إِلى فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغى (24)

قالَ رَبِّ اشْرَحْ لِي صَدْرِي (25)

وَ يَسِّرْ لِي أَمْرِي (26)

وَ احْلُلْ عُقْدَةً مِنْ لِسانِي (27)

يَفْقَهُوا قَوْلِي (28)

وَ اجْعَلْ لِي وَزِيراً مِنْ أَهْلِي (29)

هارُونَ أَخِي (30)

اشْدُدْ بِهِ أَزْرِي (31)

وَ أَشْرِكْهُ فِي أَمْرِي (32)

كَيْ نُسَبِّحَكَ كَثِيراً (33)

وَ نَذْكُرَكَ كَثِيراً (34)

إِنَّكَ كُنْتَ بِنا بَصِيراً (35)

قالَ قَدْ أُوتِيتَ سُؤْلَكَ يا مُوسى (36)

وَ لَقَدْ مَنَنَّا عَلَيْكَ مَرَّةً أُخْرى (37)

إِذْ أَوْحَيْنا إِلى أُمِّكَ ما يُوحى (38)

أَنِ اقْذِفِيهِ فِي التَّابُوتِ فَاقْذِفِيهِ فِي الْيَمِّ فَلْيُلْقِهِ الْيَمُّ بِالسَّاحِلِ يَأْخُذْهُ عَدُوٌّ لِي وَ عَدُوٌّ لَهُ وَ أَلْقَيْتُ عَلَيْكَ مَحَبَّةً مِنِّي وَ لِتُصْنَعَ عَلى عَيْنِي (39)

إِذْ تَمْشِي أُخْتُكَ فَتَقُولُ هَلْ أَدُلُّكُمْ عَلى مَنْ يَكْفُلُهُ فَرَجَعْناكَ إِلى أُمِّكَ كَيْ تَقَرَّ عَيْنُها وَ لا تَحْزَنَ وَ قَتَلْتَ نَفْساً فَنَجَّيْناكَ مِنَ الْغَمِّ وَ فَتَنَّاكَ فُتُوناً فَلَبِثْتَ سِنِينَ فِي أَهْلِ مَدْيَنَ ثُمَّ جِئْتَ عَلى قَدَرٍ يا مُوسى (40)

وَ اصْطَنَعْتُكَ لِنَفْسِي (41)

اذْهَبْ أَنْتَ وَ أَخُوكَ بِآياتِي وَ لا تَنِيا فِي ذِكْرِي (42)

اذْهَبا إِلى فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغى (43)

فَقُولا لَهُ قَوْلاً لَيِّناً لَعَلَّهُ يَتَذَكَّرُ أَوْ يَخْشى (44)

قالا رَبَّنا إِنَّنا نَخافُ أَنْ يَفْرُطَ عَلَيْنا أَوْ أَنْ يَطْغى (45)

قالَ لا تَخافا إِنَّنِي مَعَكُما أَسْمَعُ وَ أَرى (46)

فَأْتِياهُ فَقُولا إِنَّا رَسُولا رَبِّكَ فَأَرْسِلْ مَعَنا بَنِي إِسْرائِيلَ وَ لا تُعَذِّبْهُمْ قَدْ جِئْناكَ بِآيَةٍ مِنْ رَبِّكَ وَ السَّلامُ عَلى مَنِ اتَّبَعَ الْهُدى (47)

إِنَّا قَدْ أُوحِيَ إِلَيْنا أَنَّ الْعَذابَ عَلى مَنْ كَذَّبَ وَ تَوَلَّى (48)

قالَ فَمَنْ رَبُّكُما يا مُوسى (49)

قالَ رَبُّنَا الَّذِي أَعْطى كُلَّ شَيْءٍ خَلْقَهُ ثُمَّ هَدى (50)

قالَ فَما بالُ الْقُرُونِ الْأُولى (51)

قالَ عِلْمُها عِنْدَ رَبِّي

فِي كِتابٍ لا يَضِلُّ رَبِّي وَ لا يَنْسى (52)

الَّذِي جَعَلَ لَكُمُ الْأَرْضَ مَهْداً وَ سَلَكَ لَكُمْ فِيها سُبُلاً وَ أَنْزَلَ مِنَ السَّماءِ ماءً فَأَخْرَجْنا بِهِ أَزْواجاً مِنْ نَباتٍ شَتَّى (53)

كُلُوا وَ ارْعَوْا أَنْعامَكُمْ إِنَّ فِي ذلِكَ لَآياتٍ لِأُولِي النُّهى (54)

مِنْها خَلَقْناكُمْ وَ فِيها نُعِيدُكُمْ وَ مِنْها نُخْرِجُكُمْ تارَةً أُخْرى (55)

وَ لَقَدْ أَرَيْناهُ آياتِنا كُلَّها فَكَذَّبَ وَ أَبى (56)

قالَ أَ جِئْتَنا لِتُخْرِجَنا مِنْ أَرْضِنا بِسِحْرِكَ يا مُوسى (57)

فَلَنَأْتِيَنَّكَ بِسِحْرٍ مِثْلِهِ فَاجْعَلْ بَيْنَنا وَ بَيْنَكَ مَوْعِداً لا نُخْلِفُهُ نَحْنُ وَ لا أَنْتَ مَكاناً سُوىً (58)

قالَ مَوْعِدُكُمْ يَوْمُ الزِّينَةِ وَ أَنْ يُحْشَرَ النَّاسُ ضُحًى (59)

فَتَوَلَّى فِرْعَوْنُ فَجَمَعَ كَيْدَهُ ثُمَّ أَتى (60)

قالَ لَهُمْ مُوسى وَيْلَكُمْ لا تَفْتَرُوا عَلَى اللَّهِ كَذِباً فَيُسْحِتَكُمْ بِعَذابٍ وَ قَدْ خابَ مَنِ افْتَرى (61)

فَتَنازَعُوا أَمْرَهُمْ بَيْنَهُمْ وَ أَسَرُّوا النَّجْوى (62)

قالُوا إِنْ هذانِ لَساحِرانِ يُرِيدانِ أَنْ يُخْرِجاكُمْ مِنْ أَرْضِكُمْ بِسِحْرِهِما وَ يَذْهَبا بِطَرِيقَتِكُمُ الْمُثْلى (63)

فَأَجْمِعُوا كَيْدَكُمْ ثُمَّ ائْتُوا صَفًّا وَ قَدْ أَفْلَحَ الْيَوْمَ مَنِ اسْتَعْلى (64)

قالُوا يا مُوسى إِمَّا أَنْ تُلْقِيَ وَ إِمَّا أَنْ نَكُونَ أَوَّلَ مَنْ أَلْقى (65)

قالَ بَلْ أَلْقُوا فَإِذا حِبالُهُمْ وَ عِصِيُّهُمْ يُخَيَّلُ إِلَيْهِ مِنْ سِحْرِهِمْ أَنَّها تَسْعى (66)

فَأَوْجَسَ فِي نَفْسِهِ خِيفَةً مُوسى (67)

قُلْنا لا تَخَفْ إِنَّكَ أَنْتَ الْأَعْلى (68)

وَ أَلْقِ ما فِي يَمِينِكَ تَلْقَفْ ما صَنَعُوا إِنَّما صَنَعُوا كَيْدُ ساحِرٍ وَ لا يُفْلِحُ السَّاحِرُ حَيْثُ أَتى (69)

فَأُلْقِيَ السَّحَرَةُ سُجَّداً قالُوا آمَنَّا بِرَبِّ هارُونَ وَ مُوسى (70)

قالَ آمَنْتُمْ لَهُ قَبْلَ أَنْ آذَنَ لَكُمْ إِنَّهُ لَكَبِيرُكُمُ الَّذِي عَلَّمَكُمُ السِّحْرَ فَلَأُقَطِّعَنَّ أَيْدِيَكُمْ وَ أَرْجُلَكُمْ مِنْ خِلافٍ وَ لَأُصَلِّبَنَّكُمْ فِي جُذُوعِ النَّخْلِ وَ لَتَعْلَمُنَّ أَيُّنا أَشَدُّ عَذاباً

وَ أَبْقى (71)

قالُوا لَنْ نُؤْثِرَكَ عَلى ما جاءَنا مِنَ الْبَيِّناتِ وَ الَّذِي فَطَرَنا فَاقْضِ ما أَنْتَ قاضٍ إِنَّما تَقْضِي هذِهِ الْحَياةَ الدُّنْيا (72)

إِنَّا آمَنَّا بِرَبِّنا لِيَغْفِرَ لَنا خَطايانا وَ ما أَكْرَهْتَنا عَلَيْهِ مِنَ السِّحْرِ وَ اللَّهُ خَيْرٌ وَ أَبْقى (73)

إِنَّهُ مَنْ يَأْتِ رَبَّهُ مُجْرِماً فَإِنَّ لَهُ جَهَنَّمَ لا يَمُوتُ فِيها وَ لا يَحْيى (74)

وَ مَنْ يَأْتِهِ مُؤْمِناً قَدْ عَمِلَ الصَّالِحاتِ فَأُولئِكَ لَهُمُ الدَّرَجاتُ الْعُلى (75)

جَنَّاتُ عَدْنٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدِينَ فِيها وَ ذلِكَ جَزاءُ مَنْ تَزَكَّى (76)

وَ لَقَدْ أَوْحَيْنا إِلى مُوسى أَنْ أَسْرِ بِعِبادِي فَاضْرِبْ لَهُمْ طَرِيقاً فِي الْبَحْرِ يَبَساً لا تَخافُ دَرَكاً وَ لا تَخْشى (77)

فَأَتْبَعَهُمْ فِرْعَوْنُ بِجُنُودِهِ فَغَشِيَهُمْ مِنَ الْيَمِّ ما غَشِيَهُمْ (78)

وَ أَضَلَّ فِرْعَوْنُ قَوْمَهُ وَ ما هَدى (79)

يا بَنِي إِسْرائِيلَ قَدْ أَنْجَيْناكُمْ مِنْ عَدُوِّكُمْ وَ واعَدْناكُمْ جانِبَ الطُّورِ الْأَيْمَنَ وَ نَزَّلْنا عَلَيْكُمُ الْمَنَّ وَ السَّلْوى (80)

كُلُوا مِنْ طَيِّباتِ ما رَزَقْناكُمْ وَ لا تَطْغَوْا فِيهِ فَيَحِلَّ عَلَيْكُمْ غَضَبِي وَ مَنْ يَحْلِلْ عَلَيْهِ غَضَبِي فَقَدْ هَوى (81)

وَ إِنِّي لَغَفَّارٌ لِمَنْ تابَ وَ آمَنَ وَ عَمِلَ صالِحاً ثُمَّ اهْتَدى (82)

وَ ما أَعْجَلَكَ عَنْ قَوْمِكَ يا مُوسى (83)

قالَ هُمْ أُولاءِ عَلى أَثَرِي وَ عَجِلْتُ إِلَيْكَ رَبِّ لِتَرْضى (84)

قالَ فَإِنَّا قَدْ فَتَنَّا قَوْمَكَ مِنْ بَعْدِكَ وَ أَضَلَّهُمُ السَّامِرِيُّ (85)

فَرَجَعَ مُوسى إِلى قَوْمِهِ غَضْبانَ أَسِفاً قالَ يا قَوْمِ أَ لَمْ يَعِدْكُمْ رَبُّكُمْ وَعْداً حَسَناً أَ فَطالَ عَلَيْكُمُ الْعَهْدُ أَمْ أَرَدْتُمْ أَنْ يَحِلَّ عَلَيْكُمْ غَضَبٌ مِنْ رَبِّكُمْ فَأَخْلَفْتُمْ مَوْعِدِي (86)

قالُوا ما أَخْلَفْنا مَوْعِدَكَ بِمَلْكِنا وَ لكِنَّا حُمِّلْنا أَوْزاراً مِنْ زِينَةِ الْقَوْمِ فَقَذَفْناها فَكَذلِكَ أَلْقَى السَّامِرِيُّ (87)

فَأَخْرَجَ لَهُمْ عِجْلاً جَسَداً لَهُ

خُوارٌ فَقالُوا هذا إِلهُكُمْ وَ إِلهُ مُوسى فَنَسِيَ (88)

أَ فَلا يَرَوْنَ أَلاَّ يَرْجِعُ إِلَيْهِمْ قَوْلاً وَ لا يَمْلِكُ لَهُمْ ضَرًّا وَ لا نَفْعاً (89)

وَ لَقَدْ قالَ لَهُمْ هارُونُ مِنْ قَبْلُ يا قَوْمِ إِنَّما فُتِنْتُمْ بِهِ وَ إِنَّ رَبَّكُمُ الرَّحْمنُ فَاتَّبِعُونِي وَ أَطِيعُوا أَمْرِي (90)

قالُوا لَنْ نَبْرَحَ عَلَيْهِ عاكِفِينَ حَتَّى يَرْجِعَ إِلَيْنا مُوسى (91)

قالَ يا هارُونُ ما مَنَعَكَ إِذْ رَأَيْتَهُمْ ضَلُّوا (92)

أَلاَّ تَتَّبِعَنِ أَ فَعَصَيْتَ أَمْرِي (93)

قالَ يَا بْنَ أُمَّ لا تَأْخُذْ بِلِحْيَتِي وَ لا بِرَأْسِي إِنِّي خَشِيتُ أَنْ تَقُولَ فَرَّقْتَ بَيْنَ بَنِي إِسْرائِيلَ وَ لَمْ تَرْقُبْ قَوْلِي (94)

قالَ فَما خَطْبُكَ يا سامِرِيُّ (95)

قالَ بَصُرْتُ بِما لَمْ يَبْصُرُوا بِهِ فَقَبَضْتُ قَبْضَةً مِنْ أَثَرِ الرَّسُولِ فَنَبَذْتُها وَ كَذلِكَ سَوَّلَتْ لِي نَفْسِي (96)

قالَ فَاذْهَبْ فَإِنَّ لَكَ فِي الْحَياةِ أَنْ تَقُولَ لا مِساسَ وَ إِنَّ لَكَ مَوْعِداً لَنْ تُخْلَفَهُ وَ انْظُرْ إِلى إِلهِكَ الَّذِي ظَلْتَ عَلَيْهِ عاكِفاً لَنُحَرِّقَنَّهُ ثُمَّ لَنَنْسِفَنَّهُ فِي الْيَمِّ نَسْفاً (97)

إِنَّما إِلهُكُمُ اللَّهُ الَّذِي لا إِلهَ إِلاَّ هُوَ وَسِعَ كُلَّ شَيْءٍ عِلْماً (98)

كَذلِكَ نَقُصُّ عَلَيْكَ مِنْ أَنْباءِ ما قَدْ سَبَقَ وَ قَدْ آتَيْناكَ مِنْ لَدُنَّا ذِكْراً (99)

مَنْ أَعْرَضَ عَنْهُ فَإِنَّهُ يَحْمِلُ يَوْمَ الْقِيامَةِ وِزْراً (100)

خالِدِينَ فِيهِ وَ ساءَ لَهُمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ حِمْلاً (101)

يَوْمَ يُنْفَخُ فِي الصُّورِ وَ نَحْشُرُ الْمُجْرِمِينَ يَوْمَئِذٍ زُرْقاً (102)

يَتَخافَتُونَ بَيْنَهُمْ إِنْ لَبِثْتُمْ إِلاَّ عَشْراً (103)

نَحْنُ أَعْلَمُ بِما يَقُولُونَ إِذْ يَقُولُ أَمْثَلُهُمْ طَرِيقَةً إِنْ لَبِثْتُمْ إِلاَّ يَوْماً (104)

وَ يَسْئَلُونَكَ عَنِ الْجِبالِ فَقُلْ يَنْسِفُها رَبِّي نَسْفاً (105)

فَيَذَرُها قاعاً صَفْصَفاً (106)

لا تَرى فِيها عِوَجاً وَ لا أَمْتاً (107)

يَوْمَئِذٍ يَتَّبِعُونَ الدَّاعِيَ لا عِوَجَ لَهُ وَ خَشَعَتِ الْأَصْواتُ

لِلرَّحْمنِ فَلا تَسْمَعُ إِلاَّ هَمْساً (108)

يَوْمَئِذٍ لا تَنْفَعُ الشَّفاعَةُ إِلاَّ مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمنُ وَ رَضِيَ لَهُ قَوْلاً (109)

يَعْلَمُ ما بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَ ما خَلْفَهُمْ وَ لا يُحِيطُونَ بِهِ عِلْماً (110)

وَ عَنَتِ الْوُجُوهُ لِلْحَيِّ الْقَيُّومِ وَ قَدْ خابَ مَنْ حَمَلَ ظُلْماً (111)

وَ مَنْ يَعْمَلْ مِنَ الصَّالِحاتِ وَ هُوَ مُؤْمِنٌ فَلا يَخافُ ظُلْماً وَ لا هَضْماً (112)

وَ كَذلِكَ أَنْزَلْناهُ قُرْآناً عَرَبِيًّا وَ صَرَّفْنا فِيهِ مِنَ الْوَعِيدِ لَعَلَّهُمْ يَتَّقُونَ أَوْ يُحْدِثُ لَهُمْ ذِكْراً (113)

فَتَعالَى اللَّهُ الْمَلِكُ الْحَقُّ وَ لا تَعْجَلْ بِالْقُرْآنِ مِنْ قَبْلِ أَنْ يُقْضى إِلَيْكَ وَحْيُهُ وَ قُلْ رَبِّ زِدْنِي عِلْماً (114)

وَ لَقَدْ عَهِدْنا إِلى آدَمَ مِنْ قَبْلُ فَنَسِيَ وَ لَمْ نَجِدْ لَهُ عَزْماً (115)

وَ إِذْ قُلْنا لِلْمَلائِكَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلاَّ إِبْلِيسَ أَبى (116)

فَقُلْنا يا آدَمُ إِنَّ هذا عَدُوٌّ لَكَ وَ لِزَوْجِكَ فَلا يُخْرِجَنَّكُما مِنَ الْجَنَّةِ فَتَشْقى (117)

إِنَّ لَكَ أَلاَّ تَجُوعَ فِيها وَ لا تَعْرى (118)

وَ أَنَّكَ لا تَظْمَؤُا فِيها وَ لا تَضْحى (119)

فَوَسْوَسَ إِلَيْهِ الشَّيْطانُ قالَ يا آدَمُ هَلْ أَدُلُّكَ عَلى شَجَرَةِ الْخُلْدِ وَ مُلْكٍ لا يَبْلى (120)

فَأَكَلا مِنْها فَبَدَتْ لَهُما سَوْآتُهُما وَ طَفِقا يَخْصِفانِ عَلَيْهِما مِنْ وَرَقِ الْجَنَّةِ وَ عَصى آدَمُ رَبَّهُ فَغَوى (121)

ثُمَّ اجْتَباهُ رَبُّهُ فَتابَ عَلَيْهِ وَ هَدى (122)

قالَ اهْبِطا مِنْها جَمِيعاً بَعْضُكُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ فَإِمَّا يَأْتِيَنَّكُمْ مِنِّي هُدىً فَمَنِ اتَّبَعَ هُدايَ فَلا يَضِلُّ وَ لا يَشْقى (123)

وَ مَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِكْرِي فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنْكاً وَ نَحْشُرُهُ يَوْمَ الْقِيامَةِ أَعْمى (124)

قالَ رَبِّ لِمَ حَشَرْتَنِي أَعْمى وَ قَدْ كُنْتُ بَصِيراً (125)

قالَ كَذلِكَ أَتَتْكَ آياتُنا فَنَسِيتَها وَ كَذلِكَ الْيَوْمَ تُنْسى (126)

وَ كَذلِكَ نَجْزِي

مَنْ أَسْرَفَ وَ لَمْ يُؤْمِنْ بِآياتِ رَبِّهِ وَ لَعَذابُ الْآخِرَةِ أَشَدُّ وَ أَبْقى (127)

أَ فَلَمْ يَهْدِ لَهُمْ كَمْ أَهْلَكْنا قَبْلَهُمْ مِنَ الْقُرُونِ يَمْشُونَ فِي مَساكِنِهِمْ إِنَّ فِي ذلِكَ لَآياتٍ لِأُولِي النُّهى (128)

وَ لَوْ لا كَلِمَةٌ سَبَقَتْ مِنْ رَبِّكَ لَكانَ لِزاماً وَ أَجَلٌ مُسَمًّى (129)

فَاصْبِرْ عَلى ما يَقُولُونَ وَ سَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ وَ قَبْلَ غُرُوبِها وَ مِنْ آناءِ اللَّيْلِ فَسَبِّحْ وَ أَطْرافَ النَّهارِ لَعَلَّكَ تَرْضى (130)

وَ لا تَمُدَّنَّ عَيْنَيْكَ إِلى ما مَتَّعْنا بِهِ أَزْواجاً مِنْهُمْ زَهْرَةَ الْحَياةِ الدُّنْيا لِنَفْتِنَهُمْ فِيهِ وَ رِزْقُ رَبِّكَ خَيْرٌ وَ أَبْقى (131)

وَ أْمُرْ أَهْلَكَ بِالصَّلاةِ وَ اصْطَبِرْ عَلَيْها لا نَسْئَلُكَ رِزْقاً نَحْنُ نَرْزُقُكَ وَ الْعاقِبَةُ لِلتَّقْوى (132)

وَ قالُوا لَوْ لا يَأْتِينا بِآيَةٍ مِنْ رَبِّهِ أَ وَ لَمْ تَأْتِهِمْ بَيِّنَةُ ما فِي الصُّحُفِ الْأُولى (133)

وَ لَوْ أَنَّا أَهْلَكْناهُمْ بِعَذابٍ مِنْ قَبْلِهِ لَقالُوا رَبَّنا لَوْ لا أَرْسَلْتَ إِلَيْنا رَسُولاً فَنَتَّبِعَ آياتِكَ مِنْ قَبْلِ أَنْ نَذِلَّ وَ نَخْزى (134)

قُلْ كُلٌّ مُتَرَبِّصٌ فَتَرَبَّصُوا فَسَتَعْلَمُونَ مَنْ أَصْحابُ الصِّراطِ السَّوِيِّ وَ مَنِ اهْتَدى (135)

ياد شده است و نام ديگرش هم سوره «كليم است.

بس است. اين همه خود را به سختى ميافكن؛ زيرا تو نزد خدا آمرزيده شده اى». پيامبر به عايشه گفت: «من بايد براى خداى خودم، بنده اى سپاسگزار باشم». هم چنين گفته اند آن حضرت هر شب براى عبادت به خانه ى كعبه مى آمد، رو به خانه ى خدا مى ايستاد و خشوع و بندگى خود را به درگاه الهى ابراز مى كرد. گاهى ساعت ها به عبادت مى ايستاد، به گونه اى كه پاهايش متورم مى شد، و سجده اش چنان به درازا مى انجاميد كه پيشانى اش زخم برمى داشت.

دشمنان براى ضربه زدن به پيامبر، عبادت او را دستاويز قرار دادند گفتند: «دين محمد صلى الله عليه و آله وسلم براى بى كاران خوب است. اين بى كاره ها هستند كه به آيين او ايمان مى آورند. ما كار و زندگى داريم و وقت مان پر است و براى عبادت فرصتى نداريم». ابوجهل، دشمن سرسخت پيامبر نيز فرصت را غنيمت شمرد و گفت: «اين قرآن تنها رنج و مشقت به ارمغان آورده است. تحمّل اين همه رنج و مشقت را نداريم كه به محمد صلى الله عليه و آله وسلم ايمان آوريم».

آنان از درك عبادت پيامبر ناتوان بودند و نمى دانستند كه مسؤوليت سنگين پيامبر و تحمّل بار مشكلات تنها با عبادت بيشتر و كسب معنويت ميسر است. با اين حال، قرآن، پيامبر را به اعتدال در عبادت سفارش كرد و آيه ى 2 سوره ى طه در همين باره نازل شد:

ما قرآن را برتو نازل نكرديم، تا خود را به زحمت افكنى «» (1)

پاورقى:

(1) تفسير نمونه، ج 13، ص 156؛ مجمع البيان، ج 16، ص 6؛ شأن نزول آيات، ص 383؛ نمونه ى بينات، ص 530.

جغرافياى قيامت

شأن نزول آيه هاى 105 تا 107 سوره ى طه

در قرآن، آيات فراوانى درباره ى معاد وجود دارد؛ زيرا كافران مى گفتند: با مرگ همه چيز

پايان مى گيرد و از جهات ديگر، خبرى نيست. از اين رو، قرآن به هر مناسبت، از معاد و حوادث آن سخن مى گفت و پيامبر نيز آن ها را به مردم مى رساند. با اين حال، دامنه ى پرسش هاى مردم در اين باره بسيار گسترده بود و مى خواستند بيشتر بدانند. قرآن گاهى از وضعيت ستارگان، كوه ها و درياها، سخن به ميان مى آورد و مردم نيز با كنجكاوى از جايگاه آن ها در جهان ديگر مى پرسيدند و پيامبر پاسخ مى گفت.

سرنوشت كوه ها هنگام فرا رسيدن قيامت، يكى از پرسش هاى اصلى مردم بود. آنان هنگامى به كوه ها مى نگريستند، باور نمى كردند كه اين كوه هاى سر به فلك كشيده، متزلزل شوند. آنان از خود مى پرسيدند: كدام زلزله و توفان يا تندباد سهمگين مى تواند كوه ها را از جا بركند و حركت دهد؟ اين در حالى بود كه آيات قرآن پى در پى به آنان گوشزد مى كرد كه:

كوه ها به لرزه در مى آيند. (1) سپس حركت مى كنند.(2) در سومين مرحله از هم گسيخته مى شوند و به صورت انبوهى از شن در مى آيند.(3) در آخرين مرحله نيز آن چنان توفان و باد، آن ها را از جا حركت مى دهد و در فضا مى پاشاند كه همچون پشم هاى زده شده به نظر مى رسند.(4) پس از اين پرسش ها، آيات 105 تا 107 سوره ى طه نازل شد و به آنان چنين پاسخ گفت:

و از تو درباره ى كوه ها مى پرسند. بگو: پروردگارم آن ها را (در قيامت) ريزريز خواهد ساخت. پس آن ها را پهن و هموار خواهد كرد «» نه در آن كژى مى بينى و نه ناهموارى «»(5)

پاورقى:

(1) مزمل، 14.

(2) طور، 10.

(3) مزمل، 14.

(4) قارعه، 5.

(5) تفسير نمونه، ج 13، ص 301؛ نمونه ى بينات، ص 531، مجمع

البيان، ج 16، ص 71.

جغرافياى قيامت

شأن نزول آيه هاى 105 تا 107 سوره ى طه

در قرآن، آيات فراوانى درباره ى معاد وجود دارد؛ زيرا كافران مى گفتند: با مرگ همه چيز پايان مى گيرد و از جهات ديگر، خبرى نيست. از اين رو، قرآن به هر مناسبت، از معاد و حوادث آن سخن مى گفت و پيامبر نيز آن ها را به مردم مى رساند. با اين حال، دامنه ى پرسش هاى مردم در اين باره بسيار گسترده بود و مى خواستند بيشتر بدانند. قرآن گاهى از وضعيت ستارگان، كوه ها و درياها، سخن به ميان مى آورد و مردم نيز با كنجكاوى از جايگاه آن ها در جهان ديگر مى پرسيدند و پيامبر پاسخ مى گفت.

سرنوشت كوه ها هنگام فرا رسيدن قيامت، يكى از پرسش هاى اصلى مردم بود. آنان هنگامى به كوه ها مى نگريستند، باور نمى كردند كه اين كوه هاى سر به فلك كشيده، متزلزل شوند. آنان از خود مى پرسيدند: كدام زلزله و توفان يا تندباد سهمگين مى تواند كوه ها را از جا بركند و حركت دهد؟ اين در حالى بود كه آيات قرآن پى در پى به آنان گوشزد مى كرد كه:

كوه ها به لرزه در مى آيند. (1) سپس حركت مى كنند.(2) در سومين مرحله از هم گسيخته مى شوند و به صورت انبوهى از شن در مى آيند.(3) در آخرين مرحله نيز آن چنان توفان و باد، آن ها را از جا حركت مى دهد و در فضا مى پاشاند كه همچون پشم هاى زده شده به نظر مى رسند.(4) پس از اين پرسش ها، آيات 105 تا 107 سوره ى طه نازل شد و به آنان چنين پاسخ گفت:

و از تو درباره ى كوه ها مى پرسند. بگو: پروردگارم آن ها را (در قيامت) ريزريز خواهد ساخت. پس آن ها را پهن و هموار خواهد كرد «» نه

در آن كژى مى بينى و نه ناهموارى «»(5)

پاورقى:

(1) مزمل، 14.

(2) طور، 10.

(3) مزمل، 14.

(4) قارعه، 5.

(5) تفسير نمونه، ج 13، ص 301؛ نمونه ى بينات، ص 531، مجمع البيان، ج 16، ص 71.

جغرافياى قيامت

شأن نزول آيه هاى 105 تا 107 سوره ى طه

در قرآن، آيات فراوانى درباره ى معاد وجود دارد؛ زيرا كافران مى گفتند: با مرگ همه چيز پايان مى گيرد و از جهات ديگر، خبرى نيست. از اين رو، قرآن به هر مناسبت، از معاد و حوادث آن سخن مى گفت و پيامبر نيز آن ها را به مردم مى رساند. با اين حال، دامنه ى پرسش هاى مردم در اين باره بسيار گسترده بود و مى خواستند بيشتر بدانند. قرآن گاهى از وضعيت ستارگان، كوه ها و درياها، سخن به ميان مى آورد و مردم نيز با كنجكاوى از جايگاه آن ها در جهان ديگر مى پرسيدند و پيامبر پاسخ مى گفت.

سرنوشت كوه ها هنگام فرا رسيدن قيامت، يكى از پرسش هاى اصلى مردم بود. آنان هنگامى به كوه ها مى نگريستند، باور نمى كردند كه اين كوه هاى سر به فلك كشيده، متزلزل شوند. آنان از خود مى پرسيدند: كدام زلزله و توفان يا تندباد سهمگين مى تواند كوه ها را از جا بركند و حركت دهد؟ اين در حالى بود كه آيات قرآن پى در پى به آنان گوشزد مى كرد كه:

كوه ها به لرزه در مى آيند. (1) سپس حركت مى كنند.(2) در سومين مرحله از هم گسيخته مى شوند و به صورت انبوهى از شن در مى آيند.(3) در آخرين مرحله نيز آن چنان توفان و باد، آن ها را از جا حركت مى دهد و در فضا مى پاشاند كه همچون پشم هاى زده شده به نظر مى رسند.(4) پس از اين پرسش ها، آيات 105 تا 107 سوره ى طه نازل شد و به آنان

چنين پاسخ گفت:

و از تو درباره ى كوه ها مى پرسند. بگو: پروردگارم آن ها را (در قيامت) ريزريز خواهد ساخت. پس آن ها را پهن و هموار خواهد كرد «» نه در آن كژى مى بينى و نه ناهموارى «»(5)

پاورقى:

(1) مزمل، 14.

(2) طور، 10.

(3) مزمل، 14.

(4) قارعه، 5.

(5) تفسير نمونه، ج 13، ص 301؛ نمونه ى بينات، ص 531، مجمع البيان، ج 16، ص 71.

فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل

{لَهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {ما} مبتدا مؤخّر {فِي} حرف جر {السَّماواتِ} اسم مجرور يا در محل جر {وَما} (و) حرف عطف / معطوف تابع {فِي} حرف جر {الْأَرْضِ} اسم مجرور يا در محل جر {وَما} (و) حرف عطف / معطوف تابع {بَيْنَهُما} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَما} (و) حرف عطف / معطوف تابع {تَحْتَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {الثَّرى} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{وَإِنْ} (و) حرف استيناف / حرف شرط جازم {تَجْهَرْ} فعل مضارع، مجزوم به سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {بِالْقَوْلِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {فَإِنَّهُ} (ف) رابط جواب براى شرط / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {يَعْلَمُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر إنَّ محذوف {السِّرَّ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَأَخْفى} (و) حرف عطف / معطوف تابع

{اللَّهُ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {لا} (لا)ى نفى جنس {إِلهَ} اسم لاى نفى جنس، منصوب / خبر لاى نفى جنس، محذوف {إِلاَّ} حرف استثنا {هُوَ} بدل تابع / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {لَهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {الْأَسْماءُ} مبتدا مؤخّر {الْحُسْنى} نعت

تابع

{وَهَلْ} (و) حرف استيناف / حرف استفهام {أَتاكَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {حَدِيثُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {مُوسى} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{إِذْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {رَأى} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {ناراً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {فَقالَ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {لِأَهْلِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {امْكُثُوا} فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِنِّي} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {آنَسْتُ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل / خبر إنَّ محذوف {ناراً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {لَعَلِّي} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم لعل {آتِيكُمْ} خبر لعل، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مِنْها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {بِقَبَسٍ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أَوْ} حرف عطف {أَجِدُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {عَلَى} حرف جر {النَّارِ} اسم مجرور يا در محل جر {هُدىً} مفعولٌ به،

منصوب يا در محل نصب

{فَلَمَّا} (ف) حرف استيناف / ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {أَتاها} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {نُودِيَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / نائب فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {يا} (يا) حرف ندا {مُوسى} منادا، منصوب يا در محل نصب

{إِنِّي} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {أَنَا} توكيد تابع {رَبُّكَ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَاخْلَعْ} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {نَعْلَيْكَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِنَّكَ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ك) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {بِالْوادِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر إنَّ محذوف {الْمُقَدَّسِ} نعت تابع {طُوىً} بدل تابع

{وَأَنَا} (و) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {اخْتَرْتُكَ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {فَاسْتَمِعْ} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {لِما} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {يُوحى} فعل مضارع، مرفوع به

ضمه ظاهرى يا تقديرى / نائب فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير

{إِنَّنِي} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {أَنَا} توكيد تابع {اللَّهُ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {لا} (لا)ى نفى جنس {إِلهَ} اسم لاى نفى جنس، منصوب / خبر لاى نفى جنس، محذوف {إِلاَّ} حرف استثنا {أَنَا} بدل تابع {فَاعْبُدْنِي} (ف) سببيّه / فعل امر مبنى بر سكون / (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {وَأَقِمِ} (و) حرف عطف / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {الصَّلاةَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {لِذِكْرِي} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه

{إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {السَّاعَةَ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {آتِيَةٌ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {أَكادُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / اسم كاد، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {أُخْفِيها} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير / خبر كاد محذوف {لِتُجْزى} (ل) حرف نصب / فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى {كُلُّ} نائب فاعل، مرفوع يا در محل رفع {نَفْسٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {بِما} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {تَسْعى} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل،

ضمير مستتر (هي) در تقدير

{فَلا} (ف) رابط جواب براى شرط / حرف جزم {يَصُدَّنَّكَ} فعل مضارع، مبنى بر فتحه / نون تأكيد ثقليه / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {عَنْها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مَنْ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {لا} حرف نفى غير عامل {يُؤْمِنُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {بِها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَاتَّبَعَ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {هَواهُ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَتَرْدى} (ف) حرف نصب / فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير

{وَما} (و) حرف استيناف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {تِلْكَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {بِيَمِينِكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {يا} (يا) حرف ندا {مُوسى} منادا، منصوب يا در محل نصب

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {هِيَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {عَصايَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {أَتَوَكَّؤُا} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {عَلَيْها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَأَهُشُّ} (و) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى

يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {بِها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {عَلى} حرف جر {غَنَمِي} اسم مجرور يا در محل جر / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَلِيَ} (و) حرف عطف / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {فِيها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مَآرِبُ} مبتدا مؤخّر {أُخْرى} نعت تابع

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {أَلْقِها} فعل امر، مبنى بر حذف حرف عله (ى) / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {يا} (يا) حرف ندا {مُوسى} منادا، منصوب يا در محل نصب

{فَأَلْقاها} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {فَإِذا} (ف) حرف عطف / حرف مفاجأة {هِيَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {حَيَّةٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {تَسْعى} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {خُذْها} فعل امر مبنى بر سكون / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {وَلا} (و) حرف عطف / حرف جزم {تَخَفْ} فعل مضارع، مجزوم به سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {سَنُعِيدُها} (س) حرف استقبال / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى

/ (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {سِيرَتَهَا} بدل تابع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {الْأُولى} نعت تابع

{وَاضْمُمْ} (و) حرف عطف / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {يَدَكَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِلى} حرف جر {جَناحِكَ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {تَخْرُجْ} فعل مضارع، مجزوم به سكون / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير {بَيْضاءَ} حال، منصوب {مِنْ} حرف جر {غَيْرِ} اسم مجرور يا در محل جر {سُوءٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {آيَةً} حال ثانية (دوم)، منصوب {أُخْرى} نعت تابع

{لِنُرِيَكَ} (ل) حرف نصب / فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {مِنْ} حرف جر {آياتِنَا} اسم مجرور يا در محل جر / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {الْكُبْرى} نعت تابع

{اذْهَبْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {إِلى} حرف جر {فِرْعَوْنَ} اسم مجرور يا در محل جر {إِنَّهُ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {طَغى} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر أنَّ محذوف

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {رَبِّ} منادا، منصوب يا در محل

نصب / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {اشْرَحْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {لِي} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {صَدْرِي} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه

{وَيَسِّرْ} (و) حرف عطف / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {لِي} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أَمْرِي} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه

{وَاحْلُلْ} (و) حرف عطف / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {عُقْدَةً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {مِنْ} حرف جر {لِسانِي} اسم مجرور يا در محل جر / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه

{يَفْقَهُوا} فعل مضارع مجزوم به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {قَوْلِي} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه

{وَاجْعَلْ} (و) حرف عطف / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {لِي} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَزِيراً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {مِنْ} حرف جر {أَهْلِي} اسم مجرور يا در محل جر / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه

{هارُونَ} بدل تابع {أَخِي} عطف بيان تابع / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه

{اشْدُدْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أَزْرِي} مفعولٌ

به، منصوب يا در محل نصب / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه

{وَأَشْرِكْهُ} (و) حرف عطف / فعل امر مبنى بر سكون / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {فِي} حرف جر {أَمْرِي} اسم مجرور يا در محل جر / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه

{كَيْ} حرف نصب {نُسَبِّحَكَ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {كَثِيراً} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب

{وَنَذْكُرَكَ} (و) حرف نصب / فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {كَثِيراً} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب

{إِنَّكَ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ك) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {كُنْتَ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {بِنا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {بَصِيراً} خبر كان، منصوب يا در محل نصب / خبر إنَّ محذوف

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {قَدْ} حرف تحقيق {أُوتِيتَ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل {سُؤْلَكَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {يا} (يا) حرف ندا {مُوسى} منادا، منصوب يا در محل نصب

{وَلَقَدْ} (و) حرف عطف / (ل) حرف قسم / حرف تحقيق {مَنَنَّا} فعل ماضى، مبنى

بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {عَلَيْكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مَرَّةً} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب {أُخْرى} نعت تابع

{إِذْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {أَوْحَيْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِلى} حرف جر {أُمِّكَ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {ما} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {يُوحى} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / نائب فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير

{أَنِ} حرف تفسير {اقْذِفِيهِ} فعل امر، مبنى بر حذف نون / (ي) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {فِي} حرف جر {التَّابُوتِ} اسم مجرور يا در محل جر {فَاقْذِفِيهِ} (ف) حرف عطف / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (ي) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {فِي} حرف جر {الْيَمِّ} اسم مجرور يا در محل جر {فَلْيُلْقِهِ} (ف) حرف عطف / (ل) امر / فعل مضارع مجزوم به حذف حرف عله (ى) / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {الْيَمُّ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {بِالسَّاحِلِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {يَأْخُذْهُ} فعل مضارع، مجزوم به سكون / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {عَدُوٌّ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {لِي} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَعَدُوٌّ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {لَهُ} حرف

جر و اسم بعد از آن مجرور {وَأَلْقَيْتُ} (و) حاليه / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {عَلَيْكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مَحَبَّةً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {مِنِّي} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَلِتُصْنَعَ} (و) حرف عطف / (ل) حرف نصب / فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / نائب فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {عَلى} حرف جر {عَيْنِي} اسم مجرور يا در محل جر / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه

{إِذْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {تَمْشِي} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {أُخْتُكَ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَتَقُولُ} (ف) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير {هَلْ} حرف استفهام {أَدُلُّكُمْ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {عَلى} حرف جر {مَنْ} اسم مجرور يا در محل جر {يَكْفُلُهُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {فَرَجَعْناكَ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {إِلى} حرف جر {أُمِّكَ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در

محل جر، مضاف اليه {كَيْ} حرف نصب {تَقَرَّ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى {عَيْنُها} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَلا} (و) حرف نصب / حرف نفى غير عامل {تَحْزَنَ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير {وَقَتَلْتَ} (و) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {نَفْساً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {فَنَجَّيْناكَ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {مِنَ} حرف جر {الْغَمِّ} اسم مجرور يا در محل جر {وَفَتَنَّاكَ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {فُتُوناً} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب {فَلَبِثْتَ} (ف) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {سِنِينَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {فِي} حرف جر {أَهْلِ} اسم مجرور يا در محل جر {مَدْيَنَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {ثُمَّ} حرف عطف {جِئْتَ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {عَلى} حرف جر {قَدَرٍ} اسم مجرور يا در محل جر {يا} (يا) حرف ندا {مُوسى} منادا، منصوب يا در محل نصب

{وَاصْطَنَعْتُكَ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در

محل رفع و فاعل / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {لِنَفْسِي} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه

{اذْهَبْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {أَنْتَ} توكيد تابع {وَأَخُوكَ} حرف عطف و اسم بعد از آن معطوف / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {بِآياتِي} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَلا} (و) حرف عطف / حرف جزم {تَنِيا} فعل مضارع مجزوم به حذف نون / (ا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {فِي} حرف جر {ذِكْرِي} اسم مجرور يا در محل جر / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه

{اذْهَبا} فعل امر، مبنى بر حذف نون / (ا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِلى} حرف جر {فِرْعَوْنَ} اسم مجرور يا در محل جر {إِنَّهُ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {طَغى} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر إنَّ محذوف

{فَقُولا} (ف) حرف عطف / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (ا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {لَهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {قَوْلاً} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب {لَيِّناً} نعت تابع {لَعَلَّهُ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم لعل {يَتَذَكَّرُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو)

در تقدير / خبر لعل محذوف {أَوْ} حرف عطف {يَخْشى} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير

{قالا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {رَبَّنا} منادا، منصوب يا در محل نصب / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِنَّنا} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (نا) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {نَخافُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير / خبر إنَّ محذوف {أَنْ} حرف نصب {يَفْرُطَ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {عَلَيْنا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أَوْ} حرف عطف {أَنْ} حرف نصب {يَطْغى} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {لا} حرف جزم {تَخافا} فعل مضارع مجزوم به حذف نون / (ا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِنَّنِي} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {مَعَكُما} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه / خبر إنَّ محذوف {أَسْمَعُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {وَأَرى} (و) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير

مستتر (أنا) در تقدير

{فَأْتِياهُ} (ف) حرف عطف / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (ا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {فَقُولا} (ف) حرف عطف / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (ا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِنَّا} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (نا) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {رَسُولا} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {رَبِّكَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَأَرْسِلْ} (ف) سببيّه / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {مَعَنا} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {بَنِي} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {إِسْرائِيلَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَلا} (و) حرف عطف / حرف جزم {تُعَذِّبْهُمْ} فعل مضارع، مجزوم به سكون / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {قَدْ} حرف تحقيق {جِئْناكَ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {بِآيَةٍ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنْ} حرف جر {رَبِّكَ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَالسَّلامُ} (و) حرف استيناف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {عَلى} حرف جر {مَنِ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر در تقدير يا

محذوف يا در محل {اتَّبَعَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {الْهُدى} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب

{إِنَّا} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (نا) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {قَدْ} حرف تحقيق {أُوحِيَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / خبر إنَّ محذوف {إِلَيْنا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أَنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {الْعَذابَ} اسم أنّ، منصوب يا در محل نصب / نائب فاعل محذوف {عَلى} حرف جر {مَنْ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر إنَّ محذوف {كَذَّبَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {وَتَوَلَّى} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {فَمَنْ} (ف) رابط جواب براى شرط / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {رَبُّكُما} خبر، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {يا} (يا) حرف ندا {مُوسى} منادا، منصوب يا در محل نصب

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {رَبُّنَا} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {الَّذِي} خبر، مرفوع يا در محل رفع {أَعْطى} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {كُلَّ} مفعولٌ به اول، منصوب يا در

محل نصب {شَيْءٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {خَلْقَهُ} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {ثُمَّ} حرف عطف {هَدى} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {فَما} (ف) رابط جواب براى شرط / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {بالُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {الْقُرُونِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {الْأُولى} نعت تابع

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {عِلْمُها} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {عِنْدَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {رَبِّي} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {فِي} حرف جر {كِتابٍ} اسم مجرور يا در محل جر {لا} حرف نفى غير عامل {يَضِلُّ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {رَبِّي} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَلا} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {يَنْسى} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير

{الَّذِي} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / خبر، مرفوع يا در محل رفع {جَعَلَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير

{لَكُمُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {الْأَرْضَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {مَهْداً} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {وَسَلَكَ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {لَكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {فِيها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {سُبُلاً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَأَنْزَلَ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {مِنَ} حرف جر {السَّماءِ} اسم مجرور يا در محل جر {ماءً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {فَأَخْرَجْنا} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أَزْواجاً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {مِنْ} حرف جر {نَباتٍ} اسم مجرور يا در محل جر {شَتَّى} نعت تابع

{كُلُوا} فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {وَارْعَوْا} (و) حرف عطف / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {أَنْعامَكُمْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {فِي} حرف جر {ذلِكَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر إنَّ محذوف {لَآياتٍ} (ل) حرف ابتدا / اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {لِأُولِي} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور

{النُّهى} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{مِنْها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {خَلَقْناكُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {وَفِيها} (و) حرف عطف / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {نُعِيدُكُمْ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {وَمِنْها} (و) حرف عطف / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {نُخْرِجُكُمْ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {تارَةً} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب {أُخْرى} نعت تابع

{وَلَقَدْ} (و) حرف قسم / (ل) حرف جواب / حرف تحقيق {أَرَيْناهُ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {آياتِنا} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {كُلَّها} توكيد تابع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَكَذَّبَ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {وَأَبى} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {أَجِئْتَنا} همزه (أ) حرف استفهام / فعل ماضى، مبنى

بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل / (نا) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {لِتُخْرِجَنا} (ل) حرف نصب / فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / (نا) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {مِنْ} حرف جر {أَرْضِنا} اسم مجرور يا در محل جر / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {بِسِحْرِكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {يا} (يا) حرف ندا {مُوسى} منادا، منصوب يا در محل نصب

{فَلَنَأْتِيَنَّكَ} (ف) حرف عطف / (ل) حرف قسم / فعل مضارع، مبنى بر فتحه / نون تأكيد ثقليه / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {بِسِحْرٍ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِثْلِهِ} نعت تابع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَاجْعَلْ} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {بَيْنَنا} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَبَيْنَكَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مَوْعِداً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {لا} حرف نفى غير عامل {نُخْلِفُهُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {نَحْنُ} توكيد تابع {وَلا} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل

{أَنْتَ} معطوف تابع {مَكاناً} بدل تابع {سُوىً} نعت تابع

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {مَوْعِدُكُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {يَوْمُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {الزِّينَةِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَأَنْ} (و) حرف عطف / حرف نصب {يُحْشَرَ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى {النَّاسُ} نائب فاعل، مرفوع يا در محل رفع {ضُحًى} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب

{فَتَوَلَّى} (ف) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {فِرْعَوْنُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {فَجَمَعَ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {كَيْدَهُ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {ثُمَّ} حرف عطف {أَتى} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {لَهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مُوسى} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / فعل مقدّر يا محذوف / فاعل محذوف {وَيْلَكُمْ} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لا} حرف جزم {تَفْتَرُوا} فعل مضارع مجزوم به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {عَلَى} حرف جر {اللَّهِ} اسم مجرور يا در محل جر {كَذِباً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {فَيُسْحِتَكُمْ} (ف) حرف نصب / فعل

مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {بِعَذابٍ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَقَدْ} (و) حرف استيناف / حرف تحقيق {خابَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {مَنِ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {افْتَرى} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير

{فَتَنازَعُوا} (ف) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {أَمْرَهُمْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {بَيْنَهُمْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَأَسَرُّوا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {النَّجْوى} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب

{قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِنْ} حرف نفى غير عامل {هذانِ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {لَساحِرانِ} (ل) فارقه / خبر، مرفوع يا در محل رفع {يُرِيدانِ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (ا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {أَنْ} حرف نصب {يُخْرِجاكُمْ} فعل مضارع، منصوب به حذف نون / (ا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {مِنْ} حرف جر {أَرْضِكُمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {بِسِحْرِهِما} حرف جر و

اسم بعد از آن مجرور / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَيَذْهَبا} (و) حرف نصب / فعل مضارع، منصوب به حذف نون / (ا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بِطَرِيقَتِكُمُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {الْمُثْلى} نعت تابع

{فَأَجْمِعُوا} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {كَيْدَكُمْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {ثُمَّ} حرف عطف {ائْتُوا} فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {صَفًّا} حال، منصوب {وَقَدْ} (و) حرف استيناف / حرف تحقيق {أَفْلَحَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {الْيَوْمَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {مَنِ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {اسْتَعْلى} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير

{قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {يا} (يا) حرف ندا {مُوسى} منادا، منصوب يا در محل نصب {إِمَّا} حرف تخيير {أَنْ} حرف نصب {تُلْقِيَ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {وَإِمَّا} (و) حرف عطف / حرف تخيير {أَنْ} حرف نصب {نَكُونَ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / اسم كان، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {أَوَّلَ} خبر أنَّ، مرفوع يا در محل رفع {مَنْ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {أَلْقى}

فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {بَلْ} حرف اضراب {أَلْقُوا} فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {فَإِذا} (ف) حرف عطف / حرف مفاجأة {حِبالُهُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَعِصِيُّهُمْ} (و) حرف عطف / معطوف تابع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {يُخَيَّلُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / نائب فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {إِلَيْهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنْ} حرف جر {سِحْرِهِمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {أَنَّها} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم أنّ {تَسْعى} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير / خبر أنَّ محذوف

{فَأَوْجَسَ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {فِي} حرف جر {نَفْسِهِ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {خِيفَةً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {مُوسى} فاعل، مرفوع يا در محل رفع

{قُلْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {لا} حرف جزم {تَخَفْ} فعل مضارع، مجزوم به سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير

{إِنَّكَ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ك) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {أَنْتَ} ضمير فصل بدون محل {الْأَعْلى} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع

{وَأَلْقِ} (و) حرف عطف / فعل امر، مبنى بر حذف حرف عله (ى) / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {ما} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {فِي} حرف جر {يَمِينِكَ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {تَلْقَفْ} فعل مضارع، مجزوم به سكون / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير {ما} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {صَنَعُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِنَّما} (إن) حرف مشبه بالفعل ناسخ / (ما) اسم إنّ {صَنَعُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {كَيْدُ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {ساحِرٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَلا} (و) حرف استيناف / حرف نفى غير عامل {يُفْلِحُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {السَّاحِرُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {حَيْثُ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {أَتى} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير

{فَأُلْقِيَ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {السَّحَرَةُ} نائب فاعل، مرفوع يا در محل رفع {سُجَّداً} حال، منصوب {قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {آمَنَّا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع

و فاعل {بِرَبِّ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {هارُونَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَمُوسى} (و) حرف عطف / معطوف تابع

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {آمَنْتُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {لَهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {قَبْلَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {أَنْ} حرف نصب {آذَنَ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {لَكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {إِنَّهُ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {لَكَبِيرُكُمُ} (ل) حرف مزحلقه / خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {الَّذِي} نعت تابع {عَلَّمَكُمُ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {السِّحْرَ} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {فَلَأُقَطِّعَنَّ} (ف) حرف استيناف / (ل) حرف قسم / فعل مضارع، مبنى بر فتحه / نون تأكيد ثقليه / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {أَيْدِيَكُمْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَأَرْجُلَكُمْ} (و) حرف عطف / معطوف تابع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مِنْ} حرف جر {خِلافٍ} اسم مجرور يا در محل جر {وَلَأُصَلِّبَنَّكُمْ} (و) حرف عطف / (ل) حرف قسم

/ فعل مضارع، مبنى بر فتحه / نون تأكيد ثقليه / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {فِي} حرف جر {جُذُوعِ} اسم مجرور يا در محل جر {النَّخْلِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَلَتَعْلَمُنَّ} (و) حرف عطف / (ل) حرف قسم / فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) محذوف در محل رفع و فاعل / نون تأكيد ثقليه {أَيُّنا} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه / مبتدا مقدّر يا محذوف يا در محل {أَشَدُّ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {عَذاباً} تمييز، منصوب {وَأَبْقى} (و) حرف عطف / معطوف تابع

{قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {لَنْ} حرف نصب {نُؤْثِرَكَ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {عَلى} حرف جر {ما} اسم مجرور يا در محل جر {جاءَنا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (نا) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {مِنَ} حرف جر {الْبَيِّناتِ} اسم مجرور يا در محل جر {وَالَّذِي} (و) حرف عطف / معطوف تابع {فَطَرَنا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (نا) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {فَاقْضِ} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر، مبنى بر حذف حرف عله (ى) / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {ما} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {أَنْتَ} مبتدا،

مرفوع يا در محل رفع {قاضٍ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {إِنَّما} حرف مكفوف (كافّه و مكفوفه) {تَقْضِي} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {هذِهِ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {الْحَياةَ} بدل تابع {الدُّنْيا} نعت تابع

{إِنَّا} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (نا) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {آمَنَّا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر إنَّ محذوف {بِرَبِّنا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لِيَغْفِرَ} (ل) حرف نصب / فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {لَنا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {خَطايانا} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَما} (و) حرف عطف / معطوف تابع {أَكْرَهْتَنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل / (نا) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {عَلَيْهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنَ} حرف جر {السِّحْرِ} اسم مجرور يا در محل جر {وَاللَّهُ} (و) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {خَيْرٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {وَأَبْقى} (و) حرف عطف / معطوف تابع

{إِنَّهُ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {مَنْ} اسم شرط جازم در محل رفع و مبتدا {يَأْتِ} فعل مضارع مجزوم به حذف حرف

عله (ى) / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل / خبر إنَّ محذوف {رَبَّهُ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مُجْرِماً} حال، منصوب {فَإِنَّ} (ف) رابط جواب براى شرط / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {لَهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر إنَّ محذوف {جَهَنَّمَ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {لا} حرف نفى غير عامل {يَمُوتُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {فِيها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَلا} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {يَحْيى} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير

{وَمَنْ} (و) حرف عطف / اسم شرط جازم در محل رفع و مبتدا {يَأْتِهِ} فعل مضارع مجزوم به حذف حرف عله (ى) / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {مُؤْمِناً} حال، منصوب {قَدْ} حرف تحقيق {عَمِلَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {الصَّالِحاتِ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {فَأُولئِكَ} (ف) رابط جواب براى شرط / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {لَهُمُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {الدَّرَجاتُ} مبتدا مؤخّر / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {الْعُلى} نعت تابع

{جَنَّاتُ} بدل تابع {عَدْنٍ} مضاف اليه، مجرور

يا در محل جر {تَجْرِي} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {مِنْ} حرف جر {تَحْتِهَا} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {الْأَنْهارُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {خالِدِينَ} حال، منصوب {فِيها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَذلِكَ} (و) حرف استيناف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {جَزاءُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {مَنْ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {تَزَكَّى} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير

{وَلَقَدْ} (و) حرف قسم / (ل) حرف جواب / حرف تحقيق {أَوْحَيْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِلى} حرف جر {مُوسى} اسم مجرور يا در محل جر {أَنْ} حرف تفسير {أَسْرِ} فعل امر، مبنى بر حذف حرف عله (ى) / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {بِعِبادِي} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَاضْرِبْ} (ف) حرف عطف / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {لَهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {طَرِيقاً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {فِي} حرف جر {الْبَحْرِ} اسم مجرور يا در محل جر {يَبَساً} نعت تابع {لا} حرف نفى غير عامل {تَخافُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {دَرَكاً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَلا} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {تَخْشى} فعل مضارع، مرفوع به

ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير

{فَأَتْبَعَهُمْ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {فِرْعَوْنُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {بِجُنُودِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَغَشِيَهُمْ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {مِنَ} حرف جر {الْيَمِّ} اسم مجرور يا در محل جر {ما} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {غَشِيَهُمْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير

{وَأَضَلَّ} (و) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {فِرْعَوْنُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {قَوْمَهُ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَما} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {هَدى} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير

{يا} (يا) حرف ندا {بَنِي} منادا، منصوب يا در محل نصب {إِسْرائِيلَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {قَدْ} حرف تحقيق {أَنْجَيْناكُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {مِنْ} حرف جر {عَدُوِّكُمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَواعَدْناكُمْ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر

سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {جانِبَ} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {الطُّورِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {الْأَيْمَنَ} نعت تابع {وَنَزَّلْنا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {عَلَيْكُمُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {الْمَنَّ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَالسَّلْوى} (و) حرف عطف / معطوف تابع

{كُلُوا} فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مِنْ} حرف جر {طَيِّباتِ} اسم مجرور يا در محل جر {ما} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {رَزَقْناكُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {وَلا} (و) حرف عطف / حرف جزم {تَطْغَوْا} فعل مضارع مجزوم به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {فِيهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {فَيَحِلَّ} (ف) حرف نصب / فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى {عَلَيْكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {غَضَبِي} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَمَنْ} (و) حرف استيناف / اسم شرط جازم در محل رفع و مبتدا {يَحْلِلْ} فعل مضارع، مجزوم به سكون {عَلَيْهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {غَضَبِي} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه /

خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {فَقَدْ} (ف) رابط جواب براى شرط / حرف تحقيق {هَوى} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير

{وَإِنِّي} (و) حرف استيناف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {لَغَفَّارٌ} (ل) حرف مزحلقه / خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {لِمَنْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {تابَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {وَآمَنَ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {وَعَمِلَ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {صالِحاً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {ثُمَّ} حرف عطف {اهْتَدى} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير

{وَما} (و) حرف استيناف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {أَعْجَلَكَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {عَنْ} حرف جر {قَوْمِكَ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {يا} (يا) حرف ندا {مُوسى} منادا، منصوب يا در محل نصب

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {هُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {أُولاءِ} خبر،

