فَإِذا هُوَ زاهِقٌ وَ لَكُمُ الْوَيْلُ مِمَّا تَصِفُونَ (18)

وَ لَهُ مَنْ فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ مَنْ عِنْدَهُ لا يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبادَتِهِ وَ لا يَسْتَحْسِرُونَ (19)

يُسَبِّحُونَ اللَّيْلَ وَ النَّهارَ لا يَفْتُرُونَ (20)

أَمِ اتَّخَذُوا آلِهَةً مِنَ الْأَرْضِ هُمْ يُنْشِرُونَ (21)

لَوْ كانَ فِيهِما آلِهَةٌ إِلاَّ اللَّهُ لَفَسَدَتا فَسُبْحانَ اللَّهِ رَبِّ الْعَرْشِ عَمَّا يَصِفُونَ (22)

لا يُسْئَلُ عَمَّا يَفْعَلُ وَ هُمْ يُسْئَلُونَ (23)

أَمِ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِهِ آلِهَةً قُلْ هاتُوا بُرْهانَكُمْ هذا ذِكْرُ مَنْ مَعِيَ وَ ذِكْرُ مَنْ قَبْلِي بَلْ أَكْثَرُهُمْ لا يَعْلَمُونَ الْحَقَّ فَهُمْ مُعْرِضُونَ (24)

وَ ما أَرْسَلْنا مِنْ قَبْلِكَ مِنْ رَسُولٍ إِلاَّ نُوحِي إِلَيْهِ أَنَّهُ لا إِلهَ إِلاَّ أَنَا فَاعْبُدُونِ (25)

وَ قالُوا اتَّخَذَ الرَّحْمنُ وَلَداً سُبْحانَهُ بَلْ عِبادٌ مُكْرَمُونَ (26)

لا يَسْبِقُونَهُ بِالْقَوْلِ وَ هُمْ بِأَمْرِهِ يَعْمَلُونَ (27)

يَعْلَمُ ما بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَ ما خَلْفَهُمْ وَ لا يَشْفَعُونَ إِلاَّ لِمَنِ ارْتَضى وَ هُمْ مِنْ خَشْيَتِهِ مُشْفِقُونَ (28)

وَ مَنْ يَقُلْ مِنْهُمْ إِنِّي إِلهٌ مِنْ دُونِهِ فَذلِكَ نَجْزِيهِ جَهَنَّمَ كَذلِكَ نَجْزِي الظَّالِمِينَ (29)

أَ وَ لَمْ يَرَ الَّذِينَ كَفَرُوا أَنَّ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ كانَتا رَتْقاً فَفَتَقْناهُما وَ جَعَلْنا مِنَ الْماءِ كُلَّ شَيْءٍ حَيٍّ أَ فَلا يُؤْمِنُونَ (30)

وَ جَعَلْنا فِي الْأَرْضِ رَواسِيَ أَنْ تَمِيدَ بِهِمْ وَ جَعَلْنا فِيها فِجاجاً سُبُلاً لَعَلَّهُمْ يَهْتَدُونَ (31)

وَ جَعَلْنَا السَّماءَ سَقْفاً مَحْفُوظاً وَ هُمْ عَنْ آياتِها مُعْرِضُونَ (32)

وَ هُوَ الَّذِي خَلَقَ اللَّيْلَ وَ النَّهارَ وَ الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ كُلٌّ فِي فَلَكٍ يَسْبَحُونَ (33)

وَ ما جَعَلْنا لِبَشَرٍ مِنْ قَبْلِكَ الْخُلْدَ أَ فَإِنْ مِتَّ فَهُمُ الْخالِدُونَ (34)

كُلُّ نَفْسٍ ذائِقَةُ الْمَوْتِ وَ نَبْلُوكُمْ بِالشَّرِّ وَ الْخَيْرِ فِتْنَةً وَ إِلَيْنا تُرْجَعُونَ (35)

وَ إِذا رَآكَ الَّذِينَ

كَفَرُوا إِنْ يَتَّخِذُونَكَ إِلاَّ هُزُواً أَ هذَا الَّذِي يَذْكُرُ آلِهَتَكُمْ وَ هُمْ بِذِكْرِ الرَّحْمنِ هُمْ كافِرُونَ (36)

خُلِقَ الْإِنْسانُ مِنْ عَجَلٍ سَأُرِيكُمْ آياتِي فَلا تَسْتَعْجِلُونِ (37)

وَ يَقُولُونَ مَتى هذَا الْوَعْدُ إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ (38)

لَوْ يَعْلَمُ الَّذِينَ كَفَرُوا حِينَ لا يَكُفُّونَ عَنْ وُجُوهِهِمُ النَّارَ وَ لا عَنْ ظُهُورِهِمْ وَ لا هُمْ يُنْصَرُونَ (39)

بَلْ تَأْتِيهِمْ بَغْتَةً فَتَبْهَتُهُمْ فَلا يَسْتَطِيعُونَ رَدَّها وَ لا هُمْ يُنْظَرُونَ (40)

وَ لَقَدِ اسْتُهْزِئَ بِرُسُلٍ مِنْ قَبْلِكَ فَحاقَ بِالَّذِينَ سَخِرُوا مِنْهُمْ ما كانُوا بِهِ يَسْتَهْزِؤُنَ (41)

قُلْ مَنْ يَكْلَؤُكُمْ بِاللَّيْلِ وَ النَّهارِ مِنَ الرَّحْمنِ بَلْ هُمْ عَنْ ذِكْرِ رَبِّهِمْ مُعْرِضُونَ (42)

أَمْ لَهُمْ آلِهَةٌ تَمْنَعُهُمْ مِنْ دُونِنا لا يَسْتَطِيعُونَ نَصْرَ أَنْفُسِهِمْ وَ لا هُمْ مِنَّا يُصْحَبُونَ (43)

بَلْ مَتَّعْنا هؤُلاءِ وَ آباءَهُمْ حَتَّى طالَ عَلَيْهِمُ الْعُمُرُ أَ فَلا يَرَوْنَ أَنَّا نَأْتِي الْأَرْضَ نَنْقُصُها مِنْ أَطْرافِها أَ فَهُمُ الْغالِبُونَ (44)

قُلْ إِنَّما أُنْذِرُكُمْ بِالْوَحْيِ وَ لا يَسْمَعُ الصُّمُّ الدُّعاءَ إِذا ما يُنْذَرُونَ (45)

وَ لَئِنْ مَسَّتْهُمْ نَفْحَةٌ مِنْ عَذابِ رَبِّكَ لَيَقُولُنَّ يا وَيْلَنا إِنَّا كُنَّا ظالِمِينَ (46)

وَ نَضَعُ الْمَوازِينَ الْقِسْطَ لِيَوْمِ الْقِيامَةِ فَلا تُظْلَمُ نَفْسٌ شَيْئاً وَ إِنْ كانَ مِثْقالَ حَبَّةٍ مِنْ خَرْدَلٍ أَتَيْنا بِها وَ كَفى بِنا حاسِبِينَ (47)

وَ لَقَدْ آتَيْنا مُوسى وَ هارُونَ الْفُرْقانَ وَ ضِياءً وَ ذِكْراً لِلْمُتَّقِينَ (48)

الَّذِينَ يَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ بِالْغَيْبِ وَ هُمْ مِنَ السَّاعَةِ مُشْفِقُونَ (49)

وَ هذا ذِكْرٌ مُبارَكٌ أَنْزَلْناهُ أَ فَأَنْتُمْ لَهُ مُنْكِرُونَ (50)

وَ لَقَدْ آتَيْنا إِبْراهِيمَ رُشْدَهُ مِنْ قَبْلُ وَ كُنَّا بِهِ عالِمِينَ (51)

إِذْ قالَ لِأَبِيهِ وَ قَوْمِهِ ما هذِهِ التَّماثِيلُ الَّتِي أَنْتُمْ لَها عاكِفُونَ (52)

قالُوا وَجَدْنا آباءَنا لَها عابِدِينَ (53)

قالَ لَقَدْ كُنْتُمْ أَنْتُمْ وَ آباؤُكُمْ

فِي ضَلالٍ مُبِينٍ (54)

قالُوا أَ جِئْتَنا بِالْحَقِّ أَمْ أَنْتَ مِنَ اللاَّعِبِينَ (55)

قالَ بَلْ رَبُّكُمْ رَبُّ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ الَّذِي فَطَرَهُنَّ وَ أَنَا عَلى ذلِكُمْ مِنَ الشَّاهِدِينَ (56)

وَ تَاللَّهِ لَأَكِيدَنَّ أَصْنامَكُمْ بَعْدَ أَنْ تُوَلُّوا مُدْبِرِينَ (57)

فَجَعَلَهُمْ جُذاذاً إِلاَّ كَبِيراً لَهُمْ لَعَلَّهُمْ إِلَيْهِ يَرْجِعُونَ (58)

قالُوا مَنْ فَعَلَ هذا بِآلِهَتِنا إِنَّهُ لَمِنَ الظَّالِمِينَ (59)

قالُوا سَمِعْنا فَتًى يَذْكُرُهُمْ يُقالُ لَهُ إِبْراهِيمُ (60)

قالُوا فَأْتُوا بِهِ عَلى أَعْيُنِ النَّاسِ لَعَلَّهُمْ يَشْهَدُونَ (61)

قالُوا أَ أَنْتَ فَعَلْتَ هذا بِآلِهَتِنا يا إِبْراهِيمُ (62)

قالَ بَلْ فَعَلَهُ كَبِيرُهُمْ هذا فَسْئَلُوهُمْ إِنْ كانُوا يَنْطِقُونَ (63)

فَرَجَعُوا إِلى أَنْفُسِهِمْ فَقالُوا إِنَّكُمْ أَنْتُمُ الظَّالِمُونَ (64)

ثُمَّ نُكِسُوا عَلى رُؤُسِهِمْ لَقَدْ عَلِمْتَ ما هؤُلاءِ يَنْطِقُونَ (65)

قالَ أَ فَتَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ ما لا يَنْفَعُكُمْ شَيْئاً وَ لا يَضُرُّكُمْ (66)

أُفٍّ لَكُمْ وَ لِما تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَ فَلا تَعْقِلُونَ (67)

قالُوا حَرِّقُوهُ وَ انْصُرُوا آلِهَتَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ فاعِلِينَ (68)

قُلْنا يا نارُ كُونِي بَرْداً وَ سَلاماً عَلى إِبْراهِيمَ (69)

وَ أَرادُوا بِهِ كَيْداً فَجَعَلْناهُمُ الْأَخْسَرِينَ (70)

وَ نَجَّيْناهُ وَ لُوطاً إِلَى الْأَرْضِ الَّتِي بارَكْنا فِيها لِلْعالَمِينَ (71)

وَ وَهَبْنا لَهُ إِسْحاقَ وَ يَعْقُوبَ نافِلَةً وَ كُلاًّ جَعَلْنا صالِحِينَ (72)

وَ جَعَلْناهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنا وَ أَوْحَيْنا إِلَيْهِمْ فِعْلَ الْخَيْراتِ وَ إِقامَ الصَّلاةِ وَ إِيتاءَ الزَّكاةِ وَ كانُوا لَنا عابِدِينَ (73)

وَ لُوطاً آتَيْناهُ حُكْماً وَ عِلْماً وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْقَرْيَةِ الَّتِي كانَتْ تَعْمَلُ الْخَبائِثَ إِنَّهُمْ كانُوا قَوْمَ سَوْءٍ فاسِقِينَ (74)

وَ أَدْخَلْناهُ فِي رَحْمَتِنا إِنَّهُ مِنَ الصَّالِحِينَ (75)

وَ نُوحاً إِذْ نادى مِنْ قَبْلُ فَاسْتَجَبْنا لَهُ فَنَجَّيْناهُ وَ أَهْلَهُ مِنَ الْكَرْبِ الْعَظِيمِ (76)

وَ نَصَرْناهُ مِنَ الْقَوْمِ الَّذِينَ كَذَّبُوا

بِآياتِنا إِنَّهُمْ كانُوا قَوْمَ سَوْءٍ فَأَغْرَقْناهُمْ أَجْمَعِينَ (77)

وَ داوُدَ وَ سُلَيْمانَ إِذْ يَحْكُمانِ فِي الْحَرْثِ إِذْ نَفَشَتْ فِيهِ غَنَمُ الْقَوْمِ وَ كُنَّا لِحُكْمِهِمْ شاهِدِينَ (78)

فَفَهَّمْناها سُلَيْمانَ وَ كُلاًّ آتَيْنا حُكْماً وَ عِلْماً وَ سَخَّرْنا مَعَ داوُدَ الْجِبالَ يُسَبِّحْنَ وَ الطَّيْرَ وَ كُنَّا فاعِلِينَ (79)

وَ عَلَّمْناهُ صَنْعَةَ لَبُوسٍ لَكُمْ لِتُحْصِنَكُمْ مِنْ بَأْسِكُمْ فَهَلْ أَنْتُمْ شاكِرُونَ (80)

وَ لِسُلَيْمانَ الرِّيحَ عاصِفَةً تَجْرِي بِأَمْرِهِ إِلى الْأَرْضِ الَّتِي بارَكْنا فِيها وَ كُنَّا بِكُلِّ شَيْءٍ عالِمِينَ (81)

وَ مِنَ الشَّياطِينِ مَنْ يَغُوصُونَ لَهُ وَ يَعْمَلُونَ عَمَلاً دُونَ ذلِكَ وَ كُنَّا لَهُمْ حافِظِينَ (82)

وَ أَيُّوبَ إِذْ نادى رَبَّهُ أَنِّي مَسَّنِيَ الضُّرُّ وَ أَنْتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ (83)

فَاسْتَجَبْنا لَهُ فَكَشَفْنا ما بِهِ مِنْ ضُرٍّ وَ آتَيْناهُ أَهْلَهُ وَ مِثْلَهُمْ مَعَهُمْ رَحْمَةً مِنْ عِنْدِنا وَ ذِكْرى لِلْعابِدِينَ (84)

وَ إِسْماعِيلَ وَ إِدْرِيسَ وَ ذَا الْكِفْلِ كُلٌّ مِنَ الصَّابِرِينَ (85)

وَ أَدْخَلْناهُمْ فِي رَحْمَتِنا إِنَّهُمْ مِنَ الصَّالِحِينَ (86)

وَ ذَا النُّونِ إِذْ ذَهَبَ مُغاضِباً فَظَنَّ أَنْ لَنْ نَقْدِرَ عَلَيْهِ فَنادى فِي الظُّلُماتِ أَنْ لا إِلهَ إِلاَّ أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ (87)

فَاسْتَجَبْنا لَهُ وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ (88)

وَ زَكَرِيَّا إِذْ نادى رَبَّهُ رَبِّ لا تَذَرْنِي فَرْداً وَ أَنْتَ خَيْرُ الْوارِثِينَ (89)

فَاسْتَجَبْنا لَهُ وَ وَهَبْنا لَهُ يَحْيى وَ أَصْلَحْنا لَهُ زَوْجَهُ إِنَّهُمْ كانُوا يُسارِعُونَ فِي الْخَيْراتِ وَ يَدْعُونَنا رَغَباً وَ رَهَباً وَ كانُوا لَنا خاشِعِينَ (90)

وَ الَّتِي أَحْصَنَتْ فَرْجَها فَنَفَخْنا فِيها مِنْ رُوحِنا وَ جَعَلْناها وَ ابْنَها آيَةً لِلْعالَمِينَ (91)

إِنَّ هذِهِ أُمَّتُكُمْ أُمَّةً واحِدَةً وَ أَنَا رَبُّكُمْ فَاعْبُدُونِ (92)

وَ تَقَطَّعُوا أَمْرَهُمْ بَيْنَهُمْ كُلٌّ إِلَيْنا راجِعُونَ (93)

فَمَنْ يَعْمَلْ مِنَ الصَّالِحاتِ

وَ هُوَ مُؤْمِنٌ فَلا كُفْرانَ لِسَعْيِهِ وَ إِنَّا لَهُ كاتِبُونَ (94)

وَ حَرامٌ عَلى قَرْيَةٍ أَهْلَكْناها أَنَّهُمْ لا يَرْجِعُونَ (95)

حَتَّى إِذا فُتِحَتْ يَأْجُوجُ وَ مَأْجُوجُ وَ هُمْ مِنْ كُلِّ حَدَبٍ يَنْسِلُونَ (96)

وَ اقْتَرَبَ الْوَعْدُ الْحَقُّ فَإِذا هِيَ شاخِصَةٌ أَبْصارُ الَّذِينَ كَفَرُوا يا وَيْلَنا قَدْ كُنَّا فِي غَفْلَةٍ مِنْ هذا بَلْ كُنَّا ظالِمِينَ (97)

إِنَّكُمْ وَ ما تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ حَصَبُ جَهَنَّمَ أَنْتُمْ لَها وارِدُونَ (98)

لَوْ كانَ هؤُلاءِ آلِهَةً ما وَرَدُوها وَ كُلٌّ فِيها خالِدُونَ (99)

لَهُمْ فِيها زَفِيرٌ وَ هُمْ فِيها لا يَسْمَعُونَ (100)

إِنَّ الَّذِينَ سَبَقَتْ لَهُمْ مِنَّا الْحُسْنى أُولئِكَ عَنْها مُبْعَدُونَ (101)

لا يَسْمَعُونَ حَسِيسَها وَ هُمْ فِي مَا اشْتَهَتْ أَنْفُسُهُمْ خالِدُونَ (102)

لا يَحْزُنُهُمُ الْفَزَعُ الْأَكْبَرُ وَ تَتَلَقَّاهُمُ الْمَلائِكَةُ هذا يَوْمُكُمُ الَّذِي كُنْتُمْ تُوعَدُونَ (103)

يَوْمَ نَطْوِي السَّماءَ كَطَيِّ السِّجِلِّ لِلْكُتُبِ كَما بَدَأْنا أَوَّلَ خَلْقٍ نُعِيدُهُ وَعْداً عَلَيْنا إِنَّا كُنَّا فاعِلِينَ (104)

وَ لَقَدْ كَتَبْنا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُها عِبادِيَ الصَّالِحُونَ (105)

إِنَّ فِي هذا لَبَلاغاً لِقَوْمٍ عابِدِينَ (106)

وَ ما أَرْسَلْناكَ إِلاَّ رَحْمَةً لِلْعالَمِينَ (107)

قُلْ إِنَّما يُوحى إِلَيَّ أَنَّما إِلهُكُمْ إِلهٌ واحِدٌ فَهَلْ أَنْتُمْ مُسْلِمُونَ (108)

فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقُلْ آذَنْتُكُمْ عَلى سَواءٍ وَ إِنْ أَدْرِي أَ قَرِيبٌ أَمْ بَعِيدٌ ما تُوعَدُونَ (109)

إِنَّهُ يَعْلَمُ الْجَهْرَ مِنَ الْقَوْلِ وَ يَعْلَمُ ما تَكْتُمُونَ (110)

وَ إِنْ أَدْرِي لَعَلَّهُ فِتْنَةٌ لَكُمْ وَ مَتاعٌ إِلى حِينٍ (111)

قالَ رَبِّ احْكُمْ بِالْحَقِّ وَ رَبُّنَا الرَّحْمنُ الْمُسْتَعانُ عَلى ما تَصِفُونَ (112)

سرگذشت: ابراهيم، لوط، اسحاق، يعقوب، نوح، داود، سليمان، ايوب، اسماعيل، ادريس، يونس، زكريا و يحيى به ميان آمده است. و نيز از قيامت و معاد، كه در كنار توحيد، سر لوحه دعوت همه انبياء است، در پايان سوره ياد شده است. در واقع، اين سوره، با بيان اين معارف اتمام حجتى است براى هر دو گروه موافق و مخالف. و هشدار اينكه در محكمه قيامت، به حساب ها رسيدگى خواهد شد. شصت و دومين سوره اى است كه در سال 6 بعثت در مكه فرود آمده و داراى 112 آيه مى باشد.

از آن جا مى گذشت تا به خانه ى كعبه برود. در اين هنگام، ابوجهل قهقهه اى سر داد و براى آن كه توجه ديگران را نيز جلب كند و پيامبر، سخن او را بشنود، با صداى بلند به ابوسفيان گفت: «اى ابوسفيان! مى بينى، خودش آمد. آيا او را مى شناسى؟ او از طايفه ى شماست؟ از طايفه ى عبد مناف. آيا مى توانى اين سخن را انكار كنى؟ او از طايفه ى شما برخاسته است و ادعاى نبوت مى كند؟ مى بينى كه او به خدايان ما ناسزا مى گويد و با آن ها مبارزه مى كند و اين زيبنده ى طايفه ى شما نيست. طايفه ى شما بايد از چنين فردى بيزارى جويد و حساب خود را از او جدا سازد. اى ابوسفيان! وظيفه ى تو سنگين تر است. تو كه بزرگ قبيله ات هستى، بايد كارى كنى و او را از ميان قبيله تان برانى و..». سخنان او هم چنان ادامه داشت و به ابوسفيان، فرصت سخن گفتن نمى داد. هرچند ابوسفيان در شرك و بت پرستى با ابوجهل هم عقيده بود، ولى نتوانست تاب بياورد و ادامه ى گفته هاى ابوجهل را بشنود و اهانت او را به طايفه ى خويش تحمل كند. از اين رو، با عصبانيت از جا برخاست، آن گاه رو به ابوجهل كرد و گفت:

«ديگر نبينم از عبد مناف بد بگويى! عبد مناف جدّ من است و من به آن افتخار مى كنم. چه مى شود كه اين طايفه پيامبرى نيز داشته باشد؟!»

رسول خدا كه زياد دور نشده بود، سخن هر دو را شنيد. برگشت و با صلابت، ابوجهل را خطاب قرار داد و گفت: «تنها عذاب الهى مى تواند براى تو باز دارنده باشد و گرنه از اقدامات خود دست برنمى دارى». سپس با

لحنى آرام تر به ابوسفيان گفت: «اين سخن تو خوب بود و ارزش داشت، ولى از روى تعصّب طايفه اى بود (و مى توانست با انگيزه ى بهترى باشد)

در اين جا آيه ى 36 سوره ى انبياء نازل شد و فرمود:

هنگامى كه كافران تو را مى بينند، استهزاء مى كنند و مى گويند: آيا اين همان كسى است كه از خدايان شما سخن مى گويد؟ (و بدگويى مى كند) و حال آن كه خودشان، ياد خداوند رحمان را انكار مى كنند «» (1)

پاورقى:

(1) تفسير نمونه، ج 13، ص 407؛ نمونه ى بينات، ص 534؛ مجمع البيان، ج 16، ص 123.

فرجام بت پرستان و دين مداران

شأن نزول آيه هاى 98 تا 102 سوره ى انبياء

360 بت كوچك و بزرگ در پيرامون خانه ى توحيد، خودنمايى مى كرد. هريك از اين بت ها صاحبى داشت كه هر روز بت هاى خود را با عطرهاى خوش بو، شست و شو مى دادند و با زر و زيور مى آراستند. آنان در داشتن اين بت ها به يكديگر فخر مى فروختند و رقابت داشتند. برجسته ترين و سرمايه دارترين افراد كسانى بودند كه بت قيمتى، زينتى و خوش بوتر از آنِ او باشد.

هنگامى كه آيات 98 تا 100 سوره ى انبياء نازل شد، از داخل شدن بت ها و صاحبان آنها به جهنم و جاودانه بودن شان در آن جا سخن گفت. اين آيات زود به گوش سرانِ قريش رسيد. آنان كه خود را مخاطب اين آيات يافتند، تاب نياوردند و برآشفتند. آنان اين آيات را اهانت به خود مى پنداشتند و گفتند: «بهشت و دوزخ كجاست؟ چه كسى آن را باور دارد؟ اگر بهشتى باشد، ما بهشتى مى شويم؛ چون اين خدايان را داريم و اگر دوزخى در كار باشد، جاى ما نيست. چگونه ما با اين همه ثروت و مقام

و شهرت، دوزخى باشيم؟ دوزخ براى فقيران است كه هيچ مقام و موقعيتى ندارند. اين سخنان زشت چيست كه محمد صلى الله عليه و آله وسلم بر زبان مى آورد و به خدايان ما، دشنام و نسبت ناروا مى دهد. اين تهمت و اهانت است و از آن نمى گذريم».

آنان در اعتراض به اين آيات، ما در كنار خانه ى كعبه گرد آمده بودند و درباره ى دفاع از خويشتن نقشه مى كشيدند. بحث و جدل هم چنان ادامه داشت تا اين كه «عبدالله ابن زبعرى»؛ نظريه پرداز مشركان از راه رسيد. وى در بحث و جدل، تبحّر داشت و شيوه ى كار را به خوبى مى دانست. هنگامى كه ناراحتى سران قريش را ديد، از جمعيت پرسيد: «شما را چه شده است؟ چرا اين گونه آشفته ايد؟» همه ساكت شدند. ابوجهل زبان گشود و با صداى بلند گفت: «محمد صلى الله عليه و آله وسلم به خدايان ما دشنام مى دهد و آن ها را دوزخى مى داند. اى عبدالله! تا به حال كجا بودى تا به او پاسخ دهى. هرگاه به تو نياز داريم، تو را نمى يابيم!».

ابن زبعرى رو به روى ابوجهل ايستاد و گفت: «به محمد صلى الله عليه و آله وسلم بگوييد نزد من بيايد. به او پاسخى خواهم داد كه همه شما را قانع سازد و او بى پاسخ بماند». چون خبر به پيامبراكرم صلى الله عليه و آله وسلم رسيد، پيشنهاد او را پذيرفت و بى درنگ، خود را به خانه ى كعبه رساند. پيامبر به همراه دو تن از ياران خود به جمعيت نزديك شد. عبدالله به پيامبر گفت: «اى محمّد! تو، ما و خدايان ما را دوزخى دانسته اى. آيا هر معبودى و پرستندگان آن به دوزخ مى روند؟ اگر اين گونه است، پس يهوديان و معبودشان، عزير و مسيحيان و معبودشان؛ مسيح و قبيله ى

بنومسيح و معبودشان؛ يعنى فرشتگان بايد به دوزخ بروند. بنابراين، تنها ما و خدايان ما نيستند كه دوزخى مى شوند. در اين باره چه مى گويى؟» اهل مكه از اين پاسخ ابن زبعرى خرسند شدند و از فرط شادى، فرياد مى كشيدند. در اين هنگام، آيات بعدى نازل شد و فرمود: «چنين افرادى ناخواسته پرستش شده و اعلام بيزارى كرده بودند. پس آنان هيزم دوزخى نخواهند شد». البته مفهوم آيه اين نيست كه بت هاى بى جان، خواهان عبادت خود بوده اند، بلكه تعبير به دوزخى بودن اين بت ها، تنها براى تحقير آن هاست. آيات 98 تا 102 سوره ى انبياء از اين قرار است:

در حقيقت، شما و آنچه غير از خدا مى پرستيد، هيزم دوزخند. شما در آن وارد خواهيد شد «» اگر اينها خدايانى (واقعى) بودند در آن وارد نمى شدند، حال آن كه جملگى در آن ماندگارند «» براى آنها در آن جا ناله اى زار است و در آنجا (چيزى) نمى شنوند «» بى گمان كسانى كه قبلاً از جانب ما به آنان وعده ى نيكو داده شده است از آن (آتش) دور داشته خواهند شد «» صداى آن را نمى شنوند و آنان در ميان آن چه دل هايشان بخواهد جاودانند «» (1)

پاورقى:

(1) تفسير نمونه، ج 13، ص 507؛ شأن نزول آيات، ص 386؛ مجمع البيان، ج 16، ص 167؛ نمونه ى بينات، ص 535.

فرجام بت پرستان و دين مداران

شأن نزول آيه هاى 98 تا 102 سوره ى انبياء

360 بت كوچك و بزرگ در پيرامون خانه ى توحيد، خودنمايى مى كرد. هريك از اين بت ها صاحبى داشت كه هر روز بت هاى خود را با عطرهاى خوش بو، شست و شو مى دادند و با زر و زيور مى آراستند. آنان در داشتن اين بت ها به يكديگر فخر

مى فروختند و رقابت داشتند. برجسته ترين و سرمايه دارترين افراد كسانى بودند كه بت قيمتى، زينتى و خوش بوتر از آنِ او باشد.

هنگامى كه آيات 98 تا 100 سوره ى انبياء نازل شد، از داخل شدن بت ها و صاحبان آنها به جهنم و جاودانه بودن شان در آن جا سخن گفت. اين آيات زود به گوش سرانِ قريش رسيد. آنان كه خود را مخاطب اين آيات يافتند، تاب نياوردند و برآشفتند. آنان اين آيات را اهانت به خود مى پنداشتند و گفتند: «بهشت و دوزخ كجاست؟ چه كسى آن را باور دارد؟ اگر بهشتى باشد، ما بهشتى مى شويم؛ چون اين خدايان را داريم و اگر دوزخى در كار باشد، جاى ما نيست. چگونه ما با اين همه ثروت و مقام و شهرت، دوزخى باشيم؟ دوزخ براى فقيران است كه هيچ مقام و موقعيتى ندارند. اين سخنان زشت چيست كه محمد صلى الله عليه و آله وسلم بر زبان مى آورد و به خدايان ما، دشنام و نسبت ناروا مى دهد. اين تهمت و اهانت است و از آن نمى گذريم».

آنان در اعتراض به اين آيات، ما در كنار خانه ى كعبه گرد آمده بودند و درباره ى دفاع از خويشتن نقشه مى كشيدند. بحث و جدل هم چنان ادامه داشت تا اين كه «عبدالله ابن زبعرى»؛ نظريه پرداز مشركان از راه رسيد. وى در بحث و جدل، تبحّر داشت و شيوه ى كار را به خوبى مى دانست. هنگامى كه ناراحتى سران قريش را ديد، از جمعيت پرسيد: «شما را چه شده است؟ چرا اين گونه آشفته ايد؟» همه ساكت شدند. ابوجهل زبان گشود و با صداى بلند گفت: «محمد صلى الله عليه و آله وسلم به خدايان ما دشنام مى دهد و آن ها را دوزخى مى داند. اى عبدالله! تا به حال

كجا بودى تا به او پاسخ دهى. هرگاه به تو نياز داريم، تو را نمى يابيم!».

ابن زبعرى رو به روى ابوجهل ايستاد و گفت: «به محمد صلى الله عليه و آله وسلم بگوييد نزد من بيايد. به او پاسخى خواهم داد كه همه شما را قانع سازد و او بى پاسخ بماند». چون خبر به پيامبراكرم صلى الله عليه و آله وسلم رسيد، پيشنهاد او را پذيرفت و بى درنگ، خود را به خانه ى كعبه رساند. پيامبر به همراه دو تن از ياران خود به جمعيت نزديك شد. عبدالله به پيامبر گفت: «اى محمّد! تو، ما و خدايان ما را دوزخى دانسته اى. آيا هر معبودى و پرستندگان آن به دوزخ مى روند؟ اگر اين گونه است، پس يهوديان و معبودشان، عزير و مسيحيان و معبودشان؛ مسيح و قبيله ى بنومسيح و معبودشان؛ يعنى فرشتگان بايد به دوزخ بروند. بنابراين، تنها ما و خدايان ما نيستند كه دوزخى مى شوند. در اين باره چه مى گويى؟» اهل مكه از اين پاسخ ابن زبعرى خرسند شدند و از فرط شادى، فرياد مى كشيدند. در اين هنگام، آيات بعدى نازل شد و فرمود: «چنين افرادى ناخواسته پرستش شده و اعلام بيزارى كرده بودند. پس آنان هيزم دوزخى نخواهند شد». البته مفهوم آيه اين نيست كه بت هاى بى جان، خواهان عبادت خود بوده اند، بلكه تعبير به دوزخى بودن اين بت ها، تنها براى تحقير آن هاست. آيات 98 تا 102 سوره ى انبياء از اين قرار است:

در حقيقت، شما و آنچه غير از خدا مى پرستيد، هيزم دوزخند. شما در آن وارد خواهيد شد «» اگر اينها خدايانى (واقعى) بودند در آن وارد نمى شدند، حال آن كه جملگى در آن ماندگارند «» براى آنها در آن جا ناله اى زار است و در آنجا (چيزى)

نمى شنوند «» بى گمان كسانى كه قبلاً از جانب ما به آنان وعده ى نيكو داده شده است از آن (آتش) دور داشته خواهند شد «» صداى آن را نمى شنوند و آنان در ميان آن چه دل هايشان بخواهد جاودانند «» (1)

پاورقى:

(1) تفسير نمونه، ج 13، ص 507؛ شأن نزول آيات، ص 386؛ مجمع البيان، ج 16، ص 167؛ نمونه ى بينات، ص 535.

فرجام بت پرستان و دين مداران

شأن نزول آيه هاى 98 تا 102 سوره ى انبياء

360 بت كوچك و بزرگ در پيرامون خانه ى توحيد، خودنمايى مى كرد. هريك از اين بت ها صاحبى داشت كه هر روز بت هاى خود را با عطرهاى خوش بو، شست و شو مى دادند و با زر و زيور مى آراستند. آنان در داشتن اين بت ها به يكديگر فخر مى فروختند و رقابت داشتند. برجسته ترين و سرمايه دارترين افراد كسانى بودند كه بت قيمتى، زينتى و خوش بوتر از آنِ او باشد.

هنگامى كه آيات 98 تا 100 سوره ى انبياء نازل شد، از داخل شدن بت ها و صاحبان آنها به جهنم و جاودانه بودن شان در آن جا سخن گفت. اين آيات زود به گوش سرانِ قريش رسيد. آنان كه خود را مخاطب اين آيات يافتند، تاب نياوردند و برآشفتند. آنان اين آيات را اهانت به خود مى پنداشتند و گفتند: «بهشت و دوزخ كجاست؟ چه كسى آن را باور دارد؟ اگر بهشتى باشد، ما بهشتى مى شويم؛ چون اين خدايان را داريم و اگر دوزخى در كار باشد، جاى ما نيست. چگونه ما با اين همه ثروت و مقام و شهرت، دوزخى باشيم؟ دوزخ براى فقيران است كه هيچ مقام و موقعيتى ندارند. اين سخنان زشت چيست كه محمد صلى الله عليه و آله وسلم بر زبان مى آورد و به خدايان

ما، دشنام و نسبت ناروا مى دهد. اين تهمت و اهانت است و از آن نمى گذريم».

آنان در اعتراض به اين آيات، ما در كنار خانه ى كعبه گرد آمده بودند و درباره ى دفاع از خويشتن نقشه مى كشيدند. بحث و جدل هم چنان ادامه داشت تا اين كه «عبدالله ابن زبعرى»؛ نظريه پرداز مشركان از راه رسيد. وى در بحث و جدل، تبحّر داشت و شيوه ى كار را به خوبى مى دانست. هنگامى كه ناراحتى سران قريش را ديد، از جمعيت پرسيد: «شما را چه شده است؟ چرا اين گونه آشفته ايد؟» همه ساكت شدند. ابوجهل زبان گشود و با صداى بلند گفت: «محمد صلى الله عليه و آله وسلم به خدايان ما دشنام مى دهد و آن ها را دوزخى مى داند. اى عبدالله! تا به حال كجا بودى تا به او پاسخ دهى. هرگاه به تو نياز داريم، تو را نمى يابيم!».

ابن زبعرى رو به روى ابوجهل ايستاد و گفت: «به محمد صلى الله عليه و آله وسلم بگوييد نزد من بيايد. به او پاسخى خواهم داد كه همه شما را قانع سازد و او بى پاسخ بماند». چون خبر به پيامبراكرم صلى الله عليه و آله وسلم رسيد، پيشنهاد او را پذيرفت و بى درنگ، خود را به خانه ى كعبه رساند. پيامبر به همراه دو تن از ياران خود به جمعيت نزديك شد. عبدالله به پيامبر گفت: «اى محمّد! تو، ما و خدايان ما را دوزخى دانسته اى. آيا هر معبودى و پرستندگان آن به دوزخ مى روند؟ اگر اين گونه است، پس يهوديان و معبودشان، عزير و مسيحيان و معبودشان؛ مسيح و قبيله ى بنومسيح و معبودشان؛ يعنى فرشتگان بايد به دوزخ بروند. بنابراين، تنها ما و خدايان ما نيستند كه دوزخى مى شوند. در اين باره چه مى گويى؟» اهل مكه از

اين پاسخ ابن زبعرى خرسند شدند و از فرط شادى، فرياد مى كشيدند. در اين هنگام، آيات بعدى نازل شد و فرمود: «چنين افرادى ناخواسته پرستش شده و اعلام بيزارى كرده بودند. پس آنان هيزم دوزخى نخواهند شد». البته مفهوم آيه اين نيست كه بت هاى بى جان، خواهان عبادت خود بوده اند، بلكه تعبير به دوزخى بودن اين بت ها، تنها براى تحقير آن هاست. آيات 98 تا 102 سوره ى انبياء از اين قرار است:

در حقيقت، شما و آنچه غير از خدا مى پرستيد، هيزم دوزخند. شما در آن وارد خواهيد شد «» اگر اينها خدايانى (واقعى) بودند در آن وارد نمى شدند، حال آن كه جملگى در آن ماندگارند «» براى آنها در آن جا ناله اى زار است و در آنجا (چيزى) نمى شنوند «» بى گمان كسانى كه قبلاً از جانب ما به آنان وعده ى نيكو داده شده است از آن (آتش) دور داشته خواهند شد «» صداى آن را نمى شنوند و آنان در ميان آن چه دل هايشان بخواهد جاودانند «» (1)

پاورقى:

(1) تفسير نمونه، ج 13، ص 507؛ شأن نزول آيات، ص 386؛ مجمع البيان، ج 16، ص 167؛ نمونه ى بينات، ص 535.

فرجام بت پرستان و دين مداران

شأن نزول آيه هاى 98 تا 102 سوره ى انبياء

360 بت كوچك و بزرگ در پيرامون خانه ى توحيد، خودنمايى مى كرد. هريك از اين بت ها صاحبى داشت كه هر روز بت هاى خود را با عطرهاى خوش بو، شست و شو مى دادند و با زر و زيور مى آراستند. آنان در داشتن اين بت ها به يكديگر فخر مى فروختند و رقابت داشتند. برجسته ترين و سرمايه دارترين افراد كسانى بودند كه بت قيمتى، زينتى و خوش بوتر از آنِ او باشد.

هنگامى كه آيات 98 تا 100 سوره ى انبياء

نازل شد، از داخل شدن بت ها و صاحبان آنها به جهنم و جاودانه بودن شان در آن جا سخن گفت. اين آيات زود به گوش سرانِ قريش رسيد. آنان كه خود را مخاطب اين آيات يافتند، تاب نياوردند و برآشفتند. آنان اين آيات را اهانت به خود مى پنداشتند و گفتند: «بهشت و دوزخ كجاست؟ چه كسى آن را باور دارد؟ اگر بهشتى باشد، ما بهشتى مى شويم؛ چون اين خدايان را داريم و اگر دوزخى در كار باشد، جاى ما نيست. چگونه ما با اين همه ثروت و مقام و شهرت، دوزخى باشيم؟ دوزخ براى فقيران است كه هيچ مقام و موقعيتى ندارند. اين سخنان زشت چيست كه محمد صلى الله عليه و آله وسلم بر زبان مى آورد و به خدايان ما، دشنام و نسبت ناروا مى دهد. اين تهمت و اهانت است و از آن نمى گذريم».

آنان در اعتراض به اين آيات، ما در كنار خانه ى كعبه گرد آمده بودند و درباره ى دفاع از خويشتن نقشه مى كشيدند. بحث و جدل هم چنان ادامه داشت تا اين كه «عبدالله ابن زبعرى»؛ نظريه پرداز مشركان از راه رسيد. وى در بحث و جدل، تبحّر داشت و شيوه ى كار را به خوبى مى دانست. هنگامى كه ناراحتى سران قريش را ديد، از جمعيت پرسيد: «شما را چه شده است؟ چرا اين گونه آشفته ايد؟» همه ساكت شدند. ابوجهل زبان گشود و با صداى بلند گفت: «محمد صلى الله عليه و آله وسلم به خدايان ما دشنام مى دهد و آن ها را دوزخى مى داند. اى عبدالله! تا به حال كجا بودى تا به او پاسخ دهى. هرگاه به تو نياز داريم، تو را نمى يابيم!».

ابن زبعرى رو به روى ابوجهل ايستاد و گفت: «به محمد صلى الله عليه و آله وسلم بگوييد

نزد من بيايد. به او پاسخى خواهم داد كه همه شما را قانع سازد و او بى پاسخ بماند». چون خبر به پيامبراكرم صلى الله عليه و آله وسلم رسيد، پيشنهاد او را پذيرفت و بى درنگ، خود را به خانه ى كعبه رساند. پيامبر به همراه دو تن از ياران خود به جمعيت نزديك شد. عبدالله به پيامبر گفت: «اى محمّد! تو، ما و خدايان ما را دوزخى دانسته اى. آيا هر معبودى و پرستندگان آن به دوزخ مى روند؟ اگر اين گونه است، پس يهوديان و معبودشان، عزير و مسيحيان و معبودشان؛ مسيح و قبيله ى بنومسيح و معبودشان؛ يعنى فرشتگان بايد به دوزخ بروند. بنابراين، تنها ما و خدايان ما نيستند كه دوزخى مى شوند. در اين باره چه مى گويى؟» اهل مكه از اين پاسخ ابن زبعرى خرسند شدند و از فرط شادى، فرياد مى كشيدند. در اين هنگام، آيات بعدى نازل شد و فرمود: «چنين افرادى ناخواسته پرستش شده و اعلام بيزارى كرده بودند. پس آنان هيزم دوزخى نخواهند شد». البته مفهوم آيه اين نيست كه بت هاى بى جان، خواهان عبادت خود بوده اند، بلكه تعبير به دوزخى بودن اين بت ها، تنها براى تحقير آن هاست. آيات 98 تا 102 سوره ى انبياء از اين قرار است:

در حقيقت، شما و آنچه غير از خدا مى پرستيد، هيزم دوزخند. شما در آن وارد خواهيد شد «» اگر اينها خدايانى (واقعى) بودند در آن وارد نمى شدند، حال آن كه جملگى در آن ماندگارند «» براى آنها در آن جا ناله اى زار است و در آنجا (چيزى) نمى شنوند «» بى گمان كسانى كه قبلاً از جانب ما به آنان وعده ى نيكو داده شده است از آن (آتش) دور داشته خواهند شد «» صداى آن را

نمى شنوند و آنان در ميان آن چه دل هايشان بخواهد جاودانند «» (1)

پاورقى:

(1) تفسير نمونه، ج 13، ص 507؛ شأن نزول آيات، ص 386؛ مجمع البيان، ج 16، ص 167؛ نمونه ى بينات، ص 535.

فرجام بت پرستان و دين مداران

شأن نزول آيه هاى 98 تا 102 سوره ى انبياء

360 بت كوچك و بزرگ در پيرامون خانه ى توحيد، خودنمايى مى كرد. هريك از اين بت ها صاحبى داشت كه هر روز بت هاى خود را با عطرهاى خوش بو، شست و شو مى دادند و با زر و زيور مى آراستند. آنان در داشتن اين بت ها به يكديگر فخر مى فروختند و رقابت داشتند. برجسته ترين و سرمايه دارترين افراد كسانى بودند كه بت قيمتى، زينتى و خوش بوتر از آنِ او باشد.

هنگامى كه آيات 98 تا 100 سوره ى انبياء نازل شد، از داخل شدن بت ها و صاحبان آنها به جهنم و جاودانه بودن شان در آن جا سخن گفت. اين آيات زود به گوش سرانِ قريش رسيد. آنان كه خود را مخاطب اين آيات يافتند، تاب نياوردند و برآشفتند. آنان اين آيات را اهانت به خود مى پنداشتند و گفتند: «بهشت و دوزخ كجاست؟ چه كسى آن را باور دارد؟ اگر بهشتى باشد، ما بهشتى مى شويم؛ چون اين خدايان را داريم و اگر دوزخى در كار باشد، جاى ما نيست. چگونه ما با اين همه ثروت و مقام و شهرت، دوزخى باشيم؟ دوزخ براى فقيران است كه هيچ مقام و موقعيتى ندارند. اين سخنان زشت چيست كه محمد صلى الله عليه و آله وسلم بر زبان مى آورد و به خدايان ما، دشنام و نسبت ناروا مى دهد. اين تهمت و اهانت است و از آن نمى گذريم».

آنان در اعتراض به اين آيات، ما در كنار خانه ى كعبه گرد آمده

بودند و درباره ى دفاع از خويشتن نقشه مى كشيدند. بحث و جدل هم چنان ادامه داشت تا اين كه «عبدالله ابن زبعرى»؛ نظريه پرداز مشركان از راه رسيد. وى در بحث و جدل، تبحّر داشت و شيوه ى كار را به خوبى مى دانست. هنگامى كه ناراحتى سران قريش را ديد، از جمعيت پرسيد: «شما را چه شده است؟ چرا اين گونه آشفته ايد؟» همه ساكت شدند. ابوجهل زبان گشود و با صداى بلند گفت: «محمد صلى الله عليه و آله وسلم به خدايان ما دشنام مى دهد و آن ها را دوزخى مى داند. اى عبدالله! تا به حال كجا بودى تا به او پاسخ دهى. هرگاه به تو نياز داريم، تو را نمى يابيم!».

ابن زبعرى رو به روى ابوجهل ايستاد و گفت: «به محمد صلى الله عليه و آله وسلم بگوييد نزد من بيايد. به او پاسخى خواهم داد كه همه شما را قانع سازد و او بى پاسخ بماند». چون خبر به پيامبراكرم صلى الله عليه و آله وسلم رسيد، پيشنهاد او را پذيرفت و بى درنگ، خود را به خانه ى كعبه رساند. پيامبر به همراه دو تن از ياران خود به جمعيت نزديك شد. عبدالله به پيامبر گفت: «اى محمّد! تو، ما و خدايان ما را دوزخى دانسته اى. آيا هر معبودى و پرستندگان آن به دوزخ مى روند؟ اگر اين گونه است، پس يهوديان و معبودشان، عزير و مسيحيان و معبودشان؛ مسيح و قبيله ى بنومسيح و معبودشان؛ يعنى فرشتگان بايد به دوزخ بروند. بنابراين، تنها ما و خدايان ما نيستند كه دوزخى مى شوند. در اين باره چه مى گويى؟» اهل مكه از اين پاسخ ابن زبعرى خرسند شدند و از فرط شادى، فرياد مى كشيدند. در اين هنگام، آيات بعدى نازل شد و فرمود: «چنين افرادى ناخواسته پرستش شده و اعلام

بيزارى كرده بودند. پس آنان هيزم دوزخى نخواهند شد». البته مفهوم آيه اين نيست كه بت هاى بى جان، خواهان عبادت خود بوده اند، بلكه تعبير به دوزخى بودن اين بت ها، تنها براى تحقير آن هاست. آيات 98 تا 102 سوره ى انبياء از اين قرار است:

در حقيقت، شما و آنچه غير از خدا مى پرستيد، هيزم دوزخند. شما در آن وارد خواهيد شد «» اگر اينها خدايانى (واقعى) بودند در آن وارد نمى شدند، حال آن كه جملگى در آن ماندگارند «» براى آنها در آن جا ناله اى زار است و در آنجا (چيزى) نمى شنوند «» بى گمان كسانى كه قبلاً از جانب ما به آنان وعده ى نيكو داده شده است از آن (آتش) دور داشته خواهند شد «» صداى آن را نمى شنوند و آنان در ميان آن چه دل هايشان بخواهد جاودانند «» (1)

پاورقى:

(1) تفسير نمونه، ج 13، ص 507؛ شأن نزول آيات، ص 386؛ مجمع البيان، ج 16، ص 167؛ نمونه ى بينات، ص 535.

متصل در محل نصب، مفعولٌ به {مِنْ} حرف جر زائد {ذِكْرٍ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {مِنْ} حرف جر {رَبِّهِمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مُحْدَثٍ} نعت تابع {إِلاَّ} حرف استثنا {اسْتَمَعُوهُ} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {وَهُمْ} (و) حاليه / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {يَلْعَبُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل

{لاهِيَةً} حال، منصوب {قُلُوبُهُمْ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَأَسَرُّوا} (و) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {النَّجْوَى} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {الَّذِينَ} بدل تابع {ظَلَمُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {هَلْ} حرف استفهام {هذا} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {إِلاَّ} حرف استثنا {بَشَرٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {مِثْلُكُمْ} نعت تابع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {أَفَتَأْتُونَ} همزه (أ) حرف استفهام / (ف) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {السِّحْرَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَأَنْتُمْ} (و) حاليه / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {تُبْصِرُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

/ خبر در تقدير يا محذوف يا در محل

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {رَبِّي} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {يَعْلَمُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {الْقَوْلَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {فِي} حرف جر {السَّماءِ} اسم مجرور يا در محل جر {وَالْأَرْضِ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {وَهُوَ} (و) حاليه / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {السَّمِيعُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {الْعَلِيمُ} خبر ثان (دوم)، مرفوع يا در محل رفع

{بَلْ} حرف اضراب {قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / مبتدا مقدّر يا محذوف يا در محل {أَضْغاثُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {أَحْلامٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {بَلِ} حرف اضراب {افْتَراهُ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {بَلْ} حرف اضراب {هُوَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {شاعِرٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {فَلْيَأْتِنا} (ف) رابط جواب براى شرط / (ل) امر / فعل مضارع مجزوم به حذف حرف عله (ى) / (نا) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {بِآيَةٍ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {كَما} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أُرْسِلَ} فعل

ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {الْأَوَّلُونَ} نائب فاعل، مرفوع يا در محل رفع

{ما} حرف نفى غير عامل {آمَنَتْ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {قَبْلَهُمْ} (ف) رابط جواب براى شرط / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مِنْ} حرف جر زائد {قَرْيَةٍ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {أَهْلَكْناها} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {أَفَهُمْ} همزه (أ) حرف استفهام / (ف) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {يُؤْمِنُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{وَما} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {أَرْسَلْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {قَبْلَكَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِلاَّ} حرف استثنا {رِجالاً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {نُوحِي} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {إِلَيْهِمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {فَسْئَلُوا} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {أَهْلَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {الذِّكْرِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {إِنْ} حرف شرط جازم {كُنْتُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {لا} حرف نفى غير عامل

{تَعْلَمُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{وَما} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {جَعَلْناهُمْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {جَسَداً} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {لا} حرف نفى غير عامل {يَأْكُلُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {الطَّعامَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَما} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {كانُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {خالِدِينَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{ثُمَّ} حرف عطف {صَدَقْناهُمُ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {الْوَعْدَ} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {فَأَنْجَيْناهُمْ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {وَمَنْ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {نَشاءُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {وَأَهْلَكْنَا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {الْمُسْرِفِينَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب

{لَقَدْ} (ل) حرف قسم / حرف تحقيق {أَنْزَلْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون

/ (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِلَيْكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {كِتاباً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {فِيهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {ذِكْرُكُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {أَفَلا} همزه (أ) حرف استفهام / (ف) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {تَعْقِلُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{وَكَمْ} (و) حرف عطف / مفعولٌ به مقدّم {قَصَمْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مِنْ} حرف جر {قَرْيَةٍ} تمييز، منصوب {كانَتْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث / اسم كان، ضمير مستتر (هي) در تقدير {ظالِمَةً} خبر كان، منصوب يا در محل نصب {وَأَنْشَأْنا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بَعْدَها} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {قَوْماً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {آخَرِينَ} نعت تابع

{فَلَمَّا} (ف) حرف عطف / ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {أَحَسُّوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بَأْسَنا} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِذا} حرف مفاجأة {هُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {مِنْها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {يَرْكُضُونَ}

فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل

{لا} حرف جزم {تَرْكُضُوا} فعل مضارع مجزوم به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {وَارْجِعُوا} (و) حرف عطف / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِلى} حرف جر {ما} اسم مجرور يا در محل جر {أُتْرِفْتُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل {فِيهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَمَساكِنِكُمْ} (و) حرف عطف / معطوف تابع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لَعَلَّكُمْ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ك) ضمير متصل در محل نصب، اسم لعل {تُسْئَلُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل / خبر لعل محذوف

{قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {يا} (يا) حرف ندا {وَيْلَنا} منادا، منصوب يا در محل نصب / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِنَّا} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (نا) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {كُنَّا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {ظالِمِينَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب / خبر إنَّ محذوف

{فَما} (ف) حرف استيناف / حرف نفى غير عامل {زالَتْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث {تِلْكَ} اسم زال، مرفوع يا در محل رفع

{دَعْواهُمْ} خبر زال، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {حَتَّى} حرف جر {جَعَلْناهُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {حَصِيداً} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {خامِدِينَ} نعت تابع

{وَما} (و) حرف استيناف / حرف نفى غير عامل {خَلَقْنَا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {السَّماءَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَالْأَرْضَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {وَما} (و) حرف عطف / معطوف تابع {بَيْنَهُما} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لاعِبِينَ} حال، منصوب

{لَوْ} حرف شرط غير جازم {أَرَدْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {أَنْ} حرف نصب {نَتَّخِذَ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {لَهْواً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {لاَتَّخَذْناهُ} (ل) حرف جواب / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {مِنْ} حرف جر {لَدُنَّا} محل جر / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِنْ} حرف شرط جازم {كُنَّا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {فاعِلِينَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{بَلْ} حرف اضراب {نَقْذِفُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر

(نحن) در تقدير {بِالْحَقِّ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {عَلَى} حرف جر {الْباطِلِ} اسم مجرور يا در محل جر {فَيَدْمَغُهُ} (ف) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {فَإِذا} (ف) حرف عطف / حرف مفاجأة {هُوَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {زاهِقٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {وَلَكُمُ} (و) حرف استيناف / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {الْوَيْلُ} مبتدا مؤخّر {مِمَّا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {تَصِفُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{وَلَهُ} (و) حرف استيناف / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {مَنْ} مبتدا مؤخّر {فِي} حرف جر {السَّماواتِ} اسم مجرور يا در محل جر {وَالْأَرْضِ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {وَمَنْ} (و) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {عِنْدَهُ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لا} حرف نفى غير عامل {يَسْتَكْبِرُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {عَنْ} حرف جر {عِبادَتِهِ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَلا} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {يَسْتَحْسِرُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير

متصل در محل رفع و فاعل

{يُسَبِّحُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {اللَّيْلَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَالنَّهارَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {لا} حرف نفى غير عامل {يَفْتُرُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{أَمِ} حرف عطف {اتَّخَذُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {آلِهَةً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {مِنَ} حرف جر {الْأَرْضِ} اسم مجرور يا در محل جر {هُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {يُنْشِرُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل

{لَوْ} حرف شرط جازم {كانَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {فِيهِما} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر كان، محذوف يا در تقدير {آلِهَةٌ} اسم كانَ، مرفوع يا در محل رفع {إِلاَّ} حرف استثنا {اللَّهُ} نعت تابع {لَفَسَدَتا} (ل) حرف جواب / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث / (ا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {فَسُبْحانَ} (ف) حرف استيناف / مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب {اللَّهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {رَبِّ} نعت تابع {الْعَرْشِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {عَمَّا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {يَصِفُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{لا} حرف نفى غير عامل {يُسْئَلُ} فعل مضارع، مرفوع به

ضمه ظاهرى يا تقديرى / نائب فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {عَمَّا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {يَفْعَلُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {وَهُمْ} (و) حاليه / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {يُسْئَلُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل

{أَمِ} حرف عطف {اتَّخَذُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مِنْ} حرف جر {دُونِهِ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {آلِهَةً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {قُلْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {هاتُوا} فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بُرْهانَكُمْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {هذا} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {ذِكْرُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {مَنْ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {مَعِيَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَذِكْرُ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {مَنْ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {قَبْلِي} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {بَلْ} حرف اضراب {أَكْثَرُهُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف

اليه {لا} حرف نفى غير عامل {يَعْلَمُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {الْحَقَّ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {فَهُمْ} (ف) حرف تفريع / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {مُعْرِضُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{وَما} (و) حرف استيناف / حرف نفى غير عامل {أَرْسَلْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مِنْ} حرف جر {قَبْلِكَ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مِنْ} حرف جر زائد {رَسُولٍ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {إِلاَّ} حرف استثنا {نُوحِي} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {إِلَيْهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أَنَّهُ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم أنّ {لا} (لا)ى نفى جنس {إِلهَ} اسم لاى نفى جنس، منصوب / خبر لاى نفى جنس، محذوف {إِلاَّ} حرف استثنا {أَنَا} بدل تابع / خبر إنَّ محذوف {فَاعْبُدُونِ} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ن) حرف وقايه / (ي) محذوف در محل نصب، مفعولٌ به

{وَقالُوا} (و) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {اتَّخَذَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {الرَّحْمنُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {وَلَداً} مفعولٌ به، منصوب يا

در محل نصب {سُبْحانَهُ} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {بَلْ} حرف اضراب / مبتدا مقدّر يا محذوف يا در محل {عِبادٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {مُكْرَمُونَ} نعت تابع

{لا} حرف نفى غير عامل {يَسْبِقُونَهُ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {بِالْقَوْلِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَهُمْ} (و) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {بِأَمْرِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {يَعْمَلُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل

{يَعْلَمُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {ما} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {بَيْنَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {أَيْدِيهِمْ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَما} حرف عطف و اسم بعد از آن معطوف {خَلْفَهُمْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَلا} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {يَشْفَعُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِلاَّ} حرف استثنا {لِمَنِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {ارْتَضى} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا

تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {وَهُمْ} (و) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {مِنْ} حرف جر {خَشْيَتِهِ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مُشْفِقُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{وَمَنْ} (و) حرف استيناف / اسم شرط جازم در محل رفع و مبتدا {يَقُلْ} فعل مضارع، مجزوم به سكون / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {مِنْهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {إِنِّي} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {إِلهٌ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {مِنْ} حرف جر {دُونِهِ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَذلِكَ} (ف) رابط جواب براى شرط / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {نَجْزِيهِ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {جَهَنَّمَ} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {كَذلِكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {نَجْزِي} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {الظَّالِمِينَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب

{أَوَلَمْ} همزه (أ) حرف استفهام / (و) حرف استيناف / حرف جزم {يَرَ} فعل مضارع مجزوم به حذف حرف عله (ى) {الَّذِينَ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {كَفَرُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه

/ (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {أَنَّ} حرف نصب {السَّماواتِ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {وَالْأَرْضَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {كانَتا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث / (ا) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {رَتْقاً} خبر كان، منصوب يا در محل نصب / خبر إنَّ محذوف {فَفَتَقْناهُما} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {وَجَعَلْنا} (و) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مِنَ} حرف جر {الْماءِ} اسم مجرور يا در محل جر {كُلَّ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {شَيْءٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {حَيٍّ} نعت تابع {أَفَلا} همزه (أ) حرف استفهام / (ف) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {يُؤْمِنُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{وَجَعَلْنا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {فِي} حرف جر {الْأَرْضِ} اسم مجرور يا در محل جر {رَواسِيَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {أَنْ} حرف نصب {تَمِيدَ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير {بِهِمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَجَعَلْنا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {فِيها} حرف جر و اسم بعد

از آن مجرور {فِجاجاً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {سُبُلاً} بدل تابع {لَعَلَّهُمْ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم لعل {يَهْتَدُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر لعل محذوف

{وَجَعَلْنَا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {السَّماءَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {سَقْفاً} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {مَحْفُوظاً} نعت تابع {وَهُمْ} (و) حاليه / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {عَنْ} حرف جر {آياتِها} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مُعْرِضُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{وَهُوَ} (و) حرف استيناف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {الَّذِي} خبر، مرفوع يا در محل رفع {خَلَقَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {اللَّيْلَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَالنَّهارَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {وَالشَّمْسَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {وَالْقَمَرَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {كُلٌّ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {فِي} حرف جر {فَلَكٍ} اسم مجرور يا در محل جر {يَسْبَحُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل

{وَما} (و) حرف استيناف / حرف نفى غير عامل {جَعَلْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {لِبَشَرٍ} حرف

جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنْ} حرف جر {قَبْلِكَ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {الْخُلْدَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {أَفَإِنْ} همزه (أ) حرف استفهام / (ف) حرف عطف / حرف شرط جازم {مِتَّ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {فَهُمُ} (ف) رابط جواب براى شرط / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {الْخالِدُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{كُلُّ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {نَفْسٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {ذائِقَةُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {الْمَوْتِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَنَبْلُوكُمْ} (و) حرف استيناف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {بِالشَّرِّ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَالْخَيْرِ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {فِتْنَةً} مفعول لأجله، منصوب {وَإِلَيْنا} (و) حرف عطف / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {تُرْجَعُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل

{وَإِذا} (و) حرف استيناف / ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {رَآكَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {الَّذِينَ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {كَفَرُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِنْ} حرف نفى غير عامل {يَتَّخِذُونَكَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون /

(و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {إِلاَّ} حرف استثنا {هُزُواً} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {أَهذَا} همزه (أ) حرف استفهام / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {الَّذِي} خبر، مرفوع يا در محل رفع {يَذْكُرُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {آلِهَتَكُمْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَهُمْ} (و) حاليه / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {بِذِكْرِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {الرَّحْمنِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {هُمْ} توكيد تابع {كافِرُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{خُلِقَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {الْإِنْسانُ} نائب فاعل، مرفوع يا در محل رفع {مِنْ} حرف جر {عَجَلٍ} اسم مجرور يا در محل جر {سَأُرِيكُمْ} (س) حرف استقبال / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {آياتِي} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَلا} (ف) رابط جواب براى شرط / حرف جزم {تَسْتَعْجِلُونِ} فعل مضارع مجزوم به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ن) حرف وقايه / (ي) محذوف در محل نصب، مفعولٌ به

{وَيَقُولُونَ} (و) حرف استيناف / فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مَتى} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب

يا در محل نصب / خبر مقدّم محذوف {هذَا} مبتدا مؤخّر {الْوَعْدُ} بدل تابع {إِنْ} حرف شرط جازم {كُنْتُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {صادِقِينَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{لَوْ} حرف شرط غير جازم {يَعْلَمُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {الَّذِينَ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {كَفَرُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {حِينَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {لا} حرف نفى غير عامل {يَكُفُّونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {عَنْ} حرف جر {وُجُوهِهِمُ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {النَّارَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَلا} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {عَنْ} حرف جر {ظُهُورِهِمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَلا} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {هُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {يُنْصَرُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل

{بَلْ} حرف اضراب {تَأْتِيهِمْ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير {بَغْتَةً} حال، منصوب {فَتَبْهَتُهُمْ} (ف) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به

/ فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير {فَلا} (ف) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {يَسْتَطِيعُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {رَدَّها} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَلا} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {هُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {يُنْظَرُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل

{وَلَقَدِ} (و) حرف قسم / (ل) حرف جواب / حرف تحقيق {اسْتُهْزِئَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {بِرُسُلٍ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / نائب فاعل محذوف {مِنْ} حرف جر {قَبْلِكَ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَحاقَ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {بِالَّذِينَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {سَخِرُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مِنْهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {ما} فاعل (حاق)، در محل رفع {كانُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {يَسْتَهْزِؤُنَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{قُلْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {مَنْ} مبتدا، مرفوع

يا در محل رفع {يَكْلَؤُكُمْ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {بِاللَّيْلِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَالنَّهارِ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {مِنَ} حرف جر {الرَّحْمنِ} اسم مجرور يا در محل جر {بَلْ} حرف اضراب {هُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {عَنْ} حرف جر {ذِكْرِ} اسم مجرور يا در محل جر {رَبِّهِمْ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مُعْرِضُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{أَمْ} حرف عطف {لَهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {آلِهَةٌ} مبتدا مؤخّر {تَمْنَعُهُمْ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير {مِنْ} حرف جر {دُونِنا} اسم مجرور يا در محل جر / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لا} حرف نفى غير عامل {يَسْتَطِيعُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {نَصْرَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {أَنْفُسِهِمْ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَلا} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {هُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {مِنَّا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {يُصْحَبُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع،

نائب فاعل / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل

{بَلْ} حرف اضراب {مَتَّعْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {هؤُلاءِ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَآباءَهُمْ} (و) حرف عطف / معطوف تابع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {حَتَّى} حرف جر {طالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {عَلَيْهِمُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {الْعُمُرُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {أَفَلا} همزه (أ) حرف استفهام / (ف) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {يَرَوْنَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {أَنَّا} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (نا) ضمير متصل در محل نصب، اسم أنّ {نَأْتِي} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير / خبر إنَّ محذوف {الْأَرْضَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {نَنْقُصُها} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {مِنْ} حرف جر {أَطْرافِها} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {أَفَهُمُ} همزه (أ) حرف استفهام / (ف) حرف استيناف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {الْغالِبُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{قُلْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {إِنَّما} حرف مكفوف (كافّه و مكفوفه) {أُنْذِرُكُمْ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل

نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {بِالْوَحْيِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَلا} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {يَسْمَعُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {الصُّمُّ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {الدُّعاءَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {إِذا} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {ما} حرف زائد {يُنْذَرُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل

