ما يُوحى إِلَيْكَ وَ ضائِقٌ بِهِ صَدْرُكَ أَنْ يَقُولُوا لَوْ لا أُنْزِلَ عَلَيْهِ كَنْزٌ أَوْ جاءَ مَعَهُ مَلَكٌ إِنَّما أَنْتَ نَذِيرٌ وَ اللَّهُ عَلى كُلِّ شَيْءٍ وَكِيلٌ (12)

أَمْ يَقُولُونَ افْتَراهُ قُلْ فَأْتُوا بِعَشْرِ سُوَرٍ مِثْلِهِ مُفْتَرَياتٍ وَ ادْعُوا مَنِ اسْتَطَعْتُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ (13)

فَإِلَّمْ يَسْتَجِيبُوا لَكُمْ فَاعْلَمُوا أَنَّما أُنْزِلَ بِعِلْمِ اللَّهِ وَ أَنْ لا إِلهَ إِلاَّ هُوَ فَهَلْ أَنْتُمْ مُسْلِمُونَ (14)

مَنْ كانَ يُرِيدُ الْحَياةَ الدُّنْيا وَ زِينَتَها نُوَفِّ إِلَيْهِمْ أَعْمالَهُمْ فِيها وَ هُمْ فِيها لا يُبْخَسُونَ (15)

أُولئِكَ الَّذِينَ لَيْسَ لَهُمْ فِي الْآخِرَةِ إِلاَّ النَّارُ وَ حَبِطَ ما صَنَعُوا فِيها وَ باطِلٌ ما كانُوا يَعْمَلُونَ (16)

أَ فَمَنْ كانَ عَلى بَيِّنَةٍ مِنْ رَبِّهِ وَ يَتْلُوهُ شاهِدٌ مِنْهُ وَ مِنْ قَبْلِهِ كِتابُ مُوسى إِماماً وَ رَحْمَةً أُولئِكَ يُؤْمِنُونَ بِهِ وَ مَنْ يَكْفُرْ بِهِ مِنَ الْأَحْزابِ فَالنَّارُ مَوْعِدُهُ فَلا تَكُ فِي مِرْيَةٍ مِنْهُ إِنَّهُ الْحَقُّ مِنْ رَبِّكَ وَ لكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لا يُؤْمِنُونَ (17)

وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرى عَلَى اللَّهِ كَذِباً أُولئِكَ يُعْرَضُونَ عَلى رَبِّهِمْ وَ يَقُولُ الْأَشْهادُ هؤُلاءِ الَّذِينَ كَذَبُوا عَلى رَبِّهِمْ أَلا لَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الظَّالِمِينَ (18)

الَّذِينَ يَصُدُّونَ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ وَ يَبْغُونَها عِوَجاً وَ هُمْ بِالْآخِرَةِ هُمْ كافِرُونَ (19)

أُولئِكَ لَمْ يَكُونُوا مُعْجِزِينَ فِي الْأَرْضِ وَ ما كانَ لَهُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ أَوْلِياءَ يُضاعَفُ لَهُمُ الْعَذابُ ما كانُوا يَسْتَطِيعُونَ السَّمْعَ وَ ما كانُوا يُبْصِرُونَ (20)

أُولئِكَ الَّذِينَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ وَ ضَلَّ عَنْهُمْ ما كانُوا يَفْتَرُونَ (21)

لا جَرَمَ أَنَّهُمْ فِي الْآخِرَةِ هُمُ الْأَخْسَرُونَ (22)

إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ وَ أَخْبَتُوا إِلى رَبِّهِمْ أُولئِكَ أَصْحابُ الْجَنَّةِ هُمْ فِيها خالِدُونَ (23)

مَثَلُ الْفَرِيقَيْنِ كَالْأَعْمى وَ

الْأَصَمِّ وَ الْبَصِيرِ وَ السَّمِيعِ هَلْ يَسْتَوِيانِ مَثَلاً أَ فَلا تَذَكَّرُونَ (24)

وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا نُوحاً إِلى قَوْمِهِ إِنِّي لَكُمْ نَذِيرٌ مُبِينٌ (25)

أَنْ لا تَعْبُدُوا إِلاَّ اللَّهَ إِنِّي أَخافُ عَلَيْكُمْ عَذابَ يَوْمٍ أَلِيمٍ (26)

فَقالَ الْمَلَأُ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ قَوْمِهِ ما نَراكَ إِلاَّ بَشَراً مِثْلَنا وَ ما نَراكَ اتَّبَعَكَ إِلاَّ الَّذِينَ هُمْ أَراذِلُنا بادِيَ الرَّأْيِ وَ ما نَرى لَكُمْ عَلَيْنا مِنْ فَضْلٍ بَلْ نَظُنُّكُمْ كاذِبِينَ (27)

قالَ يا قَوْمِ أَ رَأَيْتُمْ إِنْ كُنْتُ عَلى بَيِّنَةٍ مِنْ رَبِّي وَ آتانِي رَحْمَةً مِنْ عِنْدِهِ فَعُمِّيَتْ عَلَيْكُمْ أَ نُلْزِمُكُمُوها وَ أَنْتُمْ لَها كارِهُونَ (28)

وَ يا قَوْمِ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ مالاً إِنْ أَجرِيَ إِلاَّ عَلَى اللَّهِ وَ ما أَنَا بِطارِدِ الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّهُمْ مُلاقُوا رَبِّهِمْ وَ لكِنِّي أَراكُمْ قَوْماً تَجْهَلُونَ (29)

وَ يا قَوْمِ مَنْ يَنْصُرُنِي مِنَ اللَّهِ إِنْ طَرَدْتُهُمْ أَ فَلا تَذَكَّرُونَ (30)

وَ لا أَقُولُ لَكُمْ عِنْدِي خَزائِنُ اللَّهِ وَ لا أَعْلَمُ الْغَيْبَ وَ لا أَقُولُ إِنِّي مَلَكٌ وَ لا أَقُولُ لِلَّذِينَ تَزْدَرِي أَعْيُنُكُمْ لَنْ يُؤْتِيَهُمُ اللَّهُ خَيْراً اللَّهُ أَعْلَمُ بِما فِي أَنْفُسِهِمْ إِنِّي إِذاً لَمِنَ الظَّالِمِينَ (31)

قالُوا يا نُوحُ قَدْ جادَلْتَنا فَأَكْثَرْتَ جِدالَنا فَأْتِنا بِما تَعِدُنا إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ (32)

قالَ إِنَّما يَأْتِيكُمْ بِهِ اللَّهُ إِنْ شاءَ وَ ما أَنْتُمْ بِمُعْجِزِينَ (33)

وَ لا يَنْفَعُكُمْ نُصْحِي إِنْ أَرَدْتُ أَنْ أَنْصَحَ لَكُمْ إِنْ كانَ اللَّهُ يُرِيدُ أَنْ يُغْوِيَكُمْ هُوَ رَبُّكُمْ وَ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ (34)

أَمْ يَقُولُونَ افْتَراهُ قُلْ إِنِ افْتَرَيْتُهُ فَعَلَيَّ إِجْرامِي وَ أَنَا بَرِيءٌ مِمَّا تُجْرِمُونَ (35)

وَ أُوحِيَ إِلى نُوحٍ أَنَّهُ لَنْ يُؤْمِنَ مِنْ قَوْمِكَ إِلاَّ مَنْ قَدْ آمَنَ فَلا تَبْتَئِسْ بِما كانُوا يَفْعَلُونَ (36)

وَ اصْنَعِ الْفُلْكَ بِأَعْيُنِنا وَ وَحْيِنا

وَ لا تُخاطِبْنِي فِي الَّذِينَ ظَلَمُوا إِنَّهُمْ مُغْرَقُونَ (37)

وَ يَصْنَعُ الْفُلْكَ وَ كُلَّما مَرَّ عَلَيْهِ مَلَأٌ مِنْ قَوْمِهِ سَخِرُوا مِنْهُ قالَ إِنْ تَسْخَرُوا مِنَّا فَإِنَّا نَسْخَرُ مِنْكُمْ كَما تَسْخَرُونَ (38)

فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ مَنْ يَأْتِيهِ عَذابٌ يُخْزِيهِ وَ يَحِلُّ عَلَيْهِ عَذابٌ مُقِيمٌ (39)

حَتَّى إِذا جاءَ أَمْرُنا وَ فارَ التَّنُّورُ قُلْنَا احْمِلْ فِيها مِنْ كُلٍّ زَوْجَيْنِ اثْنَيْنِ وَ أَهْلَكَ إِلاَّ مَنْ سَبَقَ عَلَيْهِ الْقَوْلُ وَ مَنْ آمَنَ وَ ما آمَنَ مَعَهُ إِلاَّ قَلِيلٌ (40)

وَ قالَ ارْكَبُوا فِيها بِسْمِ اللَّهِ مَجْراها وَ مُرْساها إِنَّ رَبِّي لَغَفُورٌ رَحِيمٌ (41)

وَ هِيَ تَجْرِي بِهِمْ فِي مَوْجٍ كَالْجِبالِ وَ نادى نُوحٌ ابْنَهُ وَ كانَ فِي مَعْزِلٍ يا بُنَيَّ ارْكَبْ مَعَنا وَ لا تَكُنْ مَعَ الْكافِرِينَ (42)