مرفوع يا در محل رفع {عَلى} حرف جر {أَثَرِي} اسم مجرور يا در محل جر / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَعَجِلْتُ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {إِلَيْكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {رَبِّ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {لِتَرْضى} (ل) حرف نصب / فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {فَإِنَّا} (ف) حرف تعليل / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (نا) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {قَدْ} حرف تحقيق {فَتَنَّا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر إنَّ محذوف {قَوْمَكَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مِنْ} حرف جر {بَعْدِكَ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَأَضَلَّهُمُ} (و) حاليه / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {السَّامِرِيُّ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع

{فَرَجَعَ} (ف) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {مُوسى} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {إِلى} حرف جر {قَوْمِهِ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {غَضْبانَ} حال، منصوب {أَسِفاً} حال

ثانية (دوم)، منصوب {قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {يا} (يا) حرف ندا {قَوْمِ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {أَلَمْ} همزه (أ) حرف استفهام / حرف جزم {يَعِدْكُمْ} فعل مضارع، مجزوم به سكون / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {رَبُّكُمْ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَعْداً} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب {حَسَناً} نعت تابع {أَفَطالَ} همزه (أ) حرف استفهام / (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {عَلَيْكُمُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {الْعَهْدُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {أَمْ} حرف نصب {أَرَدْتُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {أَنْ} حرف نصب {يَحِلَّ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى {عَلَيْكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {غَضَبٌ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {مِنْ} حرف جر {رَبِّكُمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَأَخْلَفْتُمْ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {مَوْعِدِي} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه

{قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {ما} حرف نفى غير عامل {أَخْلَفْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و

فاعل {مَوْعِدَكَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {بِمَلْكِنا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَلكِنَّا} (و) حرف عطف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (نا) ضمير متصل در محل نصب، اسم لكن {حُمِّلْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل / خبر لكن محذوف {أَوْزاراً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {مِنْ} حرف جر {زِينَةِ} اسم مجرور يا در محل جر {الْقَوْمِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {فَقَذَفْناها} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {فَكَذلِكَ} (ف) حرف استيناف / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أَلْقَى} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {السَّامِرِيُّ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع

{فَأَخْرَجَ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {لَهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {عِجْلاً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {جَسَداً} نعت تابع {لَهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {خُوارٌ} مبتدا مؤخّر {فَقالُوا} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {هذا} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {إِلهُكُمْ} خبر، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف

اليه {وَإِلهُ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {مُوسى} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {فَنَسِيَ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير

{أَفَلا} همزه (أ) حرف استفهام / (ف) حرف عطف / (لا) حرف نفى غير عامل {يَرَوْنَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {أَلاَّ} حرف مشبه بالفعل (أن) مخففّه از مثقلّه / اسم أن (هو) / (لا) حرف نفى غير عامل {يَرْجِعُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر أنَّ محذوف {إِلَيْهِمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {قَوْلاً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَلا} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {يَمْلِكُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {لَهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {ضَرًّا} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَلا} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {نَفْعاً} معطوف تابع

{وَلَقَدْ} (و) حرف قسم / (ل) حرف جواب / حرف تحقيق {قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {لَهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {هارُونُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {مِنْ} حرف جر {قَبْلُ} اسم مجرور يا در محل جر {يا} (يا) حرف ندا {قَوْمِ} منادا، منصوب يا در محل نصب / مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {إِنَّما} حرف مكفوف (كافّه و مكفوفه) {فُتِنْتُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل

در محل رفع، نائب فاعل {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَإِنَّ} (و) حرف عطف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {رَبَّكُمُ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {الرَّحْمنُ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {فَاتَّبِعُونِي} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {وَأَطِيعُوا} (و) حرف عطف / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {أَمْرِي} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه

{قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {لَنْ} حرف نصب {نَبْرَحَ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / اسم برح، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {عَلَيْهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {عاكِفِينَ} خبر برح، منصوب يا در محل نصب {حَتَّى} حرف نصب {يَرْجِعَ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى {إِلَيْنا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مُوسى} فاعل، مرفوع يا در محل رفع

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {يا} (يا) حرف ندا {هارُونُ} منادا، منصوب يا در محل نصب {ما} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {مَنَعَكَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل،

ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {إِذْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {رَأَيْتَهُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {ضَلُّوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{أَلاَّ} (أن) حرف نصب / حرف نفى غير عامل {تَتَّبِعَنِ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ن) حرف وقايه / (ي) محذوف در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {أَفَعَصَيْتَ} همزه (أ) حرف استفهام / (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {أَمْرِي} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {يَا} (يا) حرف ندا {بْنَ} (ابن) منادا، منصوب {أُمَّ} (ام) مضاف إليه / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {لا} حرف جزم {تَأْخُذْ} فعل مضارع، مجزوم به سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {بِلِحْيَتِي} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَلا} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {بِرَأْسِي} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِنِّي} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {خَشِيتُ} فعل

ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل / خبر إنَّ محذوف {أَنْ} حرف نصب {تَقُولَ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {فَرَّقْتَ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {بَيْنَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {بَنِي} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {إِسْرائِيلَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَلَمْ} (و) حرف عطف / حرف جزم {تَرْقُبْ} فعل مضارع، مجزوم به سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {قَوْلِي} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {فَما} (ف) رابط جواب براى شرط / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {خَطْبُكَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {يا} (يا) حرف ندا {سامِرِيُّ} منادا، منصوب يا در محل نصب

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {بَصُرْتُ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {بِما} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {لَمْ} حرف جزم {يَبْصُرُوا} فعل مضارع مجزوم به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {فَقَبَضْتُ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل

{قَبْضَةً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {مِنْ} حرف جر {أَثَرِ} اسم مجرور يا در محل جر {الرَّسُولِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {فَنَبَذْتُها} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {وَكَذلِكَ} (و) حرف استيناف / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {سَوَّلَتْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث {لِي} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {نَفْسِي} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {فَاذْهَبْ} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {فَإِنَّ} (ف) حرف تعليل / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {لَكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر إنَّ محذوف {فِي} حرف جر {الْحَياةِ} اسم مجرور يا در محل جر {أَنْ} حرف نصب {تَقُولَ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير / اسم إنّ محذوف {لا} (لا)ى نفى جنس {مِساسَ} اسم لاى نفى جنس، منصوب / خبر لاى نفى جنس، محذوف {وَإِنَّ} (و) حرف عطف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {لَكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر إنَّ محذوف {مَوْعِداً} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {لَنْ} حرف نصب {تُخْلَفَهُ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى

يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / نائب فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {وَانْظُرْ} (و) حرف عطف / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {إِلى} حرف جر {إِلهِكَ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {الَّذِي} نعت تابع {ظَلْتَ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم ظل {عَلَيْهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {عاكِفاً} خبر ظل، منصوب يا در محل نصب {لَنُحَرِّقَنَّهُ} (ل) حرف قسم / فعل مضارع، مبنى بر فتحه / نون تأكيد ثقليه / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {ثُمَّ} حرف عطف {لَنَنْسِفَنَّهُ} (ل) حرف قسم / فعل مضارع، مبنى بر فتحه / نون تأكيد ثقليه / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {فِي} حرف جر {الْيَمِّ} اسم مجرور يا در محل جر {نَسْفاً} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب

{إِنَّما} حرف مكفوف (كافّه و مكفوفه) {إِلهُكُمُ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {اللَّهُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {الَّذِي} نعت تابع {لا} (لا)ى نفى جنس {إِلهَ} اسم لاى نفى جنس، منصوب / خبر لاى نفى جنس، محذوف {إِلاَّ} حرف استثنا {هُوَ} بدل تابع {وَسِعَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {كُلَّ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {شَيْءٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{عِلْماً} تمييز، منصوب

{كَذلِكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {نَقُصُّ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {عَلَيْكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنْ} حرف جر {أَنْباءِ} اسم مجرور يا در محل جر {ما} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {قَدْ} حرف تحقيق {سَبَقَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {وَقَدْ} (و) حاليه / حرف تحقيق {آتَيْناكَ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {مِنْ} حرف جر {لَدُنَّا} محل جر / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {ذِكْراً} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب

{مَنْ} اسم شرط جازم در محل رفع و مبتدا {أَعْرَضَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {عَنْهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {فَإِنَّهُ} (ف) رابط جواب براى شرط / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {يَحْمِلُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر أنَّ محذوف {يَوْمَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {الْقِيامَةِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وِزْراً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب

{خالِدِينَ} حال، منصوب {فِيهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَساءَ} (و) حرف عطف /

فعل ماضى جامد براى انشاء ذم / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {لَهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {يَوْمَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {الْقِيامَةِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {حِمْلاً} تمييز، منصوب

{يَوْمَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {يُنْفَخُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {فِي} حرف جر {الصُّورِ} اسم مجرور يا در محل جر / نائب فاعل محذوف {وَنَحْشُرُ} (و) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {الْمُجْرِمِينَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {يَوْمَئِذٍ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {زُرْقاً} حال، منصوب

{يَتَخافَتُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بَيْنَهُمْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِنْ} حرف نفى غير عامل {لَبِثْتُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {إِلاَّ} حرف استثنا {عَشْراً} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب

{نَحْنُ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {أَعْلَمُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {بِما} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {يَقُولُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِذْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {يَقُولُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {أَمْثَلُهُمْ} فاعل، مرفوع يا در محل

رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {طَرِيقَةً} تمييز، منصوب {إِنْ} حرف نفى غير عامل {لَبِثْتُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {إِلاَّ} حرف استثنا {يَوْماً} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب

{وَيَسْئَلُونَكَ} (و) حرف استيناف / فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {عَنِ} حرف جر {الْجِبالِ} اسم مجرور يا در محل جر {فَقُلْ} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {يَنْسِفُها} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {رَبِّي} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {نَسْفاً} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب

{فَيَذَرُها} (ف) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {قاعاً} حال، منصوب {صَفْصَفاً} حال ثانية (دوم)، منصوب

{لا} حرف نفى غير عامل {تَرى} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {فِيها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {عِوَجاً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَلا} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {أَمْتاً} معطوف تابع

{يَوْمَئِذٍ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {يَتَّبِعُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون /

(و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {الدَّاعِيَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {لا} (لا)ى نفى جنس {عِوَجَ} اسم لاى نفى جنس، منصوب {لَهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر لاى نفى جنس، محذوف {وَخَشَعَتِ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث {الْأَصْواتُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {لِلرَّحْمنِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {فَلا} (ف) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {تَسْمَعُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {إِلاَّ} حرف استثنا {هَمْساً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب

{يَوْمَئِذٍ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لا} حرف نفى غير عامل {تَنْفَعُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {الشَّفاعَةُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {إِلاَّ} حرف استثنا {مَنْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {أَذِنَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {لَهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {الرَّحْمنُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {وَرَضِيَ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {لَهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {قَوْلاً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب

{يَعْلَمُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {ما} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {بَيْنَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {أَيْدِيهِمْ}

مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَما} (و) حرف عطف / معطوف تابع {خَلْفَهُمْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَلا} (و) حاليه / حرف نفى غير عامل {يُحِيطُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {عِلْماً} تمييز، منصوب

{وَعَنَتِ} (و) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث {الْوُجُوهُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {لِلْحَيِّ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {الْقَيُّومِ} بدل تابع {وَقَدْ} (و) حاليه / حرف تحقيق {خابَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {مَنْ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {حَمَلَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {ظُلْماً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب

{وَمَنْ} (و) حرف استيناف / اسم شرط جازم در محل رفع و مبتدا {يَعْمَلْ} فعل مضارع، مجزوم به سكون / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {مِنَ} حرف جر {الصَّالِحاتِ} اسم مجرور يا در محل جر {وَهُوَ} (و) حاليه / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {مُؤْمِنٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {فَلا} (ف) رابط جواب براى شرط / حرف نفى غير عامل {يَخافُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {ظُلْماً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَلا}

(و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {هَضْماً} معطوف تابع

{وَكَذلِكَ} (و) حرف استيناف / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أَنْزَلْناهُ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {قُرْآناً} حال، منصوب {عَرَبِيًّا} نعت تابع {وَصَرَّفْنا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {فِيهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنَ} حرف جر {الْوَعِيدِ} اسم مجرور يا در محل جر {لَعَلَّهُمْ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم لعل {يَتَّقُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر لعل محذوف {أَوْ} حرف عطف {يُحْدِثُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {لَهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {ذِكْراً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب

{فَتَعالَى} (ف) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {اللَّهُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {الْمَلِكُ} نعت تابع {الْحَقُّ} نعت تابع {وَلا} (و) حرف استيناف / حرف جزم {تَعْجَلْ} فعل مضارع، مجزوم به سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {بِالْقُرْآنِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنْ} حرف جر {قَبْلِ} اسم مجرور يا در محل جر {أَنْ} حرف نصب {يُقْضى} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى {إِلَيْكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَحْيُهُ} نائب فاعل، مرفوع يا در

محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَقُلْ} (و) حرف عطف / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {رَبِّ} منادا، منصوب يا در محل نصب / مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {زِدْنِي} فعل امر مبنى بر سكون / (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {عِلْماً} تمييز، منصوب

{وَلَقَدْ} (و) حرف قسم / (ل) حرف جواب / حرف تحقيق {عَهِدْنا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِلى} حرف جر {آدَمَ} اسم مجرور يا در محل جر {مِنْ} حرف جر {قَبْلُ} اسم مجرور يا در محل جر {فَنَسِيَ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {وَلَمْ} (و) حرف عطف / حرف جزم {نَجِدْ} فعل مضارع، مجزوم به سكون / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {لَهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {عَزْماً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب

{وَإِذْ} (و) حرف استيناف / مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {قُلْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {لِلْمَلائِكَةِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {اسْجُدُوا} فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {لِآدَمَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {فَسَجَدُوا} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و

فاعل {إِلاَّ} حرف استثنا {إِبْلِيسَ} مستثنى، منصوب {أَبى} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير

{فَقُلْنا} (ف) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {يا} (يا) حرف ندا {آدَمُ} منادا، منصوب يا در محل نصب {إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {هذا} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {عَدُوٌّ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {لَكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَلِزَوْجِكَ} (و) حرف عطف / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَلا} (ف) رابط جواب براى شرط / حرف جزم {يُخْرِجَنَّكُما} فعل مضارع، مبنى بر فتحه / نون تأكيد ثقليه / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {مِنَ} حرف جر {الْجَنَّةِ} اسم مجرور يا در محل جر {فَتَشْقى} (ف) حرف نصب / فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير

{إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {لَكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر إنَّ محذوف {أَلاَّ} (أن) حرف نصب / (لا) حرف نفى غير عامل {تَجُوعَ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير / اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {فِيها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَلا} (و) حرف نصب / حرف نفى غير عامل {تَعْرى} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل،

ضمير مستتر (أنت) در تقدير

{وَأَنَّكَ} (و) حرف عطف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ك) ضمير متصل در محل نصب، اسم أنّ {لا} حرف نفى غير عامل {تَظْمَؤُا} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير / خبر أنَّ محذوف {فِيها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَلا} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {تَضْحى} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير

{فَوَسْوَسَ} (ف) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {إِلَيْهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {الشَّيْطانُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {يا} (يا) حرف ندا {آدَمُ} منادا، منصوب يا در محل نصب {هَلْ} حرف استفهام {أَدُلُّكَ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {عَلى} حرف جر {شَجَرَةِ} اسم مجرور يا در محل جر {الْخُلْدِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَمُلْكٍ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {لا} حرف نفى غير عامل {يَبْلى} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير

{فَأَكَلا} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مِنْها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {فَبَدَتْ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا

تقديرى / (ت) تأنيث {لَهُما} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {سَوْآتُهُما} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَطَفِقا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ا) ضمير متصل در محل رفع، اسم طفق {يَخْصِفانِ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (ا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر طفق محذوف {عَلَيْهِما} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنْ} حرف جر {وَرَقِ} اسم مجرور يا در محل جر {الْجَنَّةِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَعَصى} (و) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {آدَمُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {رَبَّهُ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَغَوى} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير

{ثُمَّ} حرف عطف {اجْتَباهُ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {رَبُّهُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَتابَ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {عَلَيْهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَهَدى} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير

{اهْبِطا} فعل امر، مبنى بر حذف نون / (ا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مِنْها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {جَمِيعاً} حال، منصوب {بَعْضُكُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لِبَعْضٍ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {عَدُوٌّ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {فَإِمَّا} (ف) حرف عطف / (إن) حرف شرط جازم / (ما) حرف زائد {يَأْتِيَنَّكُمْ} فعل مضارع، مبنى بر فتحه / نون تأكيد ثقليه / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {مِنِّي} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {هُدىً} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {فَمَنِ} (ف) رابط جواب براى شرط / اسم شرط جازم در محل رفع و مبتدا {اتَّبَعَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {هُدايَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَلا} (ف) رابط جواب براى شرط / حرف نفى غير عامل {يَضِلُّ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {وَلا} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {يَشْقى} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير

{وَمَنْ} (و) حرف عطف / اسم شرط جازم در محل رفع و مبتدا {أَعْرَضَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {عَنْ}

حرف جر {ذِكْرِي} اسم مجرور يا در محل جر / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَإِنَّ} (ف) رابط جواب براى شرط / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {لَهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر إنَّ محذوف {مَعِيشَةً} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {ضَنْكاً} نعت تابع {وَنَحْشُرُهُ} (و) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {يَوْمَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {الْقِيامَةِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {أَعْمى} حال، منصوب

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {رَبِّ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {لِمَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {حَشَرْتَنِي} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل / (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {أَعْمى} حال، منصوب {وَقَدْ} (و) حاليه / حرف تحقيق {كُنْتُ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {بَصِيراً} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {كَذلِكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أَتَتْكَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {آياتُنا} فاعل، مرفوع يا در

محل رفع / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَنَسِيتَها} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {وَكَذلِكَ} (و) حرف عطف / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {الْيَوْمَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {تُنْسى} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / نائب فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير

{وَكَذلِكَ} (و) حرف عطف / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {نَجْزِي} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {مَنْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {أَسْرَفَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {وَلَمْ} (و) حرف عطف / حرف جزم {يُؤْمِنْ} فعل مضارع، مجزوم به سكون / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {بِآياتِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {رَبِّهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَلَعَذابُ} (و) حرف استيناف / (ل) حرف ابتدا {الْآخِرَةِ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {أَشَدُّ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / خبر، مرفوع يا در محل رفع {وَأَبْقى} (و) حرف عطف / معطوف تابع

{أَفَلَمْ} همزه (أ) حرف استفهام / (ف) حرف استيناف / حرف جزم {يَهْدِ} فعل مضارع مجزوم به حذف حرف عله (ى) / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {لَهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {كَمْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {أَهْلَكْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون

/ (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {قَبْلَهُمْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مِنَ} حرف جر {الْقُرُونِ} اسم مجرور يا در محل جر {يَمْشُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {فِي} حرف جر {مَساكِنِهِمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {فِي} حرف جر {ذلِكَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر إنَّ محذوف {لَآياتٍ} (ل) حرف ابتدا / اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {لِأُولِي} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {النُّهى} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{وَلَوْلا} (و) حرف استيناف / حرف شرط غير جازم {كَلِمَةٌ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {سَبَقَتْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير {مِنْ} حرف جر {رَبِّكَ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لَكانَ} (ل) حرف جواب / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / اسم كان، ضمير مستتر (هو) در تقدير {لِزاماً} خبر كان، منصوب يا در محل نصب {وَأَجَلٌ} (و) حرف عطف / عطف (كلمة) {مُسَمًّى} نعت تابع

{فَاصْبِرْ} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {عَلى} حرف جر {ما} اسم مجرور يا در محل جر {يَقُولُونَ} فعل

مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {وَسَبِّحْ} (و) حرف عطف / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {بِحَمْدِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {رَبِّكَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {قَبْلَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {طُلُوعِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {الشَّمْسِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَقَبْلَ} (و) حرف عطف / ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {غُرُوبِها} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَمِنْ} (و) حرف عطف / حرف جر {آناءِ} اسم مجرور يا در محل جر {اللَّيْلِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {فَسَبِّحْ} (ف) حرف عطف / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {وَأَطْرافَ} (و) حرف عطف / ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {النَّهارِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {لَعَلَّكَ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ك) ضمير متصل در محل نصب، اسم لعل {تَرْضى} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير / خبر لعل محذوف

{وَلا} (و) حرف عطف / حرف جزم {تَمُدَّنَّ} فعل مضارع، مبنى بر فتحه / نون تأكيد ثقليه / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {عَيْنَيْكَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِلى} حرف جر

{ما} اسم مجرور يا در محل جر {مَتَّعْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أَزْواجاً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {مِنْهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {زَهْرَةَ} حال، منصوب {الْحَياةِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {الدُّنْيا} نعت تابع {لِنَفْتِنَهُمْ} (ل) حرف نصب / فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {فِيهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَرِزْقُ} (و) حرف استيناف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {رَبِّكَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {خَيْرٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {وَأَبْقى} (و) حرف عطف / معطوف تابع

{وَأْمُرْ} (و) حرف عطف / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {أَهْلَكَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {بِالصَّلاةِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَاصْطَبِرْ} (و) حرف عطف / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {عَلَيْها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {لا} حرف نفى غير عامل {نَسْئَلُكَ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {رِزْقاً} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {نَحْنُ} مبتدا، مرفوع يا در

محل رفع {نَرْزُقُكَ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {وَالْعاقِبَةُ} (و) حرف استيناف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {لِلتَّقْوى} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل

{وَقالُوا} (و) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {لَوْلا} حرف شرط غير جازم {يَأْتِينا} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (نا) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {بِآيَةٍ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنْ} حرف جر {رَبِّهِ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {أَوَلَمْ} همزه (أ) حرف استفهام / (و) حرف عطف / حرف جزم {تَأْتِهِمْ} فعل مضارع مجزوم به حذف حرف عله (ى) / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {بَيِّنَةُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {ما} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {فِي} حرف جر {الصُّحُفِ} اسم مجرور يا در محل جر {الْأُولى} نعت تابع

{وَلَوْ} (و) حرف استيناف / حرف شرط غير جازم {أَنَّا} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (نا) ضمير متصل در محل نصب، اسم أنّ {أَهْلَكْناهُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / خبر أنَّ محذوف {بِعَذابٍ} حرف جر

و اسم بعد از آن مجرور {مِنْ} حرف جر {قَبْلِهِ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لَقالُوا} (ل) حرف جواب / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {رَبَّنا} منادا، منصوب يا در محل نصب / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لَوْلا} حرف شرط غير جازم {أَرْسَلْتَ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {إِلَيْنا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {رَسُولاً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {فَنَتَّبِعَ} (ف) حرف نصب / فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {آياتِكَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مِنْ} حرف جر {قَبْلِ} اسم مجرور يا در محل جر {أَنْ} حرف نصب {نَذِلَّ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {وَنَخْزى} (و) حرف نصب / فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير

{قُلْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {كُلٌّ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {مُتَرَبِّصٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {فَتَرَبَّصُوا} (ف) حرف عطف / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {فَسَتَعْلَمُونَ} (ف) حرف تعليل / (س) حرف استقبال / فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مَنْ} مبتدا،

مرفوع يا در محل رفع {أَصْحابُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {الصِّراطِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {السَّوِيِّ} نعت تابع {وَمَنِ} (و) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {اهْتَدى} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل

30.Haroona akhee

31.Oshdud bihi azree

32.Waashrik-hu fee amree

33.Kay nusabbihaka katheeran

34.Wanathkuraka katheeran

35.Innaka kunta bina baseeran

36.Qala qad ooteeta su/laka ya moosa

37.Walaqad mananna AAalayka marratan okhra

38.Ith awhayna ila ommika ma yooha

39.Ani iqthifeehi fee alttabooti faiqthifeehi fee alyammi falyulqihi alyammu bialssahili ya/khuthhu AAaduwwun lee waAAaduwwun lahu waalqaytu AAalayka mahabbatan minnee walitusnaAAa AAala AAaynee

40.Ith tamshee okhtuka fataqoolu hal adullukum AAala man yakfuluhu farajaAAnaka ila ommika kay taqarra AAaynuha wala tahzana waqatalta nafsan fanajjaynaka mina alghammi wafatannaka futoonan falabithta sineena fee ahli madyana thumma ji/ta AAala qadarin ya moosa

41.WaistanaAAtuka linafsee

42.Ithhab anta waakhooka bi-ayatee wala taniya fee thikree

43.Ithhaba ila firAAawna innahu tagha

44.Faqoola lahu qawlan layyinan laAAallahu yatathakkaru aw yakhsha

45.Qala rabbana innana nakhafu an yafruta AAalayna aw an yatgha

46.Qala la takhafa innanee maAAakuma asmaAAu waara

47.Fa/tiyahu faqoola inna rasoola rabbika faarsil maAAana banee isra-eela wala tuAAaththibhum qad ji/naka bi-ayatin min rabbika waalssalamu AAala mani ittabaAAa alhuda

48.Inna qad oohiya ilayna anna alAAathaba AAala man kaththaba watawalla

49.Qala faman rabbukuma ya moosa

50.Qala rabbuna allathee aAAta kulla shay-in khalqahu thumma hada

51.Qala fama balu alqurooni al-oola

52.Qala AAilmuha AAinda rabbee fee kitabin la yadillu rabbee wala yansa

53.Allathee jaAAala lakumu al-arda mahdan wasalaka lakum feeha subulan waanzala mina alssama-i maan faakhrajna bihi azwajan min nabatin shatta

54.Kuloo wairAAaw anAAamakum inna fee thalika laayatin li-olee alnnuha

55.Minha khalaqnakum wafeeha nuAAeedukum waminha nukhrijukum taratan okhra

56.Walaqad araynahu ayatina kullaha fakaththaba waaba

57.Qala aji/tana litukhrijana min ardina bisihrika ya moosa

58.Falana/tiyannaka bisihrin mithlihi faijAAal baynana wabaynaka mawAAidan la nukhlifuhu nahnu wala anta makanan

suwan

59.Qala mawAAidukum yawmu alzzeenati waan yuhshara alnnasu duhan

60.Fatawalla firAAawnu fajamaAAa kaydahu thumma ata

61.Qala lahum moosa waylakum la taftaroo AAala Allahi kathiban fayushitakum biAAathabin waqad khaba mani iftara

62.FatanazaAAoo amrahum baynahum waasarroo alnnajwa

63.Qaloo in hathani lasahirani yureedani an yukhrijakum min ardikum bisihrihima wayathhaba bitareeqatikumu almuthla

64.FaajmiAAoo kaydakum thumma i/too saffan waqad aflaha alyawma mani istaAAla

65.Qaloo ya moosa imma an tulqiya wa-imma an nakoona awwala man alqa

66.Qala bal alqoo fa-itha hibaluhum waAAisiyyuhum yukhayyalu ilayhi min sihrihim annaha tasAAa

67.Faawjasa fee nafsihi kheefatan moosa

68.Qulna la takhaf innaka anta al-aAAla

69.Waalqi ma fee yameenika talqaf ma sanaAAoo innama sanaAAoo kaydu sahirin wala yuflihu alssahiru haythu ata

70.Faolqiya alssaharatu sujjadan qaloo amanna birabbi haroona wamoosa

71.Qala amantum lahu qabla an athana lakum innahu lakabeerukumu allathee AAallamakumu alssihra falaoqattiAAanna aydiyakum waarjulakum min khilafin walaosallibannakum fee juthooAAi alnnakhli walataAAlamunna ayyuna ashaddu AAathaban waabqa

72.Qaloo lan nu/thiraka AAala ma jaana mina albayyinati waallathee fatarana faiqdi ma anta qadin innama taqdee hathihi alhayata alddunya

73.Inna amanna birabbina liyaghfira lana khatayana wama akrahtana AAalayhi mina alssihri waAllahu khayrun waabqa

74.Innahu man ya/ti rabbahu mujriman fa-inna lahu jahannama la yamootu feeha wala yahya

75.Waman ya/tihi mu/minan qad AAamila alssalihati faola-ika lahumu alddarajatu alAAula

76.Jannatu AAadnin tajree min tahtiha al-anharu khalideena feeha wathalika jazao man tazakka

77.Walaqad awhayna ila moosa an asri biAAibadee faidrib lahum tareeqan fee albahri yabasan la takhafu darakan wala takhsha

78.FaatbaAAahum firAAawnu bijunoodihi faghashiyahum mina alyammi ma ghashiyahum

79.Waadalla firAAawnu qawmahu wama hada

80.Ya banee isra-eela qad anjaynakum min AAaduwwikum wawaAAadnakum janiba alttoori al-aymana wanazzalna AAalaykumu

almanna waalssalwa

81.Kuloo min tayyibati ma razaqnakum wala tatghaw feehi fayahilla AAalaykum ghadabee waman yahlil AAalayhi ghadabee faqad hawa

82.Wa-innee laghaffarun liman taba waamana waAAamila salihan thumma ihtada

83.Wama aAAjalaka AAan qawmika ya moosa

84.Qala hum ola-i AAala atharee waAAajiltu ilayka rabbi litarda

85.Qala fa-inna qad fatanna qawmaka min baAAdika waadallahumu alssamiriyyu

86.FarajaAAa moosa ila qawmihi ghadbana asifan qala ya qawmi alam yaAAidkum rabbukum waAAdan hasanan afatala AAalaykumu alAAahdu am aradtum an yahilla AAalaykum ghadabun min rabbikum faakhlaftum mawAAidee

87.Qaloo ma akhlafna mawAAidaka bimalkina walakinna hummilna awzaran min zeenati alqawmi faqathafnaha fakathalika alqa alssamiriyyu

88.Faakhraja lahum AAijlan jasadan lahu khuwarun faqaloo hatha ilahukum wa-ilahu moosa fanasiya

89.Afala yarawna alla yarjiAAu ilayhim qawlan wala yamliku lahum darran wala nafAAan

90.Walaqad qala lahum haroonu min qablu ya qawmi innama futintum bihi wa-inna rabbakumu alrrahmanu faittabiAAoonee waateeAAoo amree

91.Qaloo lan nabraha AAalayhi AAakifeena hatta yarjiAAa ilayna moosa

92.Qala ya haroonu ma manaAAaka ith raaytahum dalloo

93.Alla tattabiAAani afaAAasayta amree

94.Qala yabnaomma la ta/khuth bilihyatee wala bira/see innee khasheetu an taqoola farraqta bayna banee isra-eela walam tarqub qawlee

95.Qala fama khatbuka ya samiriyyu

96.Qala basurtu bima lam yabsuroo bihi faqabadtu qabdatan min athari alrrasooli fanabathtuha wakathalika sawwalat lee nafsee

97.Qala faithhab fa-inna laka fee alhayati an taqoola la misasa wa-inna laka mawAAidan lan tukhlafahu waonthur ila ilahika allathee thalta AAalayhi AAakifan lanuharriqannahu thumma lanansifannahu fee alyammi nasfan

98.Innama ilahukumu Allahu allathee la ilaha illa huwa wasiAAa kulla shay-in AAilman

99.Kathalika naqussu AAalayka min anba-i ma qad sabaqa waqad ataynaka min ladunna thikran

100.Man aAArada AAanhu fa-innahu yahmilu yawma alqiyamati

wizran

101.Khalideena feehi wasaa lahum yawma alqiyamati himlan

102.Yawma yunfakhu fee alssoori wanahshuru almujrimeena yawma-ithin zurqan

103.Yatakhafatoona baynahum in labithtum illa AAashran

104.Nahnu aAAlamu bima yaqooloona ith yaqoolu amthaluhum tareeqatan in labithtum illa yawman

105.Wayas-aloonaka AAani aljibali faqul yansifuha rabbee nasfan

106.Fayatharuha qaAAan safsafan

107.La tara feeha AAiwajan wala amtan

108.Yawma-ithin yattabiAAoona alddaAAiya la AAiwaja lahu wakhashaAAati al-aswatu lilrrahmani fala tasmaAAu illa hamsan

109.Yawma-ithin la tanfaAAu alshshafaAAatu illa man athina lahu alrrahmanu waradiya lahu qawlan

110.YaAAlamu ma bayna aydeehim wama khalfahum wala yuheetoona bihi AAilman

111.WaAAanati alwujoohu lilhayyi alqayyoomi waqad khaba man hamala thulman

112.Waman yaAAmal mina alssalihati wahuwa mu/minun fala yakhafu thulman wala hadman

113.Wakathalika anzalnahu qur-anan AAarabiyyan wasarrafna feehi mina alwaAAeedi laAAallahum yattaqoona aw yuhdithu lahum thikran

114.FataAAala Allahu almaliku alhaqqu wala taAAjal bialqur-ani min qabli an yuqda ilayka wahyuhu waqul rabbi zidnee AAilman

115.Walaqad AAahidna ila adama min qablu fanasiya walam najid lahu AAazman

116.Wa-ith qulna lilmala-ikati osjudoo li-adama fasajadoo illa ibleesa aba

117.Faqulna ya adamu inna hatha AAaduwwun laka walizawjika fala yukhrijannakuma mina aljannati fatashqa

118.Inna laka alla tajooAAa feeha wala taAAra

119.Waannaka la tathmao feeha wala tadha

120.Fawaswasa ilayhi alshshaytanu qala ya adamu hal adulluka AAala shajarati alkhuldi wamulkin la yabla

121.Faakala minha fabadat lahuma saw-atuhuma watafiqa yakhsifani AAalayhima min waraqi aljannati waAAasa adamu rabbahu faghawa

122.Thumma ijtabahu rabbuhu fataba AAalayhi wahada

123.Qala ihbita minha jameeAAan baAAdukum libaAAdin AAaduwwun fa-imma ya/tiyannakum minnee hudan famani ittabaAAa hudaya fala yadillu wala yashqa

124.Waman aAArada AAan thikree fa-inna lahu maAAeeshatan dankan wanahshuruhu yawma alqiyamati aAAman

125.Qala rabbi lima hashartanee aAAma waqad kuntu baseeran

126.Qala kathalika atatka ayatuna fanaseetaha wakathalika alyawma tunsa

127.Wakathalika najzee man asrafa walam yu/min bi-ayati rabbihi walaAAathabu al-akhirati ashaddu waabqa

128.Afalam yahdi lahum kam ahlakna qablahum mina alqurooni yamshoona fee masakinihim inna fee thalika laayatin li-olee alnnuha

129.Walawla kalimatun sabaqat min rabbika lakana lizaman waajalun musamman

130.Faisbir AAala ma yaqooloona wasabbih bihamdi rabbika qabla tulooAAi alshshamsi waqabla ghuroobiha wamin ana-i allayli fasabbih waatrafa alnnahari laAAallaka tarda

131.Wala tamuddanna AAaynayka ila ma mattaAAna bihi azwajan minhum zahrata alhayati alddunya linaftinahum feehi warizqu rabbika khayrun waabqa

132.Wa/mur ahlaka bialssalati waistabir AAalayha la nas-aluka rizqan nahnu narzuquka waalAAaqibatu lilttaqwa

133.Waqaloo lawla ya/teena bi-ayatin min rabbihi awa lam ta/tihim bayyinatu ma fee alssuhufi al-oola

134.Walaw anna ahlaknahum biAAathabin min qablihi laqaloo rabbana lawla arsalta ilayna rasoolan fanattabiAAa ayatika min qabli an nathilla wanakhza

135.Qul kullun mutarabbisun fatarabbasoo fasataAAlamoona man as-habu alssirati alssawiyyi wamani ihtada

خانواده خود گفت: «درنگ كنيد، زيرا من آتشى ديدم، اميد كه پاره اى از آن براى شما بياورم يا در پرتو آتش راه [خود را باز] يابم. (10)

پس چون بدان رسيد، ندا داده شد كه: «اى موسى، (11)

اين منم پروردگار تو، پاى پوش خويش بيرون آور كه تو در وادى مقدس «طُوى هستى. (12)

و من تو را برگزيده ام، پس بدانچه وحى مى شود گوش فرا ده. (13)

منم، من، خدايى كه جز من خدايى نيست، پس مرا پرستش كن و به ياد من نماز برپا دار. (14)

در حقيقت، قيامت فرارسنده است. مى خواهم آن را پوشيده دارم، تا هر كسى به [موجب آنچه مى كوشد جزا يابد. (15)

پس هرگز نبايد كسى كه به آن ايمان ندارد و از هوس خويش پيروى كرده است، تو را از [ايمان به آن باز دارد، كه هلاك خواهى شد. (16)

و اى موسى، در دست راست تو چيست؟» (17)

گفت: «اين عصاى من است، بر آن تكيه مى دهم و با آن براى گوسفندانم برگ مى تكانم، و كارهاى ديگرى هم براى من از آن برمى آيد.» (18)

فرمود: «اى موسى، آن را بينداز.» (19)

پس آن را انداخت و ناگاه مارى شد كه به سرعت مى خزيد. (20)

فرمود: «آن را بگير و مترس، به زودى آن را به حال نخستينش بازخواهيم گردانيد، (21)

و دست خود را به پهلويت ببر، سپيد بى گزند برمى آيد، [اين معجزه اى ديگر است، (22)

تا به تو معجزات بزرگ خود را بنمايانيم. (23)

به سوى فرعون برو كه او به سركشى برخاسته است. (24)

گفت: «پروردگارا، سينه ام را گشاده گردان، (25)

و

كارم را براى من آسان ساز، (26)

و از زبانم گره بگشاى، (27)

[تا] سخنم را بفهمند، (28)

و براى من دستيارى از كسانم قرار ده، (29)

هارون برادرم را، (30)

پشتم را به او استوار كن، (31)

و او را شريك كارم گردان، (32)

تا تو را فراوان تسبيح گوييم، (33)

و بسيار به ياد تو باشيم، (34)

زيرا تو همواره به [حال ما بينايى.» (35)

فرمود: «اى موسى، خواسته ات به تو داده شد.» (36)

و به راستى، بار ديگر [هم بر تو منت نهاديم، (37)

هنگامى كه به مادرت آنچه را كه [بايد] وحى مى شد وحى كرديم: (38)

كه او را در صندوقچه اى بگذار، سپس در دريايش افكن تا دريا [=رود نيل او را به كرانه اندازد [و] دشمن من و دشمن وى، او را برگيرد. و مِهرى از خودم بر تو افكندم تا زير نظر من پرورش يابى. (39)

آنگاه كه خواهر تو مى رفت و مى گفت: آيا شما را بر كسى كه عهده دار او گردد دلالت كنم؟ پس تو را به سوى مادرت بازگردانيديم تا ديده اش روشن شود و غم نخورد، و [سپس شخصى را كُشتى و [ما] تو را از اندوه رهانيديم، و تو را بارها آزموديم، و سالى چند در ميان اهل «مدين» ماندى، سپس اى موسى در زمان مقدر [و مقتضى آمدى. (40)

و تو را براى خود پروردم. (41)

تو و برادرت معجزه هاى مرا [براى مردم ببريد و در يادكردن من سستى مكنيد. (42)

به سوى فرعون برويد كه او به سركشى برخاسته، (43)

و با او سخنى نرم گوييد، شايد كه

پند پذيرد يا بترسد. (44)

آن دو گفتند: «پروردگارا، ما مى ترسيم كه [او] آسيبى به ما برساند يا آنكه سركشى كند.» (45)

فرمود: «مترسيد، من همراه شمايم، مى شنوم و مى بينم، (46)

پس به سوى او برويد و بگوييد: ما دو فرستاده پروردگار توايم، پس فرزندان اسرائيل را با ما بفرست، و عذابشان مكن، به راستى ما براى تو از جانب پروردگارت معجزه اى آورده ايم، و بر هر كس كه از هدايت پيروى كند درود باد. (47)

در حقيقت به سوى ما وحى آمده كه عذاب بر كسى است كه تكذيب كند و روى گرداند. (48)

[فرعون گفت: «اى موسى، پروردگار شما دو تن كيست؟» (49)

گفت: «پروردگار ما كسى است كه هر چيزى را خلقتى كه درخور اوست داده، سپس آن را هدايت فرموده است.» (50)

گفت: «حال نسلهاى گذشته چون است؟» (51)

گفت: «علم آن، در كتابى نزد پروردگار من است. پروردگارم نه خطا مى كند و نه فراموش مى نمايد.» (52)

همان كسى كه زمين را برايتان گهواره اى ساخت، و براى شما در آن، راهها ترسيم كرد و از آسمان آبى فرود آورد، پس به وسيله آن رستنيهاى گوناگون، جفت جفت بيرون آورديم. (53)

بخوريد و دامهايتان را بچرانيد كه قطعاً در اينها براى خردمندان نشانه هايى است. (54)

از اين [زمين شما را آفريده ايم، در آن شما را بازمى گردانيم و بار ديگر شما را از آن بيرون مى آوريم. (55)

در حقيقت، [ما] همه آيات خود را به [فرعون نشان داديم، ولى [او آنها را] دروغ پنداشت و نپذيرفت. (56)

گفت: «اى موسى، آمده اى تا با سحر خود، ما را از سرزمينمان بيرون كنى؟

(57)

ما [هم قطعاً براى تو سحرى مثل آن خواهيم آورد، پس ميان ما و خودت موعدى بگذار كه نه ما آن را خلاف كنيم و نه تو، [آن هم در جايى هموار.» (58)

[موسى گفت: «موعد شما روز جشن باشد كه مردم پيش از ظهر گرد مى آيند.» (59)

پس فرعون رفت و [همه نيرنگ خود را گرد آورد و بازآمد. (60)

موسى به [ساحران گفت: «واى بر شما، به خدا دروغ مبنديد كه شما را به عذابى [سخت هلاك مى كند، و هر كه دروغ بندد نوميد مى گردد.» (61)

[ساحران ميان خود، در باره كارشان به نزاع برخاستند و به نجوا پرداختند. (62)

[فرعونيان گفتند: «قطعاً اين دو تن ساحرند [و] مى خواهند شما را با سحر خود از سرزمينتان بيرون كنند، و آيين والاى شما را براندازند.» (63)

پس نيرنگ خود را گرد آوريد و به صف پيش آييد. در حقيقت، امروز هر كه فايق آيد خوشبخت مى شود.» (64)

[ساحران گفتند: «اى موسى، يا تو مى افكنى يا [ما] نخستين كس باشيم كه مى اندازيم؟» (65)

گفت: «[نه،] بلكه شما بيندازيد.» پس ناگهان ريسمانها و چوبدستى هايشان، بر اثر سِحْرشان، در خيال او، [چنين مى نمود كه آنها به شتاب مى خزند. (66)

و موسى در خود بيمى احساس كرد. (67)

گفتيم: «مترس كه تو خود برترى؛ (68)

و آنچه در دست راست دارى بينداز، تا هر چه را ساخته اند ببلعد. در حقيقت، آنچه سرهم بندى كرده اند، افسون افسونگر است، و افسونگر هر جا برود رستگار نمى شود.» (69)

پس ساحران به سجده درافتادند. گفتند: «به پروردگار موسى و هارون

ايمان آورديم.» (70)

[فرعون گفت: «آيا پيش از آنكه به شما اجازه دهم، به او ايمان آورديد؟ قطعاً او بزرگ شماست كه به شما سحر آموخته است، پس بى شك دستهاى شما و پاهايتان را يكى از راست و يكى از چپ قطع مى كنم و شما را بر تنه هاى درخت خرما به دار مى آويزم، تا خوب بدانيد عذاب كدام يك از ما سخت تر و پايدارتر است.» (71)

گفتند: «ما هرگز تو را بر معجزاتى كه به سوى ما آمده و [بر] آن كس كه ما را پديد آورده است، ترجيح نخواهيم داد؛ پس هر حكمى مى خواهى بكن كه تنها در اين زندگى دنياست كه [تو] حكم مى رانى. (72)

ما به پروردگارمان ايمان آورديم، تا گناهان ما و آن سحرى كه ما را بدان واداشتى بر ما ببخشايد، و خدا بهتر و پايدارتر است.» (73)

در حقيقت، هر كه به نزد پروردگارش گنهكار رود، جهنم براى اوست. در آن نه مى ميرد و نه زندگى مى يابد. (74)

و هر كه مؤمن به نزد او رود، در حالى كه كارهاى شايسته انجام داده باشد، براى آنان درجات والا خواهد بود: (75)

بهشتهاى عدن كه از زير [درختان آن جويبارها روان است. جاودانه در آن مى مانند، و اين است پاداش كسى كه به پاكى گرايد. (76)

و در حقيقت به موسى وحى كرديم كه: «بندگانم را شبانه ببر، و راهى خشك در دريا براى آنان باز كن كه نه از فرارسيدن [دشمن بترسى و نه [از غرق شدن بيمناك باشى.» (77)

پس فرعون با لشكريانش آنها را دنبال كرد، و[لى از دريا آنچه آنان را فرو

پوشانيد، فرو پوشانيد. (78)

و فرعون قوم خود را گمراه كرد و هدايت ننمود. (79)

«اى فرزندان اسرائيل، در حقيقت، [ما] شما را از [دست دشمنتان رهانيديم، و در جانب راست طور با شما وعده نهاديم و بر شما ترنجبين و بلدرچين فرو فرستاديم. (80)

از خوراكيهاى پاكيزه اى كه روزى شما كرديم، بخوريد و[لى در آن زياده روى مكنيد كه خشم من بر شما فرود آيد، و هر كس خشم من بر او فرود آيد، قطعاً در [ورطه هلاكت افتاده است. (81)

و به يقين، من آمرزنده كسى هستم كه توبه كند و ايمان بياورد و كار شايسته نمايد و به راه راست راهسپر شود.» (82)

«و اى موسى، چه چيز تو را [دور] از قوم خودت، به شتاب واداشته است؟» (83)

گفت: «اينان در پى منند، و من -اى پروردگارم- به سويت شتافتم تا خشنود شوى.» (84)

فرمود: «در حقيقت، ما قوم تو را پس از [عزيمت تو آزموديم و سامرى آنها را گمراه ساخت.» (85)

پس موسى خشمگين و اندوهناك به سوى قوم خود برگشت [و] گفت: «اى قوم من، آيا پروردگارتان به شما وعده نيكو نداد؟ آيا اين مدت بر شما طولانى مى نمود، يا خواستيد خشمى از پروردگارتان بر شما فرود آيد كه با وعده من مخالفت كرديد؟» (86)

گفتند: «ما به اختيار خود با تو خلاف وعده نكرديم، ولى از زينت آلات قوم، بارهايى سنگين بر دوش داشتيم و آنها را افكنديم و [خود] سامرى [هم زينت آلاتش را] همين گونه بينداخت. (87)

پس براى آنان پيكر گوساله اى كه صدايى داشت بيرون آورد، و [او و پيروانش گفتند: «اين

خداى شما و خداى موسى است، و [پيمان خدا را] فراموش كرد.» (88)

مگر نمى بينند كه [گوساله پاسخ سخن آنان را نمى دهد و به حالشان سود و زيانى ندارد؟ (89)

و در حقيقت، هارون قبلا به آنان گفته بود: «اى قوم من، شما به وسيله اين [گوساله مورد آزمايش قرار گرفته ايد، و پروردگار شما [خداى رحمان است، پس مرا پيروى كنيد و فرمان مرا پذيرا باشيد.» (90)

گفتند: «ما هرگز از پرستش آن دست بر نخواهيم داشت تا موسى به سوى ما بازگردد.» (91)

[موسى گفت: «اى هارون، وقتى ديدى آنها گمراه شدند چه چيز مانع تو شد، (92)

كه از من پيروى كنى؟ آيا از فرمانم سر باز زدى؟» (93)

گفت: «اى پسر مادرم، نه ريش مرا بگير و نه [موى سرم را، من ترسيدم بگويى: ميان بنى اسرائيل تفرقه انداختى و سخنم را مراعات نكردى.» (94)

[موسى گفت: «اى سامرى، منظور تو چه بود؟» (95)

گفت: «به چيزى كه [ديگران به آن پى نبردند، پى بردم، و به قدر مشتى از رد پاى فرستاده [خدا، جبرئيل برداشتم و آن را در پيكر [گوساله انداختم، و نفس من برايم چنين فريبكارى كرد.» (96)

گفت: «پس برو كه بهره تو در زندگى اين باشد كه [به هر كه نزديك تو آمد] بگويى: [به من دست مزنيد و تو را موعدى خواهد بود كه هرگز از آن تخلف نخواهى كرد، و [اينك به آن خدايى كه پيوسته ملازمش بودى بنگر، آن را قطعاً مى سوزانيم و خاكسترش مى كنيم [و] در دريا فرو مى پاشيم.» (97)

«معبود شما تنها

آن خدايى است كه جز او معبودى نيست، و دانش او همه چيز را در بر گرفته است.» (98)

اين گونه از اخبار پيشين بر تو حكايت مى رانيم، و مسلماً به تو از جانب خود قرآنى داده ايم. (99)

هر كس از [پيروى آن روى برتابد، روز قيامت بار گناهى بر دوش مى گيرد. (100)

پيوسته در آن [حال مى ماند، و چه بد بارى روز قيامت خواهند داشت. (101)

[همان روزى كه در صور دميده مى شود، و در آن روز مجرمان را كبودچشم برمى انگيزيم. (102)

ميان خود به طور پنهانى با يكديگر مى گويند: «شما [در دنيا] جز ده [روز ، بيش نمانده ايد.» (103)

ما داناتريم به آنچه مى گويند، آنگاه كه نيك آيين ترين آنان مى گويد: «جز يك روز، بيش نمانده ايد.» (104)

و از تو در باره كوهها مى پرسند، بگو: «پروردگارم آنها را [در قيامت ريز ريز خواهد ساخت، (105)

پس آنها را پهن و هموار خواهد كرد، (106)

نه در آن كژى مى بينى و نه ناهموارى. (107)

در آن روز، [همه مردم ، داعى [حق را -كه هيچ انحرافى در او نيست- پيروى مى كنند، و صداها در مقابل [خداى رحمان خاشع مى گردد، و جز صدايى آهسته نمى شنوى. (108)

در آن روز، شفاعت [به كسى سود نبخشد، مگر كسى را كه [خداى رحمان اجازه دهد و سخنش او را پسند آيد. (109)

آنچه را كه آنان در پيش دارند و آنچه را كه پشت سر گذاشته اند مى داند، و حال آنكه ايشان بدان دانشى ندارند. (110)

و چهره ها براى آن [خداى زنده پاينده خضوع مى كنند، و آن كس كه ظلمى بر

دوش دارد نوميد مى ماند. (111)

و هر كس كارهاى شايسته كند، در حالى كه مؤمن باشد، نه از ستمى مى هراسد و نه از كاسته شدن [حقّش . (112)

و اين گونه آن را [به صورت قرآنى عربى نازل كرديم، و در آن از انواع هشدارها سخن آورديم، شايد آنان راه تقوا در پيش گيرند، يا [اين كتاب پندى تازه براى آنان بياورد. (113)

پس بلندمرتبه است خدا، فرمانرواى بر حق، و در [خواندن قرآن، پيش از آنكه وحى آن بر تو پايان يابد، شتاب مكن، و بگو: «پروردگارا، بر دانشم بيفزاى.» (114)

و به يقين پيش از اين با آدم پيمان بستيم، و[لى آن را] فراموش كرد، و براى او عزمى [استوار] نيافتيم. (115)

و [ياد كن هنگامى را كه به فرشتگان گفتيم: «براى آدم سجده كنيد.» پس، جز ابليس كه سر باز زد [همه سجده كردند. (116)

پس گفتيم: «اى آدم، در حقيقت، اين [ابليس براى تو و همسرت دشمنى [خطرناك است، زنهار تا شما را از بهشت به در نكند تا تيره بخت گردى.» (117)

در حقيقت براى تو در آنجا اين [امتياز] است كه نه گرسنه مى شوى و نه برهنه مى مانى. (118)

و [هم اينكه در آنجا نه تشنه مى گردى و نه آفتاب زده. (119)

پس شيطان او را وسوسه كرد، گفت: «اى آدم، آيا تو را به درخت جاودانگى و مُلكى كه زايل نمى شود، راه نمايم؟» (120)

آنگاه از آن [درخت ممنوع خوردند و برهنگى آنان برايشان نمايان شد و شروع كردند به چسبانيدن برگهاى بهشت بر خود. و [اين گونه آدم به

پروردگار خود عصيان ورزيد و بيراهه رفت. (121)

سپس پروردگارش او را برگزيد و بر او ببخشود و [وى را] هدايت كرد. (122)

فرمود: «همگى از آن [مقام فرود آييد، در حالى كه بعضى از شما دشمن بعضى ديگر است، پس اگر براى شما از جانب من رهنمودى رسد، هر كس از هدايتم پيروى كند نه گمراه مى شود و نه تيره بخت. (123)

و هر كس از ياد من دل بگرداند، در حقيقت، زندگى تنگ [و سختى خواهد داشت، و روز رستاخيز او را نابينا محشور مى كنيم.» (124)

مى گويد: «پروردگارا، چرا مرا نابينا محشور كردى با آنكه بينا بودم؟» (125)

مى فرمايد: «همان طور كه نشانه هاى ما بر تو آمد و آن را به فراموشى سپردى، امروز همان گونه فراموش مى شوى.» (126)

و اين گونه هر كه را به افراط گراييده و به نشانه هاى پروردگارش نگرويده است سزا مى دهيم، و قطعاً شكنجه آخرت سخت تر و پايدارتر است. (127)

آيا براى هدايتشان كافى نبود كه [ببينند] چه نسلها را پيش از آنان نابود كرديم كه [اينك آنها] در سراهاى ايشان راه مى روند؟ به راستى براى خردمندان در اين [امر] نشانه هايى [عبرت انگيز] است. (128)

و اگر سخنى از پروردگارت پيشى نگرفته و موعدى معين مقرر نشده بود، قطعاً [عذاب آنها] لازم مى آمد. (129)

پس بر آنچه مى گويند شكيبا باش، و پيش از بر آمدن آفتاب و قبل از فرو شدن آن، با ستايش پروردگارت [او را] تسبيح گوى، و برخى از ساعات شب و حوالى روز را به نيايش پرداز، باشد كه خشنود گردى. (130)

و زنهار به سوى آنچه اصنافى از ايشان را از آن برخوردار

كرديم [و فقط] زيور زندگى دنياست تا ايشان را در آن بيازماييم، ديدگان خود مدوز، و [بدان كه روزىِ پروردگار تو بهتر و پايدارتر است. (131)

و كسان خود را به نماز فرمان ده و خود بر آن شكيبا باش. ما از تو جوياى روزى نيستيم، ما به تو روزى مى دهيم، و فرجام [نيك براى پرهيزگارى است. (132)

و گفتند: «چرا از جانب پروردگارش معجزه اى براى ما نمى آورد؟» آيا دليل روشن آنچه در صحيفه هاى پيشين است براى آنان نيامده است؟ (133)

و اگر ما آنان را قبل از [آمدن قرآن به عذابى هلاك مى كرديم، قطعاً مى گفتند: «پروردگارا، چرا پيامبرى به سوى ما نفرستادى تا پيش از آنكه خوار و رسوا شويم از آيات تو پيروى كنيم؟» (134)

بگو: «همه در انتظارند. پس در انتظار باشيد. زودا كه بدانيد ياران راه راست كيانند و چه كسى راه يافته است.» (135)

آن اوست!

«9» و آيا خبر موسى به تو رسيده است؟

«10» هنگامى كه [از دور] آتشى مشاهده كرد، و به خانواده خود گفت: ([اندكى] درنگ كنيد كه من آتشى ديدم! شايد شعله اى از آن براى شما بياورم؛ يا بوسيله اين آتش راه را پيدا كنم!)

«11» هنگامى كه نزد آتش آمد، ندا داده شد كه: (اى موسى!

«12» من پروردگار توام! كفشهايت را بيرون آر، كه تو در سرزمين مقدّس (طوى) هستى!

«13» و من تو را [براى مقام رسالت] برگزيدم؛ اكنون به آنچه بر تو وحى مى شود، گوش فراده!

«14» من (اللّه) هستم؛ معبودى جز من نيست! مرا بپرست، و نماز را براى ياد من بپادار!

«15» بطور قطع رستاخيز خواهد آمد! مى خواهم آن را پنهان كنم، تا هر كس در برابر سعى و كوشش خود، جزا داده شود!

«16» پس مبادا كسى كه به آن ايمان ندارد و از هوسهاى خويش پيروى مى كند، تو را از آن بازدارد؛ كه هلاك خواهى شد!

«17» و آن چيست در دست راست تو، اى موسى؟!

«18» گفت: (اين عصاى من است؛ بر آن تكيه مى كنم، برگ درختان را با آن براى گوسفندانم فرومى ريزم؛ و مرا با آن كارها و نيازهاى ديگرى است.

«19» گفت: (اى موسى! آن را بيفكن.)

«20» پس موسى آن [عصا] را افكند، كه ناگهان اژدهايى شد كه به هر سو مى شتافت.

«21» گفت: (آن را بگير و نترس، ما آن را به صورت اولش بازمى گردانيم.

«22» و دستت را به گريبانت ببر، تا سفيد و بى عيب بيرون آيد؛ اين نشانه ديگرى [از سوى خداوند] است.

«23» تا از نشانه هاى بزرگ خويش

به تو نشان دهيم.

«24» اينك به سوى فرعون برو، كه او طغيان كرده است.)

«25» [موسى] گفت: (پروردگارا! سينه ام را گشاده كن؛

«26» و كارم را برايم آسان گردان!

«27» و گره از زبانم بگشاى؛

«28» تا سخنان مرا بفهمند!

«29» و وزيرى از خاندانم براى من قرار ده...

«30» برادرم هارون را!

«31» با او پشتم را محكم كن؛

«32» و او را در كارم شريك ساز؛

«33» تا تو را بسيار تسبيح گوييم؛

«34» و تو را بسيار ياد كنيم؛

«35» چرا كه تو هميشه از حال ما آگاه بوده اى!)

«36» فرمود: (اى موسى! آنچه را خواستى به تو داده شد!

«37» و ما بار ديگر تو را مشمول نعمت خود ساختيم...

«38» آن زمان كه به مادرت آنچه لازم بود الهام كرديم...

«39» كه: (او را در صندوقى بيفكن، و آن صندوق را به دريا بينداز، تا دريا آن را به ساحل افكند؛ و دشمن من و دشمن او، آن را برگيرد!) و من محبّتى از خودم بر تو افكندم، تا در برابر ديدگان [= علم] من، ساخته شوى [و پرورش يابى]!

«40» در آن هنگام كه خواهرت [در نزديكى كاخ فرعون] راه مى رفت و مى گفت: (آيا كسى را به شما نشان دهم كه اين نوزاد را كفالت مى كند [و دايه خوبى براى او خواهد بود]!) پس تو را به مادرت بازگردانديم، تا چشمش به تو روشن شود؛ و غمگين نگردد! و تو يكى [از فرعونيان] را كشتى؛ اما ما تو را از اندوه نجات داديم! و بارها تو را آزموديم! پس از آن، ساليانى در ميان مردم (مدين) توقف نمودى؛

سپس در زمان مقدّر [براى فرمان رسالت] به اين جا آمدى، اى موسى!