{وَلَئِنْ} (و) حرف استيناف / (ل) موطئه / حرف شرط جازم {مَسَّتْهُمْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {نَفْحَةٌ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {مِنْ} حرف جر {عَذابِ} اسم مجرور يا در محل جر {رَبِّكَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لَيَقُولُنَّ} (ل) حرف قسم / فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) محذوف در محل رفع و فاعل / نون تأكيد ثقليه {يا} (يا) حرف تنبيه {وَيْلَنا} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِنَّا} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (نا) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {كُنَّا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {ظالِمِينَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب / خبر إنّ محذوف

{وَنَضَعُ} (و) حرف استيناف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {الْمَوازِينَ} مفعولٌ به،

منصوب يا در محل نصب {الْقِسْطَ} نعت تابع {لِيَوْمِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {الْقِيامَةِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {فَلا} (ف) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {تُظْلَمُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {نَفْسٌ} نائب فاعل، مرفوع يا در محل رفع {شَيْئاً} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب {وَإِنْ} (و) حرف عطف / حرف شرط جازم {كانَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / اسم كان، ضمير مستتر (هو) در تقدير {مِثْقالَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب {حَبَّةٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {مِنْ} حرف جر {خَرْدَلٍ} اسم مجرور يا در محل جر {أَتَيْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بِها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَكَفى} (و) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {بِنا} (ب) حرف جر زائد / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {حاسِبِينَ} تمييز، منصوب

{وَلَقَدْ} (و) حرف قسم / (ل) حرف جواب / حرف تحقيق {آتَيْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مُوسى} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَهارُونَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {الْفُرْقانَ} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {وَضِياءً} (و) حرف عطف / معطوف تابع {وَذِكْراً} (و) حرف عطف / معطوف تابع {لِلْمُتَّقِينَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور

{الَّذِينَ} نعت تابع {يَخْشَوْنَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {رَبَّهُمْ}

مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {بِالْغَيْبِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَهُمْ} (و) حاليه / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {مِنَ} حرف جر {السَّاعَةِ} اسم مجرور يا در محل جر {مُشْفِقُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{وَهذا} (و) حرف استيناف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {ذِكْرٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {مُبارَكٌ} نعت تابع {أَنْزَلْناهُ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {أَفَأَنْتُمْ} همزه (أ) حرف استفهام / (ف) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {لَهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مُنْكِرُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{وَلَقَدْ} (و) حرف قسم / (ل) حرف مؤكد / حرف تحقيق {آتَيْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِبْراهِيمَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {رُشْدَهُ} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مِنْ} حرف جر {قَبْلُ} اسم مجرور يا در محل جر {وَكُنَّا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {عالِمِينَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{إِذْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {لِأَبِيهِ} حرف جر و

اسم بعد از آن مجرور / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَقَوْمِهِ} (و) حرف عطف / معطوف تابع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {ما} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {هذِهِ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {التَّماثِيلُ} بدل تابع {الَّتِي} نعت تابع {أَنْتُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {لَها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {عاكِفُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {وَجَدْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {آباءَنا} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لَها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {عابِدِينَ} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {لَقَدْ} (ل) حرف قسم / حرف تحقيق {كُنْتُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {أَنْتُمْ} توكيد تابع {وَآباؤُكُمْ} (و) حرف عطف / معطوف تابع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فِي} حرف جر {ضَلالٍ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر كان، محذوف يا در تقدير {مُبِينٍ} نعت تابع

{قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {أَجِئْتَنا} همزه (أ) حرف استفهام / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل / (نا) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به

{بِالْحَقِّ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أَمْ} حرف عطف {أَنْتَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {مِنَ} حرف جر {اللاَّعِبِينَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {بَلْ} حرف اضراب {رَبُّكُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {رَبُّ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {السَّماواتِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَالْأَرْضِ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {الَّذِي} نعت تابع {فَطَرَهُنَّ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {وَأَنَا} (و) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {عَلى} حرف جر {ذلِكُمْ} اسم مجرور يا در محل جر {مِنَ} حرف جر {الشَّاهِدِينَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل

{وَتَاللَّهِ} (و) حرف عطف / (ت) حرف قسم / اسم مجرور يا در محل جر {لَأَكِيدَنَّ} (ل) حرف قسم / فعل مضارع، مبنى بر فتحه / نون تأكيد ثقليه / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {أَصْنامَكُمْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {بَعْدَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {أَنْ} حرف نصب {تُوَلُّوا} فعل مضارع، منصوب به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مُدْبِرِينَ} حال، منصوب

{فَجَعَلَهُمْ} (ف) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه

ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {جُذاذاً} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {إِلاَّ} حرف استثنا {كَبِيراً} مستثنى، منصوب {لَهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {لَعَلَّهُمْ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم لعل {إِلَيْهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {يَرْجِعُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر لعل محذوف

{قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مَنْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {فَعَلَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {هذا} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {بِآلِهَتِنا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِنَّهُ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {لَمِنَ} (ل) حرف مزحلقه / حرف جر {الظَّالِمِينَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر إنَّ محذوف

{قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {سَمِعْنا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {فَتًى} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {يَذْكُرُهُمْ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير

مستتر (هو) در تقدير {يُقالُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {لَهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {إِبْراهِيمُ} نائب فاعل، مرفوع يا در محل رفع

{قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {فَأْتُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {عَلى} حرف جر {أَعْيُنِ} اسم مجرور يا در محل جر {النَّاسِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {لَعَلَّهُمْ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم لعل {يَشْهَدُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر لعل محذوف

{قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {أَأَنْتَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {فَعَلْتَ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {هذا} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {بِآلِهَتِنا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {يا} (يا) حرف ندا {إِبْراهِيمُ} منادا، منصوب يا در محل نصب

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {بَلْ} حرف اضراب {فَعَلَهُ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {كَبِيرُهُمْ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر،

مضاف اليه {هذا} بدل تابع {فَسْئَلُوهُمْ} (ف) حرف جواب / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {إِنْ} حرف شرط جازم {كانُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {يَنْطِقُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{فَرَجَعُوا} (ف) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِلى} حرف جر {أَنْفُسِهِمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَقالُوا} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِنَّكُمْ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ك) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {أَنْتُمُ} ضمير فصل بدون محل {الظَّالِمُونَ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع

{ثُمَّ} حرف عطف {نُكِسُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل {عَلى} حرف جر {رُؤُسِهِمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لَقَدْ} (ل) حرف قسم / حرف تحقيق {عَلِمْتَ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {ما} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {هؤُلاءِ} اسم ما، مرفوع يا در محل رفع {يَنْطِقُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل

رفع و فاعل / خبر ما محذوف

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {أَفَتَعْبُدُونَ} همزه (أ) حرف استفهام / (ف) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مِنْ} حرف جر {دُونِ} اسم مجرور يا در محل جر {اللَّهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {ما} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {لا} حرف نفى غير عامل {يَنْفَعُكُمْ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {شَيْئاً} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب {وَلا} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {يَضُرُّكُمْ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير

{أُفٍّ} اسم فعل / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {لَكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَلِما} (و) حرف عطف / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {تَعْبُدُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مِنْ} حرف جر {دُونِ} اسم مجرور يا در محل جر {اللَّهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {أَفَلا} همزه (أ) حرف استفهام / (ف) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {تَعْقِلُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {حَرِّقُوهُ} فعل

امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {وَانْصُرُوا} (و) حرف عطف / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {آلِهَتَكُمْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِنْ} حرف شرط جازم {كُنْتُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {فاعِلِينَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{قُلْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {يا} (يا) حرف ندا {نارُ} منادا، منصوب يا در محل نصب {كُونِي} فعل امر، مبنى بر حذف نون / (ي) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {بَرْداً} خبر كان، منصوب يا در محل نصب {وَسَلاماً} (و) حرف عطف / معطوف تابع {عَلى} حرف جر {إِبْراهِيمَ} اسم مجرور يا در محل جر

{وَأَرادُوا} (و) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {كَيْداً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {فَجَعَلْناهُمُ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {الْأَخْسَرِينَ} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب

{وَنَجَّيْناهُ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {وَلُوطاً} (و)

حرف عطف / معطوف تابع {إِلَى} حرف جر {الْأَرْضِ} اسم مجرور يا در محل جر {الَّتِي} نعت تابع {بارَكْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {فِيها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {لِلْعالَمِينَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور

{وَوَهَبْنا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {لَهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {إِسْحاقَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَيَعْقُوبَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {نافِلَةً} حال، منصوب {وَكُلاًّ} (و) حرف عطف / مفعولٌ به مقدّم {جَعَلْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {صالِحِينَ} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب

{وَجَعَلْناهُمْ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {أَئِمَّةً} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {يَهْدُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بِأَمْرِنا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَأَوْحَيْنا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {إِلَيْهِمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {فِعْلَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {الْخَيْراتِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَإِقامَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {الصَّلاةِ} مضاف اليه، مجرور

يا در محل جر {وَإِيتاءَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {الزَّكاةِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَكانُوا} (و) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {لَنا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {عابِدِينَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{وَلُوطاً} (و) حرف استيناف / مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {آتَيْناهُ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {حُكْماً} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {وَعِلْماً} (و) حرف عطف / معطوف تابع {وَنَجَّيْناهُ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {مِنَ} حرف جر {الْقَرْيَةِ} اسم مجرور يا در محل جر {الَّتِي} نعت تابع {كانَتْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث / اسم كان، ضمير مستتر (هي) در تقدير {تَعْمَلُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير / خبر كان، محذوف يا در تقدير {الْخَبائِثَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {إِنَّهُمْ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {كانُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {قَوْمَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب {سَوْءٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / خبر إنَّ محذوف {فاسِقِينَ} نعت تابع

{وَأَدْخَلْناهُ} (و)

حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {فِي} حرف جر {رَحْمَتِنا} اسم مجرور يا در محل جر / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِنَّهُ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {مِنَ} حرف جر {الصَّالِحِينَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر إنَّ محذوف

{وَنُوحاً} (و) حرف استيناف / مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {إِذْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {نادى} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {مِنْ} حرف جر {قَبْلُ} اسم مجرور يا در محل جر {فَاسْتَجَبْنا} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {لَهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {فَنَجَّيْناهُ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {وَأَهْلَهُ} (و) حرف عطف / معطوف تابع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مِنَ} حرف جر {الْكَرْبِ} اسم مجرور يا در محل جر {الْعَظِيمِ} نعت تابع

{وَنَصَرْناهُ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {مِنَ} حرف جر {الْقَوْمِ} اسم مجرور يا در محل جر {الَّذِينَ} نعت تابع {كَذَّبُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه /

(و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بِآياتِنا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِنَّهُمْ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {كانُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {قَوْمَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب {سَوْءٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / خبر إنَّ محذوف {فَأَغْرَقْناهُمْ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {أَجْمَعِينَ} توكيد تابع

{وَداوُدَ} (و) حرف استيناف / مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَسُلَيْمانَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {إِذْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {يَحْكُمانِ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (ا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {فِي} حرف جر {الْحَرْثِ} اسم مجرور يا در محل جر {إِذْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {نَفَشَتْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث {فِيهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {غَنَمُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {الْقَوْمِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَكُنَّا} (و) حاليه / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {لِحُكْمِهِمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {شاهِدِينَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{فَفَهَّمْناها} (ف) حرف

عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {سُلَيْمانَ} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {وَكُلاًّ} (و) حرف عطف / مفعولٌ به مقدّم {آتَيْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {حُكْماً} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {وَعِلْماً} (و) حرف عطف / معطوف تابع {وَسَخَّرْنا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مَعَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {داوُدَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {الْجِبالَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {يُسَبِّحْنَ} فعل مضارع، مبنى بر سكون / (ن) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {وَالطَّيْرَ} (و) معيّه / مفعولٌ معه، منصوب {وَكُنَّا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {فاعِلِينَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{وَعَلَّمْناهُ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {صَنْعَةَ} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {لَبُوسٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {لَكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {لِتُحْصِنَكُمْ} (ل) حرف نصب / فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير {مِنْ} حرف جر

{بَأْسِكُمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَهَلْ} (ف) رابط جواب براى شرط / حرف استفهام {أَنْتُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {شاكِرُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{وَلِسُلَيْمانَ} (و) حرف عطف / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / فعل مقدّر يا محذوف / فاعل محذوف {الرِّيحَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {عاصِفَةً} حال، منصوب {تَجْرِي} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير {بِأَمْرِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِلى} حرف جر {الْأَرْضِ} اسم مجرور يا در محل جر {الَّتِي} نعت تابع {بارَكْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {فِيها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَكُنَّا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {بِكُلِّ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {شَيْءٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {عالِمِينَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{وَمِنَ} (و) حرف عطف / حرف جر {الشَّياطِينِ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر مقدّم محذوف {مَنْ} مبتدا مؤخّر {يَغُوصُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {لَهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَيَعْمَلُونَ} (و) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {عَمَلاً} مفعولٌ به، منصوب يا

در محل نصب {دُونَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {ذلِكَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَكُنَّا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {لَهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {حافِظِينَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{وَأَيُّوبَ} (و) حرف استيناف / مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {إِذْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {نادى} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {رَبَّهُ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {أَنِّي} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم أنّ {مَسَّنِيَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {الضُّرُّ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / خبر إنَّ محذوف {وَأَنْتَ} (و) حاليه / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {أَرْحَمُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {الرَّاحِمِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{فَاسْتَجَبْنا} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {لَهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {فَكَشَفْنا} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {ما} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنْ} حرف جر {ضُرٍّ} اسم مجرور

يا در محل جر {وَآتَيْناهُ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {أَهْلَهُ} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَمِثْلَهُمْ} (و) حرف عطف / معطوف تابع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مَعَهُمْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {رَحْمَةً} مفعول لأجله، منصوب {مِنْ} حرف جر {عِنْدِنا} اسم مجرور يا در محل جر / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَذِكْرى} (و) حرف عطف / معطوف تابع {لِلْعابِدِينَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور

{وَإِسْماعِيلَ} (و) حرف استيناف / مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَإِدْرِيسَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {وَذَا} (و) حرف عطف / معطوف تابع {الْكِفْلِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {كُلٌّ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {مِنَ} حرف جر {الصَّابِرِينَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل

{وَأَدْخَلْناهُمْ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {فِي} حرف جر {رَحْمَتِنا} اسم مجرور يا در محل جر / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِنَّهُمْ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {مِنَ} حرف جر {الصَّالِحِينَ} اسم مجرور يا در

محل جر / خبر إنَّ محذوف

{وَذَا} (و) حرف استيناف / مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {النُّونِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {إِذْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {ذَهَبَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {مُغاضِباً} حال، منصوب {فَظَنَّ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {أَنْ} حرف مشبه بالفعل (أن) مخففّه از مثقلّه / اسم أنْ (نا) {لَنْ} حرف نصب {نَقْدِرَ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير / خبر أنَّ محذوف {عَلَيْهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {فَنادى} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {فِي} حرف جر {الظُّلُماتِ} اسم مجرور يا در محل جر {أَنْ} حرف تفسير {لا} (لا)ى نفى جنس {إِلهَ} اسم لاى نفى جنس، منصوب / خبر لاى نفى جنس، محذوف {إِلاَّ} حرف استثنا {أَنْتَ} بدل تابع {سُبْحانَكَ} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِنِّي} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {كُنْتُ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {مِنَ} حرف جر {الظَّالِمِينَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر كان، محذوف يا در تقدير / خبر إنَّ محذوف

{فَاسْتَجَبْنا} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل

در محل رفع و فاعل {لَهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَنَجَّيْناهُ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {مِنَ} حرف جر {الْغَمِّ} اسم مجرور يا در محل جر {وَكَذلِكَ} (و) حرف استيناف / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {نُنْجِي} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {الْمُؤْمِنِينَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب

{وَزَكَرِيَّا} (و) حرف استيناف / مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {إِذْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {نادى} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {رَبَّهُ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {رَبِّ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {لا} حرف جزم {تَذَرْنِي} فعل مضارع، مجزوم به سكون / (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {فَرْداً} حال، منصوب {وَأَنْتَ} (و) حاليه / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {خَيْرُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {الْوارِثِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{فَاسْتَجَبْنا} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {لَهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَوَهَبْنا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير

متصل در محل رفع و فاعل {لَهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {يَحْيى} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَأَصْلَحْنا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {لَهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {زَوْجَهُ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِنَّهُمْ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {كانُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {يُسارِعُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر كان، محذوف يا در تقدير / خبر إنَّ محذوف {فِي} حرف جر {الْخَيْراتِ} اسم مجرور يا در محل جر {وَيَدْعُونَنا} (و) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (نا) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {رَغَباً} حال، منصوب {وَرَهَباً} (و) حرف عطف / معطوف تابع {وَكانُوا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {لَنا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {خاشِعِينَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{وَالَّتِي} (و) حرف استيناف / مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {أَحْصَنَتْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير {فَرْجَها} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در

محل جر، مضاف اليه {فَنَفَخْنا} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {فِيها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنْ} حرف جر {رُوحِنا} اسم مجرور يا در محل جر / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَجَعَلْناها} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {وَابْنَها} (و) حرف عطف / معطوف تابع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {آيَةً} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {لِلْعالَمِينَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور

{إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {هذِهِ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {أُمَّتُكُمْ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {أُمَّةً} حال، منصوب {واحِدَةً} نعت تابع {وَأَنَا} (و) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {رَبُّكُمْ} خبر، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَاعْبُدُونِ} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ن) حرف وقايه / (ي) محذوف در محل نصب، مفعولٌ به

{وَتَقَطَّعُوا} (و) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {أَمْرَهُمْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {بَيْنَهُمْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا

در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {كُلٌّ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {إِلَيْنا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {راجِعُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{فَمَنْ} (ف) حرف استيناف / اسم شرط جازم در محل رفع و مبتدا {يَعْمَلْ} فعل مضارع، مجزوم به سكون / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {مِنَ} حرف جر {الصَّالِحاتِ} اسم مجرور يا در محل جر {وَهُوَ} (و) حاليه / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {مُؤْمِنٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {فَلا} (ف) رابط جواب براى شرط / (لا)ى نفى جنس {كُفْرانَ} اسم لاى نفى جنس، منصوب / خبر لاى نفى جنس، محذوف {لِسَعْيِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَإِنَّا} (و) حرف عطف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (نا) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {لَهُ} حرف جر {كاتِبُونَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع

{وَحَرامٌ} (و) حرف استيناف / خبر مقدّم {عَلى} حرف جر {قَرْيَةٍ} اسم مجرور يا در محل جر {أَهْلَكْناها} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {أَنَّهُمْ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم أنّ {لا} حرف نفى غير عامل {يَرْجِعُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر

أنَّ محذوف / مبتدا مؤخّر

{حَتَّى} حرف ابتدا {إِذا} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {فُتِحَتْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث {يَأْجُوجُ} نائب فاعل، مرفوع يا در محل رفع {وَمَأْجُوجُ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {وَهُمْ} (و) حاليه / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {مِنْ} حرف جر {كُلِّ} اسم مجرور يا در محل جر {حَدَبٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {يَنْسِلُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل

{وَاقْتَرَبَ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {الْوَعْدُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {الْحَقُّ} نعت تابع {فَإِذا} (ف) رابط جواب براى شرط / حرف مفاجأة {هِيَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {شاخِصَةٌ} خبر مقدّم {أَبْصارُ} مبتدا مؤخّر {الَّذِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {كَفَرُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {يا} (يا) حرف تنبيه {وَيْلَنا} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {قَدْ} حرف تحقيق {كُنَّا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {فِي} حرف جر {غَفْلَةٍ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر كان، محذوف يا در تقدير {مِنْ} حرف جر {هذا} اسم مجرور يا در محل جر {بَلْ} حرف اضراب {كُنَّا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (نا) ضمير متصل در محل رفع، اسم

كان {ظالِمِينَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{إِنَّكُمْ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ك) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {وَما} (و) حرف عطف / معطوف تابع {تَعْبُدُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مِنْ} حرف جر {دُونِ} اسم مجرور يا در محل جر {اللَّهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {حَصَبُ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {جَهَنَّمَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {أَنْتُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {لَها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وارِدُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{لَوْ} حرف شرط غير جازم {كانَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {هؤُلاءِ} اسم كانَ، مرفوع يا در محل رفع {آلِهَةً} خبر كان، منصوب يا در محل نصب {ما} حرف نفى غير عامل {وَرَدُوها} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {وَكُلٌّ} (و) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {فِيها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {خالِدُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{لَهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {فِيها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {زَفِيرٌ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {وَهُمْ} (و) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {فِيها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {لا} حرف نفى غير عامل {يَسْمَعُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در

محل رفع و فاعل / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل

{إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {الَّذِينَ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {سَبَقَتْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث {لَهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنَّا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {الْحُسْنى} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {أُولئِكَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {عَنْها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مُبْعَدُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع / خبر إنَّ محذوف

{لا} حرف نفى غير عامل {يَسْمَعُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {حَسِيسَها} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَهُمْ} (و) حاليه / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {فِي} حرف جر {مَا} اسم مجرور يا در محل جر {اشْتَهَتْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث {أَنْفُسُهُمْ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {خالِدُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{لا} حرف نفى غير عامل {يَحْزُنُهُمُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {الْفَزَعُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {الْأَكْبَرُ} نعت تابع {وَتَتَلَقَّاهُمُ} (و) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {الْمَلائِكَةُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {هذا} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {يَوْمُكُمُ} خبر، مرفوع

يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {الَّذِي} نعت تابع {كُنْتُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {تُوعَدُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{يَوْمَ} بدل تابع {نَطْوِي} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {السَّماءَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {كَطَيِّ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {السِّجِلِّ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {لِلْكُتُبِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {كَما} (ك) حرف جر / حرف مصدرى {بَدَأْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {أَوَّلَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {خَلْقٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {نُعِيدُهُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {وَعْداً} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب {عَلَيْنا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {إِنَّا} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (نا) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {كُنَّا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {فاعِلِينَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب / خبر إنَّ محذوف

{وَلَقَدْ} (و) حرف قسم / (ل) حرف جواب / حرف تحقيق {كَتَبْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {فِي}

حرف جر {الزَّبُورِ} اسم مجرور يا در محل جر {مِنْ} حرف جر {بَعْدِ} اسم مجرور يا در محل جر {الذِّكْرِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {أَنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {الْأَرْضَ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {يَرِثُها} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {عِبادِيَ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه / خبر أنَّ، مرفوع يا در محل رفع {الصَّالِحُونَ} نعت تابع

{إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {فِي} حرف جر {هذا} اسم مجرور يا در محل جر / خبر إنَّ محذوف {لَبَلاغاً} (ل) حرف ابتدا / اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {لِقَوْمٍ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {عابِدِينَ} نعت تابع

{وَما} (و) حرف استيناف / حرف نفى غير عامل {أَرْسَلْناكَ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {إِلاَّ} حرف استثنا {رَحْمَةً} مفعول لأجله، منصوب {لِلْعالَمِينَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور

{قُلْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {إِنَّما} حرف مكفوف (كافّه و مكفوفه) {يُوحى} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {إِلَيَّ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أَنَّما} حرف مكفوف (كافّه و مكفوفه) {إِلهُكُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِلهٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع / نائب فاعل محذوف {واحِدٌ} نعت تابع {فَهَلْ} (ف)

رابط جواب براى شرط / حرف استفهام {أَنْتُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {مُسْلِمُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{فَإِنْ} (ف) حرف استيناف / حرف شرط جازم {تَوَلَّوْا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {فَقُلْ} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {آذَنْتُكُمْ} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {عَلى} حرف جر {سَواءٍ} حال، منصوب {وَإِنْ} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {أَدْرِي} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {أَقَرِيبٌ} همزه (أ) حرف استفهام / خبر مقدّم {أَمْ} حرف عطف {بَعِيدٌ} معطوف تابع {ما} حرف مصدرى {تُوعَدُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل / مبتدا مؤخّر محذوف

{إِنَّهُ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {يَعْلَمُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر إنَّ محذوف {الْجَهْرَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {مِنَ} حرف جر {الْقَوْلِ} اسم مجرور يا در محل جر {وَيَعْلَمُ} (و) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {ما} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {تَكْتُمُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{وَإِنْ} (و) حرف عطف

/ حرف نفى غير عامل {أَدْرِي} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {لَعَلَّهُ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم لعل {فِتْنَةٌ} خبر لعل، مرفوع يا در محل رفع {لَكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَمَتاعٌ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {إِلى} حرف جر {حِينٍ} اسم مجرور يا در محل جر

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {رَبِّ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {احْكُمْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {بِالْحَقِّ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَرَبُّنَا} (و) حرف استيناف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {الرَّحْمنُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {الْمُسْتَعانُ} نعت تابع {عَلى} حرف جر {ما} حرف مصدرى {تَصِفُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

in kuntum la taAAlamoona

8.Wama jaAAalnahum jasadan la ya/kuloona alttaAAama wama kanoo khalideena

9.Thumma sadaqnahumu alwaAAda faanjaynahum waman nashao waahlakna almusrifeena

10.Laqad anzalna ilaykum kitaban feehi thikrukum afala taAAqiloona

11.Wakam qasamna min qaryatin kanat thalimatan waansha/na baAAdaha qawman akhareena

12.Falamma ahassoo ba/sana itha hum minha yarkudoona

13.La tarkudoo wairjiAAoo ila ma otriftum feehi wamasakinikum laAAallakum tus-aloona

14.Qaloo ya waylana inna kunna thalimeena

15.Fama zalat tilka daAAwahum hatta jaAAalnahum haseedan khamideena

16.Wama khalaqna alssamaa waal-arda wama baynahuma laAAibeena

17.Law aradna an nattakhitha lahwan laittakhathnahu min ladunna in kunna faAAileena

18.Bal naqthifu bialhaqqi AAala albatili fayadmaghuhu fa-itha huwa zahiqun walakumu alwaylu mimma tasifoona

19.Walahu man fee alssamawati waal-ardi waman AAindahu la yastakbiroona AAan AAibadatihi wala yastahsiroona

20.Yusabbihoona allayla waalnnahara la yafturoona

21.Ami ittakhathoo alihatan mina al-ardi hum yunshiroona

22.Law kana feehima alihatun illa Allahu lafasadata fasubhana Allahi rabbi alAAarshi AAamma yasifoona

23.La yus-alu AAamma yafAAalu wahum yus-aloona

24.Ami ittakhathoo min doonihi alihatan qul hatoo burhanakum hatha thikru man maAAiya wathikru man qablee bal aktharuhum la yaAAlamoona alhaqqa fahum muAAridoona

25.Wama arsalna min qablika min rasoolin illa noohee ilayhi annahu la ilaha illa ana faoAAbudooni

26.Waqaloo ittakhatha alrrahmanu waladan subhanahu bal AAibadun mukramoona

27.La yasbiqoonahu bialqawli wahum bi-amrihi yaAAmaloona

28.YaAAlamu ma bayna aydeehim wama khalfahum wala yashfaAAoona illa limani irtada wahum min khashyatihi mushfiqoona

29.Waman yaqul minhum innee ilahun min doonihi fathalika najzeehi jahannama kathalika najzee alththalimeena

30.Awa lam yara allatheena kafaroo anna alssamawati waal-arda kanata ratqan fafataqnahuma wajaAAalna mina alma-i kulla shay-in hayyin afala yu/minoona

31.WajaAAalna fee al-ardi rawasiya an tameeda bihim wajaAAalna feeha fijajan subulan laAAallahum

yahtadoona

32.WajaAAalna alssamaa saqfan mahfoothan wahum AAan ayatiha muAAridoona

33.Wahuwa allathee khalaqa allayla waalnnahara waalshshamsa waalqamara kullun fee falakin yasbahoona

34.Wama jaAAalna libasharin min qablika alkhulda afa-in mitta fahumu alkhalidoona

35.Kullu nafsin tha-iqatu almawti wanablookum bialshsharri waalkhayri fitnatan wa-ilayna turjaAAoona

36.Wa-itha raaka allatheena kafaroo in yattakhithoonaka illa huzuwan ahatha allathee yathkuru alihatakum wahum bithikri alrrahmani hum kafiroona

37.Khuliqa al-insanu min AAajalin saoreekum ayatee fala tastaAAjiloona

38.Wayaqooloona mata hatha alwaAAdu in kuntum sadiqeena

39.Law yaAAlamu allatheena kafaroo heena la yakuffoona AAan wujoohihimu alnnara wala AAan thuhoorihim wala hum yunsaroona

40.Bal ta/teehim baghtatan fatabhatuhum fala yastateeAAoona raddaha wala hum yuntharoona

41.Walaqadi istuhzi-a birusulin min qablika fahaqa biallatheena sakhiroo minhum ma kanoo bihi yastahzi-oona

42.Qul man yaklaokum biallayli waalnnahari mina alrrahmani bal hum AAan thikri rabbihim muAAridoona

43.Am lahum alihatun tamnaAAuhum min doonina la yastateeAAoona nasra anfusihim wala hum minna yushaboona

44.Bal mattaAAna haola-i waabaahum hatta tala AAalayhimu alAAumuru afala yarawna anna na/tee al-arda nanqusuha min atrafiha afahumu alghaliboona

45.Qul innama onthirukum bialwahyi wala yasmaAAu alssummu aldduAAaa itha ma yuntharoona

46.Wala-in massat-hum nafhatun min AAathabi rabbika layaqoolunna ya waylana inna kunna thalimeena

47.WanadaAAu almawazeena alqista liyawmi alqiyamati fala tuthlamu nafsun shay-an wa-in kana mithqala habbatin min khardalin atayna biha wakafa bina hasibeena

48.Walaqad atayna moosa waharoona alfurqana wadiyaan wathikran lilmuttaqeena

49.Allatheena yakhshawna rabbahum bialghaybi wahum mina alssaAAati mushfiqoona

50.Wahatha thikrun mubarakun anzalnahu afaantum lahu munkiroona

51.Walaqad atayna ibraheema rushdahu min qablu wakunna bihi AAalimeena

52.Ith qala li-abeehi waqawmihi ma hathihi alttamatheelu allatee antum laha AAakifoona

53.Qaloo wajadna abaana laha AAabideena

54.Qala laqad kuntum antum waabaokum fee dalalin mubeenin

55.Qaloo aji/tana bialhaqqi am anta mina allaAAibeena

56.Qala bal rabbukum rabbu alssamawati waal-ardi allathee fatarahunna waana AAala thalikum mina alshshahideena

57.WataAllahi laakeedanna asnamakum baAAda an tuwalloo mudbireena

58.FajaAAalahum juthathan illa kabeeran lahum laAAallahum ilayhi yarjiAAoona

59.Qaloo man faAAala hatha bi-alihatina innahu lamina alththalimeena

60.Qaloo samiAAna fatan yathkuruhum yuqalu lahu ibraheemu

61.Qaloo fa/too bihi AAala aAAyuni alnnasi laAAallahum yashhadoona

62.Qaloo aanta faAAalta hatha bi-alihatina ya ibraheemu

63.Qala bal faAAalahu kabeeruhum hatha fais-aloohum in kanoo yantiqoona

64.FarajaAAoo ila anfusihim faqaloo innakum antumu alththalimoona

65.Thumma nukisoo AAala ruoosihim laqad AAalimta ma haola-i yantiqoona

66.Qala afataAAbudoona min dooni Allahi ma la yanfaAAukum shay-an wala yadurrukum

67.Offin lakum walima taAAbudoona min dooni Allahi afala taAAqiloona

68.Qaloo harriqoohu waonsuroo alihatakum in kuntum faAAileena

69.Qulna ya naru koonee bardan wasalaman AAala ibraheema

70.Waaradoo bihi kaydan fajaAAalnahumu al-akhsareena

71.Wanajjaynahu walootan ila al-ardi allatee barakna feeha lilAAalameena

72.Wawahabna lahu ishaqa wayaAAqooba nafilatan wakullan jaAAalna saliheena

73.WajaAAalnahum a-immatan yahdoona bi-amrina waawhayna ilayhim fiAAla alkhayrati wa-iqama alssalati wa-eetaa alzzakati wakanoo lana AAabideena

74.Walootan ataynahu hukman waAAilman wanajjaynahu mina alqaryati allatee kanat taAAmalu alkhaba-itha innahum kanoo qawma saw-in fasiqeena

75.Waadkhalnahu fee rahmatina innahu mina alssaliheena

76.Wanoohan ith nada min qablu faistajabna lahu fanajjaynahu waahlahu mina alkarbi alAAatheemi

77.Wanasarnahu mina alqawmi allatheena kaththaboo bi-ayatina innahum kanoo qawma saw-in faaghraqnahum ajmaAAeena

78.Wadawooda wasulaymana ith yahkumani fee alharthi ith nafashat feehi ghanamu alqawmi wakunna lihukmihim shahideena

79.Fafahhamnaha sulaymana wakullan atayna hukman waAAilman wasakhkharna maAAa dawooda aljibala yusabbihna waalttayra wakunna faAAileena

80.WaAAallamnahu sanAAata laboosin lakum lituhsinakum min ba/sikum fahal antum shakiroona

81.Walisulaymana alrreeha AAasifatan tajree bi-amrihi ila al-ardi allatee barakna feeha

wakunna bikulli shay-in AAalimeena

82.Wamina alshshayateeni man yaghoosoona lahu wayaAAmaloona AAamalan doona thalika wakunna lahum hafitheena

83.Waayyooba ith nada rabbahu annee massaniya alddurru waanta arhamu alrrahimeena

84.Faistajabna lahu fakashafna ma bihi min durrin waataynahu ahlahu wamithlahum maAAahum rahmatan min AAindina wathikra lilAAabideena

85.Wa-ismaAAeela wa-idreesa watha alkifli kullun mina alssabireena

86.Waadkhalnahum fee rahmatina innahum mina alssaliheena

87.Watha alnnooni ith thahaba mughadiban fathanna an lan naqdira AAalayhi fanada fee alththulumati an la ilaha illa anta subhanaka innee kuntu mina alththalimeena

88.Faistajabna lahu wanajjaynahu mina alghammi wakathalika nunjee almu/mineena

89.Wazakariyya ith nada rabbahu rabbi la tatharnee fardan waanta khayru alwaritheena

90.Faistajabna lahu wawahabna lahu yahya waaslahna lahu zawjahu innahum kanoo yusariAAoona fee alkhayrati wayadAAoonana raghaban warahaban wakanoo lana khashiAAeena

91.Waallatee ahsanat farjaha fanafakhna feeha min roohina wajaAAalnaha waibnaha ayatan lilAAalameena

92.Inna hathihi ommatukum ommatan wahidatan waana rabbukum faoAAbudooni

93.WataqattaAAoo amrahum baynahum kullun ilayna rajiAAoona

94.Faman yaAAmal mina alssalihati wahuwa mu/minun fala kufrana lisaAAyihi wa-inna lahu katiboona

95.Waharamun AAala qaryatin ahlaknaha annahum la yarjiAAoona

96.Hatta itha futihat ya/jooju wama/jooju wahum min kulli hadabin yansiloona

97.Waiqtaraba alwaAAdu alhaqqu fa-itha hiya shakhisatun absaru allatheena kafaroo ya waylana qad kunna fee ghaflatin min hatha bal kunna thalimeena

98.Innakum wama taAAbudoona min dooni Allahi hasabu jahannama antum laha waridoona

99.Law kana haola-i alihatan ma waradooha wakullun feeha khalidoona

100.Lahum feeha zafeerun wahum feeha la yasmaAAoona

101.Inna allatheena sabaqat lahum minna alhusna ola-ika AAanha mubAAadoona

102.La yasmaAAoona haseesaha wahum fee ma ishtahat anfusuhum khalidoona

103.La yahzunuhumu alfazaAAu al-akbaru watatalaqqahumu almala-ikatu hatha yawmukumu allathee kuntum tooAAadoona

104.Yawma natwee alssamaa katayyi alssijlli lilkutubi kama bada/na awwala

khalqin nuAAeeduhu waAAdan AAalayna inna kunna faAAileena

105.Walaqad katabna fee alzzaboori min baAAdi alththikri anna al-arda yarithuha AAibadiya alssalihoona

106.Inna fee hatha labalaghan liqawmin AAabideena

107.Wama arsalnaka illa rahmatan lilAAalameena

108.Qul innama yooha ilayya annama ilahukum ilahun wahidun fahal antum muslimoona

109.Fa-in tawallaw faqul athantukum AAala sawa-in wa-in adree aqareebun am baAAeedun ma tooAAadoona

110.Innahu yaAAlamu aljahra mina alqawli wayaAAlamu ma taktumoona

111.Wa-in adree laAAallahu fitnatun lakum wamataAAun ila heenin

112.Qala rabbi ohkum bialhaqqi warabbuna alrrahmanu almustaAAanu AAala ma tasifoona

سپس وعده [خود] به آنان را راست گردانيديم و آنها و هر كه را خواستيم نجات داديم و افراطكاران را به هلاكت رسانيديم. (9)

در حقيقت، ما كتابى به سوى شما نازل كرديم كه ياد شما در آن است. آيا نمى انديشيد؟ (10)

و چه بسيار شهرها را كه [مردمش ستمكار بودند در هم شكستيم، و پس از آنها قومى ديگر پديد آورديم. (11)

پس چون عذاب ما را احساس كردند، بناگاه از آن مى گريختند. (12)

[هان مگريزيد، و به سوى آنچه در آن متنعّم بوديد و [به سوى سراهايتان بازگرديد، باشد كه شما مورد پرسش قرار گيريد. (13)

گفتند: «اى واى بر ما، كه ما واقعاً ستمگر بوديم.» (14)

سخنشان پيوسته همين بود، تا آنان را دروشده بى جان گردانيديم. (15)

و آسمان و زمين و آنچه را كه ميان آن دو است به بازيچه نيافريديم. (16)

اگر مى خواستيم بازيچه اى بگيريم، قطعاً آن را از پيش خود اختيار مى كرديم. (17)

بلكه حق را بر باطل فرو مى افكنيم، پس آن را در هم مى شكند، و بناگاه آن نابود مى گردد. واى بر شما از آنچه وصف مى كنيد. (18)

و هر كه در آسمانها و زمين است براى اوست، و كسانى كه نزد اويند از پرستش وى تكبّر نمى ورزند و درمانده نمى شوند. (19)

شبانه روز، بى آنكه سستى ورزند، نيايش مى كنند. (20)

آيا براى خود خدايانى از زمين اختيار كرده اند كه آنها [مردگان را] زنده مى كنند؟ (21)

اگر در آنها [=زمين و آسمان جز خدا، خدايانى [ديگر] وجود داشت، قطعاً [زمين و آسمان تباه مى شد. پس منزّه است خدا، پروردگار عرش، از آنچه وصف مى كنند.

(22)

در آنچه [خدا] انجام مى دهد چون و چرا راه ندارد، و[لى آنان [=انسانها] سؤال خواهند شد. (23)

آيا به جاى او خدايانى براى خود گرفته اند؟ بگو: «برهانتان را بياوريد.» اين است يادنامه هر كه با من است و يادنامه هر كه پيش از من بوده. [نه!] بلكه بيشترشان حق را نمى شناسند و در نتيجه از آن رويگردانند. (24)

و پيش از تو هيچ پيامبرى نفرستاديم مگر اينكه به او وحى كرديم كه: «خدايى جز من نيست، پس مرا بپرستيد.» (25)

و گفتند: «[خداى رحمان فرزندى اختيار كرده.» منزّه است او. بلكه [فرشتگان بندگانى ارجمندند، (26)

كه در سخن بر او پيشى نمى گيرند، و خود به دستور او كار مى كنند. (27)

آنچه فراروى آنان و آنچه پشت سرشان است مى داند، و جز براى كسى كه [خدا] رضايت دهد، شفاعت نمى كنند و خود از بيم او هراسانند. (28)

و هر كس از آنان بگويد: «من [نيز] جز او خدايى هستم»، او را به دوزخ كيفر مى دهيم. [آرى سزاى ستمكاران را اين گونه مى دهيم. (29)

آيا كسانى كه كفر ورزيدند ندانستند كه آسمانها و زمين هر دو به هم پيوسته بودند، و ما آن دو را از هم جدا ساختيم، و هر چيز زنده اى را از آب پديد آورديم؟ آيا [باز هم ايمان نمى آورند؟ (30)

و در زمين كوههايى استوار نهاديم تا مبادا [زمين آنان [=مردم را بجنباند، و در آن راههايى فراخ پديد آورديم، باشد كه راه يابند. (31)

و آسمان را سقفى محفوظ قرار داديم، و[لى آنان از [مطالعه در] نشانه هاى آن اِعراض مى كنند. (32)

و اوست

آن كسى كه شب و روز و خورشيد و ماه را پديد آورده است. هر كدام از اين دو در مدارى [معيّن شناورند. (33)

و پيش از تو براى هيچ بشرى جاودانگى [در دنيا] قرار نداديم. آيا اگر تو از دنيا بروى آنان جاويدانند؟ (34)

هر نفسى چشنده مرگ است، و شما را از راه آزمايش به بد و نيك خواهيم آزمود، و به سوى ما بازگردانيده مى شويد. (35)

و كسانى كه كافر شدند، چون تو را ببينند فقط به مسخره ات مى گيرند [و مى گويند:] «آيا اين همان كس است كه خدايانتان را [به بدى ياد مى كند؟» در حالى كه آنان خود، ياد [خداى رحمان را منكرند. (36)

انسان از شتاب آفريده شده است. به زودى آياتم را به شما نشان مى دهم. پس [عذاب را] به شتاب از من مخواهيد. (37)

و مى گويند: «اگر راست مى گوييد، اين وعده [قيامت كى خواهد بود؟» (38)

كاش آنان كه كافر شده اند مى دانستند آنگاه كه آتش را نه از چهره هاى خود و نه از پشتشان بازنمى توانند داشت، و خود مورد حمايت قرار نمى گيرند [چه حالى خواهند داشت . (39)

بلكه [آتش به طور ناگهانى به آنان مى رسد و ايشان را بهت زده مى كند [به گونه اى كه نه مى توانند آن را برگردانند و نه به آنان مهلت داده مى شود. (40)

و مسلمّاً پيامبران پيش از تو [نيز] مورد ريشخند قرار گرفتند، پس كسانى كه آنان را مسخره مى كردند، [سزاى آنچه كه آن را به ريشخند مى گرفتند گريبانگيرشان شد. (41)

بگو: «چه كسى شما را شب و روز از [عذاب رحمان حفظ مى كند؟» [نه

بلكه آنان از ياد پروردگارشان رويگردانند. (42)

[34]آيا براى آنان خدايانى غير از ماست كه از ايشان حمايت كنند؟ [آن خدايان نه مى توانند خود را يارى كنند و نه از جانب ما يارى شوند. (43)

[نه بلكه اينها و پدرانشان را برخوردار كرديم تا عمرشان به درازا كشيد. آيا نمى بينند كه ما مى آييم و زمين را از جوانب آن فرو مى كاهيم؟ آيا باز هم آنان پيروزند؟ (44)

بگو: «من شما را فقط به وسيله وحى هشدار مى دهم.» و[لى چون كران بيم داده شوند، دعوت را نمى شنوند. (45)

و اگر شمه اى از عذاب پروردگارت به آنان برسد، خواهند گفت: «اى واى بر ما كه ستمكار بوديم.» (46)

و ترازوهاى داد را در روز رستاخيز مى نهيم، پس هيچ كس [در] چيزى ستم نمى بيند، و اگر [عمل هموزن دانه خردلى باشد آن را مى آوريم و كافى است كه ما حسابرس باشيم. (47)

و در حقيقت، به موسى و هارون فرقان داديم و [كتابشان براى پرهيزگاران روشنايى و اندرزى است. (48)

[همان كسانى كه از پروردگارشان در نهان مى ترسند و از قيامت هراسناكند. (49)

و اين [كتاب -كه آن را نازل كرده ايم- پندى خجسته است. آيا باز هم آن را انكار مى كنيد؟ (50)

و در حقيقت، پيش از آن، به ابراهيم رشد [فكرى اش را داديم و ما به [شايستگى او دانا بوديم. (51)

آنگاه كه به پدر خود و قومش گفت: «اين مجسمه هايى كه شما ملازم آنها شده ايد چيستند؟» (52)

گفتند: «پدران خود را پرستندگان آنها يافتيم.» (53)

گفت: «قطعاً شما و پدرانتان در گمراهى آشكارى بوديد.» (54)

گفتند: «آيا

حق را براى ما آورده اى يا تو از شوخى كنندگانى؟» (55)

گفت: «[نه بلكه پروردگارتان، پروردگار آسمانها و زمين است، همان كسى كه آنها را پديد آورده است، و من بر اين [واقعيت از گواهانم. (56)

و سوگند به خدا كه پس از آنكه پشت كرديد و رفتيد، قطعاً در كار بتانتان تدبيرى خواهم كرد.» (57)

پس آنها را -جز بزرگترشان را- ريز ريز كرد، باشد كه ايشان به سراغ آن بروند. (58)

گفتند: «چه كسى با خدايان ما چنين [معامله اى كرده، كه او واقعاً از ستمكاران است؟» (59)

گفتند: «شنيديم جوانى، از آنها [به بدى ياد مى كرد كه به او ابراهيم گفته مى شود.» (60)

گفتند: «پس او را در برابر ديدگان مردم بياوريد، باشد كه آنان شهادت دهند.» (61)

گفتند: «اى ابراهيم، آيا تو با خدايان ما چنين كردى؟» (62)

گفت: «[نه بلكه آن را اين بزرگترشان كرده است، اگر سخن مى گويند از آنها بپرسيد.» (63)

پس به خود آمده و [به يكديگر] گفتند: «در حقيقت، شما ستمكاريد.» (64)

سپس سرافكنده شدند [و گفتند:] «قطعاً دانسته اى كه اينها سخن نمى گويند.» (65)

گفت: «آيا جز خدا چيزى را مى پرستيد كه هيچ سود و زيانى به شما نمى رساند؟ (66)

اف بر شما و بر آنچه غير از خدا مى پرستيد. مگر نمى انديشيد؟» (67)

گفتند: «اگر كارى مى كنيد، او را بسوزانيد و خدايانتان را يارى دهيد.» (68)

گفتيم: «اى آتش، براى ابراهيم سرد و بى آسيب باش.» (69)

و خواستند به او نيرنگى بزنند و[لى آنان را زيانكارترين [مردم قرار داديم. (70)

و او و لوط را [براى رفتن به سوى آن

سرزمينى كه براى جهانيان در آن بركت نهاده بوديم، رهانيديم. (71)

و اسحاق و يعقوب را [به عنوان نعمتى افزون به او بخشوديم و همه را از شايستگان قرار داديم. (72)

و آنان را پيشوايانى قرار داديم كه به فرمان ما هدايت مى كردند، و به ايشان انجام دادن كارهاى نيك و برپاداشتن نماز و دادن زكات را وحى كرديم و آنان پرستنده ما بودند. (73)

و به لوط حكمت و دانش عطا كرديم و او را از آن شهرى كه [مردمش كارهاى پليد [جنسى مى كردند نجات داديم. به راستى آنها گروه بد و منحرفى بودند. (74)

و او را در رحمت خويش داخل كرديم، زيرا او از شايستگان بود. (75)

و نوح را [ياد كن آنگاه كه پيش از [ساير پيامبران ندا كرد، پس ما او را اجابت كرديم، و وى را با خانواده اش از بلاى بزرگ رهانيديم. (76)

و او را در برابر مردمى كه نشانه هاى ما را به دروغ گرفته بودند پيروزى بخشيديم، چرا كه آنان مردم بدى بودند، پس همه ايشان را غرق كرديم. (77)

و داوود و سليمان را [ياد كن هنگامى كه در باره آن كشتزار -كه گوسفندان مردم شب هنگام در آن چريده بودند- داورى مى كردند، و [ما] شاهد داورى آنان بوديم. (78)

پس آن [داورى را به سليمان فهمانديم، و به هر يك [از آن دو] حكمت و دانش عطا كرديم، و كوهها را با داوود و پرندگان به نيايش واداشتيم، و ما كننده [اين كار] بوديم. (79)

و به [داوود] فن زره [سازى آموختيم، تا شما را از [خطرات

جنگتان حفظ كند. پس آيا شما سپاسگزاريد؟ (80)

و براى سليمان، تندباد را [رام كرديم كه به فرمان او به سوى سرزمينى كه در آن بركت نهاده بوديم جريان مى يافت، و ما به هر چيزى دانا بوديم. (81)

و برخى از شياطين بودند كه براى او غواصى و كارهايى غير از آن مى كردند، و ما مراقب [حال آنها بوديم. (82)

و ايوب را [ياد كن هنگامى كه پروردگارش را ندا داد كه: «به من آسيب رسيده است و تويى مهربانترين مهربانان.» (83)

پس [دعاى او را اجابت نموديم و آسيب وارده بر او را برطرف كرديم، و كسان او و نظيرشان را همراه با آنان [مجدداً] به وى عطا كرديم [تا] رحمتى از جانب ما و عبرتى براى عبادت كنندگان [باشد]. (84)

و اسماعيل و ادريس و ذوالكفل را [ياد كن كه همه از شكيبايان بودند. (85)

و آنان را در رحمت خود داخل نموديم، چرا كه ايشان از شايستگان بودند. (86)

و «ذوالنون» را [ياد كن آنگاه كه خشمگين رفت و پنداشت كه ما هرگز بر او قدرتى نداريم، تا در [دل تاريكيها ندا درداد كه: «معبودى جز تو نيست، منزّهى تو، راستى كه من از ستمكاران بودم.» (87)

پس [دعاى او را برآورده كرديم و او را از اندوه رهانيديم، و مؤمنان را [نيز] چنين نجات مى دهيم. (88)

و زكريّا را [ياد كن هنگامى كه پروردگار خود را خواند: «پروردگارا، مرا تنها مگذار و تو بهترين ارث برندگانى.» (89)

پس [دعاى او را اجابت نموديم، و يحيى را بدو بخشيديم و همسرش را براى

او شايسته [و آماده حمل كرديم، زيرا آنان در كارهاى نيك شتاب مى نمودند و ما را از روى رغبت و بيم مى خواندند و در برابر ما فروتن بودند. (90)

و آن [زن را ياد كن كه خود را پاكدامن نگاه داشت، و از روح خويش در او دميديم و او و پسرش را براى جهانيان آيتى قرار داديم. (91)

اين است امت شما كه امتى يگانه است، و منم پروردگار شما، پس مرا بپرستيد. (92)

و[لى دينشان را ميان خود پاره پاره كردند. همه به سوى ما بازمى گردند. (93)

پس هر كه كارهاى شايسته انجام دهد و مؤمن [هم باشد، براى تلاش او ناسپاسى نخواهد بود، و ماييم كه به سود او ثبت مى كنيم. (94)

و بر [مردم شهرى كه آن را هلاك كرده ايم، بازگشتشان [به دنيا] حرام است. (95)

تا وقتى كه يأجوج و مأجوج [راهشان گشوده شود و آنها از هر پشته اى بتازند، (96)

و وعده حق نزديك گردد، ناگهان ديدگان كسانى كه كفر ورزيده اند خيره مى شود [و مى گويند:] «اى واى بر ما كه از اين [روز] در غفلت بوديم، بلكه ما ستمگر بوديم.» (97)

در حقيقت، شما و آنچه غير از خدا مى پرستيد، هيزم دوزخيد. شما در آن وارد خواهيد شد. (98)

اگر اينها خدايانى [واقعى بودند در آن وارد نمى شدند، و حال آنكه جملگى در آن ماندگارند. (99)

براى آنها در آنجا ناله اى زار است و در آنجا [چيزى نمى شنوند. (100)

بى گمان كسانى كه قبلا از جانب ما به آنان وعده نيكو داده شده است از آن [آتش دور داشته خواهند شد.

(101)

صداى آن را نمى شنوند، و آنان در ميان آنچه دلهايشان بخواهد جاودانند. (102)

دلهره بزرگ، آنان را غمگين نمى كند و فرشتگان از آنها استقبال مى كنند [و به آنان مى گويند:] اين همان روزى است كه به شما وعده مى دادند. (103)

روزى كه آسمان را همچون در پيچيدن صفحه نامه ها در مى پيچيم. همان گونه كه بار نخست آفرينش را آغاز كرديم، دوباره آن را بازمى گردانيم. وعده اى است بر عهده ما، كه ما انجام دهنده آنيم. (104)

و در حقيقت، در زبور پس از تورات نوشتيم كه زمين را بندگان شايسته ما به ارث خواهند برد. (105)

به راستى در اين [امور] براى مردم عبادت پيشه ابلاغى [حقيقى است. (106)

و تو را جز رحمتى براى جهانيان نفرستاديم. (107)

بگو: «جز اين نيست كه به من وحى مى شود كه خداى شما خدايى يگانه است. پس آيا مسلمان مى شويد؟» (108)

پس اگر روى برتافتند بگو: «به [همه شما به طور يكسان اعلام كردم، و نمى دانم آنچه وعده داده شده ايد آيا نزديك است يا دور.» (109)

[آرى،] او سخن آشكار را مى داند و آنچه را پوشيده مى داريد مى داند. (110)

و نمى دانم، شايد آن براى شما آزمايشى و تا چند گاهى [وسيله برخوردارى باشد. (111)

گفت: «پروردگارا، [خودت به حق داورى كن، و به رغم آنچه وصف مى كنيد، پروردگار ما همان بخشايشگر دستگير است.» (112)

حالى است كه دلهايشان در لهو و بى خبرى فرو رفته است! و ستمگران پنهانى نجوا كردند [و گفتند]: (آيا جز اين است كه او بشرى همانند شماست؟! آيا به سراغ سحر مى رويد، با اينكه [چشم داريد و] مى بينيد؟!

«4» [پيامبر] گفت: (پروردگارم همه سخنان را، چه در آسمان باشد و چه در زمين، مى داند؛ و او شنوا و داناست!)

«5» آنها گفتند: ([آنچه محمّد [ص] آورده وحى نيست؛] بلكه خوابهايى آشفته است! اصلاً آن را بدروغ به خدا بسته؛ نه، بلكه او يك شاعر است! [اگر راست مى گويد] بايد معجزه اى براى ما بياورد؛ همان گونه كه پيامبران پيشين [با معجزات] فرستاده شدند!)

«6» تمام آباديهايى كه پيش از اينها هلاك كرديم [تقاضاى معجزات گوناگون كردند، و خواسته آنان عملى شد، ولى] هرگز ايمان نياوردند؛ آيا اينها ايمان مى آورند؟!

«7» ما پيش از تو، جز مردانى كه به آنان وحى مى كرديم، نفرستاديم! [همه انسان بودند، و از جنس بشر!] اگر نمى دانيد، از آگاهان بپرسيد.

«8» آنان را پيكرهايى كه غذا نخورند قرار نداديم! عمر جاويدان هم نداشتند!

«9» سپس وعده اى را كه به آنان داده بوديم، وفا كرديم! آنها و هر كس را كه مى خواستيم [از چنگ دشمنانشان] نجات داديم؛ و مسرفان را هلاك نموديم!

«10» ما بر شما كتابى نازل كرديم كه وسيله تذكّر [و بيدارى] شما در آن است! آيا نمى فهميد؟!

«11» چه بسيار آباديهاى ستمگرى را در هم شكستيم؛ و بعد از آنها، قوم ديگرى روى كار آورديم!

«12» هنگامى كه عذاب ما را احساس كردند، ناگهان پا به فرار گذاشتند!

«13» [گفتيم:] فرار نكنيد؛ و به زندگى پر ناز و نعمت، و

به مسكنهاى پر زرق و برقتان بازگرديد! شايد [سائلان بيايند و] از شما تقاضا كنند [شما هم آنان را محروم بازگردانيد]!

«14» گفتند: (اى واى بر ما! به يقين ما ستمگر بوديم!)

«15» و همچنان اين سخن را تكرار مى كردند، تا آنها را درو كرده و خاموش ساختيم!

«16» ما آسمان و زمين، و آنچه را در ميان آنهاست از روى بازى نيافريديم!

«17» [بفرض محال] اگر مى خواستيم سرگرمى انتخاب كنيم، چيزى متناسب خود انتخاب مى كرديم!

«18» بلكه ما حق را بر سر باطل مى كوبيم تا آن را هلاك سازد؛ و اين گونه، باطل محو و نابود مى شود! امّا واى بر شما از توصيفى كه [درباره خدا و هدف آفرينش] مى كنيد!

«19» از آن اوست آنان كه در آسمانها و زمينند! و آنها كه نزد اويند [= فرشتگان] هيچ گاه از عبادتش استكبار نمى ورزند، و هرگز خسته نمى شوند.

«20» [تمام] شب و روز را تسبيح مى گويند؛ و سست نمى گردند.

«21» آيا آنها خدايانى از زمين برگزيدند كه [خلق مى كنند و] منتشر مى سازند؟!

«22» اگر در آسمان و زمين، جز (اللّه) خدايان ديگرى بود، فاسد مى شدند [و نظام جهان به هم مى خورد]! منزه است خداوند پروردگار عرش، از توصيفى كه آنها مى كنند!

«23» هيچ كس نمى تواند بر كار او خرده بگيرد؛ ولى در كارهاى آنها، جاى سؤال و ايراد است!

«24» آيا آنها معبودانى جز خدا برگزيدند؟! بگو: (دليلتان را بياوريد! اين سخن كسانى است كه با من هستند، و سخن كسانى [= پيامبرانى] است كه پيش از من بودند!) امّا بيشتر آنها حق را نمى دانند؛ و به همين دليل [از آن] روى گردانند.

«25» ما

پيش از تو هيچ پيامبرى را نفرستاديم مگر اينكه به او وحى كرديم كه: (معبودى جز من نيست؛ پس تنها مرا پرستش كنيد.)

«26» آنها گفتند: (خداوند رحمان فرزندى براى خود انتخاب كرده است)! او منزه است [از اين عيب و نقص]؛ آنها [= فرشتگان] بندگان شايسته اويند.

«27» هرگز در سخن بر او پيشى نمى گيرند؛ و [پيوسته] به فرمان او عمل مى كنند.

«28» او اعمال امروز و آينده و اعمال گذشته آنها را مى داند؛ و آنها جز براى كسى كه خدا راضى [به شفاعت براى او] است شفاعت نمى كنند؛ و از ترس او بيمناكند.

«29» و هر كس از آنها بگويد: (من جز خدا، معبودى ديگرم)، كيفر او را جهنم مى دهيم! و ستمگران را اين گونه كيفر خواهيم داد.

«30» آيا كافران نديدند كه آسمانها و زمين به هم پيوسته بودند، و ما آنها را از يكديگر باز كرديم؛ و هر چيز زنده اى را از آب قرار داديم؟! آيا ايمان نمى آورند؟!

«31» و در زمين، كوه هاى ثابت و پابرجايى قرار داديم، مبادا آنها را بلرزاند! و در آن، درّه ها و راه هايى قرار داديم تا هدايت شوند!

«32» و آسمان را سقف محفوظى قرار داديم؛ ولى آنها از آيات آن روى گردانند.

«33» او كسى است كه شب و روز و خورشيد و ماه را آفريد؛ هر يك در مدارى در حركتند!

«34» پيش از تو [نيز] براى هيچ انسانى جاودانگى قرار نداديم؛ [وانگهى آنها كه انتظار مرگ تو را مى كشند،] آيا اگر تو بميرى، آنان جاويد خواهند بود؟!

«35» هر انسانى طعم مرگ را مى چشد! و شما را با بديها و خوبيها آزمايش مى كنيم؛ و

سرانجام بسوى ما بازگردانده مى شويد!

«36» هنگامى كه كافران تو را مى بينند، كارى جز استهزا كردن تو ندارند؛ [و مى گويند:] آيا اين همان كسى است كه سخن از خدايان شما مى گويد؟! در حالى كه خودشان ذكر خداوند رحمان را انكار مى كنند.

«37» [آرى،] انسان از عجله آفريده شده؛ ولى عجله نكنيد؛ بزودى آياتم را به شما نشان خواهم داد!

«38» آنها مى گويند: (اگر راست ميگوييد، اين وعده [قيامت] كى فرا مى رسد؟!)

«39» ولى اگر كافران مى دانستند زمانى كه [فرا مى رسد] نمى توانند شعله هاى آتش را از صورت و از پشتهاى خود دور كنند، و هيچ كس آنان را يارى نمى كند [اين قدر درباره قيامت شتاب نمى كردند]!

«40» [آرى، اين مجازات الهى] بطور ناگهانى به سراغشان مى آيد و مبهوتشان مى كند؛ آنچنان كه توانايى دفع آن را ندارند، و به آنها مهلت داده نمى شود!

«41» [اگر تو را استهزا كنند نگران نباش،] پيامبران پيش از تو را [نيز] استهزا كردند؛ امّا سرانجام، آنچه را استهزا مى كردند دامان مسخره كنندگان را گرفت [و مجازات الهى آنها را در هم كوبيد]!

«42» بگو: (چه كسى شما را در شب و روز از [مجازات] خداوند بخشنده نگاه مى دارد؟!) ولى آنان از ياد پروردگارشان روى گردانند!

«43» آيا آنها خدايانى دارند كه مى توانند در برابر ما از آنان دفاع كنند؟! [اين خدايان ساختگى، حتّى] نمى توانند خودشان را يارى دهند [تا چه رسد به ديگران]؛ و نه از ناحيه ما با نيرويى يارى مى شوند!

«44» ما آنها و پدرانشان را [از نعمتها] بهره مند ساختيم، تا آنجا كه عمر طولانى پيدا كردند [و مايه غرور و طغيانشان شد]؛ آيا نمى بينند كه ما پيوسته به سراغ زمين

آمده، و از آن [و اهلش] مى كاهيم؟! آيا آنها غالبند [يا ما]؟!

«45» بگو: (من تنها بوسيله وحى شما را انذار مى كنم!) ولى آنها كه گوشهايشان كر است، هنگامى كه انذار مى شوند، سخنان را نمى شنوند!

«46» اگر كمترين عذاب پروردگارت به آنان برسد، فريادشان بلند مى شود كه: (اى واى بر ما! ما همگى ستمگر بوديم!)

«47» ما ترازوهاى عدل را در روز قيامت برپا مى كنيم؛ پس به هيچ كس كمترين ستمى نمى شود؛ و اگر بمقدار سنگينى يك دانه خردل [كار نيك و بدى] باشد، ما آن را حاضر مى كنيم؛ و كافى است كه ما حساب كننده باشيم!

«48» ما به موسى و هارون، (فرقان) [= وسيله جدا كردن حق از باطل] و نور، و آنچه مايه يادآورى براى پرهيزگاران است، داديم.

«49» همانان كه از پروردگارشان در نهان مى ترسند، و از قيامت بيم دارند!

«50» و اين [قرآن] ذكر مباركى است كه [بر شما] نازل كرديم؛ آيا شما آن را انكار مى كنيد؟!

«51» ما وسيله رشد ابراهيم را از قبل به او داديم؛ و از [شايستگى] او آگاه بوديم...

«52» آن هنگام كه به پدرش [آزر] و قوم او گفت: (اين مجسمه هاى بى روح چيست كه شما همواره آنها را پرستش مى كنيد؟!)

«53» گفتند: (ما پدران خود را ديديم كه آنها را عبادت مى كنند.)

«54» گفت: (مسلّماً هم شما و هم پدرانتان، در گمراهى آشكارى بوده ايد!)

«55» گفتند: (آيا مطلب حقّى براى ما آورده اى، يا شوخى مى كنى؟!)

«56» گفت: ([كاملاً حقّ آورده ام] پروردگار شما همان پروردگار آسمانها و زمين است كه آنها را ايجاد كرده؛ و من بر اين امر، از گواهانم!

«57» و به خدا سوگند،

در غياب شما، نقشه اى براى نابودى بتهايتان مى كشم!)

«58» سرانجام [با استفاده از يك فرصت مناسب]، همه آنها - جز بت بزرگشان - را قطعه قطعه كرد؛ شايد سراغ او بيايند [و او حقايق را بازگو كند]!

«59» [هنگامى كه منظره بتها را ديدند،] گفتند: (هر كس با خدايان ما چنين كرده، قطعاً از ستمگران است [و بايد كيفر سخت ببيند]!)

«60» [گروهى] گفتند: (شنيديم نوجوانى از [مخالفت با] بتها سخن مى گفت كه او را ابراهيم مى گويند.)

«61» [جمعيّت] گفتند: (او را در برابر ديدگان مردم بياوريد، تا گواهى دهند!)

«62» [هنگامى كه ابراهيم را حاضر كردند،] گفتند: (تو اين كار را با خدايان ما كرده اى، اى ابراهيم؟!)

«63» گفت: (بلكه اين كار را بزرگشان كرده است! از آنها بپرسيد اگر سخن مى گويند!)

«64» آنها به وجدان خويش بازگشتند؛ و [به خود] گفتند: (حقّا كه شما ستمگريد!)

«65» سپس بر سرهايشان واژگونه شدند؛ [و حكم وجدان را بكلّى فراموش كردند و گفتند:] تو مى دانى كه اينها سخن نمى گويند!

«66» [ابراهيم] گفت: (آيا جز خدا چيزى را مى پرستيد كه نه كمترين سودى براى شما دارد، و نه زيانى به شما مى رساند! [نه اميدى به سودشان داريد، و نه ترسى از زيانشان!]

