و به راه خدا مردم را به زبان عربى فصيح هدايت كنى (195)

و ذكر عظمت اين قرآن در كتب انبياء پيشين مسطور است (196)

آيا اين خود آيت و برهان روشنى بر كافران نيست كه علماء بنى اسرائيل از كتب انبياء سلف بر اين قرآن آگاهند؟ (197)

و اگر ما اين كتاب عربى را بر بعض مردم عجم نازل مى گردانيديم (198)

و رسول به زبان تازى بر عجمها قرائت ميكرد آنان ايمان نمى آوردند به اين عذر كه قرآن چون به زبان ما نيست ما فهم آن نكرده و اعجاز آن را درك نميكنيم اماشما قوم عرب با چه عذر ايمان نمى آوريد (199)

ما اين قرآن را چنين در دل تبه كاران گذرانديم و بر آنها به اين كتاب تمامحجت كرديم (200)

كه تا مشاهده عذاب دردناك نكنند به اين قرآن ايمان نمى آورند (201)

پس به ناگاه وقت عذاب و ساعت قيامت كه سخت از آن غافل بودند به آنها فرا رسد (202)

و آن كافران از شدت عقوبت التماس كنند و گويند آيا بر ما مهلتى منپور ميشود؟ تا زمانى از عذاب بياسائيم (203)

آيا اكنون كه هنگام عذابشان نيست از تمسخر انتقام ما را به تعجيل ميطلبند (204)

اى رسول ما، چه خواهى ديد اگر ما چند سالى آنها يعنى بنى اميه و هر ظالمى را در دنيا متنعم سازيم

(205)

سپس به عذابى كه بر آنان وعده شده يكسر هلاك شوند (206)

و بهره اى كه از مال دنيا داشتند هيچ آنها را از عذاب نرهاند (207)

و ما اهل هيچ ديارى را تا رسولى به هدايت و اتمام حجت بر آنها نفرستاديم هلاك نكرديم (208)

اين هلاك بدان پند و موعظه است براى خوبان و ما هرگز به كسى ستم نكرديم (209)

اين قرآن را شياطين نياوردند بلكه جبرئيل امين فرشته خدا نازل ساخته (210)

و نه هرگز اينگونه سخنان از شياطين شايسته است و نه قدرت بر نزول آن دارند (211)

كه البته آنها از استماع وحى الهى معزولند و از درك اسرار غيبى محروم (212)

پس تو اى رسول جز خداى يكتا احدى را معبود مخوان و گرنه از اهل عذاب خواهى شد (213)

نخست خويشان نزديك را از خدا بترسان (214)

آنگاه پر و بال مرحمت بر تمام پيروان با ايمانت به تواضع بگستران (215)

و هرگاه قوم فرمانت را مخالفت كردند به آنها بگو من خود از كردار بد شما بيزارم (216)

و توكل بر آن خداى مقتدر مهربان كن (217)

آن خدائى كه چون از شوقش به نماز برخيزى تو را مينگرد و حال تو را مشاهده مى كند (218)

و به انتقال تو در اهل سجود و به دوران تحولت از اصلاب شامخه به ارحام مطهره به همه آگاهست (219)

كه او خداى شنوا و دانا به گفتار و كردار خلق است (220)

بگو به كافران كه مى خواهيد من شما را آگاه سازم كه شياطين بر چه كسان نازل ميشوند (221)

شياطين بر هر شخص بسيار

دروغگوى بدكار نازل ميشوند (222)

گوش فرا ميدهند تا حرف مومنان و قواى قدسى را ربوده و به اتباع خود برسانند و اكثر دروغ ميگويند و اندك راست آنها هم براى شبهه كارى و فساد و فتنه انگيزيست (223)

و شاعران ياوه سراى كفار مانند عالمان بى عمل و مدعيان باطل را مردم جاهل گمراه پيروى كنند (224)

آيا ننگرى كه آنها خود به هر وادى حيرت سرگشته اند (225)

و آنها بسيار سخنان ميگويند كه يكى را عمل نمى كنند (226)

مگر آن شاعران كه اهل ايمان و نيكوكار بوده و ياد خدا بسيار كردند و براى انتقام از هچوى و ستمى كه در حق آنها و ساير مومنان شده به نظم سخن و طبع شعر از حق يارى خواستند و به شمشير زبان با دشمنان دين جهاد كردند آنان را مومنان پيروى خواهند كرد و آنان كه ظلم و ستم در حق آل رسول (ص) و اهل ايمان كردندبه زودى خواهند دانست كه به چه كيفر گاهى و دوزخ انتقامى بازگشت مى كنند (227)

را كه به مسخره مى گرفتند به آنان خواهد رسيد. (6)

آيا به زمين نگاه نكردند كه از هر نوع (روييدنى) نيكو چقدر رويانديم؟ اين است آيات كتاب روشنگر. (7)

قطعا در اين (آفرينش نيكو) عبرت و نشانه اى است، ولى بيشترشان ايمان آورنده نيستند. (8)

و به راستى پروردگار تو همان نفوذ ناپذير مهربان است. (9)

و (يادكن) زمانى كه پروردگارت موسى را ندا داد كه به سوى قوم ستمكار برو. (10)

قوم فرعون؛ آيا پروا نمى كنند.!؟ (11)

(موسى) گفت: پروردگارا! مى ترسم مراتكذيب كنند. (12)

و سينه ام تنگ مى گردد و زبانم باز نمى شود، پس هارون را (نيز) رسالت بده (تا مرا يارى كند). (13)

و آنان بر (گردن) من (ادّعاى) گناهى دارند، پس مى ترسم مرا بكشند (و اين رسالت به پايان نرسد). (14)

خداوند فرمود: چنين نيست، پس (تو و هارون) همراه با معجزات ما حركت كنيد كه ما با شما و شنونده (گفتگوهايتان) هستيم. (15)

به سراغ فرعون برويد و بگوييد: ما فرستاده ى پروردگار جهانيانيم. (16)

بنى اسرائيل را (آزاد كن و) همراه با ما بفرست. (17)

(فرعون) گفت: آيا ما تو را در كودكى نپرورديم و ساليانى از عمرت را در نزد ما نماندى.؟ (18)

و با اين حال انجام دادى آن كارى را كه انجام دادى (و يكى از افراد ما را با مشت كشتى)، در حالى كه تو از ناسپاسانى. (19)

(موسى) گفت: آن (قتل) را زمانى انجام دادم كه از سرگشتگان بودم. (20)

و چون از شما ترسيدم از نزد شما گريختم، سپس پروردگارم به من حكمت (و دانش) بخشيد و مرا از پيامبران قرار داد. (21)

و (آيا) اين كه بنى اسرائيل

را بنده ى خود ساخته اى نعمتى است كه منّتش را بر من مى نهى؟ (چرا نبايد من در خانه ى پدرم رشد كنم؟). (22)

(فرعون) گفت: پروردگار جهانيان چيست.؟ (23)

(موسى) گفت: پروردگار آسمان ها و زمين و آنچه ميان آنهاست، اگر باور داريد. (24)

(فرعون) به اطرافيان خود گفت: آيا نمى شنويد (چه حرف هايى مى زند).؟ (25)

(بار ديگر موسى) گفت: او پروردگار شما و پروردگار نياكان شماست. (26)

(فرعون) گفت: قطعا پيامبرتان كه به سوى شما فرستاده شده، سخت ديوانه است. (27)

(موسى) گفت: (او) پروردگار مشرق و مغرب و آنچه ميان آن دو است مى باشد، اگر تعقّل كنيد. (28)

(فرعون) گفت: (اى موسى!) اگر معبودى غير از من برگزينى قطعا تو را از زندانيان قرار خواهم داد. (29)

(موسى) گفت: (حتّى) اگر نشانه ى آشكارى برايت بياورم (كه رسالت مرا اثبات كند).؟ (30)

(فرعون) گفت: اگر راست مى گويى آن نشانه را بياور. (31)

پس عصاى خود را بيفكند، پس ناگهان آن عصا اژدهايى آشكار شد. (32)

و دست خود را (از گريبانش) بيرون آورد، پس ناگهان آن دست براى تماشاگران سفيد و درخشان نمود. (33)

(فرعون) به اشرافيان اطرافش گفت: واقعا اين مرد، ساحرى كاردان است. (34)

او مى خواهد با سحرش شما را از سرزمينتان آواره كند، پس چه رأى و دستور مى دهيد؟ (35)

گفتند: به موسى و برادرش فرصت بده و در تمام شهرها افرادى را براى گردآورى (ساحران) اعزام كن. (36)

تا هر ساحر ماهرى را نزد تو بياورند. (37)

پس ساحران در موعد روزى معلوم، گردآورى شدند. (38)

و به مردم گفته شد: آيا شما نيز جمع مى شويد.؟ (39)

به اين اميد كه اگر

ساحران غالب شدند از آنان پيروى كنيم. (40)

پس همين كه ساحران (از شهرها به نزد فرعون) آمدند به او گفتند: آيا اگر ما پيروز شويم پاداشى داريم.؟ (41)

فرعون گفت: آرى، در اين صورت (علاوه بر پاداش) حتما شما از مقرّبان دربار خواهيد بود. (42)

(روز موعود فرا رسيد و همه ى ساحران جمع شدند،) موسى به آنان گفت: بيفكنيد آنچه را مى خواهيد بيفكنيد. (43)

پس (ساحران) ريسمان ها و عصاهاى خود را (به زمين) افكندند و گفتند: به عزّت فرعون سوگند كه قطعا ما پيروزيم. (44)

سپس موسى عصايش را افكند، پس ناگهان (اژدهايى شد و) هر چه را به نيرنگ ساخته بودند بلعيد. (45)

آنگاه ساحران بى اختيار به سجده درافتادند. (46)

گفتند: ما به پروردگار جهانيان ايمان آورديم. (47)

پروردگار موسى و هارون. (48)

فرعون (كه به خشم آمده بود) گفت: آيا قبل از آن كه به شما اجازه دهم به او ايمان آورديد؟ بى شك او بزرگ شماست كه به شما سحر آموخته است. پس به زودى كيفر خود را خواهيد دانست. حتما دست ها و پاهايتان را از چپ و راست قطع خواهم كرد، و همگى شما را به دار خواهم آويخت. (49)

ساحران گفتند: باكى نيست، ما به سوى پروردگار خود بازمى گرديم. (50)

ما اميد داريم كه پروردگارمان خطاهاى ما را ببخشد، چرا كه ما نخستين ايمان آورندگان هستيم. (51)

و به موسى وحى كرديم كه بندگان مرا شبانه (از مصر) كوچ ده، زيرا شما تعقيب خواهيد شد. (52)

پس فرعون (از اين حركت آگاه شد و) به شهرها مأمور فرستاد تا مردم را گرد آورند. (53)

(تبليغات فرعونيان درباره ى موسى

و يارانش اين بود:) همانا اينها گروهى اندكند. (54)

كه نسبت به ما خشم و نفرت دارند. (55)

ولى ما همگى آماده ى دفاع هستيم. (56)

لذا آنان را (به گمان تعقيب بنى اسرائيل)، از باغها و چشمه ها بيرون كرديم. (57)

و گنج ها و جايگاه نيكو (و قصرهاى مجلّل)، بيرون كرديم. (58)

(تدبير ما) اين چنين بود كه (بعد از غرق كردن فرعونيان،) بنى اسرائيل را وارث آنها قرار دهيم. (59)

پس هنگام طلوع خورشيد، سپاه فرعون به تعقيب آنان برخاستند. (60)

پس زمانى كه دو گروه همديگر را ديدند، ياران موسى گفتند: (ما به دام افتاديم و) آنان به ما دست خواهند يافت. (61)

موسى به آنان گفت: چنين نيست، قطعا پروردگارم با من است و مرا هدايت خواهد كرد. (62)

پس (به دنبال اين تلاقى،) به موسى وحى كرديم كه عصايت را به دريا بزن. دريا شكافت و هر پاره اى مثل كوهى بزرگ گرديد. (63)

آنگاه گروه ديگر (لشكر فرعون) را به آنجا نزديك كرديم. (64)

و موسى و هر كه را با او بود، همگى را (از دريا عبور و) نجات داديم. (65)

سپس گروه ديگر را غرق ساختيم. (66)

البتّه در اين ماجرا، (عبرت و) نشانه ى روشنى است و بيشتر آنان ايمان آورنده نبودند. (67)

و همانا پروردگارت شكست ناپذير و مهربان است. (68)

(اى پيامبر!) سرگذشت ابراهيم را بر مردم بخوان. (69)

آن گاه كه به پدرش (عمويش آذر) و قومش گفت: شما چه مى پرستيد.؟ (70)

گفتند: بت هايى را مى پرستيم كه همواره ملازم آنهاييم. (71)

ابراهيم گفت: آيا هر گاه آنها را مى خوانيد (يا دعا مى كنيد) سخن شما را مى شنوند.؟ (72)

يا به شما سود و زيانى مى رسانند.؟ (73)

بت پرستان گفتند: (نه) بلكه پدرانمان را يافتيم كه اين گونه (پرستش) مى كردند. (74)

ابراهيم گفت: آيا در آنچه مى پرستيد انديشه و نگاه (عميق) كرده ايد.؟ (75)

شما و پدران پيشين شما (دقّت كرده ايد).؟ (76)

البتّه اين بت ها دشمن من هستند (و من دشمن آنها)، مگر پروردگار جهانيان (كه محبوب من است). (77)

همان پروردگارى كه مرا آفريد و همو راهنماييم مى كند. (78)

او كه مرا (هنگام گرسنگى) طعام مى دهد و (هنگام تشنگى) سيرابم مى نمايد. (79)

و هر گاه بيمار شوم، همو مرا شفا مى بخشد. (80)

او كسى است كه مرامى ميراند، سپس زنده ام مى كند. (81)

او كسى است كه اميد دارم روز جزا خطاهاى مرا ببخشد. (82)

(ابراهيم در ادامه ى سخن خود گفت:) پروردگارا! به من حكمت و دانش مرحمت فرما و مرا به صالحان ملحق كن.! (83)

و در ميان آيندگان نام نيكى براى من قرار بده. (84)

و مرا از وارثان بهشت پر نعمت قرار ده. (85)

(ابراهيم در ادامه ى دعاهايش گفت:) پدرم را ببخش كه بى شك او از گمراهان است. (86)

و روزى كه همه مبعوث مى شوند، مرا خوار مگردان. (87)

روزى كه مال و فرزندان براى انسان نفعى ندارند. (88)

مگر كسى كه با روح و قلب پاك به سوى خدا آيد. (89)

و (آن روز) بهشت براى پرهيزكاران نزديك گردد. (90)

و آتش برافروخته براى گمراهان نمودار شود. (91)

و به آنان گفته شود: كجاست آنچه مى پرستيديد.؟ (92)

به جاى خداوند، آيا ياريتان مى كنند يا از خود دفاع توانند كرد.؟ (93)

پس همه ى معبودان و عابدان گمراه به دوزخ سرنگون شوند.

(94)

و لشكريان ابليس نيز همگى (به دوزخ افكنده شوند). (95)

و آنان در دوزخ در حالى كه با هم مشاجره مى كنند، (به معبودهاى خود). (96)

مى گويند: به خدا سوگند كه همانا ما در گمراهى آشكارى بوديم. (97)

چون شما (بت ها و معبودها) را با پروردگار جهانيان برابر مى دانستيم. (98)

و جز تبه كاران، ما را گمراه نكردند. (99)

در نتيجه (امروز) براى ما نه شفيعانى وجود دارد. (100)

و نه حتّى يك دوست صميمى. (101)

پس اگر براى ما بازگشتى (به دنيا) بود، از مؤمنان مى شديم. (102)

حقّا كه در اين (سرگذشت) درس عبرت و نشانه اى است، ولى بيشترشان ايمان آورنده نبودند. (103)

البتّه پروردگار تو همان تواناى مهربان است. (104)

قوم نوح، انبيا را تكذيب كردند. (105)

زمانى كه برادرشان نوح به آنان گفت: آيا (از خدا) پروا نمى كنيد.؟ (106)

همانا من براى شما پيامبرى امين هستم. (107)

پس، از خداوند پرواكنيد و اطاعتم نماييد. (108)

و من براى اين رسالت هيچ مزدى از شما درخواست نمى كنم، پاداش من جز بر پروردگار جهانيان نيست. (109)

پس نسبت به خداوند تقوا پيشه كنيد و (دستوراتم را) فرمان ببريد. (110)

آنان (به جاى ايمان آوردن) گفتند: آيا ما به تو ايمان بياوريم در حالى كه فرومايگان از تو پيروى كرده اند.؟ (111)

(نوح) گفت: من به عملكرد گذشته (كسانى كه شما اراذل مى خوانيد) آگاهى ندارم. (يا مرا با اعمال گذشته ى آنان كارى نيست). (112)

حساب آنان جز بر پروردگارم نيست، اگر شما درك كنيد. (113)

(امروز كه آنان ايمان آورده اند،) من طردكننده ى مؤمنان نيستم. (114)

من جز هشداردهنده اى روشن گر نيستم. (115)

مردم به نوح گفتند: اى

نوح! اگر (از دعوت خود) دست برندارى قطعا از سنگسار شدگان خواهى شد. (116)

نوح گفت: پروردگارا! همانا قوم من مرا تكذيب كردند. (117)

پس ميان من و آنان (داورى كن و) راه روشنى بگشا و مرا و هر كس از مؤمنان را كه با من است (از شرّ اين كفّار) نجات بده. (118)

پس ما نوح و هر كس از مؤمنان را كه در آن كشتى گرانبار، با او بود نجات داديم. (119)

سپس باقى ماندگان را غرق كرديم. (120)

البتّه در اين (ماجرا) نشانه ى بزرگى است، ولى اكثر مردم ايمان آورنده نيستند. (121)

و قطعا پروردگارت همان صاحب عزّت و مهربان است. (122)

قوم عاد (نيز همچون قوم نوح) انبيا را تكذيب كردند. (123)

آن گاه كه برادرشان هود به آنان گفت: آيا (از شرك و انحراف) پروا نمى كنيد.؟ (124)

همانا من براى شما پيامبرى امين هستم. (125)

پس از خدا پرواكنيد و مرا پيروى نماييد. (126)

