لَقَدْ أَرْسَلْنا نُوحاً إِلى قَوْمِهِ فَقالَ يا قَوْمِ اعْبُدُوا اللَّهَ ما لَكُمْ مِنْ إِلهٍ غَيْرُهُ أَ فَلا تَتَّقُونَ (23)

فَقالَ الْمَلَأُ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ قَوْمِهِ ما هذا إِلاَّ بَشَرٌ مِثْلُكُمْ يُرِيدُ أَنْ يَتَفَضَّلَ عَلَيْكُمْ وَ لَوْ شاءَ اللَّهُ لَأَنْزَلَ مَلائِكَةً ما سَمِعْنا بِهذا فِي آبائِنَا الْأَوَّلِينَ (24)

إِنْ هُوَ إِلاَّ رَجُلٌ بِهِ جِنَّةٌ فَتَرَبَّصُوا بِهِ حَتَّى حِينٍ (25)

قالَ رَبِّ انْصُرْنِي بِما كَذَّبُونِ (26)

فَأَوْحَيْنا إِلَيْهِ أَنِ اصْنَعِ الْفُلْكَ بِأَعْيُنِنا وَ وَحْيِنا فَإِذا جاءَ أَمْرُنا وَ فارَ التَّنُّورُ فَاسْلُكْ فِيها مِنْ كُلٍّ زَوْجَيْنِ اثْنَيْنِ وَ أَهْلَكَ إِلاَّ مَنْ سَبَقَ عَلَيْهِ الْقَوْلُ مِنْهُمْ وَ لا تُخاطِبْنِي فِي الَّذِينَ ظَلَمُوا إِنَّهُمْ مُغْرَقُونَ (27)

فَإِذَا اسْتَوَيْتَ أَنْتَ وَ مَنْ مَعَكَ عَلَى الْفُلْكِ فَقُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي نَجَّانا مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمِينَ (28)

وَ قُلْ رَبِّ أَنْزِلْنِي مُنْزَلاً مُبارَكاً وَ أَنْتَ خَيْرُ الْمُنْزِلِينَ (29)

إِنَّ فِي ذلِكَ لَآياتٍ وَ إِنْ كُنَّا لَمُبْتَلِينَ (30)

ثُمَّ أَنْشَأْنا مِنْ بَعْدِهِمْ قَرْناً آخَرِينَ (31)

فَأَرْسَلْنا فِيهِمْ رَسُولاً مِنْهُمْ أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ ما لَكُمْ مِنْ إِلهٍ غَيْرُهُ أَ فَلا تَتَّقُونَ (32)

وَ قالَ الْمَلَأُ مِنْ قَوْمِهِ الَّذِينَ كَفَرُوا وَ كَذَّبُوا بِلِقاءِ الْآخِرَةِ وَ أَتْرَفْناهُمْ فِي الْحَياةِ الدُّنْيا ما هذا إِلاَّ بَشَرٌ مِثْلُكُمْ يَأْكُلُ مِمَّا تَأْكُلُونَ مِنْهُ وَ يَشْرَبُ مِمَّا تَشْرَبُونَ (33)

وَ لَئِنْ أَطَعْتُمْ بَشَراً مِثْلَكُمْ إِنَّكُمْ إِذاً لَخاسِرُونَ (34)

أَ يَعِدُكُمْ أَنَّكُمْ إِذا مِتُّمْ وَ كُنْتُمْ تُراباً وَ عِظاماً أَنَّكُمْ مُخْرَجُونَ (35)

هَيْهاتَ هَيْهاتَ لِما تُوعَدُونَ (36)

إِنْ هِيَ إِلاَّ حَياتُنَا الدُّنْيا نَمُوتُ وَ نَحْيا وَ ما نَحْنُ بِمَبْعُوثِينَ (37)

إِنْ هُوَ إِلاَّ رَجُلٌ افْتَرى عَلَى اللَّهِ كَذِباً وَ ما نَحْنُ لَهُ بِمُؤْمِنِينَ (38)

قالَ رَبِّ انْصُرْنِي بِما كَذَّبُونِ (39)

قالَ عَمَّا قَلِيلٍ لَيُصْبِحُنَّ

نادِمِينَ (40)

فَأَخَذَتْهُمُ الصَّيْحَةُ بِالْحَقِّ فَجَعَلْناهُمْ غُثاءً فَبُعْداً لِلْقَوْمِ الظَّالِمِينَ (41)

ثُمَّ أَنْشَأْنا مِنْ بَعْدِهِمْ قُرُوناً آخَرِينَ (42)

ما تَسْبِقُ مِنْ أُمَّةٍ أَجَلَها وَ ما يَسْتَأْخِرُونَ (43)

ثُمَّ أَرْسَلْنا رُسُلَنا تَتْرا كُلَّ ما جاءَ أُمَّةً رَسُولُها كَذَّبُوهُ فَأَتْبَعْنا بَعْضَهُمْ بَعْضاً وَ جَعَلْناهُمْ أَحادِيثَ فَبُعْداً لِقَوْمٍ لا يُؤْمِنُونَ (44)

ثُمَّ أَرْسَلْنا مُوسى وَ أَخاهُ هارُونَ بِآياتِنا وَ سُلْطانٍ مُبِينٍ (45)

إِلى فِرْعَوْنَ وَ مَلاَئِهِ فَاسْتَكْبَرُوا وَ كانُوا قَوْماً عالِينَ (46)

فَقالُوا أَ نُؤْمِنُ لِبَشَرَيْنِ مِثْلِنا وَ قَوْمُهُما لَنا عابِدُونَ (47)

فَكَذَّبُوهُما فَكانُوا مِنَ الْمُهْلَكِينَ (48)

وَ لَقَدْ آتَيْنا مُوسَى الْكِتابَ لَعَلَّهُمْ يَهْتَدُونَ (49)

وَ جَعَلْنَا ابْنَ مَرْيَمَ وَ أُمَّهُ آيَةً وَ آوَيْناهُما إِلى رَبْوَةٍ ذاتِ قَرارٍ وَ مَعِينٍ (50)

يا أَيُّهَا الرُّسُلُ كُلُوا مِنَ الطَّيِّباتِ وَ اعْمَلُوا صالِحاً إِنِّي بِما تَعْمَلُونَ عَلِيمٌ (51)

وَ إِنَّ هذِهِ أُمَّتُكُمْ أُمَّةً واحِدَةً وَ أَنَا رَبُّكُمْ فَاتَّقُونِ (52)

فَتَقَطَّعُوا أَمْرَهُمْ بَيْنَهُمْ زُبُراً كُلُّ حِزْبٍ بِما لَدَيْهِمْ فَرِحُونَ (53)

فَذَرْهُمْ فِي غَمْرَتِهِمْ حَتَّى حِينٍ (54)

أَ يَحْسَبُونَ أَنَّما نُمِدُّهُمْ بِهِ مِنْ مالٍ وَ بَنِينَ (55)

نُسارِعُ لَهُمْ فِي الْخَيْراتِ بَلْ لا يَشْعُرُونَ (56)

إِنَّ الَّذِينَ هُمْ مِنْ خَشْيَةِ رَبِّهِمْ مُشْفِقُونَ (57)

وَ الَّذِينَ هُمْ بِآياتِ رَبِّهِمْ يُؤْمِنُونَ (58)

وَ الَّذِينَ هُمْ بِرَبِّهِمْ لا يُشْرِكُونَ (59)

وَ الَّذِينَ يُؤْتُونَ ما آتَوْا وَ قُلُوبُهُمْ وَجِلَةٌ أَنَّهُمْ إِلى رَبِّهِمْ راجِعُونَ (60)

أُولئِكَ يُسارِعُونَ فِي الْخَيْراتِ وَ هُمْ لَها سابِقُونَ (61)

وَ لا نُكَلِّفُ نَفْساً إِلاَّ وُسْعَها وَ لَدَيْنا كِتابٌ يَنْطِقُ بِالْحَقِّ وَ هُمْ لا يُظْلَمُونَ (62)

بَلْ قُلُوبُهُمْ فِي غَمْرَةٍ مِنْ هذا وَ لَهُمْ أَعْمالٌ مِنْ دُونِ ذلِكَ هُمْ لَها عامِلُونَ (63)

حَتَّى إِذا أَخَذْنا مُتْرَفِيهِمْ بِالْعَذابِ إِذا هُمْ يَجْأَرُونَ (64)

لا تَجْأَرُوا الْيَوْمَ

إِنَّكُمْ مِنَّا لا تُنْصَرُونَ (65)

قَدْ كانَتْ آياتِي تُتْلى عَلَيْكُمْ فَكُنْتُمْ عَلى أَعْقابِكُمْ تَنْكِصُونَ (66)

مُسْتَكْبِرِينَ بِهِ سامِراً تَهْجُرُونَ (67)

أَ فَلَمْ يَدَّبَّرُوا الْقَوْلَ أَمْ جاءَهُمْ ما لَمْ يَأْتِ آباءَهُمُ الْأَوَّلِينَ (68)

أَمْ لَمْ يَعْرِفُوا رَسُولَهُمْ فَهُمْ لَهُ مُنْكِرُونَ (69)

أَمْ يَقُولُونَ بِهِ جِنَّةٌ بَلْ جاءَهُمْ بِالْحَقِّ وَ أَكْثَرُهُمْ لِلْحَقِّ كارِهُونَ (70)

وَ لَوِ اتَّبَعَ الْحَقُّ أَهْواءَهُمْ لَفَسَدَتِ السَّماواتُ وَ الْأَرْضُ وَ مَنْ فِيهِنَّ بَلْ أَتَيْناهُمْ بِذِكْرِهِمْ فَهُمْ عَنْ ذِكْرِهِمْ مُعْرِضُونَ (71)

أَمْ تَسْأَلُهُمْ خَرْجاً فَخَراجُ رَبِّكَ خَيْرٌ وَ هُوَ خَيْرُ الرَّازِقِينَ (72)

وَ إِنَّكَ لَتَدْعُوهُمْ إِلى صِراطٍ مُسْتَقِيمٍ (73)

وَ إِنَّ الَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ عَنِ الصِّراطِ لَناكِبُونَ (74)

وَ لَوْ رَحِمْناهُمْ وَ كَشَفْنا ما بِهِمْ مِنْ ضُرٍّ لَلَجُّوا فِي طُغْيانِهِمْ يَعْمَهُونَ (75)

وَ لَقَدْ أَخَذْناهُمْ بِالْعَذابِ فَمَا اسْتَكانُوا لِرَبِّهِمْ وَ ما يَتَضَرَّعُونَ (76)

حَتَّى إِذا فَتَحْنا عَلَيْهِمْ باباً ذا عَذابٍ شَدِيدٍ إِذا هُمْ فِيهِ مُبْلِسُونَ (77)

وَ هُوَ الَّذِي أَنْشَأَ لَكُمُ السَّمْعَ وَ الْأَبْصارَ وَ الْأَفْئِدَةَ قَلِيلاً ما تَشْكُرُونَ (78)

وَ هُوَ الَّذِي ذَرَأَكُمْ فِي الْأَرْضِ وَ إِلَيْهِ تُحْشَرُونَ (79)

وَ هُوَ الَّذِي يُحْيِي وَ يُمِيتُ وَ لَهُ اخْتِلافُ اللَّيْلِ وَ النَّهارِ أَ فَلا تَعْقِلُونَ (80)

بَلْ قالُوا مِثْلَ ما قالَ الْأَوَّلُونَ (81)

قالُوا أَ إِذا مِتْنا وَ كُنَّا تُراباً وَ عِظاماً أَ إِنَّا لَمَبْعُوثُونَ (82)

لَقَدْ وُعِدْنا نَحْنُ وَ آباؤُنا هذا مِنْ قَبْلُ إِنْ هذا إِلاَّ أَساطِيرُ الْأَوَّلِينَ (83)

قُلْ لِمَنِ الْأَرْضُ وَ مَنْ فِيها إِنْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ (84)

سَيَقُولُونَ لِلَّهِ قُلْ أَ فَلا تَذَكَّرُونَ (85)

قُلْ مَنْ رَبُّ السَّماواتِ السَّبْعِ وَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِيمِ (86)

سَيَقُولُونَ لِلَّهِ قُلْ أَ فَلا تَتَّقُونَ (87)

قُلْ مَنْ بِيَدِهِ مَلَكُوتُ كُلِّ شَيْءٍ وَ هُوَ يُجِيرُ

وَ لا يُجارُ عَلَيْهِ إِنْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ (88)

سَيَقُولُونَ لِلَّهِ قُلْ فَأَنَّى تُسْحَرُونَ (89)

بَلْ أَتَيْناهُمْ بِالْحَقِّ وَ إِنَّهُمْ لَكاذِبُونَ (90)

مَا اتَّخَذَ اللَّهُ مِنْ وَلَدٍ وَ ما كانَ مَعَهُ مِنْ إِلهٍ إِذاً لَذَهَبَ كُلُّ إِلهٍ بِما خَلَقَ وَ لَعَلا بَعْضُهُمْ عَلى بَعْضٍ سُبْحانَ اللَّهِ عَمَّا يَصِفُونَ (91)

عالِمِ الْغَيْبِ وَ الشَّهادَةِ فَتَعالى عَمَّا يُشْرِكُونَ (92)

قُلْ رَبِّ إِمَّا تُرِيَنِّي ما يُوعَدُونَ (93)

رَبِّ فَلا تَجْعَلْنِي فِي الْقَوْمِ الظَّالِمِينَ (94)

وَ إِنَّا عَلى أَنْ نُرِيَكَ ما نَعِدُهُمْ لَقادِرُونَ (95)

ادْفَعْ بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ السَّيِّئَةَ نَحْنُ أَعْلَمُ بِما يَصِفُونَ (96)

وَ قُلْ رَبِّ أَعُوذُ بِكَ مِنْ هَمَزاتِ الشَّياطِينِ (97)

وَ أَعُوذُ بِكَ رَبِّ أَنْ يَحْضُرُونِ (98)

حَتَّى إِذا جاءَ أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قالَ رَبِّ ارْجِعُونِ (99)

لَعَلِّي أَعْمَلُ صالِحاً فِيما تَرَكْتُ كَلاَّ إِنَّها كَلِمَةٌ هُوَ قائِلُها وَ مِنْ وَرائِهِمْ بَرْزَخٌ إِلى يَوْمِ يُبْعَثُونَ (100)

فَإِذا نُفِخَ فِي الصُّورِ فَلا أَنْسابَ بَيْنَهُمْ يَوْمَئِذٍ وَ لا يَتَساءَلُونَ (101)

فَمَنْ ثَقُلَتْ مَوازِينُهُ فَأُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ (102)

وَ مَنْ خَفَّتْ مَوازِينُهُ فَأُولئِكَ الَّذِينَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ فِي جَهَنَّمَ خالِدُونَ (103)

تَلْفَحُ وُجُوهَهُمُ النَّارُ وَ هُمْ فِيها كالِحُونَ (104)

أَ لَمْ تَكُنْ آياتِي تُتْلى عَلَيْكُمْ فَكُنْتُمْ بِها تُكَذِّبُونَ (105)

قالُوا رَبَّنا غَلَبَتْ عَلَيْنا شِقْوَتُنا وَ كُنَّا قَوْماً ضالِّينَ (106)

رَبَّنا أَخْرِجْنا مِنْها فَإِنْ عُدْنا فَإِنَّا ظالِمُونَ (107)

قالَ اخْسَؤُا فِيها وَ لا تُكَلِّمُونِ (108)

إِنَّهُ كانَ فَرِيقٌ مِنْ عِبادِي يَقُولُونَ رَبَّنا آمَنَّا فَاغْفِرْ لَنا وَ ارْحَمْنا وَ أَنْتَ خَيْرُ الرَّاحِمِينَ (109)

فَاتَّخَذْتُمُوهُمْ سِخْرِيًّا حَتَّى أَنْسَوْكُمْ ذِكْرِي وَ كُنْتُمْ مِنْهُمْ تَضْحَكُونَ (110)

إِنِّي جَزَيْتُهُمُ الْيَوْمَ بِما صَبَرُوا أَنَّهُمْ هُمُ الْفائِزُونَ (111)

قالَ كَمْ لَبِثْتُمْ فِي الْأَرْضِ عَدَدَ سِنِينَ (112)

قالُوا لَبِثْنا يَوْماً أَوْ بَعْضَ

يَوْمٍ فَسْئَلِ الْعادِّينَ (113)

قالَ إِنْ لَبِثْتُمْ إِلاَّ قَلِيلاً لَوْ أَنَّكُمْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ (114)

أَ فَحَسِبْتُمْ أَنَّما خَلَقْناكُمْ عَبَثاً وَ أَنَّكُمْ إِلَيْنا لا تُرْجَعُونَ (115)

فَتَعالَى اللَّهُ الْمَلِكُ الْحَقُّ لا إِلهَ إِلاَّ هُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْكَرِيمِ (116)

وَ مَنْ يَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلهاً آخَرَ لا بُرْهانَ لَهُ بِهِ فَإِنَّما حِسابُهُ عِنْدَ رَبِّهِ إِنَّهُ لا يُفْلِحُ الْكافِرُونَ (117)

وَ قُلْ رَبِّ اغْفِرْ وَ ارْحَمْ وَ أَنْتَ خَيْرُ الرَّاحِمِينَ (118)

مى كردند و نسبت هاى ناروا مى دادند.

هم چنين با به رخ كشيدن فقر وى، احساسات ناآگاهان را بر ضد پيامبر تحريك مى كردند. در اين جا آيات زير نازل شد و هشدار داد كه اين كار آنان، سرنوشتى شوم در پى خواهد داشت.

(آيا فراموش كرده ايد كه) در گذشته، آيات من پيوسته بر شما خوانده مى شد، ولى شما روى مى گردانديد و به عقب مى رفتند «» در حالى كه در برابر او (پيامبر) استكبار مى كرديد و شب ها در جلسه هاى خود به بدگويى مى پرداختيد «» (1)

پاورقى:

(1) تفسير نمونه، ج 14، ص 271؛ مجمع البيان، ج 17، ص 64؛ نمونه ى بينات، ص 555.

بهره گيرى سياسى از محافل ادبى

شأن نزول آيه هاى 66 و 67 سوره ى مؤمنون

گروهى از مردم مكه، هميشه زير نور مهتاب گرداگرد خانه ى كعبه جمع مى شدند و از هر درى سخن مى گفتند. قصه گويى، افسانه سرايى، بيان سرگذشت گذشتگان، فخرفروشى به يكديگر، به رخ كشيدن مال و ثروت و فزونى فرزندان، به ايل و قبيله ى خود باليدن و شعرخوانى از كارهايى بود كه مردم در اين گردهم آيى ها بدان مى پرداختند. در اين ميان، محفل از رونق بيشترى برخوردار بود. به ويژه آن كه اگر يك ايرانى را به اين محفل دعوت مى كردند، زن و مرد و پير و جوان براى شنيدن و ديدن داستان سرايى او هجوم مى آوردند و تا پاسى از نيمه شب گذشته، وقت مى گذراندند.

با بعثت پيامبر و دعوت آشكار ايشان به اسلام، فعاليت هاى پيامبر به موضوع اصلى اين محافل تبديل گرديد و اين محفل، چهره ى سياسى به خود گرفت. سران قريش، محفل گردانى اين جلسات ها را در دست گرفته بودند و به دلخواه خود، به آن جهت مى دادند. آنان به هر مناسبتى، از پيامبر

سخن به ميان مى آوردند و با شيوه اى مى كوشيدند جايگاه اجتماعى پيامبر را متزلزل كنند. به همين دليل، از او بدگويى مى كردند و نسبت هاى ناروا مى دادند.

هم چنين با به رخ كشيدن فقر وى، احساسات ناآگاهان را بر ضد پيامبر تحريك مى كردند. در اين جا آيات زير نازل شد و هشدار داد كه اين كار آنان، سرنوشتى شوم در پى خواهد داشت.

(آيا فراموش كرده ايد كه) در گذشته، آيات من پيوسته بر شما خوانده مى شد، ولى شما روى مى گردانديد و به عقب مى رفتند «» در حالى كه در برابر او (پيامبر) استكبار مى كرديد و شب ها در جلسه هاى خود به بدگويى مى پرداختيد «» (1)

پاورقى:

(1) تفسير نمونه، ج 14، ص 271؛ مجمع البيان، ج 17، ص 64؛ نمونه ى بينات، ص 555.

گرفتارى و بيدارسازى

شأن نزول آيه هاى 76 و 77 سوره ى مؤمنون

سال هاى بعثت براى پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله وسلم، دورانى تلخ و دشوار بود كه هرگز فراموش نمى شد. پيامبر مى كوشيد آن سال ها را كمتر به ياد آورد يا به كلى فراموش كند؛ چون يادآورى آن روزگار پر از آزار و شكنجه، بر حسّ تنفر و انتقام او مى افزود، در حالى كه پيامبر از انتقام گيرى بيزار بود. آن چه پيامبر را مى آزرد و در غمى جانكاه فرود مى برد، لجاجت و گمراهى كافران بود كه در دنياپرستى و شهوت رانى غرق بودند و تنها به حفظ ثروت و قدرت خود مى انديشيدند.

پيامبر حتى پس از تشكيل حكومت و قدرت يافتن، هم چنان به هدايت كافران اميد بسته بود و از محبت ورزيدن در حق آنان دريغ نمى كرد. او هرگز به انتقام نمى انديشيد و حتى پس از اسارت، آنان را به بهانه اى آزاد مى كرد. با اين حال، آنان ناسپاسانه مى گريختند

و دوباره در مكه به صف مشركان مى پيوستند. البته گروهى نيز سپاس گزار بودند و با پذيرفتن اسلام، در ركاب پيامبر مى جنگيدند.

«ابن اياز» يكى از اسيران جنگى مشركان بود كه پيامبر او را آزاد گذاشت. وى در پاسخ به محبت پيامبر، مسلمان شد و به مكه بازگشت. ابن اياز در مكه به ديدار بستگان خويش شتافت و با هم دستى گروهى از آنان، راه اصلى مكه به يمامه را در منطقه ى ميره بست. اين منطقه، گذرگاه اصلى كاروان هاى بازرگانى جزيره العرب به شمار مى رفت و با ناامن شدن آن، مردم مكه در تأمين كالاهاى مورد نياز دچار مشكل مى شدند.

اين كار ابن اياز كه به پندار خودش براى جبران خطاهاى پيشين انجام مى گرفت، براى مردم مكه بسيار سنگين و پرهزينه بود. بدين ترتيب، ذخيره ى غذايى شهر مكه كه در تحريم كامل اقتصادى قرار گرفته بود، به زودى پايان يافت. وضع به گونه اى شد كه مردم براى رفع گرسنگى، به خوردن پوست حيوانات و برگ درختان روى آوردند.

ادامه ى اين وضع، كافران را به ستوه آورد و به شدت نگران ساخت. به همين دليل، ابوسفيان به نمايندگى از مشركان نزد رسول خدا صلى الله عليه و آله وسلم آمد و چنين گلايه كرد: «يا محمد صلى الله عليه و آله وسلم! تو خود را پيامبر و دلسوز ما مى دانى و براى جهانيان، مايه ى رحمت هستى. چرا برخى ياران تو، راه را بر ما مى بندند. حتى غذا را از ما دريغ مى كنند. ناامنى در جاده ها و بستن راه براى نرسيدن كالا، از اصول انسانى نيست. تو چرا مردم را در گرسنگى و قحطى نگه مى دارى و بر قوم خود شمشير مى كشى؟ مى بينى كه مردم بسيارى به دليل گرسنگى و بيمارى،

زندگى دشوارى مى گذرانند. يا محمد صلى الله عليه و آله وسلم! ما را درياب و از اين وضع فلاكت بار نجات ده».

در اين جا آيات زير نازل شد و گوش مالى و بيدارسازى كفار را هدف اين گرفتارى ها دانست:

ما آنان را به عذاب و بلا گرفتار ساختيم (تا بيدار شوند) ولى آنان نه در برابر پروردگارشان فروتنى و تضرع مى كنند «» (اين وضع هم چنان ادامه دارد) تا زمانى كه از عذاب شديد، درى به روى آنان بگشاييم (و آنان چنان گرفتار شوند كه) ناگهان به كلى نااميد گردند «» (1)

پاورقى:

(1) تفسير نمونه، ج 14، ص 287؛ مجمع البيان، ج 17، ص 68؛ نمونه ى بينات، ص 555؛ شأن نزول آيات، ص 398.

گرفتارى و بيدارسازى

شأن نزول آيه هاى 76 و 77 سوره ى مؤمنون

سال هاى بعثت براى پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله وسلم، دورانى تلخ و دشوار بود كه هرگز فراموش نمى شد. پيامبر مى كوشيد آن سال ها را كمتر به ياد آورد يا به كلى فراموش كند؛ چون يادآورى آن روزگار پر از آزار و شكنجه، بر حسّ تنفر و انتقام او مى افزود، در حالى كه پيامبر از انتقام گيرى بيزار بود. آن چه پيامبر را مى آزرد و در غمى جانكاه فرود مى برد، لجاجت و گمراهى كافران بود كه در دنياپرستى و شهوت رانى غرق بودند و تنها به حفظ ثروت و قدرت خود مى انديشيدند.

پيامبر حتى پس از تشكيل حكومت و قدرت يافتن، هم چنان به هدايت كافران اميد بسته بود و از محبت ورزيدن در حق آنان دريغ نمى كرد. او هرگز به انتقام نمى انديشيد و حتى پس از اسارت، آنان را به بهانه اى آزاد مى كرد. با اين حال، آنان ناسپاسانه مى گريختند و دوباره در مكه به صف مشركان مى پيوستند. البته گروهى

نيز سپاس گزار بودند و با پذيرفتن اسلام، در ركاب پيامبر مى جنگيدند.

«ابن اياز» يكى از اسيران جنگى مشركان بود كه پيامبر او را آزاد گذاشت. وى در پاسخ به محبت پيامبر، مسلمان شد و به مكه بازگشت. ابن اياز در مكه به ديدار بستگان خويش شتافت و با هم دستى گروهى از آنان، راه اصلى مكه به يمامه را در منطقه ى ميره بست. اين منطقه، گذرگاه اصلى كاروان هاى بازرگانى جزيره العرب به شمار مى رفت و با ناامن شدن آن، مردم مكه در تأمين كالاهاى مورد نياز دچار مشكل مى شدند.

اين كار ابن اياز كه به پندار خودش براى جبران خطاهاى پيشين انجام مى گرفت، براى مردم مكه بسيار سنگين و پرهزينه بود. بدين ترتيب، ذخيره ى غذايى شهر مكه كه در تحريم كامل اقتصادى قرار گرفته بود، به زودى پايان يافت. وضع به گونه اى شد كه مردم براى رفع گرسنگى، به خوردن پوست حيوانات و برگ درختان روى آوردند.

ادامه ى اين وضع، كافران را به ستوه آورد و به شدت نگران ساخت. به همين دليل، ابوسفيان به نمايندگى از مشركان نزد رسول خدا صلى الله عليه و آله وسلم آمد و چنين گلايه كرد: «يا محمد صلى الله عليه و آله وسلم! تو خود را پيامبر و دلسوز ما مى دانى و براى جهانيان، مايه ى رحمت هستى. چرا برخى ياران تو، راه را بر ما مى بندند. حتى غذا را از ما دريغ مى كنند. ناامنى در جاده ها و بستن راه براى نرسيدن كالا، از اصول انسانى نيست. تو چرا مردم را در گرسنگى و قحطى نگه مى دارى و بر قوم خود شمشير مى كشى؟ مى بينى كه مردم بسيارى به دليل گرسنگى و بيمارى، زندگى دشوارى مى گذرانند. يا محمد صلى الله عليه و آله وسلم! ما را درياب و

از اين وضع فلاكت بار نجات ده».

در اين جا آيات زير نازل شد و گوش مالى و بيدارسازى كفار را هدف اين گرفتارى ها دانست:

ما آنان را به عذاب و بلا گرفتار ساختيم (تا بيدار شوند) ولى آنان نه در برابر پروردگارشان فروتنى و تضرع مى كنند «» (اين وضع هم چنان ادامه دارد) تا زمانى كه از عذاب شديد، درى به روى آنان بگشاييم (و آنان چنان گرفتار شوند كه) ناگهان به كلى نااميد گردند «» (1)

پاورقى:

(1) تفسير نمونه، ج 14، ص 287؛ مجمع البيان، ج 17، ص 68؛ نمونه ى بينات، ص 555؛ شأن نزول آيات، ص 398.

زائد / مفعولٌ به مقدّم / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {حافِظُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{إِلاَّ} حرف استثنا {عَلى} حرف جر {أَزْواجِهِمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {أَوْ} حرف عطف {ما} معطوف تابع {مَلَكَتْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث {أَيْمانُهُمْ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَإِنَّهُمْ} (ف) حرف تعليل / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {غَيْرُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {مَلُومِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{فَمَنِ} (ف) حرف عطف / اسم شرط جازم در محل رفع و مبتدا {ابْتَغى} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {وَراءَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {ذلِكَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {فَأُولئِكَ} (ف) رابط جواب براى شرط / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {هُمُ} ضمير فصل بدون محل {العادُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{وَالَّذِينَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {هُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {لِأَماناتِهِمْ} (ل) حرف جر زائد / مفعولٌ به مقدّم / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَعَهْدِهِمْ} (و) حرف عطف / معطوف تابع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {راعُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{وَالَّذِينَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {هُمْ} مبتدا، مرفوع

يا در محل رفع {عَلى} حرف جر {صَلَواتِهِمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {يُحافِظُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل

{أُولئِكَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {هُمُ} ضمير فصل بدون محل {الْوارِثُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{الَّذِينَ} بدل تابع {يَرِثُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {الْفِرْدَوْسَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {هُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {فِيها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {خالِدُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{وَلَقَدْ} (و) حرف قسم / (ل) حرف جواب / حرف تحقيق {خَلَقْنَا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {الْإِنْسانَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {مِنْ} حرف جر {سُلالَةٍ} اسم مجرور يا در محل جر {مِنْ} حرف جر {طِينٍ} اسم مجرور يا در محل جر

{ثُمَّ} حرف عطف {جَعَلْناهُ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {نُطْفَةً} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {فِي} حرف جر {قَرارٍ} اسم مجرور يا در محل جر {مَكِينٍ} نعت تابع

{ثُمَّ} حرف عطف {خَلَقْنَا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {النُّطْفَةَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {عَلَقَةً} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {فَخَلَقْنَا} (ف) حرف

عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {الْعَلَقَةَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {مُضْغَةً} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {فَخَلَقْنَا} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {الْمُضْغَةَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {عِظاماً} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {فَكَسَوْنَا} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {الْعِظامَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {لَحْماً} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {ثُمَّ} حرف عطف {أَنْشَأْناهُ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {خَلْقاً} حال، منصوب {آخَرَ} نعت تابع {فَتَبارَكَ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {اللَّهُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {أَحْسَنُ} بدل تابع {الْخالِقِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{ثُمَّ} حرف عطف {إِنَّكُمْ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ك) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {بَعْدَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {ذلِكَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {لَمَيِّتُونَ} (ل) حرف مزحلقه / خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع

{ثُمَّ} حرف عطف {إِنَّكُمْ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ك) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {يَوْمَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {الْقِيامَةِ} مضاف اليه، مجرور يا

در محل جر {تُبْعَثُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل / خبر إنَّ محذوف

{وَلَقَدْ} (و) حرف قسم / (ل) حرف جواب / حرف تحقيق {خَلَقْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {فَوْقَكُمْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {سَبْعَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {طَرائِقَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَما} (و) حاليه / حرف نفى غير عامل {كُنَّا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {عَنِ} حرف جر {الْخَلْقِ} اسم مجرور يا در محل جر {غافِلِينَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{وَأَنْزَلْنا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مِنَ} حرف جر {السَّماءِ} اسم مجرور يا در محل جر {ماءً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {بِقَدَرٍ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {فَأَسْكَنَّاهُ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {فِي} حرف جر {الْأَرْضِ} اسم مجرور يا در محل جر {وَإِنَّا} (و) حاليه / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (نا) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {عَلى} حرف جر {ذَهابٍ} اسم مجرور يا در محل جر {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {لَقادِرُونَ} (ل) حرف مزحلقه / خبر إنَّ، مرفوع يا

در محل رفع

{فَأَنْشَأْنا} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {لَكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {جَنَّاتٍ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {مِنْ} حرف جر {نَخِيلٍ} اسم مجرور يا در محل جر {وَأَعْنابٍ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {لَكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {فِيها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {فَواكِهُ} مبتدا مؤخّر {كَثِيرَةٌ} نعت تابع {وَمِنْها} (و) حرف عطف / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {تَأْكُلُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{وَشَجَرَةً} (و) حرف عطف / عطف (جنات) {تَخْرُجُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير {مِنْ} حرف جر {طُورِ} اسم مجرور يا در محل جر {سَيْناءَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {تَنْبُتُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير {بِالدُّهْنِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَصِبْغٍ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {لِلْآكِلِينَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور

{وَإِنَّ} (و) حرف عطف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {لَكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر إنَّ محذوف {فِي} حرف جر {الْأَنْعامِ} اسم مجرور يا در محل جر {لَعِبْرَةً} (ل) حرف ابتدا / اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {نُسْقِيكُمْ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى

يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {مِمَّا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {فِي} حرف جر {بُطُونِها} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَلَكُمْ} (و) حرف عطف / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {فِيها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مَنافِعُ} مبتدا مؤخّر {كَثِيرَةٌ} نعت تابع {وَمِنْها} (و) حرف عطف / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {تَأْكُلُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{وَعَلَيْها} (و) حرف عطف / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَعَلَى} (و) حرف عطف / حرف جر {الْفُلْكِ} اسم مجرور يا در محل جر {تُحْمَلُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل

{وَلَقَدْ} (و) حرف قسم / (ل) حرف جواب / حرف تحقيق {أَرْسَلْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {نُوحاً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {إِلى} حرف جر {قَوْمِهِ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَقالَ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {يا} (يا) حرف ندا {قَوْمِ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {اعْبُدُوا} فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و

فاعل {اللَّهَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {ما} حرف نفى غير عامل {لَكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {مِنْ} حرف جر {إِلهٍ} مبتدا مؤخّر {غَيْرُهُ} نعت تابع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {أَفَلا} همزه (أ) حرف استفهام / (ف) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {تَتَّقُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{فَقالَ} (ف) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {الْمَلَأُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {الَّذِينَ} نعت تابع {كَفَرُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مِنْ} حرف جر {قَوْمِهِ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {ما} حرف نفى غير عامل {هذا} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {إِلاَّ} حرف استثنا {بَشَرٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {مِثْلُكُمْ} نعت تابع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {يُرِيدُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {أَنْ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {يَتَفَضَّلَ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {عَلَيْكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَلَوْ} (و) حرف عطف / حرف شرط غير جازم {شاءَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {اللَّهُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {لَأَنْزَلَ} (ل) حرف جواب / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير

مستتر (هو) در تقدير {مَلائِكَةً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {ما} حرف نفى غير عامل {سَمِعْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بِهذا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {فِي} حرف جر {آبائِنَا} اسم مجرور يا در محل جر / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {الْأَوَّلِينَ} نعت تابع

{إِنْ} حرف نفى غير عامل {هُوَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {إِلاَّ} حرف استثنا {رَجُلٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {جِنَّةٌ} مبتدا مؤخّر {فَتَرَبَّصُوا} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {حَتَّى} حرف جر {حِينٍ} اسم مجرور يا در محل جر

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {رَبِّ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {انْصُرْنِي} فعل امر مبنى بر سكون / (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {بِما} (ب) حرف جر / (ما) حرف مصدرى {كَذَّبُونِ} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ن) حرف وقايه / (ي) محذوف در محل نصب، مفعولٌ به

{فَأَوْحَيْنا} حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِلَيْهِ} حرف جر و اسم بعد

از آن مجرور {أَنِ} حرف تفسير {اصْنَعِ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {الْفُلْكَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {بِأَعْيُنِنا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَوَحْيِنا} (و) حرف عطف / معطوف تابع / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَإِذا} (ف) حرف عطف / ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {جاءَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {أَمْرُنا} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَفارَ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {التَّنُّورُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {فَاسْلُكْ} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {فِيها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنْ} حرف جر {كُلٍّ} اسم مجرور يا در محل جر {زَوْجَيْنِ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {اثْنَيْنِ} توكيد تابع {وَأَهْلَكَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِلاَّ} حرف استثنا {مَنْ} مستثنى، منصوب {سَبَقَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {عَلَيْهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {الْقَوْلُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {مِنْهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَلا} (و) حرف عطف / حرف جزم {تُخاطِبْنِي} فعل مضارع، مجزوم به سكون / (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر

(أنت) در تقدير {فِي} حرف جر {الَّذِينَ} اسم مجرور يا در محل جر {ظَلَمُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِنَّهُمْ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {مُغْرَقُونَ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع

{فَإِذَا} (ف) حرف استيناف / ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {اسْتَوَيْتَ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {أَنْتَ} توكيد تابع {وَمَنْ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {مَعَكَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {عَلَى} حرف جر {الْفُلْكِ} اسم مجرور يا در محل جر {فَقُلِ} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {الْحَمْدُ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {لِلَّهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {الَّذِي} نعت تابع {نَجَّانا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (نا) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {مِنَ} حرف جر {الْقَوْمِ} اسم مجرور يا در محل جر {الظَّالِمِينَ} نعت تابع

{وَقُلْ} (و) حرف عطف / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {رَبِّ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {أَنْزِلْنِي} فعل امر مبنى بر سكون / (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به

/ فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {مُنْزَلاً} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب {مُبارَكاً} نعت تابع {وَأَنْتَ} (و) حاليه / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {خَيْرُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {الْمُنْزِلِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {فِي} حرف جر {ذلِكَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر إنَّ محذوف {لَآياتٍ} (ل) حرف ابتدا / اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {وَإِنْ} (و) حرف عطف / حرف مشبه بالفعل (إن) مخففّه از مثقلّه / اسم إنْ (هو) {كُنَّا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {لَمُبْتَلِينَ} (ل) حرف مزحلقه / خبر كان، منصوب يا در محل نصب / خبر إنْ محذوف

{ثُمَّ} حرف عطف {أَنْشَأْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مِنْ} حرف جر {بَعْدِهِمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {قَرْناً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {آخَرِينَ} نعت تابع

{فَأَرْسَلْنا} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {فِيهِمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {رَسُولاً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {مِنْهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أَنِ} حرف تفسير {اعْبُدُوا} فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {اللَّهَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {ما} حرف نفى غير عامل {لَكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور /

خبر مقدّم محذوف {مِنْ} حرف جر زائد {إِلهٍ} مبتدا مؤخّر {غَيْرُهُ} نعت تابع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {أَفَلا} همزه (أ) حرف استفهام / (ف) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {تَتَّقُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{وَقالَ} (و) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {الْمَلَأُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {مِنْ} حرف جر {قَوْمِهِ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {الَّذِينَ} نعت تابع {كَفَرُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {وَكَذَّبُوا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بِلِقاءِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {الْآخِرَةِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَأَتْرَفْناهُمْ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {فِي} حرف جر {الْحَياةِ} اسم مجرور يا در محل جر {الدُّنْيا} نعت تابع {ما} حرف نفى غير عامل {هذا} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {إِلاَّ} حرف استثنا {بَشَرٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {مِثْلُكُمْ} نعت تابع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {يَأْكُلُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {مِمَّا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {تَأْكُلُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل

در محل رفع و فاعل {مِنْهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَيَشْرَبُ} (و) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {مِمَّا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {تَشْرَبُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{وَلَئِنْ} (و) حرف عطف / (ل) موطئه / حرف شرط جازم {أَطَعْتُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {بَشَراً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {مِثْلَكُمْ} نعت تابع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِنَّكُمْ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ك) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {إِذاً} حرف جواب {لَخاسِرُونَ} (ل) حرف مزحلقه / خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع

{أَيَعِدُكُمْ} همزه (أ) حرف استفهام / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {أَنَّكُمْ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ك) ضمير متصل در محل نصب، اسم أنّ {إِذا} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {مِتُّمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {وَكُنْتُمْ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {تُراباً} خبر كان، منصوب يا در محل نصب {وَعِظاماً} (و) حرف عطف / معطوف تابع {أَنَّكُمْ} توكيد تابع {مُخْرَجُونَ} خبر أنَّ، مرفوع يا در محل رفع

{هَيْهاتَ} اسم فعل /

فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {هَيْهاتَ} توكيد تابع {لِما} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {تُوعَدُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{إِنْ} حرف نفى غير عامل {هِيَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {إِلاَّ} حرف استثنا {حَياتُنَا} خبر، مرفوع يا در محل رفع / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {الدُّنْيا} نعت تابع {نَمُوتُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {وَنَحْيا} (و) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {وَما} (و) حرف عطف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {نَحْنُ} اسم ما، مرفوع يا در محل رفع {بِمَبْعُوثِينَ} (ب) حرف جر زائد / خبر ما، منصوب يا در محل نصب

{إِنْ} حرف نفى غير عامل {هُوَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {إِلاَّ} حرف استثنا {رَجُلٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {افْتَرى} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {عَلَى} حرف جر {اللَّهِ} اسم مجرور يا در محل جر {كَذِباً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَما} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {نَحْنُ} اسم ما، مرفوع يا در محل رفع {لَهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {بِمُؤْمِنِينَ} (ب) حرف جر زائد / خبر ما، منصوب يا در محل نصب

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {رَبِّ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ي) محذوفه

در محل جر، مضاف اليه {انْصُرْنِي} فعل امر مبنى بر سكون / (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {بِما} (ب) حرف جر / (ما) حرف مصدرى {كَذَّبُونِ} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ن) حرف وقايه / (ي) محذوف در محل نصب، مفعولٌ به

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {عَمَّا} (عن) حرف جر / (ما) حرف زائد {قَلِيلٍ} اسم مجرور يا در محل جر {لَيُصْبِحُنَّ} (ل) حرف قسم / فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) محذوف در محل رفع و اسم أصبح / نون تأكيد ثقليه {نادِمِينَ} خبر أصبح، منصوب يا در محل نصب

{فَأَخَذَتْهُمُ} (ف) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {الصَّيْحَةُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {بِالْحَقِّ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {فَجَعَلْناهُمْ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {غُثاءً} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {فَبُعْداً} (ف) حرف عطف / فعل مقدّر يا محذوف / فاعل محذوف / مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب {لِلْقَوْمِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {الظَّالِمِينَ} نعت تابع

{ثُمَّ} حرف عطف {أَنْشَأْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع

و فاعل {مِنْ} حرف جر {بَعْدِهِمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {قُرُوناً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {آخَرِينَ} نعت تابع

{ما} حرف نفى غير عامل {تَسْبِقُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {مِنْ} حرف جر زائد {أُمَّةٍ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {أَجَلَها} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَما} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {يَسْتَأْخِرُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{ثُمَّ} حرف عطف {أَرْسَلْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {رُسُلَنا} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {تَتْرا} حال، منصوب {كُلَّ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {ما} حرف مصدرى {جاءَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {أُمَّةً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {رَسُولُها} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {كَذَّبُوهُ} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {فَأَتْبَعْنا} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بَعْضَهُمْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {بَعْضاً} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {وَجَعَلْناهُمْ} (و) حرف عطف

/ فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {أَحادِيثَ} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {فَبُعْداً} (ف) حرف عطف / فعل مقدّر يا محذوف / فاعل محذوف {لِقَوْمٍ} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب {لا} حرف نفى غير عامل {يُؤْمِنُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{ثُمَّ} حرف عطف {أَرْسَلْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مُوسى} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَأَخاهُ} (و) حرف عطف / معطوف تابع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {هارُونَ} بدل تابع {بِآياتِنا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَسُلْطانٍ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {مُبِينٍ} نعت تابع

{إِلى} حرف جر {فِرْعَوْنَ} اسم مجرور يا در محل جر {وَمَلاَئِهِ} (و) حرف عطف / معطوف تابع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَاسْتَكْبَرُوا} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {وَكانُوا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {قَوْماً} خبر كان، منصوب يا در محل نصب {عالِينَ} نعت تابع

{فَقالُوا} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {أَنُؤْمِنُ} همزه (أ) حرف استفهام / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير

مستتر (نحن) در تقدير {لِبَشَرَيْنِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِثْلِنا} نعت تابع / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَقَوْمُهُما} (و) حاليه / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لَنا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {عابِدُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{فَكَذَّبُوهُما} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {فَكانُوا} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {مِنَ} حرف جر {الْمُهْلَكِينَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{وَلَقَدْ} (و) حرف عطف / (ل) حرف قسم / حرف تحقيق {آتَيْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مُوسَى} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {الْكِتابَ} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {لَعَلَّهُمْ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم لعل {يَهْتَدُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر لعل محذوف

{وَجَعَلْنَا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {ابْنَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {مَرْيَمَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَأُمَّهُ} (و) حرف عطف / معطوف تابع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {آيَةً} مفعولٌ

به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {وَآوَيْناهُما} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {إِلى} حرف جر {رَبْوَةٍ} اسم مجرور يا در محل جر {ذاتِ} نعت تابع {قَرارٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَمَعِينٍ} (و) حرف عطف / معطوف تابع

{يا} (يا) حرف ندا {أَيُّهَا} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ها) حرف تنبيه {الرُّسُلُ} نعت تابع {كُلُوا} فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مِنَ} حرف جر {الطَّيِّباتِ} اسم مجرور يا در محل جر {وَاعْمَلُوا} (و) حرف عطف / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {صالِحاً} مفعولٌ به محذوف / نعت {إِنِّي} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {بِما} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {تَعْمَلُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {عَلِيمٌ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع

{وَإِنَّ} (و) حرف عطف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {هذِهِ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {أُمَّتُكُمْ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {أُمَّةً} حال، منصوب {واحِدَةً} نعت تابع {وَأَنَا} (و) حاليه / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {رَبُّكُمْ} خبر، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَاتَّقُونِ} (ف) حرف عطف

/ فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ن) حرف وقايه / (ي) محذوف در محل نصب، مفعولٌ به

{فَتَقَطَّعُوا} (ف) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {أَمْرَهُمْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {بَيْنَهُمْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {زُبُراً} حال، منصوب {كُلُّ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {حِزْبٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {بِما} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {لَدَيْهِمْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَرِحُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{فَذَرْهُمْ} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر مبنى بر سكون / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {فِي} حرف جر {غَمْرَتِهِمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {حَتَّى} حرف جر {حِينٍ} اسم مجرور يا در محل جر

{أَيَحْسَبُونَ} همزه (أ) حرف استفهام / فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {أَنَّما} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ما) اسم أنّ {نُمِدُّهُمْ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از

آن مجرور {مِنْ} حرف جر {مالٍ} اسم مجرور يا در محل جر {وَبَنِينَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع

{نُسارِعُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير / خبر أنَّ محذوف {لَهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {فِي} حرف جر {الْخَيْراتِ} اسم مجرور يا در محل جر {بَلْ} حرف اضراب {لا} حرف نفى غير عامل {يَشْعُرُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {الَّذِينَ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {هُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {مِنْ} حرف جر {خَشْيَةِ} اسم مجرور يا در محل جر {رَبِّهِمْ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مُشْفِقُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{وَالَّذِينَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {هُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {بِآياتِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {رَبِّهِمْ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {يُؤْمِنُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل

{وَالَّذِينَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {هُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {بِرَبِّهِمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لا} حرف نفى غير عامل {يُشْرِكُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر

در تقدير يا محذوف يا در محل

{وَالَّذِينَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {يُؤْتُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {ما} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {آتَوْا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {وَقُلُوبُهُمْ} (و) حاليه / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَجِلَةٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {أَنَّهُمْ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم أنّ {إِلى} حرف جر {رَبِّهِمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {راجِعُونَ} خبر أنَّ، مرفوع يا در محل رفع

{أُولئِكَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {يُسارِعُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل / خبر إنَّ محذوف {فِي} حرف جر {الْخَيْراتِ} اسم مجرور يا در محل جر {وَهُمْ} (و) حاليه / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {لَها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {سابِقُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{وَلا} (و) حرف استيناف / حرف نفى غير عامل {نُكَلِّفُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {نَفْساً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {إِلاَّ} حرف استثنا {وُسْعَها} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَلَدَيْنا} (و) حرف عطف / ظرف يا مفعولٌ

فيه، منصوب يا در محل نصب / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه / خبر مقدّم محذوف {كِتابٌ} مبتدا مؤخّر {يَنْطِقُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {بِالْحَقِّ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَهُمْ} (و) حاليه / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {لا} حرف نفى غير عامل {يُظْلَمُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل

{بَلْ} حرف اضراب {قُلُوبُهُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فِي} حرف جر {غَمْرَةٍ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {مِنْ} حرف جر {هذا} اسم مجرور يا در محل جر {وَلَهُمْ} (و) حرف عطف / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {أَعْمالٌ} مبتدا مؤخّر {مِنْ} حرف جر {دُونِ} اسم مجرور يا در محل جر {ذلِكَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {هُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {لَها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {عامِلُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{حَتَّى} حرف ابتدا {إِذا} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {أَخَذْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مُتْرَفِيهِمْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {بِالْعَذابِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {إِذا} حرف مفاجأة {هُمْ} مبتدا، مرفوع يا

در محل رفع {يَجْأَرُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل

{لا} حرف جر {تَجْأَرُوا} فعل مضارع مجزوم به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {الْيَوْمَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {إِنَّكُمْ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ك) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {مِنَّا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {لا} حرف نفى غير عامل {تُنْصَرُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل / خبر إنَّ محذوف

{قَدْ} حرف تحقيق {كانَتْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث {آياتِي} اسم كانَ، مرفوع يا در محل رفع / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {تُتْلى} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / نائب فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير / خبر كان، محذوف يا در تقدير {عَلَيْكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {فَكُنْتُمْ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {عَلى} حرف جر {أَعْقابِكُمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {تَنْكِصُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{مُسْتَكْبِرِينَ} حال، منصوب {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {سامِراً} حال ثانية (دوم)، منصوب {تَهْجُرُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون

/ (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{أَفَلَمْ} همزه (أ) حرف استفهام / (ف) حرف عطف / حرف جزم {يَدَّبَّرُوا} فعل مضارع مجزوم به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {الْقَوْلَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {أَمْ} حرف عطف {جاءَهُمْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {ما} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {لَمْ} حرف جزم {يَأْتِ} فعل مضارع مجزوم به حذف حرف عله (ى) / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {آباءَهُمُ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {الْأَوَّلِينَ} نعت تابع

{أَمْ} حرف عطف {لَمْ} حرف جزم {يَعْرِفُوا} فعل مضارع مجزوم به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {رَسُولَهُمْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَهُمْ} (ف) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {لَهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مُنْكِرُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{أَمْ} حرف عطف {يَقُولُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {جِنَّةٌ} مبتدا مؤخّر {بَلْ} حرف اضراب {جاءَهُمْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {بِالْحَقِّ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَأَكْثَرُهُمْ} (و) حاليه / مبتدا، مرفوع يا در

محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لِلْحَقِّ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {كارِهُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{وَلَوِ} (و) حرف اعتراض / حرف شرط غير جازم {اتَّبَعَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {الْحَقُّ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {أَهْواءَهُمْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لَفَسَدَتِ} (ل) حرف جواب / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث {السَّماواتُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {وَالْأَرْضُ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {وَمَنْ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {فِيهِنَّ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {بَلْ} حرف اضراب {أَتَيْناهُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {بِذِكْرِهِمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَهُمْ} (ف) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {عَنْ} حرف جر {ذِكْرِهِمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مُعْرِضُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{أَمْ} حرف عطف {تَسْأَلُهُمْ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {خَرْجاً} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {فَخَراجُ} (ف) حرف تعليل / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {رَبِّكَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير

متصل در محل جر، مضاف اليه {خَيْرٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {وَهُوَ} (و) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {خَيْرُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {الرَّازِقِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{وَإِنَّكَ} (و) حرف استيناف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ك) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {لَتَدْعُوهُمْ} (ل) حرف مزحلقه / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير / خبر إنَّ محذوف {إِلى} حرف جر {صِراطٍ} اسم مجرور يا در محل جر {مُسْتَقِيمٍ} نعت تابع

{وَإِنَّ} (و) حرف عطف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {الَّذِينَ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {لا} حرف نفى غير عامل {يُؤْمِنُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بِالْآخِرَةِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {عَنِ} حرف جر {الصِّراطِ} اسم مجرور يا در محل جر {لَناكِبُونَ} (ل) حرف مزحلقه / خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع

{وَلَوْ} (و) حرف استيناف / حرف شرط غير جازم {رَحِمْناهُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {وَكَشَفْنا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {ما} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {بِهِمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنْ} حرف جر {ضُرٍّ} اسم مجرور يا در محل جر {لَلَجُّوا}

(ل) حرف جواب / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {فِي} حرف جر {طُغْيانِهِمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {يَعْمَهُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{وَلَقَدْ} (و) حرف قسم / (ل) حرف جواب / حرف تحقيق {أَخَذْناهُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {بِالْعَذابِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {فَمَا} (ف) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {اسْتَكانُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {لِرَبِّهِمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَما} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {يَتَضَرَّعُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{حَتَّى} حرف ابتدا {إِذا} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {فَتَحْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {عَلَيْهِمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {باباً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {ذا} نعت تابع {عَذابٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {شَدِيدٍ} نعت تابع {إِذا} حرف مفاجأة {هُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {فِيهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مُبْلِسُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{وَهُوَ} (و) حرف استيناف / مبتدا، مرفوع يا در

محل رفع {الَّذِي} خبر، مرفوع يا در محل رفع {أَنْشَأَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {لَكُمُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {السَّمْعَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَالْأَبْصارَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {وَالْأَفْئِدَةَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {قَلِيلاً} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب {ما} حرف جر زائد {تَشْكُرُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{وَهُوَ} (و) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {الَّذِي} خبر، مرفوع يا در محل رفع {ذَرَأَكُمْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {فِي} حرف جر {الْأَرْضِ} اسم مجرور يا در محل جر {وَإِلَيْهِ} (و) حرف عطف / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {تُحْشَرُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{وَهُوَ} (و) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {الَّذِي} خبر، مرفوع يا در محل رفع {يُحْيِي} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {وَيُمِيتُ} (و) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {وَلَهُ} (و) حرف عطف / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {اخْتِلافُ} مبتدا مؤخّر {اللَّيْلِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَالنَّهارِ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {أَفَلا} همزه (أ)