قالَ سَآوِي إِلى جَبَلٍ يَعْصِمُنِي مِنَ الْماءِ قالَ لا عاصِمَ الْيَوْمَ مِنْ أَمْرِ اللَّهِ إِلاَّ مَنْ رَحِمَ وَ حالَ بَيْنَهُمَا الْمَوْجُ فَكانَ مِنَ الْمُغْرَقِينَ (43)

وَ قِيلَ يا أَرْضُ ابْلَعِي ماءَكِ وَ يا سَماءُ أَقْلِعِي وَ غِيضَ الْماءُ وَ قُضِيَ الْأَمْرُ وَ اسْتَوَتْ عَلَى الْجُودِيِّ وَ قِيلَ بُعْداً لِلْقَوْمِ الظَّالِمِينَ (44)

وَ نادى نُوحٌ رَبَّهُ فَقالَ رَبِّ إِنَّ ابْنِي مِنْ أَهْلِي وَ إِنَّ وَعْدَكَ الْحَقُّ وَ أَنْتَ أَحْكَمُ الْحاكِمِينَ (45)

قالَ يا نُوحُ إِنَّهُ لَيْسَ مِنْ أَهْلِكَ إِنَّهُ عَمَلٌ غَيْرُ صالِحٍ فَلا تَسْئَلْنِ ما لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ إِنِّي أَعِظُكَ أَنْ تَكُونَ مِنَ الْجاهِلِينَ (46)

قالَ رَبِّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ أَنْ أَسْئَلَكَ ما لَيْسَ لِي بِهِ عِلْمٌ وَ إِلاَّ تَغْفِرْ لِي وَ تَرْحَمْنِي أَكُنْ مِنَ الْخاسِرِينَ (47)

قِيلَ يا نُوحُ اهْبِطْ بِسَلامٍ مِنَّا وَ بَرَكاتٍ عَلَيْكَ وَ عَلى أُمَمٍ مِمَّنْ مَعَكَ وَ أُمَمٌ سَنُمَتِّعُهُمْ ثُمَّ يَمَسُّهُمْ مِنَّا عَذابٌ أَلِيمٌ (48)

تِلْكَ مِنْ

أَنْباءِ الْغَيْبِ نُوحِيها إِلَيْكَ ما كُنْتَ تَعْلَمُها أَنْتَ وَ لا قَوْمُكَ مِنْ قَبْلِ هذا فَاصْبِرْ إِنَّ الْعاقِبَةَ لِلْمُتَّقِينَ (49)

وَ إِلى عادٍ أَخاهُمْ هُوداً قالَ يا قَوْمِ اعْبُدُوا اللَّهَ ما لَكُمْ مِنْ إِلهٍ غَيْرُهُ إِنْ أَنْتُمْ إِلاَّ مُفْتَرُونَ (50)

يا قَوْمِ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِنْ أَجْرِيَ إِلاَّ عَلَى الَّذِي فَطَرَنِي أَ فَلا تَعْقِلُونَ (51)

وَ يا قَوْمِ اسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ ثُمَّ تُوبُوا إِلَيْهِ يُرْسِلِ السَّماءَ عَلَيْكُمْ مِدْراراً وَ يَزِدْكُمْ قُوَّةً إِلى قُوَّتِكُمْ وَ لا تَتَوَلَّوْا مُجْرِمِينَ (52)

قالُوا يا هُودُ ما جِئْتَنا بِبَيِّنَةٍ وَ ما نَحْنُ بِتارِكِي آلِهَتِنا عَنْ قَوْلِكَ وَ ما نَحْنُ لَكَ بِمُؤْمِنِينَ (53)

إِنْ نَقُولُ إِلاَّ اعْتَراكَ بَعْضُ آلِهَتِنا بِسُوءٍ قالَ إِنِّي أُشْهِدُ اللَّهَ وَ اشْهَدُوا أَنِّي بَرِيءٌ مِمَّا تُشْرِكُونَ (54)

مِنْ دُونِهِ فَكِيدُونِي جَمِيعاً ثُمَّ لا تُنْظِرُونِ (55)

إِنِّي تَوَكَّلْتُ عَلَى اللَّهِ رَبِّي وَ رَبِّكُمْ ما مِنْ دَابَّةٍ إِلاَّ هُوَ آخِذٌ بِناصِيَتِها إِنَّ رَبِّي عَلى صِراطٍ مُسْتَقِيمٍ (56)

فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقَدْ أَبْلَغْتُكُمْ ما أُرْسِلْتُ بِهِ إِلَيْكُمْ وَ يَسْتَخْلِفُ رَبِّي قَوْماً غَيْرَكُمْ وَ لا تَضُرُّونَهُ شَيْئاً إِنَّ رَبِّي عَلى كُلِّ شَيْءٍ حَفِيظٌ (57)

وَ لَمَّا جاءَ أَمْرُنا نَجَّيْنا هُوداً وَ الَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ بِرَحْمَةٍ مِنَّا وَ نَجَّيْناهُمْ مِنْ عَذابٍ غَلِيظٍ (58)

وَ تِلْكَ عادٌ جَحَدُوا بِآياتِ رَبِّهِمْ وَ عَصَوْا رُسُلَهُ وَ اتَّبَعُوا أَمْرَ كُلِّ جَبَّارٍ عَنِيدٍ (59)

وَ أُتْبِعُوا فِي هذِهِ الدُّنْيا لَعْنَةً وَ يَوْمَ الْقِيامَةِ أَلا إِنَّ عاداً كَفَرُوا رَبَّهُمْ أَلا بُعْداً لِعادٍ قَوْمِ هُودٍ (60)

وَ إِلى ثَمُودَ أَخاهُمْ صالِحاً قالَ يا قَوْمِ اعْبُدُوا اللَّهَ ما لَكُمْ مِنْ إِلهٍ غَيْرُهُ هُوَ أَنْشَأَكُمْ مِنَ الْأَرْضِ وَ اسْتَعْمَرَكُمْ فِيها فَاسْتَغْفِرُوهُ ثُمَّ تُوبُوا إِلَيْهِ إِنَّ رَبِّي قَرِيبٌ مُجِيبٌ (61)

قالُوا يا صالِحُ قَدْ

كُنْتَ فِينا مَرْجُوًّا قَبْلَ هذا أَ تَنْهانا أَنْ نَعْبُدَ ما يَعْبُدُ آباؤُنا وَ إِنَّنا لَفِي شَكٍّ مِمَّا تَدْعُونا إِلَيْهِ مُرِيبٍ (62)

قالَ يا قَوْمِ أَ رَأَيْتُمْ إِنْ كُنْتُ عَلى بَيِّنَةٍ مِنْ رَبِّي وَ آتانِي مِنْهُ رَحْمَةً فَمَنْ يَنْصُرُنِي مِنَ اللَّهِ إِنْ عَصَيْتُهُ فَما تَزِيدُونَنِي غَيْرَ تَخْسِيرٍ (63)

وَ يا قَوْمِ هذِهِ ناقَةُ اللَّهِ لَكُمْ آيَةً فَذَرُوها تَأْكُلْ فِي أَرْضِ اللَّهِ وَ لا تَمَسُّوها بِسُوءٍ فَيَأْخُذَكُمْ عَذابٌ قَرِيبٌ (64)

فَعَقَرُوها فَقالَ تَمَتَّعُوا فِي دارِكُمْ ثَلاثَةَ أَيَّامٍ ذلِكَ وَعْدٌ غَيْرُ مَكْذُوبٍ (65)

فَلَمَّا جاءَ أَمْرُنا نَجَّيْنا صالِحاً وَ الَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ بِرَحْمَةٍ مِنَّا وَ مِنْ خِزْيِ يَوْمِئِذٍ إِنَّ رَبَّكَ هُوَ الْقَوِيُّ الْعَزِيزُ (66)

وَ أَخَذَ الَّذِينَ ظَلَمُوا الصَّيْحَةُ فَأَصْبَحُوا فِي دِيارِهِمْ جاثِمِينَ (67)

كَأَنْ لَمْ يَغْنَوْا فِيها أَلا إِنَّ ثَمُودَ كَفَرُوا رَبَّهُمْ أَلا بُعْداً لِثَمُودَ (68)

وَ لَقَدْ جاءَتْ رُسُلُنا إِبْراهِيمَ بِالْبُشْرى قالُوا سَلاماً قالَ سَلامٌ فَما لَبِثَ أَنْ جاءَ بِعِجْلٍ حَنِيذٍ (69)

فَلَمَّا رَأى أَيْدِيَهُمْ لا تَصِلُ إِلَيْهِ نَكِرَهُمْ وَ أَوْجَسَ مِنْهُمْ خِيفَةً قالُوا لا تَخَفْ إِنَّا أُرْسِلْنا إِلى قَوْمِ لُوطٍ (70)

وَ امْرَأَتُهُ قائِمَةٌ فَضَحِكَتْ فَبَشَّرْناها بِإِسْحاقَ وَ مِنْ وَراءِ إِسْحاقَ يَعْقُوبَ (71)

قالَتْ يا وَيْلَتى أَ أَلِدُ وَ أَنَا عَجُوزٌ وَ هذا بَعْلِي شَيْخاً إِنَّ هذا لَشَيْءٌ عَجِيبٌ (72)

قالُوا أَ تَعْجَبِينَ مِنْ أَمْرِ اللَّهِ رَحْمَتُ اللَّهِ وَ بَرَكاتُهُ عَلَيْكُمْ أَهْلَ الْبَيْتِ إِنَّهُ حَمِيدٌ مَجِيدٌ (73)