و من براى رسالتم هيچ مزدى از شما نمى خواهم، (زيرا كه) مزد من فقط بر عهده ى پروردگار جهانيان است. (127)

(هود به مردم گفت:) آيا بر هر تپه اى بنا و قصرى بلند از روى هوا و هوس مى سازيد.؟ (128)

و كاخ هاى استوار مى گيريد، به اميد آنكه جاودانه بمانيد.؟ (129)

و هر گاه كسى را كيفر مى دهيد، همچون زورگويان كيفر مى دهيد.؟ (130)

پس، از خداوند پروا كنيد و مرا فرمان بريد. (131)

و از خداوندى كه مى دانيد چقدر كمكتان كرده پروا كنيد. (132)

او شما را با (بخشيدن) چهار پايان و فرزندان مدد كرده است. (133)

و باغها و چشمه سارها (به شما داده است. (134)

اگر

كفران كنيد) من بر شما ازعذاب روز بزرگ مى ترسم. (135)

(قوم عاد به حضرت هود) گفتند: پند دهى يا از پند دهندگان نباشى، براى ما برابر است (و ما تو را نمى پذيريم). (136)

اين (دعوت تو يا بت پرستى ما) جز شيوه پيشينيان نيست. (137)

و ما عذاب نخواهيم شد. (138)

پس هود را تكذيب كردند آنگاه ما آنان را هلاك كرديم. البتّه در اين (داستان) بى شك نشانه ى بزرگى است، (ولى) اكثر مردم ايمان آورنده نيستند. (139)

و همانا پروردگار تو، همان خداوند عزيز و مهربان است. (140)

قوم ثمود (نيز) پيامبران را تكذيب كردند. (141)

آنگاه كه برادرشان صالح به آنان گفت: آيا (از شرك و انحراف) پروا نمى كنيد.؟ (142)

من براى شما پيامبرى امين هستم. (143)

پس از خداوند پروا كنيد و از من اطاعت نماييد. (144)

و من بر اين رسالتم هيچ پاداشى از شما نمى خواهم. پاداش من جز بر پروردگار جهانيان نيست. (145)

آيا (فكر مى كنيد) شما در آنچه در اين دنيا داريد، در أمن و امان رها خواهيد شد.؟ (146)

در باغها و چشمه ها. (147)

و كشتزارها و نخل هايى كه شكوفه اش لطيف و بر هم نشسته است. (و هيچ مسئوليّت و بازگشتى نخواهيد داشت؟). (148)

و شما (ماهرانه) از كوه ها خانه هايى براى خوشگذرانى مى تراشيد. (149)

پس، از خدا پروا كنيد و مرا پيروى نماييد. (150)

و از اسراف كاران فرمان نبريد. (151)

آنان كه در زمين فساد مى كنند و اهل اصلاح نيستند. (152)

(قوم ثمود به جاى ايمان آوردن به صالح) گفتند: همانا تو از سحر شدگانى. (153)

تو جز بشرى مثل ما نيستى. پس اگر از راستگويانى، نشانه (و

معجزه)اى بياور. (154)

صالح (در پاسخ معجزه خواهى مردم) گفت: اين ماده شترى است (كه با اراده ى خداوند، از درون كوه خارج شد). براى اوست سهمى از آب (يك روز) و براى شما روز ديگرى معيّن شده است. (155)

و به آن آسيبى نرسانيد كه عذاب روز سهمگين، شما را فرامى گيرد. (156)

پس ناقه را كشتند، سپس از كرده ى خود پشيمان شدند. (157)

پس آنان را عذاب فرا گرفت. همانا در اين (ماجرا) قطعا نشانه و درس عبرتى است، و(لى) اكثر آنان ايمان آورنده نيستند. (158)

و البتّه پروردگار تو بى شك همان تواناى مهربان است. (159)

قوم لوط (نيز) انبيا را تكذيب كردند. (160)

زمانى كه برادرشان لوط به آنان گفت: آيا (از شرك و انحراف دورى، و از خدا) پروا نمى كنيد؟ همانا. (161)

من براى شما پيامبرى امين هستم. (162)

پس، از خداوند پروا كنيد و مرا اطاعت نماييد. (163)

و من در برابر رسالتم از شما مزدى درخواست نمى كنم. (زيرا) مزد من تنها بر پروردگار جهانيان است. (164)

آيا از ميان مردم جهان، شما به سراغ مردها مى رويد.؟ (165)

و همسرانتان را كه پروردگارتان براى شما آفريده رها مى كنيد؟ بلكه شما مردمى تجاوزكاريد. (166)

مردم (به جاى پند پذيرى) گفتند: اى لوط! اگر (از حرف هايت) دست برندارى، قطعا از تبعيد شدگان خواهى بود. (167)

لوط گفت: من مخالف شديد كردار شما هستم. (168)

پروردگارا! من و كسان مرا از (شرّ) آنچه انجام مى دهند رهايى بخش. (169)

پس (دعايش را مستجاب كرديم و) او و تمام خاندانش را نجات داديم. (170)

مگر پيرزنى (زن لوط) كه در ميان بازماندگان بود. (171)

سپس، ديگران

را ريشه كن كرديم. (172)

و بر سر آنان بارانى (از سنگ) فرو فرستاديم. پس چه بد است باران هشدار داده شدگان. (173)

البتّه در اين (ماجرا) نشانه اى (از قدرت الهى) است، لكن بيشتر مردم ايمان آورنده نيستند. (174)

همانا پروردگار تو همان تواناى مهربان است. (175)

اصحاب ايكه (نيز) پيامبران را تكذيب كردند. (176)

زمانى كه شعيب به آنان گفت: آيا از (شرك و انحراف) پروا نداريد.؟ (177)

همانا من براى شما پيامبرى امين هستم. (178)

پس، از خدا پروا كنيد و من را اطاعت كنيد. (179)

و من بر اين رسالتم هيچ پاداشى از شما درخواست نمى كنم. اجر من جز بر پروردگار جهانيان نيست. (180)

حقّ پيمانه را ادا كنيد و از كم فروشان نباشيد. (181)

و با ترازوى درست بسنجيد. (182)

و اجناس مردم را كم ندهيد و در زمين به فساد و تبه كارى نكوشيد. (183)

و از خدايى كه شما و اقوام پيشين را آفريده پروا كنيد. (184)

مردم (به جاى قبول دعوت شعيب) گفتند: تو قطعا از سحرشدگانى. (185)

و تو جز بشرى مثل ما نيستى، و ما تو را از دروغگويان مى پنداريم. (186)

پس اگر تو از راستگويانى، پاره هايى از آسمان را بر سر ما بيفكن.! (187)

(شعيب) گفت: پروردگار من به آنچه انجام مى دهيد آگاه تر است. (188)

پس شعيب را تكذيب كردند و عذاب روز ابر (آتشبار) آنان را فراگرفت. البتّه آن عذاب روز بزرگ و هولناكى است. (189)

بى شك در اين (ماجرا) نشانه اى (از قدرت الهى) است، ولى اكثر مردم ايمان آورنده نيستند. (190)

و البتّه پروردگارت همان تواناى مهربان است. (191)

و البتّه اين (قرآن) فرستاده

پروردگار جهانيان است. (192)

(كه جبرئيل) فرشته ى امين الهى آن را فرو آورده است. (193)

بر دل تو، تا از هشداردهندگان باشى. (194)

(اين قرآن) به زبان عربى روشن (نازل شده). (195)

و همانا (خبر) آن در كتابهاى (آسمانى) پيشين آمده است. (196)

آيا اين كه علماى بنى اسرائيل از آن (قرآن) اطلاع دارند، براى آنان (مشركان عرب) نشانه اى (بر صحّت آن) نيست.؟ (197)

(بر فرض) اگر ما قرآن را بر بعضى غير عربها نازل مى كرديم. (198)

پس او آن را برايشان مى خواند، عربها به آن ايمان نمى آوردند. (199)

ما اين گونه قرآن را (با بيانى رسا و روشن) در دلهاى گناهكاران عبور داديم. (200)

(ولى آنان) ايمان نمى آورند، مگر آنكه عذاب دردناك را مشاهده كنند. (201)

كه ناگهان و در حالى كه آگاه نباشند به سراغشان آيد. (202)

پس گويند: آيا به ما مهلتى (براى توبه و جبران) داده خواهد شد.؟ (203)

آيا نسبت به نزول عذاب ما عجله دارند (كه مى پرسند قهر خدا چه زمانى است).؟ (204)

آيا ديدى كه اگر سال ها هم آنان را (از نعمت هاى خود) برخوردار كنيم. (205)

آنگاه عذاب موعود به آنها خواهد رسيد. (206)

آنچه برخوردار بودند، در دفع عذاب به كارشان نيايد. (207)

و ما (مردم) هيچ منطقه اى را هلاك نكرديم، مگر آن كه بيم دهندگانى داشتند. (208)

تا مايه ى پند و عبرت باشد، و ما ستمكار نبوديم (كه بدون هشدار مجازات كنيم). (209)

و قرآن را شيطان ها نازل نكرده اند. (210)

نه سزاوار آنان است (كه شياطين آن را نازل كنند) و نه قدرت بر اين كار دارند. (211)

بى شك آنها از شنيدن (اخبار آسمانى)

بركنارند. (212)

پس (اى پيامبر!) با خدا معبود ديگرى را نخوان كه از عذاب شدگان خواهى شد. (213)

و خويشان نزديكت را هشدار ده. (214)

و براى مؤمنانى كه از تو پيروى كرده اند، بال خود را بگستر (و متواضع باش). (215)

پس اگر سرپيچى كردند بگو: قطعا من از آنچه انجام مى دهيد بيزارم. (216)

و بر (خداى) عزيز و مهربان توكّل كن. (217)

خدايى كه چون (به نماز) برمى خيزى تو را مى بيند. (218)

و حركت تو را در ميان سجده كنندگان (نيز مى بيند). (219)

زيرا كه اوست شنوا و دانا. (220)

آيا شما را خبر دهم كه شياطين بر چه كسى فرود مى آيند.؟ (221)

بر هر دروغ ساز گنه پيشه اى فرود مى آيند. (222)

(زيرا اين افراد) به سخنان شياطين گوش فرامى دهند و بيشترشان دروغگويند. (223)

(پيامبر اسلام شاعر نيست، زيرا) شاعران را گمراهان پيروى مى كنند. (224)

آيا نديدى كه آنان در هر وادى سرگشته مى روند.؟ (225)

و مطالبى مى گويند كه به آن عمل نمى كنند.؟ (226)

مگر آنان (شاعرانى) كه ايمان آورده و كارهاى نيكو انجام داده و خدا را بسيار ياد مى كنند، و پس از آن كه مورد ستم قرار گرفتند (به دفاع از خود) يارى مى طلبند (و با شعر از مظلوميّت خود دفاع مى كنند) و كسانى كه ظالمند، به زودى خواهند دانست كه به كدام بازگشتگاه باز خواهند گشت. (227)

- يا: تا مهترانشان آن را گردن نهند -. (4)

هيچ ياد كرد و پند تازه اى از خداى رحمان بديشان نرسد مگر آنكه از آن روى گردان شوند. (5)

همانا تكذيب كردند پس زودا كه خبرهاى آنچه مسخره اش مى كردند - از رستاخيز و پاداش و كيفر و بهشت و دوزخ - بديشان رسد. (6)

آيا به زمين ننگريسته اند كه بسا از هرگونه گياه نيكو در آن رويانيده ايم. (7)

هرآينه در اين نشانه اى است ولى بيشترشان مومن نيستند. (8)

و براستى پروردگار تو هموست تواناى بى همتا و مهربان. (9)

و [ياد كن] آنگاه كه پروردگار تو موسى را بخواند كه به سوى آن گروه ستم كار برو، (10)

گروه فرعون، آيا [از كفر و سركشى] نمى پرهيزند؟ (11)

گفت: پروردگارا، من بيم دارم كه دروغگويم خوانند، (12)

و سينه ام تنگ است و زبانم روان و گشاده نيست، پس به هارون پيام فرست، (13)

و آنان را بر من [دعوى] گناهى است، از اين رو مى ترسم مرا بكشند. (14)

گفت: نه چنين است - تو را نمى كشند -، پس هر دو با نشانه هاى ما برويد، ما با شماييم، مى شنويم. (15)

نزد فرعون رويد و بگوييد: ما فرستاده پروردگار جهانيانيم، (16)

[پيام او اين است] كه فرزندان اسرائيل را با ما بفرست. (17)

گفت: آيا تو را در كودكى در ميان خودمان نپرورديم و چند سال از عمرت را در ميان ما نبودى؟ (18)

و آن كرده خويش كه كردى، كردى و تو از ناسپاسانى. (19)

گفت: آن [كار] را آنگاه كردم كه از ناآگاهان بودم - آگاه نبودم كه به مشت زدن من آن كس كشته مى شود -. (20)

پس

چون از شما ترسيدم گريختم، و پروردگارم مرا حكمى - حكمت: درستى انديشه و گفتار و كردار يا حكم نبوت - داد و مرا از پيامبران كرد (21)

و آن، [چه] نعمتى است كه بر من منت مى نهى كه فرزندان اسرائيل را برده ساخته اى؟ (22)

فرعون گفت: خداى جهانيان چيست؟ (23)

گفت: خداوند آسمانها و زمين و هر چه ميان آنهاست، اگر بى گمان باور مى داريد. (24)

[فرعون] به كسانى كه گرد او بودند گفت: آيا نمى شنويد [چه مى گويد]؟ (25)

[موسى] گفت: پروردگار شما و پروردگار نياكان شما. (26)

[فرعون] گفت: اين پيامبرتان كه به سوى شما فرستاده شده ديوانه است. (27)

[موسى] گفت: خداوند خاور و باختر و هر چه ميان آنهاست، اگر خرد داريد. (28)

گفت: اگر خدايى جز من بگزينى هرآينه تو را از زندانيان گردانم. (29)

گفت: اگر چه تو را حجتى روشن آورده باشم؟ (30)

گفت: آن را بيار، اگر از راستگويانى. (31)

پس عصاى خويش بيفكند و هماندم اژدهايى هويدا گشت. (32)

و دست خويش را بيرون آورد و آنگاه براى بينندگان سپيد و روشن نمود. (33)

[فرعون] به مهترانى كه گرد او بودند گفت: براستى اين جادوگرى داناست، (34)

مى خواهد شما را به جادوى خود از سرزمينتان بيرون كند. پس چه مى فرماييد؟ (35)

گفتند: او و برادرش را واپسدار - كارشان را به تاخير انداز - و گردآوران را به شهرها فرست، (36)

تا هر جادوگر دانايى را نزد تو آورند. (37)

پس جادوگران را در وعده گاه روزى دانسته فراهم آوردند. (38)

و مردم را گفتند: آيا شما نيز فراهم مى آييد؟ (39)

باشد كه از جادوگران پيروى كنيم،

اگر آنان پيروز شوند. (40)

چون جادوگران بيامدند به فرعون گفتند: اگر ما پيروز باشيم آيا ما را هيچ مزدى خواهد بود؟ (41)

گفت: آرى، و شما آنگاه از نزديكان [دربار من] خواهيد بود. (42)

موسى به آنان گفت: آنچه را خواهيد افكند، بيفكنيد. (43)

پس ريسمانها و عصاهاشان را بيفكندند و گفتند: به جاه و شكوه فرعون سوگند كه هرآينه ما پيروزيم. (44)

پس موسى عصاى خويش بيفكند، ناگاه هر چه را به دروغ مى ساختند فرو مى برد. (45)

پس جادوگران به سجده درافتادند. (46)

گفتند: به پروردگار جهانيان ايمان آورديم، (47)

پروردگار موسى و هارون. (48)

[فرعون] گفت: آيا پيش از آنكه شما را اجازه دهم او را باور داشتيد - به او گرويديد -؟ همانا او بزرگ شماست كه شما را جادو آموخته. پس بزودى خواهيد دانست، هرآينه دستها و پاهايتان را بر خلاف يكديگر مى برم و همه شما را بر دار مى كنم. (49)

گفتند: باكى نيست، همانا ما به پروردگارمان باز مى گرديم، (50)

ما اميد داريم كه پروردگارمان گناهانمان را بيامرزد كه ما نخستين مومنانيم. (51)

و به موسى وحى كرديم كه بندگان مرا شبانه ببر زيرا كه در پى شما خواهند آمد. (52)

پس فرعون گردآورانى را به شهرها فرستاد، (53)

[و گفتند:] همانا اينان - بنى اسرائيل - گروهى اندكند، (54)

و هرآينه ما را به خشم آورده اند، (55)

و بى گمان ما گروهى همپشت و سلاحداران آماده پيكاريم. (56)

پس آنان را از بوستانها و چشمه سارها بيرون آورديم، (57)

و از گنجها و جايگاه نيكو و بزرگوارانه. (58)

اينچنين [كرديم]، و آنها را به فرزندان اسرائيل به ميراث داديم.