حرف استفهام / (ف) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {تَعْقِلُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{بَلْ} حرف اضراب {قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مِثْلَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {ما} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {الْأَوَّلُونَ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع

{قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {أَإِذا} همزه (أ) حرف استفهام / ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {مِتْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {وَكُنَّا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {تُراباً} خبر كان، منصوب يا در محل نصب {وَعِظاماً} (و) حرف عطف / معطوف تابع {أَإِنَّا} همزه (أ) حرف استفهام / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (نا) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {لَمَبْعُوثُونَ} (ل) حرف مزحلقه / خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع

{لَقَدْ} (ل) حرف قسم / حرف تحقيق {وُعِدْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل {نَحْنُ} توكيد تابع {وَآباؤُنا} (و) حرف عطف / معطوف تابع / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {هذا} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {مِنْ} حرف جر {قَبْلُ} اسم مجرور يا در محل جر {إِنْ} حرف نفى غير عامل {هذا} مبتدا، مرفوع يا

در محل رفع {إِلاَّ} حرف استثنا {أَساطِيرُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {الْأَوَّلِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{قُلْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {لِمَنِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {الْأَرْضُ} مبتدا مؤخّر {وَمَنْ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {فِيها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {إِنْ} حرف شرط جازم {كُنْتُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {تَعْلَمُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{سَيَقُولُونَ} (س) حرف استقبال / فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {لِلَّهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {قُلْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {أَفَلا} همزه (أ) حرف استفهام / (ف) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {تَذَكَّرُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{قُلْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {مَنْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {رَبُّ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {السَّماواتِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {السَّبْعِ} نعت تابع {وَرَبُّ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {الْعَرْشِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {الْعَظِيمِ} نعت تابع

{سَيَقُولُونَ} (س) حرف استقبال / فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {لِلَّهِ} حرف جر

و اسم بعد از آن مجرور {قُلْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {أَفَلا} همزه (أ) حرف استفهام / (ف) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {تَتَّقُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{قُلْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {مَنْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {بِيَدِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه / خبر مقدّم محذوف {مَلَكُوتُ} مبتدا مؤخّر {كُلِّ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {شَيْءٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {وَهُوَ} (و) حاليه / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {يُجِيرُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {وَلا} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {يُجارُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / نائب فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {عَلَيْهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {إِنْ} حرف شرط جازم {كُنْتُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {تَعْلَمُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{سَيَقُولُونَ} (س) حرف استقبال / فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {لِلَّهِ} حرف جر و اسم بعد

از آن مجرور {قُلْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {فَأَنَّى} (ف) رابط جواب براى شرط / حال، منصوب {تُسْحَرُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل

{بَلْ} حرف اضراب {أَتَيْناهُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {بِالْحَقِّ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَإِنَّهُمْ} (و) حاليه / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {لَكاذِبُونَ} (ل) حرف مزحلقه / خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع

{مَا} حرف نفى غير عامل {اتَّخَذَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {اللَّهُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {مِنْ} حرف جر زائد {وَلَدٍ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَما} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {كانَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {مَعَهُ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه / خبر كان، محذوف يا در تقدير {مِنْ} حرف جر زائد {إِلهٍ} اسم كانَ، مرفوع يا در محل رفع {إِذاً} حرف جواب {لَذَهَبَ} (ل) حرف جواب / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {كُلُّ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {إِلهٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {بِما} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {خَلَقَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {وَلَعَلا} (و) حرف

عطف / (ل) حرف جواب / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {بَعْضُهُمْ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {عَلى} حرف جر {بَعْضٍ} اسم مجرور يا در محل جر / فعل مقدّر يا محذوف / فاعل محذوف {سُبْحانَ} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب {اللَّهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {عَمَّا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {يَصِفُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{عالِمِ} نعت تابع (الله) {الْغَيْبِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَالشَّهادَةِ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {فَتَعالى} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {عَمَّا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {يُشْرِكُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{قُلْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {رَبِّ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {إِمَّا} (إن) حرف شرط جازم / (ما) حرف زائد {تُرِيَنِّي} فعل مضارع، مبنى بر فتحه / نون تأكيد ثقليه / (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {ما} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {يُوعَدُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{رَبِّ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ي) محذوفه در محل جر،

مضاف اليه {فَلا} (ف) رابط جواب براى شرط / حرف جزم {تَجْعَلْنِي} فعل مضارع، مجزوم به سكون / (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {فِي} حرف جر {الْقَوْمِ} اسم مجرور يا در محل جر {الظَّالِمِينَ} نعت تابع

{وَإِنَّا} (و) حرف استيناف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (نا) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {عَلى} حرف جر {أَنْ} حرف نصب {نُرِيَكَ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {ما} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {نَعِدُهُمْ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {لَقادِرُونَ} (ل) حرف مزحلقه / خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع

{ادْفَعْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {بِالَّتِي} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {هِيَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {أَحْسَنُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {السَّيِّئَةَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {نَحْنُ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {أَعْلَمُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {بِما} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {يَصِفُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{وَقُلْ} (و) حرف عطف / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {رَبِّ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ي)

محذوفه در محل جر، مضاف اليه {أَعُوذُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {بِكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنْ} حرف جر {هَمَزاتِ} اسم مجرور يا در محل جر {الشَّياطِينِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{وَأَعُوذُ} (و) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {بِكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {رَبِّ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {أَنْ} حرف نصب {يَحْضُرُونِ} فعل مضارع، منصوب به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ن) حرف وقايه / (ي) محذوف در محل نصب، مفعولٌ به

{حَتَّى} حرف ابتدا {إِذا} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {جاءَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {أَحَدَهُمُ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {الْمَوْتُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {رَبِّ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {ارْجِعُونِ} فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ن) حرف وقايه / (ي) محذوف در محل نصب، مفعولٌ به

{لَعَلِّي} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم لعل {أَعْمَلُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير

مستتر (أنا) در تقدير / خبر لعل محذوف / مفعولٌ به محذوف {صالِحاً} نعت تابع {فِيما} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {تَرَكْتُ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {كَلاَّ} حرف ردع {إِنَّها} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {كَلِمَةٌ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {هُوَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {قائِلُها} خبر، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَمِنْ} (و) حاليه / حرف جر {وَرائِهِمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه / خبر مقدّم محذوف {بَرْزَخٌ} مبتدا مؤخّر {إِلى} حرف جر {يَوْمِ} اسم مجرور يا در محل جر {يُبْعَثُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل

{فَإِذا} (ف) حرف استيناف / ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {نُفِخَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {فِي} حرف جر {الصُّورِ} اسم مجرور يا در محل جر / نائب فاعل محذوف {فَلا} (ف) رابط جواب براى شرط / (لا)ى نفى جنس {أَنْسابَ} اسم لاى نفى جنس، منصوب {بَيْنَهُمْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه / خبر لاى نفى جنس، محذوف {يَوْمَئِذٍ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (إذ) مضاف إليه {وَلا} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {يَتَساءَلُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير

متصل در محل رفع و فاعل

{فَمَنْ} (ف) حرف تفريع / اسم شرط جازم در محل رفع و مبتدا {ثَقُلَتْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث {مَوازِينُهُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {فَأُولئِكَ} (ف) رابط جواب براى شرط / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {هُمُ} ضمير فصل بدون محل {الْمُفْلِحُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{وَمَنْ} (و) حرف عطف / اسم شرط جازم در محل رفع و مبتدا {خَفَّتْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث {مَوازِينُهُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {فَأُولئِكَ} (ف) رابط جواب براى شرط / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {الَّذِينَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {خَسِرُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {أَنْفُسَهُمْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فِي} حرف جر {جَهَنَّمَ} اسم مجرور يا در محل جر {خالِدُونَ} خبر ثان (دوم)، مرفوع يا در محل رفع

{تَلْفَحُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {وُجُوهَهُمُ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {النَّارُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {وَهُمْ} (و) حاليه / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {فِيها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {كالِحُونَ} خبر، مرفوع يا

در محل رفع

{أَلَمْ} همزه (أ) حرف استفهام / حرف جزم {تَكُنْ} فعل مضارع، مجزوم به سكون {آياتِي} اسم كانَ، مرفوع يا در محل رفع / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {تُتْلى} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / نائب فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير / خبر كان، محذوف يا در تقدير {عَلَيْكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {فَكُنْتُمْ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {بِها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {تُكَذِّبُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {رَبَّنا} منادا، منصوب يا در محل نصب / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {غَلَبَتْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث {عَلَيْنا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {شِقْوَتُنا} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَكُنَّا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {قَوْماً} خبر كان، منصوب يا در محل نصب {ضالِّينَ} نعت تابع

{رَبَّنا} منادا، منصوب يا در محل نصب / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {أَخْرِجْنا} فعل امر مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {مِنْها} حرف جر و

اسم بعد از آن مجرور {فَإِنْ} (ف) حرف عطف / حرف شرط جازم {عُدْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {فَإِنَّا} (ف) رابط جواب براى شرط / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (نا) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {ظالِمُونَ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {اخْسَؤُا} فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {فِيها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَلا} (و) حرف عطف / حرف جزم {تُكَلِّمُونِ} فعل مضارع مجزوم به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ن) حرف وقايه / (ي) محذوف در محل نصب، مفعولٌ به

{إِنَّهُ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {كانَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {فَرِيقٌ} اسم كانَ، مرفوع يا در محل رفع {مِنْ} حرف جر {عِبادِي} اسم مجرور يا در محل جر / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {يَقُولُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر كان، محذوف يا در تقدير / خبر إنَّ محذوف {رَبَّنا} (و) حاليه / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {آمَنَّا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {فَاغْفِرْ} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير

مستتر (أنت) در تقدير {لَنا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَارْحَمْنا} (و) حرف عطف / فعل امر مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {وَأَنْتَ} (و) حاليه / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {خَيْرُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {الرَّاحِمِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{فَاتَّخَذْتُمُوهُمْ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل / (و) حرف زائد براى اشباع ميم / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {سِخْرِيًّا} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {حَتَّى} حرف جر {أَنْسَوْكُمْ} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {ذِكْرِي} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَكُنْتُمْ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {مِنْهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {تَضْحَكُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{إِنِّي} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {جَزَيْتُهُمُ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / خبر إنَّ محذوف {الْيَوْمَ} ظرف يا

مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {بِما} حرف جر / حرف مصدرى {صَبَرُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {أَنَّهُمْ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم أنّ {هُمُ} ضمير فصل بدون محل {الْفائِزُونَ} خبر أنَّ، مرفوع يا در محل رفع

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {كَمْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {لَبِثْتُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {فِي} حرف جر {الْأَرْضِ} اسم مجرور يا در محل جر {عَدَدَ} تمييز، منصوب {سِنِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {لَبِثْنا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {يَوْماً} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {أَوْ} حرف عطف {بَعْضَ} معطوف تابع {يَوْمٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {فَسْئَلِ} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {الْعادِّينَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {إِنْ} حرف نفى غير عامل {لَبِثْتُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {إِلاَّ} حرف استثنا {قَلِيلاً} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {لَوْ} حرف شرط غير جازم {أَنَّكُمْ} حرف مشبه

بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ك) ضمير متصل در محل نصب، اسم أنّ {كُنْتُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {تَعْلَمُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر كان، محذوف يا در تقدير / خبر أنَّ محذوف

{أَفَحَسِبْتُمْ} همزه (أ) حرف استفهام / (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {أَنَّما} حرف مكفوف (كافّه و مكفوفه) {خَلَقْناكُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {عَبَثاً} حال، منصوب {وَأَنَّكُمْ} (و) حرف عطف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ك) ضمير متصل در محل نصب، اسم أنّ {إِلَيْنا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {لا} حرف نفى غير عامل {تُرْجَعُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل / خبر أنَّ محذوف

{فَتَعالَى} (ف) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {اللَّهُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {الْمَلِكُ} نعت تابع {الْحَقُّ} نعت تابع {لا} (لا)ى نفى جنس {إِلهَ} اسم لاى نفى جنس، منصوب / خبر لاى نفى جنس، محذوف {إِلاَّ} حرف استثنا {هُوَ} بدل تابع {رَبُّ} عطف بيان تابع {الْعَرْشِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {الْكَرِيمِ} نعت تابع

{وَمَنْ} (و) حرف استيناف / اسم شرط جازم در محل رفع و مبتدا {يَدْعُ} فعل مضارع مجزوم به حذف حرف عله (و) / فاعل، ضمير مستتر (هو)

در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {مَعَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {اللَّهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {إِلهاً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {آخَرَ} نعت تابع {لا} (لا)ى نفى جنس {بُرْهانَ} اسم لاى نفى جنس، منصوب {لَهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر لاى نفى جنس، محذوف {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {فَإِنَّما} (ف) رابط جواب براى شرط / حرف مكفوف (كافّه و مكفوفه) {حِسابُهُ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {عِنْدَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {رَبِّهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {إِنَّهُ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {لا} حرف نفى غير عامل {يُفْلِحُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {الْكافِرُونَ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / خبر إنَّ محذوف

{وَقُلْ} (و) حرف استيناف / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {رَبِّ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {اغْفِرْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {وَارْحَمْ} (و) حرف عطف / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {وَأَنْتَ} (و) حاليه / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {خَيْرُ} خبر، مرفوع يا

در محل رفع {الرَّاحِمِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

ithnayni waahlaka illa man sabaqa AAalayhi alqawlu minhum wala tukhatibnee fee allatheena thalamoo innahum mughraqoona

28.Fa-itha istawayta anta waman maAAaka AAala alfulki faquli alhamdu lillahi allathee najjana mina alqawmi alththalimeena

29.Waqul rabbi anzilnee munzalan mubarakan waanta khayru almunzileena

30.Inna fee thalika laayatin wa-in kunna lamubtaleena

31.Thumma ansha/na min baAAdihim qarnan akhareena

32.Faarsalna feehim rasoolan minhum ani oAAbudoo Allaha ma lakum min ilahin ghayruhu afala tattaqoona

33.Waqala almalao min qawmihi allatheena kafaroo wakaththaboo biliqa-i al-akhirati waatrafnahum fee alhayati alddunya ma hatha illa basharun mithlukum ya/kulu mimma ta/kuloona minhu wayashrabu mimma tashraboona

34.Wala-in ataAAtum basharan mithlakum innakum ithan lakhasiroona

35.AyaAAidukum annakum itha mittum wakuntum turaban waAAithaman annakum mukhrajoona

36.Hayhata hayhata lima tooAAadoona

37.In hiya illa hayatuna alddunya namootu wanahya wama nahnu bimabAAootheena

38.In huwa illa rajulun iftara AAala Allahi kathiban wama nahnu lahu bimu/mineena

39.Qala rabbi onsurnee bima kaththabooni

40.Qala AAamma qaleelin layusbihunna nadimeena

41.Faakhathat-humu alssayhatu bialhaqqi fajaAAalnahum ghuthaan fabuAAdan lilqawmi alththalimeena

42.Thumma ansha/na min baAAdihim quroonan akhareena

43.Ma tasbiqu min ommatin ajalaha wama yasta/khiroona

44.Thumma arsalna rusulana tatra kulla ma jaa ommatan rasooluha kaththaboohu faatbaAAna baAAdahum baAAdan wajaAAalnahum ahadeetha fabuAAdan liqawmin la yu/minoona

45.Thumma arsalna moosa waakhahu haroona bi-ayatina wasultanin mubeenin

46.Ila firAAawna wamala-ihi faistakbaroo wakanoo qawman AAaleena

47.Faqaloo anu/minu libasharayni mithlina waqawmuhuma lana AAabidoona

48.Fakaththaboohuma fakanoo mina almuhlakeena

49.Walaqad atayna moosa alkitaba laAAallahum yahtadoona

50.WajaAAalna ibna maryama waommahu ayatan waawaynahuma ila rabwatin thati qararin wamaAAeenin

51.Ya ayyuha alrrusulu kuloo mina alttayyibati waiAAmaloo salihan innee bima taAAmaloona AAaleemun

52.Wa-inna hathihi ommatukum ommatan wahidatan waana rabbukum faittaqooni

53.FataqattaAAoo amrahum baynahum zuburan kullu hizbin bima ladayhim farihoona

54.Fatharhum

fee ghamratihim hatta heenin

55.Ayahsaboona annama numidduhum bihi min malin wabaneena

56.NusariAAu lahum fee alkhayrati bal la yashAAuroona

57.Inna allatheena hum min khashyati rabbihim mushfiqoona

58.Waallatheena hum bi-ayati rabbihim yu/minoona

59.Waallatheena hum birabbihim la yushrikoona

60.Waallatheena yu/toona ma ataw waquloobuhum wajilatun annahum ila rabbihim rajiAAoona

61.Ola-ika yusariAAoona fee alkhayrati wahum laha sabiqoona

62.Wala nukallifu nafsan illa wusAAaha waladayna kitabun yantiqu bialhaqqi wahum la yuthlamoona

63.Bal quloobuhum fee ghamratin min hatha walahum aAAmalun min dooni thalika hum laha AAamiloona

64.Hatta itha akhathna mutrafeehim bialAAathabi itha hum yaj-aroona

65.La taj-aroo alyawma innakum minna la tunsaroona

66.Qad kanat ayatee tutla AAalaykum fakuntum AAala aAAqabikum tankisoona

67.Mustakbireena bihi samiran tahjuroona

68.Afalam yaddabbaroo alqawla am jaahum ma lam ya/ti abaahumu al-awwaleena

69.Am lam yaAArifoo rasoolahum fahum lahu munkiroona

70.Am yaqooloona bihi jinnatun bal jaahum bialhaqqi waaktharuhum lilhaqqi karihoona

71.Walawi ittabaAAa alhaqqu ahwaahum lafasadati alssamawatu waal-ardu waman feehinna bal ataynahum bithikrihim fahum AAan thikrihim muAAridoona

72.Am tas-aluhum kharjan fakharaju rabbika khayrun wahuwa khayru alrraziqeena

73.Wa-innaka latadAAoohum ila siratin mustaqeemin

74.Wa-inna allatheena la yu/minoona bial-akhirati AAani alssirati lanakiboona

75.Walaw rahimnahum wakashafna ma bihim min durrin lalajjoo fee tughyanihim yaAAmahoona

76.Walaqad akhathnahum bialAAathabi fama istakanoo lirabbihim wama yatadarraAAoona

77.Hatta itha fatahna AAalayhim baban tha AAathabin shadeedin itha hum feehi mublisoona

78.Wahuwa allathee anshaa lakumu alssamAAa waal-absara waal-af-idata qaleelan ma tashkuroona

79.Wahuwa allathee tharaakum fee al-ardi wa-ilayhi tuhsharoona

80.Wahuwa allathee yuhyee wayumeetu walahu ikhtilafu allayli waalnnahari afala taAAqiloona

81.Bal qaloo mithla ma qala al-awwaloona

82.Qaloo a-itha mitna wakunna turaban waAAithaman a-inna lamabAAoothoona

83.Laqad wuAAidna nahnu waabaona hatha min qablu in hatha illa asateeru al-awwaleena

84.Qul limani al-ardu waman feeha in kuntum taAAlamoona

85.Sayaqooloona lillahi qul afala tathakkaroona

86.Qul man rabbu alssamawati alssabAAi warabbu alAAarshi alAAatheemi

87.Sayaqooloona lillahi qul afala tattaqoona

88.Qul man biyadihi malakootu kulli shay-in wahuwa yujeeru wala yujaru AAalayhi in kuntum taAAlamoona

89.Sayaqooloona lillahi qul faanna tusharoona

90.Bal ataynahum bialhaqqi wa-innahum lakathiboona

91.Ma ittakhatha Allahu min waladin wama kana maAAahu min ilahin ithan lathahaba kullu ilahin bima khalaqa walaAAala baAAduhum AAala baAAdin subhana Allahi AAamma yasifoona

92.AAalimi alghaybi waalshshahadati fataAAala AAamma yushrikoona

93.Qul rabbi imma turiyannee ma yooAAadoona

94.Rabbi fala tajAAalnee fee alqawmi alththalimeena

95.Wa-inna AAala an nuriyaka ma naAAiduhum laqadiroona

96.IdfaAA biallatee hiya ahsanu alssayyi-ata nahnu aAAlamu bima yasifoona

97.Waqul rabbi aAAoothu bika min hamazati alshshayateeni

98.WaaAAoothu bika rabbi an yahdurooni

99.Hatta itha jaa ahadahumu almawtu qala rabbi irjiAAooni

100.LaAAallee aAAmalu salihan feema taraktu kalla innaha kalimatun huwa qa-iluha wamin wara-ihim barzakhun ila yawmi yubAAathoona

101.Fa-itha nufikha fee alssoori fala ansaba baynahum yawma-ithin wala yatasaaloona

102.Faman thaqulat mawazeenuhu faola-ika humu almuflihoona

103.Waman khaffat mawazeenuhu faola-ika allatheena khasiroo anfusahum fee jahannama khalidoona

104.Talfahu wujoohahumu alnnaru wahum feeha kalihoona

105.Alam takun ayatee tutla AAalaykum fakuntum biha tukaththiboona

106.Qaloo rabbana ghalabat AAalayna shiqwatuna wakunna qawman dalleena

107.Rabbana akhrijna minha fa-in AAudna fa-inna thalimoona

108.Qala ikhsaoo feeha wala tukallimooni

109.Innahu kana fareequn min AAibadee yaqooloona rabbana amanna faighfir lana wairhamna waanta khayru alrrahimeena

110.Faittakhathtumoohum sikhriyyan hatta ansawkum thikree wakuntum minhum tadhakoona

111.Innee jazaytuhumu alyawma bima sabaroo annahum humu alfa-izoona

112.Qala kam labithtum fee al-ardi AAadada sineena

113.Qaloo labithna yawman aw baAAda yawmin fais-ali alAAaddeena

114.Qala in labithtum illa qaleelan law

annakum kuntum taAAlamoona

115.Afahasibtum annama khalaqnakum AAabathan waannakum ilayna la turjaAAoona

116.FataAAala Allahu almaliku alhaqqu la ilaha illa huwa rabbu alAAarshi alkareemi

117.Waman yadAAu maAAa Allahi ilahan akhara la burhana lahu bihi fa-innama hisabuhu AAinda rabbihi innahu la yuflihu alkafiroona

118.Waqul rabbi ighfir wairham waanta khayru alrrahimeena

نبوده ايم. (17)

و از آسمان، آبى به اندازه [معيّن فرود آورديم، و آن را در زمين جاى داديم، و ما براى از بين بردن آن مسلّماً تواناييم. (18)

پس براى شما به وسيله آن باغهايى از درختان خرما و انگور پديدار كرديم كه در آنها براى شما ميوه هاى فراوان است و از آنها مى خوريد. (19)

و از طور سينا درختى برمى آيد كه روغن و نان خورشى براى خورندگان است. (20)

و البته براى شما در دامها[ى گلّه درس عبرتى است: از [شيرى كه در شكم آنهاست، به شما مى نوشانيم، و براى شما در آنها سودهاى فراوان است و از آنها مى خوريد. (21)

و بر آنها و بر كشتيها سوار مى شويد. (22)

و به يقين نوح را به سوى قومش فرستاديم. پس [به آنان گفت: «اى قوم من، خدا را بپرستيد. شما را جز او خدايى نيست. مگر پروا نداريد؟» (23)

و اشراف قومش كه كافر بودند گفتند: «اين [مرد] جز بشرى چون شما نيست، مى خواهد بر شما برترى جويد، و اگر خدا مى خواست قطعاً فرشتگانى مى فرستاد. [ما]در ميان پدران نخستين خود، چنين [چيزى نشنيده ايم.» (24)

او نيست جز مردى كه در وى [حال جنون است، پس تا چندى در باره اش دست نگاه داريد. (25)

[نوح گفت: «پروردگارا، از آن روى كه دروغزنم خواندند مرا يارى كن.» (26)

پس به او وحى كرديم كه: زير نظر ما و [به وحى ما كشتى را بساز، و چون فرمان ما دررسيد و تنور به فوران آمد، پس در آن از هر نوع [حيوانى دو تا [يكى نر و ديگرى

ماده با خانواده ات -بجز كسى از آنان كه حكم [عذاب ] بر او پيشى گرفته است- وارد كن، در باره كسانى كه ظلم كرده اند با من سخن مگوى، زيرا آنها غرق خواهند شد. (27)

و چون تو با آنان كه همراه تواند بر كشتى نشستى بگو: «ستايش خدايى را كه ما را از [چنگ گروه ظالمان رهانيد.» (28)

و بگو: «پروردگارا، مرا در جايى پربركت فرود آور [كه تو نيكترين مهمان نوازانى.» (29)

در حقيقت، در اين [ماجرا] عبرتهايى است، و قطعاً ما آزمايش كننده بوديم. (30)

سپس، بعد از آنان نسل هايى ديگر پديد آورديم. (31)

و در ميانشان پيامبرى از خودشان روانه كرديم كه: خدا را بپرستيد. جز او براى شما معبودى نيست. آيا سرِ پرهيزگارى نداريد؟ (32)

و اشراف قومش كه كافر شده، و ديدار آخرت را دروغ پنداشته بودند، و در زندگى دنيا آنان را مرفّه ساخته بوديم گفتند: «اين [مرد] جز بشرى چون شما نيست: از آنچه مى خوريد، مى خورد؛ و از آنچه مى نوشيد، مى نوشد. (33)

و اگر بشرى مثل خودتان را اطاعت كنيد در آن صورت قطعاً زيانكار خواهيد بود. (34)

آيا به شما وعده مى دهد كه وقتى مُرديد و خاك و استخوان شديد [باز] شما [از گور زنده بيرون آورده مى شويد؟ (35)

وه، چه دور است آنچه كه وعده داده مى شويد. (36)

جز اين زندگانى دنياى ما چيزى نيست. مى ميريم و زندگى مى كنيم و ديگر برانگيخته نخواهيم شد. (37)

او جز مردى كه بر خدا دروغ مى بندد نيست، و ما به او اعتقاد نداريم.» (38)

گفت: «پروردگارا، از آن روى كه مرا دروغزن خواندند ياريم كن.»

(39)

فرمود: «به زودى سخت پشيمان خواهند شد.» (40)

پس فرياد [مرگبار] آنان را به حقّ فرو گرفت، و آنها را [چون خاشاكى كه بر آب افتد، گردانيديم. دور باد [از رحمت خدا] گروه ستمكاران. (41)

آنگاه پس از آنان نسلهاى ديگرى پديد آورديم. (42)

هيچ امّتى نه از اجل خود پيشى مى گيرد و نه باز پس مى ماند. (43)

باز فرستادگان خود را پياپى روانه كرديم. هر بار براى [هدايت امتى پيامبرش آمد، او را تكذيب كردند؛ پس [ما امتهاى سركش را] يكى پس از ديگرى آورديم و آنها را مايه عبرت [و زبانزد مردم گردانيديم. دور باد [از رحمت خدا] مردمى كه ايمان نمى آورند. (44)

سپس موسى و برادرش هارون را با آيات خود و حجتى آشكار فرستاديم، (45)

به سوى فرعون و سران [قوم او، ولى تكبّر نمودند و مردمى گردنكش بودند، (46)

پس گفتند: «آيا به دو بشر كه مثل خود ما هستند و طايفه آنها بندگان ما مى باشند ايمان بياوريم؟» (47)

در نتيجه، آن دو را دروغزن خواندند، پس از زمره هلاك شدگان گشتند. (48)

و به يقين، ما به موسى كتاب [آسمانى داديم، باشد كه آنان به راه راست روند. (49)

و پسر مريم و مادرش را نشانه اى گردانيديم و آن دو را در سرزمين بلندى كه جاى زيست و [داراى آب زلال بود جاى داديم. (50)

اى پيامبران، از چيزهاى پاكيزه بخوريد و كار شايسته كنيد، كه من به آنچه انجام مى دهيد دانايم. (51)

و در حقيقت، اين امّت شماست كه امتى يگانه است، و من پروردگار شمايم؛ پس،از من پروا داريد. (52)

تا

كار [دين شان را ميان خود قطعه قطعه كردند [و] دسته دسته شدند: هر دسته اى به آنچه نزدشان بود، دل خوش كردند. (53)

پس آنها را در ورطه گمراهى شان تا چندى واگذار. (54)

آيا مى پندارند كه آنچه از مال و پسران كه بديشان مدد مى دهيم، (55)

[از آن روى است كه مى خواهيم به سودشان در خيرات شتاب ورزيم؟ [نه،] بلكه نمى فهمند. (56)

در حقيقت، كسانى كه از بيم پروردگارشان هراسانند، (57)

و كسانى كه به نشانه هاى پروردگارشان ايمان مى آورند، (58)

و آنان كه به پروردگارشان شرك نمى آورند، (59)

و كسانى كه آنچه را دادند [در راه خدا] مى دهند، در حالى كه دلهايشان ترسان است [و مى دانند] كه به سوى پروردگارشان بازخواهند گشت، (60)

آنانند كه در كارهاى نيك شتاب مى ورزند و آنانند كه در انجام آنها سبقت مى جويند. (61)

و هيچ كس را جز به قدر توانش تكليف نمى كنيم، و نزد ما كتابى است كه به حق سخن مى گويد و آنان مورد ستم قرار نخواهند گرفت. (62)

[نه،] بلكه دلهاى آنان از اين [حقيقت در غفلت است، و آنان غير از اين [گناهان كردارهايى [ديگر] دارند كه به انجام آن مبادرت مى ورزند. (63)

تا وقتى خوشگذرانانِ آنها را به عذاب گرفتار ساختيم، بناگاه به زارى درمى آيند. (64)

امروز زارى مكنيد كه قطعاً شما از جانب ما يارى نخواهيد شد. (65)

در حقيقت، آيات من بر شما خوانده مى شد و شما بوديد كه همواره به قهقرا مى رفتيد. (66)

در حالى كه از [پذيرفتن آن تكبّر مى ورزيديد و شب هنگام [در محافل خود] بدگويى مى كرديد. (67)

آيا در [عظمت اين سخن نينديشيده اند،

يا چيزى براى آنان آمده كه براى پدران پيشين آنها نيامده است؟ (68)

يا پيامبر خود را [درست نشناخته و [لذا] به انكار او پرداخته اند؟ (69)

يا مى گويند او جنونى دارد؟ [نه،] بلكه [او] حق را براى ايشان آورده و[لى بيشترشان حقيقت را خوش ندارند. (70)

و اگر حق از هوسهاى آنها پيروى مى كرد، قطعاً آسمانها و زمين و هر كه در آنهاست تباه مى شد. [نه!] بلكه يادنامه شان را به آنان داده ايم، ولى آنها از [پيروى يادنامه خود رويگردانند. (71)

يا از ايشان مزدى مطالبه مى كنى؟ و مزد پروردگارت بهتر است، و اوست كه بهترين روزى دهندگان است. (72)

و در حقيقت، اين تويى كه جدّاً آنها را به راه راست مى خوانى. (73)

و به راستى كسانى كه به آخرت ايمان ندارند، از راه [درست سخت منحرفند. (74)

و اگر ايشان را ببخشاييم، و آنچه از صدمه بر آنان [وارد آمده است برطرف كنيم، در طغيان خود كوردلانه اصرار مى ورزند. (75)

و به راستى ايشان را به عذاب گرفتار كرديم و[لى نسبت به پروردگارشان فروتنى نكردند و به زارى درنيامدند. (76)

تا وقتى كه درى از عذاب دردناك بر آنان گشوديم، بناگاه ايشان در آن [حال نوميد شدند. (77)

و اوست آن كس كه براى شما گوش و چشم و دل پديد آورد. چه اندك سپاسگزاريد. (78)

و اوست آن كس كه شما را در زمين پديد آورد، و به سوى اوست كه گرد آورده خواهيد شد. (79)

و اوست آن كس كه زنده مى كند و مى ميراند، و اختلاف شب و روز از اوست. مگر نمى انديشيد؟ (80)

[نه،] بلكه

آنان [نيز] مثل آنچه پيشينيان گفته بودند، گفتند. (81)

گفتند: «آيا چون بميريم و خاك و استخوان شويم، آيا واقعاً باز ما زنده خواهيم شد؟ (82)

درست همين را قبلاً به ما و پدرانمان وعده دادند. اين جز افسانه هاى پيشينيان [چيزى نيست.» (83)

بگو: «اگر مى دانيد [بگوييد] زمين و هر كه در آن است به چه كسى تعلق دارد؟» (84)

خواهند گفت: «به خدا.» بگو: «آيا عبرت نمى گيريد؟» (85)

بگو: «پروردگار آسمانهاى هفتگانه و پروردگار عرش بزرگ كيست؟» (86)

خواهند گفت: «خدا.» بگو: «آيا پرهيزگارى نمى كنيد؟» (87)

بگو: «فرمانروايى هر چيزى به دست كيست؟ و اگر مى دانيد [كيست آنكه او پناه مى دهد و در پناه كسى نمى رود؟» (88)

خواهند گفت: «خدا.» بگو: «پس چگونه دستخوش افسون شده ايد؟» (89)

[نه!] بلكه حقيقت را بر ايشان آورديم، و قطعاً آنان دروغگويند. (90)

خدا فرزندى اختيار نكرده و با او معبودى [ديگر] نيست، و اگر جز اين بود،قطعاً هر خدايى آنچه را آفريده [بود] باخود مى برد، و حتماً بعضى از آنان بر بعضى ديگر تفوّق مى جستند. منزه است خدا از آنچه وصف مى كنند. (91)

داناى نهان و آشكار، و برتر است از آنچه [با او] شريك مى گردانند. (92)

بگو: «پروردگارا، اگر آنچه را كه [از عذاب به آنان وعده داده شده است به من نشان دهى، (93)

پروردگارا، پس مرا در ميان قوم ستمكار قرار مده.» (94)

و به راستى كه ما تواناييم كه آنچه را به آنان وعده داده ايم بر تو بنمايانيم. (95)

بدى را به شيوه اى نيكو دفع كن. ما به آنچه وصف مى كنند داناتريم. (96)

و بگو: «پروردگارا، از وسوسه هاى شيطانها به

تو پناه مى برم. (97)

و پروردگارا، از اينكه [آنها] به پيش من حاضر شوند به تو پناه مى برم.» (98)

تا آنگاه كه مرگ يكى از ايشان فرا رسد، مى گويد: «پروردگارا، مرا بازگردانيد، (99)

شايد من در آنچه وانهاده ام كار نيكى انجام دهم. نه چنين است، اين سخنى است كه او گوينده آن است و پشاپيش آنان برزخى است تا روزى كه برانگيخته خواهند شد. (100)

پس آنگاه كه در صور دميده شود، [ديگر] ميانشان نسبت خويشاوندى وجود ندارد، و از [حال يكديگر نمى پرسند. (101)

پس كسانى كه كفه ميزان [اعمال آنان سنگين باشد، ايشان رستگارانند. (102)

و كسانى كه كفه ميزان [اعمال شان سبك باشد، آنان به خويشتن زيان زده [و] هميشه در جهنم مى مانند. (103)

آتش چهره آنها را مى سوزاند، و آنان در آنجا ترش رويند. (104)

آيا آيات من بر شما خوانده نمى شد و [همواره آن را مورد تكذيب قرار نمى داديد؟ (105)

مى گويند: «پروردگارا، شقاوت ما بر ما چيره شد و ما مردمى گمراه بوديم.» (106)

پروردگارا، ما را از اينجا بيرون بر، پس اگر باز هم [به بدى برگشتيم، در آن صورت ستمگر خواهيم بود. (107)

مى فرمايد: «[برويد] در آن گم شويد و با من سخن مگوييد.» (108)

در حقيقت، دسته اى از بندگان من بودند كه مى گفتند: «پروردگارا، ايمان آورديم. بر ما ببخشاى و به ما رحم كن [كه تو بهترينِ مهربانى.» (109)

و شما آنان [=مؤمنان را به ريشخند گرفتيد، تا [با اين كار] ياد مرا از خاطرتان بردند و شما بر آنان مى خنديديد. (110)

من [هم امروز به [پاس آنكه صبر كردند، بدانان

پاداش دادم. آرى، ايشانند كه رستگارانند. (111)

مى فرمايد: «چه مدت به عدد سالها در زمين مانديد؟» (112)

مى گويند: «يك روز يا پاره اى از يك روز مانديم. از شما گران [خود] بپرس.» (113)

مى فرمايد: «جز اندكى درنگ نكرديد، كاش شما مى دانستيد.» (114)

آيا پنداشتيد كه شما را بيهوده آفريده ايم و اينكه شما به سوى ما بازگردانيده نمى شويد؟ (115)

پس والاست خدا، فرمانرواى برحق، خدايى جز او نيست. [اوست پروردگار عرش گرانمايه. (116)

و هر كس با خدا معبود ديگرى بخواند، براى آن برهانى نخواهد داشت، و حسابش فقط با پروردگارش مى باشد، در حقيقت، كافران رستگار نمى شوند. (117)

و بگو: «پروردگارا، ببخشاى و رحمت كن [كه تو بهترين بخشايندگانى. (118)

بصورت مضغه [= چيزى شبيه گوشت جويده شده]، و مضغه را بصورت استخوانهايى درآورديم؛ و بر استخوانها گوشت پوشانديم؛ سپس آن را آفرينش تازه اى داديم؛ پس بزرگ است خدايى كه بهترين آفرينندگان است!

«15» سپس شما بعد از آن مى ميريد؛

«16» سپس در روز قيامت برانگيخته مى شويد!

«17» ما بر بالاى سر شما هفت راه [= طبقات هفتگانه آسمان] قرار داديم؛ و ما [هرگز] از خلق [خود] غافل نبوده ايم!

«18» و از آسمان، آبى به اندازه معيّن نازل كرديم؛ و آن را در زمين [در جايگاه مخصوصى] ساكن نموديم؛ و ما بر از بين بردن آن كاملاً قادريم!

«19» سپس بوسيله آن باغهايى از درختان نخل و انگور براى شما ايجاد كرديم؛ باغهايى كه در آن ميوه هاى بسيار است؛ و از آن ميخوريد!

«20» و [نيز] درختى را كه از طور سينا مى رويد [= درخت زيتون]، و از آن روغن و (نان خورش) براى خورندگان فراهم مى گردد [آفريديم]!

«21» و براى شما در چهارپايان عبرتى است؛ از آنچه در درون آنهاست [= از شير] شما را سيراب مى كنيم؛ و براى شما در آنها منافع بسيارى است؛ و از گوشت آنها مى خوريد؛

«22» و بر آنها و بر كشتيها سوار مى شويد!

«23» و ما نوح را بسوى قومش فرستاديم؛ او به آنها گفت: (اى قوم من! خداوند يكتا را بپرستيد، كه جز او معبودى براى شما نيست! آيا [از پرستش بتها] پرهيز نمى كنيد؟!

«24» جمعيّت اشرافى [و مغرور] از قوم نوح كه كافر بودند گفتند: (اين مرد جز بشرى همچون شما نيست، كه مى خواهد بر شما برترى جويد! اگر خدا مى خواست [پيامبرى بفرستد] فرشتگانى نازل مى كرد؛

ما چنين چيزى را هرگز در نياكان خود نشنيده ايم!

«25» او فقط مردى است كه به نوعى جنون مبتلاست! پس مدّتى درباره او صبر كنيد [تا مرگش فرا رسد، يا از اين بيمارى رهايى يابد!])

«26» [نوح] گفت: (پروردگارا! مرا در برابر تكذيبهاى آنان يارى كن!)

«27» ما به نوح وحى كرديم كه: (كشتى را در حضور ما، و مطابق وحى ما بساز. و هنگامى كه فرمان ما [براى غرق آنان] فرا رسد، و آب از تنور بجوشد [كه نشانه فرا رسيدن طوفان است]، از هر يك از انواع حيوانات يك جفت در كشتى سوار كن؛ و همچنين خانواده ات را، مگر آنانى كه قبلاً وعده هلاكشان داده شده [= همسر و فرزند كافرت]؛ و ديگر درباره ستمگران با من سخن مگو، كه آنان همگى هلاك خواهند شد.

«28» و هنگامى كه تو و همه كسانى كه با تو هستند بر كشتى سوار شديد، بگو: (ستايش براى خدايى است كه ما را از قوم ستمگر نجات بخشيد!)

«29» و بگو: (پروردگارا! ما را در منزلگاهى پربركت فرود آر، و تو بهترين فرودآورندگانى!)

«30» [آرى،] در اين ماجرا [براى صاحبان عقل و انديشه] آيات و نشانه هايى است؛ و ما مسلّماً همگان را آزمايش مى كنيم!

«31» سپس جمعيّت ديگرى را بعد از آنها به وجود آورديم.

«32» و در ميان آنان رسولى از خودشان فرستاديم كه: (خدا را بپرستيد؛ جز او معبودى براى شما نيست؛ آيا [با اين همه، از شرك و بت پرستى] پرهيز نمى كنيد؟!)

«33» ولى اشرافيان [خودخواه] از قوم او كه كافر بودند، و ديدار آخرت را تكذيب مى كردند، و در زندگى دنيا به آنان

ناز و نعمت داده بوديم، گفتند: (اين بشرى است مثل شما؛ از آنچه مى خوريد مى خورد؛ و از آنچه مى نوشيد مى نوشد! [پس چگونه مى تواند پيامبر باشد؟!]

«34» و اگر از بشرى همانند خودتان اطاعت كنيد، مسلّماً زيانكاريد.

«35» آيا او به شما وعده مى دهد هنگامى كه مرديد و خاك و استخوانهايى [پوسيده] شديد، بار ديگر [از قبرها] بيرون آورده مى شويد؟!

«36» هيهات، هيهات از اين وعده هايى كه به شما داده مى شود!

«37» مسلّماً غير از اين زندگى دنياى ما، چيزى در كار نيست؛ پيوسته گروهى از ما مى ميريم، و نسل ديگرى جاى ما را مى گيرد؛ و ما هرگز برانگيخته نخواهيم شد!

«38» او فقط مردى دروغگوست كه بر خدا افترا بسته؛ و ما هرگز به او ايمان نخواهيم آورد!)

«39» [پيامبرشان] گفت: (پروردگارا! مرا در برابر تكذيبهاى آنان يارى كن!)

«40» خداوند] فرمود: (بزودى از كار خود پشيمان خواهند شد! [امّا زمانى كه ديگر سودى به حالشان ندارد.])

«41» سرانجام صيحه آسمانى آنها را بحق فرو گرفت؛ و ما آنها را همچون خاشاكى بر سيلاب قرار داديم؛ دور باد قوم ستمگر [از رحمت خدا]!

«42» سپس اقوام ديگرى را پس از آنها پديد آورديم.

«43» هيچ ارمتى بر اجل و سر رسيد حتمى خود پيشى نمى گيرد، و از آن تأخير نيز نمى كند.

«44» سپس رسولان خود را يكى پس از ديگرى فرستاديم؛ هر زمان رسولى براى [هدايت] قومى مى آمد، او را تكذيب مى كردند؛ ولى ما اين امّتهاى سركش را يكى پس از ديگرى هلاك نموديم، و آنها را احاديثى قرار داديم [چنان محو شدند كه تنها نام و گفتگويى از آنان باقى ماند.] دور باد [از

رحمت خدا] قومى كه ايمان نمى آورند!

«45» سپس موسى و برادرش هارون را با آيات خود و دليلى روشن فرستاديم...

«46» بسوى فرعون و اطرافيان اشرافى او؛ امّا آنها تكبّر كردند، و آنها مردمى برترى جوى بودند.

«47» آنها گفتند: (آيا ما به دو انسان همانند خودمان ايمان بياوريم، در حالى كه قوم آنها بردگان ما هستند؟!)

«48» [آرى،] آنها اين دو را تكذيب كردند؛ و سرانجام همگى هلاك شدند.

«49» و ما به موسى كتاب [آسمانى] داديم؛ شايد آنان [= بنى اسرائيل] هدايت شوند.

«50» و ما فرزند مريم [= عيسى] و مادرش را آيت و نشانه اى قرار داديم؛ و آنها را در سرزمين مرتفعى كه داراى امنيّت و آب جارى بود جاى داديم.

«51» اى پيامبران! از غذاهاى پاكيزه بخوريد، و عمل صالح انجام دهيد، كه من به آنچه انجام مى دهيد آگاهم.

«52» و اين امّت شما امّت واحدى است؛ و من پروردگار شما هستم؛ پس، از مخالفت فرمان من بپرهيزيد!

«53» امّا آنها كارهاى خود را در ميان خويش به پراكندگى كشاندند، و هر گروهى به راهى رفتند؛ [و عجب اينكه] هر گروه به آنچه نزد خود دارند خوشحالند!

«54» آنها را در جهل و غفلتشان بگذار تا زمانى [كه مرگشان فرا رسد يا گرفتار عذاب الهى شوند].

«55» آنها گمان مى كنند اموال و فرزندانى كه بعنوان كمك به آنان مى دهيم...

«56» براى اين است كه درهاى خيرات را با شتاب به روى آنها بگشاييم!! [چنين نيست] بلكه آنها نمى فهمند [كه اين وسيله امتحانشان است].

«57» مسلّماً كسانى كه از خوف پروردگارشان بيمناكند،

«58» و آنان كه به آيات پروردگارشان ايمان مى آورند،

«59»

و آنها كه به پروردگارشان شرك نمى ورزند،

«60» و آنها كه نهايت كوشش را در انجام طاعات به خرج مى دهند و با اين حال، دلهايشان هراسناك است از اينكه سرانجام بسوى پروردگارشان بازمى گردند،

«61» [آرى] چنين كسانى در خيرات سرعت مى كنند و از ديگران پيشى مى گيرند [و مشمول عنايات ما هستند].

«62» و ما هيچ كس را جز به اندازه تواناييش تكليف نمى كنيم؛ و نزد ما كتابى است كه [تمام اعمال بندگان را ثبت كرده و] بحق سخن مى گويد؛ و به آنان هيچ ستمى نمى شود.

«63» ولى دلهاى آنها از اين نامه اعمال [و روز حساب و آيات قرآن] در بى خبرى فرورفته؛ و اعمال [زشت] ديگرى جز اين دارند كه پيوسته آن را انجام مى دهند...

«64» تا زمانى كه متنعّمان مغرور آنها را در چنگال عذاب گرفتار سازيم؛ در اين هنگام، ناله هاى دردناك و استغاثه آميز سرمى دهند!

«65» [امّا به آنها گفته مى شود:] امروز فرياد نكنيد، زيرا از سوى ما يارى نخواهيد شد!

«66» [آيا فراموش كرده ايد كه] در گذشته آيات من پيوسته بر شما خوانده مى شد؛ امّا شما اعراض كرده به عقب بازمى گشتيد؟!

«67» در حالى كه در برابر او [=پيامبر] استكبار مى كرديد، و شبها در جلسات خود به بدگويى مى پرداختيد؟!

«68» آيا آنها در اين گفتار نينديشيدند، يا اينكه چيزى براى آنان آمده كه براى نياكانشان نيامده است؟!

«69» يا اينكه پيامبرشان را نشناختند [و از سوابق او آگاه نيستند]، از اين رو او را انكار مى كنند؟!

«70» يا مى گويند او ديوانه است؟! ولى او حق را براى آنان آورده؛ امّا بيشترشان از حق كراهت دارند [و گريزانند].

«71» و اگر حق از هوسهاى

آنها پيروى كند، آسمانها و زمين و همه كسانى كه در آنها هستند تباه مى شوند! ولى ما قرآنى به آنها داديم كه مايه يادآورى [و عزّت و شرف] براى آنهاست، امّا آنان از [آنچه مايه] يادآوريشان [است] رويگردانند!

«72» يا اينكه تو از آنها مزد و هزينه اى [در برابر دعوتت] مى خواهى؟ با اينكه مزد پروردگارت بهتر، و او بهترين روزى دهندگان است!

«73» بطور قطع و يقين، تو آنان را به راه راست دعوت مى كنى.

«74» امّا كسانى كه به آخرت ايمان ندارند از اين راه منحرفند!

«75» و اگر به آنان رحم كنيد و گرفتاريها و مشكلاتشان را برطرف سازيم، [نه تنها بيدار نمى شوند، بلكه] در طغيانشان لجاجت مى ورزند و [در اين وادى] سرگردان مى مانند!

«76» ما آنها را به عذاب و بلا گرفتار ساختيم [تا بيدار شوند]، امّا آنان نه در برابر پروردگارشان تواضع كردند، و نه به درگاهش تضرّع مى كنند!

«77» [اين وضع همچنان ادامه مى يابد] تا زمانى كه درى از عذاب شديد به روى آنان بگشاييم، [و چنان گرفتار مى شوند كه] ناگهان بكلّى مأيوس گردند.

«78» و او كسى است كه براى شما گوش و چشم و قلب [=عقل] ايجاد كرد؛ امّا كمتر شكر او را بجا مى آوريد.

«79» و او كسى است كه شما را در زمين آفريد؛ و به سوى او محشور مى شويد!

«80» و او كسى است كه زنده مى كند و مى ميراند؛ و رفت و آمد شب و روز از آن اوست؛ آيا انديشه نمى كنيد؟!

«81» [نه،] بلكه آنان نيز مثل آنچه پيشينيان گفته بودند گفتند.

«82» آنها گفتند: (آيا هنگامى كه مرديم و خاك و استخوانهايى [پوسيده]

شديم، آيا بار ديگر برانگيخته خواهيم شد؟!

«83» اين وعده به ما و پدرانمان از قبل داده شده؛ اين فقط افسانه هاى پيشينيان است!)

«84» بگو: (زمين و كسانى كه در آن هستند از آن كيست، اگر شما مى دانيد؟!)

«85» بزودى [در پاسخ تو] مى گويند: (همه از آن خداست!) بگو: (آيا متذكّر نمى شويد؟!)

«86» بگو: (چه كسى پروردگار آسمانهاى هفتگانه، و پروردگار عرش عظيم است؟)

«87» بزودى خواهند گفت: (همه اينها از آن خداست!) بگو: (آيا تقوا پيشه نمى كنيد [و از خدا نمى ترسيد و دست از شرك برنمى داريد]؟!)

«88» بگو: (اگر مى دانيد، چه كسى حكومت همه موجودات را در دست دارد، و به بى پناهان پناه مى دهد، و نياز به پناه دادن ندارد؟!)

«89» خواهند گفت: ([همه اينها] از آن خداست) بگو: (با اين حال چگونه مى گوييد سحر شده ايد [و اين سخنان سحر و افسون است]؟!)

«90» نه، [واقع اين است كه] ما حقّ را براى آنها آورديم؛ و آنان دروغ مى گويند!

«91» خدا هرگز فرزندى براى خود انتخاب نكرده؛ و معبود ديگرى با او نيست؛ كه اگر چنين مى شد، هر يك از خدايان مخلوقات خود را تدبير و اداره مى كردند و بعضى بر بعضى ديگر برترى مى جستند [و جهان هستى به تباهى كشيده مى شد]؛ منزّه است خدا از آنچه آنان توصيف مى كنند!

«92» او داناى نهان و آشكار است؛ پس برتر است از آنچه براى او همتا قرار مى دهند!

«93» بگو: (پروردگار من! اگر عذابهايى را كه به آنان وعده داده مى شود به من نشان دهى [و در زندگيم آن را ببينم]...

«94» پروردگار من! مرا [در اين عذابها] با گروه ستمگران قرار مده!)

«95» و

ما تواناييم كه آنچه را به آنها وعده مى دهيم به تو نشان دهيم!

«96» بدى را به بهترين راه و روش دفع كن [و پاسخ بدى را به نيكى ده]! ما به آنچه توصيف مى كنند آگاهتريم!

«97» و بگو: (پروردگارا! از وسوسه هاى شياطين به تو پناه مى برم!

«98» و از اينكه آنان نزد من حاضر شوند [نيز] - اى پروردگار من - به تو پناه مى برم!)

«99» [آنها همچنان به راه غلط خود ادامه مى دهند] تا زمانى كه مرگ يكى از آنان فرارسد، مى گويد: (پروردگار من! مرا بازگردانيد!

«100» شايد در آنچه ترك كردم [و كوتاهى نمودم] عمل صالحى انجام دهم!) [ولى به او مى گويند:] چنين نيست! اين سخنى است كه او به زبان مى گويد [و اگر بازگردد، كارش همچون گذشته است]! و پشت سر آنان برزخى است تا روزى كه برانگيخته شوند!

«101» هنگامى كه در (صور) دميده شود، هيچ يك از پيوندهاى خويشاوندى ميان آنها در آن روز نخواهد بود؛ و از يكديگر تقاضاى كمك نمى كنند [چون كارى از كسى ساخته نيست]!

«102» و كسانى كه وزنه اعمالشان سنگين است، همان رستگارانند!

«103» و آنان كه وزنه اعمالشان سبك باشد، كسانى هستند كه سرمايه وجود خود را از دست داده، در جهنم جاودانه خواهند ماند!

«104» شعله هاى سوزان آتش همچون شمشير به صورتهايشان نواخته مى شود؛ و در دوزخ چهره اى عبوس دارند.

«105» [به آنها گفته مى شود:] آيا آيات من بر شما خوانده نمى شد، پس آن را تكذيب مى كرديد؟!

«106» مى گويند: (پروردگارا! بدبختى ما بر ما چيره شد، و ما قوم گمراهى بوديم!

«107» پروردگارا! ما را از اين [دوزخ] بيرون آر، اگر بار

ديگر تكرار كرديم قطعاً ستمگريم [و مستحق عذاب]!)

«108» [خداوند] مى گويد: (دور شويد در دوزخ، و با من سخن مگوييد!

«109» [فراموش كرده ايد] گروهى از بندگانم مى گفتند: پروردگارا! ما ايمان آورديم؛ ما را ببخش و بر ما رحم كن؛ و تو بهترين رحم كنندگانى!

«110» امّا شما آنها را به باد مسخره گرفتيد تا شما را از ياد من غافل كردند؛ و شما به آنان مى خنديديد!

«111» ولى من امروز آنها را بخاطر صبر و استقامتشان پاداش دادم؛ آنها پيروز و رستگارند!)

«112» [خداوند] مى گويد: (چند سال در روى زمين توقّف كرديد؟)

«113» [در پاسخ] مى گويند: (تنها به اندازه يك روز، يا قسمتى از يك روز! از آنها كه مى توانند بشمارند بپرس!)

«114» مى گويد: ([آرى،] شما مقدار كمى توقّف نموديد اگر مى دانستيد!)