فَلَمَّا ذَهَبَ عَنْ إِبْراهِيمَ الرَّوْعُ وَ جاءَتْهُ الْبُشْرى يُجادِلُنا فِي قَوْمِ لُوطٍ (74)

إِنَّ إِبْراهِيمَ لَحَلِيمٌ أَوَّاهٌ مُنِيبٌ (75)

يا إِبْراهِيمُ أَعْرِضْ عَنْ هذا إِنَّهُ قَدْ جاءَ أَمْرُ رَبِّكَ وَ إِنَّهُمْ آتِيهِمْ عَذابٌ غَيْرُ مَرْدُودٍ (76)

وَ لَمَّا جاءَتْ رُسُلُنا لُوطاً سِيءَ بِهِمْ وَ ضاقَ بِهِمْ ذَرْعاً وَ

قالَ هذا يَوْمٌ عَصِيبٌ (77)

وَ جاءَهُ قَوْمُهُ يُهْرَعُونَ إِلَيْهِ وَ مِنْ قَبْلُ كانُوا يَعْمَلُونَ السَّيِّئاتِ قالَ يا قَوْمِ هؤُلاءِ بَناتِي هُنَّ أَطْهَرُ لَكُمْ فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ لا تُخْزُونِ فِي ضَيْفِي أَ لَيْسَ مِنْكُمْ رَجُلٌ رَشِيدٌ (78)

قالُوا لَقَدْ عَلِمْتَ ما لَنا فِي بَناتِكَ مِنْ حَقٍّ وَ إِنَّكَ لَتَعْلَمُ ما نُرِيدُ (79)

قالَ لَوْ أَنَّ لِي بِكُمْ قُوَّةً أَوْ آوِي إِلى رُكْنٍ شَدِيدٍ (80)

قالُوا يا لُوطُ إِنَّا رُسُلُ رَبِّكَ لَنْ يَصِلُوا إِلَيْكَ فَأَسْرِ بِأَهْلِكَ بِقِطْعٍ مِنَ اللَّيْلِ وَ لا يَلْتَفِتْ مِنْكُمْ أَحَدٌ إِلاَّ امْرَأَتَكَ إِنَّهُ مُصِيبُها ما أَصابَهُمْ إِنَّ مَوْعِدَهُمُ الصُّبْحُ أَ لَيْسَ الصُّبْحُ بِقَرِيبٍ (81)

فَلَمَّا جاءَ أَمْرُنا جَعَلْنا عالِيَها سافِلَها وَ أَمْطَرْنا عَلَيْها حِجارَةً مِنْ سِجِّيلٍ مَنْضُودٍ (82)

مُسَوَّمَةً عِنْدَ رَبِّكَ وَ ما هِيَ مِنَ الظَّالِمِينَ بِبَعِيدٍ (83)

وَ إِلى مَدْيَنَ أَخاهُمْ شُعَيْباً قالَ يا قَوْمِ اعْبُدُوا اللَّهَ ما لَكُمْ مِنْ إِلهٍ غَيْرُهُ وَ لا تَنْقُصُوا الْمِكْيالَ وَ الْمِيزانَ إِنِّي أَراكُمْ بِخَيْرٍ وَ إِنِّي أَخافُ عَلَيْكُمْ عَذابَ يَوْمٍ مُحِيطٍ (84)

وَ يا قَوْمِ أَوْفُوا الْمِكْيالَ وَ الْمِيزانَ بِالْقِسْطِ وَ لا تَبْخَسُوا النَّاسَ أَشْياءَهُمْ وَ لا تَعْثَوْا فِي الْأَرْضِ مُفْسِدِينَ (85)

بَقِيَّتُ اللَّهِ خَيْرٌ لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ وَ ما أَنَا عَلَيْكُمْ بِحَفِيظٍ (86)

قالُوا يا شُعَيْبُ أَ صَلاتُكَ تَأْمُرُكَ أَنْ نَتْرُكَ ما يَعْبُدُ آباؤُنا أَوْ أَنْ نَفْعَلَ فِي أَمْوالِنا ما نَشؤُا إِنَّكَ لَأَنْتَ الْحَلِيمُ الرَّشِيدُ (87)

قالَ يا قَوْمِ أَ رَأَيْتُمْ إِنْ كُنْتُ عَلى بَيِّنَةٍ مِنْ رَبِّي وَ رَزَقَنِي مِنْهُ رِزْقاً حَسَناً وَ ما أُرِيدُ أَنْ أُخالِفَكُمْ إِلى ما أَنْهاكُمْ عَنْهُ إِنْ أُرِيدُ إِلاَّ الْإِصْلاحَ مَا اسْتَطَعْتُ وَ ما تَوْفِيقِي إِلاَّ بِاللَّهِ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَ إِلَيْهِ أُنِيبُ (88)

وَ يا قَوْمِ لا

يَجْرِمَنَّكُمْ شِقاقِي أَنْ يُصِيبَكُمْ مِثْلُ ما أَصابَ قَوْمَ نُوحٍ أَوْ قَوْمَ هُودٍ أَوْ قَوْمَ صالِحٍ وَ ما قَوْمُ لُوطٍ مِنْكُمْ بِبَعِيدٍ (89)

وَ اسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ ثُمَّ تُوبُوا إِلَيْهِ إِنَّ رَبِّي رَحِيمٌ وَدُودٌ (90)

قالُوا يا شُعَيْبُ ما نَفْقَهُ كَثِيراً مِمَّا تَقُولُ وَ إِنَّا لَنَراكَ فِينا ضَعِيفاً وَ لَوْ لا رَهْطُكَ لَرَجَمْناكَ وَ ما أَنْتَ عَلَيْنا بِعَزِيزٍ (91)

قالَ يا قَوْمِ أَ رَهْطِي أَعَزُّ عَلَيْكُمْ مِنَ اللَّهِ وَ اتَّخَذْتُمُوهُ وَراءَكُمْ ظِهْرِيًّا إِنَّ رَبِّي بِما تَعْمَلُونَ مُحِيطٌ (92)

وَ يا قَوْمِ اعْمَلُوا عَلى مَكانَتِكُمْ إِنِّي عامِلٌ سَوْفَ تَعْلَمُونَ مَنْ يَأْتِيهِ عَذابٌ يُخْزِيهِ وَ مَنْ هُوَ كاذِبٌ وَ ارْتَقِبُوا إِنِّي مَعَكُمْ رَقِيبٌ (93)

وَ لَمَّا جاءَ أَمْرُنا نَجَّيْنا شُعَيْباً وَ الَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ بِرَحْمَةٍ مِنَّا وَ أَخَذَتِ الَّذِينَ ظَلَمُوا الصَّيْحَةُ فَأَصْبَحُوا فِي دِيارِهِمْ جاثِمِينَ (94)

كَأَنْ لَمْ يَغْنَوْا فِيها أَلا بُعْداً لِمَدْيَنَ كَما بَعِدَتْ ثَمُودُ (95)

وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا مُوسى بِآياتِنا وَ سُلْطانٍ مُبِينٍ (96)

إِلى فِرْعَوْنَ وَ مَلاَئِهِ فَاتَّبَعُوا أَمْرَ فِرْعَوْنَ وَ ما أَمْرُ فِرْعَوْنَ بِرَشِيدٍ (97)

يَقْدُمُ قَوْمَهُ يَوْمَ الْقِيامَةِ فَأَوْرَدَهُمُ النَّارَ وَ بِئْسَ الْوِرْدُ الْمَوْرُودُ (98)

وَ أُتْبِعُوا فِي هذِهِ لَعْنَةً وَ يَوْمَ الْقِيامَةِ بِئْسَ الرِّفْدُ الْمَرْفُودُ (99)

ذلِكَ مِنْ أَنْباءِ الْقُرى نَقُصُّهُ عَلَيْكَ مِنْها قائِمٌ وَ حَصِيدٌ (100)

وَ ما ظَلَمْناهُمْ وَ لكِنْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ فَما أَغْنَتْ عَنْهُمْ آلِهَتُهُمُ الَّتِي يَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ شَيْءٍ لَمَّا جاءَ أَمْرُ رَبِّكَ وَ ما زادُوهُمْ غَيْرَ تَتْبِيبٍ (101)

وَ كَذلِكَ أَخْذُ رَبِّكَ إِذا أَخَذَ الْقُرى وَ هِيَ ظالِمَةٌ إِنَّ أَخْذَهُ أَلِيمٌ شَدِيدٌ (102)

إِنَّ فِي ذلِكَ لَآيَةً لِمَنْ خافَ عَذابَ الْآخِرَةِ ذلِكَ يَوْمٌ مَجْمُوعٌ لَهُ النَّاسُ وَ ذلِكَ يَوْمٌ مَشْهُودٌ (103)

وَ ما نُؤَخِّرُهُ إِلاَّ لِأَجَلٍ

مَعْدُودٍ (104)

يَوْمَ يَأْتِ لا تَكَلَّمُ نَفْسٌ إِلاَّ بِإِذْنِهِ فَمِنْهُمْ شَقِيٌّ وَ سَعِيدٌ (105)

فَأَمَّا الَّذِينَ شَقُوا فَفِي النَّارِ لَهُمْ فِيها زَفِيرٌ وَ شَهِيقٌ (106)

خالِدِينَ فِيها ما دامَتِ السَّماواتُ وَ الْأَرْضُ إِلاَّ ما شاءَ رَبُّكَ إِنَّ رَبَّكَ فَعَّالٌ لِما يُرِيدُ (107)