«41» و من تو را براى خودم ساختم [و پرورش دادم]!

«42» [اكنون] تو و برادرت با آيات من برويد، و در ياد من كوتاهى نكنيد!

«43» بسوى فرعون برويد؛ كه طغيان كرده است!

«44» اما بنرمى با او سخن بگوييد؛ شايد متذكّر شود، يا [از خدا] بترسد!

«45» [موسى و هارون] گفتند: (پروردگارا! از اين مى ترسيم كه بر ما پيشى گيرد [و قبل از بيان حق، ما را آزار دهد]؛ يا طغيان كند [و نپذيرد]!)

«46» فرمود: (نترسيد! من با شما هستم؛ [همه چيز را] مى شنوم و مى بينم!

«47» به سراغ او برويد و بگوييد: (ما فرستادگان پروردگار توئيم! بنى اسرائيل را با ما بفرست؛ و آنان را شكنجه و آزار مكن! ما نشانه روشنى از سوى پروردگارت براى تو آورده ايم! و درود بر آن كس باد كه از هدايت پيروى مى كند!

«48» به ما وحى شده كه عذاب بر كسى است كه [آيات الهى را] تكذيب كند و سرپيچى نمايد!)

«49» [فرعون] گفت: (پروردگار شما كيست، اى موسى؟!)

«50» گفت: (پروردگار ما همان كسى است كه به هر موجودى، آنچه را لازمه آفرينش او بوده داده؛ سپس هدايت كرده است!)

«51» گفت: (پس تكليف نسلهاى گذشته [كه به اينها ايمان نداشتند] چه خواهد شد؟!)

«52» گفت: (آگاهى مربوط به آنها، نزد پروردگارم در كتابى ثبت است؛ پروردگارم هرگز گمراه نمى شود، و فراموش نمى كند [و آنچه شايسته آنهاست به ايشان مى دهد]!

«53» همان خداوندى كه زمين را براى شما محل آسايش قرار داد؛ و راه هايى در آن ايجاد كرد؛ و از

آسمان، آبى فرستاد!) كه با آن، انواع گوناگون گياهان را [از خاك تيره] برآورديم.

«54» هم خودتان بخوريد؛ و هم چهارپايانتان را در آن به چرا بريد! مسلّماً در اينها نشانه هاى روشنى براى خردمندان است!

«55» ما شما را از آن [= زمين] آفريديم؛ و در آن بازمى گردانيم؛ و بار ديگر [در قيامت] شما را از آن بيرون مى آوريم!

«56» ما همه آيات خود را به او نشان داديم؛ اما او تكذيب كرد و سرباز زد!

«57» گفت: (اى موسى! آيا آمده اى كه با سحر خود، ما را از سرزمينمان بيرون كنى؟!

«58» قطعاً ما هم سحرى همانند آن براى تو خواهيم آورد! هم اكنون [تاريخش را تعيين كن، و] موعدى ميان ما و خودت قرار ده كه نه ما و نه تو، از آن تخلّف نكنيم؛ آن هم در مكانى كه نسبت به همه يكسان باشد!)

«59» گفت: (ميعاد ما و شما روز زينت [= روز عيد] است؛ به شرط اينكه همه مردم، هنگامى كه روز، بالا مى آيد، جمع شوند!)

«60» فرعون آن مجلس را ترك گفت؛ و تمام مكر و فريب خود را جمع كرد؛ و سپس همه را [در روز موعود] آورد.

«61» موسى به آنان گفت: (واى بر شما! دروغ بر خدا نبنديد، كه شما را با عذابى نابود مى سازد! و هر كس كه [بر خدا] دروغ ببندد، نوميد [و شكست خورده] مى شود!)

«62» آنها در ميان خود، در مورد ادامه راهشان به نزاع برخاستند؛ و مخفيانه و درگوشى با هم سخن گفتند.

«63» گفتند: (اين دو [نفر] مسلّماً ساحرند! مى خواهند با سحرشان شما را از سرزمينتان بيرون كنند و راه

و رسم نمونه شما را از بين ببرند!

«64» اكنون كه چنين است، تمام نيرو و نقشه خود را جمع كنيد، و در يك صف [به ميدان مبارزه] بياييد؛ امروز رستگارى از آن كسى است كه برترى خود را اثبات كند!

«65» [ساحران] گفتند: (اى موسى! آيا تو اول [عصاى خود را] مى افكنى، يا ما كسانى باشيم كه اول بيفكنيم؟!)

«66» گفت: (شما اول بيفكنيد!) در اين هنگام طنابها و عصاهاى آنان بر اثر سحرشان چنان به نظر مى رسيد كه حركت مى كند!

«67» موسى ترس خفيفى در دل احساس كرد [مبادا مردم گمراه شوند]!

«68» گفتيم: (نترس! تو مسلّماً [پيروز و] برترى!

«69» و آنچه را در دست راست دارى بيفكن، تمام آنچه را ساخته اند مى بلعد! آنچه ساخته اند تنها مكر ساحر است؛ و ساحر هر جا رود رستگار نخواهد شد!)

«70» [موسى عصاى خود را افكند، و آنچه را كه آنها ساخته بودند بلعيد.] ساحران همگى به سجده افتادند و گفتند: (ما به پروردگار هارون و موسى ايمان آورديم!)

«71» [فرعون] گفت: (آيا پيش از آنكه به شما اذن دهم به او ايمان آورديد؟! مسلّماً او بزرگ شماست كه به شما سحر آموخته است! به يقين دستها و پاهايتان را بطور مخالف قطع مى كنم؛ و شما را از تنه هاى نخل به دار مى آويزم؛ و خواهيد دانست مجازات كدام يك از ما دردناكتر و پايدارتر است!)

«72» گفتند: (سوگند به آن كسى كه ما را آفريده، هرگز تو را بر دلايل روشنى كه براى ما آمده، مقدّم نخواهيم داشت! هر حكمى مى خواهى بكن؛ تو تنها در اين زندگى دنيا مى توانى حكم كنى!

«73» ما به پروردگارمان

ايمان آورديم تا گناهانمان و آنچه را از سحر بر ما تحميل كردى ببخشايد؛ و خدا بهتر و پايدارتر است!)

«74» هر كس در محضر پروردگارش خطاكار حاضر شود، آتش دوزخ براى اوست؛ در آن جا، نه مى ميرد و نه زندگى مى كند!

«75» و هر كس با ايمان نزد او آيد، و اعمال صالح انجام داده باشد، چنين كسانى درجات عالى دارند...

«76» باغهاى جاويدان بهشت، كه نهرها از زير درختانش جارى است، در حالى كه هميشه در آن خواهند بود؛ اين است پاداش كسى كه خود را پاك نمايد!

«77» ما به موسى وحى فرستاديم كه: (شبانه بندگانم را [از مصر] با خود ببر؛ و براى آنها راهى خشك در دريا بگشا؛ كه نه از تعقيب [فرعونيان] خواهى ترسيد، و نه از غرق شدن در دريا!)

«78» [به اين ترتيب] فرعون با لشكريانش آنها را دنبال كردند؛ و دريا آنان را [در ميان امواج خروشان خود] بطور كامل پوشانيد!

«79» فرعون قوم خود را گمراه ساخت؛ و هرگز هدايت نكرد!

«80» اى بنى اسرائيل! ما شما را از چنگال دشمنتان نجات داديم؛ و در طرف راست كوه طور، با شما وعده گذارديم؛ و (منّ) و (سلوى) بر شما نازل كرديم!

«81» بخوريد از روزيهاى پاكيزه اى كه به شما داده ايم؛ و در آن طغيان نكنيد، كه غضب من بر شما وارد شود و هر كس غضبم بر او وارد شود، سقوب مى كند!

«82» و من هر كه را توبه كند، و ايمان آورد، و عمل صالح انجام دهد، سپس هدايت شود، مى آمرزم!

«83» اى موسى! چه چيز سبب شد كه از قومت پيشى گيرى، و

[براى آمدن به كوه طور] عجله كنى؟!

«84» عرض كرد: (پروردگارا! آنان در پى منند؛ و من به سوى تو شتاب كردم، تا از من خشنود شوى!)

«85» فرمود: (ما قوم تو را بعد از تو، آزموديم و سامرى آنها را گمراه ساخت!)

«86» موسى خشمگين و اندوهناك به سوى قوم خود بازگشت و گفت: (اى قوم من! مگر پروردگارتان وعده نيكويى به شما نداد؟! آيا مدّت جدايى من از شما به طول انجاميد، يا مى خواستيد غضب پروردگارتان بر شما نازل شود كه با وعده من مخالفت كرديد؟!)

«87» گفتند: (ما به ميل و اراده خود از وعده تو تخلّف نكرديم؛ بلكه مقدارى از زيورهاى قوم را كه با خود داشتيم افكنديم!) و سامرى اينچنين القا كرد...

«88» و براى آنان مجسّمه گوساله اى كه صدايى همچون صداى گوساله [واقعى] داشت پديد آورد؛ و [به يكديگر] گفتند: (اين خداى شما، و خداى موسى است!) و او فراموش كرد [پيمانى را كه با خدا بسته بود]!

«89» آيا نمى بينند كه [اين گوساله] هيچ پاسخى به آنان نمى دهد، و مالك هيچ گونه سود و زيانى براى آنها نيست؟!

«90» و پيش از آن، هارون به آنها گفته بود: (اى قوم من! شما به اين وسيله مورد آزمايش قرار گرفته ايد! پروردگار شما خداوند رحمان است! پس، از من پيروى كنيد، و فرمانم را اطاعت نماييد!)

«91» ولى آنها گفتند: (ما همچنان گرد آن مى گرديم [و به پرستش گوساله ادامه مى دهيم] تا موسى به سوى ما بازگردد!)

«92» [موسى] گفت: (اى هارون! چرا هنگامى كه ديدى آنها گمراه شدند...

«93» از من پيروى نكردى؟! آيا فرمان مرا عصيان نمودى؟!)

«94»

[هارون] گفت: (اى فرزند مادرم! [= اى برادر!] ريش و سر مرا مگير! من ترسيدم بگويى تو ميان بنى اسرائيل تفرقه انداختى، و سفارش مرا به كار نبستى!)

«95» [موسى رو به سامرى كرد و] گفت: (تو چرا اين كار را كردى، اى سامرى؟!)

«96» گفت: (من چيزى ديدم كه آنها نديدند؛ من قسمتى از آثار رسول [و فرستاده خدا] را گرفتم، سپس آن را افكندم، و اينچنين [هواى] نفس من اين كار را در نظرم جلوه داد!)

«97» [موسى] گفت: (برو، كه بهره تو در زندگى دنيا اين است كه [هر كس با تو نزديك شود] بگوئى (با من تماس نگير!) و تو ميعادى [از عذاب خدا] دارى، كه هرگز تخلّف نخواهد شد! [اكنون] بنگر به اين معبودت كه پيوسته آن را پرستش مى كردى! و ببين ما آن را نخست مى سوزانيم؛ سپس ذرّات آن را به دريا مى پاشيم!

«98» معبود شما تنها خداوندى است كه جز او معبودى نيست؛ و علم او همه چيز را فرا گرفته است!)

«99» اين گونه بخشى از اخبار پيشين را براى تو بازگو مى كنيم؛ و ما از نزد خود، ذكر [و قرآنى] به تو داديم!

«100» هر كس از آن روى گردان شود، روز قيامت بار سنگينى [از گناه و مسؤوليّت] بر دوش خواهد داشت!

«101» در حالى كه جاودانه در آن خواهند ماند؛ و بد بارى است براى آنها در روز قيامت!

«102» همان روزى كه در (صور) دميده مى شود؛ و مجرمان را با بدنهاى كبود، در آن روز جمع مى كنيم!

«103» آنها آهسته با هم گفتگو مى كنند؛ [بعضى مى گويند:] شما فقط ده [شبانه روز در عالم

برزخ] توقّف كرديد! [و نمى دانند چقدر طولانى بوده است!]

«104» ما به آنچه آنها مى گويند آگاهتريم، هنگامى كه نيكوروش ترين آنها مى گويد: (شما تنها يك روز درنگ كرديد!)

«105» و از تو درباره كوه ها سؤال مى كنند؛ بگو: (پروردگارم آنها را [متلاشى كرده] برباد مى دهد!

«106» سپس زمين را صاف و هموار و بى آب و گياه رها مى سازد...

«107» به گونه اى كه در آن، هيچ پستى و بلندى نمى بينى!)

«108» در آن روز، همه از دعوت كننده الهى پيروى نموده، و قدرت بر مخالفت او نخواهند داشت [و همگى از قبرها برمى خيزند]؛ و همه صداها در برابر [عظمت] خداوند رحمان، خاضع مى شود؛ و جز صداى آهسته چيزى نمى شنوى!

«109» در آن روز، شفاعت هيچ كس سودى نمى بخشد، جز كسى كه خداوند رحمان به او اجازه داده، و به گفتار او راضى است.

«110» آنچه را پيش رو دارند، و آنچه را [در دنيا] پشت سرگذاشته اند مى داند؛ ولى آنها به [علم] او احاطه ندارند!

«111» و [در آن روز] همه چهره ها در برابر خداوند حى قيوم، خاضع مى شود؛ و مأيوس [و زيانكار] است آن كه بار ستمى بر دوش دارد!

«112» [امّا] آن كس كه كارهاى شايسته انجام دهد، در حالى كه مؤمن باشد، نه از ظلمى مى ترسد، و نه از نقصان حقش.

«113» و اين گونه آن را قرآنى عربى [= فصيح و گويا] نازل كرديم، و انواع وعيدها [و انذارها] را در آن بازگو نموديم، شايد تقوا پيشه كنند؛ يا براى آنان تذكّرى پديد آورد!

«114» پس بلندمرتبه است خداوندى كه سلطان حقّ است! پس نسبت به [تلاوت] قرآن عجله مكن، پيش از آنكه وحى آن

بر تو تمام شود؛ و بگو: (پروردگارا! علم مرا افزون كن!)

«115» پيش از اين، از آدم پيمان گرفته بوديم؛ امّا او فراموش كرد؛ و عزم استوارى براى او نيافتيم!

«116» و به ياد آور هنگامى را كه به فرشتگان گفتيم: (براى آدم سجده كنيد!) همگى سجده كردند؛ جز ابليس كه سرباز زد [و سجده نكرد]!

«117» پس گفتيم: (اى آدم! اين [ابليس] دشمن تو و [دشمن] همسر توست! مبادا شما را از بهشت بيرون كند؛ كه به زحمت و رنج خواهى افتاد!

«118» [امّا تو در بهشت راحت هستى! و مزيّتش] براى تو اين است كه در آن گرسنه و برهنه نخواهى شد؛

«119» و در آن تشنه نمى شوى، و حرارت آفتاب آزارت نمى دهد!)

«120» ولى شيطان او را وسوسه كرد و گفت: (اى آدم! آيا مى خواهى تو را به درخت زندگى جاويد، و ملكى بى زوال راهنمايى كنم؟!)

«121» سرانجام هر دو از آن خوردند، [و لباس بهشتيشان فرو ريخت،] و عورتشان آشكار گشت و براى پوشاندن خود، از برگهاى [درختان] بهشتى جامه دوختند! [آرى] آدم پروردگارش را نافرمانى كرد، و از پاداش او محروم شد!

«122» سپس پروردگارش او را برگزيد، و توبه اش را پذيرفت، و هدايتش نمود.

«123» [خداوند] فرمود: (هر دو از آن [بهشت] فرود آييد، در حالى كه دشمن يكديگر خواهيد بود! ولى هرگاه هدايت من به سراغ شما آيد، هر كس از هدايت من پيروى كند، نه گمراه مى شود، و نه در رنج خواهد بود!

«124» و هر كس از ياد من روى گردان شود، زندگى [سخت و] تنگى خواهد داشت؛ و روز قيامت، او را نابينا محشور مى كنيم!)

«125» مى گويد: (پروردگارا! چرا نابينا محشورم كردى؟! من كه بينا بودم!)

«126» مى فرمايد: (آن گونه كه آيات من براى تو آمد، و تو آنها را فراموش كردى؛ امروز نيز تو فراموش خواهى شد!)

«127» و اين گونه جزا مى دهيم كسى را كه اسراف كند، و به آيات پروردگارش ايمان نياورد! و عذاب آخرت، شديدتر و پايدارتر است!

«128» آيا براى هدايت آنان كافى نيست كه بسيارى از نسلهاى پيشين را [كه طغيان و فساد كردند] هلاك نموديم، و اينها در مسكنهاى [ويران شده] آنان راه مى روند! مسلّماً در اين امر، نشانه هاى روشنى براى خردمندان است.

«129» و اگر سنّت و تقدير پروردگارت و ملاحظه زمان مقرّر نبود، عذاب الهى بزودى دامان آنان را مى گرفت!

«130» پس در برابر آنچه مى گويند، صبر كن! و پيش از طلوع آفتاب، و قبل از غروب آن؛ تسبيح و حمد پروردگارت را بجا آور؛ و همچنين [برخى] از ساعات شب و اطراف روز [پروردگارت را] تسبيح گوى؛ باشد كه [از الطاف الهى] خشنود شوى!

«131» و هرگز چشمان خود را به نعمتهاى مادّى، كه به گروه هايى از آنان داده ايم، ميفكن! اينها شكوفه هاى زندگى دنياست؛ تا آنان را در آن بيازماييم؛ و روزى پروردگارت بهتر و پايدارتر است!

«132» خانواده خود را به نماز فرمان ده؛ و بر انجام آن شكيبا باش! از تو روزى نمى خواهيم؛ [بلكه] ما به تو روزى مى دهيم؛ و عاقبت نيك براى تقواست!

«133» گفتند: (چرا [پيامبر] معجزه و نشانه اى از سوى پروردگارش براى ما نمى آورد؟! [بگو:] آيا خبرهاى روشنى كه در كتابهاى [آسمانى] نخستين بوده، براى آنها نيامد؟!

«134» اگر ما آنان را پيش از آن

[كه قرآن نازل شود] با عذابى هلاك مى كرديم، [در قيامت] مى گفتند: (پروردگارا! چرا پيامبرى براى ما نفرستادى تا از آيات تو پيروى كنيم، پيش از آنكه ذليل و رسوا شويم!)

«135» بگو: (همه [ما و شما] در انتظاريم! [ما در انتظار وعده پيروزى، و شما در انتظار شكست ما!] حال كه چنين است، انتظار بكشيد! امّا بزودى مى دانيد چه كسى از اصحاب صراط مستقيم، و چه كسى هدايت يافته است!

ندا داده شد: اى موسى! (11)

به يقين اين منم پروردگار تو، پس كفش خود را از پايت بيفكن؛ زيرا تو در وادى مقدس طوى هستى. (12)

و من تو را [به پيامبرى] برگزيدم، پس به آنچه وحى مى شود، گوش فرا دار. (13)

همانا! من خدايم كه جز من معبودى نيست، پس مرا بپرست و نماز را براى ياد من برپا دار. (14)

بى ترديد قيامت كه مى خواهم زمان وقوعش را پنهان بدارم، آمدنى است، تا هر كس را برابر تلاش و كوششى كه مى كند، پاداش دهند. (15)

پس مبادا آنكه از هواى نفسش پيروى كرده و [به اين سبب] به قيامت ايمان ندارد، تو را [از توجه به آن] باز دارد كه هلاك مى شوى. (16)

و اى موسى! اين [قطعه چوب] در دست راستت چيست؟ (17)

گفت: اين عصاى من است، بر آن تكيه مى زنم، و با آن برگ درختان را براى گوسفندانم فرو مى ريزم و مرا در آن نيازهاى ديگرى هم هست. (18)

خدا فرمود: اى موسى! آن را بيفكن. (19)

پس آن را افكند، ناگهان مارى عظيم شد كه به سرعت مى شتافت. (20)

خدا فرمود: آن را بگير و مترس كه بى درنگ آن را به كيفيت اولش بازمى گردانيم. (21)

و دستت را در گريبانت كن تا بدون هيچ عيبى [چون برص و پيسى] سفيد و درخشان بيرون آيد، [آن] معجزه اى ديگر است. (22)

تا برخى از بزرگ ترين معجزات خود را به تو نشان دهيم. (23)

به سوى فرعون برو؛ زيرا او [در برابر خدا] سركشى كرده است. (24)

گفت: پروردگارا! سينه ام را [براى تحمل اين وظيفه سنگين] گشاده گردان، (25)

و كارم

را برايم آسان ساز، (26)

و گِرِهى را [كه مانع روان سخن گفتن من است] از زبانم بگشاى، (27)

[تا] سخنم را بفهمند، (28)

و از خانواده ام دستيارى برايم قرار ده، (29)

هارون، برادرم را (30)

پشتم را به او محكم كن، (31)

واو را در كارم شريك گردان، (32)

تا تو را [در ميان مشركان از داشتن شريك] بسيار و فراوان تنزيه كنيم، (33)

وبسيار به يادت باشيم، (34)

بى ترديد تو به ما بينايى. (35)

خدا فرمود: اى موسى! به يقين خواسته ات به تو عطا شد. (36)

و بى ترديد يك بار ديگر هم به تو احسان كرديم. (37)

آن زمان كه به مادرت آنچه را كه بايد الهام مى شد، الهام كرديم؛ (38)

كه او را در صندوق بگذار، پس او را به دريا بينداز تا دريا او را به ساحل اندازد، تا دشمن من و دشمن او، وى را برگيرد. و محبوبيّتى از سوى خود بر تو انداختيم تا [همگان به تو علاقه و محبت ورزند و آنچه را انجام دادم براى اين بود كه] با مراقبت كامل من پرورش يابى [و ساخته شوى.] (39)

آن گاه كه خواهرت به سوى كاخ فرعون رفت، و گفت: آيا شما را به كسى كه از اين نوزاد سرپرستى كند، راهنمايى كنم؟ پس تو را به مادرت برگردانديم تا خوشحال و شاد شود و غم و غصه نخورد، و كسى [از فرعونيان] را كُشتى و ما تو را از اندوه [و نگرانى بر ارتكاب قتل آن مشرك] نجات داديم، و چنان كه بايد امتحانت نموديم، پس ساليانى در ميان اهل مدين ماندى، سپس اى موسى! بر

اساس تقدير الهى [براى انتخاب شدن به مقام پيامبرى اينجا] آمدى، (40)

و تو را براى [اجراى اهداف] خود ساختم [و انتخاب كردم.] (41)

تو و برادرت با معجزات من [براى هدايت گمراهان] برويد، و درباره ذكر من [كه ابلاغ وحى است] سستى نورزيد. (42)

هر دو به سوى فرعون برويد؛ زيرا او [در برابر خدا] سركشى كرده است. (43)

پس با گفتارى نرم به او بگوييد، اميد است كه هوشيار شود و [آيين حق را بپذيرد] يا بترسد [و از سركشى باز ايستد.] (44)

گفتند: پروردگارا! ما مى ترسيم كه [پيش از دعوت كردنش به حق] با سخت گيرى و شكنجه بر [ضد] ما پيشى گيرد يا بر سركشى خود بيفزايد. (45)

خدا فرمود: نترسيد كه من بى ترديد با شما هستم [سخن او و شما را] مى شنوم و [اعمالتان را] مى بينم. (46)

بنابراين [بدون بيم و هراس] به سوى او برويد و بگوييد: ما دو نفر فرستاده پروردگار تو هستيم، پس بنى اسرائيل را [از قيد بندگى و بردگى خود آزاد كرده] با ما روانه كن و آنان را شكنجه مكن، به راستى ما از سوى پروردگارت معجزه اى آورده ايم؛ و درود بر كسى باد كه از هدايت [حق] پيروى كند. (47)

مسلماً و يقيناً به ما وحى شده است كه عذاب بر كسى است كه [آيات حق و پيامبران را] تكذيب كند و از آن رو برگرداند. (48)

فرعون گفت: اى موسى! پروردگار شما دو نفر كيست؟ (49)

گفت: پروردگار ما كسى است كه به هر موجودى، آفرينش [ويژه] او را [آن گونه كه سزاوارش بود] به وى عطا كرده، سپس هدايت نمود. (50)

فرعون

[به جاى دنبال كردن بحث خداشناسى، مطلب را منحرف كرد و] گفت: پس حال امت هاى پيشين چگونه است؟ (51)

موسى گفت: علم و دانش به [حال] آنان در كتابى [مانند لوح محفوظ] نزد پروردگار من است، كه پروردگارم [بر پايه آن در پاداش دادن و كيفر نمودن] نه اشتباه مى كند و نه از ياد مى برد. (52)

همان كسى كه زمين را براى شما بسترى گسترده قرار داد، و براى شما در آن [به خاطر آسان شدن رفت و آمدتان] راه هايى پديد آورد، و از آسمان آبى نازل كرد، پس به وسيله آن انواعى از روييدنى هاى گوناگون بيرون آورديم. (53)

[خود از اين نعمت هاى فراوان] بخوريد و دام هايتان را بچرانيد، يقيناً در اين امور نشانه هايى [بر توحيد، ربوبيّت و قدرت خدا] براى صاحبان خرد است. (54)

شما را از زمين آفريديم، و به آن بازمى گردانيم، و بار ديگر از آن بيرونتان مى آوريم. (55)

و بى ترديد ما همه معجزات خود را [كه در ارتباط با نبوّت موسى و هدايت مردم بود] به فرعون نشان داديم، ولى آنها را تكذيب كرد و به پذيرفتنش رضايت نداد. (56)

گفت: اى موسى! آيا به سوى ما آمده اى تا ما را به وسيله جادويت از سرزمينمان بيرون كنى؟ (57)

قطعاً ما جادويى مانند آن برايت مى آوريم، پس ميان ما و خودت در جايى هموار و صاف كه نه ما از آن تخلف كنيم و نه تو، وعده گاهى قرار ده. (58)

موسى گفت: وعده گاه شما روز جشن است [روزى كه] همه مردم را پيش از ظهر گرد هم مى آورند. (59)

پس فرعون [از مجلس مناظره با موسى] برگشت، پس نيرنگش

را [كه جادوگران و ابزار جادويشان بود] گرد آورد، سپس به وعده گاه باز آمد. (60)

موسى به فرعون و فرعونيان گفت: واى بر شما، بر خدا دروغ نبنديد [كه بت ها شريك اويند واين معجزات افسون وجادو است] كه با عذابى شديد ريشه كن ونابودتان مى كند، و يقيناً كسى كه دروغ بست، محروم و نوميد شد. (61)

پس فرعونيان ميان خود در كارشان [نسبت به موسى] نزاع و ستيز كردند و اين رازگويى را از ديگران پنهان داشتند. (62)

گفتند: مسلماً اين دو نفر جادوگرند، مى خواهند شما را با جادويشان از سرزمينتان بيرون كنند و آيين برتر شما را از بين ببرند. (63)

پس حيله و نيرنگتان را گرد آوريد، آن گاه صف كشيده بياييد كه قطعاً امروز كسى كامياب است كه برترى يابد. (64)

[ساحران] گفتند: اى موسى! يا تو [عصايت را] مى افكنى يا ما نخستين كسى باشيم كه [ابزار و وسايل جادويش را] مى افكند؟ (65)

گفت: بلكه شما بيفكنيد. پس [چون افكندند] ناگهان ريسمان ها و چوب دستى هايشان بر اثر جادويشان در خيال، چنان وانمود شد كه با سرعت به راه افتادند. (66)

پس موسى در دلش ترسى احساس كرد. (67)

گفتيم: مترس كه بى ترديد تو برترى. (68)

آنچه را در دست راست دارى بيفكن تا همه ساخته هايشان را ببلعد؛ يقيناً آنچه را ساخته اند [واقعيت ندارد] فقط نيرنگ جادوگر است، و جادوگر هر جا درآيد، پيروز نمى شود. (69)

[چون عصايش را انداخت و ساخته هاى جادوگران را بلعيد، جادوگران از عظمت كار دريافتند كه امرى است خدايى نه جادويى] پس سجده كنان به رو درافتادند و گفتند: ما به پروردگار هارون و موسى ايمان آورديم. (70)

[فرعون] گفت: آيا پيش از آنكه به شما اذن دهم، به او ايمان آورديد؟ يقيناً او بزرگ شماست كه به شما جادو آموخته است، پس بى ترديد دست ها و پاهايتان را يكى از راست و يكى از چپ قطع خواهم كرد، و شما را بر تنه هاى درخت خرما خواهم آويخت تا كاملاً بدانيد كه كدام يك از ما [من يا خداى موسى] عذابش سخت تر و پايدارتر است؟! (71)

گفتند: ما هرگز تو را بر دلايل روشنى كه به سوى ما آمده و بر آنكه ما را آفريد، ترجيح نمى دهيم؛ پس هر حكمى را كه مى توانى صادر كن، تو فقط در اين زندگى دنيا مى توانى حكم كنى. (72)

بى ترديد ما به پروردگارمان ايمان آورديم تا خطاهايمان و آن جادويى كه ما را به آن واداشتى بر ما بيامرزد؛ وخدا بهتر وپايدارتر است. (73)

مسلماً كسى كه گنهكار به پيشگاه پروردگارش بيايد، دوزخ براى اوست كه در آن نه مى ميرد و نه زندگى مى كند. (74)

و كسانى كه مؤمن بيايند در حالى كه كارهاى شايسته انجام داده اند، براى آنان برترين درجات است. (75)

[و آن] بهشت هاى پايدارى است كه از زيرِ [درختانِ] آن نهرها جارى است كه در آن جاودانه اند؛ و اين است پاداش كسانى كه خود را [با ايمان و عمل صالح از آلودگى ها] پاك كرده اند. (76)

و همانا به موسى وحى كرديم كه بندگانم را شبانه [از مصر] حركت بده، و براى آنان راهى خشك در دريا قرار ده كه [در آن موقعيت] نه از رسيدن فرعونيان بترسى و نه از غرق شدن بهراسى. (77)

پس فرعون با لشكريانش آنان را دنبال كرد، و [بخشى]

از دريا آنان را فروگرفت، چه فروگرفتنى! (78)

و فرعون، قومش را گمراه كرد و راهنمايى ننمود. (79)

اى بنى اسرائيل! به راستى شما را از دشمنتان نجات داديم، و با شما در جانب راست طور وعده گذاشتيم و ترنجبين و مرغ بريان را بر شما نازل كرديم، (80)

[و گفتيم:] از خوردنى هاى پاكيزه [و مطبوع] كه روزى شما نموديم، بخوريد و در [مورد] آن از حدود الهى تجاوز نكنيد كه خشم من بر شما فرود آيد، و كسى كه خشم من بر او فرود آيد، يقيناً هلاك شده است. (81)

و مسلماً من آمرزنده كسى هستم كه توبه كرد و ايمان آورد و كار شايسته انجام داد، سپس در راه مستقيم پايدارى و استقامت ورزيد. (82)

اى موسى! چه چيز تو را شتابان كرد كه قبل از قوم خود [در آمدن به كوه طور] پيشى گرفتى؟ (83)

گفت: پروردگارا! من به سوى تو شتافتم تا خشنود شوى. آنان گروهى هستند كه اينك به دنبال من مى آيند. (84)

[خدا] گفت: اى موسى! ما به راستى قوم تو را پس از آمدن تو امتحان كرديم و سامرى آنان را گمراه كرد. (85)

پس موسى خشمگين و اندوهناك به سوى قومش بازگشت، گفت: اى قوم من! آيا پروردگارتان به شما [درباره نزول تورات] وعده اى نيكو نداد؟ آيا زمان آن وعده بر شما طولانى آمد يا خواستيد كه خشمى از پروردگارتان بر شما فرود آيد كه با وعده من مخالفت كرديد؟! (86)

گفتند: ما با اراده خود با وعده تو مخالفت نكرديم، بلكه ما را وادار كردند كه بارهايى سنگين از زيور و زينت اين قوم را حمل

كنيم، پس آنان را [در آتش] انداختيم و به همين صورت سامرى هم [آنچه از زيور و زينت داشت] در آتش انداخت. (87)

پس براى آنان مجسمه گوساله اى كه صداى گاو داشت بيرون آورد، آن گاه [او و پيروانش] گفتند: اين معبود شما و معبود موسى است كه [موسى آن را] فراموش كرد [به اين خاطر براى طلب معبود به طور رفت.] (88)

پس آيا درك نمى كنند [و نمى فهمند] كه [گوساله، هنگامى كه آن را مى خوانند] پاسخى به آنان نمى دهد و مالك و صاحب اختيار هيچ سود و زيانى براى آنان نيست؟! (89)

و به راستى هارون پيش از اين به آنان گفته بود: اى قوم من! شما به وسيله اين گوساله مورد امتحان قرار گرفته ايد، و بى ترديد پروردگارتان [خداى] رحمان است، بنابراين از من [كه پيامبر او هستم] پيروى كنيد و فرمانم را اطاعت نماييد. (90)

گفتند: ما همواره بر پرستيدن گوساله باقى مى مانيم تا موسى به سوى ما باز گردد. (91)

[هنگامى كه موسى بازگشت، به هارون] گفت: اى هارون! وقتى ديدى آنان گمراه شدند چه چيز تو را مانع شد، (92)

از اينكه مرا [در برخورد شديد با گمراهان] پيروى كنى؟ آيا از فرمان من سرپيچى كردى؟ (93)

گفت: اى پسر مادرم! نه ريش مرا بگير و نه سرم را، من ترسيدم كه بگويى: ميان بنى اسرائيل تفرقه و جدايى انداختى و سفارش مرا [در حفظ وحدت بنى اسرائيل] رعايت نكردى. (94)

[موسى] گفت: اى سامرى! سبب كار [بسيار خطرناك] تو چه بود؟ (95)

گفت: من به حقايق و اسرارى آگاه شدم كه آنان آگاه نشدند، پس اندكى از دانش و اسرار

رسول را گرفتم و [بر اثر هواپرستى] آن را دور انداختم [و به گوساله سازى پرداختم]؛ و اين گونه نفس من [آن كار بسيار خطرناك را براى گمراه كردن بنى اسرائيل] در نظرم آراست. (96)

[موسى] گفت: پس [از ميان مردم] برو، يقيناً كيفر تو [به خاطر دور انداختن آثار رسالت و ساختن گوساله] در زندگى اين است كه [دچار بيمارى مُسرى ويژه اى شوى تا هر كس نزديكت آيد بگويى:] به من دست نزنيد؛ و تو را وعده گاهى [از عذاب بسيار سخت قيامت] است كه هرگز نسبت به تو از آن تخلف نخواهد شد، و [اكنون] به معبودت كه همواره ملازمش بودى نگاه كن كه حتماً آن را در آتش بسوزانيم، سپس سوخته اش را در دريا مى پاشيم. (97)

معبود شما فقط خداى يكتاست كه جز او معبودى نيست، دانش او همه چيز را فرا گرفته است. (98)

اين گونه بخشى از اخبار گذشته را براى تو بيان مى كنيم و بى ترديد ذكرى [چون قرآن] از نزد خود به تو عطا كرديم. (99)

كسانى كه از آن روى برگردانند، مسلماً روز قيامت وزر و وبال سنگينى بر دوش خواهند كشيد. (100)

در آن [وزر و وبال،] جاودانه اند و چه بد بارى روز قيامت براى آنان خواهد بود. (101)

[آن] روزى كه در صور دميده مى شود و گنهكاران را در آن روز، كبودچشم و نابينا محشور مى كنيم. (102)

در ميان خودشان پنهانى و بسيار آهسته مى گويند: كه [در برزخ] جز ده روز درنگ نكرده ايد. (103)

ما به آنچه مى گويند داناتريم، آن گاه كه مُنصف ترينشان مى گويد: جز يك روز درنگ نكرده ايد، (104)

و از تو درباره كوه ها مى پرسند،

بگو: پروردگارم آنان را ريشه كن مى كند و از هم مى پاشد. (105)

پس آنها را به صورت دشتى هموار و صاف وامى گذارد، (106)

كه در آن هيچ كژى و پستى و بلندى نمى بينى. (107)

در آن روز همه انسان ها دعوت كننده را كه هيچ انحرافى ندارد [براى ورود به محشر] پيروى مى كنند و صداها در برابر [خداى] رحمان فرو مى نشيند و جز صدايى آهسته [چيزى] نمى شنوى. (108)

در آن روز شفاعت كسى سودى ندهد مگر آنكه [خداى] رحمان به او اذن دهد و گفتارش را [در مورد شفاعت از ديگران] بپسندد. (109)

[خدا] آنچه را [از احوال و اعمال بندگان] پيش روى آنهاست و آنچه را [از ثواب و كيفر] در آينده دارند، مى داند و آنان از جهت دانش به او احاطه ندارند، (110)

و همه چهره ها در برابر [خداى] زنده قائم به ذات خاضع و فروتن مى شوند، و كسى كه بار ظلم و ستمى با خود برداشت، مسلماً محروم و نااميد شود، (111)

و هر كه كارهاى شايسته انجام دهد، در حالى كه مؤمن باشد، نه از ستمى [درباره حقّش] بيم و هراس خواهد داشت و نه از كاستى و نقصانى [در اجر و مزدش.] (112)

و اين گونه آن را قرآنى به زبان عربى [فصيح و گويا] نازل كرديم، و در آن هشدارها و تهديدهاى گوناگون آورديم، اميد است [از عقايد و آراى بى پايه و گناه و طغيان] بپرهيزند، يا براى آنان بيدارى و هشيارى پديد آورد. (113)

برتر و بلند مرتبه است خدا[ىِ يگانه] كه فرمانرواى هستى و حقّ محض است؛ و پيش از آنكه وحى كردن قرآن بر تو پايان گيرد

در خواندنش شتاب مكن، و بگو: پروردگارا! دانش مرا بيفزاى. (114)

يقيناً پيش از اين به آدم سفارش كرديم [كه از ميوه آن درخت نخورد] پس فراموش كرد و عزمى استوار براى او نيافتيم. (115)

و [ياد كن] هنگامى را كه به فرشتگان گفتيم: براى آدم سجده كنيد. همه سجده كردند مگر ابليس كه روى برتافت. (116)

پس گفتيم: اى آدم! مسلماً اين [ابليس] دشمنى است براى تو و همسرت، پس شما را از بهشت بيرون نكند كه در مشقت و رنج افتى. (117)

قطعاً براى تو [در اين مكان موقعيتى است كه] است كه نه گرسنه شوى و نه برهنه گردى. (118)

و نه در آن تشنه شوى و نه دچار آفتاب زدگى گردى. (119)

پس شيطان او را وسوسه كرد، گفت: اى آدم! آيا تو را به درخت جاودان و سلطنتى كه كهنه نمى شود، راهنمايى كنم؟ (120)

پس هر دو [به سبب وسوسه شيطان] از ميوه آن [درخت] خوردند، در نتيجه شرمگاهشان بر آنان پديدار شد و شروع به چسباندن برگ هاى درختان بهشت بر [شرمگاه] خود كردند. و آدم پروردگارش را نافرمانى كرد و [از رسيدن به آنچه شيطان به او القا كرده بود] ناكام ماند. (121)

آن گاه پروردگارش او را برگزيد و توبه اش را پذيرفت و او را راهنمايى كرد. (122)

[خدا] گفت: هر دو با هم از بهشت [به سوى زمين] فرود آييد كه برخى از شما دشمن برخى ديگرند، پس اگر از سوى من هدايتى به شما رسيد، هر كس از هدايتم پيروى كند، نه گمراه مى شود و نه به مشقت و رنج مى افتد. (123)

و هر كس از

هدايت من [كه سبب ياد نمودن از من در همه امور است] روى بگرداند، براى او زندگى تنگ [و سختى] خواهد بود، و روز قيامت او را نابينا محشور مى كنيم. (124)

مى گويد: پروردگارا! براى چه مرا نابينا محشور كردى، در حالى كه [در دنيا] بينا بودم؟ (125)

[خدا] مى گويد: همين گونه كه آيات ما براى تو آمد و آنها را فراموش كردى اين چنين امروز فراموش مى شوى. (126)

و كسى را كه [از هدايت حق] تجاوز كرده و به آيات پروردگارش ايمان نياورده، اين گونه كيفر مى دهيم، و بى ترديد عذاب آخرت سخت تر و پايدارتر است. (127)

پس آيا [اين حقيقت] سبب هدايتشان نشده است كه چه بسيار امت ها را پيش از آنان هلاك كرديم كه [اينان] در مساكن آنان رفت و آمد مى كنند؟ مسلماً در اين [امور] نشانه هايى [عبرت آموز] براى صاحبان خرد است. (128)

و اگر سنت و روشى از پروردگارت [نسبت به تأخير افتادن عذاب از آنان] نگذشته بود و نيز مدتى كه [براى زندگى آنان] مشخص و معين شده است، قطعاً عذاب خدا بدون تأخير بر آنان لازم و حتم مى شد. (129)

پس در برابر آنچه [مشركان] مى گويند، شكيبا باش، و پيش از طلوع خورشيد و پيش از غروب آن پروردگارت را همراه با سپاس و ستايش تسبيح گوى، و [نيز] در بخشى از ساعات شب و اطراف روز تسبيح گوى تا [به سنت ها و تدبيرهاى او] خشنود شوى. (130)

ديدگانت را به آنچه برخى از اصناف آنان را بهره مند كرديم مدوز، [آنچه به آنان داده ايم] شكوفه [بى ميوه و زيور و زينت] دنياست تا آنان را در آن بيازماييم، و رزق پروردگارت

بهتر و پايدارتر است. (131)

و خانواده ات را به نماز فرمان بده و خود نيز بر آن شكيبايى ورز؛ از تو رزقى نمى طلبيم، ما به تو روزى مى دهيم و عاقبت نيك براى پرهيزكارى است. (132)

و [مشركان] گفتند: چرا [پيامبر] معجزه اى از سوى پروردگارش براى ما نمى آورد؟ آيا [اين قرآن كه] شاهد و دليلى روشن بر [معارف] كتاب هاى پيشين [آسمانى است] براى آنان نيامده؟! (133)

و اگر آنان را پيش از نزول قرآن هلاك مى كرديم، قطعاً مى گفتند: پروردگارا! چرا رسولى به سوى ما نفرستادى تا پيش از آنكه خوار و رسوا شويم، آيات تو را پيروى كنيم. (134)

بگو: هر يك [از ما و شما] منتظريم، پس منتظر باشيد كه به زودى خواهيد دانست كه رهروان راهِ راست و ره يافتگان چه كسانى هستند؟ (135)

جهان كاملا آگاهست (7)

به جز خداى يكتا كه همه اسماء و صفات نيكو مخصوص اوست خدائى نيست (8)

و اى رسول ما داستان موسى را ميخواهى تا بدانى؟ (9)

آنگاه كه موسى آتشى مشاهده كرد و به اهل بيت خود كه در بيابان سرد به آتش محتاج بودند گفت اندكى مكث كنيد كه از دور آتشى به چشم ديدم باشد كه يا پاره اى از آن آتش بر شما بياورم يا از آن به جائى راه يابم يعنى از اين بيابان و سرما در پى اين آتش رفته و به منزلگاهى رهبرى شوم (10)

چون موسى به آن آتش نزديك شد در ميان درختى آتش روشنى ديد و از آنجا ندا شد كه اى موسى (11)

من پروردگار توام تو نعلين همه علاقه غير مرا از خود بدور كن كه اكنون در وادى مقدس و مقام قرب ما قدم نهادى (12)

و من تو را به رسالت خود برگزيدم در اين صورت به سخن وحى گوش فرا ده تا كلام مرا بشنوى (13)

اولا بدان كه منم خداى يكتا هيچ خدائى جز من نيست پس مرا به يگانگى بپرست و نماز را مخصوصا براى ياد ما بپادار (14)

و بعد از توحيد بدان كه محققا ساعت قيامت خواهد رسيد و ما آن ساعت را پنهان داريم تا مردم آزمايش شوند و هر نفسى را به پاداش نيك و بد اعمالش در آن روز برسانيم (15)

پس زنهار مردمى كه به قيامت ايمان ندارند و پيرو هواى نفسند تو را از ياد آن روز هولناك باز ندارند و غافل نكنند و گرنه هلاك خواهى شد

(16)

و اى موسى اينك بازگو تا چه به دست راست دارى؟ (17)

موسى در پاسخ خطاب رب العز عرضه داشت اين عصاى من است كه بر آن تكيه ميزنم و گوسفندانم را ميرانم و از درختان بر آنها برگ ميريزم و حوائجى ديگر چون مدد راه رفتن و دفع دشمن و غيره نيز به آن انجام ميدهم (18)

خدا فرمود اى موسى اين عصا كه اين همه تعلق خاطر باو دارى بيفكن و بكلى علاقه غير خدا را از خود دور كن (19)

موسى چون آن را به زمين انداخت عصا اژدهائى مهيب شد و به هر سو مى شتافت (20)

باز حضرت احديت فرمود عصا را برگير و از آن مترس كه ما او را به صورت اول برميگردانيم (21)

باز به او خطاب شد كه دست خود به گريبان فرو بر تا دستى بى هيچ عيب چون خورشيد رخشان بيرون آيد و اين معجزه ديگر تو خواهد بود (22)

تا باز هم اى موسى بزرگتر آيات خود را ارائه دهيم (23)

اينك به رسالت به جانب فرعون روانه شو كه وى در كفر سخت طغيان كرده است (24)

موسى به خدا عرضه داشت پروردگارا اكنون كه بر اين كار بزرگم مامور فرمودى پسشرح صدرم عطا فرما كه از جفا و آزار مردم تنگدل نشوم (25)

و كار مرا آسان گردان و سختيهائى كه در انجام اين وظيفه بر من پيش ميايد برطرفساز (26)

و عقده را از زبانم بگشا (27)

تا مردم سخنم را نيكو فهم كرده و خوش بپذيرند (28)

و نيز از اهلبيت من يكى را وزير و معاون من

فرما (29)

برادرم هارون را وزير من گردان (30)

و به او پشت من محكم كن (31)

و او را در امر رسالت با من شريك ساز (32)

تا دائم بستايش و سپاس تو پردازيم (33)

و تو را بسيار ياد كنيم (34)

كه همانا بس توئى بصير و مهربان به احوال ما و ما به جز تو كسى نداريم (35)

پروردگار فرمود اى موسى آنچه از ما خواستى همه به تو اعطا گرديد (36)

همانا متذكر باش كه ما بر تو بار ديگر نيز منت بزرگى نهاديم (37)

آن هنگام كه براى حفظ جان تو از بلاى فرعونيان به مادرت وحى مهمى نموديم (38)

وحى كرديم كه كودك خود را در صندوقى گذار و به دريا افكن چنين كرد و امواج دريا كودك را به ساحل رسانيد تا دشمن من و آن طفل يعنى فرعون از دريا طفل را برگرفت و من به لطف خود از تو بر دلهاى دشمن و دوست فرعون و ديگران محبت افكندم تا تربيت و پرورشت به نظر ما انجام گيرد (39)

آنگاه كه از مادر دور افتادى خواهرت در جستجوى بود تا تو را نزد فرعونيان يافت و به آن فرعون گفت مى خواهيد يكى را كه شير و تربيت اين طفل را تكفل كند به شما معرفى كنم و ما بدين وسيله تو را به مادرت برگردانيديم تا بديدار تو ديده اش روشن گرديد و باز منت ديگر آنكه يك نفر از فرعونيان را كشتى ما از غم آن نيز تو را نجات داديم و ديگر بارت به امتحان و ابتلاى سخت بيازموديم تا آنكه حال اى

موسى به مقام نبوت رسيدى (40)

و تو را براى مقام رسالت و محبت خود آراستيم (41)

اكنون تو و برادرت با معجزات و آياتى كه به شما دادم از پى رسالت خود برويد و سستى در ذكر من روا مداريد (42)

برويد به رسالت به سوى فرعون كه او سخت به راه كفر و طغيان شتافته است (43)

و با او با كمال آرامى و نرمى سخن گوئيد باشد كه از اين خواب غفلت و غرور بيدار و متذكر شود يا از خدا بترسد و ترك ظلم كند (44)

موسى و هارون عرض كردند بار الها ميترسيم كه فرعون با آن قدرت و نخوت پيش از آنكه به ادله و معجزات ما توجه نمايد بى درنگ بر ما ظلم و عقوبت كند يا بركفر و سركشى خود بيفزايد (45)

خدا فرمود هيچ نترسيد كه من با شمايم و شما را يارى ميكنم و همه گفتار و رفتار شما را با او مى شنوم و مى بينم (46)

خدا وعده نصرت و حفظ به آنها داد و سپس فرمود اينك هر دو به جانب فرعون رفته و بگوئيد كه ما دو رسول پروردگار توايم تا از اين پس دست از ظلم و بيداد به بنى اسرائيل برداشته و كارشان با ما گذارى و بيش از اين عذاب به آنها نكنى كه همانا ما با آيت و معجزه از جانب خدا آفريننده تو آمده ايم و سلام حق بر آن كس كه طريق هدايت را پيروى كند (47)

به ما رسولان خدا چنين وحى شده كه همانا عذاب سخت خدا بر آن كس است كه خدا

و رسولانش را تكذيب كند و از حق روى بگرداند (48)

فرعون پس از شنيدن نصايح آنها گفت اى موسى خداى شما كيست؟ (49)

موسى پاسخ داد كه خداى ما آن كسى است كه او همه موجودات عالم را نعمت وجود بخشيده و سپس به راه كمالش هدايت كرده است (50)

آنگاه فرعون گفت پس حال اقوام سلف كه خداشناس و خداپرست نبودند چيست؟ (51)

موسى پاسخ داد كه احوالشان به علم ازلى خدا در كتاب لوح محفوظ ثبت است هرگزاز حال احدى خداى مرا خطا و فراموشى نيست (52)

همان خدائى كه زمين را آسايشگاه شما قرار داد و در آن راه ها براى روابب سفر و حوائج خلق پديد آورد و هم از آسمان آب نازل كرد تا به آن آب آسمانى انواع نباتات مختلف از زمين برويانيديم (53)

تا اى بندگان شما از آن نعمتها تناول كنيد و چهارپايانتان را هم بچرانيد كه همانا در اينكار آيات ربوبيت براى خردمندان پديدار است (54)

ما شما را هم از اين خاك آفريديم و هم به اين خاك بازميگردانيم و هم بار ديگر روز قيامت از اين خاك بيرون مى آوريم (55)

و ما به فرعون به واسطه موسى همه آيات خود را روشن نموديم و او همه را تكذيب كرد و از آن روگردانيد (56)

فرعون در پاسخ گفت اى موسى تو آمده اى به طمع آنكه ما را از كشورمان به سحر و شعبده خود بيرون كنى؟ (57)

ما هم در مقابل سحر تو سحرى البته خواهيم آورد پس موعدى معين كرد كه بى آنكه هيچ يك از ما خلف وعده كنيم

در سرزمين مسطحى كه خلايق ببينند براى سحر و ساحرى مهيا شويم (58)

موسى گفت وعده ما و شما روز زينت يعنى روز عيد قبطيان باشد و مردم هنگام ظهربه موعد براى مشاهده همه بيرون آيند (59)

آنگاه فرعون از موسى روگردانيد و به تدبير جمع آورى سحر و ساحران پرداخت و اسباب كار مهيا كرده سپس با ساحران بسيار به وعده گاه آمد (60)

موسى ساحران را اندرز كرده و گفت واى بر شما زنهار بر خدا به سحر دروغ مبنديد كه بنياد شما را بر باد هلاك دهد و بدانيد كه هر كس به خدا افترا بست سخت زيانكار شد (61)

موعظه موسى در ساحران اثر كرد و آنها در كارشان بگفت و شنيد پرداختند و در نتيجه گفتند كه كار موسى سحر و ساحرى نيست ولى راز خود را پنهان داشتند (62)

فرعونيان گفتند اين دو تن موسى و هارون دو ساحرند كه ميخواهند به سحرانگيزى شما مردم را از سرزمين خود بيرون كنند و طريقه نيكوى شما را كه اطاعت فرعون است از ميان ببرند (63)

پس اى ساحران بايد امروز شما بر هر مكر و تدبير توانيد مهيا شده و مقابل اين دو ساحر صف آرائى كنيد كه امروز آن كس كه غلبه و برترى يابد او فيروزى يافته است (64)

ساحران چون مهياى كار شدند ادب كرده و گفتند اى موسى تو نخست به كار خواهى پرداخت يا ما اول بساط خود بيفكنيم؟ (65)

موسى گفت شما اول بساط خود را درافكنيد آنها بساط خويش افكندند كه ناگاه دراثر سحر چوبها و رسنهاشان پنداشتى در نظر به جنبش و

رفتار آمد و سحرى بزرگ برانگيختند (66)

در آن حال موسى سخت بترسيد كه مبادا امر بر مردم مشتبه شود و ميان سحر ساحران با معجز موسى فرق نگذارند و حجت او بر خلق آشكار نگردد (67)

ما گفتيم اى موسى مترس كه تو بر آنها البته هميشه غلبه و برترى خواهى داشت كه هرگز سحر با معجزه برابرى نتواند كرد و باطل بر حق غالب نخواهد شد (68)

و اينك عصاى خود را بيفكن تا اژدها شود و يكباره بساط سحر و ساحرى اينان رافرو بلعد كه كار اينان سحر و فسونى بيش نيست و ساحر هرگز فلاح و فيروزى نخواهد يافت (69)

ساحران چون معجزه موسى را ديدند سر به سجده فرود آورده و گفتند ما به خداى موسى و هارون ايمان آورديم و از فرعون و فرعونيان بيزارى جستيم (70)

فرعون به ساحران گفت شما چرا پيش از آنكه من اجازه دهم به موسى ايمان آورديد؟ او معلومست كه در سحر معلم شما بوده بارى من شما را دست و پا ميبرم و به نخله خرما بدار مياويزم تا بدانيد كه عذاب من و موسى كدام سختتر و پاينده تر خواهد بود (71)

ساحران به فرعون پاسخ دادند كه ما تو را هرگز با وجود اين معجزات آشكار كه از موسى مشاهده كرديم بر موسى مقدم نخواهيم داشت در حق ما هر چه توانى بكن كه هر ظلمى كنى همين حيات دو روزه دنياست (72)

ما به راستى به خداى خود ايمان آورديم تا از خطاهاى ما درگذرد و گناه سحرى كه تو ما را به اجبار بر آن داشتى ببخشد و

لطف و مغفرت خدا بهتر و پاينده تر از حيات فانى دنيا خواهد بود (73)

كه همانا هر كس به خداى خود طاغى و گنه كار وارد شود جزاء او جهنمى است كه در آنجا نه بميرد تا از عذاب برهد و نه زنده شود كه به لذت زندگى برخوردار باشد (74)

و هر كس به خداى خود مومن باشد و با اعمال صالح بر او وارد شود اجر آنها هم عاليترين درجات بهشتى است (75)

آن بهشتهاى عدنى كه دايم زير درختانش نهرها جاريست آنجا نعمت و حيات ابديست و اين بهشت پاداش كسى است كه خود را از كفر و عصيان و شرك و طغيان پاك و پاكيزه گرداند (76)

و به موسى وحى كرديم كه بندگان مومن مرا شبانه از شهر مصر بيرون بر و به عجاز لطف ما راهى خشك از ميان دريا بر آنها پديد آور نه از تعقيب و رسيدن فرعونيان ترسناك باش و نه از غرق شدن انديشه دار (77)

موسى بنى اسرائيل را بيرون برد و فرعون با سپاهش از پى آنها تاختند پس موجدريا چنان آنها را فروبرد كه از آنان اثرى باقى نگذاشت (78)

و فرعون پيروان نادان خود را علاوه بر اينكه هدايت نكرد سخت به ضلالت و بدبختى افكند (79)

اى بنى اسرائيل ما شما را از شر دشمن نجات داديم و از شما در وادى ايمن كوه طور وعده خواستيم تا به مناجات موسى كلام حق را بشنويد و در بيابان كه سرگردان شديد براى قوت شما من و سلوى يعنى ترنجبين و مرغ بريان فرستاديم (80)

و دستور داديم كه از

اين رزق حلال و پاكيزه كه نصيبتان كرديم تناول كنيد و در آن به كفر نعمت و ترك شكرگزارى طغيان و سركشى مكنيد و گرنه مستحق غضب و خشم من ميشويد و هر كس مستوجب خشم من گرديد همانا خوار و هلاك خواهد شد (81)

و البته بر آن كس كه از كفر توبه كند و به خداى ايمان آرد و نكوكار گردد و درستبه راه هدايت رود مغفرت و آمرزش من بسيار است (82)

و اى موسى بازگو كه بر قومت چرا سبقت گرفته و با شتاب به وعده گاه آمدى (83)

موسى عرضه داشت هم اينك قوم از پى من هستند و من خود براى خشنودى تو تعجيل كرده و بر آنها تقدم جستم (84)

خدا فرمود ما قوم تو را پس از تو به فتنه سامرى آزمايش كرديم و سامرى آنان را گمراه كرد (85)

موسى كه از فتنه سامرى آگاه شد متسف و غضبناك به سوى قوم بازگشت و گفت اى مردم مگر خداى شما به شما وعده احسان نداد كه شما را نعمت كتاب بزرگ تورات عطا كند آيا وعده خدا طولانى شد؟ كه عهد من شكستيد يا مايل شديد كه مستوجب قهر و غضب خداى خود شويد؟ (86)

قوم به موسى گفتند ما به ميل و اختيار خود خلاف وعده تو نكرديم و ليكن اسباب تجمل و زينت بسيارى كه از فرعونيان بار دوش ما بود آنها را در آتش افكنديم و چنين سامرى فتنه انگيز بر ما القا كرد (87)

آنگاه سامرى با آن آر و زيورها گوساله اى بساخت كه صدائى شگفت داشت و با اينشعبده سامرى

و پيروانش گفتند خداى شما و خداى موسى همين گوساله است كه موسى فراموش كرده است (88)

آيا اين گوساله پرستان نمى نگرند كه هيچ حرف و اثرى و هيچ خير يا شرى از اين گوساله به آنها عايد نميشود پس چرا مى پرستند؟ (89)

و هارون پيش از آنكه موسى بازآيد گفت اى قوم به هوش باشيد كه اين گوساله اسباب فتنه و امتحان شما گرديده و محققا بدانيد كه آفريننده شما خداى مهربان استنه اين گوساله سامرى پس شما سامرى و گوساله اش را ترك گوئيد و پيرو من شويد و امر مرا فرمان بريد (90)

قوم در پاسخ نصايح هارون گفتند ما به پرستش گوساله ثابت هستيم تا وقتى كه موسى به سوى ما بازگردد (91)

موسى چون بازگشت با عتاب به هارون گفت مانع تو چه بود كه چون قوم گمراه شدند از پى من نيامدى؟ (92)

چرا نافرمانى امر من كردى؟ (93)

هارون گفت اى برادر مهربان بر من قهر و عتاب مكن سر و ريش من مگير عذر من اينبود كه ترسيدم اگر در پى تو آيم بگوئى تو ميان بنى اسرائيل تفرقه انداختى و به سخنم وقعى ننهادى (94)

آنگاه موسى به سامرى با خشم گفت اين فتنه چه بود كه تو برپا كردى؟ (95)