(59)

پس [سپاه فرعون] آفتابدم از پى ايشان رفتند. (60)

چون آن دو گروه يكديگر را ديدند، ياران موسى گفتند: همانا ما گرفتار شدگانيم. (61)

[موسى] گفت: هرگز، كه پروردگار من با من است، مرا راه خواهد نمود. (62)

پس به موسى وحى كرديم كه عصاى خود را بر دريا بزن، پس [دريا] بشكافت و هر پاره اى چون كوهى بزرگ گشت. (63)

و آن ديگران - فرعونيان - را نزديك آنجا آورديم. (64)

و موسى و همه كسانى را كه با او بودند رهانيديم. (65)

سپس آن ديگران را غرق ساختيم. (66)

هرآينه در اين نشانه و عبرتى است، و بيشترشان مومن نبودند. (67)

و همانا پروردگار تو هموست تواناى بى همتا و مهربان. (68)

و خبر ابراهيم را بر آنان برخوان، (69)

آنگاه كه به پدر خويش - آزر، سرپرست خويش - و قوم خود گفت: چه مى پرستيد؟ (70)

گفتند: بتانى را مى پرستيم و پيوسته سر بر آستانشان داريم. (71)

گفت: آيا هنگامى كه آنها را مى خوانيد آواز شما را مى شنوند؟ (72)

يا شما را سود يا زيان مى رسانند؟ (73)

گفتند: بلكه پدرانمان را يافته ايم كه چنين مى كردند. (74)

گفت: آيا ديده ايد - يا دانسته ايد، يعنى ببينيد و بدانيد - آنچه مى پرستيده ايد، (75)

شما و پدران پيشترتان؟ (76)

همانا آنها دشمن مناند، مگر پروردگار جهانيان، (77)

آن كه مرا آفريد پس همو راهم نمايد، (78)

و آن كه طعام و آشاميدنيم دهد، (79)

و چون بيمار شوم بهبودم بخشد، (80)

و آن كه مرا بميراند و سپس زنده ام كند، (81)

و آن كه اميد دارم كه روز حساب و پاداش لغزشم را بيامرزد. (82)

پروردگارا،

مرا حكمى - حكمت: انديشه و گفتار و كردار درست - ببخش و مرا به نيكان و شايستگان بپيوند. (83)

و براى من در پسينيان نام و ياد نيك نه. (84)

و مرا از ميراث بران بهشت پر نعمت گردان، (85)

و پدرم را بيامرز، كه از گمراهان است. (86)

و در آن روز كه [مردمان] برانگيخته مى شوند مرا رسوا و خوار مساز، (87)

روزى كه نه مال سود دارد و نه پسران، (88)

مگر آن كه با دلى پاك و رسته [از شرك و كفر و گناه] به نزد خدا آيد. (89)

و بهشت براى پرهيزگاران نزديك شود. (90)

و دوزخ براى گمراهان پديدار و آشكار گردد. (91)

و آنان را گويند: كجايند آنچه جز خدا مى پرستيديد، (92)

آيا شما را يارى مى كنند يا خود را يارى مى دهند؟ (93)

پس آنها و گمراهان نگونسار در آنجا افكنده شوند. (94)

و سپاهيان ابليس نيز همگان. (95)

و در حالى كه در آنجا با يكديگر ستيزه مى كنند، گويند: (96)

به خدا سوگند كه هرآينه ما در گمراهى آشكارى بوديم، (97)

آنگاه كه شما را با پروردگار جهانيان برابر مى داشتيم، (98)

و ما را جز بزه كاران گمراه نساختند. (99)

اينك ما را هيچ شفاعت كننده و خواهشگرى نيست، (100)

و نه دوست دلسوز و مهربانى. (101)

كاش ما را [به دنيا] بازگشتى مى بود تا از مومنان مى شديم. (102)

همانا در اين نشانه و عبرتى است و بيشترشان مومن نبودند. (103)

و هرآينه پروردگار تو هموست تواناى بى همتا و مهربان. (104)

قوم نوح پيامبران را دروغگو شمردند. (105)

آنگاه كه برادرشان نوح به آنان گفت: آيا [از شرك به

خدا] نمى پرهيزيد؟ (106)

من شما را پيامبرى امينم. (107)

پس، از خدا پروا كنيد و مرا فرمان بريد. (108)

و بر اين [پيامبرى] از شما مزدى نمى خواهم، مزد من جز بر پروردگار جهانيان نيست. (109)

پس، از خدا بترسيد و مرا فرمان بريد. (110)

گفتند: آيا به تو ايمان بياوريم و حال آنكه فرومايگان از تو پيروى كرده اند؟ (111)

گفت: مرا بدانچه آنان مى كردند چه دانشى است؟ (112)

حسابشان جز بر پروردگار من نيست، اگر مى فهميد. (113)

و من مومنان را نخواهم راند. (114)

من جز بيم دهنده اى آشكار نيستم. (115)

گفتند: اى نوح، اگر [از اين سخنان] بازنايستى، هرآينه سنگسار مى شوى. (116)

گفت: پروردگارا، همانا قوم من مرا تكذيب كردند. (117)

پس ميان من و آنان حكم كن، و مرا و مومنانى را كه با مناند رهايى بخش. (118)

پس او و كسانى را كه با او در كشتى گرانبار بودند رهانيديم. (119)

سپس آن ماندگان را غرق كرديم. (120)

هرآينه در اين نشانه و عبرتى است، و بيشترشان مومن نبودند. (121)

و همانا پروردگار تو هموست تواناى بى همتا و مهربان. (122)

قوم عاد فرستادگان را دروغگو شمردند، (123)

آنگاه كه برادرشان هود گفت: آيا [از شرك] نمى پرهيزيد؟ (124)

من براى شما پيامبرى امينم. (125)

پس، از خدا پروا كنيد و مرا فرمان بريد. (126)

و بر اين [پيامبرى] از شما مزدى نمى خواهم، مزد من جز بر پروردگار جهانيان نيست. (127)

آيا به هر جاى بلندى نشانه اى - بنايى بلند - به بازى و بيهودگى بنا مى كنيد؟ (128)

و كوشكهاى بلند و استوار مى سازيد گويى جاويدان مى مانيد. (129)

و چون به خشم دست مى گشاييد مانند

گردن كشان [بيرحمانه] دست مى گشاييد. (130)

پس، از خدا پروا كنيد و مرا فرمان بريد. (131)

و از آن [خداى] پروا كنيد كه شما را بدانچه مى دانيد كمك و يارى داد، (132)

شما را به چهارپايان و پسران مدد كرد، (133)

و به بوستانها و چشمه سارها. (134)

من بر شما از عذاب روزى بزرگ بيمناكم. (135)

گفتند: براى ما يكسان است چه پند دهى و چه از پنددهندگان نباشى. (136)

اين جز فرابافته و دروغ پيشينيان نيست. (137)

و ما هرگز عذاب نخواهيم شد. (138)

پس او را دروغگو انگاشتند، و آنها را نابود كرديم. همانا در اين نشانه و عبرتى است و بيشترشان مومن نبودند. (139)

و هرآينه پروردگار تو هموست تواناى بى همتا و مهربان. (140)

قوم ثمود نيز فرستادگان را تكذيب كردند. (141)

آنگاه كه برادرشان صالح به آنان گفت: آيا [از شرك به خدا] نمى پرهيزيد؟ (142)

من براى شما پيامبرى امينم. (143)

پس، از خدا پروا كنيد و مرا فرمان بريد. (144)

و بر اين [پيامبرى] از شما مزدى نمى خواهم. مزد من جز بر پروردگار جهانيان نيست. (145)

آيا شما را در آنچه اينجاست - نعمتها - ايمن خواهند گذاشت؟ (146)

در باغها و چشمه سارها؟ (147)

و كشتزارها و خرمابنها كه شكوفه اش - يعنى ميوه اش - نازك و لطيف است. (148)

و از كوه ها استادانه - يا شادمانه - خانه ها مى تراشيد. (149)

پس، از خدا پروا كنيد و مرا فرمان بريد، (150)

و فرمان گزافكاران را گردن منهيد، (151)

آنان كه در زمين تباه كارى مى كنند و كار نيك و شايسته نمى كنند. (152)

گفتند: جز اين نيست كه تو از جادو زدگانى،

(153)

تو جز آدميى همچون ما نيستى، پس اگر از راستگويانى نشانه اى بيار. (154)

گفت: اين ماده شترى است، آن را آبشخورى است و شما را نيز آبشخور روزى دانسته - ديگر -، (155)

و هيچ گزندى بدان مرسانيد كه شما را عذاب روزى بزرگ فراگيرد. (156)

پس آن را پى كردند - كشتند - آنگاه پشيمان گشتند. (157)

پس عذاب آنان را فرو گرفت. همانا در اين نشانه و عبرتى است و بيشترشان مومن نبودند. (158)

و هرآينه پروردگار تو هموست تواناى بى همتا و مهربان. (159)

قوم لوط نيز فرستادگان را تكذيب كردند. (160)

آنگاه كه برادرشان لوط به آنها گفت: آيا [از زشتكارى] نمى پرهيزيد؟ (161)

من براى شما پيامبرى امينم، (162)

پس، از خدا پروا كنيد و مرا فرمان بريد، (163)

و بر اين [پيامبرى] از شما مزدى نمى خواهم، مزد من جز بر پروردگار جهانيان نيست، (164)

چرا از مردم جهان با نران مى آميزيد؟! (165)

و آنچه را پروردگارتان از همسرانتان براى شما آفريده است وامى گذاريد، بلكه شما گروهى تجاوزكاريد. (166)

گفتند: اى لوط، اگر [از اين سخنان] بازنايستى هرآينه از بيرون راندگان باشى. (167)

گفت: من كردار شما را دشمنم، (168)

پروردگارا، مرا و خاندان مرا از آنچه مى كنند رهايى بخش. (169)

پس او و همه خاندان او را رهانيديم، (170)

مگر پيرزنى - زن لوط - را كه در بازماندگان بود. (171)

سپس ديگران - بازماندگان - را هلاك كرديم، (172)

و بر آنها سنگبارانى باريديم، پس بد بود باران آن بيم كردگان. (173)

همانا در اين نشانه و عبرتى است و بيشترشان مومن نبودند. (174)

و هرآينه پروردگار تو هموست

تواناى بى همتا و مهربان. (175)

مردم ايكه نيز فرستادگان را تكذيب كردند. (176)

آنگاه كه شعيب به آنان گفت: آيا [از شرك به خدا و نافرمانى او] نمى پرهيزيد؟ (177)

من براى شما پيامبرى امينم، (178)

پس، از خدا پروا كنيد و مرا فرمان بريد. (179)

و بر اين [پيامبرى] از شما مزدى نمى خواهم، مزد من جز بر پروردگار جهانيان نيست. (180)

پيمانه را تمام دهيد و از كمدهندگان مباشيد، (181)

و با ترازوى راست بسنجيد، (182)

و كالاهاى مردم را مكاهيد و در زمين به تباه كارى مكوشيد. (183)

و از آن [خداى] كه شما و آفريدگان پيشين را بيافريد پروا كنيد. (184)

گفتند: جز اين نيست كه تو از جادوزدگانى. (185)

و تو جز آدميى همانند ما نيستى، و هرآينه تو را از دروغگويان مى پنداريم. (186)

اگر از راستگويانى پس پاره اى از آسمان را بر ما فرو افكن. (187)

گفت: پروردگار من بدانچه مى كنيد داناتر است. (188)

پس تكذيبش كردند، آنگاه عذاب روز سايه - ابر سياهى كه از آن آتش مى باريد - آنان را فرو گرفت، براستى كه آن، عذاب روزى بزرگ بود. (189)

همانا در اين نشانه و عبرتى است و بيشترشان مومن نبودند. (190)

و هرآينه پروردگار تو هموست تواناى بى همتا و مهربان. (191)

و همانا اين [قرآن] فروفرستاده پروردگار جهانيان است، (192)

كه روح امين - جبرئيل - آن را فرود آورده است، (193)

بر قلب تو تا از بيم دهندگان باشى، (194)

به زبان تازى روشن. (195)

و همانا [ياد و مژده و گواهى] آن در نوشته هاى پيشينيان هست. (196)

آيا اين براى آنان نشانه اى نبود كه دانايان بنى اسرائيل آن

را مى دانند؟ (197)

و اگر آن (قرآن) را بر برخى از عجمان مى فرستاديم، (198)

و وى آن را بر ايشان مى خواند، بدان ايمان نمى آوردند. (199)

اينچنين آن را در دلهاى آن بزه كاران راه داديم، (200)

به آن ايمان نمى آورند تا آنگاه كه عذاب دردناك را ببينند، (201)

كه ناگهان و در حالى كه آگاه نباشند بديشان رسد. (202)

پس گويند: آيا مهلتى به ما خواهند داد؟ (203)

آيا به عذاب ما مى شتابند؟ (204)

آيا ديدى - دانستى - كه اگر آنان را سالها برخوردارى دهيم، (205)

سپس آنچه وعده داده مى شدند بديشان آيد، (206)

آنچه برخوردارى يافته بودند سودى برايشان [در دفع عذاب] نخواهد داشت. (207)

و [مردم] هيچ شهرى را نابود نكرديم مگر آنكه آن را بيم دهندگانى بود، (208)

تا يادآورى و پندى باشد، و ما ستم كار نبوديم. (209)

و اين (قرآن) را ديوان فرود نياوردند، (210)

نه آنان را سزد و نه توانند، (211)

همانا آنان از شنيدن [وحى و گفتار فرشتگان] دور داشته و بركنار شدگانند. (212)

پس با خداى يكتا خدايى ديگر مخوان كه آنگاه از عذاب شوندگان باشى. (213)

و خويشاوندان نزديك خود را بيم كن. (214)

و بال [مهر و نرمى] خويش را براى كسانى از مومنان كه تو را پيروى كردند فرود آر. (215)

پس اگر تو را نافرمانى كنند، بگو: من از آنچه مى كنيد بيزارم. (216)

و بر آن تواناى بى همتا و مهربان توكل كن، (217)

آن كه تو را آنگاه كه [تنها به نماز شب] بر مى خيزى مى بيند، (218)

و هم گشتن تو را در ميان سجده كنان - نمازگزاران -، (219)

كه اوست شنوا و دانا.

(220)

آيا شما را آگاه كنم كه ديوان بر چه كسى فرود مى آيند؟ (221)

بر هر دروغ زن بزه كارى فرود مى آيند، (222)

[ديوان] شنيدنى ها[ى دروغ] را القا مى كنند و بيشترشان دروغگويند. (223)

و [پيامبر شاعر نيست، زيرا كه] شاعران را گمراهان پيروى مى كنند. (224)

مگر نديده اى كه آنان (شاعران) در هر واديى - يعنى در هر طريقى - سر درنهند و سرگشته مى روند. (225)

و مى گويند آنچه نمى كنند، (226)

مگر آنان كه ايمان آورده و كارهاى نيك و شايسته كرده و خداى را بسيار ياد كردند و پس از آنكه ستم ديدند كين ستانند، و آنان كه ستم كردند، زودا كه بدانند به كدام بازگشت گاه باز خواهند گشت. (227)

اي پروردگار من، مي ترسم كه دروغگويم خوانند. (12)

و دل من تنگ گردد و زبانم گشاده نشود. هارون را رسالت ده . (13)

و بر من به گناهي ادعايي دارند، مي ترسم كه مرا بكشند. (14)

گفت: هرگز، آيات مرا هر دو نزد آنها ببريد، ما نيز با شما هستيم و گوش فرا- مي دهيم. (15)

پس نزد فرعون رويد و بگوييد: ما رسول پروردگار جهانيان هستيم، (16)

كه بني اسرائيل را با ما بفرستي . (17)

گفت: آيا به هنگام كودكي نزد خود پرورشت نداديم و تو چند سال از عمرت را در ميان ما نگذرانيدي ؟ (18)

و آن كار را كه از تو سر زد مرتكب نشدي ؟ پس تو كافر نعمتي . (19)

گفت: آن وقت كه چنان كردم از خطاكاران بودم. (20)

و چون از شما ترسيدم گريختم. ولي پروردگار من به من نبوت داد و مرا در شمار پيامبران آورد. (21)

و منت اين نعمت را بر من مي نهي كه بني اسرائيل را برده ساخته اي . (22)

فرعون گفت: پروردگار جهانيان چيست. (23)

گفت: اگر به يقين مي پذيريد، پروردگار آسمانها و زمين و هر چه ميان آنهاست. (24)

به آنان كه در اطرافش بودند، گفت: آيا نشنيديد. (25)

گفت: پروردگار شما و پروردگار نياكان شما. (26)

فرعون گفت: اين پيامبري كه بر شما فرستاده شده ، ديوانه است. (27)

گفت: اوست پروردگار مشرق و مغرب و هر چه ميان آن دوست، اگر تعقل كنيد. (28)

فرعون گفت: اگر جز من كس ديگري را به خدايي گيري به زندانت مي افكنم. (29)

گفت: حتي اگر معجزه

اي روشن براي تو آورده باشم. (30)

گفت: اگر راست مي گويي ، بياورش. (31)

عصايش را انداخت. به آشكارا اژدهايي شد. (32)

و دستش را بيرون آورد. در نظر بينندگان سپيد مي نمود. (33)

به مهتران قومش كه كنارش بودند گفت: اين مرد جادوگري داناست. (34)

مي خواهد به جادوي خود شما را از سرزمينتان بيرون كند. چه راي مي دهيد. (35)

گفتند: از او و برادرش مهلت بخواه و كسان به شهرها بفرست. (36)

تا هر جادوگر دانايي را كه هست نزد تو بياورند. (37)

جادوگران را در روزي معين به وعده گاه آوردند. (38)

و مردم را گفتند: آيا شما نيز گرد مي آييد. (39)

تا اگر جادوگران پيروز آمدند همه از آنها پيروي كنيم. (40)

چون جادوگران آمدند، به فرعون گفتند: آيا اگر ما پيروز شويم ما را مزدي خواهد بود؟ (41)

گفت: آري ، همه از مقربان خواهيد بود. (42)

موسي به آنها گفت: هر چه مي خواهيد بيفكنيد، بيفكنيد. (43)

آنان ريسمانها و چوبهاي خود بيفكندند و گفتند: به عزت فرعون كه ما پيروز شديم. (44)

و موسي عصايش را افكند. ناگاه همه آن دروغهايي را كه ساخته بودند، بلعيد (45)

جادوگران به سجده افتادند. (46)

گفتند: به پروردگار جهانيان ايمان آورديم: (47)

پروردگار موسي و هارون. (48)

گفت: آيا پيش از آنكه شما را رخصت دهم ايمان آورديد؟ هر آينه آن مرد، بزرگ شماست كه شما را جادو آموخته است. خواهيد ديد. اكنون دستها و پاهايتان را از چپ و راست خواهم بريد و همه تان را بر دار خواهم كرد. (49)

گفتند: باكي نيست، ما نزد پروردگارمان

باز مي گرديم. (50)

ما اميد مي داريم كه پروردگارمان خطاهاي ما را ببخشد كه ما نخستين كساني هستيم كه ايمان آورديم. (51)

و به موسي وحي كرديم كه : شب هنگام بندگان مرا بيرون ببر كه از پي شما بيايند. (52)

و فرعون گرد آورندگان سپاه را به شهرها فرستاد. (53)

كه اينان گروهي اندكند، (54)

و ما را به - خشم آورده اند، (55)

و ما همگي آماده پيكاريم. (56)

پس ايشان را از باغها و چشمه سارها بيرون كرديم، (57)

و از گنجها و خانه هاي نيكو. (58)

بدينسان همه را به بني اسرائيل واگذاشتيم. (59)

فرعونيان به هنگام بر آمدن آفتاب از پي آنها رفتند. (60)