وَ أَمَّا الَّذِينَ سُعِدُوا فَفِي الْجَنَّةِ خالِدِينَ فِيها ما دامَتِ السَّماواتُ وَ الْأَرْضُ إِلاَّ ما شاءَ رَبُّكَ عَطاءً غَيْرَ مَجْذُوذٍ (108)

فَلا تَكُ فِي مِرْيَةٍ مِمَّا يَعْبُدُ هؤُلاءِ ما يَعْبُدُونَ إِلاَّ كَما يَعْبُدُ آباؤُهُمْ مِنْ قَبْلُ وَ إِنَّا لَمُوَفُّوهُمْ نَصِيبَهُمْ غَيْرَ مَنْقُوصٍ (109)

وَ لَقَدْ آتَيْنا مُوسَى الْكِتابَ فَاخْتُلِفَ فِيهِ وَ لَوْ لا كَلِمَةٌ سَبَقَتْ مِنْ رَبِّكَ لَقُضِيَ بَيْنَهُمْ وَ إِنَّهُمْ لَفِي شَكٍّ مِنْهُ مُرِيبٍ (110)

وَ إِنَّ كُلاًّ لَمَّا لَيُوَفِّيَنَّهُمْ رَبُّكَ أَعْمالَهُمْ إِنَّهُ بِما يَعْمَلُونَ خَبِيرٌ (111)

فَاسْتَقِمْ كَما أُمِرْتَ وَ مَنْ تابَ مَعَكَ وَ لا تَطْغَوْا إِنَّهُ بِما تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ (112)

وَ لا تَرْكَنُوا إِلَى الَّذِينَ ظَلَمُوا فَتَمَسَّكُمُ النَّارُ وَ ما لَكُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ أَوْلِياءَ ثُمَّ لا تُنْصَرُونَ (113)

وَ أَقِمِ الصَّلاةَ طَرَفَيِ النَّهارِ وَ زُلَفاً مِنَ اللَّيْلِ إِنَّ الْحَسَناتِ يُذْهِبْنَ السَّيِّئاتِ ذلِكَ ذِكْرى لِلذَّاكِرِينَ (114)

وَ اصْبِرْ فَإِنَّ اللَّهَ لا يُضِيعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِينَ (115)

فَلَوْ لا كانَ مِنَ الْقُرُونِ مِنْ قَبْلِكُمْ أُولُوا بَقِيَّةٍ يَنْهَوْنَ عَنِ الْفَسادِ فِي الْأَرْضِ إِلاَّ قَلِيلاً مِمَّنْ أَنْجَيْنا مِنْهُمْ وَ اتَّبَعَ الَّذِينَ ظَلَمُوا ما أُتْرِفُوا فِيهِ وَ كانُوا مُجْرِمِينَ (116)

وَ ما كانَ رَبُّكَ لِيُهْلِكَ الْقُرى بِظُلْمٍ وَ أَهْلُها مُصْلِحُونَ (117)

وَ لَوْ شاءَ رَبُّكَ لَجَعَلَ النَّاسَ أُمَّةً واحِدَةً وَ لا يَزالُونَ مُخْتَلِفِينَ (118)

إِلاَّ مَنْ رَحِمَ رَبُّكَ وَ لِذلِكَ خَلَقَهُمْ وَ تَمَّتْ كَلِمَةُ رَبِّكَ لَأَمْلَأَنَّ جَهَنَّمَ مِنَ الْجِنَّةِ وَ النَّاسِ أَجْمَعِينَ (119)

وَ

كُلاًّ نَقُصُّ عَلَيْكَ مِنْ أَنْباءِ الرُّسُلِ ما نُثَبِّتُ بِهِ فُؤادَكَ وَ جاءَكَ فِي هذِهِ الْحَقُّ وَ مَوْعِظَةٌ وَ ذِكْرى لِلْمُؤْمِنِينَ (120)

وَ قُلْ لِلَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ اعْمَلُوا عَلى مَكانَتِكُمْ إِنَّا عامِلُونَ (121)

وَ انْتَظِرُوا إِنَّا مُنْتَظِرُونَ (122)

وَ لِلَّهِ غَيْبُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ إِلَيْهِ يُرْجَعُ الْأَمْرُ كُلُّهُ فَاعْبُدْهُ وَ تَوَكَّلْ عَلَيْهِ وَ ما رَبُّكَ بِغافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ (123)

اين حال، گروهى با فراست، او را زير نظر داشتند و حركات و رفتار او را مى پاييدند. پس از چندى معلوم شد او محصولات كشاورزان را مى سوزاند و چهارپايان را مى كشد. بدين ترتيب بغض و كينه ى اخنس به مسلمانان آشكار گرديد. بارى، اخنس با برخوردهاى ظاهرپسند و منافقانه اش، زمينه ى هرگونه شك و بدبينى را از بين برده بود و مسلمانان به همين دليل فريب خورده بودند. پس از آن كه ماهيت اخنس و ارتباط تنگاتنگ و پنهانى او با منافقان آشكار گرديد، اين آيه، پيامبر را از ماهيت او و هم دستانش آگاه كرد:

آگاه باشيد كه آنان دل مى گردانند (و مى كوشند) تا (راز خود را) از او نهفته دارند. آگاه باشيد آن گاه كه آنان جامه هايشان را به سر مى كشند (خدا) آن چه را نهفته و آن چه را آشكار مى دارند مى داند؛ زيرا او به اسرار سينه ها داناست «» (1)

پاورقى:

(1) تفسير نمونه، ج 9، ص 13؛ شأن نزول آيات، ص 328؛ نمونه ى بينات، ص 454؛ مجمع البيان، ج 12، ص9.

ضرورت اطلاع رسانى به موقع

شأن نزول آيه هاى 12 تا 14 سوره ى هود

پس از آن كه پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله وسلم مسؤوليت هدايت بشر را عهده دار گرديد، عزم خويش را براى نجات گمراهان مانده در بى راهه هاى تاريك اين دنيا، جزم كرد. او براى رسيدن به اهداف متعالى و الهى خويش، مشكلات بى شمارى را به جان خريد، ولى از تلاش دست نكشيد. در مقابل، مخالفان پيامبر هر روز بر دشمنى خويش مى افزودند و از ترس به خطر افتادن منافع خودش، به آزار او و يارانش مى پرداختند. افزون بر آن، نادانى مردم نيز راه را بر هرگونه توطئه چينى مشركان بر ضد رسول حق صلى الله عليه و آله وسلم هموار مى ساخت. پيامبر دلسوز

كه جز به رستگارى مردم نمى انديشيد، بى هيچ ترس و واهمه اى، محكم و استوار براى نجات گمراهان، آن همه ناملايمات را با آغوش باز پذيرا مى شد و اين، بر لجاجت و توطئه افكنى هاى شيطانى كافران مى افزود.

مشركان از اين نكته غافل بودند كه خدا، نگاهبان پيامبر و دين پاك اوست. هرگاه خداوند، آياتى را بر رسولش نازل مى كرد، حضرت محمد صلى الله عليه و آله وسلم با روحيه اى تازه و عزمى راسخ تر از گذشته، آن را به مردم ابلاغ مى كرد. با اين حال، گاهى شرايط و مصلحت هاى عمومى، پيامبر را بر آن مى داشت تا آياتى را كه به ابلاغ فورى آن مأمور نشده بود، ديرتر به آگاهى مردم برساند. البته گاهى تأخير در ابلاغ ممنوع نبود، ولى از آن جا كه شتاب و قاطعيت در پيام رسانى، اولويت داشت، خداوند، پيامبر خود را از نظر روانى تقويت مى كرد تا با

صلابت بيشتر و برخورد جدى تر با مخالفان، از جار و جنجال و درخواست هاى بى اساس و بهانه جويى هاى مسخره ى آنان، وحشتى به خود راه ندهد.

براى نمونه، روزى پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله وسلم به امام على عليه السلام فرمود: «من از خدا خواسته ام كه ميان من و تو، برادرى برقرار سازد و اجابت شد. هم چنين خواسته ام كه تو را وصىّ و جانشين من قرار دهد، آن نيز اجابت گرديد». اين مطلب بر اساس بعضى مصلحت ها با تأخير به مردم ابلاغ گرديد. هنگامى كه اين سخن به گوش مخالفان رسيد، سخت بر آشفتند و از روى عداوت گفتند: «اگر محمد صلى الله عليه و آله وسلم راست مى گويد و خداوند همه ى خواسته هايش را اجابت مى كند، پس چرا او از خداى خود، فرشتگانى را نخواسته است تا براى پيروزى بر دشمنانش، به وى يارى رسانند؟ اگر راست مى گويد چرا

از پروردگار خويش گنجى نمى خواهد تا او را از فقر و بيچارگى برهاند؟»

در اين هنگام، خداوند آيات زير را نازل كرد و از پيامبر خواست كه به دليل وحشت از تكذيب مخالفان، در ابلاغ آيات، تأخير روا ندارد:

و مبادا تو برخى از آن چه را به سويت وحى مى شود، ترك گويى و سينه ات بدان تنگ گردد كه مى گويند: چرا گنجى بر او فرو فرستاده نشده يا فرشته اى با او نيامده است؟ تو تنها هشدار دهنده اى و خدا بر همه چيز نگهبان است «»

يا مى گويند: «اين (قرآن) را به دروغ ساخته است». بگو: «اگر راست مى گوييد، ده سوره ى ساخته شده مانند آن بياوريد و جز خدا هر كه را مى توانيد، فرا خوانيد». «» پس اگر شما را اجابت نكردند، بدانيد كه آن چه نازل شده، به علم خداست و اين كه معبودى جز او نيست. پس آيا شما گردن مى نهيد؟ «» (1)

پاورقى:

(1) تفسير نمونه، ج 9، ص 36؛ نمونه ى بينات، ص 456؛ مجمع البيان، ج 12، ص 19.