«67» اف بر شما و بر آنچه جز خدا مى پرستيد! آيا انديشه نمى كنيد [و عقل نداريد]؟!

«68» گفتند: (او را بسوزانيد و خدايان خود را يارى كنيد، اگر كارى از شما ساخته است!)

«69» [سرانجام او را به آتش افكندند؛ ولى ما] گفتيم: (اى آتش! بر ابراهيم سرد و سالم باش!)

«70» آنها مى خواستند ابراهيم را با اين نقشه نابود كنند؛ ولى ما آنها را

زيانكارترين مردم قرار داديم!

«71» و او و لوط را به سرزمين [شام] - كه آن را براى همه جهانيان پربركت ساختيم - نجات داديم!

«72» و اسحاق، و علاوه بر او، يعقوب را به وى بخشيديم؛ و همه آنان را مردانى صالح قرار داديم!

«73» و آنان را پيشوايانى قرار داديم كه به فرمان ما، [مردم را] هدايت مى كردند؛ و انجام كارهاى نيك و برپاداشتن نماز و اداى زكات را به آنها وحى كرديم؛ و تنها ما را عبادت مى كردند.

«74» و لوط را [به ياد آور] كه به او حكومت و علم داديم؛ و از شهرى كه اعمال زشت و كثيف انجام مى دادند، رهايى بخشيديم؛ چرا كه آنها مردم بد و فاسقى بودند!

«75» و او را در رحمت خود داخل كرديم؛ و او از صالحان بود.

«76» و نوح را [به ياد آور] هنگامى كه پيش از آن [زمان، پروردگار خود را] خواند! ما دعاى او را مستجاب كرديم؛ و او و خاندانش را از اندوه بزرگ نجات داديم؛

«77» و او را در برابر جمعيّتى كه آيات ما را تكذيب كرده بودند يارى داديم؛ چرا كه قوم بدى بودند؛ از اين رو همه آنها را غرق كرديم!

«78» و داوود و سليمان را [به خاطر بياور] هنگامى كه درباره كشتزارى كه گوسفندان بى شبان قوم، شبانگاه در آن چريده [و آن را تباه كرده] بودند، داورى مى كردند؛ و ما بر حكم آنان شاهد بوديم.

«79» ما [حكم واقعى] آن را به سليمان فهمانديم؛ و به هر يك از آنان [شايستگى] داورى، و علم فراوانى داديم؛ و كوه ها و پرندگان را با

داوود مسخّر ساختيم، كه [همراه او] تسبيح [خدا] مى گفتند؛ و ما اين كار را انجام داديم!

«80» و ساختن زره را بخاطر شما به او تعليم داديم، تا شما را در جنگهايتان حفظ كند؛ آيا شكرگزار [اين نعمتهاى خدا] هستيد؟

«81» و تندباد را مسخّر سليمان ساختيم، كه بفرمان او بسوى سرزمينى كه آن را پربركت كرده بوديم جريان مى يافت؛ و ما از همه چيز آگاه بوده ايم.

«82» و گروهى از شياطين [را نيز مسخّر او قرار داديم، كه در دريا] برايش غوّاصى مى كردند؛ و كارهايى غير از اين [نيز] براى او انجام مى دادند؛ و ما آنها را [از سركشى] حفظ مى كرديم!

«83» و ايّوب را [به ياد آور] هنگامى كه پروردگارش را خواند [و عرضه داشت]: (بدحالى و مشكلات به من روى آورده؛ و تو مهربانترين مهربانانى!)

«84» ما دعاى او را مستجاب كرديم؛ و ناراحتيهايى را كه داشت برطرف ساختيم؛ و خاندانش را به او بازگردانديم؛ و همانندشان را بر آنها افزوديم؛ تا رحمتى از سوى ما و تذكّرى براى عبادت كنندگان باشد.

«85» و اسماعيل و ادريس و ذاالكفل را [به ياد آور] كه همه از صابران بودند.

«86» و ما آنان را در رحمت خود وارد ساختيم؛ چرا كه آنها از صالحان بودند.

«87» و ذاالنون [= يونس] را [به ياد آور] در آن هنگام كه خشمگين [از ميان قوم خود] رفت؛ و چنين مى پنداشت كه ما بر او تنگ نخواهيم گرفت؛ [امّا موقعى كه در كام نهنگ فرو رفت،] در آن ظلمتها[ى متراكم] صدا زد: ([خداوندا!] جز تو معبودى نيست! منزّهى تو! من از ستمكاران بودم!)

«88» ما دعاى او را

به اجابت رسانديم؛ و از آن اندوه نجاتش بخشيديم؛ و اين گونه مؤمنان را نجات مى دهيم!

«89» و زكريا را [به ياد آور] در آن هنگام كه پروردگارش را خواند [و عرض كرد]: (پروردگار من! مرا تنها مگذار [و فرزند برومندى به من عطا كن]؛ و تو بهترين وارثانى!)

«90» ما هم دعاى او را پذيرفتيم، و يحيى را به او بخشيديم؛ و همسرش را [كه نازا بود] برايش آماده [باردارى] كرديم؛ چرا كه آنان [خاندانى بودند كه] همواره در كارهاى خير بسرعت اقدام مى كردند؛ و در حال بيم و اميد ما را مى خواندند؛ و پيوسته براى ما [خاضع و] خاشع بودند.

«91» و به ياد آور زنى را كه دامان خود را پاك نگه داشت؛ و ما از روح خود در او دميديم؛ و او و فرزندش [= مسيح] را نشانه بزرگى براى جهانيان قرار داديم!

«92» اين [پيامبران بزرگ و پيروانشان] همه امّت واحدى بودند [و پيرو يك هدف]؛ و من پروردگار شما هستم؛ پس مرا پرستش كنيد!

«93» [گروهى از پيروان ناآگاه آنها] كار خود را به تفرقه در ميان خود كشاندند؛ [ولى سرانجام] همگى بسوى ما بازمى گردند!

«94» و هر كس چيزى از اعمال شايسته بجا آورد، در حالى كه ايمان داشته باشد، كوشش او ناسپاسى نخواهد شد؛ و ما تمام اعمال او را [براى پاداش] مى نويسيم.

«95» و حرام است بر شهرها و آباديهايى كه [بر اثر گناه] نابودشان كرديم [كه به دنيا بازگردند؛] آنها هرگز باز نخواهند گشت!

«96» تا آن زمان كه (يأجوج) و (مأجوج) گشوده شوند؛ و آنها از هر محلّ مرتفعى بسرعت عبور مى كنند.

«97» و

وعده حقّ [= قيامت] نزديك مى شود؛ در آن هنگام چشمهاى كافران از وحشت از حركت بازمى ماند؛ [مى گويند:] اى واى بر ما كه از اين [جريان] در غفلت بوديم؛ بلكه ما ستمكار بوديم!

«98» شما و آنچه غير خدا مى پرستيد، هيزم جهنّم خواهيد بود؛ و همگى در آن وارد مى شويد.

«99» اگر اينها خدايانى بودند، هرگز وارد آن نمى شدند! در حالى كه همگى در آن جاودانه خواهند بود.

«100» براى آنان در آن [= دوزخ] ناله هاى دردناكى است و چيزى نمى شنوند.

«101» [امّا] كسانى كه از قبل، وعده نيك از سوى ما به آنها داده شده [= مؤمنان صالح] از آن دور نگاهداشته مى شوند.

«102» آنها صداى آتش دوزخ را نمى شوند؛ و در آنچه دلشان بخواهد، جاودانه متنعّم هستند.

«103» وحشت بزرگ، آنها را اندوهگين نمى كند؛ و فرشتگان به استقبالشان مى آيند، [و مى گويند:] اين همان روزى است كه به شما وعده داده مى شد!

«104» در آن روز كه آسمان را چون طومارى در هم مى پيچيم، [سپس] همان گونه كه آفرينش را آغاز كرديم، آن را بازمى گردانيم؛ اين وعده اى است بر ما، و قطعاً آن را انجام خواهيم داد.

«105» در (زبور) بعد از ذكر [تورات] نوشتيم: (بندگان شايسته ام وارث [حكومت] زمين خواهند شد!)

«106» در اين، ابلاغ روشنى است براى جمعيّت عبادت كنندگان!

«107» ما تو را جز براى رحمت جهانيان نفرستاديم.

«108» بگو: (تنها چيزى كه به من وحى مى شود اين است كه معبود شما خداى يگانه است؛ آيا [با اين حال] تسليم [حقّ] مى شويد؟ [و بتها را كنار مى گذاريد؟])

«109» اگر باز [روى گردان شوند، بگو: (من به همه شما يكسان اعلام خطر مى كنم؛ و

نمى دانم آيا وعده [عذاب خدا] كه به شما داده مى شود نزديك است يا دور!

«110» او سخنان آشكار را مى داند، و آنچه را كتمان مى كنيد [نيز] مى داند [و چيزى بر او پوشيده نيست]!

«111» و من نمى دانم شايد اين آزمايشى براى شماست؛ و مايه بهره گيرى تا مدّتى [معيّن]!

«112» [و پيامبر] گفت: (پروردگارا! بحق داورى فرما [و اين طغيانگران را كيفر ده]! و پروردگار ما [خداوند] رحمان است كه در برابر نسبتهاى نارواى شما، از او استمداد مى طلبم!)

(5)

پيش از آنان [اهل] هيچ شهرى كه آن را نابود كرديم [با ديدن معجزه] ايمان نياوردند؛ پس آيا اينان ايمان مى آورند؟! (6)

و پيش از تو [براى هدايت مردم] نفرستاديم مگر مردانى را كه به آنان وحى مى نموديم. اگر نمى دانيد از دانايان [به كتاب هاى آسمانى و آگاهان به اخبار پيشينيان] بپرسيد [كه همه پيامبران از جنس خود بشر بودند، نه فرشته] (7)

و آنان را جسدهايى كه غذا نخورند قرار نداديم، و جاويدان هم نبودند [كه از دنيا نروند.] (8)

سپس به وعده اى كه به آنان داده بوديم [كه شكست براى دشمنان لجوج و پيروزى براى آنان است] وفا كرديم، و آنان و هر كه را مى خواستيم، نجات داديم و متجاوزان [از حدود حق] را هلاك كرديم. (9)

بى ترديد كتابى به سوى شما نازل كرديم كه مايه [شرف، بزرگوارى، رشد و سعادت] شما در آن است؛ آيا نمى انديشيد. (10)

و چه بسيار از شهرهايى كه [اهلش] ستمكار بودند، درهم شكستيم، و پس از آنان قومى ديگر پديد آورديم. (11)

پس هنگامى كه عذاب ما را احساس كردند، ناگهان از آن مى گريختند. (12)

[از روى استهزا و تحقير به آنان گفتند:] فرار نكنيد، و به سوى زندگى مرفّهى كه در آن نازپرورده [و مغرور] بوديد و خانه هايتان بازگرديد تا [بار ديگر به وسيله تهيدستان و مستمندان] از شما درخواست كمك شود [و شما آنان را با كبر و نخوت برانيد.] (13)

[با ديدن عذاب فرياد برداشتند و] گفتند: اى واى بر ما كه ما قطعاً ستمكار بوديم! (14)

پس همواره سخنشان همين بود تا آنكه آنان را ريشه كن و خاموش ساختيم. (15)

و

ما آسمان و زمين و آنچه را ميان آن دو قرار دارد به بازى نيافريده ايم. (16)

اگر مى خواستيم بازيچه و سرگرمى انتخاب كنيم، چنان چه، [بر فرض محال] كننده [اين كار] بوديم، آن را از نزدِ ذاتِ خود [برابر با شأن مان] انتخاب مى كرديم [نه از آسمان و زمين كه مملوكِ ما هستند.] (17)

نه، بلكه [شأن ما اين است كه] با حق بر باطل مى كوبيم تا آن را درهم شكند [و از هم بپاشد] پس ناگهان باطل نابود شود؛ و واى بر شما از آنچه [درباره خدا و مخلوقات او به ناحق] توصيف مى كنيد. (18)

و هر كه در آسمان ها و زمين است، فقط در سيطره مالكيّت و فرمانروايى اوست، و كسانى كه [از فرشتگان] در محضر اويند از بندگيش تكبّر نمى ورزند و خسته و درمانده نمى شوند. (19)

شبانه روز او را بى آنكه سست شوند، تسبيح مى گويند. (20)

آيا معبودانى از زمين اختيار كرده اند كه آنان مردگان را زنده مى كنند؟! (21)

اگر در آسمان و زمين معبودانى جز خدا بود بى ترديد آن دو تباه مى شد؛ پس منزّه است خداى صاحب عرش از آنچه [او را به ناحق به آن] وصف مى كنند. (22)

خدا از آنچه انجام مى دهد، بازخواست نمى شود و آنان [در برابر خدا] بازخواست خواهند شد. (23)

[شگفتا!] آيا به جاى خدا معبودانى اختيار كرده اند؟ بگو: [اگر انتخاب شما حق است] دليل و برهانتان را [بر آن] بياوريد، اين [قرآن] يادآور امت من [نسبت به توحيد و نفى شرك] و يادآور امت هاى پيش از من [نسبت به معارف توحيدى ديگر كتاب هاى آسمانى] است؛ [حق نه اين است كه مشركان مى گويند] بلكه بيشترشان حق

را نمى شناسند و به اين سبب از آن روى گردانند. (24)

و پيش از تو هيچ پيامبرى نفرستاديم مگر آنكه به او وحى كرديم كه معبودى جز من نيست، پس تنها مرا بپرستيد. (25)

و [مشركان] گفتند: [خداىِ] رحمان فرشتگان را فرزند خود گرفته است. منزّه است او، [فرشتگان، فرزند خدا نيستند] بلكه بندگانى گرامى و ارجمندند. (26)

در گفتار بر او پيشى نمى گيرند، و آنان فقط به فرمان او عمل مى كنند. (27)

خدا همه گذشته آنان و آينده شان را مى داند، و جز براى كسى كه خدا بپسندد شفاعت نمى كنند، و آنان از ترس [عظمت و جلال] او هراسان و بيمناكند. (28)

و هر كس از آنان بگويد: من هم معبودى، غير از اويم، دوزخ را به آن گوينده كيفر مى دهيم، و ستمكاران را اين گونه مجازات مى كنيم. (29)

آيا كافران ندانسته اند كه آسمان ها و زمين به هم بسته و پيوسته بودند و ما آن دو را شكافته و از هم باز كرديم و هر چيز زنده اى را از آب آفريديم؟ پس آيا ايمان نمى آورند؟ (30)

و در زمين كوه هاى استوار پديد آورديم تا زمين آنان را نلرزاند، و در آن راه هايى فراخ و گشاده قرار داديم تا [به سوى اهداف خود] راه يابند. (31)

و آسمان را سقفى محفوظ قرار داديم در حالى كه آنان [از تأمل و دقت در] نشانه هاى آن [كه گواه توحيد، ربوبيّت و قدرت خداست] روى گردانند. (32)

و اوست كه شب و روز و خورشيد و ماه را آفريد كه هر يك در مدارى شناور است. (33)

و پيش از تو براى هيچ بشرى جاودانگى قرار نداديم؛ پس آيا

اگر تو بميرى آنان جاويدان خواهند ماند؟! (34)

هر كسى چشنده مرگ است و ما شما را [چنانكه سزاوار است] به نوعى خير و شر [كه تهيدستى، ثروت، سلامت، بيمارى، امنيت و بلاست] آزمايش مى كنيم، و به سوى ما بازگردانده مى شويد. (35)

كافران چون تو را ببينند جز به مسخره ات نمى گيرند [و مى گويند:] آيا اين است آن كسى كه معبودان شما را [به موجوداتى بى اثر و بىاختيار] ياد مى كند؟ در حالى كه خود به ذكر [خداىِ] رحمان [كه توحيد و قرآن است] كافرند [و از اين كار، باكى ندارند.] (36)

انسان از شتاب و عجله آفريده شده است [كه با نخوت و غرور، عذابم را به شتاب مى خواهد]؛ به زودى عذاب هايم را به شما نشان خواهم داد، پس [آن را] به شتاب از من نخواهيد. (37)

[به پيامبر و مؤمنان] مى گويند: اگر راست مى گوييد، اين وعده كى خواهد بود؟ (38)

اگر كافران به آن وقتى كه نمى توانند آتش را از چهره ها و پشتشان باز دارند و يارى هم نمى شوند، آگاهى داشتند [عجولانه عذاب را نمى خواستند.] (39)

بلكه ناگهان به آنان مى رسد، پس چنان مبهوتشان مى كند كه نه قدرت دارند آن را بازگردانند، و نه [براى به تأخير افتادنش] مهلت مى يابند. (40)

و به راستى پيش از تو پيامبرانى مورد استهزا قرار گرفتند، پس عذابى را كه همواره مسخره مى كردند، استهزاكنندگان را فرا گرفت. (41)

بگو: چه كسى شما را در شب و روز از [عذاب خداى] رحمان محافظت مى كند؟ بلكه [حقيقت اين است كه] آنان از ياد پروردگارشان روى گردانند. (42)

آيا براى آنان به جاى ما معبودانى هست كه آنان را [از عذاب ما]

باز دارند در حالى كه [آن معبودان] نمى توانند خود را يارى دهند و از سوى ما هم پناه داده نمى شوند؟ (43)

بلكه اينان و پدرانشان را [از انواع نعمت ها] بهره مند ساختيم تا جايى كه عمرشان طولانى شد [و گمان كردند كه نعمت ها و عمرشان پايان نمى پذيرد]. آيا ندانسته اند كه ما همواره به زمين مى پردازيم و از اطراف [و جوانب] آن [كه ملت ها، اقوام، تمدن ها و دانشمندانش هستند] مى كاهيم؟ پس آيا باز هم آنان پيروزند؟ (44)

بگو: من فقط شما را به وسيله وحى بيم مى دهم، ولى كران، بانگ دعوت را هنگامى كه بيمشان دهند، نمى شنوند. (45)

و اگر اندكى از عذاب پروردگارت به آنان برسد، خواهند گفت: اى واى بر ما كه قطعاً ستمكار بوديم! (46)

و ترازوهاى عدالت را در روز قيامت مى نهيم و به هيچ كس هيچ ستمى نمى شود؛ و اگر [عمل خوب يا بد] هم وزن دانه خردلى باشد آن را [براى وزن كردن] مى آوريم، و كافى است كه ما حسابگر باشيم. (47)

يقيناً به موسى و هارون [كتابى كه] جداكننده [حق از باطل] و نور و مايه يادآورى براى پرهيزكاران [است] عطا كرديم. (48)

همانان كه در پنهانى از پروردگارشان مى ترسند و از قيامت هم بيمناكند. (49)

و اين [قرآنى] كه آن را نازل كرده ايم، ذكر و پندى پرمنفعت است؛ آيا باز هم شما منكر آن هستيد؟ (50)

و مسلماً پيش از اين به ابراهيم، رشد و هدايتى [كه سزاوارش بود] عطا كرديم؛ و ما به او دانا بوديم. (51)

[ياد كن] زمانى را كه به پدرش و قومش گفت: اين مجسمه هايى كه شما ملازم پرستش آنها شده ايد، چيست؟ (52)

گفتند:

پدرانمان را پرستش كنندگان آنها يافتيم [لذا به پيروى از پدرانمان آنها را مى پرستيم!!] (53)

گفت: به يقين شما و پدرانتان در گمراهى آشكارى هستيد. (54)

گفتند: آيا حق را براى ما آورده اى يا شوخى مى كنى؟! (55)

گفت: [شوخى نمى كنم] بلكه پروردگارتان همان پروردگار آسمان ها و زمين است، همان كه آنها را آفريد و من بر اين [حقيقت] از گواهى دهندگانم. (56)

سوگند به خدا پس از آنكه [به بتخانه] پشت كرديد و رفتيد، درباره بت هايتان تدبيرى خواهم كرد. (57)

پس [همه] بت ها را قطعه قطعه كرد و شكست مگر بت بزرگشان را كه [براى درك ناتوانى بت ها] به آن مراجعه كنند. (58)

[چون به بتخانه آمدند، با شگفتى] گفتند: چه كسى اين كار را با معبودانمان انجام داده است؟ به يقين او از ستمكاران است. (59)

گفتند: از جوانى شنيديم كه از بتان ما [به عنوان عناصرى بى اثر و بىاختيار] ياد مى كرد كه به او ابراهيم مى گويند. (60)

گفتند: پس او را در برابر ديدگان مردم بياوريد تا آنان [به اين كار او] شهادت دهند. (61)

گفتند: اى ابراهيم! آيا تو با معبودان ما چنين كرده اى؟ (62)

گفت: بلكه [سالم ماندن بزرگشان نشان مى دهد كه] بزرگشان اين كار را انجام داده است؛ پس اگر سخن مى گويند، از خودشان بپرسيد. (63)

پس آنان [با تفكر و تأمل] به خود آمدند و گفتند: شما خودتان [با پرستيدن اين موجودات بى اثر و بىاختيار] ستمكاريد [نه ابراهيم.] (64)

آن گاه سرافكنده و شرمسار شدند [ولى از روى ستيزه جويى به ابراهيم گفتند:] مسلماً تو مى دانى كه اينان سخن نمى گويند. (65)

گفت: [با توجه به اين حقيقت] آيا به جاى خدا

چيزهايى را مى پرستيد كه هيچ سود و زيانى به شما نمى رسانند؟! (66)

اُف بر شما و بر آنچه به جاى خدا مى پرستيد؛ پس آيا نمى انديشيد؟ (67)

گفتند: اگر مى خواهيد كارى انجام دهيد [و مرد كار هستيد] او را بسوزانيد، و معبودانتان را يارى دهيد. (68)

[پس او را در آتش افكندند] گفتيم: اى آتش! برابر ابراهيم سرد و بىآسيب باش! (69)

و بر ضد او نيرنگى سنگين به كار گرفتند [كه نابودش كنند] پس آنان را زيانكارترين [مردم] قرار داديم. (70)

و او و لوط را [از آن سرزمين پر از شرك و فساد] نجات داده و به سوى سرزمينى كه در آن براى جهانيان بركت نهاده ايم، برديم. (71)

و اسحاق و يعقوب را به عنوان عطايى افزون، به او بخشيديم و همه را افرادى شايسته قرارداديم. (72)

و آنان را پيشوايانى قرار داديم كه به فرمان ما [مردم را] هدايت مى كردند، و انجام دادن كارهاى نيك و برپا داشتن نماز و پرداخت زكات را به آنان وحى كرديم، و آنان فقط پرستش كنندگان ما بودند. (73)

و به لوط، حكمت و دانش داديم و او را از آن شهرى كه [اهلش] كارهاى زشت مرتكب مى شدند، نجات داديم؛ بى ترديد آنان قومى بد و نافرمان بودند. (74)

و او را در رحمت خود درآورديم؛ چون او از شايستگان بود. (75)

و نوح را [ياد كن] هنگامى كه پيش از اين [پيامبران ياد شده] ندا كرد: [پروردگارا! مرا از اين قوم فاسد و تبهكار نجات بخش.] پس ندايش را اجابت كرديم، و او و خانواده اش را از آن اندوه بزرگ نجات داديم. (76)

و او را در برابر

گروهى كه آيات ما را تكذيب كردند، يارى داديم؛ قطعاً آنان گروه بدى بودند، پس همه آنان را غرق كرديم. (77)

و داود و سليمان را [ياد كن] زمانى كه درباره آن كشتزار كه شبانه گوسفندان قوم در آن چريده بودند، داورى مى كردند، و ما گواه داورى آنان بوديم. (78)

پس [داورى] آن را به سليمان فهمانديم، و هر يك را حكمت و دانش عطا كرديم، و كوه ها و پرندگان را رام و مسخّر كرديم كه همواره با داود تسبيح مى گفتند، و ما انجام دهنده [اين كار] بوديم. (79)

و به سود شما صنعتِ ساختنِ پوشش هاى دفاعى را به او آموختيم تا شما را از [آسيب] جنگ تان محافظت نمايد، پس آيا شما شكرگزار حق هستيد؟ (80)

و براى سليمان، تندباد را رام و مسخّر كرديم كه به فرمانش به سوى آن سرزمينى كه در آن بركت نهاديم، حركت مى كرد و ما همواره به همه چيز داناييم. (81)

و از شيطان ها كسانى را رام و مسخّر او كرديم كه برايش غوّاصى و كارهايى غير از آن انجام مى دادند، و ما نگهبان آنان بوديم. (82)

و ايوب را [ياد كن] هنگامى كه پروردگارش را ندا داد كه مرا آسيب و سختى رسيده و تو مهربان ترين مهربانانى. (83)

پس ندايش را اجابت كرديم و آنچه از آسيب و سختى به او بود برطرف نموديم، و خانواده اش را [كه در حادثه ها از دستش رفته بودند] و مانندشان را همراه با آنان به او عطا كرديم كه رحمتى از سوى ما و مايه پند و تذكرى براى عبادت كنندگان بود. (84)

و اسماعيل و ادريس و ذوالكفل را [ياد كن] كه

همه از شكيبايان بودند. (85)

و آنان را در رحمت خود درآورديم، چون از شايستگان بودند. (86)

و صاحب ماهى [حضرت يونس] را [ياد كن] زمانى كه خشمناك [از ميان قومش] رفت و گمان كرد كه ما [زندگى را] بر او تنگ نخواهيم گرفت، پس در تاريكى ها[ى شب، زير آب، و دل ماهى] ندا داد كه معبودى جز تو نيست تو از هر عيب و نقصى منزّهى، همانا من از ستمكارانم. (87)

پس ندايش را اجابت كرديم و از اندوه نجاتش داديم؛ و اين گونه مؤمنان را نجات مى دهيم. (88)

و زكريا را [ياد كن] زمانى كه پروردگارش را ندا داد: پروردگارا! مرا تنها [و بىفرزند] مگذار؛ و تو بهترين وارثانى. (89)

پس [نداى] او را اجابت كرديم و يحيى را به او بخشيديم و نازايى همسرش را براى وى اصلاح نموديم، آنان همواره در كارهاى خير مى شتافتند، و ما را از روى اميد و بيم مى خواندند، و پيوسته در برابر ما فروتن بودند. (90)

و آن [زن را ياد كن] كه دامن خود را پاك نگه داشت، پس ما از روح خود در او دميديم و او و پسرش را نشانه اى [بزرگ از قدرت خود] براى جهانيان قرار داديم. (91)

و بى ترديد اين [اسلام] آيين [حقيقى] شماست در حالى كه آيينى يگانه است و منم پروردگار شما پس مرا بپرستيد. (92)

ولى [آنان] آيينشان را در ميان خود قطعه قطعه كردند [و نسبت به دين گروه گروه شدند و به شدت با هم اختلاف پيدا كردند]؛ و همه آنان به سوى ما باز خواهند گشت [تا كيفر سخت اين گروه گرايى را ببينند.] (93)

پس كسى كه برخى از كارهاى شايسته را انجام دهد در حالى كه مؤمن باشد، نسبت به تلاشش ناسپاسى نخواهد شد، و ما يقيناً [تلاشش را] براى او مى نويسيم. (94)

و بر [اهل] شهرى كه نابودشان كرديم، محال است كه [در قيامت به سوى ما] باز نگردند. (95)

تا زمانى كه [سدّ] يأجوج و مأجوج گشوده شود و آنان از هر زمين بلندى سرازير مى شوند. (96)

و آن وعده حق [كه قيامت است] نزديك شود، پس ناگهان چشم هاى كافران خيره شود [و گويند:] واى بر ما! كه ما از اين روز در بىخبرى سنگينى قرار داشتيم، بلكه ما ستمكار بوديم. (97)

[به آنان گويند:] به يقين شما و معبودانى كه به جاى خدا مى پرستيديد، هيزمِ دوزخيد؛ [بى ترديد] شما در آن وارد خواهيد شد. (98)

اگر اينان معبودان [برحق] بودند، وارد دوزخ نمى شدند در حالى كه همگى [بتان و بت پرستان] در آن جاودانه اند. (99)

آنان در دوزخ، نعره هاى دردناكى دارند و در آنجا [سخنى اميدوار كننده] نمى شنوند. (100)

بى ترديد كسانى كه پيش تر از سوى ما وعده نيك به آنان داده اند، از دوزخ دورشان نگه مى دارند. (101)

كمترين صداى آن را [هم] نمى شنوند، و آنان در آنچه [از نعمت هاى الهى] دلشان بخواهد جاودانه اند. (102)

[در آن روز] آن بزرگ ترين ترس و واهمه آنان را اندوهگين نمى كند و فرشتگان [با درود و سلام] به استقبالشان آيند [و گويند:] اين است روز شما كه شما را به آن وعده مى دادند. (103)

روزى كه آسمان را در هم مى پيچيم، مانند در هم پيچيدن طومار، همان گونه كه نخستين بار آفريده ها را آفريديم، دوباره آنان را بازمى گردانيم. وعده اى است

[كه تحقق دادنش] بر عهده ما [ست]، به يقين آن را انجام مى دهيم. (104)

و همانا ما پس از تورات در زبور نوشتيم كه زمين را بندگان شايسته ما به ميراث مى برند. (105)

بى ترديد در اين [حقايق] براى [رسانيدن] مردم عبادت پيشه [به نهايت مقصود و اوج مطلوب] كفايت است. (106)

و تو را جز رحمتى براى جهانيان نفرستاديم. (107)

بگو: به من فقط وحى مى شود كه معبود شما خداى يكتاست؛ پس آيا تسليم [فرمان ها و احكام او] مى شويد؟ (108)

پس اگر روى برگرداندند بگو: من به شما به طور يكسان آگاهى و هشدار دادم، و نمى دانم آنچه شما را [از عذاب] به آن وعده داده اند، آيا نزديك است يا دور؟ (109)

بى ترديد او سخن آشكار را و آنچه را پنهان مى داريد، مى داند. (110)

و من نمى دانم شايد اين [تأخير عذاب] آزمايشى براى شما و بهره مندى اندكى [از نعمت ها] تا مدتى معين است. (111)

[پيامبر] گفت: پروردگارا! [ميان ما و مشركان] به حق داورى كن و پروردگار ما مهربان است و [مؤمنان] بر خلاف واقعيتى كه [شما مشركان درباره پيروزى خود وشكست ما] وصف مى كنيد، از او يارى مى خواهند. (112)

لهو و لعب عمر ميگذرانند (2)

با آنكه خبر قيامت را شنيدند باز دلهاشان به لهو و بازيچه دنيا متوجه است و مردم جاهل ستمكار پنهان و آهسته با يكديگر ميگويند آيا اين شخص كه خبر از قيامت ميدهد جز آنكه بشرى مانند شماست؟ كه محكوم خور و خواب و ساير لوازم بشريت است چرا شما كه مردمى بصير و دانا هستيد سحرهاى او را معجزه شمرده و سخنش را ميپذيريد؟ (3)

اى رسول ما، بگو خداى من هر حرفى كه خلق در آسمان و زمين گويند همه را ميداند كه او خداى شنوا و داناست (4)

وليك اين مردم غافل نادان گفتند كه سخنان قرآن خواب و خيالى بى اساس است بلى محمد (ص) كه به اين قرآن دعوى نبوت ميكند شاعر بزرگى است كه اين كلمات را خود فرا بافته است و از دروغ به خدا نسبت ميدهد و گرنه بايد مانند پيغمبران گذشته آيت و معجزه اى براى ما بياورد (5)

پيش از اهل مكه هم ما اهل شهرى كه ايمان به خدا و روز قيامت نياوردند همه را هلاك كرديم آيا اهل مكه ايمان خواهند آورد تا مگر از هلاك و عذاب خدا برهند؟ (6)

و ما پيش از تو كسى را به رسالت نفرستاديم جز مردان پاكى را كه به آنها هم مانند تو وحى فرستاديم اى رسول ما به امت بگو كه شما خود اگر نميدانيد برويد و از اهل ذكر و دانشمندان امت سوال كنيد برخى مفسرين گفتند مراد از اهل ذكر علماى تورات و انجيل است و برخى گفتند علماى هر ملت و در احاديث ما اهل

ذكر به ائمه هدى عليهم السلام تفسير شده است (7)

و ما پيغمبران را چون فرشته بدون بدن دنيوى قرار نداديم تا به غذا و طعام محتاج نباشند و در دنيا هميشه زنده بمانند بلكه آنها هم چون ساير بشر غذاى جسمانى و مرگ خواهند داشت (8)

پس از آنكه جهال و اشرار امت گفتار رسولان حق را انكار كردند و در مقام آزارشان برآمدند ما به وعده اى كه به آنها داديم وفا كرديم و آنان را با هر كه خواستيم از شر دشمنان نجات داديم و مسرفان ظالم را هلاك گردانيديم (9)

همانا ما به سوى شما امت كتابى كه مايه شرافت و عزت شماست فرستاديم آيا نبايد در اين كتاب بزرگ تعقل كرده و حقايق آن را فهم كنيد؟ (10)

و چه بسيار مردم مقتدرى در شهر و ديارها بودند كه ما به جرم ظلم و ستمكارى آنها را درهم شكسته و هلاك ساختيم و قومى ديگر به جاى آنها بيافريديم (11)

پس هنگامى كه آن ستمكاران عذاب ما را به چشم مشاهده كردند از آن ديار رو بفرار نهادند (12)

در آن حال به آنها خطاب شد كه مگريزيد كه گريز فايده ندارد بلكه رو به خانه هاى خود آريد و به اصلاح فسادكارى خويش كه روزى ممكن است از آن بازخواست شويد بپردازيد (13)

در آن هنگام ظالمان به حسرت و ندامت گفتند واى بر ما كه سخت ستمكار بوديم (14)

و پيوسته همين گفتار حسرت بار بر زبانشان بود تا آن كه ما همه را طعمه شمشيرمرگ و هلاكت ساختيم (15)

ما آسمان و زمين و آنچه را بين

زمين و آسمانست به بازيچه نيافريديم (16)

و اگر ما ميخواستيم جهان را به بازى گرفته و كارى بيهوده انجام دهيم ميكرديم و احدى را بر ما قدرت اعتراض نبود ليكن چنين نيست بلكه هر چه آفريده ايم طبقحكمت و مصلحت است (17)

بلكه ما علاوه بر آنكه هيچ كار باطل نميكنيم هميشه حق را بر باطل غالب و فيروز ميگردانيم تا باطل را محو و نابود سازد و واى بر شما مردم جاهل كه خدا را به وصف كار باطل و بازيچه متصف گردانيد (18)

و بدانيد كه هر چه در آسمانها و زمين است همه ملك خداست و ارواح قدسى كه درپيشگاه حضرتش مقربند هيچگاه از بندگيش سرپيچى نكنند و از عبادتى كه به شوق و رغبت ميكنند هرگز خسته و ملول نشوند (19)

همه به شب و روز بى آنكه هيچ سستى كنند به تسبيح و ستايش او مشغولند (20)

بلكه اين مردم مشرك نادان خدايانى از سنگ و چوب و آهن همين زمين برگرفته و آنها را جان آفرين پندارند (21)

اگر در آسمان و زمين به جز خداى يكتا خدايانى وجود داشت همانا خلل و فساد در آسمان و زمين راه مى يافت پس از نظم ثابت عالم بدانيد كه پادشاه ملك وجود خداى يكتاست و از توصيف و اوهام مشركان جاهل پاك و منزه است (22)

و او بر هر چه ميكند حاكم مطلق است و بازخواست نشود ولى خلق از كردارشان بازخواست ميشوند (23)

آيا مشركان نادان خداى به حق و آفريننده مطلق را رها كرده و خدايان باطل بى اثر را برگرفتند؟ بگو برهانتان چيست بياوريد. اين

ذكر خداى يكتا و دعوت به توحيد سخن من و عالمان امت من است و همه انبياء و دانشمندان پيش از من، اما اين مشركان جاهل به حق دانا نيستند كه از آن اعراض ميكنند (24)

و ما هيچ رسولى را به رسالت نفرستاديم جز آن كه به او وحى كرديم كه به جز من خدائى نيست تنها مرا به يكتائى پرستش كنيد و بس (25)

و مشركان گفتند كه خداى رحمان داراى فرزند است حاشا خدا پاك و منزه از آنست بلكه كسانى را كه مشركان فرزند خدا پنداشتند از فرشتگان و مسيح و عزير همه بندگان مقرب خدا هستند (26)

كه هرگز پيش از امر خدا كارى نخواهند كرد و هر چه كنند به فرمان او كنند (27)

و هر چه آنان از ازل كرده و تا ابد ميكنند همه را خدا مى داند و هرگز آن مقربان درگاه از احدى جز آن كسى كه خدا از او راضى است شفاعت نكنند و آنها دايم از خوف قهر خدا هراسانند (28)

و هر كس از آنها كه مقريان درگاهند يا ساير مخلوق بگويد كه من خداى عالمم دون خداى به حق و آفريننده مطلق ما او را به آتش دوزخ كيفر خواهيم كرد كه سركشان و ستمكاران را البته چنين مجازات ميكنيم (29)

آيا كافران نديدند كه آسمانها و زمين بسته بود ما آنها را بشكافتيم و از آبهر چيز را زنده گردانيديم چرا باز به خدا ايمان نمى آورند شايد از آسمان، علوم آسمانى انبياء و از زمين امتها مقصود باشند كه پيش از اين خلق مرده دلبودند و خداوند به علم

كتب آسمانى هر چيز را زنده كرد و خلايق را به نور علم، حيات بخشيد يا آنكه كرات عالم در ذرات همه يكى بودند و خدا به علم خويش آنها را از هم جدا كرد و حيات و استقلال و حركت و نظم خاص و وجود مخصوص بخشيد و در نظام كل همه را با هم مرتبب ساخت اين كار خداى علم و قدرتست نه كار اتفاق و طبيعت پس چرا مردم طبيعت و ماده پرست باز به خدا ايمان نمى آورند (30)

و در روى زمين كوه هاى استوار قرار داديم شايد امامان و مردمان ثابت ايمان مرادباشد تا خلق را از اضطراب حفظ كند و نيز راه ها در كوه و جاده ها در زمين براى هدايت مردم مقرر فرموديم (31)

و آسمان را سقفى محفوظ و طاقى محكم آفريديم و اين كافران غافل از مشاهده آيات آن اعراض ميكنند (32)

و اوست خدائى كه شب و روز و خورشيد و ماه و ساير انجم را به قدرت كامل بيافريد كه هر يك به امر خدا در مدار معينى سير ميكنند (33)

و ما به هيچ كس پيش از تو عمر ابد نداديم تا به تو دهيم آيا با آنكه تو كه محبوب و مقربترين خلق مائى خواهى مرد ديگران ابدا به دنيا زنده مانند؟ (34)

هر نفسى، در عالم رنج و سختى مرگ را ميچشد و ما شما را به بد و نيك و خيرات و شرور عالم مبتلا كرديم تا شما را بيازمائيم و هنگام مرگ به سوى ما باز ميگرديد (35)

و كافران هنگام ملاقات تو سخت تو را به

استهزاء گرفته و گويند آيا اين شخص است كه بتان را كه خدايان ما هستند به اهانت و بدى ياد ميكند؟ و اى رسول ما بدان كه محقق آنها به ذكر خدا و كتاب و آيات او كافر هستند و خداى مهربان را نشناخته اند (36)

زدمى در خلقت و طبيعت بسيار شتاب كار است اى مردم، ما آيات قدرت و حكمت بالغه خود را به زودى به شما مينمايانيم تعجيل مداريد كه هر كارى را وقت معينى است (37)

و كافران منكر قيامت بر تو و اصحاب به اعتراض و نكار مى گويند اين وعده قيامتاگر راست ميگوئيد كى خواهد بود (38)

اگر كافران بدانند وقتى كه آتش دوزخ هر طرف از پيش روى و پشت سر به آنها احاطه ميكند كه نه خود دفع آن توانند و نه كسى يارى آنها تواند آن وقت از قيامت آگاه ميشوند (39)

بلكه واقعه مرگ و قيامت ناگهانى فرا رسد و آنها را مبهوت و حيران كند كه نه قدرت بر رد آن داشته و نه بر تخير آن مهلتى توانند يافت (40)

و همانا مردم از جهل و شقاوت بر رسولان پيش از تو نيز بسيار تمسخر و استهزاء كردند تا آنكه كيفر آن استهزاء عذاب خدا گرديد و به آنها احاطه كرد (41)

اى رسول ما به خلق بگو كيست به جز آن خداى مهربان كه شما را در شب و روز محافپت ميكند؟ و از خطرهاى عالم نگاه ميدارد؟ بلى اين مردم با آن كه رحمت و مهربانى خدا را ميدانند باز از ياد خداى خود اعراض ميكنند (42)

آيا براى اين مشركان

غير ما خدايانى هست كه بتوانند عذاب ما را از اينان منعكنند در صورتى كه آن خدايان نه هيچ قدرت بر دفاع از خود دارند و نه آنها را از قهر ما قادرى حمايت تواند كرد (43)

بلكه تنها مائيم كه اين مردم و پدران پيشينشان را متمتع به نعمتهاى دنيا كرديم تا آنكه عمر دراز كردند و بتهائى كه ميپرستند هيچ اثر و نفعى بر آنها ندارد آيا مردم نمى بينند كه مائيم قادر مطلق كه اراده كنيم زمين و اهلش را از هرطرف به مرگ و فنا ميكاهيم آيا اين خلق عاجز بر ما غلبه توانند كرد؟ (44)

اى رسول ما، به امت بگو كه من شما را به وحى خدا آگاه ميسازم و از عذابش ميترسانم ولى گوش كر و جان جاهل هنگام وعظ و اندرز سخن نمى شنود (45)

و اگر از جانب خداى بر اين كافران شمه اى از عذاب فرا رسد در آن حال به حسرت و پشيمانى خواهند گفت اى واى بر ما كه مردم ستمكارى بوديم (46)

و ما ترازوهاى عدل را براى روز قيامت خواهيم نهاد و ستمى به هيچ نفسى نخواهد شد و اگر عملى به قدر دانه خردلى باشد در حساب آريم و تنها علم ما از همه حساب گران كفايت خواهد كرد (47)

همانا ما به موسى و برادرش هارون كتاب تورات را عطا كرديم كه جدا سازنده ميان حق و باطل و روشنى بخش دلها و يادآور متقيان است (48)

متقيان همانهائى هستند كه از خداى خود در نهان و آشكار مى ترسند و از ساعت قيامت و روز جزا سخت هراسانند

(49)

و اين قرآن كتابيست با اندرز و تذكر و بركت بسيار كه ما آن را براى هدايت و سعادت خلق فرستاديم آيا شما آن را انكار خواهيد كرد؟ (50)

و ما پيش از اين در زمانى كه شرك و كفر جهان را فرا گرفته بود ابراهيم را كاملابه رشد و كمال خود رسانيديم تا بيرق توحيد و خداپرستى را در عالم برافرازد و ما به شايستگى او بر اين مقام دانا بوديم (51)

هنگامى كه با پدرش يعنى عمويش و با قومش گفت اين مجسمه هاى بيروح و بتهاى بى اثر چيست كه شما به نام خدائى مى پرستيد؟ و بر آن عمرى متوقف شده ايد (52)

آنها ابراهيم را پاسخ دادند كه ما پدران خود را بر پرستش اين بتان يافته ايمما پيروى آنها خواهيم كرد (53)

ابراهيم گفت همانا شما خود و پدرانتان همه سخت در گمراهى بوده و هستيد (54)

قوم به ابراهيم گفتند آيا تو بر عليه شرك و اثبات توحيد حرف حق و حجت قاطعى دارى يا سخنى به بازيچه و هزل ميرانى؟ (55)

ابراهيم پاسخ داد آرى حرف حق اينست كه خداى شما همان خدائيست كه آفريننده آسمان و زمين است و من بر اين سخن به يقين گواهى ميدهم (56)

و به خدا قسم كه من اين بتهاى شما را با هر تدبيرى توانم درهم ميشكنم بعد از آنكه شما براى تفرج و رسوم عيد به صحرا رفتيد و از بتخانه روى گردانيديد (57)

در آن موقع به بتخانه شد و همه بتها را درهم شكست به جز بت بزرگ آنها تا در مقام شكايت به او

رجوع كنند (58)

قوم ابراهيم چون از انجام رسوم عيد بازگشته و بتها را شكسته ديدند گفتند كسى كه چنين كارى كرده همانا بسيار ستمكار است (59)

آنان كه لعن بتان را از ابراهيم شنيده بودند گفتند كه ما جوانى ابراهيم نام را شنيده ايم كه نام بتان را به بدى و زشتى ياد ميكرد (60)

قوم گفتند او را حاضر سازيد در حضور جماعت تا بر اين كار او جمع گواهى دهند (61)

ابراهيم را آوردند و به او گفتند اى ابراهيم تو با خدايان ما چنين كردى (62)

ابراهيم در مقام احتجاج گفت بلكه اين كار را بزرگ آنها كرده است شما از اين بتان سوال كنيد اگر سخن ميگويند (63)

آنگاه با خود فكر كردند و با هم گفتند البته شما كه اين بتان عاجز و بى اثر را مى پرستيد ستمكاريد نه ابراهيم كه آنها را درهم شكسته است (64)

پس در مقابل حجت ابراهيم همه سر بزير شدند و گفتند تو ميدانى كه اين بتان را نطق و گويائى نيست (65)

ابراهيم گفت آيا خدا را كه هر نفعى به دست اوست رها كرده و بتهائى ميپرستيد كه هيچ نفع و ضررى براى شما ندارند (66)

اف بر شما و بر آنچه به جز خداى يكتا ميپرستيد آيا شما عقل خود را هيچ كار نمى بنديد؟ (67)

قوم گفتند ابراهيم را بسوزانيد و خدايان خود را يارى كنيد اگر بر رضاى خدايان كارى خواهيد كرد (68)

پس آن قوم آتشى سخت افروختند و ابراهيم را در آن افكندند ما خطاب كرديم كه اى آتش سرد و سالم براى ابراهيم باش

آتش را به خطاب خدا گل و ريحان گرديد (69)

باز قوم در مقام كيد و كينه او برآمدند و ما كيدشان را باطل كرده آنها را به سختترين زيان و حسرت انداختيم (70)

و ما ابراهيم را با برادرزاده اش لوط از شر نمروديان برهانيديم و به شام سرزمينى كه مايه بركت جهانيان قرار داديم آنها را بفرستاديم (71)

و به او يعنى به ابراهيم اسحق و فرزندزاده اش يعقوب را عطا كرديم و همه را صالح و شايسته مقام نبوت گردانيديم (72)

و آنان را پيشواى مردم ساختيم تا خلق را به امر ما هدايت كنند و هر كار نيكو را از انواع عبادات و خيرات و خصوص قامه نماز و اداء زكات را به آنها وحى كرديم و آنها هم به عبادت ما پرداختند (73)

و لوط را هم مقام علم و نبوت و حكم فرمائى عطا نموديم و او را از شهرى كه اهلش به اعمال زشت و كار پليد لواب ميپرداختند نجات داديم كه آنها بسيار بدكار و فاسق مردمى بودند (74)

و لوط را در رحمت خود داخل كرديم زيرا از مردم بسيار صالح و نيكوكار بشماربود (75)

و ياد كن اى رسول حكايت نوح را كه پيش از لوط و ابراهيم او را به رسالت فرستاديم و قومش راه مخالفت و عصيان پيش گرفتند و وى خدا را به يارى خود خواند ما هم او و اهل بيتش و گرويدگانش را از بلاى سخت طوفان نجات داديم (76)

و او را بر دفع آن قومى كه آيات ما را تكذيب كردند نصرت داديم و آن قوم بدكار كافر

را يكسر به طوفان غرق كرديم (77)

و ياد كن اى رسول احوال داود و سليمان را وقتى كه درباره گوسفندان بى شبانى كه مزرعى را تباه كردند قضاوت نمودند كه از شيرشان صاحب آرع به قدر زراعتش استفاده كند و ما بر حكم آنها گواه بوديم (78)

و ما آن قضاوت را به سليمان به وحى آموختيم و به هر يك از سليمان و داود مقام حكم فرمائى و دانش عطا كرديم و كوه ها و مرغان را به آهنگ تسبيح و نغمه داود مسخر او گردانيديم و ما اين معجزات را از او پديد آورديم (79)

و ما بداود صنعت آره ساختن آموختيم تا شما را از آخم شمشير و آزار يكديگر محفوظ دارد آيا شكر نعمتهاى بى حساب الهى را به جا مياوريد؟ (80)

و باد تند سير صرصر را ما مسخر سليمان گردانيديم تا به امر او بدان سرزمين شامات كه با بركت براى جهانيان كرديم حركت كند و ما به همه امور عالم و مصالح بندگان دانائيم (81)

و نيز برخى از ديوان را مسخر سليمان كرديم كه به دريا غواصى كنند و بر او لولو و مرجان و ديگر جواهرات برآورند و يا به كارهاى ديگر در دستگاه او بپردازند و ما نگهبان ديوان براى حفظ ملك سليمان بوديم (82)

و ياد كن اى رسول حال ايوب را وقتى كه دعا كرد كه اى پروردگار مرا بيمارى و رنج سخت رسيده و تو بر بندگانت از همه مهربانان عالم مهربان ترى (83)

پس ما دعاى او را مستجاب كرديم و درد و رنجش را برطرف ساختيم و به لطف

و رحمت خود اهل و فرزندانش را كه از او گرفته بوديم با عده ديگر به مثل آنها باز به او عطا كرديم تا اهل عبادت متذكر لطف و احسان ما شوند (84)

و نيز ياد آر حال اسماعيل و ادريس و ذو الكفل را كه همه بندگان صابر ما بودند (85)

و ما آنها را به رحمت خاص خود درآورديم زيرا آنان از نيكان عالم به شمار بودند (86)

و ياد آر حال يونس را هنگامى كه از ميان قوم خود غضبناك بيرون رفت و چنين پنداشت كه ما هرگز او را در مضيقه و سختى نمى افكنيم تا آنكه به ظلمات دريا و شكمماهى در شب تار گرفتار شد آنگاه در آن ظلمتها فرياد كرد كه الها خدائى به جز ذات يكتاى تو نيست تو از شريك و هر عيب و آلايش پاك و منزهى و من از ستمكارانم كه بر نفس خود ستم كردم به حالم ترحم فرما (87)

پس ما دعاى او را مستجاب كرديم و او را از گرداب غم نجات داديم و اهل ايمان را هم اينگونه نجات ميدهيم (88)

و ياد آر حال زكريا را هنگامى كه خدا را ندا كرد كه بار الها مرا يك تن و تنها وامگذار و به من فرزندى كه وارث من باشد عطا فرما كه تو بهترين وارث اهل عالم هستى (89)

ما هم دعاى او را مستجاب كرديم و يحيى را به او عطا فرموديم و جفتش را كه نازا بود شايسته همسرى او و قابل ولادت گردانيديم زيرا آنها در كارهاى خير تعجيل ميكردند و در حال بيم و اميد

ما را ميخواندند و هميشه به درگاه ما خاضع و خاشع بودند (90)

و ياد كن مريم را كه رحمش را پاكيزه گردانيديم و در آن از روح خود بدميديم و او را با فرزندش عيسى معجز و آيت بزرگ براى اهل عالم قرار داديم (91)

اينك طريقه واحد و دين يگانه شما آئين پاك اسلام است و من يكتا پروردگار و آفريننده شما هستم پس از همه بازآئيد و تنها مرا پرستش كنيد (92)

و امت با اين سفارش باز در كار دين بين خود تفرقه و اختلاف انداختند و ملت واحد را پريشان و متفرق ساختند باز رجوع همه به سوى ما خواهد بود (93)

پس هر كس اعمالش نيكو و داراى ايمانست سعيش در راه دين ضايع نخواهد شد كه ما آن را كاملا مينويسيم (94)

و اهل ديارى را كه ما هلاك گردانيم ديگر زندگانى بر آنها حرام و هرگز به دنيايا به ايمان باز نخواهند گشت (95)

تا روزى كه راه ياجوج و ماجوج باز شود و آنان از هر جانب پست و بلند زمين شتابان درآيند كه روز قيامت يا قيام ولى عصر مقصود است (96)

آنگاه وعده ثواب و عقاب حق بسيار نزديك شود و ناگهان چشم كافران از حيرت بى حركت فروماند و فرياد كنند اى واى بر ما كه از اين روز غافل بوديم و سخت به راه ستمكارى شتافتيم (97)

و به آن كافران خطاب شود البته شما و آنچه را كه غير خدا ميپرستيديد امروز همه آتش افروز دوزخيد و در آن آتش وارد شويد (98)

اگر اين بتان كه شما ميپرستيد به راستى

خدايان بودند به دوزخ نميشدند در صورتى كه شما و بتانتان همه در آتش مخلد خواهيد بود (99)

آن كافران را در دوزخ آفير و ناله بسيار دردناكيست و در آنجا هيچ سخنى كه مايه اميد و نشاط شود نخواهند شنيد (100)

و البته مومنان آنان كه توفيق و وعده نيكوى ما در سرنوشت ازلى بر آنها سبقت يافته از آن دوزخ بدور خواهند بود (101)

آنها هرگز آواز جهنم را نخواهند شنيد و به آنچه مشتاق و مايل آنند در بهشت تا ابد متنعمند (102)

و هيچ گاه فزع اكبر و هنگامه بزرگ قيامت آنها را محزون نخواهد ساخت و با آنان فرشتگان رحمت ملاقات كنند و گويند اينست آن روز سعادت شما كه رسولان حق در دنيا به شما وعده ميدادند (103)

روزى كه آسمانها را مانند طومار درهم پيچيم و به حال اول كه آفريديم باز برگردانيم اين وعده ماست كه البته انجام خواهيم داد شايد مقصود آن باشد كه چنانچه آسمانها در بدو خلقت همه يك جوهر بودند و ما از رتق به فتق آورديم و هر يك از كرات سماوى را وجودى و حركتى و تعينى خاص داديم باز اينها را در قيامت به حال ذرات و رتق برميگردانيم (104)

و ما بعد از تورات در زبور داود نوشتيم و در كتب انبياء سلف وعده داديم كه البته بندگان نيكوكار من ملك زمين را وارث و متصرف خواهند شد (105)

اين قرآن براى اهل عبادت تبليغ رسالت خواهد بود (106)

و اى رسول ما تو را نفرستاديم مگر آنكه رحمت براى اهل عالم باشى (107)

اى رسول ما به امت

بگو كه بر من به يقين و درست اين وحى ميرسد كه خداى شما خدائيست يكتا پس آيا شما تسليم امر او خواهيد شد؟ (108)

و چنانچه كافران از حق روگردانيدند به آنان بگو من بر حسب وظيفه رسالت شما را آگاه كردم و ديگر نميدانم كه آن وعده روز سخت قيامت كه به شما دادند دور يا نزديك خواهد بود (109)

همانا خدا به همه سخنان آشكار و انديشه هاى پنهان شما آگاهست (110)

و خود ندانم شايد اين تخير عذاب براى شما امتحانى باشد و تمتعى در دنيا تا هنگام مرگ فرا رسد آنگاه به كيفر كردارتان برسيد (111)

رسول گفت الها تو به حق ميان ما حكم كن و پروردگار ما همان خداى مهربانست كه بر ابطال آنچه شما بر خلاف حق و بر عليه اسلام مى گوئيد از او يارى ميطلبيم كه تنها از او در هر كار يارى بايد خواست (112)

نيست) بلكه خوابهاى آشفته است، بلكه آنها را به دروغ به خدا نسبت داده، بلكه او يك شاعر است، پس (اگر راست مى گويد) بايد همان گونه كه (پيامبران) پيشين (با معجزه) فرستاده شده بودند، او براى ما معجزه اى بياورد. (5)

تمام آبادى هايى كه پيش از اينها هلاكشان كرديم، (تقاضاى اين گونه معجزات را كردند، ولى همين كه پيشنهادشان عملى شد) ايمان نياوردند، پس آيا اينان ايمان مى آورند.؟ (6)

و (اى پيامبر! به آنان بگو:) ما (هيچ پيامبرى را) پيش از تو نفرستاديم مگر اينكه (آنها نيز) مردانى بودند كه ما به ايشان وحى مى كرديم، پس اگر نمى دانيد از اهل اطلاع (و اهل كتب آسمانى) بپرسيد. (7)

و (همچنين) ما آنها را پيكرهايى كه غذا نخورند قرار نداديم و آنان جاويدان نبودند (كه نميرند). (8)

سپس ما به وعده اى كه به آنان داده بوديم، وفا كرديم. پس آنان و هر كه را خواستيم، نجات داديم و اسراف كاران را هلاك نموديم. (9)

همانا بر شما كتابى نازل كرديم كه در آن وسيله ى تذكّر شماست، آيا نمى انديشيد!؟ (10)

و ما چه بسيار آبادى هايى را در هم شكستيم كه مردمش ستمگر بودند و پس از آنها قومى ديگر را پديد آورديم. (11)

پس چون (قوم ستمگر) قهر ما را احساس كردند، ناگهان پا به فرار گذاشتند. (12)

(امّا خطاب رسيد كه) فرار نكنيد! و به خانه هايتان و آنچه در آن كامياب بوديد باز گرديد، شايد مورد سؤال قرار گيريد. (13)

(و چون عذاب ما را جدّى ديدند) گفتند: اى واى بر ما! همانا ما ستمكار بوديم. (14)

و پيوسته، اين سخن آنان بود تا ما آنها را درو

كرده و خاموش و بى حركت ساختيم. (15)

و ما، آسمان و زمين و آنچه را كه ميان آنهاست براى بازى نيافريديم. (16)

(و) اگر چنانچه (بر فرض محال) مى خواستيم سرگرمى انتخاب كنيم و بازيگر بوديم، هر آينه آن را از پيش خود (و متناسب با خود) انتخاب مى كرديم. (17)

(اين چنين نيست،) بلكه ما حق را بر باطل مى كوبيم تا مغز آن را در هم بشكند، پس بى درنگ، باطل محو و نابود مى شود. و واى بر شما از آنچه (خداوند را به آن) توصيف مى كنيد (و نسبت لهو و لعب و بيهوده كارى مى دهيد). (18)

و براى اوست هر كه در آسمان ها و زمين است، و كسانى كه نزد او هستند (فرشتگان) از (براى) عبادت او تكبّر نمى ورزند و خسته و درمانده نمى شوند. (19)

آنان شبانه روز بى آنكه سستى ورزند، خداوند را به پاكى مى ستايند. (20)

آيا خدايانى كه (كفّار) از زمين انتخاب كرده اند، مردگان را زنده مى كنند؟ (21)

اگر در آسمان ها و زمين خدايانى جز اللّه بود، هر آينه آن دو فاسد مى شدند، پس منزّه است خداوند پروردگار عرش، از آنچه (ناآگاهان) توصيف مى كنند. (22)

او (خداوند) از آنچه انجام مى دهد سؤال نمى شود، امّا آنها (مردم، در انجام كارهايشان) مورد بازخواست قرار مى گيرند. (23)

آيا آنها (كافران) بجاى خداوند (يكتا) خدايان ديگرى را گرفته اند؟ (پس به آنان) بگو: دليل تان را بياوريد. اين (قرآن) يادنامه ى پيروان من و يادنامه كسانى است كه پيش از من بوده اند (كه همه بر نداشتن شريك براى خداوند اتفاق كلمه دارند) امّا اكثر مردم، حق را نمى دانند، پس (از آن) روى گردانند. (24)

و پيش از

تو هيچ پيامبرى را نفرستاديم مگر آنكه به او وحى كرديم كه معبودى جز من نيست، پس (تنها) مرا بپرستيد. (25)

و (كفّار) گفتند: خداوند رحمان (فرشتگان را براى خود) فرزند گرفته است! منزّه است او، بلكه (فرشتگان) بندگانى گرامى هستند. (26)

(فرشتگان) در كلام بر او سبقت نمى گيرند و (تنها) به فرمان او عمل مى كنند. (27)

(خداوند) آنچه را كه در (آينده) پيش روى آنان و يا گذشته ى آنهاست مى داند و آنان (فرشتگان) جز براى كسى كه خداوند رضايت دهد، شفاعت نمى كنند و از ترس او (پروردگار) بيمناكند. (28)

و هر كه از آنها (فرشتگان) بگويد: من به جاى خداوند، معبود هستم، پس جزاى او را جهنّم قرار مى دهيم (و) ما اين گونه ستمكاران را كيفر خواهيم داد. (29)

آيا كافران نمى بينند كه آسمان ها و زمين بهم بسته بودند، پس ما، آن دو را از يكديگر باز كرديم و هر چيز زنده را از آب پديد آورديم. آيا (با اين همه) باز ايمان نمى آورند.؟ (30)

و در زمين، كوه هاى ثابت و استوار قرار داديم تا (مبادا زمين) آنها (مردم) را بلرزاند و در لابلاى كوه ها، (دره ها و) راه هاى فراخ پديد آورديم، شايد كه آنها راه يابند. (31)

و آسمان را سقفى محفوظ قرار داديم، و آنها از نشانه هاى آن روى گردانند. (32)

و او كسى است كه شب و روز و خورشيد و ماه را آفريد (كه) هر يك (از آنها) در مدارى (معيّن)، شناور (و در حركت) است. (33)

و ما پيش از تو براى (هيچ) انسانى، جاودانگى (و زندگى ابدى) قرار نداديم، پس آيا اگر تو از دنيا بروى، آنان! زندگانى

جاويد خواهند يافت!؟ (34)

هر نفسى چشنده مرگ است و ما شما را با مبتلا كردن به بدى ها و خوبى ها آزمايش مى كنيم و بسوى ما باز گردانده مى شويد. (35)

و هرگاه كفّار تو را ببينند، كارى غير از به استهزا گرفتن تو ندارند، (با همديگر مى گويند:) آيا اين است آنكه خدايان شما را (به بدى) ياد مى كند؟ در حالى كه (اين كافران) خودشان، ياد خداى رحمان را منكرند (و به او كفر مى ورزند). (36)

(طبيعت بشر به گونه اى است كه گويا) انسان، از عجله آفريده شده، (امّا) من به زودى آياتم را به شما نشان خواهم داد، پس (در تقاضاى عذاب از من) شتاب مكنيد.! (37)

(كفّار، به پيامبر (ص) و مؤمنين) مى گويند: اگر راست مى گوييد، اين وعده (قيامت) كى فرامى رسد.؟ (38)

اگر كفّار مى دانستند زمانى كه (آنروز فرا رسد، ديگر) نمى توانند شعله هاى آتش را از صورت ها و از پشت هايشان دور كنند و (هيچ چيز و هيچ) كسى آنان را يارى نمى كند، (اين قدر درباره ى قيامت شتاب نمى كردند). (39)

بلكه (اين آتش) ناگهان به سراغشان خواهد آمد و آنانرا بهت زده خواهد كرد. پس (ديگر) نه قدرت دفع آن را دارند و نه به آنان مهلتى داده خواهد شد. (40)

و (نگران مباش كه تو را ستهزا مى كنند) همانا پيامبران پيش از تو نيز مورد استهزا قرار گرفتند. امّا آنچه (از وعده هاى الهى) كه مسخره مى كردند، (سرانجام) دامان (خود) مسخره كنندگان را گرفت! (41)

بگو كيست كه شما را در شب و روز از (عذاب) خداى رحمان نگاه مى دارد!؟ امّا (باز) آنان از ياد پروردگارشان روى مى گردانند. (42)

يا براى آنان (كفّار) خدايانى است

كه آنان را در برابر (عذاب) ما حفظ كند؟ آنان، (خدايان ساختگى) قادر بر يارى (و حفظ) خودشان نيستند (تا چه رسد به ديگران)، و از جانب ما نيز همراهى نمى شوند. (43)

با اين وجود، ما آنها و پدرانشان را (از نعمت ها) كامياب ساختيم تا آنجا كه عمرشان طولانى شد (و مايه ى غرور و طغيان آنان گرديد). آيا نمى بينند كه ما به سراغ زمين آمده (و با مرگ و فنا) از اطراف آن مى كاهيم؟ پس آيا ايشان (بر ما) غلبه دارند.؟ (44)

بگو: من فقط از طريق وحى به شما هشدار مى دهم. امّا (اى پيامبر! بدان) كسانى كه (نسبت به شنيدن حق) كر هستند، زمانى كه انذار مى شوند، آن را نمى شنوند.! (45)

در حالى كه اگر دمى از عذاب پروردگارت به آنان برسد، قطعا خواهند گفت: اى واى بر ما، همانا ما ستمكار بوديم. (46)

و ما براى روز قيامت، ترازوهاى عدل برپا خواهيم كرد، پس (در آن روز) هيچ ستمى به احدى نخواهد شد و اگر (عملى) همسنگ دانه ى خردلى (هم) باشد، ما آن را (براى محاسبه) خواهيم آورد و (همين قدر در دقّت محاسبات) كافى است كه ما حسابرس باشيم. (47)

و همانا ما به موسى و هارون، فرقان و نور و تذكّرى براى اهل پروا عطا كرديم. (48)

(همان) كسانى كه از پروردگارشان در نهان مى ترسند و همانانى كه از قيامت در هراسند. (49)

و اين (قرآن)، مبارك ذكرى است كه ما آن را (براى شما) نازل كرديم، آيا شما آن را انكار مى كنيد!؟ (50)

و همانا ما پيش از اين، ابراهيم را به رشد و كمال خود رسانديم، و (البتّه)

ما به (شايستگى هاى) او آگاه بوديم. (51)

آن زمان كه به پدرش (عمويش) و قومش گفت: چيست اين (صورت ها و) مجمسه هاى بى روحى كه شما همواره آنها را پرستش مى كنيد؟ (52)

(آنان در پاسخ) گفتند: ما پدرانمان را بر پرستش آنها يافته ايم! (53)