سامرى در جواب گفت من چيزى از اثر قدم رسول حق جبرئيل امين را ديدم كه قوم نديدند آن را برگرفتم و در گوساله ريختم و نفس من چنين فتنه انگيزى را به نظرم جلوه داد (96)

موسى چون اين بشنيد از روى خشم به سامرى گفت از ميان ما بيرون شو كه

تو در زندگانى دنيا به مرضى معذب خواهى شد كه همه از تو متنفر شوند و دايم گوئى كسى مرا نزديك نشود و در آخرت هم وعده گاهى كه در دوزخ دارى كه تخلف نخواهد شد اكنون اين خدايت را كه با آر و زيور ساخته اى و بر پرستش و خدمتش ايستادى بنگر كه آن را در آتش مى سوزانيم و خاكسترش را به آب دريا ميدهم (97)

تنها خداى شما آن يگانه خدائيست كه جز او هيچ خدائى نيست و به همه ذرات عوالم هستى وجود علمش محيط است (98)

و ما مانند شرح حال موسى اخبار گذشتگان ديگر را نيز بر تو حكايت خواهيم كرد و از نزد خود براى يادآورى ذكر را يعنى كتاب عظيم الشن قرآن را به تو عطاكرديم (99)

و هر كس از آن ذكر اعراض كند روز قيامت بار سنگينى از گناه را بدوش خواهد داشت (100)

او در عذاب آن اعمال زشت مخلد است و سخت است بسى بار اعمال زشتى كه در قيامت بدوش گرفته است (101)

روزى كه نفخ صور دميده شود آن روز بدكاران ازرق چشم محشور خواهند شد و چشم كبودشان نشانه جرم خواهد بود (102)

و آنها از هول و هراس آن روز با يكديگر آهسته زير لب گويند كه اى افسوس ده روزى بيش در زندگى دنيا درنگ نكرديد و نعمت ابدى بهشت را براى دنياى فانى از دست بداديد (103)

و ما به آنچه ميگويند بهتر آگاهيم كه از آن بدكاران بهتر و درست ترينشان به آنها از روى حسرت خواهد گفت اى افسوس گوئى در دنيا يا قبر

روزى بيش درنگ نكرديد دريغا چه زود عمر در شهوت و معصيت بگذشت و جرم و عقابش بماند (104)

اى رسول از تو هر گاه پرسند كه كوه ها در روز قيامت چه ميشود جواب ده كه خداى من كوه ها را چنان از بنياد بركند كه خاك شده و خاكش بر باد دهد (105)

آنگاه پست و بلنديهاى زمين را چنان هموار گرداند (106)

كه در آن ابدا هيچ بلندى و پستى و رتبه و مقامات موهوم نخواهى ديد (107)

و خلايق همه از پى كسى كه آنها را به راه مستقيم به عرصه قيامت دعوت كند يعنى اسرافيل ناچار خواهند رفت و صداها پيش خداى رحمان خاشع و خاموش گردد كه از هيچكس جز زير لب و آهسته صدائى نخواهى شنيد (108)

و در آن روز، شفاعت هيچكس سود نبخشد جز آن كس كه خداى رحمان به او رخصت شفاعت داده و سخنش پسند او گرديده يعنى انبياء و ائمه هدى (ع) و مومنان خاص (109)

و خدا به علم ازلى بر همه آينده و گذشته خلايق آگاهست و خلق را ابدا به اواحاطه و آگاهى نيست (110)

و بزرگان عالم همه در پيشگاه عزت آن خداى حى توانا ذليل و خاضعند و در آن روز هر كه بار ظلم و ستم بدوش دارد سخت زبون و زيانكار است (111)

و هر كس اعمالش نيكوست و به خدا هم ايمان دارد از هيچ ستم و آسيبى بيمناك نخواهد بود (112)

و ما اينگونه قرآن عظيم را با فصاحت كامل عربى بر تو فرستاديم و در آن وعده ها و اهوال قيامت را تذكر

داديم باشد كه مردم پرهيزكار شوند يا به پندى از نو يادآورى شوند (113)

پس بلند مرتبه است و بزرگوار خدائى كه به حق و راستى پادشاه ملك وجود است و تو اى رسول پيش از آنكه وحى قرآن تمام و كامل به تو رسد تعجيل در تلاوت و تعليم آن مكن و دائم بگو پروردگارا بر علم من بيفزا (114)

و ما با آدم عهدى بستيم كه فريب شيطان نخورد و در آن عهد او را استوار و ثابت قدم نيافتيم (115)

و هنگامى كه فرشتگان را گفتيم به آدم سجده كنيد همه سجده كردند جز شيطان كه امتناع ورزيد (116)

آنگاه گفتيم اى آدم محققا بدان كه اين شيطان با تو و جفتت دشمن است هشيار باش كه مبادا شما را از بهشت بيرون آرد و از آن پس به شقاوت و بدبختى گرفتار شويد (117)

همانا براى تو در بهشت هر گونه غذا و لباس مهياست نه هرگز آنجا گرسنه شوى و نه برهنه و عريان مانى (118)

و نه هرگز در آنجا به تشنگى و به گرماى آفتاب آزار بينى (119)

باز با اين همه سفارش شيطان در او وسوسه كرد و گفت اى آدم آيا ميل دارى تو را بر درخت ابديت و ملك جاودانى دلالت كنم (120)

زدم پرسيد آن كدام است شيطان گفت همان درختى كه از آن ممنوع شدى بخور تا عمر ابد يابى پس آدم و حوا فريب خوردند و از آن درخت تناول كردند بدين جهت لباسهاى بهشتى از تنشان دور و عيوب و عورت آنها در نظرشان پديدار شد و خواستند تا به ساترى

از برگ درختان بهشت خود را بپوشانند و آدم نافرمانى خداى كرد و گمراه شد (121)

سپس خدا توبه او را پذيرفت و هدايتش فرمود و به مقام نبوتش برگزيد (122)

آنگاه خدا به آدم و حوا و شيطان فرمود اكنون از عالى رتبه بهشت همه فرود آئيد كه برخى از شما با برخى ديگر دشمنيد تا چون از جانب من براى شما راهنمائى بيايد آن هنگام هر كه از راه من پيروى كند نه هرگز گمراه شود و نه شقى و بدبخت گردد (123)

و هر كس از ياد من اعراض كند همانا در دنيا معيشتش تنگ شود و روز قيامتش نابينا محشور كنيم (124)

او در آن حال گويد الها چرا مرا نابينا محشور كردى و حال آنكه من در دنيا بينا بودم (125)

خدا به او فرمايد آرى چون آيات ما كه براى هدايت تو آمد همه را به طاق فراموشى و غفلت نهادى امروز هم تو را ملائكه رحمت فراموش و بى بهره خواهند كرد (126)

و همچنين ما در دنيا هر كس را كه ظلم و نافرمانى كند و ايمان به آيات خدا نياورد مجازات سخت مى كنيم با آنكه هنوز عذاب آخرتش سختتر و پاينده تر خواهد بود (127)

آيا اين كفار قريش از مشاهده حال طوايف بسيارى از گذشتگان كه ما همه را هلاك كرديم و اينان در منازل و عمارات آنها ميروند عبرت و پند نگرفتند و هدايت نيافتند آرى خردمند نيستند و گرنه احوال گذشتگان براى خردمندان بسيار مايه عبرت و هدايت است (128)

اگر نه اين بود كه كلمه پروردگار و تقدير ازليش بر اين

كار سبقت يافته كه كافران و بدكاران اين امت در قيامت به كيفر رسند همانا عذاب در دنيا بر آنها لزوم مى يافت (129)

پس تو اى رسول بر آنچه امت جاهل بر انكار و طعن تو ميگويند صبر و تحمل پيش گير و خداى را پيش از طلوع خورشيد و بعد از غروب آن و ساعاتى از شب تار و اطراف روز روشن ستايش و تسبيح گو باشد كه به مقام رفيع شفاعت خشنود شوى به اين آيه نمازهاى پنجگانه همه يا بعضى با نماز شب مراد است (130)

اى رسول ما هرگز به متاع ناچيزى كه به قومى كافر و جاهل در جلوه حيات دنياى فانى براى امتحان داده ايم چشم آرزو مگشا و رزق خداى تو بسيار بهتر و پاينده تر است (131)

تو اهل بيت خود را به نماز و طاعت خدا امر كن و خود نيز بر نماز و ذكر حق صبور باش ما از تو روزى كسى را نمى طلبيم بلكه ما به تو و ديگران روزى ميدهيم و بدان كه عاقبت نيكو مخصوص اهل پرهيزكارى و تقوى است (132)

و كافران گفتند چرا محمد (ص) آيت و دليلى روشن بر ثبوت نبوت خود از جانبخدا براى ما نمى آورد؟ آيا آيات بينه كتب پيشين چون تورات و انجيل و صحف كه در همه ذكر اوصاف نبوت هست بر آنان نيامد چرا باز ايمان نياوردند (133)

و اگر ما پيش از فرستادن پيغمبر كافران و مشركان قريش را همه به نزول عذاب هلاك ميكرديم البته آنها ميگفتند پروردگارا چرا بر ما رسولى نفرستادى تا از او پيروى كنيم كه

اين عذاب و ذلت و خوارى بر ما پيش نيايد؟ (134)

بگو اى رسول ما اكنون كه رسول حق به سوى شما آمد و مخالفتش كرديد مترصد و منتظرامر خدا باشيد كه به زودى خواهيد دانست ما و شما كدام به راه مستقيم سعادت رفته و طريق هدايت يافته ايم و كدام به راه جهل و شقاوت شتافته ايم (135)

كه تو در سرزمين مقدّس «طوى» هستى. (12)

و من تو را (به پيامبرى) برگزيده ام، پس به آنچه وحى مى شود گوش فراده. (13)

همانا منم اللّه، جز من خدايى نيست، پس مرا بندگى كن و نماز را بپادار تا به ياد من باشى. (14)

همانا قيامت خواهد آمد (ولى) من مى خواهم (زمان) آن را مخفى كنم تا هر كس در برابر سعى و تلاش خود، جزا داده شود. (15)

پس مبادا كسى كه به قيامت ايمان ندارد و پيرو هواى نفس خويش است، تو را از توجّه به قيامت باز دارد كه سقوط مى كنى. (16)

و (خداوند فرمود:) اى موسى! آنچه به دست راست توست چيست؟ (17)

(موسى) گفت: اين عصاى من است كه بر آن تكيه مى دهم و با آن براى گوسفندانم (از درختان) برگ مى ريزم و در آن منافع ديگرى (نيز) براى من است. (18)

(خداوند) فرمود: اى موسى! عصا را بيفكن. (19)

پس (موسى) آن را افكند، پس ناگهان آن (عصا) مارى شد كه مى شتافت. (20)

(خداوند) فرمود: آن را بگير و نترس، ما بزودى آن را به حالت اوليّه اش برمى گردانيم. (21)

و دستت را به زير بازو و بغل خويش فروبر تا سفيد و بى عيب بيرون آيد (كه اين نيز) نشانه و معجزه ى ديگرى است. (22)

تا از نشانه هاى بزرگ خويش به تو نشان دهيم. (23)

(اى موسى! اكنون) به سوى فرعون حركت كن كه او طغيان كرده است. (24)

(موسى) گفت: پروردگارا! (اكنون كه مرا به اين كار بزرگ مأمور فرمودى) سينه ام را برايم گشاده گردان (و بر صبر و حوصله ام بيفزا). (25)

و كارم را برايم آسان فرما. (26)

و گره از زبانم باز نما. (27)

تا (آنها) سخنان مرا (خوب) بفهمند. (28)

و از خاندانم (ياور و) وزيرى برايم قرار بده. (29)

برادرم هارون را. (30)

(و اينگونه) پشت مرا با او استوار ساز. (31)

و او را در كارم شريك گردان. (32)

تا ما تو را بسيار به پاكى بستاييم. (33)

و تو را بسيار ياد نماييم. (34)

(پروردگارا!) همانا تو همواره نسبت به احوال ما آگاه و بصير هستى. (35)

(خداوند) فرمود: اى موسى! به يقين آنچه را درخواست كردى به تو داده شد. (36)

و به تحقيق ما بار ديگر بر تو منّت گذاشتيم (و تو را مشمول نعمت هاى خويش ساختيم). (37)

آنگاه كه به مادرت آنچه را بايد الهام كرد، وحى كرديم. (38)

(به او وحى كرديم) كه كودك خود را در صندوقى بگذار، پس آن (صندوق) را در دريا بينداز، تا دريا آن را به ساحل افكند و (كسى كه) دشمن من و دشمن او (است)، آن را (از دريا) بگيرد. و (اى موسى!) من محبّتى از جانب خويش بر تو افكندم (تا تو را دوست بدارند) و تا زير نظر من ساخته شوى (و پرورش يابى). (39)

آنگاه كه خواهرت (در پى آن صندوق) مى رفت تا بگويد: آيا شما را به كسى راهنمايى كنم كه تكفّل و پرستارى او را بپذيرد!؟ (و آنان پذيرفتند.) پس (اين گونه) ما تو را به سوى مادرت باز گردانيديم تا چشم او (به تو) روشن شود و اندوهگين نگردد. و (اى موسى!) تو شخصى (از فرعونيان) را به قتل رساندى (و از اين بابت دچار اندوه گرديدى)، پس تو را

از غم نجات داديم و تو را در آزمون هاى مختلف آزموديم. پس چند سالى را در ميان مردم مدين (و در كنار شعيب پيامبر) درنگ كردى، سپس (اينك) درزمان مقدّر (براى پذيرش رسالت به اينجا) آمدى. (40)

(اى موسى!) من تو را براى خودم ساخته و برگزيدم. (41)

(اكنون) تو و برادرت با (معجزات و) آياتى كه من به شما داده ام برويد و در ياد (و رسالت) من سستى نكنيد. (42)

برويد به سوى فرعون كه او طغيان كرده است. (43)

پس به نرمى با او سخن بگوييد، شايد متذكّر شود، يا (از خدا) بترسد. (44)

(موسى و هارون) گفتند: پروردگارا! همانا مى ترسيم كه او بر ضد ما تعدّى كند يا بر طغيان ادامه دهد (و بر آن بيفزايد). (45)

(خداوند) فرمود: نترسيد، همانا من با شما هستم (و همه چيز را) مى شنوم و مى بينم. (46)

پس به سراغ او برويد، پس (به او) بگوييد: (اى فرعون) ما دو فرستاده ى پروردگار تو هستيم، و بنى اسرائيل را به همراه ما بفرست (و بيش از اين) آنها را آزار مده. البتّه ما با معجزه اى از جانب پروردگارت به سوى تو آمده ايم و درود بر كسى كه هدايت را پيروى كند. (47)

(به او بگوييد:) همانا به ما وحى گرديده كه عذاب بر كسى است كه (آيات الهى را) تكذيب كند (و از آنها) سرپيچى نمايد. (48)

(فرعون) گفت: اى موسى! پس پروردگار شما دو نفر كيست!؟ (49)

(موسى) گفت: پروردگار ما كسى است كه به هر چيزى آفرينش خاص آن را عطا كرده و آنگاه (آن را به راه كمال) هدايت فرمود. (50)

(فرعون) گفت: پس

حال نسل هاى پيشين چگونه است!؟ (51)

(موسى) گفت: علم آن (احوال) در كتابى نزد پروردگار من است (و) پروردگار من نه (خطا و چيزى را) گم مى كند و نه فراموش مى نمايد. (52)

خدايى كه زمين را براى شما بستر آسايش قرار داد و راه هايى را در آن براى شما ايجاد كرد و از آسمان آبى فرستاد، پس به واسطه ى آن، انواع زوج هاى گوناگون گياهان را (از خاك) بيرون آورديم. (53)

(تا هم خودتان از آن) بخوريد و (هم) چهار پايانتان را (در آن) بچرانيد. البتّه در اين (امور) نشانه هايى براى خردمندان است. (54)

ما شما را از آن (زمين) آفريديم و در آن بازمى گردانيم و بار ديگر شما را از آن بيرون مى آوريم. (55)

و به تحقيق ما تمام آيات و معجزات خويش را به او (فرعون) نشان داديم، ولى او تكذيب و امتناع كرد. (56)

(فرعون) گفت: اى موسى! آيا تو آمده اى تا با سحر خود ما را از منطقه و سرزمينمان بيرون كنى!؟ (57)

(فرعون ادامه داد) پس ما (هم) حتما سحرى همانند آن (سحر) را براى تو خواهيم آورد. پس (اكنون) بين ما و خودت زمانى قرار بده كه از آن تخلّف نكنيم (آن هم در) مكانى هموار و با فاصله اى كه نسبت به همه يكسان باشد. (58)

(موسى) گفت: وعدگاه (ما و) شما، روز زينت (روز عيد) و در وقت چاشت (نيمروز) كه همه ى مردم جمع شده باشند. (59)

پس فرعون پشت كرد (و مجلس را ترك كرد)، پس (تمام) مكر و حيله ى خود را جمع كرد، سپس (در روز موعود) باز آمد. (60)

موسى به آنان (فرعونيان) گفت:

واى بر شما! بر خدا دروغ نبنديد، كه شما را با عذابى (سخت) هلاك و ريشه كن خواهد كرد و به تحقيق آن كس كه (به خدا) دروغ ببندد، ناكام و زيانكار گردد. (61)

پس آنان در كارشان به كشمكش پرداختند و نجوى (و نتيجه نزاع خود) را مخفى كردند. (62)

(فرعونيان) گفتند: همانا اين دو (موسى و هارون) قطعا جادوگرند (كه) مى خواهند با سحرشان شما را از سرزمينتان بيرون كنند و آيين برتر شما را براندازند. (63)

پس (اينك تمام نقشه و) كيد خود را گرد آوريد، سپس در يك صف (و بطور منظم) حاضر شويد. و به تحقيق امروز پيروزى از آن كسى است كه برترى يابد (و سحر او غالب شود). (64)

(ساحران) گفتند: اى موسى! آيا تو (ابتدا عصاى خود را) مى افكنى يا ما اوّل كسى باشيم كه بيفكند!؟ (65)

(موسى) گفت: بلكه شما بيفكنيد. پس (همين كه آنان بساط خود را افكندند) ناگهان طنابها و عصاهاى آنان در اثر سحرشان چنان به نظر او (موسى) آمد كه حركت مى كنند.! (66)

پس موسى در دل خود احساس ترس كرد (كه مبادا مردم فريب بخورند). (67)

ما (به موسى) گفتيم: نترس! همانا تو خودت برترى. (68)

و آنچه را در دست راستت دارى بيفكن تا هر چه را آنان ساخته اند در كام خود فرو برد (و ببلعد). همانا آنچه آنان ساخته اند (فقط) حيله ساحر است و ساحر هر جا رود (و هر چه كند پيروز) و رستگار نگردد. (69)

پس (وقتى آنان معجزه موسى را ديدند كه چگونه اژدها همه ى بافته هايشان را بلعيد، تمام) ساحران به سجده افتادند و گفتند: ما به

پروردگار هارون و موسى ايمان آورديم. (70)

(فرعون كه تمام نقشه هاى خود را بر آب ديد به ساحران) گفت: آيا قبل از آنكه به شما اجازه دهم، به او ايمان آورديد!؟ بى گمان او بزرگ شماست كه به شما سحر آموخته است. پس قطعا دست ها و پاهاى شما را بر خلاف (يكديگر، يعنى دست راست و پاى چپ يا به عكس) قطع خواهم كرد و شما را بر شاخه هاى درخت خرما به دار خواهم آويخت و به زودى خواهيد دانست كه شكنجه و مجازات كدام يك از ما سخت تر و پايدارتر است. (71)

(ساحرانى كه ايمان آورده بودند به فرعون) گفتند: ما هرگز تو را بر كسى كه ما را آفريده و بر آن معجزاتى كه براى ما آمده، ترجيح نخواهيم داد. پس تو هر حكم و قضاوتى كه مى خواهى بكن، تو فقط در اين زندگانى دنيا حكم مى كنى. (72)

همانا ما به پروردگارمان ايمان آورده ايم تا خطاهاى ما و آنچه را از سحر كه بر آن وادارمان كردى بر ما ببخشد، و خداوند بهتر و پاينده تر است. (73)

همانا هر كس كه گناهكار و مجرم نزد پروردگار خود بيايد، پس براى او جهنّمى است كه نه در آن مى ميرد (تا رهايى يابد) و نه (با خوشى) زندگى مى كند. (74)

و هر كس در حالى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته انجام داده باشد، نزد او آيد، پس براى آنان درجات عالى و برتر است. (75)

(و) باغهاى جاويدانى كه در زير آنها نهرها جارى است (و آنان براى) هميشه در آنجا خواهند بود، و اين پاداش كسى است كه (خود را از كفر و

گناه) پاكيزه گرداند. (76)

و به تحقيق ما به موسى وحى كرديم كه بندگان مرا شبانه (از مصر) كوچ بده و براى آنان راهى خشك در ميان دريا بگشا تا نه از تعقيب (فرعونيان) بترسى و نه (از غرق شدن،) بيمناك باشى. (77)

پس فرعون با سپاهيانش آنان را دنبال كرد، پس (موجى) از دريا آنان را گرفت و به طور كامل غرق كرد. (78)

و فرعون قوم خود را گمراه كرد و هيچ هدايتى نكرد. (79)

اى بنى اسرائيل! همانا ما شما را از (دست) دشمنانتان نجات داديم و با شما در سمت راست كوه طور، قرار و وعده گذارديم و بر شما (غذاهاى آماده اى همچون) «مَن» و «سَلوى» نازل كرديم. (80)

(اينك) از چيزهاى پاكيزه اى كه روزى شما كرده ايم بخوريد، و(لى) در آن طغيان نكنيد كه قهر و غضب من بر شما وارد خواهد شد و هر كس كه قهر من او را بگيرد، قطعا سقوط كرده است. (81)

و البتّه من، هر كس را كه توبه كند و ايمان آورد و كار شايسته انجام دهد، به هدايت برسد، قطعا مى بخشم. (82)

و (به موسى گفتيم:) اى موسى! چه چيز سبب تعجيل (و پيشى گرفتن) تو از قومت شد!؟ (چرا زودتر به وعدگاه آمدى؟) (83)

(موسى) گفت: آنها (قوم من) به دنبال من هستند و پروردگارا! براى خشنودى تو به سوى تو شتاب كردم. (84)

(خداوند) فرمود: همانا ما قوم تو را بعد از (آمدن) تو آزمايش كرديم و سامرى آنها را گمراه كرد. (85)

پس موسى خشگمين و اندوهناك به سوى قوم خود بازگشت (و) گفت: اى قوم من! آيا پروردگارتان به شما

وعده اى نيكو (نزول تورات) نداد؟ آيا مدّت (غيبت من) بر شما طولانى شد؟ يا اينكه مى خواستيد خشمى از طرف پروردگارتان بر شما فرود آيد، كه با قرار و موعد من تخلّف كرديد.!؟ (86)

(مردم به موسى) گفتند: ما به ميل و اراده ى خود خلاف وعده نكرديم، وليكن از زيور آلات قوم (فرعون، چيزها و) بارهايى بر ما نهاده شد، پس ما آنها را (در آتش) افكنديم پس اينگونه سامرى (بر ما) القا كرد. (87)

پس (سامرى) براى آنها پيكر گوساله ى نرى كه داراى صدايى بود پديد آورد، آنگاه (با پيروانش به مردم) گفتند: اين خداى شما و خداى موسى است. پس سامرى (خدا و همه ى تعليمات موسى را) فراموش كرد. (88)

پس آيا نمى بينند كه (اين گوساله) برايشان پاسخى ندارد و مالك (هيچگونه) سود و زيانى براى آنها نيست.!؟ (89)

و البتّه هارون (نيز) پيش از اين (آمدن موسى) به آنان گفته بود: اى قوم من! شما قطعا به واسطه ى آن (گوساله)، مورد آزمايش قرار گرفته ايد و همانا پروردگار شما خداوند رحمان است، پس از من پيروى كنيد و دستور مرا اطاعت نماييد. (90)

(اما قوم مرتد، به هارون) گفتند: ما همچنان برپاداريم (و هرگز از پرستش آن دست بر نخواهيم داشت) تا موسى به سوى ما باز گردد. (91)

(موسى در حالى كه موى سر و صورت برادر را گرفته بود به او) گفت: اى هارون! زمانى كه ديدى آنان گمراه شدند، چه چيز تو را بازداشت.؟ (92)

از اينكه مرا پيروى نكنى؟ (چرا براى نجات مردم فورا به سراغ من نيامدى؟) آيا دستور مرا نافرمانى كردى؟ (93)

(هارون در جواب) گفت: (اى برادر

و) اى فرزند مادرم! (موى) ريش و سر مرا (به مؤاخذه) مگير، همانا من ترسيدم (با برخورد تند من، آنها متفرّق شوند و) تو بگويى ميان بنى اسرائيل تفرقه انداختى و كلام مرا مراقبت نكردى.! (94)

(سپس موسى به سامرى) گفت: اى سامرى! (منظور تو از) اين كار (و فتنه ى) بزرگ كه كردى چيست؟ (95)

(سامرى) گفت: من به چيزى پى بردم كه (ديگران) به آن پى نبردند، پس من مشتى از آثار رسول (حق) را بر گرفتم، پس آن را (در گوساله) افكندم و اين گونه نفسم اين كار را در نظرم بياراست (و فريب داد). (96)

(موسى به سامرى) گفت: پس برو (دور شو)، پس همانا بهره ى تو در دنيا اين است كه (به دردى مبتلا خواهى شد كه دائما) مى گويى: «به من دست نزنيد» و همانا براى تو (در آخرت) ميعادگاهى است كه هرگز از آن تخلّف نخواهد شد. و (اكنون) به سوى معبودت كه پيوسته آن را پرستش مى كردى نگاه كن، ما حتما آن را مى سوزانيم (و) سپس خاكستر و ذرّات آن را به دريا خواهيم پاشيد. (97)

(اى قوم من!) همانا معبود شما «اللّه» است كه معبودى جز او نيست (و) علم او همه چيز را فرا گرفته است. (98)

(اى پيامبر!) ما اين گونه از اخبار گذشته بر تو حكايت مى كنيم و همانا ما از جانب خويش به تو ذكر (قرآن) داده ايم. (99)

پس هر كس از آن (ذكر) روى برگرداند، قطعا او در روز قيامت، بار سنگينى (از گناه) را بر دوش خواهد كشيد. (100)

(آنها) براى هميشه در آن (بار گناه و عقوبتش) خواهند ماند و چه بد

بارى است براى آنها، (بار گناه) در روز قيامت. (101)

(همان) روزى كه در صور دميده مى شود و ما در آن روز، مجرمان را با چشمان تيره (و بدن هاى كبود) محشور مى كنيم. (102)

(آنها) در بين خودشان آهسته با يكديگر گفتگو مى كنند كه شما جز چندى (ده روز در دنيا بيشتر) توقّف نداشتيد. (103)

(البتّه) ما به آنچه آنها مى گويند داناتريم، آنگاه كه بهترين آنان در رفتار، مى گويد: شما درنگ نكرديد مگر يك روز.! (104)

و (اى پيامبر!) از تو درباره ى كوه ها (در قيامت) مى پرسند، بگو: پروردگار من آنها را از بن بركنده و متلاشى مى كند. (105)

پس آنها را (همچون) كويرى صاف و هموار، رها مى سازد. (106)

كه در آن هيچ پستى و بلندى مشاهده نمى كنى. (107)

در آن روز، (مردم) از دعوت كننده اى كه (هيچ) انحرافى ندارد پيروى مى كنند (و گوش به صداى اسرافيل هستند) و همه صداها در برابر (عظمت خداوند) رحمان فرو مى نشيند. پس (در آن روز) جز صدايى آهسته نمى شنوى. (108)

در آن روز، شفاعت (هيچ كس) سودى ندارد، مگر كسى كه خداى رحمان به او اجازه دهد و از گفتار او (شفاعت كننده يا شفاعت شونده) راضى باشد. (109)

(خداوند به) آنچه آنان در پيش روى دارند و آنچه را (در دنيا) پشت سر گذاشته اند آگاه است، ولى مردم بر او احاطه علمى ندارند. (110)

و (در آن روز) همه ى چهره ها در برابر خداوند زنده ى پاينده، خوار و فروتن مى شود و البتّه هر كس كه بار ستم برداشت، مأيوس و زيان كار است. (111)

و (امّا) هر كس از كارهاى نيكو انجام دهد و مؤمن باشد، پس (در آن روز) نه

از ستم و كاستى (در پاداشش) نترسد. (112)

و بدينسان ما آن را قرآنى عربى نازل كرديم و در آن با انواع بيان ها هشدار داديم، شايد آنها پروا كنند و يا برايشان پندى ايجاد شود. (113)

پس (بدان كه) بلند مرتبه است خداى فرمانرواى بر حق، و تو (اى پيامبر!) بر خواندن قرآن پيش از آنكه وحى آن بر تو پايان يابد شتاب مكن و بگو: پروردگارا! علم مرا زياد كن. (114)

و به تحقيق، پيش از اين با آدم پيمان بستيم، امّا او فراموش كرد و ما عزم استوارى براى او نيافتيم. (115)

و زمانى كه به فرشتگان گفتيم: براى آدم سجده كنيد، پس همگى سجده كردند، مگر ابليس كه سرپيچى و امتناع رد. (116)

پس گفتيم: اى آدم! همانا اين (ابليس) دشمن تو و همسر توست، پس (مواظب باش كه با وسوسه هايش) شما را از بهشت بيرون نكند كه به رنج و مشقّت خواهى افتاد. (117)

(در صورتى كه) همانا تو در آنجا (بهشت)، نه گرسنه مى شوى و نه برهنه مى مانى. (118)

و در آنجا (بهشت)، نه تشنه مى شوى و نه از حرارت آفتاب آزار مى بينى. (119)

پس شيطان او را وسوسه كرد (و) گفت: اى آدم! آيا (مى خواهى كه) تو را به درخت جاودانگى و ملك (و پادشاهى) فنا ناپذير راهنمايى كنم.!؟ (120)

پس (آدم و همسرش فريفته شده و) هر دو از آن (درخت ممنوعه) خوردند، پس (به ناگاه لباس هايشان ريخت و) شرمگاهشان براى آنان ظاهر شد و (ناچارا) هر دو به چسبانيدن برگ (درختان) بهشت بر خودشان مشغول شدند و (اين چنين) آدم پروردگارش را نافرمانى كرد و

بيراهه رفت. (121)

سپس پروردگارش او را برگزيد، پس (لطف خويش را) بر او باز گرداند و او را هدايت كرد. (122)

(خداوند به آدم و حوا) فرمود: از آن (بهشت و مقام والا) فرود آييد (كه) بعضى از شما، دشمن بعض ديگر خواهد بود، پس اگر از جانب من رهنمودى براى شما آمد، پس (بدانيد كه) هر كس از رهنمود من پيروى كند، نه گمراه مى شود و نه تيره بخت. (123)

و هر كس از ياد من روى گرداند، پس همانا براى او زندگى تنگ و سختى خواهد بود و ما او را در قيامت نابينا محشور مى كنيم. (124)

(در قيامت خواهد) گفت: پروردگارا! چرا مرا نابينا محشور كردى در حالى كه من (در دنيا) بينا بودم!؟ (125)

(و خداوند در جواب خواهد) فرمود: همان گونه كه آيات ما به تو رسيد و تو آنها را فراموش كردى، امروز هم همانطور فراموش گرديده اى. (126)

و ما اين گونه هر كس را كه افراط و اسراف كند و به آيات پروردگارش ايمان نياورد جزا مى دهيم و قطعا عذاب آخرت سخت تر و پايدارتر است. (127)

پس آيا مردمانى كه پيش از اين مورد قهر و هلاكت ما قرار گرفتند و (اينان امروز) در خانه هاى آنان رفت و آمد مى كنند، براى هوشيارى و هدايتشان كافى نيست!؟ همانا در آن (حوادث) براى صاحبان عقل و انديشه نشانه ها و عبرت هاست. (128)

و اگر سنّت و تقدير پروردگارت و (ملاحظه ى) زمان مقرّر نبود، هر آينه عذاب الهى لازم مى آمد (و دامان آنان را نيز مى گرفت). (129)

پس بر آنچه مى گويند، شكيبا باش و پيش از طلوع آفتاب و قبل

از غروب آن با ستايش پروردگارت (او را) تسبيح كن و (همچنين) برخى از اوقات شب و اطراف روز را تسبيح بگوى، باشد كه خشنود شوى. (130)

و هرگز به متاعى كه ما به گروهى از آنها داده ايم، چشم مدوز كه (اين) شكوفه و جلوه ى زندگى دنياست (و ما مى خواهيم) تا آنها را در آن بيازمائيم و (به يقين) روزى پروردگارت بهتر و پايدارتر است. (131)

و خانواده ات را به نماز فرمان ده و بر آن پايدار باش. ما از تو روزى نمى خواهيم، (بلكه) ما تو را روزى مى دهيم، و سرانجام (نيكو) براى (اهل) تقوا است. (132)

و (كافران) گفتند: چرا (پيامبر) از جانب پروردگارش معجزه و نشانه اى براى ما نمى آورد؟ آيا دليل و نشانه روشن در كتب قبلى برايشان نيامده (كه ايمان نياورند؟). (133)

و اگر ما آنان را قبل از (آمدن پيامبر و نزول قرآن) با عذابى هلاك مى كرديم، مى گفتند: پروردگارا! چرا پيامبرى براى ما نفرستادى تا ما از آيات تو پيروى كنيم، پيش از آنكه ذليل و خوار شويم. (134)

بگو: هر يك (از ما و شما) در انتظاريم، پس انتظار بكشيد كه به زودى خواهيد دانست ياران راه راست كيانند و چه كسى راه يافته است. (135)

او راست آنچه در آسمانها و آنچه در زمين است و آنچه ميان آنها و آنچه در زير خاك - درون زمين - است. (6)

و اگر سخن را بلندگويى [يا پنهان كنى]، همانا او نهان و نهانتر را نيز مى داند. (7)

خداى يكتا، جز او خدايى نيست، او راست نامهاى نيكو - صفات برتر -. (8)

آيا خبر داستان موسى به تو رسيده است؟ (9)

آنگاه كه آتشى ديد، پس به خانواده خويش گفت: درنگ كنيد كه من آتشى ديدم، شايد پاره اى برگرفته از آن براى شما بيارم يا بر آن آتش رهنمونى بيابم. (10)

پس چون نزد آن (آتش) آمد، ندا داده شد: اى موسى، (11)

همانا منم پروردگار تو، پايپوش خويش بيرون كن، كه تو در وادى مقدس طوى هستى. (12)

و من تو را برگزيده ام، پس به آنچه وحى مى شود گوش فرادار: (13)

همانا منم خداى يكتا، خدايى جز من نيست، پس مرا بپرست و نماز را براى ياد كرد من برپا دار، (14)

همانا رستاخيز آمدنى است، مى خواهم [هنگام] آن را پنهان دارم تا هر كسى به آنچه مى كند پاداش داده شود. (15)

پس آن كس كه بدان ايمان نمى آورد و پيرو هواى خويش است تو را از آن نگرداند كه هلاك مى شوى. (16)

و آن چيست به دست راست تو، اى موسى؟ (17)

گفت: اين عصاى من است، بر آن تكيه مى كنم و با آن براى گوسفندانم [از درختان] برگ فرو مى ريزم، و مرا در آن، نيازها و سودهاى ديگر است. (18)

گفت: آن را بيفكن، اى موسى. (19)

پس آن را بيفكند، و ناگهان مارى گشت كه مى شتافت.

(20)

گفت: بگير آن را و مترس، زودا كه آن را به حالت نخستينش بازگردانيم. (21)

و دستت را به بغل خويش بر تا سپيد و روشن بيرون آيد نه از آسيب و گزند - يعنى نه آن سفيدى كه از آفت پيسى باشد - كه نشانه اى ديگر است (22)

تا از نشانه هاى بزرگ خويش به تو بنماييم. (23)

به سوى فرعون برو، كه او سركشى كرده و از اندازه در گذشته - دعوى خدايى مى كند -. (24)

گفت: پروردگارا، سينه ام را برايم گشاده گردان، (25)

و كارم را برايم آسان ساز، (26)

و گره از زبانم بگشاى، (27)

تا سخنم را دريابند (28)

و از خاندانم ياورى و پشتيبانى برايم قرار ده، (29)

برادرم هارون را، (30)

پشتم را بدو استوار ساز، (31)

و او را در كار من شريك گردان، (32)

تا تو را بسيار به پاكى بستاييم، (33)

و تو را بسيار ياد كنيم. (34)

همانا تو به حال ما بينايى. (35)

گفت: اى موسى، همانا خواست تو به تو داده شد. (36)

و هرآينه بار ديگر بر تو منت نهاديم، (37)

آنگاه كه به مادرت آنچه الهام كردنى بود الهام كرديم، (38)

كه او را در صندوقى بنه و در دريا - رود نيل - افكنش پس بايد كه دريا او را به كرانه اندازد تا دشمن من و دشمن او وى را برگيرد، و دوستيى از خود بر تو افكندم [تا بر تو مهر ورزند] و تا زير نظر من ساخته و پرورده شوى (39)

آنگاه كه خواهرت [در پى آن صندوق] مى رفت و مى گفت: آيا شما را بر كسى

راه نمايم كه او را نگهدارى و پرستارى كند؟ پس تو را به مادرت بازگردانديم تا چشمش روشن شود و اندوه نخورد. و كسى - يعنى آن قبطى، از قوم فرعون - را كشتى پس تو را از اندوه رهانيديم و تو را بارها آزموديم، پس سالى چند در ميان مردم مدين درنگ كردى، سپس بر اندازه و بهنگام - براى رسالت - بيامدى، اى موسى. (40)

و تو را براى خود پروردم و برگزيدم. (41)

تو و برادرت با نشانه هاى من - معجزه ها - برويد و در ياد كرد من - رسانيدن پيام توحيد من - سستى مكنيد. (42)

برويد به سوى فرعون كه او سركشى كرده و از حد گذشته است. (43)

پس با وى سخنى نرم بگوييد، شايد كه پند پذيرد يا [از خداى] بترسد. (44)

گفتند: پروردگارا، ما مى ترسيم كه بر ما پيشى و شتاب گيرد - پيشدستى كند و پيش از آنكه سخن گويى و معجزه اى بدو بنماييم، ما را بكشد - يا [در رفتار و گفتار خود] از حد بگذرد. (45)

فرمود: مترسيد، كه من با شمايم، مى شنوم و مى بينم. (46)

پس نزد او برويد و بگوييد: ما فرستادگان خداوندگار توايم، پس فرزندان اسرائيل را با ما بفرست و شكنجه شان مكن، همانا نزد تو با نشانه اى از آفريدگارت آمده ايم، و درود بر آن كه راه راست را پيروى كند. (47)

همانا به ما وحى شده كه عذاب بر آن كسى است كه [حق را] دروغ انگاشت و [از آن] روى برتافت. (48)

گفت: پروردگار شما كيست، اى موسى؟ (49)

گفت: پروردگار ما آن [خداى] است كه به هر چيزى

آفرينش - وجود خاص - آن را داد و سپس راه نمود. (50)

گفت: پس حال مردمان پيشين چيست. (51)

گفت: دانش آن در كتابى است نزد پروردگار من، پروردگار من نه خطا مى كند و نه فراموش. (52)

آن [خداى] كه زمين را براى شما بسترى - فرشى گسترده - قرار داد و در آن براى شما راه هايى پديد كرد، و از آسمان آبى فرستاد، پس با آن انواع گوناگون از گياهان و رستنى ها را بيرون آورديم. (53)

بخوريد و چارپايانتان را بچرانيد، همانا در اين، خردمندان را نشانه هاست. (54)

شما را از آن (زمين) آفريديم و در آن باز مى گردانيم و بار ديگر از آن بيرونتان مى آوريم. (55)

و هرآينه همه نشانه هاى خويش را به او (فرعون) بنموديم، اما دروغ شمرد و سر باززد. (56)

گفت: اى موسى، آيا نزد ما آمده اى تا ما را به جادوى خود از سرزمينمان بيرون كنى؟ (57)

هرآينه جادويى مانند آن براى تو بياريم، پس ميان ما و خودت وعده گاهى در جايى هموار قرار ده - تا مردم نظاره توانند كرد - كه نه ما آن را خلاف كنيم و نه تو. (58)

[موسى] گفت: وعده گاه شما روز آرايش - روز عيد - است و آنگاه كه مردمان در نيمروز گرد آورده شوند. (59)

پس فرعون برگشت و ترفند خويش فراهم ساخت و بازآمد. (60)

موسى به آنان گفت: واى بر شما، بر خدا دروغ مبنديد كه شما را به عذابى نابود و ريشه كن كند، و همانا آن كه [بر خدا] دروغ بست نوميد و زيان كار گشت. (61)

پس [ساحران] در كارشان ميان خود گفت وگو

كردند و آن راز را پنهان داشتند. (62)

[فرعونيان] گفتند: اين دو هرآينه جادوگرند كه مى خواهند شما را به جادوى خويش از سرزمينتان بيرون كنند و آيين برتر شما را از ميان ببرند. (63)

پس ترفندتان - اسباب جادو - را با هم آريد - همسخن و همدل و هماهنگ شويد - آنگاه صف كشيده بياييد، و بى گمان هر كه امروز برترى يافت پيروز و كامياب شده است. (64)

گفتند: اى موسى، تو مى افكنى يا ما نخستين كسى باشيم كه بيفكند؟ (65)

گفت: بلكه شما بيفكنيد. پس ناگاه ريسمانها و چوبدستى هاشان از جادوى آنان به او (موسى) چنان وانمود شد كه مى دوند. (66)

پس موسى در دل خويش بيمى دريافت. (67)

گفتيم: مترس كه همانا تويى برتر. (68)

و آنچه در دست راست توست بيفكن تا آنچه ساخته اند فرو برد. همانا آنچه ساخته اند فريب و ترفند جادوگر است، و جادوگر هر جا كه ايد پيروز نگردد. (69)

پس جادوان به سجده درافتاده گفتند: به پروردگار موسى و هارون ايمان آورديم. (70)

[فرعون] گفت: آيا پيش از آنكه شما را اجازه دهم به او گرويديد؟ بى گمان او بزرگ - استاد مهين - شماست كه شما را جادو آموخته است. هرآينه دستها و پاهاى شما را برخلاف يكديگر مى برم و بر تنه هاى درخت خرما بر دارتان مى كنم و خواهيد دانست كه شكنجه كدام يك از ما سختتر و پاينده تر است. (71)

گفتند: هرگز تو را بر آنچه به ما از نشانه هاى روشن آمده است و بر آن [خداى] كه ما را آفريده است برنگزينيم، پس هر چه را تو حكمكننده اى حكم كن - هر چه خواهى بكن -،

كه تنها در زندگى اين جهان حكم توانى كرد. (72)

ما به پروردگارمان ايمان آورديم تا لغزشهاى ما و آنچه را از جادوگرى كه بر آن وادارمان كردى بيامرزد، و خدا بهتر و پاينده تر است. (73)

همانا هر كس كه گناهكار نزد پروردگار خويش آيد پس او راست دوزخ، در آنجا نه بميرد [تا برهد] و نه [به خوشى] زندگانى كند. (74)

و هركه با ايمان نزد او آيد در حالى كه كارهاى نيك و شايسته كرده باشد پس اينان را پايه هاى برترين باشد، (75)

بهشتهاى پاينده كه از زير آنها جوى ها روان است، در آنجا جاويدانند، و اين است پاداش كسى كه [از آلودگى هاى كفر و گناه] پاكى ورزيد. (76)

و هرآينه به موسى وحى كرديم كه بندگان مرا شبانگاه ببر، پس براى آنان راهى خشك در دريا فراگير - با زدن عصا به آب دريا و خشك شدن آن - كه نه از دست يافتن [فرعونيان] بترسى و نه [از غرق گشتن] بيم دارى. (77)

پس فرعون با سپاهيانش از پى آنان روانه شدند، و از دريا بپوشيدشان آنچه پوشيدشان - آب دريا غرقشان ساخت -. (78)

و فرعون قوم خود را گمراه كرد و راه ننمود. (79)

اى فرزندان اسرائيل، شما را از دشمنتان رهانيديم و با شما كنار راست كوه طور را وعده كرديم و بر شما من و سلوى فرو فرستاديم. (80)

از پاكيزه هايى كه روزيتان كرديم بخوريد و در آن از اندازه مگذريد كه خشم من بر شما فرو آيد، و هركه خشم من بر او فرو آيد بى گمان هلاك شود - يا در دوزخ افتد -. (81)

و

هرآينه من آمرزگارم مر آن را كه توبه كند و ايمان آورد و كار نيك و شايسته كند سپس [پيوسته] در راه راست باشد. (82)

اى موسى، چه چيز تو را بر آن داشت تا از قومت با شتاب پيشى گيرى - پيش از همه در طور حاضر شوى -؟ (83)

گفت: آنان اينك بر پى من مى آيند، و به سوى تو، پروردگارا، شتافتم تا خشنود شوى. (84)

[خداى] گفت: پس [بدان كه] ما قوم تو را پس از [آمدن] تو آزمون كرديم و سامرى گمراهشان كرد. (85)

پس موسى خشمناك و اندوهگين به نزد قوم خود بازگشت. گفت: اى قوم من، آيا پروردگارتان به شما وعده اى نيكو نداد - كه به شما تورات دهد يا شما را از فرعونيان برهاند -؟ آيا اين مدت - زمان غيبت من - بر شما دراز آمد يا خواستيد كه خشمى از پروردگارتان بر شما فرود آيد كه وعده مرا خلاف كرديد (86)

گفتند: ما به اختيار و توان خود وعده تو را خلاف نكرديم، وليكن بارهايى از پيرايه و زيور آن قوم - قوم فرعون - بر ما نهادند، پس آنها را [در آتش] افكنديم و همچنين سامرى [آنچه با خود داشت در آتش] افكند (87)

و براى آنان كالبد گوساله اى برون آورد كه او را بانگى بود پس [سامرى و پيروانش] گفتند: اين خداى شما و خداى موسى است، و [سامرى خداى راستين را] از ياد برد. (88)

آيا نمى ديدند كه [آن گوساله] سخنى به آنها باز نمى گرداند و آنان را هيچ زيان و سودى ندارد؟ (89)

و هرآينه هارون از پيش - پيش از آمدن

موسى - به آنها گفته بود: اى قوم من، همانا شما به اين (گوساله) آزمون شديد، و پروردگار شما خداى رحمان است پس مرا پيروى كنيد و از من فرمان بريد. (90)

گفتند: ما پيوسته بر اين [گوساله پرستى] مى مانيم تا موسى به سوى ما بازگردد. (91)

[هنگامى كه موسى باز آمد] گفت: اى هارون، چون آنها را ديدى كه گمراه شدند چه چيز تو را باز داشت، (92)

از اين كه مرا پيروى كنى - كه آنها را از پرستيدن گوساله بازدارى، يا از پى من آيى و خود را به من رسانى -؟ آيا فرمان مرا نافرمانى كردى (93)

گفت: اى پسر مادرم، ريش و سر مرا مگير، من ترسيدم كه بگويى ميان فرزندان اسرائيل جدايى انداختى و گفتار - سفارش - مرا نگاه نداشتى. (94)

گفت: اى سامرى، اين چه كار - فتنه بزرگ - است كه كردى؟ (95)

گفت: من چيزى ديدم كه آنها نديدند. مشتى [خاك] از پى [مركب] آن فرستاده - يعنى جبرئيل - برگرفتم و آن را [در كالبد گوساله] افكندم، و نفس من بدينسان [اين كار را] در نظرم بياراست. (96)

گفت: پس برو - دور شو - كه تو را در زندگى - تا زنده باشى - اين است كه بگويى: به من دست نزنيد. و تو را وعده گاهى است كه هرگز آن را با تو خلاف نكنند، و [اينك] به خدايت كه پيوسته بر آن مقيم بودى بنگر كه آن را بسوزانيم - يا به سوهان بساييم - سپس يكسره در دريا پراكنده اش سازيم. (97)

همانا خداى شما خداى يكتاست كه جز او هيچ

خدايى نيست، دانش او همه چيز را فراگيرنده است. (98)

اينچنين از خبرهايى كه گذشته است بر تو برمى گوييم، و براستى تو را از نزد خويش ياد كردى - قرآن - داده ايم، (99)

هر كه از آن روى بگرداند، همانا در روز رستاخيز بارى سنگين - يا بارى بد: كفر و تكذيب - بردارد، (100)

در آن - بار گناه و عقوبتش - هميشه بمانند، و آنها را بد بارى است در روز رستاخيز، (101)

روزى كه در صور دميده شود، و بزه كاران را در آن روز كبود چشم برانگيزيم، (102)

ميان خود راز همى گويند كه شما جز ده روز - در دنيا - درنگ نكرده ايد. (103)

ما به آنچه مى گويند داناتريم آنگاه كه بهترينشان در رفتار و گفتار گويد: درنگ نكرده ايد مگر يك روز. (104)

و تو را از كوه ها پرسند، بگو: پروردگارم همه آنها را بركند و خرد و پراكنده سازد. (105)

پس آن (زمين) را هامونى هموار واگذارد، (106)

در آن هيچ كجى - يعنى پستى - و بلندى نبينى. (107)

در آن روز آن خواننده - دمنده صور - را بى هيچ كژى - انحراف و نافرمانى - پيروى كنند، و آوازها در برابر خداى رحمان فرو نشيند، پس آوايى نشنوى مگر آوايى آهسته. (108)

در آن روز شفاعت سود ندارد مگر [شفاعت] كسى كه خداى رحمان به او اجازه دهد و سخن او را بپسندد. (109)

آنچه پيش روى و آنچه پشت سرشان است مى داند، و دانش آنان او را فرانگيرد. (110)

و چهره ها در برابر خداى زنده پاينده خوار و فروتن باشند، و هر كه بار ستم برداشت بى گمان

تهيدست و نوميد گردد. (111)

و هر كه از كارهاى نيك و شايسته كند و مومن باشد، پس از هيچ ستمى نترسد و نه از كاستنى - كاستن پاداش كردار -. (112)

و اينچنين آن را قرآنى به زبان تازى فرو فرستاديم و در آن از بيمها و هشدارها گونه گون آورديم تا شايد بپرهيزند يا آنان را ياد كرد و پندى پديد آورد. (113)

پس والا و برتر است خداى يكتا آن پادشاه راستين. و به خواندن قرآن پيش از آنكه پيام آن به تو گزارده شود شتاب مكن، و بگو: پروردگارا، مرا دانش افزاى. (114)

و هرآينه از پيش به آدم سفارش كرديم، پس فراموش كرد و او را [در نگاه داشت آن] آهنگى استوار نيافتيم. (115)

و [ياد كن] آنگاه كه فرشتگان را گفتيم: آدم را سجده كنيد، پس سجده كردند مگر ابليس كه سر باززد. (116)

گفتيم: اى آدم، اين دشمن تو و همسر توست، مبادا شما را از بهشت بيرون كند كه در رنج افتى - يا بدبخت شوى -، (117)

كه تو را در آنجا اين هست كه نه گرسنه مى شوى و نه برهنه، (118)

و در آنجا نه تشنه مى شوى و نه در گرمى آفتاب بمانى. (119)

پس شيطان او را وسوسه كرد، گفت: اى آدم، آيا تو را به درخت جاودانى و پادشاهيى كه كهنه و نابود نشود راه بنمايم؟ (120)

پس، از آن درخت خوردند و شرمگاهشان بر آنها نمودار شد، و شروع كردند از برگ [درختان] بهشت بر خود چسباندن، - شرمگاه خود را مى پوشاندند - و آدم پروردگار خويش را نافرمانى نمود پس راه راست

را گم كرد. (121)

سپس پروردگارش او را برگزيد و به مهر و بخشايش خويش بر او بازگشت و توبه اش بپذيرفت و او را راه نمود. (122)

گفت: هر دو با هم از آنجا فرو شويد، برخى از شما - آدميان - دشمن برخى خواهيد بود. پس اگر از من شما را رهنمونى - كتاب و پيامبر - آمد، هر كه از رهنمونى من پيروى كند نه گمراه شود و نه به رنج افتد - به كيفر آن جهان گرفتار نشود - (123)

و هر كه از ياد كرد و پند من روى بگرداند پس زيستنى تنگ دارد و روز رستاخيز او را نابينا برانگيزيم. (124)

گويد: پروردگارا، چرا مرا نابينا برانگيختى و حال آنكه بينا بودم؟! (125)

گويد: بدين گونه [امروز كور محشور شدى زيرا] آيات ما به تو رسيد و تو آنها را به فراموشى سپردى - از آنها تغافل كردى - و همچنان امروز فراموش مى شوى. (126)

و بدينسان هر كه را زياده روى كرده و به آيات پروردگار خويش ايمان نياورده است كيفر مى دهيم، و هرآينه عذاب آن جهان سختتر و پاينده تر است. (127)

آيا براى آنان - مشركان قريش - راه ننمود كه چه نسلها را پيش از آنها هلاك كرديم كه اينان در مسكنهاى آنان راه مى روند - و آثار عذاب و هلاك آنان را مى بينند -؟ هرآينه در آن براى خردمندان نشانه ها و عبرتهاست. (128)

و اگر نه اين بود كه سخنى از پروردگار تو از پيش رفته و سرآمدى معين شده است هرآينه عذاب بر آنها لازم مى گرديد - گريبانشان را مى گرفت -. (129)

پس بر آنچه

مى گويند شكيبايى ورز و پروردگارت را پيش از برآمدن آفتاب - نماز بامداد - و پيش از فرو شدن آن - نماز عصر - همراه با ستايش و سپاس به پاكى ياد كن، و از ساعتهاى شب - نماز شام و نماز خفتن - و كناره هاى روز - نماز پيشين ظهر، كه پايان نيمه اول روز است و آغاز نيمه دوم روز - نيز او را تسبيح گوى، باشد كه خشنود شوى. (130)

و ديدگانت را مدوز بدانچه برخوردارى داده ايم گروه هايى از آنان را از آرايش زندگى دنيا تا درباره آن بيازماييمشان، و روزى پروردگارت بهتر و پاياتر است. (131)

و خاندان خويش را به نماز فرمان ده و بر آن شكيبا باش - مداومت نما -، از تو روزى نمى خواهيم، ما خود به تو روزى مى دهيم، و سرانجام نيك پرهيزگارى راست. (132)

و [كافران مكه] گفتند: چرا ما را از پروردگار خويش نشانه اى - معجزه اى به دلخواه ما - نمى آورد؟ آيا آنها را نشانه روشن آنچه در كتابهاى پيشين است نيامده است (133)

و اگر ما آنان را پيش از آن - فرستادن كتاب و پيامبر - به عذابى هلاك مى كرديم هرآينه مى گفتند: پروردگارا، چرا به سوى ما پيامبرى نفرستادى تا پيش از آنكه خوار و رسوا شويم آيات تو را پيروى كنيم (134)

بگو: هر يك [از ما] منتظر است، پس منتظر باشيد. بزودى خواهيد دانست كه رهروان راه راست كيانند و راه يافته كيست. (135)

مي ترسد. (3)

از جانب كسي كه زمين و آسمانهاي بلند را آفريده است نازل شده . (4)

خداي رحمان بر عرش استيلا، دارد. (5)

از آن اوست آنچه در آسمانها و زمين و ميان آنهاست و آنچه در زير زمين است (6)

و اگر سخن بلند گويي ، او به راز نهان و نهانتر آگاه است. (7)

الله ، آن كه هيچ خدايي جز او نيست. نامهاي خوب از آن اوست. (8)

آيا خبر موسي به تو رسيده است. (9)

آنگاه كه آتشي ديد و به خانواده خود گفت: درنگ كنيد، كه من از دور آتشي مي بينم، شايد برايتان قبسي بياورم يا در روشنايي آن راهي بيابم. (10)

چون نزد آتش آمد، ندا داده شد: اي موسي ، (11)

من پروردگار تو هستم. پاي افزارت را بيرون كن كه اينك در وادي مقدس طوي هستي . (12)

و من تو را برگزيده ام. پس به آنچه وحي مي شود گوش فرادار. (13)

خداي يكتا من هستم. هيچ خدايي جز من نيست. پس مرا بپرست و تا مرا ياد كني نماز بگزار. (14)

قيامت آمدني است. مي خواهم زمان آن را پنهان دارم تا هر كس در مقابل كاري كه كرده است سزا ببيند. (15)

آن كس كه به آن ايمان ندارد و پيرو هواي خويش است، تو را از آن رويگردان نكند، تا به هلاكت افتي . (16)

اي موسي ، آن چيست به دست راستت؟ (17)

گفت: اين عصاي من است. بر آن تكيه مي كنم و براي گوسفندانم با آن برگ مي ريزم. و مرا با آن كارهاي ديگر است. (18)

گفت: اي موسي ، آن را بيفكن. (19)

بيفكندش. به ناگهان ماري شد كه مي دويد. (20)

گفت: بگيرش، و مترس. بار ديگر آن را به صورت نخستينش باز مي گردانيم. (21)

دست خويش در بغل كن، بي هيچ عيبي ، سفيد بيرون آيد. اين هم آيتي ديگر، (22)

تا آيتهاي بزرگتر خود را به تو بنمايانيم. (23)

نزد فرعون برو كه سركشي مي كند. (24)

گفت: اي پروردگار من، سينه مرا براي من گشاده گردان. (25)

و كار مرا آسان ساز. (26)

و گره از زبان من بگشاي . (27)

تا گفتار مرا بفهمند. (28)

و ياوري از خاندان من براي من قرار ده . (29)

برادرم هارون را. (30)

پشت مرا بدو محكم كن. (31)

و در كار من شريكش گردان. (32)

تا تو را فراوان ستايش كنيم. (33)

و تو را فراوان ياد كنيم. (34)

كه تو بر حال ما آگاه بوده اي . (35)

گفت: اي موسي ، هر چه خواستي به تو داده شد. (36)

و ما بار ديگر به تو نعمت فراوان داده ايم. (37)

آنگاه كه بر مادرت آنچه وحي كردني بود وحي كرديم: (38)

كه او را در صندوقي بيفكن، صندوق را به دريا افكن، تا دريا به ساحلش اندازد و يكي از دشمنان من و دشمنان او صندوق را برگيرد. محبت خويش بر تو ارزاني داشتم تا زير نظر من پرورش يابي . (39)

آنگاه كه خواهرت مي رفت و مي گفت: مي خواهيد شما را به كسي كه نگهداريش كند راه بنمايم؟ ما تو را نزد مادرت بازگردانيديم تا چشمانش روشن گردد و غم نخورد.