ضرورت اطلاع رسانى به موقع

شأن نزول آيه هاى 12 تا 14 سوره ى هود

پس از آن كه پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله وسلم مسؤوليت هدايت بشر را عهده دار گرديد، عزم خويش را براى نجات گمراهان مانده در بى راهه هاى تاريك اين دنيا، جزم كرد. او براى رسيدن به اهداف متعالى و الهى خويش، مشكلات بى شمارى را به جان خريد، ولى از تلاش دست نكشيد. در مقابل، مخالفان پيامبر هر روز بر دشمنى خويش مى افزودند و از ترس به خطر افتادن منافع خودش، به آزار او و يارانش مى پرداختند. افزون بر آن، نادانى مردم نيز راه را بر هرگونه توطئه چينى مشركان بر ضد رسول حق صلى الله عليه و آله وسلم هموار مى ساخت. پيامبر دلسوز كه

جز به رستگارى مردم نمى انديشيد، بى هيچ ترس و واهمه اى، محكم و استوار براى نجات گمراهان، آن همه ناملايمات را با آغوش باز پذيرا مى شد و اين، بر لجاجت و توطئه افكنى هاى شيطانى كافران مى افزود.

مشركان از اين نكته غافل بودند كه خدا، نگاهبان پيامبر و دين پاك اوست. هرگاه خداوند، آياتى را بر رسولش نازل مى كرد، حضرت محمد صلى الله عليه و آله وسلم با روحيه اى تازه و عزمى راسخ تر از گذشته، آن را به مردم ابلاغ مى كرد. با اين حال، گاهى شرايط و مصلحت هاى عمومى، پيامبر را بر آن مى داشت تا آياتى را كه به ابلاغ فورى آن مأمور نشده بود، ديرتر به آگاهى مردم برساند. البته گاهى تأخير در ابلاغ ممنوع نبود، ولى از آن جا كه شتاب و قاطعيت در پيام رسانى، اولويت داشت، خداوند، پيامبر خود را از نظر روانى تقويت مى كرد تا با

صلابت بيشتر و برخورد جدى تر با مخالفان، از جار و جنجال و درخواست هاى بى اساس و بهانه جويى هاى مسخره ى آنان، وحشتى به خود راه ندهد.

براى نمونه، روزى پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله وسلم به امام على عليه السلام فرمود: «من از خدا خواسته ام كه ميان من و تو، برادرى برقرار سازد و اجابت شد. هم چنين خواسته ام كه تو را وصىّ و جانشين من قرار دهد، آن نيز اجابت گرديد». اين مطلب بر اساس بعضى مصلحت ها با تأخير به مردم ابلاغ گرديد. هنگامى كه اين سخن به گوش مخالفان رسيد، سخت بر آشفتند و از روى عداوت گفتند: «اگر محمد صلى الله عليه و آله وسلم راست مى گويد و خداوند همه ى خواسته هايش را اجابت مى كند، پس چرا او از خداى خود، فرشتگانى را نخواسته است تا براى پيروزى بر دشمنانش، به وى يارى رسانند؟ اگر راست مى گويد چرا از

پروردگار خويش گنجى نمى خواهد تا او را از فقر و بيچارگى برهاند؟»

در اين هنگام، خداوند آيات زير را نازل كرد و از پيامبر خواست كه به دليل وحشت از تكذيب مخالفان، در ابلاغ آيات، تأخير روا ندارد:

و مبادا تو برخى از آن چه را به سويت وحى مى شود، ترك گويى و سينه ات بدان تنگ گردد كه مى گويند: چرا گنجى بر او فرو فرستاده نشده يا فرشته اى با او نيامده است؟ تو تنها هشدار دهنده اى و خدا بر همه چيز نگهبان است «»

يا مى گويند: «اين (قرآن) را به دروغ ساخته است». بگو: «اگر راست مى گوييد، ده سوره ى ساخته شده مانند آن بياوريد و جز خدا هر كه را مى توانيد، فرا خوانيد». «» پس اگر شما را اجابت نكردند، بدانيد كه آن چه نازل شده، به علم خداست و اين كه معبودى جز او نيست. پس آيا شما گردن مى نهيد؟ «» (1)

پاورقى:

(1) تفسير نمونه، ج 9، ص 36؛ نمونه ى بينات، ص 456؛ مجمع البيان، ج 12، ص 19.

ضرورت اطلاع رسانى به موقع

شأن نزول آيه هاى 12 تا 14 سوره ى هود

پس از آن كه پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله وسلم مسؤوليت هدايت بشر را عهده دار گرديد، عزم خويش را براى نجات گمراهان مانده در بى راهه هاى تاريك اين دنيا، جزم كرد. او براى رسيدن به اهداف متعالى و الهى خويش، مشكلات بى شمارى را به جان خريد، ولى از تلاش دست نكشيد. در مقابل، مخالفان پيامبر هر روز بر دشمنى خويش مى افزودند و از ترس به خطر افتادن منافع خودش، به آزار او و يارانش مى پرداختند. افزون بر آن، نادانى مردم نيز راه را بر هرگونه توطئه چينى مشركان بر ضد رسول حق صلى الله عليه و آله وسلم هموار مى ساخت. پيامبر دلسوز كه جز

به رستگارى مردم نمى انديشيد، بى هيچ ترس و واهمه اى، محكم و استوار براى نجات گمراهان، آن همه ناملايمات را با آغوش باز پذيرا مى شد و اين، بر لجاجت و توطئه افكنى هاى شيطانى كافران مى افزود.

مشركان از اين نكته غافل بودند كه خدا، نگاهبان پيامبر و دين پاك اوست. هرگاه خداوند، آياتى را بر رسولش نازل مى كرد، حضرت محمد صلى الله عليه و آله وسلم با روحيه اى تازه و عزمى راسخ تر از گذشته، آن را به مردم ابلاغ مى كرد. با اين حال، گاهى شرايط و مصلحت هاى عمومى، پيامبر را بر آن مى داشت تا آياتى را كه به ابلاغ فورى آن مأمور نشده بود، ديرتر به آگاهى مردم برساند. البته گاهى تأخير در ابلاغ ممنوع نبود، ولى از آن جا كه شتاب و قاطعيت در پيام رسانى، اولويت داشت، خداوند، پيامبر خود را از نظر روانى تقويت مى كرد تا با

صلابت بيشتر و برخورد جدى تر با مخالفان، از جار و جنجال و درخواست هاى بى اساس و بهانه جويى هاى مسخره ى آنان، وحشتى به خود راه ندهد.

براى نمونه، روزى پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله وسلم به امام على عليه السلام فرمود: «من از خدا خواسته ام كه ميان من و تو، برادرى برقرار سازد و اجابت شد. هم چنين خواسته ام كه تو را وصىّ و جانشين من قرار دهد، آن نيز اجابت گرديد». اين مطلب بر اساس بعضى مصلحت ها با تأخير به مردم ابلاغ گرديد. هنگامى كه اين سخن به گوش مخالفان رسيد، سخت بر آشفتند و از روى عداوت گفتند: «اگر محمد صلى الله عليه و آله وسلم راست مى گويد و خداوند همه ى خواسته هايش را اجابت مى كند، پس چرا او از خداى خود، فرشتگانى را نخواسته است تا براى پيروزى بر دشمنانش، به وى يارى رسانند؟ اگر راست مى گويد چرا از پروردگار

خويش گنجى نمى خواهد تا او را از فقر و بيچارگى برهاند؟»

در اين هنگام، خداوند آيات زير را نازل كرد و از پيامبر خواست كه به دليل وحشت از تكذيب مخالفان، در ابلاغ آيات، تأخير روا ندارد:

و مبادا تو برخى از آن چه را به سويت وحى مى شود، ترك گويى و سينه ات بدان تنگ گردد كه مى گويند: چرا گنجى بر او فرو فرستاده نشده يا فرشته اى با او نيامده است؟ تو تنها هشدار دهنده اى و خدا بر همه چيز نگهبان است «»

يا مى گويند: «اين (قرآن) را به دروغ ساخته است». بگو: «اگر راست مى گوييد، ده سوره ى ساخته شده مانند آن بياوريد و جز خدا هر كه را مى توانيد، فرا خوانيد». «» پس اگر شما را اجابت نكردند، بدانيد كه آن چه نازل شده، به علم خداست و اين كه معبودى جز او نيست. پس آيا شما گردن مى نهيد؟ «» (1)

پاورقى:

(1) تفسير نمونه، ج 9، ص 36؛ نمونه ى بينات، ص 456؛ مجمع البيان، ج 12، ص 19.

قرآن؛ سند حقانيّت خويش

شأن نزول آيه ى 17 سوره ى هود

هنوز از هجرت پيامبر گرامى به مدينه مدتى نگذشته بود كه ايرادها و بهانه جويى هاى يهوديان آغاز شد. آنان كه خود پيش تر از اين اعراب بت پرست يثرب را از پيدايش پيامبرى عربى به نقل از تورات آگاه كرده بودند، به دليل جاه طلبى و حفظ منافع دنيوى خود، زير بار اسلام نمى رفتند و بهانه جويى مى كردند.