(ابراهيم) گفت: به تحقيق كه شما و پدرانتان در گمراهى آشكار بوده و هستيد! (54)

(مشركين به ابراهيم) گفتند: آيا تو سخن حقّى براى ما آورده اى يا اينكه شوخى مى كنى!؟ (55)

(ابراهيم) گفت: البتّه (كه حق مى گويم) پروردگار شما (همان) پروردگار آسمان ها و زمين است كه آنها را به وجود آورده و من (نيز) بر اين حقيقت از گواهانم. (56)

و به خداوند سوگند كه درغياب شما، نقشه اى براى (نابودى) بت هايتان خواهم كشيد. (57)

پس (سرانجام، ابراهيم در يك فرصت مناسب) همه آنها، جز بزرگشان را كاملا خرد كرد تا شايد آنها به سراغ آن بيايند (و وجدان هاى خفته ى آنها بيدار شود). (58)

گفتند: چه كسى با خدايان ما اين چنين كرده؟ قطعا او از ستمكاران است. (59)

گفتند: شنيده ايم جوانى كه به او ابراهيم مى گويند، بت ها را (به بدى) ياد مى كرد. (60)

(بزرگان قوم) گفتند: پس او را در پيش چشم مردم بياوريد تا آنها (بر مجرم بودن او) گواهى دهند. (61)

گفتند: اى ابراهيم! آيا تو با خدايان ما اين چنين كرده اى؟ (62)

(ابراهيم) گفت: بلكه اين بزرگشان آن را انجام داده است. پس از خودشان بپرسيد اگر سخن مى گويند.!! (63)

پس به (وجدانهاى) خود بازگشتند، پس (به يكديگر يا به خويش) گفتند: هر آينه شما خودتان ستمگر و ظالميد. (64)

سپس سرهايشان را به زير

انداختند (و با شرمندگى گفتند: اى ابراهيم!) براستى تو خود مى دانى كه اينها (حرف نمى زنند و) اهل سخن گفتن نيستند. (65)

(ابراهيم) گفت: پس آيا شما بجاى خداوند چيزى را مى پرستيد كه هيچ سودى براى شما ندارد و هيچ زيانى به شما نمى رساند!؟ (66)

اف بر شما و بر هر چه كه غير از خدا پرستش مى كنيد، آيا نمى انديشيد!؟ (67)

(امّا مشركان لجوج و متعصّب) گفتند: اگر مى خواهيد كارى انجام دهيد! او را بسوزانيد و خدايانتان را يارى كنيد. (68)

(و سرانجام آتشى فراهم آورده و ابراهيم را به درون آن انداختند، امّا ما) گفتيم: اى آتش! بر ابراهيم سرد و سلامت باش. (69)

و (اگر چه) آنان براى او (تدبير بد و) كيدى را اراده كردند، ولى ما آنها را از زيانكارترين (مردم) قرار داديم. (70)

و ما، او (ابراهيم) و لوط را (از شرّ كافران) به سرزمينى كه در آنجا براى همه جهانيان بركت نهاديم، نجات داديم. (71)

و به او (ابراهيم) اسحاق و يعقوب را به عنوان نعمتى افزون بخشيديم و همه را از صالحان قرار داديم. (72)

و آنان را پيشوايانى قرار داديم كه به فرمان ما (مردم را) هدايت مى كردند و به آنان، انجام كارهاى نيك و برپايى نماز و پرداخت زكاه را وحى كرديم و آنان فقط عبادت كنندگان ما بودند. (73)

و به لوط، حكمت و دانش عطا كرديم و او را از قريه اى كه كارهاى زشت انجام مى دادند رهانيديم، براستى آنان مردمى بد و منحرف بودند. (74)

و او را در رحمت خويش وارد نموديم، همانا او از شايستگان بود. (75)

و (به ياد آور ماجراى) نوح را

از پيش (از ابراهيم و لوط) آن زمان كه (پروردگار خويش را) ندا كرد، پس (خواسته ى) او را اجابت كرديم، پس او و خاندانش را از (آن اندوه و) بلاى بزرگ، نجات بخشيديم. (76)

و او را در برابر مردمى كه آيات (و نشانه هاى) ما را تكذيب مى كردند، يارى داديم، بدرستى كه آنان، مردم بدى بودند، پس همه ى آنها را غرق كرديم. (77)

و داود و سليمان (را ياد كن) آن هنگام كه درباره كشتزارى كه گوسفندان قوم، شبانگاه در آن چريده (و آن را تباه ساخته بودند) داورى مى كردند و ما شاهد داورى آنان بوديم. (78)

پس ما آن (حكم حق) را به سليمان تفهيم كرديم و ما به هر يك از آنها، فرزانگى و دانش داديم، و كوه ها را رام داود ساختيم (بطورى كه آنها) و پرندگان (با او) تسبيح مى گفتند، و ما انجام دهنده ى اين كارها بوديم. (79)

و به او (داود) فن زره سازى براى شما را آموختيم تا شما را از (خطرات) جنگتان حفظ كند، پس آيا شما شكرگزار هستيد!؟ (80)

و براى سليمان، تند باد را (رام نموديم) كه به فرمان او به سوى سرزمينى كه در آن بركت قرار داديم حركت مى كرد و ما به هر چيزى آگاهيم. (81)

و گروهى از شيطان ها براى او (سليمان) غوّاصى مى كردند و كارهاى غير از اين را (نيز) انجام مى دادند و ما مراقب آنان بوديم، (تا از فرمان او تجاوز و سركشى نكنند). (82)

و (به ياد آور) ايوب را آن زمان كه پروردگارش را ندا داد كه همانا به من آسيب رسيده و تو مهربانترين مهربانانى. (83)

پس (دعاى)

او را مستجاب كرديم و سختى او را برداشتيم و خاندانش را به او باز گردانديم و همانندشان را (نيز) با ايشان (همراه كرديم تا هم) رحمتى از سوى ما (به او باشد و هم يادآورى) و پند و تذكّرى براى عبادت كنندگان. (84)

و اسماعيل و ادريس و ذى الكفل (را ياد كن كه) همه از شكيبايان بودند. (85)

و ما آنانرا در رحمت خويش وارد ساختيم. بدرستى كه آنان از شايستگان بودند. (86)

و ذوالنون (يونس را به ياد آور) آن هنگام كه خشمگين (و با قهر از ميان مردم بيرون) رفت و گمان كرد كه (آسوده شد و) ما بر او تنگ نخواهيم گرفت، (امّا همين كه در كام نهنگ فرو رفت و سبب آن را دانست) پس در آن تاريكى ها ندا داد كه (خداوندا!) جز تو معبودى نيست، تو پاك و منزهى (و) همانا من از ستمكاران بودم (و نمى بايست مردم را بخاطر سرسختى شان رها كرده و تنها بگذارم). (87)

پس (دعاى) او را اجابت كرديم و او را از آن اندوه نجات داديم و ما اين چنين، مؤمنان را نجات مى دهيم. (88)

و زكريّا (را ياد كن) آنگاه كه پروردگارش را ندا داد: پروردگارا! مرا تنها مگذار و (فرزندى به عنوان وارث به من عطا فرما و البتّه كه) تو خود، بهترين وارثان هستى. (89)

پس (دعاى) او را مستجاب كرديم و يحيى را به او بخشيديم، و همسرش را (كه نازا بود) براى او شايسته قرار داديم (و اين بخاطر آن بود كه) همانا آنان در كارهاى نيك، شتاب داشتند و ما را از روى اميد و بيم مى خواندند و

در برابر ما فروتن بودند. (90)

و (به ياد آور مريم را، آن) زنى كه دامان خويش را پاك نگاه داشت، پس ما از روح خود در او دميديم و او و پسرش (عيسى مسيح) را (آيت و) نشانه اى براى جهانيان قرار داديم. (91)

همانا اين، امت شماست، امتى يگانه، و من پروردگار شما هستم، پس مرا پرستش كنيد. (92)

و (از تفرقه بپرهيزيد، ولى با اين وجود) آنها كار خود را در ميانشان به تفرقه كشاندند (و بايد بدانند كه سرانجام) همگى به سوى ما بازمى گردند. (93)

پس هر كه از كارهاى نيكو انجام دهد و مؤمن باشد، پس براى تلاش او هيچگونه ناسپاسى نخواهد بود و همانا ما (كارهاى نيكويش را) براى او ثبت مى كنيم. (94)

و بر آبادى هايى كه آنها را (بخاطر فساد و گناه) هلاك نموديم، حرام است (كه باز گردند) آنان بازنمى گردند. (95)

تا آن زمان كه (راه بر) يأجوج و مأجوج گشوده شود و آنان از هر بلندى بتازند و به سرعت عبور كنند. (96)

و وعده ى حق (برپايى قيامت) نزديك گرديد، پس در آن هنگام چشم هاى كفّار (از وحشت و حيرت) خيره و باز ماند (و با خود گويند:) اى واى بر ما! براستى كه ما از اين (روز) در غفلت بوديم، بلكه ما ستمگر بوديم. (97)

(به آنان گفته مى شود) همانا شما و هر آنچه كه غير از خدا مى پرستيد، هيزم دوزخ خواهد بود (و قطعا) در آن وارد خواهيد شد. (98)

اگر اينها خدايان (واقعى) بودند، وارد آن (دوزخ) نمى شدند، در حالى كه همگى براى هميشه در آن ماندگار خواهند بود. (99)

براى آنان در

دوزخ، ناله ها و نعرهاست و آنان در آنجا (هيچ پاسخى) نمى شنوند. (100)

همانا كسانى كه قبلا از جانب ما به آنان (در برابر كارشان، وعده) نيكو داده شده است، آنان از آن (دوزخ) دور نگاهداشته خواهند شد. (101)

آنان صداى (زبانه كشيدن) آن را نمى شنوند و آنان در آنچه (از نعمتها و كاميابى ها) كه دلشان بخواهد جاودانه اند. (102)

بزرگ ترين وحشت (آن روز) آنان را غمگين (و مضطرب) نمى سازد و فرشتگان به ملاقات (و استقبال) آنان مى روند (و مى گويند:) اين روزى است، كه به شما وعده داده شده بود. (103)

روزى كه آسمان را همچون طومار نوشته ها درهم مى پيچيم (و) همان گونه كه آفرينش را آغاز كرديم، آن را بازمى گردانيم، (اين) وعده اى است بر عهده ى ما (و) ما حتما انجام دهنده (ى وعده هاى خود) هستيم. (104)

و همانا در (كتاب آسمانى) زبور (كه) بعد از ذكر، (تورات، نازل شده) نوشتيم كه قطعا بندگان صالح من وارث زمين خواهند شد. (105)

همانا در اين (پيشگويى) براى گروه عبادت كننده، پيام (مهم و) روشنى است. (106)

و ما تو را جز رحمتى براى جهانيان نفرستاديم. (107)

(پس به آنان) بگو: جز اين نيست كه به من وحى مى شود كه معبود شما فقط خداى واحد است، پس آيا شما تسليم هستيد!؟ (108)

پس اگر روى برگرداندند پس (به آنان) بگو: به همه ى شما بطور يكسان اعلام (خطر) كردم و من نمى دانم آن وعده اى (از عذاب الهى) كه به شما داده شده، آيا (زمان وقوعش) نزديك است، يا دور.! (109)

همانا او، هم سخن آشكار را مى داند و هم آنچه را كه پنهان مى كنيد. (110)

و من نمى دانم، شايد اين

(تأخير در عذاب) براى شما آزمونى باشد و (فرصتى براى) كاميابى تا مدّتى ديگر. (111)

(پيامبر) گفت: پروردگارا! (تو خود ميان ما) به حق داورى كن، و (اى كافران بدانيد كه) پروردگار همه ما خداوند رحمان است كه در برابر آنچه (از نسبت هاى ناروا كه او را) توصيف مى كنيد كمك خواسته مى شود. (112)

آنها هم آدمى بوده اند -. (7)

و آنان را كالبدى نساختيم كه طعام نخورند، و جاويدان هم نبودند. (8)

سپس آن وعده را كه به ايشان داديم - نابودى دشمنانشان و يارى و پيروزى ايشان - راست كرديم، پس آنان و هر كه را خواستيم رهانيديم و گزافه كاران را نابود ساختيم. (9)

هرآينه به سوى شما كتابى فرو فرستاديم كه در آن يادكرد شماست. آيا خرد را كار نمى بنديد؟ (10)

و چه بسيار [مردم] شهرها را كه ستم كار بودند فرو شكستيم - هلاك ساختيم - و پس از آن قومى ديگر پديد كرديم. (11)

پس چون عذاب را دريافتند آنگاه به تك از آن مى گريختند. (12)

مگريزيد، و به كامرانى و خانه هاى خويش بازگرديد تا مگر از شما بپرسند. (13)

[اما چون عذاب را ديدند و پشيمان شدند] گفتند: واى بر ما كه ستم كار بوديم. (14)

پس پيوسته گفتارشان اين بود تا آنها را درو شده و خاموش و بى جان كرديم. (15)

و ما آسمان و زمين و آنچه را ميان آنهاست به بازى نيافريديم. (16)

اگر مى خواستيم سرگرمى و بازيچه اى بگيريم - مثل آنكه گفتند خدا همسر و فرزند و شريك گرفت -، آن را از نزد خويش مى گرفتيم، اگر كننده [اين كار] بوديم. (17)

بلكه حق را بر باطل مى افكنيم پس آن را فرو شكند و باطل بى درنگ نابود شود، و واى بر شما از وصفى كه مى كنيد - كه به خدا نسبت زناشويى و فرزند مى دهيد -. (18)

و او راست هر كه در آسمانها و زمين است، و آنان كه نزد اويند - فرشتگان - از پرستش وى گردن كشى و

بزرگ منشى نمى كنند و خسته و مانده نمى شوند (19)

شب و روز خداى را به پاكى مى ستايند و سستى نمى كنند. (20)

آيا [اين مردم] خدايانى از زمين گرفته اند كه آنها مردگان را زنده كنند؟! (21)

اگر در آن دو - آسمان و زمين - خدايانى جز خداى يكتا مى بود هرآينه هر دو تباه مى شدند. پاك و منزه است خداى، پروردگار عرش، از وصفى كه مى كنند. (22)

او را از آنچه مى كند نپرسند و آنان را بپرسند. (23)

بلكه بجز او خدايانى گرفته اند؟! بگو: حجتهاى خويش را بياوريد. اين - آنچه در قرآن است - يادكرد كسانى است كه با مناند و يادكرد كسانى است كه پيش از من بوده اند. بلكه بيشترشان حق - توحيد - را نمى دانند و از اين رو روى گردانند. (24)

و پيش از تو هيچ پيامبرى نفرستاديم مگر آنكه به او وحى كرديم كه خدايى جز من نيست، پس تنها مرا بپرستيد. (25)

و [مشركان] گفتند: خداى رحمان فرزندى گرفت. [نه،] او پاك و منزه است، بلكه [آن فرشتگان] بندگانى گرامى اند، (26)

كه به گفتار بر او پيشى نگيرند و آنان به فرمان او كار مى كنند، (27)

آنچه را پيش روى آنهاست و آنچه را واپس آنهاست - كارهايى را كه مى كنند و خواهند كرد - مى داند و جز براى كسانى كه او بپسندد و خشنود باشد شفاعت نمى كنند و از ترس او - از ترس عقوبت او يا عظمت و هيبت او - بيمناكند. (28)

و هر كس از آنها كه گويد: من خدايى هستم بجز او، پس وى را دوزخ كيفر دهيم، اينچنين ستم كاران را كيفر مى دهيم. (29)

آيا كسانى

كه كافر شدند نديدند كه آسمانها و زمين بسته بودند پس آنها را بازگشاديم و هر چيز زنده اى را از آب پديد كرديم؟ پس آيا ايمان نمى آورند (30)

و در زمين كوه هاى استوار گران آفريديم تا نلرزاندشان، و در آن - در زمين يا در ميان كوه ها - راه هاى فراخ قرار داديم، باشد كه [در سفرها به مقاصد خود] راه يابند. (31)

و آسمان را سقفى نگاه داشته ساختيم و آنان از نشانه هاى آن روى گردانند. (32)

و اوست كه شب و روز و خورشيد و ماه را آفريد، هر يك در چرخه اى شناورند. (33)

و ما براى هيچ آدمى پيش از تو جاودانگى ننهاديم، آيا اگر تو بميرى آنان جاويدان باشند؟! (34)

هر كسى چشنده مرگ است، و شما را به بدى - سختى و بلا و مصيبت - و نيكى - آسانى و نعمت و دولت - مى آزماييم، آزمايشى، و به ما بازگردانده مى شويد. (35)

و چون كسانى كه كافر شدند تو را ببينند جز به ريشخندت نگيرند، [گويند:] آيا اين است آن كه خدايانتان را [به بدى و عيب] ياد مى كند؟ و حال آنكه خود به يادكرد خداى رحمان كافرند - پس آنها خود سزاوار ريشخندند -. (36)

آدمى از شتاب آفريده شده، زودا كه نشانه هاى خويش - عذاب - را به شما بنمايم، پس [عذاب را] از من به شتاب مخواهيد. (37)

و گويند: اگر راستگو هستيد هنگام اين وعده - رستاخيز و عذاب - كى خواهد بود؟ (38)

اگر كسانى كه كافر شدند آن هنگام را مى دانستند كه نتوانند آن آتش را از روى هاى خود و از پشتهاى خويش بازدارند و نه

يارى كرده شوند، [البته عذاب را به شتاب نمى خواستند]. (39)

بلكه [عذاب] ناگاه بديشان رسد پس چنان فرومانده و سرگشته شان سازد كه بازداشتن آن نتوانند و نه [بر تاخير عذاب] مهلت يابند. (40)

و هرآينه پيامبرانى هم كه پيش از تو بودند استهزا، شدند، پس كسانى را كه ايشان را تمسخر مى كردند آنچه بدان استهزا، مى كردند - يعنى عذاب - فرو گرفت. (41)

بگو: كيست كه شما را شب و روز از [عذاب] خداى رحمان نگاه مى دارد؟ بلكه آنان از ياد پروردگارشان - يا از قرآن و پند آن - روى گردانند. (42)

يا مگر خدايانى دارند بجز ما كه آنان را [از عذاب] نگاه مى دارند؟! آنها يارى كردن خود نتوانند و نه از سوى ما يارى و همراهى شوند - يا پناه و زنهار يابند -. (43)

بلكه آنها و پدرانشان را برخوردارى داديم تا عمرهاشان دراز گشت. آيا نمى بينند كه ما زمين را از كناره هاى آن مى كاهيم - برخى از امتها را هلاك و نابود مى كنيم -؟ پس آيا آنها - كافران قريش - چيره و پيروزند [و نابود نخواهند شد]؟! (44)

بگو: همانا من شما را به وحى - اين قرآن - بيم مى كنم، و كران آنگاه كه بيم كرده شوند خواندن را نمى شنوند - بانگ دعوت به حق را درنيابند -. (45)

و اگر يك دم - اندكى - از عذاب پروردگار تو به آنان رسد هرآينه گويند: اى واى بر ما، ما ستم كار بوديم. (46)

و ما ترازوهاى دادگرى را در روز رستاخيز مى نهيم - براى حسابرسى و سنجش اعمال نيك و بد - پس به كسى هيچ ستمى نرود، و

اگر [كردارشان] همسنگ دانه خردلى باشد آن را بياريم، و ما حسابگرانى بسنده ايم. (47)

و هرآينه موسى و هارون را فرقان - جداكننده حق و باطل - و روشنايى و يادآورى و پندى - تورات - براى پرهيزگاران داديم، (48)

آنان كه از پروردگار خويش در نهان مى ترسند و از رستاخيز بيمناكند. (49)

و اين [قرآن] يادآورى و پندى است با بركت كه آن را فرو فرستاديم، پس آيا شما آن را منكريد؟! (50)

و هرآينه ابراهيم را از پيش - پيش از موسى - راه شناسى و راه يابى درخور وى داديم و به [حال] او دانا بوديم. (51)

آنگاه كه به پدرش و قومش گفت: اين تنديسها چيست كه بدانها روى آورده و به پرستش آنها ايستاده ايد؟ (52)

گفتند: پدرانمان را پرستندگان آنها يافته ايم. (53)

گفت: هرآينه شما و پدرانتان در گمراهى آشكار بوده ايد. (54)

گفتند: آيا ما را بحق آمده اى يا تو از بازيگرانى - بجد سخن مى گويى يا بهزل -؟ (55)

گفت [نه، بازيگر نيستم] بلكه پروردگار شما خداوند آسمانها و زمين است، آن كه آنها را آفريده است و من بر اين [سخن] از گواهانم. (56)

و [در نهان گفت:] به خدا سوگند كه پس از آنكه پشت كرده برگرديد بتهاى شما را چاره كنم. (57)

پس آنها را خرد كرد مگر بت بزرگشان را تا مگر به آن - يا به او يعنى ابراهيم - بازگردند. (58)

[چون بازآمدند] گفتند: چه كسى به خدايان ما اين كار كرده است؟ همانا او از ستم كاران است. (59)

گفتند: شنيده ايم جوانى كه او را ابراهيم گويند از آنها [به بدى] ياد مى كند.

(60)

گفتند: پس او را به ديدار چشم مردم بياريد شايد گواهى دهند - كه اين است كه از بتها نكوهش مى كند -. (61)

گفتند: اى ابراهيم، آيا تو با خدايان ما اين كار كرده اى؟ (62)

گفت: بلكه اين كار را [بت] بزرگشان كرده است، اگر سخن مى گويند از آنها بپرسيد. (63)

پس به خويشتن خويش بازگشتند - به خود آمدند - و [با يكديگر] گفتند: همانا شماييد ستم كاران. (64)

آنگاه نگونسار شدند [و گفتند:] هرآينه تو مى دانى كه اينان سخن نمى گويند. (65)

گفت: آيا چيزهايى را به جاى خدا مى پرستيد كه شما را هيچ سود و زيانى نرسانند؟ (66)

اف بر شما و بر آنچه جز خدا مى پرستيد، آيا خرد را كار نمى بنديد؟ (67)

گفتند: او را بسوزانيد و خدايان خويش را يارى كنيد، اگر كننده ايد - يعنى اگر يارى كنندگان بتان خويشيد -. (68)

گفتيم: اى آتش، بر ابراهيم سرد و سلامت باش. (69)

و خواستند درباره او چاره بد سازند، پس آنان را زيان كارتر ساختيم. (70)

و او و لوط را [با مهاجرت] به آن سرزمينى كه در آن براى جهانيان بركت نهاده ايم - سرزمين شام - رهانيديم. (71)

و او را [پسرى چون] اسحاق بخشيديم و [فرزند زاده اى چون] يعقوب را به فزونى داديم و همه را نيكوكاران و شايستگان گردانيديم. (72)

و ايشان را پيشوايانى كرديم كه به فرمان ما راه نمايند، و به آنان كارهاى نيك كردن و برپا داشتن نماز و دادن زكات را وحى كرديم، و ما را پرستندگان بودند. (73)

و لوط را حكم - حكمت يا نبوت - و دانش داديم و او را از آن

شهرى كه كارهاى پليد مى كردند رهانيديم. همانا آنها مردمى بدكار و نافرمان بودند. (74)

و او را در مهر و بخشايش خويش در آورديم، كه او از نيكان و شايستگان بود. (75)

و نوح را [ياد كن] آنگاه كه پيش از اين - پيش از ابراهيم و لوط - ما را بخواند پس وى را پاسخ داديم و او و خاندانش را از اندوه بزرگ - طوفان و غرق - رهانيديم. (76)

و او را در برابر گروهى كه آيات ما را دروغ انگاشتند يارى داديم [و از آنان رهايى بخشيديم]، همانا آنها مردمى بد بودند پس همگيشان را غرق ساختيم. (77)

و داوود و سليمان را [ياد كن] آنگاه كه درباره كشتزارى داورى مى كردند كه شبانه گوسفندان آن قوم در آن چريده بودند و ما داورى كردن آنها را حاضر و گواه بوديم. (78)

پس [حكم] آن را به سليمان فهمانديم، و هر يك را حكم - حكمت يا نبوت يا حكومت يا داورى ميان خصمها - و دانش داديم و كوه ها را رام داوود كرديم كه با او تسبيح مى گفتند، و مرغان را [نيز رام او كرديم] و ما كننده [اينها] بوديم. (79)

و براى شما ساختن زره را به او آموختيم تا شما را از سختى و گزندتان - در كارزار - نگاه دارد، پس آيا شما سپاس مى داريد؟ (80)

و باد تند و سخت را براى سليمان [رام كرديم] كه به فرمان او به سوى سرزمينى كه در آن بركت نهاده ايم - سرزمين شام - روان بود و ما به همه چيز دانا بوديم. (81)

و از ديوان، كسانى براى او

به دريا فرو مى شدند [تا جواهر آرند]، و جز آن كارها مى كردند - ساختن محرابها، مجسمه ها، ظروف سنگى آب و ... - و ما نگاه دارنده آنها بوديم - تا از فرمان سليمان بيرون نروند -. (82)

و ايوب را [ياد كن] آنگاه كه پروردگارش را بخواند كه مرا سختى و گزند رسيده و تو مهربانترين مهربانانى. (83)

پس او را اجابت كرديم و سختى و گزندى كه به وى بود برداشتيم و خاندانش را و همچند آنها را با آنها به او بازداديم تا بخشايشى باشد از نزد ما و تا ياد بود و پندى براى پرستندگان [خداى] باشد. (84)

و اسماعيل و ادريس و ذوالكفل را [ياد كن]، كه همه از شكيبايان بودند، (85)

و ايشان را در مهر و بخشايش خويش درآورديم، كه آنان از نيكان و شايستگان بودند. (86)

و ذوالنون - صاحب نهنگ ماهى، يونس - را [ياد كن] آنگاه كه خشمناك برفت و پنداشت كه هرگز بر او تنگ نمى گيريم، پس در آن تاريكى ها - تاريكى شب و تاريكى دريا و تاريكى شكم نهنگ ماهى - آواز داد كه خدايى جز تو نيست، پاك و منزهى تو، همانا من از ستم كاران بودم. (87)

پس اجابتش كرديم و او را از اندوه رهانيديم، و مومنان را اينچنين مى رهانيم. (88)

و زكريا را [ياد كن] آنگاه كه پروردگار خويش را بخواند: اى پروردگار من، مرا تنها - بى فرزند - مگذار و تو بهترين وارثانى. (89)

پس اجابتش كرديم و يحيى را به او بخشيديم و همسر او را برايش شايسته - زاينده يا خوشخو - گردانيديم. اينان در كارهاى نيك مى شتافتند و

ما را با اميد و بيم مى خواندند، و ما را فروتن و فرمانبردار بودند. (90)

و آن زن - مريم - را [ياد كن] كه دامان عفت خويش نگاه داشت، پس، از روح خود در او دميديم و او و پسرش را براى جهانيان نشانه اى ساختيم. (91)

[اى مردم،] همانا اين آيين شماست، آيينى يگانه - يعنى دين اسلام كه همه پيامبران بر آن بودند -، و منم پروردگار شما، پس مرا بپرستيد. (92)

و [مردم] كار - آيين - خويش را در ميان خود پاره پاره كردند - در دين گروه گروه شدند -، [و] همه به سوى ما بازخواهند گشت. (93)

پس هر كه كارهاى نيك و شايسته كند در حالى كه مومن باشد كوشش وى را ناسپاسى نباشد و ما براى او نويسنده ايم. (94)

و بر مردم شهرى كه آنها را هلاك كرديم حرام - ناشدنى - است كه [به اين دنيا] بازگردند [تا از كفر توبه كنند]. (95)

تا آنگاه كه [سد] ياجوج و ماجوج گشوده شود و آنان از هر بلندى و تپه اى به شتاب بيرون آيند. (96)

و آن وعده راست - رستاخيز - نزديك شود، پس ناگهان ديدگان كسانى كه كافر شدند خيره ماند [و گويند:] واى بر ما، براستى ما از اين [حال] در غفلت بوديم، بلكه ما ستم كار بوديم. (97)

همانا شما و آنچه جز خدا مى پرستيد - يعنى بتان - هيمه دوزخيد، شما به آنجا درون خواهيد شد. (98)

اگر اينها خدايان بودند به دوزخ در نمى آمدند و حال آنكه همه - بتان و بتپرستان - در آنجا جاويدانند. (99)

آنها در آنجا نعره اى -

ناله هاى دردناك مانند بانگ خران - دارند و در آنجا سخنى نمى شنوند - كه بدان شاد شوند -. (100)

همانا كسانى كه از پيش وعده نيكو - بهشت - به ايشان داده ايم، اينان از آن (دوزخ) دور شدگانند. (101)

آواى آن - آتش دوزخ - را هم نشنوند، و ايشان در آنچه دلهاشان بخواهد و آرزو كند جاويدانند. (102)

آن بيم بزرگ ايشان را اندوهگين نكند، و فرشتگان به پيشبازشان آيند [و گويند:] اين همان روز شماست كه وعده داده مى شديد. (103)

روزى كه آسمان را درنورديم مانند درنورديدن طومار مر نوشته ها را، و چنانكه نخستين بار آفرينش آفريدگان را آغاز كرديم آن را بازگردانيم، وعده اى است بر ما و همانا ما كننده آنيم. (104)

و هرآينه در زبور - كتاب داوود - پس از ذكر - تورات، يا پس از ياد اين امت در زبور - نوشتيم كه زمين را بندگان نيك و شايسته من به ميراث مى برند. (105)

همانا در اين [كه ياد كرديم] آنچه مردم خداپرست را براى رسانيدن به مطلوب بسنده باشد، هست. (106)

و ما تو را نفرستاديم مگر رحمتى براى جهانيان. (107)

بگو: همانا به من وحى مى شود كه خداى شما خدايى يگانه است، پس آيا شما گردن نهاده و فرمانبردار خواهيد بود؟ (108)

پس اگر روى بگردانند بگو: من همه شما را يكسان آگاه كردم و هشدار دادم، و نمى دانم كه آنچه وعده داده مى شويد - از عذاب و رستاخيز - نزديك است يا دور (109)

همانا او گفتار آشكار و بلند را مى داند و مى داند آنچه را نهان مى داريد، (110)

و نمى دانم شايد اين [واپس داشتن عذاب

و نشتابيدن بدان] شما را آزمونى باشد و برخورداريى تا هنگامى - مرگ يا هنگام فرارسيدن عذاب -. (111)

[پيامبر] گفت: پروردگارا، به حق حكم كن. و پروردگار ما خداى رحمان است كه در برابر آنچه [او را به ناسزا] وصف مى كنيد از او يارى خواسته مى شود. (112)

گزافكاران را هلاك كرديم. (9)

كتابي بر شما نازل كرده ايم كه در آن آوازه بزرگي شماست. آيا به عقل در نمي يابيد. (10)

و چه بسيار ستمكاره مردمي را كه هلاك كرديم و به جايشان مردمي ديگر بيافريديم. (11)

چون عذاب ما را حس مي كردند به ناگاه از آنجا مي گريختند. (12)

مگريزيد. به ناز و تنعم و خانه هاي خويش باز گرديد، تا بازخواست گرديد. (13)

گفتند: واي بر ما، ما ستمكاره بوده ايم. (14)

و همواره سخنشان اين بود، تا همه را چون كشته درويده و آتش خاموش گشته گردانيديم. (15)

ما اين آسمان و زمين و آنچه را ميان آن دوست به بازيچه نيافريده ايم. (16)

اگر خواستار بازيچه اي مي بوديم خود آن را مي آفريديم، اگر خواسته بوديم. (17)

بلكه حق را بر سر باطل مي زنيم، تا آن را درهم كوبد و باطل نابود شونده است. و واي بر شما از آنچه به خدا نسبت مي دهيد. (18)

از آن اوست هر كه در آسمانها و زمين است. و آنان كه در نزد او هستند، از عبادتش به تكبر سر نمي تابند و خسته نمي شوند. (19)

شب و روز، بي آنكه فتوري در آنان پديد آيد، تسبيح مي گويند. (20)

آيا در زمين خداياني برگزيده اند كه مردگان را از گور بر- مي انگيزند. (21)

اگر در زمين و آسمان خداياني جز الله مي بود، هر دو تباه مي شدند. پس الله ، پروردگار عرش، از هر چه به وصفش مي گويند منزه است. (22)

او در برابر هيچ يك از كارهايي كه مي كند، بازخواست

نمي شود ولي مردم بازخواست مي شوند. (23)

آيا به جز او خداياني را برگزيده اند؟ بگو: حجت خويش بياوريد. در اين كتاب سخن كساني است كه با من هستند و سخن كساني كه پيش از من بوده اند. نه ، بيشترينشان چيزي از حق نمي دانند و از آن اعراض مي كنند. (24)

ما پيش از تو هيچ پيامبري نفرستاديم، جز آنكه به او وحي كرديم كه جز من خدايي نيست. پس مرا بپرستيد. (25)

و گفتند كه خداي رحمان صاحب فرزند است. منزه است او. بلكه آنان بندگاني گرامي هستند. (26)

در سخن بر او پيشي نمي گيرند و به فرمان او كار مي كنند. (27)

مي داند، هر چه در برابر آنهاست و هر چه پشت سر آنهاست. و آنان جز كساني را كه خدا از آنها خشنود است شفاعت نمي كنند و از بيم او لرزانند. (28)

هر كس از آنها كه بگويد: من سواي او خدايم، جزاي چنين كسي را جهنم مي دهيم و ظالمان را چنين كيفر مي دهيم. (29)

آيا كافران نمي دانند كه آسمانها و زمين بسته بودند، ما آنها را گشوديم و هرچيز زنده اي را از آب پديد آورديم؟ چرا ايمان نمي آورند. (30)

و بر زمين كوهها بيافريديم تا نلرزاندشان. و در آن راههاي فراخ ساختيم، باشد كه راه خويش بيابند. (31)

و آسمان را سقفي مصون از تعرض كرديم و بازهم از عبرتهاي آن اعراض مي كنند (32)

اوست كسي كه شب و روز و آفتاب و ماه را كه هر يك در فلكي شناورند، بيافريد. (33)

ما پيش از تو هيچ بشري

را جاويدان نساخته ايم. چسان اگر تو نيز بميري آنها جاويدان بمانند. (34)

هر كسي طعم مرگ را مي چشد. و شما را به خير و شر مي آزماييم. و همه به نزد ما باز مي گرديد. (35)

كافران چون تو را ببينند بي شك مسخره ات خواهند كرد، كه : آيا اين همان مردي است كه از خدايانتان به بدي ياد مي كند؟ و اينان خود ياد خداي رحمان را منكرند. (36)

آدمي شتابكار آفريده شده . آيات خود را به شما نشان خواهم داد. شتاب مكنيد. (37)

مي گويند: اگر راست مي گوييد، پس آن وعده كجاست. (38)

كافران، آنگاه كه نتوانند آتش را از چهره و پشت خويش بازدارند و كسي به ياريشان برنخيزد، خواهند دانست. (39)

اما نه ، قيامت به ناگهان فراز آيد و حيرانشان سازد و از عهده بازگرداندن آن بر نيايند و مهلتشان ندهند. (40)

پيامبراني را كه پيش از تو بودند نيز به مسخره گرفته بودند ولي عذابي كه مسخره اش مي كردند بر سر مسخره كنندگان فرود آمد. (41)

بگو: كيست آن كه شما را شب و روز از قهر خداي رحمان حفظ مي كند؟ با اين همه از ياد كردن پروردگارشان اعراض مي كنند. (42)

يا آنكه خداياني دارند كه به جاي ما آنان را از حوادث نگه مي دارند؟ نه ، آن خدايان ياري خويشتن نتوانند و نه در برابر ما پناه داده شوند. (43)

بلكه ما آنها و پدرانشان را بهره مند كرديم تا عمرشان به درازا كشيد. آيا نمي بينند كه قصد اين سرزمين مي كنيم و از اطراف آن مي كاهيم؟

آيا بازهم آنها پيروزند. (44)

بگو: من شما را به وحي بيم مي دهم. ولي كران را چون بيم دهند. نمي شنوند. (45)

و اگر شمه اي از عذاب پروردگارت به آنها برسد، خواهند گفت: واي بر ما كه ستمكار بوده ايم. (46)

روز قيامت ترازوهاي عدل را تعبيه مي كنيم، و به هيچ كس ستم نمي شود. اگر عملي به سنگيني يك خردل هم باشد به حسابش مي آوريم، كه ما حساب كردن را بسنده ايم. (47)

به موسي و هارون كتابي داديم كه حق و باطل را از يكديگر تميز مي دهد و روشني و اندرز است براي پرهيزگاران. (48)

آنان كه از خداي خويش در نهان مي ترسند و از روز قيامت هراسناكند. (49)

اين مبارك قرآني است كه نازل كرده ايم. آيا منكر آن هستيد. (50)

پيش از اين به ابراهيم نيروي شناختش را عطا كرديم و به او آگاه بوديم. (51)

آنگاه كه به پدرش و قومش گفت: اين تنديسها كه به پرستش آنها دل نهاده ايد چيستند. (52)

گفتند: پدرانمان را ديديم كه آنها را مي پرستيدند. (53)

گفت: هر آينه شما و پدرانتان در گمراهي آشكاري بوده ايد. (54)

گفتند: براي ما سخن حقي آورده اي ، يا ما را به بازي گرفته اي . (55)

گفت: نه ، پروردگار شما، پروردگار آسمانها و زمين است. آن كه آنها را بيافريده است. و من بر اين سخن كه مي گويم گواهي مي دهم. (56)

و به خدا سوگند كه چون شما برويد، چاره اين بتانتان را خواهم كرد. (57)

آنها را خرد كرد. مگر بزرگترينشان را، تا مگر

به آن رجوع كنند. (58)

گفتند: چه كس به خدايان ما چنين كرده است؟ هر آينه او از ستمكاران است. (59)

گفتند: شنيده ايم كه جواني به نام ابراهيم، از آنها سخن مي گفته است. (60)

گفتند: او را به محضر مردم بياوريد، تا شهادت دهند. (61)

گفتند: اي ابراهيم، تو با خدايان ما چنين كرده اي . (62)

گفت: بلكه بزرگترينشان چنين كرده است. اگر سخن مي گويند از آنها بپرسيد. (63)

با خودشان گفت و گو كردند و گفتند: شما خود ستمكار هستيد. (64)

آنگاه به حيرت سر فرو داشتند و گفتند: تو خود مي داني كه اينان سخن نمي گويند. (65)

گفت: آيا سواي الله چيزي را مي پرستيد كه نه شما را سود مي رساند نه زيان. (66)

بيزارم از شما و از آن چيزهايي كه سواي الله مي پرستيد. آيا به عقل در نمي يابيد. (67)

گفتند: اگر مي خواهيد كاري بكنيد، بسوزانيدش و خدايان خود را نصرت دهيد. (68)

گفتيم: اي آتش، بر ابراهيم خنك و سلامت باش. (69)

مي خواستند براي ابراهيم مكري بينديشند، ولي ما زيانكارشان گردانيديم. (70)

او و لوط را رهانيديم و به سرزميني كه آن را بركت جهانيان قرار داده ايم، برديم. (71)

و به او اسحاق و فرزندزاده اي چون يعقوب را بخشيديم. و همه را از شايستگان گردانيديم. (72)

و همه را پيشواياني ساختيم كه به امر ما هدايت مي كردند. و انجام دادن كارهاي نيك و بر پاي داشتن نماز و دادن زكات را به آنها وحي كرديم و همه پرستنده ما بودند. (73)

و به لوط حكم و علم داديم

و از آن قريه كه مردمش مرتكب پليديها مي شدند نجاتش بخشيديم. آنها كه مردمي بد و فاسق بودند. (74)

او را در رحمت خويش داخل كرديم. كه او از شايستگان بود. (75)

و نوح را ياد كن كه پيش از آن ما را ندا داد و ما به او پاسخ داديم و او و خاندانش را از محنتي بزرگ رهانيديم. (76)

و او را بر مردمي كه آيات ما را تكذيب مي كردند پيروزي داديم. آنان بد مردمي بودند و ما همه را غرقه ساختيم. (77)

و داوود و سليمان را ياد كن آنگاه كه درباره كشتزاري داوري كردند كه گوسفندان آن قوم، شبانه در آنجا مي چريدند. و ما شاهد داوري آنها بوديم. (78)

و اين شيوه داوري را به سليمان آموختيم و همه را حكم و علم داديم و كوهها را مسخر داوود گردانيديم كه آنها و پرندگان با او تسبيح مي گفتند و اين همه ما كرديم. (79)

و به او آموختيم تا برايتان زره بسازد. تا شما را به هنگام جنگيدنتان حفظ كند. آيا سپاسگزاري مي كنيد. (80)

و تندباد را مسخر سليمان كرديم كه به امر او در آن سرزمين كه بركتش داده بوديم حركت مي كرد. و ما بر هر چيزي آگاهيم. (81)

و گروهي از ديوان برايش در دريا غواصي مي كردند و جز آن به كارهاي ديگر مشغول بودند و ما حافظ آنها بوديم. (82)

و ايوب را ياد كن آنگاه كه پروردگارش را ندا داد: به من بيماري و رنج رسيده است و تو مهربانترين مهرباناني . (83)

دعايش را اجابت كرديم. و آزار از

او دور كرديم و خاندانش را و همانند آنها را با آنها به او بازگردانيديم. و اين رحمتي بود از جانب ما تا خداپرستان همواره به ياد داشته باشند. (84)

و اسماعيل و ادريس و ذوالكفل را ياد كن كه همه از صابران بودند. (85)

آنان را مشمول بخشايش خويش گردانيديم و همه از شايستگان بودند. (86)

و ذوالنون را، آنگاه كه خشمناك برفت و پنداشت كه هرگز بر او تنگ نمي گيريم. و در تاريكي ندا داد: هيچ خدايي جز تو نيست، تو منزه هستي و من از ستمكاران هستم. (87)

دعايش را مستجاب كرديم و او را از اندوه رهانيديم و مومنان را اينچنين مي رهانيم. (88)

و زكريا را ياد كن، آنگاه كه پروردگارش را ندا داد: اي پروردگار من، مرا تنها وامگذار. و تو بهترين وارثاني . (89)

دعايش را مستجاب كرديم و به او يحيي را بخشيديم و زنش را برايش شايسته گردانيديم. اينان در كارهاي نيك شتاب مي كردند و با بيم و اميد ما را مي خواندند و در برابر ما خاشع بودند. (90)

و آن زن را ياد كن كه شرمگاه خود را نگاه داشت و ما از روح خود در او دميديم و او و فرزندش را براي جهانيان عبرتي گردانيديم. (91)

اين شريعت شماست، شريعتي يگانه . و من پروردگار شمايم، مرا بپرستيد. (92)

و در دين خويش فرقه فرقه شدند. همه به نزد ما باز مي گردند. (93)

هر كس كه كاري شايسته كند و ايمان آورده باشد، كوشش او را ناسپاسي نيست و ما اعمالش را مي نويسيم. (94)

و قريه اي را

كه به هلاكت رسانده ايم محال است كه بازگشتي داشته باشند. (95)

تا آنگاه كه ياجوج و ماجوج گشوده شوند و آنان از بلنديها به شتاب سرازير گردند. (96)

و آن وعده راستين نزديك گردد و چشمان كافران همچنان خيره ماند: واي بر ما، ما از اين حال غافل بوديم. نه ، كه ستمكار مي بوديم. (97)

شما و آن چيزهايي كه سواي الله مي پرستيديد هيزمهاي جهنميد. شما به جهنم خواهيد رفت. (98)

اگر اينان خدايان مي بودند به جهنم نمي رفتند و حال آنكه همه در جهنم جاويدانند. (99)

آنان در جهنم فرياد مي كشند و در آنجا هيچ نمي شنوند. (100)

كساني كه پيش از اين مقرر كرده ايم كه به آنها نيكويي كنيم، از جهنم بركنارند. (101)

اينان صداي دوزخ را نمي شنوند و در بهشت كه هر چه خواهند مهياست، جاودانه اند. (102)

آن وحشت بزرگ غمگينشان نكند. و فرشتگان به ديدارشان آيند كه اين همان روزي است كه به شما وعده داده بودند. (103)

روزي كه آسمان را چون طوماري نوشته درهم نورديم. و چنان كه نخستين بار بيافريديم آفرينش از سر گيريم. اين وعده اي است كه برآوردنش بر عهده ماست و ما چنان خواهيم كرد. (104)

و ما در زبور -پس از تورات- نوشته ايم كه اين زمين را بندگان صالح من به ميراث خواهند برد. (105)

و در اين كتاب تبليغي است براي مردم خداپرست. (106)

و نفرستاديم تو را، جز آنكه مي خواستيم به مردم جهان رحمتي ارزاني داريم (107)

بگو: به من وحي شده كه خداي شما خدايي است يكتا، آيا بدان گردن مي

نهيد. (108)

پس اگر رويگردان شدند، بگو: شما را خبر دادم تا همه در آگاهي يكسان باشيد. و من نمي دانم آنچه شما را وعده كرده اند نزديك است يا دور. (109)

اوست كه مي داند هر سخني را كه به آواز بلند گوييد يا در دل پنهان داريد (110)

و نمي دانم شايد اين آزمايشي براي شما و بهره مندي تا به هنگام مرگ باشد. (111)

گفت: اي پروردگار من، به حق داوري كن. و پروردگار ما بخشاينده است و به رغم آنچه مي گوييد همه از او ياري مي جويند. (112)

خوراك نخورند و آنان هم جاودانه نبودند (8)

سپس وعده خويش را درباره آنان تحقق بخشيديم و آنان و كسانى را كه مى خواستيم نجات داديم و اسرافكاران را نابود ساختيم (9)

به راستى كه به سوى شما كتابى فرو فرستاده ايم كه در آن ياد [و سخن] شما هست، آيا تعقل نمى كنيد؟ (10)

و چه بسيار شهرهايى را كه [اهالى آن] ستمگر بودند، درهم شكستيم، و بعد از آنان قومى ديگر پديد آورديم (11)

و چون عذاب ما را احساس كردند، آنگاه بود كه از آن گريختند (12)

نگريزيد و به مهد ناز و نعمت و خانه و كاشانه تان باز گرديد، باشد كه از شما بازخواست شود (13)

گويند واى بر ما، ما ستمگر [و مشرك] بوديم (14)

و همچنان سخنشان اين است تا آنكه آنان را همچون [گياه] درو شده پژمرده گردانيم (15)

و ما آسمانها و زمين و ما بين آنها را به بازيچه نيافريده ايم (16)

اگر مى خواستيم كه بازيچه بگيريم، به اختيار خويش مى گرفتيم كه ما كاردانيم (17)

بلكه حق را بر باطل مى كوبيم و آن را فرو مى شكافد، آنگاه است كه آن نابود مى گردد، و واى بر شما از توصيفى كه مى كنيد (18)

و هر كس كه در آسمانها و زمين است از آن اوست و كسانى كه نزد او هستند از پرستش او سر بازنمى زنند و خسته نمى شوند (19)

شب و روز نيايش مى كنند و سستى نمى ورزند (20)

يا خدايانى زمينى به پرستش گرفته اند كه برانگيزاننده آنان [در قيامت]اند؟ (21)

اگر در آن دو خدايان متعددى جز خداوند [يگانه] بود، تباه مى شدند، خداوند صاحب عرش از توصيف آنان منزه است (22)

[او] در آنچه مى كند بازخواست نمى شود، و ايشان [/ انسانها] بازخواست مى شوند (23)

يا به جاى او خدايانى را به پرستش گرفته اند؟ بگو برهانتان را بياوريد، اين ياد كرد همراهان من و ياد كرد پيشينيان من است، ولى بيشترينه شان حق را نمى شناسند و رويگردانند (24)

و ما پيش از تو هيچ پيامبرى نفرستاديم، مگر آنكه به او وحى مى فرستاديم كه خدايى جز من نيست، پس مرا بپرستيد (25)

و گفتند كه خداوند رحمان فرزندى برگزيده است، منزه است او، بلكه آنان [فرشتگان] بندگانى گرامى اند (26)

در سخن بر او پيشدستى نكنند و به فرمان او كار كنند (27)

او پيش روى آنان و پشت سرشان را مى داند، و [فرشتگان] شفاعت نمى كنند مگر براى كسى كه [خداوند] از او خشنود باشد، و ايشان از خوف و خشيت او بيمناكند (28)

و هر كس از آنان كه گويد من خدايى به جاى او هستم، جهنم را جزاى او مى گردانيم، [و] بدينسان ستمگران [مشرك] را جزا مى دهيم (29)

آيا كافران نينديشيده اند كه آسمانها و زمين فروبسته بودند، آنگاه آنها را برگشاديم، و هر موجود زنده اى را از آب آفريده ايم، آيا ايمان نمى آورند (30)

و در زمين كوه هاى استوار افكنده ايم تا ايشان را نجنباند و در آن راه هايى گشاده پديد آورديم باشد كه راه يابند (31)

و آسمانها را همچون سقفى محفوظ آفريده ايم، و حال آنكه ايشان از پديده هاى شگرف آن رويگردانند (32)

و اوست كسى كه شب و روز و خورشيد و ماه را آفريده، كه هر يك در سپهرى شناورند (33)

و ما پيش از تو هم براى هيچ انسانى جاودانگى مقرر نداشته ايم، آيا اگر تو بميرى

آنان جاويدانند؟ (34)

هر جاندارى چشنده [طعم] مرگ است و شما را به بد و نيك، چنانكه بايد و شايد، مى آزماييم، و به سوى ما بازگردانده مى شويد (35)

و چون كافران تو را ببينند، جز به ريشخندت نمى گيرند [و گويند] آيا اين همان كسى است كه از خدايان شما [به بدى] ياد مى كند؟ و هم آنان ياد خداى رحمان را منكرند (36)

انسان [گويى] از شتاب آفريده شده است، به زودى آيات خود را به شما مى نمايانيم، از من به شتاب مخواهيد (37)

و گويند اگر راست مى گوييد پس كى اين وعده فرا مى رسد؟ (38)

اگر كافران بدانند كه هنگامى كه نتوانند آتش را از چهره هايشان و از پشتهايشان باز دارند، و يارى نيابند [به صدق آن وعده پى برند] (39)

آرى [آن وعده و قيامت] ناگهانشان فرا مى رسد، و حيرانشان مى سازد، و نمى توانند بازش گردانند، و به آنان مهلتى هم ندهند (40)

و پيامبرانى هم كه پيش از تو بودند، ريشخند ديدند، و بر سر ريشخندكنندگانشان كيفر استهزايشان فرود آمد (41)

بگو چه كسى شما را در شب و روز از [عذاب] خداى رحمان باز مى دارد، آرى آنان از ياد پروردگارشان دل مى گردانند (42)

يا براى آنان خدايانى هست كه آنان را در برابر ما حفظ مى كند، [حال آنكه] نمى توانند به خودشان يارى برسانند، و از ما هم يارى نبينند (43)

حق اين است كه اينان و پدرانشان را [از ناز و نعمت] بهره مند ساخته ايم، تا آنكه روزگارى دراز يافتند، پس آيا نينديشيده اند كه ما دامنه هاى سرزمين [كفر] را مى كاهيم [و بر گستره اسلام مى افزاييم]، آيا ايشان پيروز خواهند شد (44)

بگو همانا شما

را از طريق وحى هشدار مى دهم، و البته كران - چون هشدار يابند - ندايى نمى شنوند (45)

و چون شمه اى از عذاب پروردگارت به آنان برسد خواهند گفت واى بر ما كه ستمكار [/ مشرك] بوديم (46)

و ترازوهاى راست و درست را در روز قيامت در ميان نهيم، و بر هيچ كس هيچ ستمى نرود، و اگر [عملى] هم سنگ دانه خردلى باشد، آن را به حساب آوريم، و ما خود حسابرسى را كفايت كنيم (47)

و به راستى كه به موسى و هارون فرقان [تورات] و روشنى بخش و پندآموزى براى پرهيزگاران بخشيديم (48)

همان كسانى كه از پروردگارشان در نهان مى ترسند، و هم آنان كه از قيامت بيمناكند (49)

اين پندآموزى مبارك است كه فرو فرستاديمش، آيا شما منكرش هستيد؟ (50)

و به راستى پيشاپيش به ابراهيم ره يافتى كه سزاوارش بود بخشيديم، و به آن آگاه بوديم (51)

چنين بود كه به پدرش و قومش گفت اين تنديسها چيست كه شما در خدمتشان معتكفايد (52)

گفتند پدرانمان را پرستنده آنها يافتيم (53)

گفت هم شما و هم پدرانتان در گمراهى آشكار بوده ايد (54)

گفتند آيا براى ما حق را آورده اى يا بازيگرى؟ (55)

گفت حق اين است كه پروردگارتان، پروردگار آسمانها و زمين است. همو كه آنها را آفريده است، و من بر اين [سخن] گواهم (56)

[و در دل گفت] به خدا پس از آنكه روى بر تافتيد فكرى به حال بتهايتان خواهم كرد (57)

آنگاه آنها را خرد و ريز كرد، مگر بزرگترشان را، باشد كه به او روى آورند (58)

گفتند چه كسى اين كار را در حق خدايان

ما انجام داده است، بى شك كه از ستمكاران است (59)

گفتند، شنيديم جوانى كه به او ابراهيم گفته مى شد، از آنان سخن مى گفت (60)

گفتند او را در پيش چشمان مردم حاضر كنيد تا آنان حاضر و ناظر باشند (61)

[آوردندش و] گفتند اى ابراهيم آيا تو اين كار را با خدايان ما كردى؟ (62)

[به ريشخند] گفت نه بلكه همين بزرگترشان چنين كارى كرده است، اگر سخن مى گويند از آنها بپرسيد (63)

به خود آمدند و گفتند شما خود ستمگريد (64)

سپس سرهايشان را تكان دادند [و گفتند] خوب مى دانى كه اينها سخن نمى گويند (65)

گفت آيا پس به جاى خداوند چيزى را كه نه سودى به شما مى رساند و نه زيانى مى پرستيد؟ (66)

اف بر شما و بر آنچه به جاى خداوند مى پرستيد، آيا انديشه نمى كنيد؟ (67)

گفتند او را بسوزانيد و اگر مى توانيد خدايانتان را يارى دهيد (68)

گفتيم اى آتش بر ابراهيم سرد و سلامت شو (69)

و در حق او بدسگالى كردند، آنگاه آنان را زيانكارترين [مردم] گردانديم (70)

و او و لوط را رهانديم و به سرزمينى رسانديم كه براى همگان بركتش بخشيده بوديم (71)

و به او اسحاق و يعقوب را برترى بخشيديم، و همه شان را از شايستگان قرار داديم (72)

و آنان را پيشوايانى كه به فرمان ما ره مى نمودند، گردانديم، و به آنان نيكوكارى و برپاداشتن نماز و پرداختن زكات را وحى كرديم، و پرستندگان ما بودند (73)

و به لوط حكمت و علم بخشيديم و از شهرى كه اهلش پليدكارى مى كردند، نجاتش داديم، كه آنان مردمى پليد و نافرمان بودند (74)

و او را در

جوار رحمت خود در آورديم، كه او از شايستگان بود (75)

و نوح را [نيز رهانديم] كه پيش از آن ندا به دعا برداشته بود، و دعايش را اجابت كرديم و او و خانواده اش را از گرفتارى بزرگ رهانديم (76)

و او را در برابر قومى كه آيات ما را دروغ مى انگاشتند يارى داديم، كه آنان قومى پليد بودند و همگى شان را غرق كرديم (77)

و داوود و سليمان را ياد كن كه درباره كشتزارى كه گوسفند كسانى شبانه در آن چريده بود، داورى كردند و ما شاهد داوريشان بوديم (78)

و آن را به سليمان فهمانديم، و به هر دو حكمت و علم بخشيديم، و كوه ها و پرندگان را تسخير كرديم كه همراه با داوود تسبيح مى گفتند، و تواناى آن كار بوديم (79)

و به او [داوود] فن زره بافى براى شما آموخته بوديم تا شما را از آسيب همديگر محفوظ بدارد، آيا شما شاكريد؟ (80)

و براى سليمان باد تندرو را [تسخير كرديم] كه به فرمان او به سرزمينى كه آن را بركت داده بوديم روان مى شد، و به هر چيزى دانا [و توانا]ييم. (81)

و نيز بعضى از شياطين را كه براى او غواصى مى كردند و كارهايى جز اين هم انجام مى دادند، و نگاهبان آنان بوديم (82)

و ايوب را [ياد كن] كه پروردگارش را به دعا ندا داد كه به من رنج رسيده است و حال آنكه تو مهربانترين مهربانانى (83)

سپس دعاى او را اجابت كرديم و رنجى را كه به او رسيده بود، برطرف كرديم، و خانواده اش را [ديگر بار] به او بخشيديم و همانند آنان را، كه رحمتى

از جانب ما بود، و پندى براى عبادتپيشگان (84)

و اسماعيل و ادريس و ذوالكفل را [ياد كن] كه همگى از صابران بودند (85)

و آنان را در جوار رحمت خويش درآورديم، كه آنان از شايستگانند (86)

و ذوالنون [/ صاحب ماهى / يونس] را [ياد كن] كه خشمگنانه به راه خود رفت، و گمان كرد هرگز بر او تنگ نمى گيريم، آنگاه در دل تاريكى ندا در داد كه خدايى جز تو نيست، پاكا كه تويى، من از ستمكاران بودم (87)

آنگاه دعاى او را اجابت كرديم و او را از اندوه رهانديم، و بدينسان مومنان را مى رهانيم (88)

و زكريا را [ياد كن] كه پروردگارش را به دعا ندا داد كه پروردگارا مرا تنها مگذار، و حال آنكه تو بهترين بازماندگانى (89)

آنگاه دعاى او را اجابت كرديم، و به او يحيى را بخشيديم و همسرش را براى او شايسته گردانديم، اينان به نيكوكارى مى شتافتند، و ما را از روى اميد و بيم مى خواندند، و در برابر ما فروتن بودند (90)

و همچنين آن زن كه پاكدامنى ورزيد و ما از روح خويش در او دميديم و او و پسرش را پديده شگرفى براى جهانيان گردانديم (91)

اين امت شماست كه امتى يگانه است و من پروردگار شما هستم، پس مرا بپرستيد (92)

ولى آنان در كار خود اختلاف يافتند، همگى شان به سوى ما باز مى گردند (93)

پس هر كس كه از كارهاى شايسته انجام دهد و مومن باشد، در برابر كوشش او ناسپاسى نخواهد شد، و ما نويسنده [كار و كردار] او هستيم (94)

و بر اهل هر شهرى كه ما نابودش كرديم

حرام است كه بازگردند (95)

تا آنگاه كه ياجوج و ماجوج رها شوند و از هر پشته اى بشتابند (96)

و وعده راست و درست نزديك شود، آنگاه ديدگان كافران خيره گردد [و گويند] واى بر ما كه از اين حقيقت غافل بوديم، بلكه ستمگر بوديم (97)

[گويند] شما و آنچه به جاى خداوند مى پرستيد هيزم جهنميد و شما وارد آن خواهيد شد (98)

و اگر اينان خدايان حقيقى بودند، وارد آن [جهنم] نمى شدند كه همه در آن جاويدانند (99)

آنان در آن فرياد دارند، و در آن [هيچ چيز] نمى شنوند (100)

كسانى كه از ما در حق آنان نيكى مقرر شده است، آنان از آن دور داشته شوند (101)

آواز آن را نشنوند و ايشان در [بهشت] دلخواهشان جاويدانند (102)

بيم بزرگ آنان را اندوهگين نكند و فرشتگان به استقبال آنان آيند [و گويند] اين همان روزتان است كه به شما وعده داده شده بود (103)

روزى كه آسمان را همچون طومار كتابها درنورديم، همچنانكه آفرينش نخستين را آغاز كرده ايم، آن را باز مى گردانيم، اين وعده بر عهده ماست، و ما انجامدهنده آنيم (104)

و به راستى در زبور، پس از تورات نوشته ايم كه زمين را بندگان شايسته من به ارث مى برند (105)

در اين براى اهل عبادت، كفايتى هست (106)

و ما تو را جز مايه رحمت براى جهانيان نفرستاده ايم (107)

بگو همين به من وحى مى شود كه خداى شما خداى يگانه است، پس آيا شما پذيرنده ايد؟ (108)

و اگر رويگردان شدند بگو همه تان را يكسان آگاه كردم، و خود نمى دانم كه آيا آنچه به شما وعده داده شده است نزديك است يا دور؟

(109)

به راستى كه او هم سخن آشكار را مى داند و هم آنچه پنهان مى داريد مى داند (110)

و نمى دانم شايد آن آزمونى براى شما باشد، و برخوردارى تا زمانى معين (111)

گفت پروردگارا به حق حكم فرما، و پروردگار ما كه خداى رحمان است در آنچه مى گوييد مددكار [ما]ست (112)

خشم ما را ناگاه از آن مى دوند (12)

ندويد و بازگرديد بسوى آنچه هوسران بوديد در آن و نشيمنهاى خويش شايد پرسش شويد (13)

گفتند اى واى بر ما همانا بوديم ما ستمگران (14)

پس بود پيوسته اين سخن ايشان تا گردانيديمشان درويدگانى خموش (15)

و نيافريديم آسمان و زمين و آنچه را ميان آنها است بازى كنان (16)

اگر مى خواستيم برگيريم سرگرميى همانا برمى گرفتيمش از نزد خود اگر بوديم كنندگان (17)

بلكه مى افكنيم حقّ را بر باطل تا تباه سازدش كه ناگهان آن است برافتاده و واى شما را از آنچه مى ستائيد (18)

و از آنِ وى است آنكه در آسمانها و زمين است و آنان كه نزد اويند سرنپيچند از پرستش او و نه خسته شوند (19)

تسبيح مى كنند شب و روز و سستى نمى كنند (20)

آيا برگرفتند خدايانى از زمين كه ايشان زنده كنند (21)

اگر مى بود در آنها خدايانى جز خدا هر آينه فاسد مى شدند پس منزه است خدا پروردگار عرش از آنچه مى ستايند (22)

پرسش نشود از آنچه كند و ايشان پرسش شوند (23)

يا برگرفتند جز وى خدايانى بگو بياريد برهان خود را اين است يادآورى آنان كه با منند و يادآورى آنان كه پيش از منند بلكه بيشترشان نمى دانند حقّ را پس ايشانند روى گردانان (24)

و نفرستاديم پيش از تو پيمبرى مگر وحى كرديم بدو كه نيست خدائى جز من پس مرا پرستش كنيد (25)

و گفتند برگرفت خداوند مهربان فرزندى منزه است او بلكه بندگانند گرامى (26)

پيشى نگيرند بر او به گفتار و ايشانند به فرمان او كاركنندگان (27)

مى داند آنچه پيش روى ايشان و آنچه پشت

سر ايشان و شفاعت نكنند جز براى هر كه خواهد و ايشانند از بيم او هراسان (28)

و آنكه بگويد از ايشان منم خدائى جز او پس آن را پاداش دهيم دوزخ بدينگونه كيفر دهيم ستمكاران را (29)

آيا نديدند آنان كه كفر ورزيدند كه آسمانها و زمين بسته بودند پس شكافتيم آنها را و گردانيديم از آب هر چيز را زنده پس آيا ايمان نمى آورند (30)

و نهاديم در زمين لنگرهائى نبادا كج شود بديشان و نهاديم در آن شكافها و راه هائى شايد راهبرى شوند (31)

و گردانيديم آسمان را پوششى نگاه داشته و ايشانند از آيتهاى او روگردانان (32)

و او است آنكه آفريد شب و روز و مهر و ماه را هر كدامند در گردونه شناورى كنان (33)

و ننهاديم براى بشرى پيش از تو جاودانى را پس آيا اگر بميرى تو ايشانند جاودانان (34)

همه كس چشنده مرگ است و مى آزمائيم شما را به بدى و خوبى آزمودنى و بسوى ما بازگردانيده شويد (35)

و هر گاه بينندت آنان كه كفر ورزيدند نگيرندت جز به استهزاء آيا اين است آنكه ياد مى كند خدايان شما را و آنانند به ياد خداوند مهربان كافران (36)

آفريده شد انسان از شتاب زود است بنمايانمتان آيتهاى خويش را پس شتاب نكنيد (37)

و گويند كى (چه هنگام) است اين وعده اگر هستيد راستگويان (38)

اگر مى دانستند آنان كه كفر ورزيدند گاهى را كه بازندارند از چهره هاى خويش آتش را و نه از پشتشان و نه ايشان يارى مى شوند (39)

بلكه مى آيدشان ناگهان پس سراسيمه سازدشان كه نتوانند بازگردانيدنش را و نه مهلت داده شوند (40)

و

همانا استهزاء شد به پيمبرانى پيش از تو پس فرودآمد بدانان كه سخريه كردند از ايشان آنچه بودند بدان استهزاءكنان (41)

بگو كه نگه دارد شما را شب و روز از خداوند مهربان بلكه ايشانند از ياد پروردگار خويش روگردانان (42)

يا ايشان را است خدايانى كه بازدارند از ايشان جز ما نتوانند يارى كردن خويش را و نه از ما همراهى شوند (43)

بلكه كاميابى داديم بديشان و پدرانشان تا دراز شد بر ايشان روزگار (عمر) آيا نبينند كه مى آئيم زمين را مى كاهيمش از كنارهايش پس آيا ايشانند چيره شدگان (44)

بگو جز اين نيست كه شما را ترسانم به وحى و نشنوند گنگان بانگ را گاهى كه بيم داده شوند (45)

و اگر رسدشان دمى از عذاب پروردگار تو هر آينه گويند واى بر ما كه ما بوديم ستمگران (46)

و برنهيم ترازوهاى داد را براى روز قيامت پس ستم نشود كسى چيزى را و اگر باشد سنگينى دانه خردلى بياريمش و بس باشيم ما حسابگران (47)

و همانا داديم به موسى و هارون جداكننده را و روشنائى و يادآوريى براى پرهيزكاران (48)

آنان كه مى ترسند پروردگار خويش را پنهان و ايشانند از قيامت هراسان (49)

و اين است يادداشتى فرخنده فرستاديمش آيا شمائيد آن را ناشناسان (50)

و همانا داديم به ابراهيم رهبريش را از پيش و بوديم بدان دانايان (51)

هنگامى كه گفت به پدر خود و قوم خود چيست اين پيكرهايى كه شمائيد بر آنها گردآمدگان (52)

گفتند يافتيم پدران خويش آنها را پرستش كنندگان (53)

گفت همانا بوده ايد شما و پدرانتان در گمراهى آشكار (54)

گفتند آيا آورده اى ما را

به حقّ يا توئى از بازى كنندگان (55)

گفت بلكه پروردگار شما پروردگار آسمانها و زمين است آنكه پديد آورد آنها را و منم بر اين از گواهان (56)

و سوگند به خدا هر آينه بيانديشم براى بتان شما پس از آنكه برويد پشت كنندگان (57)

پس گردانيدشان پاره هائى مگر بزرگى براى ايشان شايد بسوى او بازگردند (58)

گفتند آن كه كرده است اين را به خدايان ما همانا او است از ستمگران (59)

گفتند شنيديم جوانى يادشان مى كرد كه گفته مى شد بدو ابراهيم (60)

گفتند بياريدش پيش چشم مردم شايد گواه باشند (61)

گفتند آيا تو كردى اين را به خدايان ما اى ابراهيم (62)

گفت بلكه كرد آن را بزرگ ايشان اين پس بپرسيدشان اگر هستند سخن گويان (63)

پس بازگشتند به خود و گفتند همانا شمائيد ستمگران (64)

پس سرافكنده آمدند كه تو دانستى اينان سخن نگويند (65)

گفت آيا مى پرستيد جز خدا آنچه را سود ندهد به شما چيزى را و نه زيان رساند (66)

اف بر شما و بر آنچه مى پرستيد جز خدا پس آيا بخرد نمى آييد (67)

گفتند سخت بسوزانيدش و يارى كنيد خدايان خويش را اگر هستيد كنندگان (68)

گفتيم اى آتش باش سرد و سلامت بر ابراهيم (69)

و خواستند بدو نيرنگى را پس گردانيديم ايشان را زيانكارتران (70)

و رهانيديم او و لوط را بسوى سرزمينى كه بركت نهاديم در آن براى جهانيان (71)

و بخشيديم بدو اسحق و يعقوب را فزونى و هر يك را گردانيديم شايستگان (72)

و گردانيديمشان پيشوايانى كه رهبرى كنند به فرمان ما و وحى كرديم بسوى ايشان به جاى آوردن خوبى ها را و

بپا داشتن نماز و دادن زكات را و بودند براى ما پرستندگان (73)

و لوط را داديم بدو حكم و دانش را و رهانيديمش از شهرى كه بود همى مى كرد پليدها را همانا بودند قومى زشت و نافرمانان (74)

و درآورديمش به رحمت خويش همانا او است از شايستگان (75)

و نوح را هنگامى كه برخواند پيش از اين پس پذيرفتيم خواستش را و رهائيش داديم او و خاندانش را از اندوه بزرگ (76)

و ياريش كرديم از قومى كه دروغ پنداشتند آيتهاى ما را همانا بودند قومى زشت پس غرقشان ساختيم همگان (77)

و داود و سليمان هنگامى كه حكومت مى كردند در كشتزارگاهى كه پراكنده شدند در آن گوسفندان قوم و بوديم حكومت آنان را گواهان (78)

پس آموختيمش (فهمانديمش) به سليمان و هر يك را داديم حكمى و دانشى و فرمانبردار ساختيم با داود كوه ها را كه تسبيح كنند و مرغان را و بوديم كنندگان (79)

و آموختيمش ساختن پوشاكى را براى شما تا نگهداردتان از خشم خويش پس آيا هستيد سپاسگزاران (80)

و براى سليمان باد را سخت وزنده روان مى شد به فرمان او بسوى سرزمينى كه بركت نهاديم در آن و بوديم به هر چيزى دانايان (81)

و از شياطين آنان را كه به دريا فرو مى رفتند برايش و مى كردند كارى را جز آن و بوديم براى آنان نگهبانان (82)

و ايّوب هنگامى كه خواند پروردگار خويش را كه مرا رسيد رنج و توئى مهربانترين مهربانان (83)

پس پذيرفتيم از او و بگشوديم آنچه بدو بود از رنج و داديم بدو خاندانش را و مانند آنان با آنان رحمتى از نزد ما

و يادآوريى براى پرستشگران (84)

و اسمعيل و ادريس و ذوالكفل هر كدام از صبركنندگان (85)

و درآورديمشان در رحمت خود همانا ايشانند از شايستگان (86)

و صاحب ماهى (يا خداوند ماهى) هنگامى كه رفت خشمگين پس پنداشت كه هرگز بدو قدرت نيابيم پس بناليد در تاريكى ها كه نيست خدائى جز تو منزّهى تو همانا بودم من از ستمگران (87)

پس پذيرفتيم از او و رهائيش داديم از اندوه و بدينسان رهائى دهيم به مؤمنان (88)

و زكريا هنگامى كه برخواند پروردگار خويش را پروردگارا نگذار مرا تنها و تويى بهترين ارث برندگان (89)

پس پذيرفتيم از او و بخشيديم بدو يحيى را و شايسته گردانيديم برايش همسرش را همانا بودند ايشان شتاب گيرندگان در خوبى ها و مى خواندند ما را اميدى و بيمى و بودند براى ما فروتنان (90)

و آن زن كه نگاه داشت فرجش را پس دميديم در آن از روح خويش و گردانيديمش و پسرش را آيتى براى جهانيان (91)

همانا اين است ملت شما ملتى يگانه و منم پروردگار شما پس مرا بپرستيد (92)

و پخش كردند كار خويش را ميان خويش هر كدامند بسوى ما بازگردانندگان (93)

پس آنكو بكند از كردارهاى شايسته و او است مؤمن نباشد ناسپاسيى كوشش او را و همانا مائيم براى آن نويسندگان (94)

و حرام است بر شهرى كه نابودش كرديم كه آنان بازنمى گردند (95)

تا گاهى كه گشوده شود يأجوج و مأجوج و ايشان از هر پشته اى سرازير گردند (يا برون آيند) (96)

و نزديك شد وعده حقّ كه ناگهان باز است ديده آنان كه كفر ورزيدند اى واى بر ما همانا بوديم در غفلتى

از اين بلكه بوديم ما ستمگران (97)

همانا شما و آنچه مى پرستيد جز خدا سوخت دوزخيد شمائيد در آن درآيندگان (98)

اگر مى بودند اينان خدايانى در آن نمى رفتند حالى كه هر كدامند در آن جاودان (99)

ايشان را است در آن آه كشيدنى و ايشان در آن نمى شنوند (100)

همانا آنان كه سبقت گرفت براى ايشان از ما نكوئى آنانند از آن دورشدگان (101)

نشنوند حسش را و ايشانند در آنچه هوس كند دلهاى ايشان جاودانان (102)

اندوهگينشان نسازد آشوب بزرگتر و درآيند بر ايشان فرشتگان (يا پيشواز ايشان روند فرشتگان) كه اينك روز شما آنكه بوديد وعده داده مى شديد (103)

روزى كه پيچيم آسمان را مانند پيچيدن نامه دان نامه ها را بدانسان كه آغاز كرديم نخستين آفرينش را بازگردانيمش وعده است بر ما همانا هستيم ما كنندگان (104)

و هر آينه نوشتيم در زبور پس از ذكر كه زمين را ارث برند بندگان من شايستگان (105)

همانا در اين است ابلاغى براى گروهى كه پرستشگرند (106)

و نفرستاديمت مگر رحمتى براى جهانيان (107)

بگو جز اين نيست كه وحى شود بسوى من همانا خداوند شما است خداوند يكتا پس آيا شمائيد اسلام آرندگان (108)

پس اگر پشت كردند بگو آگهيتان دادم يكسان و ندانم آيا نزديك است يا دور آنچه وعده داده شويد (109)

همانا او مى داند آشكار را از سخن و مى داند آنچه را نهان كنيد (110)

و ندانم شايد آزمايشى باشد براى شما و بهره منديى تا زمانى (111)

گفت پروردگارا حكم كن به حقّ و پروردگار ما خداى مهربان است يارى جسته بر آنچه مى ستائيد (112)

1 Mankind’s reckoning has drawn near to them, yet they are disregardful in [their] obliviousness.

2 There does not come to them any new reminder from their Lord but they listen to it as they play around,

3 their hearts set on diversions. The wrongdoers secretly whisper together, [saying], ‘Is not this [man] just a human being like yourselves? Will you give in to magic with open eyes?’