چون آن دو گروه يكديگر را ديدند، ياران موسي گفتند: گرفتار آمديم. (61)

گفت: هرگز. پروردگار من با من است و مرا راه خواهد نمود. (62)

پس به موسي وحي كرديم كه : عصايت را بر دريا بزن. دريا بشكافت و هر پاره چون كوهي عظيم گشت. (63)

و آن گروه ديگر را نيز به دريا رسانديم. (64)

موسي و همه همراهانش را رهانيديم. (65)

و آن ديگران را غرقه ساختيم. (66)

هر آينه در اين عبرتي است، و بيشترينشان ايمان نياوردند. (67)

هر آينه پروردگار تو پيروزمند و بخشنده است. (68)

و داستان ابراهيم را برايشان تلاوت كن. (69)

آنگاه كه به پدر و قوم خود گفت: چه مي پرستيد. (70)

گفتند: بتاني را مي پرستيم و معتكف آستانشان هستيم. (71)

گفت: آيا وقتي آنها را مي خوانيد صدايتان را مي شنوند. (72)

يا براي شما سود و زياني دارند. (73)

گفتند: نه ،

پدرانمان را ديده ايم كه چنين مي كرده اند. (74)

گفت: آيا مي دانيد كه چه مي پرستيده ايد. (75)

شما و نياكانتان. (76)

آنها دشمنان منند، ولي پروردگار جهانيان دوست من است: (77)

آن كه مرا بيافريده سپس راهنماييم مي كند. (78)

و آن كه به من طعام مي دهد و مرا سيراب مي سازد. (79)

و چون بيمار شوم شفايم مي بخشد. (80)

و آن كه مرا مي ميراند و سپس زنده مي كند. (81)

و آن كه اميد مي دارم كه در روز قيامت خطايم را ببخشايد. (82)

اي پروردگار من، مرا حكمت بخش و مرا به شايستگان بپيوند. (83)

و ذكر جميل مرا در دهان آيندگان انداز. (84)

و مرا از وارثان بهشت پر نعمت قرار ده . (85)

و پدرم را بيامرز كه از گمراهان است. (86)

و در روز قيامت مرا رسوا مساز: (87)

روزي كه نه مال سود مي دهد و نه فرزندان. (88)

مگر آن كس كه با قلبي رسته از شرك به نزد خدا بيايد. (89)

و بهشت را براي پرهيزگاران نزديك آرند. (90)

و جهنم را در نظر كافران آشكار كنند. (91)

به آنها گويند: چيزهايي كه سواي خداي يكتا مي پرستيديد، كجايند؟ (92)

آيا ياريتان مي كنند، يا خود ياري مي جويند؟ (93)

آنها و كافران را سرنگون در جهنم اندازند، (94)

و همه سپاهيان ابليس را. (95)

و در حالي كه در جهنم با يكديگر به نزاع پرداخته اند، مي گويند: (96)

به خدا سوگند كه ما در گمراهي آشكار بوديم، (97)

آنگاه كه شما را با پروردگار جهانيان برابر مي دانستيم. (98)

و ما را جز مجرمان گمراه نساختند. (99)

و اكنون ما را شفيعاني نيست. (100)

و ما را دوست مهرباني نيست. (101)

كاش بار ديگر به دنيا باز گرديم تا از مومنان گرديم. (102)

در اين عبرتي است، و بيشترينشان ايمان نياوردند. (103)

هر - آينه پروردگار تو پيروزمند و مهربان است. (104)

قوم نوح پيامبران را تكذيب كردند. (105)

آنگاه كه برادرشان نوح به آنها گفت: آيا پروا نمي كنيد؟ (106)

من براي شما پيامبري امين هستم. (107)

از خدا بترسيد و از من اطاعت كنيد. (108)

من از شما در برابر هدايت خود مزدي نمي طلبم. مزد من تنها بر عهده پروردگار جهانيان است. (109)

پس، از خدا بترسيد و از من اطاعت كنيد. (110)

گفتند: آيا به تو ايمان بياوريم و حال آنكه فرومايگان پيرو تو هستند. (111)

گفت: دانش من به كارهايي كه مي كنند نمي رسد. (112)

اگر مي فهميد، حسابشان تنها با پروردگار من است. (113)

و من مومنان را طرد نمي كنم. (114)

جز بيمدهنده اي آشكار نيستم. (115)

گفتند: اي نوح، اگر بس نكني ، سنگسار مي شوي . (116)

گفت: اي پروردگار من، قوم من مرا تكذيب مي كنند. (117)

ميان من و آنها راهي برگشاي و مرا و مومنان همراه مرا رهايي بخش. (118)

او و همراهانش را در آن كشتي انباشته ، نجات داديم. (119)

و باقي را غرقه كرديم. (120)

هر آينه در اين عبرتي است، و بيشترينشان ايمان نياوردند. (121)

هر آينه پروردگار تو پيروزمند و مهربان است. (122)

قوم عاد پيامبران را تكذيب كردند. (123)

آنگاه كه برادرشان هود گفت: آيا

پروا نمي كنيد؟ (124)

من براي شما پيامبري امين هستم. (125)

از خدا بترسيد و از من اطاعت كنيد. (126)

من از شما در برابر هدايت خود مزدي نمي طلبم. مزد من تنها بر عهده پروردگار جهانيان است. (127)

آيا بر فراز هر بلندي به بيهودگي برجي بر مي آوريد؟ (128)

و بدين پندار كه همواره زنده ايد كوشكهايي بنا مي كنيد؟ (129)

و چون انتقام گيريد چون جباران انتقام مي گيريد؟ (130)

پس، از خدا بترسيد و از من اطاعت كنيد. (131)

و بترسيد از آن خدايي كه آنچه را كه مي دانيد، به شما عطا كرده است. (132)

و به شما چارپايان و فرزندان ارزاني داشته است، (133)

و باغها و چشمه ساران. (134)

من از عذاب روزي بزرگ بر شما بيمناكم. (135)

گفتند: براي ما يكسان است كه ما را اندرز دهي يا اندرز ندهي . (136)

اينها جز همان دروغ و نيرنگ پيشينيان نيست. (137)

و ما عذاب نخواهيم شد. (138)

پس تكذيبش كردند و ما آنان را هلاك كرديم. هر آينه در اين عبرتي است، و بيشترينشان ايمان نياوردند. (139)

هر آينه پروردگار تو پيروزمند و مهربان است. (140)

قوم ثمود پيامبران را تكذيب كردند. (141)

آنگاه كه برادرشان صالح گفت: آيا پروا نمي كنيد. (142)

من براي شما پيامبري امين هستم. (143)

از خدا بترسيد و از من اطاعت كنيد. (144)

من از شما در برابر هدايت خود مزدي نمي طلبم. مزد من تنها بر عهده پروردگار جهانيان است. (145)

آيا پنداريد كه شما را در اين نعمتها، ايمن رها مي كنند. (146)

در باغها و چشمه سارها. (147)

و كشتزارها و نخلها با آن شكوفه هاي نرم و لطيف. (148)

و شادمانه در كوهها خانه هايي مي تراشيد. (149)

پس، از خدا بترسيد و از من اطاعت كنيد. (150)

و فرمان اين اسرافكاران را مپذيريد: (151)

اينان كه در زمين فساد مي كنند و اصلاح نمي كنند. (152)

گفتند: جز اين نيست كه تو را جادو كرده اند. (153)

تو نيز بشري همانند ما هستي . اگر راست مي گويي نشانه اي بياور. (154)

گفت: اين ماده شتر من است. يك روز آب خوردن حق او باشد و يك روز حق شما (155)

به آن آسيبي مرسانيد كه عذاب روزي بزرگ شما را فرو مي گيرد. (156)

آن را كشتند و پشيمان شدند. (157)

پس عذاب آنها را فرو گرفت. هر آينه در اين عبرتي است، و بيشترينشان ايمان نياوردند. (158)

هر آينه پروردگار تو پيروزمند و مهربان است. (159)

قوم لوط پيامبران را تكذيب كردند. (160)

آنگاه كه برادرشان لوط گفت: آيا پروا نمي كنيد؟ (161)

من براي شما پيامبري امين هستم. (162)

از خدا بترسيد و از من اطاعت كنيد. (163)

من از شما در برابر هدايت خود مزدي نمي طلبم. مزد من تنها بر عهده پروردگار جهانيان است. (164)

چرا از ميان مردم جهان با نران مي آميزيد. (165)

و همسراني را كه پروردگارتان برايتان آفريده است ترك مي گوييد؟ نه . شما مردمي متجاوز هستيد. (166)

گفتند: اي لوط، اگر بس نكني ، از شهر بيرونت مي كنيم. (167)

گفت: من با كار شما دشمنم. (168)

اي پروردگار من، مرا و كسانم را از عاقبت عملي كه مي كنند

رهايي بخش. (169)

او و همه كسانش را رهانيديم. (170)

مگر پير زني كه خواست بماند. (171)

سپس ديگران را هلاك كرديم. (172)

بر آنها باراني بارانيديم و چه بد بود باران تهديد- شدگان. (173)

هر آينه در اين عبرتي است، و بيشترينشان ايمان نياوردند. (174)

هر آينه پروردگار تو پيروزمند و مهربان است. (175)

مردم ايكه پيامبران را تكذيب كردند. (176)

آنگاه كه شعيب به آنها گفت: آيا پروا نمي كنيد؟ (177)

من براي شما پيامبري امين هستم. (178)

از خدا بترسيد و از من اطاعت كنيد. (179)

من از شما در برابر هدايت خود مزدي نمي طلبم. مزد من تنها بر عهده پروردگار جهانيان است. (180)

پيمانه را تمام بپردازيد و كمفروشي مكنيد. (181)

و با ترازوي درست وزن كنيد. (182)

به مردم كم مدهيد و بي باكانه در زمين فساد مكنيد. (183)

از آن كس كه شما و آفريدگان پيش از شما را آفريده است بترسيد. (184)

گفتند: جز اين نيست كه تو را جادو كرده اند. (185)

تو نيز بشري همانند ما هستي و مي پنداريم كه دروغ مي گويي . (186)

اگر راست مي گويي ، پاره اي از آسمان را بر سر ما انداز. (187)

گفت: پروردگار من به كاري كه مي كنيد داناتر است. (188)

پس تكذيبش كردند و در آن روز ابري ، عذاب آنان را فرو گرفت. و آن عذاب روزي بزرگ بود. (189)

هر آينه در اين عبرتي است، و بيشترينشان ايمان نياوردند. (190)

هر آينه پروردگار تو پيروزمند و مهربان است. (191)

و اين كتاب، نازل شده از جانب پروردگار جهانيان است. (192)

آن

را روحالامين نازل كرده است. (193)

بر دل تو، تا از بيمدهندگان باشي . (194)

به زبان عربي روشن. (195)

و آن در نوشته هاي پيشينيان نيز هست. (196)

آيا اين نشانه برايشان بسنده نيست كه علماي بني اسرائيل از آن آگاهند. (197)

اگر آن را بر يكي از عجمان نازل كرده بوديم. (198)

و برايشان مي خواندش، بدان ايمان نمي آوردند. (199)

بدينسان قرآن را در دلهاي مجرمان راه داديم. (200)

بدان ايمان نمي آورند تا عذاب دردآور را بنگرند. (201)

و آن عذاب ناگهان و بي خبر بر آنان فرود مي آيد. (202)

مي گويند: آيا ما را مهلتي خواهند داد. (203)

آيا به عذاب ما مي شتابند. (204)

ديدي كه هرچند سالها برخوردارشان ساختيم. (205)

باز هم عذابي كه به آنها وعده شده بود بر سرشان آمد. (206)

آن برخورداريها به حالشان سود نكرد؟ (207)

ما هيچ قريه اي را هلاك نكرديم جز آنكه برايشان بيمدهندگاني بودند. (208)

تا پندشان دهند. زيرا ما ستمكار نيستيم. (209)

و اين قرآن را شياطين نازل نكرده اند. (210)

آنان نه در خور اين كارند و نه توان آن دارند. (211)

شياطين را از شنيدن وحي معزول داشته اند. (212)

پس با خداي يكتا خداي ديگري را مخوان تا مباد در شمار مستحقان عذاب درآيي . (213)

خويشاوندان نزديكت را بترسان. (214)

در برابر هر يك از مومنان كه از تو پيروي مي كند بال فروتني فرودآر. (215)

و اگر بر تو عصيان ورزيدند بگو: من از كارهاي شما بيزارم. (216)

و بر خداي پيروزمند مهربان توكل كن. (217)

آن كه تو را مي بيند آنگاه

كه بر مي خيزي ، (218)

و نماز خواندنت را با ديگر نماز گزاران مي بيند. (219)

هر آينه اوست شنواي دانا. (220)

آيا شما را آگاه كنم كه شياطين بر چه كسي نازل مي شوند؟ (221)

بر هر بسيار دروغگوي گنهكار نازل مي شوند. (222)

گوش فرا مي دهند و بيشترينشان دروغگويانند. (223)

و گمراهان از پي شاعران مي روند. (224)

آيا نديده اي كه شاعران در هر واديي سرگشته اند؟ (225)

و چيزها مي گويند كه خود عمل نمي كنند؟ (226)

مگر آنان كه ايمان آوردند و كارهاي شايسته كردند و خدا را فراوان ياد كردند و چون مورد ستم واقع شدند انتقام گرفتند. و ستمكاران به زودي خواهند دانست كه به چه مكاني باز مي گردند. (227)

فرعون، كه آيا پروا نمى كنيد؟ (11)

گفت پروردگارا من مى ترسم كه مرا دروغگو بينگارند (12)

و دلم تنگ مى شود و زبانم گشاده نيست، پس به هارون نيز [براى همكارى] پيام بفرست (13)

و آنان را بر من [ادعاى] گناهى هست، لذا مى ترسم كه مرا بكشند (14)

فرمود چنين نيست معجزات ما را [همراه] ببريد، ما خود همراه شما شنوا هستيم (15)

به سوى فرعون برويد و بگوييد ما پيامبر پروردگار جهانيان هستيم (16)

براى اينكه را همراه ما بفرستى (17)

[فرعون] گفت آيا تو را در كودكى در ميان خود پرورش نداديم؟ و سالهايى از عمرت را در نزد ما به سر نبردى؟ (18)

و كارى را كه كرده بودى كردى و تو از كافر [نعمت]انى (19)

گفت آن كار را در هنگامى مى كردم كه از سرگشتگان بودم (20)

آنگاه چون از شما ترسيدم از شما گريختم، سپس پروردگارم به من حكمت بخشيد و مرا از پيامبران گردانيد (21)

و آيا اين نعمتى است كه بر من منت مى نهى كه بنى اسرائيل را به بردگى كشانده اى؟ (22)

فرعون گفت و پروردگار جهانيان ديگر چيست؟ (23)

گفت اگر ايقان داشته باشيد، پروردگار آسمانها و زمين است و آنچه در ميان آنهاست (24)

[فرعون] به اطرافيانش گفت آيا نمى شنويد؟ (25)

[موسى] گفت پروردگار شما و پروردگار نياكان نخستين شما (26)

[فرعون] گفت بى شك پيامبرتان كه به سوى شما فرستاده شده است، ديوانه است (27)

[موسى] گفت اگر تعقل كنيد [او] پروردگار مشرق و مغرب است و آنچه در ميان آنهاست (28)

[فرعون] گفت اگر خدايى جز من برگزينى، تو را از زندانيان خواهم ساخت (29)

[موسى] گفت

ولو معجزه اى آشكار برايت بياورم؟ (30)

[فرعون] گفت اگر راست مى گويى بياورش (31)

آنگاه [موسى] عصايش را درانداخت و ناگهان به صورت اژدهايى آشكار درآمد (32)

و دستش را [از گريبانش] بيرون آورد، و ناگهان سپيد و درخشان در ديد تماشاگران پديدار شد (33)

[فرعون] به بزرگان پيرامونش گفت اين [مرد] جادوگرى داناست (34)

مى خواهد شما را با جادويش از سرزمينتان آواره كند، تا راى شما چه باشد (35)

گفتند او و برادرش را [به نحوى] بازدار و گردآورندگان [جادوگران] را به شهرها بفرست (36)

تا هر جادوگر دانايى را به حضورت بياورند (37)

آنگاه جادوگران در موعد روزى معين گرد آورده شدند (38)

و به مردم گفته شد آيا شما هم جمع مى شويد؟ (39)

باشد كه اگر جادوگران پيروز شدند از آنان پيروى كنيم (40)

چون جادوگران [گرد] آمدند به فرعون گفتند آيا اگر ما پيروز شويم، پاداشى داريم؟ (41)

[فرعون] گفت آرى و شما در آن صورت از نزديكان [من] خواهيد بود (42)

موسى به آنان گفت چيزى را كه اندازنده اش هستيد، بيندازيد (43)

آنگاه ريسمانها و چوبدستى هايشان را در انداختند و گفتند به جاه و جلال فرعون كه ما پيروز خواهيم شد (44)

سپس موسى عصايش را درانداخت [كه اژدها شد] و ناگهان برساخته هايشان را فرو بلعيد (45)

و جادوگران به سجده افتادند (46)

گفتند به پروردگار جهانيان ايمان آورديم (47)

پروردگار موسى و هارون (48)

[فرعون] گفت آيا پيش از آنكه به شما اجازه دهم به او ايمان آورديد، بى شك او بزرگتر [و آموزگار] شماست كه به شما جادوگرى آموخته است. به زودى خواهيد دانست، دستان و پاهايتان را در

خلاف جهت همديگر خواهم بريد، سپس همگى تان را به دار خواهم زد (49)

[جادوگران] گفتند باكى نيست، ما به پروردگارمان روى آورده ايم (50)

ما اميد داريم كه پروردگارمان خطاهاى ما را ببخشد چرا كه نخستين ايمان آورندگان بوده ايم (51)

و به موسى وحى كرديم كه بندگان مرا شبانه روانه كن، كه شما تعقيب مى شويد (52)

آنگاه فرعون گردآورندگان را به شهرها فرستاد (53)

[آنان درباره ياران موسى] گفتند اينان گروهكى اندك شمارند (54)

و ايشان ما را به خشم آورده اند (55)

و ما انبوهى مسلح هستيم (56)

آنگاه ايشان را از باغها و چشمه ها آواره كرديم (57)