براى نمونه، آنان مى گفتند: «اگر محمّد همان پيامبر موعود است، پس چرا دليل و شاهدى براى اثبات ادّعايش ندارد؟»

در اين زمان، آيه ى شريفه اى نازل شد و به يهوديان يادآور شد: چه دليلى بالاتر از قرآن مى خواهيد كه معجزه ى جاودانه اين پيامبر است؟ مگر نه

اين است كه تورات موسى نيز ويژگى هاى اين پيامبر را بيان كرده و به ظهور او بشارت داده است؟ پس چرا ايمان نمى آوريد؟

آيا كسى كه از سوى پروردگارش بر حجّتى روشن است و شاهدى از خويشان او، پيرو آن است و پيش از وى (نيز) كتاب موسى، راهبر و مايه ى رحمت بوده است (دروغ مى بافد)؟ آنان (كه در جست جوى حقيقت اند) بر آن مى گروند، و هركس از گروه هاى (مخالف) به آن كفر ورزد، آتش وعده گاه اوست. پس در آن ترديد مكن كه آن حقّ است (و) از سوى پروردگارت (آمده است)، ولى بيشتر مردم باور نمى كنند «» (1)

پاورقى:

(1) نمونه ى بينات، ص 456؛ تفسير نور، ج 5، ص 286.

عيب پوشى

شأن نزول آيه ى 114 سوره ى هود

ابواليسر خرما فروش از اصحاب و ياران پيامبر بود. روزى در بازار سرگرم خرما فروختن بود كه زنى جوان براى خريد خرما به او مراجعه كرد.

زن به خرماها نگاهى افكند و آن ها را نپسنديد. زيبايى خيره كننده ى زن، دل ابواليسر را برده، فكرى شيطانى به سرش افكنده بود. از اين رو به زن گفت: «خرماى بهتر از اين نيز در خانه دارم. اگر مى خواهى همراه من بيا تا آنها را به تو نشان دهم». زن در پى او به راه افتاد. همين كه به خانه رسيدند، هواى نفس بر ابواليسر چيره شده و زن را بغل كرد و بوسيد.

زن، او را از عذاب خدا ترساند و به او نهيب زد كه دست از گناه و حرام بردارد. ابواليسر به زودى پشيمان شد و با شرمندگى نزد رسول خدا آمد و ماجرا را باز گفت. عمر كه نزد رسول خدا بود، ابواليسر را سرزنش كرد

كه چرا اين گناه را نپوشانده و به رسول خدا بازگفته است. ابواليسر با ناراحتى از رسول خدا خواست كه براى آمرزش او دعا كند. پيامبر به ابواليسر فرمود: «براى اداء نماز عصر به مسجد بيا تا خداوند، راهى برايت بگشايد». پس از نماز عصر آيه ى شريفه ى زير نازل شد و يادآورى كرد كه نيكى ها، بدى ها و گناهان مؤمنان را مى پوشاند. آنگاه پيامبر صلى الله عليه و آله وسلم به ابواليسر مژده داد كه خداوند به دليل نيكى ها و نماز جماعتى كه خوانده گناهش را بخشيده است.

و در دو سوى روز (اوّل و آخر آن) و نخستين ساعت هاى شب، نماز را به پادار؛ زيرا خوبى ها، بدى ها را از ميان مى برد و اين براى پندگيرندگان، پندى است «» (1)

پاورقى:

(1) نمونه ى بينات، ص 458؛ شأن نزول آيات، ج 1، ص 331.

به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِلاَّ} حرف استثنا {اللَّهَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {إِنَّنِي} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {لَكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنْهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {نَذِيرٌ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {وَبَشِيرٌ} (و) حرف عطف / معطوف تابع

{وَأَنِ} (و) حرف عطف / حرف تفسير {اسْتَغْفِرُوا} فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {رَبَّكُمْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {ثُمَّ} حرف عطف {تُوبُوا} فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِلَيْهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {يُمَتِّعْكُمْ} فعل مضارع، مجزوم به سكون / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {مَتاعاً} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب {حَسَناً} نعت تابع {إِلى} حرف جر {أَجَلٍ} اسم مجرور يا در محل جر {مُسَمًّى} نعت تابع {وَيُؤْتِ} (و) حرف عطف / فعل مضارع مجزوم به حذف حرف عله (ى) / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {كُلَّ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {ذِي} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {فَضْلٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {فَضْلَهُ} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَإِنْ} (و) حرف

استيناف / حرف شرط جازم {تَوَلَّوْا} فعل مضارع مجزوم به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {فَإِنِّي} (ف) رابط جواب براى شرط / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {أَخافُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير / خبر إنَّ محذوف {عَلَيْكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {عَذابَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {يَوْمٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {كَبِيرٍ} نعت تابع

{إِلَى} حرف جر {اللَّهِ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر مقدّم محذوف {مَرْجِعُكُمْ} مبتدا مؤخّر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَهُوَ} (و) حاليه / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {عَلى} حرف جر {كُلِّ} اسم مجرور يا در محل جر {شَيْءٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {قَدِيرٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{أَلا} حرف تنبيه {إِنَّهُمْ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {يَثْنُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر إنَّ محذوف {صُدُورَهُمْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لِيَسْتَخْفُوا} (ل) حرف تعليل / فعل مضارع، منصوب به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مِنْهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أَلا} حرف تنبيه {حِينَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {يَسْتَغْشُونَ} فعل مضارع، مرفوع به

ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {ثِيابَهُمْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {يَعْلَمُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {ما} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {يُسِرُّونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {وَما} (و) حرف عطف / معطوف تابع {يُعْلِنُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِنَّهُ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {عَلِيمٌ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {بِذاتِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {الصُّدُورِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{وَما} (و) حرف استيناف / حرف نفى غير عامل {مِنْ} حرف جر زائد {دَابَّةٍ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {فِي} حرف جر {الْأَرْضِ} اسم مجرور يا در محل جر {إِلاَّ} حرف استثنا {عَلَى} حرف جر {اللَّهِ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر مقدّم محذوف {رِزْقُها} مبتدا مؤخّر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {وَيَعْلَمُ} (و) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {مُسْتَقَرَّها} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَمُسْتَوْدَعَها} (و) حرف عطف / معطوف تابع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {كُلٌّ} مبتدا،

مرفوع يا در محل رفع {فِي} حرف جر {كِتابٍ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {مُبِينٍ} نعت تابع

{وَهُوَ} (و) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {الَّذِي} خبر، مرفوع يا در محل رفع {خَلَقَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {السَّماواتِ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَالْأَرْضَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {فِي} حرف جر {سِتَّةِ} اسم مجرور يا در محل جر {أَيَّامٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَكانَ} (و) حرف اعتراض / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {عَرْشُهُ} اسم كانَ، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {عَلَى} حرف جر {الْماءِ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر كان، محذوف يا در تقدير {لِيَبْلُوَكُمْ} (ل) حرف نصب / فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {أَيُّكُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {أَحْسَنُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {عَمَلاً} تمييز، منصوب {وَلَئِنْ} حرف شرط جازم {قُلْتَ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {إِنَّكُمْ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ك) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {مَبْعُوثُونَ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {مِنْ} حرف جر {بَعْدِ} اسم مجرور يا در محل جر {الْمَوْتِ} مضاف اليه، مجرور يا در

محل جر {لَيَقُولَنَّ} (ل) حرف قسم / فعل مضارع، مبنى بر فتحه / نون تأكيد ثقليه {الَّذِينَ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {كَفَرُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِنْ} حرف نفى غير عامل {هذا} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {إِلاَّ} حرف استثنا {سِحْرٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {مُبِينٌ} نعت تابع

{وَلَئِنْ} (و) حرف عطف / (ل) موطئه / حرف شرط جازم {أَخَّرْنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {عَنْهُمُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {الْعَذابَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {إِلى} حرف جر {أُمَّةٍ} اسم مجرور يا در محل جر {مَعْدُودَةٍ} نعت تابع {لَيَقُولُنَّ} (ل) حرف قسم / فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) محذوف در محل رفع و فاعل / نون تأكيد ثقليه {ما} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {يَحْبِسُهُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {أَلا} حرف تنبيه {يَوْمَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {يَأْتِيهِمْ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {لَيْسَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / اسم ليس، ضمير مستتر (هو) در تقدير {مَصْرُوفاً} خبر ليس، منصوب يا در محل نصب {عَنْهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَحاقَ}

(و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {بِهِمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {ما} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {كانُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {يَسْتَهْزِؤُنَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{وَلَئِنْ} (و) حرف عطف / (ل) موطئه / حرف شرط جازم {أَذَقْنَا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {الْإِنْسانَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {مِنَّا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {رَحْمَةً} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {ثُمَّ} حرف عطف {نَزَعْناها} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {مِنْهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {إِنَّهُ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {لَيَؤُسٌ} (ل) حرف مزحلقه / خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {كَفُورٌ} خبر إنَّ ثان (دوم)، مرفوع يا در محل رفع

{وَلَئِنْ} (و) حرف عطف / حرف شرط جازم {أَذَقْناهُ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {نَعْماءَ} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {بَعْدَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {ضَرَّاءَ} مضاف