«115» آيا گمان كرديد شما را بيهوده آفريده ايم، و بسوى ما باز نمى گرديد؟

«116» پس برتر است خداوندى كه فرمانرواى حقّ است [از اينكه شما را بى هدف آفريده باشد]! معبودى جز او نيست؛ و او پروردگار عرش كريم است!

«117» و هر كس معبود ديگرى را با خدا بخواند - و مسلّماً هيچ دليلى بر آن نخواهد داشت - حساب او نزد پروردگارش خواهد بود؛ يقيناً كافران رستگار نخواهند شد!

«118» و بگو: (پروردگارا! مرا ببخش و رحمت كن؛ و تو بهترين رحم كنندگانى!

(4)

و آنان كه نگه دارنده دامنشان [از شهوت هاى حرام]اند، (5)

مگر در [كام جويى از] همسران يا كنيزانشان، كه آنان [در اين زمينه] مورد سرزنش نيستند. (6)

پس كسانى [كه در بهره گيرى جنسى، راهى] غير از اين جويند، تجاوزكار [از حدود حق] هستند. (7)

و آنان كه امانت ها و پيمان هاى خود را رعايت مى كنند، (8)

و آنان كه همواره بر [اوقات و شرايط ظاهرى و معنوى] نمازهايشان محافظت دارند. (9)

اينانند كه وارثان اند، (10)

وارثانى كه [از روى شايستگى] بهشت فردوس را به ميراث مى برند [و] در آن جاودانه اند. (11)

و يقيناً ما انسان را از [عصاره و] چكيده اى از گِل آفريديم، (12)

سپس آن را نطفه اى در قرارگاهى استوار [چون رحم مادر] قرار داديم. (13)

آن گاه آن نطفه را علقه گردانديم، پس آن علقه را به صورت پاره گوشتى درآورديم، پس آن پاره گوشت را استخوان هايى ساختيم و بر استخوان ها گوشت پوشانديم، سپس او را با آفرينشى ديگر پديد آورديم؛ پس هميشه سودمند و بابركت است خدا كه نيكوترين آفرينندگان است. (14)

سپس همه شما بعد از اين مى ميريد. (15)

آن گاه شما مسلماً روز قيامت برانگيخته مى شويد. (16)

و بى ترديد بالاى سرتان هفت آسمان [كه هر يك بر فراز ديگرى است] آفريديم، و ما از آفريده ها بى خبر نيستيم. (17)

و از آسمان، آبى به اندازه نازل كرديم و آن را در زمين جاى داديم؛ و بى ترديد به از بين بردن آن كاملاً توانمنديم. (18)

پس به وسيله آن براى شما باغ هايى از درختان خرما و انگور پديد آورديم كه براى شما در آنها ميوه هاى فراوانى است [كه از فروش آنها زندگى

خود را اداره مى كنيد] و [نيز] از آنها مى خوريد. (19)

و [به وسيله آن] درختى را كه از طور سينا بيرون مى آيد [پديد آورديم] كه براى خورندگان، روغن و نان خورشى مى روياند. (20)

و به يقين براى شما در دام ها عبرتى است، از شيرى كه در شكم آنهاست به شما مى نوشانيم، و در آنها براى شما سودهاى فراوانى است، و از [گوشت] آنها [نيز] مى خوريد. (21)

و بر آنها و بر كشتى ها حمل مى شويد؛ (22)

و همانا نوح را به سوى قومش فرستاديم. پس گفت: اى قوم من! خدا را بپرستيد كه معبودى جز او براى شما نيست، پس آيا [از پرستش معبودان باطل] نمى پرهيزيد؟ (23)

پس سران و اشراف قومش كه كافر بودند، گفتند: اين جز بشرى مانند شما نيست كه مى خواهد بر شما برترى جويد، و اگر خدا مى خواست [پيامبرى بفرستد] قطعاً فرشتگانى [را به پيامبرى] مى فرستاد، ما اين [سخنانى] را [كه نوح مى گويد] ميان پدران پيشين خود نشنيده ايم. (24)

او نيست جز مردى كه [نوعى] ديوانگى در اوست؛ بنابراين نسبت به او تا مدتى منتظر بمانيد [كه بميرد يا از ديوانگى رهايى يابد.] (25)

[نوح] گفت: پروردگارا! مرا در برابر تكذيب آنان يارى ده. (26)

پس به او وحى كرديم كه زير نظر ما و پيام ما كشتى بساز و هنگامى كه فرمان ما به هلاكت آنان بيايد و آن تنور [از آب] فوران كند از هر گونه اى [از حيوان] دو عدد [يكى نر و ديگرى ماده] و نيز خانواده ات را وارد كشتى كن، جز افرادى از آنان كه فرمان [عذاب] بر او گذشته [و درباره او قطعى شده] است، و درباره

كسانى كه [به سبب شرك و كفر] ستم ورزيده اند، با من سخن مگوى، زيرا [همه] آنان بدون ترديد غرق شدنى اند. (27)

پس هنگامى كه تو و آنان كه با تو هستند، بر كشتى سوار شديد، به خاطر اين نعمت بگو: همه ستايش ها ويژه خداست كه ما را از اين گروه ستم پيشه نجات داد. (28)

و بگو: پروردگارا! مرا در جايگاهى پرخير و بركت فرود آور، كه تو بهترين فرودآورندگانى. (29)

همانا در اين [سرگذشت] نشانه هايى [از قدرت، رحمت و انتقام خدا] براى عبرت گيرندگان است؛ و يقيناً ما آزمايش كننده بندگانيم. (30)

سپس بعد از آنان قومى ديگر را به وجود آورديم. (31)

و پيامبرى از خودشان در ميان آنان فرستاديم كه خدا را بپرستيد، شما را جز او معبودى نيست، آيا [از پرستش معبودان باطل] نمى پرهيزيد؟ (32)

و از سران و اشراف قومش كه كافر بودند و ديدار آخرت را تكذيب مى كردند، و آنان را در زندگى دنيا از وسايل و ابزار مادى فراوانى برخوردار كرده بوديم، گفتند: اين جز بشرى مانند شما نيست كه از آنچه شما مى خوريد مى خورد، و از آنچه شما مى آشاميد مى آشامد. (33)

و بى ترديد اگر بشرى مانند خود را اطاعت كنيد، يقيناً زيانكاريد. (34)

آيا به شما وعده مى دهد هنگامى كه از دنيا رفتيد و خاك و استخوان شديد [زنده از گور] بيرونتان مى آورند؟ (35)

[از عقل ما] دور است و بسيار دور است آنچه به شما وعده مى دهند، (36)

جز اين زندگى دنياى ما [زندگى ديگرى] وجود ندارد، همواره [گروهى] مى ميريم و [گروهى ديگر] به دنيا مى آييم، و ما پس از مرگ برانگيخته نخواهيم شد. (37)

او نيست مگر

مردى كه بر خدا افترا بسته است؛ و ما باور كننده او نيستيم. (38)

گفت: پروردگارا! مرا در برابر تكذيب آنان يارى ده. (39)

خدا فرمود: همانا پس از اندك زمانى پشيمان مى شوند. (40)

پس فرياد مرگبار [عذاب] آنان را بر [پايه وعده به] حقِّ [ما] فرو گرفت، و آنان را چون خاشاك روى سيل قرار داديم؛ پس قوم ستمكار [از رحمت خدا] دور باد. (41)

سپس بعد از آنان قومى ديگر را به وجود آورديم. (42)

هيچ امتى از اجلِ [معينِ] خود نه پيش مى افتد و نه پس مى ماند. (43)

آن گاه پيامبران را پى در پى فرستاديم؛ هر زمان براى امتى پيامبرش مى آمد او را تكذيب مى كردند، و ما اين [امت]ها را به دنبال يكديگر هلاك مى كرديم و آنان را [به صورت] سرگذشت ها [براى عبرت ديگران] قرار داديم؛ پس ملتى كه ايمان نمى آورند از رحمت خدا دور باد. (44)

سپس موسى و برادرش هارون را با معجزات و آيات خود و دليلى روشن فرستاديم، (45)

به سوى فرعون و سران و اشراف قومش، پس تكبّر ورزيدند؛ و آنان قومى برترى جو بودند. (46)

و گفتند: آيا به دو بشرى كه مانند خودمان هستند ايمان بياوريم در حالى كه قوم [و قبيله] آن دو بردگان ما هستند؟ (47)

در نتيجه هر دو را تكذيب كردند و از هلاك شدگان شدند. (48)

همانا ما به موسى كتاب داديم، تا آنان هدايت شوند. (49)

و پسر مريم و مادرش را نشانه [قدرت و رحمت خود] قرار داديم و آن دو را در سرزمينى بلند كه [داراى] جايگاهى مستقر [و امن] و آبى روان بود، جاى داديم. (50)

اى پيامبران! از خوردنى هاى پاكيزه بخوريد و كار شايسته انجام دهيد؛ مسلماً من به آنچه انجام مى دهيد، دانايم. (51)

و بى ترديد اين [اسلام] آيينِ [حقيقى] شماست در حالى كه آيينى يگانه است، و من پروردگار شمايم؛ بنابراين از من پروا كنيد. (52)

پس كار [آيين] خود را ميان خويش قطعه قطعه كردند [و گروه گروه شدند]، در حالى كه هر گروهى به آن [آيينى] كه نزد آنان است خوشحال و شادمانند [كه آيينشان بر حق است.] (53)

پس آنان را در غرقاب گمراهى و جهالتشان تا هنگامى [كه مرگشان فرا رسد] واگذار. (54)

آيا گمان مى كنند افزونى و گسترشى كه به سبب مال و اولاد به آنان مى دهيم، (55)

در حقيقت مى خواهيم در عطا كردن خيرات به آنان شتاب ورزيم؟ [چنين نيست] بلكه [آنان] درك نمى كنند [كه ما مى خواهيم با افزونى مال و اولاد، در تفرقه، طغيان، گمراهى و تيره بختى بيشترى فرو روند.] (56)

يقيناً آنان كه از بيم پروردگارشان هراسان و نگرانند، (57)

و آنان كه به آيات پروردگارشان ايمان مى آورند. (58)

و آنان كه به پروردگارشان شرك نمى ورزند. (59)

و آنان كه آنچه را [از زكات و ديگر انفاقات در راه خدا] مى پردازند، و در حالى كه دل هايشان از اينكه به سوى پروردگارشان [براى محاسبه دقيق] بازمى گردند، ترسان است. (60)

اينانند كه در كارهاى خير مى شتابند، و در [انجام دادن] آن [از ديگران] پيشى مى گيرند. (61)

و هيچ كس را جز به اندازه گنجايش و توانش تكليف نمى كنيم، و نزد ما كتابى [چون لوح محفوظ] است كه [درباره همه امور آفرينش و نسبت به اعمال بندگان] به درستى و راستى سخن مى گويد،

و آنان [در پاداش و كيفر] مورد ستم قرار نمى گيرند. (62)

[چنين نيست كه كافران تكليف را بيش از اندازه گنجايش و توان خود حس كنند] بلكه دل هايشان از اين [حقيقت] در بى خبرى عميقى است، و براى آنان غير از اين [بى خبرى] اعمالى [زشت و ناپسند] است كه همواره آنها را انجام مى دهند، (63)

تا زمانى كه عيّاشان و مرفّهان آنان را به عذاب بگيريم، ناگهان فرياد و ناله سر دهند و [به آواى بلند] استغاثه كنند.…. (64)

[به آنان گويند:] امروز فرياد و ناله سر ندهيد؛ زيرا شما از سوى ما يارى نخواهيد شد.…. (65)

همانا آيات من را بر شما مى خواندند وشما به پشت سرتان به قهقرا برمى گشتيد [تا آن را نشنويد!] (66)

در حالى كه به آن تكبّر مى ورزيديد [و در بزم] شبانه [خود درباره آن] هذيان مى گفتيد [و سخنان نامعقول به زبان مى آورديد.] …. (67)

آيا در اين سخن [كه وحى خداست] نينديشيدند؟ يا مگر [براى اولين بار] كتابى براى آنان آمده است كه براى پدران پيشين آنان نيامده بود؟…. (68)

يا مگر پيامبرشان را [از لحاظ حسب، نسب، درستى، امانت، اخلاق و كرامت] نشناخته اند كه منكر او هستند؟…. (69)

يا مى گويند: نوعى ديوانگى در اوست؟ [چنين نيست كه اين ياوه گويان به هم مى بافند] بلكه او حق را براى آنان آورده است، و بيشترشان حق را خوش ندارند، (70)

و اگر حق از هواهاى نفس آنان پيروى مى كرد، بى ترديد آسمان ها و زمين و هر كه در آنهاست از هم مى پاشيد [و تباه مى شد؛ چنين نيست كه حق از هواهاى نفس آنان پيروى كند] بلكه كتاب[ى را كه مايه شرف و

سربلندى] آنان [است] به آنان داده ايم، ولى آنان از مايه شرف و سربلندى خود روى گردانند.، (71)

يا [مگر براى اداى وظيفه ات] مزدى از آنان مى خواهى [كه پذيرش دعوتت براى آنان سنگين است؟] پس مزد پروردگارت بهتر است، و او بهترين روزى دهندگان است، (72)

و مسلماً تو آنان را به راهى راست دعوت مى كنى، (73)

و بى ترديد كسانى كه به آخرت ايمان نمى آورند از [اين] راه منحرف اند.…. (74)

و اگر به آنان رحم كنيم و آسيب و گزندى را كه دچار آن هستند [از آنان] برطرف سازيم، باز هم سرگردان و متحير در سركشى و طغيانشان لجاجت مى ورزند. (75)

همانا ما آنان را به بلاها و آسيب ها[ى دنيايى] گرفتيم، ولى نه براى پروردگارشان فروتنى كردند و نه به پيشگاهش زارى مى كنند، (76)

تا هنگامى كه درى از عذابى سخت به روى آنان بگشاييم، ناگهان در آن حال از همه چيز مأيوس و نوميد مى شوند؛ (77)

و اوست كه براى شما گوش و ديده و دل پديد آورد، ولى اندكى سپاس گزارى مى كنيد، (78)

و اوست كه شما را در زمين آفريد و عاقبت به سوى او گردآورى مى شويد، (79)

و اوست كه حيات مى دهد و مى ميراند و رفت و آمد شب و روز در سيطره خواست اوست، آيا نمى انديشيد؟ (80)

[نه اينكه نمى انديشند] بلكه مانند همان [سخنان ياوه و بى منطق] را گفتند كه پيشينيان گفتند، (81)

گفتند: [كه] آيا زمانى كه بميريم و خاك و استخوان شويم حتماً برانگيخته مى شويم؟ (82)

همانا اين [برانگيخته شدن] را پيش از اين به ما و پدرانمان وعده دادند [ولى] اين جز افسانه خرافى پيشينيان نيست؛ (83)

بگو: اگر

معرفت و شناخت داريد، بگوييد: زمين و هر كه در آن است از كيست؟ (84)

خواهند گفت: از خداست. بگو: با اين حال آيا متذكّر نمى شويد؟ (85)

بگو: مالك آسمان هاى هفتگانه و پروردگار عرش بزرگ كيست؟ (86)

خواهند گفت: [آنها هم] در سيطره مالكيّت خداست. بگو: آيا [از پرستش بتان] نمى پرهيزيد؟ (87)

بگو: اگر معرفت و شناخت داريد [بگوييد:] كيست كه [حاكميّت مطلق و] فرمانروايى همه چيز به دست اوست و او پناه دهد و برخلاف خواسته اش به كسى [از عذاب] پناه داده نمى شود. (88)

خواهند گفت: [اين ويژگى ها] فقط براى خداست. بگو: پس چگونه [بازيچه] نيرنگ و افسون مى شويد [و از راه خدا منحرفتان مى كنند؟!] (89)

چنين نيست [كه آنان مى گويند] بلكه ما حق را براى آنان آورده ايم، و بى ترديد آنان دروغگويند. (90)

خدا هيچ فرزندى براى خود نگرفته است، و هيچ معبودى با او نيست؛ [اگر جز خدا معبودى بود] در اين صورت هر معبودى [براى آنكه به تنهايى و مستقل تدبير امور كند] آفريده هاى خود را با خود مى برد [و از مدار تصرف ديگر معبودان خارج مى كرد] و بر يكديگر برترى مى جستند. منزّه و پاك است خدا از آنچه [او را به آن] وصف مى كنند. (91)

[همان] داناى نهان و آشكار؛ پس او از آنچه برايش شريك مى گيرند، برتر است. (92)

بگو: پروردگارا! اگر آن [عذابى] را كه به آنان وعده مى دهند، به من بنمايانى؛ (93)

پس پروردگارا! مرا در ميان گروه ستمكاران قرار مده [و با آنان قرين عذاب مكن.] (94)

و به يقين ما تواناييم آن عذابى كه به آنان وعده مى دهيم به تو بنمايانيم. (95)

بدى را با بهترين

شيوه دفع كن؛ ما به آنچه كه [مشركان به ناحق ما را به آن] وصف مى كنند، داناتريم. (96)

و بگو: پروردگارا! از وسوسه هاى شيطان ها به تو پناه مى آورم، (97)

و پروردگارا! به تو پناه مى آورم از اينكه [شيطان ها] نزد من حاضر شوند. (98)

[دشمنان حق از دشمنى خود بازنمى ايستند] تا زمانى كه يكى از آنان را مرگ در رسد، مى گويد: پروردگارا! مرا [براى جبران گناهان و تقصيرهايى كه از من سر زده به دنيا] بازگردان؛ (99)

اميد است در [برابر] آنچه [از عمر، مال و ثروت در دنيا] واگذاشته ام كار شايسته اى انجام دهم. [به او مى گويند:] اين چنين نيست [كه مى گويى] بدون ترديد اين سخنى بى فايده است كه او گوينده آن است، و پيش رويشان برزخى است تا روزى كه برانگيخته مى شوند. (100)

پس هنگامى كه در صور دميده شود، در آن روز نه ميانشان خويشاوندى و نسبى وجود خواهد داشت و نه از اوضاع و احوال يكديگر مى پرسند؛ (101)

پس كسانى كه اعمال وزن شده آنان سنگين [و باارزش] است، همانانند كه رستگارند. (102)

و كسانى كه اعمال وزن شده آنان سبك [و بى ارزش] است، همانانند كه سرمايه وجودشان را از دست داده و در دوزخ جاودانه اند. (103)

آتش [همواره] صورت هايشان را مى سوزاند، و آنان در آنجا [از شدت سوختگى] زشت رويانى بد منظرند! (104)

[خدا به آنان مى گويد:] آيا آيات من بر شما خوانده نمى شد و شما [همواره] آنها را تكذيب مى كرديد؟ (105)

مى گويند: پروردگارا! تيره بختى و شقاوت ما بر ما چيره شد، و ما گروهى گمراه بوديم. (106)

پروردگارا! ما را از دوزخ بيرون آر، پس اگر [به بدى ها و گمراهى ها]

بازگشتيم، بى ترديد ستمكار خواهيم بود. (107)

[خدا] مى گويد: [اى سگان!] در دوزخ گم شويد و با من سخن مگوييد! (108)

[به ياد داريد كه] گروهى از بندگان من بودند كه مى گفتند: پروردگارا! ما ايمان آورديم، پس ما را بيامرز و به ما رحم كن كه تو بهترين رحم كنندگانى. (109)

ولى شما آنان را به مسخره گرفتيد، تا [دل مشغولى شما به مسخره آنان] ياد مرا از خاطرتان برد، و شما همواره به [ايمان، عمل و دعاهاى] آنان مى خنديديد!! (110)

من امروز آنان را در برابر صبرى كه [نسبت به مسخره و خنده شما] كردند پاداش دادم كه همه آنان كاميابند. (111)

[خدا] مى گويد: از جهت شمار سال ها چه مدت در زمين درنگ داشتيد؟ (112)

مى گويند: روزى يا بخشى از روزى، ولى [اى پرسنده!] از شمارندگان [پيشگاه خود] بپرس. (113)

[خدا] مى گويد: اگر معرفت و شناخت مى داشتيد [مى دانستيد كه] جز اندكى درنگ نكرده ايد، (114)

آيا پنداشته ايد كه شما را بيهوده و عبث آفريديم، و اينكه به سوى ما بازگردانده نمى شويد؟ (115)

پس برتر است خدا آن فرمانرواى حق [از آنكه كارش بيهوده و عبث باشد]، هيچ معبودى جز او نيست، [او] پروردگار عرش نيكو و باارزش است. (116)

و هر كس با خدا معبود ديگرى بپرستد [كه] هيچ دليلى بر حقّانيّت آن ندارد، حسابش فقط نزد پروردگار اوست؛ بدون ترديد كافران، رستگار نمى شوند. (117)

و بگو: پروردگارا! [مرا] بيامرز و [بر من] رحم كن و تو بهترين رحم كنندگانى. (118)

و سخن باطل اعراض و احتراز ميكنند (3)

و آنان كه زكات مال خود را به فقرا ميدهند (4)

و آنان كه فروج و اندامشان را از عمل حرام نگاه ميدارند (5)

مگر بر جفتهاشان كه آنان عقدى آنها باشند يا كنيزان ملكى متصرفى آنها كه هيچ گونه ملامتى در مباشرت اين زنان بر آنها نيست (6)

و كسى كه غير اين زنان حلال را به مباشرت طلبد البته ستمكار و متعدى خواهدبود (7)

و آنان كه به امانتها و عهد و پيمان خود كاملا وفا ميكنند (8)

و آنان كه بر نمازهاشان و همه اوقات و شرايط ظاهر و باطن نماز را محافظت دارند (9)

چنين كسان وارث مقام عالى بهشتند (10)

كه بهشت فردوس ارث آن خوبان و منزلگاه ابدى آن پاكانست (11)

و همانا ما آدمى را از گل خالص آفريديم (12)

پس آنگاه او را نطفه گردانيده و در جاى استوار صلب و رحم قرار داديم (13)

آنگاه نطفه را علقه و علقه را گوشت پاره و باز آن گوشت را استخوان و سپس بر استخوانها گوشت پوشانيديم و پيكرى كامل كرديم پس از آن به دميدن روح پاك مجرد خلقتى ديگر انشا نموديم آفرين بر قدرت كامل بهترين آفريننده (14)

باز شما آدميان كه بدين ترتيب خلقت شديد همه خواهيد مرد (15)

و آنگاه روز قيامت به يقين تمام مبعوث خواهيد شد (16)

و همانا مافوق شما خاكيان هفت آسمان عالم پاك را فراز يكديگر آفريديم و لحظه اى از توجه به خلق و التفات به عوالم بى نهايت آفرينش غافل نبوده و نخواهيم بود (17)

و ما براى شما

آب را و آب علم و معرفت را به قدر معين از آسمان رحمت نازل در زمين ساختيم و محققا بر نابود ساختن آن نيز قادريم (18)

آنگاه ما به آن آب براى شما باغها و نخلستانهاى خرما و انگور ايجاد كرديم و ميوه هاى گوناگون بسيارى كه از آن تناول مى كنيد آفريديم (19)

و نيز درختى كه از طور سينا برآيد و روغن آيت بار آورد و نان خورش مردم گرددبه آن آب پرورش داديم (20)

و براى شما در مطالعه حال چهار پايان و حيوانات اهلى عبرت خواهد بود كه مانند مادر از شير خود به شما بياشامانند و در آنها براى شما منافع بسياريست مانند فرشها و لباسها و اثاثيه و باربرى و فوائد بسيار ديگر و از گوشت آنها نيز غذاهاى گوناگون ماكول تناول ميكنيد (21)

و بر آن چهارپايان و نيز بر كشتيها در سفر دريا سوار ميشويد اينها همه نعمتهاى خداست بر شما فراموش نكنيد و شكر او به جاى آريد (22)

همانا ما پيغمبر خود نوح را به رسالت به سوى امتش فرستاديم نوح به قوم خود گفت كه خدا را پرستيد كه جز آن ذات يكتا شما را خدائى نيست آيا شما مردم تا كى خداترس و با تقوى نميشويد؟ (23)

اشراف قوم كه كافر شدند در پاسخ نوح به مردم چنين گفتند كه اين شخص جز آنكه بشريست مانند شما كه ميخواهد بر شما برترى يابد فضيلت ديگرى ندارد و اگر خدا ميخواست رسول بر بشر بفرستد همانا از جنس فرشتگان مى فرستاد ما اين سخنانى كه اين شخص مى گويد از پدران پيشين خود

هيچ نشنيده ايم و دعوى او را چون سابقه نداشته نبايد تصديق كنيم (24)

اين شخص كه دعوى نبوت دارد جز مردى ديوانه به شمار نيست پس بايد تا مدتى با او مدارا كنيد و انتظار بريد تا يا از مرض جنون بهبود يابد يا بميرد (25)

نوح عرض كرد خدايا تو مرا بر اينان كه تكذيب من كردند يارى فرما (26)

ما هم براى حفظ او چنين وحى كرديم كه در حضور ما و به وحى و دستور ما به ساختن كشتى پرداز تا آنگاه كه فرمان طوفان از جانب ما آمد و آب از تنور فوران كرد پس در آن كشتى با خود نر و ماده اى از هر نوع جفتى همراه بر و اهلبيت خود را هم جز آن كس كه در علم ازلى ما هلاك او گذشته تمام بكشتى بنشان و به شفاعت ستمكاران حتى فرزند نااهلت با من سخن مگو و تقاضائى مكن كه البته آنها بايد همه غرق شوند (27)

پس چون تو اى نوح با همراهانت در كشتى نشستى بگو ستايش خداى را كه ما را از ظلم ستمكاران عالم نجات داد (28)

و باز بگو پروردگارا مرا به منزل مبارك و جايگاه بركت و رحمت خود فرود آوركه تو بهترين كسى كه بارها به منزل خير و سعادت توانى فرود آورد (29)

همانا در اين حكايت قوم نوح و حادثه طوفان براى خلق آيت و عبرتهاست و البته ما بندگان را به اينگونه حوادث آزمايش خواهيم كرد (30)

پس از هلاك قوم نوح باز قوم ديگرى ايجاد كرديم (31)

بر آن قوم باز رسولى از خودشان يعنى

هود را فرستاديم كه به خلق بگويد خداى يكتا را پرستش كنيد كه جز او شما را خدائى نيست آيا تا كى خداترس و با تقوى نميشويد؟ (32)

باز آن رسول را نيز مانند نوح اشراف و اعيان قوم وى كه ما متنعمشان در حياتدنيا كرده بوديم و آنها نيز كافر شدند و عالم آخرت را تكذيب كردند به مردم گفتند كه اين شخص بشرى مانند شما بيش نيست كه از هر چه شما بشر مى خوريد و مى آشاميد او هم ميخورد و مى آشامد (33)

و شما مردم اگر بشرى مانند خود را اطاعت كنيد بسيار زيانكار ساده لوح نادان و نالايق مردمى خواهيد بود (34)

آيا اين مدعى رسالت به شما نويد ميدهد كه پس از آنكه مرديد و استخوانهاى شما هم پوسيد و خاك شد باز زنده ميشويد و از خاك سر بر مياوريد؟ (35)

هيهات كه اين وعده ها كه به شما ميدهد از آخرت و زندگى ابد راست باشد بلكه همه فريب و دروغ است (36)

زندگانى جز اين چند روزه حيات دنيا بيش نيست كه زنده شده و خواهيم مرد و ديگرهرگز از خاك برانگيخته نخواهيم شد (37)

و اين شخص جز آنكه مرديست دروغ و افترا بر خدا مى بندد هيچ مزيت ندارد و ما هرگز به او ايمان نخواهيم آورد (38)

آن رسول هم در مقابل اين تكذيب سران قوم به خدا متوسل شد و عرض كرد خدايا مرابر اين قوم كه تكذيب من كردند يارى فرما (39)

خدا به رسول خود فرمود اندك زمانى نگذرد كه وقت هلاك فرا رسد و قوم از تكذيب و

انكار خود سخت پشيمان خواهند شد (40)

تا آنگاه كه صيحه و بانك عذاب آنها را بگرفت و ما آنان را خاك و خاشاك بيابان ساختيم كه ستمكار مردم از رحمت الهى دور باد (41)

پس از هلاك اينان باز اقوامى ديگر پديد آورديم (42)

هيچ قومى را اجل مقدم و موخر نخواهد شد (43)

آنگاه پيغمبرانى پى در پى بر خلق فرستاديم و هر قومى كه رسول بر آنها آمد آن رسول را تكذيب و انكار كردند ما هم آنها را از پى يكديگر همه را هلاك كرديم و داستانهاى هلاك آن اقوام را عبرت ديگران ساختيم كه قوم بى ايمان از رحمت خدا دور باد (44)

پس آنگاه موسى و برادرش هارون را فرستاديم با آيات معجزات و حجت روشن (45)

به سوى فرعون و اشراف قومش آنها هم ايمان به خدا و رسول نياوردند و تكبر و نخوت كردند زيرا آنان مردمى متكبر و سركش بودند (46)

از اين رو گفتند چرا ما به دو بشر مثل خودمان ايمان آريم در صورتى كه طايفه اين دو مرد ما را پرستش مى كردند؟ (47)

پس فرعونيان از تكبر موسى و هارون را تكذيب كرده و بدين سبب همه هلاك شدند (48)

و حال آنكه ما به موسى كتاب تورات را فرستاديم تا باشد كه آنها را به راه خدا هدايت شوند (49)

و ما پسر مريم را با مادرش بر خلق آيت و معجزه بزرگ گردانيديم و هر دو را به سرزمين بلندى كه آنجا مكانى هموار و چشمه سار بود شام و بيت المقدس منزل داديم (50)

اى رسولان ما از غذاهاى

پاكيزه حلال تناول كنيد و به نيكوكارى و اعمال صالح پردازيد كه من به هر چه ميكنيد آگاهم (51)

و اين مردم همه يك دين و متفق الكلمه يك امت شما پيغمبران خدايند و من يگانه خداى شما هستم پس از من بترسيد نه از غير من و بى هيچ گونه خلاف مرا پرستش كنيد نه ديگرى را (52)

آنگاه مردم با وجود اين سفارش خدا امر دين خود را پاره پاره كرده و در آئينفرقه فرقه شدند و هر گروهى به آنچه نزد خود پسنديدند دلخوش گشتند و به خيالات باطل نفس مذهبى اختيار كردند (53)

پس اى رسول ما بگذار كه اين بى خبران در جهل و غفلت خود بسر برند تا هنگامى معين كه روز مرگ و قيامت باشد آن روز از خواب غفلت بيدار و به نتيجه اعمال خود گرفتار شوند (54)

آيا اين مردم كافر مى پندارند كه ما آنها را مدد به مال و فرزندان ميكنيم؟ (55)

براى آنكه مى خواهيم در حق ايشان مساعدت و تعجيل به خيرات دنيا كنيم؟ نه چنين است بلكه براى امتحان است و آنها نمى فهمند (56)

همانا آن مومنانى كه از خوف خداترسان و هراسانند (57)

و آنان كه به آيات خداى خود بى شائبه شك و ريب و نفاق ايمان مى آورند (58)

و آنان كه هرگز به پروردگارشان مشرك نميشوند (59)

و آنانكه آنچه وظيفه بندگى و ايمانست بجاى آورده و باز از روزى كه به خداى خود رجوع ميكنند دلهاشان ترسانست (60)

چنين بندگانى كه داراى اين اوصافند تعجيل در سعادت و خيرات خود ميكنند و اينان هستند كه

به كارهاى نيكو سبقت ميجويند (61)

ما هيچ نفسى را بيش از وسع و توانائى تكليف نميكنيم و نزد ما كتابيست از لوح محفوظ الهى كه آن كتاب سخن به حق گويد و نيك و بد و سعيد و شقى خلق را بر خودشان ظاهر سازد و به هيچكس هرگز ستم نخواهد شد (62)

بلكه دلهاى كافران از اين كتاب لوح محفوظ حق در جهل و غفلتست و اعمالى كه اين كافران عامل آنند غير اعمال آن اهل ايمانست كه در آيات سابق ذكر شد (63)

اين كافران به همين كردار بد مشغولند تا آنگاه كه ما متنعمان آنها را به عذاب اعمالشان بگيريم در آن حال فرياد خدا خداى آنها بلند شود (64)

و ما فرمائيم كه امروز فرياد مكنيد زيرا بى اثر است كه از ما به شما هيچ مدد و يارى نخواهد شد (65)

كه همانا آيات ما بر شما بواسطه رسولان ما تلاوت مى شد و شما به جاى آنكه اطاعت كنيد واپس ميرفتيد و بر كفر ميافزوديد (66)

در حالتى كه به هذيان و افسانه هاى شبانه خود از شنيدن كلام خدا دورى ميكرديد (67)

آيا در سخن خدا و قرآن بزرگ فكر و انديشه نمى كنند تا حقانيت آن را درك كننديا آنكه كتاب و رسول تنها بر اينان آمده و بر پدرانشان نيامده و هيچ دعوت نبوت سابقه نداشته كه انكار آن ميكنند (68)

يا آنكه اينان با وجود آيات و معجزات روشن باز رسول خود را نشناخته اند كه او را انكار و تكذيب ميكنند (69)

يا آنكه از جهل ميگويند كه اين رسول را جنونى عارض

شده كه دعوى رسالت ميكند چنين نيست بلكه در كمال عقل دين حق را بر آنها آورده و ليكن اكثر آنها ازحق روگردان و متنفرند (70)

و اگر حق تابع هواى نفس آنان شود همانا آسمانها و زمين و هر چه در آنهاست فاسد خواهد شد زيرا زمين و آسمان به حق استوار و جسم و جان عالم به حق زنده و پايدار است و كافران از جهل نسبت جنون به رسول ما دادند بلكه ما به واسطه عقل كامل او اندرز قرآن بزرگ را بر آنها فرستاديم و آنان به ناحق از آن اعراض كردند (71)

اى رسول ما آيا تو از اين امت خرج و مزد رسالت خواستى؟ هرگز نخواستى مزدى كه خدا به تو دهد از هر چيز بهتر است كه خدا بهترين روزى دهنده خلق است (72)

و البته تو خلق را به راه راست اسلام و خداپرستى ميخوانى (73)

و ليكن آنان كه به خدا و آخرت ايمان نمى آورند از آن راه راست برمى گردند (74)

و اگر ما به آنها مهربانى كرده و هرگونه الم و رنج و عذابى دارند برطرف سازيم آنها سختتر در طغيان و سركشى و ضلالت خود فرو ميروند (75)

و همانا ما آنها را به عذاب سخت گرفتار كرديم و باز آن كافران از جهل و عناد و لجاجت به تضرع و توبه و ناله رو به درگاه خداى مهربان نياوردند (76)

تا آن كه بر آنها درى از بلا و عذاب سخت گشوديم كه ديگر ناگاه از هر سو نوميد شدند و به ترك توبه در آمرزش و عفو خدا را به

روى خود بستند (77)

و اوست خدائى كه براى شما بندگان گوش و چشم و قلب آفريد و نعم ظاهر و باطنبسى عطا فرمود تا شكرش بجاى آريد ولى عده بسيار كمى از شما شكر او به جاى مى آوريد (78)

و اوست خدائى كه شما را از خاك پديد آورد و باز روز قيامت رجوع و حشر شما به سوى او خواهد بود (79)

و اوست خدائى كه خلق را زنده گرداند و بميراند و اختلاف و حركت شب و روز به امر اوست آيا شما عقل خود كار نمى بنديد تا خداشناس شويد و اطاعت امر او كنيد (80)

اين مردم كافر هم همان سخن كافران پيشين را گفتند (81)

كه گفتند از كجا كه چون ما مرديم و استخوان ما پوسيده و خاك شد باز مبعوث وزنده شويم (82)

از اين وعده ها بسيار به ما و پيش از اين به پدران ما داده شد ولى اينها افسانه هاى پيشينيانست و هر كه مرد ابدا زنده نخواهد شد (83)

اى پيغمبر ما، تو با ادله و برهان به كافران بگو كه زمين و هر كس كه در اوموجود است بگوئيد از كيست؟ و كه آفريده است؟ اگر شما فهم و دانش داريد (84)

البته جواب خواهند داد از خداست و خدا آفريده پس بگو چرا متذكر قدرت خدا نميشويد؟ تا به عالم آخرت ايمان آريد (85)

باز به آنها بگو پروردگار آسمانهاى هفتگانه و خداوند عرش بزرگ و آفريننده آن كيست؟ (86)

البته باز جواب دهند آفريننده آن خداست پس بگو چرا متقى و خداترس نميشويد (87)

باز اى رسول بگو آن

كيست كه ملك و ملكوت همه عالم بدست اوست و او به همه پناه دهد و از همه حمايت كند و از او كس حمايت نتواند كرد اگر ميدانيد كيست بازگوئيد (88)

محققا آنها خواهند گفت كه آن خداست پس بگو حال كه مى دانيد زمام امور عالمبدست خداست چرا به فريب و فسون مفتون شديد؟ و از خدا غافل گشتيد؟ (89)

با آنكه ما رسول و كتاب و حجت و دين حق را به ايشان فرستاديم باز دروغ ميگويند و منكر آن حقايق ميشوند (90)

خدا هرگز فرزندى اتخاذ نكرده و هرگز خدائى با او شريك نبوده كه اگر شريكى بود در اين صورت هر خدائى به سوى مخلوق خود روى كردى و نظم وحدانى عالم از همگسيختى و بعضى از خدايان بر بعضى ديگر علو و برترى جستى پس نظام دائمى عالم دليل است كه خدا از آنچه مشركان گويند پاك و منزه است (91)

او دانا به عالم غيب و شهود است و ذات پاكش از شرك و شريك برتر و والاتر است (92)

اى رسول ما در دعا بگو بار الها اميد است وعده هاى عذاب اين كافران را به من بنمايانى (93)

و بار الها مرا در ميان قوم ستمكار وامگذار (94)

و البته ما قادريم كه وعده عذاب كافران را بتو بنمايانيم و دعاى تو را مستجاب گردانيم (95)

اى رسول ما تو آزار و بديهاى امت را به آنچه نيكوتر است دفع كن و بدى آنها را به نيكوئى خود به بخش ما جزاى گفتار آنها را بهتر ميدانيم (96)

اى رسول ما در دعا بگو بار الها

من از وسوسه و فريب شياطين انس و جن به سوى تو پناه مياورم (97)

و هم بتو پناه ميبرم بار خدايا از آنكه شياطين انس و جن به مجلسم حضور بهم رسانند و مرا از ياد تو غافل سازند (98)

كافران در جهل و غفلتند تا آنگاه كه وقت مرگ هر يك فرا رسد در آن حال آگاه و نادم شده و گويد بار الها مرا به دنيا بازگردان (99)

تا شايد به تدارك گذشته عملى صالح به جاى آرم و به او خطاب شود كه هرگز نخواهد شد و اين كلمه ارجعونى، مرا بازگردان را از حسرت همى بگويد و ثمرى نمى بخشد كه از عقب آنها عالم برزخست تا روزى كه برانگيخته شوند و در عرصه محشر جمع آيند (100)

پس آنگاه كه نفخه صور قيامت دميد ديگر نسب و خويشى در ميانشان نماند و كسى از كس ديگر حال نپرسد (101)

پس در آن روز هر آنكه اعمالش سنگين و وزين يعنى در عمل خلوص و توجهش به خدا بيشتر است آنان رستگارانند (102)

و هر آنكه اعمالش سبك وزن است آنان كسانى هستند كه نفس خويش را در زيان افكنده و بدوزخ مخلد خواهند بود (103)

زتش دوزخ صورتهاى آنها را ميسوزاند و در جهنم زشت منظر خواهند زيست (104)

و به آنها خطاب شود آيا آيات من براى شما تلاوت نشد؟ و شما از جهل و تكبر تكذيب آيات ما نكرديد؟ (105)

آن كافران در جواب گويند بار الها رحم كن كه شقاوت بر ما غلبه كرد و كار مابه گمراهى كشيد (106)

پروردگارا ما را از جهنم نجات

ده اگر ديگر بار عصيان تو كرديم همانا بسيار ستمكاريم و محكوم بهر گونه كيفر و عذاب سخت (107)

باز به آنان خطاب سخت شود اى سگان به دوزخ شويد و با من لب از سخن فروبنديد (108)

زيرا شمائيد كه چون طايفه اى از بندگان صالح من روى به من آورده و عرض مى كردند بارالها ما به تو ايمان آورديم تو از گناهان ما درگذر و در حق ما لطف و مهربانى فرما كه تو بهترين مهربانان هستى (109)

در آن وقت شما كافران آن بندگان خاص مرا تمسخر ميكرديد تا آنجا كه مرا بكلى فراموش كرده و بر آن خداپرستان خنده و استهزاء مى نموديد (110)

منهم امروز جزاى صبر بر آزار و سخريه شما را به آن بندگان پاك خود خواهم داد و آنها امروز سعادتمند و رستگاران عالمند (111)

آنگاه خدا به كافران گويد كه ميدانيد شما چند سال در زمين درنگ كرديد؟ (112)

آنها پاسخ دهند كه تمام زيست ما در زمين يا يك روز بود يا يك جزر از روز اگرما خطا ميگوئيم از فرشتگانى كه حساب عمر خلق دانند بازپرس (113)

خدا فرمايد شما اگر از حال زندگانى خود آگاه بوديد ميدانستيد كه مدت درنگتان در دنيا با آنكه چند سال بوديد باز بسيار اندك بوده (114)

آيا چنين پنداشتيد كه ما شما را به عبث و بازيچه آفريده ايم و پس از مرگ هرگزبه ما رجوع نخواهيد كرد؟ (115)

چنين نيست زيرا خداى پادشاه به حق برتر از آنست كه ازو فعل عبث و بيهوده صادر شود كه هيچ خدائى به جز همان پروردگار عرش مبارك

نخواهد بود (116)

و هر كس غير خدا كسى را به الهيت خواند حساب كار و كيفر كردار او نزد خداى داناى اسرار است و البته كافران را در روز كيفر فلاح و رستگارى نيست (117)

و تو اى رسول به امت دعا كن و بگو بار الها بيامرز و ببخشاى كه تو بهترين بخشندگان عالم وجودى و بخشايش ديگران افاضه تو است (118)

آفرينندگان است. (14)

سپس بدون ترديد بعد از آن (مراحل) مى ميريد. (15)

آن گاه شما روز قيامت برانگيخته مى شويد. (16)

و همانا ما بالاى سر شما هفت راه (هفت آسمان) آفريديم، و ما از خلق (و جهان هستى) غافل نبوده ايم. (17)

و از آسمان، آبى به اندازه ى (معين) فرو فرستاديم، و آن را در زمين جاى داديم و همانا ما بر بردن آن قادريم. (18)

پس به وسيله ى آن (آب) براى شما باغهايى از خرما و انگور پديد آورديم كه در آن باغها براى شما ميوه هاى فراوانى است و از آنها مى خوريد. (19)

و (نيز) درختى كه از طور سينا مى رويد، (و) روغن و نان خورش براى خورندگان به بار مى آورد. (20)

و همانا براى شما در چهارپايان عبرتى است، از آنچه در شكم آنهاست (شير) به شما مى نوشانيم و براى شما در آنها منافع زيادى است و از (گوشت) آنها مى خوريد. (21)

و بر آنها و بر كشتى ها سوار مى شويد. (22)

و همانا نوح را به سوى قومش فرستاديم، پس (به آنها) گفت: اى قوم من! خداوند (يكتا) را بپرستيد. جز او هيچ خدايى براى شما نيست، آيا پروا نمى كنيد.؟ (23)

پس اشراف قوم او كه كافر شدند، گفتند: اين نوح جز انسانى همانند شما نيست، او مى خواهد بر شما برترى جويد، اگر خداوند مى خواست (براى ما پيامبرى بفرستد) قطعا فرشتگانى مى فرستاد. ما اين (دعوت نوح) را در ميان (تاريخ) پدران قبلى خود نشنيده ايم. (24)

او نيست جز مردى كه در او نوعى جنون است، پس تا مدّتى درباره ى او صبر كنيد. (تا از جنون نجات يابد يا بميرد يا ما تكليف خود را

با او روشن كنيم). (25)

نوح گفت: پروردگارا! مرا در برابر تكذيب آنان يارى فرما. (26)

پس ما به نوح وحى كرديم: زير نظر ما و (مطابق دستور و آموزش و) وحى ما كشتى بساز. پس همين كه فرمان (قهر) ما آمد و (آب از) تنور جوشيد، از تمام حيوانات يك جفت (نر و ماده) و (نيز) اهل خود را در كشتى وارد كن، مگر كسى از آنان را كه قبلا درباره ى او سخن به ميان آمده (و وعده ى هلاكتش داده شده)، و درباره ى ستمگران با من سخن مگو (و نزد من از آنان شفاعت مكن) كه قطعا آنان غرق خواهند شد. (27)

پس هنگامى كه تو و همراهانت بر كشتى سوار شديد، بگو: حمد و سپاس براى خداوندى است كه ما را از گروه ستمگران نجات داد. (28)

و بگو: پروردگارا! مرا با نزولى پر بركت فرود آور كه تو بهترين فرود آورندگانى. (29)

البتّه در اين داستان نشانه هايى است، و همانا ما آزمايش كنندگانيم. (قوم نوح و ديگران را بارها آزمايش كرديم تا زمينه ى توبه و رشد خود را نشان دهند). (30)

سپس بعد از قوم نوح، نسل ديگرى پديد آورديم. (31)

و در ميان آنان (نيز) پيامبرى از خودشان فرستاديم كه (به آنان گفت:) خدا را بپرستيد. جز او معبودى براى شما نيست، پس آيا پروا نمى كنيد.؟ (32)

و اشرافى از قوم آن پيامبر كه كفر ورزيدند و ديدار قيامت را تكذيب نمودند و آنان را در دنيا در ناز و نعمت قرار داده بوديم (در پاسخ رسولشان، به مردم) گفتند: اين، جر انسانى مثل شما نيست، از هر چه مى خوريد مى خورد، و

از هر چه مى نوشيد مى نوشد. (33)

و اگر از بشرى همانند خودتان اطاعت كنيد، قطعا زيانكاريد. (34)

آيا (آن پيامبر) به شما وعده مى دهد كه وقتى مرديد و خاك و استخوان هايى (پوسيده) شديد، شما (از قبر) بيرون آورده مى شويد.!؟ (35)

دور است دور، آنچه به شما وعده داده شده است. (36)

جز اين زندگى دنيا چيز ديگرى نيست، مى ميريم و زندگى مى كنيم و ما (هرگز پس از مرگ) برانگيخته نخواهيم شد. (37)

او جز مردى كه بر خدا دروغ مى بندد نيست، و ما هرگز به او ايمان نخواهيم آورد. (38)

(پيامبرشان) گفت: پروردگارا! مرا در برابر تكذيبهاى آنان يارى فرما. (39)

(خداوند) فرمود: قطعا به زودى پشيمان خواهند شد. (40)

پس (قهر خدا آمد و) بانگ مرگبار كه سزاوارش بودند آنان را فراگرفت، و آنان را همچون خاشاكى كه بر آب افتد قرار داديم، پس دور باد گروه ستمگر (از رحمت خدا). (41)

آن گاه بعد از (هلاكت) اين گروه، نسل هاى ديگرى پديد آورديم. (42)

هيچ امّتى از اجل (وقت انقراض) خود، نه پيش مى افتد و نه پس مى ماند. (43)

سپس پيامبرانمان را پى در پى (براى هدايت آن امّت ها) فرستاديم، هر بار كه پيامبر هر امّتى به سراغ قومش آمد، مردم او را تكذيب كردند، پس ما نيز آن گروه را هلاك كرديم و گروه ديگرى را دنبال آنان آورديم، و ما آنان را زبانزد مردم قرار داديم (تا عبرت گيرند) پس قومى كه ايمان نمى آورند دور (از رحمت خدا) باد. (44)

سپس موسى و برادرش هارون را با معجزات و دليلى روشن فرستاديم. (45)

به سوى فرعون و اشراف قوم

او، ولى تكبّر ورزيدند و آنان مردمى برترى جوى و گردن كش بودند. (46)

پس (در پاسخ موسى و هارون) گفتند: آيا ما به دو انسان مانند خودمان ايمان آوريم در حالى كه قوم موسى و هارون برده ى ما بودند.؟ (47)

پس آن دو پيامبر را تكذيب كردند، و از هلاك شدگان گشتند. (48)

و همانا ما به موسى كتاب (تورات) داديم، شايد (مردم به واسطه آن) هدايت شوند. (49)

و ما (عيسى) فرزند مريم و مادرش را معجزه قرار داديم و آن دو را در سرزمينى مرتفع كه داراى آرامش و امنيّت و آب گوارا بود جاى داديم. (50)

اى پيامبران! از غذاهاى پاكيزه (و پسنديده) بخوريد و كار نيكو انجام دهيد، همانا من به آنچه انجام مى دهيد آگاهم. (51)

و البتّه اين امت شما امت واحدى است، و من پروردگار شما هستم؛ پس، از من پروا كنيد. (52)

امّا مردم كارشان را در ميان خود به پراكندگى كشاندند، هر گروهى به راهى رفتند؛ و هر حزب و دسته اى به آنچه نزدشان بود دل خوش كردند. (53)

پس آنان را تا مدّتى (كه مرگشان فرا رسد يا به عذاب خدا مبتلا شوند) در ورطه ى جهل و غفلت رها كن. (54)

آيا گمان مى كنند كه آنچه از مال و فرزند به آنان مدد مى كنيم (براى اين است كه). (55)

شتاب مى كنيم كه خيرهايى به آنان برسانيم؟ (هرگز چنين نيست) بلكه آنان نمى فهمند (كه مال و فرزند وسيله ى امتحان آنهاست). (56)

همانا كسانى كه از خوف پروردگارشان بيمناكند. (57)

آنان كه به آيات پروردگارشان ايمان دارند. (58)

و به پروردگارشان شرك نمى ورزند،. (59)

و كسانى كه (اموال خود

را در راه خدا) مى دهند آنچه را دادند، در حالى كه دل هايشان ترسان است از اين كه سرانجام به سوى پروردگارشان بازمى گردند. (60)

چنين كسانى، در خيرات شتاب مى ورزند و همانان هستند كه در (رسيدن به) خيرات از يكديگر پيشى مى گيرند. (61)

و ما هيچ كس را جز به مقدار توانش تكليف نمى كنيم، و نزد ما كتابى است كه به حق سخن مى گويد (و بر كار مردم گواه است) و به آنان هيچ ستمى نمى شود. (62)

بلكه دل هاى آنان از اين (كتاب) در غفلت و بى خبرى است و علاوه بر اين كارهايى (ناروا) دارند كه انجام مى دهند. (63)

(جهل و انحراف و كارهاى ناپسند آنان همچنان ادامه دارد) تا زمانى كه مرفّهان (و خوشگذرانان مغرور) را به قهر خود گرفتار سازيم، در اين هنگام است كه ناله سر مى دهند. (64)

(امّا به آنان خطاب مى شود:) امروز ناله نكنيد، قطعا شما از جانب ما يارى نخواهيد شد. (65)

همانا آيات من به طور مداوم بر شما تلاوت مى شد ولى شما اعراض كرده، به عقب بازمى گشتيد. (66)

در حالى كه نسبت به آن (پيامبر و قرآن) تكبّر مى ورزيديد و شبها تا ديروقت بدگويى مى كرديد. (67)

آيا آنها در اين گفتار (قرآن) نينديشيدند، يا مطالبى براى آنان آمده كه براى نياكانشان نيامده است؟ (لذا قبول حرف تازه براى آنان سخت است). (68)

يا اين كه پيامبرشان را نشناختند (و از سوابق او آگاه نيستند) پس براى همين او را انكار مى كنند.؟ (69)

يا مى گويند: او جنون دارد؟ (چنين نيست) بلكه او حق را براى آنان آورده امّا بيشترشان از پذيرش حق كراهت دارند. (70)

و اگر

حق، از هوس هاى آنان پيروى مى كرد، قطعا آسمان ها و زمين و كسانى كه در آنها هستند تباه مى شدند، ولى ما قرآنى به آنها داديم كه مايه ى ياد (و شرف و حيثيّت) آنهاست، امّا آنان از اين ياد روى گردانند. (71)

آيا تو از آنها (در برابر دعوتت) مزدى خواسته اى؟ با اين كه پاداش دائمى پروردگارت بهتر، و او بهترين روزى دهندگان است. (72)

و قطعا تو مردم را به راه راست دعوت مى كنى. (73)

و همانا كسانى كه به آخرت ايمان نمى آورند، از راه راست منحرفند. (74)

و (بر فرض) اگر به آنها رحم كنيم و (رنج و عذاب و) بدبختى هاى آنان را برطرف سازيم (به جاى هوشيارى و شكر) در طغيانشان كوردلانه اصرار مى ورزند. (75)

و همانا آنان را به عذاب گرفتار كرديم ولى آنان در برابر پروردگارشان نه تواضع كردند و نه تضرّع. (76)

(نه رحمت در آنان اثر كرد و نه مؤاخذه، ما هم اين سنگدلان را رها مى كنيم) تا زمانى كه درى از عذاب شديد به روى آنان بگشاييم (و چنان گرفتار شوند كه) ناگهان در آن (عذاب) مأيوس شوند. (77)

و اوست كه براى شما گوش و چشم ها و دل ها آفريد، چه اندك سپاسگزاريد. (78)

و اوست كه شما را در زمين آفريد و به سوى او محشور مى شويد. (79)

و اوست كه زنده مى كند و مى ميراند؛ و رفت و آمد شب و روز براى اوست، پس آيا نمى انديشيد.؟ (80)

(كافران هدايت نشدند) بلكه سخنى همانند گفته ى پيشينيان گفتند. (81)

گفتند: آيا اگر مرديم و خاك و استخوان هايى (پوسيده) شديم، آيا ما بار ديگر برانگيخته خواهيم

شد.؟ (82)

البتّه اين حرف از قبل، به ما و پدران ما وعده داده شده، اين (حرف ها و وعده ها) جز افسانه هاى پيشينيان (چيزى) نيست. (83)

(به اين كفّار) بگو: اگر شما علم داريد، (بگوييد) زمين و كسانى كه در آن زندگى مى كننداز كيست.؟ (84)

آنان خواهند گفت: براى خداست بگو: پس آيا متذكّر نمى شويد.؟ (85)

بگو: پروردگار آسمان هاى هفتگانه و پروردگار عرش بزرگ كيست.؟ (86)

(باز هم) خواهند گفت: براى خداست، بگو: آيا پروا نمى كنيد.؟ (87)

بگو: اگر مى دانيد (بگوييد) فرمانروايى همه ى موجودات به دست كيست؟ او كه (به همه) پناه مى دهد، ولى هيچ كس در برابر او پناه ندارد. (88)

به زودى خواهند گفت: (حكومت بر همه چيز) براى خداست. بگو: پس چگونه (مى گوييد پيامبر شما را سحر كرده و) شما مسحور او شده ايد.؟ (89)

(ما آنان را سحر نمى كنيم) بلكه حق را براى آنان آورديم، و قطعا آنان دروغ مى گويند. (90)