و از گنجها و جايگاه نيكو (58)

و بدينسان آنها را به بنى اسرائيل به ميراث داديم (59)

سپس ايشان را به هنگام طلوع آفتاب دنبال كردند (60)

و چون دو گروه همديگر را ديدند، ياران موسى گفتند، ما گير افتاده ايم (61)

[موسى] گفت چنين نيست، پروردگارم با من است و به زودى مرا راهنمايى خواهد كرد (62)

سپس به موسى وحى كرديم كه با عصايت به دريا بزن، آنگاه [دريا] بشكافت و هر پاره اى از آن همچون كوهى بزرگ بود (63)

و ديگران را به آنجا نزديك كرديم (64)

و موسى و همراهانش، همگيشان را رهانيديم (65)

سپس ديگران را غرقه ساختيم (66)

بى گمان در اين مايه عبرتى هست، و بيشترينه آنان مومن نبودند (67)

همانا پروردگارت پيروزمند مهربان است (68)

و بر آنان داستان ابراهيم را بخوان (69)

چنين بود كه به پدرش و قومش گفت كه شما چه مى پرستيد؟ (70)

گفتند بتانى مى پرستيم و در خدمت آنها معتكفيم (71)

[ابراهيم] گفت آيا چون آنان را به

پرستش مى خوانيد، نداى شما را مى شنوند؟ (72)

يا براى شما سودى يا زيانى دارند (73)

گفتند نه ولى پدرانمان را يافتيم كه چنين مى كردند (74)

[ابراهيم] گفت آيا در آنچه مى پرستيد تامل نكرده ايد؟ (75)

هم شما و هم نياكان كهنتان (76)

[بدانيد كه] آنها دشمن منند، بر خلاف پروردگار جهانيان (77)

همان كسى كه مرا آفريده است و همو كه هدايتم مى كند (78)

و همان كسى كه مرا سير و سيراب مى سازد (79)

و چون بيمار شدم مرا شفا مى بخشد (80)

و همان كسى كه مرا مى ميراند و سپس [از نو] زنده ام مى سازد (81)

و همان كسى كه اميد دارم كه در روز جزا خطاى مرا ببخشد (82)

پروردگارا به من حكمت ببخش و مرا به شايستگان بپيوند (83)

و براى من در ميان امتهاى آينده سخن [گوى] نيك قرار ده (84)

و مرا از ميراث بران بهشت پرناز و نعمت بدار (85)

و پدرم را بيامرز كه او از سرگشتگان بود (86)

و مرا در روزى كه [مردم] برانگيخته شوند رسوا مساز (87)

[همان] روزى كه مال و پسران سود ندهد (88)

مگر آنكه كسى دلى پاك و پيراسته [از شك و شرك] به نزد خداوند آورد (89)

و بهشت براى پرهيزگاران نزديك شود (90)

و جهنم براى گمراهان آشكار گردد (91)

و به آنان گفته شود آنچه به جاى خداوند مى پرستيديد كجاست (92)

آيا شما را يارى مى دهند يا خود يارى مى يابند؟ (93)

آنگاه ايشان و گمراهان [ديگر] در آن سرنگون شوند (94)

و سپاهيان ابليس همگى (95)

در حالى كه در آنجا با همديگر ستيزه مى كنند گويند: (96)

به خدا ما در

گمراهى آشكار بوديم (97)

چرا كه شما را با پروردگار جهانيان برابر مى شمرديم (98)

و جز گناهكاران كسى ما را گمراه نكرد (99)

حال هيچ شفيعى نداريم (100)

و نه دوستى مهربان (101)

كاش براى ما بازگشتى بود، تا آنگاه از مومنان مى شديم (102)

بى گمان در اين مايه عبرتى هست، و بيشترينه آنان مومن نبودند (103)

و همانا پروردگارت پيروزمند مهربان است (104)

قوم نوح پيامبران را دروغگو مى انگاشتند (105)

چنين بود كه برادرشان نوح به ايشان گفت آيا [از شرك] پروا نمى كنيد؟ (106)

من براى شما پيامبر امينى هستم (107)

پس از خدا پروا و از من پيروى كنيد (108)

و براى آن از شما پاداشى نمى طلبم، پاداش من جز بر پروردگار جهانيان نيست (109)

پس از خداوند پروا و از من پيروى كنيد (110)

گفتند آيا به تو ايمان بياوريم، حال آنكه فرومايگان از تو پيروى مى كنند (111)

[نوح] گفت من از [حقيقت] آنچه ايشان كرده اند آگاهى ندارم (112)

اگر دريابيد، حساب ايشان جز بر پروردگار من نيست (113)

و من طردكننده مومنان نيستم (114)

من جز هشداردهنده اى روشنگر نيستم (115)

گفتند اى نوح اگر دست برندارى از سنگسار شدگان خواهى شد (116)

[نوح] گفت پروردگارا قوم من مرا دروغگو انگاشتند (117)

پس در ميان من و ايشان، چنانكه بايد و شايد، داورى كن و مرا و همراهان مومنم را رهايى ده (118)

آنگاه او و همراهانش را در كشتى پر و گرانبار رهايى داديم (119)

سپس بازماندگان را غرقه ساختيم (120)

بى گمان در اين مايه عبرتى هست، و بيشترينه آنان مومن نبودند (121)

و همانا پروردگارت پيروزمند مهربان است (122)

قوم عاد

پيامبران را دروغگو انگاشتند (123)

چنين بود كه برادرشان هود به آنان گفت آيا [از شرك] پروا نمى كنيد؟ (124)

من براى شما پيامبرى امينم (125)

پس از خداوند پروا و از من پيروى كنيد (126)

و براى آن از شما پاداشى نمى طلبم، پاداش من جز بر پروردگار جهانيان نيست (127)

آيا در هر بلندى بنايى از سر بازيچه مى سازيد (128)

و كوشكها[ى استوار] مى سازيد به اميد آنكه جاويدان بمانيد؟ (129)

و چون دست گشاييد همچون زورگويان دست گشاييد (130)

پس از خداوند پروا و از من پيروى كنيد (131)

و از كسى كه شما را به آنچه مى دانيد يارى تان داد، پروا كنيد: (132)

شما را با [بخشيدن] چارپايان و پسران يارى داد (133)

و نيز باغها و چشمه سارها (134)

من از عذاب روزى سهمگين بر شما بيمناكم (135)

گفتند براى ما يكسان است چه پند دهى، چه از پنددهندگان نباشى (136)

اين جز شيوه پيشينيان نيست (137)

و ما از عذاب شوندگان نيستيم (138)

بدينسان او را دروغگو انگاشتند، آنگاه آنان را نابود كرديم، بى گمان در اين مايه عبرتى هست، و بيشترينه آنان مومن نبودند (139)

و همانا پروردگارت پيروزمند مهربان است (140)

قوم ثمود [هم] پيامبران را دروغگو انگاشتند (141)

چنين بود كه برادرشان صالح به آنان گفت آيا [از شرك] پروا نمى كنيد؟ (142)

من براى شما پيامبرى امينم (143)

پس از خداوند پروا و از من پيروى كنيد (144)

و براى آن از شما پاداشى نمى طلبم، پاداش من جز بر پروردگار جهانيان نيست (145)

آيا شما را به حالتى كه در اينجا هست در امن و امان رها مى كنند؟ (146)

در باغها

و چشمه سارها (147)

و كشتزارها و خرمابنانى كه بار و بر آنها لطيف است (148)

و از كوه ها، ماهرانه [براى خود] خانه هايى مى تراشيد (149)

پس از خداوند پروا و از من پيروى كنيد (150)

و از فرمان گزافكاران اطاعت مكنيد (151)

[همان] كسانى كه در اين سرزمين فتنه و فساد مى كنند و در صلاح نمى كوشند (152)

گفتند جز اين نيست كه تو از جادوزدگانى (153)

تو جز بشرى همانند ما نيستى، اگر راست مى گويى معجزه اى بياور (154)

گفت اين ماده شترى است كه آبشخورى [معين] براى او، و آبشخور روزى معين براى شماست (155)

و به آن آسيبى نرسانيد كه عذاب روزى سهمگين گريبانگيرتان خواهد شد (156)

آنگاه آن را پى كردند، و سپس پشيمان شدند (157)

و عذاب ايشان را فرو گرفت، بى گمان در اين مايه عبرتى هست و بيشترينه آنان مومن نبودند (158)

و همانا پروردگارت پيروزمند مهربان است (159)

قوم لوط [هم] پيامبران را دروغگو انگاشتند (160)

چنين بود كه برادرشان لوط به آنان گفت آيا [از شرك] پروا نمى كنيد؟ (161)

من براى شما پيامبرى امينم (162)

پس از خداوند پروا و از من پيروى كنيد (163)

و براى آن از شما پاداشى نمى طلبم، پاداش من جز بر پروردگار جهانيان نيست (164)

آيا از ميان مردم جهان با مردان مى آميزيد؟ (165)

و همسرانى كه پروردگارتان براى شما آفريده است رها مى كنيد، آرى شما قومى تجاوزكار هستيد (166)

گفتند اى لوط اگر دست برندارى از رانده شدگان خواهى شد (167)

[لوط] گفت من از دشمنان كار و كردار شما هستم (168)

پروردگارا مرا و خانواده ام را از شر كارى كه مى كنند رهايى

ده (169)

آنگاه او و خانواده اش همگى را رهانيديم (170)

مگر پيرزنى را كه از بازپس ماندگان بود (171)

سپس ديگران را نابود كرديم (172)

و بر آنان بارانى [از بلا] باريديم، چه بد است باران هشداريافتگان (173)

بى گمان در اين مايه عبرتى هست، و بيشترينه آنان مومن نبودند (174)

و همانا پروردگارت پيروزمند مهربان است (175)

اصحاب ايكه [هم] پيامبران را دروغگو انگاشتند (176)

چنين بود كه شعيب به ايشان گفت آيا [از شرك] پروا نمى كنيد؟ (177)

من براى شما پيامبرى امينم (178)

پس از خداوند پروا و از من پيروى كنيد (179)

و براى آن از شما پاداشى نمى طلبم، پاداش من جز بر پروردگار جهانيان نيست (180)

پيمانه را تمام دهيد و از كمفروشان مباشيد (181)

و با ترازوى درست بسنجيد (182)

و به مردم اجناسشان را كم مدهيد و در اين سرزمين فتنه و فساد برپا مكنيد (183)

و از كسى كه شما و امت پيشين را آفريده است پروا كنيد (184)

گفتند جز اين نيست كه تو از جادوزدگانى (185)

و تو جز بشرى همانند ما نيستى و ما تو را بى شبهه از دروغگويان مى دانيم (186)

پس اگر از راستگويانى پاره اى از آسمان را بر [سر] ما بينداز (187)

[شعيب] گفت پروردگار من به آنچه مى كنيد داناتر است (188)

آنگاه او را دروغگو انگاشتند و عذاب روز ابرى سايه افكن آنان را فروگرفت، كه عذاب روزى سهمگين بود (189)

بى گمان در اين مايه عبرتى هست و بيشترينه آنان مومن نبودند (190)

و همانا پروردگارت پيروزمند مهربان است (191)

و آن [قرآن] فرو فرستاده پروردگار جهانيان است (192)

كه روح الامين [جبرئيل]

آن را بر دل تو فرود آورده است (193)

تا از هشداردهندگان باشى (194)

به زبان عربى شيوا (195)

و [خبر] آن در صحف [آسمانى] پيشينيان هست (196)

آيا اين براى آنان نشانه [ى صدق] نيست كه علماى بنى اسرائيل آن را [از پيش] مى شناسند (197)

و اگر آن را بر بعضى از گنگان بيگانه زبان نازل كرده بوديم (198)

سپس آن را برايشان مى خواند، به آن ايمان نمى آوردند (199)

بدينسان آن را در دلهاى گناهكاران راه داده ايم (200)

كه به آن ايمان نمى آورند مگر آنكه عذاب دردناك را بنگرند (201)

كه ناگهانى بر سر آنان آيد و آنان آگاه نباشند (202)

آنگاه گويند آيا ما مهلت يافته خواهيم بود؟ (203)

پس آيا عذاب ما را به شتاب مى خواهند (204)

ملاحظه كن كه اگر سالها برخوردارشان سازيم (205)

سپس آنچه از آن بيمشان داده ايم، به سراغ آنان آيد (206)

آن برخورداريشان به كار آنان نيايد (207)

و [اهل] هيچ شهرى را نابود نكرديم مگر آنكه هشداردهندگانى داشتند (208)

[براى] پندآموزى، و ما ستمگر نبوده ايم (209)

و آن را شياطين نازل نكرده اند (210)

و آنان را نرسد، و چنين كارى نتوانند كرد (211)

چرا كه ايشان از شنيدن [وحى] بركنار هستند (212)

پس در جنب خداوند خدايى ديگر [به نيايش] مخوان كه از عذاب ديدگان خواهى شد (213)

و خاندان خويشاوندت را هشدار ده (214)

و در برابر مومنانى كه از تو پيروى مى كنند مهربان و فروتن باش (215)

پس اگر از تو سرپيچى كردند بگو كه من از آنچه مى كنيد برى و بركنارم (216)

و بر [خداوند] پيروزمند مهربان توكل كن (217)

همان كه تو

را به هنگامى كه [براى عبادت] برمى خيزى مى بيند (218)

و نيز گشتن تو را در ميان نمازگزاران (219)

چرا كه او شنواى داناست (220)

آيا شما را آگاه كنم كه شياطين بر چه كسى فرود مى آيند؟ (221)

بر هر تهمتزن گناهكارى فرود مى آيند (222)

گوش فرا مى دهند و بيشترينه آنان دروغگو هستند (223)

و شاعران [كافر] را گمراهان پيروى مى كنند (224)

آيا نمى نگرى كه ايشان در هر وادى سرگشته اند (225)

و ايشان چيزهايى مى گويند كه خود انجام نمى دهند (226)

مگر كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده اند و خداوند را بسيار ياد مى كنند، و پس از آنكه ستم ديده اند انتقامشان را گرفته اند، و كسانى كه ستم كرده اند زودا كه بدانند كه به چه بازگشتگاهى راه خواهند برد (227)

و ايشان را است بر من گناهى و ترسم مرا بكشند (14)

گفت نه چنين است برويد شما هر دو به آيتهاى ما كه مائيم با شما شنوندگان (15)

پس درآئيد بر فرعون و بگوئيد مائيم فرستاده پروردگار جهانيان (16)

كه بفرست با ما بنى اسرائيل را (17)

گفت آيا نپروريدمت نزد ما به نوزادى و ماندى نزد ما از عمر خويش ساليانى (18)

و كردى كارت را آن را كه كردى و بودى از ناسپاسان (19)

گفت كردمش آن هنگام و بودم من از گمراهان (20)

پس گريختم از شما گاهى كه ترسيدمتان پس بخشيد مرا پروردگار من فرمانى و گردانيدم از پيمبران (21)

و اين نعمتى است كه منّتش را بر من نهى كه بنده گرفتى بنى اسرائيل را (22)

گفت فرعون و چيست پروردگار جهانيان (23)

گفت پروردگار آسمانها و زمين و آنچه ميان آنها است اگر هستيد يقين دارندگان (24)

گفت بدانان كه در پيرامونش بودند آيا نمى شنويد (25)

گفت پروردگار شما و پروردگار پدران شما پيشينيان (26)

گفت همانا پيمبر شما كه فرستاده شده است بسوى شما هر آينه او است ديوانه (27)

گفت پروردگار خاور و باختر و آنچه ميان آنها است اگر هستيد خردمندان (28)

گفت اگر بگرفتى خدائى جز من هر آينه بگردانمت از زندانيان (29)

گفت و اگر چه بيارمت چيزى آشكار (30)

گفت پس بيارش اگر هستى از راستگويان (31)

پس افكند چوبدست خود را ناگهان آن است اژدرى نمايان (32)

و برآورد دست خود را ناگهان آن است پرتوى براى بينندگان (33)

گفت بدان گروه كه در گردش بودند همانا اين است جادوگرى دانشمند (34)

خواهد برون

كند شما را از سرزمين شما به جادوى خويش تا چه فرمان دهيد (35)

گفتند نگهدار او و برادرش را و بفرست در شهرستانها گردآورندگان (36)

تا بيارندت بهر جادوگرى دانشمند (37)

پس گرد آورده شدند جادوگران براى وعده گاه روزى شناخته (38)

و گفته شد به مردم آيا شمائيد گردآيندگان (39)

شايد پيروى كنيم جادوگران را اگر بودند پيروزمندان (40)

پس هنگامى كه آمدند جادوگران گفتند به فرعون آيا ما را است مزدى اگر شديم پيروزمندان (41)

گفت آرى و همانا شمائيد در آن هنگام از نزديكان (42)

گفت بديشان موسى بيفكنيد آنچه را شمائيد افكنندگان (43)

پس بيفكندند ريسمانها و چوبهاى خود را و گفتند به فَر فرعون مائيم همانا پيروزمندان (44)

پس افكند موسى چوبدست خويش را ناگهان فروبرد آنچه را به دروغ آوردند (45)

پس بيفتادند جادوگران سجده كنان (46)

گفتند ايمان آورديم به پروردگار جهانيان (47)

پروردگار موسى و هارون (48)

گفت ايمان آورديد بدو پيش از آنكه دستورتان دهم همانا او بزرگ شما است كه آموخت به شما جادوگرى را پس زود است بدانيد همانا سخت ببرّم دستها و پاى هاى شما را از برابر و هر آينه به دارتان كشم همگى (49)

گفتند نيست باكى مائيم بسوى پروردگار خويش بازگشتگان (50)

همانا اميدواريم بيامرزد براى ما پروردگار ما گناهان ما را كه بوديم نخستين ايمان آرندگان (51)

و وحى كرديم به موسى كه شبانه بر بندگانم را همانا شمائيد پيروى شدگان (52)

پس فرستاد فرعون در شهرستانها گردآرندگان (53)

كه اينانند همانا گروهى اندك (54)

و همانا ايشانند بر ما خشم آرندگان (55)

و هر آينه مائيم همگى بيمناكان (56)

پس برون رانديمشان

از باغها و چشمه سارها (57)

و گنجها و جايگاهى گرامى (58)

بدينسان و ارث داديمش به بنى اسرائيل (59)