اليه، مجرور يا در محل جر {مَسَّتْهُ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير {لَيَقُولَنَّ} (ل) حرف قسم / فعل مضارع، مبنى بر فتحه / نون تأكيد ثقليه / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {ذَهَبَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {السَّيِّئاتُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {عَنِّي} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {إِنَّهُ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {لَفَرِحٌ} (ل) حرف مزحلقه / خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {فَخُورٌ} خبر إنَّ ثان (دوم)، مرفوع يا در محل رفع

{إِلاَّ} حرف استثنا {الَّذِينَ} مستثنى، منصوب {صَبَرُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {وَعَمِلُوا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {الصَّالِحاتِ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {أُولئِكَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {لَهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {مَغْفِرَةٌ} مبتدا مؤخّر / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {وَأَجْرٌ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {كَبِيرٌ} نعت تابع

{فَلَعَلَّكَ} (ف) حرف استيناف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ك) ضمير متصل در محل نصب، اسم لعل {تارِكٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {بَعْضَ} مفعولٌ به (تارك)، منصوب يا در محل نصب {ما} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {يُوحى} فعل مضارع،

مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / نائب فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {إِلَيْكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَضائِقٌ} (و) حرف عطف / خبر مقدّم {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {صَدْرُكَ} مبتدا مؤخّر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {أَنْ} حرف نصب {يَقُولُوا} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {لَوْلا} حرف تحضيض {أُنْزِلَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {عَلَيْهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {كَنْزٌ} نائب فاعل، مرفوع يا در محل رفع {أَوْ} حرف عطف {جاءَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {مَعَهُ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مَلَكٌ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {إِنَّما} حرف مكفوف (كافّه و مكفوفه) {أَنْتَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {نَذِيرٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {وَاللَّهُ} (و) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {عَلى} حرف جر {كُلِّ} اسم مجرور يا در محل جر {شَيْءٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَكِيلٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{أَمْ} حرف عطف {يَقُولُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {افْتَراهُ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {قُلْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {فَأْتُوا} (ف) رابط جواب براى شرط

/ فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بِعَشْرِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {سُوَرٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {مِثْلِهِ} نعت تابع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مُفْتَرَياتٍ} حال، منصوب {وَادْعُوا} (و) حرف عطف / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مَنِ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {اسْتَطَعْتُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {مِنْ} حرف جر {دُونِ} اسم مجرور يا در محل جر {اللَّهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {إِنْ} حرف شرط جازم {كُنْتُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {صادِقِينَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{فَإِلَّمْ} (ف) حرف استيناف / (إن) حرف شرط جازم / (لم) حرف جزم {يَسْتَجِيبُوا} فعل مضارع مجزوم به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {لَكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {فَاعْلَمُوا} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {أَنَّما} حرف مكفوف (كافّه و مكفوفه) {أُنْزِلَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / نائب فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {بِعِلْمِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {اللَّهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَأَنْ} (و) حرف عطف / حرف مشبه بالفعل (أن) مخففّه از مثقلّه / اسم أنْ محذوف {لا} (لا)ى نفى جنس

{إِلهَ} اسم لاى نفى جنس، منصوب / خبر لاى نفى جنس، محذوف {إِلاَّ} حرف استثنا {هُوَ} بدل تابع / خبر أنْ محذوف {فَهَلْ} (ف) رابط جواب براى شرط / حرف استفهام {أَنْتُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {مُسْلِمُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{مَنْ} اسم شرط جازم در محل رفع و مبتدا {كانَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / اسم كان، ضمير مستتر (هو) در تقدير {يُرِيدُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر كان، محذوف يا در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {الْحَياةَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {الدُّنْيا} نعت تابع {وَزِينَتَها} (و) حرف عطف / معطوف تابع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {نُوَفِّ} فعل مضارع مجزوم به حذف حرف عله (ى) / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {إِلَيْهِمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أَعْمالَهُمْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فِيها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَهُمْ} (و) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {فِيها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {لا} حرف نفى غير عامل {يُبْخَسُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل

{أُولئِكَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {الَّذِينَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {لَيْسَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {لَهُمْ} حرف جر

و اسم بعد از آن مجرور / خبر ليس محذوف {فِي} حرف جر {الْآخِرَةِ} اسم مجرور يا در محل جر {إِلاَّ} حرف استثنا {النَّارُ} اسم ليس، مرفوع يا در محل رفع {وَحَبِطَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {ما} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {صَنَعُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {فِيها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَباطِلٌ} (و) حرف عطف / خبر مقدّم {ما} مبتدا مؤخّر {كانُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {يَعْمَلُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{أَفَمَنْ} همزه (أ) حرف استفهام / (ف) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {كانَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / اسم كان، ضمير مستتر (هو) در تقدير {عَلى} حرف جر {بَيِّنَةٍ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر كان، محذوف يا در تقدير {مِنْ} حرف جر {رَبِّهِ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَيَتْلُوهُ} (و) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {شاهِدٌ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {مِنْهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَمِنْ} (و) حرف عطف / حرف جر {قَبْلِهِ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر،

مضاف اليه / خبر مقدّم محذوف {كِتابُ} مبتدا مؤخّر {مُوسى} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {إِماماً} حال، منصوب {وَرَحْمَةً} (و) حرف عطف / معطوف تابع {أُولئِكَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {يُؤْمِنُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَمَنْ} (و) حرف عطف / اسم شرط جازم در محل رفع و مبتدا {يَكْفُرْ} فعل مضارع، مجزوم به سكون / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنَ} حرف جر {الْأَحْزابِ} اسم مجرور يا در محل جر {فَالنَّارُ} (ف) رابط جواب براى شرط / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {مَوْعِدُهُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَلا} (ف) حرف عطف / حرف جزم {تَكُ} فعل مضارع، مجزوم به سكون بر نون محذوف / اسم كان، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {فِي} حرف جر {مِرْيَةٍ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر كان، محذوف يا در تقدير {مِنْهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {إِنَّهُ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {الْحَقُّ} خبر أنَّ، مرفوع يا در محل رفع {مِنْ} حرف جر {رَبِّكَ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَلكِنَّ} (و) حرف عطف / حرف مشبه بالفعل يا حرف

نفى ناسخ {أَكْثَرَ} اسم لكن، منصوب يا در محل نصب {النَّاسِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {لا} حرف نفى غير عامل {يُؤْمِنُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر لكن محذوف

{وَمَنْ} (و) حرف استيناف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {أَظْلَمُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {مِمَّنِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {افْتَرى} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {عَلَى} حرف جر {اللَّهِ} اسم مجرور يا در محل جر {كَذِباً} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب {أُولئِكَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {يُعْرَضُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {عَلى} حرف جر {رَبِّهِمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَيَقُولُ} (و) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {الْأَشْهادُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {هؤُلاءِ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {الَّذِينَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {كَذَبُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {عَلى} حرف جر {رَبِّهِمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {أَلا} حرف تنبيه {لَعْنَةُ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {اللَّهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {عَلَى} حرف جر {الظَّالِمِينَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر در تقدير يا محذوف

يا در محل

{الَّذِينَ} نعت تابع {يَصُدُّونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {عَنْ} حرف جر {سَبِيلِ} اسم مجرور يا در محل جر {اللَّهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَيَبْغُونَها} (و) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {عِوَجاً} حال، منصوب {وَهُمْ} (و) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {بِالْآخِرَةِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {هُمْ} توكيد تابع {كافِرُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{أُولئِكَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {لَمْ} حرف جزم {يَكُونُوا} فعل مضارع مجزوم به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {مُعْجِزِينَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {فِي} حرف جر {الْأَرْضِ} اسم مجرور يا در محل جر {وَما} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {كانَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {لَهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر كان، محذوف يا در تقدير {مِنْ} حرف جر {دُونِ} اسم مجرور يا در محل جر {اللَّهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {مِنْ} حرف جر زائد {أَوْلِياءَ} اسم كانَ، مرفوع يا در محل رفع {يُضاعَفُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {لَهُمُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {الْعَذابُ} نائب فاعل، مرفوع يا در محل رفع {ما} حرف نفى غير عامل {كانُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه /

(و) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {يَسْتَطِيعُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر كان، محذوف يا در تقدير {السَّمْعَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَما} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {كانُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {يُبْصِرُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{أُولئِكَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {الَّذِينَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {خَسِرُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {أَنْفُسَهُمْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَضَلَّ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {عَنْهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {ما} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {كانُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {يَفْتَرُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{لا} (لا)ى نفى جنس {جَرَمَ} اسم لاى نفى جنس، منصوب {أَنَّهُمْ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم أنّ {فِي} حرف جر {الْآخِرَةِ} اسم مجرور يا در محل جر {هُمُ} ضمير فصل بدون محل {الْأَخْسَرُونَ} خبر أنَّ، مرفوع يا در محل رفع