و تو يكي را بكشتي و ما از غم آزادت كرديم و بارها تو را بيازموديم. و سالي چند ميان مردم مدين زيستي . و اكنون، اي موسي ، در آن هنگام كه مقدر كرده بوديم آمده اي . (40)

تو را خاص خود كردم. (41)

تو و برادرت آيات مرا ببريد و در رسالت من سستي مكنيد. (42)

به سوي فرعون برويد كه او طغيان كرده است. (43)

با او به نرمي سخن گوييد، شايد پند گيرد، يا بترسد. (44)

گفتند: اي پروردگار ما، بيم داريم كه بر ما تعدي كند يا طغيان از حد بگذراند. (45)

گفت: مترسيد. من با شما هستم. مي شنوم و مي بينم. (46)

پس نزد او رويد و گوييد: ما رسولان پروردگار توايم. بني اسرائيل را با ما بفرست و آزارشان مده . ما نشانه اي از پروردگارت برايت آورده ايم. و سلام بر آن كس كه از پي هدايت قدم نهد. (47)

هر آينه به ما وحي شده است كه عذاب براي آن كسي است كه راست را دروغ شمارد و از آن رخ برتابد. (48)

گفت: اي موسي ، پروردگار شما كيست. (49)

گفت: پروردگار ما همان كسي است كه آفرينش هر چيزي را به او ارزاني داشته ، سپس هدايتش كرده است. (50)

گفت: حال اقوامي كه از اين پيش مي زيسته اند چيست. (51)

گفت: علم آن در كتابي است نزد پروردگار من. پروردگار من نه خطا مي كند و نه فراموش. (52)

كسي است كه زمين را آرامگاه شما ساخت و برايتان در آن راههايي پديد آورد و از آسمان باران فرستاد، تا

بدان انواعي گوناگون از نباتات برويانيم. (53)

بخوريد و چارپايانتان را بچرانيد. در اين براي خردمندان عبرتهاست. (54)

شما را از زمين آفريديم و به آن باز مي گردانيم و بار ديگر از آن بيرون مي آوريم. (55)

هر آينه همه آيات خود را به او نشان داديم ولي تكذيبش كرد و سر باززد. (56)

گفت: اي موسي ، آيا نزد ما آمده اي تا ما را به جادويي از سرزمينمان بيرون كني . (57)

ما نيز در برابر تو جادويي چون جادوي تو مي آوريم. بين ما و خود وعده گاهي در زميني هموار بگذار كه نه ما وعده را خلاف كنيم و نه تو. (58)

گفت: موعد شما روز زينت است و همه مردم بدان هنگام كه آفتاب بلند گردد گرد آيند. (59)

فرعون بازگشت و ياران حيله گر خويش را گرد كرد و بازآمد. (60)

موسي گفتشان: واي بر شما، بر خدا دروغ مبنديد كه همه شما را به عذابي هلاك كند و هر كه دروغ بندد نوميد شود. (61)

پس با يكديگر در كار خود به مشورت پرداختند. و پنهان رازها گفتند. (62)

گفتند: اين دو جادوگراني هستند كه مي خواهند به جادوي خويش شما را از سرزمينتان برانند و آيين برتر شما را براندازند. (63)

شما تدبيرهاي خود گرد كنيد و در يك صف بياييد. كسي كه امروز پيروز شود، رستگاري يابد. (64)

گفتند: اي موسي ، آيا تو مي افكني يا ما نخست بيفكنيم. (65)

گفت: شما بيفكنيد. ناگهان از جادويي كه كردند چنان در نظرش آمد كه آن رسنها و عصاها به هر سو مي دوند. (66)

موسي

خويشتن را ترسان يافت. (67)

گفتيم: مترس كه تو برتر هستي . (68)

آنچه در دست راست داري بيفكن تا هر چه را كه ساخته اند ببلعد. آنان حيله جادوان ساخته اند و جادوگر هيچ گاه پيروز نمي شود. (69)

ساحران به سجده وادار شدند. گفتند: به پروردگار هارون و موسي ايمان آورديم. (70)

فرعون گفت: آيا پيش از آنكه شما را رخصت دهم به او ايمان آورديد؟ او بزرگ شماست كه به شما جادوگري آموخته است. دستها و پاهاتان را از چپ و راست مي برم و بر تنه درخت خرما به دارتان مي آويزم. تا بدانيد كه عذاب كدام يك از ما سختتر و پاينده تر است. (71)

گفتند: سوگند به آن كه ما را آفريده است كه تو را بر آن نشانه هاي روشن كه ديده ايم ترجيح نمي دهيم، به هر چه خواهي حكم كن، كه رواج حكم تو در زندگي اين جهاني است. (72)

اينك به پروردگار خويش ايمان آورديم تا از خطاهاي ما و آن جادوگري كه ما را بدان واداشتي درگذرد، كه خدا بهتر و پايدارتر است. (73)

هر آينه هر كس كه گنهكار نزد پروردگارش بيايد، جهنم جايگاه اوست كه در آنجا نه مي ميرد و نه زندگي مي كند. (74)

و آنان كه با ايمان نزد او آيند و كارهاي شايسته كنند، صاحب درجاتي بلند باشند. (75)

بهشتهاي جاويدان كه در آن نهرها روان است، و همواره در آنجا باشند. و اين است پاداش پاكان. (76)

به موسي وحي كرديم كه بندگان ما را شب هنگام بيرون ببر و برايشان در دريا گذرگاهي خشك بجوي ،

و مترس كه بر تو دست يابند و بيم به دل راه مده . (77)

فرعون با لشكرهايش از پيشان روان شد. و دريا چنان كه بايد آنان را در خود فرو پوشيد. (78)

فرعون قومش را گمراه كرد، نه راهنمايي . (79)

اي بني اسرائيل، شما را از دشمنتان رهانيديم و با شما در جانب راست كوه طور وعده نهاديم و برايتان من و سلوي نازل كرديم. (80)

از چيزهاي پاكيزه كه شما را روزي داده ايم بخوريد و از حد مگذرانيدش تا مباد خشم من به شما رسد، كه هر كس كه خشم من به او برسد در آتش افتد. (81)

هر كس كه توبه كند و ايمان آورد و كار شايسته كند و به راه هدايت بيفتد، مي آمرزمش. (82)

اي موسي ، چه چيز تو را واداشت تا بر قومت پيشي گيري . (83)

گفت: آنها همانهايند كه از پي من روانند. اي پروردگار من، من به سوي تو شتافتم تا خشنود گردي . (84)

گفت: ما قوم تو را پس از تو آزمايش كرديم و سامري گمراهشان ساخت. (85)

موسي خشمگين و پراندوه نزد قومش بازگشت و گفت: اي قوم من، آيا پروردگارتان شما را وعده هاي نيكو نداده بود؟ آيا درنگ من به درازا كشيد يا خواستيد كه خشم پروردگارتان به شما فرود آيد كه وعده مرا خلاف كرديد. (86)

گفتند: ما به اختيار خويش وعده تو خلاف نكرديم. بارهايي از زينت آن قوم بر دوش داشتيم. آنها را در آتش بيفكنديم. و سامري نيز بيفكند. (87)

و برايشان تنديس گوساله اي كه نعره گاوان را داشت بساخت و

گفتند: اين خداي شما و خداي موسي است. و موسي فراموش كرده بود. (88)

آيا نمي ديدند كه هيچ پاسخي به سخنشان نمي دهد، و هيچ سود و زياني برايشان ندارد. (89)

هارون نيز پيش از اين به آنها گفته بود: اي قوم من، شما را به اين گوساله آزموده اند. پروردگار شما خداي رحمان است. از پي من بياييد و فرمانبردار من باشيد. (90)

گفتند: ما همواره به پرستش او مي نشينيم تا موسي به نزد ما بازگردد. (91)

گفت: اي هارون، هنگامي كه ديدي گمراه مي شوند. (92)

چرا از پي من نيامدي ؟ آيا تو نيز از فرمان من سرپيچي كرده بودي . (93)

گفت: اي پسر مادرم، چنگ به ريش و سر من مينداز. من ترسيدم كه بگويي : تو ميان بني اسرائيل جدايي افكندي ، و گفتار مرا رعايت نكردي . (94)

گفت: و تو اي سامري ، اين چه كاري بود كه كردي . (95)

گفت: من چيزي ديدم كه آنها نمي ديدند. مشتي از خاكي كه نقش پاي آن رسول بر آن بود برگرفتم و در آن پيكر افكندم و نفس من اين كار را در چشم من بياراست. (96)

گفت: برو، در زندگي اين دنيا چنان شوي كه پيوسته بگويي :به من نزديك مشو. و نيز تو را وعده اي است كه از آن رها نشوي و اينك به خدايت كه پيوسته عبادتش مي كردي بنگر كه مي سوزانيمش و به دريايش مي افشانيم. (97)

جز اين نيست كه خداي شما الله است كه هيچ خدايي جز او نيست و علمش همه چيز را در بر گرفته

است. (98)

اينچنين خبرهاي گذشته را براي تو حكايت مي كنيم. و به تو از جانب خود قرآن را عطا كرديم. (99)

هر كس كه از آن رخ برتابد روز قيامت بار گناه بر دوش مي كشد. (100)

در آن كار همواره بمانند. و بار روز قيامت برايشان بار بدي است. (101)

روزي كه در صور دميده شود و مجرمان را در آن روز، كبود چشم گرد مي آوريم (102)

آهسته با هم سخن مي گويند كه ده روز بيش نيارميده ايد. (103)

ما به گفتار آنان آگاه تريم آنگاه كه نيكوروشترين آنها مي گويد: جز يك روز نيارميده ايد. (104)

تو را از كوهها مي پرسند. بگو: پروردگار من همه را پراكنده مي سازد. (105)

و آنها را به زميني هموار بدل مي كند. (106)

در آن هيچ كجي و پستي و بلندي نمي بيني . (107)

در آن روز از پي آن داعي كه هيچ كژي را در او راه نيست روان گردند. و صداها در برابر خداي رحمان به خشوع مي گرايد و از هيچ كس جز صداي پايي نخواهي شنيد. (108)

در آن روز شفاعت سود ندهد، مگر آن را كه خداي رحمان اجازت دهد و سخنش را بپسندد. (109)

هر چه را در پيش روي آنهاست و هر چه را در پشت سرشان است مي داند و علم آنان او را در برنگيرد. (110)

و چهره ها در برابر خداي زنده پاينده خاضع مي شود و هركه بار كفر بر دوش مي كشد نوميد مي گردد. (111)

و هر كس كه كارهاي شايسته كند و مومن باشد، نبايد از هيچ

ستمي و شكستي بهراسد. (112)

اينچنين آن را قرآني عربي نازل كرديم و در آن گونه گون هشدار داديم، شايد بترسند يا پندي تازه گيرند. (113)

پس برتر است خداي يكتا آن پادشاه راستين. و پيش از آنكه وحي به پايان رسد در خواندن قرآن شتاب مكن. و بگو: اي پروردگار من، به علم من بيفزاي . (114)

و ما پيش از اين با آدم پيمان بستيم ولي فراموش كرد، و شكيبايش نيافتيم (115)

و آنگاه كه به فرشتگان گفتيم: آدم را سجده كنيد، همه جز ابليس - كه سرپيچي كرد- سجده كردند. (116)

گفتيم: اي آدم، اين دشمن تو و همسر توست، شما را از بهشت بيرون نكند، كه نگونبخت شوي . (117)

كه تو در بهشت نه گرسنه مي شوي و نه برهنه مي ماني . (118)

و نه تشنه مي شوي و نه دچار تابش آفتاب. (119)

شيطان وسوسه اش كرد و گفت: اي آدم، آيا تو را به درخت جاويداني و ملكي زوالناپذير راه بنمايم. (120)

از آن درخت خوردند و شرمگاهشان در نظرشان پديدار شد. و همچنان برگ درختان بهشت بر آنها مي چسبانيدند. آدم در پروردگار خويش عاصي شد و راه گم كرد. (121)

سپس پروردگارش او را برگزيد و توبه اش را بپذيرفت و هدايتش كرد. (122)

گفت: همگي از آنجا پايين رويد، دشمنان يكديگر. اگر از جانب من شما را راهنمايي آمد، هر كس از آن راهنماي من متابعت كند نه گمراه مي شود و نه تيره بخت. (123)

و هر كس كه از ياد من اعراض كند، زندگيش تنگ شود و در روز قيامت نابينا محشورش

سازيم. (124)

گويد: اي پروردگار من، چرا مرا نابينا محشور كردي و حال آنكه من بينا بودم. (125)

گويد: همچنان كه تو آيات ما را فراموش مي كردي ، امروز خود فراموش گشته اي . (126)

اينچنين اسرافكاران و كساني را كه به آيات پروردگارشان ايمان نمي آورند جزا مي دهيم. هر آينه عذاب آخرت سختتر و پايدارتر است. (127)

آيا آن همه مردمي كه پيش از اين در مساكن خويش راه مي رفتند و ما همه را هلاك كرديم، سبب هدايت اينان نشده اند؟ اينها نشانه هايي است براي خردمندان. (128)

اگر نه سخني بود كه پروردگارت پيش از اين گفته و زمان را معين كرده بود، عذابشان در اين جهان حتمي مي بود. (129)

بر آنچه مي گويند شكيبا باش و پروردگارت را پيش از طلوع خورشيد و پيش از غروب آن به پاكي بستاي . و در ساعات شب و اول و آخر روز تسبيح گوي . شايد خشنود گردي . (130)

اگر زنان و مرداني از آنها را از يك زندگي خوش بهره مند ساخته ايم، تو به آنها منگر. اين براي آن است كه امتحانشان كنيم. رزق پروردگارت بهتر و پايدارتر است. (131)

كسان خود را به نماز فرمان ده و خود در آن كار پاي بيفشر. از تو روزي نمي خواهيم. ما به تو روزي مي دهيم. و عاقبت خير از آن پرهيزگاران است. (132)

و گفتند: چرا معجزه اي از پروردگارش براي ما نمي آورد؟ آيا دليلهاي روشني كه در صحيفه هاي پيشين آمده ، به آنها نرسيده است. (133)

اگر پيش از آمدن پيامبري عذابشان مي كرديم،

مي گفتند: اي پروردگار ما، چرا رسولي بر ما نفرستادي تا پيش از آنكه به خواري و رسوايي افتيم، از آيات تو پيروي كنيم. (134)

بگو: همه منتظرند، شما نيز منتظر بمانيد. به زودي خواهيد دانست آنها كه به راه راست مي روند و آنها كه هدايت يافته اند، چه كساني هستند. (135)

كه جز من خدايى نيست، پس مرا بپرست و نماز را به ياد من برپا دار (14)

قيامت فرارسنده است، مى خواهم [چندى هم] پنهانش بدارم تا هر كسى بر وفق كوششش جزا يابد (15)

مبادا كسى كه به آن ايمان ندارد و از هوى و هوس خويش پيروى مى كند، تو را از آن باز دارد و به هلاكت افتى (16)

و اى موسى در دستت چيست؟ (17)

گفت اين عصاى من است كه بر آن تكيه مى كنم و با آن براى گوسفندانم برگ فرو مى تكانم، و حاجتهاى ديگر نيز به آن دارم (18)

فرمود اى موسى آن را به زمين بينداز (19)

آن را انداخت و ناگهان به هيئت مارى كه جنب و جوش داشت در آمد (20)

فرمود آن را بگير و مترس، آن را به هيئت نخستينش در مى آوريم (21)

و دستت را در بغلت كن، تا سپيد و درخشان بدون هيچ بيمارى [پيسى] بيرون آيد كه اين نيز معجزه ديگرى است (22)

تا بعضى از آيات سترگ خود را به تو بنمايانيم (23)

به سوى فرعون برو كه او سر به طغيان برداشته است (24)

گفت پروردگارا دل مرا برايم گشاده دار (25)

و كارم را بر من آسان كن (26)

و گره از زبانم بگشا (27)

تا سخنم را دريابند (28)

و از خانواده ام برايم دستيارى بگمار (29)

برادرم هارون را (30)

و با او پشتوانه ام را نيرومند گردان (31)

و او را در كارم شريك گردان (32)

تا تو را بسيار نيايش كنيم (33)

و بسيار يادت كنيم (34)

كه تو خود بر احوال ما بينا بوده اى (35)

فرمود اى

موسى خواسته ات بر آورده شد (36)

و بار ديگر هم در حق تو نيكى كرده بوديم (37)

آنگاه كه به مادرت آنچه بايد وحى كرديم (38)

كه او را در صندوقى بگذار و آن را در دريا بيفكن، تا دريا او را به ساحل افكند، تا سرانجام دشمن من و دشمن او، او را بيابد و برگيرد، و در حقت مهربانى كردم تا زير نظر من بار آيى (39)

چنين بود كه خواهرت [سرگشته] مى رفت و مى گفت آيا كسى را به شما نشان دهم كه سرپرستى او را عهده دار شود؟ [گفتند آرى] و [سرانجام] تو را به آغوش مادرت باز گردانديم كه ديده اش روشن شود و اندوهگين نگردد، [سپس كه بزرگ شدى] كسى را [به غير عمد] كشتى، و تو را از غم و غصه رهانيديم و چنانكه بايد و شايد آزموديم، سپس چندى در ميان اهل مدين به سر بردى، سپس بهنگام [براى رسالت] آمدى (40)

و تو را براى خود پروردم (41)

تو و برادرت نشانه هاى معجزه وار مرا ببريد و در ياد كرد من سستى مورزيد (42)

به سوى فرعون برويد كه سر به طغيان برداشته است (43)

و با او سخنى نرم بگوييد، باشد كه پند گيرد يا خشوع و خشيت يابد (44)

گفتند پروردگارا ما مى ترسيم كه بر ما پيشدستى يا گردنكشى كند (45)

فرمود مهراسيد من خود با شما هستم و مى شنوم و مى بينم (46)

پس به نزد او برويد و بگوييد ما فرستادگان پروردگارت هستيم، بنى اسرائيل را همراه ما بفرست، و آزارشان مكن، ما براى تو از سوى پروردگارت پديده اى معجزه آسا آورده ايم، و سلام بر كسى

كه از هدايت پيروى كند (47)

به راستى به ما وحى شده است كه عذاب بر كسى نازل مى شود كه تكذيب پيشه كند و روى بگرداند (48)

گفت اى موسى پروردگار شما كيست؟ (49)

گفت پروردگار ما همان كسى است كه به هر چيز آفرينش سزاوار او را بخشيده سپس هدايتش كرده است (50)

گفت پس سرنوشت اقوام پيشين چه مى شود؟ (51)

گفت علم آن با پروردگار من و در كتابى مكتوب است، و پروردگار من نه فرو مى گذارد و نه فراموش مى كند (52)

همان كسى كه زمين را زيرانداز شما كرد و در آن براى شما راه ها كشيد و از آسمان آبى فرو فرستاد. و با آن از هر گونه گياه گوناگون برآورديم (53)

بخوريد و چارپايانتان را بچرانيد، كه در اين مايه هاى عبرت براى خردمندان است (54)

از آن [خاك] شما را آفريده ايم، و به آن بازتان مى گردانيم، و بار ديگر از آن بيرونتان مى آوريم (55)

و همه پديده هاى شگرف خويش را به او نمايانديم ولى دروغ انگاشت و سر باززد (56)

گفت اى موسى آيا آمده اى كه ما را با جادوى خود از سرزمينمان آواره كنى؟ (57)

بدان كه ما نيز جادويى همانند آن برايت به ميان مى آوريم، پس بين ما و خودت موعدى بگذار در مكانى مقبول هر دو طرف كه ما و تو در آن خلاف نكنيم (58)

گفت موعدتان روز جشن باشد كه مردمان نيز در روز گرد آيند (59)

فرعون برگشت و همه مكر و تدبير خود را به كار برد و به ميان آمد (60)

موسى به ايشان گفت واى بر شما، بر خداوند افترا، مزنيد كه

شما را با عذابى ريشه كن مى سازد و هر كس افترا، پيشه كند نوميد گردد (61)

آنان در ميان خود درباره كار و بارشان اختلاف پيدا كردند و رازگويى شان را پنهان داشتند (62)

[و] ادعا كردند اين دو جادوگرانى هستند كه مى خواهند با جادوشان شما را از سرزمينتان آواره كنند و آيين پسنديده شما را از بين ببرند (63)

پس همفكرى كنيد و هماهنگ عمل كنيد و امروزه هر كه چيره شود، رستگار است (64)

گفتند اى موسى تو [اول] مى اندازى يا ما اول بيندازيم؟ (65)

گفت شما بيندازيد، و [انداختند و] ناگهان از جادوى آنان چنين به نظرش آمد كه ريسمانهايشان و چوبدستى هايشان [مار شده و] جنب و جوش دارد (66)

پس موسى در دل خود بيمى احساس كرد (67)

گفتيم مترس كه تو برترى (68)

و آنچه در دست دارى بينداز تا برساخته هايشان را ببلعد، كه آنچه برساخته اند، نيرنگ جادوگر است و جادوگر هر چه كند رستگار نمى شود (69)

آنگاه جادوگران به سجده در افتادند [و] گفتند به پروردگار هارون و موسى ايمان آورديم (70)

[فرعون] گفت آيا پيش از آنكه به شما اجازه دهم به او ايمان آورديد، بى شك او بزرگتر [و آموزگار] شماست كه به شما جادوگرى آموخته است، بدانيد كه دستها و پاهايتان را بر خلاف جهت يكديگر مى برم و شما را بر تنه هاى درخت خرما به دار مى كشم، و خواهيد دانست كه كداممان عذابى شديدتر و پاينده تر دارد (71)

[جادوگران] گفتند هرگز تو را بر روشنگرى هايى كه براى ما آمده است، و بر كسى كه ما را آفريده است، بر نمى گزينيم، هر چه خواهى بكن، جز اين نيست

كه تو فقط در زندگى دنيوى كارى توانى كرد (72)

ما به پروردگارمان ايمان آورده ايم تا گناهانمان را و همين جادويى را كه تو به آن وادارمان كرده اى ببخشد و خداوند است كه بهتر و پاينده تر است (73)

به راستى هر كس گناهكار به نزد پروردگارش بيايد، جهنم نصيب اوست كه در آن نه مى ميرد و نه زنده مى ماند (74)

و هر كس مومن به نزد او بيايد، و كارهاى شايسته كرده باشد، اينانند كه درجات عالى دارند (75)

[در] بهشتهاى عدن كه جو يباران از فرودست آن جارى است، و جاودانه در آنند، و اين پاداش كسى است كه پاكى پيشه كند (76)

و به موسى وحى كرديم كه بندگان مرا شبانه روانه كن، و براى آنان راهى خشك در دريا بشكاف، به طورى كه نه از فرارسيدن [دشمن] بيمناك باشى و نه [از غرق] بترسى (77)

آنگاه فرعون با سپاهيانش آنان را دنبال كرد، و آب دريا آنان را فراگرفت و فروپوشاند (78)

و [بدينسان] فرعون قومش را به گمراهى كشاند و به جايى نرساند (79)

اى بنى اسرائيل به راستى شما را از دشمنتان رهانيديم و با شما در جانب طور ايمن وعده گذارديم و بر شما من و سلوى فرو فرستاديم (80)

[و گفتيم] از هر آنچه از پاكيزه ها روزيتان كرده ايم، بخوريد و در آن از حد تجاوز مكنيد، كه خشم من بر شما فرود مى آيد، و هر كس كه خشم من بر او فرود آيد، به راستى نابود شود (81)

و من در حق كسى كه توبه كند و ايمان آورد و كارى شايسته پيش گيرد و به راه ايد آمرزگارم (82)

و [گفتيم] اى موسى چه چيز باعث شد كه بر قومت پيشى بگيرى؟ (83)

گفت آنان به دنبال من روانند و من پروردگارا به سوى تو شتافتم تا از من خشنود باشى (84)

فرمود ما قومت را در غياب تو امتحان كرديم و سامرى آنان را گمراه ساخت (85)

آنگاه موسى خشمگين و اندوهگين [و شتابان] به سوى قومش بازگشت و گفت اى قوم من آيا پروردگارتان با شما وعده اى نيكو نگذارد، آيا به نظرتان اين عهد طولانى شد، يا خواستيد كه خشم پروردگارتان بر شما فرود آيد، كه در وعده تان با من خلاف كرديد (86)

گفتند، در وعده تو به اختيار خود خلاف نكرديم، بلكه از زر و زيور مردم انبوهى برگرفتيم و آنها را [در آتش] انداختيم، و سامرى چنين راهنمايى كرد (87)

و [چنين بود كه سامرى] براى آنان پيكر گوساله اى ساخت و پرداخت كه بانگ گاو داشت، آنگاه گفتند اين خداى شما و موسى است كه فراموشش كرده بود (88)

آيا اينان نينديشيدند كه [اين گوساله] پاسخ سخنى به آنان نمى دهد و زيان و سودى براى آنان ندارد؟ (89)

و هارون پيش از آن به آنان گفته بود، اى قوم من شما با آن امتحان پس مى دهيد، و پروردگار [حقيقى] شما خداوند رحمان است، از من پيروى و از دستور من اطاعت كنيد (90)

گفتند همچنان در خدمت او [گوساله] مى ايستيم تا موسى به نزد ما بازگردد (91)

[موسى آمد و برآشفت و گفت] اى هارون چون ديدى كه گمراه شده اند (92)

چه چيزى تو را از متابعت من بازداشت؟ آيا از دستور من سرپيچى كردى؟ (93)

[هارون] گفت اى پسر

مادرم ريش مرا و سرم را مگير [و با من درشتى مكن] من ترسيدم كه بگويى بين بنى اسرائيل تفرقه انداختى و سخن مرا پاس نداشتى (94)

[سپس رو به سامرى كرد و] گفت اى سامرى كار و بار تو چيست؟ (95)

[سامرى] گفت من چيزى را ديدم كه ديگران نديده بودند، و مشتى از خاك پاى جبرئيل برگرفتم، و آن را [در خمير مايه گوساله] انداختم، و بدينسان بود كه نفسم بدى را به من آراسته جلوه داد (96)

گفت پس برو و بدان كه جزاى تو اين است كه در زندگى بگويى به من نزديك مشويد، و براى تو موعدى است كه در آن با تو خلاف نشود، و به خدايت كه در خدمتش معتكف بودى بنگر كه مى سوزانيمش، سپس آن را بر دريا مى افشانيم (97)

همانا خداى شما خداوند است كه خدايى جز او نيست، كه علمش بر همه چيز احاطه دارد (98)

بدينسان بر تو از اخبار گذشته مى خوانيم و به راستى از سوى خويش به تو پندآموزى بخشيده ايم (99)

هر كس از آن روى برتابد، روز قيامت بار گناهى بر دوش كشد (100)

جاودانه در آن [عذاب] مى مانند و در روز قيامت سربار بدى براى آنهاست (101)

همان روزى كه در صور دميده شود، و ما گناهكاران را در آن روز سبز چشم محشور گردانيم (102)

آهسته در ميان خود سخن گويند كه جز ده روز [در دنيا] به سر نبرده ايد (103)

ما به آنچه مى گويند آگاهتريم آنگاه كه ره يافته ترين آنها به ايشان گويد جز [به اندازه] يك روز به سر نبرده ايد (104)

و از تو درباره كوه ها مى پرسند. بگو

پروردگارم آنها را پخش و پريشان مى كند (105)

و زمين را همچون دشتى هموار رها مى كند (106)

كه در آن نه نشيبى مى بينى و نه فرازى (107)

در آن روز همه از منادى [اسرافيل] پيروى مى كنند، كه در كارش هيچگونه كژى نيست، و صداها همه در برابر خداى رحمان به خاموشى گرايد، آنگاه جز نوايى نرم نشنوى (108)

در آن روز شفاعت سودى ندارد مگر براى كسى كه خداوند رحمان به او اجازه دهد و از سخن او خشنود باشد (109)

آنچه پيشرو و آنچه پشتسرشان است، مى داند و آنان به او احاطه علمى ندارند (110)

و سرها در برابر [پروردگار] زنده پاينده فرود آيد، و هر كسى بار ستمى برداشته باشد، نوميد گردد (111)

و هر كس كه كارهاى شايسته كرده باشد و مومن باشد از ستم و كاستى [در پاداشش] نترسد (112)

و بدينسان آن را به صورت قرآنى عربى نازل كرديم و در آن گونه گونه هشدار آورديم، باشد كه پروا پيشه كنند، يا پندى براى آنان پديد آورد (113)

بزرگا خداوندى كه پادشاه بر حق است، و در [باز خوانى] قرآن پيش از به پايان رسيدن وحى آن شتاب مكن، و بگو پروردگارا مرا دانشافزاى (114)

و از پيش به آدم سفارش كرديم، ولى فراموش كرد، و در او عزمى استوار نيافتيم (115)

و چنين بود كه به فرشتگان گفتيم به آدم سجده بريد، همه سجده بردند مگر ابليس كه سر باززد (116)

آنگاه گفتيم اى آدم اين [ابليس] دشمن تو و [دشمن] همسرت است، مبادا شما را از بهشت آواره كند كه در رنج افتى (117)

براى تو مقرر است

كه در آنجا [بهشت] گرسنه و برهنه نمايى (118)

و همچنين آنجا تشنه و آفتابزده نشوى (119)

سپس شيطان او را وسوسه كرد، گفت اى آدم آيا مى خواهى درخت جاودانگى و سلطنت بى انقراض را نشانت دهم؟ (120)

آنگاه از آن [ميوه ممنوعه] خوردند و عورتهايشان بر آنان آشكار شد و بر آنها از برگ [درختان] بهشتى مى چسباندند [تا پوشيده شود] و بدينسان آدم از امر پروردگارش سرپيچى كرد و گمراه شد (121)

سپس پروردگارش باز او را برگزيد و از او درگذشت و هدايتش كرد (122)

[و] فرمود همگى از آن [بهشت] پايين رويد - برخى دشمن برخى ديگر - و چون از سوى من رهنمودى برايتان آمد، هر كس كه رهنمود مرا پيروى كند، نه گمراه شود و نه به رنج افتد (123)

و هر كس از ياد من دل بگرداند، زندگانى او تنگ خواهد بود، و او را روز قيامت نابينا برانگيزيم (124)

گويد پروردگارا چرا مرا نابينا برانگيختى و حال آنكه من بينا بودم (125)

فرمايد بدينسان بود كه آيات ما براى تو آمد و آنها را فراموش كردى و به همان گونه امروز فراموش شده باشى (126)

و بدينسان هر كس را كه از حد درگذرد و به آيات پروردگارش ايمان نياورده باشد، جزا مى دهيم، و عذاب آخرت سنگينتر و پاينده تر است (127)

آيا براى آنان روشن نشده است كه پيش از آنان چه بسيار نسلهايى را نابود كرديم كه [آنان اكنون] در خانه و كاشانه هايشان آمد و رفت مى كنند، بى گمان در اين براى خردمندان مايه هاى عبرت است (128)

و اگر كلمه [/ وعده] پيشين پروردگارت و اجل معينى در كار

نبود، آن عذاب [هماكنون] لازم مى شد (129)

پس بر آنچه مى گويند شكيبايى كن و شاكرانه پروردگارت را پيش از طلوع خورشيد و پيش از غروب آن، و در پاسهايى از شب و در دو سوى روز [به نماز برخيز و] تسبيح بگوى، باشد كه خشنود شوى (130)

به چيزى كه اصنافى از آنان را به آن بهره مند گردانده ايم چشم مدوز كه تجمل زندگى دنيوى است تا سرانجام آنان را بدان بيازماييم، و روزى پروردگارت بهتر و پاينده تر است (131)

و خانواده ات را به نماز فرمان ده و در آن صبورانه بكوش، ما از تو روزى نخواسته ايم بلكه ما خود تو را روزى مى دهيم، و سرانجام نيك، با پروا و پرهيز است (132)

و گويند چرا پديده روشنگرى از سوى پروردگارش براى ما نمى آورد، [بگو] آيا پديده روشنگرى كه در كتابهاى آسمانى پيشين است براى آنان نيامده است (133)

و اگر آنان را پيش از آن [آيات بينات] به عذابى نابود مى ساختيم بى شك مى گفتند كه پروردگارا چرا پيامبرى به سوى ما نفرستادى، تا پيش از آنكه خوار و زار شويم، از آيات تو پيروى كنيم (134)

بگو همه منتظرند، پس شما هم منتظر باشيد، زودا كه خواهيد دانست رهروان راه راست و ره يافتگان چه كسانى هستند (135)

خاك است (6)

و اگر بلند گوئى سخن را همانا او مى داند نهان و نهان تر را (7)

خدا نيست خدائى جز او وى را است نامهاى نكو (8)

و آيا رسيده است به تو داستان موسى (9)

هنگامى كه ديد آتشى پس گفت به خاندان خويش درنگ كنيد كه من يافتم آتشى را شايد بيارم شما را از آن اخگرى (گيرانه اى) يا بيابم بر آتش راهنمائى را (10)

پس هنگامى كه بيامدش خوانده شد اى موسى (11)

همانا منم پروردگار تو پس درآور كفشهاى خويش را كه توئى بر درّه مقدّس طُوى (12)

و منت برگزيدم پس گوش فراده بدانچه وحى شود (13)

همانا منم خدا نيست خداوندى جز من پس پرستش كن مرا و بپاى دار نماز را براى يادكردنم (14)

همانا ساعت است آينده خواهم نهان دارمش تا پاداش داده شود هر كسى بدانچه مى كوشد (15)

پس بازنداردت از آن آنكه ايمان نياورد بدان و پيروى كند هوس خويش را تا نابود شوى (16)

و چيست اين به دست راست تو اى موسى (17)

گفت اين است چوبدست من كه بدان تكيه كنم و بريزم برگها را بدان بر گوسفندانم و مرا است در آن حوائجى ديگر (18)

گفت بيفكنش اى موسى (19)

پس افكندش ناگهان آن است مارى شتابان (20)

گفت بگيرش و نترس زود است بازگردانيمش به شيوه نخستينش (21)

و بچسبان دست خود را به پهلوى خود برون آيد تابنده اى بى آزار آيتى ديگر (22)

تا بنمايانيمت از آيتهاى ما بزرگها را (23)

برو بسوى فرعون كه او سركشى كرد (24)

گفت پروردگارا فراخ گردان براى من سينه مرا (25)

و

آسان كن براى من كار مرا (26)

و بازكن گرهى از زبانم (27)

تا دريابند گفتار مرا (28)

و قرار ده براى من وزيرى از خاندانم (29)

هارون برادرم را (30)

استوار سازيد بدو پشت مرا (31)

و شريكش گردان در كارم (32)

تا بستايمت بسيار (33)

و يادت كنيم بسيار (34)

كه همانا بوده اى تو به ما بينا (35)

گفت همانا داده شدى خواست خود را اى موسى (36)

و همانا منّت نهاديم بر تو بارى ديگر (37)

هنگامى كه وحى كرديم بسوى مادرت آنچه وحى مى شود (38)

كه بيفكنش در تابوت پس بيفكنش در دريا پس بيفكندش دريا به ساحل تا گيردش دشمن من و دشمن او و افكندم بر تو مِهرى (دوستيى) را از خويش و تا ساخته شوى برابر چشمم (39)

هنگامى كه مى رفت خواهرت و مى گفت آيا راهنمائى كنم شما را بر كسى كه پرستاريش كند پس بازگردانيديمت بسوى مادرت تا روشن شود ديده او و اندوهگين نشود و بكشتى تنى را پس رها ساختيمت از اندوه و آزموديمت آزمايشى پس ماندى ساليانى در مردم مَدين سپس آمدى بر تقديرى اى موسى (40)

و برگزيدمت براى خويش (41)

برو تو و برادرت با آيتهايم و سستى نكنيد در يادم (42)

برويد بسوى فرعون كه سركشى كرد (43)

پس بگوئيد بدو گفتارى نرم شايد يادآور شود يا بترسد (44)

گفتند پروردگارا ترسيم كه پيش دستى گيرد بر ما يا سركشى كند (45)

گفت نترسيد كه منم با شما مى شنوم و مى بينم (46)

پس بيائيد او را و بگوئيد ما فرستادگان پروردگار توئيم پس بفرست با ما بنى اسرائيل را و شكنجه نكن ايشان

را همانا آورديمت آيتى از پروردگار تو و درود بر آنكه پيروى كند هدايت را (47)

همانا به ما وحى شد كه شكنجه بر آن است كه تكذيب كند و روى برگرداند (48)

گفت كيست پروردگار شما اى موسى (49)

گفت پروردگار ما است آنكه داد به هر چيزى آفرينش آن را پس هدايت كرد (50)

گفت پس چيست حال قرنهاى پيشين (51)

گفت علم آن نزد پروردگار من است در كتابى كه نه گم كند پروردگار من و نه فراموش كند (52)

آنكه گردانيد براى شما زمين را گسترده و بنهاد براى شما در آن راه هائى و فرستاد از آسمان آبى را پس برون آورديم بدان جفتهائى از گياهان گوناگون (53)

بخوريد و بچرانيد دامهاى خود را كه در آن است آيتهائى براى دارندگان خردها (54)

از آن آفريديمتان و در آن برگردانيمتان و از آن برونتان آوريم بار ديگر (55)

و همانا نمايانديمش آيتهاى خويش را همگى پس تكذيب كرد و سرپيچيد (56)

گفت آيا ما را آمدى تا برون كنى ما را از زمين ما به جادوى خود اى موسى (57)

همانا بياريمت به جادوئى مانند آن پس بگذار ميان ما و تو وعده گاهى كه تخلف نكنيم از آن ما و نه تو جايگاهى درست را (58)

گفت وعده گاه شما روز آرايش است و آنكه گردآورده شوند مردم چاشتگاه (59)

پس برگشت فرعون پس گردآورد نيرنگ خويش را پس بيامد (60)

گفت بديشان موسى واى بر شما نبنديد بر خدا دروغى را كه نابودتان سازد به عذابى و همانا زيانمند شد آنكه دروغ بست (61)

پس ستيزه كردند كارشان را ميان خود

و نهان داشتند راز را (62)

گفتند همانا اينان دو جادوگرند خواهند برون كنند شما را از زمين خود به جادويشان و براندازند روش بهتر شما را (63)

پس گردآريد نيرنگ خويش را و بيائيد صفى به درست رستگار گشت امروز آنكه برترى جست (64)

گفتند اى موسى يا بيفكنى و يا باشيم ما نخستين كسى كه بيفكند (65)

گفت بلكه بيفكنيد كه ناگهان رسنها و عصاهاى ايشان به گمان مى آمدش از جادوى ايشان كه مى دوند (66)

پس احساس كرد در خود ترسى را موسى (67)

گفتيم نترس همانا توئى برتر (68)

و بيفكن آنچه به دست راست تو است فروبرد آنچه را ساختند جز اين نيست كه آنچه ساختند افسون جادوگرى است و رستگار نشود جادوگر هر جا آيد (69)

پس بيفتادند جادوگران سجده كنان گفتند ايمان آورديم به پروردگار هارون و موسى (70)

گفت آيا ايمان بدو آورديد پيش از آنكه به شما رخصت دهم همانا او است مهتر شما كه بياموختتان جادو را همانا سخت ببرم دستها و پاى هاى شما را از برابر و همانا به دارتان كشم بر شاخه هاى درخت خرما و البته خواهيد ديد كدامين از ما سخت ترند در عذاب و پاينده تر (71)

گفتند هرگز نگزينيم تو را بر آنچه بيامد ما را از روشنائى ها سوگند بدانكه ما را آفريد پس بفرماى آنچه را مى فرمائى جز اين نيست كه مى فرمائى اين زندگانى دنيا را (72)

همانا ما ايمان آورديم به پروردگار خويش تا بيامرزد براى ما لغزشهاى ما را و آنچه تو وادار كردى ما را بر آن از جادو و خدا بهتر است و پايدارتر (73)

همانا آنكه بيايد پروردگار

خويش را گنهكار همانا او را است دوزخ نه بميرد در آن و نه زنده ماند (74)

و آنكو بيايدش مؤمن كه كرده باشد كارهاى شايسته را پس آنان را است پايه هاى برتر (75)

بهشتهاى جاودان كه روان است زير آنها جوى ها جاودانند در آن و اين است پاداش آنكه پاكى جست (76)

و همانا وحى فرستاديم به موسى كه شبانه ببر بندگان مرا پس برگير براى ايشان راهى را در دريا خشك نترسى بازيافتنى را و نه هراسان باشى (77)

پس از پى آمدشان فرعون با سپاهيان خود پس فراگرفت ايشان را از دريا آنچه فراگرفت (78)

و گمراه كرد فرعون قوم خويش را و رهبرى نكرد (79)

اى بنى اسرائيل همانا رهانيديم شما را از دشمنتان و وعده نهاديم با شما كنار راست طور را و فرستاديم بر شما مَنّ و سَلوى را (80)

بخوريد از پاكيزه هاى آنچه روزيتان داديم و سركشى نكنيد در آن تا فرود آيد بر شما خشم من و آنكه فرود آيد بر او خشم من همانا تباه گشت (81)

و همانا منم بسيار آمرزنده آنكه بازگشت نمود و ايمان آورد و كردار شايسته كرد پس هدايت يافت (82)

و چه شتابانى (چه چيزت به شتاب آورد) از قوم خويش اى موسى (83)

گفت اينك ايشانند پشت سرم و شتافتم بسوى تو پروردگارا تا راضى شوى (84)

گفت همانا آزموديم قومت را پس از تو و گمراهشان ساخت سامرى (85)

پس بازگشت موسى بسوى قوم خود خشمگين افسوس خوران گفت اى قوم من آيا نويد نداد شما را پروردگار شما نويدى خوش آيا دراز كشيد بر شما روزگار (مدّت)

يا خواستيد فرود آيد بر شما خشمى از پروردگار شما كه خلف كرديد وعده گاه مرا (86)

گفتند خلف نكرديم وعده تو را به نيروى خود و ليكن بارشديم بارهائى را از زيور قوم پس افكنديم آنها را و بدينگونه افكند سامرى (87)

پس برون آورد براى ايشان گوساله اى پيكرى كه آن را است بانگى گفتند اين است خداى شما و خداى موسى پس فراموش كرد (88)

آيا نبينند كه برنمى گرداند بديشان سخنى را و نه دارا است براى ايشان زيان و نه سودى را (89)

و همانا گفت بديشان هارون پيش از اين كه اى قوم من جز اين نيست كه آزموده شديد بدان و همانا پروردگار شما خداى مهربان است پس پيرويم كنيد و فرمان بريد امر مرا (90)

گفتند هميشه پيرامون آن بمانيم و پراكنده نمى شويم تا بازگردد بسوى ما موسى (91)

گفت اى هارون چه بازداشت تو را هنگامى كه ديدى اينان را گمراه شدند (92)

كه پيرويم نكردى آيا عصيان ورزيدى امر مرا (93)

گفت اى فرزند مادرم نگير ريش و نه سر مرا همانا ترسيدم كه گوئى جدائى افكندى ميان بنى اسرائيل و چشم به راه نماندى سخن مرا (94)

گفت پس چيست كار تو اى سامرى (95)

گفت ديدم آنچه را نديدندش پس برگرفتم مشتى از جاى پاى فرستاده را پس افكندمش و بدينسان آراست براى من دلم (96)

گفت برو كه تو را است در زندگى آنكه گوئى نيست سودنى (دست به من سوده نگرد) و همانا تو را وعده گاهى است كه خلف كرده نشوى و بنگر بسوى خدايت آنكه پيوسته بر آن معتكفى كه بسوزانيمش البتّه و سپس

بپراكنيمش در دريا پراكندنى (97)

جز اين نيست كه خداى شما خداوندى است كه نيست خدائى جز او فراگرفته است همه چيز را به دانش (98)

بدينسان خوانيم بر تو از داستانهاى آنچه بگذشت و همانا آورديم تو را از نزد خويش يادآورى را (99)

آنكه روى برگرداند از آن همانا بردارد روز قيامت گناهى را (100)

جاودانند در آن و بد است ايشان را روز قيامت بارى (101)

روزى كه دميده شود در صور و گردآريم گنهكاران را در آن روز سبزچشمان (كور) (102)

آهسته گويند ميان خود را نمانديد مگر ده روز (103)

ما داناتريم بدانچه گويند گاهى كه گويد بهترين ايشان در روش نمانديد مگر يك روز (104)

بپرسندت از كوه ها بگو بپراكندشان (برافشاندشان) پروردگار من پراكندنى (105)

پس مى گذارد آنها را زمينى هموار (106)

كه نبينى در آن كجى و نه بلندى را (107)

در آن روز پيروى كنند دعوت كننده را نيست كجى برايش و پست شد آوازها براى خداوند مهربان پس نشنوى جز آهسته را (108)

در آن روز سود ندهد شفاعت مگر آن را كه اذن دادش خداى مهربان و خوشنود شد برايش گفتار را (109)

مى داند آنچه را پيش روى ايشان و آنچه پشت سر ايشان است فرانگيرندش به دانش (110)

و خوار شدند چهره ها براى خداى زنده پاينده و همانا زيانكار شد آنكه برداشت ستمى را (111)

و آنكه بكند از شايسته ها حالى كه مؤمن باشد پس نترسد ستمى را و نه پايمال شدن را (112)

و بدينسان فرستاديمش قرآنى عربى و گردانيديم در آن از تهديد شايد پرهيزكارى كنند يا پديد آرد براى ايشان يادآورى را (113)

پس برتر است خدا پادشاه حقّ و نشتاب به قرآن پيش از آنكه گذرانده شود بسوى تو وحيش و بگو پروردگارا بيفزاى مرا دانش (114)

و همانا پيمان بستيم با آدم (سپرديم به آدم) پيش از اين پس فراموش كرد و نيافتيم براى او عزمى را (115)

و هنگامى كه گفتيم به فرشتگان سجده كنيد براى آدم پس سجده كردند جز ابليس كه سرپيچيد (116)

پس گفتيم اى آدم همانا اين است دشمنى براى تو و همسرت هان تا برون نكند شما را از بهشت كه تيره بخت شوى (117)

همانا تو را است كه نه گرسنه شوى در آن و نه برهنه گردى (118)

و آنكه نه تشنه شوى در آن و نه در آفتاب مانى (119)

پس به ريو افكندش شيطان گفت اى آدم آيا راهبريت كنم بر درخت جاودانى و پادشاهيى كه كهنه نگردد (120)

پس خوردند از آن پس نمودار شد براى ايشان عورتهاى ايشان و آغاز كردند گرد آوردند بر خود از برگهاى بهشت و نافرمانى كرد آدم پروردگار خويش را پس زيانكار شد (121)

سپس برگزيد او را پروردگارش پس بازگشت بر او و هدايت كرد (122)

گفت فرود شويد از آن همگى گروهى از شما گروهى را دشمن تا گاهى كه بيايد شما را از من رهبرى پس آنكه پيروى كند راهنمائى مرا نه گمراه شود و نه رنج برد (يا بدبخت شود) (123)

و آنكه روى گرداند از ياد من همانا او را است زندگانى سخت و برون آريمش روز قيامت كور (124)

گويد پروردگارا چرا مرا برون آوردى كور حالى كه بودم بينا (125)

گفت بدينسان آمدت

آيتهاى ما پس فراموش كردى آنها را و بدينگونه امروز فراموش شوى (126)

و چنين پاداش دهيم آن را كه اسراف كند و ايمان نيارد به آيتهاى پروردگار خود و همانا عذاب آخرت سخت تر است و پايدارتر (127)

آيا هدايت نشد براى ايشان (يا آيا هدايت نكردشان) آنكه بسا نابود كرديم پيش از ايشان از قرنهائى كه مى روند در نشيمنهاى ايشان همانا در اين است آيتهائى براى دارندگان خرد (128)

و اگر نبود سخنى كه پيش گرفته است از پروردگار تو و سرآمدى نامبرده همانا مى گرديد لازم (129)

پس شكيبا شو بر آنچه گويند و تسبيح كن به ستايش پروردگار خويش پيش از برآمدن خورشيد و پيش از فرو رفتن آن و از گاه هاى شب پس تسبيح كن و كنارهاى روز شايد خوشنود شوى (يا خوشنود كنى) (130)

و نگشاى ديدگان خود را بدانچه كاميابى داديم بدان مردان و زنانى را از ايشان شكوفه زندگانى دنيا تا بيازمائيمشان در آن و روزى پروردگار تو بهتر است و پاينده تر (131)

و امر كن خاندان خويش را به نماز و شكيبائى گزين بر آن نخواهيم از تو روزيى را ما روزى دهيمت و فرجام است از آن پرهيزكارى (132)

و گفتند چرا نيارد ما را آيتى از پروردگار خويش آيا نيامدشان نشانى (گواه) آنچه در نامه هاى پيشين است (133)

و اگر نابودشان مى ساختيم به شكنجه اى پيش از آن همانا مى گفتند پروردگارا چرا نفرستادى بسوى ما پيمبرى تا پيروى كنيم آيتهاى تو را پيش از آنكه خوار شويم و رسوا گرديم (134)

بگو همگى چشم به راهند پس چشم به راه باشيد زود است بدانيد كيستند صاحبان راه

راست و كيست آنكه هدايت يافت (135)

it strives for.

16 So do not let yourself be distracted from it by those who do not believe in it and who follow their desires, lest you should perish.’

17 ‘Moses, what is that in your right hand?’

18 He said, ‘It is my staff. I lean upon it, and with it I beat down leaves for my sheep; and I have other uses for it.’

19 He said, ‘Moses, throw it down.’

20 So he threw it down, and behold, it was a snake, moving swiftly.

21 He said, ‘Take hold of it, and do not fear. We will restore it to its former state.

22 Now clasp your hand to your armpit: it will emerge white, without any fault. [This is yet] another sign,

23 that We may show you some of Our great signs.

24 Go to Pharaoh. He has indeed rebelled.’

25 He said, ‘My Lord! Open my breast for me.

26 Make my affair easy for me.

27 Remove the hitch from my tongue,

28 [so that] they may understand my discourse.

29 Appoint for me a minister from my family,

30 Aaron, my brother.

31 Strengthen my back through him,

32 and make him my associate in my affair,

33 so that we may glorify You greatly,

34 and remember You greatly.

35 Indeed You see us best.’

36 He said, ‘Moses, your request has been granted!

37 Certainly, We have done you a favour another time,

38 when We revealed to your mother whatever was revealed:

39

“Put him in the casket, and cast it into the river. Then the river will cast it on the bank, and he shall be picked up by an enemy of Mine and an enemy of his.” And I cast upon you a love from Me, and that you might be reared under My eyes.

40 When your sister walked up [to Pharaoh’s palace] saying, “Shall I show you some-one who will take care of him?” Then We restored you to your mother, that she might be comforted and not grieve. Then you slew a soul, whereupon We delivered you from anguish, and We tried you with various ordeals. Then you stayed for several years among the people of Midian. Then you turned up as ordained, O Moses!

41 And I chose you for Myself.

42 Go ahead, you and your brother, with My signs and do not flag in My remem-brance.

43 Let the two of you go to Pharaoh. Indeed he has rebelled.

44 Speak to him in a soft manner; maybe he will take admonition or fear.’

45 The two of them said, ‘Our Lord! We are indeed afraid that he will forestall us or will overstep the bounds.’

46 He said, ‘Do not be afraid, for I will be with the two of you, hearing and seeing [whatever happens].

47 So approach him and say, ‘‘We are the apostles of your Lord. Let the Children of Israel go with us, and do not torture them! We certainly bring you a sign from

your Lord, and may peace be upon him who follows guidance!

48 Indeed it has been revealed to us that the punishment shall befall those who deny and turn their backs [on us].’’ ’

49 He said, ‘Who is your Lord, Moses?’

50 He said, ‘Our Lord is He who gave everything its creation and then guided it.’

51 He said, ‘What about the former generations?’

52 He said, ‘Their knowledge is with my Lord, in a Book. My Lord neither makes any error nor forgets.’

53 He who made the earth for you a cradle, and in it threaded for you ways, and sent down water from the sky, and with it We brought forth various kinds of vegetation.

54 ‘Eat and pasture your cattle.’ There are indeed signs in that for those who have sense.

55 From it did We create you, into it shall We return you, and from it shall We bring you forth another time.

56 Certainly We showed him all Our signs. But he denied [them] and refused [to be-lieve them].

57 He said, ‘Have you come to us, Moses, to expel us from our land with your magic?

58 Yet we [too] will bring you a magic like it! So fix a tryst between us and you, which neither we shall fail nor you, at a middle place.’

59 He said, ‘Your tryst shall be the Day of Adornment, and let the people be assem-bled in early forenoon.’

60 Then Pharaoh withdrew [to consult privately], summoned up his

guile, and then arrived [at the scene of the contest].

61 Moses said to them, ‘Woe to you! Do not fabricate a lie against Allah, lest He should annihilate you with a punishment. Whoever fabricates lies certainly fails.’

62 So they disputed their matter among themselves, and kept their confidential talks secret.

63 They said, ‘These two are indeed magicians who intend to expel you from your land with their magic, and to abolish your excellent tradition!

64 So summon up your ingenuity, then come in ranks. Today he who has the upper hand will be saved!’

65 They said, ‘O Moses! Either you will throw down, or we shall be the first to throw.’

66 He said, ‘Rather you throw down first.’ Behold, their ropes and staffs appeared to him by their magic to wriggle swiftly.

67 Then Moses felt a fear within his heart.

68 We said, ‘Do not be afraid. Indeed you will have the upper hand.

69 Throw down what is in your right hand, and it will swallow what they have con-jured. What they have conjured is only a magician’s trick, and the magician does not fare well wherever he may show up.’

70 Thereat the magicians fell down prostrating. They said, ‘We have believed in the Lord of Aaron and Moses!’

71 He said, ‘Do you profess faith in Him before I may permit you? He is indeed your chief who has taught you magic! Surely I will cut off your hands and feet from oppo-site sides, and I

will crucify you on the trunks of palm trees. So you will know which of us can inflict a punishment severer and more lasting.’

72 They said, ‘We will never prefer you to the manifest proofs which have come to us and [to] Him who originated us. Decide whatever you may. You can only decide about the life of this world.

73 We have indeed believed in our Lord that He may forgive us our iniquities and the magic you compelled us to perform. Allah is better and more lasting.’

74 Whoever comes to his Lord laden with guilt, indeed for him shall be hell where he will neither live nor die.

75 But whoever comes to Him with faith and he has done righteous deeds, for such shall be the highest ranks

76 —the Gardens of Eden, with streams running in them, to abide in them [forever], and that is the reward of him who keeps pure.

77 Certainly We revealed to Moses, [saying], ‘Take My servants on a journey by night. Then strike out for them a dry path through the sea. Do not be afraid of being over-taken, and have no fear [of getting drowned].

78 Then Pharaoh pursued them with his troops, whereat they were engulfed by what engulfed them of the sea.

79 Pharaoh led his people astray and did not guide them.

80 O Children of Israel! We delivered you from your enemy, and We appointed with you a tryst on the right side of the Mount and We

sent down to you manna and quails:

81 ‘Eat of the good things We have provided you, but do not overstep the bounds therein, lest My wrath should descend on you. And he on whom My wrath descends certainly perishes.

82 Indeed I am all-forgiver toward him who repents, becomes faithful and acts right-eously, and then follows guidance.’

83 ‘What has hurried you from your people, O Moses?’

84 He said, ‘They are close upon my heels, and I hurried on to You, my Lord, that You may be pleased.’

85 He said, ‘Indeed We tried your people in your absence, and the Samiree has led them astray.’

86 Thereupon Moses returned to his people, indignant and grieved. He said, ‘O my people! Did not your Lord give you a true promise? Did the period [of my absence] seem too long to you? Or did you desire that your Lord’s wrath should descend on you and so you failed your tryst with me?’

87 They said, ‘We did not fail our tryst with you of our own accord, but we were laden with the weight of the people’s ornaments, and we cast them [into the fire] and so did the Samiree throw.’

88 Then he produced for them a calf—a [lifeless] body with a low—and they said, This is your god and the god of Moses, so he forgot!

89 Did they not see that it did not answer them, nor could it bring them any benefit or harm?

90 Aaron had certainly told them

earlier, ‘O my people! You are only being tested by it. Indeed your Lord is the All-beneficent. So follow me and obey my command!’

91 They had said, ‘We will keep on clinging to it until Moses returns to us.’

92 He said, ‘O Aaron! What kept you, when you saw them going astray,

93 from following me? Did you disobey my command?’

94 He said, ‘O son of my mother! Do not hold my beard or my head! I feared lest you should say, ‘‘You have caused a rift among the Children of Israel, and did not heed my word [of advice].’’ ’

95 He said, ‘What is your business, O Samiree?’

96 He said, ‘I saw what they did not see. I took a handful [of dust] from the messen-ger’s trail and threw it. That is how my soul prompted me.’

97 He said, ‘Begone! It shall be your [lot] throughout life to say, ‘‘Do not touch me!’’ Indeed there is a tryst for you which you will not fail to keep! Now look at your god to whom you went on clinging. We will burn it down and then scatter it[s ashes] into the sea.

98 Indeed your God is Allah. There is no god except Him. He embraces all things in [His] knowledge.’

99 Thus do We relate to you some accounts of what is past. Certainly We have given you a Reminder from Ourselves.

100 Whoever disregards it shall bear its onus on the Day of Resurrection,

101 remaining in

it [forever]. Evil is their burden on the Day of Resurrection

102 —the day the Trumpet will be blown—on that day We shall muster the guilty with blind eyes.

103 They will whisper to one another: ‘You have stayed only for ten [days].’

104 We know best what they will say, when the best of them in conduct will say, ‘You stayed only a day!’

105 They question you concerning the mountains. Say, ‘My Lord will scatter them [like dust].’

106 Then He will leave it a level plain.

107 You will not see any crookedness or unevenness in it.

108 On that day they will follow a summoner in whom there will be no deviousness. The voices will be muted before the All-beneficent, and you will hear nothing but a murmur.

109 Intercession will not avail that day except from him whom the All-beneficent allows and approves of his word.

110 He knows that which is before them and that which is behind them, but they cannot comprehend Him in their knowledge.

111 All faces shall be humbled before the Living One, the All-sustainer, and he will fail who bears [the onus of] wrongdoing.

112 But whoever does righteous deeds, should he be faithful, shall neither fear any wrong nor detraction.

113 Thus We have sent it down as an Arabic Qur’an and We have paraphrased the threats in it so that they may be Godwary or it may evoke remembrance for them.

114 So exalted is Allah, the True Sovereign. Do not hasten

with the Qur’an before its revelation is completed for you, and say, ‘My Lord! Increase me in knowledge.’

115 Certainly We had enjoined Adam earlier; but he forgot, and We did not find any resoluteness in him.

116 When We said to the angels, ‘Prostrate before Adam,’ they prostrated, but not Iblis: he refused.

117 We said, ‘O Adam! This is indeed an enemy of yours and your mate’s. So do not let him expel you from paradise, or you will be miserable.

118 Indeed you will neither be hungry in it nor naked.

119 Indeed you will neither be thirsty in it, nor suffer from the sun.’

120 Then Satan tempted him. He said, ‘O Adam! Shall I show you the tree of immor-tality, and an imperishable kingdom?’

121 So they both ate of it, and their nakedness became evident to them, and they began to stitch over themselves with the leaves of paradise. Adam disobeyed his Lord, and went amiss.

122 Then his Lord chose him, and turned to him clemently, and guided him.

123 He said, ‘Get down both of you from it, all together, being enemies of one an-other! Yet, should any guidance come to you from Me, those who follow My guidance will not go astray, nor will they be miserable.