پس از پى ايشان بيامدند به هنگام خورشيد تابان (60)

تا گاهى كه نمودار شدند (ديدار كردند) دو گروه گفتند ياران موسى كه مائيم دريافتگان (61)

گفت نچنين است همانا با من است پروردگارم زود است رهبريم كند (62)

پس وحى كرديم به موسى كه بزن چوبدست خود را به دريا پس بشكافت و شد هر ديوارى چون كوهى بزرگ (63)

و جاى داديم در آنجا دگران را (64)

و رهانيديم موسى و آنان را كه با او بودند همگى (65)

سپس به دريا فروبرديم دگران را (66)

همانا در اين است آيتى و نيستند بيشترشان ايمان آرندگان (67)

و همانا پروردگار تو است هرآينه عزّتمند مهربان (68)

و بخوان بر ايشان داستان ابراهيم را (69)

هنگامى كه گفت به پدر خويش و قومش چه مى پرستيد (70)

گفتند مى پرستيم بتانى را پس مى باشيم پيرامون آنها گردآمدگان (71)

گفت آيا مى شنوند شما را گاهى كه مى خوانيد (72)

يا سودتان بخشند يا آيان رسانند (73)

گفتند بلكه يافتيم پدران خود را چنين مى كردند (74)

گفت آيا ديديد آنچه را بوديد مى پرستيديد (75)

شما و پدران شما پيشتران (76)

كه ايشان مرا دشمنند مگر پروردگار جهانيان (77)

آنكه مرا آفريد پس رهبريم كند (78)

و آنكه بخوراندم و بنوشاندم (79)

و گاهى كه بيمار شوم پس او بهبوديم دهد (80)

و آنكه بميراندم سپس زنده سازدم (81)

و آنكه اميدوارم كه بيامرزد براى من گناهم را روز دين (82)

پروردگارا ارزانى دار مرا حُكمى و برسانم به شايستگان (83)

و

قرار ده براى من زبان راستى در آخران (84)

و بگردانم از ارث برندگان بهشت نعمتها (85)

و بيامرز براى پدرم كه او بود همانا از گمراهان (86)

و خوارم نكن روزى كه برانگيخته شوند (87)

روزى كه سود ندهد مال و نه فرزندان (88)

مگر آنكه بيايد خدا را با دلى درست (89)

و آماده شد بهشت براى پرهيزكاران (90)

و پديد آورده شد دوزخ براى گمراهان (91)

و گفته شد بديشان كجا بوديد مى پرستيديد (92)

جز خدا را آيا يارى كنند شما را يا يارى جويند (93)

پس به روى افكنده شدند در آن ايشان و گمراهان (94)

و سپاه هاى ابليس همگان (95)

گفتند و ستيزه مى كردند در آن (96)

سوگند به خدا همانا بوديم ما در گمراهى آشكار (97)

هنگامى كه يكسان داشتيم شما را با پروردگار جهانيان (98)

و گمراه نكردند ما را مگر گنهكاران (99)

پس نيست ما را شفاعت گرانى (100)

و نه دوستى مهربان (101)

كاش ما را بازگشتى بودى تا مى شديم از مؤمنان (102)

همانا در اين است آيتى و نيستند بيشتر ايشان ايمان آرندگان (103)

و همانا پروردگار تو او است عزّتمند مهربان (104)

تكذيب كردند قوم نوح فرستادگان را (105)

هنگامى كه گفت بديشان برادرشان نوح چرا پرهيزكارى نكنيد (106)

همانا منم براى شما فرستاده اى امين (107)

پس بترسيد خدا را و مرا فرمان بريد (108)

و نپرسمتان بر آن مزدى نيست مزد من جز بر پروردگار جهانيان (109)

پس بترسيد خدا را و مرا فرمان بريد (110)

گفتند آيا ايمان آوريم برايت و پيرويت كردند فرومايگان (111)

گفت چه دانائى است مرا بدانچه بودند مى كردند (112)

نيست

حسابشان جز بر پروردگار من اگر دريابيد (113)

و نيستم من دوركننده مؤمنان (114)

نيستم من جز ترساننده آشكار (115)

گفتند اگر دست برندارى اى نوح هرآينه بشوى از سنگسارشدگان (116)

گفت پروردگارا همانا قومم تكذيبم كردند (117)

پس بگشاى ميان من و ايشان گشايشى و برهانم و آنان را كه با منند از مؤمنان (118)

پس رهانيديمش و آنان كه با او بودند در كشتى پرشده اى (119)

سپس غرق كرديم پس از اين بازماندگان را (120)

همانا در اين است آيتى و نيستند بيشترشان مؤمنان (121)

و همانا پروردگار تو است عزّتمند مهربان (122)

تكذيب كردند عاد فرستادگان را (123)

هنگامى كه گفت بديشان برادرشان هود چرا پرهيزكارى نكنيد (124)

همانا منم براى شما فرستاده امين (125)

پس بترسيد از خدا و مرا فرمان بريد (126)

و نپرسمتان بر آن پاداشى نيست مزدم مگر بر پروردگار جهانيان (127)

آيا بنياد مى نهيد به هر پشته اى نشانى بيهده بازى كنيد (128)

و برگيريد كوشكهائى شايد شما جاودان مانيد (129)

و هر گاه خشمگين شويد خشمگين شويد ستمگرانه (130)

پس بترسيد خدا را و مرا فرمان بريد (131)

و بترسيد آن را كه يارى كرده است شما را بدانچه مى دانيد (132)

كمك كرده است شما را به دامها و فرزندان (133)

و باغها و چشمه سارها (134)

همانا مى ترسم بر شما از عذاب روزى بزرگ (135)

گفتند يكسان است بر ما چه اندرز دهى يا نباشى از اندرزگويان (136)

نيست اين مگر اين خوى پيشينيان (137)

و نيستيم ما عذاب شدگان (138)

پس تكذيبش كردند پس نابودشان ساختيم همانا در اين است آيتى و نيستند بيشترشان مؤمنان (139)

و

همانا پروردگار تو است عزّتمند مهربان (140)

تكذيب كردند ثمود فرستادگان را (141)

هنگامى كه گفت بديشان برادرشان صالح چرا پرهيز نكنيد (142)

همانا منم براى شما فرستاده امين (143)

پس پرهيز كنيد خدا را و مرا فرمان بريد (144)

و پرسش نكنم شما را بر آن مزدى نيست مزد من مگر بر پروردگار جهانيان (145)

آيا رها مى شويد در آنچه اينجا است آرميدگان (146)

در باغها و چشمه سارها (147)

و كشتزارها و نخلستانهائى كه شكوفه آنها است رسيده (يا گوارا) (148)

و مى تراشيد از كوه ها خانه هائى كامرانان (149)

پس بترسيد خدا را و فرمانم بريد (150)

و اطاعت نكنيد از دستور اسراف كنندگان (151)

آنان كه تبهكارى كنند در زمين و درست كارى نكنند (اصلاح نكنند) (152)

گفتند جز اين نيست كه توئى از جادوشدگان (153)

نيستى تو جز بشرى همانند ما پس بياور آيتى اگر هستى از راستگويان (154)

گفت اين است اشترى براى آن آبشخورى و براى شما است آبشخور روزى دانسته (155)

و نگرديد گردش به بدى كه بگيرد شما را شكنجه روزى بزرگ (156)

پس پى كردندش پس بامداد كردند پشيمانان (157)

پس گرفت ايشان را عذاب همانا در اين است آيتى و نيستند بيشترشان ايمان آرندگان (158)

و همانا پروردگار تو او است عزّتمند مهربان (159)

تكذيب كردند قوم لوط فرستادگان را (160)

گاهى كه گفت بديشان برادرشان لوط چرا پرهيزكارى نكنيد (161)

همانا منم براى شما فرستاده امين (162)

پس بترسيد خدا را و مرا فرمان بريد (163)

و نپرسم شما را بر آن پاداشى نيست مزد من مگر بر پروردگار جهانيان (164)

آيا درآميزيد با نران از جهانيان

(165)

و مى گذاريد آنچه را آفريده است براى شما پروردگار شما از همسران خويش بلكه شمائيد گروهى تجاوزگران (166)

گفتند اگر بس نكنى اى لوط همانا شوى از برون راندگان (167)

گفت همانا منم كار شما را از رهاكنندگان (168)

پروردگارا برهان مرا و خاندانم را از آنچه مى كنند (169)

پس نجاتش داديم و خاندانش را همگى (170)

مگر پيرزنى در گذشتگان (171)

پس نگونسار كرديم دگران را (172)

و باريديم بر آنان بارانى پس چه زشت است باران بيم دادگان (173)

همانا در اين است آيتى و نيستند بيشترشان ايمان آرندگان (174)

و همانا پروردگار تو است عزّتمند مهربان (175)

تكذيب كردند ياران ايكه فرستادگان را (176)

هنگامى كه گفت بديشان شعيب چرا پرهيزكارى نكنيد (177)

همانا منم شما را فرستاده اى امين (178)

پس بترسيد خدا را و فرمانم بريد (179)

و نپرسم شما را بر آن مزدى نيست مزد من مگر بر پروردگار جهانيان (180)

تمام دهيد پيمانه را و نباشيد از كم دهندگان (181)

و بسنجيد با سنگ (ترازوى) راست (182)

و كم ندهيد به مردم چيزهاى ايشان را و نكوشيد در زمين تباه كنندگان (183)

و بترسيد آن را كه آفريد شما را و آفريدگان پيشينيان (184)

گفتند جز اين نيست كه توئى از جادوشدگان (185)

و نيستى تو مگر بشرى مانند ما و همانا پنداريمت از دروغگويان (186)

پس بيفكن بر ما پاره هائى از آسمان اگر هستى از راستگويان (187)

گفت پروردگار من داناتر است بدانچه مى كنيد (188)

پس تكذيبش كردند پس بگرفتشان عذاب روز ظلّه (سايبان) كه بوده است آن عذاب روزى بزرگ (189)

همانا در اين است آيتى و نيستند بيشتر ايشان مؤمنان

(190)

و همانا پروردگار تو است عزّتمند مهربان (191)

و همانا آن است فرودآوردن پروردگار جهانيان (192)

فرود آوردش روح الأمين (193)

بر دل تو تا باشى از ترسانندگان (194)

به زبان عربى آشكار (195)

و همانا آن است در كتب پيشينيان (196)

آيا نيست براى ايشان آيتى كه بدانندش دانشمندان بنى اسرائيل (197)

و اگر مى فرستاديمش بر يكى از گنگ زبانان (198)

پس مى خواندش بر ايشان نبودند بدان ايمان آرندگان (199)

بدينسان راهش داديم در دلهاى گنهكاران (200)

كه ايمان نيارند بدان تا ببينند عذاب دردناك را (201)

كه بيايدشان ناگاه و ايشان ندانند (202)

پس گويند آيا مائيم مهلت دادگان (203)

آيا به عذاب ما مى شتابند (204)

آيا ديده باشى كه اگر كامروا گردانيمشان ساليانى (205)

پس بيايدشان آنچه وعده داده مى شوند (206)

بى نياز نكند از ايشان آنچه بودند بهره ور مى شدند (207)

و نابود نساختيم شهرى را مگر براى آن بود ترسانندگانى (208)

يادآوردنى است و نيستيم ما ستمكاران (209)

و فرود نياوردندش شياطين (210)

و نسزد ايشان را و نتوانند (211)

همانا ايشانند از شنيدن دورماندگان (212)

پس نخوان با خدا خدائى ديگر را كه باشى از عذاب شدگان (213)

و بترسان خويشاوندان خويش را نزديكان (214)

و فرود كن بال خود را براى هر كه پيرويت كند از مؤمنان (215)

پس اگر عصيانت كردند بگو من بيزارم از آنچه مى كنيد (216)

و توكّل كن بر خداى عزّتمند مهربان (217)

آنكه مى بيندت گاهى كه بپا مى شوى (218)

و گردش تو را در سجده كنندگان (219)

كه او است همانا شنواى دانا (220)

آيا آگهيتان دهم كه بر كه فرود مى آيند شياطين (221)

فرود آيند بر هر دروغ پرداز گنهبارى

(222)

كه فرادهند گوش را و بيشتر ايشانند دروغگويان (223)

و شاعران و پيروى كنند گمراهان (224)

آيا نبينى كه ايشانند در هر بيغوله اى سرگردان (225)

و آنكه گويند آنچه را نكنند (226)

مگر آنان كه ايمان آوردند و كردار شايسته كردند و ياد كردند خدا را بسيار و يارى جستند پس از آن كه ستم شدند و زود است بدانند آنان كه ستم كردند چه بازگشتگاهى بازمى گردند (227)

will impugn me,

13 and I will become upset, and my tongue will fail me. So send [Your messenger] to Aaron.

14 Also they have a charge against me, and I fear they will kill me.’

15 He said, ‘Certainly not! Let the two of you go with Our signs: We will indeed be with you, hearing [everything].

16 So approach Pharaoh and say, ‘‘We are indeed envoys of the Lord of the worlds

17 that you let the Children of Israel go with us.’’ ’

18 He said, ‘Did we not rear you as a child among us, and did you not stay with us for years of your life?

19 Then you committed that deed of yours, and you are an ingrate.’

20 He said, ‘I did that when I was astray.

21 So I fled from you, as I was afraid of you. Then my Lord gave me judgement and made me one of the apostles.

22 As for that favour, you remind me of it reproachfully because you have enslaved the Children of Israel.’

23 He said, ‘And what is ‘‘the Lord of all the worlds?’’ ’

24 He said, ‘The Lord of the heavens and the earth and whatever is between them,—should you have conviction.’

25 He said to those who were around him, ‘Don’t you hear?!’

26 He said, ‘Your Lord, and the Lord of your forefathers!’

27 He said, ‘Indeed your messenger, who has been sent to you, is surely crazy!’

28 He said, ‘The Lord of the

east and the west and whatever is between them—should you apply reason.’

29 He said, ‘If you take up any god other than me, I will surely make you a prisoner!’

30 He said, ‘What if I bring you something manifest?’

31 He said, ‘Then bring it, should you be truthful.’

32 Thereat he threw down his staff, and behold, it was a manifest python.

33 Then he drew out his hand, and behold, it was white to the onlookers.

34 He said to the elite [who stood] around him, ‘This is indeed an expert magician

35 who seeks to expel you from your land with his magic. So what do you advise?’

36 They said, ‘Put him and his brother off for a while, and send heralds to the cities

37 to bring you every expert magician.’

38 So the magicians were gathered for the tryst of a known day,

39 and the people were told: ‘Will you gather?!’

40 ‘Maybe we will follow the magicians, should they be the victors!’

41 So when the magicians came, they said to Pharaoh, ‘Shall we indeed have a reward if we were to be the victors?’

42 He said, ‘ Of course; and indeed you shall be among those near [to me].’

43 Moses said to them, ‘Throw down what you have to throw!’

44 So they threw down their sticks and ropes, and said, ‘By the might of Pharaoh, we shall surely be the victors!’

45 Thereat Moses threw down his staff, and behold, it

was swallowing what they had faked.

46 Thereat the magicians fell down prostrating.

47 They said, ‘We believe in the Lord of all the worlds,

48 the Lord of Moses and Aaron.’

49 He said, ‘Do you profess faith in Him before I permit you? He is indeed your chief who has taught you magic! Soon you will surely know! Surely I will cut off your hands and feet from opposite sides, and I will surely crucify you all.’

50 They said, ‘[There is] no harm [in that]! Indeed we shall return to our Lord.

51 Indeed we hope our Lord will forgive us our iniquities for being the first to believe.’

52 Then We revealed to Moses, [saying], ‘Take My servants on a journey by night, for you will be pursued.’

53 Then Pharaoh sent heralds to the cities,

54 [announcing:] ‘These are indeed a small gang.

55 They have surely aroused our wrath,

56 and indeed we are all on our guard.’

57 So We expelled them from gardens and springs,

58 and [from] treasures and splendid places.

59 So it was; and We bequeathed them to the Children of Israel.

60 Then they pursued them at sunrise.

61 When the two hosts sighted each other, the companions of Moses said, ‘Indeed we have been caught up.’

62 He said, ‘Certainly not! Indeed my Lord is with me. He will guide me.’

63 Thereupon We revealed to Moses: ‘Strike the sea with your staff!’ Whereupon it parted, and each part was as if

it were a great mountain.

64 There, We brought the others near.

65 And We delivered Moses and all those who were with him.

66 Then We drowned the others.

67 There is indeed a sign in that, but most of them do not have faith.

68 Indeed your Lord is the All-mighty, the All-merciful.

69 Relate to them the account of Abraham

70 when he said to his father and his people, ‘What is it that you are worshiping?!’

71 They said, ‘We worship idols, and we will go on clinging to them.’

72 He said, ‘Do they hear you when you call them?

73 Or do they bring you any benefit, or cause you any harm?’

74 They said, ‘Rather we found our fathers acting likewise.’

75 He said, ‘Have you regarded what you have been worshipping,

76 you and your ancestors?

77 They are indeed hateful to me, but the Lord of all the worlds,

78 who created me, it is He who guides me,

79 and provides me with food and drink,

80 and when I get sick, it is He who cures me;

81 who will make me die, then He will bring me to life,

82 and who, I hope, will forgive me my iniquities on the Day of Retribution.’

83 ‘My Lord! Grant me [unerring] judgement, and unite me with the Righteous.

84 Confer on me a worthy repute among the posterity,

85 and make me one of the heirs to the paradise of bliss.

86 Forgive my

father, for he is one of those who are astray.

87 Do not disgrace me on the day that they will be resurrected,

88 the day when neither wealth nor children will avail,

89 except him who comes to Allah with a sound heart,’

90 and paradise will be brought near for the Godwary,

91 and hell will be brought into view for the perverse,

92 and they shall be told: ‘Where is that which you used to worship

93 besides Allah? Do they help you, or do they help each other?’

94 Then they will be cast into it on their faces—they and the perverse,

95 and the hosts of Iblis all together.

96 They will say, as they wrangle in it [together],

97 ‘By Allah, we had indeed been in manifest error,

98 when we equated you with the Lord of all the worlds!

99 And no one led us astray except the guilty.

100 Now we have no intercessors,

101 nor do we have any sympathetic friend.