4 He said, ‘My Lord knows every word [spoken] in the sky and the earth, and He is the All-hearing, the All-knowing.’

5 Rather they said, ‘[They are] confused nightmares!’ ‘Rather he has fabricated it!’ ‘Rather he is a poet!’ ‘Let him bring us a sign, like those sent to the ancients.’

6 No town that We destroyed before them believed. Will these then have faith [if they are sent signs]?

7 We did not send [any apostles] before you except as men, to whom We revealed. Ask the People of the Reminder if you do not know.

8 We did not make them bodies that did not eat food, and they were not immortal.

9 Then We fulfilled Our promise to them, and We delivered them and whomever We wished, and We destroyed the profligates.

10 Certainly We have sent down to you a Book in which there is an admonition for you. Do you not apply reason?

11 How many a town We have smashed that had been wrongdoing, and We brought forth another people after it.

12 So when they sighted Our punishment, behold,

they ran away from it.

13 ‘Do not run away! Return to the opulence you were given to enjoy and to your dwellings so that you may be questioned!’

14 They said, ‘Woe to us! We have indeed been wrongdoers!’

15 That remained their cry until We turned them into a mown field, stilled [like burnt ashes].

16 We did not create the sky and the earth and whatever is between them for play.

17 Had We desired to take up some diversion We would have surely taken it up with Ourselves, were We to do [so].

18 Rather We hurl the truth against falsehood, and it crushes its head, and behold, falsehood vanishes! And woe to you for what you allege [about Allah].

19 To Him belongs whatever is in the heavens and the earth, and those who are near Him do not disdain to worship Him, nor do they become weary.

20 They glorify [Him] night and day, and they do not flag.

21 Have they taken gods from the earth who raise [the dead]?

22 Had there been gods in them other than Allah, they would surely have fallen apart. Clear is Allah, the Lord of the Throne, of what they allege [concerning Him].

23 He is not questioned concerning what He does, but they are questioned.

24 Have they taken gods besides Him? Say, ‘Produce your evidence! This is a precept of those who are with me, and a precept of those [who went] before me.’ Rather most of them do

not know the truth, and so they are disregardful.

25 We did not send any apostle before you but We revealed to him that ‘There is no god except Me; so worship Me.’

26 They say, ‘The All-beneficent has taken offsprings.’ Immaculate is He! Rather they are [His] honoured servants.

27 They do not venture to speak ahead of Him, and they act by His command.

28 He knows that which is before them and that which is behind them, and they do not intercede except for someone He approves of, and they are apprehensive for the fear of Him.

29 Should any of them say, ‘I am a god besides Him,’ We will requite him with hell. Thus do We requite the wrongdoers.

30 Have the faithless not regarded that the heavens and the earth were interwoven and We unravelled them, and We made every living thing out of water? Will they not then have faith?

31 We set firm mountains in the earth lest it should shake with them, and We made broad ways in them so that they may be guided [to their destinations].

32 We made the sky a preserved roof and yet they are disregardful of its signs.

33 It is He who created the night and the day, the sun and the moon, each swimming in an orbit.

34 We did not give immortality to any human before you. If you are fated to die, will they live on forever?

35 Every soul shall taste death, and We will

test you with good and ill by way of test, and to Us you will be brought back.

36 Whenever the faithless see you they only take you in derision: ‘Is this the one who speaks ill of your gods?’ And they defy the remembrance of the All-beneficent.

37 Man is a creature of haste. Soon I will show you My signs. So do not ask Me to hasten.

38 And they say, ‘When will this promise be fulfilled, should you be truthful?’

39 If only the faithless knew of the time when they will not be able to keep the Fire off their faces and their backs, nor will they be helped!

40 Rather it will overtake them suddenly, dumbfounding them. So neither will they be able to avert it, nor will they be granted any respite.

41 Apostles were certainly derided before you; but those who ridiculed them were besieged by what they had been deriding.

42 Say, ‘Who can guard you, day and night, from [the punishment of] the All-beneficent?’ Rather they are disregardful of their Lord’s remembrance.

43 Do they have gods besides Us to defend them? Neither can they help themselves, nor can they provide them with an escort against Us.

44 Rather We have provided for them and their fathers until they lived on for long years. Do they not see how We visit the land diminishing it at its edges? Are they the ones who will prevail?

45 Say, ‘I indeed warn you by the means of revelation.’

But the deaf do not hear the call when they are warned.

46 Should a whiff of your Lord’s punishment touch them, they will surely say, ‘Woe to us! We have indeed been wrongdoers!’

47 We shall set up the scales of justice on the Day of Resurrection, and no soul will be wronged in the least. Even if it be the weight of a mustard seed We shall produce it and We suffice as reckoners.

48 Certainly We gave Moses and Aaron the Criterion, a light and reminder for the Godwary.

49 Those who fear their Lord in secret, and who are apprehensive of the Hour.

50 This is a blessed reminder which We have sent down. Will you then deny it?

51 Certainly We had given Abraham his rectitude before, and We knew him

52 when he said to his father and his people, ‘What are these images to which you keep on clinging?’

53 They said, ‘We found our fathers worshipping them.’

54 He said, ‘Certainly you and your fathers have been in manifest error.’

55 They said, ‘Are you telling the truth, or are you [just] kidding?’

56 He said, ‘Rather your Lord is the Lord of the heavens and the earth, who originated them, and I am a witness to this.

57 By Allah, I will devise a stratagem against your idols after you have gone away.’

58 So he broke them into pieces,—all except the biggest of them—so that they might come back to it.

59 They said, ‘Whoever

has done this to Our gods?! He is indeed a wrongdoer!’

60 They said, ‘We heard a young man speaking ill of them. He is called ‘‘Abraham.’’ ’

61 They said, ‘Bring him before the people’s eyes so that they may bear witness [against him].’

62 They said, ‘Was it you who did this to our gods, O Abraham?’

63 He said, ‘Rather it was this biggest of them who did it! Ask them, if they can speak.’

64 Thereat they came to themselves and said [to one another], ‘Indeed it is you who are the wrongdoers!’

65 Then they hung their heads. [They said], ‘You certainly know that they cannot speak.’

66 He said, ‘Do you then worship, besides Allah, that which cannot cause you any benefit or harm?

67 Fie on you and what you worship besides Allah! Do you not apply reason?’

68 They said, ‘Burn him, and help your gods, if you are to do anything!’

69 We said, ‘O fire! Be cool and safe for Abraham!’

70 They sought to outmaneuver him, but We made them the biggest losers.

71 We delivered him and Lot toward the land which We have blessed for all nations.

72 And We gave him Isaac, and Jacob as well for a grandson, and each of them We made righteous.

73 We made them imams, guiding by Our command, and We revealed to them the performance of good deeds, the maintenance of prayers, and the giving of zakat, and they used to worship Us.

74

We gave judgement and knowledge to Lot, and We delivered him from the town which used to commit vicious acts. Indeed they were an evil and profligate lot.

75 And We admitted him into Our mercy. Indeed he was one of the righteous.

76 And before that Noah, when he called out, We responded to him and delivered him and his family from the great agony.

77 And We helped him against the people who denied Our signs. They were indeed an evil lot; so We drowned them all.

78 And David and Solomon when they gave judgement concerning the tillage when the sheep of some people strayed into it by night, and We were witness to their judgement.

79 We gave its understanding to Solomon, and to each We gave judgement and knowledge. And We disposed the mountains and the birds to glorify [Us] with David, and We have been the doer [of such things].

80 We taught him the making of coats of mail for you, to protect you from your [own] violence. Will you then be grateful?

81 And for Solomon [We disposed] the tempestuous wind which blew by his com-mand toward the land which We have blessed, and We have knowledge of all things.

82 Among the devils were some who dived for him and performed tasks other than that, and We were watchful over them.

83 And Job, when he called out to his Lord, ‘Indeed distress has befallen me, and You are the most merciful of the merciful.’

84

So We answered his prayer and removed his distress, and We gave him [back] his family along with others like them, as a mercy from Us, and an admonition for the devout.

85 And Ishmael, Idris, and Dhul-Kifl—each of them was among the patient.

86 We admitted them into Our mercy. Indeed they were among the righteous.

87 And the Man of the Fish, when he left in a rage, thinking that We would not put him to hardship. Then he cried out in the darkness, ‘There is no god except You! You are immaculate! I have indeed been among the wrongdoers!’

88 So We answered his prayer and delivered him from the agony; and thus do We deliver the faithful.

89 And Zechariah, when he cried out to his Lord, ‘My Lord! Do not leave me without an heir, and You are the best of inheritors.’

90 So We answered his prayer, and gave him John, and remedied his wife[’s infertility] for him. Indeed they were active in [performing] good works, and they would suppli-cate Us with eagerness and awe and were humble before Us.

91 And her who guarded her chastity, so We breathed into her Our spirit, and made her and her son a sign for all the nations.

92 Indeed this community of yours is one community, and I am your Lord. So wor-ship Me.

93 They have fragmented their religion among themselves. Everyone of them will return to Us.

94 Whoever does righteous deeds, should he be faithful, his endeavour

shall not go unappreciated, and We will indeed write it for him.

95 It is forbidden for [the people of] any town that We have destroyed [to return to the world]: they shall not return.

96 When Gog and Magog are let loose, and they race down from every slope,

97 and the true promise draws near [to its fulfillment], behold, the faithless will look on with a fixed gaze: ‘Woe to us! We have certainly been oblivious of this! Rather we have been wrongdoers!’

98 Indeed you and what you worship besides Allah shall be fuel for hell, and you will come to it

99 —had they been gods, they would not have come to it—and they will all remain in it [forever].

100 Their lot therein will be groaning, and they will not hear anything in it.

101 Indeed those to whom there has gone beforehand [the promise of] the best re-ward from Us will be kept away from it.

102 They will not hear even its faint sound and they will remain [forever] in what their souls desire.

103 The Great Terror will not upset them, and the angels will receive them [saying]: ‘This is your day which you were promised.’

104 The day We shall roll up the sky, like the rolling of the scrolls for writings. We will bring it back as We began the first creation—a promise [binding] on Us. [That] indeed We will do.

105 Certainly We wrote in the Psalms, after the Torah: ‘Indeed My righteous servants

shall inherit the earth.’

106 There is indeed in this a proclamation for a devout people.

107 We did not send you but as a mercy to all the nations.

108 Say, ‘It has been revealed to me that your God is the One God. So will you sub-mit?’

109 But if they turn away, say, ‘I have proclaimed to you all alike, and I do not know whether what you have been promised is far or near.

110 Indeed He knows whatever is spoken aloud, and He knows whatever you conceal.

111 I do not know—maybe it is a trial for you and an enjoyment for a while.’

112 He said, ‘My Lord! Judge with justice.’ ‘Our Lord is the All-beneficent; [He is our] resort against what you allege.’

any town which We destroyed, will they then believe? (6)

And We did not send before you any but men to whom We sent revelation, so ask the followers of the reminder if you do not (7)

And We did not make them bodies not eating the food, and they were not to abide (forever). (8)

Then We made Our promise good to them, so We delivered them and those whom We pleased, and We destroyed the ex (9)

Certainly We have revealed to you a Book in which is your good remembrance; what! do you not then understand? (10)

And how many a town which was iniquitous did We demolish, and We raised up after it another people! (11)

So when they felt Our punishment, lo! they began to fly (12)

Do not fly (now) and come back to what you were made to lead easy lives in and to your dwellings, haply you will be questioned. (13)

They said: O woe to us! surely we were unjust. (14)

And this ceased not to be their cry till We made them cut (15)

And We did not create the heaven and the earth and what is between them for sport. (16)

Had We wished to make a diversion, We would have made it from before Ourselves: by no means would We do (it). (17)

Nay! We cast the truth against the falsehood, so that it breaks its head, and lo! it vanishes; and woe to you for what you describe; (18)

And whoever is

in the heavens and the earth is His; and those who are with Him are not proud to serve Him, nor do they grow weary. (19)

They glorify (Him) by night and day; they are never languid. (20)

Or have they taken gods from the earth who raise (the dead). (21)

If there had been in them any gods except Allah, they would both have certainly been in a state of disorder; therefore glory be to Allah, the Lord of the dominion, above what they attribute (to Him). (22)

He cannot be questioned concerning what He does and they shall be questioned. (23)

Or, have they taken gods besides Him? Say: Bring your proof; this is the reminder of those with me and the reminder of those before me. Nay! most of them do not know the truth, so they turn aside. (24)

And We did not send before you any messenger but We revealed to him that there is no god but Me, therefore serve Me. (25)

And they say: The Beneficent Allah has taken to Himself a ! son. Glory be to Him. Nay! they are honored servants (26)

They do not precede Him in speech and (only) according to His commandment do they act. (27)

He knows what is before them and what is behind them, and they do not intercede except for him whom He approves and for fear of Him they tremble. (28)

And whoever of them should say: Surely I am a god besides Him, such a one do

We recompense with hell; thus do, We recompense the unjust. (29)

Do not those who disbelieve see that the heavens and the earth were closed up, but We have opened them; and We have made of water everything living, will they not then believe? (30)

And We have made great mountains in the earth lest it might be convulsed with them, and We have made in it wide ways that they may follow a right direction. (31)

And We have made the heaven a guarded canopy and (yet) they turn aside from its signs. (32)

And He it is Who created the night and the day and the sun and the moon; all (orbs) travel along swiftly in their celestial spheres. (33)

And We did not ordain abiding for any mortal before you. What! Then if you die, will they abide? (34)

Every soul must taste of death and We try you by evil and good by way of probation; and to Us you shall be brought back. (35)

And when those who disbelieve see you, they do not take you but for one to be scoffed at: Is this he who speaks of your gods? And they are deniers at the mention of the Beneficent Allah. (36)

Man is created of haste; now will I show to you My signs, therefore do not ask Me to hasten (them) on. (37)

And they say: When will this threat come to pass if you are truthful? (38)

Had those who disbelieve but known (of the time)

when they shall not be able to ward off the fire from their faces nor from their backs, nor shall they be helped. (39)

Nay, it shall come on them all of a sudden and cause them to become confounded, so they shall not have the power to avert it, nor shall they be respited. (40)

And certainly messengers before you were scoffed at, then there befell those of them who scoffed that at which they had scoffed. (41)

Say: Who guards you by night and by day from the Beneficent Allah? Nay, they turn aside at the mention of their Lord. (42)

Or, have they gods who can defend them against Us? They shall not be able to assist themselves, nor shall they be defended from Us. (43)

Nay, We gave provision to these and their fathers until life was prolonged to them. Do they not then see that We are visiting the land, curtailing it of its sides? Shall they then prevail? (44)

Say: I warn you only by revelation; and the deaf do not hear the call whenever they are warned. (45)

And if a blast of the chastisement of your Lord were to touch them, they will certainly say: O woe to us! surely we were unjust. (46)

And We will set up a just balance on the day of resurrection, so no soul shall be dealt with unjustly in the least; and though there be the weight of a grain of mustard seed, (yet) will We bring it, and sufficient

are We to take account. (47)

And certainly We gave to Musa and Haroun the Furqan and a light and a reminder for those who would guard (against evil). (48)

(For) those who fear their Lord in secret and they are fearful of the hour. (49)

And this is a blessed Reminder which We have revealed; will you then deny it? (50)

And certainly We gave to Ibrahim his rectitude before, and We knew him fully well. (51)

When he said to his father and his people: What are these images to whose worship you cleave? (52)

They said: We found our fathers worshipping them. (53)

He said: Certainly you have been, (both) you and your fathers, in manifest error. (54)

They said: Have you brought to us the truth, or are you one of the triflers? (55)

He said: Nay! your Lord is the Lord of the heavens and the earth, Who brought them into existence, and I am of those who bear witness to this: (56)

And, by Allah! I will certainly do something against your idols after you go away, turning back. (57)

So he broke them into pieces, except the chief of them, that haply they may return to it. (58)

They said: Who has done this to our gods? Most surely he is one of the unjust. (59)

They said: We heard a youth called Ibrahim speak of them. (60)

Said they: Then bring him before the eyes of the people, perhaps they may bear witness. (61)

They said: Have

you done this to our gods, O Ibrahim? (62)

He said: Surely (some doer) has done it; the chief of them is this, therefore ask them, if they can speak. (63)

Then they turned to themselves and said: Surely you yourselves are the unjust; (64)

Then they were made to hang down their heads: Certainly you know that they do not speak. (65)

He said: What! do you then serve besides Allah what brings you not any benefit at all, nor does it harm you? (66)

Fie on you and on what you serve besides Allah; what! do you not then understand? (67)

They said: Burn him and help your gods, if you are going to do (anything). (68)

We said: O fire! be a comfort and peace to Ibrahim; (69)

And they desired a war on him, but We made them the greatest losers. (70)

And We delivered him as well as Lut (removing them) to the land which We had blessed for all people. (71)

And We gave him Ishaq and Yaqoub, a son's son, and We made (them) all good. (72)

And We made them Imams who guided (people) by Our command, and We revealed to them the doing of good and the keeping up of prayer and the giving of the alms, and Us (alone) did they serve; (73)

And (as for) Lut, We gave him wisdom and knowledge, and We delivered him from the town which wrought abominations; surely they were an evil people, transgressors; (74)

And We took him

into Our mercy; surely he was of the good. (75)

And Nuh, when he cried aforetime, so We answered him, and delivered him and his followers from the great calamity. (76)

And We helped him against the people who rejected Our communications; surely they were an evil people, so We drowned them all. (77)

And Dawood and Sulaiman when they gave judgment concerning the field when the people's sheep pastured therein by night, and We were bearers of witness to their judgment. (78)

So We made Sulaiman to understand it; and to each one We gave wisdom and knowledge; and We made the mountains, and the birds to celebrate Our praise with Dawood; and We were the doers. (79)

And We taught him the making of coats of mail for you, that they might protect you in your wars; will you then be grateful? (80)

And (We made subservient) to Sulaiman the wind blowing violent, pursuing its course by his command to the land which We had blessed, and We are knower of ail things. (81)

And of the rebellious people there were those who dived for him and did other work besides that, and We kept guard over them; (82)

And Ayub, when he cried to his Lord, (saying): Harm has afflicted me, and Thou art the most Merciful of the merciful. (83)

Therefore We responded to him and took off what harm he had, and We gave him his family and the like of them with them: a mercy from Us and a

reminder to the worshippers. (84)

And Ismail and Idris and Zulkifl; all were of the patient ones; (85)

And We caused them to enter into Our mercy, surely they were of the good ones. (86)

And Yunus, when he went away in wrath, so he thought that We would not straiten him, so he called out among afflictions: There is no god but Thou, glory be to Thee; surely I am of those who make themselves to suffer loss. (87)

So We responded to him and delivered him from the grief and thus do We deliver the believers. (88)

And Zakariya, when he cried to his Lord: O my Lord leave me not alone; and Thou art the best of inheritors. (89)

So We responded to him and gave him Yahya and made his wife fit for him; surely they used to hasten, one with another In deeds of goodness and to call upon Us, hoping and fearing and they were humble before Us. (90)

And she who guarded her chastity, so We breathed into her of Our inspiration and made her and her son a sign for the nations. (91)

Surely this Islam is your religion, one religion (only), and I am your Lord, therefore serve Me. (92)

And they broke their religion (into sects) between them: to Us shall all come back. (93)

Therefore whoever shall do of good deeds and he is a believer, there shall be no denying of his exertion, and surely We will write (It) down for him. (94)

And it is binding on a town which We destroy that they shall not return. (95)

Even when Gog and Magog are let loose and they shall break forth from every elevated place. (96)

And the true promise shall draw nigh, then lo! the eyes of those who disbelieved shall be fixedly open: O woe to us! surely we were m a state of heedlessness as to this; nay, we were unjust. (97)

Surely you and what you worship besides Allah are the firewood of hell; to it you shall come. (98)

Had these been gods, they would not have come to it and all shall abide therein. (99)

For them therein shall be groaning and therein they shall not hear. (100)

Surely (as for) those for whom the good has already gone forth from Us, they shall be kept far off from it; (101)

They will not hear its faintest sound, and they shall abide in that which their souls long for. (102)

The great fearful event shall not grieve them, and the angels shall meet them: This is your day which you were promised. (103)

On the day when We will roll up heaven like the rolling up of the scroll for writings, as We originated the first creation, (so) We shall reproduce it; a promise (binding on Us); surely We will bring it about. (104)

And certainly We wrote in the Book after the reminder that (as for) the land, My righteous servants shall inherit it. (105)

Most surely in this is

a message to a people who serve (106)

And We have not sent you but as a mercy to the worlds. (107)

Say: It is only revealed to me that your Allah is one Allah; will you then submit? (108)

But if they turn back, say: I have given you warning in fairness and I do not know whether what you are threatened with is near or far; (109)

Surely He knows what is spoken openly and He knows what you hide; (110)

And I do not know if this may be a trial for you and a provision till a time. (111)

He said: O my Lord! judge Thou with truth; and our Lord is the Beneficent Allah, Whose help is sought against what you ascribe (to Him). (112)

town that ever believed before have We wiped out. Will they believe?

(7) Before you We have sent only men whom We inspired. Ask people with [long] memories if you do not know it already.

(8) We did not grant them bodies which did not eat food, nor were they immortal.

(9) Then We confirmed the Promise for them, and saved them as well as anyone We wished to, and wiped out those who were dissipated.

(10) We have sent down a Book to you which contains your Reminder. Will you not use your reason?

(11) How many a town which had been doing wrong did We demolish, and raise up other folk in its stead?

(12) When they felt Our might [approaching], they rushed headlong away from it!

(13) Do not rush away; return to what you were luxuriating in and your dwellings, so that you may be questioned.

(14) They say: "Alas for us! We have been doing wrong."

(15) Such an appeal as theirs will never cease until We leave them withered away like a crop in need of harvesting.

(16) We did not create Heaven and Earth and whatever lies in between them while just playing around.

(17) If We had wanted to adopt it as a pastime, We would have adopted it within Our very presence, had We ever done so.

(18) Rather We hurl Truth against falsehood, so it knocks it down. Then it disappears. You are the ones [who need] to worry because of what you are describing.

(19) He owns whoever is in Heaven and Earth. Anyone who is with Him is never too proud to do Him service, nor are they even wearied;

(20) they celebrate [Him] night and day; they never pause.

(21) Or have they taken gods from earth who will raise the dead?

(22) If there were other gods in either [Heaven or Earth] besides God [Alone], they would both dissolve in chaos. Glory be to God, Lord of the Throne, beyond what they describe!

(23) He will not be questioned about what He does, while they shall be so questioned.

(24) Yet do they still adopt other gods instead of Him? SAY: "Bring on your proof! This is a Reminder for anyone who is with me, as well as a Reminder for whoever came before me." Instead, most of them do not recognize the Truth, so they avoid it.

(25) We did not send any messenger before you unless We inspired him with the fact there is no deity except Me, so serve Me!

(26) They say: "The Mercy-giving has adopted a son." Glory be to Him! Rather they are honored servants;

(27) they do not try to speak ahead of Him, while they act at His command.

(28) He knows what lies in front of them and what is behind them; while they do not intercede except for someone who has been approved. They are apprehensive and hence in awe of Him.

(29) Should any of them say: "I am a god as well as He,"

that person We shall reward with Hell. Thus We reward wrongdoers!

(30) Have not those who disbelieve seen how Heaven and Earth were once one solid mass which We ripped apart? We have made every living thing out of water. Will they still not believe?

(31) We have placed headlands on earth lest it should sway while they are on it, and have placed mountain passes on it as highways so they may be guided.

(32) We have placed the sky as a roof which is held up even though they shun its signs!

(33) He is the One Who has created night and daylight, and the sun and the moon; each floats along in an orbit.

(34) We have not granted immortality to any human being before you; so if you should die, will they become immortal?

(35) Every soul shall taste death . We will test you (all) with something bad and something good as a trial; then to Us will you be returned!

(36) Whenever those who disbelieve see you, they never accept you unless it is to ridicule you: "Is this the person who mentions your gods?", while they disown any mention of the Mercy-giving!

(37) Man has been created from impatience. I will show you My signs so do not try to hurry Me up.

(38) They say: "When will this promise be, if you are (all) so truthful?"

(39) If those who disbelieve only knew about the time when they will not fend the Fire off from their faces

nor from their backs, nor will they be supported.

(40) Rather it will come upon them suddenly and dumbfound them; they will not manage to cast it off nor will they be allowed to wait.

(41) Messengers have been ridiculed before you, till whatever they were sneering at swept in around those who had been ridiculing them."

(42) SAY: "Who shields you night and day from the Mercy-giving?" Indeed they are evasive about mentioning their Lord!

(43) Or do they have gods who can defend them from Us? They can neither assist themselves nor yet are they accompanied by Us.

(44) Rather We have let such persons and their forefathers enjoy themselves until life seems to last too long for them. Do they not see how We come to the earth to clip it off along its borders? Will they turn out to be the winners?

(45) SAY: "I am warning you only through inspiration." The deaf will not hear the Appeal even when they are warned [directly];

(46) if a breath from your Lord's torment should ever touch them, they would say: "It's too bad for us! We have been doing wrong."

(47) We shall set up scales for justice on Resurrection Day, and no soul will be dealt with unjustly in any way. Even if the weight of a mustard seed should exist, We would bring it along; sufficient are We as Reckoners!

(48) We brought Moses and Aaron the Standard and radiance, plus a Reminder for the heedful,

(49) [all those] who

dread their Lord even though [He is] Unseen. They are (also) anxious about the Hour.

(50) This is a blessed Reminder We have sent down; so why are you (all) so distrustful concerning it?

(51) We gave Abraham his integrity long ago, and We were (fully) Conscious of him

(52) when he told his father and his folk: "What are these images which you are so devoted to?"

(53) They said: "We found our forefathers serving them."

(54) He said: "You and your forefathers have been in such obvious error."

(55) They said: "Have you brought us the Truth, or are you just a trifler?"

(56) He said: "Rather your Lord is the Lord of Heaven and Earth, and the One Who originated them, while I am another witness for that.

(57) By God, I am planning to confound your idols once you have turned your backs!"

(58) So he broke them into fragments except for the biggest one of them, so that they might return to[question] it.

(59) They said: "Who did this to our gods? He must be some wrongdoer!"

(60) They said: "We heard a young man mentioning them; he is called Abraham."

(61) They said: "Bring him before the people's eyes so they may witness it."

(62) They said: "Is it you who has done this to our gods, Abraham?"

(63) He said: "Rather this biggest one of them did it. Ask them, if they are able to speak up."

(64) They turned to one another and said: "You yourselves are

the wrongdoers!"

(65) Then they hung their heads: "You knew those things do not utter [a word] .

(66) He said: "So do you worship something instead of God that neither benefits you in any way nor does it harm you?

(67) Shame on you and on whatever you worship instead of God [Alone]! Don't you use your reason?"

(68) They said: "Burn him up and support your gods if you must be doing something!"

(69) We said: "Fire, be cool, and safe for Abraham!"

(70) They wanted to outwit him, so We made them lose the most.

(71) We rescued him and Lot, [bringing them] to a land which We had blessed for [everyone in] the Universe.

(72) We bestowed Isaac and (then) Jacob on him as an additional boon; each We made into honorable men.

(73) We made them leaders who guided (others) by Our command and We inspired them to perform good deeds, keep up prayer, and pay the welfare tax. They have been serving Us.

(74) And Lot We gave discretion and knowledge, and saved him from the town which had been performing wicked deeds. They had been such evil folk, perverts.

(75) We admitted him into Our mercy; he was such an honorable man!

(76) When Noah had cried out previously, We responded to him, and saved him and his family from serious distress.

(77) We delivered him from a folk who had rejected Our signs. They had been such evil folk that We drowned them all.

(78) And when

David and Solomon both passed judgment on the field where some people's sheep had strayed to pasture there at night, We acted as Witnesses for their decision.

(79) We made Solomon understand it. Each We gave discretion and knowledge, and We let David develop the mountains and the birds which celebrate [Us]. We were Active [in this].

(80) We taught him how to manufacture coats [of mail] for you, to protect you from your own violence. Yet are you ever grateful?

(81) Solomon had wind as a storm which blew at his command over the earth which We had blessed. We were Conscious of everything.

(82) Some devils there were who dived for him and performed other work besides that. We acted as Guardians over them.

(83) And Job, when he cried out to his Lord: "Adversity has afflicted me while You are the most Merciful of the Mercy-granting!",

(84) We responded to him and removed any adversity he was facing, and We gave him his household and the same as them besides, as a Mercy from Our presence and a Reminder for worshippers.

(85) And Ishmael, Idrs and [Ezekiel] with the Commission-were all patient.

(86) We admitted them to Our mercy; they were honorable.

(87) And the Man in the Whale when he stormed off angrily, and thought We would never have any power over him; yet he cried out in the darkness: "There is no deity except You! Glory be to You! I have been a wrongdoer."

(88) We responded to him and

saved him from grief. Thus We save believers.

(89) And Zachariah when he cried out to his Lord: "My Lord, do not leave me childless, even though You are the Best of heirs."

(90) We responded to him and bestowed John on him, and restored his wife [to childbearing] for him. They had always competed in doing good deeds and appealed to Us eagerly yet reverently. They were so humble towards Us.

(91) And she who guarded her chastity, so We breathed some of Our spirit into her, and set both her and her son up as a sign for [everyone in] the Universe.

(92) This community of yours [forms] one nation, while I am your Lord, so worship Me.

(93) They have carved up their own affair among themselves; yet everyone will be returning to Us.

(94) Anyone who performs some honorable deeds while he is a believer will never have his effort spurned. We will be Writing it down for him.

(95) Yet a ban has been placed on any town We have wiped out; they shall not return

(96) until when things are opened up for Gog and Magog and they come swarming down from every hillside

(97) and the true Promise is approaching: then behold it will be staring into the eyes of those who have disbelieved: "Alas for us! We have been so heedless concerning this. Indeed we were wrongdoers."

(98) You and anything you worship instead of God [will serve as] pavement for Hell! You are being led to

it;

(99) if those had been gods, they would not have been led there; yet everyone will remain in it for ever.

(100) They will [find people] moaning in it while they will not [be able to] hear in it.

(101) Those whose finest deeds have preceded them will be sent far away from it by Us;

(102) they will not hear it even as a rustle while they will live for ever in what they themselves have been longing for.

(103) The greatest dismay will not sadden them while angels will welcome them with: "This is your Day which you have been promised!"

(104) [It will be] a day when We shall roll up the sky just as a scroll for books is rolled up; just as We began with the first creation, so We shall do it all over again as a promise binding on Us which We have been Acting on.

(105) We have written in the Psalms following the Reminder: "My honorable servants shall inherit the earth."

(106) In this is a proclamation for folk who are worshipful.

(107) We have merely sent you as a mercy for [everybody in] the Universe .

(108) SAY: "It has only been revealed to me that your God is God Alone. Are you committed to [live in] peace?"

(109) If they should turn away, then SAY: 'I have announced it to you all alike. If I only knew whether what you are promised is near or far away!'

(110) He knows anything one says

out loud and He (also) knows whatever you conceal.

(111) If I only knew whether it may mean a trial for you as well as enjoyment for a while."

(112) He said: "My Lord, judge with Truth," and "Our Lord is the Mercy- giving Whose help is sought against what you describe."

you a Book wherein is your Remembrance; will you notunderstand? (10)

How many a city that was evildoing We have shattered, and set up after itanother people! (11)

Then, when they perceived Our might, behold, they ran headlong out of it. (12)

`Run not! Return you unto the luxury that you exulted in, and yourdwelling-places; haply you shall be questioned.' (13)

They said, `Alas for us! We have been evildoers.' (14)

So they ceased not to cry, until We made them stubble, silentand still. (15)

We created not the heaven and the earth, and whatsoever between them is,as playing; (16)

had We desired to take to Us a diversion We Would have taken it to Us fromOurselves, had We done aught. (17)

Nay, but We hurl the truth against falsehood and it prevails over it, andbehold, falsehood vanishes away. Then woe to you for that you describe! (18)

To Him belongs whosoever is in the heavens and the earth; and those who arewith Him wax not too proud to do Him service neither grow weary, (19)

glorifying Him by night and in the daytime and never failing. (20)

Or have they taken gods out of the earth who raise the dead? (21)

Why, were there gods in earth and heaven other then God, they would surely goto ruin; so glory be to God, the Lord of the Throne, above that theydescribe! (22)

He shall not be questioned as to what He does, but they shall be questioned. (23)

Or have they taken gods apart from

Him? Say: `Bring your proof! This is theRemembrance of him who is with me, and the Remembrance of those before me.Nay, but the most part of them know not the truth, so therefore they areturning away.' (24)

And We sent never a Messenger before thee except that We revealed to him,saying, `There is no god but I; so serve Me.' (25)

They say: `The All-merciful has taken to Him a son.' Glory be to Him! Nay,but they are honoured servants (26)

that outstrip Him not in speech, and perform as He commands. (27)

He knows what is before them and behind them, and they intercede not save forhim with whom He is well-pleased, and they tremble in awe of Him. (28)

If any of them says, `I am a god apart from Him', such a one We recompensewith Gehenna (Hell); even so We recompense the evildoers. (29)

Have not the unbelievers then beheld that the heavens and the earth were amass all sewn up, and then We unstitched them and of water fashioned everyliving thing? Will they not believe? (30)

And We set in the earth firm mountains lest it should shake with them, and Weset in it ravines to serve as ways, that haply so they may be guided; (31)

and We set up the heaven as a roof well-protected; yet still from Our signsthey are turning away. (32)

It is He who created the night and the day, the sun and the moon,each swimming in a sky. (33)

We have not assigned to

any mortal before thee to live forever; therefore ifthou diest, will they live forever? (34)

Every soul shall taste of death; and We try you with evil and good for atesting, then unto Us you shall be returned. (35)

When the unbelievers behold thee, they take thee only for mockery: `Ha, isthis the one who makes mention of your gods?' Yet they in the Remembrance ofthe All-merciful are unbelievers. (36)

Man was created of haste (is a creature of haste). Assuredly I shall showyou My signs; so demand not that I make haste. (37)

They say, `And when shall the promise come to pass, if you speak truly?' (38)

If the unbelievers but knew when that they shall not ward off the Fire fromtheir faces nor from their backs, neither shall they be helped! (39)

Nay, but it shall come upon them suddenly, dumbfounding them, and they shallnot be able to repel it, nor shall they be respited. (40)

Messengers indeed were mocked at before thee, but those that scoffed at themwere encompassed by that they mocked at. (41)

Say: `Who shall guard you by night and in the daytime from the All-merciful?'Nay, but from the Remembrance of their Lord they are turning away. (42)

Or have they gods that shall defend them apart from Us? Why, they are notable to help themselves, nor shall they be guarded in safety from Us. (43)

Nay, but Ourselves gave these and their fathers enjoyment of days, untiltheir life had lasted long while upon them. What, do they

not see how Wecome to the land, diminishing it in its extremities? Or are they thevictors? (44)

Say: `I warn you only by the Revelation'; but they that are deaf do not hearthe call when they are warned. (45)

If but a breath of thy Lord's chastisement touched them, they would surelysay, `Alas for us! We were evildoers.' (46)

And We shall set up the just balances for the Resurrection Day, so that notone soul shall be wronged anything; even if it be the weight of one grain ofmustard-seed We shall produce it, and sufficient are We for reckoners. (47)

We gave Moses and Aaron the Salvation and a Radiance, and a Remembrancefor the godfearing (48)

such as fear God in the Unseen, trembling because of the Hour. (49)

And this is a blessed Remembrance that We have sent down; so are younow denying it? (50)

We gave Abraham aforetime his rectitude--for We knew him-- (51)

when he said to his father and his people, `What are these statues unto whichyou are cleaving? (52)

They said, `We found our fathers serving them.' (53)

He said, `Then assuredly you and your fathers have been in manifest error.' (54)

They said, `What, hast thou come to us with the truth, or art thou one ofthose that play?' (55)

He said, `Nay, but your Lord is the Lord of the heavens and the earth whooriginated them, and I am one of those that bear witness thereunto. (56)

And, by God, I shall assuredly outwit your idols, after you

have gone awayturning your backs.' (57)

So he broke them into fragments, all but a great one they had, for haply theywould return to it. (58)

They said, `Who has done this with our gods? Surely he is one ofthe evildoers. (59)

They said, `We heard a young man making mention of them, and he was calledAbraham.' (60)

They said, `Bring him before the people's eyes; haply they shall bearwitness.' (61)

They said, `So, art thou the man who did this unto our gods, Abraham?' (62)

He said `No; it was this great one of them that did it. Question them, ifthey are able to speak!' (63)

So they returned one to another, any they said, `Surely it is you who arethe evildoers.' (64)

Then they were utterly put to confusion saying, 'Very well indeed thouknowest these do not speak.' (65)

He said, `What, and do you serve, apart from God, that which profits younothing, neither hurts you? (66)

Fie upon you and that you serve apart from God! Do you not understand ?' (67)

They said, `Burn him, and help your gods, if you would do aught.' (68)

We said, `O fire, be coolness and safety for Abraham!' (69)

They desired to outwit him; so We made them the worse losers, (70)

and We delivered him, and Lot, unto the land that We had blessedfor all beings. (71)

And We gave him Isaac and Jacob in superfluity, and every onemade We righteous (72)

and appointed them to be leaders guiding by Our command, and

We revealedto them the doing of good deeds, and to perform the prayer, and to pay thealms, and Us they served. (73)

And Lot--to him We gave judgment and knowledge; and we delivered himfrom the city that had been doing deeds of corruption; they Were an evilpeople, truly ungodly; (74)

and We admitted him into Our mercy; he was of the righteous. (75)

And Noah--when he called before, and we answered him, and delivered him andhis people from the great distress, (76)

and We helped him against the people Who cried lies to Our signs; surelythey were an evil people, so We drowned them all together. (77)

And David and Solomon--when they gave judgment concerning the tillage, whenthe sheep of the people strayed there, and We bore witness totheir judgment; (78)

and We made Solomon to understand it, and unto each gave We judgment andknowledge. And with David We subjected the mountains to give glory, and thebirds, and We were doers. (79)

And We taught him the fashioning of garments (coats of mail) for you, tofortify you against your violence; then are you thankful? (80)

And to Solomon the wind, strongly blowing, that ran at his command unto theland that We had blessed; and we had knowledge of everything; (81)

and of the Satans some dived for him and did other work besides; and We werewatching over them. (82)

And Job--when he called unto his Lord, `Behold, affliction has visited me,and Thou art the most merciful of the merciful.' (83)

So We answered him, and

removed the affliction that was upon him, and We gavehis people, and the like of them with them, mercy from Us, and a Reminder tothose who serve. (84)

And Ishmael, Idris, Dhul Kifl (Ezekiel)--each was of thepatient, (85)

and We admitted them into Our mercy; they were of the righteous. (86)

And Dhul Nun (Jonah)--when he went forth enraged and thought that We wouldhave no power over him; then he called out in the darkness, `There is no godbut Thou. Glory be to Thee! I have done evil.' (87)

So We answered him, and delivered him out of grief; even so do We deliverthe believers. (88)

And Zachariah--when he called unto his Lord, `O my Lord, leave me notsolitary; though Thou art the best of inheritors.' (89)

So We answered him, and bestowed on him John, and We set his wife right forhim; truly they vied with one another, hastening to good works, and calledupon Us out of yearning and awe; and they were humble to Us. (90)

And she who guarded her virginity, so We breathed into her of Our spiritand appointed her and her son to be a sign unto all beings. (91)

`Surely this community of yours is one community, and I am your Lord;so serve Me.' (92)

But they split up their affair between them; all shall return to Us. (93)

And whosoever does deeds of righteousness, being a believer, nounthankfulness shall befall his endeavour; We Ourselves write it downfor him. (94)

There is a ban upon any city that We

have destroyed; they shallnot return (95)

till, when Gog and Magog are unloosed, and they slide down out of everyslope, (96)

and nigh has drawn the true promise, and behold, the eyes of the unbelieversstaring: `Alas for us! We were heedlessof this; nay, we were evildoers.' (97)

`Surely you, and that you were serving apart from God, are fuel forGehenna (Hell); you shall go down to it.' (98)

If those had been gods, they would never have gone down to it; yet every oneof them shall therein abide forever; (99)

there shall be sighing for them therein, and naught theyshall hear. (100)

But as for those unto whom already the reward most fair has gone forth fromUs, they shall be kept far from it (101)

neither shall they hear any whisper of it, and they shall dwell forever inthat their souls desired; (102)

the greatest terror shall not grieve them, and the angels shall receive them:`This is your they that you were promised.' (103)

On the day when We shall roll up heaven as a scroll is rolled for thewritings; as We originated the first creation, so We shall bring it backagain--a promise binding on Us; so We shall do. (104)

For We have written in the Psalms, after the Remembrance, `The earth shall bethe inheritance of My righteous servants.' (105)

Surely in this is a Message delivered unto a people who serve. (106)

We have not sent thee, save as a mercy unto all beings. (107)

Say: `It is revealed unto me only that

your God is One God; do you thensurrender?' (108)

Then, if they should turn their backs, say: `I have proclaimed to you allequally, even though I know not whether near or far is that youare promised.' (109)

Surely He knows what is spoken aloud and He knows what you hide. (110)

I know not; haply it is a trial for you and an enjoyment for a time. (111)

He said: `My Lord, judge Thou with truth! And our Lord, is the All-merciful;His succour is ever to be sought against that you describe.' (112)

before thee other than men whom We inspired. Ask the followers of the Reminder if ye know not? (7)

We gave them not bodies that would not eat food, nor were they immortals. (8)

Then We fulfilled the promise unto them. So We delivered them and whom We would, and We destroyed the prodigals. (9)

Now We have revealed unto you a Scripture wherein is your Reminder. Have ye then no sense? (10)

How many a community that dealt unjustly have We shattered, and raised up after them another folk! (11)

And, when they felt Our might, behold them fleeing from it! (12)

(But it was said unto them): Flee not, but return to that (existence) which emasculated you and to your dwellings, that ye may be questioned. (13)

They cried: Alas for us! Lo! we were wrongdoers. (14)

And this their crying ceased not till We made them as reaped corn, extinct. (15)

We created not the heaven and the earth and all that is between them in play. (16)

If We had wished to find a pastime, We could have found it in Our presence if We ever did. (17)

Nay, but We hurl the true against the false, and it doth break its head and lo! it vanisheth. And yours will be woe for that which ye ascribe (unto Him). (18)

Unto Him belongeth whosoever is in the heavens and the earth. And those who dwell in His presence are not too proud to worship Him nor do they weary; (19)

They

glorify (Him) night and day; they flag not. (20)

Or have they chosen Gods from the earth who raise the dead? (21)

If there were therein Gods beside Allah, then verily both (the heavens and the earth) had been disordered. Glorified be Allah, the Lord of the Throne, from all that they ascribe (unto Him). (22)

He will not be questioned as to that which He doeth, but they will be questioned. (23)

Or have they chosen other gods beside Him? Say: Bring your proof (of their godhead). This is the Reminder of those with me and those before me, but most of them know not the Truth and so they are averse. (24)

And We sent no messenger before thee but We inspired him, (saying): There is no God save Me (Allah), so worship Me. (25)

And they say: The Beneficent hath taken unto Himself a son. Be He glorified! Nay, but (those whom they call sons) are honored slaves; (26)

They speak not until He hath spoken, and they act by His command. (27)

He knoweth what is before them and what is behind them, and they cannot intercede except for him whom He accepteth, and they quake for awe of Him. (28)

And one of them who should say: Lo! I am a God beside Him, that one We should repay with hell. Thus We repay wrong doers. (29)

Have not those who disbelieve known that the heavens and the earth were of one piece, then We parted them, and We made

every living thing of water? Will they not then believe? (30)

And We have placed in the earth firm hills lest it quake with them, and We have placed therein ravines as roads that haply they may find their way. (31)

And We have made the sky a roof withheld (from them). Yet they turn away from its portents. (32)

And He it is Who created the night and the day, and the sun and the moon. They float, each in an orbit. (33)

We appointed immortality for no mortal before thee. What! if thou diest, can they be immortal? (34)

Every soul must taste of death, and We try you with evil and with good, for ordeal. And unto Us ye will be returned. (35)

And when those who disbelieve behold thee, they but choose thee out for mockery, (saying): Is this he who maketh mention of your gods? And they would deny all mention of the Beneficent. (36)

Man is made of haste. I shall show you My portents, but ask Me not to hasten. (37)

And they say: When will this promise (be fulfilled), if ye are truthful? (38)

If those who disbelieved but knew the time when they will not be able to drive off the fire from their faces and from their backs, and they will not be helped! (39)

Nay, but it will come upon them unawares so that it will stupefy them, and they will be unable to repel it, neither will they be reprieved. (40)

Messengers before

thee, indeed, were mocked, but that whereat they mocked surrounded those who scoffed at them. (41)

Say: Who guardeth you in the night or in the day from the Beneficent? Nay, but they turn away from mention of their Lord, (42)

Or have they gods who can shield them from Us? They cannot help themselves nor can they be defended from Us. (43)

Nay, but We gave these and their fathers ease until life grew long for them. See they not how we visit the land, reducing it of its outlying parts? Can they then be the victors? (44)

Say (O Muhammad, unto mankind): I warn you only by the Inspiration. But the deaf hear not the call when they are warned. (45)

And if a breath of thy Lord's punishment were to touch them, they assuredly would say: Alas for us! Lo! we were wrong doers. (46)

And We set a just balance for the Day of Resurrection so that no soul is wronged in aught. Though it be of the weight of a grain of mustard seed, We bring it. And We suffice for reckoners. (47)

And We verily gave Moses and Aaron the Criterion (of right and wrong) and a light and a Reader far those who keep from evil (48)

Those who tear their Lord in secret and who dread the Hour (of doom). (49)

This is a blessed Reminder that We have revealed: Will ye then reject it? (50)

And We verily gave Abraham of old his proper course, and

We were Aware of him, (51)

When he said unto his father and his folk: What are these images unto which ye pay devotion? (52)

They said: We found our fathers worshippers of them. (53)

He said: Verily ye and your fathers were in plain error. (54)

They said: Bringest thou unto us the truth, or art thou some jester? (55)

He said: Nay, but your Lord is the Lord of the heavens and the earth, Who created them; and I am of those who testify unto that. (56)

And, by Allah, I shall circumvent your idols after ye have gone away and turned your backs. (57)

Then he reduced them to fragments, all save the chief of them, that haply they might have recourse to it. (58)

They said: Who hath done this to our gods? Surely it must be some evil doer. (59)

They said: We heard a youth make mention of them, who is called Abraham. (60)

They said: Then bring him (hither) before the people's eyes that they may testify. (61)

They said: Is it thou who hast done this to our gods, O Abraham? (62)

He said: But this, their chief hath done it. So question them, if they can speak. (63)

Then gathered they apart and said: Lo! ye yourselves are the wrong doers. (64)

And they were utterly confounded, and they said: Well thou knowest that these speak not. (65)

He said: Worship ye then instead of Allah that which cannot profit you at all, nor harm you?

(66)

Fie on you and all that ye worship instead of Allah! Have ye then no sense? (67)

They cried: Burn him and stand by your gods, if ye will be doing. (68)

We said: O fire, be coolness and peace for Abraham. (69)

And they wished to set a snare for him, but We made them the greater losers. (70)

And We rescued him and Lot (and brought them) to the land which We have blessed for (all) peoples. (71)

And We bestowed upon him Isaac, and Jacob as a grandson. Each of them We made righteous. (72)

And We made them chiefs who guide by Our command, and We inspired in them the doing of good deeds and the right establishment of worship and the giving of alms and they were worshippers of Us (alone). (73)

And unto Lot We gave judgment and knowledge, and We delivered him from the community that did abominations. Lo! they were folk of evil, lewd. (74)

And We brought him in unto Our mercy. Lo! he was of the righteous. (75)

And Noah, when he cried of old, We heard his prayer and saved him and his household from the great affliction. (76)

And delivered him from the people who denied Our revelations. Lo! they were folk of evil, therefor did We drown them all. (77)

And David and Solomon, when they gave judgment concerning the field, when people's sheep had strayed and browsed therein by night; and We were witnesses to their judgment. (78)

And We

made Solomon to understand (the case); and unto each of them We gave judgment and knowledge. And We subdued the hills and the birds to hymn (His) praise along with David. We were the doers (thereof). (79)

And We taught him the art of making garments (of mail) to protect you in your daring. Are ye then thankful? (80)

And unto Solomon (We subdued) the wind in its raging. It set by His command toward the land which We had blessed. And of everything We are aware. (81)

And of the evil ones (subdued We unto him) some who dived (for pearls) for him and did other work, and We were warders unto them. (82)

And Job, when he cried unto his Lord, (saying): Lo! adversity afflicteth me, and Thou art Most Merciful of all who show mercy. (83)

Then We heard his prayer and removed that adversity from which he suffered, and We gave him his household (that he had lost) and the like thereof along with them, a mercy from Our store, and a remembrance for the worshippers; (84)

And (mention) Ishmael, and Idris, and Dhul-Kifl. All were of the steadfast. (85)

And We brought them in unto Our mercy. Lo! they are among the righteous. (86)

And (mention) Dhun Nun, when he went off in anger and deemed that We had no power over him, but he cried out in the darkness, saying: There is no God save Thee. Be Thou glorified! I have been a wrong doer. (87)

Then We heard

his prayer and saved him from the anguish. Thus We save believers. (88)

And Zachariah, when he cried unto his Lord: My Lord! Leave me not childless, though Thou art the best of inheritors. (89)

Then We heard his prayer, and bestowed upon him John, and adjusted his wife (to bear a child) for him. Lo! they used to vie one with the other in good deeds, and they cried unto Us in longing and in fear, and were submissive unto Us. (90)

And she who was chaste, therefor We breathed into her (something) of Our spirit and made her and her son a token for (all) peoples. (91)

Lo! this, your religion, is one religion, and I am your Lord, so worship Me. (92)

And they have broken their religion (into fragments) among them, (yet) all are returning unto Us. (93)

Then whoso doeth good works and is a believer, there will be no rejection of his effort Lo! We record (it) for him. (94)

And there is a ban upon any community which We have destroyed: that they shall not return, (95)

Until, when Gog and Magog are let loose, and they hasten out of every mound. (96)

And the True Promise draweth nigh; then behold them, starring wide (in terror), the eyes of those who disbelieve! (They say): Alas for us! We (lived) in forgetfulness of this. Ah, but we were wrong doers! (97)

Lo! ye (idolaters) and that which ye worship beside Allah are fuel of hell. Thereunto ye will come.