خداوند هيچگونه فرزندى براى خود نگرفته است، و هيچ معبودى با او نيست، (و اگر جز اين بود،) قطعا هر خدايى به سوى آفريده ى خود مى رفت، و بى ترديد بعضى از خدايان بر بعضى ديگر برترى مى جست (و با اين كار، هستى تباه مى شد) خداوند از آنچه (مشركان) توصيف مى كنند منزّه است. (91)

(اوست كه) به غيب و شهود (نهان و آشكار) آگاه است؛ پس از هر چيزى كه براى او شريك مى گيرند برتر است. (92)

بگو: پروردگارا! اگر آنچه را (از عذاب) كه به آنان وعده داده شده (مى خواهى) به من نشان دهى. (93)

پس پروردگارا! مرا در ميان قوم ستمگر قرار مده. (94)

و بدون شك ما مى توانيم آنچه

را به آنان وعده مى دهيم به تو نشان دهيم. (95)

(اى پيامبر!) بدى را به بهترين روش دفع كن. (در مقام انتقام و مقابله به مثل مباش) ما به آنچه مخالفان توصيف مى كنند آگاه تريم. (مى دانيم كه مشركان مرا به گرفتن فرزند و شريك و تو را به سحر و جادو توصيف مى كنند). (96)

و بگو: پروردگارا! من از وسوسه هاى شيطان ها به تو پناه مى برم. (97)

و پناه مى برم به تو اى پروردگار! از اين كه آنان نزد من حاضر شوند. (98)

(آنها همچنان به توصيف هاى ناروا و كردارهاى زشت خود ادامه مى دهند) تا زمانى كه مرگ به سراغ يكى از آنان آيد، مى گويد: پروردگارا! مرا بازگردان. (99)

شايد در آنچه از خود به جاى گذاشته ام (از مال و ...) كار نيكى انجام دهم. (به او گفته مى شود:) هرگز. اين گفته سخنى است كه (به ظاهر) مى گويد (ولى اگر برگردد، به آن عمل نمى كند) و در پى آنان برزخى است تا روزى كه برانگيخته شوند. (100)

پس آن گاه كه در صور دميده شود، در آن روز نه ميانشان خويشاوندى است و نه (از حال يكديگر) سؤال مى كنند. (101)

پس كسانى كه كفّه ى اعمالشان سنگين باشد، ايشان همان رستگارانند. (102)

و كسانى كه كفّه ى اعمالشان سبك باشد، پس آنان كسانى هستند كه سرمايه ى وجود خود را از دست داده اند و هميشه در جهنّم مى مانند. (103)

آتش، صورت آنها را مى سوزاند و آنان در دوزخ چهره اى (زشت و) عبوس دارند. (با لبهايى وارونه و دندان هايى آشكار). (104)

(به آنان گفته مى شود:) آيا آيات من بر شما خوانده نمى شد، پس آنها را دروغ مى شمرديد.؟ (105)

گويند: پروردگارا! شقاوت (و بدبختى) ما بر ما چيره شد و گروهى گمراه بوديم. (106)

پروردگارا! ما را از دوزخ بيرون آور، اگر بار ديگر (به كفر و گناه) بازگشتيم قطعا ستمگريم. (107)

(خداوند به آنان) گويد: دور شويد و در آتش گم شويد و با من سخن مگوييد. (108)

(آيا شما فراموش كرديد كه) گروهى از بندگان من مى گفتند: پروردگارا! ايمان آورديم، پس ما را ببخش و بر ما رحم كن و تو بهترين رحم كنندگانى. (109)

(امّا) شما آنان را به مسخره گرفتيد تا آن كه (با اين كار) ياد مرا از خاطرتان بردند و شما به آنان مى خنديديد. (110)

من امروز به خاطر آن كه (مؤمنان در برابر تمسخر و خنده ى شما) صبر كردند، به آنان پاداش دادم كه ايشانند رستگاران. (111)

(خداوند) از آنان مى پرسد: شما در زمين چقدر مانديد.؟ (112)

مى گويند: يك روزيا بخشى از يك روز، پس از شمارگران بپرس. (113)

مى گويد: اگر آگاهى داشتيد مى دانستيد كه جز اندكى درنگ نكرده ايد. (114)

پس آيا گمان مى كنيد كه ما شما را بيهوده آفريده ايم، و شما به سوى ما بازگردانده نمى شويد.؟ (115)

پس برتر است خداوندى كه فرمانرواى حق است (از اين كه شما را بيهوده آفريده باشد) خدايى جز او نيست كه پروردگار عرش گرانقدر است. (116)

و هر كس با خداوند، معبود ديگرى بخواند، هيچ برهانى بر كار خود ندارد، پس قطعا حساب او نزد پروردگارش خواهد بود، قطعا كافران رستگار نمى شوند. (117)

و بگو: پروردگارا! بيامرز و رحم كن كه تو بهترين رحم كنندگانى. (118)

ترسان و فروتناند، (2)

و آنان كه از بيهوده روى گردانند، (3)

و آنان كه زكات [مال خويش] را دهنده اند، (4)

و آنان كه شرمگاه خود را [از حرام] نگهدارنده اند، (5)

مگر بر همسران يا كنيزان خويش، كه [براى آميزش با آنان] سرزنش نشوند، (6)

پس هر كه افزون از اين [كه ياد كرديم] بجويد، اينان از حد درگذرنده اند، (7)

و آنان كه امانتها و پيمان خويش را نگهدارنده اند، (8)

و آنان كه بر نمازهاى خويش نگهبانند - مواظبت مى كنند -، (9)

ايشانند ميراث بران، (10)

كه بهشت برين را به ميراث برند و در آن جاويدانند. (11)

و هرآينه ما آدمى را از خلاصه و چكيده اى از گل آفريديم. (12)

سپس او را نطفه اى - در قطره آبى - ساختيم در قرارگاهى استوار - يعنى زهدان مادر -. (13)

آنگاه نطفه را خون بسته اى ساختيم و آن خون بسته را پاره گوشتى كرديم و آن پاره گوشت را استخوانها گردانيديم، و بر آن استخوانها گوشت پوشانديم، سپس او را به آفرينشى ديگر بازآفريديم. پس بزرگ و بزرگوار است خداى يكتا كه نيكوترين آفرينندگان است. (14)

سپس شما از پس آن هرآينه مردگانيد. (15)

سپس روز رستاخيز برانگيخته مى شويد. (16)

و هرآينه بر فرازتان هفت راه - هفت آسمان - بيافريديم و ما از آفريدگان ناآگاه نيستيم. (17)

و از آسمان آبى به اندازه فرو فرستاديم، پس آن را در زمين - در چشمه ها و منبعها - جاى داديم، و ما بر بردن آن تواناييم. (18)

پس براى شما بدان آب بوستانهايى از درختان خرما و انگور بيافريديم، شما را در آن بوستانها ميوه هاى بسيار است

و از آن ميوه ها مى خوريد. (19)

و درختى [بيافريديم] كه از كوه سينا بيرون مى آيد - يعنى درخت زيتون - كه روغن مى آورد و نان خورشى براى خورندگان است. (20)

و هرآينه شما را در چهارپايان عبرتى است. از آنچه در شكمشان است - يعنى شير - شما را مى نوشانيم و براى شما در آنها سودهاى بسيار است و از [گوشت] آنها مى خوريد (21)

و بر آنها و بر كشتى ها سوار مى شويد. (22)

و هرآينه نوح را به سوى قومش فرستاديم، پس گفت: اى قوم من، خداى يكتا را بپرستيد، شما را جز او خدايى نيست، آيا پروا نمى كنيد (23)

مهتران قومش كه كافر بودند گفتند: اين جز آدميى همچون شما نيست كه مى خواهد بر شما فزونى و برترى جويد و اگر خداى مى خواست فرشتگانى را فرو مى فرستاد، ما اين را [كه نوح مى گويد] در ميان پدران پيشين خود نشنيده ايم (24)

او نيست مگر مردى كه او را ديوانگى است، پس او را تا هنگامى انتظار بريد - شايد از ديوانگى بازآيد و چنين سخنانى نگويد، يا بزودى بميرد و از وى بازرهيم -. (25)

گفت: پروردگارا، در برابر آنكه مرا تكذيب كردند يارى ام كن. (26)

پس به او وحى كرديم كه كشتى را زير نظر ما و پيام - آموزش - ما بساز، و چون فرمان ما [به عذاب] بيايد و [آب از] آن تنور بجوشد از هرگونه [حيوان] دو - نرى و ماده اى - در آن [كشتى] درآر و نيز خاندان خود را، مگر آن كه سخن [به هلاكت وى] از پيش بر او رفته است - پسر و همسرت -، و درباره

كسانى كه ستم كردند با من سخن مگوى كه آنها غرق شدنى اند. (27)

پس چون تو و همراهانت بر كشتى آرام گرفتيد، بگو: سپاس و ستايش خداى را كه ما را از اين قوم ستم كار رهايى داد. (28)

و بگو: پروردگارا، مرا در جايى با بركت فرود آر و تو بهترين فرود آرندگانى. (29)

همانا در اين [داستان] نشانه ها و عبرتهاست و براستى ما آزمون كننده بوديم. (30)

سپس از پى آنان مردمى ديگر - قوم عاد يا ثمود - آفريديم، (31)

و در ميان آنان از خودشان پيامبرى - هود يا صالح - فرستاديم كه: خداى را بپرستيد، شما را هيچ خدايى جز او نيست. آيا پروا نمى كنيد (32)

و مهتران قومش كه كافر بودند و ديدار آن جهان - يعنى رستاخيز - را باور نداشتند و آنان را در زندگى اين جهان كامرانى داده بوديم، گفتند: اين [مرد] نيست مگر آدميى همچون شما، از آنچه شما مى خوريد مى خورد و از آنچه مى آشاميد مى آشامد. (33)

و اگر از انسانى همانند خود فرمان بريد آنگاه بى گمان از زيان كاران باشيد. (34)

آيا شما را وعده مى دهد كه چون مرديد و خاك و استخوان شديد، از [گور] بيرون آورده مى شويد؟ (35)

چه دور است، دور، آنچه وعده داده مى شويد! (36)

زندگانى جز همين زندگى دنيا نيست، مى ميريم و مى زييم - نسل بعد از نسل - و ما [هرگز پس از مرگ] برانگيخته نمى شويم. (37)

او نيست مگر مردى كه بر خدا دروغ مى بافد و ما به او ايمان آور نيستيم. (38)

گفت: پروردگارا، در برابر آنكه مرا تكذيب كردند يارى ام كن. (39)

گفت: پس از اندك زمانى هرآينه پشيمان

مى گردند. (40)

پس بانگ آسمانى - عذاب - به حق - وعده يا فرمان راستين خداوند - آنان را بگرفت، و همچون خاشاكشان كرديم، پس دورى [و هلاكت] باد مردم ستم كار را. (41)

سپس از پى آنان نسلهايى ديگر بيافريديم. (42)

هيچ امتى از سرآمد خويش نه پيشى گيرد و نه واپس رود. (43)

سپس فرستادگان خود را پى درپى فرستاديم، هرگاه به امتى پيامبرشان آمد او را دروغگو شمردند، پس آنان را از پى يكديگر [به هلاكت] رسانديم و آنها را داستانها كرديم - تا مردمان عبرت گيرند -. پس دورى [و هلاكت] باد بر مردمى كه ايمان نمى آورند. (44)

سپس موسى و برادرش هارون را با نشانه هاى خود و حجتى روشن فرستاديم، (45)

به سوى فرعون و مهتران [قوم] او، پس گردن كشى كردند و گروهى برترى جوى بودند، (46)

گفتند: آيا به دو آدمى مانند خود ايمان بياوريم و حال آنكه قوم آن دو ما را بندگان - خدمتكاران و فرمانبران - اند. (47)

پس آن دو را تكذيب كردند و از هلاك شدگان گشتند. (48)

و هرآينه موسى را كتاب داديم تا شايد راه يابند. (49)

و پسر مريم و مادرش را نشانه اى [بر قدرت كامل و شگفت آورمان] كرديم، و آن دو را در جايى بلند كه آرامشگاهى و آبى خوش و روان داشت جاى داديم. (50)

اى پيامبران، از چيزهاى پاكيزه بخوريد و كار نيك و شايسته كنيد، كه من به آنچه مى كنيد دانايم. (51)

و همانا اين آيين - يا امت - شماست آيينى - يا امتى - يگانه و من پروردگار شمايم، پس، از من پروا كنيد. (52)

ولى كار

[دين] خويش ميان خود پاره پاره كردند. هر گروهى به آنچه نزدشان است دلخوشند. (53)

پس تا چندى آنها را در گرداب غفلت [و نادانى و گمراهى]شان واگذار. (54)

آيا مى پندارند كه آنچه از مال و فرزندان به آنان مى دهيم، (55)

براى آنها در [رساندن] نيكى ها شتاب مى كنيم؟ [نه،] بلكه نمى فهمند. (56)

همانا آنان كه از بيم پروردگارشان ترسانند، (57)

و آنان كه به آيات پروردگار خويش ايمان مى آورند، (58)

و آنان كه با پروردگار خود انباز نمى گيرند، (59)

و آنان كه مى دهند آنچه مى دهند - از زكات و ديگر انفاقها - و با اين حال دلهاشان ترسان است از اينكه به پروردگار خويش بازمى گردند (60)

ايشانند كه در نيكى ها مى شتابند و به آن [بر يكديگر] پيشى مى گيرند. (61)

و ما بر هيچ كس جز به اندازه توانش تكليف نمى نهيم. و نزد ما كتابى است كه براستى و درستى [درباره اعمال بندگان] سخن مى گويد - گواهى مى دهد - و بر آنها ستم نمى رود. (62)

بلكه دلهاشان از اين - فهم قرآن - در گرداب غفلت - و جهل و سرگردانى و گمراهى - است، و آنان را كارهايى است جز اين - مانند دنيا دوستى و حرص بر آن - كه همى كنند. (63)

تا چون ناز و نعمت پروردگانشان را به عذاب بگيريم ناگهان فرياد زارى برآرند. (64)

امروز فرياد زارى برنياريد كه از سوى ما يارى نخواهيد شد. (65)

همانا آيات من بر شما خوانده مى شد و شما بر پاشنه هاى خود مى گشتيد و واپس مى رفتيد، (66)

[و] با گردن كشى و بزرگ منشى بر آن - قرآن - در گفت وگوهاى شب نشينى ياوه سرايى مى كرديد.

(67)

آيا در اين گفتار - قرآن - نينديشيده اند يا مگر چيزى بديشان آمده كه به پدران پيشينشان نيامده بود؟! (68)

يا پيامبر خويش را نشناخته اند كه او را منكرند! (69)

يا مى گويند او را ديوانگى است؟ [نه،] بلكه به حق - با سخن راست يعنى قرآن يا دين درست يعنى اسلام - بديشان آمده، و بيشترشان حق را خوش ندارند. (70)

و اگر حق از هوسها و آرزوهاى آنان پيروى مى كرد هرآينه آسمانها و زمين و هر كه در آنهاست تباه مى شد، ولى ما ياد كرد و پندشان - قرآن - را بديشان آورديم و آنها از ياد و پند خويش روى گردانند. (71)

يا مگر از آنان مزدى مى خواهى؟! و حال آنكه مزد - خير و پاداش و روزى - پروردگارت بهتر است و او بهترين روزى دهندگان است. (72)

و هرآينه تو آنان را به راه راست مى خوانى. (73)

و آنان كه به جهان واپسين ايمان نمى آورند همانا از راه راست بگرديده اند. (74)

و اگر بر آنها مهر آوريم و گزندى را كه به آنها رسيده برداريم هرآينه سرگشته و كوردل در سركشى خويش بستيزند. (75)

و هرآينه به عذاب بگرفتيمشان، اما پروردگارشان را فروتنى نكردند و زارى ننمودند، (76)

تا هنگامى كه درى از عذاب سخت بر آنها بگشوديم، آنگاه در آن (عذاب) [از هر خيرى] نوميد - يا سراسيمه و شكسته خاطر - گشتند. (77)

و اوست كه براى شما گوش و ديدگان و دلها بيافريد، [و شما] اندكى سپاس مى گزاريد. (78)

و اوست كه شما را در زمين پديد كرد و [سرانجام] به سوى او برانگيخته و فراهم مى شويد. (79)

و اوست كه زنده كند و بميراند، و او راست آمد و شد شب و روز، آيا خرد را كار نمى بنديد؟! (80)

بلكه همان گفتند كه پيشينيان گفتند، (81)

گفتند: آيا چون بمرديم و خاك و استخوان شديم باز هم برانگيخته مى شويم؟! (82)

هرآينه به ما و پدرانمان از پيش اين وعده داده بودند، اين نيست مگر افسانه هاى پيشينيان. (83)

بگو: زمين و هر كه [و هر چه] در آن است از آن كيست، اگر مى دانيد؟ (84)

خواهند گفت: خداى راست، بگو: پس آيا ياد نمى كنيد و پند نمى گيريد؟! (85)

بگو: پروردگار آسمانهاى هفتگانه و پروردگار عرش بزرگ كيست؟ (86)

خواهند گفت: خداى راست، بگو: پس آيا [از عذاب او] پروا نمى كنيد؟! (87)

بگو: اگر مى دانيد، كيست كه فرمانروايى هر چيز به دست اوست و او [از عذاب] زنهار مى دهد و بر او زنهار ندهند - كسى نمى تواند كسى را از عذاب او پناه دهد -. (88)

خواهند گفت: خداى راست، بگو: پس چگونه فريب داده مى شويد؟ (89)

بلكه حق - سخن راست - را بديشان آورديم و هرآينه آنان دروغگويند. (90)

خداى هيچ فرزندى نگرفته و با او هيچ خدايى نيست، كه آنگاه هر خدايى آنچه آفريده بود مى برد - ويژه خود مى كرد - و البته برخى بر برخى برترى مى يافت، پاك و منزه است خداى يكتا از آنچه وصف مى كنند (91)

داناى نهان و آشكارا، پس برتر است از آنچه [با وى] انباز مى گيرند. (92)

بگو: پروردگارا، اگر آن [عذاب] كه به آنان وعده داده مى شود به من مى نمايى، (93)

پس مرا، پروردگارا، در گروه ستم كاران قرار مده - مرا قرين آنان در

عذاب مساز -. (94)

و هرآينه ما تواناييم بر اين كه آنچه را به آنان وعده مى دهيم به تو بنماييم. (95)

بدى - آزار و جفاى آنان - را به آنچه نيكوتر است پاسخ ده، ما به آنچه وصف مى كنند - تو را به شعر و سحر يا مرا به گرفتن فرزند و شريك - داناتريم. (96)

و بگو: پروردگارا، از وسوسه هاى شياطين به تو پناه مى آرم، (97)

و به تو پناه مى آرم، پروردگارا، از اينكه پيرامون من بگردند. (98)

تا چون يكى از آنان - آن كافران - را مرگ فرارسد گويد: پروردگارا، مرا بازگردانيد، (99)

شايد در آنچه واگذاشته ام كار نيك و شايسته كنم. نه چنين است، اين سخنى است كه او گوينده آن است، و فرارويشان برزخى است تا روزى كه برانگيخته شوند. (100)

پس چون در صور دميده شود، آن روز نسبت و خويشاوندى ميانشان نماند، و از حال يكديگر نپرسند - يا از يكديگر درخواست نتوانند كرد -. (101)

پس هر كه ترازوى او سنگين باشد - به داشتن كار نيك - آنانند رستگاران. (102)

و هر كه ترازوى او سبك باشد - از آن رو كه كارهاى نيك نكرده است - آنانند كه خويشتن را زيان كردند - زيرا سرمايه عمر را به باد غفلت دادند -، [و] در دوزخ جاويدانند (103)

آتش چهره هايشان را مى سوزاند و آنان در آنجا زشت رويند. (104)

آيا آيات من بر شما خوانده نمى شد و شما آنها را دروغ مى انگاشتيد؟ (105)

گويند: پروردگارا، بدبختى ما بر ما چيره شد و ما گروهى گمراه بوديم. (106)

پروردگارا، ما را از اينجا بيرون بر، اگر

[به كفر و گناه] بازگشتيم پس همانا ستم كار باشيم. (107)

[خداى] گويد: در آن (دوزخ) دور شويد و با من سخن مگوييد، (108)

زيرا گروهى از بندگان من مى گفتند: پروردگارا، ما ايمان آورديم، ما را بيامرز و بر ما ببخشاى و تو بهترين بخشايندگانى، (109)

پس شما مسخره شان كرديد تا يادكرد مرا از يادتان بردند، و شما به آنان مى خنديديد، (110)

امروز من ايشان را از آن رو كه شكيبايى كردند پاداش مى دهيم، همانا ايشانند رستگاران. (111)

[به آنان] گويد: به شمار سالها چه مدت در زمين - در دنيا - درنگ كرديد؟ (112)

گويند: روزى يا برخى از روزى [و ما بخوبى نمى دانيم] پس شمارندگان را بپرس. (113)

گويد: اگر مى دانستيد، جز اندكى درنگ نكرديد. (114)

آيا پنداشته ايد كه شما را بيهوده آفريديم و شما به سوى ما بازگردانده نمى شويد؟ (115)

پس برتر است خداى، آن پادشاه راستين، [از اينكه كارى بيهوده كند]، خدايى جز او نيست، خداوند عرش گرامى. (116)

و هر كه با خداى، خداى ديگر بخواند - يعنى بپرستد - كه او را بدان حجت نيست، پس حساب او نزد پروردگارش است، همانا كافران رستگارى نمى يابند. (117)

و بگو [اى محمد]: پروردگارا، بيامرز و ببخشاى، و تو بهترين بخشايندگانى. (118)

گيرند. (6)

و كساني كه غير از اين دو بجويند از حد خويش تجاوز كرده اند. (7)

و آنان كه امانتها و پيمانهاي خود مراعات مي كنند. (8)

و آنان كه بر نمازهاي خود مواظبند. (9)

اينان ميراثبران هستند: (10)

كه فردوس را كه همواره در آن جاويدانند به ميراث مي برند. (11)

هر آينه ما انسان را از گل خالص آفريديم. (12)

سپس او را نطفه اي در جايگاهي استوار قرار داديم. (13)

آنگاه از آن نطفه ، لخته خوني آفريديم و از آن لخته خون، پاره - گوشتي و از آن پاره گوشت، استخوانها آفريديم و استخوانها را به گوشت پوشانيديم، بار ديگر او را آفرينشي ديگر داديم. در خور تعظيم است خداوند، آن بهترين آفرينندگان. (14)

و بعد از اين همه شما خواهيد مرد. (15)

باز در روز قيامت زنده مي گرديد. (16)

و بر فراز سرتان هفت آسمان بيافريديم، حال آنكه از اين مخلوق غافل نبوده ايم. (17)

و از آسمان به اندازه نياز آب فرستاديم و آن را در زمين جاي داديم و ما بر نابود كردنش توانا هستيم. (18)

با آن آب برايتان بوستانهايي از خرما و انگور پديد آورديم. شما را در آن باغها ميوه هاي بسياري است كه از آنها مي خوريد. (19)

و درختي است كه در طور سينا مي رويد. روغن مي دهد و آن روغن براي خورندگان، نان خورشي است. (20)

شما را در چارپايان عبرتي است. از شيري كه در شكمشان هست سيرابتان مي كنيم و از آنها سودهاي بسيار مي بريد و از آنها مي خوريد. (21)

و بر آنها و بر

كشتيها سوار مي شويد. (22)

هر آينه نوح را بر قومش فرستاديم. گفت: اي قوم من، خداي يكتا را بپرستيد. شما را خداوندي جز او نيست. آيا پروا نمي كنيد. (23)

مهتران قومش كه كافر بودند، گفتند: اين مرد انساني است همانند شما، مي خواهد بر شما برتري جويد. اگر خدا مي خواست فرشتگاني را مي فرستاد. ما هرگز چنين چيزي در روزگار نياكانمان نشنيده ايم. (24)

او مرد ديوانه اي بيش نيست. يك چند بر او صبر كنيد. (25)

گفت: اي پروردگار من، اكنون كه مرا تكذيب مي كنند، ياريم كن. (26)

به او وحي كرديم كه كشتي را در حضور ما و به الهام ما بساز. و چون فرمان ما در رسيد و آب از تنور بيرون زد از هر جنسي دو تا و نيز كسان خود را به آن ببر. مگر آن كس كه پيش از اين درباره او سخن رفته است. و درباره ستمكاران با من سخن مگوي كه آنها همه غرقه شدگانند. (27)

چون خود و همراهانت به كشتي نشستيد، بگو: سپاس خدايي را كه ما را از مردم ستمكاره رهايي بخشيد. (28)

و بگو: اي پروردگار من، مرا فرود آور در جايگاهي مبارك، كه تو بهترين راهبراني . (29)

در اين داستان عبرتها و پندهاست، و ما تنها آزمايندگاني بوديم. (30)

و بعد از آنها مردمي ديگر بيافريديم. (31)

و از خودشان به ميانشان پيامبري فرستاديم كه : خداي يكتا را بپرستيد، شما را خدايي جز او نيست. آيا پروا نمي كنيد. (32)

گروهي از مهتران قومش كه كافر بودند و ديدار آخرت را دروغ مي شمردند و در

اين دنيايشان عيش و نعمت داده بوديم، گفتند: اين مرد انساني است همانند شما، از آنچه مي خوريد مي خورد و از آنچه مي آشاميد مي آشامد. (33)

و اگر از انساني همانند خود اطاعت كنيد، زيان كرده ايد. (34)

آيا به شما وعده مي دهد كه چون مرديد و خاك و استخوان شديد. شما را از گور بيرون مي آورند. (35)

اين وعده اي كه به شما داده شده بعيد است، بعيد. (36)

جز همين زندگاني دنيوي ما هيچ نيست، به دنيا مي آييم و مي ميريم و ديگر بار زنده نمي شويم. (37)

اين مردي است كه به خداي يكتا دروغ مي بندد و ما به او ايمان نمي آوريم. (38)

گفت: اي پروردگار من، اكنون كه تكذيبم مي كنند، ياريم كن. (39)

گفت: به همين زودي از كرده پشيمان مي شوند. (40)

پس به حق، بانگي سخت آنان را فرو گرفت. مانند گياه خشكشان كرديم. اي ، نصيب مردم ستمكاره دوري از رحمت خدا باد. (41)

و بعد از آنها مردمي ديگر بيافريديم. (42)

هيچ ملتي از اجل خود نه پيش مي افتد و نه تاخير مي كند. (43)

سپس پي در پي پيامبران خود را فرستاديم. هربار كه پيامبري بر ملتي آمد تكذيبش كردند و ما نيز آنها را از پس يكديگر به هلاكت رسانيديم و آنان را داستانها كرديم. اي ، نصيب مردمي كه ايمان نمي آورند دوري از رحمت خدا باد. (44)

آنگاه موسي و برادرش هارون را با آيات خود و دلايل روشن فرستاديم. (45)

نزد فرعون و مهتران قومش. پس گردنكشي كردند كه مردمي برتري جوي بودند.

(46)

و گفتند: آيا به دو انسان كه همانند ما هستند و قومشان بندگان ما بودند، ايمان بياوريم. (47)

آنها را تكذيب كردند و خويشتن به هلاكت افكندند. (48)

هر آينه ما به موسي كتاب داديم، باشد كه هدايت شوند. (49)

و پسر مريم و مادرش را آيتي ساختيم و آن دو را بر بلند جايي كه قرارگاهي و آب روان داشت جاي داديم. (50)

اي پيامبران، از چيزهاي پاكيزه و خوش بخوريد و كارهاي شايسته كنيد كه من به كارهايي كه مي كنيد آگاهم. (51)

هر آينه اين دين شما ديني است واحد، و من پروردگار شمايم، از من بترسيد. (52)

پس دين خود را فرقه فرقه كردند و هر فرقه اي به روشي كه برگزيده بود دلخوش بود. (53)

آنان را تا چندي در گمراهيشان رها كن. (54)

آيا مي پندارند كه آن مال و فرزند كه ارزانيشان مي داريم. (55)

براي آن است كه مي كوشيم خيري به آنها برسانيم؟ نه ، كه آنان در نمي يابند. (56)

آنهايي كه از خوف پروردگارشان لرزانند. (57)

و آنهايي كه به آيات پروردگارشان ايمان مي آورند. (58)

و آنهايي كه به پروردگارشان شرك نمي آورند. (59)

و آنهايي كه همه آنچه را بايد ادا كنند، ادا مي كنند و بازهم دلهايشان ترسان است كه بايد نزد پروردگارشان بازگردند. (60)

اينان هستند كه به كارهاي نيك مي شتابند و در آن بر يكديگر سبقت مي جويند. (61)

بر هيچ كس جز به اندازه توانش تكليف نمي كنيم. و نزد ما كتابي است كه به حق سخن مي گويد. و بر آنها ستمي نمي رود. (62)

نه ، دلهايشان از اين سخن در پرده غفلت است. و آنها را كارهايي است جز اين كارها، كه مي كنند. (63)

تا آنگاه كه ناز پروردگانشان را به عذاب گرفتار كنيم و ناله سر دهند. (64)

امروز ناله سر مدهيد كه شما را از عذاب ما كس نرهاند. (65)

آيات من برايتان خوانده مي شد و شما نمي پذيرفتيد و پس پس مي رفتيد. (66)

بر آن نخوت مي فروختيد و شب هنگام در افسانه سرايي ناسزا مي گفتيد. (67)

آيا در اين سخن نمي انديشند يا براي آنها چيزي نازل شده كه براي نياكانشان نازل نشده بود. (68)

يا آنكه پيامبرشان را نشناخته اند كه انكارش مي كنند. (69)

يا مي گويند كه ديوانه است؟ نه ، پيامبرشان با دين حق بر آنها مبعوث شد، ولي بيشترينشان از حق كراهت دارند. (70)

اگر حق از پي هوسهايشان مي رفت، آسمانها و زمين و هر كه در آنهاست تباه مي شد. ولي ما اندرزشان فرستاديم و آنها از اندرزشان رويگردان شدند. (71)

يا تو از آنها مزدي مي طلبي ؟ مزد پروردگارت بهتر است، كه او بهترين روزي دهندگان است. (72)

هر آينه تو به راه راستشان مي خواني . (73)

و كساني كه به آخرت ايمان ندارند از راه راست منحرفند. (74)

اگر بر آنها رحمت مي آورديم و آزاري را كه بدان گرفتارند از آنها دور مي ساختيم، بازهم همچنان با سرسختي در طغيان خويش سرگشته مي ماندند. (75)

به عذاب گرفتارشان كرديم. پس در مقابل پروردگارشان نه فروتني كردند و نه تضرع. (76)

تا آنگاه كه دري از عذاب سخت بر

رويشان گشوديم، چنان كه از همه جا نوميد گشتند. (77)

و اوست آن خدايي كه برايتان گوش و چشم و دل بيافريد. چه اندك سپاس مي گزاريد. (78)

اوست آن خدايي كه شما را در روي زمين پديد آورد و همه نزد او گرد آورده مي شويد. (79)

و اوست آن خدايي كه زنده مي كند و مي ميراند و آمد و شد شب و روز از آن اوست. چرا تعقل نمي كنيد. (80)

نه ، آنها نيز همان سخنان گفتند كه پيشينيان مي گفتند: (81)

گفتند: آيا اگر ما بميريم و خاك و استخوان شويم بازهم زنده مي شويم. (82)

به ما و پدرانمان نيز پيش از اين چنين وعده هايي داده شده بود. اينها چيزي جز افسانه هاي پيشينيان نيست. (83)

بگو: اگر مي دانيد، اين زمين و هر كه در آن است از آن كيست. (84)

خواهند گفت: از آن خدا. بگو: آيا پند نمي گيريد. (85)

بگو: كيست پروردگار آسمانهاي هفتگانه و پروردگار عرش بزرگ. (86)

خواهند گفت: خدا. بگو: آيا پروا نمي كنيد. (87)

بگو: اگر مي دانيد، ملكوت همه چيزها به دست كيست؟ كيست آن كه به همه كس پناه دهد و كسي را از او پناه نيست. (88)

خواهند گفت: خدا. بگو: پس چرا فريب مي خوريد. (89)

نه ، ما بر ايشان سخن راست فرستاديم و آنان دروغ مي گويند. (90)

خدا هيچ فرزندي ندارد و هيچ خدايي با او نيست. اگر چنين مي بود، هر خدايي با آفريدگان خود به يك سو مي كشيد و بر يكديگر برتري مي جستند. خدا از آن گونه كه او

را وصف مي كنند، منزه است. (91)

داناي نهان و آشكارا، از هر چه شريك او مي سازند برتر است. (92)

بگو: اي پروردگار من، كاش چيزي را كه به آنان وعده داده شده به من مي نماياندي . (93)

پس اي پروردگار من، مرا در زمره ستمكاران قرار مده . (94)

و ما اگر بخواهيم كه آنچه را به آنان وعده داده ايم، تو را بنمايانيم. مي توانيم. (95)

سخن بد آنان را به هر چه نيكوترت مي آيد پاسخ گوي . ما به سخن آنان آگاه تر هستيم. (96)

بگو: اي پروردگار من، از وسوسه هاي شيطان به تو پناه مي آورم. (97)

و به تو پناه مي آورم، اي پروردگار من، اگر نزد من حاضر آيند. (98)

چون يكيشان را مرگ فرا رسد، گويد: اي پروردگار من، مرا باز گردان. (99)

شايد، كارهاي شايسته اي را كه ترك كرده بودم به جاي آورم. هرگز. اين سخني است كه او مي گويد و پشت سرشان تا روز قيامت مانعي است كه بازگشت نتوانند. (100)

چون در صور دميده شود، هيچ خويشاونديي ميانشان نماند و هيچ از حال يكديگر نپرسند. (101)

آنان كه ترازويشان سنگين باشد، خود، رستگارانند. (102)

و آنان كه ترازويشان سبك باشد، به خود زيان رسانيده اند و در جهنم، جاويد ماندگانند. (103)

آتش چهره هايشان را مي سوزاند و لبانشان آماس كرده و برگشته است. (104)

آيا آيات من برايتان خوانده نمي شد و آنها را دروغ مي انگاشتيد. (105)

گويند: اي پروردگار ما، شوربختيمان بر ما غلبه كرد و ما مردمي گمراه بوديم. (106)

اي پروردگار ما، ما را

از اين آتش بيرون آور. اگر ديگر بار چنان كرديم، از ستمكاران باشيم. (107)

گويد: در آتش گم- شويد و با من سخن مگوييد. (108)

آري ، گروهي از بندگان من مي گفتند: اي پروردگار ما، ايمان آورديم، ما را بيامرز، و بر ما رحمت آور كه تو بهترين رحمت آورندگاني . (109)

و شما ريشخندشان مي كرديد، تا ياد مرا از خاطرتان بزدودند. و شما همچنان به آنها مي خنديديد. (110)

امروز آنها را به خاطر صبري كه مي كردند پاداش مي دهم. آنها به مراد خود رسيده اند. (111)

گويد: به شمار سالها، چه مدت در زمين زيسته ايد؟ (112)

گويند: يك روز يا قسمتي از يك روز. از آنها كه مي شمردند بپرس. (113)

گويد: اگر آگاهي داشتيد، مي دانستيد كه جز اندكي نزيسته ايد. (114)

آيا پنداريد كه شما را بيهوده آفريده ايم و شما به نزد ما باز گردانده نمي شويد. (115)

پس فراتر است خداي يكتا، آن فرمانرواي راستين. هيچ خدايي جز او نيست. پروردگار عرش بزرگوار است. (116)

آن كس كه جز خداي يكتا خداي ديگري را مي خواند كه به حقانيتش هيچ برهاني ندارد، جز اين نيست كه حسابش نزد پروردگارش خواهد بود. و كافران رستگار نمي شوند. (117)

و بگو: اي پروردگار من، بيامرز و رحمت آور و تو بهترين رحمت آورندگان هستي . (118)

مگر در مورد زنانشان يا ملك يمينشان، كه در اين صورت نكوهيده نيستند (6)

پس هر كس كه از اين فراتر رود، اينانند كه تجاوزكارند (7)

و نيز [رستگار شوند] كسانى كه رعايتگر امانتهايشان و پيمانهايشان هستند (8)

و كسانى كه بر نمازهاى خويش مواظبت دارند (9)

اينانند كه ميراث برند (10)

كه فردوس را به ارث مى برند و در آن جاودانه اند (11)

و به راستى كه انسان را از چكيده گل آفريديم (12)

آنگاه او را به صورت نطفه اى در جايگاهى استوار قرار داديم (13)

آنگاه نطفه را به صورت خون بسته و سپس خون بسته را به صورت گوشت پاره درآورديم، و سپس گوشت پاره را استخواندار كرديم و آنگاه بر استخوانها پرده اى گوشت پوشانديم، آنگاه آن را به صورت آفرينشى ديگر پديد آورديم، بزرگا خداوندا كه بهترين آفرينندگان است (14)

سپس شما پس از اينها ميرا هستيد (15)

سپس شما در روز قيامت برانگيخته شويد (16)

و به راستى كه برفراز شما هفت طبقه [آسمان] آفريده ايم، و ما هرگز از آفرينش غافل نبوده ايم (17)

و از آسمان آبى به اندازه فرو فرستاديم و آن را در زمين جاى داديم، و ما به از بين بردن آن تواناييم (18)

آنگاه با آن براى شما باغهاى خرما و انگور پديد آورديم كه در آن براى شما ميوه هاى بسيار است و از آن مى خوريد (19)

و [همچنين] درختى كه از طور سينا مى رويد و روغن [زيتون] برمى آورد و نيز نان خورشى براى خورندگان (20)

و براى شما در چارپايان مايه عبرتى هست كه شما را از آنچه در شكمهاى آنهاست مى نوشانيم و در آنها براى

شما سودهاى فراوان است و از [گوشت] آنها مى خوريد (21)

و بر آنها و بر كشتى سوار مى شويد (22)

و به راستى نوح را به سوى قومش فرستاديم، كه [به آنان] گفت اى قوم من خداوند را بپرستيد كه خدايى جز او نداريد، آيا پروا نمى كنيد (23)

و بزرگانى از قومش كه كفرورزيده بودند گفتند اين [مرد] جز بشرى همانند شما نيست كه مى خواهد بر شما برترى جويد، و اگر خدا مى خواست [بر شما] فرشتگانى مى فرستاد، ما چنين چيزى در [سرنوشت] نياكانمان نشنيده ايم (24)

او جز مردى نيست كه جنونى دارد، در كار او چندى درنگ كنيد (25)

[نوح] گفت پروردگارا در قبال اينكه تكذيبم مى كنند ياريم فرما (26)

آنگاه به او وحى كرديم كه كشتى را زير نظر ما و با وحى ما بساز، و چون فرمان ما در رسيد و [آب از] تنور فوران كرد، در آن از هر [جانورى] جفتى دوگانه راه بده، و نيز خانواده ات را مگر كسى از ايشان كه حكم [ما] از پيش درباره او تحقق يافته است، و درباره كسانى كه ستم [و شرك] ورزيده اند، با من سخن مگو كه ايشان غرق شدنى اند (27)

چون تو و همراهانت بر كشتى قرار گرفتيد، آنگاه بگو سپاس خداوندى را كه ما را از قوم ستم پيشه [و مشرك] رهانيد (28)

و بگو پروردگارا مرا به منزلى مبارك فرود آور و تو بهترين ميزبانانى (29)

بى گمان در اين مايه هاى عبرتى هست و ما آزماينده بوده ايم (30)

سپس، بعد از ايشان نسلى ديگر را پديد آورديم (31)

آنگاه پيامبرى از ايشان به ميان ايشان فرستاديم [و گفتيم] كه خداوند را بپرستيد كه

خدايى جز او نداريد، آيا پروا نمى كنيد؟ (32)

و بزرگانى از قومش كه كفرورزيده و لقاى آن جهانى را انكار كرده بودند، و در زندگانى دنيا، از ناز و نعمت برخوردارشان ساخته بوديم، گفتند اين [مرد] جز بشرى همانند شما نيست، كه از همانچه شما از آن مى خوريد، مى خورد و از همانچه شما مى آشاميد، مى آشامد (33)

و اگر از بشرى همانند خودتان پيروى كنيد، آنگاه است كه شما زيانكاريد (34)

آيا به شما وعده مى دهد كه چون شما مرديد و خاك و استخوان [پوسيده] شديد، از نو برانگيخته مى شويد (35)

بعيد اندر بعيد است آنچه به شما وعده داده اند (36)

اين جز زندگانى دنياى ما نيست كه [بعضى] مى ميريم و [بعضى] زندگى مى كنيم، و ما [هرگز] برانگيختنى نيستيم (37)

او جز مردى كه بر خداوند دروغى بسته است نيست، و ما به [سخن] او باور نداريم (38)

[هود] گفت پروردگارا در قبال اينكه تكذيبم مى كنند ياريم فرما (39)

فرمود زودا كه به سختى پشيمان گردند (40)

آنگاه بانگ مرگبار آنان را به حق فرو گرفت، و آنگاه آنان را همچون خاشاك گردانديم، نفرين بر ستمپيشگان [مشرك] (41)

سپس، بعد از آنان نسلهاى ديگر پديد آورديم (42)

هيچ امتى از اجل خويش پيش نمى افتند و پس نمى مانند (43)

سپس پيامبرانمان را پياپى فرستاديم، هربار كه پيامبرى به سراغ امتش مى آمد او را دروغگو مى انگاشتند، آنگاه آنان را به دنبال همديگر آورديم [و از ميان برديم] و افسانه شان گردانديم، آرى واى بر قوم بى ايمان (44)

سپس موسى و برادرش هارون را همراه با معجزات خويش و برهان آشكار فرستاديم (45)

به سوى فرعون و بزرگان قومش، آنگاه

گردنكشى كردند و قومى بزرگى طلب بودند (46)

پس گفتند آيا به دو بشر همانند خودمان ايمان بياوريم؟ و حال آنكه قوم آنان پرستندگان ما هستند (47)

سپس آن دو را دروغگو انگاشتند و جزو نابود شدگان گرديدند (48)

و به راستى به موسى كتاب آسمانى داديم، باشد كه هدايت يابند (49)

و پسر مريم و مادرش را پديده [معجزه آساى] شگرفى قرار داديم و آن دو را بر زمينى بلند كه آرام جاى بود، و آبى روان داشت، جاى داديم (50)

اى پيامبران از پاكيزه ها بخوريد و كارهاى شايسته كنيد كه من از آنچه مى كنيد آگاهم (51)

و همانا اين امت شماست، امتى يگانه، و من پروردگار شما هستم، از من پروا كنيد (52)

ولى آنان در كارشان، در ميان خود اختلاف و تفرقه يافتند، هر گروهى به آنچه در دست دارد، شادمان است (53)

پس ايشان را يك چند در غفلتشان واگذار (54)

آيا چنين مى انگارند كه آنچه از مال و فرزندان كه بدان مددشان مى كنيم؟ (55)

در خير و خوبى به نفع ايشان مى كوشيم؟ [چنين نيست] بلكه [حقيقت را] در نمى يابند (56)

بى گمان كسانى كه از خشيت پروردگارشان بيمناكند (57)

و كسانى كه به آيات پروردگارشان ايمان مى آورند (58)

و كسانى كه به پروردگارشان شرك نمى ورزند (59)

و كسانى كه آنچه بايد [انجام] بدهند، [انجام] مى دهند و دلهايشان هراسان است كه به سوى پروردگارشان باز مى گردند (60)

اينانند كه در خيرات مى كوشند و هم ايشان در آن پيشتازند (61)

و ما هيچ كس را جز به اندازه توانش تكليف نمى كنيم، و نزد ما كتابى است كه به حق سخن مى گويد، و به

ايشان ستم نرود (62)

بلكه دلهاى ايشان از اين [حقيقت] در غفلت است، و كارهايى [ناروا] جز اين دارند كه انجام دهنده آنند (63)

تا آنگاه كه نازپروردگانشان را به عذاب فرو گيريم، آنگاه است كه زارى مى كنند (64)

امروز زارى مكنيد، چرا كه از ما يارى نمى يابيد (65)

چنين بود كه آيات من بر شما خوانده مى شد، و شما [به آن] پشت مى كرديد (66)

در برابر آن تكبر مى ورزيديد و درباره آن شبها افسانه سرايى و پريشانگويى مى كرديد (67)

آيا در اين سخن انديشه نمى كنند، يا چيزى كه به سراغ نياكانشان نيامده بود، به سراغ آنان آمده است؟ (68)

يا آنكه پيامبرشان را نمى شناسند، و لذا با او بيگانه اند (69)

يا مى گويند او جنونى دارد، [چنين نيست] بلكه [پيامبر] حق را براى آنان آورده است، و بيشترينه آنان ناخواهان حقاند (70)

و اگر حق از هوى و هوسهاى آنان پيروى مى كرد، بى شك آسمان و زمين و هر كه در آنهاست، تباه مى شد، حق اين است كه حديث خودشان را برايشان آورده ايم، آنگاه آنان از ياد خويش رويگردانند (71)

يا شايد از آنان مزدى مى طلبى؟ ولى پاداش پروردگارت [بسى] بهتر است، و او بهترين روزى دهندگان است (72)

و تو ايشان را به راهى راست مى خوانى (73)

و كسانى كه به آخرت ايمان نمى آورند، از راه [راست] به در افتاده اند (74)

و اگر بر آنان رحمت مى آورديم و بلايى را كه دچارش بودند، مى گردانديم، در طغيانشان با سرگشتگى پاى مى فشردند (75)

و به راستى آنان را با عذاب فرو گرفتيم، و در برابر پروردگارشان خاكسارى و زارى نكردند (76)

تا آنكه بر آنان درى از عذاب

سخت گشوديم، آنگاه بود كه نوميد شدند (77)

و او كسى است كه براى شما گوش [ها] و چشم [ها] و قلب [ها] آفريد، چه اندك مايه سپاس مى گزاريد (78)

و او كسى است كه شما را در زمين پديد آورد و نزد او محشور مى شويد (79)

و او كسى است كه زنده مى دارد و مى ميراند و در پى يكديگر آمدن شب و روز از اوست، آيا انديشه نمى كنيد؟ (80)

بلكه همانند آنچه پيشينيان گفتند، مى گويند (81)

گويند آيا چون مرديم، و خاك و استخوان [پوسيده] شديم، از نو برانگيخته مى شويم؟ (82)

به راستى كه به ما و پدرانمان پيشترها چنين وعده اى داده اند، اين جز افسانه هاى پيشينيان نيست (83)

بگو اگر مى دانيد، زمين و هر كس كه در آن است، از آن كيست؟ (84)

زودا كه مى گويند از آن خداست، بگو آيا پند نمى گيريد؟ (85)

بگو پروردگار آسمانهاى هفتگانه و پروردگار عرش عظيم كيست؟ (86)

زودا كه مى گويند اينها از آن خداست، بگو پروا نمى كنيد؟ (87)

بگو اگر مى دانيد ملكوت همه چيز به دست كيست، و كيست كه امان مى دهد و در برابر او نتوان به كسى امان داد؟ (88)

زودا كه مى گويند اينها از آن خداست، بگو پس چگونه فريب داده مى شويد؟ (89)

بلكه حق را برايشان آورده ايم، و آنان دروغگو هستند (90)

خداوند فرزندى برنگزيده است، و خدايى در جنب او نيست، چرا كه [در آن صورت] هر خدايى آفريده خود را پيش مى آورد، و بعضى از آنان بر بعضى ديگر غلبه مى جست، منزه است خداوند از آنچه مى گويند (91)

داناى پنهان و پيدا، فراتر است از آنچه شرك مى ورزند (92)

بگو پروردگارا اگر

آنچه به آنان وعده داده شده است، به من بنمايانى [يا نه] (93)

پروردگارا هرگز مرا در زمره ستمپيشگان [مشرك] مياور (94)

و ما تواناى آن هستيم كه آنچه به آنان وعده مى دهيم به تو بنمايانيم (95)

ناشايستى را به شيوه اى كه نيكوتر است، دفع كن، ما به آنچه مى گويند داناتريم (96)

و بگو پروردگارا از وسوسه هاى شياطين به تو پناه مى آورم (97)

و پناه بر تو پروردگارا از اينكه آنان نزد من حاضر شوند (98)

آنگاه كه يكى از ايشان را مرگ فرارسد، گويد پروردگارا، مرا باز گردانيد (99)

باشد كه در آنچه فروگذار كرده ام، كارى شايسته پيش گيرم، حاشا، اين سخنى است كه او [ظاهرا] گوينده آن است، و پيشاپيش آنان [زندگى] برزخى است تا روزى كه برانگيخته شوند (100)

آنگاه كه در صور دميده شود، در آن روز پيوند و خويشى در ميانشان برقرار نماند، و از هم پرس و جو نكنند (101)

آنگاه كسانى كه كفه اعمالشان سنگين باشد، آنانند كه رستگارند (102)

و كسانى كه كفه اعمالشان سبك باشد، آنان كسانى هستند كه بر خود زيان زده اند و جاودانه در جهنماند (103)

چهره هايشان را آتش مى گدازد، و ايشان در آن ترشرو هستند (104)

[به آنان گويند] آيا آيات من بر شما خوانده نمى شد، و شما آنها را دروغ مى انگاشتيد؟ (105)

گويند پروردگارا شقاوت ما بر ما چيره شد و قومى گمراه بوديم (106)

پروردگارا ما را از آن [جهنم] بيرونآور، و اگر [به كارهاى گذشته] بازگشتيم، آنگاه ستمپيشه ايم (107)

گويد در آن گم شويد، و با من سخن مگوييد (108)

چرا كه گروهى از بندگان من بودند كه مى گفتند پروردگارا

ايمان آورده ايم، ما را بيامرز و بر ما رحمت آور، و تو بهترين مهربانانى (109)

آنگاه شما ايشان را به ريشخند مى گرفتيد، تا آنجا كه ياد مرا [از بس به آنها پرداختيد] از خاطر شما بردند، و به آنان مى خنديديد (110)

امروز به خاطر صبرى كه پيشه كرده بودند، پاداششان مى دهم، ايشانند كه كامروا هستند (111)

گويد چه مدت در روى زمين، به شمار ساليان، به سر برديد؟ (112)

گويند [به اندازه] روزى يا بخشى از روز به سر برديم، [بايد] از شمارگران بپرسى (113)

گفت اگر مى دانستيد جز اندكى به سر نبرده ايد (114)

آيا پنداشته ايد كه شما را بيهوده آفريده ايم، و شما به نزد ما بازگردانده نمى شويد؟ (115)

بس پاك و فراتر است خداوند فرمانرواى بر حق [از كار بيهوده]، خدايى جز او نيست كه پروردگار عرش گرانقدر است (116)

و هر كس در جنب خداوند خدايى ديگر بپرستد كه در اين كار حجتى ندارد، جز اين نيست كه حسابش با پروردگارش است، آرى كافران رستگار نمى شوند (117)

و بگو پروردگارا بيامرز و رحمت آور و تو بهترين مهربانانى (118)

(10)

كه ارث برند بهشت را ايشانند در آن جاودانان (11)

و همانا آفريديم انسان را از كشيده اى (يا چكيده) از گل (12)

پس گردانيديمش چكه آبى در آرامگاهى جايدار (13)

پس آفريديم نطفه (چكه) را خونى بسته پس آفريديم خون را گوشتى جويده پس آفريديم گوشت را استخوانهائى پس پوشانيديم استخوانها را گوشتى سپس پديد آورديمش آفرينشى ديگر پس خجسته باد خدا بهترين آفرينندگان (14)

سپس شمائيد پس از آن هر آينه مردگان (15)

سپس همانا شما روز قيامت برانگيخته مى شويد (16)

و همانا آفريديم فراز شما هفت راه و نبوديم از آفرينش ناآگاهان (17)

و فرستاديم از آسمان آبى به اندازه اى پس جايگزين ساختيمش در زمين و همانا مائيم بر بردن آن توانايان (18)

پس پديد آورديم براى شما بدان باغهائى از خرمابنها و انگورها شما را است در آن ميوه هائى فراوان و از آن مى خوريد (19)

و درختى كه برون مى آيد از طور سيناء مى رويد با روغن و رنگى (نان خورشى) براى خورندگان (20)

و همانا شما را است در چهارپايان عبرتى بنوشانيمتان از آنچه در شكمهاى آنها است و براى شما است در آنها سودهاى فراوان و از آنها مى خوريد (21)

و بر آنها و بر كشتى بار مى شويد (22)

و همانا فرستاديم نوح را بسوى قومش گفت اى قوم من پرستش كنيد خدا را نيست شما را خدايى جز او آيا نمى ترسيد (23)

پس گفتند گروهى كه كفر ورزيدند از قومش نيست اين مگر بشرى همانند شما خواهد برترى جويد بر شما و اگر مى خواست خدا هر آينه مى فرستاد فرشتگانى نشنيديم بدين در پدران ما پيشينيان (24)

نيست او جز

مردى كه بدو است ديوانگى پس انتظار كشيد بدو تا زمانى (25)

گفت پروردگارا ياريم كن بر آنچه دروغگويم شمردند (26)

پس وحى كرديم بدو كه بساز كشتى را به ديدگان ما و به وحى ما تا گاهى كه آيد فرمان ما و بجوشد تنور پس جاى ده در آن از هر كدام دو جفت را و خاندان خويش را مگر آنكه پيشى گرفت بر او سخن از ايشان و سخن نگوى با من در آنان كه ستم كردند كه ايشانند غرق شدگان (27)

پس گاهى كه استوار شدى تو و آنكه با تو است در كشتى بگو سپاس خدائى را كه رهائيد ما را از گروه ستمگران (28)

و بگو پروردگارا فرود آور مرا فرودگاهى فرخنده و توئى بهترين فرودآرندگان (29)

همانا در اين است آيتهائى و همانا هستيم ما آزمايش كنندگان (30)

سپس پديد آورديم پس از ايشان قرنى ديگر را (31)

پس فرستاديم در ايشان فرستاده اى از ايشان كه پرستش كنيد خدا را نيست شما را خداوندى جز او آيا نمى ترسيد (32)

و گفتند آن گروه از قومش كه كفر ورزيدند و دروغ پنداشتند رسيدن را به آخرت و كامرائيشان داديم در زندگانى دنيا نيست اين جز بشرى مانند شما مى خورد از آنچه مى خوريد از آن و مى نوشد از آنچه مى نوشيد (33)

و اگر فرمان بريد بشرى را همانند خويش شمائيد در آن هنگام زيانكاران (34)

آيا وعده دهد شما را گاهى كه مُرديد و شديد خاكى و استخوانهائى آنكه شمائيد برون آوردگان (35)

دور است دور آنچه وعده داده مى شويد (36)

نيست آن جز زندگانى نزديك ما مى ميريم و زنده مى شويم و نيستيم برانگيختگان

(37)