124 But whoever disregards My remembrance, his shall be a wretched life, and on the Day of Resurrection We shall raise him blind.’

125 He will say, ‘My Lord! Why have You raised me blind, though I used to

see?’

126 He will say: ‘So it is. Our signs came to you, but you forgot them, and thus you will be forgotten today.’

127 Thus do We requite him who is a profligate and does not believe in the signs of his Lord. And the punishment of the Hereafter is severer and more lasting.

128 Does it not dawn upon them how many generations We have destroyed before them, amid [the ruins of] whose dwellings they walk? There are indeed signs in this for those who have reason.

129 And were it not for a prior decree of your Lord and a specified time, it was inevita-ble.

130 So be patient with what they say, and celebrate the praise of your Lord before the rising of the sun and before the sunset, and glorify Him in watches of the night and at the day’s ends, that you may be pleased.

131 Do not extend your glance toward what We have provided certain groups of them as a glitter of the life of this world, so that We may test them thereby. And the provi-sion of your Lord is better and more lasting.

132 And bid your family to prayer and be steadfast in its maintenance. We do not ask any provision of you. It is We who provide for you, and the outcome will be in favour of Godwariness.

133 They say, ‘Why does he not bring us a sign from his Lord?’ Has there not come to them a manifest proof in that

which is in the former scriptures?

134 Had We destroyed them with a punishment before it, they would have surely said, ‘Our Lord! Why did You not send us an apostle so that we might follow Your signs before we were abased and disgraced?’

135 Say, ‘Each [of us] is waiting. So wait! Soon you will know who are the people of the right path, and who is guided.’

have chosen you, so listen to what is revealed: (13)

Surely I am Allah, there is no god but I, therefore serve Me and keep up prayer for My remembrance: (14)

Surely the hour is coming-- I am about to make it manifest-- so that every soul may be rewarded as it strives: (15)

Therefore let not him who believes not in it and follows his low desires turn you away from it so that you should perish; (16)

And what is this in your right hand, O Musa! (17)

He said: This is my staff: I recline on it and I beat the leaves with it to make them fall upon my sheep, and I have other uses for it. (18)

He said: Cast it down, O Musa! (19)

So he cast it down; and lo! it was a serpent running. (20)

He said: Take hold of it and fear not; We will restore it to its former state: (21)

And press your hand to your side, it shall come out white without evil: another sign: (22)

That We may show you of Our greater signs: (23)

Go to Firon, surely he has exceeded all limits. (24)

He said: O my Lord! Expand my breast for me, (25)

And make my affair easy to me, (26)

And loose the knot from my tongue, (27)

(That) they may understand my word; (28)

And give to me an aider from my family: (29)

Haroun, my brother, (30)

Strengthen my back by him, (31)

And associate him

(with me) in my affair, (32)

So that we should glorify Thee much, (33)

And remember Thee oft. (34)

Surely, Thou art seeing us. (35)

He said: You are indeed granted your petition, O Musa (36)

And certainly We bestowed on you a favor at another time; (37)

When We revealed to your mother what was revealed; (38)

Saying: Put him into a chest, then cast it down into the river, then the river shall throw him on the shore; there shall take him up one who is an enemy to Me and enemy to him, and I cast down upon you love from Me, and that you might be brought up before (39)

When your sister went and said: Shall I direct you to one who will take charge of him? So We brought you back to your mother, that her eye might be cooled and she should not grieve and you killed a man, then We delivered you from the grief, and We tried y (40)

And I have chosen you for Myself: (41)

Go you and your brother with My communications and be not remiss in remembering Me; (42)

Go both to Firon, surely he has become inordinate; (43)

Then speak to him a gentle word haply he may mind or fear. (44)

Both said: O our Lord! Surely we fear that he may hasten to do evil to us or that he may become inordinate. (45)

He said: Fear not, surely I am with you both: I do hear and see.

(46)

So go you both to him and say: Surely we are two messengers of your Lord; therefore send the children of Israel with us and do not torment them! Indeed we have brought to you a communication from your Lord, and peace is on him who follows the guidance; (47)

Surely it has been revealed to us that the chastisement will surely come upon him who rejects and turns back. (48)

(Firon) said: And who is your Lord, O Musa? (49)

He said: Our Lord is He Who gave to everything its creation, then guided it (to its goal). (50)

He said: Then what is the state of the former generations? (51)

He said: The knowledge thereof is with my Lord in a book, my Lord errs not, nor does He forget; (52)

Who made the earth for you an expanse and made for you therein paths and sent down water from the cloud; then thereby We have brought forth many species of various herbs. (53)

Eat and pasture your cattle; most surely there are signs in this for those endowed with understanding. (54)

From it We created you and into it We shall send you back and from it will We raise you a second time. (55)

And truly We showed him Our signs, all of them, but he rejected and refused. (56)

Said he: Have you come to us that you should turn us out of our land by your magic, O Musa? (57)

So we too will produce before you magic

like it, therefore make between us and you an appointment, which we should not break, (neither) we nor you, (in) a central place. (58)

(Musa) said: Your appointment is the day of the Festival and let the people be gathered together in the early forenoon. (59)

So Firon turned his back and settled his plan, then came. (60)

Musa said to them: Woe to you! do not forge a lie against Allah, lest He destroy you by a punishment, and he who forges (a lie) indeed fails to attain (his desire). (61)

So they disputed with one another about their affair and kept the discourse secret. (62)

They said: These are most surely two magicians who wish to turn you out from your land by their magic and to take away your best traditions. (63)

Therefore settle your plan, then come standing in ranks and he will prosper indeed this day who overcomes. (64)

They said: O Musa! will you cast, or shall we be the first who cast down? (65)

He said: Nay! cast down. then lo! their cords and their rods-- it was imaged to him on account of their magic as if they were running. (66)

So Musa conceived in his mind a fear. (67)

We said: Fear not, surely you shall be the uppermost, (68)

And cast down what is in your right hand; it shall devour what they have wrought; they have wrought only the plan of a magician, and the magician shall not be successful wheresoever he may come

from. (69)

And the magicians were cast down making obeisance; they said: We believe in the Lord of Haroun and Musa. (70)

(Firon) said: You believe in him before I give you leave; most surely he is the chief of you who taught you enchantment, therefore I will certainly cut off your hands and your feet on opposite sides, and I will certainly crucify you on the trunks of the p (71)

They said: We do not prefer you to what has come to us of clear arguments and to He Who made us, therefore decide what you are going to decide; you can only decide about this world's life. (72)

Surely we believe in our Lord that He may forgive us our sins and the magic to which you compelled us; and Allah is better and more abiding. (73)

Whoever comes to his Lord (being) guilty, for him is surely hell; he shall not die therein, nor shall he live. (74)

And whoever comes to Him a believer (and) he has done good deeds indeed, these it is who shall have the high ranks, (75)

The gardens of perpetuity, beneath which rivers flow, to abide therein; and this is the reward of him who has purified himself. (76)

And certainly We revealed to Musa, saying: Travel by night with My servants, then make for them a dry path in the sea, not fearing to be overtaken, nor being afraid. (77)

And Firon followed them with his armies, so there came upon them of the

sea that which came upon them. (78)

And Firon led astray his people and he did not guide (them) aright. (79)

O children of Israel! indeed We delivered you from your enemy, and We made a covenant with you on the blessed side of the mountain, and We sent to you the manna and the quails. (80)

Eat of the good things We have given you for sustenance, and be not inordinate with respect to them, lest My wrath should be due to you, and to whomsoever My wrath is due be shall perish indeed. (81)

And most surely I am most Forgiving to him who repents and believes and does good, then continues to follow the right direction. (82)

And what caused you to hasten from your people, O Musa? (83)

He said: They are here on my track and I hastened on to Thee, my Lord, that Thou mightest be pleased. (84)

He said: So surely We have tried your people after you, and the Samiri has led them astray. (85)

So Musa returned to his people wrathful, sorrowing. Said he: O my people! did not your Lord promise you a goodly promise: did then the time seem long to you, or did you wish that displeasure from your Lord should be due to you, so that you broke (your) pr (86)

They said: We did not break (our) promise to you of our own accord, but we were made to bear the burdens of the ornaments of the people, then we made

a casting of them, and thus did the Samiri suggest. (87)

So he brought forth for them a calf, a (mere) body, which had a mooing sound, so they said: This is your god and the god of Musa, but he forgot. (88)

What! could they not see that it did not return to them a reply, and (that) it did not control any harm or benefit for them? (89)

And certainly Haroun had said to them before: O my people! you are only tried by it, and surely your Lord is the Beneficent Allah, therefore follow me and obey my order. (90)

They said: We will by no means cease to keep to its worship until Musa returns to us. (91)

(Musa) said: O Haroun! what prevented you, when you saw them going astray, (92)

So that you did not follow me? Did you then disobey my order? (93)

He said: O son of my mother! seize me not by my beard nor by my head; surely I was afraid lest you should say: You have caused a division among the children of Israel and not waited for my word. (94)

He said: What was then your object, O Samiri? (95)

He said: I saw (Jibreel) what they did not see, so I took a handful (of the dust) from the footsteps of the messenger, then I threw it in the casting; thus did my soul commend to me (96)

He said: Begone then, surely for you it will be in this life to

say, Touch (me) not; and surely there is a threat for you, which shall not be made to fail to you, and look at your god to whose worship you kept (so long); we will certainly burn it, then we (97)

Your Allah is only Allah, there is no god but He; He comprehends all things in (His) knowledge. (98)

Thus do We relate to you (some) of the news of what has gone before; and indeed We have given to you a Reminder from Ourselves. (99)

Whoever turns aside from it, he shall surely bear a burden on the day of resurrection (100)

Abiding in this (state), and evil will it be for them to bear on the day of resurrection; (101)

On the day when the trumpet shall be blown, and We will gather the guilty, blue-eyed, on that day (102)

They shall consult together secretly: You did tarry but ten (centuries). (103)

We know best what they say, when the fairest of them in course would say: You tarried but a day. (104)

And they ask you about the mountains. Say: My Lord will carry them away from the roots. (105)

Then leave it a plain, smooth level (106)

You shall not see therein any crookedness or unevenness. (107)

On that day they shall follow the inviter, there is no crookedness in him, and the voices shall be low before the Beneficent Allah so that you shall not hear aught but a soft sound. (108)

On that day shall no intercession avail

except of him whom the Beneficent Allah allows and whose word He is pleased with. (109)

He knows what is before them and what is behind them, while they do not comprehend it in knowledge. (110)

And the faces shall be humbled before the Living, the Self-subsistent Allah, and he who bears iniquity is indeed a failure. (111)

And whoever does good works and he is a believer, he shall have no fear of injustice nor of the withholding of his due. (112)

And thus have We sent it down an Arabic Quran, and have distinctly set forth therein of threats that they may guard (against evil) or that it may produce a reminder for them. (113)

Supremely exalted is therefore Allah, the King, the Truth, and do not make haste with the Quran before its revelation is made complete to you and say: O my Lord ! increase me in knowledge. (114)

And certainly We gave a commandment to Adam before, but he forgot; and We did not find in him any determination. (115)

And when We said to the angels: Make obeisance to Adam, they made obeisance, but Iblis (did it not); he refused. (116)

So We said: O Adam! This is an enemy to you and to your wife; therefore let him not drive you both forth from the garden so that you should be unhappy; (117)

Surely it is (ordained) for you that you shall not be hungry therein nor bare of clothing; (118)

And that you shall not be thirsty

therein nor shall you feel the heat of the sun. (119)

But the Shaitan made an evil suggestion to him; he said: O Adam! Shall I guide you to the tree of immortality and a kingdom which decays not? (120)

Then they both ate of it, so their evil inclinations became manifest to them, and they both began to cover themselves with leaves of the garden, and Adam disobeyed his Lord, so his life became evil (to him). (121)

Then his Lord chose him, so He turned to him and guided (him). (122)

He said: Get forth you two therefrom, all (of you), one of you (is) enemy to another. So there will surely come to you guidance from Me, then whoever follows My guidance, he shall not go astray nor be unhappy; (123)

And whoever turns away from My reminder, his shall be a straitened life, and We will raise him on the day of resurrection, blind. (124)

He shall say: My Lord! why hast Thou raised me blind and I was a seeing one indeed? (125)

He will say: Even so, Our communications came to you but you neglected them; even thus shall you be forsaken this day. (126)

And thus do We recompense him who is extravagant and does not believe in the communications of his Lord, and certainly the chastisement of the hereafter is severer and more (127)

Does it not then direct them aright how many of the generations In whose dwelling-places they go about We destroyed before them? Most

surely there are signs in this for those endowed with understanding. (128)

And had there not been a word (that had) already gone forth from your Lord and an appointed term, it would surely have been made to cleave (to them). (129)

Bear then patiently what they say, and glorify your Lord by the praising of Him before the rising of the sun and before its setting, and during hours of the night do also glorify (Him) and during parts of the day, that you may be well pleased (130)

And do not stretch your eyes after that with which We have provided different classes of them, (of) the splendor of this world's life, that We may thereby try them; and the sustenance (given) by your Lord is better and more abiding. (131)

And enjoin prayer on your followers, and steadily adhere to it; We do not ask you for subsistence; We do give you subsistence, and the (good) end is for guarding (against evil). (132)

And they say: Why does he not bring to us a sign from his Lord? Has not there come to them a clear evidence of what is m the previous books? (133)

And had We destroyed them with chastisement before this, they would certainly have said: O our Lord! why didst Thou not send to us a messenger, for then we should have followed Thy communications before that we met disgrace and shame. (134)

Say: Every one (of us) is awaiting, therefore do await: So you will come to

know who is the follower of the even path and who goes aright. (135)

whatever it accomplishes.

(16) So do not let anyone who does not believe in it and follows his own passion, bar you from it so that you perish!

(17) What do you have in your right hand, Moses ?"

(18) He said: "It is my staff. I lean on it, and beat down fodder for my sheep and goats with it; and I have still other uses for it."

(19) He said: "Toss it down, Moses."

(20) So he threw it down, and just imagine, it became a snake that crawled along!

(21) He said: "Pick it up, and do not be afraid. We shall return it to its original shape.

(22) And stick your hand under your armpit: it will come out white without [showing] any blemish, as another sign

(23) So that We may show you some of Our greatest signs!

(24) Go to Pharaoh; he has been so arrogant."

(25) He said: "My Lord, ease my breast for me!

(26) Make my affair easier for me,

(27) and loose a knot from my tongue

(28) So they may understand whatever I say.

(29) Grant me a helpmate from my own people,

(30) Aaron, my brother.

(31) ''Back me up by means of him

(32) and let him share in my affair

(33) so that we may glorify You frequently

(34) and mention You often,

(35) since You have been Observant of us."

(36) He said: "You have been granted your request, Moses.

(37) We endowed you another time

(38) when We revealed

whatever was revealed to your mother:

(39) 'Cast him into the chest, and toss it into the river. The current will throw him up on the shore where an enemy of Mine as well as an enemy of his will pick him up.' "I have lavished love of My own on you so that you might be made into My darling.

(40) So your sister was walking along, and said: 'Shall I lead you to someone who will take care of him?' Thus We returned you to your mother to comfort her and so she would not feel so sad. "You killed a soul and We saved you from grief. We tested you severely, and you stayed among the people of Midian for years. Then you came just as fate [decreed], Moses.

(41) I have produced you for Myself.

(42) Take My signs away, both you and your brother, and do not neglect to mention Me.

(43) Go to Pharaoh; he has been so arrogant.

(44) Speak a soft word to him so that he may be reminded or even feel afraid."

(45) They both said: "Our Lord, we fear lest he crack down on us or that he should act arrogant."

(46) He said: "Do not fear; I am with you both. I both hear and see.

(47) Go to him and say: 'We are both messengers from your Lord. Send the Children of Israel away with us and do not torment them. We have brought you a sign from your Lord, and may

" Peace be upon whoever follows guidance ."

(48) As for us, it has been revealed to us that torment is due anyone who says it is a lie and turns away!'"

(49) He said; "Who is Lord for both of you, Moses?"

(50) He said: "Our Lord is the One Who has given everything its own constitution; then guided it."

(51) He said: "So what was the attitude during earlier centuries?"

(52) He said: "Knowledge concerning them rests in a Book with my Lord. My Lord neither misses anything, nor does He forget,

(53) [since he is the One] Who has laid out the earth as a carpet for you and has traced highways on it for you, and sent down water from the sky. We have brought forth every sort of plant with it, of various types.

(54) Eat and pasture your livestock [on it]; in that are signs for men of accomplishment.

(55) "From it We have created you and We will return you to it, and from it shall We bring you forth for another chance."

(56) Yet We showed him all Our signs, and he said they were lies and rejected them!

(57) He said: "Have you come to us to turn us out of our land through your magic, Moses?

(58) We will bring magic to match it, so make an appointment between us and you in some convenient place which neither we nor you will break."

(59) He said: "Your appointment will be on Decoration Day so that

people may be summoned early in the morning."

(60) So Pharaoh turned away and put his plan together; then he came [back].

(61) Moses told them: "Watch out for yourselves! Don't invent any lie about God lest He blot you out through torment. Anyone who invents things will be disappointed."

(62) They debated their case among themselves and kept the discussion secret.

(63) They said: "These are both magicians who want to expel you from your land by means of their magic, and do away with your exemplary ways.

(64) Get together for your scheme; then come all lined up. Whoever comes out on top today will prosper!"

(65) They said: "Moses, either you will cast [something] or shall we be the first to cast [a spell]?"

(66) He said: "Rather you throw [first]." You should have seen their ropes and rods! It appeared to him as if they were moving around because of their magic,

(67) So Moses conceived a fear within himself.

(68) We said: "Do not act afraid: you will come out on top!

(69) Throw down what is in your right hand so it will swallow up anything they have produced. What they have produced is only some magician's trick, and no magician succeeds no matter where he goes."

(70) So the magicians threw themselves down on their knees. They said: "We believe in the Lord of Aaron and Moses."

(71) He said: "Have you believed in Him before I permit you to? He must be your chief who has taught

you magic! I'll cut your hands and feet off on opposite sides, and have you crucified on the trunks of datepalms, so you may know which of us is harsher with torment and going to last longer."

(72) They said: "We will never choose you before explanations have come to us nor ahead of the One Who originated us. Decide anything you may decide; you are no judge: You will only decide during this worldly life.

(73) We believe in our Lord, so He may forgive us our mistakes as well as for any magic you have compelled us to perform. God is Better and more Enduring."

(74) Anyone who comes to his Lord as a criminal will have HELL [as his reward]; he will neither die in it, nor yet will he live [a decent life].

(75) Whoever comes to Him as a believer has performed honorable deeds; those will have the highest ranks,

(76) the gardens of Eden through which rivers flow, to live in for ever. That will be the reward for anyone who becomes purified.

(77) We inspired Moses [as follows]: "Travel with My servants at night and open up a dry road through the sea for them. Do not fear being overtaken nor dread anything."

(78) Pharaoh had them pursued by his troops, and the flood overwhelmed them as only it could overwhelm them.

(79) Pharaoh led his folk astray and did not guide [them].

(80) Children of Israel, We saved you from your enemy and made an appointment for

you on the right side of the Mountain, and sent down manna and quail for you.

(81) Eat some of the wholesome things We have provided you with and do not act arrogantly while doing so, lest My anger light upon you; anyone My anger lights upon will surely collapse.

(82) Yet I am quite Forgiving towards anyone who turns (in repentance) and believes, and acts honorably; then he will be guided."

(83) "Whatever made you hurry away from your people, Moses?"

(84) He said: "They were close upon my tracks, while I have hastened to You, my Lord, so You may feel pleased."

(85) He said: "We have tested your folk in your absence and the Samaritan has led them astray."

(86) Moses returned to his people angry, sorrowful. He said: "My folk, did your Lord not make you a handsome promise? Did the agreement seem too long in reaching you, or did you want anger from your Lord to settle upon you, so that you broke the appointment to meet Me?"

(87) They said: "We did not break your appointment of our own accord, but we had to carry loads of the people's ornaments and toss them [into a furnace]. That is what the Samaritan suggested."

(88) He produced a calf for them in the shape of a body that mooed. They said: "This is your god, the god of Moses; he has forgotten [it]."

(89) Did they not consider it would not talk back to them, nor control any harm or advantage

for them?

(90) Now Aaron had already told them: "My people, you are only being tested by means of it. Your Lord is the Mercy-giving, so follow me and obey my command!"

(91) They said: "We will never quit being devoted to it until Moses returns to us."

(92) He said: "Aaron, what prevented you, when you saw they had strayed

(93) from having them follow me? Did you disobey my order?"

(94) He said: "My (blood) brother, do not seize me by my beard nor by my head! I dreaded you would say: 'You have brought dissension to the Children of Israel and did not observe what I said.'"

(95) He said: "What have you been trying to do, O Samaritan?"

(96) He said: "I noticed something they do not notice, so I snatched a handful from the messenger's footprints and flung it away. Thus my soul has lured me on."

(97) He said: "Go away! During your lifetime you will say: 'Don't touch [me]!' You have an appointment [for your torment] which will not be broken. Look at your god which you have become so devoted to: we shall burn it up, then scatter its remains in the flood."

(98) Your God is God [Alone]; there is no other deity than Him! He is Vaster than everything in knowledge.

(99) Thus We relate some news to you about what has occurred previously; We have even brought you a Reminder from Our very presence.

(100) Anyone who evades it will bear a burden on

Resurrection Day

(101) which he will remain with. Evil will be such a load for them on Resurrection Day,

(102) the day when the Trumpet shall be blown. We shall summon bleary-eyed criminals on that day.

(103) They will mutter to one another: "Did you only stay away ten[days]?"

(104) We are quite Aware of what they will say when the best behaved among them will say: "You have only stayed away a day!"

(105) They will ask you about the mountains, so SAY: "My Lord will crumble them into powder

(106) and leave them as flat as a prairie.

(107) You will see no rough spots nor any unevenness on them.

(108) On that day they will follow the Crier who has no crookedness in him either; their voices will be hushed before the Mercy-giving and you will hear only [people] shuffling past.

(109) On that day intercession will only benefit someone whom the Mercy- giving has permitted to enjoy it, and whose statement has pleased Him.

(110) He knows what lies in front of them and what is behind them, while they do not embrace any knowledge about Him.

(111) Faces will seem downcast before the Living, the Eternal, and anyone who carries a load of harm will have blundered,

(112) while anyone who has performed honorable deeds and is a believer will need fear no harm nor any injustice.

(113) Thus We have sent it down as an Arabic reading and set forth some of the Threat in it so that they

may do their duty, or so it will arouse them to remember.

(114) Exalted is God, the True Controller! Do not hurry while reading [the Qur'an] before its revelation has been accomplished for you, and [rather] SAY: " My Lord, increase me in knowledge!"

(115) We had already made a pledge with Adam which he forgot. We found he had no determination.

(116) When We told the angels: "Bow down on your knees before Adam," they [all] knelt down except for Diabolis; he refused [to do so].

(117) We said: "Adam, this is an enemy for both you and your wife. Do not let him turn either of you out of the Garden, so you will regret it.

(118) You have so much in it that you need go neither hungry nor naked;

(119) you will neither thirst there nor feel sunstruck."

(120) Satan whispered to him; he said: "Adam, shall I lead you to the Tree of Immortality and such control as will never disappear?"

(121) So they both ate some of it, and their private parts became apparent to them. They set to patching themselves over with leaves from the Garden. Adam had disobeyed his Lord and was misled!

(122) Later on his Lord chose him, and He relented towards him and guided [him].

(123) He said: "Clear out of here, both of you together! Some of you [will become] enemies of others. Should guidance ever come to you from Me, no one who follows My guidance shall ever stray away nor regret

it;

(124) while anyone who fails to remember Me will have a meager living and We shall summon him as a blind person on Resurrection Day.

(125) He will say: 'My Lord, why have you summoned me as a blind person when I was sighted?'

(126) He will say: 'Thus did Our signs come to you, and you forgot them; that is why you have been forgotten today.'"

(127) Thus We reward anyone who overdoes things and does not believe in his Lord's signs. Torment in the Hereafter will be even more severe and everlasting.

(128) Did it not guide them [to see] how many generations We had wiped out before them whose dwellings they walk around in? In that are signs for persons who are wary.:

(129) If word had not already gone ahead from your Lord, it would have been made compulsory and a deadline set.

(130) So be patient about anything they may say and hymn your Lord's praise before the sun's rise and before its setting, and in the small hours of the night. Hymn it as well at the ends of the day so that you may meet approval.

(131) Do not strain your eyes towards what We let some types of them enjoy, the blossoming of worldly life, so We may test them by means of it. Your Lord's provision is better and more lasting.

(132) Order your household to pray and to discipline themselves by means of it. We do not ask you for any provision; yet We

will provide for you, and the outcome rests on doing your duty.

(133) They say: "If he would only bring us some sign from his Lord!" Has not evidence already reached them about what was in the early scriptures?

(134) If We were to wipe them out ahead of time with torment, they would say: "Our Lord, if You had only sent us a messenger, we would have followed Your signs before we were humbled and disgraced."

(135) SAY: "Everyone lives in expectation, so be on the lookout! You will know who are [your] companions along the Level Road and who has been guided.

at the fireguidance.' (10)

When he came to it, a voice cried, `Moses, (11)

I am thy Lord; put off thy shoes; thou art in the holy valley, Towa. (12)

I Myself have chosen thee; therefore give thou ear to this revelation. (13)

Verily I am God; there is no god but I; therefore serve Me, and perform theprayer of My remembrance. (14)

The Hour is coming; I would conceal it that every soul may be recompensedfor its labours. (15)

Let none bar thee from it, that believes not in it but follows after his owncaprice, of thou wilt perish. (16)

What is that, Moses, thou hast in they right hand?' (17)

`Why, it is my staff,' said Moses. `I lean upon it, and with it I beat downleaves to feed my sheep; other uses also I find in it.' (18)

Said He, `Cast it down, Moses!' (19)

and he cast it down, and behold it was a serpent sliding. (20)

Said He, `Take it, and fear not; We will restore it to its first state. (21)

Now clasp thy hand to thy arm-pit; it shall come forth white, without evil.That is a second sign. (22)

So We would show thee some of Our greatest signs. (23)

Go to Pharaoh; he has waxed insolent.' (24)

`Lord, open my breast,' said Moses, (25)

`and do Thou ease for me my task. (26)

Unloose the (impediment from my speech) knot upon my tongue, (27)

that they may understand my words. (28)

Appoint for me of my folk

a familiar, (29)

Aaron, my brother; (30)

by him confirm my strength, (31)

and associate him with me in my task. (32)

So shall we glorify Thee, (33)

and remember Thee abundantly. (34)

Surely Thou seest into us.' (35)

Said He, `Thou art granted, Moses, thy petition. (36)

Already another time We favoured thee, (37)

when We revealed what was revealed unto thy mother: (38)

Cast him into the ark, and cast him into the river, and let the river throwhim up on the shore. And enemy of Mine and his shall take him. And Iloaded on thee love from Me, and to be formed in My sight, (39)

when thy sister went out, saying, "Shall I point you to one to have chargeof him?" So We returned thee to thy mother that she might rejoice, and notsorrow. Then thou slewest a living soul, and We delivered thee out of grief,and We tried thee with many trials. Many years among the people of Midianthou didst sojourn, then camest hither, Moses, according toa decree. (40)

I have chosen thee for My service; (41)

go therefore, thou and thy brother, with My signs, and neglect not toremember Me. (42)

Go to Pharaoh, for he has waxed insolent; (43)

yet speak gently to him, that haply he may be mindful , or perchance fear.' (44)

`O our Lord,' said Moses and Aaron,' truly we fear he may exceed against us,or wax insolent.' (45)

`Fear not,' said He. `Surely I shall be with you, hearing and seeing (46)

So

go you both to Pharaoh, and say, "We are the Messengers of thy Lord, sosend forth with us the Children of Israeland chastise them not; we have brought thee a sign from thy Lord; and peacebe upon him who follows the guidance! (47)

It has been revealed to us that chastisement shall light upon him who crieslies and turns his back." ' (48)

Pharaoh said, `Who is your Lord, Moses?' (49)

He said, `Our Lord is He who gave everything its creation, thenguided it.' (50)

Pharaoh said, `And what of the former generation?' (51)

Said Moses, `The knowledge of them is with my Lord, in a Book; my Lord goesnot astray, nor forgets-- (52)

He who appointed the earth to be a cradle for you, and therein threaded roadsfor you, and sent down water out of heaven, and therewith We have broughtforth divers kinds of plants. (53)

Do you eat, and pasture your cattle! Surely in that are signs for menpossessing reason (54)

Out of the earth We created you, and We shall restore you into it, and bringyou forth from it a second time.' (55)

So We showed Pharaoh all Our signs, but he cried lies, and refused. (56)

`Hast thou come , Moses,' he said, `to expel us out of our landby thy sorcery ? (57)

We shall assuredly bring thee sorcery the like of it; therefore appoint atryst between us and thee, a place mutually agreeable, and we shall not failit, neither thou.' (58)

`Your tryst shall be upon the Feast Day.'

said Moses. `Let the people bemustered at the high noon.' (59)

Pharaoh then withdrew, and gathered his guile. Thereafter he cameagain, (60)

and Moses said to them, `O beware! Forge not a lie against God, lest Hedestroy you with a chastisement. Whoso forges has ever failed.' (61)

and they disputed upon their plan between them, and communed secretly (62)

saying, `These two men are sorcerers and their purpose is to expel you out ofyour land by their sorcery, and to extirpate your justest way. (63)

So gather your guile; then come in battle-line. Whoever today gains theupper hand shall surely prosper.' (64)

They said, `Moses, either thou wilt cast, or we shall be thefirst to cast.' (65)

`No,' said Moses. `Do you cast!' And lo, it seemed to him, by their sorcery,their ropes and their staffs were sliding; (66)

and Moses conceived a fear within him. (67)

We said unto him, `Fear not; surely thou art the uppermost. (68)

Cast down what is in thy right hand, and it shall swallow what they havefashioned; for they have fashioned only the guile of a sorcerer, and thesorcerer prospers not, wherever he goes.' (69)

And the sorcerers cast themselves down prostrating. `We believe,' they said,`in the Lord of Aaron and Moses.' (70)

Pharaoh said, `Have you believed him before I gave you leave? Why, he is thechief of you, the same that taught you sorcery; I shall assuredly cut offalternately your hands and feet, then I shall crucify you upon the trunks ofpalm-trees; you shall know of

a certainty which of us is more terrible inchastisement, and more abiding.' (71)

They said, `We will not prefer thee over the clear signs that have come tous, nor over Him who originated us. Decide then what thou wilt decide; thoucanst only decide touching this present life. (72)

We believe in our Lord, that He may pardon us our offences, and the sorcerythou hast constrained us to practise; God is better, and more abiding.' (73)

Whosoever comes unto his Lord a sinner, for him awaits Gehenna (Hell) whereinhe shall neither die nor live. (74)

And whoso comes unto Him a believer having done deeds of righteousness,those--for them await the most sublime degrees; (75)

Gardens of Eden, underneath which rivers flow, therein dwelling forever; thatis the recompense of the self-purified. (76)

Also We revealed unto Moses, `Go with My servants by night; strike for them adry path in the sea, fearing not overtaking, neither afraid.' (77)

Pharaoh followed them with his hosts, but they were overwhelmed by the sea; (78)

so Pharaoh had led his people astray, and was no guide to them. (79)

Children of Israel, We delivered you from your enemy; and We made covenantwith you upon the right side of the Mount, and sent down on you mannaand quails: (80)

`Eat of the good things wherewith We have provided you; but exceed nottherein, or My anger shall alight on you; and on whomsoever My anger alights,that man is hurled to ruin. (81)

Yet I am All-forgiving to him who repents and believes, and

doesrighteousness, and at last is guided.' (82)

`What has sped thee far from thy people, Moses?' (83)

`They are upon my tracks,' Moses said. `I have hastened, Lord, only that Imay please Thee.' (84)

Said He, `We have tempted thy people since thou didst leave them. TheSamaritan has misled them into error.' (85)

Then Moses returned very angry and sorrowful to his people, saying,`My people, did your Lord not promise a fair promise to you? Did the timeof the covenant seem so long to you, or did you desire that anger shouldalight on you from your Lord, so that you failed in your tryst with me?' (86)

`We have not failed in our tryst with thee,' they said, `of our volition;but we were loaded with fardels, even the ornaments of the people, and wecast them, as the Samaritan also threw them, into the fire.' (87)

Then he brought out for them a Calf, a mere body that lowed; and they said,`This is your god, and the god of Moses, whom he has forgotten.' (88)

What? Did they not see that thing returned no speech unto them, neitherhad any power to hurt or profit them? (89)

Yet Aaron had aforetime said to them, `My people, you have been tempted bythis thing, no more; surely your Lord is the All-merciful; therefore followme, and obey my commandment!' (90)

`We will not cease,' they said, `to cleave to it, until Moses returnsto us.' (91)

Moses said, `What prevented thee, Aaron, when thou sawest them in error, (92)

so that

thou didst not follow after me? Didst thou then disobey mycommandment?' (93)

`Son of my mother,' Aaron said, `take me not by the beard, or the head!I was fearful that thou wouldst say, "Thou hast divided the Children ofIsrael, and thou hast not observed my word." ' (94)

Moses said, `And thou, Samaritan, what was thy business?' (95)

`I beheld what they beheld not , ' he said, `and I seized a handful of dustfrom the messenger's track, and cast it into the thing. So my soul promptedme.' (96)

`Depart!' said Moses. `It shall be thine all this life to cry "Untouchable!"And thereafter a tryst awaits thee thou canst not fail to keep. Behold thygod, to whom all the day thou wast cleaving! We will surely burn it andscatter its ashes into the sea. (97)

Your God is only the One God; there is no god, but He alone who in Hisknowledge embraces everything.' (98)

So We relate to thee stories of what has gone before, and We have given theea remembrance from Us. (99)

Whosoever turns away from it, upon the Day of Resurrection He shall bear afardel, (100)

therein abiding forever; how evil upon the Day of Resurrection thatburden for them ! (101)

On the day the Trumpet is blown; and We shall muster the sinners upon thatday with eyes staring, (102)

whispering one to another, `You have tarried only ten nights. (103)

`We know very well what they will say, when the justest of them in the waywill say, `You have tarried

only a day.' (104)

They will question thee concerning the mountains. Say: `My Lord will scatterthem as ashes; (105)

then He will leave them a level hollow (106)

wherein thou wilt see no crookedness neither any curving.' (107)

On that day they will follow the Summoner in whom is no crookedness; voiceswill be hushed to the All-merciful, so that thou hearest naught but amurmuring. (108)

Upon that day the intercession will not profit, save for him to whom theAll-merciful gives leave, and whose speech He approves. (109)

He knows what is before them and behind them, and they comprehend Him not inknowledge. (110)

And faces shall be humbled unto the Living, the Eternal. He will have failedwhose burden is of evildoing; (111)

but whosoever does deeds of righteousness, being a believer, shall fearneither wrong nor injustice. (112)

Even so We have sent it down as an Arabic Koran, and We have turned about init something of threats, that haply they may be godfearing, or it may arousein them remembrance. (113)

So high exalted be God, the true King! And hasten not with the Koran ere itsrevelation is accomplished unto thee; and say, `O my Lord, increase me inknowledge.' (114)

And We made covenant with Adam before, but he forgot , and We found in him noconstancy. (115)

And when We said to the angels, `Bow yourselves to Adam'; so they bowedthemselves, save Iblis; he refused. (116)

Then We said, `Adam, surely this is an enemy to thee and thy wife. So lethim not expel you

both from the Garden , so that thou are unprosperous. (117)

It is assuredly given to thee neither to hunger therein, nor to go naked, (118)

neither to thirst therein, nor to suffer the sun.' (119)

Then Satan whispered to him saying, `Adam, shall I point thee to the Tree ofEternity, and a Kingdom that decays not?' (120)

So the two of them ate of it, and their shameful parts revealed to them, andthey took to stitching upon themselves leaves of the Garden. And Adamdisobeyed his Lord, and so he erred. (121)

Thereafter his Lord chose him, and turned again unto him, and Heguided him. (122)

Said He, `Get you down, both of you together, out of it, each of you anenemy to each; but if there comes to you from Me guidance, then whosoeverfollows My guidance shall not go astray, neither shall he be unprosperous; (123)

but whosoever turns away from My remembrance, his shall be a life ofnarrowness, and on the Resurrection Day We shall raise him blind.' (124)

He shall say, `O my Lord, why hast thou raised me blind, and I was wont tosee?' (125)

God shall say, `Even so it is. Our signs came unto thee, and thou didstforget them; and so today thou art forgotten.' (126)

So We recompense him who is prodigal and believes not in the signs of hisLord; and the chastisement of the world to come is more terrible andmore enduring. (127)

Is it not a guidance to them, how many generations We destroyed before themin

whose dwelling-places they walk? Surely in that are signs for menpossessing reason. (128)

And but for a word that preceded from thy Lord, and a stated term, it hadbeen fastened. (129)

So be thou patient under what they say, and proclaim thy Lord's praise beforethe rising of the sun, and before its setting, and proclaim thy Lord's praisein the watches of the night, and at the ends of the day; haply thou wilt bewell-pleasing. (130)

Stretch not thine eyes to that We have given pairs of them to enjoy--theflower of the present life, that We may try them therein; and thy Lord'sprovision is better, and more enduring. (131)

And bid thy family to pray, and be thou patient in it; We ask of thee noprovision, but it is We who provide thee. And the issue ultimate is togodfearing. (132)

They say, `Why does he not bring us a sign from his Lord?' Has there notcome to them the clear sign of what is in the former scrolls? (133)

Had We destroyed them with a chastisement aforetime, they would have said,`Our Lord, why didst Thou not send us a Messenger, so that we might havefollowed Thy signs before that we were humiliated and degraded?' (134)

Say: `Every one is waiting; so wait, and assuredly you shall know who are thetravellers on the even path, and who is guided.' (135)

But as a reminder unto him who feareth, (3)

A revelation from Him Who created the earth and the high heavens, (4)

The Beneficent One, Who is established on the Throne (5)

Unto Him belongeth whatsoever is in the heavens and whatsoever is in the earth, and whatsoever is between them, and whatsoever is beneath the sod. (6)

And if thou speakest aloud, then Lo! He knoweth the secret (thought) and (that which is yet) more hidden. (7)

Allah! There is no God save Him. His are the most beautiful names. (8)

Hath there come unto thee the story of Moses? (9)

When he saw a fire and said unto his folk: Wait! I see a fire afar off. Peradventure I may bring you a brand therefrom or may find guidance at the fire. (10)

And when he reached it, he was called by name: O Moses! (11)

Lo! I, even I, am thy Lord. So take off thy shoes, for Lo! thou art in the holy valley of Tuwa. (12)

And I have chosen thee, so hearken unto that which is inspired. (13)

Lo! I, even I, am Allah. There is no God save Me. serve Me and establish worship for My remembrance. (14)

Lo! the Hour is surely coming. But I will to keep it hidden, that every soul may be rewarded for that which it striveth (to achieve). (15)

Therefor, let not him turn thee aside from (the thought of) it who believeth not therein but followeth his own desire, lest thou

perish. (16)

And what is that in thy right hand, O Moses? (17)

He said: This is my staff whereon I lean, and wherewith I beat down branches for my sheep, and wherein I find other uses. (18)

He said: Cast it down, O Moses! (19)

So he cast it down, and Lo! it was a serpent, gliding. (20)

He said: Grasp it and fear not. We shall return it to its former state. (21)

And thrust thy hand within thine armpit, it will come forth white without hurt. (That will be) another token. (22)

That We may show thee (some) of Our greater portents, (23)

Go thou unto Pharaoh! Lo! he hath transgressed (the bounds). (24)

(Moses) said: My Lord! Relieve my mind (25)

And ease my task for me; (26)

And loose a knot from my tongue, (27)

That they may understand my saying. (28)

Appoint for me a henchman from my folk, (29)

Aaron, my brother. (30)

Confirm my strength with him. (31)

And let him share my task, (32)

That we may glorify Thee much. (33)

And much remember Thee. (34)

Lo! Thou art ever Seeing us. (35)

He said: Thou art granted thy request, O Moses. (36)

And indeed, another time, already We have shown thee favor, (37)

When We inspired in thy mother that which is inspired, (38)

Saying: Throw him into the ark, and throw it into the river, then the river shall throw it on to the bank, and there an enemy to Me and an enemy

to him shall take him. And I endued thee with love from Me that thou mightest be trained according to My will, (39)

When thy sister went and said: Shall I show you one who will nurse him? and We restored thee to thy mother that her eyes might be refreshed and might not sorrow. And thou didst kill a man and We delivered thee from great distress, and tried thee with a heavy trial. And thou didst tarry years among the folk of Midian. Then comest thou (hither) by (My) providence, O Moses, (40)

And I have attached thee to Myself. (41)

Go, thou and thy brother, with My tokens, and be not faint in remembrance of Me. (42)

Go, both of you, unto Pharaoh. Lo! he hath transgressed (the bounds). (43)

And speak unto him a gentle word, that peradventure he may heed or fear. (44)

They said: Our Lord! Lo! we fear that he may be beforehand with us or that he may play the tyrant. (45)

He said: Fear not. Lo! I am with you twain, Hearing and Seeing. (46)

So go ye unto him and say: Lo! we are two messengers of thy Lord. So let the Children of Israel go with us, and torment them not. We bring thee a token from thy Lord And peace will be for him who followeth right guidance. (47)

Lo! it hath been revealed unto us that the doom will be for him who denieth and turneth away. (48)

(Pharaoh) said: Who then

is the Lord of you twain, O Moses? (49)

He said: Our Lord is He Who gave unto evening its nature, then guided it aright. (50)

He said : What then is the state of the generations of old? (51)

He said: The knowledge thereof is with my Lord in a Record. My Lord neither erreth nor forgetteth, (52)

Who hath appointed the earth as a bed and hath threaded roads for you therein and hath sent down water from the sky and thereby We have brought forth divers kinds of vegetation, (53)

(Saying): Eat ye and feed your cattle. Lo! herein verily are portents for men of thought. (54)

Thereof We created you, and thereunto we return you and thence We bring you forth a second time. (55)

And We verily did show him all Our tokens, but he denied them and refused. (56)

He said: Hast come to drive us out from our land by thy magic, O Moses? (57)

But we surely can produce magic the like thereof; so appoint a tryst between us and you, which neither we nor thou shall fail to keep, at a place convenient (to us both). (58)

(Moses) said: Your tryst shall be the day of the feast, and let the people assemble when the sun hath risen high. (59)

Then Pharaoh went and gathered his strength came (to the appointed tryst). (60)

Moses said unto them: Woe unto you! Invent not a lie against Allah, lest He extirpate you by some punishment. He who lieth

faileth miserably. (61)

Then they debated one with another what they must do, and they kept their counsel secret. (62)

They said: Lo! these are two wizards who would drive you out from your country by their magic, and destroy your best traditions; (63)

So arrange your plan, and come in battle line. Whoso is uppermost this day will be indeed successful. (64)

They said: O Moses! Either throw first, or let us be the first to throw? (65)

He said: Nay, do ye throw! Then Lo! their cords and their staves, by their magic, appeared to him as though they ran. (66)

And Moses conceived a fear in his mind (67)

We said: Fear not! Lo! thou art the higher. (68)

Throw that which is in thy right hand! It will eat up that which they have made. Lo! that which they have made but a wizards artifice, and a wizard shall not be successful to whatever point (of skill) he may attain. (69)

Then the wizards were (all) flung down prostrate, crying: We believe in the Lord of Aaron and Moses. (70)

(Pharaoh) said: Ye put faith in him before I give you leave. Lo! he is your chief who taught you magic. Now surely I shall cut off your hands and your feet alternately, and I shall crucify you on the trunks of palm trees, and ye shall know for certain which of us hath sterner and more lasting punishment. (71)

They said: We choose thee not above the clear proofs that

have come unto us, and above Him Who created us. So decree what thou wilt decree. Thou wilt end for us only the life of the world. (72)

Lo! we believe in our Lord, that He may forgive us our sins and the magic unto which thou didst force us. Allah is better and more lasting. (73)

Lo! whoso cometh guilty unto his Lord, verily for him is hell. There he will neither die nor live. (74)

But whoso cometh unto Him a believer, having done good works, for such are the high stations; (75)

Gardens of Eden underneath which rivers flow, wherein they will abide for ever. That is the reward of him who groweth. (76)

And verily We inspired Moses, saying: Take away My slaves by night and strike for them a dry path in the sea, fearing not to be overtaken, neither being afraid (of the sea). (77)

Then Pharaoh followed with his hosts and there covered them that which did cover them of the sea. (78)

And Pharaoh led his folk astray, he did not guide them. (79)

O Children of Israel! We delivered you from your enemy, and We made a covenant with you on the holy mountain's side, and sent down on you the manna and the quails, (80)

(Saying): Eat of the good things wherewith We have provided you, and transgress not in respect thereof lest My wrath come upon you; and he on whom My wrath cometh, he is lost indeed. (81)

And lo! verily I am

Forgiving toward him who repenteth and believeth and doeth good, and afterward walketh aright. (82)

And (it was said): What hath made thee hasten from thy folk, O Moses? (83)

He said: They are close upon my track. I hastened unto Thee that Thou mightest be well pleased. (84)

He said: Lo! We have tried thy folk in thine absence, and As-Samiri hath misled thee (85)

Then Moses went back unto his folk, angry and sad He said: O my people! Hath not your Lord promised you a fair promise? Did the time appointed then appear too long for you, or did ye wish that wrath from your Lord should come upon you, that ye broke tryst with me? (86)

They said: We broke not tryst with thee of our own will, but we were laden with burdens of ornaments of the folk, then cast them (in the fire), for thus As-Samiri proposed (87)

Then he produced for them a calf, of saffron hue, which gave forth a lowing sound. And they cried: This is your God and the God of Moses, but he hath forgotten. (88)

See they not, then, that it returneth no saying unto them and possesseth for them neither hurt nor use? (89)

And Aaron indeed had told them beforehand: O my people! Ye are but being seduced therewith, for lo! your Lord is the Beneficent, so follow me and obey my order. (90)

They said: We shall by no means cease to be its votaries till Moses return unto us.

(91)

He (Moses) said: O Aaron! What held thee back when thou didst see them gone astray, (92)

That thou followedst me not? Hast thou then disobeyed my order? (93)

He said: O son of my mother! Clutch not my beard nor my head! I feared lest thou shouldst say: Thou hast caused division among the Children of Israel, and hast not waited for my word. (94)

(Moses) said: And what has thou to say, O Samiri? (95)

He said: I perceived what they perceive not, so I seized a handful from the footsteps of the messenger, and then threw it in. Thus my soul commended to me. (96)

(Moses) said: Then go! And lo! in this life it is for thee to say: Touch me not! and lo! there is for thee a tryst thou canst not break. Now look upon thy god of which thou hast remained a votary. Verily we will burn it and will scatter its dust over the sea. (97)

Your God is only Allah, than Whom there is no other God He embraceth all things in His knowledge. (98)

Thus relate Who unto thee (Muhammad) some tidings of that which happened of old, and We have given thee from Our presence a Reminder. (99)

Whoso turneth away from it, he verily will bear a burden on the Day of Resurrection, (100)

Abiding under it an evil burden for them on the Day of Resurrection, (101)

The day when the Trumpet is blown. On that day we assemble the guilty

white eyed (with terror), (102)

Murmuring among themselves: Ye have tarried but ten (days). (103)

We are best aware of what they utter when their best in conduct say: Ye have tarried but a day. (104)

They will ask thee of the mountains (on that day). Say: My Lord will break them into scattered dust. (105)

And leave it as an empty plain, (106)

Wherein thou seest neither curve nor ruggedness. (107)

On that day they follow the summoner who deceiveth not, and voices are hushed for the Beneficent, and thou hearest but a faint murmur. (108)

On that Day no intercession availeth save (that of) him unto whom the Beneficent hath given leave and whose He accepteth: (109)

He knoweth (all) that is before them and (all) that is behind them, while they cannot compass it in knowledge. (110)

And faces humble themselves before the Living, the Eternal. And he who beareth (a burden of) wrongdoing is indeed a failure (on that Day). (111)

And he who hath done some good works, being a believer, he feareth not injustice nor begrudging (of his wage). (112)

Thus We have revealed it as a Lecture in Arabic, and have displayed therein certain threats, that peradventure they may keep from evil or that it may cause them to take heed. (113)

Then exalted be Allah, the True King! And hasten not (O Muhammad) with the Quran ere its revelation hath been perfected unto thee, and say: My Lord! Increase me in knowledge. (114)

And verily We made

a covenant of old with Adam, but he forgot, and We found no constancy in him. (115)

And when We said unto the angels: Fall prostrate before Adam, they fell prostrate (all) save Iblis; he refused. (116)

Therefor We said: O Adam! This is an enemy unto thee and unto thy wife, so let him not drive you both out of the Garden so that thou come to toil. (117)

It is (vouchsafed) unto thee that thou hungerest not therein nor art naked, (118)

And thou thirstest not therein nor art exposed to the sun's heat. (119)

But the Devil whispered to him, saying: O Adam! Shall I show thee the tree of immortality and power that wasteth not away? (120)

Then they twain ate thereof, so that their shame became apparent unto them, and they began to hide by heaping on themselves some of the leaves of the Garden. And Adam disobeyed his Lord, so went astray. (121)

Then his Lord chose him, and relented toward him, and guided him. (122)

He said: Go down hence, both of you, one of you a foe unto the other. But if there come unto you from Me a guidance, then whoso followeth My guidance, he will not go astray nor come to grief. (123)

But he who turneth away from remembrance of Me, his will be a narrow life, and I shall bring him blind to the assembly on the Day of Resurrection. (124)

He will say: My Lord! Wherefore hast Thou gathered me (hither) blind,

when I was wont to see? (125)

He will say: So (it must be). Our revelations came unto thee but thou didst forget them. In like manner thou art forgotten this Day. (126)

Thus do We reward him who is prodigal and believeth not the revelations of his Lord; and verily the doom of the Hereafter will be sterner and more lasting. (127)

Is it not a guidance for them (to know) how many a generation We destroyed before them, amid whose dwellings they walk? Lo! therein verily are signs for men of thought. (128)

And but for a decree that had already gone forth from thy Lord, and a term already fixed, the judgment would (have) been inevitable (in this world). (129)

Therefor (O Muhammad), bear with what they say, and celebrate the praises of thy Lord ere the rising of the sun and ere the going down thereof. And glorify Him some hours of the night and at the two ends of the day, that thou mayst find acceptance. (130)

And strain not thine eyes toward that which We cause some wedded pairs among them to enjoy, the flower of the life of the world, that We may try them thereby. The provision of thy Lord is better and more lasting. (131)

And enjoin upon thy people worship, and be constant therein. We ask not of thee a provision: We provide for thee. And the sequel is for righteousness. (132)

And they say: If only he would bring us a miracle from his

Lord! Hath there not come unto them the proof of what is in the former Scriptures? (133)

And if We had destroyed them with some punishment before it, they would assuredly have said: Our Lord! If only Thou hadst sent unto us a messenger, so that we might have followed Thy revelations before we were (thus) humbled and disgraced! (134)

Say: Each is awaiting; so await ye! Ye will come to know who are the owners of the path of equity, and who is right. (135)

when he came to the fire a voice was heard: "O Moses! (11)

"Verily I am thy Lord! Therefore (in My presence) put off thy shoes: thou art in the sacred valley Tuwa. (12)

"I have chosen thee: listen then to the inspiration (sent to thee). (13)

"Verily I am Allah: there is no god but I: so serve thou me (only) and establish regular prayer for celebrating My praise. (14)

"Verily the Hour is coming My design is to keep it hidden for every soul to receive its reward by the measure of its endeavor. (15)

"Therefore let not such as believe not therein but follow their own lusts divert thee therefrom lest thou perish!" (16)

And what is that in thy right hand O Moses?" (17)

He said "It is my rod: on it I lean; with it I beat down fodder for my flocks; and in it I find other uses." (18)

(Allah) said "Throw it O Moses!" (19)

He threw it and behold! it was a snake active in motion. (20)

(Allah) said "Seize it and fear not: We shall return it at once to its former condition"... (21)

Now draw thy hand close to thy side: it shall come forth white (and shining) without harm (or stain) as another Sign (22)

"In order that We may show thee (two) of Our Greater Signs. (23)

"Go thou to Pharaoh for he had indeed transgressed all bounds." (24)

(Moses) said: "O my Lord! expand me my breast;" (25)

"Ease my task for

me; (26)

"And remove the impediment from my speech. (27)

"So they may understand what I say: (28)

"And give me a Minister from my family (29)

"Aaron my brother; (30)

"Add to my strength through him, (31)

"And make him share my task: (32)

"That we may celebrate Thy praise without stint (33)

"And remember Thee without stint: (34)

For Thou art He that (ever) regardeth us." (35)

(Allah) said: "Granted is thy prayer O Moses!" (36)

"And indeed We conferred a favor on thee another time (before). (37)

"Behold! We sent to thy mother by inspiration the message: (38)

" `Throw (the child) into the chest and throw (the chest) into the river: the river will cast him up on the bank and he will be taken up by one who is an enemy to Me and an enemy to him: but I cast (the garment of) love over thee from Me: and (this) in order that thou mayest be reared under Mine eye. (39)

"Behold! thy sister goeth forth and saith `Shall I show you one who will nurse and rear the (child)? So We brought thee back to thy mother that her eye might be cooled and she should not grieve. Then thou didst slay a man but We saved thee from trouble and We tired thee in various ways. Then didst thou tarry a number of years with the people of Midian. Then didst thou come hither as ordained O Moses! (40)

"And I have prepared thee for Myself (for

service)"... (41)

"Go thou and thy brother with My Signs and slacken not either of you in keeping Me in remembrance. (42)

"Go both of you to Pharaoh for he has indeed transgressed all bounds; (43)

"But speak to him mildly; perchance he may take warning or fear (Allah)." (44)

They (Moses and Aaron) said: "Our Lord! we fear lest He hasten with insolence against us or lest he transgress all bounds." (45)

He said: "Fear not: for I am with you: I hear and see (everything). (46)

"So go ye both to him and say `Verily we are apostles sent by thy Lord: send forth therefore the Children of Israel with us and afflict them not: with a Sign indeed have we come from thy Lord! And peace to all who follow guidance! (47)

" `Verily it has been revealed to us that the Penalty (awaits) those who reject and turn away. " (48)

(When this message was delivered) (Pharaoh) said: "Who then O Moses is the Lord of you two?" (49)

He said: "Our Lord is He Who gave to each (created) thing its form and nature and further gave (it) guidance." (50)

(Pharaoh) said: "What then is the condition of previous generations?" (51)

He replied: "The knowledge of that is with my Lord duly recorded: my Lord never errs nor forgets (52)

"He Who has made for you the earth like a carpet spread out; has enabled you to go about therein by roads (and channels); and has sent down water from

the sky." With it have We produced divers pairs of plants each separate from the others. (53)

Eat (for yourselves) and pasture your cattle: verily in this are Signs for men endued with understanding. (54)

From the (earth) did We create you and into it shall We return you and from it shall We bring you out once again. (55)

And We showed Pharaoh all Our Signs but he did reject and refuse. (56)

He said: "Hast thou come to drive us out of our land with thy magic O Moses? (57)

"But we can surely produce magic to match thine! So make a tryst between us and thee which we shall not fail to keep neither we nor thou in a place where both shall have even chances." (58)

Moses said: "Your tryst is the Day of the Festival and let the people be assembled when the sun is well up." (59)

So Pharaoh withdrew: he concerted his plan and then came (back). (60)

Moses said to him: "Woe to you! forge not ye a lie against Allah lest He destroy you (at once) utterly by chastisement: the forger must suffer frustration!" (61)

So they disputed one with another over their affair but they kept their talk secret. (62)

They said: "These two are certainly (expert) magicians: their object is to drive you out from your land with their magic and to do away with your Most cherished institutions. (63)

"Therefore concert your plan. And then assemble in (serried) ranks: he wins (all along)

today who gains the upper hand." (64)

They said: "O Moses! whether wilt thou that thou throw (first) or that we be the first to throw?" (65)

He said "Nay throw ye first!" Then behold their ropes and their rods so it seemed to him on account of their magic began to be in lively motion! (66)

So Moses conceived in his mind a (sort of) fear. (67)

We said: "Fear not! for thou hast indeed the upper hand: (68)

"Throw that which is in thy right hand: quickly will it swallow up that which they have faked. What they have faked is but a magicians trick: and the magician thrives not (no matter) where he goes." (69)

So the magicians were thrown down to prostration: they said "We believe in the Lord of Aaron and Moses." (70)

(Pharaoh) said: "Believe ye in Him before I give you permission? Surely this must be your leader who has taught you magic! Be sure I will cut off your hands and feet on opposite sides and I will have you crucified on trunks of palm-trees: So shall ye know for certain which of us can give the more severe and the more lasting Punishment!" (71)

They said: "Never shall we regard thee as more than the Clear Signs that have come to us or than Him Who created us! So decree whatever thou desirest to decree: for thou canst only decree (touching) the life of this world. (72)

For us we have believed in our Lord: may

He forgive us our faults and the magic to which thou didst compel us: for Allah is Best and Most Abiding." (73)

Verily he who comes to his Lord as a sinner (at judgment) for him is Hell: therein shall he neither die nor live. (74)

But such as comes to Him as Believers who have worked righteous deeds- -for them are ranks exalted (75)

Gardens of Eternity beneath which flow rivers: they will dwell therein for aye: such is the reward of those who purify themselves (from evil). (76)

We sent an inspiration to Moses: "Travel by night with my servants and strike a dry path for them through the sea without fear of being overtaken (by Pharaoh) and without (any other) fear." (77)

Then Pharaoh pursued them with his forces but the waters completely overwhelmed them and covered them up. (78)

Pharaoh led his people astray instead of leading them aright. (79)

O ye Children of Israel! We delivered you from your enemy and We made a Covenant with you on the side of Mount (Sinai) and We sent down to you Manna and quails: (80)

(Saying): "Eat of the good things We have provided for your sustenance but commit no excess therein lest My Wrath should justly descend on you: and those on whom descends My Wrath do perish indeed! (81)

"But without doubt I am (also) He that forgives again and again to those who repent believe and do right who in fine are ready to receive true guidance." (82)

(When

Moses was up on the mount Allah said:) "What made thee hasten in advance of thy people O Moses?" (83)

He replied: "Behold they are close on my footsteps: I hastened to Thee o my Lord to please Thee." (84)

(Allah) said: "We have tested thy people in thy absence: the Samiri has led them astray." (85)

So Moses returned to his people in state of indignation and sorrow. He said: "O my people! did not your Lord make a handsome promise to you? Did then the promise seem to you long (in coming)? Or did ye desire that Wrath should descend from your Lord on you and so ye broke your promise to me?" (86)

They said: "We broke not the promise to thee as far as lay in our power: but we were made to carry the weight of the ornaments of the (whole) people and we threw them (into the fire) and that was what the Samiri suggested. (87)

"Then he brought out (of the fire) before the (people) the image of a calf: it seemed to low: so they said: `This is your god and the god of Moses but (Moses) has forgotten! " (88)

Could they not see that it could not return them a word (for answer) and that it had no power either to harm them or to do them good? (89)

Aaron had already before this said to them: "O my people! ye are being tested in this: for verily your Lord is (Allah) Most Gracious: so

follow me and obey my command." (90)

They had said: "We will not abandon this cult but we will devote ourselves to it until Moses returns to us. (91)

(Moses) said: " O Aaron! what kept thee back when thou sawest them going wrong (92)

"From following me? Didst thou then disobey my order?" (93)

(Aaron replied: "O son of my mother! seize (me not) by my beard nor by (the hair of) my head! Truly I feared lest thou shouldst say `Thou hast caused a division among the Children of Israel and thou didst not respect my word!" (94)

(Moses) said: "What then is thy case O Samiri?" (95)

He replied: "I saw what they saw not: so I took a handful (of dust) from the footprint of the Apostle and threw it (into the calf): thus did my soul suggest to me." (96)

(Moses) said: "Get thee gone! but thy (punishment) in this life will be that thou wilt say `Touch me not; and moreover (for a future penalty) thou hast a promise that will not fail: now look at thy god of whom thou hast become a devoted worshipper: we will certainly (melt) it in a blazing fire and scatter it broadcast in the sea!" (97)

But the god of you all is the One Allah: there is no god but He: all things He comprehends in His knowledge. (98)

Thus do We relate to thee some stories of what happened before: for We have sent thee a Message from Our own

Presence. (99)

If any do turn away therefrom verily they will bear a burden on the Day of Judgement; (100)

They will abide in this (state): and grievous will the burden be to them on that Day (101)

The Day when the Trumpet will be sounded: that Day We shall gather the sinful blear-eyed (with terror) (102)

In whispers will they consult each other: "Ye tarried not longer than ten (Days)"; (103)

We know best what they will say when their leader most eminent in Conduct will say: "Ye tarried not longer than a day!" (104)

They ask thee concerning the mountains: say "My Lord will uproot them and scatter them as dust;" (105)

"He will leave them as plains smooth and level;" (106)

Nothing crooked or curved wilt thou see in their place." (107)

On that Day will they follow the Caller (straight): no crookedness (can they show) him: all sounds shall humble themselves in the presence of (Allah) Most Gracious: nothing shalt thou hear but the tramp of their feet (as they march). (108)

On that Day shall no intercession avail except for those for whom permission has been granted by (Allah) Most Gracious and whose word is acceptable to Him. (109)

He knows what (appears to His creatures as) before or after or behind them: but they shall not compass it with their knowledge. (110)

(All) faces shall be humbled before (Him) the Living the Self- Subsisting Eternal: hopeless indeed will be the man that carries iniquity (on his back). (111)

But

he who works deeds of righteousness and has faith will have no fear of harm nor of any curtailment (of what is his due). (112)

Thus have we sent this down an Arabic Quran and explained therein in detail some of the warnings in order that they may fear Allah or that it may cause their remembrance (of Him). (113)

High above all is Allah the King the Truth! Be not in haste with the Quran before its revelation to thee is completed but say "O my Lord! advance me in knowledge." (114)

We had already beforehand taken the covenant of Adam but he forgot: and We found on his part no firm resolve. (115)

When We said to the angels "Prostrate yourselves to Adam" they prostrated themselves but not Iblis: he refused. (116)

Then We said: "O Adam! verily this is an enemy to thee and thy wife: so let him not get you both out of the Garden so that thou art landed in misery. (117)

"There is therein (enough provision) for thee not to go hungry nor to go naked" (118)

"Nor to suffer from thirst nor from the suns heat." (119)

But Satan whispered evil to him: he said "O Adam! shall I lead thee to Tree of Eternity and to a kingdom that never decays?" (120)

In the result they both ate of the tree and so their nakedness appeared to them: they began to sew together for their covering leaves from the Garden: thus did Adam disobey His Lord

and allow himself to be seduced. (121)

But his Lord chose him (for His Grace): He turned to him and gave him guidance. (122)

He said: "Get ye down both of you all together from the Garden with enmity one to another; but if as is sure there comes to you guidance from Me whosoever follows My guidance will not lose his way nor fall into misery. (123)

"But whosoever turns away from My Message verily for him is a life narrowed down and We shall raise him up blind on the Day of Judgment." (124)

He will say: "O my Lord! why hast thou raised me up blind while I had sight (before)?" (125)

(Allah) will say: "Thus didst thou when Our Signs came unto thee disregard them: so wilt thou this day be disregarded." (126)

And thus do We recompense him who transgresses beyond bounds and believes not in the Signs of his Lord: and the Penalty of the Hereafter is far more grievous and more enduring. (127)

It is not a warning to such men (to call to mind) how many generations before them We destroyed in whose haunts they (now) move? Verily in this are Signs for men endued with understanding. (128)

Had it not been for a Word that went forth before from thy Lord (their punishment) must necessarily have come; but there is a term appointed (for respite). (129)

Therefore be patient with what they say and celebrate (constantly) the praises of thy Lord before the rising of the

sun and before its setting; yea celebrate them for part of the hours of the night and at the sides of the day: that thou mayest have (spiritual) joy. (130)

Nor strain thine eyes in longing for the things We have given for enjoyment to parties of them the splendor of the life of this world through which We test them: but the provision of thy Lord is better and more enduring. (131)

Enjoin prayer on thy people and be constant therein. We ask thee not to provide sustenance: We provide it for thee. But the (fruit of) the Hereafter is for Righteousness. (132)

They say: "Why does he not bring us a Sign from His Lord?" Has not a clear Sign come to them of all that was in the former Books of revelation? (133)

And if We had inflicted on them a Penalty before this they would have said: "Our Lord! if only Thou hadst sent us an apostle we should certainly have followed Thy Signs before we were humbled and put to shame." (134)

Say: "Each one (of us) is waiting: wait ye therefore and soon shall ye know who it is that is on the straight and even way and who it is that has received guidance." (135)

de Celui qui a créé la terre et les cieux sublimes.