(98)

If these had been Gods they would not have come thither, but all wilt abide therein. (99)

Therein wailing is their portion, and therein they hear not. (100)

Lo! those unto whom kindness hath gone forth before from Us, they wilt be far removed from thence. (101)

They will not hear the slightest sound thereof, while they abide in that which their souls desire. (102)

The Supreme Horror will not grieve them, and the angels will welcome them, (saying): This is your Day which ye were promised; (103)

The Day when We shall roll up the heavens and a recorder rolleth up a written scroll. As We began the first creation, We shall repeat it. (It is) a promise (binding) upon Us. Lo! We are to perform it. (104)

And verity We have written in the Scripture, after the Reminder: My righteous slaves will inherit the earth: (105)

Lo! there is a plain statement for folk who are devout. (106)

We sent thee not save as a mercy for the peoples. (107)

Say: It is only inspired in me that your God is One God. Will ye then surrender (unto Him)! (108)

But if they are averse, then say: I have warned you all alike, although I know not whether nigh or far is that which ye are promised. (109)

Lo! He knoweth that which is said openly, and that which ye conceal. (110)

And I know not but that this may be a trial for you, and enjoyment for a while. (111)

He

saith: My Lord! Judge Thou with truth. Our Lord is the Beneficent, whose help is to be implored against that which ye ascribe (unto Him). (112)

We have revealed for you (O men!) a book in which is a Message for you: will ye not then understand? (10)

How many were the populations we utterly destroyed because of their iniquities setting up in their places other peoples! (11)

Yet when they felt Our Punishment (coming) behold they (tried to) flee from it. (12)

Flee not but return to the good things of this life which were given you and to your homes in order that ye may be called to account. (13)

They said: "Ah! woe to us! We were indeed wrongdoers!" (14)

And that cry of theirs ceased not till We made them as a field that is mown as ashes silent and quenched. (15)

Not for (idle) sport did We create the heavens and the earth and all that is between! (16)

If it had been Our wish to take (just) a pastime We should surely have taken it from the things nearest to Us if We would do (such a thing)! (17)

Nay We hurl the Truth against falsehood and it knocks out its brain and behold falsehood doth perish! Ah! woe be to you for the (false) things ye ascribe (to Us). (18)

To Him belong all (creatures) in the heavens and on earth: even those who are in His (very) Presence are not too proud to serve Him nor are they (ever) weary (of His service): (19)

They celebrate His praises night and day nor do they ever flag or intermit. (20)

Or have they taken

(for worship) gods from the earth who can raise (the dead)? (21)

If there were in the heavens and the earth other gods besides Allah there would have been confusion in both! But glory to Allah the Lord of the Throne: (high is He) above what they attribute to Him! (22)

He cannot be questioned for His acts but they will be questioned (for theirs). (23)

Or have they taken for worship (other) gods besides Him? Say "Bring your convincing proof: this is the Message of those with me and the Message of those before me." But most of them know not the Truth and so turn away. (24)

Not an apostle did We send before thee without this inspiration sent by Us to him: that there is no god but I; therefore worship and serve Me. (25)

And they say: "(Allah) Most Gracious has begotten offspring." Glory to Him! they are (but) servants raised to honor. (26)

They speak not before He speaks and they act (in all things) by His command. (27)

He knows what is before them and what is behind them and they offer no intercession except for those who are acceptable and they stand in awe and reverence of His (glory). (28)

If any of them should say "I am a god besides Him" such a god We should reward with Hell: thus do We reward those who do wrong. (29)

Do not the Unbelievers see that the heavens and the earth were joined together (as one unit of Creation)

before We clove them asunder? We made from water every living thing. Will they not then believe? (30)

And We have set on the earth mountains standing firm lest it should shake with them and We have made therein broad highways (between mountains) for them to pass through: that they may receive guidance. (31)

And We have made the heavens as a canopy well-guarded: Yet do they turn away from the Signs which these things (point to)! (32)

It is He Who created the Night and the Day and the sun and the moon: all (the celestial bodies) swim along each in its rounded course. (33)

We granted not to any man before thee permanent life (here): if then thou shouldst die would they live permanently? (34)

Every soul shall have a taste of death: and We test you by evil and by good by way of trial: to Us must ye return. (35)

When the Unbelievers see thee they treat thee not except with ridicule. "Is this" (they say) "the one who talks of your gods?" And they blaspheme at the mention of (Allah) Most Gracious! (36)

Man is a creature of haste: soon (enough) will I show you My Signs: then ye will not ask Me to hasten them! (37)

They say: "When will this promise come to pass if ye are telling the truth?" (38)

If only the Unbelievers knew (the time) when they will not be able to ward off the Fire from their faces nor yet from their backs and

(when) no help can reach them! (39)

Nay it may come to them all of a sudden and confound them: no power will they have then to avert it nor will they (then) get respite. (40)

Mocked were (many) apostles before thee; but their scoffers were hemmed in by the thing that they mocked. (41)

Say "Who can keep you safe by night and by day from (the Wrath of) (Allah) Most Gracious?" Yet they turn away from the mention of their Lord. (42)

Or have they gods that can guard them from Us? They have no power to aid themselves nor can they be defended from Us. (43)

Nay We gave the good things of this life to these men and their fathers until the period grew long for them; see they not that we gradually reduce the land (in their control) from its outlying borders? Is it then they who will win? (44)

Say "I do but warn you according to revelation": but the deaf will not hear the call (even) when they are warned! (45)

If but a breath of the Wrath of thy Lord do touch them they will then say "Woe to us! we did wrong indeed!" (46)

We shall set up scales of justice for the Day of Judgment so that not a soul will be dealt with unjustly in the least. And if there be (no more than) the weight of a mustard seed We will bring it (to account): and enough are We to take account. (47)

In the past We granted to Moses and Aaron the Criterion (for judgment) and a Light and a Message for those who would do right (48)

Those who fear their Lord in their most secret thoughts and who hold the Hour (of Judgment) in awe. (49)

And this is a blessed Message which We have sent down: will ye then reject it? (50)

We bestowed aforetime on Abraham his rectitude of conduct and well were We acquainted with him. (51)

Behold! he said to his father and his people "What are these images to which ye are (so assiduously) devoted?" (52)

They said "We found our father worshipping them." (53)

He said "Indeed ye have been in manifest error-ye and your fathers." (54)

They said "Have you brought us the Truth or are you one of those who jest?" (55)

He said "Nay your Lord is the Lord of the heavens and the earth He Who created them (from nothing): and I am a witness to this (truth). (56)

And by Allah I have a plan for your idols after ye go away and turn your backs"... (57)

So he broke them to pieces (all) but the biggest of them that they might turn (and address themselves) to it. (58)

They said "Who has done this to our gods? He must indeed be some man of impiety!" (59)

They said "We heard a youth talk of them: he is called Abraham." (60)

They said "Then bring him before the eyes of the people that they

may bear witness:" (61)

They said "Art thou the one that did this with our gods O Abraham?" (62)

He said: "Nay this was done by this is their is their biggest one! Ask them if they can speak intelligently!" (63)

So they turned to themselves and said "Surely ye are the ones in the wrong!" (64)

Then were they confounded with shame: (they said) "Thou knowest full well that these (idols) do not speak!" (65)

(Abraham) said "Do ye then worship besides Allah things that can neither be of any good to you nor do you harm? (66)

"Fie upon you and upon the things that ye worship besides Allah! have ye no sense?"... (67)

They said "Burn him and protect your gods if ye do (anything at all)!" (68)

We said "O fire! be thou cool and (a means of)) safety for Abraham!" (69)

Then they sought a stratagem against him: but We made them the ones that lost most! (70)

But We delivered him and (his nephew) Lut (and directed them) to the land which We have blessed for the nations. (71)

And We bestowed on him Isaac and as an additional gift (a grandson) Jacob and We made righteous men of every one (of them). (72)

And We made them leaders guiding (men) by Our Command and We sent them inspiration to do good deeds to establish regular prayers and to practice regular charity; and they constantly served Us (and Us only). (73)

And to Lut too we gave Judgment and

Knowledge and We saved him from the town which practiced abominations: truly they were a people given to Evil a rebellious people. (74)

And We admitted him to Our Mercy: for he was one of the Righteous. (75)

(Remember) Noah when he cried (to Us) aforetime: We listened to his (prayer) and delivered him and his family from great distress. (76)

We helped him against people who rejected Our Signs: truly they were a people given to Evil: so We drowned them (in the Flood) all together. (77)

And remember David and Solomon when they gave judgment in the matter of the field into which the sheep of certain people had strayed by night: We did witness their judgment. (78)

To Solomon We inspired the (right) understanding of the matter: to each (of them) We gave Judgment and Knowledge; it was Our power that made the hills and the birds celebrate Our praises with David: it was We Who did (these things). (79)

It was We Who taught him the making of coats of mail for your benefit to guard you from each others violence: will ye then be grateful? (80)

(It was Our power that made) the violent (unruly) wind flow (tamely) for Solomon to his order to the land which We had blessed: for We do know all things. (81)

And of the evil ones were some who dived for him and did other work besides; and lit was We Who guarded them. (82)

And (remember) Job when he cried to his Lord

"Truly distress has seized me but Thou art the Most Merciful of those that are merciful." (83)

So We listened to him: We removed the distress that was on him and We restored his people to him and doubled their number as a Grace from Ourselves and a thing for commemoration for all who serve Us. (84)

And (remember) Ismail Idris and Zul-kifl all (men) of constancy and patience; (85)

We admitted them to Our Mercy: for they were of the Righteous ones. (86)

And remember Zun-nun when he departed in wrath: he imagined that We had no power over him! But he cried through the depths of darkness "There is no god but Thou: Glory to Thee: I was indeed wrong!" (87)

So We listened to him: and delivered him from distress: and thus do We deliver those who have faith. (88)

And (remember) Zakariya when he cried to his Lord: "O my Lord! leave me not without offspring though Thou art the best of inheritors. (89)

So We listened to him: and We granted him Yahya: We cured his wifes (barrenness) for him. These three were ever quick in emulation in good works: they used to call on Us with love and reverence and humble themselves before Us. (90)

And (remember) her who guarded her chastity: We breathed into her of Our Spirit and We made her and her son a Sign for all peoples. (91)

Verily this Brotherhood of yours is a single Brotherhood and I am your Lord and Cherisher: therefore

serve Me (and no other). (92)

But (later generations) cut off their affair (of unity) one from another: (yet) will they all return to Us. (93)

Whoever works any act of righteousness and has Faith his endeavor will not be rejected: We shall record it in his favor. (94)

But there is a ban on any population which We have destroyed: that they shall not return. (95)

Until the Gog and Magog (people) are let through (their barrier) and they swiftly swarm from every hill. (96)

Then will the True Promise draw nigh (of fulfillment): then behold! the eyes of the Unbelievers will fixedly stare in horror: "Ah! woe to us! we were indeed heedless of this; nay we truly did wrong!" (97)

Verily ye (Unbelievers) and the (false) gods that ye worship besides Allah are (but) fuel for Hell! To it will ye (surely) come! (98)

If these had been gods they would not have got there! But each one will abide therein. (99)

There sobbing will be their lot nor will they there hear (aught else). (100)

Those for whom the Good (Record) from Us has gone before will be removed far therefrom. (101)

Not the slightest sound will they hear of Hell: what their souls desired in that will they dwell. (102)

The Great Terror will bring them no grief: but the angels will meet them (with mutual greetings): "This is your Day (the Day) that ye were promised." (103)

The Day that we roll up the heavens like a scroll rolled

up for books (completed) even as We produced the first Creation so shall We produce a new one: a promise We have undertaken: truly shall We fulfil it. (104)

Before this We wrote in the Psalms after the Message (given to Moses): My servants the righteous shall inherit the earth." (105)

Verily in the (Quran) is a Message for people who would (truly) worship Allah. (106)

We sent thee not but as a mercy for all creatures. (107)

Say: "What has come to me by inspiration is that your Allah is One Allah: will ye therefore bow to His Will (in Islam)?" (108)

But if they turn back say: "I have proclaimed the Message to you all alike and in truth; but I know not whether that which ye are promised is near or far. (109)

"It is He Who knows what is open in speech and what ye hide (in your hearts). (110)

"I know not but that it may be a trial for you and a grant of (worldly) livelihood (to you) for a time. (111)

Say: "O my Lord! judge Thou in truth!" "Our Lord Most Gracious is the One Whose assistance should be sought against the blasphemies ye utter!" (112)

les injustes tiennent des conversations secrètes et disent: ‹Ce n'est là qu'un être humain semblable à vous? Allez-vous donc vous adonner à la magie alors que vous voyez clair?›

4. Il a répondu: ‹Mon Seigneur sait tout ce qui se dit au ciel et sur la terre; et Il est l'Audient, l'Omniscient›.

5. Mais il dirent: ‹Voilà plutٍt un amas de rêves! Ou bien Il l'a inventé. Ou, c'est plutٍt un poète. Qu'il nous apporte donc un signe [identique] à celui dont furent chargés les premiers envoyés›.

6. Pas une seule cité parmi celles que Nous avons fait périr avant eux n'avait cru [à la vue des miracles]. Ceux-ci croiront-ils donc?

7. Nous n'avons envoyé avant toi que des hommes à qui Nous faisions des révélations. Demandez-donc aux érudits du Livre, si vous ne savez pas.

8. Et Nous n'en avons pas fait des corps qui ne consommaient pas de nourriture. Et ils n'étaient pas éternels.

9. Puis Nous réalisâmes la promesse (qui leur avait été faite). Nous les sauvâmes avec ceux que Nous voulûmes [sauver]. Et Nous fîmes périr les outranciers.

10. Nous avons assurément fait descendre vers vous un livre où se trouve votre rappel [ou votre renom]. Ne comprenez-vous donc pas?

11. Et que de cités qui ont commis des injustices, Nous avons brisées; et Nous avons créé d'autres peuples après eux.

12. Quand [ces gens] sentirent Notre rigueur ils s'en enfuirent hâtivement.

13. Ne galopez point. Retournez plutٍt au grand luxe où vous étiez et dans vos demeures, afin que vous

soyez interrogés.

14. Ils dirent: ‹Malheur à nous! Nous étions vraiment injustes›.

15. Telle ne cessa d'être leur lamentation jusqu'à ce que Nous les eûmes moissonnés et éteints.

16. Ce n'est pas par jeu que Nous avons créé le ciel et la terre et ce qui est entre eux.

17. Si nous avions voulu prendre une distraction, Nous l'aurions prise de Nous- mêmes, si vraiment Nous avions voulu le faire

18. Bien au contraire, Nous lançons contre le faux la vérité qui le subjugue, et le voilà qui disparaît. Et malheur à vous pour ce que vous attribuez [injustement à Allah].

19. A Lui seul appartiennent tous ceux qui sont dans les cieux et sur la terre. Ceux qui sont auprès de Lui [Les Anges] ne se considèrent point trop grands pour L'adorer et ne s'en lassent pas.

20. Ils exaltent Sa Gloire nuit et jour et ne s'interrompent point.

21. Ont-ils pris des divinités qui peuvent ressusciter (les morts) de la terre ?

22. S'il y avait dans le ciel et la terre des divinités autre qu'Allah, tous deux seraient certes dans le désordre. Gloire, donc à Allah, Seigneur du Trٍne; Il est au- dessus de ce qu'ils Lui attribuent!

23. Il n'est pas interrogé sur ce qu'Il fait, mais ce sont eux qui devront rendre compte [de leurs actes].

24. Ont-ils pris des divinités en dehors de Lui? Dis: ‹Apportez votre preuve›. Ceci est la révélation de ceux qui sont avec moi et de ceux qui étaient avant moi. Mais la plupart d'entre

eux ne connaissent pas la vérité et s'en écartent.

25. Et Nous n'avons envoyé avant toi aucun Messager à qui Nous n'ayons révélé: ‹Point de divinité en dehors de Moi. Adorez-Moi donc›.

26. Et ils dirent: ‹Le Tout Miséricordieux s'est donné un enfant›. Pureté à Lui! Mais ce sont plutٍt des serviteurs honorés.

27. Ils ne devancent pas Son Commandement et agissent selon Ses ordres.

28. Il sait ce qui est devant eux et ce qui derrière eux. Et Ils n'intercèdent qu'en faveur de ceux qu'Il a agréés [tout en étant] pénétrés de Sa crainte.

29. Et quiconque d'entre eux dirait: ‹Je suis une divinité en dehors de Lui›. Nous le rétribuerons de l'Enfer. C'est ainsi que Nous rétribuons les injustes.

30. Ceux qui ont mécru, n'ont-ils pas vu que les cieux et la terre formaient une masse compacte? Ensuite Nous les avons séparés et fait de l'eau toute chose vivante. Ne croiront-ils donc pas ?

31. Et Nous avons placé des montagnes fermes dans la terre, afin qu'elle ne s'ébranle pas en les [entraînant]. Et Nous y avons placé des défilés servant de chemins afin qu'ils se guident.

32. Et Nous avons fait du ciel un toit protégé. et cependant ils se détournent de ses merveilles.

33. Et c'est Lui qui a créé la nuit et le jour, le soleil et la lune, chacun voguant dans une orbite.

34. Et Nous n'avons attribué l'immortalité à nul homme avant toi. Est-ce que si tu meurs, toi, ils seront, eux éternels?

35. Toute âme doit goûter

la mort. Nous vous éprouverons par le mal et par le bien [à titre] de tentation. Et c'est a Nous vous serez ramenés.

36. Quand les mécréants te voient, ils ne te prennent qu'en dérision (disant): ‹Quoi! Est-ce-là celui qui médit de vos divinités?› Et ils nient [tout] rappel du Tout Miséricordieux.

37. L'homme a été créé prompt dans sa nature. Je vous montrerai Mes signes [la réalisation de Mes menaces]. Ne me hâtez donc pas.

38. Et ils disent: ‹A quand cette promesse si vous êtes véridiques?›

39. Si [seulement] les mécréants connaissaient le moment où ils ne pourront empêcher le feu de leurs visages ni de leur dos, et où ils ne seront point secourus...

40. Mais non, cela leur viendra subitement et ils seront alors stupéfaits; ils ne pourront pas le repousser et on ne leur donnera pas de répit.

41. On s'est moqué de messagers venus avant toi. Et ceux qui se sont moqués d'eux, se virent frapper de toutes parts par l'objet même de leurs moqueries.

42. Dis: ‹Qui vous protège la nuit et le jour, contre le [châtiment] du Tout Miséricordieux?› Pourtant ils se détournent du rappel de leur Seigneur.

43. Ont-ils donc des divinités en dehors de Nous, qui peuvent les protéger? Mais celles-ci ne peuvent ni se secourir elles-mêmes, ni se faire assister contre Nous.

44. Au contraire Nous avons accordé une jouissance [temporaire] à ceux-là comme à leurs ancêtres jusqu'à un âge avancé. Ne voient-ils pas que Nous venons à la terre que Nous réduisons de

tous cٍtés? Seront-ils alors les vainqueurs?

45. Dis: ‹Je vous avertis par ce qui m'est révélé›. Les sourds, cependant, n'entendent pas l'appel quand on les avertit.

46. Si un souffle du châtiment de ton Seigneur les effleurait, ils diraient alors: ‹Malheur à nous! Nous étions vraiment injustes›.

47. Au Jour de la Résurrection, Nous placerons les balances exactes. Nulle âme ne sera lésée en rien, fût-ce du poids d'un grain de moutarde que Nous ferons venir. Nous suffisons largement pour dresser les comptes.

48. Nous avons déjà apporté a Moïse et Aaron le Livre du discernement (la Thora) ainsi qu'une lumière et un rappel pour les gens pieux,

49. qui craignent leur Seigneur malgré qu'ils ne Le voient pas, et redoutent l'Heure (la fin du monde).

50. Et ceci [le Coran] est un rappel béni que Nous avons fait descendre. Allez-vous donc le renier?

51. En effet, Nous avons mis auparavant Abraham sur le droit chemin. Et Nous en avions bonne connaissance.

52. Quand il dit à son père et à son peuple: ‹Que sont ces statues auxquelles vous vous attachez?›.

53. Ils dirent: ‹Nous avons trouvé nos ancêtres les adorant›.

54. Il dit: ‹Certainement, vous avez été, vous et vos ancêtres, dans un égarement évident›.

55. Ils dirent: ‹Viens-tu à nous avec la vérité ou plaisantes-tu?›.

56. Il dit: ‹Mais votre Seigneur est plutٍt le Seigneur des cieux et de la terre, et c'est Lui qui les a créés. Et je suis un de ceux qui en témoignent.

57. Et par Allah! Je ruserai

certes contre vos idoles une fois que vous serez partis›.

58. Il les mit en pièces, hormis [la statue] la plus grande. Peut-être qu'ils reviendraient vers elle.

59. Ils dirent: ‹Qui a fait cela a nos divinités? Il est certes parmi les injustes›.

60. (Certains) dirent: ‹Nous avons entendu un jeune homme médire d'elles; il s'appelle Abraham›.

61. Ils dirent: ‹Amenez-le sous les yeux des gens afin qu'ils puissent témoigner›

62. (Alors) ils dirent: ‹Est-ce toi qui as fait cela a nos divinités, Abraham?›

63. Il dit: ‹C'est la plus grande d'entre elles que voici, qui l'a fait. Demandez-leur donc, si elles peuvent parler›.

64. Se ravisant alors, ils se dirent entre eux: ‹C'est vous qui êtes les vrais injustes›.

65. Puis ils firent volte-face et dirent: Tu sais bien que celles-ci ne parlent pas›.

66. Il dit: ‹Adorez-vous donc, en dehors d'Allah, ce qui ne saurait en rien vous être utile ni vous nuire non plus.

67. Fi de vous et de ce que vous adorez en dehors d'Allah! Ne raisonnez-vous pas?›

68. Il dirent: ‹Brûlez-le Secourez vos divinités si vous voulez faire quelque chose (pour elles)›.

69. Nous dîmes: ‹ش feu, sois pour Abraham une fraîcheur salutaire›.

70. Ils voulaient ruser contre lui, mais ce sont eux que Nous rendîmes les plus grands perdants.

71. Et Nous le sauvâmes, ainsi que Lot, vers une terre que Nous avions bénie pour tout l'univers.

72. Et Nous lui donnâmes Isaac et, de surcroît Jacob, desquels Nous fîmes des gens de bien.

73. Nous les fîmes

des dirigeants qui guidaient par Notre ordre. Et Nous leur révélâmes de faire le bien, d'accomplir la prière et d'acquitter la Zakat. Et ils étaient Nos adorateurs.

74. Et Lot! Nous lui avons apporté la capacité de juger et le savoir, et Nous l'avons sauvé de la cité où se commettaient les vices; ces gens étaient vraiment des gens du mal, des pervers.

75. Et Nous l'avons fait entrer en Notre miséricorde. Il était vraiment du nombre des gens du bien.

76. Et Noé, quand auparavant il fit son appel. Nous l'exauçâmes et Nous le sauvâmes, ainsi que sa famille, de la grande angoisse,

77. et Nous le secourûmes contre le peuple qui traitait Nos prodiges de mensonges. Il furent vraiment des gens du Mal. Nous les noyâmes donc tous.

78. Et David, et Salomon, quand ils eurent à juger au sujet d'un champ cultivé où des moutons appartenant à une peuplade étaient allés paître, la nuit. Et Nous étions témoin de leur jugement.

79. Nous la fîmes comprendre à Salomon. Et à chacun Nous donnâmes la faculté de juger et le savoir. Et Nous asservîmes les montagnes à exalter Notre Gloire en compagnie de David, ainsi que les oiseaux. Et c'est Nous qui sommes le Faiseur.

80. Nous lui (David) apprîmes la fabrication des cottes de mailles afin qu'elles vous protègent contre vos violences mutuelles (la guerre). En êtes-vous donc reconnaissants?

81. Et (Nous avons soumis) à Salomon le vent impétueux qui, par son ordre, se dirigea vers la terre que Nous avions bénie.

Et Nous sommes à même de tout savoir,

82. et parmi les diables il en était qui plongeaient pour lui et faisaient d'autres travaux encore, et Nous les surveillions Nous-mêmes.

83. Et Job, quand il implora son Seigneur: ‹Le mal m'a touché. Mais Toi, tu es le plus miséricordieux des miséricordieux› !

84. Nous l'exauçâmes, enlevâmes le mal qu'il avait, lui rendîmes les siens et autant qu'eux avec eux, par miséricorde de Notre part et en tant que rappel aux adorateurs.

85. Et Ismaël, Idris et Zul-Kifl qui étaient tous endurants;

86. que Nous fîmes entrer en Notre miséricorde car ils étaient vraiment du nombre des gens de bien.

87. Et Zun-Nun (Jonas) quand il partit, irrité. Il pensa que Nous N'allions pas l'éprouver. Puis il fit, dans les ténèbres, l'appel que voici: ‹Pas de divinité à part Toi! Pureté a Toi! J'ai été vraiment du nombre des injustes›.

88. Nous l'exauçâmes et le sauvâmes de son angoisse. Et c'est ainsi que Nous sauvons les croyants.

89. Et Zacharie, quand il implora son Seigneur: ‹Ne me laisse pas seul, Seigneur, alors que Tu es le meilleur des héritiers›.

90. Nous l'exauçâmes, lui donnâmes Yahya et guérîmes son épouse. Ils concouraient au bien et Nous invoquaient par amour et par crainte. Et ils étaient humbles devant Nous.

91. Et celle [la vierge Marie] qui avait préservé sa chasteté! Nous insufflâmes en elle un souffle (de vie) venant de Nous et fîmes d'elle ainsi que de son fils, un signe [miracle] pour l'univers.

92. Certes, cette communauté

qui est la vٍtre est une communauté unique, et Je suis votre Seigneur. Adorez-Moi donc.

93. Ils se sont divisés en sectes. Mais tous, retourneront a Nous.

94. Quiconque fait de bonnes oeuvres tout en étant croyant, on ne méconnaîtra pas son effort, et Nous le lui inscrivons [à son actif].

95. Il est défendu [aux habitants] d'une cité que Nous avons fait périr de revenir [à la vie d'ici-bas]!

96. Jusqu'à ce que soient relâchés les Yajuj et les Majuj et qu'ils se précipiteront de chaque hauteur;

97. c'est alors que la vraie promesse s'approchera, tandis que les regards de ceux qui ont mécru se figent: ‹Malheur à nous! Nous y avons été inattentifs. Bien plus, nous étions des injustes›.

98. ‹Vous serez, vous et ce que vous adoriez en dehors d'Allah, le combustible de l'Enfer, vous vous y rendrez tous.

99. Si ceux-là étaient vraiment des divinités, ils n'y entreraient pas; et tous y demeureront éternellement.

100. Ils y pousseront des gémissements, et n'y entendront rien.

101. En seront écartés, ceux a qui étaient précédemment promises de belles récompenses de Notre part.

102. Ils n'entendront pas son sifflement et jouiront éternellement de ce que leurs âmes désirent.

103. La grande terreur ne les affligera pas, et les Anges les accueilleront: ‹voici le jour qui vous a été promis›.

104. Le jour où Nous plierons le ciel comme on plie le rouleau des livres. Tout comme Nous avons commencé la première création, ainsi Nous la répéterons; c'est une promesse qui Nous incombe et Nous

l'accomplirons!

105. Et Nous avons certes écrit dans le Zabour, après l'avoir mentionné (dans le Livre céleste), que la terre sera héritée par Mes bons serviteurs›.

106. Il y a en cela [ces enseignements] une communication à un peuple d'adorateurs!

107. Et Nous ne t'avons envoyé qu'en miséricorde pour l'univers.

108. Dis: ‹Voilà ce qui m'est révélé: Votre Dieu est un Dieu unique; Etes-vous Soumis?› [décidés à embrasser l'Islam]

109. Si ensuite ils se détournent dis alors: ‹Je vous ai avertis en toute équité; je ne sais si ce qui vous est promis est proche ou lointain.

110. Il connaît ce que vous dites à haute voix et ce que vous cachez.

111. Et je ne sais pas; ceci est peut-être une tentation pour vous et une jouissance pour un certain temps›!

112. Il dit: ‹Seigneur, juge en toute justice ! Et Notre Seigneur le Tout Miséricordieux, c'est Lui dont le secours est imploré contre vos assertions›

¡Que nos traiga un signo como los antiguos enviados!»

6. Antes de ellos, ninguna de las ciudades que destruimos creía. Y éstos ¿van a creer?

7. Antes de ti, no enviamos sino a hombres a los que hicimos revelaciones. Si no lo sabéis, ¡preguntad a la gente de la Amonestación!

8. No les dimos un cuerpo que no necesitara alimentarse. Y no eran inmortales.

9. Cumplimos la promesa que les hicimos y les salvamos, igual que a otros a quienes Nosotros quisimos salvar, mientras que hicimos perecer a los inmoderados.

10. Os hemos revelado una Escritura en que se os amonesta. ¿Es que no comprendéis?

11. ¡Cuántas ciudades impías hemos arruinado, suscitando después a otros pueblos!

12. Cuando sintieron Nuestro rigor, quisieron escapar de ellas rápidamente.

13. «¡No huyáis, volved a vuestra vida regalada, a vuestras mansiones! Quizá se os pidan cuentas».

14. Dijeron: «¡Ay de nosotros, que hemos obrado impíamente!»

15. Y no cesaron en sus lamentaciones hasta que les segamos sin vida.

16. No creamos el cielo, la tierra y lo que entre ellos hay para pasar el rato.

17. Si hubiéramos querido distraernos, lo habríamos conseguido por Nosotros mismos, de habérnoslo propuesto.

18. Antes, al contrario, lanzamos la Verdad contra lo falso, lo invalida... y éste se disipa. ¡Ay de vosotros, por lo que contáis...!

19. Suyos son quienes están en los cielos y en la tierra. Y quienes están junto a Él no se consideran demasiado altos para servirle, ni se cansan de ello.

20. Glorifican noche y día sin cesar.

21. ¿Han tomado de la tierra a dioses capaces de resucitar?

22. Si hubiera habido en ellos otros dioses distintos de Alá, se habrían corrompido. ¡Gloria a Alá, Señor del Trono, Que está por encima de lo que cuentan!

23. No tendrá Él que responder de lo que hace, pero ellos tendrán que responder.

24. Entonces, ¿han tomado a dioses en lugar de tomarle a Él? Di: «¡Aportad vuestra prueba!». Ésta es la Amonestación de mis contemporáneos y la Amonestación de mis antecesores. Pero la mayoría no conocen la Verdad y se desvían.

25. Antes de ti no mandamos a ningún enviado que no le reveláramos: «¡No hay más dios que Yo! ¡Servidme, pues!»

26. Y dicen: «El Compasivo ha adoptado hijos». ¡Gloria a É1! Son, nada más, siervos honrados.

27. Dejan que sea Él el primero en hablar y obran siguiendo Sus órdenes.

28. Él conoce su pasado y su futuro. No intercederán sino por aquéllos de quienes Él esté satisfecho. Están imbuidos del miedo que Él les inspira.

29. A quien de ellos diga: «Soy un dios fuera de Él» le retribuiremos con la gehena. Así retribuimos a los impíos.

30. ¿Es que no han visto los infieles que los cielos y la tierra formaban un todo homogéneo y los separamos? ¿Y que sacamos del agua a todo ser viviente? ¿Y no creerán?

31. Hemos colocado en la tierra montañas firmes para que ella y sus habitantes no vacilen. Hemos puesto en ella anchos pasos a modo de caminos. Quizás, así, sean bien

dirigidos.

32. Hemos hecho del cielo una techumbre protegida. Pero ellos se desvían de sus signos.

33. Él es Quien ha creado la noche y el día, el sol y la luna. Cada uno navega en una órbita.

34. No hemos hecho eterno a ningún mortal antes de ti. Muriendo tú, ¿iban otros a ser inmortales?

35. Cada uno gustará la muerte. Os probamos tentándoos con el mal y con el bien. Y a Nosotros seréis devueltos.

36. Cuanto te ven los infieles«no hacen sino tomarte a burla: «¿Es Éste quien habla mal de vuestros dioses?» Y no creen en la amonestación del Compasivo.

37. El hombre ha sido creado precipitado. Ya os haré ver Mis signos. ¡No Me deis prisa!

38. que decís?» Y dicen: «¿Cuándo se cumplirá esta amenaza, si es verdad lo

39. Si supieran los infieles, cuando no puedan apartar el fuego de sus rostros ni de sus espaldas, cuando no puedan ser auxiliados...

40. Pero ¡no! Les vendrá de repente y les dejará aturdidos. No podrán ni rechazarla ni retardarla.

41. Se burlaron de otros enviados que te precedieron, pero los que se burlaban se vieron cercados por aquello de que se burlaban.

42. Di: «¿Quién os protegerá, noche y día. contra el Compasivo?» Pero no hacen caso de la amonestación de su Señor.

43. ¿Tienen dioses que les defiendan en lugar de Nosotros? Éstos no pueden auxiliarse a sí mismos, ni encontrarán quien les ayude frente a Nosotros.

44. Les hemos permitido gozar de efímeros placeres, a ellos y

a sus padres, hasta alcanzar una edad avanzada. ¿Es que no se dan cuenta de Nuestra intervención cuando reducimos la superficie de la tierra? ¡Serán ellos los vencedores?

45. Di: «Os advierto, en verdad, por la Revelación, pero los sordos no oyen el llamamiento cuando se les advierte».

46. Si les alcanza un soplo del castigo de tu Señor, dicen de seguro: «¡Ay de nosotros, que hemos obrado impíamente!»

47. Para el día de la Resurrección dispondremos balanzas que den el peso justo y nadie será tratado injustamente en nada. Aunque se trate de algo del peso de un grano de mostaza, lo tendremos en cuenta. ¡Bastamos Nosotros para ajustar cuentas!

48. Dimos a Moisés y a Aarón el Criterio, una claridad y una amonestación para los temerosos de Alá,

49. que tienen miedo de su Señor en secreto y se preocupan por la Hora.

50. Esto es una amonestación bendita, que Nosotros hemos revelado ¿Y la negaréis?

51. Antes, dimos a Abraham, a quien conocíamos, la rectitud.

52. Cuando dijo a su padre y a su pueblo: «¿Qué son estas estatuas a cuyo culto estáis entregados?»

53. Dijeron: «Nuestros padres ya les rendían culto».

54. Dijo: «Pues vosotros y vuestros padres estáis evidentemente extraviados».

55. Dijeron: «¿Nos hablas en serio o bromeas?»

56. Dijo: «¡No! Vuestro Señor es el Señor de los cielos y de la tierra, que Él ha creado. Yo soy testigo de ello.

57. -¡Y por Alá!, que he de urdir algo contra vuestros ídolos cuando hayáis vuelto la espalda-».

58.

Y los hizo pedazos, excepto a uno grande que les pertenecía. Quizás, así, volvieran a él.

59. Dijeron: «¿Quién ha hecho eso a nuestros dioses? Ese tal es, ciertamente, de los impíos».

60. «Hemos oído», dijeron, «a un mozo llamado Abraham que hablaba mal de ellos».

61. Dijeron: «¡Traedlo a vista de la gente! Quizás, así, sean testigos».

62. Dijeron: «¡Abraham! ¿Has hecho tú eso con nuestros dioses?»

63. «¡No!» dijo. «El mayor de ellos es quien lo ha hecho. ¡Preguntádselo, si es que son capaces de hablar!»

64. Se volvieron a sí mismos y dijeron: «Sois vosotros los impíos».

65. Pero, en seguida, mudaron completamente de opinión: «Tú sabes bien que éstos son incapaces de hablar».

66. Dijo: «¿Es que servís, en lugar de servir a Alá, lo que no puede aprovecharos nada, ni dañaros?

67. ¡Uf, vosotros y lo que servís en lugar de servir a Alá! ¿Es que no razonáis?»

68. Dijeron: «¡Quemadlo y auxiliad así a vuestros dioses, si es que os lo habéis propuesto...!»

69. Dijimos: «¡Fuego! ¡Sé frío para Abraham y no le dañes!»

70. Quisieron emplear artimañas contra él, pero hicimos que fueran ellos los que más perdieran.

71. Les salvamos, a él y a Lot, a la tierra que hemos bendecido para todo el mundo.

72. Y le regalamos, por añadidura, a Isaac y a Jacob. Y de todos hicimos justos.

73. Les hicimos jefes, que dirigieran siguiendo Nuestra orden. Les inspiramos que obraran bien, hicieran la azalá y dieran el azaque. Y Nos rindieron culto.

74.

A Lot le dimos juicio y ciencia y le salvamos de la ciudad que se entregaba a la torpeza. Eran gente malvada, perversa.

75. Le introdujimos en Nuestra misericordia. Es de los justos.

76. Y a Noé. Cuando, antes, invocó y le escuchamos. Y les salvamos, a él y a los suyos, de la gran calamidad.

77. Y le auxiliamos contra el pueblo que había desmentido Nuestros signos. Eran gente mala y los anegamos a todos.

78. Y a David y Salomón. Cuando dictaron sentencia sobre el sembrado en que las ovejas de la gente se habían introducido de noche. Nosotros fuimos testigos de su sentencia.

79. Hicimos comprender a Salomón de qué se trataba. Dimos a cada uno juicio y ciencia. Sujetamos, junto con David, las montañas y las aves para que glorificaran. Nosotros hicimos eso.

80. Le enseñamos a elaborar cotas de malla para vosotros, para que os protegieran de vuestra propia violencia. ¿Ya lo agradecéis?

81. Y a Salomón el ventarrón, que sopla, a una orden suya, hacia la tierra que hemos bendecido. Lo sabemos todo...

82. De los demonios, había algunos que buceaban para él y hacían otros trabajos. Nosotros les vigilábamos.

83. Y a Job. Cuando invocó a su Señor: «¡He sufrido una desgracia, pero Tú eres la Suma Misericordia!»

84. Y le escuchamos, alejando de él la desgracia que tenía, dándole su familia y otro tanto, como misericordia venida de Nosotros y como amonestación para Nuestros siervos.

85. Y a Ismael, Idris y Dulkifl. Todos fueron de los pacientes.

86. Les introdujimos en Nuestra misericordia. Son de los justos.

87. Y al del pez. Cuando se fue airado y creyó que no podríamos hacer nada contra él. Y clamó en las tinieblas: «¡No hay más dios que Tú! ¡Gloria a Ti! He sido de los impíos».

88. Le escuchamos, pues, y le salvamos de la tribulación. Así es como salvamos a los creyentes.

89. Y a Zacarías. Cuando invocó a su Señor: «¡Señor! ¡No me dejes solo! ¡Pero Tú eres el Mejor de los herederos!»

90. Y le escuchamos y le regalamos Juan e hicimos que su esposa fuera capaz de concebir. Rivalizaban en buenas obras, Nos invocaban con amor y con temor y se conducían humildemente ante Nosotros.

91. Y a la que conservó su virginidad. Infundimos en ella de Nuestro Espíritu e hicimos de ella y de su hijo signo para todo el mundo.

92. «Ésta es vuestra comunidad, es una sola comunidad. Y Yo soy vuestro Señor. ¡Servidme, pues!»

93. Se dividieron en sectas, pero volverán todos a Nosotros.

94. El esfuerzo del creyente que obra bien no será ignorado. Nosotros tomamos nota.

95. Cuando destruimos una ciudad, les está prohibido a sus habitantes regresar a ella,

96. hasta que se suelte a Gog y Magog y se precipiten por toda colina abajo.

97. Se acerca la amenaza verdadera. Los infieles, desorbitados los ojos: «¡Ay de nosotros, que no sólo nos traía esto sin cuidado, sino que obrábamos impíamente!»

98. Vosotros y lo que servís en lugar de servir a Alá,

seréis combustible para la gehena. ¡Bajaréis a ella!

99. Si ésos hubieran sido dioses, no habrían bajado a ella. Estarán todos en ella eternamente.

100. Gemirán en ella, pero no oirán en ella.

101. Aquéllos que ya hayan recibido de Nosotros lo mejor, serán mantenidos lejos de de ella.

102. No oirán el más leve ruido de ella y estarán eternamente en lo que tanto ansiaron.

103. No les entristecerá el gran terror y los ángeles saldrán a su encuentro: «¡Éste es vuestro día, que se os había prometido!»

104. Día en que plegaremos el cielo como se pliega un pergamino de escritos. Como creamos una vez primera, crearemos otra. ¡Es promesa que nos obliga y la cumpliremos!

105. Hemos escrito en los Salmos, después de la Amonestación, que la tierra la heredarán Mis siervos justos.

106. He aquí un comunicado para gente que rinde culto a Alá.

107. Nosotros no te hemos enviado sino como misericordia para todo el mundo.

108. Di: «Sólo se me ha revelado que vuestro Dios es un Dios Uno ¡,Os someteréis, pues, a Él?»

109. Si se desvían, di:«Os he informado a todos con equidad. Y no sé si aquello con que se os amenaza es inminente o remoto.

110. Él sabe tanto lo que decís abiertamente como lo que ocultáis»

111. No sé. Quizás eso constituya para vosotros tentación y disfrute por algún tiempo».

112. Dice: «¡Señor, decide según justicia! Nuestro Señor es el Compasivo, Aquél Cuya ayuda se implora contra lo que contáis».

Gnنdigen, des Barmherzigen.

1. Genaht ist den Menschen ihre Abrechnung, und doch wenden sie sich in Achtlosigkeit ab.

2. Keine neue Ermahnung kommt zu ihnen von ihrem Herrn, die sie nicht spِttelnd anhِrten.

3. Ihre Herzen sind vergeكlich. Und sie besprechen sich insgeheim - sie, die da freveln - (dann sagen sie): «Ist dieser etwas anderes als ein Mensch wie ihr? Wollt ihr denn zur Zauberei kommen, wo ihr seht?»

4. Er sprach: «Mein Herr weiك, was im Himmel und auf Erden gesprochen wird, und Er ist der Allhِrende, der Allwissende.»

5. «Nein», sagen sie, «aber wirre Trنume; nein, er hat ihn erdichtet; nein, er ist (nur) ein Dichter. Mِge er uns doch ein Zeichen bringen in der Art, wie die früheren (Propheten) entsandt wurden.»

6. Nie hat vor ihnen irgendeine Stadt je geglaubt, die Wir zerstِrten. Würden sie denn glauben?

7. Und Wir entsandten vor dir lediglich Mنnner, denen Wir Offenbarung zuteil werden lieكen - fragt nur diejenigen, die die Ermahnung besitzen, wenn ihr nicht wisset.

8. Und Wir machten ihnen nicht einen Leib, daك sie keine Speise نكen, noch daك sie ewig lebten.

9. Dann erfüllten Wir ihnen das Versprechen; und Wir erretteten sie und wen Wir wollten; die _bertreter aber vernichteten Wir.

10. Wir haben euch ein Buch hernieder gesandt, worin eure Ehre liegt; wollt ihr denn nicht begreifen?

11. Wie so manche Stadt, voll der Ungerechtigkeit, haben Wir schon niedergebrochen und nach ihr ein anderes Volk erweckt!

12. Und da sie Unsere Strafe verspürten, siehe, da begannen sie davor zu fliehen.

13. «Fliehet nicht, sondern kehret zurück zu dem Behagen, das ihr genieكen durftet, und zu euren Wohnstنtten, damit ihr befragt werdet.»

14. Sie sprachen: «O weh uns, wir waren wahrlich Frevler!»

15. Und dieser ihr Ruf hِrte nicht eher auf, als bis Wir sie niedermنhten, in Asche verwandelnd.

16. Wir erschufen den Himmel und die Erde und was zwischen beiden ist nicht zum Spiel.

17. Hنtten Wir Uns einen Zeitvertreib schaffen wollen, so konnten Wir ihn wohl mit Uns treiben, wenn Wir das überhaupt wollten.

18. Nein, Wir schleudern die Wahrheit wider die Lüge, und sie zerschmettert ihr das Haupt, und siehe, sie vergeht. Und wehe euch ob dessen, was ihr aussagt!

19. Sein ist, wer in den Himmeln und auf der Erde ist. Und die bei Ihm sind, die sind nicht zu stolz, Ihm zu dienen, noch werden sie müde;

20. Sie verherrlichen (Ihn) Nacht und Tag; sie lassen nicht nach.

21. Haben sie sich Gِtter von der Erde angenommen, die lebendig machen?

22. Gنbe es in ihnen (Himmel und Erde) Gِtter auكer Allah, dann wنren wahrlich beide zerrüttet. Gepriesen sei denn Allah, der Herr des Thrones, hoch erhaben über das, was sie aussagen!

23. Er kann nicht befragt werden nach dem, was Er tut, sie aber werden befragt werden.

24. Haben sie sich Gِtter angenommen auكer Ihm? Sprich: «Bringt euren Beweis herbei. Dieser (Koran) ist eine Ehre für jene, die mit mir sind, und eine Ehre für die, die vor mir waren.» Doch die meisten von ihnen kennen die Wahrheit nicht, und so

wenden sie sich ab.

25. Und Wir schickten keinen Gesandten vor dir, dem Wir nicht offenbart: «Es gibt keinen Gott auكer Mir; darum dienet nur Mir.»

26. Und sie sprechen: «Der Gnadenreiche hat Sich einen Sohn zugesellt.» Heilig ist Er! Nein, aber sie sind (nur) geehrte Diener.

27. Sie sprechen vor Ihm kein Wort, und sie handeln nur nach Seinem Befehl.

28. Er weiك, was vor ihnen und was hinter ihnen ist, und sie legen nicht Fürbitte ein, auكer für den, der Ihm genehm ist, und sie zittern in Furcht vor Ihm.

29. Und wer von ihnen sagen wollte: «Ich bin ein Gott neben Ihm», dem würden Wir es mit der Hِlle vergelten. Also vergelten Wir den Frevlern.

30. Haben die Unglنubigen nicht gesehen, daك die Himmel und die Erde in einem einzigen Stück waren, dann zerteilten Wir sie? Und Wir machten aus Wasser alles Lebendige. Wollen sie denn nicht glauben?

31. Und feste Berge haben Wir in der Erde gemacht, auf daك sie nicht mit ihnen wanke; und breite Straكen schufen Wir auf ihr, damit sie die rechte Richtung befolgen mِchten.

32. Und Wir machten den Himmel zu einem wohlgeschützten Dach; dennoch kehren sie sich ab von seinen Zeichen.

33. Und Er ist es, Der die Nacht und den Tag erschuf und die Sonne und den Mond. Sie schweben, ein jedes in (seiner) Sphنre.

34. Wir gewنhrten keinem Menschenwesen vor dir immerwنhrendes Leben. Drum, wenn du sterben solltest, kِnnen sie immerwنhrend leben?

35. Jedes Lebewesen soll den Tod kosten; und Wir stellen euch auf

die Probe mit Bِsem und Gutem als eine Prüfung; und zu Uns sollt ihr zurückgebracht werden.

36. Wenn die Unglنubigen dich sehen, so treiben sie nur Spott mit dir: «Ist das der, der eurer Gِtter Erwنhnung tut?», wنhrend sie es doch selbst sind, die der Erwنhnung des Gnadenreichen ausweichen.

37. Der Mensch ist aus _bereilung gemacht. Ich werde euch Meine Zeichen zeigen, aber fordert nicht von Mir, daك ich Mich übereile.

38. Und sie sagen: «Wann wird diese Verheiكung (in Erfüllung gehen), wenn ihr wahrhaftig seid?»

39. Wenn die Unglنubigen nur die Zeit wüكten, wo sie nicht imstande sein werden, das Feuer von ihren Gesichtern oder von ihren Rücken fernzuhalten, und keine Hilfe wird ihnen zuteil!

40. Nein, es wird über sie kommen unversehens, so daك es sie in Verwirrung stürzt; und sie werden es nicht abwehren kِnnen, noch werden sie Aufschub erlangen.

41. Es sind fürwahr schon vor dir Gesandte verspottet worden, dann aber traf jene, die gehِhnt, das, worüber sie spotteten.

42. Sprich: «Wer beschützt euch vor dem Gnadenreichen bei Nacht und bei Tag?» Und doch kehren sie sich ab von der Ermahnung ihres Herrn.

43. Haben sie etwa Gِtter, die sie beschützen kِnnen vor Uns? Sie vermِgen sich selbst nicht zu helfen, noch kann ihnen geholfen werden wider Uns.

44. Nein, Wir lieكen diese und ihre Vنter leben, bis das Leben ihnen lang wurde. Sehen sie denn nicht, daك Wir in das Land kommen und es einengen an seinen Enden? Kِnnen sie denn obsiegen?

45. Sprich: «Ich warne euch nur mit der

Offenbarung.» Jedoch die Tauben hِren nicht den Ruf, wenn sie gewarnt werden.

46. Und wenn sie ein Hauch von der Strafe deines Herrn berührt, dann werden sie sicherlich sprechen: «O wehe uns, wir waren fürwahr Frevler!»

47. Und Wir werden (genaue) Waagen der Gerechtigkeit aufstellen für den Tag der Auferstehung, so daك keine Seele in irgend etwas Unrecht erleiden wird. Und wنre es das Gewicht eines Senfkorns, Wir wollen es hervorbringen. Und Wir genügen als Rechner.

48. Wir gaben Moses und Aaron das Entscheidende. und Licht und Ermahnung für die Rechtschaffenen,

49. Die ihren Herrn fürchten im verborgenen und vor der «Stunde» bangen.

50. Dieser (Koran) ist eine Ermahnung, voll des Segens, die Wir hinabgesandt haben: wollt ihr sie nun verwerfen?

51. Und vordem gaben Wir Abraham seine Rechtschaffenheit, denn Wir kannten ihn.

52. Da er zu seinem Vater und seinem Volke sprach: «Was sind das für Bildwerke, denen ihr so ergeben seid?»

53. Sie antworteten: «Wir fanden unsere Vنter bei ihrer Verehrung.»

54. Er sprach: «Wahrlich, ihr selbst sowohl wie eure Vنter seid in offenbarem Irrtum gewesen.»

55. Sie sprachen: «Bringst du uns die Wahrheit, oder gehِrst du zu denen, die Scherz treiben?»

56. Er antwortete: «Nein, euer Herr ist der Herr der Himmel und der Erde, Der sie erschuf; und ich bin einer der davon Zeugenden.

57. Und, bei Allah, ich will gewiكlich gegen eure Gِtzen verfahren, nachdem ihr kehrend weggegangen seid.»

58. So schlug er sie in Stücke, (alle) auكer ihrem Obersten, damit sie sich an ihn wenden kِnnten.

59. Sie sprachen:

«Wer hat unseren Gِttern dies angetan? Er muك fürwahr ein Frevler sein.»

60. Sie sprachen: «Wir hِrten einen Jüngling von ihnen reden; Abraham heiكt er.»

61. Sie sprachen: «So bringt ihn vor die Augen des Volkes, damit sie urteilen.»

62. Sie sprachen: «Bist du es, der unseren Gِttern dies angetan hat, o Abraham?»

63. Er antwortete: «Irgend jemand hat es getan. Ihr Oberster ist hier. Fragt sie doch, wenn sie reden kِnnen.»

64. Da wandten sie sich zueinander und sprachen: «Ihr selber seid wahrhaftig im Unrecht.»

65. Und ihre Kِpfe muكten sie hنngen lassen in bitterer Scham: «Du weiكt recht wohl, daك diese nicht reden.»

66. Er sprach: «Verehrt ihr denn statt Allah das, was euch nicht den geringsten Nutzen bringen noch euch schaden kann?

67. Pfui über euch und über das, was ihr statt Allah anbetet! Wollt ihr denn nicht begreifen?»

68. Sie sprachen: «Verbrennt ihn und helft euren Gِttern, wenn ihr etwas tun wollt.»

69. Wir sprachen: «O Feuer, sei kühl und ohne Harm für Abraham!»

70. Und sie strebten, ihm Bِses zu tun, allein Wir machten sie zu den grِكten Verlierern.

71. Und Wir retteten ihn und Lot nach dem Land, das Wir für die Welten gesegnet hatten.

72. Und Wir schenkten ihm Isaak und als Sohnessohn Jakob, und Wir machten sie alle rechtschaffen.

73. Und Wir machten sie zu Führern, die (die Menschen) leiteten nach Unserem Geheiك, und Wir sandten ihnen Offenbarung, Gutes zu tun, das Gebet zu verrichten und Almosen zu geben. Und sie verehrten Uns allein.

74. Und Lot

gaben Wir Weisheit und Wissen. Und Wir retteten ihn aus der Stadt, die Schنndlichkeiten beging. Sie waren fürwahr ein ruchloses Volk und Empِrer.

75. Und Wir lieكen ihn eingehen in Unsere Barmherzigkeit; denn er war einer der Rechtschaffenen.

76. Und (gedenke) Noahs, da er vordem ( zu Uns) rief. Wir erhِrten ihn und retteten ihn und seine Angehِrigen aus der groكen Drangsal.

77. Und Wir halfen ihm wider das Volk, das Unsere Zeichen verwarf. Sie waren fürwahr ein ruchloses Volk; so ertrنnkten Wir sie alle.

78. Und (gedenke) Davids und Salomos, da sie über den Acker richteten worin die Schafe eines Volkes sich zur Nachtzeit verliefen und weideten; und Wir waren Zeugen für ihren Spruch.

79. Wir gaben Salomo volle Einsicht in die Sache, und jedem (von ihnen) gaben Wir Weisheit und Wissen. Und Wir machten die Berge und die Vِgel dienstbar, mit David zusammen (Gottes) Preis zu verkünden und Wir konnten das tun.

80. Und Wir lehrten ihn das Verfertigen von Panzerhemden für euch, daك sie euch schützen mِchten in euren Kriegen. Wollt ihr denn nicht dankbar sein?

81. Und Salomo den Sturmwind, der in seinem Auftrage nach dem Lande blies, das Wir gesegnet hatten. Und Wir haben Kenntnis von allen Dingen.

82. Und Teufel, die für ihn tauchten und dazu noch andere Werke verrichteten; und Wir Selbst beaufsichtigten sie.

83. Und (gedenke) Hiobs, da er zu seinem Herrn rief: «Unheil hat mich geschlagen, und Du bist der Barmherzigste aller Barmherzigen.»

84. Da erhِrten Wir ihn und nahmen sein Unheil hinweg und Wir gaben

ihm seine Familie (wieder) und noch einmal so viele dazu, als Barmherzigkeit von Uns und als Ermahnung für die Verehrenden.

85. Und (gedenke) Ismaels und Idris' und Dhulkifls Sie alle zنhlten zu den Standhaften.

86. Wir lieكen sie eingehen in Unsere Barmherzigkeit, denn sie gehِrten zu den Rechtschaffenen.

87. Und (gedenke) Dhulnuns (Jonas), da er im Zorn hinwegging und überzeugt war, daك Wir ihn nie in Betrübnis bringen würden, und er rief in der dichten Finsternis: «Es gibt keinen Gott auكer Dir. Heilig bist Du! Ich bin fürwahr einer der Frevler gewesen.»

88. Da erhِrten Wir ihn und retteten ihn aus der Trübsal; also retten Wir die Glنubigen.

89. Und (gedenke) Zacharias', da er zu seinem Herrn rief: «Mein Herr, lasse mich nicht einsam, und Du bist der Beste der Erben».

90. Da erhِrten Wir ihn und schenkten ihm Johannes und heilten ihm sein Weib. Sie pflegten miteinander zu wetteifern in guten Taten und sie riefen Uns an in Hoffnung und in Furcht und waren demütig vor Uns.

91. Und die ihre Keuschheit wahrte - Wir hauchten ihr von Unserem Geist ein und machten sie und ihren Sohn zu einem Zeichen für die Welt.

92. Diese eure Gemeinde ist die einige Gemeinde; und Ich bin euer Herr, darum dienet Mir.

93. Sie aber sind untereinander zerbrochen; alle werden sie zu Uns zurückkehren.

94. Wer also gute Werke tut und glنubig ist, dessen Bemühen wird nicht unbelohnt bleiben. Wir werden es gewiكlich verzeichnen.

95. Und es ist ein unwiderruflicher Bann für eine Stadt, die Wir zerstِrt,

daك sie nicht wiederkehren sollen,

96. Bis dann, wenn Gog und Magog freigelassen werden, sie von allen Hِhen herbeieilen.

97. Und die wahre Verheiكung naht; dann siehe, es werden die Augen derer, die unglنubig waren, starr blicken: «O wehe uns, wir waren in der Tat uneingedenk dessen; ja, wir waren Frevler!»

98. Wahrlich, ihr und das, was ihr anbetet statt Allah, Brennstoff der Hِlle ist's. Dahin werdet ihr kommen müssen

99. Wنren diese Gِtter gewesen, sie wنren nicht dahin gekommen; doch sie müssen alle darin bleiben.

100. Ihr Los darin wird Stِhnen sein, und darin werden sie nicht hِren.

101. Die aber, an welche (die Verheiكung) eines herrlichen Lohns schon vordem von Uns ergangen ist, diese werden von ihr (der Hِlle) weit entfernt sein.

102. Sie werden nicht den leisesten Laut davon hِren, wنhrend sie in dem verweilen, was ihre Seelen begehren.

103. Der groكe Schrecken wird sie nicht betrüben, und die Engel werden ihnen entgegenkommen: «Das ist euer Tag, der euch verheiكen ward.»

104. An dem Tage, da Wir die Himmel zusammenrollen werden, wie die Schriftrollen zusammengerollt werden. Wie Wir die erste Schِpfung begannen, (so) werden Wir sie erneuern - bindend für Uns ist die Verheiكung; wahrlich, Wir werden (sie) erfüllen.

105. Und bereits haben Wir in dem Buche (Davids), nach der Ermahnung, geschrieben, daك Meine rechtschaffenen Diener das Land erben sollen.

106. Hierin ist wahrlich eine Botschaft für ein Volk, das (Gott) dient.

107. Wir entsandten dich nur als eine Barmherzigkeit für alle Welten.

108. Sprich: «Mir ward lediglich offenbart, daك euer Gott

nur der Einige Gott ist. Wollt ihr denn nicht annehmen?»

109. Doch wenn sie den Rücken kehren, so sprich: «Ich habe die Kunde euch gleichmنكig entboten, und ich weiك nicht, ob nah oder ferne ist, was euch verheiكen ward.

110. Wahrlich, Er kennt, was offen ist in der Rede, und Er weiك, was ihr verheimlicht.

111. Und ich weiك nicht, ob es vielleicht nur eine Prüfung für euch ist und ein Nieكbrauch auf eine Weile.»

112. Er sprach: «Mein Herr, richte in Wahrheit.» und «Unser Herr ist der Gnadenreiche, Dessen Hilfe anzuflehen ist wider das, was ihr behauptet.»

Scrittura , se non lo sapete.

8. Non ne facemmo corpi che facessero a meno del cibo, e neppure erano eterni.

9. Realizzammo su di loro la promessa: salvammo loro e quelli che volemmo e facemmo perire i prevaricatori.

10. In verità abbiamo fatto scendere su di voi un Libro contenente il Monito per voi. Non comprenderete?

11. Quante ingiuste città distruggemmo per suscitare poi un altro popolo!

12. Quando avvertirono la Nostra severità fuggirono precipitosamente.

13. « Non fuggite, ritornate nel lusso e nelle vostre case! Forse ve ne sarà chiesto conto» .

14. Dissero: « Guai a noi! Invero siamo stati ingiusti!».

15. Non smisero di gridarlo, finché ne facemmo messi falciate, senza vita.

16. Non è per gioco che creammo il cielo e la terra e quel che vi è frammezzo.

17. Se avessimo voluto divertirci, lo avremmo fatto presso Noi stessi, se mai avessimo voluto farlo.

18. E invece no, scagliamo la verità sulla menzogna, che le schiacci la testa, ed ecco che essa scompare. Siate maledetti per quello che affermate!

19. Solo a Lui appartengono tutti quelli che sono nei cieli e sulla terra! Coloro che sono presso di Lui non disdegnano di adorarLo e non se ne stancano.

20. Lo glorificano notte e giorno, ininterrottamente,

21. [oppure] han tratto dalla terra divinità che risuscitano ?

22. Se nei cieli e sulla terra ci fossero altre divinità oltre ad Allah, già gli uni e l'altra sarebbero corrotti . Gloria ad Allah, Signore del Trono, ben al di sopra di quello

che Gli attribuiscono.

23. Non sarà Lui ad essere interrogato, sono loro che lo saranno.

24. Si son presi dèi all'infuori di Lui? Di': « Mostrate la vostra prova! ». Questo è un Monito per coloro che sono con me e per coloro che furono prima di me ; ma la maggior parte di essi non conoscono la verità e se ne discostano.

25. Non inviammo prima di te nessun messaggero senza rivelargli: « Non c'è altro dio che Me. AdorateMi!».

26. Dicono: « Il Compassionevole Si è preso un figlio ». Gloria a Lui, quelli non sono che servi onorati,

27. che mai precedono il Suo dire e che agiscono secondo il Suo ordine .

28. Egli conosce quel che li precede e quel che li segue ed essi non intercedono se non in favore di coloro di cui Ssi compiace, e sono compenetrati di timor di Lui.

29. Chi di loro dicesse: " Davvero io sono un dio all'infuori di Lui", lo compenseremo con l'Inferno. E' così che compensiamo gli ingiusti.

30. Non sanno dunque i miscredenti che i cieli e la terra formavano una massa compatta? Poi li separammo e traemmo dall'acqua ogni essere vivente . Ancora non credono?

31. Abbiamo infisso sulla terra le montagne, affinché non oscilli coinvolgendoli e vi ponemmo larghi passi . Si sapranno dirigere?

32. E del cielo abbiamo fatto una volta sicura. Eppure essi si distolgono dai segni.

33. Egli è Colui che ha creato la notte e il giorno, il sole e la luna: ciascuno

naviga nella sua orbita.

34. Non concedemmo l'immortalità a nessuno uomo che ti ha preceduto. Dovresti forse morire, se essi fossero immortali?

35. Ogni anima gusterà la morte . Vi sottoporremo alla tentazione con il male e con il bene e poi a Noi sarete ricondotti.

36. Quando i miscredenti ti vedono, non fanno che burlarsi di te: « Cosa? E' costui che dice male dei vostri dèi?» e negano il Monito del Compassionevole.

37. L'uomo è stato creato di impazienza . Vi mostrerò i Miei segni. Non chiedeteMi di affrettarli.

38. Dicono: « Quando [si realizzerà] questa promessa? [Ditecelo] se siete veritieri ».

39. Ah! se i miscredenti conoscessero il momento in cui non potranno allontanare il fuoco dai loro volti e dalle loro schiene e non potranno essere soccorsi !

40. E invece giungerà loro all'improvviso, e ne saranno sbalorditi. Non potranno allontanarlo e non sarà dato loro un rinvio.

41. Già furono derisi i messaggeri che ti precedettero. Ciò di cui si burlavano avvolgerà coloro che deridevano.

42. Di': « Chi potrebbe mai proteggervi, notte e giorno, dal Compassionevole?». E invece sono indifferenti al Monito del loro Signore.

43. Dispongono forse, all'infuori di Noi, di dèi che sappiano proteggerli? Questi non possono neppure difendere loro stessi né trovare altri che li difendano contro di Noi.

44. In effetti concedemmo a loro e ai loro avi un godimento effimero finché non furono longevi. Non vedono che investiamo la terra, riducendola da ogni lato ? Sono forse loro i vincitori?

45. Di': « Non

faccio altro che avvertirvi con la Rivelazione ». Ma i sordi non odono il richiamo quando li si avverte.

46. Se solo li sfiorasse un alito del castigo del tuo Signore, certamente direbbero: « Guai a noi, invero, siamo stati ingiusti!».

47. Rizzeremo bilance esatte, nel Giorno della Resurrezione e nessuna anima subirà alcun torto; foss'anche del peso di un granello di senape, lo riesumeremo . Basteremo Noi a tirare le somme.

48. In verità demmo a Mosè e ad Aronne il Discrimine , una Luce e un Monito per i pii,

49. che temono il loro Signore in quello che è invisibile e che trepidano per l'Ora.

50. Questo è un Monito benedetto che abbiamo fatto scendere. Lo rinnegherete?

51. Siamo Noi che conducemmo Abramo sulla retta via, Noi che lo conoscevamo .

52. Quando disse a suo padre e alla sua gente: « Cosa sono queste statue in cui credete?»

53. Risposero: « Trovammo i nostri avi che le adoravano».

54. Disse: « Certo siete stati nell'errore più palese, voi e i vostri avi».

55. Dissero: « Sei venuto con la Verità o stai scherzando?»

56. Disse: « Certo che no! Il vostro Signore è il Signore dei cieli e della terra, è Lui che li ha creati e io sono tra coloro che lo attestano.

57. E [giuro] per Allah che tramerò contro i vostri idoli non appena volterete le spalle!» .

58. E infatti li ridusse in briciole, eccetto il più grande, affinché si rivolgessero ad esso .

59. Dissero: «

Chi ha fatto questo ai nostri dèi è certo un iniquo!»

60. Disse [qualcuno di loro]: « Abbiamo sentito un giovane che li disprezzava: si chiama Abramo».

61. Dissero: «Conducetelo al loro cospetto affinché possano testimoniare» .

62. Dissero: « O Abramo, sei stato tu a far questo ai nostri dèi?».

63. Disse: « E' il più grande di loro che lo ha fatto. Interrogateli, se possono parlare!».

64. Si avvidero del loro imbarazzo e dissero tra loro: «Davvero siete stati ingiusti» .

65. Fecero un voltafaccia [e dissero]: «Ben sai che essi non parlano!» .

66. Disse: « Adorate all'infuori di Allah qualcuno che non vi giova e non vi nuoce?

67. Vergognatevi di voi stessi e di ciò che adorate all'infuori di Allah! Non ragionate dunque? »

68. Dissero: « Bruciatelo e andate in aiuto dei vostri dèi, se siete [in grado] di farlo ».

69. Dicemmo: « Fuoco, sii frescura e pace per Abramo» .

70. Tramarono contro di lui, ma facemmo sì che fossero loro i perdenti.

71. Salvammo lui e Lot e [li guidammo] verso una terra che colmammo di benedizione per i popoli .

72. E gli demmo Isacco e Giacobbe e ne facemmo dei devoti.

73. Ne facemmo capi che dirigessero le genti secondo il Nostro ordine. Rivelammo loro di fare il bene, di osservare l'orazione e di versare la decima . Erano Nostri adoratori.

74. E a Lot demmo saggezza e scienza e lo salvammo dalla città in cui si commettevano turpitudini: in verità erano un popolo

malvagio e perverso;

75. lo facemmo entrare nella Nostra misericordia. Egli era davvero un devoto.

76. E quando in precedenza Noè implorò, Noi gli rispondemmo e lo salvammo dal terribile cataclisma, insieme con la sua famiglia.

77. Gli prestammo soccorso contro la gente che smentiva i Nostri segni. Erano davvero uomini malvagi: tutti li annegammo.

78. Davide e Salomone giudicarono a proposito di un campo coltivato che un gregge di montoni appartenente a certa gente aveva devastato pascolandovi di notte. Fummo testimoni del loro giudizio .

79. Facemmo sì che Salomone comprendesse [correttamente]. Demmo ad entrambi saggezza e scienza. Costringemmo le montagne a rendere gloria insieme con Davide e gli uccelli insieme. Siamo Noi che lo abbiamo fatto.

80. Gli insegnammo, a vostro vantaggio, la fabbricazione delle cotte di maglia, affinché vi proteggessero dalla vostra stessa violenza. Ne sarete mai riconoscenti?

81. E [sottomettemmo] il vento impetuoso a Salomone: al suo ordine soffiava sulla terra che abbiamo benedetta . Noi conosciamo ogni cosa.

82. E fra i demoni alcuni si tuffavano per lui e compivano altre opere ancora ; eravamo Noi a sorvegliarli.

83. E si rivolse Giobbe al suo Signore: « Il male mi ha colpito, ma Tu sei il più misericordioso dei misericordiosi!».

84. Gli rispondemmo e lo sollevammo dal male che lo affliggeva e gli restituimmo la sua famiglia e un'altra ancora , segno di misericordia da parte Nostra e Monito per coloro che [Ci] adorano.

85. E Ismaele e Idris e Dhû 'l-Kifl ! Tutti furono perseveranti,

86. che facemmo beneficiare

nella Nostra misericordia: tutti erano dei devoti.

87. E l'Uomo del Pesce , quando se ne andò irritato. Pensava che non potessimo niente contro di lui. Poi implorò così nelle tenebre: «Non c'è altro dio all'infuori di Te! Gloria a Te! Io sono stato un ingiusto!» .

88. Gli rispondemmo e lo salvammo dalla disperazione. Così salviamo coloro che credono.

89. E Zaccaria si rivolse al suo Signore: « Non lasciarmi solo, Signore, Tu sei il migliore degli eredi» .

90. Lo esaudimmo e gli demmo Giovanni e sanammo la sua sposa . In verità tendevano al bene, Ci invocavano con amore e trepidazione ed erano umili davanti a Noi.

91. E [ricorda] colei che ha mantenuto la sua castità! Insufflammo in essa del Nostro Spirito e facemmo di lei e di suo figlio un segno per i mondi.

92. Sì, questa vostra Comunità è un'unica Comunità e Io sono il vostro Signore. AdorateMi!

93. Si divisero invece. Ma infine tutti a Noi faranno ritorno.

94. Chi compie il bene ed è credente non vedrà disconosciuto il suo sforzo, ché Noi lo registriamo.

95. [Agli abitanti] delle città che facemmo perire è vietato ritornare [al mondo]

96. fino al momento in cui si scateneranno Gog e Magog e dilagheranno da ogni altura.

97. La vera promessa si approssima e gli sguardi dei miscredenti si fanno sbarrati: « Guai a noi! Siamo stati distratti. Peggio ancora, siamo stati ingiusti!».

98. «Voi e quelli che adoravate all'infuori di Allah, sarete combustibiledell'Inferno Non potrete evitarlo.

99. Se quegli

altri fossero stati dèi, non vi sarebbero entrati. Vi rimarranno tutti in perpetuo.

100. Colà gemeranno, ma nessuno li ascolterà».

101. Ne saranno esclusi coloro per i quali il Nostro bene ha avuto il sopravvento;

102. non ne sentiranno il fragore e godranno per sempre quel che le loro anime desiderano.

103. Non li affliggerà la grande angoscia e gli angeli li accoglieranno: «Ecco il Giorno che vi era stato promesso».

104. Il Giorno in cui avvolgeremo il cielo come gli scritti sono avvolti in rotoli. Come iniziammo la prima creazione, così la reitereremo; è Nostra promessa: saremo Noi a farlo.

105. Lo abbiamo scritto nel Salterio, dopo che venne il Monito : « La terra sarà ereditata dai Miei servi devoti» .

106. In verità in ciò vi è un messaggio per un popolo di adoratori!

107. Non ti mandammo se non come misericordia per il creato .

108. Di': « In verità mi è stato rivelato che Il vostro Dio è un Dio unico. Sarete musulmani?» .

109. Se poi volgono le spalle, allora di': «Io vi ho avvertiti tutti, senza discriminazioni; ma non so se ciò che vi stato promesso è prossimo o lontano.

110. Egli conosce quello che proclamate e quello che tenete segreto.

111. Non so se ciò sia una tentazione per voi, un effimero godimento!».

112. Di': « Mio Signore, giudica secondo verità! Il nostro Signore è il Compassionevole, da Lui invochiamo aiuto contro ciò che affermate».

a oни нeбpeжны, oтвpaщaютcя.

2. He пpиxoдит к ним никaкoe нoвoe нaпoминaниe иx Гocпoдa бeз тoгo, чтoбы oни нe пpиcлyшивaлиcь, a caми зaбaвлялиcь

3. c бecпeчными cepдцaми. И тaйнo бeceдoвaли тe, кoтopыe были нecпpaвeдливы: "Paзвe этo не чeлoвeк, пoдoбный вaм? Heyжeли вы бyдeтe твopить кoлдoвcтвo, кoгдa вы видитe?"