نيست او مگر مردى كه بسته است بر خدا دروغى را و نيستيم ما بدو ايمان آرندگان (38)

گفت پروردگارا ياريم كن بدانچه تكذيبم كردند (39)

گفت پس از اندكى هر آينه خواهيد گرديد پشيمان (40)

پس گرفتشان خروشى به حقّ و گردانيديمشان خاشاكى به روى سيل پس دور باد براى گروه ستمگران (41)

سپس پديد آورديم پس از ايشان قرنهائى دگران (42)

سبقت نگيرند هيچ ملتى سرآمد خويش را و نه پس افتند (43)

سپس فرستاديم فرستادگان خود را پى درپى هر گاه مى آمد ملتى را فرستاده اش تكذيبش مى كردند پس پيرو گردانيديم گروهى را از براى گروهى و گردانيديمشان داستانهائى پس دورباد براى گروهى كه ايمان نمى آورند (44)

پس فرستاديم موسى و برادرش هارون را به آيتهاى خويش و فرمانروائى آشكار (45)

بسوى فرعون و گروهش پس سركشيدند و شدند قومى برترى جويان (46)

پس گفتند آيا ايمان آريم براى دو بشر همانند ما و قوم آنانند براى ما پرستش كنندگان (47)

پس تكذيبشان كردند پس شدند از هلاك شدگان (48)

و همانا داديم به موسى كتاب را شايد ايشان رهبرى شوند (49)

و گردانيديم پسر مريم و مادرش را آيتى و پناهشان داديم بسوى فرازى داراى آرامش و آبى گوارا (50)

اى پيمبران بخوريد از پاكيزه ها و بكنيد كارى شايسته همانا منم بدانچه مى كنيد دانا (51)

و همانا اين است ملت شما ملتى يگانه و منم پروردگار شما پس مرا بترسيد (52)

پس پخش كردند كار خود را ميان خود نامه هائى هر حزبى است بدانچه نزد ايشان است شادمان (53)

پس بگذارشان در فرورفتگيشان تا زمانى (54)

آيا پندارند كه آنچه كمك دهيمشان بدان از مال و

فرزندان (55)

شتاب كنيم براى ايشان در خوبى ها بلكه درنمى يابند (56)

همانا آنان كه از ترس پروردگار خويشند هراسان (57)

و آنان كه به آيتهاى پروردگار خويشند ايمان آرندگان (58)

و آنان كه به پروردگار خويش شرك نورزند (59)

و آنان كه دهند آنچه را دهند و دلهاشان لرزان است كه بسوى پروردگار خويشند بازگشت كنان (60)

آنان مى شتابند در خوبى ها و ايشانند آنها را پيشى گيرندگان (61)

و تكليف نكنيم كس را جز به اندازه گشايش او (تاب و توانش) و نزد ما است نامه اى كه سخن گويد به حقّ و ايشان ستم نمى شوند (62)

بلكه دلهاشان در گردابى است از اين و ايشان را است كارهائى جز اين كه ايشانند آنها را كنندگان (63)

تا گاهى كه گيريم هوسرانان (يا فرورفتگان) ايشان را به عذاب ناگهان فغان برآرند (64)

نناليد امروز همانا شما از ما يارى نشويد (65)

بودند آيتهاى ما خوانده مى شدند بر شما پس بوديد بر پاشنه هاى خويش برمى گشتيد (66)

كبرورزندگان بدان شب نشينى بيهده گويان (67)

آيا تدبر نكردند سخن را يا بيامدشان آنچه نيامد پدرانشان را آن پيشينيان (68)

يا نشناختند پيمبر خويش را پس ايشانند او را انكاركنان (ناشناسان) (69)

يا گويند بدو آشفتگى است بلكه بيامدشان به حقّ و بيشتر ايشانند حقّ را ناخوش دارندگان (70)

و اگر پيروى كند حقّ هوسهاى آنان را هر آينه فاسد شود آسمانها و زمين و هر كه در آنها است بلكه آورديمشان به ذكر خود پس ايشانند از ذكر خود روى گردانان (71)

آيا پرسيشان هزينه پس هزينه پروردگار تو بهتر است و او است بهترين روزى دهندگان (72)

و همانا تو خوانيشان بسوى راهى راست (73)

و

همانا آنان كه ايمان نمى آرند به آخرت از راهند كناره گيران (كجروان) (74)

و اگر رحم كنيم ايشان را و بگشائيم آنچه بديشان است از رنج همانا خيرگى كنند در سركشى خود فروروندگان (75)

و همانا گرفتيمشان به عذاب پس فروتن نشدند براى پروردگار خويش و نه زارى كنند (76)

تا گاهى كه برگشوديم بر ايشان درى را داراى عذابى سخت ناگهان ايشانند در آن سراسيمه يا نوميدان (77)

و او است آنكه پديد آورد براى شما گوش و ديده گان و دلها را به كمى سپاسگزاريد (78)

و او است آنكه آفريد شما را از زمين و بسوى او گردآورده شويد (79)

و او است آنكه زنده كند و بميراند و براى او است گردش شبانه روز آيا بخرد نمى يابيد (80)

بلكه گفتند همانند آنچه گفتند پيشينيان (81)

گفتند آيا گاهى كه مرديم و شديم خاكى و استخوانهائى آيا مائيم برانگيختگان (82)

همانا وعده داده شديم ما و پدران ما اين را از پيش نيست اين جز افسانه هاى پيشينيان (83)

بگو از آنِ كيست زمين و آنكه در آن است اگر هستيد دانايان (84)

زود است گويند براى خدا بگو پس چرا يادآور نمى شويد (85)

بگو كيست پروردگار آسمانهاى هفت گانه و پروردگار عرش بزرگ (86)

بزودى گويند از آن خدا بگو پس چرا پرهيزكارى نكنيد (87)

بگو كيست كه به دست او است پادشاهى هاى همه چيز و او پناه دهد و بر او پناه داده نشود اگر مى دانيد (88)

زود است گويند براى خدا بگو پس به كجا افسون مى شويد (89)

بلكه آورديمشان به حقّ و همانا ايشانند دروغگويان (90)

برنگرفت خدا فرزندى و نبود با

وى خدائى چه در آن هنگام مى برد هر خدائى آنچه را بيافريده است و برترى مى جست برخى از ايشان بر برخى منزّه است خدا از آنچه مى ستايند (91)

داناى نهان و هويدا پس برتر است از آنچه شرك ورزند (92)

بگو پروردگارا اگر بنمايانيم آنچه را وعده داده شوند (93)

پروردگارا پس نگردان مرا در گروه ستمگران (94)

و همانا مائيم بر آنكه بنمايانيمت آنچه را وعده بديشان دهيم توانايان (95)

دور كن بدانچه آن بهتر است بدى را ما داناتريم بدانچه مى ستايند (96)

و بگو پروردگارا پناه برم به تو از ريوهاى شياطين (97)

و پناه برم به تو پروردگارا از آنكه حاضر آيندم (98)

تا گاهى كه بيايد يكيشان را مرگ گويد پروردگارا بازگردانيد مرا (99)

شايد كردارى شايسته كنم در آنچه بازگذاردم نه چنين است همانا آن است سخنى كه او است گوينده آن و از پشت سر آنان است برزخى (ديوارى) تا روزى كه برانگيخته شوند (100)

تا گاهى كه دميده شود در صور نباشد تبارى ميانشان در آن روز و نه از همديگر پرسند (101)

پس آنكو سنگين شود سنجهايش آنانند رستگاران (102)

و آنكه سبك شود سنجشهايش پس آنانند كه زيان كردند خويش را در دوزخند جاودانان (103)

بريان سازد روى هاى ايشان را آتش و ايشانند در آن چهره سوختگان (104)

آيا نبود آيتهايم خوانده مى شد بر شما پس بوديد بدانها تكذيب كنندگان (105)

گفتند پروردگارا چيره گشت بر ما تيره روزى ما و شديم گروهى گمراهان (106)

پروردگارا برون آر ما را از آن سپس اگر بازگشتيم همانا مائيم ستمكاران (107)

گفت گم شويد (نهيبى كه به سگ مى زنند) در

آن و با من سخن نگوئيد (108)

همانا بودند گروهى از بندگانم مى گفتند پروردگارا ايمان آورديم پس بيامرز ما را و رحم كن بر ما و توئى بهترين رحم كنندگان (109)

پس برگرفتيدشان مسخره تا فراموشتان كردند ياد مرا و بوديد بديشان خنده زنان (110)

همانا پاداششان دادم امروز بدانچه شكيبا شدند كه ايشانند رستگاران (111)

گفت چند مانديد در زمين به شمار ساليان (112)

گفتند مانديم روزى يا پاره روزى پس بپرس از شمارندگان (113)

گفت نمانديد مگر اندكى اگر بوديد مى دانستيد (114)

پس آيا پنداشتيد كه شما را آفريديم بيهده و آنكه شما بسوى ما بازنمى گرديد (115)

پس برتر است خدا پادشاه حقّ نيست خدائى جز او پروردگار عرش گرامى (116)

و آنكو بخواند با خدا خدائى ديگر را كه نيستش حجتى بر آن جز اين نيست كه حسابش نزد پروردگار او است و همانا رستگار نشوند كافران (117)

و بگو پروردگارا بيامرز و رحم كن و توئى بهترين رحم كنندگان (118)

in it [forever].

12 Certainly We created man from an extract of clay.

13 Then We made him a drop of [seminal] fluid [lodged] in a secure abode.

14 Then We created the drop of fluid as a clinging mass. Then We created the clinging mass as a fleshy tissue. Then We created the fleshy tissue as bones. Then We clothed the bones with flesh. Then We produced him as [yet] another creature. So blessed is Allah, the best of creators!

15 Then indeed you die after that.

16 Then you will indeed be raised up on the Day of Resurrection.

17 Certainly We created above you the seven tiers and We have not been oblivious of creation.

18 We sent down water from the sky in a measured manner, and We lodged it within the ground, and We are indeed able to take it away.

19 Then with it We produced for you gardens of date palms and vines. There are abundant fruits in them for you, and you eat from them.

20 And a tree that grows on Mount Sinai which produces oil and a seasoning for those who eat.

21 There is indeed a moral for you in the cattle: We give you to drink of that which is in their bellies, and you have many uses in them, and you eat some of them,

22 and you are carried on them and on ships.

23 Certainly We sent Noah to his people, and he said, ‘O my people! Worship Allah! You

have no other god besides Him. Will you not then be wary [of Him]?’

24 But the elite of the faithless from among his people said, ‘This is just a human being like you, who seeks to dominate you. Had Allah wished, He would have sent down angels. We never heard of such a thing among our forefathers.

25 He is just a man possessed by madness. So bear with him for a while.’

26 He said, ‘My Lord! Help me, as they impugn me.’

27 So We revealed to him: ‘Build the ark before Our eyes and by Our revelation. When Our edict comes and the oven gushes [a stream of water], bring into it a pair of every kind [of animal], and your family, except those of them against whom the decree has gone beforehand, and do not plead with Me for those who are wrongdoers: they shall indeed be drowned.’

28 ‘When you, and those who are with you, are settled in the ark, say, ‘‘All praise be-longs to Allah, who has delivered us from the wrongdoing lot.’’

29 And say, ‘‘My Lord! Land me with a blessed landing, for You are the best of those who bring ashore.’’ ’

30 There are indeed signs in this; and indeed We have been testing.

31 Then after them We brought forth another generation,

32 and We sent them an apostle from among themselves, saying, ‘Worship Allah! You have no other god besides Him. Will you not then be wary [of Him]?’

33 Said

the elite of his people, who were faithless and who denied the encounter of the Hereafter and whom We had given affluence in the life of the world: ‘This is just a human being like you: he eats what you eat, and drinks what you drink.

34 If you obey a human being like yourselves, you will indeed be losers.

35 Does he promise you that when you have died and become dust and bones you will indeed be raised [from the dead]?

36 Far-fetched, far-fetched is what you are promised!

37 There is nothing but the life of this world: we live and we die, and we shall not be resurrected.

38 He is just a man who has fabricated a lie against Allah, and we will not believe in him.’

39 He said, ‘My Lord! Help me, as they impugn me.’

40 He said, ‘In a little while they will become regretful.’

41 So the Cry seized them justifiably and We turned them into a scum. So away with the wrongdoing lot!

42 Then after them We brought forth other generations.

43 No nation can advance its time nor can it defer it.

44 Then We sent Our apostles successively. Whenever there came to a nation its apos-tle, they impugned him, so We made them follow one another [to extinction] and We turned them into folktales. So away with the faithless lot!

45 Then We sent Moses and Aaron, his brother, with Our signs and a manifest author-ity,

46 to Pharaoh and his

elites; but they acted arrogantly and they were a tyrannical lot.

47 They said, ‘Shall we believe two humans like ourselves, while their people are our slaves?’

48 So they impugned the two of them, whereat they were among those who were destroyed.

49 Certainly We gave Moses the Book so that they might be guided,

50 and We made the son of Mary and his mother a sign, and sheltered them in a high-land, level and watered by a stream.

51 O apostles! Eat of the good things and act righteously. Indeed I know best what you do.

52 Indeed this community of yours is one community, and I am your Lord, so be wary of Me.

53 But they fragmented their religion among themselves, each party exulting in what it had.

54 So leave them in their stupor for a while.

55 Do they suppose that whatever aid We provide them in regard to wealth and chil-dren [is because]

56 We are eager to bring them good? Rather they are not aware!

57 Indeed those who are apprehensive for the fear of their Lord,

58 and who believe in the signs of their Lord,

59 and who do not ascribe partners to their Lord;

60 and who give whatever they give while their hearts tremble with awe that they are going to return to their Lord

61 —it is they who are zealous in [performing] good works, and take the lead in them.

62 We task no soul except according to its capacity,

and with Us is a book that speaks the truth, and they will not be wronged.

63 Rather their hearts are in a stupor in regard to this, and there are their other deeds besides which they perpetrate.

64 When We seize their affluent ones with punishment, behold, they make entreaties [to Us].

65 ‘Do not make entreaties today! Indeed you will not receive any help from Us.

66 Certainly My signs used to be recited to you, but you used to take to your heels,

67 being disdainful of it, talking nonsense in your nightly sessions.’

68 Have they not contemplated the discourse, or has anything come to them [in it] that did not come to their forefathers?

69 Is it that they do not recognize their apostle, and so they deny him?

70 Do they say, ‘There is madness in him’? Rather he has brought them the truth, and most of them are averse to the truth.

71 Had the Truth followed their desires, the heavens and the earth would have surely fallen apart [along] with those who are in them. Rather We have brought them their reminder, but they are disregardful of their reminder.

72 Do you ask a recompense from them? Yet your Lord’s recompense is better, and He is the best of providers.

73 Indeed you invite them to a straight path,

74 and indeed those who do not believe in the Hereafter surely deviate from the path.

75 Should We have mercy upon them and remove their distress from

them, they would surely persist, bewildered in their rebellion.

76 Certainly We have seized them with punishment, yet they neither humbled them-selves to their Lord, nor did they entreat [Him for mercy].

77 When We opened on them the door of a severe punishment, behold, they are de-spondent in it.

78 It is He who made for you hearing, eyesight, and hearts. Little do you thank.

79 It is He who created you on the earth, and you will be mustered toward Him.

80 And it is He who gives life and brings death and due to Him is the alternation of day and night. Do you not apply reason?

81 Rather they say just like what the ancients said.

82 They said, ‘What, when we are dead and become dust and bones, shall we be resur-rected?’

83 Certainly we and our fathers were promised this before. [But] these are nothing but myths of the ancients.’

84 Say, ‘To whom does the earth belong and whoever it contains, if you know?’

85 They will say, ‘To Allah.’ Say, ‘Will you not then take admonition?’

86 Say, ‘Who is the Lord of the seven heavens and the Lord of the Great Throne?’

87 They will say, ‘[They belong] to Allah.’ Say, ‘Will you not then be wary [of Him]?’

88 Say, ‘In whose hand is the dominion of all things, and who shelters and no shelter can be provided from Him, if you know?’

89 They will say, ‘[They all belong] to Allah.’ Say, ‘Then how

are you being deluded?’

90 Rather We have brought them the truth, and they are indeed liars.

91 Allah has not taken any offspring, neither is there any god besides Him, for then each god would take away what he created, and some of them would surely rise up against others. Clear is Allah of what they allege!

92 The Knower of the sensible and the Unseen, He is above having any partners that they ascribe [to Him].

93 Say, ‘My Lord! If You should show me what they are promised,

94 then do not put me, my Lord, among the wrongdoing lot.’

95 We are indeed able to show you what We promise them.

96 Repel ill [conduct] with that which is the best. We know best whatever they allege.

97 And say, ‘My Lord! I seek Your protection from the promptings of devils;

98 and I seek Your protection, my Lord, from their presence near me.’

99 When death comes to one of them, he says, ‘My Lord! Take me back,

100 that I may act righteously in what I have left behind.’ ‘By no means! These are mere words that he says.’ And ahead of them is a barrier until the day they will be resurrected

101 And when the Trumpet is blown, there will be no ties between them on that day, nor will they ask [about] each other.

102 Then those whose deeds weigh heavy in the scales—it is they who are the felici-tous.

103 As for those whose deeds

weigh light in the scales,—they will be the ones who have ruined their souls, [and] they will remain in hell [forever].

104 The Fire will scorch their faces, and they will be morose in it.

105 ‘Was it not that My signs were recited to you but you would deny them?’

106 They will say, ‘Our Lord! Our wretchedness overcame us, and we were an astray lot.

107 Our Lord! Bring us out of this! Then, if we revert, we will indeed be wrongdoers.’

108 He will say, ‘Begone in it, and do not speak to Me!

109 Indeed there was a part of My servants who would say, ‘‘Our Lord! We have believed. So forgive us, and have mercy on us, and You are the best of the merciful.’’

110 But then you took them by ridicule until they made you forget My remembrance, and you used to laugh at them.

111 Indeed I have rewarded them today for their patience. They are indeed the trium-phant.’

112 He will say, ‘How many years did you remain on earth?’

113 They will say, ‘We remained for a day, or part of a day; yet ask those who keep the count.’

114 He will say, ‘You only remained a little; if only you had known.

115 Did you suppose that We created you aimlessly, and that you will not be brought back to Us?’

116 So exalted is Allah, the True Sovereign, there is no god except Him, the Lord of the Noble Throne.

117 Whoever

invokes besides Allah another god of which he has no proof, his reckon-ing will indeed rest with his Lord. Indeed the faithless will not be felicitous.

118 Say, ‘My Lord, forgive and have mercy, and You are the best of the merciful.’

never are We heedless of creation. (17)

And We send down water from the cloud according to a measure, then We cause it to settle in the earth, and most surely We are able to carry it away. (18)

Then We cause to grow thereby gardens of palm trees and grapes for you; you have in them many fruits and from them do you eat; (19)

And a tree that grows out of Mount Sinai which produces oil and a condiment for those who eat. (20)

And most surely there is a lesson for you in the cattle: We make you to drink of what is in their bellies, and you have in them many advantages and of them you eat, (21)

And on them and on the ships you are borne. (22)

And certainly We sent Nuh to his people, and he said: O my people! serve Allah, you have no god other than Him; will you not then guard (against evil)? (23)

And the chiefs of those who disbelieved from among his people said: He is nothing but a mortal like yourselves who desires that he may have superiority over you, and if Allah had pleased, He could certainly have sent down angels. We have not heard of this (24)

He is only a madman, so bear with him for a time. (25)

He said: O my Lord! help me against their calling me a liar. (26)

So We revealed to him, saying: Make the ark before Our eyes and (according to) Our

revelation; and when Our command is given and the valley overflows, take into it of every kind a pair, two, and your followers, except those among them against whom the wor (27)

And when you are firmly seated, you and those with you, in the ark, say: All praise is due to Allah who delivered us from the unjust people: (28)

And say: O my Lord! cause me to disembark a blessed alighting, and Thou art the best to cause to alight. (29)

Most surely there are signs in this, and most surely We are ever trying (men). (30)

Then We raised up after them another generation. (31)

So We sent among them a messenger from among them, saying: Serve Allah, you have no god other than Him; will you not then guard (against evil)? (32)

And the chiefs of his people who disbelieved and called the meeting of the hereafter a lie, and whom We had given plenty to enjoy in this world's life, said: This is nothing but a mortal like yourselves, eating of what you eat from and drinking of what yo (33)

And if you obey a mortal like yourselves, then most surely you will be losers: (34)

What! does he threaten you that when you are dead and become dust and bones that you shall then be brought forth? (35)

Far, far is that which you are threatened with. (36)

There is naught but our life in this world; we die and we live and we shall not be raised

again. (37)

He is naught but a man who has forged a lie against Allah, and we are not going to believe in him. (38)

He said: O my Lord! help me against their calling me a liar. (39)

He said: In a little while they will most certainly be repenting. (40)

So the punishment overtook them in justice, and We made them as rubbish; so away with the unjust people. (41)

Then We raised after them other generations. (42)

No people can hasten on their doom nor can they postpone (it). (43)

Then We sent Our messengers one after another; whenever there came to a people their messenger, they called him a liar, so We made some of them follow others and We made them stories; so away with a people who do not believe! (44)

Then We sent Musa and his brother Haroun, with Our communications and a clear authority, (45)

To Firon and his chiefs, but they behaved haughtily and they were an insolent people. (46)

And they said: What! shall we believe in two mortals like ourselves while their people serve us? (47)

So they rejected them and became of those who were destroyed. (48)

And certainly We gave Musa the Book that they may follow a right direction. (49)

And We made the son of Marium and his mother a sign, and We gave them a shelter on a lofty ground having meadows and springs. (50)

O messengers! eat of the good things and do good; surely I know what

you do. (51)

And surely this your religion is one religion and I am your Lord, therefore be careful (of your duty) to Me. (52)

But they cut off their religion among themselves into sects, each part rejoicing in that which is with them. (53)

Therefore leave them in their overwhelming ignorance till (54)

Do they think that by what We aid them with of wealth and children, (55)

We are hastening to them of good things? Nay, they do not perceive. (56)

Surely they who from fear of their Lord are cautious, (57)

And those who believe in the communications of their Lord, (58)

And those who do not associate (aught) with their Lord, (59)

And those who give what they give (in alms) while their hearts are full of fear that to their Lord they must return, (60)

These hasten to good things and they are foremost in (attaining) them. (61)

And We do not lay on any soul a burden except to the extent of its ability, and with Us is a book which speaks the truth, and they shall not be dealt with unjustly. (62)

Nay, their hearts are in overwhelming ignorance with respect to it and they have besides this other deeds which they do. (63)

Until when We overtake those who lead easy lives among them with punishment, lo! they cry for succor. (64)

Cry not for succor this day; surely you shall not be given help from Us. (65)

My communications were indeed recited to you, but you

used to turn back on your heels, (66)

In arrogance; talking nonsense about the Quran, and left him like one telling fables by night. (67)

Is it then that they do not ponder over what is said, or is it that there has come to them that which did not come to their fathers of old? (68)

Or is it that they have not recognized their Messenger, so that they deny him? (69)

Or do they say: There is madness in him? Nay! he has brought them the truth, and most of them are averse from the truth. (70)

And should the truth follow their low desires, surely the heavens and the earth and all those who are therein would have perished. Nay! We have brought to them their reminder, but from their reminder they turn aside. (71)

Or is it that you ask them a recompense? But the recompense of your Lord is best, and He is the best of those who provide sustenance. (72)

And most surely you invite them to a right way. (73)

And most surely those who do not believe in the hereafter are deviating from the way. (74)

And if We show mercy to them and remove the distress they have, they would persist in their inordinacy, blindly wandering on. (75)

And already We overtook them with chastisement, but they were not submissive to their Lord, nor do they humble themselves. (76)

Until when We open upon them a door of severe chastisement, lo! they are in despair at

it. (77)

And He it is Who made for you the ears and the eyes and the hearts; little is it that you give thanks. (78)

And He it is Who multiplied you in the earth, and to Him you shall be gathered. (79)

And He it is Who gives life and causes death, and (in) His (control) is the alternation of the night and the day; do you not then understand? (80)

Nay, they say the like of what the ancients said: (81)

They say: What! When we are dead and become dust and bones, shall we then be raised? (82)

Certainly we are promised this, and (so were) our fathers aforetime; this is naught but stories of those of old. (83)

Say: Whose is the earth, and whoever is therein, if you know? (84)

They will say: Allah's. Say: Will you not then mind? (85)

Say: Who is the Lord of the seven heavens and the Lord of the mighty dominion? (86)

They will say: (This is) Allah's. Say: Will you not then guard (against evil)? (87)

Say: Who is it in Whose hand is the kingdom of all things and Who gives succor, but against Him Succor is not given, if you do but know? (88)

They will say: (This is) Allah's. Say: From whence are you then deceived? (89)

Nay! We have brought to them the truth, and most surely they are liars. (90)

Never did Allah take to Himself a son, and never was there with him any (other) god--

in that case would each god have certainly taken away what he created, and some of them would certainly have overpowered others; glory be to Allah above what they descri (91)

The Knower of the unseen and the seen, so may He be exalted above what they associate (with Him). (92)

Say: O my Lord! if Thou shouldst make me see what they are threatened with: (93)

My Lord! then place me not with the unjust. (94)

And most surely We are well able to make you see what We threaten them with. (95)

Repel evil by what is best; We know best what they describe. (96)

And say: O my Lord! I seek refuge in Thee from the evil suggestions of the Shaitans; (97)

And I seek refuge in Thee! O my Lord! from their presence. (98)

Until when death overtakes one of them, he says: Send me back, my Lord, send me back; (99)

Haply I may do good in that which I have left. By no means! it is a (mere) word that he speaks; and before them is a barrier until the day they are raised. (100)

So when the trumpet is blown, there shall be no ties of relationship between them on that day, nor shall they ask of each other. (101)

Then as for him whose good deeds are preponderant, these are the successful. (102)

And as for him whose good deeds are light, these are they who shall have lost their souls, abiding in hell (103)

The fire

shall scorch their faces, and they therein shall be in severe affliction. (104)

Were not My communications recited to you? But you used to reject them. (105)

They shall say: O our Lord! our adversity overcame us and we were an erring people: (106)

O our Lord! Take us out of it; then if we return (to evil) surely we shall be unjust. (107)

He shall say: Go away into it and speak nat to Me; (108)

Surely there was a party of My servants who said: O OUI . Lord! we believe, so do Thou forgive us and have mercy on us, and Thou art the best of the Merciful ones. (109)

But you took them for a mockery until they made you forget My remembrance and you used to laugh at them. (110)

Surely I have rewarded them this day because they were patient, that they are the achievers. (111)

He will say: How many years did you tarry in the earth? (112)

They will say: We tarried a day or part of a day, but ask those who keep account. (113)

He will say: You did tarry but a little-- had you but known (it): (114)

What! did you then think that We had created you in vain and that you shall not be returned to Us? (115)

So exalted be Allah, the True King; no god is there but He, the Lord of the honorable dominion. (116)

And whoever invokes with Allah another god-- he has no proof of this-- his

reckoning is only with his Lord; surely the unbelievers shall not be successful. (117)

And say: O my Lord! forgive and have mercy, and Thou art the best of the Merciful ones. (118)

trickle into the Earth. We are even Able to make it disappear.

(19) We have produced date groves and vineyards on it for you; from which you have much fruit to eat,

(20) as well as a tree growing on Mount Sinai which produces oil and seasoning for those who [want to] eat.

(21) You have [still another] lesson in livestock: We let you drink what is in their bellies, and you have many [other] uses in them; some of them you eat,

(22) while on them and on shipboard are you transported.

(23) We sent Noah to his folk, and he said: "My people, worship God; you have no other deity except Him. Will you not do your duty?"

(24) The elders among his folk who disbelieved said: "This is only a human being like yourselves who wants to attain some superiority over you. If God had wished, He would have sent down angels [instead]. We never heard about this from our early forefathers.

(25) He is only a man possessed by some sprite, so try to catch him off guard for a moment."

(26) He said; "My Lord, support me in view of how they have rejected me!"

(27) So We inspired him: "Build the ship under Our eyes and through Our inspiration. When Our command comes and the reservoir bursts open, send two out of every species on board as well as your own family, except for any of them against whom the Sentence has already been pronounced. Do not lecture Me

about those who have done wrong: they will be drowned.

(28) When you and anyone else who is with you have boarded the ship, then SAY: "Praise be to God, Who has saved us from such wicked folk!"

(29) And (also) SAY: "My Lord, land me through a blessed landing, You are the best Harbormaster!"

(30) In that there were signs: We are always testing (people)."

(31) Then We produced a generation of others after them;

(32) We sent a messenger around from among themselves: "Serve God; you have no other deity except Him! Will you not do your duty?"

(33) The elders among his people who disbelieved and denied there would be any meeting in the Hereafter, even though We had granted them every luxury during worldly life, said: "This is only a human being like yourselves; he eats what you eat, and drinks what you drink.

(34) If you obey a human being just like yourselves, you will then turn out to be losers.

(35) Does he promise you that when you die and have become dust and bones, that you will be brought forth again?

(36) Away, off with whatever you are threatened with!

(37) There exists only our present life; we die even as we live, and shall not be raised up again.

(38) He is only a man who has invented some lie about God, and we do not believe in him."

(39) He said: "My Lord, support me because they have rejected me!"

(40) He said: "Some morning soon

they will feel regretful."

(41) The Blast really caught them and We turned them into rubbish. Away with such wicked folk!

(42) Then We raised up other generations after them.

(43) No nation may anticipate its deadline nor will they ever postpone it.

(44) Then We sent Our messengers one after another. Each time its messenger came to some nation, they rejected him, so We followed some of them up with others and turned them into conversation pieces. Away with any folk who will not believe!

(45) Next We sent Moses and his brother Aaron with Our signs and clear authority

(46) to Pharaoh and his courtiers, and they acted too proudly and were such haughty folk.

(47) So they said: "Are we to believe in two human beings like ourselves while their people are slaving for us?"

(48) They rejected them both, and so eventually were wiped out.

(49) Yet We had given Moses the Book so that they might be guided.

(50) We set up the son of Mary and his mother as a sign, and sheltered them both on a hilltop where there was both lodging and a spring.

(51) O messengers, eat wholesome things and act honorably; I am Aware of anything you do.

(52) This nation of yours [forms] one community while I am your Lord, so heed me!

(53) Yet they carve up their business into cartels among themselves, each faction happy with whatever lies before them.

(54) Leave them in their excitement for a while.

(55) Do they

reckon that We have only afforded them wealth and children because of it?

(56) We hurry good things up for them, yet they do not even notice it!

(57) Those who feel anxious out of awe for their Lord,

(58) and those who believe in their Lord's signs,

(59) and those who do not associate anything with their Lord,

(60) and those who give away anything they may give while their hearts feel wary lest they should return to their Lord;

(61) [all] those compete in doing good deeds and they will soon attain them.

(62) We only assign a soul something it can cope with . Before Us lies a Book which speaks up for Truth; they will not be dealt with unjustly.

(63) Instead their hearts are full of excitement because of this. They have other deeds besides those which they are committing,

(64) so that whenever We seize their high- livers with torment, just imagine how they bellow!

(65) Do not roar [so loud] today; you will not be supported by Us.

(66) My signs have already been recited to you while you proudly turned on your heels

(67) away from it, sitting up nights to chatter on and on about it."

(68) Have they not reflected on the Sentence, whether something that never reached their earliest forefathers may not have come to them?

(69) Or do they not recognize their Messenger and are disgusted with him?

(70) Or do they say: "Some [mad] sprite possesses him!"? Rather he has brought them

the Truth, while most of them hate the Truth.

(71) If Truth had followed their whims, Heaven and Earth would have collapsed in chaos, along with anyone who is in them. Rather We have brought them their Reminder, yet they keep avoiding their Reminder.

(72) Or are you asking them [to make] some outlay? Your Lord's tribute is best, for He is the Best Provider!

(73) You are calling them to [follow] a Straight Road

(74) while those who do not believe in the Hereafter go swerving off the Road.

(75) Even if We showed them mercy and removed any trouble that worries them, they would still blindly persist in their arrogance.

(76) We had already seized them with torment yet they did not surrender to their Lord nor beseech [Him]

(77) until just as We opened up a gate for them leading to severe torment, why they were dumbfounded by it!

(78) He is the One Who has furnished you with hearing, eyesight and vital organs; yet how seldom are you grateful!

(79) He is the One Who has scattered you over the earth, and to Him shall you be summoned.

(80) He is the One Who gives life and brings death; He controls the alternation between night and daylight. Will you not reason?

(81) Instead they say the same thing as the first men said;

(82) they say: "when we have died and become dust and bones, will we be raised up again?"

(83) This was promised us and our forefathers long ago.

These are only legends [made up] by primitive people!"

(84) SAY: "Who owns the Earth and anyone on it, if you know [anything]?"

(85) They will say: "It is God's." SAY: "Will you not bear it in mind?"

(86) SAY: "Who is Lord of the Seven Heavens and Lord of the splendid Throne?"

(87) They will say: "They are God's." SAY: "Will you not do your duty [by Him] ?"

(88) SAY: "In Whose hand lies sovereignty over everything? He protects, while against Him there is no protection, if you but realized it."

(89) They will say: "It is in God's." SAY: "How is it you act so bewildered?"

(90) Rather We have brought them the Truth while they deny it.

(91) God has not adopted any son, nor is there any [other] deity alongside Him, otherwise each god would carry off whatever it has created , and some of them would gain the upper hand over others. Glory be to God beyond what they describe!

(92) Knower of the Unseen and the Visible: Exalted is He over anything they may associate [with Him]!

(93) SAY: "My Lord, will you show me what they are threatened with?

(94) My Lord, do not place me among such wrongdoing folk!"

(95) We are Able indeed to show you whatever We are threatening them with!

(96) Repay evil with something that is finer ; We are quite Aware of anything they describe.

(97) SAY: "My Lord, I seek refuge with You from the devils' promptings.

(98) I seek

refuge with you, my Lord, lest they accompany me,

(99) since whenever death comes to any one of them, he says: 'My Lord, send me back

(100) so I may act honorably with anything I may have left behind'" Indeed not! It is merely a remark he is making. Beyond them there lies a barrier till the day when they will be raised up again.

(101) Once the Trumpet is blown, no ties of kinship will exist between them on that day, nor may they question one another.

(102) Those whose scales are heavy will be prosperous;

(103) while those whose scales are light will be the ones who have lost their souls; they will remain in Hell.

(104) The Fire will scorch their faces while they will glower away in it.

(105) "Were My signs not recited to you as you (all) were rejecting them?"

(106) They will say: "Our Lord, our misery has overwhelmed us and we were errant folk.

(107) Our Lord, get us out of here! If we ever should return [to disobedience], then we would indeed be wrongdoers."

(108) He will say: "Sink down into it, and never speak to Me!

(109) A group of My servants used to say: 'Our Lord, we believe, so forgive us and have mercy on us; You are the Best One to show mercy!'

(110) You took them for a laughingstock until they made you forget to remember Me since you had been laughing so hard at them.

(111) I have rewarded them today

for how patient they have been; they are triumphant."

(112) He will say [further]: "How many years did you stay on earth?"

(113) They will say: "We stayed a day or part of a day. Ask the timekeepers."

(114) He will say: "You only lasted a little while, if you only realized it.

(115) Did you reckon We have created you just for fun and that you would never be returned to Us?"

(116) Exalted is God, the true King! There is no deity except Him, Lord of the Noble Throne!

(117) Anyone who appeals to any other deity along with God (Himself), has no proof for it. His reckoning rests only with his Lord. Disbelievers will not succeed.

(118) SAY: "My Lord, forgive and show mercy! You are the Best One to show mercy!"

a clot then We created of the clot a tissuethen We created of the tissue bones then We garmented the bones is flesh;thereafter We produced him as another creature. So blessed be God, thefairest of creators! (14)

Then after that you shall surely die, (15)

then on the Day of Resurrection you shall surely be raised up. (16)

And We created above you seven ways, and We were not heedless of creation. (17)

And We sent down out of heaven water in measure and lodged it in the earth;and We are able to take it away. (18)

Then We produced for you therewith gardens of palms and vines wherein aremany fruits for you, and of them you eat, (19)

and a tree issuing from the Mount of Sinai that bears oil and seasoningfor all to eat. (20)

And surely in the cattle there is lesson for you; We give you to drink ofwhat is in their bellies, and many uses there are in them for you,and of them you eat; (21)

and upon them, and on the ships, you are borne (ride). (22)

And We sent Noah to his people; and he said, "O my people, serve God!You have no god other than He. Will you not be godfearing?" (23)

Said the Council of the unbelievers of his people, `This is naught buta mortal like yourselves, who desires to gain superiority over you. Andif God willed, He would have sent down angels. We never heard of this amongour fathers, the ancients. (24)

He is naught

but a man bedevilled; so wait on him for a time.' (25)

He said, `O my Lord, help me, for that they cry me lies.' (26)

Then We said to him, `Make thou the Ark under Our eyes and as We reveal,and then, when Our command comes and the Oven boils, insert in it two ofevery kind and thy family--except for him against whom the word already hasbeen spoken; and address Me not concerning those who have done evil; theyshall be drowned. (27)

Then, when thou art seated in the Ark and those with thee, say, `Praisebelongs to God, who has delivered us from the people of the evildoers.'' (28)

And say, "O my Lord, do Thou harbour me in a blessed harbour, for Thou artthe best of harbourers (enable me to disembark)." (29)

Surely in that are signs, and surely We put to the test. (30)

Thereafter, after them, We produced another generation, (31)

and We sent amongst them a Messenger of themselves, saying, `Serve God! Youhave no god other than He. Will you not be godfearing?' (32)

Said the Council of the unbelievers of his people, who cried lies to theencounter of the world to come, and to whom We had given ease in the presentlife, `This is naught but a mortal like yourselves, who eats of what you eatand drinks of what you drink. (33)

If you obey a mortal like yourselves, then you will be losers. (34)

what, does he promise you that when you are dead, and become dust and

bones,you shall be brought forth? (35)

Away, Away with that you are promised! (36)

There is nothing but our present life; We die, and We live, and We shallnot be raised up. (37)

He is naught but a man who has forged against God a lie, and We willnot believe him.' (38)

He said, `O my Lord, help me, for that they cry me lies,' (39)

He said, `In a little they will be remorseful.' (40)

And the Cry seized them justly, and We made them as scum; so away with thepeople of the evildoers! (41)

Thereafter, after them, We produced other generations; (42)

no nation outstrips its term, nor do they put it back. (43)

Then sent We our Messengers successively; whenever its Messenger came to anation they cried him lies, so We caused some of them to follow others, andWe made them as but tales; so away with a people who do not believe! (44)

Then We sent Moses and his brother Aaron with Our signs and a manifestauthority (45)

unto pharaoh and his Council; but they waxed proud, and they werea lofty people, (46)

and they said, `What, shall we believe two mortals like ourselves, whosepeople are our servants?' (47)

So they cried them lies, and they were among the destroyed. (48)

And We gave Moses the Book, that haply they would be guided; (49)

and We made Mary's son, and his mother, to be a sign, and gave them refugeupon a height, where was a hollow and a spring: (50)

`O

Messengers, eat of the good things and do righteousness; surely I knowthe things you do. (51)

Surely this community of yours is one community, and I am your Lord;so fear Me.' (52)

But they split in their affair between them into sects, each party rejoicingin what is with them. (53)

So leave thou them in their perplexity for a time. (54)

What, do they think that We succour them with of wealth andchildren? (55)

We vie in good works for them? Nay, but they are not aware. (56)

Surely those who tremble in fear of their Lord (57)

and those who believe in the signs of their Lord (58)

and those who associate naught with their Lord (59)

and those who give what they give, their hearts quaking that they arereturning to their Lord-- (60)

those vie in good works, outracing to them. (61)

We charge not any soul save to its capacity, and with Us is a Book speakingtruth, and they shall not be wronged. (62)

Nay, but their hearts are in perplexity as to this, and they have deedsbesides that they are doing. (63)

Till, when We seize with the chastisement the ones of them that live at ease,behold, they groan. (64)

`Groan not today; surely you shall not be helped from Us. (65)

My signs were recited to you, but upon your heels you withdrew, (66)

waxing proud against it, talking foolish talk by night.' (67)

Have they not pondered the saying, or came there upon them that which camenot upon their

fathers, the ancients? (68)

Or did they not recognise their Messenger and so denied him? (69)

Or do they say, `He is bedevilled'? Nay, he has brought them the truth, butmost of them are averse from the truth. (70)

(end 23:70)Had the truth followed their caprices, the heavens and the earth andwhosoever in them it had surely corrupted. Nay, we brought them theirRemembrance, but from their Remembrance they turned. (71)

Or dost thou ask them for tribute? Yet the tribute of thy Lord is better,and He is the best of providers. (72)

Assuredly thou art calling them to a straight path; (73)

and surely they that believe not in the world to come are deviating from thepath. (74)

Did we have mercy on them, and remove the affliction that is upon them,they would persist in their insolence wandering blindly. (75)

We already seized them with the chastisement, yet they abased not themselvesto their Lord nor were they humble; (76)

until, when We open against them a door of terrible chastisement, lo, theyare sore confounded at it. (77)

It is He who produced for you hearing, and eyes, and hearts; little thanksyou show. (78)

It is He who scattered you in the earth, and to Him you shall be mustered. (79)

It is He who gives life, and makes to die, and to Him belongs the alternationof night and day; what, will you not understand? (80)

Nay, but they said the like of what the ancients said. (81)

They said, `What, when we are dead and

become dust and bones, shall we beindeed raised up? (82)

We and our fathers have been promised this before; this is naught but thefairy-tales of the ancients.' (83)

Say: `Whose is the earth, and whoso is in it, if you have knowledge?' (84)

They will say, `God's.' Say: `Will you not then remember?' (85)

Say: `Who is the Lord of the seven heavens and the Lord of the mightyThrone?' (86)

They will say, `God's.' Say: `Will you not then be godfearing?' (87)

Say: `In whose hand is the dominion of everything, protecting and Himselfunprotected, if you have knowledge?' (88)

They will say, `God's.' Say: `How then are you bewitched?' (89)

Nay, but We brought them the truth, and they are truly liars. (90)

God has not taken to Himself any son, nor is there any god with Him; for theneach god would have taken off that he created and some of them would haverisen up over others; glory to be God, beyond that they describe, (91)

who has knowledge of the Unseen and the Visible; high exalted be He, abovethat they associate! (92)

Say: `O my Lord, if Thou shouldst show me that they are promised, (93)

O my Lord, put me not among the people of the evildoers.' (94)

Assuredly, We are able to show thee that We promise them. (95)

Repel thou the evil with that which is fairer. We Ourselves know very wellthat they describe. (96)

And say: `O my Lord, I take refuge in Thee from the evil suggestionsof the Satans,

(97)

and I take refuge in Thee, O my Lord lest they attend me.' (98)

Till, when death comes to one of them, he says, `My Lord, return me; (99)

haply I shall do righteousness in that I forsook.' Nay, it is but a wordhe speaks; and there, behind them, is a barrier until the day that theyshall be raised up. (100)

For when the Trumpet is blown, that day there shall be no kinshipany more between them, neither will they question one another. (101)

Then he whose scales are heavy--they are the prosperers, (102)

and he whose scales are light--they have lost their soulsin Gehenna (Hell) dwelling forever, (103)

the Fire smiting their faces (and their lips displaced) the while they glowerthere. (104)

`What, were My signs not recited to you, and you cried themlies? (105)

They shall say, `Our Lord, our adversity prevailed over us; we were anerring people. (106)

Our Lord, bring us forth out of it! Then, if we revert, we shall beevildoers indeed. (107)

`Slink you into it,' He shall say, `and do not speak to Me. (108)

There is a party of My servants who said, "Our Lord, we believe; thereforeforgive us, and have mercy on us, for Thou art the best of the merciful." (109)

But you took them for a laughing-stock, till they made you forget Myremembrance, mocking at them. (110)

Now today I have recompensed them for their patient endurance; they are thetriumphant.' (111)

He shall say, `How long have you tarried in the earth, by

number of years?' (112)

They shall say, `We have tarried a day, or part of a day; ask the numberers! (113)

He shall say, `you have tarried but a little, did you know. (114)

What, did you think that We created you only for sport,and that you would not be returned to Us?' (115)

Then high exalted be God, the King, the True! There is no God but He, theLord of the noble Throne. (116)

And whosoever calls upon another God with God, whereof he has no proof,his reckoning is with his Lord; surely the unbelievers shall not prosper. (117)

And say: `My Lord, forgive and have mercy, for Thou art the bestof the merciful.' (118)

clot a little lump, then fashioned We the little lump bones, then clothed the bones with flesh, and then produced it another creation. So blessed be Allah, the Best of Creators! (14)

Then lo! after that ye surely die. (15)

Then lo! on the Day of Resurrection ye are raced (again). (16)

And We have created above you seven paths, and We are never unmindful of creation. (17)

And We send down from the sky water in measure, and We give it lodging in the earth, and lo! We are able to withdraw It. (18)

Then We produce for you therewith gardens of date palms and grapes, wherein is much fruit for you and whereof ye eat; (19)

And a tree that springeth forth from Mount Sinai that groweth oil and relish for the eaters. (20)

And lo! in the cattle there is verily a lesson for you. We give you to drink of that which is in their bellies, and many uses have ye in them, and of them do ye eat; (21)

And on them and on the ship ye are carried. (22)

And We verily sent Noah unto his folk, and he said: O my people! Serve Allah. Ye have no other god save Him. Will ye not ward off (evil)? (23)

But the chieftains of his folk, who disbelieved, said: This is only a mortal like you who would make himself superior to you. Had Allah willed, He surely could have sent down angels. We heard not of this in the

case of our fathers of old. (24)

He is only a man in whom is a madness, so watch him for a while. (25)

He said: My Lord! Help me because they deny me. (26)

Then We inspired in him, saying: Make the ship under Our eyes and Our inspiration. Then, when Our command cometh and the oven gusheth water, introduce therein of every (kind ) two spouses, and thy household save him thereof against whom the Word hath already gone forth. And plead not with Me on behalf of those who have done wrong: Lo! they will be drowned. (27)

And when thou art on board the ship, thou and whoso is with thee, then say: Praise be to Allah Who hath saved us from the wrongdoing folk! (28)

And say: My Lord! Cause me to land at a blessed landing place, for Thou art best of all who bring to land. (29)

Lo! herein verily are portents, for lo! We are ever putting (mankind) to the test. (30)

Then, after them, We brought forth another generation; (31)

And We sent among them a messenger of their own saying: Serve Allah. Ye have no other god save Him. Will ye not warn off (evil)? (32)

And the chieftains of his folk, who disbelieved and denied the meeting of the Hereafter, and whom We had made soft in the life of the world, said: This is only a mortal like you, who eateth of that whereof ye eat and drinketh of that ye drink. (33)

If ye were to obey a mortal like yourselves, ye surely would be losers. (34)

Doth he promise you that you, when ye are dead and have become dust and bones, will (again) be brought forth? (35)

Begone, begone, with that which ye are promised! (36)

There is naught but our life of the world; we die and we live, and we shall not be raised (again). (37)

He is only a man who hath invented a lie about Allah. We are not going to put faith in him. (38)

He said: My Lord! Help me because they deny me, (39)

He said: In a little while they surely will become repentant. (40)

So the (Awful) Cry overtook them rightfully, and We made them like as wreckage (that a torrent hurleth). A far removal for wrongdoing folk! (41)

Then after them We brought forth other generations. (42)

No nation can outstrip its term, nor yet postpone it. (43)

Then We sent our messengers one after another. Whenever its messenger came unto a nation they denied him; so We caused them to follow one another (to disaster) and We made them bywords. A far removal for folk who believe not! (44)

Then We sent Moses and his brother Aaron with Our tokens and a clear warrant (45)

Unto Pharaoh and his chiefs, but they scorned (them) and they were despotic folk. (46)

And they said: Shall we put faith in two mortals like ourselves, and whose folk are servile unto us? (47)

So they denied them,

and became of those who were destroyed. (48)

And we verily gave Moses the Scripture, that haply they might go aright. (49)

And We made the son of Mary and his mother a portent, and We gave them refuge on a height, a place of flocks and water springs. (50)

O ye messengers! Eat of the good thing, and do right. Lo! I am Aware of what ye do. (51)

And lo! this your religion is one religion and I am your Lord, so keep your duty unto Me. (52)

But they (mankind) have broken their religion among them into sects, each sect rejoicing in its tenets. (53)

So leave them in their error till a time. (54)

Think they that in the wealth and sons wherewith We provide them (55)

We hasten unto them with good things? Nay, but they perceive not. (56)

Lo! those who go in awe for fear of their Lord, (57)

And those who believe in the revelations of their Lord, (58)

And those who ascribe not partners unto their Lord, (59)

And those who give that which they give with hearts afraid because they are about to return unto their Lord, (60)

These race for the good things, and they shall win them in the race. (61)

And We task not any soul beyond its scope, and with Us is a Record which speaketh the truth, and they will not be wronged. (62)

Nay, but their hearts are in ignorance of this (Quran), and they have other works, besides,

which they are doing; (63)

Till when We grasp their luxurious ones with the punishment, behold! they supplicate. (64)

Supplicate not this day! Assuredly ye will not be helped by Us. (65)

My revelations were recited unto you, but ye used to turn back on your heels, (66)

In scorn thereof. Nightly did ye rave together. (67)

Have they not pondered the Word, or hath that come unto them which came not unto their fathers of old? (68)

Or know they not their messenger, and so reject him? (69)

Or say they: There is a madness in him? Nay, but he bringeth them the Truth; and most of them are haters of the Truth. (70)

And if the Truth had followed their desires, verily the heavens and the earth and whosoever is therein had been corrupted. Nay, We have brought them their Reminder, but from their Reminder they now turn away. (71)

Or dost thou ask of them (O Muhammad) any tribute? But! the bounty of thy Lord is better, for He is best of all who make provision. (72)

And lo! thou summonest them indeed unto a right path. (73)

And lo! those who believe not in the Hereafter are indeed astray from the path. (74)

Though We had mercy on them and relieved them of the harm afflicting them, they still would wander blindly on in their contumacy. (75)

Already have We grasped them with punishment, but they humble not themselves unto their Lord, nor do they pray, (76)

Until, when We open

for them the gate of extreme punishment, behold! they are aghast thereat. (77)

C78. He it is Who hath created for you ears and eyes and hearts. Small thanks give ye!