5. Le Tout Miséricordieux S'est établi ‹Istawa› sur le Trٍne.

6. A Lui appartient ce qui est dans les cieux, sur la terre, ce qui est entre eux et ce qui est sous le sol humide.

7. Et si tu élèves la voix, Il connaît certes les secrets, mêmes les plus cachés.

8. Allah! Point de divinité que Lui! Il possède les noms les plus beaux.

9. Le récit de Moïse t'est-il parvenu?

10. Lorsqu'il vit du feu, il dit à sa famille: ‹Restez ici! Je vois du feu de loin; peut-être vous en apporterai-je un tison, ou trouverai-je auprès du feu de quoi me guider›.

11. Puis, lorsqu'il y arriva, il fut interpellé: ‹Moïse!

12. Je suis ton Seigneur. Enlève tes sandales: car tu es dans la vallée sacrée Tuwa.

13. Moi, Je t'ai choisi. Ecoute donc ce qui va être révélé.

14. Certes, c'est Moi Allah: point de divinité que Moi. Adore-Moi donc et accomplis la Salat pour le souvenir de Moi.

15. L'Heure va certes arriver. Je la cache à peine, pour que chaque âme soit rétribuée selon ses efforts.

16. Que celui qui n'y croit pas et qui suit sa propre passion ne t'en détourne pas. Sinon tu périras.

17. Et qu'est-ce qu'il y a dans ta main droite, ٍ Moïse?›

18. Il dit: ‹C'est mon bâton sur lequel je m'appuie, qui me sert à effeuiller (les arbres) pour mes moutons et j'en fais d'autres usages›.

19. [Allah lui] dit:

‹Jette-le, ش Moïse›.

20. Il le jeta: et le voici un serpent qui rampait.

21. [Allah] dit: ‹Saisis-le et ne crains rien: Nous le ramènerons à son premier état.

22. Et serre ta main sous ton aisselle: elle en sortira blanche sans aucun mal, et ce sera là un autre prodige,

23. afin que Nous te fassions voir de Nos prodiges les plus importants.

24. Rends-toi auprès de Pharaon car il a outrepassé toute limite.

25. [Moïse] dit: ‹Seigneur, ouvre-moi ma poitrine,

26. et facilite ma mission,

27. et dénoue un noeud en ma langue,

28. afin qu'ils comprennent mes paroles,

29. et assigne-moi un assistant de ma famille:

30. Aaron, mon frère,

31. accrois par lui ma force!

32. et associe-le à ma mission,

33. afin que nous Te glorifions beaucoup,

34. et que nous T'invoquions beaucoup.

35. Et Toi, certes, Tu es Très Clairvoyant sur nous›.

36. [Allah] dit: ‹Ta demande est exaucée, ٍ Moïse.

37. Et Nous t'avons déjà favorisé une première fois,

38. lorsque Nous révélâmes à ta mère ce qui fut révélé:

39. ‹Mets-le dans le coffret, puis jette celui-ci dans les flots pour qu'ensuite le fleuve le lance sur la rive; un ennemi à Moi et à lui le prendra›. Et J'ai répandu sur toi une affection de Ma part, afin que tu sois élevé sous Mon oeil.

40. Et voilà que ta soeur (te suivait en) marchant et disait: ‹Puis- je vous indiquer quelqu'un qui se chargera de lui?› Ainsi, Nous te rapportâmes à ta mère afin que

son oeil se réjouisse et qu'elle ne s'afflige plus. Tu tuas ensuite un individu; Nous te sauvâmes des craintes qui t'oppressaient; et Nous t'imposâmes plusieurs épreuves. Puis tu demeuras des années durant chez les habitants de Madyan. Ensuite tu es venu, ٍ Moïse, conformément à un décret.

41. Et je t'ai assigné à Moi-Même.

42. Pars, toi et ton frère, avec Mes prodiges; et ne négligez pas de M'invoquer.

43. Allez vers Pharaon: il s'est vraiment rebellé.

44. Puis, parlez-lui gentiment. Peut-être se rappellera-t-il ou [Me] craindra-t-il?

45. Ils dirent: ‹ش notre Seigneur, nous craignons qu'il ne nous maltraite indûment, ou qu'il dépasse les limites›.

46. Il dit: ‹Ne craignez rien. Je suis avec vous: J'entends et Je vois.

47. Allez donc chez lui; puis, dites-lui: ‹Nous sommes tous deux, les messagers de ton Seigneur. Envoie donc les Enfants d'Israël en notre compagnie et ne les châtie plus. Nous sommes venus à toi avec une preuve de la part de ton Seigneur. Et que la paix soit sur quiconque suit le droit chemin!

48. Il nous a été révélé que le châtiment est pour celui qui refuse d'avoir fois et qui tourne le dos›.

49. Alors [Pharaon] dit: ‹Qui donc est votre Seigneur, ٍ Moïse?›

50. ‹Notre Seigneur, dit Moïse, est celui qui a donné à chaque chose sa propre nature puis l'a dirigée›.

51. ‹Qu'en est-il donc des générations anciennes?› dit Pharaon.

52. Moïse dit: ‹La connaissance de leur sort est auprès de mon Seigneur, dans un livre. Mon Seigneur [ne commet] ni erreur

ni oubli.

53. C'est Lui qui vous a assigné la terre comme berceau et vous y a tracé des chemins; et qui du ciel a fait descendre de l'eau avec laquelle Nous faisons germer des couples de plantes de toutes sortes.›

54. ‹Mangez et faites paître votre bétail›. Voilà bien là des signes pour les doués d'intelligence.

55. C'est d'elle (la terre) que Nous vous avons créés, et en elle Nous vous retournerons, et d'elle Nous vous ferons sortir une fois encore.

56. Certes Nous lui avons montré tous Nos prodiges; mais il les a démentis et a refusé (de croire).

57. Il dit: ‹Es-tu venu à nous, ٍ Moïse, pour nous faire sortir de notre terre par ta magie?

58. Nous t'apporterons assurément une magie semblable. Fixe entre nous et toi un rendez-vous auquel ni nous ni toi ne manquerons, dans un lieu convenable›.

59. Alors Moïse dit: ‹Votre rendez-vous, c'est le jour de la fête. Et que les gens se rassemblent dans la matinée›.

60. Pharaon, donc, se retira. Ensuite il rassembla sa ruse puis vint (au rendez- vous).

61. Moïse leur dit: ‹Malheur à vous! Ne forgez pas de mensonge contre Allah: sinon par un châtiment Il vous anéantira. Celui qui forge (un mensonge) est perdu›.

62. Là-dessus, ils se mirent à disputer entre eux de leur affaire et tinrent secrètes leurs discussions.

63. Ils dirent: ‹Voici deux magiciens qui, par leur magie, veulent vous faire abandonner votre terre et emporter votre doctrine idéale.

64. Rassemblez donc votre ruse puis venez en

ranges serrés. Et celui qui aura le dessus aujourd'hui aura réussi›.

65. Ils dirent: ‹ش Moïse, ou tu jettes, [le premier ton bâton] ou que nous soyons les premiers à jeter?›

66. Il dit: ‹Jetez plutٍt›. Et voilà que leurs cordes et leurs bâtons lui parurent ramper par l'effet de leur magie.

67. Moïse ressentit quelque peur en lui-même.

68. Nous lui dîmes: ‹N'aie pas peur, c'est toi qui auras le dessus.

69. Jette ce qu'il y a dans ta main droit; cela dévorera ce qu'ils ont fabriqué. Ce qu'ils ont fabriqué n'est qu'une ruse de magicien; et le magicien ne réussit pas, où qu'il soit›.

70. Les magiciens se jetèrent prosternés, disant: ‹Nous avons foi en le Seigneur d'Aaron et de Moïse›.

71. Alors Pharaon dit: ‹Avez-vous cru en lui avant que je ne vous y autorise? C'est lui votre chef qui vous a enseigné la magie. Je vous ferai sûrement, couper mains et jambes opposées, et vous ferai crucifier aux troncs des palmiers, et vous saurez, avec certitude, qui de nous est plus fort en châtiment et qui est le plus durable›.

72. ‹Par celui qui nous a créés, dirent-ils, nous ne te préférerons jamais à ce qui nous est parvenu comme preuves évidentes. Décrète donc ce que tu as à décréter. Tes décrets ne touchent que cette présente vie.

73. Nous croyons en notre Seigneur, afin qu'Il nous pardonne nos fautes ainsi que la magie à laquelle tu nous as contraints›. Et Allah est meilleur et éternel.

74. Quiconque vient en criminel

à son Seigneur, aura certes l'Enfer où il ne meurt ni ne vit.

75. Et quiconque vient auprès de Lui en croyant, après avoir fait de bonnes oeuvres, voilà donc ceux qui auront les plus hauts rangs,

76. les jardins du séjours (éternel), sous lesquels coulent les ruisseaux, où ils demeureront éternellement. Et voilà la récompense de ceux qui se purifient [de la mécréance et des pêchés].

77. Nous révélâmes à Moïse: ‹Pars la nuit, à la tête de Mes serviteurs, puis, trace-leur un passage à sec dans la mer: sans craindre une poursuite et sans éprouver aucune peur›.

78. Pharaon les poursuivit avec ses armées. La mer les submergea bel et bien.

79. Pharaon égara ainsi son peuple et ne le mît pas sur le droit chemin.

80. ش Enfants d'Israël, Nous vous avons déjà délivrés de votre ennemi, et Nous vous avons donné rendez-vous sur le flanc droit du Mont. Et Nous avons fait descendre sur vous la manne et les cailles.

81. ‹Mangez des bonnes choses que Nous vous avons attribuées et ne vous montrez pas ingrats, sinon Ma colère s'abattra sur vous: et celui sur qui Ma colère s'abat, va sûrement vers l'abîme.

82. Et Je suis Grand Pardonneur à celui qui se repent, croit, fait bonne oeuvre, puis se met sur le bon chemin›.

83. ‹Pourquoi Moïse t'es-tu hâté de quitter ton peuple?›

84. Ils sont là sur mes traces, dit Moïse. Et je me suis hâté vers Toi, Seigneur, afin que Tu sois satisfait.

85. Allah dit: ‹Nous avons

mis ton peuple à l'épreuve après ton départ. Et le Samiri les a égarés›.

86. Moïse retourna donc vers son peuple, courroucé et chagriné; il dit: ‹ش mon peuple, votre Seigneur ne vous a-t-Il pas déjà fait une belle promesse? L'alliance a-t-elle donc été trop longue pour vous? ou avez-vous désiré que la colère de votre Seigneur s'abatte sur vous, pour avoir trahi votre engagement envers moi?›

87. Ils dirent: ‹Ce n'est pas de notre propre gré que nous avons manqué à notre engagement envers toi. Mais nous fûmes chargés de fardeaux d'ornements du peuple (de Pharaon); nous les avons donc jetés (sur le feu) tout comme le Samiri les a lancés.

88. Puis il en a fait sortir pour eux un veau, un corps à mugissement. Et ils ont dis: ‹C'est votre divinité et la divinité de Moïse; il a donc oublié› !

89. Quoi! Ne voyaient-ils pas qu'il [le veau] ne leur rendait aucune parole et qu'il ne possédait aucun moyen de leur nuire ou de leur faire du bien?

90. Certes, Aaron leur avait bien auparavant: ‹ش mon peuple, vous êtes tombés dans la tentation (à cause du veau). Or, c'est le Tout Miséricordieux qui est vraiment votre Seigneur. Suivez-moi donc et obéissez à mon commandement›.

91. Ils dirent: ‹Nous continuerons à y être attachés, jusqu'à ce que Moïse retourne vers nous›.

92. Alors [Moïse] dit: ‹Qu'est-ce qui t'a empêché, Aaron, quand tu les as vus s'égarer.

93. de me suivre? As-tu donc désobéi à mon commandement?›

94. [Aaron] dit: ‹ش fils

de ma mère, ne me prends ni par la barbe ni par la tête. Je craignais que tu ne dises: ‹Tu as divisé les enfants d'Israël et tu n'as pas observé mes ordres›.

95. Alors [Moïse] dit: ‹Quel a été ton dessein? ش Samiri?›

96. Il dit: ‹J'ai vu ce qu'ils n'ont pas vu: j'ai donc pris une poignée de la trace de l'Envoyé; puis, je l'ai lancée. Voilà ce que mon âme m'a suggéré›.

97. ‹Va-t-en, dit [Moïse]. Dans la vie, tu auras à dire (à tout le monde): ‹Ne me touchez pas!› Et il y aura pour toi un rendez-vous que tu ne pourras manquer. Regarde ta divinité que tu as adorée avec assiduité. Nous la brûlerons certes, et ensuite, nous disperserons [sa cendre] dans les flots.

98. En vérité, votre seul Dieu est Allah en dehors de qui il n'y a point de divinité. De Sa science Il embrasse tout.

99. C'est ainsi que Nous te racontons les récits de ce qui s'est passé. C'est bien un rappel de Notre part que Nous t'avons apporté.

100. Quiconque s'en détourne (de ce Coran), portera au jour de la résurrection un fardeau;

101. ils resteront éternellement dans cet état, et quel mauvais fardeau pour eux au Jour de la Résurrection,

102. le jour où l'on soufflera dans la Trompe, ce jour-là Nous rassemblerons les criminels tout bleus (de peur)!

103. Ils chuchoteront entre eux: ‹Vous n'êtes restés là que dix [jours]› !

104. Nous connaissons parfaitement ce qu'ils diront lorsque l'un d'entre eux dont

la conduite est exemplaire dira: ‹Vous n'êtes restés qu'un jour›.

105. Et ils t'interrogent au sujet des montagnes. Dis: ‹Mon Seigneur les dispersera comme la poussière,

106. et les laissera comme une plaine dénudée

107. dans laquelle tu ne verras ni tortuosité, ni dépression.

108. Ce jour-là, ils suivront le Convocateur sans tortuosité et les voix baisseront devant le Tout Miséricordieux. Tu n'entendras alors qu'un chuchotement.

109. Ce jour-là, l'intercession ne profitera qu'à celui auquel le Tout Miséricordieux aura donné Sa permission et dont Il agréera la parole.

110. Il connaît ce qui est devant eux et ce qui est derrière eux, alors qu'eux-mêmes ne Le cernent pas de leur science.

111. Et les visages s'humilieront devant Le Vivant, Celui qui subsiste par Lui- même› al-Qayyum›, et malheureux sera celui qui [se présentera devant Lui] chargé d'une iniquité.

112. Et quiconque aura fait de bonnes oeuvres tout en étant croyant, ne craindra ni injustice ni oppression.

113. C'est ainsi que nous l'avons fait descendre un Coran en [langue] arabe, et Nous y avons multiplié les menaces, afin qu'ils deviennent pieux ou qu'il les incite à s'exhorter?

114. Que soit exalté Allah, le Vrai Souverain! Ne te hâte pas [de réciter] le Coran avant que ne te soit achevée sa révélation. Et dis: ‹ش mon Seigneur, accroît mes connaissances!›

115. En effet, Nous avons auparavant fait une recommandation à Adam; mais il oublia; et Nous n'avons pas trouvé chez lui de résolution ferme.

116. Et quand Nous dîmes aux Anges: ‹Prosternez-vous devant Adam›, ils se prosternèrent,

excepté Iblis qui refusa.

117. Alors Nous dîmes: ‹ش Adam, celui-là est vraiment un ennemi pour toi et ton épouse. Prenez garde qu'il vous fasse sortir du Paradis, car alors tu seras malheureux.

118. Car tu n'y auras pas faim ni ne sera nu,

119. tu n'y auras pas soif ni ne seras frappé par l'ardeur du soleil›.

120. Puis le Diable le tenta en disant: ‹ش Adam, t'indiquerai-je l'arbre de l'éternité et un royaume impérissable?›

121. Tous deux (Adam et Eve) en mangèrent. Alors leur apparut leur nudité. Ils se mirent à se couvrir avec des feuilles du paradis. Adam désobéit ainsi à son Seigneur et il s'égara.

122. Son Seigneur l'a ensuite élu, agréé son repentir et l'a guidé.

123. Il dit: ‹Descendez d'ici, (Adam et Eve), [Vous serez] tous (avec vos descendants) ennemis les uns des autres. Puis, si jamais un guide vous vient de Ma part, quiconque suit Mon guide ne s'égarera ni ne sera malheureux.

124. Et quiconque se détourne de Mon Rappel, mènera certes, une vie pleine de gêne, et le Jour de la Résurrection Nous l'amènerons aveugle au rassemblement›.

125. Il dira: ‹ش mon Seigneur, pourquoi m'as-Tu amené aveugle alors qu'auparavant je voyais?›

126. [Allah lui] dira: ‹De même que Nos Signes (enseignements) t'étaient venus et que tu les as oubliés, ainsi aujourd'hui tu es oublié›.

127. Ainsi sanctionnons-nous l'outrancier qui ne croit pas aux révélations de son Seigneur. Et certes, le châtiment de l'au-delà est plus sévère et plus durable.

128. Cela ne leur a-t-il pas servi

de direction, que Nous ayons fait périr avant eux tant de générations dans les demeures desquelles ils marchent maintenant? Voilà bien là des leçons pour les doués d'intelligence!

129. N'eussent-été un décret préalable de ton Seigneur et aussi un terme déjà fixé, (leur châtiment) aurait été inévitable (et immédiat).

130. Supporte patiemment ce qu'ils disent et célèbre Sa louange, avant le lever du soleil, avant son coucher et pendant la nuit; et exalte Sa Gloire aux extrémités du jour. Peut-être auras-tu satisfaction:

131. Et ne tends point tes yeux vers ce dont Nous avons donné jouissance temporaire à certains groupes d'entre eux, comme décor de la vie présente, afin de les éprouver par cela. Ce qu'Allah fournit (au Paradis) est meilleur et plus durable.

132. Et commande à ta famille la Salat, et fais-la avec persévérance. Nous ne te demandons point de nourriture: c'est à Nous de te nourrir. La bonne fin est réservée à la piété.

133. Et ils disent: ‹Pourquoi ne nous apporte-t-il pas un miracle de son Seigneur? La Preuve (le Coran) de ce que contiennent les Ecritures anciennes ne leur est-elle pas venue?

134. Et si Nous les avions fait périr par un châtiment avant lui [Muhammad], ils auraient certainement dit: ‹ش notre Seigneur, pourquoi ne nous as-Tu pas envoyé de Messager? Nous aurions alors suivi Tes enseignements avant d'avoir été humiliés et jetés dans l'ignominie›.

135. Dis: ‹Chacun attend. Attendez donc! Vous saurez bientٍt qui sont les gens du droit chemin et qui sont les biens guidés›.

No te hemos revelado el Corán para que padezcas,

3. sino como Recuerdo para quien tiene miedo de Alá,

4. como revelación venida de Quien ha creado la tierra y los altos cielos.

5. El Compasivo se ha instalado en el Trono.

6. Suyo es lo que está en los cielos y en la tierra, entre ellos y bajo tierra.

7. No es preciso que te expreses en voz alta, pues Él conoce lo secreto y lo aún más recóndito.

8. ¡Alá! ¡No hay más dios que Él! Posee los nombres más bellos.

9. ¿Te has enterado de la historia de Moisés?

10. Cuando vio un fuego y dijo a su familia: «¡Quedaos aquí! Distingo un fuego. Quizá pueda yo traeros de él un tizón o encontrar la buena dirección con ayuda del fuego».

11. Cuando llegó al fuego, le llamaron: «¡Moisés!

12. Yo soy, ciertamente, tu Señor. Quítate las sandalias! Estás en el valle sagrado de Tuwa.

13. Y te he escogido Yo. Escucha, pues, lo que se va a revelar.

14. Yo soy, ciertamente, Alá. No hay más dios que Yo. ¡Sírveme, pues, y haz la azalá para recordarme!

15. La Hora llega -estoy por ocultarla- para que cada uno sea retribuido según su esfuerzo.

16. ¡Que no te desvíe de ella quien no cree en ella y sigue su pasión! Si no, ¡perecerás!

17. ¿Qué es eso que tienes en la diestra, Moisés?»

18. «Es mi vara», dijo. «Me apoyo en ella y con ella vareo los árboles para alimentar a mi

rebaño. También la empleo para otros usos».

19. Dijo: «¡Tírala, Moisés!»

20. La tiró y he aquí que se convirtió en una serpiente que reptaba.

21. Dijo: «¡Cógela y no temas! Vamos a devolverle su condición primera.

22. ¡Y llévate la mano al costado! Saldrá, blanca, sana - otro signo-.

23. Para mostrarte parte de Nuestros tan grandes signos.

24. ¡Ve a Faraón! Se muestra reacio».

25. Dijo: «¡Señor! ¡Infúndeme ánimo!

26. ¡Facilítame la tarea!

27. ¡Desata un nudo de mi lengua!

28. Así entenderán lo que yo diga.

29. Dame a alguien de mi familia que me ayude:

30. a Aarón, mi hermano.

31. ¡Aumenta con él mi fuerza

32. y asóciale a mi tarea,

33. para que Te glorifiquemos mucho

34. y Te recordemos mucho!

35. Tú nos ves bien».

36. Dijo: «¡Moisés! Tu ruego ha sido escuchado.

37. Ya te agraciamos otra vez.

38. Cuando inspiramos a tu madre lo siguiente:

39. 'Échalo a esta arqueta y échala al río. El río lo depositará en la orilla. Un enemigo mío y suyo lo recogerá'. He lanzado sobre ti un amor venido de Mí para que seas educado bajo Mi mirada.

40. Cuando tu hermana pasaba por allí y dijo: '¿Queréis que os indique a alguien que podría encargarse de él?'. Así te devolvimos a tu madre para que se alegrara y no estuviera triste. Mataste a un hombre, te salvamos de la tribulación y te sometimos a mu

41. Te he escogido para Mí.

42. ¡Ve! acompañado de tu hermano, con Mis

signos, y no descuidéis el recordarme!

43. ¡Id a Faraón! Se muestra rebelde.

44. ¡Hablad con él amablemente! Quizás, así, se deje amonestar o tenga miedo de Alá».

45. Dijeron: «¡Señor! Tememos que la tome con nosotros o que se muestre rebelde».

46. Dijo: «¡No temáis! Yo estoy con vosotros, oyendo y viendo.

47. Id, pues, a él y decid: 'Somos los enviados de tu Señor. ¡Deja marchar con nosotros a los Hijos de Israel y no les atormentes! Te hemos traído un signo de tu Señor. ¡La paz sobre quien siga la Dirección !'

48. Se nos ha revelado que se infligirá el castigo a quien desmienta o se desvíe».

49. Dijo: «¿Y quién es vuestro Señor, Moisés?»

50. Dijo: «Nuestro Señor es Quien ha dado a todo su forma y, luego, dirigido».

51. Dijo: «¿Y qué ha sido de las genera ciones pasadas?»

52. Dijo: «Mi Señor lo sabe y está en una Escritura. Mi Señor no yerra, ni olvida.

53. Quien os ha puesto la tierra como cuna y os ha trazado en ella caminos y hecho bajar agua del cielo. Mediante ella, hemos sacado toda clase de plantas.

54. ¡Comed y apacentad vuestros rebaños! Hay, en ello, ciertamente, signos para los dotados de entendimiento.

55. Os hemos creado de ella y a ella os devolveremos, para sacaros otra vez de ella».

56. Le mostramos todos Nuestros signos, pero él desmintió y rehusó creer.

57. Dijo: «¡Moisés! ¿Has venido a nosotros para sacarnos de nuestra tierra con tu magia?

58. Hemos de

responderte con otra magia igual. ¡Fija entre nosotros y tú una cita, a la que ni nosotros ni tú faltemos, en un lugar a propósito!»

59. Dijo: «Vuestra cita será para el día de la Gran Fiesta. Que la gente sea convocada por la mañana».

60. Faraón se retiró, preparó sus artilugios y acudió.

61. Moisés les dijo: «¡Ay de vosotros! ¡No inventéis mentira contra Alá! Si no, os destruirá con un castigo. Quien invente, sufrirá una decepción».

62. Los magos discutieron entre sí sobre su asunto y mantuvieron secreta la discusión.

63. Dijeron: «En verdad, estos dos son unos magos que, con su magia, quieren sacaros de vuestra tierra y acabar con vuestra eminente doctrina.

64. Preparad vuestros artilugios y, luego, venid uno a uno. ¡Quien gane hoy será feliz!»

65. Dijeron: «¡Moisés! ¿Quién es el primero en tirar? ¿Tú o nosotros?»

66. Dijo: «¡No! ¡Tirad vosotros!» Y he aquí que le pareció que, por efecto de su magia, sus cuerdas y varas echaban a correr.

67. Y Moisés temió en sus adentros.

68. Dijimos: «¡No temas, que ganarás tú!

69. Tira lo que tienes en la diestra y devorará lo que ellos han hecho, que lo que ellos han hecho es sólo artimaña del mago. Y el mago no prosperará, venga de donde venga».

70. Los magos cayeron prosternados. Dijeron: «¡Creemos en el Señor de Aarón y de Moisés!»

71. Dijo: «Le habéis creído antes de que yo os autorizara a ello. Él es vuestro maestro, que os ha enseñado la magia. He

de haceros amputar las manos y los pies opuestos y crucificar en troncos de palmera. Así sabréis, ciertamente, quién de nosotros es el

72. Dijeron: «No te preferiremos a ti a las pruebas claras que se nos han ofrecido ni a Quien nos ha creado. Decidas lo que decidas, tú sólo decides sobre la vida de acá.

73. Creemos en nuestro Señor, para que nos perdone nuestros pecados y la magia a que nos has obligado. Alá es mejor y más duradero».

74. Quien viene a su Señor como culpable tendrá la gehena y en ella no podrá morir ni vivir.

75. Quien, al contrario, venga a Él como creyente, después de haber obrado bien, tendrá la categoría más elevada:

76. los jardines del edén, por cuyos bajos fluyen arroyos, en los que estará eternamente. Ésa es la retribución de quien se mantiene puro.

77. Inspiramos a Moisés: «¡Sal de noche con Mis siervos y ábreles un camino seco en el mar! ¡No temas que os alcancen, no tengas miedo!»

78. Faraón les persiguió con sus tropas y las aguas del mar les cubrieron.

79. Faraón había extraviado a su pueblo, no le había dirigido bien.

80. ¡Hijos de Israel! Os hemos salvado de vuestros enemigos y nos hemos dado cita con vosotros en la ladera derecha del monte. Hemos hecho descender sobre vosotros el maná y las codornices:

81. «Comed de lo bueno de que os hemos proveído, pero sin excederos. Si no, me airaré con vosotros». Y aquél que incurre en Mi ira

va a la ruina...

82. Yo soy, ciertamente, indulgente con quien se arrepiente, cree, obra bien y, luego, se deja dirigir bien.

83. «¡Moisés! ¿Por qué te has dado tanta prisa en alejarte de tu pueblo?»

84. Dijo: «Son ellos los que me persiguen. Y he corrido hacia Ti, Señor, para complacerte».

85. Dijo: «Hemos probado a tu pueblo después de irte, y el samaritano les ha extraviado».

86. Y Moisés regresó a su pueblo, airado, dolido. Dijo: «¡Pueblo! ¿No os había prometido vuestro Señor algo bello? ¿Es que la alianza os ha resultado demasiado larga o habéis querido que vuestro Señor se aíre con vosotros al faltar a lo que me habéis prom

87. Dijeron: «No hemos faltado por propio impulso a lo que te habíamos prometido, sino que se nos obligó a cargar con las joyas del pueblo y las hemos arrojado. Y lo mismo hizo el samaritano».

88. Éste les sacó un ternero, un cuerpo que mugía, y dijeron: «Este es vuestro dios y el dios de Moisés. Pero ha olvidado».

89. ¿Es que no veían que no les daba ninguna contestación y no podía ni dañarles ni aprovecharles?

90. Ya antes les había dicho Aarón: «¡Pueblo! Sólo se os ha tentado con él. Vuestro Señor es el Compasivo. ¡Seguidme, pues, y obedeced mis órdenes!»

91. Dijeron: «No dejaremos de entregarnos a su culto hasta que Moisés haya regresado».

92. Dijo: «¡Aarón! Cuando has visto que se extraviaban, ¿qué es lo que te ha impedido

93. seguirme? ¿Has desobedecido mis órdenes?»

94.

Dijo: «¡Hijo de mi madre! ¡No me cojas por la barba ni por la cabeza! Tenía miedo de que dijeras: Has escindido a los Hijos de Israel y no has observado mi palabra'».

95. Dijo: «¿Qué alegas tú, samaritano?»

96. Dijo: «He visto algo que ellos no han visto. He tomado un puñado del polvo pisado por el enviado y lo he arrojado. Así me lo ha sugerido la imaginación».

97. Dijo: «¡Vete de aquí! En esta vida irás gritando: '¡No me toquéis!' Se te ha fijado una cita a la que no faltarás. ¡Y mira a tu dios, a cuyo culto tanto te has entregado! ¡Hemos de quemarlo y dispersar sus cenizas por el mar!

98. ¡Sólo Alá es vuestro dios, aparte del Cual no hay otro dios! Lo abarca todo en Su ciencia».

99. Así te contamos historias de antaño y te hemos dado una Amonestación de Nosotros.

100. Quien se desvíe de ella llevará una carga el día de la Resurrección,

101. eternamente. ¡Qué carga más pesada tendrán el día de la Resurrección!

102. El día que se toque la trompeta y reunamos a los pecadores, ese día, ojizarcos,

103. diciéndose unos a otros por lo bajo: «No habéis permanecido sino diez días».

104. Sabemos bien lo que dirán cuando el que más se distinga por su buena conducta diga: «No habéis permanecido sino un día».

105. Te preguntarán por las montañas. Di: «Señor las reducirá a polvo y aventará.

106. Las dejará cual llano nivelado,

107. en el que no se

verán depresiones ni elevaciones».

108. Ese día, seguirán al Pregonero, que no se desviará. Bajarán las voces ante el Compasivo y no se oirá sino un susurro de pasos.

109. Ese día no aprovechará más intercesión que la de aquél que cuente con la autorización del Compasivo, de aquél cuyas palabras Él acepte.

110. Conoce su pasado y su futuro mientras que ellos no pueden abarcarlos en su ciencia.

111. Los rostros se humillarán ante el Viviente, el Subsistente. Quien se haya cargado de impiedad, sufrirá una decepción

112. Quien, en cambio, obra bien, siendo creyente, no tiene por qué temer injusticia ni opresión.

113. Así la hemos revelado como Corán árabe. Hemos expuesto en él amenazas. Quizás, así, Nos teman o les sirva de amonestación.

114. ¡Exaltado sea Alá, el Rey verdadero! ¡No te precipites en la Recitación antes de que te sea revelada por entero! Y di: «¡Señor! ¡Aumenta mi ciencia!»

115. Habíamos concertado antes una alianza con Adán, pero olvidó y no vimos en él resolución.

116. Y cuando dijimos a los ángeles: «¡Prosternaos ante Adán!» Se prosternaron, excepto Iblis, que se negó.

117. Dijimos: «¡Adán! Éste es un enemigo para ti y para tu esposa ¡Que no os expulse del Jardín; si no, serás desgraciado!

118. En él, no debes sufrir hambre ni desnudez,

119. ni sed, ni ardor del sol».

120. Pero el Demonio le insinuó el mal. Dijo: «¡Adán! ¿Te indico el árbol de la inmortalidad y de un dominio imperecedero?»

121. Comieron de él, se les reveló su

desnudez y comenzaron a cubrirse con hojas del Jardín. Adán desobedeció a su Señor y se descarrió.

122. Luego, su Señor le escogió. le perdonó y le puso en la buena dirección.

123. Dijo: «¡Descended ambos de él! ¡Todos! ¡Seréis enemigos unos de otros. Si, pues, recibís de Mí una dirección, quien siga Mi dirección no se extraviará y no será desgraciado.

124. Pero quien no siga Mi Amonestación llevará una existencia miserable y le resucitaremos, ciego, el día de la Resurrección».

125. Dirá: «¡Señor! ¿Por qué me has resucitado ciego, siendo así que antes veía?»

126. Dirá: «Igual que tú recibiste Nuestros signos y los olvidaste, así hoy eres olvidado».

127. Así retribuiremos a quien haya cometido excesos y no haya creído en los signos de su Señor. Y el castigo de la otra vida será más cruel y más duradero.

128. ¿Es que no les dice nada que hayamos hecho perecer a tantas generaciones precedentes, cuyas viviendas huellan ellos ahora? Ciertamente, hay en ello signos para los dotados de entendimiento.

129. Si no llega a ser por una palabra previa de tu Señor y no hubiera sido prefijado el plazo, habría sido ineludible.

130. ¡Ten paciencia, pues, con lo que dicen y celebra las alabanzas de tu Señor antes de la salida del sol y antes de su puesta! ¡Glorifícale durante las horas de la noche y en las horas extremas del día! Quizás, así, quedes satisfecho.

131. Y no codicies los goces efímeros que hemos concedido a algunos de ellos, brillo de

la vida de acá, con objeto de probarles con ellos. El sustento de tu Señor es mejor y más duradero.

132. ¡Prescribe a tu gente la azalá y persevera en ella! No te pedimos sustento. Somos Nosotros Quienes te sustentamos. El buen fin está destinado a los que temen a Alá.

133. Dicen: «¿Por qué no nos trae un signo de su Señor?» Pero ¿es que no han recibido prueba clara de lo que contienen las Hojas primeras?

134. Si les Hubiéramos hecho perecer antes con un castigo, habrían dicho: «¡Señor! ¿Por qué no nos has mandado un enviado? Habríamos seguido Tus signos antes de ser humillados y confundidos».

135. Di: «Todos esperan. ¡Esperad, pues! Ya veréis quién sigue la vía llana y quién sigue la buena dirección».

den Seinen: «Bleibt (hier), ich gewahre ein Feuer; vielleicht kann ich euch einen Brand davon bringen oder beim Feuer Weisung finden.»

11. Und wie er nنher heran kam, ward er angerufen: «O Moses!

12. Siehe, Ich bin dein Herr. So zieh deine Schuhe aus, denn du bist in dem heiligen Tale Tuwل.

13. Ich habe dich erwنhlt; hِre denn auf das, was offenbart wird.

14. Siehe, Ich bin Allah; es ist kein Gott auكer Mir. Darum bete mich an und verrichte das Gebet zu Meinem Gedنchtnis.

15. Siehe, die "Stunde" kommt fürwahr; bald werde Ich sie enthüllen, daك jede Seele belohnt werde nach ihrem Bemühen.

16. Drum laك nicht den, der hieran nicht glaubt und seinen bِsen Gelüsten folgt, dich davon abwendig machen, damit du nicht untergehst.

17. Und was ist das in deiner Rechten, o Moses?»

18. Er antwortete: «Das ist mein Stab: ich stütze mich darauf und schlage damit Laub herab für meine Schafe, und ich habe noch andere Verwendung dafür.»

19. Er sprach: «Wirf ihn hin, o Moses!»

20. Da warf er ihn hin, und siehe, er ward eine laufende Schlange.

21. (Gott) sprach: «Ergreife ihn und fürchte dich nicht. Wir werden ihn in seinen früheren Zustand zurückbringen.

22. Und stecke deine Hand dicht unter deinen Arm, sie wird weiك hervorkommen, ohne ein _bel - ein weiteres Zeichen,

23. Auf daك Wir dir Unsere grِكeren Zeichen zeigen.

24. Gehe zu Pharao, denn er hat das Maك überschritten .»

25. Er sprach: «Mein Herr, ِffne mir meine Brust,

26. Und erleichtere mir meine

Aufgabe,

27. Und lِse den Knoten meiner Zunge,

28. Daك sie meine Rede verstehen.

29. Und gib mir einen Helfer von meiner Sippe,

30. Aaron, meinen Bruder;

31. Mehre meine Kraft durch ihn,

32. Und laك ihn Anteil haben an meinem Werk,

33. Auf daك wir Dich oft preisen mِgen

34. Und Deiner oft gedenken;

35. Denn Du siehst uns wohl.»

36. (Gott) sprach: «Dein Wunsch ist gewنhrt, o Moses!

37. Und sicherlich haben Wir dir ein andermal Gnade erwiesen,

38. Als Wir deiner Mutter eine klare Offenbarung sandten:

39. "Lege ihn in einen Kasten und wirf ihn in den Fluك, dann wird der Fluك ihn ans Ufer spülen, so daك ein Feind von Mir und ein Feind von ihm (Moses) ihn aufnehmen wird." Und Ich hüllte dich ein in Meine Liebe; und (das tat Ich) damit du unter Meinem Auge aufgezogen würdest.

40. Da deine Schwester gegangen kam und sprach: "Soll ich euch jemanden weisen, der ihn betreuen würde?" So gaben Wir dich deiner Mutter wieder, daك ihr Auge gekühlt werde und sie sich nicht grنme. Und du erschlugst einen Menschen, Wir aber erretteten dich aus der Trübsal. Dann prüften Wir dich auf mannigfache Art. Und du verweiltest jahrelang unter dem Volke von Midian. Dann gelangtest du zu der Stufe, o Moses.

41. Also habe Ich dich für Mich auserwنhlt.

42. Gehe denn hin, du und dein Bruder, mit Meinen Zeichen, und seid nicht schlaff darin, Meiner zu gedenken.

43. Gehet beide zu Pharao, denn er hat das Maك überschritten.

44. Jedoch redet zu

ihm auf milde Art; vielleicht lنكt er sich mahnen oder fürchtet sich.»

45. Sie antworteten: «Unser Herr, wir fürchten, er mِchte sich an uns vergreifen oder noch نrger werden im _bertreten.»

46. Er sprach: «Fürchtet euch nicht; denn Ich bin mit euch beiden. Ich hِre und Ich sehe.

47. So gehet denn beide hin zu ihm und sprecht: "Wir sind zwei Gesandte deines Herrn; so lasse die Kinder Israels mit uns ziehn; und bedrنnge sie nicht. Wir haben dir in Wahrheit ein Zeichen von deinem Herrn gebracht; und Frieden auf den, der der Führung folgt!

48. Es ist uns offenbart worden, daك Strafe über den kommen wird der verwirft und sich abwendet."»

49. (Pharao) sprach; «Wer ist euer beider Herr, o Moses?»

50. Er sprach: «Unser Herr ist Der, Der jedem Ding seine Gestalt gab (und es) dann (zu seiner Bestimmung) leitete.»

51. (Pharao) sprach: «Und wie steht es dann um die früheren Geschlechter?»

52. Er sprach: «Das Wissen davon ist bei meinem Herrn in einem Buch. Weder irrt mein Herr, noch vergiكt Er.»

53. (Er ist es) Der die Erde für euch gemacht hat als eine Wiege und Straكen über sie hinlaufen lنكt für euch und Regen hernieder sendet vom Himmel; und damit bringen Wir mannigfache Arten von Pflanzen hervor.

54. Esset denn und weidet euer Vieh. Wahrlich, hierin sind Zeichen für Leute von Vernunft.

55. Aus ihr haben Wir euch erschaffen, und in sie werden Wir euch zurückkehren lassen, und aus ihr bringen Wir euch abermals hervor.

56. Und Wir lieكen ihn Unsere

Zeichen schauen allesamt; doch er verwarf (sie) und weigerte sich.

57. Er sprach: «Bist du zu uns gekommen, o Moses, uns aus unserem Land zu treiben durch deinen Zauber?

58. Aber wir werden dir sicherlich Zauber gleich diesem bringen; so setze eine Zusammenkunft zwischen uns und dir fest, die wir nicht verfehlen werden - weder wir noch du -, an einem Orte der Gleichheit.»

59. (Moses) sprach: «Eure Zusammenkunft sei am Tage des Festes, und lasset die Leute versammelt sein, wenn die Sonne hoch steht.»

60. Da wandte sich Pharao und richtete seinen Anschlag ein, und dann kam er.

61. Moses sprach zu ihnen: «Wehe euch, ersinnet nicht Lüge wider Allah, damit Er euch nicht durch eine Strafe vernichtet. Wer eine Lüge ersinnt, der wird zuschanden kommen.»

62. Da stritten sie miteinander über ihre Sache und berieten insgeheim.

63. Sie sprachen: «Diese beiden sind sicherlich Zauberer, die euch durch ihren Zauber aus eurem Land treiben und mit euren besten _berlieferungen aufrنumen wollen.

64. Richtet darum euren Anschlag ein und kommt dann wohlgereiht vorwنrts. Und wer heute die Oberhand gewinnt, der wird Erfolg haben.»

65. Sie sprachen: «O Moses, entweder wirf du (zuerst), oder wir werden die ersten sein zum Werfen.»

66. Er sprach: «Nein; werfet nur ihr!» Da siehe, ihre Stricke und ihre Stنbe erschienen ihm, durch ihre Zauberei, als ob sie umherliefen.

67. Und Moses empfand Furcht in seiner Seele.

68. Wir sprachen: «Fürchte dich nicht, denn du wirst obsiegen.

69. Wirf nur, was in deiner Rechten ist; es wird verschlingen, was sie gemacht

haben, denn das, was sie gemacht haben, ist nur eines Zauberers List. Und ein Zauberer soll nicht Erfolg haben, woher er auch kommen mag.»

70. Da wurden die Zauberer veranlaكt, sich niederzuwerfen. Sie sprachen: «Wir glauben an den Herrn Aarons und Moses'.»

71. (Pharao) sprach: «Glaubt ihr an ihn, bevor ich es euch erlaube? Er muك wohl euer Meister sein, der euch die Zauberei lehrte. Wahrhaftig, für den Ungehorsam will ich euch darum Hنnde und Füكe abhauen, und wahrhaftig, ich will euch an den Stنmmen von Palmbنumen kreuzigen; dann werdet ihr bestimmt erfahren, wer von uns strenger und nachhaltiger im Strafen ist.»

72. Sie sprachen: «Wir wollen dir auf keine Weise den Vorzug gehen vor den deutlichen Zeichen, die zu uns gekommen sind, noch [vor Dem] Der uns erschaffen hat. Gebiete, was du gebieten magst: du kannst ja doch nur für dieses irdische Leben gebieten.

73. Wir glauben an unseren Herrn, auf daك Er uns unsere Sünden vergebe und die Zauberei, zu der du uns zwangst. Allah ist der Beste und der Bestنndigste.»

74. Fürwahr, wer im Zustande der Sündigkeit zu seinem Herrn kommt, für den ist die Hِlle; darin soll er weder sterben noch leben.

75. Die aber als Glنubige zu Ihm kommen, die gute Taten vollbracht haben, ihnen sollen die hِchsten Rangstufen zuteil werden -

76. Gنrten der Ewigkeit, von Strِmen durchfloكen; darin werden sie weilen immerdar. Und das ist der Lohn derer, die sich reinigen.

77. Wir sandten Moses die Offenbarung: «Führe Meine Diener hinweg bei Nacht und schlage ihnen einen trockenen

Pfad durch das Meer. Du wirst nicht fürchten, eingeholt zu werden, noch wirst du sonst Sorge haben.»

78. Darauf verfolgte sie Pharao mit seinen Heerscharen, und es kam über sie aus dem Meere, was sie überwنltigte.

79. Und Pharao führte sein Volk in den Untergang und wies den Weg nicht.

80. «O ihr Kinder Israels, Wir erretteten euch von eurem Feinde, und Wir schlossen einen Bund mit euch an der rechten Seite des Berges und sandten Manna und Salwa auf euch herab.

81. Esset nun von den guten Dingen, die Wir euch gegeben haben, doch überschreitet nicht das Maك dabei, damit Mein Zorn nicht auf euch niederfahre; denn der, auf den Mein Zorn niederfنhrt, soll stürzen;

82. Doch siehe, verzeihend bin Ich gegen den, der bereut und glaubt und das Gute tut, und dann der Führung folgt.

83. Und was hat dich so eilig von deinem Volke weggetrieben, o Moses?»

84. Er sprach: «Sie folgen mir auf dem Fuكe. Und ich bin zu Dir geeilt, mein Herr, damit Du wohl zufrieden bist.»

85. (Gott) sprach: «Siehe, Wir haben dein Volk in deiner Abwesenheit geprüft und der Sلmirي hat sie irregeführt.»

86. Da kehrte Moses zu seinem Volke zurück, zornig und bekümmert. Er sprach: «O mein Volk, hat euer Herr euch nicht eine schِne Verheiكung gegeben? Erschien euch etwa die anberaumte Zeit zu lang, oder wolltet ihr, daك Zorn von eurem Herrn auf euch niederfahre, daك ihr das Versprechen gegen mich brachet?»

87. Sie sprachen: «Nicht aus freien Stücken haben wir das Versprechen gegen dich gebrochen;

allein wir waren beladen mit der Last der Schmucksachen des Volks; wir warfen sie fort, und so tat auch der Sلmirي.»

88. Dann brachte er für sie ein blِkendes Kalb hervor - ein Bildwerk. Und sie sprachen: «Das ist euer Gott, und der Gott Moses', er hat (ihn) vergessen.»

89. Konnten sie denn nicht sehen, daك es ihnen keine Antwort gab und nicht die Macht hatte, ihnen zu schaden oder zu nützen?

90. Und doch hatte Aaron zuvor zu ihnen gesprochen: «O mein Volk, durch dies seid ihr nur geprüft worden. Wahrlich, euer Herr ist einzig der Gnadenreiche; darum folget mir und gehorchet meinem Befehl.»

91. Sie antworteten: «Wir werden keineswegs aufhِren, es anzubeten, bis Moses zu uns zurückkehrt.»

92. (Moses) sprach: «O Aaron, was hinderte dich, als du sie irregehen sahst,

93. Mir zu folgen? Bist du denn meinem Befehl ungehorsam gewesen?»

94. Er antwortete: «O Sohn meiner Mutter, greife nicht an meinen Bart, noch an mein Haupt[haar]. Ich fürchtete, du mِchtest sprechen: "Du hast Spaltung unter den Kindern Israels hervorgerufen und mein Wort nicht beachtet."»

95. (Moses) sprach: «Und was hast du zu sagen, o Sلmirي?»

96. Er sprach: «Ich gewahrte, was sie nicht gewahren konnten. Ich nahm nur weniges von der Lehre des Gesandten (Moses) an, aber ich gab auch das auf. Das ist's, was mir mein Sinn vortنuschte.»

97. (Moses) sprach: «Geh denn hin! Du sollst (dein) ganzes Leben lang sprechen müssen: "Berührt (mich) nicht"; und dann ist da eine Androhung (von Strafe) für dich, der du nicht entgehen wirst. So

schaue nun auf deinen "Gott", dessen ergebener Anbeter du geworden bist. Wir werden ihn ganz gewiك verbrennen und ihn darauf ins Meer streuen.»

98. Euer Gott ist einzig Allah, auكer Dem es keinen Gott gibt. Er umfaكt alle Dinge mit Wissen.

99. Also erzنhlen Wir dir so manche Geschichte von dem, was zuvor geschah. Und Wir haben dir von Uns eine Ermahnung gegeben.

100. Wer sich von ihr abkehrt, der wird fürwahr am Tage der Auferstehung eine Last tragen,

101. Darin verweilend; und schwer wird ihnen die Bürde sein am Tage der Auferstehung -

102. Dem Tage, da in die Trompete geblasen wird. An jenem Tage werden Wir die Schuldigen versammeln, die blauنugigen.

103. Sie werden einander heimlich zuflüstern: «Ihr weiltet nur zehn.»

104. Wir wissen am besten, was sie sagen werden. Dann wird der Glنubigste unter ihnen sprechen: «Nur einen Tag verweiltet ihr.»

105. Sie werden dich nach den Bergen fragen. Sprich: «Mein Herr wird sie entwurzeln und zerstreuen.

106. Und Er wird sie als eine leere Ebene zurücklassen,

107. Worin du weder Vertiefung noch Erhِhung sehen wirst.»

108. An jenem Tage werden sie dem Rufer folgen, der keine Krümme hat; alle Stimmen werden gesenkt sein vor dem Gnadenreichen und nichts wirst du hِren als ein leise Murmeln.

109. An jenem Tage wird Fürsprache keinem frommen, auكer jenem, dem der Gnadenreiche Erlaubnis gibt und dessen Wort Ihm wohlgefنllig ist.

110. Er kennt alles, was vor ihnen ist und was hinter ihnen ist, sie aber kِnnen es nicht umfassen mit Wissen.

111. Alle Gesichter werden

sich demütig neigen vor dem Lebendigen, dem Ewigen, Erhaltenden. Und hoffnungslos fürwahr ist jener, der an Frevel trنgt.

112. Wer aber gute Werke übt und dabei glنubig ist, wird weder vor Ungerechtigkeit Furcht empfinden noch Verlust fürchten.

113. So haben Wir ihn niedergesandt als einen arabischen Koran, und Wir haben darin gewisse Warnungen klar gemacht, auf daك sie Gott fürchten mِgen oder daك er ihnen eine Ermahnung sei.

114. Hoch erhaben ist Allah, der wahre Kِnig! Und überhaste dich nicht mit dem Koran, ehe seine Offenbarung dir vollstنndig zuteil geworden, sondern sprich: «O mein Herr, mehre mich an Wissen.»

115. Wahrlich, Wir schlossen einen Bund mit Adam zuvor, aber er vergaك; Wir fanden jedoch in ihm keine Absicht (zum Bِsen).

116. Und als Wir zu den Engeln sprachen: «Bezeuget Adam Ehrerbietung», da bezeugten sie (ihm) Ehrerbietung. Nur Iblis nicht. Er weigerte sich.

117. Darum sprachen Wir: «O Adam, dieser ist dir ein Feind und deinem Weibe; daك er euch nicht beide aus dem Garten treibe! Sonst würdest du elend.

118. Es ist für dich (gesorgt), daك du darin weder Hunger fühlen noch nackend sein sollst.

119. Und daك du darin nicht dürsten noch der Sonnenhitze ausgesetzt sein sollst.»

120. Jedoch Satan flüsterte ihm Bِses ein; er sprach: «O Adam, soll ich dich zum Baume der Ewigkeit führen und zu einem Kِnigreich, das nimmer vergeht?»

121. Da aكen sie beide davon, so daك ihre Blِكe ihnen offenbar wurde, und sie begannen, die Blنtter des Gartens über sich zusammenzustecken. Und Adam befolgte nicht das Gebot seines Herrn

und ging irre.

122. Dann erwنhlte ihn sein Herr und wandte Sich ihm zu mit Erbarmen und leitete (ihn).

123. Er sprach: «Gehet aus von hier allzumal, dieweil einer von euch des andern Feind ist! Und wenn von Mir Führung zu euch kommt, dann wird, wer Meiner Führung folgt, nicht zugrunde gehen, noch wird er elend.

124. Wer sich jedoch abkehrt von Meiner Ermahnung, dem wird ein Leben in Drangsal sein, und am Tage der Auferstehung werden Wir ihn blind auferwecken.»

125. Er wird sprechen: «Mein Herr, warum hast Du mich blind auferweckt, obwohl ich (vordem) sehen konnte?»

126. Er wird sprechen: «Also sind ja Unsere Zeichen zu dir gekommen und du hast sie miكachtet: also wirst du nun heute miكachtet sein.»

127. Und ebenso lohnen Wir auch dem, der maكlos ist und nicht an die Zeichen seines Herrn glaubt; und die Strafe des Jenseits ist wahrlich strenger und nachhaltiger.

128. Leuchtet es ihnen nicht ein, wie viele Geschlechter vor ihnen Wir schon vernichteten, in deren Wohnstنtten sie (nun) wandeln? Darin sind wahrlich Zeichen für Leute, die mit Vernunft begabt sind.

129. Und wنre nicht zuvor ein Wort von deinem Herrn ergangen und eine Frist festgesetzt worden, (die Strafe) wنre langdauernd.

130. Ertrage denn geduldig, was sie sagen, und lobpreise deinen Herrn vor Aufgang der Sonne und vor ihrem Untergang; und verherrliche (Ihn) in den Stunden der Nacht und an den Enden des Tags, auf daك du wahre Glückseligkeit finden mِgest.

131. Und richte deine Blicke nicht auf das, was Wir einigen von ihnen zu

(kurzem) Genuك gewنhrten - den Glanz des irdischen Lebens -, um sie dadurch zu prüfen. Denn deines Herrn Versorgung ist besser und bleibender.

132. Und fordere die Deinen zum Gebet auf und sei (selbst) ausdauernd darin. Wir verlangen nicht Unterhalt von dir; Wir Selbst sorgen für dich. Und der Ausgang ist für Rechtschaffenheit.

133. Sie sagen: «Warum bringt er uns nicht ein Zeichen von seinem Herrn?» Ist ihnen denn nicht der klarste Beweis gekommen für das, was in den früheren Schriften steht?

134. Und hنtten Wir sie vor ihm (dem Propheten) durch eine Strafe vernichtet, dann hنtten sie gewiك gesagt: «Unser Herr, warum schichtest Du uns nicht einen Gesandten, daك wir Deine Gebote hنtten befolgen mِgen, ehe wir gedemütigt und beschنmt würden?»

135. Sprich «Ein jeder wartet; so wartet auch ihr, und ihr werdet erfahren, wer die Befolger des rechten Pfades und rechtgeleitet sind.»

Lui appartengono i nomi più belli .