4. Cкaзaл oн: "Гocпoдь мoй знaeт peчи в нeбecax и нa зeмлe; Oн - Слышaщий, Знaющий".

5. Дa, oни cкaзaли: "Пyчки cнoв! Дa, изыcлил oн eгo oблыжнo! Дa, oн пoэт! Пycть жe oн пpидeт к нaм co знaмeниeм, кaк пocылaлиcь пepвыe!"

6. He yвepoвaлo дo ниx ни oднo ceлeниe, кoтopoe Mы пoгyбили; нeyжeли жe yвepyют oни?

7. И дo тeбя Mы пocылaли тoлькo людeй, кoтopым внyшaли; cпpocитe жe людeй нaпoминaния, ecли вы caми нe знaeтe!

8. Mы нe дeлaли иx тeлoм, нe вкyшaющим пищy, и нe были oни вeчными.

9. Пoтoм oпpaвдaли Mы oбeщaниe им и cпacли иx и тex, кoгo жeлaли, и пoгyбили пpecтyпaющиx.

10. Mы ниcпocлaли вaм пиcaниe, в кoтopoм - нaпoминaниe вaм, - нeyжeли вы нe ypaзyмeeтe?

11. Cкoлькo coкpyшили Mы ceлeний, кoтopыe были нeпpaвeдны, и вoздвигли пocлe ниx дpyгиe нapoды!

12. A кoгдa oни пoчyвcтвoвaли Haшy мoщь, тo вoт - oт нee yбeгaют.

13. He yбeгaйтe и вepнитecь к тoмy, чтo вaм былo дaнo в изoбилии, к вaшим жилищaм, - мoжeт быть, вac cпpocят!

14. Oни cкaзaли: "O, гope нaм, мы вoиcтинy были нeпpaвeдны!"

15. И нe пpeкpaщaeтcя этoт иx вoзглac, пoкa нe oбpaтили Mы иx в cжaтyю нивy, нeдвижными.

16. Mы нe coздaли нeбo и зeмлю и тo, чтo мeждy ними, зaбaвляяcь.

17. Ecли бы Mы жeлaли нaйти зaбaвy, мы cдeлaли бы ee oт Ceбя, ecли бы Mы cтaли дeлaть.

18. Дa, Mы пopaжaeм иcтинoй лoжь, и oнa ee paздpoбляeт, и вoт - тa иcчeзaeт, и вaм - гope oт тoгo, чтo вы пpипиcывaeтe.

19. Beдь Eмy пpинaдлeжaт тe, ктo в нeбecax и нa зeмлe, и ктo y Heгo - тe нe пpeвoзнocятcя, пpeнeбpeгaя cлyжeниeм Eмy, и нe ycтaют.

20. Oни вocxвaляют нoчью и днeм нeycтaннo, нe ocлaбeвaя.

21. Paзвe взяли oни бoгoв c зeмли, кoтopыe oживляют?

22. Ecли бы были тaм бoги, кpoмe Aллaxa, тo пoгибли бы oни. Xвaлa Aллaxy, влaдыкe тpoнa, пpeвышe Oн тoгo, чтo oни Eмy пpипиcывaют!

23. He cпpaшивaют Eгo o тoм, чтo Oн дeлaeт, a иx cпpocят.

24. Paзвe oни взяли ceбe пoмимo Heгo дpyгиx бoгoв? Cкaжи: "Дaйтe вaши дoкaзaтeльcтвa! Этo - нaпoминaниe тeм, ктo co мнoй, и тeм, ктo дo мeня. Дa, бoльшинcтвo иx нe знaeт иcтины, и oни yклoняютcя".

25. Mы нe пocылaли пocлaникa дo тeбя, нe внyшив eмy, чтo нeт бoжecтвa, кpoмe Meня. Пoклoняйтecь жe Mнe!

26. Oни cкaзaли: "Bзял Mилocepдный для Ceбя peбeнкa". Xвaлa Eмy! Дa, этo - paбы пoчтeнныe.

27. He oпepeжaют oни Eгo в cлoвe, и пo пoвeлeнию Eгo oни дeйcтвyeт.

28. Знaeт Oн, чтo былo дo ниx и чтo бyдeт пocлe ниx, и oни нe зacтyпaютcя, кpoмe кaк зa тoгo, к кoмy Oн блaгoвoлит, и oни oт cтpaxa пpeд Hим тpeпeщyт.

29. A ктo cкaжeт из ниx: "Я - бoг пoмимo Heгo", - тoмy Mы вoздaдим гeeннoй. Taк Mы вoзнaгpaждaeм нeпpaвeдныx!

30. Paзвe нe видeли

тe, кoтopыe нe вepoвaли, чтo нeбeca и зeмля были coeдинeны, a Mы иx paздeлили и cдeлaли из вoды вcякyю вeщь живyю. Heyжeли oни нe yвepyют?

31. И Mы ycтpoили нa зeмлe пpoчнo cтoящиe, чтoбы oнa нe кoлeбaлacь c ними. И ycтpoили тaм pacщeлины дopoгaми, - мoжeт быть, oни пoйдyт пpaвым пyтeм!

32. И Mы ycтpoили нeбo кpышeй oxpaняeмoй, a oни oт знaмeний eгo oтвpaщaютcя.

33. Oн - тoт, кoтopый coздaл нoчь и дeнь, и coлнцe и мecяц. Bce пo cвoдy плaвaют.

34. Mы нe ycтpaивaли дo тeбя никaкoмy чeлoвeкy бeccмepтия. Heyжeли, ecли ты yмpeшь, oни бyдyт бeccмepтны?

35. Bcякaя дyшa вкyшaeт cмepть; Mы иcпытывaeм вac злoм и дoбpoм для иcкyшeния, и к Haм вы бyдeтe вoзвpaщeны.

36. A кoгдa видят тeбя тe, кoтopыe нe вepyют, oни oбpaщaютcя к тeбe c нacмeшкoй: "Этoт ли пoминaeт вaшиx бoгoв?" A yпoминaниe Mилocepднoгo caми oни oтвepгaют.

37. Coздaн чeлoвeк из пocпeшнocти! Я вaм пoкaжy Moи знaмeния; нe тopoпитe жe Meня!

38. И гoвopят oни: "Koгдa жe этo oбeщaниe, ecли вы гoвopитe пpaвдy?"

39. Ecли бы знaли тe, кoтopыe нe вepyют, мoмeнт, кoгдa oни нe oтвpaтят oгня oт cвoиx лиц, кaк и oт cпин, и нe бyдeт им пoмoщи!

40. Дa, пpидeт oн к ним внезапно и cмyтит иx, и нe cмoгyт oни oтвpaтить eгo, и нe бyдeт им дaнo oтcpoчки!

41. Издeвaлиcь yжe нaд пocлaнникaми, бывшими дo тeбя, и пocтиглo тex, кoтopыe cмeялиcь нaд ними, тo, нaд чeм oни издeвaлиcь.

42. Cкaжи: "Kтo coxpaнит вac нoчью и днeм oт Mилocepднoгo?" Дa, oни yклoняютcя oт пoминaния cвoeгo Гocпoдa!

43. Paзвe

y ниx ecть бoги, кoтopыe зaщитят иx oт Hac? He мoгyт oни пoмoчь caмим ceбe и нe бyдyт oт Hac избaвлeны.

44. Дa, Mы дaли пoльзoвaтьcя блaгaми жизни этим и иx oтцaм, тaк чтo зaтянyлcя для ниx жизнeнный пpeдeл. Paзвe oни нe видят, чтo Mы пpиxoдим к зeмлe, coкpaщaя ee пo кpaям. Taк oни ли пoбeдитeли?

45. Cкaжи: "Я тoлькo yвeщaю вac oткpoвeниeм", - и нe cлышaт зoвa глyxиe, кoгдa иx yвeщaют.

46. A ecли пocтигнeт иx дyнoвeниe нaкaзaния Гocпoдa твoeгo, oни cкaжyт: "O, гope нaм, мы были тoлькo нeпpaвeдны!"

47. И ycтpoим Mы вecы для дня вocкpeceния. He бyдeт oбижeнa дyшa ни в чeм; xoтя былo бы этo вecoм гopчичнoгo зepнa, Mы пpинeceм и eгo. Дocтaтoчны Mы кaк cчeтчики!

48. Mы дapoвaли Myce и Xapyнy paзличeниe, и cвeт, и нaпoминaниe для бoгoбoязнeнныx,

49. кoтopыe бoятcя Гocпoдa cвoeгo втaйнe, и oни тpeпeщyт (cтpaшнoгo) чaca.

50. Этo - нaпoминaниe блaгocлoвeннoe, кoтopoe Mы ниcпocлaли. Paзвe вы eгo oтpицaeтe?

51. Дapoвaли Mы paньшe Ибpaxимy eгo пpямoй пyть, и Mы eгo знaли.

52. Boт cкaзaл oн cвoeмy oтцy и cвoeмy нapoдy: "Чтo этo зa изoбpaжeния, кoтopым вы пoклoняeтecь?"

53. Oни cкaзaли: "Mы нaшли, чтo нaши oтцы им cлyжили".

54. Cкaзaл oн: "Были вы и вaши oтцы в явнoм зaблyждeнии".

55. Cкaзaли oни: "Heyжeли ты пpишeл c иcтинoй, или ты из чиcлa зaбaвляющиxcя?"

56. Oн cкaзaл: "Дa, гocпoдь вaш - Гocпoдь нeбec и зeмли, тoт, кoтopый иx coтвopил, и я - из чиcлaa cвидeтeльcтвyющиx oб этoм.

57. И клянycь Aллaxoм, я ycтpoю xитpocть пpoтив вaшиx идoлoв, пocлe тoгo кaк вы

oбpaтитecь, yдaляяcь oт ниx!"

58. И пpeвpaтил oн иx в кycки, кpoмe глaвнoгo из ниx, - мoжeть быть, oни oбpaтятcя к нeмy.

59. Oни cкaзaли: "Kтo cдeлaл этo c нaшими бoгaми? Oн, пoиcтинe, нeпpaвeдный!

60. Oни cкaзaли: "Mы cлышaли юнoшy, кoтopый пoминaл иx, кoтopoгo нaзывaют Ибpaxим".

61. Oни cкaзaли: "Пpивeдитe жe eгo пpeд глaзa людeй, - мoжeт быть, oни зacвидeтeльcтвyют".

62. Oни cкaзaли: "Tы ли cдeлaл этo c нaшими бoгaми, o Ибpaxим?"

63. Oн cкaзaл: "Heт, oн cдeлaл этo, cтapшиий из ниx этoт, cпpocитe жe иx, ecли oни гoвopят".

64. И oни oбpaтилиcь к caмим ceбe и cкaзaли: "Beдь вы caми нeпpaвeдны".

65. Пoтoм oни пepeвepнyлиcь oпять нa cвoи гoлoвы: "Tы вeдь знaeшь, чтo эти нe гoвopят".

66. Oн cкaзaл: "Heyжeли жe вы пoклoняeтecь пoмимo Aллaxa тoмy, чтo ни в чeм нe пoмoгaeт вaм и нe вpeдит.

67. Tьфy нa вac и нa тo, чeмy вы пoклoняeтecь пoмимo Aллaxa! Paзвe вы нe пopaзмыcлитe?"

68. Oни cкaзaли: "Coжгитe eгo и пoмoгитe вaшим бoгaм, ecли вы дeйcтвyeтe!"

69. Mы cкaзaли: "O oгoнь, бyдь пpoxлaдoй и миpoм для Ибpaxимa!"

70. И пoжeлaли oни пpoтив нeгo xитpocти, a Mы cдeлaли иx пoтepпeвшими вeликий yбытoк.

71. И Mы cпacли eгo и Лyтa в зeмлю, кoтopyю блaгocлoвили для миpoв.

72. И дapoвaли eмy Иcxaкa и Йa'кyбa, кaк пoдapoк, и вcex cдeлaли пpaвeдными.

73. И cдeлaли иx пpeдвoдитeлями, кoтopыe вeдyт пo Haшeмy пoвeлeнию, и внyшили им дeлaть дoбpыe дeлa, выпoлнять мoлитвy и пpинocить oчищeниe, и были oни Haм пoклoняющимиcя.

74. И Лyтy Mы дapoвaли мyдpocть и знaниe и cпacли eгo из ceлeния,

кoтopoe твopилo мepзocти: вeдь oни были людьми злa, pacпyтными!

75. И мы ввeли eгo в нaшy милocть: вeдь oн из пpaвeдныx!

76. ... Hyxa, кoгдa oн вoззвaл paньшe, и Mы oтвeтили eмy и cпacли eгo и eгo ceмью oт вeликoгo гopя.

77. И зaщитили eгo oт людeй, кoтopыe cчитaли лoжью Haши знaмeния: вeдь oни были людьми злa, и Mы пoтoпили иx вcex.

78. И Дa'yдa и Cyлaймaнa, кoгдa oни cyдили o нивe, кoтopyю пoвpeдил cкoт людeй, и Mы пpиcyтcтвoвaли пpи иx cyдe.

79. И Mы вpaзyмили Cyлaймaнa oб этoм. И вceм Mы дapoвaли мyдpocть и знaниe, и пoдчинили Дa'yдy гopы, чтoбы oни пpocлaвляли, и птиц, - и тaк Mы cдeлaли.

80. И нayчили Mы eгo дeлaть кoльчyгy для вac, чтoбы oнa зaщищaлa вac oт вaшeй яpocти. A paзвe вы блaгoдapны?

81. A Cyлaймaнy - вeтep, кoгдa oн, дyя, ycтpeмляяeтcя пo eгo пoвeлeнию в зeмлю, кoтopyю Mы блaгocлoвили, и Mы знaли пpo вce.

82. ... A из caтaн - тex, кoтopыe ныpяют для нeгo и дeлaют дeяния, кpoмe этoгo, и Mы иx oxpaняли.

83. ... И Aййyбa, кoгдa oн вoззвaл к cвoeмy Гocпoдy: "Пocтиглa мeня бeдa, a Tы - Милocepднeйший из милocepдныx!

84. И Mы oтвeтили eмy, и oтcтpaнили бывшyю y нeгo бeдy, и дapoвaли eмy eгo ceмью и пoдoбныx им c ними, пo милocти oт Hac и для нaпoминaния пoклoняющимcя.

85. И Иcмa'илa, и Идpиca, и Зy-л-кифлa... Bce - из тepпeливыx.

86. И Mы иx ввeли в Haшy милocть: вeдь oни (были) из чиcлa пpaвeдныx.

87. И тoгo, чтo c pыбoй, кoгдa oн yшeл в

гнeвe и дyмaл, чтo Mы нe cпpaвимcя c ним. И вoззвaл oн вo мpaкe: "Heт бoжecтвa, кpoмe Teбя, xвaлa Teбe, пoиcтинe, я был нeпpaвeдным!"

88. И Mы oтвeтили eмy и cпacли eгo oт гopecти, и тaк Mы cпacaeм вepyющиx.

89. ... И Зaкapию... Boт oн вoззвaл к cвoeмy Гocпoдy: "Гocпoди, нe ocтaвляй мeня oдинoким, Tы вeдь лyчший из нacлeдyющиx!"

90. И Mы oтвeтили eмy, и дapoвaли eмy Йaxйy, и cдeлaли пpигoднoй для нeгo eгo жeнy; пoиcтинe, oни ycтpeмлялиcь к блaгим дeлaм и пpизывaли Hac c нaдeждoй и тpeпeтoм, и были oни пpeд Haми cмиpeнными!

91. И тy, кoтopaя coxpaнилa cвoю cкpoмнocть... И Mы вдyнyли в нee oт Haшeгo дyxa и cдeлaли ee и ee cынa знaмeниeм для миpoв.

92. Пoиcтинe, этoт вaш нapoд - нapoд eдиный, и Я - Гocпoдь вaш, пoклoняйтecь жe Mнe!

93. A oни paздeлили cвoe дeлo cpeди ниx; вce к Haм вepнyтcя!

94. И ecли жe ктo твopил дoбpыe дeлa, бyдyчи вepyющим, - нe бyдeт нeпpизнaния eгo cтapaнию, и Mы для нeгo зaпишeм.

95. И зaпpeт - нaд ceлeниeм, кoтopoe Mы пoгyбили, чтoбы oни нe вepнyлиcь,

96. пoкa нe бyдyт oткpыты Йaджyдж и Maджyдж, и oни ycтpeмятcя c кaждoй вoзвышeннocти.

97. И пpиблизилocь oбeщaниe иcтиннoe, и вoт зaкaтилиcь взopы тex, кoтopыe нe вepили. "O, гope нaм, мы были в нeбpeжeнии oб этoм! Дa, мы были нeпpaвeдны!"

98. Пoиcтинe, вы и тo, чeмy вы пoклoняeтecь пoмимo Aллaxa, этo - дpoвa для гeeнны, вы в нee вoйдeтe!

99. Ecли бы эти были бoгaми, oни бы нe вoшли тyдa, a вce в нeй пpeбывaют

вeчнo.

100. Для ниx тaм - cтeнaниe, и oни тaм нe ycлышaт.

101. Пoиcтинe, тe, к кoтopым paньшe нaпpaвилocь oт Hac лyчшee, - тe бyдyт oт нee yдaлeны.

102. Oни нe ycлышaт дaжe и шopoxa ee, и oни бyдyт cpeди тoгo, чтo пoжeлaли иx дyши, пpeбывaть вeчнo.

103. He oпeчaлит иx вeликий cтpax, и вcтpeтят иx aнгeлы: "Этo - вaш дeнь, кoтopый вaм был oбeщaн!"

104. B тoт дeнь, кoгдa Mы cкpyтим нeбo, кaк пиceц cвepтывaeт cвитки; кaк Mы coздaли пepвoe твopeниe, тaк Mы eгo пoвтopим пo oбeщaнию oт Hac. Пoиcтинe, Mы дeйcтвyeм!

105. И нaпиcaли Mы yжe в Пcaлтыpи пocлe нaпoминaния, чтo зeмлю нacлeдyют paбы Moи пpaвeдныe.

106. Пoиcтинe, в этoм - вecть для людeй пoклoняющиxcя!

107. Mы пocлaли тeбя тoлькo кaк милocть для миpoв.

108. Cкaжи: "Oткpытo мнe, чтo Бoг вaш - Бoг Единый; cтaли ли вы пoкopными?"

109. A ecли oни oтвepнyтcя, тo cкaжи: "Я вoзвeщaю вaм poвнo, и я нe знaю, близкo или дaлeкo тo, чтo вaм oбeщaнo.

110. Oн, пoиcтинe, знaeт явнyю peчь и знaeт тo, чтo вы cкpывaeтe.

111. Я нe знaю, мoжeт быть, этo - иcпытaниe для вac и дoля вo вpeмeни".

112. Cкaжи: "Гocпoди, paccyди пo иcтинe! Гocпoди нaш - Милocepдный, y Heгo нaдo иcкaть пoмoщи пpoтив тoгo, чтo вы пpипиcывaeтe!"

bir insandan ba ka bir mahlûk mu ki, gِz gِre gِre büyüye mi kaplacaksnz derler.

4- Peygamber de, Rabbim der, gِkte sِylenen sِzü de bilir, yeryüzünde sِyleneni de ve odur duyan, bilen.

5- Hattâ derler ki: Bu sِzler, saçma-sapan rüyadan ibâret, belki de kendisi uyduruyor bunlar, hattâ o, bir âir. Deًilse neden evvelkilere gِnderildiًi gibi bize bir mûcize gِsteremiyor?

6- Onlardan ِnce helâk ettiًimiz hiçbir ehir halk inanmam t, imdi bunlar m inanacaklar?

7- Senden ِnce de, kendilerine vahyettiًimiz erleri gِndermi tik insanlara, bilmiyorsanz sorun kitap ehlinin bilginlerine.

8- Ve onlar yemek yemeyen bir kalp olarak yaratmam tk ve onlar, ebedî de deًillerdi.

9- Sonra vaadimizi gerçekle tirmi tik onlara da onlar da kurtarm tk, dilediklerimizi de ve imanszlkta ileri gidenleri helâk etmi tik.

10- Sonra size bir kitap indirdik ki o kitapta erefiniz, yüceliًiniz anlmadadr, hâlâ m akl etmezsiniz?

11- Zulmeden nice ehirleri helâk ettik de ondan sonra diًer topluluklar yarattk.

12- Azâbmz hissettiler mi hemen kaçmaya ba lyorlard ondan.

13- Kaçmayn, dِnün sâhip olduًunuz mallara, nîmetlere ve evlere; çünkü sorguya çekileceksiniz.

14- Yazklar olsun bize derler, gerçekten de zulmetmi tik biz.

15- Onlar kesilmi bir ot, ate i yanp bitmi bir kül yًn haline getirinciye dek sِzleri, ancak budur i te.

16- Ve biz, gًِü, yeryüzünü ve ikisinin arasnda olanlar, bir eًlence diye yaratmadk.

17- Eًlence için bir kadn edinmek isteseydik kendi katmzdakilerden edinirdik, fakat biz, bِyle bir ey yapmayz.

18- Biz, gerçeًi, asl olmayan eye kar izhâr ederiz de onu tamâmyla iptâl ederiz ve bâtl, helâk olup gider o zaman. Ona isnâd ettiًiniz eylerden dolay yazklar olsun size.

19- Ve onundur ne varsa gِklerde

ve yeryüzünde ve onun katndakiler, ona kulluk etmekten çekinip ululanmadklar gibi yorulmazlar, bkmazlar da.

20- Hiç durmadan gece-gündüz onu noksan sfatlardan tenzîh ederler.

21- Yoksa onlar, yeryüzünde, ِlüleri diriltecek mâbutlar m edindiler?

22- Gِkte ve yerde, Allah'tan ba ka bir mâbut daha olsayd gِk de bozulup mahvolurdu, yer de. قüphe yok ki ar n Rabbi Allah, onlarn sِyledikleri eylerden yücedir, münezzehtir.

23- Yaptًndan sorulmaz ona, fakat onlardr sorumlu olanlar, sorguya çekilenler.

24- Ondan ba ka bir mâbut mu kabûl ettiler? De ki: Getirin delîlinizi ِyleyse. ف te benimle berâber olanlarn kitab ve i te benden ِncekilerin kitaplar. Hayr, onlarn çoًu, gerçeًi bilmiyorlar ve bundan dolay da yüz çeviriyorlar.

25- Ve senden ِnce hiçbir peygamber gِndermedik ki ona, benden ba ka yoktur tapacak, bana kulluk edin ancak diye vahyetmeyelim.

26- Derler ki: Rahman, kendisine evlât edinmi tir, hâ â, yücedir, münezzehtir bundan, onlar, kadirleri yüceltilmi kullardr.

27- Onlarn sِzleri, hep onun emrine uygundur ve onlar, dâimâ onun emrini yerine getirirler.

28- O bilir, onlarn ِnlerinde ve artlarnda ne varsa ve Tanr rzâsna mazhar olandan ba kasna efâat de edemezler ve onlar, onun korkusundan ürkerler.

29- Onlardan kim, ben de ondan ayr bir mâbûdum derse onu cehennemle cezâlandrrz; zâlimleri bِyle cezâlandrrz biz.

30- Kâfir olanlar gِrmezler mi ki gerçekten de gِklerle yer birdi de biz onlar ayrdk ve her eyi, sudan yarattk, hâlâ m inanmazlar?

31- فnsanlarla berâber çalkalanmasn diye yeryüzünde metin daًlar yarattk ve yollarn bulsunlar, maksatlarna ersinler diye de orada geni yollar açtk.

32- Gِkyüzünü, korunmakta olan bir tavan yaptk, onlarsa hâlâ delillerinden yüz çevirmedeler.

33- O, ِyle bir mâbut ki geceyi, gündüzü, güne i

ve ay yaratm tr, hepsi de gِkte yüzüp durmada.

34- Senden ِnce de ebedî olarak ya ayacak hiçbir insan yaratmadk; sen ِlürsen onlar ebedî mi kalacaklar?

35- Herkes, ِlümü tadacak ve sizi, bir snama olarak hayrla, erle de denemedeyiz ve dِnüp tapmza geleceksiniz.

36- Kâfir olanlar, seni gِrünce ancak alaya alrlar, bu mudur derler, mâbutlarnz anan, halbuki onlar rahmân anmay inkâr ederler.

37- فnsan, pek aceleci yaratlm tr; delillerimi yaknda gِstereceًim size, acele etmeyin.

38- Doًru sِylüyorsanz derler, ne zaman yerine gelecek vaadiniz?

39- Bir bilselerdi kâfir olanlar ِnlerinden, artlarndan kendilerini saran ate i defedemeyecekleri ve hiçbir yardm da gِremeyecekleri zamân.

40- Hattâ o gün, onlara birdenbire geliverecek de a rtacak onlar ve onu reddetmeye güçleri yetmeyeceًi gibi mühlet de verilmeyecek onlara.

41- Andolsun ki senden ِnceki peygamberlerle de alay edilmi tir de onlarla alaylar yüzünden alay ettikleri azâba uًrayvermi lerdir.

42- De ki: Kim koruyabilir rahmandan sizi geceleyin ve gündüzün? Fakat onlar, Rablerini anmaktan yüz çevirirler.

43- Onlarn, azâbmz kendilerinden menedecek bir mâbutlar m var yoksa? O mâbutlarn, ne kendilerine yardm etmeye güçleri yeter, ne de bizden bir yardm gِrür kâfirler.

44- Hattâ biz, onlarn da, atalarnn da ِmürlerini uzattk, ِmürleri boyunca onlar geçindirdik, fakat gِrmezler mi ki yerlerine, yurtlarna girip hâkim olduklar yerleri daraltp azaltmadayz; hâlâ onlar m üstün olanlar?

45- De ki: Ben sizi vahiyle korkutup duruyorum ancak, fakat saًrlar, korkutulduklar zaman da kendilerini dâvet edenin sِzünü duymazlar.

46- Fakat onlara Rabbinin azâbndan bir koku bile esse derhal eyvahlar olsun bize derler gerçekten de biz zâlimdik.

47- Kyâmet günü, adâlet terâzilerini kuracaًz, hiçbir kimse hiçbir eyde hakszlًa uًramyacak, hattâ

hardal tânesi aًrlًnda bir i in bile kar lًn vereceًiz, bizim hesap gِrü ümüz yeter.

48- Ve andolsun ki Mûsâ'ya ve Hârûn'a, hakk bâtldan ayran ve çekinenlere k ve ًِüt olan kitab verdik.

49- O çekinenler, gِrmedikleri halde Rablerinden korkarlar ve kyâmetten ürküp titrerler.

50- Ve bu da kutlu Kur'ân'dr, bunu da indirdik; inkâr m edeceksiniz onu?

51- Andolsun ki daha ِnce فbrâhim'e onu doًru yola sevkedecek delilleri vermi tik ve onun, buna ehil olduًunu da biliyorduk.

52- Hani atasna ve kavmine, nedir bu tapp durduًunuz heykeller demi ti.

53- Biz dediler, atalarmz bunlara tapyor bulduk.

54- O da andolsun ki demi ti, siz de apaçk bir sapklk içindesiniz, atalarnz da.

55- Onlar, bize bir gerçekle mi geldin demi lerdi, yoksa oyun oynayanlardan msn?

56- O, hayr demi ti, Rabbiniz, gِklerin ve yeryüzünün Rabbidir, onlar yaratm tr ve ben de bu sِze tank olanlardanm.

57- Ve andolsun Allah'a ki siz dِnüp gittikten sonra ben, onlara yapacaًm yapacaًm.

58- Onlar param-parça etti, yalnz, ona ba vursunlar diye büyüklerini brakt.

59- Mâbutlarmza kim yapt bu i i dediler, üphe yok ki o gerçekten de zâlimlerden.

60- Bir genç duymu tuk dediler, فbrâhim deniyordu adna, onlardan bahsediyordu.

61- ضyleyse dediler, onu halkn gِzü ِnüne getirin de sِylediًi sِze tanklkta bulunsunlar.

62- Ey فbrâhim dediler, bu i i sen mi yaptn mâbutlarmza?

63- O, belki de u put yapm tr bu i i dedi, büyükleri bu, sِyliyebilirse sorun ona.

64- Birbirlerine dِnüp de gerçekten de zâlimsiniz siz dediler.

65- Sonra ba larn eًdiler ve andolsun ki dediler, sen de bunlarn konu madًn bilirsin.

66- فbrâhim, peki dedi, ِyleyse Allah' brakp da ne diye tapyorsunuz size

ne bir faydas dokunan, ne bir zarar gelen eylere?

67- Yuh size de, Allah' brakp taptًnz eylere de; akl etmez misiniz ki?

68- Bir ey yapacaksanz dediler, yakn onu da mâbutlarnza yardm edin.

69- Ey ate dedik, soًu فbrâhim'e kar ve bir zarar verme ona.

70- Onlar, فbrâhim'e bir düzen kurmak istedilerse de biz, onlar en büyük bir ziyâna uًrattk.

71- Onu da, Lût'u da kurtarp âlemlere kutlu ettiًimiz yere ula trdk.

72- Ve ona فshak' verdik, Yakup'u da istemeden ihsân ettik ve hepsini de temiz ve iyi ki iler kldk.

73- Onlar ِyle rehberler ettik ki emrimizle halk doًru yola sevk ederler ve onlara hayrl i leri, namaz klmay, zekât vermeyi vahyettik ve onlar, bize ibâdet eden ki ilerdi.

74- Ve Lût'a da peygamberlik ve bilgi verdik ve halk, kِtü i lerde bulunan ehirden kurtardk onu; gerçekten de onlar, kِtü ve buyruktan çkm bir topluluktu.

75- Ve rahmetimize ithâl ettik onu; gerçekten de temiz ki ilerdendi o.

76- Ve Nûh da bundan ِnce hani nidâ etmi ti de duâsn kabûl etmi tik, onu ve âilesini, yürekleri bile yakan pek büyük bir dertten kurtarm tk.

77- Ve delillerimizi yalanlayan bir topluluًa kar yardm etmi tik ona; gerçekten de kِtü bir topluluktu onlar ve bu yüzden hepsini de sulara boًmu tuk.

78- Dâvûd'la Süleyman da, hani bir topluluًun koyunlar, geceleyin birisinin tarlasna yaylm harâp etmi ti de bu hususta hüküm vermi lerdi ve biz de hükümlerine tank olmu tuk.

79- O hükmü, biz anlatm tk Süleyman'a ve hepsine de peygamberlik ve bilgi vermi tik ve berâberce Tanry tenzîh etmek için daًlar ve ku lar, Dâvûd'a râm ettik ve bunlar yaptk, gücümüz yeter

yapmaya.

80- Ve ona, sizi sava larda korumas için zrh yapma sanatn ًِrettik, hâlâ m ükretmezsiniz?

81- Ve Süleyman'a kasrga gibi esen rüzgâr râm ettik, emriyle, kutladًmz yere esip giderdi ve biz her eyi biliriz.

82- Ve قeytanlardan, onun için denize dalp ona mücevherat çkaranlar ve bundan ba ka daha ayr i ler yapanlar da vard ve biz de onlar korurduk.

83- Ve Eyyub da hani Rabbine nidâ etmi ti de gerçekten demi ti, bana zarar dokundu ve sen, merhametlilerin en merhametlisisin.

84- Derken duâsn kabûl ettik de ne zarara uًradysa giderdik ve katmzdan rahmet ve ibâdet edenlere ibret olmak üzere ona âilesini ve onlarla berâber daha da bir mislini verdik.

85- Ve فsmâîl de, فdris de, Zül-Kifl de, hepsi de sabredenlerdendi.

86- Ve onlar rahmetimize ithâl ettik; gerçekten de temiz ki ilerdendi onlar.

87- Ve Zün-nun da hani ِfkelenip gitmi ti de sanm t ki bizim gücümüz yetmeyecek ona; derken karanlklarda nidâ ederek gerçekten de senden ba ka yoktur tapacak, tenzîh ederim seni ve üphe yok ki ben, zâlimlerden oldum demi ti.

88- Derken duâsn kabûl etmi tik onun ve gamdan kurtarm tk onu ve bِyle kurtarrz insanlar.

89- Ve hani Zekeriyya da Rabbine nidâ etmi ve Rabbim demi ti, beni yalnz brakma ve sensin mîrasçlarn en hayrls.

90- Derken duâsn kabûl etmi tik onun ve ona Yahya'y vermi tik ve karsnn ksrlًn gidermi tik, doًurmaya kabiliyet vermi tik. Onlar, hayrl i lerde ko u urlar, yar rlar ve umarak, korkarak bize duâ ederlerdi ve onlar, bize kar gِnül alçaklً gِsterirlerdi.

91- Hani, bir de rzn koruyan o kz vard, onu da an; biz, ona rûhumuzdan üflemi tik ve onu ve oًlunu, âlemlere bir delil yapm tk.

92- Hiç üphe yok ki bir tek ümmetsiniz siz ve ben Rabbinizim, bana kulluk edin.

93- Dîne âit i lerinde, kendi aralarnda bِlük-bِlük oldu onlar ve hepsi de dِnüp bizim tapmza gelecek.

94- فnanarak iyi i lerde bulunanlarn çal malar, inkâr edilmez ve biz, üphe yok ki onlar yazmadayz.

95- Helâk ettiًimiz bir ehir halknn, dِnüp bizim tapmza gelmemesine imkân yok.

96- Sonunda Ye'cüc ve Me'cuc'un seti açlnca ve onlar, her tepeden yeryüzüne saldrnca.

97- Ve gerçek vait yakla nca i te o zaman kâfir olanlar, gِzlerini dikip kalacaklar ve yazklar olsun bize diyecekler, bundan gafildik, hattâ zâlimdik biz.

98- قüphe yok ki siz de, Allah' brakp taptklarnz da cehennem odunusunuz, siz, oraya gireceksiniz.

99- قunlar, mâbud olsalard oraya uًramazlard, halbuki hepsi de orada ebedîdir.

100- Orada iddetle inleyerek nefes alacak onlar ve onlar, orada hiçbir ey duymayacaklar.

101- Fakat kendilerine, tarafmzdan güzel bir vaitte bulunulan, haklarnda iyilik takdîr edilen kimseler, oradan uzakla m lardr.

102- Orasnn en hafif bir sesini bilmez-duymaz onlar ve canlarnn dilediًi, arzuladً eylerin içinde ebedîdir onlar.

103- O en büyük korku, onlar hüzünlendirmez ve melekler, onlar kar larlar da i te derler, size vaadedilen gün, bugün.

104- Biz o gün gًِü, kitap sahîfe-lerini dürüp büker gibi dürüp bükeceًiz; ِnce nasl yaratmaya ba ladysak tekrar yaratacaًz, bu, vaadimizdir bizim ve gerçekten de yapacaًz bunu, gücümüz yeter yapmaya.

105- Andolsun ki biz, Tevrat'tan sonra Zebur'da da yazdk: قüphe yok ki yeryüzü, temiz kullarma mîras kalr.

106- قüphe yok ki bu, kullukta bulunan topluluًa bir tebliًdir.

107- Ve biz seni, ancak âlemlere rahmet olarak gِnderdik.

108- De ki: Bana, mâbûdumuzun, bir tek mâbut

olduًu vahyedildi ancak, Müslüman oluyor musunuz siz de?

109- Eًer yüz çevirirlerse de ki: Ayn tarzda hepinize de bildirdim ve size vaadedilen yaknda m olacak, uzak bir zamanda m, onu bilmem ben.

110- قüphe yok ki o, açk konu ulan sِzü de bilir, gizlediًiniz sِzü de.

111- Ve bildirdiًim, sizi bir snama ve bir zamanadek geçindirme de olabilir, onu da bilmem ben.

112- Dedi ki: Rabbim, gerçek olarak hükmet ve Rabbimiz olan rahmânn yardmn dileriz onun hakknda sِylediًiniz asl olmayan sِzler yüzünden.

peyğəmbərlərinə) iman gətirmədi. Bunlarmı iman gətirəcəklər?

7. (Ya Rəsulum! Biz səndən əvvəl də hər bir ümmətə mələk deyil) ancaq kişilər (kişi peyğəmbərlər) göndərdik ki, onlara vəhy edirdik. Əgər bilmirsinizsə, zikr (kitab) əhlindən soruşun!

8. Biz onları (peyğəmbərləri) yeməz-içməz (yemək yeməz) bir bədən yaratmadıq. Onlar (dünyada) əbədi də deyillər.

9. Sonra onlara verdiyimiz və'di yerinə yetirdik. (Peyğəmbərlərə) və istədiyimiz kəslərə (onlara iman gətirənlərə) nicat verdik, (Allaha şərik qoşmaqla, küfr etməklə) həddi aşanları isə məhv etdik.

10. Həqiqətən, sizə (Qüreyş əhlinə) elə bir Kitab nazil etdik ki, o sizdən ötrü bir şərəfdir. (O sizin qədir-qiymətinizi yüksəldər, dini və dünyəvi ehtiyaclarınızı aradan qaldırar, ürəkdən inananlara behişt yolunu göstərər. Halal-haramı daim mö'minlərin yadına salar). Məgər dərk etmirsinizmi?

11. Biz zalım olan (küfr edən) neçə-neçə məmləkəti (məmləkət əhlini) məhv etdik və onlardan sonra başqa bir qövm (camaat) yaratdıq.

12. Onlar əzabımızı (onları məhv edəcəyimizi) hiss edən kimi dərhal oradan (öz yurdlarından) qaçmağa üz qoydular.

13. (Mələklər istehza ilə onlara belə dedilər: ) "Qaçmayın, kef çəkdiyiniz yerə, məskənlərinizə qayıdın". Yəqin ki, (hara getmişdiniz; mal-dövlətiniz, cəh-cəlalınız necə oldu, deyə) sorğu-sual ediləcəksiniz!

14. Onlar (nicat tapmaqdan ümidlərini üzüncə): "Vay halımıza! Biz, həqiqətən, zalım olmuşuq (Rəbbimizə küfr etməklə özümüz özümüzə zülm etmişik)", - dedilər.

15. Biz onları ot kimi biçənəcən (külə döndərənəcən) elə bu sözləri deyib dururdular (nalə çəkirdilər).

16. Biz göyü, yeri və onlar arasında olanları oyun-oyuncaq yaratmadıq. (Kainat əbəs yerə deyil, Allahın qüdrətinin təcəssümü kimi yaradılmışdır. Buna görə də insanlar yalnız onun xaliqi Allaha ibadət etməlidirlər).

17. Əgər Biz (?zümüzə) əyləncə etmək (arvad-uşaq düzəltmək) istəsəydik, onu mütləq ?z dərgahımızdan (mələklərdən, hurilərdən) edərdik.

Lakin Biz (bunu) etmədik. (Cünki Allaha, insanlardan fərqli olaraq, əylənmək, ?zünə övlad götürmək, yaxud kimisə ?zünə yoldaş etmək yaraşmaz).

18. Xeyr, Biz batili haqla (küfürü imanla) rədd edərik (haqqı batilin təpəsinə atarıq) və o da onu (batili) yox edər. (Bir də baxıb görərsiniz ki) o yox olub getmişdir. (Batil sözlərlə Allaha) isnad etdiyiniz sifətlərə görə vay halınıza!

19. Göylərdə və yerdə olan (bütün) məxluqat Onundur (Allahın qüdrət əsəridir). Onun dərgahında olanlar (rütbə və şərəf e'tibarilə mə'nən Allaha yaxın mələklər) Ona ibadət etməyə təkəbbür göstərməz və (bu ibadətdən) yorulmaq bilməzlər.

20. Onlar gecə-gündüz, yorulub-usanmadan (Rəbbini) təqdis edib şə'ninə təriflər deyərlər.

21. Yoxsa (Məkkə müşrikləri) yerdən (yerdə mövcud olan daş, qızıl-gümüş və s. -dən özləri üçün) tanrılar qəbul etdilər ki, onlar ölüləri dirildəcəklər? (Xeyr, Allahdan başqa heç kəs (ölüləri) dirildib məhşərə gətirməyə qadir deyildir!)

22. Əgər (yerdə və göydə) Allahdan başqa tanrılar olsa idi, onların ikisi də (müvazinətdən çıxıb) fəsada uğrayardı. Ərşin sahibi olan Allah (müşriklərin Ona) aid etdikləri sifətlərdən tamamilə uzaqdır!

23. (Allah) gördüyü işlər barəsində sorğu-sual olunmaz; onlar (bütün bəndələr) isə (tutduqları əməllərə görə) sorğu-sual ediləcəklər.

24. Yoxsa (müşriklər özləri üçün) Ondan (O Allahdan) başqa tanrılar qəbul etdilər? (Ya Rəsulum!) De: "(Etdiyiniz əməlin düzgünlüyünü sübut edən) dəlilinizi gətirin. Bu mənimlə onların (ümmətimin) Kitabı (Qur'an), bu da məndən əvvəlkilərin kitabı (Tövrat və İncil)! Xeyr, onların əksəriyyəti haqqı bilməz və buna görə də (ondan) üz döndərər!"

25. (Ya Rəsulum!) Səndən əvvəl elə bir peyğəmbər göndərmədik ki, ona: "Məndən başqa heç bir tanrı yoxdur. Buna görə də yalnız Mənə ibadət edin!" - deyə vəhy etməyək.

26. (Kafirlər: )

"Rəhman (mələklərdən ?zünə) övlad götürdü!" - dedilər. O, pakdır, müqəddəsdir! (Belə şeylərdən tamamilə uzaqdır!) Xeyr, (mələklər Onun övladı deyil, xəlq etdiyi) möhtərəm qullardır.

27. (Mələklər) Ondan qabaq söz danışmaz, Yalnız Onun əmri ilə iş görərlər.

28. (Allah) onların öndəkilərini də, arxalarındakını da (nə etdiklərini və nə edəcəklərini) bilir. Onlar yalnız (Allahın) razı olduğu (izin verdiyi) kəslərdən ötrü şəfaət edə bilər və Onun heybətindən qorxarlar.

29. (Mələklərdən) heç kəs: "Mən Ondan başqa bir tanrıyam!" - desə, onu Cəhənnəmlə cəzalandırarıq. Biz zalımlara belə cəza veririk.

30. Məgər kafir olanlar göylə yer bitişik ikən Bizim onları ayırdığımızı, hər bir canlını sudan yaratdığımızı bilmirlərmi?! Yenə də iman gətirməzlər? (Göylər ilk yaradılışda bir-birinə bitişik bir təbəqə olduğu halda, onların arası hava ilə açılıb yeddi təbəqəyə ayrılmış, yer də bir təbəqə ikən sonra yeddi təbəqəyə bölünmüşdür. Bu, Allahın qüdrətini, əzəmətini sübut edən ən tutarlı dəlillərdəndir).

31. Yer onları silkələməsin (atıb-tutmasın) deyə, orada möhkəm (durmuş) dağlar yaratdıq; onlar (istədikləri yerə) rahat gedib çata bilsinlər deyə, orada geniş yollar əmələ gətirdik.

32. Göyü (yerdən ötrü və onun üstünə düşməsin deyə) qorunub saxlanılan bir tavan etdik. Halbuki (kafirlər) ayələrimizdən (vəhdaniyyətimizi, qüdrətimizi sübut edən bu dəlillərdən) üz döndərdilər.

33. Gecəni və gündüzü də, Günəşi və Ayı da yaradan Odur. Onların (həmçinin ulduzların) hər biri (özünə məxsus) bir göydə üzür (öz hədəqəsində, öz dairəsində hərəkət edir).

34. (Ya Rəsulum!) Səndən əvvəl də (dünyada) heç bir bəşərə əbədiyyat (ölməzlik) vermədik. Belə olduğu təqdirdə, sən ölsən, onlar dirimi qalacaqlar?!

35. Hər bir kəs (hər bir canlı) ölümü dadacaqdır. (Dözüb-dözməyəcəyinizi, şükür edəcəyinizi, yaxud nankor olacağınızı) yoxlamaq məqsədilə Biz sizi

şər və xeyirlə (xəstəlik, yoxsulluq, ehtiyac və sağlamlıq, var-dövlət və cah-cəlalla) imtahana çəkərik. Və siz (qiyamət günü əməllərinizin əvəzini almaq üçün) ancaq Bizim hüzurumuza qaytarılacaqsınız!

36. (Ya Rəsulum!) Kafir olanlar səni gördükləri zaman ancaq məsxərəyə qoyaraq (bir-birinə): "Sizin tanrılarınıza tə'nə edən bumudur?" - deyərlər. Halbuki onlar, məhz onlar Rəhmanın öyüd-nəsihətini (Qur'anı) inkar edirlər.

37. İnsan tələsən (hövsələsiz) yaradılmışdır. (İnsan təbiəti e'tibarilə hövsələsizdir, tələskəndir. Allahın əzabının tez gəlməsini istəyən müşriklər kimi). Ayələrimi (Peyğəmbərin dediyi sözlərin düzgün olmasını, əzabımı tezliklə) sizə göstərəcəyəm. Hələ Məni tələsdirməyin!

38. Onlar (kafirlər): "Əgər siz doğru danışırsınızsa, bu və'din (əzabın, yaxud qiyamətin) nə vaxt olacağını bildirin!" - deyirlər.

39. Kaş kafirlər atəşi üzlərindən və arxalarından dəf edə bilməyəcəkləri və onlara heç bir kömək olunmayacağı vaxtı (qiyaməti) biləydilər! (Əgər bilsəydilər, belə bir sual verməz, həm də Allahın əzabının tezliklə gəlməsini istəməzdilər).

40. Xeyr, (qiyamət) onları gözlənilmədən yaxalayar və şaşırdar (mat-məbhut edər). (Kafirlər) onu əsla geri qaytara bilməzlər və onlara (tövbə, üzrxahlıq üçün) möhlət də verilməz!

41. (Ya Rəsulum!) Səndən əvvəl də peyğəmbərlərə istehza edilmişdi. İstehza edənləri məsxərəyə qoyduqların şeyin özü (peyğəmbərlərin onları qorxutduğu əzab) məhv etdi.

42. De: "Sizi gecə (yatdığınız vaxt) və gündüz (gəzib dolandığınız zaman) Rəhmandan (Rəhmanın əzabından) kim qurtara bilər?" Amma onlar Rəbbinin öyüd-nəsihətindən (Qur'andan) üz döndərdilər.

43. Yoxsa onların Bizdən başqa (əzabı) onlardan dəf edə biləcək tanrıları vardır?! Onlar (o tanrılar) heç özlərinə belə yardım etməyə qadir olmaz, Bizdən də (əzabımızdan da) qoruna bilməzlər. (Və ya: Bizdən də dəstək görə bilməzlər).

44. Doğrusu, Biz bununla (bu kafirlərə) və atalarına ömürləri uzanıncaya qədər (dünyada) gün-güzəran verdik. (Onlar fani dünya malına

aldanıb məğrur oldular). Məgər Bizim (onların) torpağına girib onu hər tərəfdən əskiltdiyimizi (gündən-günə yurdlarının müsəlmanların əlinə keçdiyini) görmürlərmi? Belə olduqda, qalib olanlar onlarmıdır?!

45. (Ya Rəsulum!) De: "Mən sizi ancaq vəhy ilə qorxuduram". Karlar qorxudulduğu zaman çağırışı eşitməzlər!

46. Həqiqətən, əgər Rəbbinin əzabından az bir şey onlara toxunsa, onlar mütləq: "Vay halımıza! Biz, doğrudan da, zalım olmuşuq (Allaha şərik qoşmaqla, küfr etməklə özümüz özümüzə zülm etmişik)" - deyəcəklər.

47. Biz qiyamət günü üçün ədalət tərəzisi qurarıq. Heç kəsə əsla haqsızlıq edilməz. Bir xardal dənəsi ağırlığında olsa belə onu (hər hansı bir əməli tərəziyə) gətirərik. Haqq-hesab çəkməyə Biz kifayətik.

48. Biz Musa və Haruna Furqanı (haqqı batildən ayıran Tövratı doğru yolu göstərən) bir nur və müttəqilərdən ötrü öyüd-nəsihət olaraq vermişdik.

49. O kəslərdən ötrü ki, onlar öz Rəbbindən Onu görmədən (yaxud Allahın axirətdə verəcəyi əzabdan) qorxar və qiyamətdən lərzəyə gələrlər.

50. Bu (Qur'an) nazil etdiyimiz mübarək (insanlara daim xeyir-bərəkət gətirən) bir Kitabdır. İndi siz onu inkarmı edirsiniz?

51. Biz daha öncə İbrahimə də doğru yolu nəsib etmişdik (peyğəmbərlik ehsan buyurmuşduq). Biz onu (onun buna layiq olduğunu) bilirdik.

52. (İbrahim) atasına və tayfasına: "Sizin tapınıb durduğunuz bu heykəllər nədir?" - dediyi zaman

53. Onlar: "Biz atalarımızı onlara ibadət edən gördük!" - deyə cavab vermişdilər.

54. (İbrahim onlara: ) "And olsun ki, siz də, atalarınız da (haqq yoldan) açıq-aşkar azmısınız!" - demişdi.

55. Onlar: "Sən bizə ciddi deyirsən, yoxsa zarafat edirsən? (Sən bizə haqlamı gəldin, yoxsa oyunbazlardansan?)" - deyə soruşduqda

56. (İbrahim) belə cavab vermişdi: "Xeyr, Rəbbiniz göylərin və yerin Rəbbidir ki, onları yaratmışdır. Mən də buna şahidlik

edənlərdənəm!

57. Allaha and olsun ki, siz çıxıb getdikdən sonra bütlərinizə bir hiyə quracağam! (Başlarına bir oyun açacağam!)"

58. (Onlar gedən kimi İbrahim bütləri) parça-parça edib yalnız onların böyüyünü saxladı ki, bəlkə, qayıdıb ona baş çəkdilər. (Qoy anlasınlar ki, bu dilsiz-ağılsız bütlər nəinki başqalarını, hətta özlərini belə qorumağa qadir deyillər. Buna görə də onlara ibadət etmək ən böyük günahdır).

59. (Onlar qayıdan kimi işin nə yerdə olduğunu görüb) dedilər: "Bunu tanrılarımıza kim edibsə, o, şübhəsiz ki, zalımlardandır!"

60. (Müşriklərin bə'ziləri:) "İbrahim deyilən bir gəncin onları pislədiyini eşitmişik!" - dedilər.

61. (Qalanları: ) "Bunların şahidlik edə bilmələri üçün onu (tapıb) camaatın gözü qabağına gətirin!" - dedilər.

62. (Müşriklər İbrahimi tapıb gətirərək:) "Ya İbrahim! Tanrılarımızı sənmi bu günə saldın?" - deyə soruşdular.

63. (İbrahim sındırmadığı iri bütü göstərib:) "Bəlkə, onların bu böyüyü bunu etmişdir. Əgər danışa bilirlərsə, özlərindən soruşun!" - deyə cavab verdi.

64. Bunun nəticəsində onlar (ağıllarını başlarına yığıb) öz-özlərinə müraciətlə: "Siz, doğrudan da, zalımlarsınız (dilsiz-ağılsız, heç özlərini belə qorumağa qadir olmayan bütlərə tapınmaqla özünüz özünüzə zülm edirsiniz)", - dedilər.

65. Sonra (mübahisədə aciz qaldıqlarını görüb) yenə də öz küfrlərinə (başlarında olan əski e'tiqada) qayıdaraq (İbrahimə): "Axı sən bilirsən ki, bunlar danışmırlar!" - dedilər.

66. (İbrahim) dedi: "Elə isə Allahı qoyub sizə heç bir xeyir və zərər verə bilməyən bütlərəmi ibadət edirsiniz?

67. Tfu sizə də, Allahdan başqa ibadət etdiyiniz bütlərə də! Əcaba, (etdiyiniz əməllərin qəbahətini) anlamırsınız?"

68. (Nəmrud və ətrafındakılar öz camaatına) belə dedilər: "Əgər (tapındıqlarınıza yardım göstərmək, onları xilas etmək üçün) bir iş görəcəksinizsə, onu (İbrahimi) yandırın və tanrılarınıza kömək edin!"

69. Biz də:

"Ey atəş! İbrahimə qarşı sərin və zərərsiz ol! (Hətta soyuğun belə ona zərər yetirməsin!)" - deyə buyurduq.

70. Onlar (İbrahimə) hiylə qurmaq istədilər, lakin Biz onları (cürbəcür müsibətlərə düçar etməklə, xüsusilə üstlərinə ətlərini yeyib qanlarını içən həşərat göndərməklə) daha çox ziyana uğratdıq.

71. Biz onu da (İbrahimi də), (qardaşı oğlu) Lutu da (Nəmrud tayfasının əlindən qurtarıb) aləmlər üçün mübarək etdiyimiz (torpağında bəşər övladına bərəkətlər verdiyimiz) yerə (Şama) qovuşdurduq.

72. Biz ona (İbrahimə) İshaqı, üstəlik Yə'qubu da bəxş edib onların hamısını saleh kimsələr etdik.

73. Biz onları əmrimizlə (insanları) doğru yola gətirən imamlar (rəhbərlər) etdik. Biz onları xeyirli işlər görməyi, namaz qılmağı və zəkat verməyi vəhy etdik. Onlar yalnız Bizə ibadət edirdilər.

74. Biz Luta da bir hökm (hikmət, peyğəmbərlik; çətin məsələləri həll edib hökm çıxartmaq) və elm verdik, onu (əhalisi) çirkin işlər görən bir məmləkətdən (çıxardıb) xilas etdik. Həqiqətən, onlar pis, fasiq (Allaha asi olan, pozğun) bir tayfa idilər.

75. Biz onu mərhəmətimizə qovuşdurduq, çünki o, doğrudan da, saleh kimsələrdən idi.

76. (Ya Rəsulum!) Nuhu da (yad et)! O daha öncə (öz kafir ümmətinin əzaba düçar olması haqqında) yalvarıb dua etmişdi. Biz onun duasını qəbul buyurmuş, onu da, ailəsini də böyük fəlakətdən (tufandan) qurtarmışdıq!

77. Biz ayələrimizi yalan hesab edən bir qövmə qarşı ona yardım göstərmişdik. Onlar, həqiqətən, pis bir camaat idilər. Buna görə də Biz onların hamısını (suya) qərq etdik.

78. (Ya Rəsulum!) Davudu və Süleymanı da (yad et)! O zaman ki, onlar bir tayfanın qoyunlarının girib xarab etdiyi bir əkin sahəsi haqqında hökm verirdilər və Biz də onların hökmünə şahid idik.

79. Biz

onu (məsələnin hökmünü) dərhal Süleymana anlatdıq. Və onların hər birinə hökm (hikmət, peyğəmbərlik) və elm (şəriəti dərindən bilmək) verdik. Biz dağları və quşları Davudla birlikdə (Allahı) təqdis edib tə'rifləsinlər deyə ona ram etdik. Bunları (sizə təəccüblü görünsə də, lövhi-məhfuzdakı əzəli hökmümüzlə) Biz etmişdik.

80. Biz (Davuda) sizi (düşmənlə) vuruşda qorumaq üçün zireh (toxumaq) sənətini öyrətdik. (Ey Məkkə əhli! Rəbbinizin bu ne'mətinə) artıq şükür edərmisiniz?

81. Əmrilə bərəkət verdiyimiz yerə (Şama) doğru şiddətlə əsən küləyi də Süleymana Biz ram etdik. Biz hər şeyi bilənik!

82. Biz şeytanlardan qəvvaslıq edənləri və başqa işlər görənləri (ev tikənləri, mehrab düzəldənləri) də onun ixtiyarına verdik. Biz (Süleymanın əmrindən çıxmasınlar, gördükləri işləri təzədən korlamasınlar, fitnə-fəsad törətməsinlər deyə) onların üstündə göz olurduq.

83. (Ya Rəsulum!) Əyyubu da (yada sal)! Bir vaxt o, Rəbbinə yalvarıb dua edərək belə demişdi: "Mənə bəla üz verdi (Sənə pənah gətirdim). Sən rəhmlilərin rəhmlisisən!"

84. Biz (Əyyubun) duasını qəbul buyurduq, onu düçar olduğu bəladan (xəstəlikdən və ailəsinə üz vermiş müsibətdən) qurtardıq. Dərgahımızdan (Əyyuba) bir rəhmət və (Allaha) ibadət edənlərə ibrət dərsi (öyüd-nəsihət) olsun deyə, (həlak olmuş) övladlarını qaytarıb ona verdik, üstəlik bir o qədər də əlavə etdik.

85. (Ya Rəsulum!) İsmaili, İdrisi və Zülkifli də (yad et)! Onların hər biri səbr edən kimsələrdən idi.

86. Biz onları mərhəmətimizə qovuşduqduq (peyğəmbər etdik). Onlar, doğrudan da, saleh bəndələrdən idilər.

87. Zün-Nunu (balıq sahibi Yunisi) da xatırla! Bir zaman o (küfr etməkdə həddi aşmış ümmətinə qarşı) qəzəblənərək çıxıb getmiş və (Bizə xoş gəlməyən bu səbirsizliyinə görə) onu möhnətə düçar etməyəcəyimizi (gücümüz, yaxud hokmümüzün ona yetməyəcəyini) güman etmişdi. Amma sonra qaranlıqlar içində

(balığın qarnında; gecənin, yaxud dənizin zülmətində): "(Pərvərdigara!) Səndən başqa heç bir tanrı yoxdur. Sən paksan, müqəddəssən! Mən isə, həqiqətən, zalımlardan olmuşam (əmrinə qarşı çıxaraq özümə zülm eləmişəm)",-deyib dua etmişdi.

88. Biz onun (Yunisin) duasını qəbul buyurduq və (balığın qarnından çıxartmaqla) onu qəmdən qurtardıq. Biz mö'minlərə belə nicat veririk!

89. (Ya Rəsulum!) Zəkəriyyanı da (yada sal)! Bir vaxt o: "Ey Rəbbim! Məni tək (kimsəsiz, varissiz) buraxma. Sən varislərin ən yaxşısısan! (Bütün məxluqat yox olar, ancaq Sən qalarsan!)" - deyə yalvarıb Rəbbinə dua etmişdi.

90. Biz (Zəkəriyyanın) duasını qəbul buyurduq, ona Yəhyanı bəxş etdik və zövcəsini (doğmağa) qabil bir hala gətirdik. Onlar xeyirli işlər görməyə tələsər (yaxşı əməllər etməkdə bir-birini ötməyə çalışar), ümid və qorxu ilə (rəhmətimizə ümid bəsləyib əzabımızdan qorxaraq) Bizə ibadət edirdilər. Onlar Bizə müt'i idilər.

91. (Ya Rəsulum!) İsmətini (bəkarətini) qoruyanı da (Məryəmi də yad et)! Biz ?z ruhumuzdan (?zümüzün yaratdığımız ruhdan Cəbrail vasitəsilə) ona üfürdük, onu və oğlunu (atasız doğulmuş İsanı) aləmlərə (mələklərə, bütün insanlara və cinlərə) bir mö'cüzə etdik.

92. (Ey insanlar!) Həqiqətən, bu (tövhid dini olan islam) tək bir din olaraq sizin dininizdir. Mən də sizin Rəbbinizəm. Buna görə də yalnız Mənə ibadət edin!

93. Amma (insanlar din barəsində) öz aralarında firqələrə bölünüb parçalandılar. Onların hamısı Bizim hüzurumuza qayıdacaqlar. (Biz də müvafiq surətdə əməllərinin əvəzini verəcəyik).

94. Hər kim mö'min ikən yaxşı işlər görsə, onun zəhməti danılmayacaqdır (mükafatı tamamilə ödəniləcəkdir). Şübhəsiz ki, Biz onun üçün (gördüyü işləri mələklər vasitəsilə əməl dəftərinə) yazırıq.

95. Məhv etdiyimiz hər hansı bir məmləkət əhlinin (qiyamət qopana qədər tövbə etmək üçün bir də dünyaya, yaxud haqq

dinə) qayıtması mümkün deyildir (haramdır).

96. Nəhayət, Yə'cuc-Mə'cüc (səddinin) açılıb (dağılıb) onlar hər tərəfdən (alçaq və yüksək təpələrdən) sür'ətlə (məhşərə) axışdıqları zaman;

97. Doğru və'd (qiyamət günü) yaxınlaşdıqda kafir olanların gözləri (dəhşətdən) dərhal bərəlib: "Vay halımıza! Biz (dünyada) bundan qafil idik. Xeyr, biz zalım olmuşuq (peyğəmbərlərin dediklərinə inanmamaqla zülm etmişik)!" - deyərlər.

98. (Ey Məkkə əhli!) Siz və Allahdan qeyri ibadət etdiyiniz bütlər isə cəhənnəm yanacağısınız (odunusunuz). Siz ora varid olacaqsınız!

99. Əgər bunlar tanrı olsaydılar, ora girməzdilər. Hamısı orada həmişəlik qalacaqlar.

100. Onları orada inilti (ah-nalə) gözləyir. Onlar orada (heç bir xoş söz) eşitməzlər.

101. (Yaxşı əməllərin mükafatı olaraq) öncədən özlərinə ən gözəl ne'mət (Cənnət, əbədi səadət) yazılmış kəslər - məhz onlar ondan (Cəhənnəmdən) uzaqlaşdırılmış olacaqlar.

102. Onlar (Cəhənnəmin) uğultusunu eşitməyəcəklər. Onlar (Cənnətdə) ürəklərinin istədiyi (ne'mətlər) içində əbədi qalacaqlar.

103. Onları ən böyük qorxu (İsrafilin suru axırıncı dəfə çalınıb cəhənnəmliklərin Cəhənnəmə atılması) məhzun etməyəcəkdir. Mələklər onları qarşılayıb: "Bu sizə və'd olunmuş gününüzdür!" - deyəcəklər.

104. Göyü kitab səhifəsi kimi büküb qatlayacağımız günü (qiyamət gününü) yadınıza salın. (O gün insanları) ilk dəfə (yoxdan) yaratdığımız kimi qaytarıb (dirildib) əvvəlki halına salarıq. Biz yerinə yetirməli olduğumuz və'di mütləq yerinə yetirəcəyik. (Biz qiyamət günü sizi dirildib lüt-üryan, anadangəlmə vəziyyətdə məhşərə gətirməyi və'd etmişdik. Biz onu mütləq edəcəyik).

105. Biz kitabdan (Tövratdan, yaxud lövhi-məhfuzdan) sonra Zəburda da (cənnət torpağına, yer üzünə və ya müqəddəs) torpağa yalnız Mənim saleh bəndələrimin daxil olacağını yazmışdıq.

106. Həqiqətən, bunda da (Qur'anda da Allaha) ibadət edən bir ümmətdən ötrü (kifayət qədər) moizə (öyüd-nəsihət) vardır.

107. Səni də (Ya Rəsulum!) aləmlərə (bütün insanlara və cinlərə)

ancaq bir rəhmət olaraq göndərdik. (Sən təkcə insanlara deyil, eyni zamanda cinlərə də peyğəmbər göndərilmisən. Bütün aləmlər əhli, o cümlədən göydəki mələklər, yerdəki insanlar və cinlər sənin vücudunla şərəfə nail olurlar. Sənin sayəndə günahkarlara möhlət verilmiş, hətta səni inkar edənlərin belə cəzası qiyamətə qədər tə'xirə salınmışdır. Mö'minlər isə sənə iman gətirməklə dünyada böyük savab qazanıb axirətdə yüksək dərəcələrə, əbədi səadətə nail olacaqlar).

108. (Müşriklərə) de ki, mənə, həqiqətən, belə vəhy olunur: "Sizin tanrınız ancaq bir olan Allahdır. Bundan sonra (Ona) itaət etməyə (müsəlman olmağa) boyun qoyacaqsınızmı?"

109. (Ya Rəsulum!) Əgər onlar (imandan) üz döndərsələr, de: "(Mənə vəhy olunanı) sizə olduğu kimi (hamıya eyni dərəcədə) bildirdim. Sizə və'd olunan şeyin (qiyamət gününün və ya mö'minlərin qələbəsinin) yaxınmı, uzaqmı olduğunu bilmirəm.

110. Şübhəsiz ki, (Allah) aşkar (ucadan) deyilən sözü də, sizin gizlətdiklərinizi də bilir!

111. Mən bilmirəm, bəlkə də, (cəzanızın) tə'xirə salınması sizi imtahana çəkmək və bir müddət (əcəliniz çatana qədər) sizə gün-güzəran vermək üçündür".

112. (Peyğəmbər) dedi: "Ey Rəbbim! (Mənimlə məni təkzib edən Məkkə müşrikləri arasında) ədalətlə hökm et. Sizin mənə aid etdiyiniz sifətlərə (dediyiniz pis sözlərə) qarşı kömək dilənilməsi kimsə yalnız Rəhman olan Rəbbimizdir!"