And He it is Who hath sown you broadcast in the earth, and unto Him ye will be gathered. (79)

And He it is Who giveth life and causeth death, and His is the difference of night and day. Have ye then no sense? (80)

Nay, but they say the like of that which said the men of old; (81)

They say: When we are dead and have become (mere dust and bones, shall we then, forsooth, be raised again? (82)

We were already promised this, we and our forefathcrs. Lo! this is naught but fables of the men of old. (83)

Say: Unto Whom (belongeth) the earth and whosoever is therein, if ye have knowledge? (84)

They will say: Unto Allah. Say: Will ye not then remember? (85)

Say: Who is Lord of the seven heavens, and Lord of the Tremendous Throne? (86)

They will say: Unto Allah (all that belongeth). Say: Will ye not then keep duty (unto Him)? (87)

Say: In Whose hand is the dominion over all things and He protecteth, while against Him there is no protection, if ye have knowledge? (88)

They will say: Unto Allah (all that belongeth). Say: How then are ye bewitched? (89)

Nay, but We have brought them the Truth, and lo! they are liars. (90)

Allah hath not chosen any son, nor is

there any God along with Him; else would each God have assuredly championed that which he created, and some of them would assuredly have overcome others. Glorified be Allah above all that they allege. (91)

Knower of the invisible and the visible! and exalted be He over all that they ascribe as partners (unto Him)! (92)

Say: My Lord! If thou shouldst show me that which they are promised, (93)

My Lord! then set me not among the wrongdoing folk. (94)

And verily We are Able to show thee that which We have promised them. (95)

Repel evil with that which is better. We are best Aware of that which they allege. (96)

And say: My Lord! I seek refuge in Thee from suggestions of the evil ones, (97)

And I seek refuge in Thee, my Lord, lest they be present with me, (98)

Until, when death cometh unto one of them, he saith: My Lord! Send me back, (99)

That I may do right in that which I have left behind! But nay! It is but a word that he speaketh; and behind them is a barrier until the day when they are raised. (100)

And when the trumpet is blown there will be no kinship among them that day, nor will they ask of one another. (101)

Then those whose scales are heavy, they are the successful. (102)

And those whose scales are light are those who lose their souls, in hell abiding. (103)

The fire burneth their faces, and they are glum

therein. (104)

(It will be said): Were not My revelations recited unto you, and then ye used to deny them? (105)

They will say: Our Lord! Our evil fortune conquered us, and we were erring folk. (106)

Our Lord! Oh, bring us forth from hence! If we return (to evil) then indeed we shall be wrong doers. (107)

He saith: Begone therein, and speak not unto Me. (108)

Lo! there was a party of My slaves who said: Our Lord! We believe, therefor forgive us and have mercy on us for Thou art best of all who show mercy; (109)

But ye chose them from a laughing stock until they caused you to forget remembrance of Me, while ye laughed at them. (110)

Lo! I have rewarded them this day forasmuch as they were steadfast; and they verily are the triumphant. (111)

He will say: How long tarried ye in the earth, counting by years? (112)

They will say: We tarried but a day or part of a day. Ask of those who keep count! (113)

He will say: Ye tarried but a little if ye only knew. (114)

Deemed ye then that We had created you for naught, and that ye would not be returned unto Us? (115)

Now Allah be exalted, the True King! There is no God save Him, the Lord of the Throne of Grace. (116)

He who crieth unto any other god along with Allah hath no proof thereof. His reckoning is only with his Lord. Lo! disbelievers will not

be successful. (117)

And (O Muhammad) say: My Lord! Forgive and have mercy, for Thou art best of all who show mercy. (118)

water from the sky according to (due) measure and We cause it to soak in the soil; and We certainly are able to drain it off (with ease). (18)

With it We grow for you gardens of date-palms and vines: in them have ye abundant fruits: and of them ye eat (and have enjoyment) (19)

Also a tree springing out of Mount Sinai which produces oil and relish for those who use it for food. (20)

And in cattle (too) ye have an instructive example: from within their bodies We produce (milk) for you to drink; there are in them (besides) numerous (other) benefits for you; and of their (meat) ye eat; (21)

And on them as well as in ships ye ride. (22)

(Further We sent a long line of prophets for your instruction.) We sent Noah to his people: he said "O my people! worship Allah! Ye have no other god but Him: will ye not fear (Him)?" (23)

The chiefs of the Unbelievers among his people said: "He is no more than a man like yourselves: his wish is to assert his superiority over you: if Allah had wished (to send messengers) He could have sent down angels: never did we hear such a thing (as he says) among our ancestors of old." (24)

(And some said:) "He is only a man possessed: wait (and have patience) with him for a time." (25)

(Noah) said: "O my Lord! help me: for that they accuse me of falsehood!" (26)

So We inspired him

(with this message): "Construct the Ark within Our sight and under Our guidance: then when comes Our command and the fountains of the earth gush forth take thou on board pairs of every species male and female and thy family except those of them against whom the Word has already gone forth: and address Me not in favor of the wrongdoers; for they shall be drowned (in the Flood). (27)

And when thou hast embarked on the Ark thou and those with thee say: "Praise be to Allah Who has saved us from the people who do wrong." (28)

And say: "O my Lord! enable me to disembark with Thy blessing: for Thou art the Best to enable (us) to disembark." (29)

Verily in this there are Signs (for men to understand); (thus) do We try (men). (30)

Then We raised after them another generation; (31)

And We sent to them an apostle from among themselves (saying) "Worship Allah! ye have no other god but Him. Will ye not fear (Him)?" (32)

And the chiefs of his people who disbelieved and denied the Meeting in the Hereafter and on whom We had bestowed the good things of this life said: "He is no more than a man like yourselves; he eats of that of which ye eat and drinks of what ye drink. (33)

"If ye obey a man like yourselves behold it is certain ye will be lost. (34)

"Does he promise that when ye die and become dust and bones ye shall be

brought forth (again)? (35)

"Far very far is that which ye are promised! (36)

"There is nothing but our life in this world! We shall die and we live! But we shall never be raised up again! (37)

"He is only a man who invents a lie against Allah but we are not the ones to believe in him!" (38)

(The prophet) said: "O my Lord! help me: for that they accuse me of falsehood." (39)

(Allah) said: "In but a little while they are sure to be sorry!" (40)

Then the Blast overtook them with justice and We made them as rubbish of dead leaves (floating on the stream of Time)! So away with the people who do wrong! (41)

Then We raised after them other generations. (42)

No people can hasten their term nor can they delay (it). (43)

Then sent We Our apostles in succession: every time there came to a people their apostle they accused him of falsehood: so We made them follow each other (in punishment): We made them as a tale (that is told): so away with a people that will not believe! (44)

Then We sent Moses and his brother Aaron with Our Signs and authority manifest (45)

To Pharaoh and his Chiefs: but these behaved insolently: they were arrogant people. (46)

They said: "Shall we believe in two men like ourselves? And their people are subject to us!" (47)

So they accused them of falsehood and they became of those who were destroyed. (48)

And We gave

Moses the Book in order that they might receive guidance. (49)

And We made the son of Mary and his mother as a Sign: We gave them both shelter on high ground affording rest and security and furnished with springs. (50)

O ye apostles! enjoy (all) things good and pure and work righteousness: for I am well-acquainted with (all) that ye do. (51)

And verily this Brotherhood of yours is a single Brotherhood and I am your Lord and Cherisher: therefore fear Me (and no other). (52)

But people have cut off their affair (of unity) between them into sects: each party rejoices in that which is with itself. (53)

But leave them in their confused ignorance for a time. (54)

Do they think that because We have granted them abundance of wealth and sons (55)

We would hasten them on in every good? Nay they do not understand. (56)

Verily those who live in awe for fear of their Lord; (57)

Those who believe in the Signs of their Lord; (58)

Those who join not (in worship) partners with their Lord; (59)

And those who dispense their charity with their hearts full of fear because they will return to their Lord (60)

It is these who hasten in every good work and these who are foremost in them. (61)

On no soul do We place a burden greater than it can bear: before Us is a record which clearly shows the truth: they will never be wronged. (62)

But their hearts are in confused

ignorance of this; and there are besides that deeds of theirs which they will (continue) to do (63)

Until when We seize in Punishment those of them who received the good things of this world behold they will groan in supplication! (64)

It will be said: "Groan not in supplication this day; for ye shall certainly not be helped by Us. (65)

"My Signs used to be rehearsed to you but ye used to turn back on your heels (66)

"In arrogance: talking nonsense about the (Quran) like one telling fables by night." (67)

Do they not ponder over the Word (of Allah) or has anything (new) come to them that did not come to their fathers of old? (68)

Or do they not recognize their Apostle that they deny him? (69)

Or do they say "He is possessed"? Nay he has brought them the Truth but most of them hate the Truth. (70)

If the Truth had been in accord with their desires truly the heavens and the earth and all beings therein would have been in confusion and corruption! Nay We have sent them their admonition but they turn away from their admonition. (71)

Or is it that thou askest them for some recompense? But the recompense of thy Lord is best: He is the Best of those who give sustenance. (72)

But verily thou callest them to the Straight Way; (73)

And verily those who believe not in the Hereafter are deviating from that Way. (74)

If We had mercy on them

and removed the distress which is on them they would obstinately persist in their transgression wandering in distraction to and fro. (75)

We inflicted Punishment on them but they humbled not themselves to their Lord nor do they submissively entreat (Him)! (76)

Until We open on them a gate leading to a severe Punishment: then Lo! they will be plunged in despair therein! (77)

It is He Who has created for you (the faculties of) hearing sight feeling and understanding: little thanks it is ye give! (78)

And He has multiplied you through the earth and to Him shall ye be gathered back. (79)

It is He Who gives life and death and to Him (is due) the alternation of Night and Day: will ye not then understand? (80)

On the contrary they say things similar to what the ancients said. (81)

They say: "What! when we die and become dust and bones could we really be raised up again? (82)

"Such things have been promised to us and to our fathers before! They are nothing but tales of the ancients!" (83)

Say: "To whom belong the earth and all beings therein? (Say) if ye know!" (84)

They will say "To Allah!" Say: "Yet will ye not receive admonition?" (85)

Say: "Who is the Lord of the seven heavens and the Lord of the Throne (of Glory) Supreme?" (86)

They will say "(They belong) to Allah." Say: "Will ye not then be filled with awe?" (87)

Say: "Who is it in whose hands is the

governance of all things who protects (all) but is not protected (of any)? (Say) if ye know." (88)

They will say "(It belongs) to Allah." Say: "Then how are ye deluded?" (89)

We have sent them the Truth: but they indeed practice Falsehood! (90)

No son did Allah beget nor is there any god along with Him: (if there were many gods) behold each god would have taken away what be had created and some would have lorded it over others! Glory to Allah (He is free) from the (sort of) things they attribute to Him! (91)

He knows what is hidden and what is open: too high is He for the partners they attribute to Him! (92)

Say: "O my Lord! if Thou wilt show me (in my lifetime) that which they are warned against (93)

"Then O my Lord! put me not amongst the people who do wrong!" (94)

And We are certainly able to show thee (in fulfillment) that against which they are warned. (95)

Repel evil with that which is best: We are well-acquainted with the things they say. (96)

And say: "O my Lord! I seek refuge with Thee from the suggestions of the Evil Ones; (97)

"And I seek refuge with Thee O my Lord! lest they should come near me." (98)

(In Falsehood will they be) until when death comes to one of them he says: "O my Lord! send me back (to life) (99)

"In order that I may work righteousness in the things I neglected." "By

no means! it is but a word he says before them is a Partition till the Day they are raised up. (100)

Then when the Trumpet is blown there will be no more relationships between them that day nor will one ask after another! (101)

Then those whose balance (of good deeds) is heavy they will attain salvation: (102)

But those whose balance is light will be those who have lost their souls; in Hell will they abide. (103)

The Fire will burn their faces and they will therein grin with their lips displaced. (104)

"Were not My Signs rehearsed to you and ye did but treat them as falsehoods?" (105)

They will say: "Our Lord! our misfortune overwhelmed us and we became a people astray! (106)

"Our Lord! bring us out of this: if ever we return (to evil) then shall we be wrongdoers indeed!" (107)

He will say: "Be ye driven into it (with ignominy)! and speak ye not to Me! (108)

"A part of My servants there was who used to pray `Our Lord! we believe; then do Thou forgive us and have mercy upon us: for Thou art the best of those Who show mercy! (109)

"But ye treated them with ridicule so much so that (ridicule of) them made you forget My Message while ye were laughing at them! (110)

"I have rewarded them this day for their patience and constancy: they are indeed the ones that have achieved Bliss..." (111)

He will say: "What number of years did ye

stay on earth?" (112)

They will say: "We stayed a day or part of a day: but ask those who keep account." (113)

He will say: "Ye stayed not but a little if ye had only known! (114)

"Did ye then think that We had created you in jest and that ye would not be brought back to Us (for account)?" (115)

Therefore exalted be Allah the King the Reality; there is no god but He the Lord of the Throne of Honor! (116)

If anyone invokes besides Allah any other god he has no authority therefor; and his reckoning will be only with his Lord! And verily the Unbelievers will fail to win through! (117)

So say: "O my Lord! grant thou forgiveness and mercy! for Thou art the Best of those who show mercy!" (118)

certes créé l'homme d'un extrait d'argile,

13. puis Nous en fîmes une goutte de sperme dans un reposoir solide.

14. Ensuite, Nous avons fait du sperme une adhérence; et de l'adhérence Nous avons créé un embryon; puis, de cet embryon Nous avons créé des os et Nous avons revêtu les os de chair. Ensuite, Nous l'avons transformé en une tout autre création. Gloire à Allah le Meilleur des créateurs!

15. Et puis, après cela vous mourrez.

16. Et puis au Jour de la Résurrection vous serez ressuscités.

17. Nous avons créé, au-dessus de vous, sept cieux. Et Nous ne sommes pas inattentifs à la création.

18. Et Nous avons fait descendre l'eau du ciel avec mesure. Puis Nous l'avons maintenue dans la terre, cependant que Nous sommes bien Capable de la faire disparaître.

19. Avec elle, Nous avons produit pour vous des jardins de palmiers et de vignes, dans lesquels vous avez des fruits abondants et desquels vous mangez,

20. ainsi qu'un arbre (l'olivier) qui pousse au Mont Sinai, en produisant l'huile servant à oindre et où les mangeurs trempent leur pain.

21. Vous avez certes dans les bestiaux, un sujet de méditation: Nous vous donnons à boire de ce qu'ils ont dans le ventre, et vous y trouvez également maintes utilités; et vous vous en nourrissez.

22. Sur eux ainsi que sur des vaisseaux vous êtes transportés.

23. Nous envoyâmes Noé vers son peuple. Il dit: ‹ش mon peuple, adorez Allah. Vous n'avez pas d'autre divinité en dehors de Lui. Ne [Le] craignez-vous pas?›

24. Alors les notables de son peuple qui avaient mécru dirent: ‹Celui-ci n'est qu'un être humain comme vous voulant se distinguer à votre détriment. Si Allah avait voulu, ce sont des Anges qu'Il aurait fait descendre. Jamais nous n'avons entendu cela chez nos ancêtres les plus reculés.

25. Ce n'est en vérité qu'un homme atteint de folie, observez-le donc durant quelque temps.

26. Il dit: ‹Seigneur! Apporte-moi secours parce qu'ils me traitent de menteur›.

27. Nous lui révélâmes: ‹Construis l'arche sous Nos yeux et selon Notre révélation. Et quand Notre commandement viendra et que le four bouillonnera, achemine là-dedans un couple de chaque espèce, ainsi que ta famille, sauf ceux d'entre eux contre qui la parole a déjà été prononcée; et ne t'adresse pas à Moi au sujet des injustes, car ils seront fatalement noyés.

28. Et lorsque tu seras installé, toi et ceux qui sont avec toi, dans l'arche, dis: ‹Louange à Allah qui nous a sauvés du peuple des injustes.›

29. Et dis: ‹Seigneur, fais-moi débarquer d'un débarquement béni. Tu es Celui qui procure le meilleur débarquement›.

30. Voilà bien là des signes. Nous sommes certes Celui qui éprouve.

31. Puis, après eux, Nous avons créé d'autres générations,

32. Nous envoyâmes parmi elles un Messager [issu] d'elles pour leur dire: ‹Adorez Allah. Vous n'avez pas d'autre divinité en dehors de Lui. Ne le craignez-vous pas?›

33. Les notables de son peuple qui avaient mécru et traité de mensonge la rencontre de l'au-delà, et auxquels Nous avions accordé le luxe dans la vie présente,

dirent: ‹Celui-ci n'est qu'un être humain comme vous, mangeant de ce que vous mangez, et buvant de ce que vous buvez.

34. Si vous obéissez à un homme comme vous, vous serez alors perdants.

35. Vous promet-il, quand vous serez morts, et devenus poussière et ossements, que vous serez sortis [de vos sépulcres]?

36. Loin, loin, ce qu'on vous promet!

37. Ce n'est là que notre vie présente: nous mourons et nous vivons; et nous ne serons jamais ressuscités.

38. Ce n'est qu'un homme qui forge un mensonge contre Allah; et nous ne croirons pas en lui›.

39. Il dit: ‹Seigneur! Apporte-moi secours parce qu'ils me traitent de menteur›.

40. [Allah] dit: ‹Oui, bientٍt ils en viendront aux regrets›.

41. Le cri, donc, les saisit en toute justice; puis Nous les rendîmes semblables à des débris emportés par le torrent. Que disparaissent à jamais les injustes!

42. Puis après eux Nous avons créé d'autres générations.

43. Nulle communauté ne peut avancer ni reculer son terme.

44. Ensuite, Nous envoyâmes successivement Nos messagers. Chaque fois qu'un messager se présentait à sa communauté, ils le traitaient de menteur. Et Nous les fîmes succéder les unes aux autres [dans la destruction], et Nous en fîmes des thèmes de récits légendaires. Que disparaissent à jamais les gens qui ne croient pas!

45. Ensuite, Nous envoyâmes Moïse et son frère Aaron avec Nos prodiges et une preuve évidente,

46. vers Pharaon et ses notables mais ceux-ci s'enflèrent d'orgueil: ils étaient des gens hautains.

47. Ils dirent: ‹Croirons-nous en deux hommes

comme nous dont les congénères sont nos esclaves.

48. Ils les traitèrent [tous deux] de menteurs et ils furent donc parmi les anéantis.

49. Et Nous avions apporté le Livre à Moïse afin qu'ils se guident.

50. Et Nous fîmes du fils de Marie, ainsi que de sa mère, un prodige; et Nous donnâmes à tous deux asile sur une colline bien stable et dotée d'une source.

51. ش Messagers! Mangez de ce qui est permis et agréable et faites du bien. Car Je sais parfaitement ce que vous faites.

52. Cette communauté, la vٍtre, est une seule communauté, tandis que Je suis votre Seigneur. Craignez-Moi donc,›.

53. Mais ils se sont divisés en sectes, chaque secte exultant de ce qu'elle détenait.

54. Laisse-les dans leur égarement pour un certain temps.

55. Pensent-ils que ce que Nous leur accordons, en biens et en enfants,

56. [soit une avance] que Nous Nous empressons de leur faire sur les biens [de la vie future]? Au contraire, ils n'en sont pas conscients.

57. Ceux qui, de la crainte de leur Seigneur, sont pénétrés,

58. qui croient aux versets de leur Seigneur,

59. qui n'associent rien à leur Seigneur,

60. qui donnent ce qu'ils donnent, tandis que leurs coeurs sont pleins de crainte [à la pensée] qu'ils doivent retourner à leur Seigneur.

61. Ceux-là se précipitent vers les bonnes actions et sont les premiers à les accomplir.

62. Nous n'imposons à personne que selon sa capacité. Et auprès de Nous existe un Livre qui dit la vérité, et ils

ne seront pas lésés.

63. Mais leurs coeurs restent dans l'ignorance à l'égard de cela [le Coran]. [En outre] ils ont d'autres actes (vils) qu'ils accomplissent,

64. jusqu'à ce que par le châtiment Nous saisissions les plus aisés parmi eux et voilà qu'ils crient au secours.

65. ‹Ne criez pas aujourd'hui. Nul ne vous protégera contre Nous.

66. Mes versets vous étaient récités auparavant; mais vous vous [en] détourniez,

67. enflant d'orgueil, et vous les dénigriez au cours de vos veillées›.

68. Ne méditent-ils donc pas sur la parole (le Coran)? Ou est-ce que leur est venu ce qui n'est jamais venu à leurs premiers ancêtres?

69. Ou n'ont-ils pas connu leur Messager, au point de le renier?

70. Ou diront-ils: ‹Il est fou?› Au contraire, c'est la vérité qu'il leur a apportée. Et la plupart d'entre eux dédaignent la vérité.

71. Si la vérité était conforme à leurs passions, les cieux et la terre et ceux qui s'y trouvent seraient, certes, corrompus. Au contraire, Nous leur avons donné leur rappel Mais ils s'en détournent.

72. Ou leur demandes-tu une rétribution? Mais la rétribution de ton Seigneur est meilleure. Et c'est Lui, le Meilleur des pourvoyeurs.

73. Et tu les appelles, certes, vers le droit chemin.

74. Or, ceux qui ne croient pas à l'au-delà sont bien écartés de ce chemin.

75. Si Nous leur faisions miséricorde et écartions d'eux le mal, ils persisteraient certainement dans leur transgression, confus et hésitants.

76. Nous les avons certes saisis du châtiment, mais ils ne se sont pas

soumis à leur Seigneur; de même qu'ils ne [Le] supplient point,

77. jusqu'au jour où Nous ouvrirons sur eux une porte au dur châtiment, et voilà qu'ils en seront désespérés.

78. Et c'est Lui qui a créé pour vous l'ouïe, les yeux et les coeurs. Mais vous êtes rarement reconnaissants.

79. C'est Lui qui vous a répandus sur la terre, et c'est vers Lui que vous serez rassemblés.

80. Et c'est Lui qui donne la vie et qui donne la mort; et l'alternance de la nuit et du jour dépend de Lui. Ne raisonnerez-vous donc pas?

81. Ils ont plutٍt tenu les mêmes propos que les anciens.

82. Ils ont dit: ‹lorsque nous serons morts et que nous serons poussière et ossements, serons-nous vraiment ressuscités?

83. On nous a promis cela, ainsi qu'à nos ancêtres auparavant; ce ne sont que de vieilles sornettes›.

84. Dis: ‹A qui appartient la terre et ceux qui y sont? si vous savez›.

85. Ils diront: ‹A Allah›. Dis: ‹Ne vous souvenez-vous donc pas?›

86. Dis: ‹Qui est le Seigneur des sept cieux et le Seigneur du Trٍne sublime?›

87. Ils diront: [ils appartiennent] ‹A Allah›. Dis: ‹Ne craignez-vous donc pas?›

88. Dis: ‹Qui détient dans sa main la royauté absolue de toute chose, et qui protège et n'a pas besoin d'être protégé? [Dites], si vous le savez!›

89. Ils diront: ‹Allah›. Dis: ‹Comment donc se fait-il que vous soyez ensorcelés?› [au point de ne pas croire en Lui].

90. Nous leur avons plutٍt apporté la vérité et ils sont

assurément des menteurs.

91. Allah ne S'est point attribué d'enfant et il n'existe point de divinité avec Lui; sinon, chaque divinité s'en irait avec ce qu'elle a créés et certaines seraient supérieures aux autres. (Gloire et pureté) à Allah! Il est Supérieur à tout ce qu'ils décrivent.

92. [Il est] Connaisseur de toute chose visible et invisible! Il est bien au-dessus de ce qu'ils [Lui] associent!

93. Dis: ‹Seigneur, si jamais Tu me montres ce qui leur est promis;

94. alors, Seigneur, ne me place pas parmi les gens injustes.

95. Nous sommes Capable, certes, de te montrer ce que Nous leur promettons.

96. Repousse le mal par ce qui est meilleur. Nous savons très bien ce qu'ils décrivent.

97. Et dis: ‹Seigneur, je cherche Ta protection, contre les incitations des diables.

98. et je cherche Ta protection, Seigneur, contre leur présence auprès de moi›.

99. ... Puis, lorsque la mort vient à l'un deux, il dit: ‹Mon Seigneur! Fais-moi revenir (sur terre),

100. afin que je fasse du bien dans ce que je délaissais›. Non, c'est simplement une parole qu'il dit. Derrière eux, cependant, il y a une barrière, jusqu'au jour où ils seront ressuscités›.

101. Puis quand on soufflera dans la Trompe, il n'y aura plus de parenté entre eux ce jour là, et ils ne se poseront pas de questions.

102. Ceux dont la balance est lourde seront les bienheureux;

103. et ceux dont la balance est légère seront ceux qui ont ruiné leurs propres âmes et ils demeureront éternellement dans l'Enfer.

104. Le feu brûlera leurs visages et ils auront les lèvres crispées.

105. ‹Mes versets ne vous étaient-ils pas récités et vous les traitiez alors de mensonges?›

106. Ils dirent: ‹Seigneur! Notre malheur nous a vaincus, et nous étions des gens égarés.

107. Seigneur, fais-nous-en sortir! Et si nous récidivons, nous serons alors des justes›.

108. Il dit: ‹Soyez-y refoulés (humiliés) et ne Me parlez plus›.

109. Il y eut un groupe de Mes serviteurs qui dirent: ‹Seigneur, nous croyons; pardonne-nous donc et fais-nous miséricorde, car Tu es le meilleur des Miséricordieux›;

110. mais vous les avez pris en raillerie jusqu'à oublier de M'invoquer, et vous vous riiez d'eux.

111. Vraiment, Je les ai récompensés aujourd'hui pour ce qu'ils ont enduré; et ce sont eux les triomphants.

112. Il dira: ‹Combien d'années êtes-vous restés sur terre?›

113. Ils diront: ‹Nous y avons demeuré un jour, ou une partie d'un jour. Interroge donc ceux qui comptent.›

114. Il dira: ‹Vous n'y avez demeuré que peu [de temps], si seulement vous saviez.

115. Pensiez-vous que Nous vous avions créés sans but, et que vous ne seriez pas ramenés vers Nous?›

116. Que soit exalté Allah, le vrai Souverain! Pas de divinité en dehors de Lui, le Seigneur du Trٍne sublime!

117. Et quiconque invoque avec Allah une autre divinité, sans avoir la preuve évidente [de son existence], aura à en rendre compte à son Seigneur. En vérité, les mécréants, ne réussiront pas.

118. Et dis: ‹Seigneur, pardonne et fais miséricorde. C'est Toi le Meilleur des miséricordieux›.

¡Bienaventurados los creyentes,

2. que hacen su azalá con humildad,

3. que evitan el vaniloquio,

4. que dan el azaque,

5. que se abstienen de comercio carnal,

6. salvo con sus esposas o con sus esclavas en cuyo caso no incurren en reproche,

7. mientras que quienes desean a otras mujeres, ésos son los que violan la ley-,

8. que respetan los depósitos que se les confían y las promesas que hacen,

9. que observan sus azalás!

10. Ésos son los herederos

11. que heredarán el paraíso, en el que estarán eternamente.

12. Hemos creado al hombre de arcilla fina.

13. Luego, le colocamos como gota en un receptáculo firme.

14. Luego, creamos de la gota un coágulo de sangre, del coágulo un embrión y del embrión huesos, que revestimos de carne. Luego, hicimos de él otra criatura. ¡Bendito sea Alá, el Mejor de los creadores!

15. Luego, después de esto, habéis de morir.

16. Luego, el día de la Resurrección, seréis resucitados.

17. Encima de vosotros, hemos creado siete cielos. No hemos descuidado la creación.

18. Hemos hecho bajar del cielo agua en la cantidad debida y hecho que cale la tierra. Y también habríamos sido bien capaces de hacerla desaparecer.

19. Por medio de ella os hemos creado palmerales y viñedos en los que hay frutos abundantes, de los que coméis.

20. Y un árbol que crece en el monte Sinaí y que produce aceite y condimento para la comida.

21. Tenéis, ciertamente, en los rebaños motivo de reflexión: os damos a beber

del contenido de sus vientres, deriváis de ellos muchos beneficios, coméis de ellos.

22. Ellos y las naves os sirven de medios de transporte.

23. Enviamos Noé a su pueblo y dijo: «¡Pueblo! ¡Servid a Alá! No tenéis a ningún otro dios que a Él. ¿Y no Le temeréis?»

24. Los dignatarios del pueblo, que no creían, dijeron: «Éste no es sino un mortal como vosotros, que quiere imponerse a vosotros. Si Alá hubiera querido, habría hecho descender a ángeles. No hemos oído que ocurriera tal cosa en tiempo de nuestros antepas

25. No es más que un poseso. ¡Observadle durante algún tiempo!»

26. «¡Señor!» dijo: «¡Auxíliame, que me desmienten!»

27. Y le inspiramos: «¡Construye la nave bajo Nuestra mirada y según Nuestra inspiración ! Y cuando venga Nuestra orden y el horno hierva, haz entrar en ella a una pareja de cada y a tu familia, salvo a aquél de ellos cuya suerte ha sido ya echada. ¡Y no

28. Cuando tú y los tuyos estéis instalados en la nave, di: '¡Alabado sea Alá, Que nos ha salvado del pueblo impío!'

29. Y di: '¡Señor! ¡Haz que desembarque en un lugar bendito! Tú eres Quien mejor puede hacerlo'

30. Ciertamente, hay en ello signos. En verdad, ponemos a prueba...»

31. Luego, después de ellos, suscitamos otra generación

32. y les mandamos un enviado salido de ellos: «¡Servid a Alá! No tenéis a ningún otro dios que a Él ¿Y no Le temeréis?»

33. Pero los dignatarios del pueblo, que no creían y desmentían la

existencia de la otra vida y a los cuales habíamos enriquecido en la vida de acá, dijeron: «Éste no es sino un mortal como vosotros, que come de lo mismo que vosotros coméis y bebe de lo m

34. Si obedecéis a un mortal como vosotros, estáis perdidos.

35. ¿Os ha prometido que se os sacará cuando muráis y seáis tierra y huesos?

36. ¡Está bien lejos de ocurrir lo que se os ha prometido!

37. ¡No hay más vida que la nuestra de acá! Morimos y vivimos, pero no se nos resucitará.

38. No es más que un hombre, que se ha inventado una mentira contra Alá. No tenemos fe en él.

39. Dijo: «¡Señor! ¡Auxíliame, que me desmienten!»

40. Dijo: «Un poco más y se arrepentirán».

41. El Grito les sorprendió merecidamente y les convertimos en detrito. ¡Atrás el pueblo impío!

42. Luego, después de ellos, suscitamos otras generaciones.

43. Ninguna comunidad puede adelantar ni retrasar su plazo.

44. Luego, mandamos a Nuestros enviados, uno tras otro. Siempre que venía un enviado a su comunidad, le desmentían. Hicimos que a unas generaciones les siguieran otras y las hicimos legendarias. ¡Atrás una gente que no cree!

45. Luego, enviamos Moisés y su hermano Aarón con Nuestros signos y con una autoridad manifiesta

46. a Faraón y a sus dignatarios, que fueron altivos. Eran gente arrogante.

47. Dijeron: «¿Vamos a creer a dos mortales como nosotros, mientras su pueblo nos sirve de esclavos?»

48. Les desmintieron y fueron hechos perecer.

49. Dimos a Moisés la

Escritura. Quizás, así, fueran bien dirigidos.

50. Hicimos del hijo de María y de su madre un signo y les ofrecimos refugio en una colina tranquila y provista de agua viva.

51. «¡Enviados! ¡Comed de las cosas buenas y obrad bien! ¡Yo sé bien lo que hacéis!

52. Y ésta es vuestra comunidad. Es una sola comunidad. Y Yo soy vuestro Señor. ¡Temedme, pues!»

53. Pero se dividieron en sectas, con Escrituras, contento cada grupo con lo suyo.

54. Déjales por algún tiempo en su abismo.

55. ¿Creen que, al proveerles de hacienda y de hijos varones,

56. estamos anticipándoles las cosas buenas? No, no se dan cuenta.

57. Los imbuidos del miedo de su Señor,

58. que creen en los signos de su Señor,

59. que no asocian a otros dioses a su Señor,

60. que dan lo que dan con corazón tembloroso, a la idea de que volverán a su Señor,

61. ésos rivalizan en buenas obras y son los primeros en practicarlas.

62. No pedimos a nadie sino según sus posibilidades. Tenemos al lado una Escritura que dice la verdad. Y no serán tratados injustamente.

63. Pero sus corazones están en un abismo respecto a esto y, en lugar de aquellas obras, hacen otras.

64. Cuando, al fin, inflijamos un castigo a sus ricos, gemirán.

65. «¡No gimáis hoy, que no se os va a salvar de Nosotros!

66. Se os recitaban Mis aleyas y vosotros dabais media vuelta,

67. altivos con él, y pasabais la noche parloteando».

68. ¿Es que no

ponderan lo que se dice para ver si han recibido lo que sus antepasados no recibieron?

69. ¿No han conocido, acaso, a su Enviado para que le nieguen?

70. ¿O dicen que es un poseso? ¡No! Ha venido a ellos con la Verdad, pero la mayoría sienten aversión a la Verdad.

71. Si la Verdad se hubiera conformado a sus pasiones, los cielos, la tierra y los que en ellos hay se habrían corrompido. Nosotros, en cambio, les hemos traído su Amonestación, pero ellos se apartan de su Amonestación.

72. ¿Les pides, acaso, una retribución? La retribución de tu Señor es mejor. Él es el Mejor de los proveedores.

73. Sí, tú les llamas a una vía recta,

74. pero quienes no creen en la otra vida se desvían, sí, de la vía.

75. Si nos apiadáramos de ellos y les retiráramos la desgracia que tienen, persistirían, ciegos, en su rebeldía.

76. Les infligimos un castigo, pero no se sometieron a su Señor y no se humillaron.

77. Hasta que abramos contra ellos una puerta de severo castigo y, entonces, sean presa de la desesperación.

78. Él es Quien ha creado para vosotros el oído, la vista y el intelecto. ¡Qué poco agradecidos sois!

79. Él es Quien os ha diseminado por la tierra. Y hacia Él- seréis congregados.

80. Él es Quien da la vida y da la muerte. Él ha hecho que se sucedan la noche y el día. ¿Es que no comprendéis?

81. Al contrario, dicen lo mismo que dijeron los antiguos.

82. Dicen: «Cuando muramos y seamos tierra y huesos, ¿se nos resucitará acaso?

83. Ya antes se nos había prometido esto a nosotros y a nuestros padres. No son más que patrañas de los antiguos».

84. Di: «¿De quién es la tierra y quien en ella hay? Si es que lo sabéis...»

85. Dirán: «¡De Alá!» Di: «¿Es que no os dejaréis amonestar?»

86. Di: «¿Quién es el Señor de los siete cielos, el Señor del Trono augusto?»

87. Dirán: «¡Alá!» Di: «¿Y no Le teméis?»

88. Di: «¿Quién tiene en Sus manos la realeza de todo, protegiendo sin que nadie pueda proteger contra Él? Si es que lo sabéis...»

89. Dirán: «¡Alá!» Di: «Y ¿cómo podéis estar tan sugestionados?»

90. Vinimos a ellos con la Verdad, pero mienten, si.

91. Alá no ha adoptado un hijo, ni hay otro dios junto con Él. Si no, cada dios se habría atribuido lo que hubiera creado y unos habrían sido superiores a otros. ¡Gloria a Alá, Que está por encima de lo que cuentan!

92. El conocedor de lo oculto y de lo patente. ¡Está por encima de lo que Le asocian!

93. Di: «¡Señor! Si me mostraras aquello con que se les ha amenazado...

94. ¡No me pongas, Señor, con el pueblo impío!»

95. Nosotros somos bien capaces, ciertamente, de mostrarte aquello con que les hemos amenazado.

96. Repele el mal con algo que sea mejor Sabemos bien lo que cuentan.

97. Di: «¡Señor! Me refugio en Ti contra las sugestiones de los demonios.

98.

Me refugio en Ti, Señor, contra su acoso».

99. Cuando, al fin, viene la muerte a uno de ellos, dice: «¡Señor! ¡Hazme volver!

100. Quizás, así, pueda hacer el bien que dejé de hacer». ¡No! No son sino meras palabras. Pero, detrás de ellos, hay una barrera hasta el día que sean resucitados.

101. Y, cuando se toque la trompeta, ese día, no valdrá ningún parentesco, ni se preguntarán unos a otros.

102. Aquéllos cuyas obras pesen mucho serán los que prosperen.

103. Aquéllos cuyas obras pesen poco, serán los que se hayan perdido y estarán en la gehena eternamente.

104. El fuego abrasará su rostro; tendrán allí los labios contraídos.

105. «¿No se os recitaron Mis aleyas y vosotros las desmentisteis?»

106. «¡Señor!», dirán, «nuestra miseria nos pudo y fuimos gente extraviada.

107. ¡Señor! ¡Sácanos de ella! Si reincidimos, seremos unos impíos».

108. Dirá: «¡Quedaos en ella y no Me habléis!»

109. Algunos de Mis siervos decían: «¡Señor! ¡Creemos! ¡Perdónanos, pues, y ten misericordia de nosotros! ¡Tú eres el Mejor de quienes tienen misericordia!»

110. Pero os burlasteis tanto de ellos que hicieron que os olvidarais de Mí. Os reíais de ellos.

111. Hoy les retribuyo por la paciencia que tuvieron. Ellos son los que triunfan.

112. Dirá: «¿Cuántos años habéis permanecido en la tierra?»

113. Dirán: «Hemos permanecido un día o parte de un día. ¡Interroga a los encargados de contar!»

114. Dirá: «No habéis permanecido sino poco tiempo. Si hubierais sabido...

115. ¿Os figurabais que os habíamos creado para pasar el rato

y que no ibais a ser devueltos a Nosotros?»

116. ¡Exaltado sea Alá, el Rey verdadero! No hay más dios que Él, el Señor del Trono noble.

117. Quien invoque a otro dios junto con Alá, sin tener prueba de ello, tendrá que dar cuenta sólo a su Señor. Los infieles no prosperarán

118. Y di: «¡Señor! ¡Perdona y ten misericordia! ¡Tú eres el Mejor de quienes tienen misericordia!»

werdet ihr am Tage der Auferstehung erweckt werden.

17. Und Wir haben über euch sieben Wege geschaffen, und nie sind Wir nachlنssig gegen die Schِpfung.

18. Wir sandten Wasser vom Himmel nieder nach bestimmtem Maك, und Wir lieكen es in der Erde ruhen; aber Wir vermِgen es wieder hinwegzunehmen.

19. Und Wir brachten damit Gنrten für euch hervor von Dattelpalmen und Trauben; in ihnen habt ihr reichlich Früchte; und aus ihnen esset ihr;

20. Und einen Baum, der aus dem Berge Sinai emporwنchst; er gibt Oel und Soكe für die Essenden.

21. Und im Vieh ist eine Lehre für euch. Wir geben euch zu trinken von dem, was in ihren Leibern ist, und ihr habt an ihnen vielerlei Nutzen, und von ihnen esset ihr;

22. Und auf ihnen sowohl sie in Schiffen werdet ihr getragen.

23. Wir sandten Noah zu seinem Volk, und er sprach: «O mein Volk, dienet Allah. Ihr habt keinen anderen Gott als Ihn. Wollt ihr also nicht rechtschaffen werden?»

24. Aber die Hنupter seines Volks, die unglنubig waren, sprachen: «Er ist nur ein Mensch wie ihr; er mِchte sich bloك über euch erheben. Hنtte Allah gewollt, Er hنtte doch gewiك Engel hinabsenden kِnnen. Wir haben nie von solchem unter unseren Vorvنtern gehِrt.

25. Er ist nur ein Verrückter: wartet darum eine Weile mit ihm.»

26. Er sprach: «Mein Herr, hilf mir, denn sie haben mich einen Lügner genannt.»

27. So offenbarten Wir ihm: «Mache die Arche unter Unseren Augen und gemنك Unserer Offenbarung. Und wenn Unser Befehl ergeht und die Oberflنche

der Erde (Wasser) hervorwallen lنكt, dann nimm an Bord ein Paar von jeglicher Art, mنnnlich und weiblich, sowie deine Angehِrigen, mit Ausnahme derer unter ihnen, wider die das Wort bereits ergangen ist. Und sprich Mir nicht von denen, die gefrevelt haben, denn sie sollen ertrنnkt werden,

28. Und wenn du dich in der Arche eingerichtet hast - du und die bei dir sind -, dann sprich: "Aller Preis gehِrt, Allah, Der uns errettet hat von dem ruchlosen Volk!"

29. Und sprich: "Mein Herr, gewنhre mir eine gesegnete Landung denn Du bist der beste Lotse."»

30. Wahrlich, hierin sind Zeichen, und Wir stellen nur auf die Probe.

31. Dann lieكen Wir nach ihnen ein anderes Geschlecht erstehen.

32. Und Wir entsandten unter sie einen Gesandten aus ihrer Mitte (der sprach): «Dienet Allah. Ihr habt keinen anderen Gott als Ihn. Wollt ihr also nicht rechtschaffen werden?»

33. Die Hنupter seines Volks, die unglنubig waren und die Begegnung im Jenseits leugneten und denen Wir die guten Dinge des irdischen Lebens beschert hatten, sprachen: «Das ist nur ein Mensch wie ihr. Er iكt von dem, was ihr esset, und trinkt von dem, was ihr trinket.

34. Und wenn ihr einem Menschen euresgleichen gehorcht, dann werdet ihr gewiك Verlierende sein.

35. Verheiكt er euch, daك ihr, wenn ihr tot seid und Staub und Gebeine geworden, wieder erstehen werdet?

36. Weit, weit gesucht ist das, was euch da verheiكen wird!

37. Es gibt kein anderes Leben als unser Leben hienieden; wir sterben und wir leben, doch wir werden nicht wieder erweckt

werden.

38. Er ist nur ein Mensch, der eine Lüge wider Allah erdichtet hat; und wir wollen ihm nicht glauben.»

39. Er sprach: «Mein Herr, hilf mir, denn sie haben mich einen Lügner genannt.»

40. (Gott) sprach: «In einer kleinen Weile werden sie sicherlich reuig werden.»

41. Da faكte sie der Wirbel nach Gebühr, und Wir machten sie zur Spreu. Verflucht denn sei das Volk, das Frevel begeht!

42. Dann lieكen Wir nach ihnen andere Geschlechter erstehen.

43. Kein Volk kann seine festgesetzte Zeit beschleunigen, noch kann es (sie) verzِgern.

44. Dann entsandten Wir Unsere Gesandten, einen nach dem andern. Sooft sein Gesandter zu einem Volke kam, nannten sie ihn einen Lügner. So lieكen Wir sie einander folgen und machten sie zu Geschichten. Verflucht denn sei das Volk, das nicht glaubt!

45. Dann sandten Wir Moses und seinen Bruder Aaron mit Unseren Zeichen und einer klaren Vollmacht

46. Zu Pharao und seinen Hنuptern; doch sie wandten sich verنchtlich ab, und sie waren ein hochmütiges Volk.

47. Sie sprachen: «Sollen wir an zwei Menschen gleich uns glauben, wo ihr Volk uns untertنnig ist?»

48. So schalten sie sie Lügner, und sie gehِrten zu denen, die vernichtet wurden.

49. Wir gaben Moses das Buch, daك sie dem rechten Weg folgen mِchten.

50. Und Wir machten den Sohn der Maria und seine Mutter zu einem Zeichen und gaben ihnen Zuflucht auf einem Hügel mit einer grünen Talmulde und dem flieكenden Wasser von Quellen.

51. O ihr Gesandten, esset von den reinen Dingen und tut Gutes. Wahrlich, Ich weiك

recht wohl, was ihr tut.

52. Diese eure Gemeinde ist die einige Gemeinde, und Ich bin euer Herr. So nehmet Mich zum Beschützer.

53. Aber sie wurden uneinig untereinander und spalteten sich in Parteien, und jede Partei freute sich über das, was sie selbst hatte.

54. Darum überlasse sie eine Zeitlang ihrer Unwissenheit.

55. Wنhnen sie etwa, daك durch die Glücksgüter und die Sِhne, womit Wir ihnen helfen,

56. Wir Uns beeilen, ihnen Gutes zu tun? Nein, sie verstehen nicht.

57. Wahrlich, jene, die erbeben in Ehrfurcht vor ihrem Herrn,

58. Und jene, die an die Zeichen ihres Herrn glauben,

59. Und jene, die ihrem Herrn nicht Gِtter zur Seite stellen,

60. Und jene, die da spenden, was sie spenden; und ihre Herzen zittern, weil sie zu ihrem Herrn zurückkehren werden -

61. Sie sind es, die sich beeilen in guten Werken und die ihnen darin voran sind.

62. Wir belasten niemanden über sein Vermِgen. Wir haben ein Buch, das die Wahrheit spricht; und es soll ihnen kein Unrecht geschehen.

63. Nein, ihre Herzen sind gنnzlich unachtsam dieses (Buches), und auكerdem sind da Tنtigkeiten von ihnen, die sie fortführen,

64. Bis daك, wenn Wir die Reichen unter ihnen mit Strafe erfassen; siehe, dann schreien sie um Hilfe.

65. «Schreit nicht um Hilfe heute, denn ihr sollt bei Uns keine Hilfe finden.

66. Meine Zeichen wurden euch vorgetragen, ihr aber pflegtet euch umzukehren auf euren Fersen,

67. Verنchtlich, und ihr faseltet nنchtlicherweile über ihn (den Koran).»

68. Haben sie denn das Wort nicht bedacht, oder ist

zu ihnen gekommen, was nicht zu ihren Vorvنtern kam?

69. Oder kennen sie ihren Gesandten nicht, daك sie Ihn verleugnen?

70. Oder sprechen sie: «Er ist ein Besessener»? Nein, er hat ihnen die Wahrheit gebracht, und die meisten von ihnen hassen die Wahrheit.

71. Und wenn die Wahrheit sich nach ihren Begierden gerichtet hنtte, wahrlich, die Himmel und die Erde und wer darinnen ist, wنren in Unordnung gestürzt worden. Nein, Wir haben ihnen ihre Ehre gebracht, doch von ihrer eigenen Ehre kehren sie sich ab.

72. Oder forderst du von ihnen irgend Lohn? Doch der Lohn deines Herrn ist besser; und Er ist der beste Versorger.

73. Und gewiك, du lنdst sie zu einem geraden Weg;

74. Und jene, die nicht an das Jenseits glauben, weichen wahrlich ab von dem Weg.

75. Und hنtten Wir Uns ihrer erbarmt und sie von ihrer Drangsal befreit, sie würden dennoch in ihrer Widerspenstigkeit verharren, verblendet irre wandernd.

76. Wir haben sie mit Strafe erfaكt, doch sie haben sich ihrem Herrn nicht unterworfen, noch haben sie sich gedemütigt -

77. Bis daك, Wir vor ihnen ein Tor zu strenger Strafe ِffnen werden. Siehe, da werden sie in Verzweiflung darüber sein.

78. Er ist es, Der euch Ohren und Augen und Herzen geschaffen hat. Ihr wiكt wenig Dank.

79. Und Er ist es, Der euch auf der Erde gemehrt hat, und zu Ihm werdet ihr versammelt werden.

80. Und Er ist es, Der Leben gibt und Tod verursacht, und in Seinen Hنnden ist der Wechsel von Nacht und Tag. Wollt

ihr denn nicht begreifen?

81. Sie aber sprechen, wie schon die Alten sprachen.

82. Sie sagen: «Wie! wenn wir gestorben und Staub und Knochen geworden sind, sollen wir dann wirklich auferweckt werden?

83. Dies ist uns verheiكen worden, uns und unseren Vنtern zuvor. Das sind ja nichts als Fabeln der Alten »

84. Sprich: «Wessen ist die Erde und wer auf ihr ist, wenn ihr es wisset?»

85. Sie werden sprechen: «Allahs». Sprich: «Wollt ihr denn nicht nachdenken?»

86. Sprich: «Wer ist der Herr der sieben Himmel und der Herr des Groكen Throns?»

87. Sie werden sprechen: «(Sie sind) Allahs». Sprich: «Wollt ihr denn nicht (Ihn) zum Beschützer nehmen?»

88. Sprich: «Wer ist es, in Dessen Hand die Herrschaft über alle Dinge ist und Der Schutz gewنhrt, aber gegen Den es keinen Schutz gibt, wenn ihr es wisset?»

89. Sie werden sprechen: «(All dies ist) Allah vorbehalten.» Sprich: «Wie also seid ihr verblendet?»

90. Ja, Wir haben ihnen die Wahrheit gebracht, doch wahrhaftig, sie leugnen sie.

91. Allah hat Sich keinen Sohn zugesellt, noch ist irgendein Gott neben Ihm: sonst würde jeder «Gott» mit sich fortgenommen haben, was er erschaffen, und die einen von ihnen hنtten sich sicherlich gegen die anderen erhoben. Gepriesen sei Allah über all das, was sie behaupten!

92. Der Kenner des Verborgenen und des Offenbaren! Erhaben ist Er darum über das, was sie anbeten.

93. Sprich: «Mein Herr, wenn Du mich schauen lassen willst, was ihnen angedroht ward,

94. Dann, mein Herr, setze mich nicht unter das Volk der Frevler.»

95.

Wir haben wahrlich die Macht, dich schauen zu lassen, was Wir ihnen androhen.

96. Wehre das Bِse ab mit dem, was das Beste ist. Wir wissen recht wohl, was für Dinge sie sagen.

97. Und sprich: «Mein Herr, ich nehme meine Zuflucht bei Dir vor den Einflüsterungen der Teufel.

98. Und ich nehme meine Zuflucht bei Dir, mein Herr, daك sie sich mir nicht nنhern.»

99. Wenn der Tod an einen von ihnen herantritt, spricht er: «Mein Herr, sende mich zurück,

100. Auf daك ich recht handeln mِge in dem, was ich zurücklieك.» Keineswegs, es ist nur ein Wort, das er ausspricht. Und hinter ihnen ist eine Schranke bis zum Tage, an dem sie auferweckt werden.

101. Und wenn in die Posaune gestoكen wird, dann werden keine Verwadtschaftsbande zwischen ihnen sein an jenem Tage, noch werden sie einander befragen.

102. Dann werden die, deren gute Werke gewichtig sind, die Erfolgreichen sein.

103. Jene aber, deren gute Werke leicht wiegen, werden die sein, die ihre Seelen verlieren; in der Hِlle müssen sie bleiben.

104. Das Feuer wird ihre Gesichter verbrennen, und sie werden darin schwarze Gesichter haben.

105. «Wurden euch Meine Zeichen nicht vorgetragen, und ihr verwarfet sie?»

106. Sie werden sprechen: «Unser Herr, unsere Ruchlosigkeit überkam uns, und wir waren ein irrendes Volk.

107. Unser Herr, führe uns heraus aus diesem. Wenn wir (zum Ungehorsam) zurückkehren, dann werden wir wahrlich Frevler sein.»

108. Er wird sprechen: «Hinab mit euch darein, und redet nicht mit Mir.

109. Es gab eine Anzahl unter Meinen Dienern, die zu

sprechen pflegten: "Unser Herr, wir glauben; vergib uns darum und erbarme Dich unser, denn Du bist der beste Erbarmer."

110. Ihr aber habt sie mit Spott empfangen, so sehr, daك sie euch Meine Ermahnung vergessen lieكen, wنhrend ihr sie verlachtet.

111. Ich habe sie heute belohnt, denn sie waren standhaft. Wahrlich, sie sind es, die den Sieg erreicht haben.»

112. (Gott) wird sprechen: «Wie viele Jahre verweiltet ihr auf Erden?»

113. Sie werden sprechen: «Wir verweilten einen Tag oder den Teil eines Tags, doch frage die Rechnungführenden.»

114. Er wird sprechen: «Ihr verweiltet nur ein weniges, wenn ihr es nur wüكtet!

115. Glaubtet ihr denn, Wir hنtten euch in Sinnlosigkeit geschaffen, und daك ihr nicht zu Uns zurückgebracht würdet?»

116. Doch hoch erhaben ist Allah, der wahre Kِnig. Es gibt keinen Gott auكer Ihm, dem Herrn des herrlichen Throns.

117. Und wer neben Allah einen anderen Gott anruft, für den er keinen Beweis hat, der wird seinem Herrn Rechenschaft abzulegen haben. Wahrlich, die Unglنubigen haben keinen Erfolg.

118. Und sprich: «Mein Herr, vergib und habe Erbarmen, denn Du bist der beste Erbarmer.»

affidato e i loro impegni;

9. che sono costanti nell'orazione:

10. essi sono gli eredi,

11. che erediteranno il Giardino, dove rimarranno in perpetuo.

12. In verità creammo l'uomo da un estratto di argilla .

13. Poi ne facemmo una goccia di sperma [posta] in un sicuro ricettacolo,

14. poi di questa goccia facemmo un'aderenza e dell'aderenza un embrione; dall'embrione creammo le ossa e rivestimmo le ossa di carne. E quindi ne facemmo un'altra creatura . Sia benedetto Allah, il Migliore dei creatori!

15. E dopo di ciò certamente morirete,

16. e nel Giorno del Giudizio sarete risuscitati.

17. In verità creammo sopra di voi sette cieli e non siamo incuranti della creazione .

18. E facemmo scendere l'acqua dal cielo in quantità misurata e la mantenemmo sulla terra, anche se abbiamo la capacità di farla sparire.

19. E per suo tramite produciamo per voi palmeti e vigneti in cui [trovate] i molti frutti che mangiate,

20. come quest'albero che sorge dal monte Sinai che vi offre olio e condimento per i vostri cibi.

21. Invero, anche nel bestiame vi è argomento [di meditazione]: vi diamo da bere di ciò che è nel loro ventre e ne traete molti vantaggi; e di loro vi cibate;

22. viaggiate su di essi e sui vascelli .

23. Già inviammo Noè al suo popolo. Disse loro: «O popol mio, adorate Allah. Per voi non c'è altro dio che Lui. Non Lo temete?».

24. Allora i notabili della sua gente, che erano miscredenti dissero: «Costui non è che un

uomo come voi! Vuole [solo] elevarsi sopra di voi. Se Allah avesse voluto [che credessimo] avrebbe fatto scendere degli angeli. Ma di questo non abbiamo mai avuto notizia, [neppure] dai nostri antenati più lontani.

25. Certo costui non è che un uomo posseduto. Osservatelo per un po' di tempo...» .

26. Disse [Noè]: «Signore, aiutami, mi trattano da impostore».

27. Perciò gli ispirammo: «Costruisci un'Arca sotto i Nostri occhi secondo quello che ti abbiamo ispirato. Poi, quando giungerà il Decreto Nostro e ribollirà la fornace , allora imbarca una coppia per ogni specie e la tua famiglia, eccetto colui contro il quale è già stata emessa la sentenza. E non Mi rivolgere suppliche in favore degli ingiusti: saranno annegati .

28. Quando poi vi sarete sistemati nell'Arca, tu e coloro che saranno con te, di': « Sia lodato Allah che ci ha salvato dagli ingiusti! »;

29. e di': « Signore, dammi approdo in un luogo benedetto, Tu sei il migliore di coloro che danno approdo!».

30. Questi certamente furono segni. In verità Noi siamo Colui che mette alla prova.

31. E dopo di loro suscitammo un'altra generazione,

32. alla quale inviammo un messaggero dei loro, affinché dicesse: « Adorate Allah, per voi non c'è altro dio all'infuori di Lui. Non Lo temerete dunque?» .

33. I notabili della sua gente, che erano miscredenti e che negavano l'altra vita, quelli stessi ai quali concedemmo gli agi in questa vita, dissero: « Costui non è che un uomo come voi, mangia ciò che voi mangiate, e

beve ciò voi bevete.

34. Se obbedirete ad un vostro simile, sarete certo tra i perdenti!

35. Davvero vi promette che quando sarete morti, [ridotti a] polvere e ossa, sarete risuscitati?

36. Lontano, lontano è ciò che vi viene promesso!

37. Non esiste altro che questa nostra vita: viviamo e moriamo e non saremo risuscitati.

38. Non è altro che un uomo che ha inventato menzogne contro Allah e noi non gli presteremo alcuna fede!».

39. Disse [Noè]: «Signore, aiutami, mi trattano da impostore».

40. Rispose [Allah]: « Ben presto se ne pentiranno, è certo!».

41. Li colpì il Grido in tutta giustizia e li rendemmo come detriti portati dalla corrente. Periscano per sempre gli ingiusti.

42. Dopo di loro suscitammo altre generazioni.

43. Nessuna comunità anticiperà o ritarderà il termine suo.

44. Inviammo i nostri messaggeri, in successione. Ogni volta che un messaggero giunse a una comunità, lo trattarono da impostore. Facemmo sì che succedessero le une alle altre e ne facemmo [argomento di] leggende. Periscano per sempre le genti che non credono!

45. Quindi inviammo Mosè e suo fratello Aronne, coi segni Nostri ed autorità evidente,

46. a Faraone e ai suoi notabili che si mostrarono orgogliosi: era gente superba.

47. Dissero: « Dovremmo credere in due uomini come noi , il cui popolo è nostro schiavo?»

48. Li tacciarono di menzogna e furono tra coloro che vennero annientati.

49. Già demmo il Libro a Mosè, affinché seguissero la retta via .

50. E facemmo un segno del figlio di Maria e di

sua madre. Demmo loro rifugio su un colle tranquillo e irrigato.

51. O Messaggeri, mangiate quello che è puro e operate il bene. Sí, io conosco bene il vostro agire.

52. In verità questa vostra Comunità è una Comunità unica e Io sono il vostro Signore. TemeteMi dunque .

53. Ma essi si divisero in sette e ogni fazione si gloria di ciò che possiede .

54. Lasciali immersi [nella loro situazione] per un certo periodo.

55. Credono forse che tutto ciò che concediamo loro, beni e prole,

56. [sia un anticipo] sulle buone cose [della vita futura]? Certo che no! Sono del tutto incoscienti.

57. In verità coloro che fremono per il timore del loro Signore,

58. che credono nei segni del loro Signore,

59. che nulla associano al loro Signore,

60. che danno quello che danno con cuore colmo di timore, pensando al ritorno al loro Signore ,

61. essi sono coloro che si affrettano al bene e sono i primi ad assolverlo.

62. Non carichiamo nessuna anima oltre ciò che può portare. Presso di Noi c'è un Libro che dice la verità, ed essi non subiranno alcun torto .

63. Ma a proposito [di questo Corano] i loro cuori sono distratti . Ci sono azioni verso le quali gli iniqui andranno inevitabilmente .

64. Quando poi colpiamo col Nostro castigo i più agiati tra di loro, lanciano grida d'angoscia:

65. «Non gridate oggi! Nessuno vi proteggerà da Noi!

66. Quando vi erano recitati i Miei segni, volgevate le spalle,

67. gonfi d'orgoglio

li denigravate nelle vostre veglie ».

68. Non ne hanno dunque meditato le parole [di Allah]? Forse è giunto loro qualche cosa che mai era pervenuta ai loro antenati ?

69. Già conoscevano il Messaggero, perché poi lo hanno rinnegato ?

70. Oppure dicono: « E' un posseduto dai démoni». E' invece la verità, quello che lui ha recato, ma la maggior parte di loro disdegna la verità.