9. Ti è giunta la storia di Mosè?

10. Quando vide un fuoco, disse alla sua famiglia: «Aspettate! Ho avvistato un fuoco, forse [potrò] portarvene un tizzone o trovare nei suoi pressi una guida».

11. Quando vi giunse, sentì chiamare: « O Mosè,

12. in verità sono il tuo Signore. Levati i sandali, ché sei nella valle santa di Tuwâ

13. Io ti ho scelto. Ascolta ciò che sta per esserti rivelato.

14. In verità Io sono Allah: non c'è dio all'infuori di Me. AdoraMi ed esegui l'orazione per ricordarti di Me.

15. In verità l'Ora è imminente anche se la tengo celata, affinché ogni anima sia compensata delle opere sue.

16. Non lasciare che ti ostacoli colui che non crede in essa ed è incline alle sue passioni, ché altrimenti periresti.

17. O Mosè, cosa tieni nella tua mano destra ?».

18. Disse: « E' il mio bastone, mi ci appoggio, e faccio cadere foglie [degli alberi] per i miei montoni e mi serve anche per altre cose.

19. Disse [Allah]:« Gettalo, Mosè ».

20. Lo gettò ed ecco che divenne un serpente che strisciava veloce.

21. Disse [Allah],: « Afferralo e non temere: gli daremo la sua forma originaria.

22. Stringi la mano sotto l'ascella: ne uscirà bianca senza alcun male . Ecco un altro segno

23. per mostrarti altri Nostri segni ben più grandi .

24. Vai da Faraone. In verità si è ribellato ».

25. Disse: « Aprimi il petto, Signore,

26. facilita il

mio compito,

27. e sciogli il nodo della mia lingua ,

28. sì che possano capire il mio dire;

29. concedimi in aiuto uno della mia famiglia,

30. Aronne, mio fratello.

31. Accresci con lui la mia forza,

32. e associalo alla mia missione,

33. perché possiamo renderTi gloria molto

34. e perché possiamo ricordarTi molto;

35. e in verità Tu sempre ci osserverai .

36. Disse: « O Mosè, la tua richiesta è esaudita.

37. Già innanzi ti favorimmo,

38. quando ispirammo a tua madre quello che le fu ispirato:

39. "Mettilo in una cesta e gettala nell'acqua, così che le onde la riportino a riva ove lo raccoglierà un Mio e suo nemico" . Ho posto su di te il Mio [sguardo] amorevole, affinché tu venissi allevato sotto il Mio occhio.

40. Passava tua sorella e disse: "Posso indicarvi chi potrà occuparsene". E ti riportammo a tua madre, perché si consolassero i suoi occhi e più non si affliggesse. Uccidesti un uomo: ti cavammo d'impaccio e ti imponemmo molte prove . Rimanesti per anni presso la gente di Madyan. Poi venisti fin qui, o Mosè, per una predestinazione.

41. Ti ho scelto per Me.

42. Va con tuo fratello con i segni Miei e non trascurate di ricordarMi.

43. Andate da Faraone: in verità si è ribellato!

44. Parlategli con dolcezza. Forse ricorderà o temerà [Allah].

45. Dissero: « O Signor nostro, temiamo che si scagli contro di noi o che accresca la ribellione».

46. Rispose: « Non temete. Io sono con voi:

[tutto] odo e vedo.

47. Andate pure da lui e ditegli: " In verità siamo due messaggeri del tuo Signore. Lascia partire con noi i figli di Israele e non tormentarli più. Siamo venuti da te con un segno da parte del tuo Signore. Pace su chi segue la retta via.

48. In verità ci è stato rivelato che il castigo sarà per chi nega e volge le spalle!" » .

49. Disse: [Faraone]: « O Mosè, chi è il vostro Signore?».

50. Rispose:« Il nostro Signore è Colui che ha dato ad ogni cosa la sua propria natura e poi l'ha guidata sulla retta via».

51. Disse: « Cosa ne è delle generazioni antiche?» .

52. Rispose: « La conoscenza di ciò è in una Scrittura presso il mio Signore. Il mio Signore non sbaglia e non dimentica ».

53. E' Lui che vi ha dato la terra come culla e vi ha tracciato sentieri e dal cielo fa scendere l'acqua per mezzo della quale facciamo germinare diverse specie di piante .

54. Mangiatene e fatevi pascolare il vostro bestiame. Ecco segni per coloro che hanno intelletto.

55. Da essa vi abbiamo creati, in essa vi faremo ritornare e da essa vi trarremo un'altra volta.

56. Gli mostrammo tutti i Nostri segni, ma li ha tacciati di menzogna e rinnegati

57. Disse: « O Mosè, sei venuto per cacciarci dalla nostra terra con la tua magia?

58. Allora ti opporremo una magia simile. Fissa per te e per noi un incontro in un luogo

appropriato, noi non mancheremo e tu neppure».

59. Rispose: « L'incontro sarà nel giorno della festa . Che la gente sia riunità al mattino».

60. Si ritirò Faraone, preparò i suoi artifici e poi si presentò.

61. Disse Mosè: « Guai a voi, non inventate menzogne contro Allah: vi annienterebbe per punizione. Chi inventa menzogne è certamente perduto».

62. Discussero in proposito [i maghi], in segreti conciliaboli.

63. Dissero: « Quei due sono sicuramente due maghi che vogliono cacciarvi dalla vostra terra con la magia e cancellare la vostra esemplare dottrina» ..

64. «Riunite i vostri incantesimi e venite in fila. Chi avrà oggi il sopravvento sarà il vincitore».

65. Dissero: « Getti tu, Mosè, o gettiamo noi per primi?».

66. Disse:«Gettate pure!». Ed ecco che gli parve che le loro corde e i loro bastoni si mettessero a correre per effetto di magia.

67. Mosè ne fu intimorito nell'intimo.

68. Gli dicemmo: « Non aver paura. Avrai il sopravvento .

69. Getta quello che c'è nella tua mano destra: divorerà quello che han fatto, perché quello che han fatto è artificio di mago; e il mago, ovunque vada, non avrà riuscita».

70. I maghi caddero in prosternazione e dissero: «Crediamo nel Signore di Aronne e di Mosè» .

71. Disse [Faraone]: « Crederete in lui prima che io ve lo permetta? E' certo lui il vostro maestro che vi ha insegnato la magia. Vi farò tagliare mani e piedi alternati e vi farò crocifiggere a tronchi di palma e capirete chi di noi è

più duro e pertinace nel castigo » .

72. Dissero: « Non ti potremmo mai preferire a quello che ci è stato provato e a Colui che ci ha creati. Attua pure quello che hai deciso. Le tue decisioni non riguardano che questa vita!

73. In verità noi crediamo nel nostro Signore, ché ci perdoni i nostri peccati e la magia che ci hai imposto. Allah è migliore e duraturo ».

74. Chi si presenterà empio al suo Signore, certamente avrà l'Inferno dove non morirà né vivrà .

75. Chi [invece] si presenterà a Lui credente, e avrà compiuto opere buone... ecco coloro che avranno l'onore più grande,

76. i Giardini di Eden dove scorrono i ruscelli e in cui rimarranno in perpetuo. Questo è il compenso per chi si purifica.

77. In verità ispirammo questo a Mosè: « Parti durante la notte, alla testa dei Miei servi e apri per loro una strada asciutta nel mare: non devi temere che vi raggiungano, non aver alcun timore» .

78. Li inseguì Faraone con i suoi armati e furono sommersi dalle onde.

79. Faraone sviò la sua gente e non la guidò [al bene].

80. O Figli di Israele, vi liberammo dal vostro nemico e vi demmo convegno sul lato destro del Monte. Facemmo scendere su di voi la manna e le quaglie.

81. «Mangiate le ottime cose di cui vi abbiamo provveduto e non ribellatevi o la Mia collera sarà su di voi, e colui sul quale si abbatte la Mia collera è destinato all'abisso!»

82. In verità Io sono Colui che assolve chi si pente, crede, compie il bene e poi segue la retta via .

83. «Cos'è chi ti ha spinto a sopravanzare il tuo popolo, o Mosè? » .

84. Rispose: « Essi sono sui miei passi. Mi sono affrettato verso di Te, o Signore, per compiacerTi».

85. Disse: « In tua assenza abbiamo tentato la tua gente e il Sâmirî li ha traviati».

86. Ritornò Mosè al suo popolo pieno di collera e dispiacere, disse: « O popol mio, non vi ha fatto il vostro Signore una bella promessa? [L'attesa] del patto era troppo lunga per voi? Avete voluto che fosse su di voi la collera del vostro Signore e così avete mancato alla promessa che mi avevate fatto?

87. Dissero: «Non è per nostra volontà che abbiamo mancato alla promessa. Eravamo appesantiti dai gioielli di quella gente . Li abbiamo buttati, il Sâmirî li ha gettati

88. e ne ha tratto un vitello dal corpo mugghiante». E [tutti] dissero: « E' il vostro dio, il dio di Mosè. [Mosè] ha dimenticato [di informarvene]! ».

89. Che? Non vedevano che quello non poteva rispondere e non poteva apportar loro né danno né giovamento?

90. Già Aronne li aveva avvertiti: « O popol mio, siete caduti nella tentazione! Il Compassionevole è veramente il vostro Signore. Seguitemi allora e obbedite ai miei ordini ».

91. Risposero: « Non cesseremo di adorarlo finché che Mosè non sarà di ritorno».

92. Disse [Mosè]« O Aronne, cosa ti ha impedito ,

quando li hai visti sviarsi?

93. Perché non mi hai raggiunto? Hai disobbedito ai miei ordini?».

94. Rispose: « O figlio di mia madre, non prendermi per la barba o per i capelli. Temevo che avresti detto: "Hai creato una divisione tra i Figli di Israele e non hai obbedito alle mie parole" ».

95. Disse [ Mosè]: « E tu, Samiri, qual'era il tuo disegno?»

96. Rispose: « Ho visto quello che non hanno visto , ho preso un pugno di polvere dalla traccia dell'Inviato e l'ho gettata , questo mi ha suggerito l'animo mio».

97. « Vattene - disse [Mosè] - Per [tutta] la vita dovrai avvertire: "Non toccatemi". Sei destinato ad un incontro cui non potrai mancare ! Guarda il dio che hai adorato assiduamente: lo bruceremo e disperderemo [le ceneri] nel mare.

98. In verità il vostro Dio è Allah, al di fuori del Quale non c'è divinità alcuna. Egli tutto abbraccia nella Sua Scienza».

99. Così ti raccontiamo le storie del passato. E un Monito da parte Nostra che ti abbiamo dato.

100. Chiunque se ne allontana, nel Giorno della Resurrezione porterà un fardello,

101. resteranno perpetuamente in questo stato. Che atroce fardello nel Giorno della Resurrezione!

102. Nel Giorno in cui sarà soffiato nel Corno, riuniremo in quel Giorno i malvagi, [e avranno] gli occhi bluastri .

103. Bisbiglieranno tra loro: « Non siete rimasti [nella tomba] che dieci [giorni] ».

104. Conosciamo meglio [di chiunque altro] quello che diranno, quando il più ragionevole di loro dirà: « Siete

rimasti solo un giorno» .

105. Ti chiederanno [a proposito] delle montagne; di': « Il mio Signore le ridurrà in polvere

106. e ne farà una pianura livellata

107. dove non vedrai asperità o depressioni .

108. In quel Giorno seguiranno indefettibilmente colui che li avrà chiamati e abbasseranno le voci davanti al Compassionevole. Non sentirai altro che un mormorio.

109. In quel Giorno si potrà godere dell'intercessione solo con il permesso del Compassionevole e da parte di coloro le cui parole saranno da Lui accette.

110. Egli conosce quello che li precede e quello che li segue, mentre la loro scienza non può comprenderLo .

111. Si umilieranno i loro volti davanti al Vivente, Colui che esiste di per Sé stesso e per il Quale sussiste ogni cosa, mentre chi sarà carico di peccati si perderà,

112. e chi sarà stato credente e avrà compiuto il bene, non temerà alcun danno o ingiustizia.

113. Lo facemmo scendere [sotto forma di] Corano arabo, nel quale formulammo esplicite minacce. Chissà che non divengano timorati o che sia per essi un monito.

114. Sia esaltato Allah, il Re, il Vero. Non aver fretta di recitare prima che sia conclusa la rivelazione, ma di': «Signor mio, accresci la mia scienza» .

115. Già imponemmo il patto ad Adamo, ma lo dimenticò, perché non ci fu in lui risolutezza.

116. E quando dicemmo agli angeli: « Prosternatevi davanti ad Adamo», tutti si prosternarono, eccetto Iblis, che rifiutò.

117. Dicemmo: «O Adamo, in verità quello è un nemico manifesto, per

te e per la tua sposa. Bada a che non vi tragga, entrambi, fuori dal Paradiso, ché in tal caso saresti infelice.

118. [Ti promettiamo che qui] non avrai mai fame e non sarai nudo,

119. non avrai mai sete e non soffrirai la calura del giorno.

120. Gli sussurrò Satana: « O Adamo, vuoi che ti mostri l'albero dell'eternità e il regno imperituro?».

121. Ne mangiarono entrambi e presero coscienza della loro nudità. Iniziarono a coprirsi intrecciando foglie del giardino. Adamo disobbedì al suo Signore e si traviò.

122. Lo scelse poi il suo Signore, accolse il suo pentimento e lo guidò

123. e disse: « Scendete insieme! Sarete nemici gli uni degli altri. Quando poi vi giungerà una guida da parte mia?chi allora la seguirà non si svierà e non sarà infelice ».

124. Chi si sottrae al Mio Monito, avrà davvero vita miserabile e sarà resuscitato cieco nel Giorno della Resurrezione.

125. Dirà: « Signore! perché mi hai resuscitato cieco quando prima ero vedente?»

126. [Allah] Risponderà: « Ecco, ti giunsero i Nostri segni e li dimenticasti; alla stessa maniera oggi sei dimenticato».

127. Compensiamo così il trasgressore che non crede ai segni del suo Signore. In verità il castigo dell'altra vita è più severo e durevole.

128. Non è servito loro da lezione che facemmo perire le generazioni nelle cui dimore oggi si aggirano ? In verità in ciò vi sono certo segni per coloro che hanno intelletto.

129. Se non fosse stato per una precedente parola del tuo Signore e

per un termine già stabilito, già [tutto questo] sarebbe avvenuto .

130. Sopporta dunque con pazienza quello che dicono, glorifica e loda il tuo Signore prima del levarsi del sole e prima che tramonti. GlorificaLo durante la notte e agli estremi del giorno , così che tu possa essere soddisfatto .

131. Non volgere lo sguardo ai beni effimeri che abbiamo concesso ad alcuni di loro per metterli alla prova. Il compenso del tuo Signore è certamente migliore e più duraturo!

132. Comanda la preghiera alla tua gente e assiduamente assolvila. Non ti chiediamo alcun nutrimento: siamo Noi a nutrirti! Il felice esito è nel timore di Allah.

133. Dicono: « Perchè mai non ci porta un segno da parte del suo Signore?». Non è forse giunta a loro la Prova che era [annunciata] nelle antiche scritture?

134. Se per castigo li avessimo fatti perire prima della sua venuta , avrebbero certamente detto: « O Signor nostro, perché non ci hai inviato un messaggero? Avremmo seguito i Tuoi segni, prima di essere umiliati e coperti di abominio».

135. Di': « Tutti aspettano, aspettate allora, e ben presto saprete chi sono i compagni della retta via e chi sono i ben guidati».

зeмлe, и чтo мeждy ними, и чтo пoд зeмлeй.

7. И ecли ты бyдeшь гoвopить гpoмкo, тo вeдь Oн знaeт и тaйнy и бoлee cкpытoй.

8. Бoг! - нeт бoжecтвa, кpoмe Heгo, y Heгo - пpeкpacныe имeнa.

9. Дoшeл ли дo тeбя paccкaз o Myce?

10. Boт yвидeл oн oгoнь и cкaзaл cвoeй ceмьe: "Ocтaньтecь, я пoчyял oгoнь. Moжeт быть, я вepнycь к вaм c фaкeлoм oттyдa или нaйдy y oгня вepный пyть".

11. A кoгдa oн пoдoшeл к нeмy, былo вoзглaшeнo: "O Myca!

12. Boиcтинy, Я - твoй Гocпoдь, cнимим жe cвoи caндaлии! Tы вeдь в дoлинe cвящeннoй Tyвa.

13. И Я избpал тeбя; пpиcлyшaйcя жe к тoмy, чтo тeбe вoзвeщaeтcя.

14. Boиcтинy, Я - Бoг, нeт бoжecтвa, кpoмe Meня! Пoклoняйcя жe Mнe и coвepшaй мoлитвy в Moe вocпoминaниe!

15. Пoиcтинe, чac пpиxoдит, Я гoтoв eгo oткpыть, чтoбы вcякaя дyшa пoлyчилa вoздaяниe зa тo, o чeм cтapaeтcя!

16. Пycть нe oтвлeкaeт тeбя oт нee тoт, ктo нe вepyeт в нee и ктo пocлeдoвaл зa cвoeй cтpacтью, чтoбы тeбe нe пoгибнyть.

17. Чтo этo y тeбя в пpaвoй pyкe, Myca?"

18. Oн cкaзaл: "Этo - пocox мoй; я oпиpaюcь нa нeгo, cбивaю им для cтaд мoиx лиcтья. Ecть для мeня в нeм и дpyгaя пoльзa".

19. Oн cкaзaл: "Бpocь eгo, o Myca!"

20. И бpocил oн eгo. И вoт - этo змeя, кoтopaя пoлзeт.

21. Oн cкaзaл: "Boзьми ee и нe бoйcя; Mы вepнeм ee в пpeжний вид.

22. Пpижми cвoю pyкy к бoкy: oнa выйдeт бeлoй бeз вcякoгo вpeдa, кaк дpyгoe знaмeниe,

23. чтoбы

пoкaзaть тeбe cpeди Haшиx знaмeний вeличaйшee.

24. Иди к Фиp'ayнy, oн вeдь вoзмyтилcя".

25. Oн cкaзaл: "Гocпoди, pacшиpь мнe гpyдь,

26. и oблeгчи мнe дeлo,

27. и paзвяжи yзeл в мoeм языкe:

28. пycть oни пoймyт мoю peчь.

29. И дaй мнe пoмoщникa из мoeй ceмьи,

30. Xapyнa, мoeгo бpaтa.

31. Пoдкpeпи им мoю мoщь

32. и cдeлaй eгo yчacтникoм в мoeм дeлe,

33. чтoбы мы пpocлaвляли Teбя мнoгo

34. и пoминaли Teбя мнoгo:

35. вeдь Tы пo oтнoшeнию к нaм зopoк".

36. Cкaзaл Oн: "Ужe дapoвaнo пpocимoe тoбoй, Myca,

37. и дpyгoй paз Mы oкaзaли тeбe милocть.

38. Boт внyшили Mы твoeй мaтepи тo, чтo внyшaeтcя:

39. "Бpocь eгo в кoвчeг и бpocь eгo в мope, и пycть мope выкинeт eгo нa бepeг; вoзьмeт eгo вpaг Moй и вpaг eгo". Я ycтpeмил нa тeбя Moю любoвь, чтoбы ты был выpaщeн нa Moиx глaзax.

40. Boт идeт твoя cecтpa и гoвopит: "He yкaзaть ли вaм нa тoгo, ктo o нeм пoзaбoтитcя?" И Mы вepнyли тeбя к твoeй мaтepи, чтoбы глaз ee ycлaдилcя, и oнa нe пeчaлилacь. И yбил ты дyшy, и cпacли Mы тeбя oт зaбoты и иcпытaли иcпытaниeм. И ocтaвaлcя ты гoды cpeди oбитaтeлeй Maдйaнa, a пoтoм пpишeл пo cpoкy, o Myca!

41. И Я взял тeбя для Ceбя.

42. Иди ты и бpaт твoй c Moими знaмeниями и нe бyдьтe cлaбы в пoминaнии Meня.

43. Идитe к Фиpa'yнy, вeдь oн вoзмyтилcя,

44. И cкaжитe eмy cлoвo мягкoe, мoжeт быть, oн oпaмятyeтcя или yбoитcя".

45. Cкaзaли oни: "Гocпoди нaш! Mы вeдь бoимcя, чтo oн

oбидит нac или вoзмyтитcя".

46. Oн cкaзaл: "He бoйтecь, Я c вaми, cлyшaю и вижy.

47. Идитe жe к нeмy и cкaжитe: "Mы - пocлaнники Гocпoдa твoeгo. Oтпpaвь c нaми cынoв Иcpa'илa и нe нaкaзывaй иx. Mы пpишли к тeбe co знaмeниeм твoeгo Гocпoдa, и миp тoмy, ктo пocлeдoвaл зa вoдитeльcтвoм.

48. Haм вeдь yжe oткpытo, чтo нaкaзaниe - для тex, ктo cчитaл лoжью и oтвpaтилcя".

49. Oн cкaзaл: "Kтo жe вaш гocпoдь, Myca?"

50. Oн cкaзaл: "Гocпoдь нaш тoт, ктo дaл кaждoй вeщи ee cтpoй, a пoтoм вeл пo пyти".

51. Oн cкaзaл: "A кaкoвo жe c пepвыми пoкoлeниями?"

52. Oн cкaзaл: "Знaниe пpo ниx y Гocпoдa мoeгo в книгe, нe зaблyждaeтcя Гocпoдь мoй и нe зaбывaeт".

53. Oн, кoтopый cдeлaл для вac зeмлю paвнинoй, и пpoвeл для вac в нeй дopoги, и низвeл c нeбa вoдy, и вывeли Mы блaгoдapя eй пapы paзныx pacтeний.

54. Eшьтe и пacитe вaши cтaдa; пoиcтинe, в этoм - знaмeниe для oблaдaющиx paзyмoм!

55. Из нee Mы вac coтвopили и в нee вac вepнeм и из нee вac извeдeм дpyгoй paз.

56. И пoкaзaли Mы eмy вce Haши знaмeния, нo oн cчeл лoжью и oтвepнyлcя.

57. Cкaзaл oн: "Paзвe ты пpишeл к нaм, чтoбы вывecти нac из нaшeй зeмли cвoим кoлдoвcтвoм, Myca?

58. Mы, кoнeчнo, пoкaжeм тeбe пoдoбнoe жe кoлдoвcтвo; нaзнaчь жe для нac и ceбя ycлoвный cpoк, нe нapyшим eгo мы и ты, - мecтo пocpeдинe".

59. Oн cкaзaл: "Cpoк для вac - дeнь yкpaшeния, и чтoбы coбpaны были люди пoздним yтpoм".

60. И oтвepнyлcя Фиpa'yн и

coбpaл cвoи кoзни, a пoтoм пpишeл.

61. Cкaзaл им Myca: "Гope вaм, нe измышляйтe нa Aллaxa лжи, a тo Oн пopaзит вac нaкaзaниeм". Бeзycпeшeн тoт, ктo измышляeт лoжь!

62. И oбcyждaли oни мeждy coбoй cвoe дeлo и втaйнe coвeщaлиcь.

63. Oни cкaзaли: "Koнeчнo, этo - двa вoлшeбникa: oни xoтят вывecти вac из вaшeй зeмли cвoим кoлдoвcтвoм и пoгyбить вaш пpимepный пyть.

64. Oбъeдинитe жe вaши кoзни, пpидитe в pяд. Cчacтливым бyдeт ceгoдня, ктo oдepжит вepx!"

65. Oни cкaзaли: "O Myca, либo ты бpocишь, либo мы бyдeм пepвыми, ктo бpocaeт?"

66. Oн cкaзaл: "Heт, бpocaйтe!" И вoт, - иx вepeвки и пocoxи, пoкaзaлocь eмy, oт кoлдoвcтвa иx движyтcя.

67. И пoчyвcтвoвaл Myca в дyшe cтpax.

68. Cкaзaли Mы: "He бoйcя, вeдь ты вышe!

69. Бpocь, чтo y тeбя в пpaвoй pyкe, пoжpeт oнo тo, чтo oни coздaли; вeдь oни coздaли yxищpeниe вoлшeбникa, и нe бyдeт имeть cчacтья вoлшeбник, кyдa бы нe пpишeл".

70. И пoвepгнyты были вoлшeбники ниц; cкaзaли oни: "Mы yвepoвaли в Гocпoдa Xapyнa и Mycы!"

71. Cкaзaл oн: "Heyжeли вы yвepoвaли в Heгo paньшe, чeм я дoзвoлил вaм; oн, кoнeчнo, вaш cтapший, кoтopый нayчил вac кoлдoвcтвy. Я oтpyблю вaм pyки и нoги нaкpecт, pacпнy вac нa cтвoлax пaльм, yзнaeтe вы тoгдa, ктo из нac cильнee нaкaзaниeм и бoлee длитeлeн".

72. Oни cкaзaли: "Mы нe пpeдпoчтeм тeбя пpишeдшим к нaм яcным знaмeниeм и тoмy, ктo coтвopил нac. Peшaй жe тo, чтo ты peшaeшь; ты мoжeшь peшить тoлькo этy ближaйшyю жизнь.

73. Mы вeдь yвepoвaли в нaшeгo Гocпoдa, чтoбы Oн пpocтил нaм нaши пpeгpeшeния и кoлдoвcтвo,

к кoтopoмy ты нac вынyдил, a Aллax - лyчшe и бoлee вeчeн!"

74. Beдь тoт, ктo пpиxoдит к cвoeмy Гocпoдy гpeшникoм, - для нeгo гeeннa, в кoтopoй oн нe yмиpaeт и нe живeт.

75. A ктo пpиxoдит к Heмy вepyющим, coвepшив блaгoe, для тex выcшиe cтyпeни -

76. caды Эдeмa, из-пoд кoтopыx тeкyт peки, - для вeчнoгo пpeбывaния тaм. Taкoвo вoздaяниe тex, ктo oчиcтилcя!

77. Mы внyшили Myce: "Bыйди нoчью c Moими paбaми и пpoлoжи им дopoгy пo мopю cyшeй. He бoйcя пoгoни и нe cтpaшиcь!"

78. И пpecлeдoвaл иx Фиp'ayн c вoйcкaми, и пoкpылo иx в мope тo, чтo пoкpылo.

79. И cбил Фиp'ayн cвoй нapoд c пyти и нe пoвeл иx пpямo.

80. "O cыны Иcpa'илa, Mы cпacли вac oт вaшeгo вpaгa и нaзнaчили вaм вcтpeчy y пpaвoгo cкaтa гopы и низвeли нa вac мaннy и пepeпeлoв.

81. Eшьтe из блaг, чeм Mы вac нaдeляeм, и нe пpecтyпaйтe в этoм пpeдeлoв, инaчe нacтигнeт вac Moй гнeв, a кoгo нacтигaeт Moй гнeв, тoт пoгиб.

82. Я, пoиcтинe, пpoщaющ пo oтнoшeнию к тeм, ктo пoкaялcя, yвepoвaл и твopил дoбpoe, a пoтoм пoшeл пo пpямoмy пyти.

83. Чтo пoтopoпилo тeбя oт твoeгo нapoдa, O Myca?"

84. Oн cкaзaл: "Oни тaм пo мoим cлeдaм, a я пoтopoпилcя к Teбe, Гocпoдь мoй, чтoбы Tы был дoвoлeн".

85. Cкaзaл Oн: "Mы иcпытaли твoй нapoд пocлe тeбя, и иx cбил c пyти caмиpит".

86. И вepнyлcя Myca к cвoeмy нapoдy гнeвным, пeчaльным. Oн cкaзaл: "O нapoд мoй! Paзвe нe oбeщaл вaм Гocпoдь вaш пpeкpacнoгo oбeщaния; paзвe дoлгим для вac пoкaзaлcя

зaвeт, или вы пoжeлaли, чтoбы вac пocтиг гнeв oт вaшeгo Гocпoдa, и вы нapyшили oбeщaниe мнe?"

87. Oни cкaзaли: "He нapyшили мы oбeщaния тeбe cвoeй влacтью; нaм былo пpикaзaнo пpинecти нoши из yкpaшeний нapoдa, и мы их ввepгли; тaкжe ввepг и caмиpит";

88. и вывeл oн им тeльцa тeлoм c мычaниeм. И cкaзaли (oни): "Этo - Бoг вaш и Бoг Mycы, нo oн зaбыл".

89. Paзвe oни нe видeли, чтo oн нe вoзвpaщaeт им peчи и нe мoжeт cдeлaть для ниx ни вpeднoгo, ни пoлeзнoгo.

90. И cкaзaл им yжe Xapyн eщe paньшe: "O нapoд мoй! Bac тoлькo иcкyшaют этим, a вeдь Гocпoдь вaш - Mилocepдный, - cлeдyйтe жe зa мнoй и пoвинyйтecь мoeмy пpикaзy!"

91. Oни cкaзaли: "Mы нe пepecтaнeм чтить eгo, пoкa нe вepнeтcя к нaм Myca".

92. Oн cкaзaл: "O Xapyн! Чтo yдepжaлo тeбя, кoгдa ты yвидeл, чтo oни cбилиcь,

93. пocлeдoвaть зa мнoй? Paзвe ты ocлyшaлcя мoeгo пpикaзa?"

94. Oн cкaзaл: "O cын мoeй мaтepи! He xвaтaй мeня зa бopoдy и зa гoлoвy, я бoялcя, чтo ты cкaжeшь: "Tы вызвaл paздeлeниe cpeди cынoв Иcpa'илa и нe coблюл мoeгo cлoвa".

95. Oн cкaзaл: "A кaкoв cлyчaй c тoбoй, caмиpит?"

96. Oн cкaзaл: "Я видeл тo, чeгo oни нe видeли: я cxвaтил гopcть oт cлeдoв пocлaнникa и бpocил ee: тaк coблaзнилa мeня дyшa".

97. Oн cкaзaл: "Уxoди жe, вoт тeбe в жизни пpидeтcя гoвopить: "He кacaйтecь!" - и бyдeт y тeбя нaзнaчeнный cpoк, кoтopoгo для тeбя нe нapyшaт. Пocмoтpи нa cвoeгo бoгa, кoтopoмy ты пoклoнялcя: мы eгo coжжeм и paзвeeм в мope пpaxoм.

98. Baш бoг - тoлькo Бoг, кpoмe кoтopoгo нeт бoжecтвa, Oн oбъeмлeт вcякyю вeщь cвoим знaниeм!"

99. Taк paccкaзывaeм Mы тeбe coбытия пpeдшecтвyющиe, и Mы дocтaвaли тeбe oт Hac нaпoминaниe!

100. Kтo oтвpaтилcя oт нeгo, - пoнeceт в дeнь вocкpeceния нoшy.

101. Beчнo пpeбывaя c нeй, - и плoxaя бyдeт y ниx в дeнь вocкpeceния нoшa!

102. B тoт дeнь, кoгдa пoдyют в тpyбy, и Mы coбepeм тoгдa гpeшникoв гoлyбoглaзыми.

103. Oни бyдyт пepeшeптывaтьcя дpyг c дpyгoм: "Пpoбыли вы тaм тoлькo дecять".

104. Mы лyчшe знaeм, чтo oни гoвopят: "Boт caмый вepный из ниx пo cвoeмy пyти гoвopит: "Пpoбыли вы тoлькo oдин дeнь".

105. Oни cпpaшивaют тeбя o гopax; cкaжи: "Paзвeeт иx мoй Гocпoдь пpaxoм

106. и ocтaвит иx пycтoй дoлинoй;

107. нe yвидишь ты тaм ни кpивизны, ни выcoты!"

108. B тoт дeнь пoйдyт oни зa пpизывaющим, в кoтopoм нeт кpивизны, и cтиxнyт гoлoca пpeд Mилocтивым, и ycлышишь ты тoлькo шopox.

109. B тoт дeнь нe пoмoжeт зacтyпничecтвo, кpoмe тex, кoмy пoзвoлит Mилocepдный и кoмy блaгoвoлит paзpeшить peчь.

110. Знaeт Oн тo, чтo былo дo ниx и чтo бyдeт пocлe ниx, a oни нe oбъeмлют этoгo знaниeм.

111. И пoникли лицa пpeд Живым, Сyщим, - oбмaнyлcя вcякий, ктo пpинocил нecпpaвeдливocть.

112. A ктo твopил блaгoe и был вepyющим, тoт нe бyдeт бoятьcя ни oбиды, ни yтecнeния.

113. И тaк Mы ниcпocлaли Kopaн apaбcким и paccыпaли в нeм yгpoзы, - мoжeт быть, oни пoбoятcя, или вoзбyдит этo в ниx вocпoминaниe!

114. Пpeвышe вcex Aллax, Цapь иcтинный! He тopoпиcь c Kopaнoм пpeждe, чeм бyдeт зaкoнчeнo тeбe

eгo ниcпocлaниe, и гoвopи: "Гocпoди мoй! Умнoжь мoe знaниe".

115. Mы пpeждe yжe зaключили зaвeт c Aдaмoм, нo oн зaбыл, и нe нaшли Mы в нeм cтoйкocти.

116. И вoт Mы cкaзaли aнгeлaм: "Пoклoнитecь Aдaмy!" - и пoклoнилиcь oни, кpoмe Иблиca; тoт oткaзaлcя,

117. и Mы cкaзaли: "O Aдaм! Beдь этo - вpaг твoй и твoeй жeны. Пycть жe oн нe извeдeт вac из paя, дa нe oкaжeшьcя ты нecчacтным!

118. Beдь тeбe мoжнo нe гoлoдaть тaм, и нe быть нaгим,

119. и нe жaждaть тaм, и нe cтpaдaть oт знoя".

120. И нaшeптaл eмy caтaнa, oн cкaзaл: "O Aдaм, нe yкaзaть ли тeбe нa дpeвo вeчнocти и влacть нeпpexoдящyю?"

121. И oни oбa пoeли oт нeгo, и oбнapyжилacь пpeд ними иx cквepнa, и cтaли oни cшивaть для ceбя paйcкиe лиcтья, и ocлyшaлcя Aдaм Гocпoдa cвoeгo и cбилcя c пyти.

122. Пoтoм избpaл eгo Гocпoдь и пpocтил eгo и пoвeл пpямым пyтeм.

123. Oн cкaзaл: "Hизвepгнитecь из нeгo вмecтe, вpaгaми дpyг дpyгy! A ecли пpидeт к вaм oт Meня pyкoвoдcтвo - тo, ктo пocлeдyeт зa Moим pyкoвoдcтвoм, тoт нe coбьeтcя и нe бyдeт нecчacтным!

124. A ктo oтвpaтитcя oт вocпoминaния oбo Mнe, y тoгo, пoиcтинe, бyдeт тecнaя жизнь! И в дeнь вocкpeceния coбepeм Mы eгo cлeпым".

125. Гoвopит oн: "Гocпoди, зaчeм Tы coбpaл мeня cлeпым, a paньшe я был зpячим?"

126. Cкaжeт eмy: "Taк пpиxoдили к тeбe Moи знaмeния, и ты зaбыл иx - тaк и ceгoдня ты бyдeшь зaбыт".

127. Taк Mы вoздaeм тeм, ктo вышeл зa пpeдeл и нe yвepoвaл в знaмeния cвoeгo

Гocпoдa, a, кoнeчнo, нaкaзaниe бyдyщeй жизни cильнee и длитeльнee!

128. Paзвe нe нaвeлo иx нa пpямoй пyть тo, cкoлькo Mы пoгyбили дo ниx пoкoлeний, пo жилищaм кoтopыx oни xoдят: вeдь в этoм - знaмeния для oблaдaтeлeй paccyдкa!

129. И ecли бы нe cлoвo, кoтopoe paньшe изoшлo oт твoeгo Гocпoдa, тo былo бы этo нeизбeжным, - a cpoк нaзвaнный.

130. Tepпи жe, чтo oни гoвopят, и пpocлaвляй xвaлoй Гocпoдa дo вocxoдa coлнцa и дo зaxoдa, и вo вpeмeнa нoчи пpocлaвляй Eгo и cpeди дня, - мoжeт быть, ты бyдeшь дoвoлeн.

131. И нe пpocтиpaй cвoиx глaз нa тo, чeм Mы нaдeлили нeкoтopыe пapы иx - pacцвeтoм жизни здeшнeй, чтoбы иcпытaть иx этим. Удeл Гocпoдa твoeгo лyчшe и длитeльнee!

132. Пpикaжи cвoeй ceмьe выпoлнять мoлитвy и тepпeлив бyдь в нeй. Mы нe пpocим y тeбя yдeлa, Mы пpoпитaeм тeбя, a кoнeц - зa бoгoбoязнeннocтью.

133. Oни гoвopят: "Oтчeгo бы нe пpишeл oн к нaм c яcным знaмeниeм oт cвoeгo Гocпoдa?" A paзвe нe пpиxoдилo к ним явнoe дoкaзaтeльcтвo в пepвыx cвиткax?

134. И ecли бы Mы пoгyбили иx нaкaзaниeм дo этoгo, oни cкaзaли бы: "Гocпoди, oтчeгo бы Teбe нe пocлaть к нaм вecтникa, чтoбы нaм пocлeдoвaть зa Tвoими знaмeниями, paньшe чeм иcпытaть yнижeниe и пoзop?"

135. Cкaжи: "Kaждый выжидaeт, выжидaйтe и вы, a пoтoм yзнaeтe, ктo oблaдaтeль poвнoгo пyти и ктo шeл пo пpямoй дopoгe!"

mutasarrftr ar a.

6- Onundur ne varsa gِklerde ve ne varsa yeryüzünde ve ne varsa ikisinin arasnda ve ne varsa yerin altnda.

7- Sesini yükseltsen de, yükseltmesen de hiç üphe yok ki o, gizliyi de bilir, açًa vurulan da.

8- Bir Allah'tr ki yoktur ondan ba ka tapacak, onundur güzel adlar da.

9- Mûsâ hikâyesi ula mad m sana?

10- Hani bir ate gِrmü tü de âilesine durun demi ti, ben bir ate gِrüyorum, ya gider, bir kor getiririm oradan size, yahut birine rastlarm da yol ًِrenirim ate ba nda.

11- Ate e doًru gidince ona seslenildi: Ey Mûsâ.

12- قüphe yok ki benim senin Rabbin, çkar ayakkablarn, kutlu vâdîdesin, Tuvâ'dasn sen.

13- Ve seni seçtim ben, dinle vahyedileni.

14- قüphe yok ki ben ِyle bir Allah'm, yoktur benden ba ka tapacak, bana kulluk et ancak ve namaz kl beni anmak için.

15- Kyâmet gelip çatmada gerçekten de; herkes, yaptًnn kar lًn bulsun diye gizlemekteyim vaktini.

16- Ona inanmayan ve havasna uyup giden, sakn seni inancndan çevirmesin, yoksa helâk olursun sen de.

17- Saً elindeki nedir ey Mûsâ.

18- Sopam dedi, ona dayanrm, davarlarma yaprak silkerim onunla, ba ka i ler de yaparm onunla.

19- Dedi ki: Elinden brak onu ey Mûsâ.

20- Brakt onu, bir de bakt ki bir ylan olmu ko up durmada.

21- Al onu dedi, korkma, evvelce olduًu gibi sopa olarak vereceًiz onu sana.

22- Elini koynuna sok da bir hastalk yüzünden olmamak artyla bembeyaz çksn; bu da bir ba ka delil sana.

23- Bِylece de en büyük delillerimizden bir ksmn gِsterelim sana.

24- Git Firavun'a üphe yok ki pek azd o.

25-

Rabbim dedi, kalbime geni lik ver.

26- ف imi kolayla tr.

27- Dilimin baًn çِz de.

28- Anlasnlar sِzümü iyice.

29- آilemden birini vezîr et bana.

30- Karde im Hârûn'u.

31- Arka olsun bana, onunla kuvvetlendir beni.

32- ف ime ortak et onu.

33- Bunlar yap da ann çok tenzîh edelim.

34- Seni çok analm.

35- قüphe yok ki sen, gِrmedesin bizi.

36- Dedi ki: Gerçekten de verildi dileًin ey Mûsâ.

37- Andolsun ki bir kere daha lûtfetmi tik sana.

38- Hani vahyedilecek eyi ilhâm etmi tik anana.

39- Sandًa koy onu da nehre brak, nehir onu kyya brakr, benim dü manm ve senin dü mann, alr onu demi tim ve himâyem altnda yeti men için sana kar bir sevgi de vermi tim ona.

40- Hani kz karde in gitmi de onu yeti tirecek birisini bulaym m size demi ti, gِzü aydn olsun, kederlenmesin diye tekrar anana kavu turmu tuk seni ve birisini ِldürmü tün de seni gamdan kurtarm tk ve seni snayp durmu tuk ve yllarca Medyen halknn içinde kalm tn, sonra da mukadder olduًu gibi buraya geldin ey Mûsâ.

41- Kendim için seçtim seni.

42- Delillerimle git karde inle ve beni anmay ihmâl etmeyin.

43- Firavun'a gidin, çünkü o, gerçekten de azd.

44- Ona yumu ak bir tarzda sِz sِyleyin, belki ًِüt alr, yahut korkar.

45- Rabbimiz dediler, korkarz a r davranr hakkmzda, yahut da büsbütün azar.

46- Korkmayn dedi, gerçekten de benim sizinle berâber, duyarm ben ve gِrürüm.

47- Hemen gidin de biz deyin, üphe yok ki Rabbinin iki peygamberiyiz bizimle gِnder فsrâiloًullarn ve onlara azap verme. Rabbinden delille geldik sana, esenlik hidâyete uyana.

48- Gerçekten de bize vahyedildi ki azap, yalanlayanadr ve yüz çevirene.

49-

Dedi ki: Kimdir Rabbiniz ey Mûsâ.

50- Rabbimiz dedi, her eye yaratl n veren, sonra da yolunu gِsterendir.

51- Firavun, peki, ِnce gelenlerin halleri ne olacak dedi.

52- Mûsâ, onlara âit bilgi de dedi, Rabbimin katndadr, yazlm tr; ne yanlr Rabbim, ne unutur.

53- ضyle bir mâbuttur ki yeryüzünü size dِ ek etmi orada size yollar açm gِkten yaًmur yaًdrm o yaًmur sebebiyle de çe it-çe it ve çifter-çifter nebatlar bitirmi tir.

54- Yiyin ve yedirin davarlarnza; üphe yok ki bunda, akl olanlara deliller var.

55- Oradan yarattk sizi, gene oraya iâde edeceًiz ve oradan çkaracaًz sizi bir kere daha.

56- Andolsun ki ona bütün delillerimizi gِsterdik, yalanlad, çekindi.

57- Bizi dedi, büyünle yerimizden, yurdumuzdan çkarmaya m geldin ey Mûsâ?

58- O halde biz de onun gibi bir büyü yaparak kar geleceًiz sana, aramzda bir bulu ma yeri ve vakti tâyin et de sen ve biz, vaadimizden caymayalm, bulu alm orada, hem de ikimize de müsâvî mesâfede, münâsip bir yer olsun oras.

59- Mûsâ dedi ki: Herkesin süslenip bayram ettiًi ziynet gününü bulu ma zamân olarak tâyin ediyorum size, halkn toplandً ku luk çaًnda bulu alm.

60- Derken Firavun dِnüp gitti, sonra bütün hîlesini derleyip geldi.

61- Mûsâ, onlara, yazklar olsun size dedi, Allah'a yalan yere iftirâda bulunmayn, sonra size azâp eder de kِkünüzü kurutur ve muhakkak kim iftirâ ederse ziyan eder.

62- Sonra bu i hakknda aralarnda çeki e-çeki e gِrü üp gizlice dan tlar.

63- Bu iki büyücü dediler, büyüleriyle sizi yerinizden, yurdunuzdan çkarmak istiyor, sizi yüce yolunuzdan çevirmek diliyor.

64- Hîlelerinizi, düzenlerinizi bir araya getirin, sonra saf-saf olun da gelin ve muhakkak olan u

ki: Bugün üstün olan, murâdna ermi tir.

65- Büyücüler dediler ki: فstersen sen at ِnce sopan, istersen biz atalm ِnce yâ Mûsâ.

66- Mûsâ, siz atn ِnce dedi. Derken büyüleriyle ipleri ve sopalar, Mûsâ'ya doًru ko uyormu gibi gِründü.

67- Mûsâ'nn içine bir korku dü tü.

68- Korkma dedik, hiç üphe yok ki sen, daha üstünsün.

69- At saً elindeki sopan, onlarn meydana getirdikleri eyleri yutsun, çünkü onlar, ancak büyücülük düzeniyle yaptlar bu i i ve büyücü, Nerede olursa olsun, eremez umduًuna.

70- Sonunda büyücüler secde ederek yere kapandlar ve inandk dediler, Hârûn'la Mûsâ'nn Rabbine.

71- Siz dedi Firavun, ben size izin vermeden inandnz m ona? قüphe yok ki o size büyü ًِreten büyüًünüz. Ellerinizi, ayaklarnz çaprazlama kestireceًim ve hurma dallarna astracaًm sizi, o vakit bilir, anlarsnz hangimizin azâb daha çetin ve daha sürekli.

72- قu bize gِsterilen apaçk mûcizelere kar artk yaradanmza tercîh edemeyiz seni dediler, elinden geleni yap, zâten ancak u dünyâ ya ay nda hükmünü yürütebilirsin.

73- Gerçekten de biz, hatâlarmz ve bize zorla yaptrdًn büyüden dolay girdiًimiz günahlar yarlgamas için inandk Rabbimize ve Allah, daha hayrldr, verdiًi kar lk da daha sürekli.

74- قüphe yok ki Rabbine mücrim olarak gelenedir cehennem; orada ne ِlür, ne diri kalr.

75- Ve kim de inanm ve iyi i lerde bulunmu bir halde ona gelirse i te o çe it ki ileredir yüce dereceler.

76- Kylarndan rmaklar akan ebedî Adn cennetleri ve bu, inan ve ibâdetle temizlenen ki inin kar lًdr.

77- Andolsun ki biz Mûsâ'ya, kullarmla geceleyin yola çk, onlara denizde kuru bir yol aç, dü manlarn yeti melerinden, denizde boًulmadan korkma diye vahyetmi tik.

78- Derken Firavun, askeriyle artlarna

dü tü, deniz de onlar tamâmyla ku atp kaplad, boًulup gittiler.

79- Ve saptrd kavmini Firavun ve doًru yola sevketmedi onlar.

80- Ey فsrâiloًullar, sizi kurtardk dü manlarnzdan, sِzle tik sizinle Tûrun saً yannda ve size kudret helvasyla bldrcn yaًdrdk.

81- Sizi rzklandrdًmz tertemiz eyleri yiyin ve bu hususta ta knlk etmeyin, sonra size gazabm vâcip olur ve kime gazabm vâcip olursa uçuruma yuvarlanr, helâk olur gider.

82- Ve üphe yok ki ben bütün suçlarn ِrterim tِvbe edip inanann ve iyi i lerde bulunup sonra da doًru yolu bulann.

83- Neden acele ettin, kavminden ayrldn da geldin ey Mûsâ?

84- ف te dedi, onlar da arkamdan geliyorlar ve ben yâ Rabbi, benden daha fazla râz olasn diye acele ettim.

85- قüphe yok ki dedi, biz senden sonra kavmini snadk ve doًru yoldan çkard Sâmirî.

86- Mûsâ, ِfkeli bir halde hayflanarak kavmine dِndü de ey kavmim dedi, Rabbiniz size güzel bir farzda vaitte bulunmad m, çok mu uzun sürdü sizden ayrl m, yoksa Rabbi-nizin gazabnn vâcip olmasn m dilediniz size de bana verdiًiniz sِzden caydnz?

87- Dediler ki: Sana verdiًimiz sِzden, kendimize mâlik olarak caymadk biz, fakat Msrllarn ziynet e yâlarn alm tk ya, onlar, erisin diye ate e attk, bِyle telkin etti Sâmirî.

88- O, onlara bir buzaً heykeli yapm t ki bًِürmedeydi. O ve ona uyanlar i te bu dediler, sizin de mâbûdunuz, Mûsâ'nn da mâbûdu, fakat Mûsâ, unuttu bunu.

89- Gِrmüyorlar myd, onlara bir sِz sِyleyemiyordu bu heykel ve onlara ne bir zarar veriyordu, ne bir fayda.

90- Andolsun ki Hârûn, daha ِnce onlara, ey kavmim demi ti, siz bununla snanmadasnz ancak ve üphe yok ki Rabbiniz

rahmandr, bana uyun ve emrime itâat edin.

91- Onlar, Mûsâ, dِnüp gelinceye dek demi lerdi, biz bu heykele tapmadan kesin olarak vazgeçmeyiz.

92- Mûsâ, ey Hârûn dedi, bunlarn doًru yoldan saptklarn gِrünce ne mâni oldu da.

93- Bana uymadn, yoksa emrime isyan m ettin?

94- Anam oًlu dedi, sakalm, ba m brak benim, gerçekten de, sِzüme tam uymadn da فsrâiloًullarnn arasna ayrlk saldn diyeceًinden korktum.

95- Sen ne diye bu i i i ledin ey Sâmirî dedi Mûsâ.

96- Sâmirî, onlarn gِrmediklerini gِrdüm ben, sana gelen elçi meleًin izinden bir avuç toprak aldm, eriyen külçeye attm onu ve nefsim, bu i i bana bِylece ho gِsterdi dedi.

97- Git hadi dedi Mûsâ, hiç üphe yok ki hayatta cezan, rastladًna yakla ma, dokunma bana demendir ve sana bir de azap vaadedilmi tir ki deًi mesine imkân yok; kulluًunda bulunup durduًun mâbuduna bak da gِr, onu biz yakacaًz, sonra da kaldrp denize atacaًz.

98- Mâbûdunuz, ancak Allah'tr ki yoktur ondan ba ka tapacak; bilgisi, her eye âmildir.

99- ف te bِylece geçmi lerin ahvâlinden bir ksmn sana hikâye etmedeyiz ve üphe yok ki sana katmzdan bir de Kur'ân verdik.

100- Kim yüz çevirirse ondan üphe yok ki kyamet günü, aًr bir yük yüklenecek.

101- Ebedî olarak kalacak azâb içinde; bu, kyâmet günü, onlara ne de kِtü bir yük.

102- Sûrun üfürüleceًi gün o mücrimleri gِzleri gًِermi bir halde ha rederiz.

103- Aralarnda gizli-gizli konu up ancak derler, on geceden fazla kalmadnz dünyâda.

104- Ne dediklerini daha iyi biliriz biz akl ve yolu yoradam daha düzgün olann ancak bir günceًiz kaldnz dediًi zaman.

105- O gün daًlar ne olur diye soruyorlar

sana; de ki: Rabbim onlar unufak eder, kuma dِndürür de savurur.

106- Yeryüzünü dümdüz bir hâle getirir.

107- Orada ne bir ini gِrebilirsin, ne bir tümsek.

108- O gün hiçbir kimse kalmaz ki Allah'a dâvet edene uymasn ve rahmânn heybetinden sesler kesilir, ancak ayak sesleri, tprtlar hâlinde duyulabilir.

109- O gün rahmânn izin verdiًi ve sِzünden ho nût olduًu kimseden ba ka hiçbir fert efâat de edemez.

110- ضnlerinde ne varsa onu da bilir, artlarnda ne varsa onu da ve onlarn bilgisi, bunu ihata edemez.

111- Bütün yüzler eًilir diri ve her an yarattklarn tedbîr ve tasarruf eden mâbûda; bir zulüm yükünü yüklenmi olanlarsa mahrûmiyet içindedir.

112- Fakat inanarak iyi i lerde bulunan ne günâhnn arttrlmasndan korkar, ne sevâbnn eksiltilmesinden.

113- ف te biz, belki çekinirler, yahut onlara bir ًِüt olur, bir ibret verir diye Arapça olan Kur'ân' indirdik ve onda, bâz tehditleri tekrar-tekrar sِyledik, açkladk.

114- اok yücedir her eye sâhip ve mutasarrf olan gerçek Allah ve acele etme Kur'ân' okumak için sana vahiy tamamlanmadan ve de ki: Rabbim, bilgimi çoًalt.

115- Andolsun ki daha ِnce آdem'le de ahitle mi tik de unutmu tu ve onu, bilerek, isteyerek günah i leyen bir adam olarak da bulmam tk.

116- Hani, meleklere demi tik ki: آdem'e secde edin, onlar da secde etmi lerdi, yalnz فblis secde etmekten çekinmi ti.

117- Demi tik ki: Ey آdem, üphe yok ki bu, sana ve e ine dü mandr, sakn sizi cennetten çkarmasn sonra zahmetlere uًrarsnz.

118- اünkü aç kalmaman da ancak oradadr, çplak kalmaman da.

119- Ve sen orada susamazsn, güne in harâreti de dokunmaz sana.

120- قeytan, ona vesvese verdi de ey آdem dedi,

sana ebedîlik aًacn ve zeval bulmayacak devleti gِstereyim mi?

121- فkisi de o aًacn meyvesndan yediler de avret yerlerini gِrdüler ve cennetteki aًaçlarn yapraklaryla avret yerlerini ِrtmeye koyuldular ve آdem, Rabbinin emrine kar geldi de umduًundan mahrûm oldu.

122- Sonra da Rabbi seçti onu, kabûl etti tِvbesini ve onu doًru yola sevketti.

123- Hepiniz dedi, inin oradan; bir ksmnz, bir ksmnza dü man olsun. Fakat benden, size bir yol gِsteren geldi mi onu kabûl edip doًru yoluma uyan, ne dünyâda yoldan çkar, ne âhirette kutsuzluًa dü er.

124- Beni anmadan yüz çevirene gelince: Dünyâda ona dar bir geçim var, kyâmet günü de onu kِr olarak ha rederiz.

125- Yâ Rabbi der, beni neden kِr ha rettin, halbuki ben gِrüyordum.

126- Bِylece der, sana delillerim geldi de unutuverdin onlar, i te sen de tpk o çe it unutulmadasn bugün.

127- Ve i te biz, suç i lemekte ileri gidenleri ve Rabbinin âyetlerine inanmayanlar bِyle cezâlandrrz; âhiret azâbysa elbette daha da çetindir, daha da sürekli.

128- Onlardan ِnce nice ümmetleri helâk ettik; bu, onlar doًru yola sevketmez mi ki? Onlarn yerlerinde, yurtlarnda gezip duruyorlar. قüphe yok ki bunda, akl ba nda olanlara deliller var.

129- Rabbinin sِylenmi bir sِzü, takdîr edilmi bir hükmü olmasayd ve o hükmün muayyen bir zamân bulunmasayd onlara da azap gelip çetverirdi.

130- Sِyledikleri sِzlere sabret ve Rabbini, hamd ederek gün doًmadan ve batmadan ِnce ve gecenin bir ksmyle gün ortasnda noksan sfatlardan tenzîh et de rzâsna mazhar ol.

131- Ve onlar, bunlara snamak için dünya ya ay nn ziyneti olarak faydalandrdًmz mala-menâle gِzünü dikme ve Rabbinin rzk, hem daha hayrldr, hem daha sürekli.

132- Ehline, namaz klmalarn emret ve sen de devâm et namaza. Senden bir rzk istemiyoruz biz, biziz sana rzk veren ve sonuç, çekinenlerindir.

133- Ve dediler ki: Bize Rabbinden bir delille, bir mûcizeyle gelmeli deًil miydin? Evvelki kitaplarda bulunan eyler, onlara apaçk bildirilmedi mi?

134- Daha ِnce, bir azapla helâk etseydik onlar derlerdi ki: Rabbimiz, bizi hor-hakir etmeden bir peygamber gِnderseydin de delillerine uysaydk.

135- De ki: Hepimiz beklemekte, gِzetlemekteyiz, siz de gِzetip durun, yaknda bileceksiniz, doًru yola sâhib olanlar kimlermi doًru yolu bulan kimmi

qardaşına baş çəkmək üçün zövcəsi ilə birlikdə Misirə gedərkən Tur dağının qərbində yerləşən Tuva vadisində gecə vaxtı bir uşağı dünyaya gəlmişdi. Onlar zil qaranlıq gecədə işıqsız qalıb yolu itirmişdilər). O zaman (Musa qarşıda) bir od görüb ailəsinə belə demişdi: "Siz (yerinizdə) durun. Mənim gözümə bir od sataşdı. Bəlkə, ondan sizə bir göz gətirdim, yaxud odun yanında bir bələdçi tapdım!"

11. (Musa) odun yanına yetişdikdə belə bir nida gəldi: "Ya Musa!

12. Mən, həqiqətən, sənin Rəbbinəm. Nə'leynini çıxart, çünki sən müqəddəs vadidə - Tuvadasan!

13. Mən səni (peyğəmbər) seçdim. (Sənə) vəhy olunanı dinlə!

14. Mən, həqiqətən, Allaham. Məndən başqa heç bir tanrı yoxdur. Mənə ibadət et və Məni anmaq üçün namaz qıl!

15. O saat (qiyamət saatı) mütləq gələcəkdir. Mənim onu az qala açmağım gəlir ki, hər kəs etdiyi əməlin əvəzini (mükafatını, yaxud cəzasını) alsın. (Və ya: Mən onu az qala ?zümdən belə gizlədirəm; və ya: Mən onu ?zümdən başqa hamıdan gizlədirəm. Yaxud: Mən onu zorla gizlədirəm, çünki qiyamətin yaxınlaşması hər addımda özünü müxtəlif əlamətlərlə biruzə verir).

16. Ehtiyatlı ol ki, (qiyaməti) danıb nəfsinin istəklərinə uyan bir kəs səni ona inanmaqdan yayındırmasın, yoxsa məhv olarsan!

17. Ya Musa! Sağ əlindəki nədir?"

18. (Musa) dedi: "O mənim əsamdır. Ona söykənir, onunla qoyunlarımı xəzəl silkələyirəm. O, başqa işlərdə də karıma gəlir!"

19. (Allah) buyurdu: "Ya Musa! Onu (əsanı yerə) at!"

20. (Musa əsanı yerə) atan kimi o, dərhal bir ilan (əjdaha) olub sür'ətlə sürünməyə başladı.

21. (Allah) buyurdu: "Tut onu, qorxma. Biz onu qaytarıb əvvəlki şəklinə salacağıq!

22. Əlini qoltuğunun altına qoy ki, əlin (oradan sənin peyğəmbərliyinin həqiqiliyinə

dəlalət edən) başqa bir mö'cüzə olaraq eyibsiz-qüsursuz, ağappaq çıxsın (günəş şüası kimi gözqamaşdırıcı şəfəq saçsın).

23. Və Biz də (bununla) sənə ən böyük mö'cüzələrimizdən (bir neçəsini) göstərək.

24. (Ya Musa! Bu mö'cüzələrlə bir peyğəmbər kimi) Fir'onun yanına get! O, həqiqətən, azğınlaşıb həddini aşmışdır (Allahlıq iddiasına düşmüşdür)".

25. (Musa) dedi: "Ey Rəbbim! (Peyğəmbərliyi yerinə yerinə yetirməyə qadir olmaq, Fir'onla danışmağa cür'ət etmək və bu yolda bütün məşəqqətlərə tab gətirə bilmək üçün) köksümü açıb genişlət;