102 Had there been another turn for us, we would be among the faithful.’

103 There is indeed a sign in that; but most of them do not have faith.

104 Indeed your Lord is the All-mighty, the All-merciful.

105 The people of Noah impugned the apostles

106 when Noah, their brother, said to them, ‘Will you not be wary [of Allah]?

107 Indeed I am a trusted apostle [sent] to you.

108 So be wary of Allah and obey me.

109 I do not

ask you any reward for it; my reward lies only with the Lord of all the worlds.

110 So be wary of Allah and obey me.’

111 They said, ‘Shall we believe in you, when it is the riffraff who follow you?’

112 He said, ‘What do I know as to what they used to do?

113 Their reckoning is only with my Lord, should you be aware.

114 I will not drive away the faithful.

115 I am just a manifest warner.’

116 They said, ‘Noah, if you do not relinquish, you will certainly be stoned [to death].’

117 He said, ‘My Lord! Indeed my people have impugned me.

118 So judge conclusively between me and them, and deliver me and the faithful who are with me.’

119 Thereupon We delivered him and those who were with him in the laden ark.

120 Then We drowned the rest.

121 There is indeed a sign in that; but most of them do not have faith.

122 Indeed your Lord is the All-mighty, the All-merciful.

123 [The people of] ‘Aad impugned the apostles,

124 when Hud, their brother, said to them, ‘Will you not be wary [of Allah]?

125 Indeed I am a trusted apostle [sent] to you.

126 So be wary of Allah and obey me.

127 I do not ask you any reward for it; my reward lies only with the Lord of all the worlds.

128 Do you futilely build a sign on every prominence?

129 You set up structures as if you

will be immortal,

130 and when you seize [someone for punishment], you seize [him] like tyrants.

131 So be wary of Allah and obey me.

132 And be wary of Him who has provided you with what you know,

133 and aided you with sons and with cattle,

134 gardens and springs.

135 Indeed I fear for you the punishment of a tremendous day.’

136 They said, ‘It is the same to us whether you advise us or not.

137 These are nothing but the traditions of the ancients,

138 and we will not be punished.’

139 So they impugned him, whereupon We destroyed them. There is indeed a sign in that; but most of them do not have faith.

140 Indeed your Lord is the All-mighty, the All-merciful.

141 [The people of] Thamud impugned the apostles

142 when Salih, their brother, said to them, ‘Will you not be wary [of Allah]?

143 Indeed I am a trusted apostle [sent] to you.

144 So be wary of Allah and obey me.

145 I do not ask you any reward for it; my reward lies only with the Lord of all the worlds.

146 Will you be left secure in that which is here

147 —amid gardens and springs,

148 farms and date palms with dainty spathes?

149 And you hew houses out of the mountains skillfully.

150 So be wary of Allah and obey me,

151 and do not obey the dictates of the profligate,

152 who cause corruption in the land and do not

bring about reform.’

153 They said, ‘Indeed you are one of the bewitched.

154 You are just a human being like us. So bring us a sign, should you be truthful.’

155 He said, ‘This is a she-camel; she shall drink and you shall drink on known days.

156 Do not cause her any harm, for then you shall be seized by the punishment of a terrible day.’

157 But they hamstrung her, whereupon they became regretful.

158 So the punishment seized them. There is indeed a sign in that; but most of them do not have faith.

159 Indeed your Lord is the All-mighty, the All-merciful.

160 The people of Lot impugned the apostles

161 when Lot, their brother, said to them, ‘Will you not be wary [of Allah]?

162 Indeed I am a trusted apostle [sent] to you.

163 So be wary of Allah and obey me.

164 I do not ask you any reward for it; my reward lies only with the Lord of all the worlds.

165 What! Of all people do you come to males,

166 abandoning your wives your Lord has created for you? Rather you are a trans-gressing lot.’

167 They said, ‘Lot, if you do not relinquish, you will surely be banished.’

168 He said, ‘Indeed I detest your conduct.’

169 ‘My Lord! Deliver me and my family from what they do.’

170 So We delivered him and all his family,

171 except an old woman who remained behind.

172 Then We destroyed [all] the others,

173

and rained down upon them a rain [of stones]. Evil was the rain of those who were warned!

174 There is indeed a sign in that; but most of them do not have faith.

175 Indeed your Lord is the All-mighty, the All-merciful.

176 The inhabitants of Aykah impugned the apostles,

177 when Shu‘ayb said to them, ‘Will you not be wary [of Allah]?

178 Indeed I am a trusted apostle [sent] to you.

179 So be wary of Allah and obey me.

180 I do not ask you any reward for it; my reward lies only with the Lord of all the worlds.

181 Observe fully the measure, and do not be of those who give short measure.

182 Weigh with an even balance,

183 and do not cheat the people of their goods. Do not act wickedly on the earth, causing corruption.

184 Be wary of Him who created you and the earlier generations.’

185 They said, ‘Indeed you are one of the bewitched.

186 You are just a human being like us, and we indeed consider you to be a liar.

187 Then make a fragment fall upon us from the sky, should you be truthful.’

188 He said, ‘My Lord knows best what you are doing.’

189 So they impugned him, and then they were overtaken by the punishment of the day of the overshadowing cloud. It was indeed the punishment of a tremendous day.

190 There is indeed a sign in that; but most of them do not have faith.

191 Indeed your Lord is the All-mighty, the All-merciful.

192 This is indeed [a Book] sent down by the Lord of all the worlds,

193 brought down by the Trustworthy Spirit

194 upon your heart (so that you may be one of the warners),

195 in a clear Arabic language.

196 It is indeed [foretold] in the scriptures of the ancients.

197 Is it not a sign for them that the learned of the Children of Israel recognize it?

198 Had We sent it down upon some non-Arab

199 and had he recited it to them, they would not have believed in it.

200 This is how We let it pass through the hearts of the guilty:

201 they do not believe in it until they sight the painful punishment.

202 It will overtake them suddenly while they are unaware.

203 Thereupon they will say, ‘Shall we be granted any respite?’

204 So do they seek to hasten on Our punishment?

205 Do you see, should We let them enjoy for some years,

206 then there comes to them what they have been promised,

207 of what avail to them will be that which they were given to enjoy?

208 We have not destroyed any town without its having warners,

209 for the sake of admonition, and We were not unjust.

210 It has not been brought down by the devils.

211 Neither does it behoove them, nor are they capable [of doing that].

212 Indeed they are kept at bay [even] from hearing it.

213 So do not invoke any god besides Allah, lest you should be among the punished.

214 Warn the nearest of your kinsfolk,

215 and lower your wing to the faithful who follow you.

216 But if they disobey you, say, ‘I am absolved of what you do.’

217 And put your trust in the All-mighty, the All-merciful,

218 who sees you when you stand [for prayer],

219 and your going about among those who prostrate.

220 Indeed He is the All-hearing, the All-knowing.

221 Should I inform you on whom the devils descend?

222 They descend on every sinful liar.

223 They eavesdrop, and most of them are liars.

224 As for the poets, [only] the perverse follow them.

225 Have you not regarded that they rove in every valley,

226 and that they say what they do not do?

227 Barring those who have faith and do righteous deeds and remember Allah greatly, and aid each other after they have been wronged. And the wrongdoers will soon know at what goal they will end up.

(the truth), therefore the news of that which they mock shall soon come to them. (6)

Do they not see the earth, how many of every noble kind We have caused to grow in it? (7)

Most surely there is a sign in that, but most of them will not believe. (8)

And most surely your Lord is the Mighty, the Merciful. (9)

And when your Lord called out to Musa, saying: Go to the unjust people, (10)

The people of Firon: Will they not guard (against evil)? (11)

He said: O my Lord! surely I fear that they will reject me; (12)

And by breast straitens, and my tongue is not eloquent, therefore send Thou to Haroun (to help me); (13)

And they have a crime against me, therefore I fear that they may slay me. (14)

He said: By no means, so go you both with Our signs; surely We are with you, hearing; (15)

Then come to Firon and say: Surely we are the messengers of the Lord of the worlds: (16)

Then send with us the children of Israel. (17)

(Firon) said: Did we not bring you up as a child among us, and you tarried among us for (many) years of your life? (18)

And you did (that) deed of yours which you did, and you are one of the ungrateful. (19)

He said: I did it then while I was of those unable to see the right course; (20)

So I fled from you when I feared you, then

my Lord granted me wisdom and made me of the messengers; (21)

And is it a favor of which you remind me that you have enslaved the children of Israel? (22)

Firon said: And what is the Lord of the worlds? (23)

He said: The Lord of the heavens and the earth and what is between them, if you would be sure. (24)

(Firon) said to those around him: Do you not hear? (25)

He said: Your Lord and the Lord of your fathers of old. (26)

Said he: Most surely your Messenger who is sent to you is mad. (27)

He said: The Lord of the east and the west and what is between them, if you understand. (28)

Said he: If you will take a god besides me, I will most certainly make you one of the imprisoned. (29)

He said: What! even if I bring to you something manifest? (30)

Said he: Bring it then, if you are of the truthful ones. (31)

So he cast down his rod, and lo! it was an obvious serpent, (32)

And he drew forth his hand, and lo! it appeared white to the onlookers. (33)

(Firon) said to the chiefs around him: Most surely this is a skillful magician, (34)

Who desires to turn you out of your land with his magic; what is it then that you advise? (35)

They said: Give him and his brother respite and send heralds into the cities (36)

That they should bring to you every skillful magician. (37)

So the magicians were gathered together at the appointed time on the fixed day, (38)

And it was said to the people: Will you gather together? (39)

Haply we may follow the magicians, if they are the vanquishers. (40)

And when the magicians came, they said to Firon: Shall we get a reward if we are the vanquishers? (41)

He said: Yes, and surely you will then be of those who are made near. (42)

Musa said to them: Cast what you are going to cast. (43)

So they cast down their cords and their rods and said: By Firon's power, we shall most surely be victorious. (44)

Then Musa cast down his staff and lo! it swallowed up the lies they told. (45)

And the magicians were thrown down prostrate; (46)

They said: We believe in the Lord of the worlds: (47)

The Lord of Musa and Haroun. (48)

Said he: You believe in him before I give you permission; most surely he is the chief of you who taught you the magic, so you shall know: certainly I will cut off your hands and your feet on opposite sides, and certainly I will crucify you all. (49)

They said: No harm; surely to our Lord we go back; (50)

Surely we hope that our Lord will forgive us our wrongs because we are the first of the believers. (51)

And We revealed to Musa, saying: Go away with My servants travelling by night, surely you will be pursued. (52)

So Firon sent heralds

into the cities; (53)

Most surely these are a small company; (54)

And most surely they have enraged us; (55)

And most surely we are a vigilant multitude. (56)

So We turned them out of gardens and springs, (57)

And treasures and goodly dwellings, (58)

Even so. And We gave them as a heritage to the children of Israel. (59)

Then they pursued them at sunrise. (60)

So when the two hosts saw each other, the companions of Musa cried out: Most surely we are being overtaken. (61)

He said: By no means; surely my Lord is with me: He will show me a way out. (62)

Then We revealed to Musa: Strike the sea with your staff. So it had cloven asunder, and each part was like a huge mound. (63)

And We brought near, there, the others. (64)

And We saved Musa and those with him, all of them. (65)

Then We drowned the others. (66)

Most surely there is a sign in this, but most of them do not believe. (67)

And most surely your Lord is the Mighty, the Merciful. (68)

And recite to them the story of Ibrahim. (69)

When he said to his father and his people: What do you worship? (70)

They said: We worship idols, so we shall be their votaries. (71)

He said: Do they hear you when you call? (72)

Or do they profit you or cause you harm? (73)

They said: Nay, we found our fathers doing so. (74)

He said: Have you then

considered what you have been worshipping: (75)

You and your ancient sires. (76)

Surely they are enemies to me, but not (so) the Lord of the worlds; (77)

Who created me, then He has shown me the way: (78)

And He Who gives me to eat and gives me to drink: (79)

And when I am sick, then He restores me to health (80)

And He Who will cause me to die, then give me life; (81)

And Who, I hope, will forgive me my mistakes on the day of judgment. (82)

My Lord: Grant me wisdom, and join me with the good (83)

And ordain for me a goodly mention among posterity (84)

And make me of the heirs of the garden of bliss (85)

And forgive my father, for surely he is of those who have gone astray; (86)

And disgrace me not on the day when they are raised (87)

The day on which property will not avail, nor sons (88)

Except him who comes to Allah with a heart free (from evil). (89)

And the garden shall be brought near for those who guard (against evil), (90)

And the hell shall be made manifest to the erring ones, (91)

And it shall be said to them: Where are those that you used to worship; (92)

Besides Allah? Can they help you or yet help themselves? (93)

So they shall be thrown down into it, they and the erring ones, (94)

And the hosts of the Shaitan, all. (95)

They shall say

while they contend therein: (96)

By Allah! we were certainly in manifest error, (97)

When we made you equal to the Lord of the worlds; (98)

And none but the guilty led us astray; (99)

So we have no intercessors, (100)

Nor a true friend; (101)

But if we could but once return, we would be of the believers. (102)

Most surely there is a sign in this, but most of them do not believe. (103)

And most surely your Lord is the Mighty, the Merciful. (104)

The people of Nuh rejected the messengers. (105)

When their brother Nuh said to them: Will you not guard (against evil)? (106)

Surely I am a faithful messenger to you; (107)

Therefore guard against (the punishment of) Allah and obey me (108)

And I do not ask you any reward for it; my reward is only with the Lord of the worlds: (109)

So guard against (the punishment of) Allah and obey me. (110)

They said: Shall we believe in you while the meanest follow you? (111)

He said: And what knowledge have I of what they do? (112)

Their account is only with my Lord, if you could perceive (113)

And I am not going to drive away the believers; (114)

I am naught but a plain warner. (115)

They said: If you desist not, O Nuh, you shall most certainly be of those stoned to death. (116)

He said: My Lord! Surely my people give me the lie! (117)

Therefore judge Thou between me and them

with a (just) judgment, and deliver me and those who are with me of the believers. (118)

So We delivered him and those with him in the laden ark. (119)

Then We drowned the rest afterwards (120)

Most surely there is a sign in this, but most of them do not believe. (121)

And most surely your Lord is the Mighty, the Merciful. (122)

Ad gave the lie to the messengers. (123)

When their brother Hud said to them: Will you not guard (against evil)? (124)

Surely I am a faithful messenger to you; (125)

Therefore guard against (the punishment of) Allah and obey me: (126)

And I do not ask you any reward for it; surely my reward is only with the Lord of the worlds (127)

Do you build on every height a monument? Vain is it that you do: (128)

And you make strong fortresses that perhaps you may (129)

And when you lay hands (on men) you lay hands (like) tyrants; (130)

So guard against (the punishment of) Allah and obey me (131)

And be careful of (your duty to) Him Who has given you abundance of what you know. (132)

He has given you abundance of cattle and children (133)

And gardens and fountains; (134)

Surely I fear for you the chastisement of a grievous day (135)

They said: It is the same to us whether you admonish or are not one of the admonishers (136)

This is naught but a custom of the ancients; (137)

And we are not

going to be punished. (138)

So they gave him the lie, then We destroyed them. Most surely there is a sign in this, but most of them do not believe. (139)

And most surely your Lord is the Mighty, the Merciful. (140)

Samood gave the lie to the messengers (141)

When their brother Salih said to them: Will you not guard (against evil)? (142)

Surely I am a faithful messenger to you (143)

Therefore guard against (the punishment of) Allah and obey me: (144)

And I do not ask you any reward for it; my reward is only with the Lord of the worlds: (145)

Will you be left secure in what is here; (146)

In gardens and fountains, (147)

And cornfields and palm-trees having fine spadices? (148)

And you hew houses out of the mountains exultingly; (149)

Therefore guard against (the punishment of) Allah and obey me; (150)

And do not obey the bidding of the extravagant, (151)

Who make mischief in the land and do not act aright. (152)

They said: You are only of the deluded ones; (153)

You are naught but a mortal like ourselves; so bring a sign if you are one of the truthful. (154)

He said: This is a she-camel; she shall have her portion of water, and you have your portion of water on an appointed time; (155)

And do not touch her with evil, lest the punishment of a grievous day should overtake you. (156)

But they hamstrung her, then regretted; (157)

So the punishment overtook

them. Most surely there is a sign in this, but most of them do not believe. (158)

And most surely your Lord is the Mighty, the Merciful. (159)

The people of Lut gave the lie to the messengers. (160)

When their brother Lut said to them: Will you not guard (against evil)? (161)

Surely I am a faithful messenger to you; (162)

Therefore guard against (the punishment of) Allah and obey me: (163)

And I do not ask you any reward for it; my reward is only with the Lord of the worlds; (164)

What! do you come to the males from among the creatures (165)

And leave what your Lord has created for you of your wives? Nay, you are a people exceeding limits. (166)

They said: If you desist not, O Lut! you shall surely be of those who are expelled. (167)

He said: Surely I am of those who utterly abhor your (168)

My Lord ! deliver me and my followers from what they do. (169)

So We delivered him and his followers all, (170)

Except an old woman, among those who remained behind. (171)

Then We utterly destroyed the others. (172)

And We rained down upon them a rain, and evil was the rain on those warned. (173)

Most surely there is a sign in this, but most of them do not believe. (174)

And most surely your Lord is the Mighty, the Merciful. (175)

The dwellers of the thicket gave the lie to the messengers. (176)

When Shu'aib said to

them: Will you not guard (against evil)? (177)

Surely I am a faithful messenger to you; (178)

Therefore guard against (the punishment of) Allah and obey me: (179)

And I do not ask you any reward for it, my reward is only with the Lord of the worlds; (180)

Give a full measure and be not of those who diminish; (181)

And weigh (things) with a right balance, (182)

And do not wrong men of their things, and do not act corruptly in the earth, making mischief. (183)

And guard against (the punishment of) Him who created you and the former nations. (184)

They said: You are only of those deluded; (185)

And you are naught but a mortal like ourselves, and we know you to be certainly of the liars. (186)

Therefore cause a portion of the heaven to come down upon us, if you are one of the truthful. (187)

He said: My Lord knows best what you do. (188)

But they called him a liar, so the punishment of the day of covering overtook them; surely it was the punishment of a grievous day. (189)

Most surely there is a sign in this, but most of them do not believe. (190)

And most surely your Lord is Mighty, the Merciful. (191)

And most surely this is a revelation from the Lord of the worlds. (192)

The Faithful Spirit has descended with it, (193)

Upon your heart that you may be of the warners (194)

In plain Arabic language. (195)

And most surely

the same is in the scriptures of the ancients. (196)

Is it not a sign to them that the learned men of the Israelites know it? (197)

And if we had revealed it to any of the foreigners (198)

So that he should have recited it to them, they would not have believed therein. (199)

Thus have We caused it to enter into the hearts of the guilty. (200)

They will not believe in it until they see the painful punishment. (201)

And it shall come to them all of a sudden, while they shall not perceive; (202)

Then they will say: Shall we be respited? (203)

What! do they still seek to hasten on Our punishment? (204)

Have you then considered if We let them enjoy themselves for years, (205)

Then there comes to them that with which they are threatened, (206)

That which they were made to enjoy shall not avail them? (207)

And We did not destroy any town but it had (its) warners, (208)

To remind, and We are never unjust. (209)

And the Shaitans have not come down with it. (210)

And it behoves them not, and they have not the power to do (it). (211)

Most surely they are far removed from the hearing of it. (212)

So call not upon another god with Allah, lest you be of those who are punished. (213)

And warn your nearest relations, (214)

And be kind to him who follows you of the believers. (215)

But if they disobey you, then say:

Surely I am clear of what you do. (216)

And rely on the Mighty, the Merciful, (217)

Who sees you when you stand up. (218)

And your turning over and over among those who prostrate themselves before Allah. (219)

Surely He is the Hearing, the Knowing. (220)

Shall I inform you (of him) upon whom the Shaitans descend? (221)

They descend upon every lying, sinful one, (222)

They incline their ears, and most of them are liars. (223)

And as to the poets, those who go astray follow them. (224)

Do you not see that they wander about bewildered in every valley? (225)

And that they say that which they do not do, (226)

Except those who believe and do good and remember Allah much, and defend themselves after they are oppressed; and they who act unjustly shall know to what final place of turning they shall turn back. (227)

species We have grown on it?