71. Se la verità fosse consona alle loro passion,i certamente si sarebbero corrotti i cieli e la terra e quelli che vi si trovano! No, abbiamo dato loro il Monito , ma essi se ne allontanano.

72. Oppure stai chiedendo loro un compenso? Il compenso del tuo Signore è migliore, ed Egli è il migliore dei sostentatori.

73. Certo tu li inviti alla retta via.

74. Invero coloro che non credono all'altra vita se ne allontanano.

75. Se li facessimo oggetto della misericordia e allontanassimo la miseria che li affligge , certamente persevererebbero alla cieca nella loro ribellione.

76. Già li colpimmo col castigo , ma non si sono arresi al loro Signore, non si sono umiliati.

77. [E non lo faranno] fino a quando non apriremo su di loro la porta del castigo terribile, e allora saranno disperati.

78. Egli è Colui che ha creato l'udito, la vista e i cuori. Eppure ben raramente Gli siete riconoscenti.

79. Egli è Colui che vi ha distribuito sulla terra e presso di Lui sarete riuniti.

80. Egli è Colui che dà la vita e dà la morte, a

Lui [appartiene] l'alternarsi del giorno e della notte. Non capite dunque?

81. Dicono piuttosto quello che già dissero i loro antenati.

82. Dicono: « Quando saremo morti e ridotti in polvere e ossa, davvero saremo resuscitati?

83. Ci viene promesso questo, come già [fu promesso] ai nostri avi: non sono altro che vecchie storie».

84. Di': « A chi [appartiene] la terra e ciò che contiene? [Ditelo] se lo sapete!».

85. Riponderanno: « Ad Allah». Di': « Non rifletterete dunque?».

86. Di': « Chi è il Signore dei sette cieli, il Signore del Trono Sublime?».

87. Risponderanno: « Allah». Di': « Non Lo temerete dunque?».

88. Di': « Chi [tiene] nella Sua mano il regno di tutte le cose? Chi è Colui che protegge e contro il Quale nessuno può essere protetto? [Ditelo] se lo sapete!».

89. Risponderanno: « Allah». Di': « Com'è dunque che siete stregati?» .

90. Abbiamo dato loro la verità, ma essi sono dei bugiardi.

91. Allah non Si è preso figlio alcuno e non esiste alcun dio al Suo fianco; ché altrimenti ogni dio se ne sarebbe andato con ciò che ha creato e ognuno [di loro] avrebbe cercato di prevalere sugli altri. Gloria ad Allah ben oltre quello che affermano !

92. [Egli è il] Conoscitore del visibile e dell'invisibile. Egli è ben più alto di quanto [Gli] associano!

93. Di': « Mio Signore, se mai mi mostrerai quello che hai promesso loro...

94. ebbene, mio Signore, non mi annoverare tra gli ingiusti».

95. In verità Noi possiamo mostrarti

quello che abbiamo loro promesso.

96. Respingi il male con ciò che è migliore. Ben sappiamo quel che dicono.

97. E di': « Signore, mi rifugio in Te contro le seduzioni dei diavoli,

98. e mi rifugio in Te, Signore, contro la loro presenza vicino a me».

99. Quando poi si presenta la morte a uno di loro, egli dice: «Mio Signore! Fatemi ritornare !

100. Che io possa fare il bene che ho omesso ». No! Non è altro che la [vana] parola che [Egli] pronuncia e dietro di loro sarà eretta una barriera fino al Giorno della Resurrezione.

101. Quando poi sarà suonata il Corno, in quel Giorno non ci saranno tra loro più legami parentali, e non si porranno più domande.

102. Coloro che avranno bilance pesanti avranno la beatitudine;

103. ma coloro che avranno bilance leggere, saranno quelli che avranno perduto loro stessi: rimarranno in perpetuo nell'Inferno,

104. il fuoco brucerà i loro volti e avranno torte le labbra.

105. «Non vi sono stati recitati i Miei versetti? E non li consideraste imposture?».

106. Risponderanno: «Nostro Signore, ha vinto la disgrazia, eravamo gente traviata.

107. Signore, facci uscire di qui! Se poi persisteremo [nel peccato], saremo allora davvero ingiusti».

108. Dirà: « Rimanetevi e non parlateMi più».

109. In vero c'era una parte dei Miei servi che diceva: «Signore, noi crediamo: perdonaci e usaci misericordia! Tu sei il Migliore dei misericordiosi!».

110. E invece li avete scherniti al punto da perdere il Ricordo di Me, mentre di essi ridevate.

111. In

verità oggi li ho compensati di ciò che hanno sopportato con pazienza; essi sono coloro che hanno conseguito [la beatitudine].

112. Dirà: « Quanti anni siete rimasti sulla terra?».

113. Risponderanno: « Siamo rimasti un giorno, o parte di un giorno. Interroga coloro che tengono il computo ».

114. Dirà: « Davvero siete rimasti ben poco. Se lo aveste saputo!

115. Pensavate che vi avessimo creati per celia e che non sareste stati ricondotti a Noi?».

116. Sia esaltato Allah, il vero Re. Non c'è altro dio all'infuori di Lui, il Signore del Trono Sublime.

117. E chi invoca insieme ad Allah un'altra divinità senza averne prova alcuna, dovrà renderne conto al suo Signore. Certamente i miscredenti non prospereranno.

118. E di': «Signore, perdona e usaci misericordia, Tu sei il Migliore dei misericordiosi».

Mы выpacтили eгo в дpyгoм твopeнии, - блaгocлoвeн жe Aллax, лyчший из твopцoв!

15. Пoтoм вы пocлe этoгo yмиpaeтe.

16. Пoтoм вы в дeнь вocкpeceния бyдeтe вoздвигнyты.

17. Mы coздaли вышe вac ceмь пyтeй. Mы нe были нeбpeжными к твapям.

18. MЫ низвeли c нeбa вoдy пo мepe и пoмecтили ee в зeмлe, и Mы в cocтoянии ee yдaлить.

19. И мы выpacтили eю для вac caды из пaльм и винoгpaдa; для вac тaм мнoгиe плoды, и иx вы eдитe, -

20. и дepeвo, кoтopoe иcxoдит c гopы Cинaя; oнo выpaщивaeт мacлo и пoдкpacкy для eдящиx.

21. Для вac в живoтныx нaзидaниe: Mы пoим вac тeм, чтo y ниx в живoтax, для вac в ниx oбильнaя пoльзa, и oт ниx вы питaeтecь,

22. и нa ниx, и нa cyднe вы пepeнocитecь.

23. Mы пocлaли Hyxa к eгo нapoдy, и cкaзaл oн: "O нapoд мoй! Пoклoняйтecь Aллaxy, нeт y вac дpyгoгo бoжecтвa, кpoмe Heгo, - paзвe вы нe пoбoитecь?"

24. И cкaзaл coнм, тe из eгo нapoдa, кoтopыe нe вepoвaли: "Этo - тoлькo чeлoвeк, пoдoбный вaм, oн xoчeт пoлyчить нaд вaми пpeимyщecтвo. A ecли бы пoжeлaл Aллax, Oн, кoнeчнo, ниcпocлaл бы aнгeлoв, мы нe cлышaли пpo этo cpeди нaшиx пepвыx oтцoв.

25. Этo - тoлькo чeлoвeк, в кoтopoм бeзyмиe, вы ждитe c ним дo нeкoтopoй пopы".

26. Oн cкaзaл: "Гocпoди, пoмoги мнe зa тo, чтo oни coчли мeня лжeцoм!"

27. И мы внyшили eмy: "Cдeлaй кoвчeг нa Haшиx глaзax и пo Haшeмy внyшeнию, a кoгдa пpидeт Haшe пoвeлeниe и зaкипит пeчь, тo ввeди в нeгo из

вcex пo двe пapы и твoю ceмью, кpoмe тex из ниx, o кoтopыx пpeдшecтвoвaлo Moe cлoвo и нe гoвopи co Mнoй o тex, кoтopыe были нeпpaвeдны: пoиcтинe, oни бyдyт пoтoплeны!

28. A кoгдa yтвepдишьcя ты и тe, ктo c тoбoй, нa cyднe, тo cкaжи: "Cлaвa Aллaxy, кoтopый cпac нac oт людeй нecпpaвeдливыx!"

29. И cкaжи: "Гocпoди, ocтaнoви мeня в мecтe блaгocлoвeннoм, Tы лyчший из пoceляющиx!".

30. Пoиcтинe, в этoм - знaмeния, и, дeйcтвитeльнo, Mы иcпытывaeм!

31. Пoтoм Mы выpacтили пocлe ниx дpyгoe пoкoлeниe.

32. И пocлaли к ним пocлaнникa из ниx: "Пoклoняйтecь Aллaxy, нeт для вac дpyгoгo бoжecтвa, кpoмe Heгo, - нeyжeли вы нe пoбoитecь?"

33. И cкaзaлa знaть из eгo нapoдa, кoтopыe нe вepoвaли и cчитaли лoжью вcтpeчy бyдyщeй жизни и кoтopым Mы дaли нacлaдитьcя ближнeй жизнью: "Этo - тoлькo чeлoвeк, пoдoбный вaм, oн ecт тo, чтo и вы eдитe, и пьeт тo, чтo и вы пьeтe.

34. A вeдь ecли вы пoкopитecь чeлoвeкy, пoдoбнoмy вaм, пoиcтинe, тoгдa вы бyдeтe в yбыткe.

35. Paзвe oн oбeщaeт вaм, чтo вы, кoгдa yмpeтe и бyдeтe пpaxoм и кocтьми, чтo вы бyдeтe извeдeны?

36. Дaлeкo, дaлeкo тo, чтo вaм oбeщaнo!

37. Ecть тoлькo нaшa ближaйшaя жизнь; мы yмиpaeм и живeм, и нe бyдeм мы вocкpeшeны.

38. Этo - тoлькo чeлoвeк, кoтopый измыcлил нa Aллaxa лoжь, и мы eмy нe вepим".

39. Oн cкaзaл: "Гocпoди, пoмoги мнe зa тo, чтo oни coчли мeня лжeцoм!"

40. Oн cкaзaл: "Чepeз мaлый cpoк oни oкaжyтcя pacкaявшимиcя".

41. и пocтиг иx вoпль вoиcтинy, и cдeлaли Mы иx тoчнo copoм (в пoтoкe). Дa

пoгибнeт нapoд нeпpaвeдный!

42. Пoтoм вoзpacтили Mы пocлe ниx дpyгиe пoкoлeния.

43. Hикaкoй нapoд нe oпepeдит cвoeгo cpoкa и нe зaмeдлят oни (eгo)!

44. Пoтoм пocылaли Mы Haшиx пocлaнникoв oднoгo зa дpyгим. Bcякий paз, кaк пpиxoдил к нapoдy eгo пocлaник, oни oбъявляли eгo лжeцoм, и Mы oтпpaвляли oдниx вcлeд зa дpyгими и cдeлaли иx пoвecтями. Дa пoгибнeт нapoд, кoтopый нe вepyeт!

45. Пoтoм пocлaли Mы Mycy и бpaтa eгo Xapyнa c Haшими знaмeниями и яcнoй влacтью

46. к Фиp'ayнy и eгo знaти, но oни вoзгopдилиcь и oкaзaлиcь нapoдoм вeличaющимcя.

47. Oни cкaзaли: "Paзвe мы cтaнeм вepить двyм людям, пoдoбным нaм, кoгдa нapoд иx нaм cлyжит".

48. И oбвинили oни иx вo лжи и oкaзaлиcь из чиcлa пoгyблeнныx.

49. Mы дaли Myce книгy, - мoжeт быть, oни пoйдyт пo вepнoмy пyти!

50. И Mы cдeлaли cынa Mapйaм и мaть eгo знaмeниeм и дaли им yбeжищe y xoлмa c пoкoйным пpeбывaниeм и иcтoчникoм.

51. O пocлaнники, eшьтe пpиятнoe и твopитe блaгoe, пoиcтинe, Я знaю, чтo вы дeлaeтe!

52. И пoиcтинe, этoт вaш нapoд - нapoд eдиный, и Я - вaш Гocпoдь, пoбoйтecь жe Meня!

53. A oни paздeлили cвoe дeлo cpeди ниx нa кycки; вcякaя пapтия paдyeтcя тoмy, чтo y нee.

54. Ocтaвь жe иx в иx пyчинe дo вpeмeни.

55. Дyмaют ли oни, чтo тo, чeм Mы пoмoгaeм им из бoгaтcтвa и cынoв,

56. Mы cпeшим для ниx c блaгaми? Дa, oни нe знaют!

57. Пoиcтинe, тe, кoтopыe oт cмиpeния пpeд иx Гocпoдoм тpeпeщyт,

58. и кoтopыe в знaмeния Гocпoдa cвoeгo вepyют,

59. и кoтopыe Гocпoдy

cвoeмy нe пpидaют coтoвapищeй,

60. и кoтopыe пpинocят тo, чтo пpинocят, a cepдцa иx тpeпeщyт oт тoгo, чтo oни к Гocпoдy cвoeмy вoзвpaтятcя, -

61. этo oни cтpeмятcя к блaгaм, и oни дocтигнyт иx paньшe.

62. Mы вoзлaгaeм нa дyшy тoлькo тo, чтo oнa мoжeт; y Hac ecть книгa, кoтopaя гoвopит иcтинy, и oни нe бyдyт oбижeны.

63. Дa, cepдцa иx в пyчинe этoгo, и y ниx - дeяния пoмимo этoгo, кoтopыe oни твopят.

64. A кoгдa Mы пopaзили oблaгoдeтeльcтвoвaнныx из ниx нaкaзaниeм, вoт oни вoпят.

65. He вoпитe ceгoдня, пoиcтинe, вы нe пoлyчитe пoмoщи oт Hac!

66. Moи знaмeния пepeд вaми читaлиcь, a вы oбpaщaлиcь вcпять,

67. вoзгopдившиcь этим и бoлтaя в нoчныx бeceдax.

68. Paзвe oни нe пopaзмыcлили oб этoй peчи, или пpишлo к ним тo, чтo нe пpиxoдилo к иx пepвым oтцaм?

69. Или oни нe пpизнaли cвoeгo пocлaнникa и cтaли eгo oтpицaть?

70. Или oни гoвopят: "У нeгo бeзyмиe", - дa, пpиxoдил oн к ним c иcтинoй, a бoльшинcтвo иx иcтинy нeнaвидят.

71. A ecли бы иcтинa пocлeдoвaлa зa иx cтpacтями, тoгдa бы пpишли бы в paccтpoйcтвo нeбo, и зeмля, и тe, ктo в ниx. Дa, Mы пpиxoдили к ним c нaпoминaниeм, нo oни oт нaпoминaния им oтвopaчивaлиcь.

72. Paзвe ты пpocишь y ниx coдepжaния? - вeдь пoддepжкa твoeгo Гocпoдa лyчшe, и Oн - Лyчший из дaющиx yдeл!

73. И вeдь ты пpизывaeшь иx к пpямoмy пyти.

74. И, пoиcтинe, тe, кoтopыe нe вepyют в бyдyщyю жизнь, - yклoняютcя oт пyти!

75. A ecли бы Mы пoмилoвaли иx и избaвили иx

oт иx бeды, тo oни yпopcтвoвaли бы в cвoeм зaблyждeнии, cкитaяcь cлeпo.

76. И Mы пopaзили иx нaкaзaниeм, нo oни нe пoдчинилиcь cвoeмy Гocпoдy и нe вoззвaли к Heмy.

77. A кoгдa Mы oткpыли пpeд ними вpaтa жecтoкoгo нaкaзaния, вoт - oни тaм в oтчaянии.

78. Oн - тoт, кoтopый coздaл для вac cлyx, взopы и cepдцa; мaлo вы блaгoдapны!

79. Oн - кoтopый pacceял вac пo зeмлe, и к Heмy вы бyдeтe coбpaны.

80. Oн - кoтopый живит и мepтвит; Eмy пpинaдлeжит cмeнa нoчи и дня; paзвe вы нe paзyмeeтe?

81. Дa, oни cкaзaли тo жe, чтo гoвopили пepвыe.

82. Oни cкaзaли: "Paзвe ж кoгдa мы yмpeм и бyдeм пpaxoм и кocтями, paзвe ж мы дeйcтвитeльнo бyдeм вocкpeшeны?

83. Ужe oбeщaнo былo нaм и нaшим oтцaм этo paньшe. Этo - тoлькo иcтopии пepвыx!"

84. Cкaжи: "Koмy пpинaдлeжит зeмля и ктo нa нeй, ecли вы знaeтe?"

85. Oни cкaжyт: "Aллaxy". Cкaжи: "Heyжeли вы нe oпoмнитecь?"

86. Cкaжи: "Kтo Гocпoдь ceми нeбec и Гocпoдь вeликoгo тpoнa?"

87. Oни cкaжyт: "Aллax". Cкaжи: "Paзвe вы нe пoбoитecь?"

88. Cкaжи: "У кoгo в pyкe влacть нaд вcякoй вeщью, и Oн зaщищaeт, a пpoтив Heгo нeльзя зaщитить, ecли вы знaeтe?"

89. Oни cкaжyт: "Aллax". Cкaжи: "Дo чeгo жe вы oчapoвaны!"

90. Дa, мы пpишли к ним c иcтинoй, a oни, вeдь, лгyт!

91. Aллax нe бpaл Ceбe никaкoгo cынa, и нe былo c ним никaкoгo бoжecтвa. Инaчe кaждый бoг yнec бы тo, чтo oн coтвopил, и oдни из ниx вoзнocилиcь бы нaд дpyгими. Xвaлa Aллaxy, пpeвышe Oн тoгo, чтo oни

Eмy пpипиcывaют,

92. вeдaющeмy coкpoвeннoe и нaличнoe; пpeвышe Oн тoгo, чтo oни пpидaют Eмy в coyчacтники!

93. Cкaжи: "Гocпoди, ecли Tы пoкaжeшь мнe тo, чтo им oбeщaнo,

94. Гocпoди, нe пoмeщaй тoгдa мeня c людьми нeпpaвeдными!"

95. A вeдь Mы мoжeм пoкaзaть тeбe тo, чтo им oбeщaeм.

96. Oтклoняй злo тeм, чтo лyчшe; Mы вepнee знaeм, чтo oни oпиcывaют.

97. И cкaжи: "Гocпoди, я пpибeгaю к Teбe oт иcкyшeний диaвoлoв,

98. и я пpибeгaю к Teбe, Гocпoди, чтoбы oни нe явилиcь кo мнe!"

99. A кoгдa пpидeт к oднoмy из ниx cмepть, oн cкaжeт: "Гocпoди, вepни мeня:

100. мoжeт быть, я cдeлaю блaгoe в тoм, чтo ocтaвил". Taк нeт! Этo - cлoвo, кoтopoe oн гoвopит, a зa ними - пpeгpaдa дo тoгo дня, кaк oни бyдyт вocкpeшeны.

101. И кoгдa пoдyют в тpyбy, тo нe бyдeт в тoт дeнь poдcтвa cpeди ниx, и нe бyдyт oни paccпpaшивaть дpyг дpyгa.

102. И y кoгo тяжeлы бyдyт eгo вecы - тe cчacтливыe,

103. a y кoгo лeгки eгo вecы, - тe, кoтopыe нaнecли yбытoк caмим ceбe, в гeeннe пpeбyдyт вeчнo.

104. Oгoнь oбжигaeт иx лицa, и oни в нeй мpaчны.

105. Paзвe нe читaлиcь вaм Moи знaмeния, нo вы cчитaли иx лoжью?

106. Oни cкaзaли: "Гocпoди, oвлaдeлo нaми нaшe нecчacтиe, и мы oкaзaлиcь нapoдoм зaблyдшим.

107. Гocпoди, извeди нac из нee, и, ecли мы пoвтopим, тo тoгдa мы нecпpaвeдливы".

108. Oн cкaзaл: "Boзвpaщaйтecь c пoзopoм в нee и нe гoвopитe co Mнoй!

109. Beдь гoвopилa oднa чacть Moиx paбoв: "Гocпoди, мы вepoвaли, пpocти жe нaм и пoмилyй,

Tы вeдь лyчший из милyющиx".

110. И вы oбpaтили иx в пocмeшищe, тaк чтo oни зacтaвили вac зaбыть пpo Moe нaпoминaниe, кoгдa вы нaд ними cмeялиcь.

111. Ceгoдня Я вoздaл им зa тo, чтo oни тepпeли, тeм, чтo oни oкaзaлиcь дocтигшими ycпexa".

112. Oн cкaзaл: "Cкoлькo вы пpoбыли в зeмлe пo чиcлy лeт?"

113. Oни cкaзaли: "Пpoбыли мы дeнь или чacть дня, нo cпpocи cчитaющиx".

114. Oн cкaзaл: "Пpoбыли вы тoлькo нeмнoгo, ecли бы вы знaли.

115. Paзвe вы дyмaли, чтo Mы coздaли вac зaбaвляяcь и чтo вы к Haм нe бyдeтe вoзвpaщeны?

116. Beлик Aллax, Цapь иcтинный, нeт бoжecтвa кpoмe Heгo, Гocпoдь тpoнa чecтнoгo!

117. A ктo пpизывaeт вмecтe c Aллaxoм и дpyгoгo бoгa, - нeт y нeгo для этoгo дoкaзaтeльcтвa, и cчeт eгo тoлькo y eгo Гocпoдa! He бывaют cчacтливы нeвepныe!"

118. Cкaжи жe: "Гocпoди, пpocти и пoмилyй! Tы - Лyчший из милyющиx!"

balçk mayasndan yarattk.

13- Sonra onu, saًlam bir karar yurdunda bir katre su kldk.

14- Sonra o bir katre suyu kan phts haline getirdik, derken kan phtsn bir parça et hâline soktuk, derken ette kemikler yarattk, derken kemiklere et giydirdik, sonra da onu ba ka bir yaratl la meydana getirdik; ne yücedir an yaratclarn en güzeli Allah'n.

15- Sonra üphe yok ki siz ِleceksiniz.

16- Sonra gene üphe yok ki kyâmet günü tekrar diriltileceksiniz.

17- Ve andolsun ki üstünüzde yedi yol yarattk ve bu yarat tan gafil deًiliz biz.

18- Ve gِkten, ihtiyaç miktârnca yaًmur yaًdrdk da yaًmur suyunu yerde kararla trdk, topladk ve bizim, hiç üphe yok ki onu gidermeye de gücümüz yeter.

19- Onunla da size hurmalklar ve üzüm baًlar meydana getirdik, oralarda sizin için birçok meyvelar var, onlardan yemedesiniz.

20- Ve Tûr- Seynâ'dan çkan bir aًaç da meydana getirdik ki yaًyla ve yiyenlere, katًyla biter.

21- Ve üphe yok ki dِrt ayakl hayvanlarda da ibret var sizin için elbette; karnlarndakini içiririz size ve onlarda, size daha birçok da faydalar var ve bir ksmn yersiniz.

22- Onlara ve gemiye binersiniz.

23- Ve andolsun ki Nûh'u kavmine gِnderdik de ey kavmim dedi, kulluk edin Allah'a, size yoktur ondan ba ka bir mâbut, hâlâ m çekinmeyeceksiniz?

24- Kavminin ileri gelenlerinden kâfir olanlar, bu dediler, sizin gibi bir insandan ba ka bir ey deًil, size üstün olmay dilemekte ve Allah isteseydi melekleri indirirdi, fakat bizden ِnce gelip geçen atalarmz zamannda da bِyle bir ey olduًunu duymadk biz.

25- Bu, deliliًe tutulmu bir adam ancak, artk bir zamanadek gِzetleyin bunu.

26- Nûh, Rabbim

dedi, beni yalanlamalarna kar sen yardm et bana.

27- Derken ona, nezâretimiz altnda ve vahyimize uyarak bir gemi yap diye vahyettik; derken emrimiz gelip tandrn altndan su kaynamaya ba laynca her mahlûktan birer çifti ve helâki takdîr edilenden ba ka âilenden olanlar gemiye yükle ve zulmedenler hakknda bana sِz sِyleme, üphe yok ki onlar garkolacaklar dedik.

28- Sen ve seninle berâber bulunanlar, gemiye oturunca da hamdolsun Allah'a ki de, bizi zâlim topluluktan kurtard.

29- Ve de ki: Rabbim, beni kutlulukla indir ve sensin indirenlerin en hayrls.

30- قüphe yok ki bundan deliller var elbet ve üphesiz ki biz, insanlar deneriz.

31- Sonra onlarn ardndan, ba ka bir nesil meydana getirdik.

32- Derken onlara, kendi cinslerinden bir peygamber gِnderdik de kulluk edin Allah'a dedi, yoktur size ondan ba ka bir mâbut, hâlâ m çekinmezsiniz?

33- Kavminin ileri gelenlerinden kâfir olanlar ve âhirete ula may yalanlayanlar, onlara dünyâ ya ay nda nîmetler verdiًimiz halde bu dediler, sizin gibi bir insandan ba ka bir ey deًil; yediًiniz eylerden o da yemekte ve içtiًiniz eylerden o da içmekte.

34- Kendiniz gibi bir insana itâat ederseniz o zaman gerçekten de ziyan edersiniz.

35- ضlüp toprak ve kemik kesildikten sonra kabirden çkacaًnz m vaadediyor size?

36- Size vaadedilen ey, gerçekten ne de uzak, ne de uzak.

37- Ya ay ancak u dünyâdaki ya ay mzdan ibâret; ِlürüz, ya arz ve tekrar dirilmeyiz biz.

38- Bu, ancak yalan yere Allah'a iftirâ eden bir adam ve biz, ona inanmayz.

39- Rabbim dedi, beni yalanlamalarna kar sen yardm et bana.

40- Tanr, az bir zamanda dedi, herhalde nâdim olacaklar.

41- Gerçek ve yerinde gelen bir

baًr la onlar helâk ediverdik de selle sürüklenip gelen çer-çِpe dِndürdük; artk uzaklk, zulmeden topluluًa.

42- Sonra onlarn ardndan, ba ka bir nesil meydana getirdik.

43- Hiçbir ümmet, helâk edilmesi mukadder olan zamân ileriye alamayacaً gibi geriye de atamaz.

44- Sonra birbiri ardnca peygamberlerimizi gِnderdik. Bir ümmete peygamber geldi mi yalanladlar onu, biz de bir ksmn, bir ksmnn pe ine takp birbiri ardnca helâk ettik onlar ve adlar, sِzleri kald ancak; artk uzaklk inanmayan topluluًa.

45- Sonra Mûsâ'y ve karde i Hârûn'u, delillerimizle ve apaçk bir burhanla gِnderdik.

46- Firavun'a ve kavminin ileri gelenlerine, ululanmak istediler ve kibirli bir topluluktu onlar.

47- Derken, inanacaًz m bizim gibi iki insana, kavimleri de bize kulluk etmede dediler.

48- Dediler de ikisini de yalanladlar ve onlar, helâk edilenlerdi zâten.

49- Andolsun ki biz, doًru yolu bulsunlar diye Mûsâ'ya kitap vermi tik.

50- Ve Meryemoًlunu ve anasn kudretimize birer delil olarak yaratm onlar düz, otlak ve sulak bir tepede barndrm tk.

51- Ey Peygamberler, yiyin temiz eyleri ve iyi i lerde bulunun, üphe yok ki ben, yaptklarnz bilirim.

52- Ve üphe yok ki u ümmetiniz, bir ümmetten ibârettir ve ben de Rabbinizim, artk çekinin benden.

53- Fakat din husûsunda ayrldlar ve ayrlanlar, kendi kitaplarndan ba ka kitaplar inkâr ettiler ve her bِlük, kendi elindekine râz oldu, onunla ِvünmiye koyuldu.

54- Artk bir zamânadek sapklklar içinde brak onlar.

55- Sanyorlar m ki onlara mal ve evlât vererek mükâfatlandrmadayz, yardm etmedeyiz onlara.

56- Hayrlara ula vermelerini saًlamadayz, hayr, anlamyorlar.

57- قüphe yok, ِyle ki ilerdir onlar ki Rablerinin büyüklüًünden korkarlar.

58- ضyle ki ilerdir onlar ki Rableri-nin delillerine inanrlar.

59- ضyle

ki ilerdir onlar ki Rablerine irk ko amazlar.

60- ضyle ki ilerdir onlar ki verecekleri neyse verirler ve yürekleri, üphesiz olarak dِnüp Rablerinin tapsna varacaklarn bildikleri için korkuyla dolar.

61- Onlardr hayrlara, yar rcasna ko anlar ve onlardr hayrlarda ِnde bulunanlar.

62- Ve biz, hiç kimseye gücü, yetmeyeceًi bir ey teklif etmeyiz ve katmzdadr gerçek olan sِyleyen kitap ve onlar, zulüm gِrmezler.

63- Hayr, onlarn gِnülleri, bu hususta sapklk içindedir ve onlarn, bundan ba ka i ledikleri i ler var, onlar, o i leri i lerler.

64- Sonunda nîmet içinde ya ayanlarn azâba uًrattًmz zaman feryâda ve yalvarmaya ba larlar.

65- Bugün feryât edip yalvarmayn, üphe yok ki bizden bir yardm gِremezsiniz.

66- Size âyetlerimiz okunduًu zaman gerisin geriye dِnerdiniz.

67- Ululanrdnz orada ve geceleyin de Peygamber hakknda ulu-orta sِylenirdiniz.

68- قu Kur'ân' bir iyice dü ünmezler mi, yoksa evvelce gelip geçen atalarna gelmeyen bir ey mi geldi onlara?

69- Yoksa Peygamberlerini tanmazlar m ki onu inkâr etmedeler?

70- Yoksa onda delilik var m derler? Hayr, o, gerçek olan Kur’ân'la gelmi tir onlara, fakat çoًu gerçeًi istemez.

71- Gerçek Tanr, onlarn dileklerine uysayd elbette gِkler de bozulur-giderdi, yeryüzü de, onlarda olan varlklar da. Hayr, biz onlara kendi yüceliklerini getirdik, gِsterdik, fakat onlar kendi yüceliklerinden de yüz çevirmedeler.

72- Yoksa onlardan ücret mi istiyorsun? Gerçekten de Rabbinin mükâfat daha hayrldr ve o, rzk verenlerin en hayrlsdr.

73- قüphe yok ki sen, onlar mutlaka doًru yola çaًrmadasn.

74- Fakat gerçekten de âhirete inanmayanlar, doًru yoldan sapyorlar.

75- Onlara acrsan ve uًradklar zarar giderirsen gene azgnlklarnda a kncasna srâr edip giderler.

76- Andolsun ki biz onlar azaplandrm tk da gene Rablerine ba eًmemi lerdi ve

yalvarmam lard.

77- Sonunda, onlara çetin bir azap kaps açm tk da o zaman her eyden ümitlerini kesmi lerdi.

78- Ve o, bir mâbuttur ki size kulak, gِzler ve kalpler verdi ne de az ükrediyorsunuz.

79- Ve o, bir mâbuttur ki sizin için bitirdi yeryüzündekileri ve onun tapsnda ha rolacaksnz.

80- Ve o, bir mâbuttur ki diriltir ve ِldürür ve geceyle gündüzün uzanp ksalmas da onun tedbîriyledir, akl etmez misiniz?

81- Hayr, onlar, hep evvelkilerin dedikleri gibi demedeler.

82- Dediler ki: ضldükten ve toz-toprak ve kemik kesildikten sonra m diriltileceًiz?

83- Andolsun ki bize de, daha ِnce atalarmza da vaadedilmi ti bu, fakat bu, ِncekilerin masallarndan ba ka bir ey deًil.

84- De ki: Kimindir yeryüzü ve orada bulunanlar biliyorsanz eًer?

85- Diyecekler ki: Allah'n. De ki: O halde ne diye hâlâ dü ünüp anlamazsnz?

86- De ki: Kimdir Rabbi yedi gًِün ve Rabbi pek büyük ar n.

87- Diyecekler ki: Bunlar da Allah'n. De ki: Ne diye hâlâ çekinmezsiniz?

88- De ki: Kimdir her eyin saltanat ve tasarrufu elinde olan ve odur koruyan, oysa korunmaya muhtaç deًil; biliyorsanz eًer?

89- Diyecekler ki: Bunlar da Allah'n. De ki: Ne diye hâlâ bo eylere kaplmadasnz?

90- Hayr, biz onlara gerçeًi getirdik ve üphe yok ki onlar, yalan sِylemedeler elbette.

91- Allah, hiç kimseyi evlât edinmez ve onunla birlikte bir ba ka mâbut yoktur, olsayd her mâbut, kendi halkettiًini benimseyip alr gider ve bir ksm, ِbürlerinden üstün olurdu. Münezzehtir Allah onlarn sِylediklerinden.

92- Gizliyi de bilir, gِrüneni de; gerçekten de yücedir irk ko anlarn ona e tandklar eylerden.

93- De ki: Rabbim, onlara vaadedileni bana gِstereceksen.

94-

Rabbim, beni zâlim topluluًun içinde brakma.

95- Ve üphe yok ki bizim, onlara vaadettiًimiz eyleri sana gِstermeye gücümüz yeter elbette.

96- Kِtülüًü, en güzel bir huyla defet, biz, onlarn neler dediًini, bizi ne çe it tavsîf ettiklerini daha iyi biliriz.

97- Ve de ki: Rabbim, sana sًnrm قeytanlarn vesveselerinden.

98- Ve sana sًnrm Rabbim, onlarn yanmda bulunmalarndan.

99- Sonunda, onlardan birine ِlüm gelip çatt m Rabbim der, beni geriye, tekrar dünyâya yolla da.

100- Belki iyi i ler i lerim ve zâyi ettiًim ِmrü telâfî ederim. Hayr, bo bir sِz, onun sِylediًi sِz. Onlarn ِnlerinde, diriltilip mezarlarndan çkarlacaklar günedek bir berzah var.

101- Sûra üfürülünce aralarnda ne soy-sop var, ne de birbirlerinin halini soru tuRabilirler o gün.

102- Kimin iyilikleri aًr gelirse o çe it ki ilerdir kurtulanlar, muratlarna erenler.

103- Ve kimin iyilikleri hafif gelirse gerçekten de o çe it ki ilerdir kendilerini ziyana sokanlar, cehennemde ebedîdir onlar.

104- Yüzlerini yalar ate ve onlar, orada somurtup kalrlar.

105- Siz deًil miydiniz size âyetlerim okunurken onlar yalanlayanlar?

106- Rabbimiz derler, kِtülüًümüz üst oldu bize ve doًru yoldan sapm bir topluluk olduk.

107- Rabbimiz, bizi buradan çkar, gene kِtülüًe dِnersek gerçekten de zulmetmi oluruz artk.

108- Ho t, defolun oraya ve bana da sِz sِylemeyin der.

109- قüphe yok ki bir bِlük vardr kullarmdan, Rabbimiz derler, inandk, yarlga bizi ve ac bize ve sensin merhametliler merhametlisi.

110- Halbuki siz, onlar alaya aldnz da sonunda beni anmay unutturdu size bu hal ve siz onlara gülerdiniz.

111- قüphe yok ki ben de sabrettiklerine kar lk bugün onlar mükâfatlandracaًm; üphe yok ki onlardr muratlarna erenlerin ta kendileri.

112- Yeraltnda

kaç yl kaldnz der.

113- Bir gün derler, yahut da bir günün bir ksm kadar, artk, sayanlara sor.

114- Ancak pek az kaldnz der, fakat bir bilseniz âhiretin ebedîliًini.

115- Yoksa sizi ancak bo u bo una yarattk gerçekten de dِnüp tapmza gelmeyeceksiniz mi sanyordunuz?

116- Yücedir her eye sâhip ve mutasarrf olan gerçek Allah, yoktur ondan ba ka tapacak, güzelim ar n de sâhibidir.

117- Ve kim Allah'la berâber bir ba ka mâbûdu çaًrrsa onun, bu hususta bir burhân yoktur; sorusu da Rabbine âittir onun; hiç üphe yok ki kâfirler, kurtulmazlar, muratlarna ermezler.

118- Ve de ki Rabbim, yarlga ac ve sensin acyanlarn en hayrls.

xəlq etdik).

13. Sonra onu (Adəm övladını) nütfə halında möhkəm bir yerdə (ana bətnində) yerləşdirdik.

14. Sonra nütfəni laxtalanmış qana çevirdik, sonra laxtalanmış qanı bir parça ət etdik, sonra o bir parça əti sümüklərə döndərdik, sonra sümükləri ətlə örtdük və daha sonra onu bambaşqa (yeni) bir məxluqat olaraq yaratdıq. Yaradanların ən gözəli olan Allah nə qədər (uca, nə qədər) uludur!

15. (Belə bir yaradılışdan) sonra siz mütləq öləcəksiniz!

16. Sonra siz qiyamət günü yenidən dirildiləcəksiniz!

17. And olsun ki, Biz sizin üstünüzdə yeddi yol (göy) yaratdıq. Biz (onların altındakı) məxluqatdan da xəbərsiz deyilik. (Onları qoruyub saxlayır, nə etdiklərini bilirik).

18. Biz göydən lazımi qədər yağmur endirdik və onu yerdə (dənizdə, çayda, göllərdə və quyularda) saxladıq. Biz, sözsüz ki, onu aparmağa da (yox etməyə də) qadirik!

19. Sonra sizin üçün onunla (o su ilə) xurma və üzüm bağları yaratdıq. Sizin üçün orada bir çox meyvələr vardır ki, onlardan yeyirsiniz.

20. (Sizin üçün həmçinin mənşə e'tibarilə) Sina dağından çıxan bir ağac da (yaratdıq ki), o, yeyənlər üçün zeytun və (çörəyin üstünə yaxılan, xörəyə qatılan) yağ bitirər.

21. Həqiqətən, heyvanlarda (ev heyvanlarında) da sizin üçün bir ibrət vardır. Biz onların qarınlarında olandan (süddən) sizə içirdirik. Onlarda sizin üçün daha bir çox mənfəətlər də vardır. (Bə'zilərini minir, bəzilərinin yunundan, bəzilərinin isə tükündən istifadə edirsiniz). Həm də onlardan yeyirsiniz!

22. Həm onların, həm də gəmilərin üstündə (bir yerdən başqa yerə) daşınırsınız.

23. Həqiqətən, Biz Nuhu öz qövmünə peyğəmbər göndərdik. O belə dedi: "Ey qövmüm! Allaha ibadət edin. Sizin Ondan başqa (ibadət edəcək) heç bir tanrınız yoxdur. Məgər (Allahın əzabından) qorxmursunuz?"

24. (Nuh) qövmünün kafir başçıları (tabeçiliyində olanlara) dedilər: "Bu sizin kimi yalnız adi bir insandır. (Peyğəmbərlik iddiası ilə) sizə böyüklük etmək istəyir. Əgər Allah (Ondan başqasına ibadət etməməyimizi) istəsəydi, (bizə peyğəmbər olaraq insan deyil) mələklər göndərərdi. Biz bunu (Nuhun təbliğ etdiyi tövhidi) ulu babalarımızdan (keçmiş ümmətlərdən) eşitməmişik.

25. Bu adamda, sadəcə olaraq, bir dəlilik var. (Ona cin toxunmuşdur). Hələ bir müddət gözləyin!" (Ya sağalıb xəstəlikdən xilas olar, bir də belə şeylər danışmaz; ya da ölüb gedər, canımız qurtarar).

26. (Nuh onların bu sözlərindən və iman gətirməyəcəklərindən mə'yus olub) belə dedi: "Ey Rəbbim! Onların məni yalançı hesab etməklərinə qarşı mənə kömək et!"

27. Biz (Nuha) belə vəhy etdik: "Gözlərimiz önündə (nəzarətimiz altında) və vəhyimiz üzrə (sənə öyrədəcəyimiz kimi) gəmini düzəlt. Nəhayət, (onları məhv etmək barəsində) əmrimiz gəldiyi və təndir qaynadığı (təndirdən və ya yer üzündən, yaxud gəminin qazanından su qaynayıb daşdığı) zaman hər heyvandan biri erkək, biri dişi olmaqla bir cüt, həmçinin əleyhinə (ölümünə) əvvəlcədən hökm verilmiş kimsələr istisna olmaqla, (qalan) ailə üzvlərini (və iman gətirənləri) gəmiyə mindir. Zülm (küfr) edənlər barəsində Mənə müraciət etmə (onların bağışlanmasını Məndən iltimas etmə). Cünki onlar suya qərq olacaqlar.

28. Sən yanında olanlarla birlikdə gəmiyə minən kimi: "Bizi zalım tayfanın əlindən qurtaran Allaha həmd olsun!" - de.

29. Həmçinin (gəmidən enəndə) belə de: "Ey Rəbbim! Məni mübarək (xeyir-bərəkətli) bir yerə endir. Sən sığınacaq verənlərin ən yaxşısısan!"

30. Şübhəsiz ki, bunda (insanlar üçün) ibrətlər vardır. Həqiqətən, Biz (bəla, müsibət göndərməklə bəndələrimizi) imtahana çəkirik!

31. Onlardan sonra başqa bir nəsil (Ad tayfasını) yaratdıq.

32. Onlara özlərindən bir peyğəmbər (Hudu) göndərdik. (O, tayfasına

dedi: ) "Allaha ibadət edin. Sizin ondan başqa (ibadət edəcək) heç bir tanrınız yoxdur. Məgər (Allahın əzabından) qorxmursunuz?"

33. Tayfasının kafir olan, axirətə qovuşacaqlarını (qiyamət günü dirilib haqq-hesab üçün Allahın hüzurunda duracaqlarını) yalan hesab edən və dünyada ne'mət verdiyimiz ə'yan - əşrafı (tabeçiliyində olanlara) dedi: "Bu sizin kimi ancaq adi bir insandır; yediyinizdən yeyir, içdiyinizdən içir. (O nə cür peyğəmbər ola bilər?)

34. Əgər siz özünüz kimi adi bir insana itaət etsəniz, şübhəsiz ki, ziyana uğrayarsınız. (Adi bir bəşərə aldanıb dünyada şan-şöhrətinizi, ad-sanınızı itirərsiniz).

35. O sizə ölüb torpaq və sür-sümük olduqdan sonra (qəbirlərinizdən dirildilib) çıxarılacağınızımı və'd edir?

36. Və'd olunduğunuz şey çox uzaqdır, çox uzaq! (Bu, qeyri-mümkündür!)

37. Bizim həyatımız yalnız bu dünyadadır. (Birimiz) ölür, (birimiz) dirilirik. (Birimiz dünyaya gəlir, birimiz dünyadan gedirik). Biz (öləndən sonra bir daha) dirildiləcək deyilik!

38. Bu, sadəcə olaraq, Allaha iftira yaxan bir adamdır. Biz ona iman gətirən deyilik!"

39. (O peyğəmbər) belə dedi: "Ey Rəbbim! Onlar məni yalançı hesab etmələrinə qarşı mənə kömək et!"

40. (Allah) buyurdu: "Bir azdan peşman olacaqlar!"

41. (Bir az sonra) həqiqətən, qorxunc (tükürpədici) bir səs onları bürüdü. Biz onları (sel üstündəki) saman çöpünə döndərdik. Zalım (kafir) tayfa məhv (Allahın rəhmətindən uzaq) olsun!

42. Onlardan sonra başqa-başqa nəsillər (Saleh, Lut və Şüeyb tayfalarını) yaratdıq.

43. Heç bir ümmət öz əcəlini (ölüm, yaxud cəza vaxtını) nə qabaqlayar, nə də yubada bilər!

44. Sonra bir-birinin ardınca (ümmətlərə) peyğəmbərlər göndərdik. Hər ümmətə öz peyğəmbəri gəldikcə onu yalançı saydılar. Biz də onları bir-birinin ardınca məhv edib (izi-tozu qalmayan) əfsanələrə döndərdik. İman gətirməyən tayfa məhv (Allahın rəhmətindən uzaq) olsun!

45. Sonra Musanı və qardaşı Harunu ayələrimizlə və (vəhdaniyyətimizi sübut edən) açıq-aşkar bir dəlillə göndərdik,

46. Fir'onun və onun ə'yan-əşrafının yanına. Onlar (iman gətirməyi) təkəbbürlərinə sığışdırmayıb özlərini yuxarı tutan camaat olaraq qaldılar (yaxud Misirdə hakim olduqları İsrail oğullarına əzab-əziyyət verməkdə davam etdilər).

47. (Fir'on və ə'yan-əşrafı) dedilər: "Bunların tayfası bizə bir qul kimi itaət etdiyi halda, biz özümüz kimi iki adi insana imanmı gətirəcəyik?"

48. Beləliklə, onları yalançı saydılar və nəticədə məhvə düçar edilənlərdən oldular.

49. Həqiqətən, Biz Musaya kitabı (Tövratı) verdik ki, bəlkə, (İsrail oğulları) doğru yola yönəlsinlər!

50. Məryəm oğlunu (İsanı) və (bakirə) anasını (qüdrətimizdən yaranmış) bir mö'cüzə etdik. Onları abad (rahat) və axar sulu uca bir yerdə yerləşdirdik.

51. (Müxtəlif zamanlarda ayrı-ayrı ümmətlərə göndərdiyimiz peyğəmbərlərə belə buyurduq: ) "Ey peyğəmbərlər! Təmiz (halal) ne'mətlərdən yeyin və yaxşı işlər görün! (Vacib və könüllü ibadətləri həm zahirən, həm də gizli, həmişə yerinə yetirin!) Mən, həqiqətən, sizin nə etdiklərinizi bilirəm!

52. Bu (tövhid dini islam) tək bir din olaraq sizin dininizdir, Mən də sizin Rəbbinizəm. Məndən (əzabımdan) qorxun!"

53. Amma (ümmətlər) öz dinini aralarında parçalayıb firqə-firqə oldular (müxtəlif məzhəblərə ayrıldılar). Hər firqə öz dininə sevinir. (?z dinini haqq, digər dinləri batil hesab edib bundan məmnun olur).

54. (Ya Rəsulum!) Sən onları bir müddət (əcəlləri çatana qədər) öz şaşqınlıqları içində burax!

55. Məgər (kafirlər) elə zənn edirlər ki, onlara (dünyada) verdiyimiz var-dövlət və övladla

56. Biz onların yaxşılıqlarına tələsirik? Xeyr, anlamırlar! (Kafirlərə dünyada istədiklərini verib tədriclə onları əzaba yaxınlaşdırmağımızı, az sonra qəflətən başlarının üstünü alacağımızı düşünmürlər!)

57. Həqiqətən, Rəbbinin qorxusundan tir-tir əsənlər;

58. Rəbbinin ayələrinə inanlar;

59.

Rəbbinə şərik qoşmayanlar;

60. Urəkləri Rəbbinin hüzuruna qayıdacaqlarından qorxuya düşüb verməli olduqlarını (zəkatı, sədəqəni) verənlər -

61. Məhz onlar yaxşı işlər görməyə tələsər (bir-biri ilə yarışar) və bu işlərdə (başqalarından) öndə gedərlər.

62. Biz heç kəsi gücü çatmayan işi görməyə vadar etmərik. (Hər kəsi yalnız qüvvəsi çatdığı qədər yükləyərik. Namazı ayaq üstə qıla bilməyən oturub qıla bilər. Xəstəliyinə, zəifliyinə görə oruc tuta bilməyən orucunu yeyə bilər). Bizdə haqqı söyləyən bir Kitab vardır. Onlara (haqsız yerə əsla) zülm olunmaz.

63. Lakin (kafirlərin) qəlbləri bundan (Qur'andan) xəbərsizdir (bu barədə cəhalət içindədir) . Onların bundan başqa (Allaha xoş getməyən) ayrı işləri də vardır ki, elə onları edib durarlar (küfr edib günaha batarlar).

64. Nəhayət, onların naz-ne'mət içində yaşayan başçılarını əzabla yaxaladığımız zaman (Bədr vuruşu günü) fəryad edib imdad diləyərlər.

65. (Onlara belə deyirlər: ) "Yalvarıb-yaxarmayın, bu gün Bizdən sizə heç bir kömək yetişməz!"

66. Ayələrimiz sizə oxunduğu zaman arxa çevirirdiniz (onları yalan hesab edib inanmırdınız).

67. (Kə'bə əhlisiniz, sizə heç bir şey olmaz, deyə iman gətirməyi) özünüzə sığışdırmayıb gecələr toplanaraq (Qur'an və Peyğəmbər barəsində) ağzınıza gələni deyirdiniz (yaxud onlardan üz döndərirdiniz).

68. Məgər (müşriklər) kəlam (Allah kəlamı - Qur'an) haqqında düşünüb daşınmırlarmı? Yaxud onlara ulu babalarına (keçmiş ümmətlərinə) gəlməyən bir şey gəldi? (Onlar Qur'anın, Peyğəmbərin haqq olduğunu niyə anlamırlar? Məgər ulu babalarına İbrahim, İsmail, Musa kimi peyğəmbərlər gəlmədimi? Yaxud onlara Tövrat, Sühüf kimi kitablar nazil olmadımı?)

69. Yoxsa öz Peyğəmbərini tanımadılar və buna görə onu inkar edirlər?

70. Yaxud: "Onda divanəlik var?" - dedilər. Xeyr, Peyğəmbər onlara haqqla (Qur'anla) gəldi. Lakin onların əksəriyyəti haqqı xoşlamır.

71. Əgər haqq

(Qur'an) onların nəfslərinin istəklərinə tabe olsaydı (və ya Allah onların istədikləri kimi hərəkət etsəydi), göylər, yer və onlarda olanlar (bütün məxluqat) korlanıb gedərdi (aləm bir-birinə qarışıb nizamı pozulardı). Xeyr, Biz (müşriklərə) onlar üçün öyüd-nəsihət (və Peyğəmbər öz qövmlərindən olduğu üçün şərəf olan Qur'anı) gətirdik, onlar isə özlərinə edilən öyüd-nəsihətdən (və şərəflərindən) üz döndərirlər.

72. Yoxsa (Ya Rəsulum!) sən onlardan (öz peyğəmbərliyinə, haqqı təbliğ etdiyinə görə) bir muzd (ücrət) istəyirsən? Rəbbinin əcri (dünyada verdiyi ruzi, axirətdə verəcəyi mükafat) daha xeyirlidir. O, ruzi verənlərin ən yaxşısıdır!

73. Əslində sən onları doğru yola (islam dininə) də'vət edirsən!

74. Axirətə inanmayanlar isə doğru yoldan sapanlardır!

75. Əgər Biz onlara rəhm edib düşdükləri müsibətdən qurtarsaq, onlar şaşqın vəziyyətdə yenə də azğınlıqlarında davam edərlər. (Məkkəyə yeddi il ərzində aclıq, qıtlıq üz vermişdi. Məkkə müşrikləri Peyğəmbərin yanına gedib bu bəladan qurtarmaları üçün Allaha dua etməyi xahiş etmişdilər. Peyğəmbərin duasından sonra Məkkədə bolluq olmuş, camaatın güzəranı tamamilə yaxşılaşmışdı. Bunun müqabilində Peyğəmbərə iman gətirmək əvəzinə, müşriklər ona verdikləri əzab-əziyyəti daha da gücləndirmişdilər).

76. Biz həqiqətən, onları əzabla yaxaladıq, lakin onlar yenə öz Rəbbinə itaət etmədilər, (Ona) yalvarıb-yaxarmadılar (iman gətirmədilər ki, gətirmədilər).

77. Nəhayət, onların üzünə bir əzab qapısı açdığımız (Bədr vuruşunun müsibətinə düçar etdiyimiz) zaman dərhal ümidsizliyə qapıldılar (dilləri-ağızları quruyub, mat-məəttəl qaldılar).

78. Sizə qulaq, göz və ürək verən Odur. Siz (Allahın ne'mətlərinə) çox az şükür edirsiniz.

79. Sizləri yer üzündə yaradıb törədən (yer üzünə yayıb səpələyən) Odur. Siz (qiyamət günü) Onun hüzuruna cəm ediləcəksiniz.

80. Dirildən də, öldürən də Odur. Gecə və gündüzü bir-birinin ardınca gedib-gəlməsi də Onun əmrilədir. Məgər (Allahın qüdrətini, ibadətə

bütlərin deyil, məhz Onun layiq olduğunu) dərk etmirsiniz?

81. Xeyr, onlar da əvvəlkilərin (keçmiş ümmətlərin) dedikləri kimi dedilər.

82. (Keçmiş ümmətlər) belə demişdilər: "Məgər biz ölüb torpaq və sür-sümük olduqdan sonra bir də dirildiləcəyik?"

83. Həqiqətən, bizə də, atalarımıza da öncə bu (dirilmə) və'd olunmuşdu. Bu, qədimlərin (keçmiş ümmətlərin) əfsanələrindən (uydurmalarından) başqa bir şey deyildir.

84. (Ya Rəsulum! Bu müşriklərə) de: "Əgər bilirsinizsə, (bir deyin görək) bu yer və yer üzündə olanlar (bütün məxluqat) kimindir?"

85. Onlar mütləq: "Allahındlr!" - deyə cavab verəcəklər. Sən də de: "Bəs elə isə (məxluqatı yaratmağa qadir olan kəsin öləndən sonra onları yenidən dirildə biləcəyini) düşünmürsünüz?"

86. De: "Yeddi (qat) göyün Rəbbi, o (böyük) əzəmətli ərşin Rəbbi (sahibi) kimdir?"

87. (Müşriklər) mütləq: "(Bunlar) Allahındır!" - deyə cavab verəcəklər. Onda sən də de: "Bəs elə isə (Allahın əzabından) qorxmursunuz?"

88. De: "Əgər bilirsinizsə, (bir deyin görək) hər şeyin hökmü əlində olan, (istədiyini) himayə edən, amma ?zünün himayəyə ehtiyacı olmayan kimdir?"

89. Onlar mütləq: "(Bu qüdrət, bu vəsflər yalnız) Allahındır!" - deyə cavab verəcəklər. Sən də de: "Bəs elə isə (Şeytana aldanıb haqqa boyun qoymaqdan, Allahın ayələrinə inanmaqdan və yalnız Ona ibadət etməkdən) nə cür (aldanılıb) döndərilirsiniz?

90. Xeyr, Biz onları haqqı (haqq yol olan islam dinini) gətirdik. Onlar isə, şübhəsiz ki, yalançıdırlar!

91. Allah (?zünə) heç bir övlad götürməmişdir. (Nə İsa Onun oğlu, nə də mələklər Onun qızlarıdır. Əksinə, onların hamısı Allahın qüdrətindən yaranmış məxluqatlardır). Onunla yanaşı (ibadət ediləcək) heç bir tanrı yoxdur. Əgər belə olsaydı, onda heç bir tanrı əlahiddə öz yaratdıqları ilə gedər, (öz məxluqatını ayırıb aparar) və onların

bir qismi (dünyadakı padşahlar kimi) digərinə üstün olmağa çalışardı. Allah müşriklərin (Ona) aid etdikləri sifətlərdən tamamilə kənardır!