چپكے باتيں كرتے ہيں كہ يہ (شخص كچھ بھي) نہيں مگر تمہارے جيسا آدمي ہے۔ تو تم آنكھوں ديكھتے جادو (كي لپيٹ) ميں كيوں آتے ہو

4. (پيغمبر نے) كہا كہ جو بات آسمان اور زمين ميں (كہي جاتي) ہے ميرا پروردگار اسے جانتا ہے۔ اور وہ سننے والا (اور) جاننے والا ہے

5. بلكہ (ظالم) كہنے لگے كہ (يہ قرآن) پريشان (باتيں ہيں جو) خواب (ميں ديكھ لي) ہيں۔ (نہيں) بلكہ اس نے اس كو اپني طرف سے بنا ليا ہے (نہيں) بلكہ (يہ شعر ہے جو اس) شاعر (كا نتيجہ طبع) ہے۔ تو جيسے پہلے (پيغمبر نشانياں دے كر) بھيجے گئے تھے (اسي طرح) يہ بھي ہمارے پاس كوئي نشاني لائے

6. ان سے پہلے جن بستيوں كو ہم نے ہلاك كيا وہ ايمان نہيں لاتي تھيں۔ تو كيا يہ ايمان لے آئيں گے

7. اور ہم نے تم سے پہلے مرد ہي (پيغمبر بنا كر) بھيجے جن كي طرف ہم وحي بھيجتے تھے۔ اگر تم نہيں جانتے تو جو ياد ركھتے ہيں ان سے پوچھ لو

8. اور ہم نے ان كے لئے ايسے جسم نہيں بنائے تھے كہ كھانا نہ كھائيں اور نہ وہ ہميشہ رہنے والے تھے

9. پھر ہم نے ان كے بارے ميں (اپنا) وعدہ سچا كرديا تو ان كو اور جس كو چاہا نجات دي اور حد سے نكل جانے والوں كو ہلاك كرديا

10. ہم نے تمہاري طرف ايسي كتاب نازل كي ہے جس ميں تمہارا تذكرہ ہے۔ كيا تم نہيں سمجھتے

11. اور ہم نے بہت سي بستيوں كو جو ستمگار تھيں ہلاك كر مارا

اور ان كے بعد اور لوگ پيدا كرديئے

12. جب انہوں نے ہمارے (مقدمہ) عذاب كو ديكھا تو لگے اس سے بھاگنے

13. مت بھاگو اور جن (نعمتوں) ميں تم عيش وآسائش كرتے تھے ان كي اور اپنے گھروں كي طرف لوٹ جاؤ۔ شايد تم سے (اس بارے ميں) دريافت كيا جائے

14. كہنے لگے ہائے شامت بيشك ہم ظالم تھے

15. تو وہ ہميشہ اسي طرح پكارتے رہے يہاں تك كہ ہم نے ان كو (كھيتي كي طرح) كاٹ كر (اور آگ كي طرح) بجھا كر ڈھير كرديا

16. اور ہم نے آسمان اور زمين كو جو اور (مخلوقات) ان دونوں كے درميان ہے اس كو لہوولعب كے لئے پيدا نہيں كيا

17. اگر ہم چاہتے كہ كھيل (كي چيزيں يعني زن وفرزند) بنائيں تو اگر ہم كو كرنا ہوتا تو ہم اپنے پاس سے بناليتے

18. (نہيں) بلكہ ہم سچ كو جھوٹ پر كھينچ مارتے ہيں تو وہ اس كا سر توڑ ديتا ہے اور جھوٹ اسي وقت نابود ہوجاتا ہے۔ اور جو باتيں تم بناتے ہو ان سے تمہاري ہي خرابي ہے

19. اور جو لوگ آسمانوں ميں اور جو زمين ميں ہيں سب اسي كے (مملوك اور اُسي كا مال) ہيں۔ اور جو (فرشتے) اُس كے پاس ہيں وہ اس كي عبادت سے نہ كنياتے ہيں اور نہ اكتاتے ہيں

20. رات دن (اُس كي) تسبيح كرتے رہتے ہيں (نہ تھكتے ہيں) نہ اكتاتے ہيں

21. بھلا لوگوں نے جو زمين كي چيزوں سے (بعض كو) معبود بنا ليا ہے (تو كيا) وہ ان كو (مرنے كے بعد) اُٹھا كھڑا كريں

گے؟

22. اگر آسمان اور زمين ميں خدا كے سوا اور معبود ہوتے تو زمين وآسمان درہم برہم ہوجاتے۔ جو باتيں يہ لوگ بتاتے ہيں خدائے مالك عرش ان سے پاك ہے

23. وہ جو كام كرتا ہے اس كي پرستش نہيں ہوگي اور (جو كام يہ لوگ كرتے ہيں اس كي) ان سے پرستش ہوگي

24. كيا لوگوں نے خدا كو چھوڑ كر اور معبود بنالئے ہيں۔ كہہ دو كہ (اس بات پر) اپني دليل پيش كرو۔ يہ (ميري اور) ميرے ساتھ والوں كي كتاب بھي ہے اور جو مجھ سے پہلے (پيغمبر) ہوئے ہيں۔ ان كي كتابيں بھي ہيں۔ بلكہ (بات يہ ہے كہ) ان اكثر حق بات كو نہيں جانتے اور اس لئے اس سے منہ پھير ليتے ہيں

25. اور جو پيغمبر ہم نيتم سے پہلے بھيجے ان كي طرف يہي وحي بھيجي كہ ميرے سوا كوئي معبود نہيں تو ميري ہي عبادت كرو

26. اور كہتے ہيں كہ خدا بيٹا ركھتا ہے۔ وہ پاك ہے (اس كے نہ بيٹا ہے نہ بيٹي) بلكہ (جن كو يہ لوگ اس كے بيٹے بيٹياں سمجھتے ہيں) وہ اس كے عزت والے بندے ہيں

27. اس كے آگے بڑھ كر بول نہيں سكتے۔ اور اس كے حكم پر عمل كرتے ہيں

28. جو كچھ ان كے آگے ہوچكا ہے اور پيچھے ہوگا وہ سب سے واقف ہے اور وہ (اس كے پاس كسي كي) سفارش نہيں كرسكتے مگر اس شخص كي جس سے خدا خوش ہو اور وہ اس كي ہيبت سے ڈرتے رہتے ہيں

29. اور جو شخص ان ميں سے يہ كہے

كہ خدا كے سوا ميں معبود ہوں تو اسے ہم دوزخ كي سزا ديں گے اور ظالموں كو ہم ايسي ہي سزا ديا كرتے ہيں

30. كيا كافروں نے نہيں ديكھا كہ آسمان اور زمين دونوں ملے ہوئے تھے تو ہم نے جدا جدا كرديا۔ اور تمام جاندار چيزيں ہم نے پاني سے بنائيں۔ پھر يہ لوگ ايمان كيوں نہيں لاتے؟

31. اور ہم نے زمين ميں پہاڑ بنائے تاكہ لوگوں (كے بوجھ) سے ہلنے (اور جھكنے) نہ لگے اور اس ميں كشادہ راستے بنائے تاكہ لوگ ان پر چليں

32. اور آسمان كو محفوظ چھت بنايا۔ اس پر بھي وہ ہماري نشانيوں سے منہ پھير رہے ہيں

33. اور وہي تو ہے جس نے رات اور دن اور سورج اور چاند كو بنايا۔ (يہ) سب (يعني سورج اور چاند اور ستارے) آسمان ميں (اس طرح چلتے ہيں گويا) تير رہے ہيں

34. اور (اے پيغمبر) ہم نے تم سے پہلے كسي آدمي كو بقائے دوام نہيں بخشا۔ بھلا اگر تم مرجاؤ تو كيا يہ لوگ ہميشہ رہيں گے

35. ہر متنفس كو موت كا مزا چكھنا ہے۔ اور ہم تو لوگوں كو سختي اور آسودگي ميں آزمائش كے طور پر مبتلا كرتے ہيں۔ اور تم ہماري طرف ہي لوٹ كر آؤ گے

36. اور جب كافر تم كو ديكھتے ہيں تو تم سے استہزاء كرتے ہيں كہ كيا يہي شخص ہے جو تمہارے معبودوں كا ذكر (برائي سے) كيا كرتا ہے حالانكہ وہ خود رحمٰن كے نام سے منكر ہيں

37. انسان (كچھ ايسا جلد باز ہے كہ گويا) جلد بازي ہي سے بنايا

گيا ہے۔ ميں تم لوگوں كو عنقريب اپني نشانياں دكھاؤں گا تو تم جلدي نہ كرو

38. اور كہتے ہيں كہ اگر تم سچے ہو تو (جس عذاب كا) يہ وعيد (ہے وہ) كب (آئے گا)؟

39. اے كاش كافر اس وقت كو جانيں جب وہ اپنے مونہوں پر سے (دوزخ كي) آگ كو روك نہ سكيں گے اور نہ اپني پيٹھوں پر سے اور نہ ان كا كوئي مددگار ہوگا

40. بلكہ قيامت ان پر ناگہاں آ واقع ہوگي۔ اور ان كے ہوش كھو دے گي۔ پھر نہ تو وہ اس كو ہٹا سكيں گے اور نہ ان كو مہلت دي جائے گي

41. اور تم سے پہلے بھي پيغمبروں كے ساتھ استہزاء ہوتا رہا ہے تو جو لوگ ان ميں سے تمسخر كيا كرتے تھے ان كو اسي (عذاب) نے جس كي ہنسي اُڑاتے تھے آگھيرا

42. كہو كہ رات اور دن ميں خدا سے تمہاري كون حفاظت كرسكتا ہے؟ بات يہ ہے كہ اپنے پروردگار كي ياد سے منہ پھيرے ہوئے ہيں

43. كيا ہمارے سوا ان كے اور معبود ہيں كہ ان كو (مصائب سے) بچاسكيں۔ وہ آپ اپني مدد تو كر ہي نہيں سكتے اور نہ ہم سے پناہ ہي ديئے جائيں گے

44. بلكہ ہم ان لوگوں كو اور ان كے باپ دادا كو متمتع كرتے رہے يہاں تك كہ (اسي حالت ميں) ان كي عمريں بسر ہوگئيں۔ كيا يہ نہيں ديكھتے كہ ہم زمين كو اس كے كناروں سے گھٹاتے چلے آتے ہيں۔ تو كيا يہ لوگ غلبہ پانے والے ہيں؟

45. كہہ دو كہ ميں تم كو

حكم خدا كے مطابق نصيحت كرتا ہوں۔ اور بہروں كوجب نصيحت كي جائے تو وہ پكار كر سنتے ہي نہيں

46. اور اگر ان كو تمہارے پروردگار كا تھوڑا سا عذاب بھي پہنچے تو كہنے لگيں كہ ہائے كم بختي ہم بيشك ستمگار تھے

47. اور ہم قيامت كے دن انصاف كي ترازو كھڑي كريں گے تو كسي شخص كي ذرا بھي حق تلفي نہ كي جائے گي۔ اور اگر رائي كے دانے كے برابر بھي (كسي كا عمل) ہوگا تو ہم اس كو لاحاضر كريں گے۔ اور ہم حساب كرنے كو كافي ہيں

48. اور ہم نے موسيٰ اور ہارون كو (ہدايت اور گمراہي ميں) فرق كر دينے والي اور (سرتاپا) روشني اور نصيحت (كي كتاب) عطا كي (يعني) پرہيز گاروں كے لئے

49. جو بن ديكھے اپنے پروردگار سے ڈرتے ہيں اور قيامت كا بھي خوف ركھتے ہيں

50. يہ مبارك نصيحت ہے جسے ہم نے نازل فرمايا ہے تو كيا تم اس سے انكار كرتے ہو؟

51. اور ہم نے ابراہيم كو پہلے ہي سے ہدايت دي تھي اور ہم ان كے حال سے واقف تھے

52. جب انہوں نے اپنے باپ اور اپني قوم كے لوگوں سے كہا يہ كيا مورتيں ہيں جن (كي پرستش) پر تم معتكف (وقائم) ہو؟

53. وہ كہنے لگے كہ ہم نے اپنے باپ دادا كو ان كي پرستش كرتے ديكھا ہے

54. (ابراہيم نے) كہا كہ تم بھي (گمراہ ہو) اور تمہارے باپ دادا بھي صريح گمراہي ميں پڑے رہے

55. وہ بولے كيا تم ہمارے پاس (واقعي) حق لائے ہو يا (ہم سے) كھيل

(كي باتيں) كرتے ہو؟

56. (ابراہيم نے) كہا (نہيں) بلكہ تمہارا پروردگار آسمانوں اور زمين كا پروردگار ہے جس نے ان كو پيدا كيا ہے۔ اور ميں اس (بات) كا گواہ (اور اسي كا قائل) ہوں

57. اور خدا كي قسم جب تم پيٹھ پھير كر چلے جاؤ گے تو ميں تمہارے بتوں سے ايك چال چلوں گا

58. پھر ان كو توڑ كر ريزہ ريزہ كرديا مگر ايك بڑے (بت) كو (نہ توڑا) تاكہ وہ اس كي طرف رجوع كريں

59. كہنے لگے كہ ہمارے معبودوں كے ساتھ يہ معاملہ كس نے كيا؟ وہ تو كوئي ظالم ہے

60. لوگوں نے كہا كہ ہم نے ايك جوان كو ان كا ذكر كرتے ہوئے سنا ہے اس كو ابراہيم كہتے ہيں

61. وہ بولے كہ اسے لوگوں كے سامنے لاؤ تاكہ گواہ رہيں

62. (جب ابراہيم آئے تو) بت پرستوں نے كہا كہ ابراہيم بھلا يہ كام ہمارے معبودوں كے ساتھ تم نے كيا ہے؟

63. (ابراہيم نے) كہا (نہيں) بلكہ يہ ان كے اس بڑے (بت) نے كيا (ہوگا)۔ اگر يہ بولتے ہيں تو ان سے پوچھ لو

64. انہوں نے اپنے دل غور كيا تو آپس ميں كہنے لگے بيشك تم ہي بيانصاف ہو

65. پھر (شرمندہ ہو كر) سر نيچا كرليا (اس پر بھي ابراہيم سے كہنے لگے كہ) تم جانتے ہو يہ بولتے نہيں

66. (ابراہيم نے) كہا پھر تم خدا كو چھوڑ كر كيوں ايسي چيزوں كو پوجتے ہو جو نہ تمہيں كچھ فائدہ دے سكيں اور نقصان پہنچا سكيں؟

67. تف ہے تم پر اور جن كو تم خدا

كے سوا پوجتے ہو ان پر بھي كيا تم عقل نہيں ركھتے؟

68. (تب وہ) كہنے لگے كہ اگر تمہيں (اس سے اپنے معبود كا انتقام لينا اور) كچھ كرنا ہے تو اس كو جلا دو اور اپنے معبودوں كي مدد كرو

69. ہم نے حكم ديا اے آگ سرد ہوجا اور ابراہيم پر (موجب) سلامتي (بن جا)

70. اور ان لوگوں نے برا تو ان كا چاہا تھا مگر ہم نے ان ہي كو نقصان ميں ڈال ديا

71. اور ابراہيم اور لوط كو اس سرزمين كي طرف بچا نكالا جس ميں ہم نے اہل عالم كے لئے بركت ركھي تھي

72. اور ہم نے ابراہيم كو اسحق عطا كئے۔ اور مستزاد برآں يعقوب۔ اور سب كو نيك بخت كيا

73. اور ان كو پيشوا بنايا كہ ہمارے حكم سے ہدايت كرتے تھے اور ان كو نيك كام كرنے اور نماز پڑھنے اور زكوٰة دينے كا حكم بھيجا۔ اور وہ ہماري عبادت كيا كرتے تھے

74. اور لوط (كا قصہ ياد كرو) جب ان كو ہم نے حكم (يعني حكمت ونبوت) اور علم بخشا اور اس بستي سے جہاں كے لوگ گندے كام كيا كرتے تھے۔ بچا نكالا۔ بيشك وہ برے اور بدكردار لوگ تھے

75. اور انہيں اپني رحمت كے (محل ميں) داخل كيا۔ كچھ شك نہيں كہ وہ نيك بختوں ميں تھے

76. اور نوح (كا قصہ بھي ياد كرو) جب (اس سے) پيشتر انہوں نے ہم كو پكارا تو ہم نے ان كي دعا قبول فرمائي اور ان كو اور ان كے ساتھيوں كو بڑي گھبراہٹ سے نجات دي

77. اور

جو لوگ ہماري آيتوں كي تكذيب كرتے تھے ان پر نصرت بخشي۔ وہ بيشك برے لوگ تھے سو ہم نے ان سب كو غرق كرديا

78. اور داؤد اور سليمان (كا حال بھي سن لو كہ) جب وہ ايك كھيتي كا مقدمہ فيصلہ كرنے لگے جس ميں كچھ لوگوں كي بكرياں رات كو چر گئي (اور اسے روند گئي) تھيں اور ہم ان كے فيصلے كے وقت موجود تھے

79. تو ہم نے فيصلہ (كرنے كا طريق) سليمان كو سمجھا ديا۔ اور ہم نے دونوں كو حكم (يعني حكمت ونبوت) اور علم بخشا تھا۔ اور ہم نے پہاڑوں كو داؤد كا مسخر كرديا تھا كہ ان كے ساتھ تسبيح كرتے تھے اور جانوروں كو بھي (مسخر كرديا تھا اور ہم ہي ايسا) كرنے والے تھے

80. اور ہم نے تمہارے لئے ان كو ايك (طرح) كا لباس بنانا بھي سكھا ديا تاكہ تم كو لڑائي (كے ضرر) سے بچائے۔ پس تم كو شكرگزار ہونا چاہيئے

81. اور ہم نے تيز ہوا سليمان كے تابع (فرمان) كردي تھي جو ان كے حكم سے اس ملك ميں چلتي تھي جس ميں ہم نے بركت دي تھي (يعني شام) اور ہم ہر چيز سے خبردار ہيں

82. اور ديوؤں (كي جماعت كو بھي ان كے تابع كرديا تھا كہ ان) ميں سے بعض ان كے لئے غوطے مارتے تھے اور اس كے سوا اور كام بھي كرتے تھے اور ہم ان كے نگہبان تھے

83. اور ايوب كو (ياد كرو) جب انہوں نے اپنے پروردگار سے دعا كي كہ مجھے ايذا ہو رہي ہے اور تو سب سے

بڑھ كر رحم كرنے والا ہے

84. تو ہم نے ان كي دعا قبول كرلي اور جو ان كو تكليف تھي وہ دور كردي اور ان كو بال بچے بھي عطا فرمائے اور اپني مہرباني كے ساتھ اتنے ہي اور (بخشے) اور عبادت كرنے والوں كے لئے (يہ) نصيحت ہے

85. اور اسمٰعيل اور ادريس اور ذوالكفل (كو بھي ياد كرو) يہ سب صبر كرنے والے تھے

86. اور ہم نے ان كو اپني رحمت ميں داخل كيا۔ بلاشبہ وہ نيكوكار تھے

87. اور ذوالنون (كو ياد كرو) جب وہ (اپني قوم سے ناراض ہو كر) غصے كي حالت ميں چل ديئے اور خيال كيا كہ ہم ان پر قابو نہيں پاسكيں گے۔ آخر اندھيرے ميں (خدا كو) پكارنے لگے كہ تيرے سوا كوئي معبود نہيں۔ تو پاك ہے (اور) بيشك ميں قصوروار ہوں

88. تو ہم نے ان كي دعا قبول كرلي اور ان كو غم سے نجات بخشي۔ اور ايمان والوں كو ہم اسي طرح نجات ديا كرتے ہيں

89. اور زكريا (كو ياد كرو) جب انہوں نے اپنے پروردگار كو پكارا كہ پروردگار مجھے اكيلا نہ چھوڑ اور تو سب سے بہتر وارث ہے

90. تو ہم نے ان كي پكار سن لي۔ اور ان كو يحييٰ بخشے اور ان كي بيوي كو اُن كے (حسن معاشرت كے) قابل بناديا۔ يہ لوگ لپك لپك كر نيكياں كرتے اور ہميں اميد سے پكارتے اور ہمارے آگے عاجزي كيا كرتے تھے

91. اور ان (مريم) كو (بھي ياد كرو) جنہوں نے اپني عفّت كو محفوظ ركھا۔ تو ہم نے ان ميں اپني روح پھونك

دي اور ان كے بيٹے كو اہل عالم كے لئے نشاني بنا ديا

92. يہ تمہاري جماعت ايك ہي جماعت ہے اور ميں تمہارا پروردگار ہوں تو ميري ہي عبادت كيا كرو

93. اور يہ لوگ اپنے معاملے ميں باہم متفرق ہوگئے۔ (مگر) سب ہماري طرف رجوع كرنے والے ہيں

94. جو نيك كام كرے گا اور مومن بھي ہوگا تو اس كي كوشش رائيگاں نہ جائے گي۔ اور ہم اس كے لئے (ثواب اعمال) لكھ رہے ہيں

95. اور جس بستي (والوں) كو ہم نے ہلاك كرديا محال ہے كہ (وہ دنيا كي طرف رجوع كريں) وہ رجوع نہيں كريں گے

96. يہاں تك كہ ياجوج ماجوج كھول ديئے جائيں اور وہ ہر بلندي سے دوڑ رہے ہوں

97. اور (قيامت كا) سچا وعدہ قريب آجائے تو ناگاہ كافروں كي آنكھيں كھلي كي كھلي رہ جائيں (اور كہنے لگيں كہ) ہائے شامت ہم اس (حال) سے غفلت ميں رہے بلكہ (اپنے حق ميں) ظالم تھے

98. (كافرو اس روز) تم اور جن كي تم خدا كے سوا عبادت كرتے ہو دوزخ كا ايندھن ہوں گے۔ اور تم سب اس ميں داخل ہو كر رہو گے

99. اگر يہ لوگ (درحقيقت) معبود ہوتے تو اس ميں داخل نہ ہوتے۔ سب اس ميں ہميشہ (جلتے) رہيں گے

100. وہاں ان كو چلاّنا ہوگا اور اس ميں (كچھ) نہ سن سكيں گے

101. جن لوگوں كے لئے ہماري طرف سے پہلے بھلائي مقرر ہوچكي ہے۔ وہ اس سے دور ركھے جائيں گے

102. (يہاں تك كہ) اس كي آواز بھي تو نہيں سنيں گے۔ اور جو كچھ

ان كا جي چاہے گا اس ميں (يعني) ہر طرح كے عيش اور لطف ميں ہميشہ رہيں گے

103. ان كو (اس دن كا) بڑا بھاري خوف غمگين نہيں كرے گا۔ اور فرشتے ان كو لينے آئيں گے (اور كہيں گے كہ) يہي وہ دن ہے جس كا تم سے وعدہ كيا جاتا ہے

104. جس دن ہم آسمان كو اس طرح لپيٹ ليں گے جيسے خطوں كا طومار لپيٹ ليتے ہيں۔ جس طرح ہم نے (كائنات كو) پہلے پيدا كيا اسي طرح دوبارہ پيدا كرديں گے۔ (يہ) وعدہ (جس كا پورا كرنا لازم) ہے۔ ہم (ايسا) ضرور كرنے والے ہيں

105. اور ہم نے نصيحت (كي كتاب يعني تورات) كے بعد زبور ميں لكھ ديا تھا كہ ميرے نيكوكار بندے ملك كے وارث ہوں گے

106. عبادت كرنے والے لوگوں كے لئے اس ميں (خدا كے حكموں كي) تبليغ ہے

107. اور (اے محمد) ہم نے تم كو تمام جہان كے لئے رحمت (بنا كر) بھيجا ہے

108. كہہ دو كہ مجھ پر (خدا كي طرح سے) يہ وحي آتي ہے كہ تم سب كا معبود خدائے واحد ہے۔ تو تم كو چاہيئے كہ فرمانبردار بن جاؤ

109. اگر يہ لوگ منہ پھيريں تو كہہ دو كہ ميں نے تم كو سب كو يكساں (احكام الہيٰ سے) آگاہ كرديا ہے۔ اور مجھ كو معلوم نہيں كہ جس چيز كا تم سے وعدہ كيا جاتا ہے وہ (عن) قريب (آنے والي) ہے يا (اس كا وقت) دور ہے

110. اور جو بات پكار كي جائے وہ اسے بھي جانتا ہے اور جو تم پوشيدہ كرتے

ہو اس سے بھي واقف ہے

111. اور ميں نہيں جانتا شايد وہ تمہارے لئے آزمائش ہو اور ايك مدت تك (تم اس سے) فائدہ (اٹھاتے رہو)

112. پيغمبر نے كہا كہ اے ميرے پروردگار حق كے ساتھ فيصلہ كردے۔ اور ہمارا پروردگار بڑا مہربان ہے اسي سے ان باتوں ميں جو تم بيان كرتے ہو مدد مانگي جاتي ہے

(98)

$ (99)

$ (100)

$ (101)

$ (102)

$ (103)

$ (104)

$ (105)

$ (106)

$ (107)

$ (108)

$ (109)

$ (110)

$ (111)

$ (112)

pirtûkan, rastîya wan) bipirsin.

8. Me ewan (pêxemberan) ne xistine termekî wusa, ku qe xwarinan ne xun. Ewan (pêxemberan di cîhanê da jî) bê mirin nînin.

9. Me paşê, ewan peymana, ku me dabû wan (pêxemberan) rast derxist. Îdî me ewan û bi evînê xwe va felat kirin û ewanê dest bela jî me teşqele kirin.

10. Bi sond (gelî kesan!) Me li bal we da pirtûkeke wusa hinartîye, di wê (pirtûkê da) nav û nîşanê we bi abûrî heye. Îdî qe hûn hiş hilnadin?

11. Me çiqa ji wan welatîyên, ku cewr kiribûne bi şkênandinê teşqele kirine! Û me paşê (di şûna wan da) komalekî mayî afirandîye.

12. Îdî gava ewan pêjna şapata me ye zor hildane, heman silikîne, bardarên xwe zengû kirine revîyane (ji welat derketine).

13. Hûn (gelî cewrkaran! Belaş) nerevin û para da li bal wan berxwudarîyên xwe û xanîyên xwe da bizivirin, loma hûnê bi rastî ji wan bêne pirsînê.

14. Ewan (cewrkaran aha) gotine: "Xwelî li me be! Bi rastî em cewrkar bûne."

15. Eva peyva (hewrê "xwelî" li me be) tim digotm; heya me ewan bi durûnî (wekî çandinan durût) dengê wan temirî.

16. Me ezman û zemîn û tiştên di nava wan da heyî, bi tinazî ne afirandîye.

17. Heke me biva, ku ji xwe ra pêlêyîztek bigirta, meyê ewa tişta li bal xwe hilda (ku ewa babet bûya ji bona navê me ra). Heke me bikira, meyê aha bikira.

18. Na, (gotina wan nîne, lê em) mafê davêjine ser pûçîtîyê, îdî pûçî can dide (parparî dibe,

namîne). Ji bona salixên wan yên, ku ji bona (Yezdan ra kêmayan dibêjin), xwelî li we be!

19. Di ezman û zemîn da çi hebe! Ewan ji bona Yezdan ra nin. Ewanê li bal wî hene! Ewan ji perestîya wî, quretî nekin (ku jê ra perestî nekin) û ji perestîya wî jî nawestin.

20. Ewan di şev û royan da paqijaya (Yezdan) bi perestî ji kêmayan dikin, qe nakerixin (sist jî nabin).

21. Qey ewan (filan) ji zemîn, ji bona xwe ra hinek xuda girtine; wê ewan (xudayên ewan ji piştî mirinê) biweşînin?

22. Heke ji pêştirê Yezdan, hinek xudayên mayî di ezman û zemîn da hebûnan, wê bi rastî herdukê jî kavil bibûnan. Îdî Yez¬danê xwe yê arşê (m’ena) ji wan salixên wan, bê kemasî paqij e.

23. Ewa çi bike; ji kirina xwe nayê pirsînê, lê ewan (kesan) çi bikin, ji kirina xwe têne pirsînê.

24. Ewan (filan) qey ji pêştirê (Yezdanê babet ê perestîyê ji bona xwe ra) hinek xuda girtine? (Muhemmed! Tu ji wan ra aha) bêje: "Kanê (ji bona xudatîya wan ra) nîşanê we yên rastî çi hene! ewan (nîşanan) bînin (bidine ni¬şanê me). Eva (doza yekatîya Yezdan) doza wanê bi min ra ne (ça jî) pirtûka bi min ra û ewan pirtûkê berya min da borîne (nîşanê vê doza me bi xweber e)." Lê pirê wan bi mafê nizanin, îdî ewan ji mafê rû fetilandine.

25. Me çiqa pêxemberek di berya te da (li bal kesan da) şandîye; me hey ji wî (pêxemberî ra aha) niqandîye: "(Hûn gelî kesan!

Bizanin) ku tu ilahek (babetê perestîyê) ji pêştirê min tune ne, îdî hûn ji min ra perestî bikin."

26. Ewan (filan) aha gotine: "Xudayê dilovan, ji bona xwe ra zar girtine." Xuda ji wan gotinê wan paqij e. Lê (firişte) li bal (Yezdan) hinek bendeyên rûmetdar in.

27. Ewan (firiştan) nakebine pêşîya gotina (Yez¬dan). Û ewan hey bi gotina wî (tiştan) dikin.

28. (Yezdan) bi tiştê berya wan û bi tiştê paş wan da maye (bi kirî û ne kirîyê) wan dizane. Ewan (firiştan) hey mehderya wan ê ku ewa bi wan qayîl bûye, dikin, şixwa ewan bi xweber jî ji tirsa wî cirifîne mane.

29. Ji wan (firiştan) kîjan bibêje: "Bi rastî ji pêştirê (Yezdan), ez jî xuda me." Îdî em ew bi dojê didine celatkirinê. Em cewrkaran wusa didine celatkirin.

30. Ewanê bûne file, ma qey nabînin? Bi rastî ezman û zemîn (di cara yekem da) bi heva bûn (paşê) me ewan ji hev fıstiqandin (ji hev dane derxistinê). Me ji avê hemî tişt zindî kirine (çiqa heyî hene! Hemî ji avê bûne gewde). Qey ewan hêj bawer nakin?

31. Ji bona ku zemîn ewan ne hejîne; me di zemîn da çîyayên binecî afirandine, me di (zemîn da) gaz û rê û bêlanê bilind çê kirine; ji bo ku ewan (bi hêsanî) herne (karê xwe û werne mala xwe).

32. Me ezman jî xistîye benakî parisvan, bi vî ra jî ewan (filan) ji berate û (bawerya Yezdan) rû difetilînin.

33. Ewê şev û ro û roj û hîv afirandîye, heye! Ewa Yezdan e.

Ewan hemî jî di şûneke dîyarî da melevanî dikin.

34. Me di berya te da ji bo tu kesekî ra nemirî çê ne kirîye. Qey gava tu bimirî îdî ewanê (di cîhanê da) nemirî bimînin?

35. Bi rastî wê hemî candarê çeşna mirinê bikin. Em we bi qencî û xirabîyan diceribînin (ka kî¬janê ji we hew bike). Paşê hûnê li bal me da bêne zivirandinê.

36. (Muhemmed!) Gava ewanê file te dibînin, ewan hey bi te tirana dikin, ji hev ra (aha) dibêjin: "Qey eva ye, ku (kêmasîyên) Xudayê we dibêje?" Ewan bi xweber jî bi bîranîna (Xudayê) dilovan bûne file.

37. (Di xûyê merivan da wusa lezîtî heye, tu dibê qey) ji lezitîyê hatine afirandinê. Îdî (gelî me¬rivan! Binivin), ezê beratên xwe bi we bidime dîyarkirinê.

38. (Ewan aha) dibêjin: "Heke bi rastî hûn rastbêj in ka danê peymana (aşîtan) kînge ye?

39. Heke ewanê bûne file ewî danê ku nikarin agir ji pêş û paşê xwe, bidine para û arîkarya wan jî nayê kirinê (bizanîyan ewa dana aha zû ne dixwestin).

40. Lê ewa dana ê nişkê va bi wan da were. Îdî ewan nikarin ewî danî bidine para; şaş dibin (dimînin, nizanin wê çi bikin) li wan jî nayê mêzekirinê (ku ji wan ra hinek danê mayî bê danê).

41. Bi sond! Bi wan pêxemberên berya te da jî hatîye tiranekirinê. Îdî ewan tiranekerê ji wan (filan) he¬ne! Şapata tiranê wan, ewan hildane nava xwe da.

42. (Muhemmed! Tu ji wan ra aha) bêje: "Gelo kê dikare; ku we di şev û

royan da (ji şapata Yezdan yê) di¬lovan bide parisandinê? (Bi vî ra jî) ewan (hêj) ji bîranîna Xuda yê xwe rû difetilînin.

43. Qey ji bona wan ra ji pêtirê me, hinek xudayên mayî hene, ku ewan (ji şapata me) bidine para da? Ewan (xudan nikarin) arî¬karya xwe bi xweber bikin (ma dora arîkar¬ya wan wê ça bikin?). Ji me bi xweber jî (ji bona wan ilahan) qe tu xayîbûn çênabe.

44. Me evan (filan) û bi tevê bav û kalê wan va dane jînandinê, heya jîna wan ji wan ra jî dirêj hat. (Goman kirin, ku di cîhanê da bê mirin in). Ma qey ewan (filan) nabînin, ku em zemîn tînin, ji doranê zemîn dibirin (hindik û hindik zemîn kêm dibe)? Îdî qey servahatî ewan in (ya jî servehatî em in)?

45. (Muhemmed! Tu ji wan ra aha) bêje: "Ez hey we (gelî filan!) bi wê niqandina li bal min da hatîye niqandinê, bi tirsdanî didime (hişyarkirinê). Lê gava li bal keran da bê gazîkirinê, ewan dengan nabihên (heya ji dengan jî) hişyarî hildin."

46. Bi sond! Heke pufek ji şapata Xudayê te bi wan (filan) bigire, ewanê (aha) bêjin: "Xwelî li me be! Bi rastî em cewrkar bûne."

47. Ji bona roya rabûn a hemî ra em terezîya (daditîyê) datînin, îdî tu can bi tu tiştî nayê cewrkirinê. Heke (kirina meriva) wekî libekî hîroyê be jî, hey emê ewî bînin (bikişînin). Şixwa ji bona hijmattinê em besî xwe ne.

48. Bi sond! Me ji Mûsa û Harûn ra pirtûkeke wusa anîye; ewa pirtûka

(maf û pûçitîyê ji hev) radiqetîne, ji bona xudaparizan jî, ruhnaî û dabîrxistinê çê dike.

49. Ewanê ku dizîka da ji Xudayê xwe ditirsin hene! ewan xudapariz in, ewan ji danê (roya rabûn a hemî, ji tirsa) diricifin.

50. Eva (Qur’an a hanê) bîranîneke pîroz e, me ewa (li ser Mu¬hemmed da) hinartîye. Îdî (gelî kesan!) qey hûn rikê xwe ji wê (Qur’anê) tînin?

51. Bi sond! Me hêj berê da ji bona Îbrahîm ra sedra wî dabû (îdî ewî rastî û çewtî ji hev derxist.}. Şixwa me bi vê (babetîya Îb¬rahim) dizanîya.

52. Di gavekî da Îbrahîm ji bona bav û komalê xwe ra (aha) gotibû: "Ewan tokelê hanê yên çi ne, ku hûn ji wan ra bê nivandin perestî dikin?

53. Ewan (bersiva Îbranîm aha dane û) gotine: "Em rastî bav û kalê we hatin; ji wan ra perestî dikirin (em jî perestîya wan dikin).

54. (Îbrahim ji wan ra aha) gotîye: "Bi sond! Hûn û bi bavê xwe va, di rêwundabûneke xûya da nin.

55. Ewan (bersiva Îbrahîm dane aha) gotine: "(Îb¬rahîm!) Te ji bona me ra rastî anî va ya jî tu bi me dileyîzî?

56. (Îbrahîm) gotîye: "Na, (gotina we nîne, ewan tokelan ji bona we ra nabine Xuda) lê Xudayê we: Xu¬dayê ezman û zemîn e, ewî (ezman û zemîn) afirandîye. Ez bi xweber nêhrewanê (şahid) van tişta me.

57. Bi Yezdan! Ji piştî hûn para da vegeryan çûn, ezê ji wan tokelan ra endezan bikim (ewan hûr bikim).

58. Îdî (ji piştî zivirandina wan) Îbrahîm tokelê wan hûr

kirîye, ji pêştirê yek ê mezinê wan hebûye (ewa hîştîye). Loma di bû ku ewan li bal wî da bizivirin (pisyara hûrkirina tokelan ji wî bikin).

59. (Gava ewan para da hatin û dîtin, ku tokelê wan hatine hûrkirinê; ji hev aha pirsîne): “Gelo kî bi serê ilahên me aha kirîye? Bi rastî kî jî kiribe, ewa hey ji cewrkaran e."

60. Ji hev ra (aha) gotine: "Me navê xortekî bihîstîye; jê ra Îbrahîm dibêjin (ewa ji van ilahên me, bi kêmasî mijûl dibe)."

61. (Ewan ji hev ra aha) gotine: "Hûn herin ewî bîne ber çavê merivan, dibe ku hinek ewî nîyas bikin."

62. Ewan (gava Îbrahîm anîne, ji wî aha pirsîne:) "Îbrahîm! Te evan, bi serê ilahên me kirine?"

63. (Îbrahîm bersiva wan daye aha) gotîye: "Na, min ne kirîye; dibe ku evî tokela hanê mezin yên wan kiribe, heke ewan mijûl dibin, îdî hûn ji wan pirsa (hûrkirina wan bikin)."

64. Paşê ewan ponijîn (aha) gotin: "Bi rastî hey cewrkar hûn bi xweber in."

65. Paşê bi sernegûnî li bal hişê xwe yê berê da zivirîne (aha) gotine: "(Îbrahîm!) Bi sond! Tu jî dizanî, ku evan (tokelan) mijûl nabin."

66. (Îbrahîm aha ji wan ra) go¬tîye: "(Hûn rast dibêjin) Lê ka hûn ça perestîya wan tiştên, qe tu kar û zîyana we nakin, dikin?"

67. "Ewan tiştên ku hûn ji pêş¬tirê Yezdan perestîya wan dikin hene! Xwelî li we û li wan be. Îdî qe hûn (ji van bûyeran) hiş hil nadin?"

68. Ewan (ji hev ra aha) gotine: "Heke hûnê tiştekî

(bi Îbra¬hîm) bikin û arîkarya ilahên xwe bikin; hûn (Îbrahîm) bişewitînin (bi vî awayî tola ilahên xwe, ji Îbrahîm hil din)."

69. (Piştî ewan Îbrahîm avêtine agir) me (ji bona agir ra aha) got: "Agiro! Tu li ser Îbrahîm sar bibe û parizvanê wî be."

70. Ewan vabûn ku ji bona (Îbrahîm ra) endezan bikin, îdî me jî ewan bi rastî xistine ji wanê zîyankertir.

71. Û me (Îbrahîm) û Lût ji wan felat kirîye, me ewan birine bal wî zemînê, ku me ewa zemîna ji bona cîhanê ra pîroz kirîye.

72. Me ji bona (Îbrahîm ra) ji piştî felatbûnê "Îshaq" raber kirîye, bi ser da jî ji bona Îshaq ra me "Y’eqûb" daye. Me ewan hemî jî xistine aştîkar.

73. Me ewan xistine pêşrewanên wusa, ewan bi fermana me beledî dikin û me li bal wan da kirina qencîyan û nimêjkirin û bacdan, niqandîye. Ewana ji bona me ra perestvan bûn.

74. Me ji bona Lût ra jî seroktî û zanîna retkokî anîye. Me ewa ji wan gundîyên, ku ewan kirinê sik dikirîbûne felat kirîye. Bi rastî ewan (gundîyan) komelêkî sike ji rê derketîbûne.

75. Me ewa xistîye dilovanîya xwe. Loma ewa "Lût" ji aştîkaran bûye.

76. Hêj di berya van da, me ji bona (Nûh ra jî) bersiv daye. Gava ewî (ji bona feresîya xwe) gazî me kiribû, îdî me jî (Nûh) û malînê wî ji kovanên mezin felat kirine.

77. Me tola (Nûh) ji wî komalê, ku ewan beratên me didane derewdêrandinê, hil daye. Loma bi rastî ewan komalekî sik bûne. Îdî

me ewan hemîşk di avê da fetisandin.

78. Me (ji bona) Dawûd û Suleyman ra jî (dilovanî ki¬rîye). Gava pezê komal ketibû çandinîyan, (zevî) hatibû çêrandinê, ewan herdukan berewanîya nav ya (her du destan kiribûne). Em bi xweber jî şahidê berewanî ya wan herdu¬kan bûne.

79. Îdî me (bi Suleyman) ewa berewanî daye zanînê (gotina Suleyman, ji gotina Dawûd çêtir hate litekirinê) me ji herdukan ra jî seroktî û zanîn anîye. Me ji bona Dawûd ra çîya ser nerm kirîye: Ewan (çîyan) bi Dawûd ra (gotinê) paqijî dibêjin. Me çûk jî (ji bona wî ra ser nerm kirîye). Em evan tiştan dikarin bikin û (dikin jî).

80. Me bi Dawûd pêşetîya çekirin a zirîncan daye hînkirinê, ji bo ku ewan zirîncan we di royê (qirînê da) ji tirsa (birîndaryê) bidine parisandinê. Îdî qey, hûn sipazî nakin?

81. Me ji bona Suleyman ra jî bayekî hilwejok daye. Ewa baya bi fermana Suleyman li bal wî zemînê, ku me ewa zemîna pîroz kirîye, dikişe diçe. Bi rastî em (bi ki¬rina) hemî tiştan dizanin.

82. Û (me ji bona Suleyman ra) jî pelîdan (cunûkan) hinek (pelîdên melevanê wusa) ser nerm kirine; ewan (pelîdan dikebine deryayê, ji bo ku di diryayê da xişran derxin. Evan pelîdan) ji pêştirê (xebat a deryayê da) xebatên mayî jî dikin: (Xanîyan ava dikin, dersê cihûyan, ji bo zanîna pêşewanî didin û dersê tişt yên mayî jî didin). Em ji bona wan (cunûkan ra ji bo ku ewan ji fermana Suleyman dernekebin) parisvan in.

83. Û gava Eyûb (nexwaş ketibû, aha) gazî Xudayê xwe

kirîye: “Xudayê min! Bi rastî îdî evî derdî ez bêzar kirime (ez dizanim) dilovantirê dilovanan tu bi xweber î."

84. Îdî me ji bona (Eyûb ra) bersiv daye. Me ewa ji wî derdê pê va girtî, mefa (şifa) ki¬rîye, me hemî malîyên (wî yên berê, dîsa) dane wî û bi dilovanîya li bal me da heyî me wekî wan jî bi wan ra dane wî. Evan dayîn û mefakirin, ji bona cîhanê ra dabîranîneke (Yez¬dan e).

85. Û (ewan pêxemberên ku bi serê wan da dert hatine hene!) Îsma’îl û Îdrîs û Zelkefil jî wan in. Ewan hemîşkan jî (li ser derdê xwe) hew kirine.

86. Me jî ewan hildane nava dilovanîya xwe da. Loma bi rastî ewan ji aştîkaran in.

87. Û (Yunûs)ê xwe yê (masî jî) di gavekî da (ji komalê xwe) xeyîdî bû (çûbû). Îdî ewî goman kiribû, ku em nikarin (dîsa ewî li bal komalê wî da bizvirinin û em ewî ji xirabîyên wan biparisînin). Ji piştî (ku ewa ji kelekê avêtine avê; masîkî ewa daquland, ewî jî) di tarîtîyê da (aha gazî) kiribûye: "(Xuda!) Bi rastî ji pêştirê te (tu ilahek babetê perestîyê) tune ne, ez te ji hemî kemasîyan paqij dikim. Loma bi rastî ez ji cewrkara bûme."

88. Îdî me jî bersiva wî daye û me ewa ji kovanê fereste kirîye. Em bi vî awayî bawergeran felat dikin.

89. Di gavekî da "Zekerîya jî (aha) gazî Xudayê xwe kiribûye: "Xudayê min! Tu min bi tenê nehêle; (tu ji bona min ra ûrtekî bide, lê tu nedî jî ez

tu kovanê nakişînim) loma bi rastî tu qencê ûrtanî."

90. Me ji bona Zekerîya bersiv da û me ji bona wî ra "Yehya" baxşîş kirîye û me ji bona wî ra, jina wî ji bo bizarmayînê amade kir. Loma ewan di kirina qencîyan da dibezyan, ewan bi goman û bi tirs gazî me dikirin. Ewan ji bona me ra bi ser berjêrî rûmeteke meziin digirtin.

91. Ewa (Meryema) ku daw û zayenda xwe (ji hemî tiştan parisandîye (heye!) Me ji candarya xwe (di dawa) wê da puf kirîye (îdî ewa bi zar maye, paşê ji xwe ra kurek anîye). Me ewa (jinika) bi tevê kurê wê va, ji bona cîhanê ra xistîye berateke (derhoze).

92. Bi rastî eva koma we ya hanê (ola yekatî û misilmana ne). Ez bi xweber jî Xudayê we me. Îdî hûn (gelî misilmanan!) hey ji min bi tenê ra perestî bikin.

93. (Evan pêxemberan wekî qulpê zincîran li pey hev peyweste bûne hatine. Ewan ola xwe ji hev hildane, hemî jî ji bona binecîtîya yek bawerîyê hatine, lê merivan bi xweber) di nava hev da bûyerên xwe ji hev raqetandine (ji ola Yezdan ra bi curecure nav da ne). Wê hemîşkê jî li bal me da bizivirin.

94. Îdî kîjan bi bawerî ji karê aştîyan bike, ji bona kirina wî tu nankorî tune ye (hey ji wî ra sipazî heye). Loma bi rastî em ji bona wî ra nivîsvanok in (kirinê wî bi qencî dinivîsin).

95. (Jîna cîhanê) li ser rûniştine welatê, ku me ewan teşqele kirine ne durist e.

Loma îdî ewan (carekî dinê) nazivirine (cîhanê).

96. Gava derê yecûc û mecûcan vedibe, hemî ji gorê xwe, ji her alî da (li bal civînê da) êriş dikin: (Derê goran li mirîyan ve¬dibe hemî li bal civînê da bi xwe¬ber lez dikin têne civînê).

97. Îdî danê rabûnê bi ras¬tî nêz bûye. (Gava meriv di roya rabûn a hemî da têne civînê), ewanê bûne file hene! Çavê wan di wê gavê da zoq dimîne (aha ji hev ra dibêjin) "Xwelî li me be, bi sond! Em ji vî danî bê goman bûne, bi rastî me li xwe cewr kiribûye, lê me (pê nizanbûye)."

98. Bi rastî (gelî Mekîyan!) hûn û bi wan perestvanên we yên, ku we ji pêştirê Yezdan ji wan ra perestî dikirin hene! Hûn ardûkê dojê ne, hûnê (bi hev ra) herne dojê."

99. "(Hûn qe naponijin) heke evan ilah bûnan, evan ne diçûne (dojê)? Ewanê hemûşkê jî di dojê da her bimînin.

100. Di dojê da ji bona wan ra qarîn û wîqandin he¬ye, ewan (di dojê da ji zoraya şapatê) qe tu dengî nabihên.

101. Lê ewanê, ku ji me ji bona wan ra peymana bi qencîyan hatîye borînê hene! Ewanan ji (dojê) hatine dûrxistinê.

102. (Ewanê dûr ê dojê) qe pêjna wê jî nabihên, ewanan di nava (qencîyên) can xwastina xwe da tim dimînin.

103. Vecinaqindana mezin jî ewan bi mirûz nake (ji piştîderketina wan ji gorê ji mirûzê xwe nakin, loma nea ewletî daye wan, ewan ji mirinê nasilikin). Di pêşnewazîya wan da firişte derdikebin (ji wan ra

dibêjin): “Ewa roya, ku ji we ra hatibû peymandanê hebû! Eva roya ye.”

104. Di wê royê da em ezmanan wekî pêçandina defteran dipêçin. Ça di cara yekem da me ewan afirandibûn, emê dîsa ewan wusa tune bikin. Eva kirina hanê peymaneke li ser me bi vê nevê bûye, emê evê bikin jî.

105. Bi sond! Me ji piştê Tewratê di Zebûrê da jî nivîsîbû ku wê bendeyên me yên aştîkarê bibine mîratxwarê zemîn; wê (ewanê zemîn biçînin, rakin û bajon, bibine xweyê zemîn).

106. Bi rastî di vê (Qur’ana hanê da) ji bo komalê perestvan ra ragihandina şîret yên hêja hene.

107. (Muhemmed!) Bi rastî ji bona cîhanêra me tu hey dilovan şandîye.

108. (Muhemmed! Tu ji wan ra aha) bêje: “Li bal min da hey eva hatîye niqandinê,” Xwedayê we hey Yezdanekî bi tenê ye. Îdî (hûn ji wan bawerîyên pûç nazivirin) gelo nabine misilman?”

109. Îdî heke (ji piştî van şîretan jî) ewan dîsa para da zivirîne (li bal bawerîya xwe ya berê, tu ji wan ra aha) bêje: “(Tişta hatîye niqandinê li bal min da, min ji we gotîye). Îdî em hemî (di zanîna biryaran da) wekî hev in. Gelo ewa (aştîya), ku ji we ra hatîyepeymandanê, nêzîk e ya jî dûr e, ez pê dizanim?”

110. “Loma bi rastî (Yezdan) bi gotin ê eşkere û dizî dizane.”

111. “Bi rastî ez nizanim, gelo çima şapatê bi we da nayne; gelo ji bona ceribandina we ye, heya hinek gavan para da hîştîye, ya jî ji bona ku hûn heya hinek danan

bi kêfa xwe bijîn (para da hîştîye?).”

112. (Muhemmed Pêxember aha) got: “Xwedayê min! Tu di nava me da bi mafî berewanî bike. (Ça hûn doz dikin, dibêjin: “Em servahatinê li ser we bikin di hemberê we da”) Xwedayê me yê dilaovan: wê arîkarîya me di hemberê wan salix yên we da bike.”

(pula) mereka itu orang- orang yang kekal.(8)

Kemudian Kami tepati janji (yang telah Kami janjikan) kepada mereka. Maka Kami selamatkan mereka dan orang- orang yang Kami kehendaki dan Kami binasakan orang- orang yang melampaui batas.(9)

Sesungguhnya telah Kami turunkan kepada kamu sebuah kitab yang di dalamnya terdapat sebab- sebab kemuliaan bagimu. Maka apakah kamu tiada memahaminya.(10)

Dan berapa banyaknya (penduduk) negeri yang lalim yang telah Kami binasakan, dan Kami adakan sesudah mereka itu kaum yang lain (sebagai penggantinya).(11)

Maka tatkala mereka merasakan azab Kami, tiba- tiba mereka melarikan diri dari negerinya.(12)

Janganlah kamu lari tergesa- gesa; kembalilah kamu kepada nikmat yang telah kamu rasakan dan kepada tempat- tempat kediamanmu (yang baik), supaya kamu ditanya.(13)

Mereka berkata:" Aduhai, celaka kami, sesungguhnya kami adalah orang- orang yang lalim".(14)

Maka tetaplah demikian keluhan mereka, sehingga Kami jadikan mereka sebagai tanaman yang telah dituai, yang tidak dapat hidup lagi.(15)

Dan tidaklah Kami ciptakan langit dan bumi dan segala yang ada di antara keduanya dengan bermain- main.(16)

Sekiranya Kami hendak membuat sesuatu permainan (istri dan anak), tentulah Kami membuatnya dari sisi Kami. Jika Kami menghendaki berbuat demikian, (tentulah Kami telah melakukannya).(17)

Sebenarnya Kami melontarkan yang hak kepada yang batil lalu yang hak itu menghancurkannya, maka dengan serta merta yang batil itu lenyap. Dan kecelakaanlah bagimu disebabkan kamu menyifati (Allah dengan sifat- sifat yang tidak layak bagi- Nya).(18)

Dan kepunyaan- Nyalah segala yang di langit dan di bumi. Dan malaikat- malaikat yang di sisi- Nya, mereka tiada mempunyai rasa angkuh untuk menyembah- Nya dan tiada(pula)merasa letih.(19)

Mereka selalu bertasbih malam dan

siang tiada henti- hentinya.(20)

Apakah mereka mengambil tuhan- tuhan dari bumi, yang dapat menghidupkan (orang- orang mati).(21)

Sekiranya ada di langit dan di bumi tuhan- tuhan selain Allah, tentulah keduanya itu telah rusak binasa. Maka Maha Suci Allah yang mempunyai Arasy daripada apa yang mereka sifatkan.(22)

Dia tidak ditanya tentang apa yang diperbuat- Nya, dan merekalah yang akan ditanyai.(23)

Apakah mereka mengambil tuhan- tuhan selain- Nya Katakanlah:" Unjukkanlah hujahmu! (Al Quran) ini adalah peringatan bagi orang- orang yang bersamaku, dan peringatan orang- orang yang sebelumku". Sebenarnya kebanyakan mereka tiada mengetahui yang hak, karena itu mereka berpaling.(24)

Dan Kami tidak mengutus seorang rasul pun sebelum kamu, melainkan Kami wahyukan kepadanya:" Bahwasanya tidak ada Tuhan (yang hak) melainkan Aku, maka sembahlah olehmu sekalian akan Aku".(25)

Dan mereka berkata:" Tuhan Yang Maha Pemurah telah mengambil (mempunyai) anak", Maha Suci Allah. Sebenarnya (malaikat- malaikat itu), adalah hamba- hamba yang dimuliakan,(26)

Mereka itu tidak mendahului- Nya dengan perkataan dan mereka mengerjakan perintah- perintah- Nya.(27)

Allah mengetahui segala sesuatu yang di hadapan mereka (malaikat) dan yang di belakang mereka, dan mereka tiada memberi syafaat melainkan kepada orang yang diridai Allah, dan mereka itu selalu berhati- hati karena takut kepada- Nya.(28)

Dan barang siapa di antara mereka mengatakan:" Sesungguhnya aku adalah tuhan selain daripada Allah", maka orang itu Kami beri balasan dengan Jahanam, demikian Kami memberikan pembalasan kepada orang- orang lalim.(29)

Dan apakah orang- orang yang kafir tidak mengetahui bahwasanya langit dan bumi itu keduanya dahulu adalah suatu yang padu, kemudian Kami pisahkan antara keduanya. Dan dari air Kami jadikan segala sesuatu

yang hidup. Maka mengapakah mereka tiada juga beriman.(30)

Dan telah Kami jadikan di bumi ini gunung- gunung yang kokoh supaya bumi itu (tidak) guncang bersama mereka, dan telah Kami jadikan(pula)di bumi itu jalan- jalan yang luas, agar mereka mendapat petunjuk.(31)

Dan Kami menjadikan langit itu sebagai atap yang terpelihara, sedang mereka berpaling dari segala tanda- tanda (kekuasaan Allah) yang terdapat padanya.(32)

Dan Dialah yang telah menciptakan malam dan siang, matahari dan bulan. Masing- masing dari keduanya itu beredar di dalam garis edarnya.(33)

Kami tidak menjadikan hidup abadi bagi seorang manusia pun sebelum kamu (Muhammad), maka jika kamu mati, apakah mereka akan kekal. (34)

Tiap- tiap yang berjiwa akan merasakan mati. Kami akan menguji kamu dengan keburukan dan kebaikan sebagai cobaan (yang sebenar- benarnya). Dan hanya kepada Kami lah kamu dikembalikan.(35)

Dan apabila orang- orang kafir itu melihat kamu, mereka hanya membuat kamu menjadi olok- olok. (Mereka mengatakan):" Apakah ini orang yang mencela tuhan- tuhanmu", padahal mereka adalah orang- orang yang ingkar mengingat Allah Yang Maha Pemurah.(36)

Manusia telah dijadikan (bertabiat) tergesa- gesa. Kelak akan aku perlihatkan kepadamu tanda- tanda) azab (- Ku. Maka janganlah kamu minta kepada- Ku mendatangkannya dengan segera.(37)

Mereka berkata:" Kapankah janji itu akan datang, jika kamu sekalian adalah orang- orang yang benar"(38)

Andai kata orang- orang kafir itu mengetahui, waktu (di mana) mereka itu tidak mampu mengelakkan api neraka dari muka mereka dan (tidak pula) dari punggung mereka, sedang mereka (tidak pula) mendapat pertolongan, (tentulah mereka tiada meminta disegerakan).(39)

Sebenarnya (azab) itu akan datang kepada mereka dengan sekonyong- konyong lalu membuat

mereka menjadi panik, maka mereka tidak sanggup menolaknya dan tidak(pula)mereka diberi tangguh.(40)

Dan sungguh telah diperolok- olokkan beberapa orang rasul sebelum kamu maka turunlah kepada orang yang mencemoohkan rasul- rasul itu azab yang selalu mereka perolok- olokkan.(41)

Katakanlah:" Siapakah yang dapat memelihara kamu di waktu malam dan siang hari selain (Allah) Yang Maha Pemurah" Sebenarnya mereka adalah orang- orang yang berpaling dari mengingati Tuhan mereka.(42)

Atau adakah mereka mempunyai tuhan- tuhan yang dapat memelihara mereka dari (azab) Kami. Tuhan- tuhan itu tidak sanggup menolong diri mereka sendiri dan tidak(pula)mereka dilindungi dari (azab) Kami itu.(43)

Sebenarnya Kami telah memberi mereka dan bapak- bapak mereka kenikmatan (hidup di dunia) hingga panjanglah umur mereka. Maka apakah mereka tidak melihat bahwasanya Kami mendatangi negeri (orang kafir), lalu Kami kurangi luasnya dari segala penjurunya. Maka apakah mereka yang menang.(44)

Katakanlah (hai Muhammad):" Sesungguhnya aku hanya memberi peringatan kepada kamu sekalian dengan wahyu dan tiadalah orang- orang yang tuli mendengar seruan, apabila mereka diberi peringatan"(45)

Dan sesungguhnya, jika mereka ditimpa sedikit saja dari azab Tuhanmu, pastilah mereka berkata:" Aduhai, celakalah kami, bahwasanya kami adalah orang yang menganiaya diri sendiri".(46)

Kami akan memasang timbangan yang tepat pada hari kiamat, maka tiadalah dirugikan seseorang barang sedikit pun. Dan jika (amalan itu) hanya seberat biji sawi pun pasti Kami mendatangkan (pahala) nya. Dan cukuplah Kami sebagai Pembuat perhitungan.(47)

Dan sesungguhnya telah Kami berikan kepada Musa dan Harun Kitab Taurat dan penerangan serta pengajaran bagi orang- orang yang bertakwa.(48)

(Yaitu) orang- orang yang takut akan (azab) Tuhan mereka, sedang mereka tidak melihat- Nya, dan mereka

merasa takut akan (tibanya) hari kiamat.(49)

Dan Al Quran ini adalah suatu kitab (peringatan) yang mempunyai berkah yang telah Kami turunkan. Maka mengapakah kamu mengingkarinya. (50)

Dan sesungguhnya telah Kami anugerahkan kepada Ibrahim hidayah kebenaran sebelum (Musa dan Harun), dan adalah Kami mengetahui (keadaan) nya.(51)

(Ingatlah), ketika Ibrahim berkata kepada bapaknya dan kaumnya:" Patung- patung apakah ini yang kamu tekun beribadah kepadanya"(52)

Mereka menjawab:" Kami mendapati bapak- bapak kami menyembahnya".(53)

Ibrahim berkata:" Sesungguhnya kamu dan bapak- bapakmu berada dalam kesesatan yang nyata".(54)

Mereka menjawab:" Apakah kamu datang kepada kami dengan sungguh- sungguh ataukah kamu termasuk orang- orang yang bermain- main"(55)

Ibrahim berkata:" Sebenarnya Tuhan kamu ialah Tuhan langit dan bumi yang telah menciptakannya; dan aku termasuk orang- orang yang dapat memberikan bukti atas yang demikian itu".(56)

Demi Allah, sesungguhnya aku akan melakukan tipu daya terhadap berhala- berhalamu sesudah kamu pergi meninggalkannya.(57)

Maka Ibrahim membuat berhala- berhala itu hancur berpotong- potong, kecuali yang terbesar (induk) dari patung- patung yang lain; agar mereka kembali (untuk bertanya) kepadanya.(58)

Mereka berkata:" Siapakah yang melakukan perbuatan ini terhadap tuhan- tuhan kami, sesungguhnya dia termasuk orang- orang yang lalim".(59)

Mereka berkata:" Kami dengar ada seorang pemuda yang mencela berhala- berhala ini yang bernama Ibrahim".(60)

Mereka berkata:" (Kalau demikian) bawalah dia dengan cara yang dapat dilihat orang banyak, agar mereka menyaksikan".(61)

Mereka bertanya:" Apakah kamu, yang melakukan perbuatan ini terhadap tuhan- tuhan kami, hai Ibrahim".(62)

Ibrahim menjawab:" Sebenarnya patung yang besar itulah yang melakukannya, maka tanyakanlah kepada berhala itu, jika mereka dapat berbicara".(63)

Maka mereka telah kembali kepada kesadaran mereka dan lalu

berkata:" Sesungguhnya kamu sekalian adalah orang- orang yang menganiaya (diri sendiri)",(64)

kemudian kepala mereka jadi tertunduk (lalu berkata):" Sesungguhnya kamu (hai Ibrahim) telah mengetahui bahwa berhala- berhala itu tidak dapat berbicara".(65)

Ibrahim berkata:" Maka mengapakah kamu menyembah selain Allah sesuatu yang tidak dapat memberi manfaat sedikit pun dan tidak(pula)memberi mudarat kepada kamu"(66)

Ah (celakalah) kamu dan apa yang kamu sembah selain Allah. Maka apakah kamu tidak memahami.(67)

Mereka berkata:" Bakarlah dia dan bantulah tuhan- tuhan kamu, jika kamu benar- benar hendak bertindak".(68)

Kami berfirman:" Hai api menjadi dinginlah, dan menjadi keselamatanlah bagi Ibrahim".(69)

Mereka hendak berbuat makar terhadap Ibrahim, maka Kami menjadikan mereka itu orang- orang yang paling merugi.(70)

Dan Kami selamatkan Ibrahim dan Lut ke sebuah negeri yang Kami telah memberkahinya untuk sekalian manusia.(71)

Dan Kami telah memberikan kepadanya (Ibrahim) Ishak dan Yakub, sebagai suatu anugerah (daripada Kami). Dan masing- masing Kami jadikan orang- orang yang saleh.(72)

Kami telah menjadikan mereka itu sebagai pemimpin- pemimpin yang memberi petunjuk dengan perintah Kami dan telah Kami wahyukan kepada mereka mengerjakan kebaikan, mendirikan sembahyang, menunaikan zakat, dan hanya kepada Kami lah mereka selalu menyembah,(73)

dan kepada Lut, Kami telah berikan hikmah dan ilmu, dan telah Kami selamatkan dia dari (azab yang telah menimpa penduduk) kota yang mengerjakan perbuatan keji. Sesungguhnya mereka adalah kaum yang jahat lagi fasik.(74)

dan Kami masukkan dia ke dalam rahmat Kami; karena sesungguhnya dia termasuk orang- orang yang saleh.(75)

Dan (ingatlah kisah) Nuh, sebelum itu ketika dia berdoa, dan Kami memperkenankan doanya, lalu Kami selamatkan dia beserta pengikutnya dari bencana yang besar.(76)

Dan

Kami telah menolongnya dari kaum yang telah mendustakan ayat- ayat Kami Sesungguhnya mereka adalah kaum yang jahat, maka Kami tenggelamkan mereka semuanya.(77)

Dan (ingatlah kisah) Daud dan Sulaiman, di waktu keduanya memberikan keputusan mengenai tanaman, karena tanaman itu dirusak oleh kambing- kambing kepunyaan kaumnya. Dan adalah Kami menyaksikan keputusan yang diberikan oleh mereka itu,(78)

Maka Kami telah memberikan pengertian kepada Sulaiman tentang hukum (yang lebih tepat); dan kepada masing- masing mereka telah Kami berikan hikmah dan ilmu dan telah Kami tundukkan gunung- gunung dan burung- burung, semua bertasbih bersama Daud. Dan Kami lah yang melakukannya.(79)

Dan telah Kami ajarkan kepada Daud membuat baju besi untuk kamu, guna memelihara kamu dalam peperanganmu; Maka hendaklah kamu bersyukur (kepada Allah).(80)

Dan (telah Kami tundukkan) untuk Sulaiman angin yang sangat kencang tiupannya yang berhembus dengan perintahnya ke negeri yang Kami telah memberkatinya. Dan adalah Kami Maha Mengetahui segala sesuatu.(81)

Dan Kami telah tundukkan (pula kepada Sulaiman) segolongan setan- setan yang menyelam (ke dalam laut) untuknya dan mengerjakan pekerjaan selain daripada itu; dan adalah Kami memelihara mereka itu,(82)

Dan (ingatlah kisah) Ayub, ketika ia menyeru Tuhannya:" (Ya Tuhanku), sesungguhnya aku telah ditimpa penyakit dan Engkau adalah Tuhan Yang Maha Penyayang di antara semua penyayang".(83)

Maka Kami pun memperkenankan seruannya itu, lalu Kami lenyapkan penyakit yang ada padanya dan Kami kembalikan keluarganya kepadanya, dan Kami lipat gandakan bilangan mereka, sebagai suatu rahmat dari sisi Kami dan untuk menjadi peringatan bagi semua yang menyembah Allah.(84)

Dan (ingatlah kisah) Ismail, Idris dan Zulkifli. Semua mereka termasuk orang- orang yang sabar.(85)

Kami telah memasukkan

mereka ke dalam rahmat Kami. Sesungguhnya mereka termasuk orang- orang yang saleh.(86)

Dan (ingatlah kisah) Zun Nun (Yunus), ketika ia pergi dalam keadaan marah, lalu ia menyangka bahwa Kami tidak akan mempersempitnya (menyulitkannya), maka ia menyeru dalam keadaan yang sangat gelap:" Bahwa tidak ada Tuhan (yang berhak disembah) selain Engkau. Maha Suci Engkau, sesungguhnya aku adalah termasuk orang- orang yang lalim."(87)

Maka Kami telah memperkenankan doanya dan menyelamatkannya daripada kedukaan. Dan demikianlah Kami selamatkan orang- orang yang beriman.(88)