(8) In that is a sign; though most of them are not believers.

(9) Yet your Lord is the Powerful, the Merciful.

(10) So your Lord summoned Moses: "Go to the wrongdoing folk,

(11) Pharaoh's folk! Will they not heed?"

(12) He said: "My Lord, I fear they will reject me,

(13) and my breast feels cramped while my tongue will not loosen up. Send for Aaron!

(14) They have [laid] a charge against me; so I fear they will kill me."

(15) He said; "Indeed not; let both of you go off with Our signs. We will be listening along with you.

(16) Go to Pharaoh and say: 'We are messengers from the Lord of the Universe.

(17) Send the Children of Israel off with us!'

(18) He said: "Did we not rear you as a child among us and you spent several years of your life with us?

(19) Yet you committed the deed you did: You are so ungrateful!"

(20) He said: "I did it while I was misguided.

(21) I fled from you (all) because I feared you. Still my Lord has bestowed discretion on me and set me up as an emissary.

(22) Is this some favor you have shown me that you have enslaved the Children of Israel?"

(23) Pharaoh said: "What is the Lord of the Universe?"

(24) He said: "The Lord of Heaven and Earth and whatever [lies] in between them, if you will be convinced."

(25) He said to those

around him: "Aren't you listening?"

(26) He said: "Your Lord and the Lord of your very first forefathers."

(27) He said: "Your messenger who has been sent to you is crazy!"

(28) He said: "[He comes from] the Lord of the East and West, and whatever lies in between them, if you know how to reason."

(29) He said: "If you should adopt any god besides me, I shall make you a prisoner."

(30) He said: "Even if I bring you something obvious?"

(31) He said: "Bring it, if you are telling the truth!"

(32) So he cast his staff down and imagine, it was clearly a snake!

(33) He pulled out his hand [from his shirtfront], and imagine, it was white to the spectators!

(34) He told the councilmen around him: "This is some clever magician

(35) who wants to drive you out of your land through his magic. What do you order?"

(36) They said: "Make him and his brother wait, and send recruiters out into the cities

(37) who will bring you in every clever magician."

(38) So the magicians were gathered for the appointment on a certain day,

(39) and the people were told: "Are you assembling

(40) so that we may follow the sorcerers once they have won out?"

(41) When the sorcerers came, they said to Pharaoh: "Will we have any payment if we are the winners?"

(42) He said: "Yes, you will then become courtiers."

(43) Moses told them: "Throw down whatever you are going to throw."

(44)

So they threw their ropes and their staffs, and said: "By Pharaoh's majesty, we will be the winners!"

(45) So Moses cast his staff, and imagine, it swallowed up what they were shamming about!

(46) The sorcerers dropped down on their knees;

(47) They said: "We believe in the Lord of the Universe,

(48) the Lord of Moses and Aaron!"

(49) He said: "Have you believed in Him before I permit you to? He is your chief who has taught you magic. You will know! I'll cut your hands and feet off on opposite sides and crucify you all!"

(50) They said: "It won't hurt! We will be sent home to our Lord;

(51) we long for our Lord to forgive us our mistakes so we may be the first among believers."

(52) We inspired Moses as follows: "Travel with My servants at night: you will be pursued!"

(53) Pharaoh sent recruiters into the cities:

(54) Those are a few dissidents;

(55) they are agitating against us.

(56) We are completely forewarned."

(57) Yet We drove them out of (their) gardens and springs,

(58) treasures and a splendid position.

(59) The same We let the Children of Israel fall heirs to.

(60) They followed after them at sunrise.

(61) When both groups sighted each other, Moses' companions said: "We have been overtaken!"

(62) He said: "Not at all! My Lord stands by me; He will guide me!"

(63) So We inspired Moses as follows: "Strike the sea with your staff!" It opened up and each

section was like a huge cliff.

(64) We brought the others up next,

(65) and saved Moses and all those who were with him.

(66) Then We let the rest drown.

(67) In that is a sign; though most of them are not believers.

(68) Yet your Lord is the Powerful, the Merciful.

(69) Recite Abraham's news to them

(70) when he said to his father and his folk: "What are you worshipping?"

(71) They said; "We worship idols, and are utterly devoted to them."

(72) He said; "Do they hear you when you call,

(73) or benefit you or harm [you]?"

(74) They said: "Rather we found our fathers doing so."

(75) He said: "Have you ever seen what you have been worshipping,

(76) you and your forefathers, the oldtimers?

(77) They are enemies of mine, except for the Lord of the Universe

(78) Who created me. He guides me

(79) and is the One Who feeds me and gives me something to drink.

(80) Whenever I fall ill, He heals me;

(81) [He is] the One Who will cause me to die, then bring me back to life [again];

(82) the One Who I expect will forgive me my mistakes on the Day for Repayment.

(83) My Lord, bestow discretion on me and acquaint me with honorable men!

(84) Grant me a truthful reputation among later men.

(85) Grant me an inheritance in the Garden of Bliss.

(86) Forgive my father even though he may be [considered] lost.

(87) Do not disgrace me

on the day they are raised up again,

(88) the day when neither wealth nor children will benefit anyone

(89) except for someone who comes to God with a sound heart."

(90) The Garden will be brought near for those who did their duty;

(91) while Hades will appear for the straying

(92) and someone will say to them: "Where is whatever you were serving

(93) instead of God? Will they support you, or even support themselves?

(94) So they will be toppled into it, both they and the misguided ones,

(95) as well as all of Diabolis' armies.

(96) They will say while they quarrel away in it:

(97) "By God, we were in such obvious error

(98) when we put you (all) on the same footing as the Lord of the Universe!

(99) It has only been criminals who have led us astray;

(100) We have no intercessors

(101) nor any bosom friend.

(102) If we only had another chance, we would then be believers!"

(103) In that is a sign, though most of them are not believers.

(104) Yet your Lord is the Powerful, the Merciful.

(105) Noah's folk rejected the emissaries

(106) when their brother Noah said to them: "Will you not do your duty?

(107) I am a trustworthy messenger for you,

(108) so heed God and obey me.

(109) I do not ask you for any payment for it; my payment only concerns the Lord of the Universe.

(110) So heed God and obey me!"

(111) They said: "Are

we to believe in you while the meanest people follow you?"

(112) He said: "What knowledge do I have about what they have been doing?

(113) Their reckoning only concerns my Lord, if you will only notice it!

(114) I do not intend to drive any believers away;

(115) I am merely a plain warner."

(116) They said: "If you do not stop, Noah, you will become an outcast."

(117) He said: "My Lord, my folk have rejected me!

(118) Decide the case between me and them, and rescue me as well as any believers who may be with me!"

(119) So We rescued him and anyone who was with him on the laden ship.

(120) Then later on We let those who remained drown.

(121) In that is a sign, though most of them are not believers.

(122) Yet your Lord is the Powerful, the Merciful!

(123) 'Ad rejected the emissaries

(124) when their brother Hud said to them: "Will you not do your duty?

(125) I am a trustworthy messenger for you,

(126) so heed God and obey me.

(127) I do not ask you for any payment for it; my payment only concerns the Lord of the Universe.

(128) "Are you building a sign on every hill just so you may fool around?

(129) Are you setting up workshops so that you may live for ever?

(130) Whenever you assault anyone, you pounce on them like bullies.

(131) So heed God and obey me;

(132) heed the One Who has furnished you

with whatever you know.

(133) He has furnished you with livestock and children,

(134) gardens and springs.

(135) Yet I fear the torment of a terrible day for you!"

(136) They said: "It's all the same for us whether you lecture [us] or are not lecturing.

(137) This is only a fabrication [made up] by primitive men;

(138) we are not going to be punished.

(139) They rejected him, so We wiped them out. In that is a sign; though most of them are not believers.

(140) Yet your Lord is the Powerful, the Merciful!"

(141) Thamud rejected the emissaries

(142) when their brother Salih said to them: "Will you not do your duty?

(143) I am a trustworthy messenger for you,

(144) So heed God and obey me.

(145) I do not ask you for any payment for it; my payment only concerns the Lord of the Universe.

(146) "Will you be left securely in what you have here,

(147) among gardens and springs,

(148) crops and datepalms with slender stalks?

(149) You skillfully hew houses out of the mountains.

(150) Heed God and obey me;

(151) do not obey the order of extravagant people

(152) who corrupt [things] on earth and never reform."

(153) They said: "You are merely someone deluded;

(154) you are only a human being like ourselves! Bring a sign if you are so truthful."

(155) He said: "This is a she-camel. She has drinking rights while you have drinking rights on a fixed day.

(156) Do not touch her

so that you hurt her, lest the torment of an awful day may seize you!"

(157) Yet they mistreated her, and one morning they felt remorseful about it.

(158) Torment overtook them. In that is a sign, though most of them are not believers .

(159) Yet your Lord is the Powerful, the Merciful.

(160) Lot's folk rejected the emissaries

(161) when their brother Lot said to them: "Will you not do your duty?

(162) I am a trustworthy messenger [sent] to you,

(163) So heed God and obey me.

(164) I do not ask you any payment for it; my payment only concerns the Lord of the Universe.

(165) Do you approach males among [everyone in] the Universe,

(166) and ignore any wives whom your Lord has created for you? Indeed you are such defiant folk!"

(167) They said; "If you do not stop, Lot, you will become an exile.";

(168) He said: "I am someone who detests your behavior.

(169) My Lord, save me and my family from what they are doing!"

(170) So We saved him and his whole family

(171) except for an old woman among those who stayed behind.

(172) Then We annihilated the rest;

(173) We sent a rain down upon them. How evil was such a rain for those who had been warned!

(174) In that is a sign; though most of them are not believers.

(175) Yet your Lord is the Powerful, the Merciful.

(176) The dwellers in the Forest rejected the emissaries

(177) when Shu'ayb said

to them: "Will you not perform your duty?

(178) I am a trustworthy messenger [sent] to you,

(179) so heed God and obey me!

(180) I do not ask you for any payment for it; my payment only concerns the Lord of the Universe.

(181) "Give full measure and do not cause [people] any losses.

(182) Weigh with honest scales;

(183) do not undersell people to cheat them of their things nor storm around the earth in order to spoil matters.

(184) Heed Him Who created you and the character of the earliest men."

(185) They said: "You are merely someone bewitched.

(186) You are only a human being like ourselves, and we think you are a liar.

(187) Let a piece fall out of the sky on us if you are so truthful."

(188) He said: "My Lord is quite Aware of what you are doing"

(189) So they rejected him, and the torment of a gloomy day gripped them; it was the torment of a terrible day!

(190) In that is a sign, though most of them are not believers.

(191) Yet your Lord is the Powerful, the Merciful!

(192) It is a revelation from the Lord of the Universe.

(193) The Faithful Spirit has brought it down

(194) or your heart, so you may be a warner

(195) in a clear Arabic tongue.

(196) It [can be found] in the Psalms of early men.

(197) Do they not have a sign since the scholars from the Children of Israel knew about it?

(198) If We had sent it down to some outsider

(199) and he had read it to them, they would never have believed in it.

(200) Despite that, We slip it into criminals' hearts.

(201) They will not believe in it until they see painful torment;

(202) it will come upon them suddenly while they least suspect it,

(203) and so they say: "Will we be allowed to wait?"

(204) Are they trying to hasten up Our torment?

(205) Have you seen how We let them enjoy themselves for years,

(206) then whatever they have been threatened with, comes to them?

(207) Whatever they have been enjoying will never benefit them.

(208) We never wipe out any town unless it has had its warners

(209) to remind [it]. We have never been unfair.

(210) The devils did not descend with it:

(211) it does not suit them to, nor can they manage it;

(212) they are too withdrawn to even hear it.

(213) Do not appeal to any other deity along with God, lest you be tormented.

(214) Warn your nearest kinfolk;

(215) lower your [protecting] wing over any believers who may follow you.

(216) If they are opposed to you, then SAY: "I am innocent of whatever you are doing."

(217) Rely on the Powerful, the Merciful

(218) Who sees you whenever you stand up [in prayer]

(219) as well as how you move around among those who are bowing down on their knees.

(220) He is the Alert, Aware.

(221) Shall I tell

you who are the ones on whom the devils descend?

(222) They come down upon every bluffing sinner.

(223) They even try to eavesdrop, since most of them are liars;

(224) and poets are followed around by them bewildered.

(225) Do you not see them staggering around in every river-valley?

(226) They preach what they never practise,

(227) except for those who believe and perform honorable deeds, remember God often, and protect themselves once they have been wronged. Those who do wrong shall know what sort of upsets they may expect to face!

cry me lies, (12)

and my breast will be straitened, and my tongue will not be loosed; so sendto Aaron. (13)

They also have a sin against me, and I fear they will slay me.' (14)

Said He, `No indeed; but go, both of you, with Out signs, and We assuredlyshall be with you, listening. (15)

So go you to Pharaoh, and say, "Verily, I am the Messenger of the Lord of allBeing; (16)

so send forth with us the children of Israel." (17)

He (Pharaoh) said, `Did we not raise thee amongst us as a child? Didst thounot tarry among us years of thy life? (18)

And thou didst the deed thou didst, being one of the ungrateful!' (19)

Said he, `Indeed I did it then, being one those that stray; (20)

so I fled from you, fearing you. But my Lord gave me Judgment and made meone of the Envoys. (21)

That is a blessing thou reproachest me with, having enslaved the Children ofIsrael.' (22)

Pharaoh said, `And what is the Lord of all Being?' (23)

He said, `The Lord of the heavens and earth, and what between them is, if youhave faith.' (24)

Said he (Pharaoh) to those about him, `Do you not hear?' (25)

He said, `Your Lord and the Lord of your fathers, the ancients.' (26)

Said he, `Surely your Messenger who was sent to you is possessed!' (27)

He said, `The Lord of the East and West, and what between them is, if youhave understanding,' (28)

Said he, `If

thou takest a god other than me, I shall surely make thee one ofthe imprisoned. (29)

He said, `What, even though I brought thee something manifest?' (30)

Said he, `Bring it then, if thou art of the truthful.' (31)

So he cast his staff, and behold, it was a serpent manifest. (32)

And he drew forth his hand, and lo, it was white to the beholders. (33)

Said he to the Council about him, `Surely this man is a cunning sorcerer (34)

who desires to expel you from your land by his sorcery; what do youcommand?' (35)

They said, `Put him and his brother off a while, and send among the citiesmusterers, (36)

to bring thee every cunning sorcerer.' (37)

So the sorcerers were assembled for the appointed time of a fixed day. (38)

The people were asked, `Will you assemble? (39)

Haply we shall follow the sorcerers if it should be they are thevictors.' (40)

Then, when the sorcerers came, they said to Pharaoh, `Shall we indeed have awage, if we should be the victors?' (41)

He said, `Yes indeed; and you shall then be among the near-stationed.' (42)

Moses said to them, `Cast you down what you will cast.' (43)

So they cast their ropes and their staffs, and said, `By the might of Pharaohwe shall be the victors.' (44)

Then Moses cast his staff and lo, it forthwith swallowed up their lyinginvention; (45)

so the sorcerers were cast down, bowing themselves. (46)

They said, `We believe in the Lord of all Being,

(47)

the Lord of Moses and Aaron.' (48)

Said Pharaoh, `You have believed him before I gave you leave. Why, he is thechief of you, the same that taught you sorcery; now you shall know! I shallassuredly cut off alternately your hands and feet, then I shall crucify youall together.' (49)

They said, `There is no harm; surely unto our Lord we areturning. (50)

We are eager that our Lord should forgive us our offences, for thatwe are the first of the believers.' (51)

Also We revealed unto Moses, `Go with My servants by night; surelyyou will be followed.' (52)

Then Pharaoh sent among the cities musterers: (53)

`Behold, these are a small troop, (54)

and indeed they are enraging (against) us; (55)

and we are a host on our guard.' (56)

So We expelled them from gardens and fountains, (57)

and treasures and a noble station; (58)

even so, and We bequeathed them upon the Children of Israel. (59)

Then they followed them at the sunrise; (60)

and when the two hosts sighted each other, the companionsof Moses said, `We are overtaken!' (61)

Said he, `No indeed; surely my Lord is with me; He will guide me.' (62)

Then We revealed to Moses, `Strike with thy staff the sea'; and it clave,and each part was as a mighty mount. (63)

And there We brought the others on, (64)

and We delivered Moses and those with him all together; (65)

then We drowned the others. (66)

Surely in that is a sign, yet most of