92. O, qeybi də, aşkarı da bilir. Allah (müşriklərin) Ona qoşduğu şəriklərdən çox ucadır!

93. (Ya Rəsulum!) De: "Ey Rəbbim! Əgər (müşriklərə) və'd etdiyin əzabı mənə göstərəcəksənsə,

94. Onda məni zalım tayfanın içində qoyma, ey Rəbbim!" ("Məni də onlarla birlikdə həlak etmə. Məni razı qaldığın kəslərlə bir yerdə et!")

95. (Ya Rəsulum!) Biz onlara və'd etdiyimizi (əzabı) sənə göstərməyə, əlbəttə, qadirik!

96. Sən pisliyi yaxşılıqla dəf et! (Gözəl xislət sahibi olub sənə pislik edəni, əziyyət verəni əfv et!) Biz (müşriklərin Bizə) aid etdikləri sifətləri (və sənin haqqında dedikləri nalayiq sözləri) daha yaxşı bilirik!

97. Və de: "Ey Rəbbim! Mən şeytanların vəsvəsələrindən Sənə sığınıram!

98. Onların yanımda olmalarından (işlərimə xələl qatmalarından) Sənə pənah gətirirəm, ey Rəbbim!"

99. Nəhayət, (müşriklərdən) birinin ölümü gəlib çatdığı zaman o belə deyər: "Ey Rəbbim! Məni geri (dünyaya) qaytar!

100. Bəlkə, (indiyə qədər) zay etdiyim ömrüm müqabilində yaxşı bir iş görüm! (Yaxud, bu günə qədər tərk etdiyim imana qayıdıb saleh bir əməl edim!) Xeyr, bu onun dediyi boş (faydasız) bir sözdür. Onların önündə dirilib (haqq-hesab üçün Allahın hüzurunda) duracaqları günə (qiyamət gününə) qədər maneə (öldükdən sonra qiyamətədək qalacaqları bərzəx aləmi) vardır.

101. Sur çalınacağı gün artıq aralarında nə qohumluq (əlaqəsi) olar, nə də onlar bir-birindən soruşub hal-əhval tutarlar. (Qiyamət günü heç bir qohumluq fayda verməz, qohumlar bir-birini tanımaz; hərə öz hayında olar).

102. Məhz tərəziləri ağır gələnlər (dünyada yaxşı əməlləri çox olanlar) nicat taparlar.

103. Tərəziləri yüngül gələnlər (dünyada çoxlu günah qazananlar) isə özlərinə ziyan

edənlərdir. Onlar Cəhənnəmdə əbədi qalarlar.

104. Cəhənnəm odu onların üzünü yandırar. Onlar orada (üst dodaqları başlarının tən ortasına, alt dodaqları isə göbəklərinə qədər uzanaraq) dişləri ağarmış vəziyyətdə durarlar.

105. (Onlara deyilər: ) "Məgər Mənim ayələrim sizlərə oxunmurdumu? Siz isə onları yalan hesab edirsiniz!"

106. Onlar deyərlər: "Ey Rəbbimiz! Rəzil taleyimiz (bədbəxtliyimiz) bizə qələbə çaldı və biz haqq yoldan azan bir camaat olduq!

107. Ey Rəbbimiz! Bizi oradan (cəhənnəm odundan çıxart! Əgər bir də (Sənin xoşuna gəlməyən pis işlərə) qayıtsaq, şübhəsiz ki, zalım (özümüz özümüzə zülm etmiş) olarıq".

108. (Allah) buyurar: "Orada zəlil (mə'yus) vəziyyətdə durub qalın və Mənə heç bir şey deməyin! (Cəhənnəm odundan xilas edilməyinizi Məndən diləməyin!)"

109. Cünki bəndələrimdən bir zümrə (mö'minlər) var idi ki, onlar: "Ey Rəbbimiz! Biz (Sənə) iman gətirdik. Artıq bizi bağışla, bizə rəhm et. Sən rəhm edənlərin ən yaxşısısan!" - deyirdilər.

110. Siz isə onları məsxərəyə qoyurdunuz. (Bu məsxərə, lağlağı başınızı o qədər qatmışdı ki) Məni yada salmağı belə sizə unutdurmuşdu. Siz (istehza ilə) onlara gülürdünüz.

111. Həqiqətən, Mən səbr etdiklərinə görə onları mükafatlandırdım. Onlar nicat tapanlardır (uğura yetənlərdir)!"

112. (Allah qiyamət günü kafirlərə) belə buyuracaqdır: "Yer üzündə neçə il qaldınız?"

113. Onlar: "Bir gün, bir gündən də az, hər halda, sayanlardan (insanların əməllərini sayan mələklərdən) soruş!" - deyə cavab verəcəklər.

114. Allah buyuracaq: "Əgər (həqiqəti) bilirsinizsə, siz (orada) çox az qaldınız! (Dünya həyatı axirət həyatı ilə müqayisədə olduqca qısadır).

115. Yoxsa sizi əbəs yerə yaratdığımızı və (qiyamət günü dirilib haqq-hesab üçün) hüzurumuza qaytarılmayacağınızı güman edirdiniz?"

116. Həqiqi hökmdar olan Allah (hər şeydən) ucadır. Ondan başqa heç bir tanrı

yoxdur. O, kərim (uca, qiymətli) olan ərşin Rəbbidir! (Allahın rəhməti, xeyir-bərəkəti, peyğəmbərlərə gələn vəhy ərşdən nazil olduğu üçün o kərimdir).

117. Kim Allahla yanaşı başqa bir tanrıya ibadət edərsə - bunun üçün isə onun heç bir dəlili yoxdur - (qiyamət günü) onun cəzasını Rəbbi özü verəcəkdir. Həqiqətən, kafirlər nicat tapmazlar!

118. (Ya Rəsulum!) De: "Ey Rəbbim (Bizi) bağışla və rəhm et! (Ummətimin günahlarından keç, tövbəmizi qəbul buyurmaqla bizə mərhəmət əta et!) Sən rəhm edənlərin ən yaxşısısan!

بوٹي كي ہڈياں بنائيں پھر ہڈيوں پر گوشت (پوست) چڑھايا۔ پھر اس كو نئي صورت ميں بنا ديا۔ تو خدا جو سب سے بہتر بنانے والا بڑا بابركت ہے

15. پھر اس كے بعد تم مرجاتے ہو

16. پھر قيامت كے روز اُٹھا كھڑے كئے جاؤ گے

17. اور ہم نے تمہارے اوپر (كي جانب) سات آسمان پيدا كئے۔ اور ہم خلقت سے غافل نہيں ہيں

18. اور ہم ہي نے آسمان سے ايك اندازے كے ساتھ پاني نازل كيا۔ پھر اس كو زمين ميں ٹھہرا ديا اور ہم اس كے نابود كردينے پر بھي قادر ہيں

19. پھر ہم نے اس سے تمہارے لئے كھجوروں اور انگوروں كے باغ بنائے، ان ميں تمہارے لئے بہت سے ميوے پيدا ہوتے ہيں۔ اور ان ميں سے تم كھاتے بھي ہو

20. اور وہ درخت بھي (ہم ہي نے پيدا كيا) جو طور سينا ميں پيدا ہوتا ہے (يعني زيتون كا درخت كہ) كھانے كے لئے روغن اور سالن لئے ہوئے اُگتا ہے

21. اور تمہارے لئے چارپايوں ميں بھي عبرت (اور نشاني) ہے كہ ان كے پيٹوں ميں ہے اس سے ہم تمہيں (دودھ) پلاتے ہيں اور تمہارے لئے ان ميں اور بھي بہت سے فائدے ہيں اور بعض كو تم كھاتے بھي ہو

22. اور ان پر اور كشتيوں پر تم سوار ہوتے ہو

23. اور ہم نے نوح كو ان كي قوم كي طرف بھيجا تو انہوں نے ان سے كہا كہ اے قوم! خدا ہي كي عبادت كرو اس كے سوا تمہارا كوئي معبود نہيں، كيا تم ڈرتے نہيں

24. تو ان كي

قوم كے سردار جو كافر تھے كہنے لگے كہ يہ تو تم ہي جيسا آدمي ہے۔ تم پر بڑائي حاصل كرني چاہتا ہے۔ اور اگر خدا چاہتا تو فرشتے اُتار ديتا۔ ہم نے اپنے اگلے باپ دادا ميں تو يہ بات كبھي سني نہيں تھي

25. اس آدمي كو تو ديوانگي (كا عارضہ) ہے تو اس كے بارے ميں كچھ مدت انتظار كرو

26. نوح نے كہا كہ پروردگار انہوں نے مجھے جھٹلايا ہے تو ميري مدد كر

27. پس ہم نے ان كي طرف وحي بھيجي كہ ہمارے سامنے اور ہمارے حكم سے ايك كشتي بناؤ۔ پھر جب ہمارا حكم آ پہنچے اور تنور (پاني سے بھر كر) جوش مارنے لگے تو سب (قسم كے حيوانات) ميں جوڑا جوڑا (يعني نر اور مادہ) دو دو كشتي ميں بٹھا دو اور اپنے گھر والوں كو بھي، سو ان كے جن كي نسبت ان ميں سے (ہلاك ہونے كا) حكم پہلے صادر ہوچكا ہے۔ اور ظالموں كے بارے ميں ہم سے كچھ نہ كہنا، وہ ضرور ڈبو ديئے جائيں گے

28. اور جب تم اور تمہارے ساتھي كشتي ميں بيٹھ جاؤ تو (خدا كا شكر كرنا اور) كہنا كہ سب تعريف خدا ہي كو (سزاوار) ہے۔ جس نے ہم كو نجات بخشي ظالم لوگوں سے

29. اور (يہ بھي) دعا كرنا كہ اے پروردگار ہم كو مبارك جگہ اُتاريو اور تو سب سے بہتر اُتارنے والا ہے

30. بيشك اس (قصے) ميں نشانياں ہيں اور ہميں تو آزمائش كرني تھي

31. پھر ان كے بعد ہم نے ايك اور جماعت پيدا كي

32. اور ان ہي

ميں سے ان ميں ايك پيغمبر بھيجا (جس نے ان سے كہا) كہ خدا ہي كي عبادت كرو (كہ) اس كے سوا تمہارا كوئي معبود نہيں، تو كيا تم ڈرتے نہيں

33. تو ان كي قوم كے سردار جو كافر تھے اور آخرت كے آنے كو جھوٹ سمجھتے تھے اور دنيا كي زندگي ميں ہم نے ان كو آسودگي دے ركھي تھي۔ كہنے لگے كہ يہ تو تم ہي جيسا آدمي ہے، جس قسم كا كھانا تم كھاتے ہو، اسي طرح كا يہ بھي كھاتا ہے اور جو پاني تم پيتے ہو اسي قسم كا يہ بھي پيتا ہے

34. اور اگر تم اپنے ہي جيسے آدمي كا كہا مان ليا تو گھاٹے ميں پڑ گئے

35. كيا يہ تم سے يہ كہتا ہے كہ جب تم مر جاؤ گے اور مٹي ہو جاؤ گے اور استخوان (كے سوا كچھ نہ رہے گا) تو تم (زمين سے) نكالے جاؤ گے

36. جس بات كا تم سے وعدہ كيا جاتا ہے (بہت) بعيد اور (بہت) بعيد ہے

37. زندگي تو يہي ہماري دنيا كي زندگي ہے كہ (اسي ميں) ہم مرتے اور جيتے ہيں، اور ہم پھر نہيں اُٹھائے جائيں گے

38. يہ تو ايك ايسا آدمي ہے جس نے خدا پر جھوٹ افتراء كيا ہے اور ہم اس كو ماننے والے نہيں

39. پيغمبر نے كہا كہ اے پروردگار انہوں نے مجھے جھوٹا سمجھا ہے تو ميري مدد كر

40. فرمايا كہ يہ تھوڑے ہي عرصے ميں پشيمان ہو كر رہ جائيں گے

41. تو ان كو (وعدہ برحق كے مطابق) زور كي آواز نے

آپكڑا، تو ہم نے ان كو كوڑا كرڈالا۔ پس ظالم لوگوں پر لعنت ہے

42. پھر ان كے بعد ہم نے اور جماعتيں پيدا كيں

43. كوئي جماعت اپنے وقت سے نہ آگے جاسكتي ہے نہ پيچھے رہ سكتي ہے

44. پھر ہم نے پے درپے اپنے پيغمبر بھيجتے رہے۔ جب كسي اُمت كے پاس اس كا پيغمبر آتا تھا تو وہ اسے جھٹلاتے تھے تو ہم بھي بعض كو بعض كے پيچھے (ہلاك كرتے اور ان پر عذاب) لاتے رہے اور ان كے افسانے بناتے رہے۔ پس جو لوگ ايمان نہيں لاتے ان پر لعنت

45. پھر ہم نے موسيٰ اور ان كے بھائي ہارون كو اپني نشانياں اور دليل ظاہر دے كر بھيجا

46. (يعني) فرعون اور اس كي جماعت كي طرف، تو انہوں نے تكبر كيا اور وہ سركش لوگ تھے

47. كہنے لگے كہ كيا ہم ان اپنے جيسے دو آدميوں پر ايمان لے آئيں اور اُن كو قوم كے لوگ ہمارے خدمت گار ہيں

48. تو اُن لوگوں نے اُن كي تكذيب كي سو (آخر) ہلاك كر ديئے گئے

49. اور ہم نے موسيٰ كو كتاب دي تھي تاكہ وہ لوگ ہدايت پائيں

50. اور ہم نے مريم كے بيٹے (عيسيٰ) اور ان كي ماں كو (اپني) نشاني بنايا تھا اور ان كو ايك اونچي جگہ پر جو رہنے كے لائق تھي اور جہاں (نتھرا ہوا) پاني جاري تھا، پناہ دي تھي

51. اے پيغمبرو! پاكيزہ چيزيں كھاؤ اور عمل نيك كرو۔ جو عمل تم كرتے ہو ميں ان سے واقف ہوں

52. اور يہ تمہاري جماعت (حقيقت ميں) ايك

ہي جماعت ہے اور ميں تمہارا پروردگار ہوں تو مجھ سے ڈرو

53. تو پھر آپس ميں اپنے كام كو متفرق كركے جدا جدا كرديا۔ جو چيزيں جس فرقے كے پاس ہے وہ اس سے خوش ہو رہا ہے

54. تو ان كو ايك مدت تك ان كي غفلت ميں رہنے دو

55. كيا يہ لوگ خيال كرتے ہيں كہ ہم جو دنيا ميں ان كو مال اور بيٹوں سے مدد ديتے ہيں

56. تو (اس سے) ان كي بھلائي ميں جلدي كر رہے ہيں (نہيں) بلكہ يہ سمجھتے ہي نہيں

57. جو اپنے پروردگار كے خوف سے ڈرتے ہيں

58. اور جو اپنے پروردگار كي آيتوں پر ايمان ركھتے ہيں

59. اور جو اپنے پروردگار كے ساتھ شريك نہيں كرتے

60. اور جو دے سكتے ہيں ديتے ہيں اور ان كے دل اس بات سے ڈرتے رہتے ہيں كہ ان كو اپنے پروردگار كي لوٹ كر جانا ہے

61. يہي لوگ نيكيوں ميں جلدي كرے اور يہي اُن كے لئے آگے نكل جاتے ہيں

62. اور ہم كسي شخص كو اس كي طاقت سے زيادہ تكليف نہيں ديتے اور ہمارے پاس كتاب ہے جو سچ سچ كہہ ديتي ہے اور ان لوگوں پر ظلم نہيں كيا جائے گا

63. مگر ان كے دل ان (باتوں) كي طرف سے غفلت ميں (پڑے ہوئے) ہيں، اور ان كے سوا اور اعمال بھي ہيں جو يہ كرتے رہتے ہيں

64. يہاں تك كہ جب ہم نے ان ميں سے آسودہ حال لوگوں كو پكڑ ليا تو وہ اس وقت چلاّئيں گے

65. آج مت چلاّؤ! تم كو

ہم سے كچھ مدد نہيں ملے گي

66. ميري آيتيں تم كو پڑھ پڑھ كر سنائي جاتي تھيں اور تم الٹے پاؤں پھر پھر جاتے تھے

67. ان سے سركشي كرتے، كہانيوں ميں مشغول ہوتے اور بيہودہ بكواس كرتے تھے

68. كيا انہوں نے اس كلام ميں غور نہيں كيا يا ان كے پاس كوئي ايسي چيز آئي ہے جو ان كے اگلے باپ دادا كے پاس نہيں تھي

69. يا يہ اپنے پيغمبر كو جانتے پہنچانتے نہيں، اس وجہ سے ان كو نہيں مانتے

70. كيا يہ كہتے ہيں كہ اسے سودا ہے (نہيں) بلكہ وہ ان كے پاس حق كو لے كر آئے ہيں اور ان ميں سے اكثر حق كو ناپسند كرتے ہيں

71. اور خدائے (برحق) ان كي خواہشوں پر چلے تو آسمان اور زمين اور جو ان ميں ہيں سب درہم برہم ہوجائيں۔ بلكہ ہم نے ان كے پاس ان كي نصيحت (كي كتاب) پہنچا دي ہے اور وہ اپني (كتاب) نصيحت سے منہ پھير رہے ہيں

72. كيا تم ان سے (تبليغ كے صلے ميں) كچھ مال مانگتے ہو، تو تمہارا پروردگار كا مال بہت اچھا ہے اور وہ سب سے بہتر رزق دينے والا ہے

73. اور تم تو ان كو سيدھے راستے كي طرف بلاتے ہو

74. اور جو لوگ آخرت پر ايمان نہيں لاتے وہ رستے سے الگ ہو رہے ہيں

75. اور اگر ہم ان پر رحم كريں اور جو تكليفيں ان كو پہنچ رہي ہيں، وہ دور كرديں تو اپني سركشي پر اڑے رہيں (اور) بھٹكتے (پھريں)

76. اور ہم نے ان كو عذاب

ميں پكڑا تو بھي انہوں نے خدا كے آگے عاجزي نہ كي اور وہ عاجزي كرتے ہي نہيں

77. يہاں تك كہ جب ہم نے پر عذاب شديد كا دروازہ كھول ديا تو اس وقت وہاں نااميد ہوگئے

78. اور وہي تو ہے جس نے تمہارے كان اور آنكھيں اور دل بنائے۔ (ليكن) تم كم شكرگزاري كرتے ہو

79. اور وہي تو ہے جس نے تم كو زمين ميں پيدا كيا اور اسي كي طرف تم جمع ہو كر جاؤ گے

80. اور وہي ہے جو زندگي بخشتا ہے اور موت ديتا ہے اور رات اور دن كا بدلتے رہنا اسي كا تصرف ہے، كيا تم سمجھتے نہيں

81. بات يہ ہے كہ جو بات اگلے (كافر) كہتے تھے اسي طرح كي (بات يہ) كہتے ہيں

82. كہتے ہيں كہ جب ہم مر جائيں گے اور مٹي ہو جائيں گے اور استخوان (بوسيدہ كے سوا كچھ) نہ رہے گا تو كيا ہم پھر اٹھائے جائيں گے؟

83. يہ وعدہ ہم سے اور ہم سے پہلے ہمارے باپ دادا سے بھي ہوتا چلا آيا ہے (اجي) يہ تو صرف اگلے لوگوں كي كہانياں ہيں

84. كہو كہ اگر تم جانتے ہو تو بتاؤ كہ زمين اور جو كچھ زمين ميں ہے سب كس كا مال ہے؟

85. جھٹ بول اٹھيں گے كہ خدا كا۔ كہو كہ پھر تم سوچتے كيوں نہيں؟

86. (ان سے) پوچھو كہ سات آسمانوں كا كون مالك ہے اور عرش عظيم كا (كون) مالك (ہے؟)

87. بيساختہ كہہ ديں گے كہ يہ (چيزيں) خدا ہي كي ہيں، كہو كہ پھر تم ڈرتے

كيوں نہيں؟

88. كہو كہ اگر تم جانتے ہو تو بتاؤ كہ وہ كون ہے جس كے ہاتھ ميں ہر چيز كي بادشاہي ہے اور وہ پناہ ديتا ہے اور اس كے مقابل كوئي كسي كو پناہ نہيں دے سكتا

89. فوراً كہہ ديں گے كہ (ايسي بادشاہي تو) خدا ہي كي ہے، تو كہو پھر تم پر جادو كہاں سے پڑ جاتا ہے؟

90. بات يہ ہے كہ ہم نے ان كے پاس حق پہنچا ديا ہے اور جو (بت پرستي كئے جاتے ہيں) بيشك جھوٹے ہيں

91. خدا نے نہ تو (اپنا) كسي كو بيٹا بنايا ہے اور نہ اس كے ساتھ كوئي معبود ہے، ايسا ہوتا تو ہر معبود اپني اپني مخلوقات كو لے كر چل ديتا اور ايك دوسرے پر غالب آجاتا۔ يہ لوگ جو كچھ خدا كے بارے ميں بيان كرتے ہيں خدا اس سے پاك ہے

92. وہ پوشيدہ اور ظاہر كو جانتا ہے اور (مشرك) جو اس كے ساتھ شريك كرتے ہيں اس كي شان اس سے اونچي ہے

93. (اے محمد) كہو كہ اے پروردگار جس عذاب كا ان (كفار) سے وعدہ ہو رہا ہے، اگر تو ميري زندگي ميں ان پر نازل كركے مجھے بھي دكھادے

94. تو اے پروردگار مجھے (اس سے محفوظ ركھيئے اور) ان ظالموں ميں شامل نہ كيجيئے

95. اور جو وعدہ ہم ان سے كر رہے ہيں ہم تم كو دكھا كر ان پر نازل كرنے پر قادر ہيں

96. اور بري بات كے جواب ميں ايسي بات كہو جو نہايت اچھي ہو۔ اور يہ جو كچھ بيان كرتے ہيں ہميں

خوب معلوم ہے

97. اور كہو كہ اے پروردگار! ميں شيطانوں كے وسوسوں سے تيري پناہ مانگتا ہو

98. اور اے پروردگار! اس سے بھي تيري پناہ مانگتا ہوں كہ وہ ميرے پاس آموجود ہوں

99. (يہ لوگ اسي طرح غفلت ميں رہيں گے) يہاں تك كہ جب ان ميں سے كسي كے پاس موت آجائے گي تو كہے گا كہ اے پروردگار! مجھے پھر (دنيا ميں) واپس بھيج دے

100. تاكہ ميں اس ميں جسے چھوڑ آيا ہوں نيك كام كيا كروں۔ ہرگز نہيں۔ يہ ايك ايسي بات ہے كہ وہ اسے زبان سے كہہ رہا ہوگا (اور اس كے ساتھ عمل نہيں ہوگا) اور اس كے پيچھے برزخ ہے (جہاں وہ) اس دن تك كہ (دوبارہ) اٹھائے جائيں گے، (رہيں گے)

101. پھر جب صور پھونكا جائے گا تو نہ تو ان ميں قرابتيں ہوں گي اور نہ ايك دوسرے كو پوچھيں گے

102. تو جن كے (عملوں كے) بوجھ بھاري ہوں گے۔ وہ فلاح پانے والے ہيں

103. اور جن كے بوجھ ہلكے ہوں گے وہ لوگ ہيں جنہوں نے اپنے تئيں خسارے ميں ڈالا، ہميشہ دوزخ ميں رہيں گے

104. آگ ان كے مونہوں كو جھلس دے گي اور وہ اس ميں تيوري چڑھائے ہوں گے

105. كيا تم كو ميري آيتيں پڑھ كر نہيں سنائي جاتيں تھيں (نہيں) تم ان كو سنتے تھے (اور) جھٹلاتے تھے

106. اے ہمارے پروردگار! ہم پر ہماري كم بختي غالب ہوگئي اور ہم رستے سے بھٹك گئے

107. اے پروردگار! ہم كو اس ميں سے نكال دے، اگر ہم پھر (ايسے كام) كريں تو

ظالم ہوں گے

108. (خدا) فرمائے گا كہ اسي ميں ذلت كے ساتھ پڑے رہو اور مجھ سے بات نہ كرو

109. ميرے بندوں ميں ايك گروہ تھا جو دعا كيا كرتا تھا كہ اے ہمارے پروردگار ہم ايمان لائے تو تُو ہم كو بخش دے اور ہم پر رحم كر اور تو سب سے بہتر رحم كرنے والا ہے

110. تو تم ان سے تمسخر كرتے رہے يہاں تك كہ ان كے پيچھے ميري ياد بھي بھول گئے اور تم (ہميشہ) ان سے ہنسي كيا كرتے تھے

111. آج ميں نے اُن كو اُن كے صبر كا بدلہ ديا، كہ وہ كامياب ہوگئے

112. (خدا) پوچھے گا كہ تم زمين ميں كتنے برس رہے؟

113. وہ كہيں گے كہ ہم ايك روز يا ايك روز سے بھي كم رہے تھے، شمار كرنے والوں سے پوچھ ليجيئے

114. (خدا) فرمائے گا كہ (وہاں) تم (بہت ہي) كم رہے۔ كاش تم جانتے ہوتے

115. كيا تم يہ خيال كرتے ہو كہ ہم نے تم كو بيفائدہ پيدا كيا ہے اور يہ تم ہماري طرف لوٹ كر نہيں آؤ گے؟

116. تو خدا جو سچا بادشاہ ہے (اس كي شان) اس سے اونچي ہے، اس كے سوا كوئي معبود نہيں، وہي عرش بزرگ كا مالك ہے

117. اور جو شخص خدا كے ساتھ اور معبود كو پكارتا ہے جس كي اس كے پاس كچھ بھي سند نہيں تو اس كا حساب خدا ہي كے ہاں ہوگا۔ كچھ شك نہيں كہ كافر رستگاري نہيں پائيں گے

118. اور خدا سے دعا كرو كہ ميرے پروردگار مجھے بخش دے

اور (مجھ پر) رحم كر اور تو سب سے بہتر رحم كرنے والا ہے

di nimêja xwe da, ji bona (Yez¬dan ra) rûmetdarî dikin.

3. Ewan ji (mujûlîyên) bê amaç, rû fetilandine.

4. Ewan baca (malê xwe) dane.

5. Ewan ji bona (dawa xwe ra) parisvanî kirine (jin û mêr herdukan jî).

6. (Parisvanîya wan, ji bona bîyana ra ne) ne ji bona zoya wan ra ne, ya jî ji pêştirê zo ya xwe û ji pêştirê wan ê ku (peymana mal anîne dane wan qerewaşan) bi wê peymanê qerewaş hildane binê destê xwe. Îdî (bawerger di razana tevê van hadukan jî) nayêne nav û nuçûk kidrine.

7. Îdî kê ji van (salixan) pêştir, paş da li bal hinekî mayî ra here, bi rastî ewan ji tuxûbê xwe borîne.

8. Ewan ji bona enamet û peymana (xwe yê dayî ra) pêkanok in.

9. Ewan ça hatine fermankirinê (ji bona nimêjê) wusa nimêja xwe dikin.

10. Ewanê di binê ûrt, evan in.

11. Ewanê ku di binê ûrta bihişta bax û rezan hene! Evan bi xweber in, ewanê di bihiştê da jî her bimînin.

12. Bi sond! Me (nişa) merivan ji melqeke ji herîyê afirandîye (ji he¬rîyê parzun kirîye derxistîye).

13. Paşê me ewa melqa di şûneke bi hêz da xistîye aveke binmaye tîr hîştîye.

14. Me paşê ji wê ava binmaye tîr, zûrû afirandîye, îdî me ewa (zûrûya) xistîye xerêfk (wekî ava goşt dema sar dibe, dibe xerêfk, ewan zûrûyan jî wusa di binê xerêft (dimînin). Îdî paşê me ji wê xerêfkê hestî afirandine. Hêj paşê me ewan hestîyan bi goşt daye niximandinê. Me paşê ewa (hestûyê goşt lêwerger,

bi reng û rûçik û candarî) ji nişa wî ya berê pêştir, xistîye afirandekî mayî hîştîye. (Tu mêze bike) Yezdanê pîroz, çiqa qenctirê afirandoka ne!

15. Paşê (ji piştî vê afirandinê) bi rastî hûnê bimirin.

16. Paşê (ji piştî mirina we) hûnê di roya rabûn a hemî da, rabin, ji bo (civînê) bêne şandinê.

17. Bi sond! Me li stûyê we da hevt çerxê felekê, ku di rîya (xwe da dimeşin) afirandine. Û em ji afirandina (wan) bê agah nînin:(Me hemî bi zanîn afirandîye).

18. Û me ji ezmana avek pîvaî hinartîye, îdî me ewa ava di zemîn da daye êwirandinê. Û (me ça şîyaye, ku me ewa ava hinartîye) em wusa dişîn, ewê (avê) beherin (wunda bikin).

19. Îdî me bi wê avê ji bona we ra rezên ji tirî û xurman çê kirine, ku di wan (rezan da) ji bona we ra berên pir hene û hûn bi xweber jî ji wan beran dixun.

20. Û me (bi wê avê) ewa dara, ku (li çîyayê bi nav) Tûrisîna derdikibe (heşîn) kirîye. (Ewa dara hêşîn dibe) rûnekî wusa dide (gava meriv) ewî rûnî li qote xwe dixin, pê xurina wan xweş dibe.

21. Bi rastî ji bona we ra di tarişan da ponijandinek heye. Em bi we ewî (şîrê) di zikê tarişan da heye, didine vexurinê, ji bona we ra di wan tarişan da hêj tiştên kêrhatî mayî jî hene. Hûn ji wan (tarişan, goştê wan) dixun.

22. Hûn li ser wan (tarişan) û li ser kêlekan têne sîyarkirinê (diçin).

23. Bi sond! Me

Nûh li bal komalê wî da bi pêxemberî şandîye. Îdî (Nûh ji bona komalê xwe ra aha) gotîye, "Gelî komalê min! Hûn hey ji bona Yezdan ra perestî bikin, ji pêştirê wî, ji bona we ra qe tu (Yezdanê babet ê perestîyê) tune ye. Îdî qey hûn xudaparizîyê nakin?"

24. Îdî ewa desta ji pêşrewanê ko¬mal ê (Nûhê) ku bûne file hene! (Ewan bersiva Nûh dane; ji hev ra aha) gotine: “Eva jî hey merivekî wekî we ye, eva divê, ku bi rûmetî xwe li ser we mezin bike. Heke Yezdan biva, wê di şûna wî da firiştek (bi pêxemberî) bihinarta. Me hêj di bavên xwe yî yekem da jî tiştên aha (ku ji merivan pêxember hatine şandinê) ne bihîstîye."

25. "Ewa (Nûh) hey mêrekî tepa dikebe (bi wî ra meçêtir he¬ne) ji ber vî qasî hûn hinekî dîdevanîya wî bikin (ka encama wî ça dibe)"

26. (Nûh ji wê koma xwe bê goman maye aha) gotîye: "Xu¬dayê min! Bi sedema, ku ewan min didine derewdêrandinê tu arîkarya min (di hemberê wan da) bike."

27. Îdî me li bal (Nûh da) niqandîye: ku ewa kelekê di binê dîdevanî û niqandina me da çêbike. Îdî gava fermana me bi teşqeledana wan hatîye û sitîla kelekê ji (kelê) ser da avêtibe (ya jî ava kelekê wekî tendûran kelyaye, kela wê bi ser da avêtîye) me (ji bona Nûh ra aha gotîye: "Nûh!) Ji pêştirê wan malîyên te yên ku ji bona teşqeledana wan ferman ji me boriye, tu ji her zoyan duduyan (nêr û mêyan) û malîyên

xwe jî bixe kelekê. (Nûh!) Tu ji bo¬na wanê, ku cewr kiribûne; ji min lavaya (fereste ya wan) neke. Bi rastî ewanê di avê da bifetisin.

28. Îdî (Nûh!) gava tu û bi wanê bi te ra derketine ser kelekê hewyan (aha) beje: "Em ji bona wî Yezdanê, ku em ji komalê cewrkar fereste kirine, sipazî dikin."

29. Û (Nûh! Tu aha jî) bêje; "Xudayê min! (Te em te¬reste kirin, îdî) tu min bi qencê dahêlan, dahêle êwreke pîroz (ji bo ku em bikaribin xwe xweyî bikin). Şixwa Xuda! Ewan (mexzûvanê ku li bal wan) êwir çêdibe hene! Tu bi xweber qenctirê wan î jî.

30. Û bi rastî me çiqa (Nûh û komalê wî) bi van (serdaboryan) dane ceribandinê, le dîsa di wan (serdaboryan da ji bona we ra) beratên (derhoze) hene.

31. Pasê me di peywan da (hinek komalê) çaxê mayî afirandîye.

32. Îdî me di nava wan (komalan da) saîyên ji wan (li bal wan da) şandîye. Ewan (saiyan ji wan ra aha gotîye: "Hûn gelê me!) Hey ji Yezdan ra perestî bikin, loma ji peştirê wî ji bona we ra qe tu ilah tune ne. Îdî qey hûn xudaparizî nakin?"

33. Ji koma wî (pêxemberî) ewanê bûne file û bi rastihatina para da (bawer nakin) dane derewdêrandinê; desta ji pêşrewanê wan, ku me ji bona wan ra di cîhanê da berxudarî dabû wan, hene! (Ewê destê ji bona hev ra di nava xwe da aha) gotine: "Eva (pêxembera jî) hey merivekî wekî we ye, loma hûn çi dixun û vedixun, ewa

jî, ji wan dixwe û vedixwe."

34. "Û heke hûn bi gotina merive¬kî wekî xwe bikin, bi rastî hûn di wê gavê da di binê (ji wanê nezanê) zîyangerê (ku hatine xapandinê)."

35. "Qey ewa (pêxembera) ji bo¬na we ra peymana dide, ku hûn gava bimirin û bibine xwelî û hestû, bi rastî hûnê dîsa (ji xwelyê) derkebin (herne civînê)?"

36. "Çiqa dûr e! Ewa peymana, ku ji bona we ra hatîye dayînê dûr e!"

37. "Hemî tişt, hey jîna me ye di vê cîhanê da ne, em (di vê cîhanê da) dimirin û dijîn, qe em (ji bona hijmara kirinê xwe li bal civînê da nayêne şandinê)."

38. "Ewa (pêxembera) mêrekî wusa ne, hey li ser (navê) Yezdan derewan dike û bi rastî em bi wî bawer nakin."

39. (Pêxember aha) gotîye: "Xudayê min! Tu di hemberê derewdêrandina wan da, arîkarya min bike."

40. (Yezdan ji wî pêxemberî ra aha) gotîye: "Bi rastî ewanê di danekî hindik da, wê poşman bibin."

41. Îdî bi rastî dengê (birûska bêhişî) bi wan girt, îdî me ewan xistine berbirne lêmiştê. Dûrketin ji bona komalê cewrkaran e!

42. Me paşê li peywan da (hinek komalê) çaxê mayî afirandine.

43. Bi rastî tu kom, berya (danê şapata xwe) nakebe (ça) bi rastî para da jî namîne.

44. Paşê (ji bona şapatdana wan ra) me saîyên xwe li pey hev şandîye. Çiqa komeke, ku pêxemberê wan hatine bal wan, ewê (komê) hey ewan (saîyên xwe) dane derewdêrandinê, îdî me jî (ewan koman, di teşqeledanê da) hinekî wan xistine peyrewê hinekên

wan û me ji bona wî komalê ku bawer nakin, ewan li ser zar û zimanan da xistîne mijûlî (hîştine). Îdî dûraya (ji dilovanîya Xuda) ji wan ra be!

45. Me paşê (li pey wan da) Mûsa û birayê wî yê Harûn bi berate û hêza xwe yê, xûyaî va şandîye.

46. Li bal Fir’ewn û koma wî yê (pêşrewan da), îdî ewan xwe qure kirin (bi wan bawer ne kirin). Şixwa ewan (Fir’ewn û koma xwe va) kome¬ke (bi mal û nimet) bilind bûn.

47. Îdî (ewan bersîva Mûsa û Harûn dane, ji hev ra aha) gotine: "Emê ça ji bona du merivê, ku wekî me ne û komalê wan herdukan jî, ji bona me ra koletî dikiribûne, bawer bikin?"

48. Îdî (Fir’ewn û koma xwe va, Mûsa û Harûn) dane derewdêrandinê. (Fir’ewn û koma xwe va) bûne ji wanê teşqelekirî.

49. Bi sond! Me ji bona Mûsa ra pirtûk daye, loma hêvî heye (ku komalê Mûsa bi wê pirtûkê) werne rêya rast.

50. Û me (‘Îsayê) kur ê Meryemê, bi tevê dîya wî ya (Meryem va) xistîye berateke (derhoze). Me ewan herdukan li bal topekî êwirgehê bi kanî ra anî.

51. Me (ji wan ra aha got): "Gelî saîyan hûn ji paqijê xurekan bixun û hûn karê aştî bikin. Loma bi rastî hûn çi dikin, ez pê dizanim."

52. Bi rastî evan komên we (di bin da) komeke bi tenê ye (loma xîmê hemîşkan jî yakatîye) ez bi xweber jî Xudayê we me. Îdî hûn parizaya min bikin."

53. Îdî (paş da) ewan

di nava xwe da bûyerên xwe ji hev raqetandin (xistne kom û olê curecur) bi pirtûkê (curecure nav da nin) her pirtûkî jî (bi raman û rêzbera li bal heyî hez dike) pê jî şa dibe.

54. Îdî (Muhemmed!) Tu dest ji (tekoşîna bi wan ra) berde, bira ewan heya gavekî di wê berizandina xwe da bimînin.

55. Qey ewan goman dikin, ku me ewan (di cîhanê da) bi mal û zar berxudar kirine.

56. Em ji bona wan ra leza qencîyan dikin?. Na, wekî (gomana wan nîne) lê agaha wan ji van kirinan tune ye.

57. Bi rastî ewanê ji tirsa Xudayê xwe vediciniqin hene!

58. Û ewanê ku bi beretên Xuda yê xwe bawer dikin hene!

59. Û ewan bi Xudayê xwe ra hempara çênakin hene!

60. Û ewanê, ji bo ku we li bal Xudayê xwe da bizivirin, ji wî {malê) ji wan ra hatîye dayînê, ewan jî (ji hewcan ra) didin, dilê wan bi xweber jî, ji tirsa davêje (Gelo evan kirinê min hatine litêkirinê, ya jî ne hatîye litêkirinê) hene!

61. (Ewanê salixê wan borîne) ew in, ku ji bona kirina qencîyan didine ber hev (ka kîjan, ji wan pirtir qencîyan dike). Evan in, ku bi kirina qencîyan pêş da ketine.

62. Em ji bona her kesekî ra hey wekî hêz û burha wî (fermana kirin a qencîyan û parisandina ji xirabîyan) dikin. Loma li bal me pirtûkeke wusa heye, ewa pirtûka hey bi mafê dipeyîve (hemî kirin di wê da nivîsîne). Qe bi tu awayî cewr bi wan nayê

kirinê.

63. Lê di dilê wan yê (qencîkar da) ji pêştirê van (kirinê borî) hinek kirinê (bi qencî) hene. (Ewan qencîkaran) ewan (kirinê dilê wan da heyî) bi xweber dikin.

64. Gava em ewanê pêşrewanê berxudar ê wan, bi şapatan digirin; di wê gavê da zarîn dikirin.

65. (Em ji wan ra aha dibêjin): "Hûn (gelî pêşrewanan!) Di îro da zarîn nekin, loma bi rastî hûn ji me arîkarî hilnadin."

66. "Bi sond! Beratên min ji bona we ra hatine xwendinê, îdî hûn para da direvîyan."

67. "We di hemberê (Qur’anê da) quretî dikirin, di şev da (li dora mizgevtê) didvîyan (di mafê Qur’anê da) bi tirane mijûl dibûn."

68. Ma qey, ewan qe di mafê Qu¬r’anê da naponijin, ya jî tişta qe ji bav û kalê wan ne hatibû ji wan ra hatîye (ewan jî pê sodret dimînin)?

69. Ya jî ewan (filan) saîyên xwe nîyas nînin, îdî ji ber wî, bi wî (saîyê) bawer nakin?

70. Ya jî ewan (filan ji bona wî saî ra aha) dibêjin: "Eva sîya tepa dikebe." Na, (qe yek jî rast nîne) lê ewî (saîyê) ji wan ra rastî anîye, îja pirê ji wan (filan) ji bona rastîyê rikê xwe tînin.

71. Heke rastî bibûya peyrewê xwastina (dilê wan) wê bi rastî ezman û zemîn û kesê di wan herdukan da heyî, hemîşkê dêriz bibûnan. Lê me ji bona wan ra bi vê (Qur’anê) av û aborya wan) anîye, îdî ewan jî (ji av û abora xwe) rû fetilandine.

72. Ya jî qey tu ji bona (saîtîya xwe)

ji wan kirê dixwazî (ewan filan ji ber vî bi te bawer nakin)? Bi rastî kirya Xudayê te (dide, ji kirya ku ewan bidine te) qenctir e. Loma (Xudayê te) qenctirê rozîdanan e.

73. Loma bi rastî tu ewan gazî bal rêya rast dike.

74. Ewanê ku (bi jîna) para da bawer nakin hene! Ewan ji rîya rast derketine.

75. Heke me li wan (filan) dilovanî kiribûya û me ewa tengasîya bi wan da hatîye, rakiribûya, ewanê dîsa di deliqandina xwe da bi korî bimanan.

76. Bi sond! Me ewan (filan) bi şapatan girtin. Îdî dîsa ewan . Ji bona Xudayê xwe ra serî berjêr ne kirine û lavaya (baxişandina xwe ne kirine).

77. Heya gava me bi ser wan da deryekî ji şapata zor vekirîye, îdî ewan di wê gavê da (ji her tiştî) bê hêvî mane.

78. Ewê, ku ji bona we ra goh û çav û dil çê kirîye heye! Ewa (Yezdanê) we ye. Hûn çiqa hindik sipasîya (wî dikin!).

79. Ewê, ku hûn di zemîn da (ji bona piranîyê) afirandine heye! Ewa (Yezdanê) we ye. Hûnê bi rastî li bal wî da bicivin.

80. Ewê dijît û dimirîne heye! Ewa (Yezdanê) we ye; Guhartina şev û royan ewa dike. Îdî qey hûn (li ser van kirinan naponijin) ku ji wan hiş hildin?

81. Na, ewan (qe li ser van tiştan naponijin) ewan jî wekî gotinê wan yê berya xwe gotine.

82. Ewan (aha) gotibûne: "Qey gava em bimirin bibine xwelî û hestû jî dîsa emê rabin herne civînê?"

83. Bi sond!

Hêj di berê da em û bav û kalê xwe va (bi van peymanên, rabûn û çûne civînê) hatine peymandanê. Evan (peymanan) ji pêştirê çîvanokan qe tu tişt nînin.

84. (Muhemmed! Tu ji wan ra aha) bêje: "Heke hûn dizanin; ka ji min ra bêjin; zemîn û kesê di zemîn da heyî, ji bona kê ra nin?"

85. Ewanê (bersîva te bidin, wê aha) bêjin: "(Ewan hemûşk jî) ji bona Yezdan ra nin." Tu (ji wan ra aha) bêje: "Qe hûn naponijin (ewê di cara yekem da bikaribe biafirîne, dikare ji piştî mirinê jî dîsa biafirine)."

86. (Muhemmed! Tu ji bona wan ra aha) bêje: "Ka Xudayê heft balokan (ezman-Heft gerokerên ji sitêrkan) û xweyê arşa mezin (mana mezin) kê ye?"

87. Ewanê (bersiva te aha bidin) wê bêjin: "(xayîbûna wan) ji bona Yezdan ra ne." Tu (ji wan ra aha) bêje: "Ka ji bo çi hûn xudaparizî nakin?”

88. (Muhemmed! Tu ji wan ra aha) bêje: "Heke hûn bi rastî dizanin ka ji min ra bêjin; seroktî û mal xûya heyan, di destê kê dane û ewa hemî tiştan diparisîne, qe tu tişt ewî naparisîne ewa dide xebatê qe tiştek ewî nade xebatê (ewa kî ye)?"

89. Ewanê (bersîva te aha bidin) wê bêjin: "(Malxwê û parisandina wan)ji bona Yezdan ra ne." Tu (ji wan ra aha) bêje: "Îdî ka ji bona çi hûn têne (xapandin) û ançkirinê?"

90. Na, (gotina wan nîne) me ji bona wan ra rastî anî. Ewan bi rastî viran dikin.

91. Yezdan ji bona xwe ra qe zar ne

girtine û bi wî ra jî tu (ilah babetê perestîyê) tune ne. (Heke ewan ça dibêjin; hinek ilahê mayî hebûnan) wê her ilahîkî, çi afirandîye bi xwe ra bibiranan (ewan ilahan wê bi tenê bimanan, îja ewan ilahan wê) bi hev ra tekoşîn bikirinan (ji bona servahatina xwe, wê li hev cewr) bikirinan gerdûnê bi vê tekoşîna wan kavîl bibûya. Bi rastî) Yezdan ji wan salixê ku ewan dikin paqij e.

92. Ewa (Yezdanê) zana yê bi dizî û xûyanan e, îdî ewa ji wan tiştên ku ewan (filan) jê ra dixine hevrî pir bilind û dûr e.

93. (Muhemmed! Tu aha) bêje: "Xudayê min! Heke tu î bi rastî ewan peymanê te daye (ji şapata, ji bona filan ra) bidî nişanê min."

94. "Xudayê min! Îdî tu min nexe nava komal ê cewrkar.

95. Bi rastî em diçên ku ewe (şapata me ji wan ra) peyman daye, bidine nîşanê te.

96. (Muhemmed!) Tu ewan sikatîyên, ku ewan (filan) di hemberê te da dikin, bi qencîyan bide paradanê. Em bi wan salixên, ku ewan (filan ji te ra dikin) çêtir dizanin.

97. (Muhemmed! Tu aha) bêje: "Xudayê min! Min ji sêwrandin û rexneyên pelîd, xwe avêtîye te (ku tu min ji pelîd biparisînî)."

98. "Xudayê min! Ez xwe davêjime te, ku tu gava (ewan li bal min da) ama¬de dikî (min ji wan biparisînî)."

99. Heya gava mirina yekê ji wan tê (aha) dibêje: "Xudayê min! Çi dibe, min para da li bal cîhanê da bizivirîne (ezê ji te ra perestî bikim)."

100. "Loma bi

rastî ezê di wê cîhana, ku min dest jê berdabû karê aştî bikim. Na, (eva gotina wî çênabe). Loma ewa peyvek e, hey ewa bi xweber dibêje (para hatina wa yên cîhanî qe çênabe) loma di berya wan da perdeke ne xûyaî heye, heya roya ku wê bêne rakirinê, ji bo herne civînê (ewanê pişta wê perdê da bimînin)."

101. Îdî gava di stûrî da tê pufkirinê, di nava wan da (pismamî û ûrt) namîne û bi ûrtî jî, ji hev nayêne pirskirinê.

102. Îdî kêşa kîjana giran be, îdî ewan felat bûne.

103. Û kêşa kîjana sivik be, îdî ewanê ku zîyana xwe kirine hene! Evan bi xweber in. Ewanê di dojê da her bimînin.

104. (Di dojê da) agir li ser çavê wan dimalîne û ewan bi xweber jî di dojê da diranê xwe diçirikînin dimînin.

105. (Gava ewan zarîn dikin, Yezdan ji wan ra aha dibêje): "Qey hûn ne bûn, gava beretên me ji we ra dihatine xwendinê, îdî we ewan beratan didane derewdêrandinê?"

106. Ewan (dojewîyan aha bersiva Yezdan dane û) gotine: "Xudayê me! Bi rastî deleqandina me, zor dabû ser me, loma em komalekî (wusa bûn) ji rêya rast derketibûn."

107. Xudayê me! Tu me ji (dojê) derxe, îdî heke em (ji piştî derketinê) çûne bal rêyên xirab, bi rastî îdî em cewrkar in.

108. (Yezdan bersiva wan daye, aha) gotîye: "Hûn di wura da dengê xwe bibirin û bi min ra jî mijûl nebin."

109. "Bi rastî destekî ji bendeyên min hebûn (aha) digotin: "Xuda me! Bi rastî me

bawer kirîye, îdî tu jî me bibaxişîne û tu li me dilovanî bike, loma tu qenctirê dilovanan î."

110. "(Ji ber ku ewan aha lava dikirin) îdî we jî bi wan tirane dikirin, heya (ewan tiraneyên we, bi wan wusa pêş va çû) ewan tiranan ez bi we dame bîrvakirinê, loma hûn tim carî bi wan dikenîyan."

111. "Ji ber vî, min li ser hewa wan, di îro da ewan xelat kirin, loma bî rastî ewan (di îro da) serfiraz in."

112. (Yezdan ji bona dojeyan aha) dibêje: "Gelo hûn çend salan di zemîn da mane?"

113. Ewan (dojeyan aha bisya¬ra Yezdan dane) û gotine: "Em royekî, ya jî danekî ji royê mane. Îdî tu ji wanê, ku hijmarê dikin, pirsa (mayîna me) bike (loma em ketine derdê can ê xwe)."

114. (Yezdan ji wan ra aha) di¬bêje: "Xwezîka we bizanîya, bi rastî hûn hindik mane."

115. Ma qey we goman dikir, ku me bi rastî hûn beredayî afirandine û hûn bi rastî li bal me da nayêne zivirandinê?"

116. Bi rastî seroke; maf hey Yezdan e, ji pêştirê wî, tu (ilahek babetê perestîyê) tune ne. Xweyê arşa pîroz hey (ewa bi tenê ye).

117. Kîjan bi Yezdan ra, ji hinek ilahên mayî ra jî perestî bike, ku qe ji bona xudatîya wan, ji bona wî perestvanî ra tu nîşan jî tune ye, îdî hijmara kirinê wî, li bal xudayî wî ye. Loma bi rastî file felat nabin.

118. (Muhemmed! Tu aha lavaya baxişandina xwe bike) û bêje: "Xudayê min! Tu ewê (koma min) bibaxişîne

û dilovanî (li wan bike) loma tu qenctirê dilovanan î."

jadikan air itu menetap di bumi, dan sesungguhnya Kami benar- benar berkuasa menghilangkannya.(18)

Lalu dengan air itu, Kami tumbuhkan untuk kamu kebun- kebun kurma dan anggur; di dalam kebun- kebun itu kamu peroleh buah- buahan yang banyak dan sebahagian dari buah- buahan itu kamu makan,(19)

dan pohon kayu ke luar dari Thursina (pohon zaitun), yang menghasilkan minyak, dan pemakan makanan bagi orang- orang yang makan.(20)

Dan sesungguhnya pada binatang- binatang ternak, benar- benar terdapat pelajaran yang penting bagi kamu, Kami memberi minum kamu dari air susu yang ada dalam perutnya, dan (juga) pada binatang- binatang ternak itu terdapat faedah yang banyak untuk kamu, dan sebagian darinya kamu makan,(21)

dan di atas punggung binatang- binatang ternak itu dan (juga) di atas perahu- perahu kamu diangkut.(22)

Dan sesungguhnya Kami telah mengutus Nuh kepada kaumnya, lalu ia berkata:" Hai kaumku, sembahlah oleh kamu Allah, (karena) sekali- kali tidak ada Tuhan bagimu selain Dia. Maka mengapa kamu tidak bertakwa (kepada- Nya)".(23)

Maka pemuka- pemuka orang yang kafir di antara kaumnya menjawab:" Orang ini tidak lain hanyalah manusia seperti kamu, yang bermaksud hendak menjadi seorang yang lebih tinggi dari kamu. Dan kalau Allah menghendaki, tentu Dia mengutus beberapa orang malaikat. Belum pernah kami mendengar (seruan yang seperti) ini pada masa nenek moyang kami yang dahulu.(24)

Ia tidak lain hanyalah seorang laki- laki yang berpenyakit gila, maka tunggulah (sabarlah) terhadapnya sampai suatu waktu."(25)

Nuh berdoa:" Ya Tuhanku, tolonglah aku, karena mereka mendustakan aku."(26)

Lalu Kami wahyukan kepadanya:" Buatlah bahtera di bawah penilikan dan petunjuk Kami, maka apabila perintah Kami telah datang

dan tannur telah memancarkan air, maka masukkanlah ke dalam bahtera itu sepasang dari tiap- tiap (jenis), dan (juga) keluargamu, kecuali orang yang telah lebih dahulu ditetapkan) akan ditimpa azab (di antara mereka. Dan janganlah kamu bicarakan dengan Aku tentang orang- orang yang lalim, karena sesungguhnya mereka itu akan ditenggelamkan.(27)

Apabila kamu dan orang- orang yang bersamamu telah berada di atas bahtera itu, maka ucapkanlah:" Segala puji bagi Allah yang telah menyelamatkan kami dari orang- orang yang lalim."(28)

Dan berdoalah:" Ya Tuhanku, tempatkanlah aku pada tempat yang diberkati, dan Engkau adalah sebaik- baik Yang memberi tempat."(29)

Sesungguhnya pada (kejadian) itu benar- benar terdapat beberapa tanda (kebesaran Allah), dan sesungguhnya Kami menimpakan azab (kepada kaum Nuh itu).(30)

Kemudian, Kami jadikan sesudah mereka umat yang lain.(31)

Lalu Kami utus kepada mereka, seorang rasul dari kalangan mereka sendiri (yang berkata):" Sembahlah Allah oleh kamu sekalian, sekali- kali tidak ada Tuhan selain daripada- Nya. Maka mengapa kamu tidak bertakwa (kepada- Nya).(32)

Dan berkatalah pemuka- pemuka yang kafir di antara kaumnya dan yang mendustakan akan menemui hari akhirat (kelak) dan yang telah Kami mewahkan mereka dalam kehidupan di dunia:" (Orang) ini tidak lain hanyalah manusia seperti kamu, dia makan dari apa yang kamu makan, dan meminum dari apa yang kamu minum.(33)

Dan sesungguhnya jika kamu sekalian menaati manusia yang seperti kamu, niscaya bila demikian, kamu benar- benar (menjadi) orang- orang yang merugi.(34)

Apakah ia menjanjikan kepada kamu sekalian, bahwa bila kamu telah mati dan telah menjadi tanah dan tulang belulang, kamu sesungguhnya akan dikeluarkan (dari kuburmu),(35)

jauh, jauh sekali (dari kebenaran)

apa yang diancamkan kepada kamu itu,(36)

kehidupan itu tidak lain hanyalah kehidupan kita di dunia ini, kita mati dan kita hidup dan sekali- kali tidak akan dibangkitkan lagi,(37)

Ia tidak lain hanyalah seorang yang mengada- adakan kebohongan terhadap Allah, dan kami sekali- kali tidak akan beriman kepadanya".(38)

Rasul itu berdoa:" Ya Tuhanku, tolonglah aku karena mereka mendustakanku."(39)

Allah berfirman:" Dalam sedikit waktu lagi pasti mereka akan menjadi orang- orang yang menyesal."(40)