/ خبر لاى نفى جنس، محذوف

{إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {الَّذِينَ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {آمَنُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {وَعَمِلُوا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {الصَّالِحاتِ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَأَخْبَتُوا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِلى} حرف جر {رَبِّهِمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {أُولئِكَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {أَصْحابُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {الْجَنَّةِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / خبر إنَّ محذوف {هُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {فِيها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {خالِدُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{مَثَلُ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {الْفَرِيقَيْنِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {كَالْأَعْمى} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {وَالْأَصَمِّ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {وَالْبَصِيرِ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {وَالسَّمِيعِ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {هَلْ} حرف استفهام {يَسْتَوِيانِ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (ا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مَثَلاً} تمييز، منصوب {أَفَلا} همزه (أ) حرف استفهام / (ف) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {تَذَكَّرُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{وَلَقَدْ}

(و) حرف قسم / (ل) حرف جواب / حرف تحقيق {أَرْسَلْنا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {نُوحاً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {إِلى} حرف جر {قَوْمِهِ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِنِّي} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {لَكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {نَذِيرٌ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {مُبِينٌ} نعت تابع

{أَنْ} حرف تفسير {لا} حرف جزم {تَعْبُدُوا} فعل مضارع مجزوم به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِلاَّ} حرف استثنا {اللَّهَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {إِنِّي} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {أَخافُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير / خبر إنَّ محذوف {عَلَيْكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {عَذابَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {يَوْمٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {أَلِيمٍ} نعت تابع

{فَقالَ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {الْمَلَأُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {الَّذِينَ} نعت تابع {كَفَرُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مِنْ} حرف جر {قَوْمِهِ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {ما} حرف نفى غير عامل {نَراكَ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا

تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {إِلاَّ} حرف استثنا {بَشَراً} حال، منصوب {مِثْلَنا} نعت تابع / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَما} حرف عطف / حرف نفى غير عامل {نَراكَ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {اتَّبَعَكَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {إِلاَّ} حرف استثنا {الَّذِينَ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {هُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {أَراذِلُنا} خبر، مرفوع يا در محل رفع / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {بادِيَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {الرَّأْيِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَما} حرف عطف / حرف نفى غير عامل {نَرى} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {لَكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {عَلَيْنا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنْ} حرف جر زائد {فَضْلٍ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {بَلْ} حرف اضراب {نَظُنُّكُمْ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {كاذِبِينَ} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {يا} (يا) حرف ندا {قَوْمِ} منادا، منصوب يا در محل نصب

/ (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {أَرَأَيْتُمْ} همزه (أ) حرف استفهام / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {إِنْ} حرف شرط جازم {كُنْتُ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {عَلى} حرف جر {بَيِّنَةٍ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر كان، محذوف يا در تقدير {مِنْ} حرف جر {رَبِّي} اسم مجرور يا در محل جر / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَآتانِي} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {رَحْمَةً} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {مِنْ} حرف جر {عِنْدِهِ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَعُمِّيَتْ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث / نائب فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير {عَلَيْكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أَنُلْزِمُكُمُوها} همزه (أ) حرف استفهام / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / (و) حرف زائد براى اشباع ميم / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به ثان (دوم) / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {وَأَنْتُمْ} (و) حاليه / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {لَها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {كارِهُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{وَيا} (و) حرف عطف

/ (يا) حرف ندا {قَوْمِ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {لا} حرف نفى غير عامل {أَسْئَلُكُمْ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {عَلَيْهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مالاً} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {إِنْ} حرف نفى غير عامل {أَجرِيَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِلاَّ} حرف استثنا {عَلَى} حرف جر {اللَّهِ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {وَما} (و) حرف عطف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {أَنَا} اسم ما، مرفوع يا در محل رفع {بِطارِدِ} (ب) حرف جر زائد / خبر ما، منصوب يا در محل نصب {الَّذِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {آمَنُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِنَّهُمْ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {مُلاقُوا} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {رَبِّهِمْ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَلكِنِّي} (و) حرف عطف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم لكن {أَراكُمْ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير

/ خبر لكن محذوف {قَوْماً} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {تَجْهَلُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{وَيا} (و) حرف عطف / (يا) حرف ندا {قَوْمِ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {مَنْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {يَنْصُرُنِي} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {مِنَ} حرف جر {اللَّهِ} اسم مجرور يا در محل جر {إِنْ} حرف شرط جازم {طَرَدْتُهُمْ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {أَفَلا} همزه (أ) حرف استفهام / (ف) حرف عطف / (لا) حرف نفى غير عامل {تَذَكَّرُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{وَلا} حرف عطف / حرف نفى غير عامل {أَقُولُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {لَكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {عِنْدِي} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه / خبر مقدّم محذوف {خَزائِنُ} مبتدا مؤخّر {اللَّهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَلا} حرف عطف / حرف نفى غير عامل {أَعْلَمُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {الْغَيْبَ}

مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَلا} حرف عطف / حرف نفى غير عامل {أَقُولُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {إِنِّي} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {مَلَكٌ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {وَلا} حرف عطف / حرف نفى غير عامل {أَقُولُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {لِلَّذِينَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {تَزْدَرِي} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {أَعْيُنُكُمْ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {لَنْ} حرف نصب {يُؤْتِيَهُمُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {اللَّهُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {خَيْراً} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {اللَّهُ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {أَعْلَمُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {بِما} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {فِي} حرف جر {أَنْفُسِهِمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِنِّي} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {إِذاً} حرف جواب {لَمِنَ} (ل) حرف مزحلقه / حرف جر {الظَّالِمِينَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر إنَّ محذوف

{قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {يا} (يا) حرف ندا {نُوحُ} منادا، منصوب يا در

محل نصب {قَدْ} حرف تحقيق {جادَلْتَنا} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل / (نا) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {فَأَكْثَرْتَ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {جِدالَنا} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَأْتِنا} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر، مبنى بر حذف حرف عله (ى) / (نا) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {بِما} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {تَعِدُنا} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (نا) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {إِنْ} حرف شرط جازم {كُنْتَ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {مِنَ} حرف جر {الصَّادِقِينَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {إِنَّما} حرف مكفوف (كافّه و مكفوفه) {يَأْتِيكُمْ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {اللَّهُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {إِنْ} حرف شرط غير جازم {شاءَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {وَما} (و) حرف عطف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {أَنْتُمْ}

اسم ما، مرفوع يا در محل رفع {بِمُعْجِزِينَ} (ب) حرف جر زائد / خبر ما، منصوب يا در محل نصب

{وَلا} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {يَنْفَعُكُمْ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {نُصْحِي} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِنْ} حرف شرط غير جازم {أَرَدْتُ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {أَنْ} حرف نصب {أَنْصَحَ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {لَكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {إِنْ} حرف شرط جازم {كانَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {اللَّهُ} اسم كانَ، مرفوع يا در محل رفع {يُرِيدُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر كان، محذوف يا در تقدير {أَنْ} حرف نصب {يُغْوِيَكُمْ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {هُوَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {رَبُّكُمْ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {وَإِلَيْهِ} (و) حرف عطف / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {تُرْجَعُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل

{أَمْ} حرف عطف {يَقُولُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {افْتَراهُ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير

متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {قُلْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {إِنِ} حرف شرط غير جازم {افْتَرَيْتُهُ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {فَعَلَيَّ} (ف) رابط جواب براى شرط / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {إِجْرامِي} مبتدا مؤخّر / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَأَنَا} (و) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {بَرِيءٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {مِمَّا} (من) حرف جر / (ما) حرف مصدرى {تُجْرِمُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{وَأُوحِيَ} (و) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {إِلى} حرف جر {نُوحٍ} اسم مجرور يا در محل جر {أَنَّهُ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم أنّ {لَنْ} حرف نصب {يُؤْمِنَ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى {مِنْ} حرف جر {قَوْمِكَ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِلاَّ} حرف استثنا {مَنْ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / نائب فاعل محذوف / خبر إنَّ محذوف {قَدْ} حرف تحقيق {آمَنَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {فَلا} (ف) رابط جواب براى شرط / حرف جزم {تَبْتَئِسْ} فعل مضارع، مجزوم به سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت)

در تقدير {بِما} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {كانُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {يَفْعَلُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{وَاصْنَعِ} (و) حرف عطف / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {الْفُلْكَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {بِأَعْيُنِنا} حال، منصوب / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَوَحْيِنا} حرف عطف و اسم بعد از آن معطوف / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَلا} (و) حرف عطف / حرف جزم {تُخاطِبْنِي} فعل مضارع، مجزوم به سكون / (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {فِي} حرف جر {الَّذِينَ} اسم مجرور يا در محل جر {ظَلَمُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِنَّهُمْ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {مُغْرَقُونَ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع

{وَيَصْنَعُ} (و) حرف استيناف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {الْفُلْكَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَكُلَّما} (و) حاليه / ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {مَرَّ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {عَلَيْهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مَلَأٌ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {مِنْ} حرف جر {قَوْمِهِ}

اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {سَخِرُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مِنْهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {إِنْ} حرف شرط جازم {تَسْخَرُوا} فعل مضارع مجزوم به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مِنَّا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {فَإِنَّا} (ف) رابط جواب براى شرط / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (نا) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {نَسْخَرُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير / خبر إنَّ محذوف {مِنْكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {كَما} (ك) حرف جر / حرف مصدرى {تَسْخَرُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{فَسَوْفَ} (ف) حرف عطف / حرف استقبال {تَعْلَمُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مَنْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {يَأْتِيهِ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {عَذابٌ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {يُخْزِيهِ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {وَيَحِلُّ} (و) حرف عطف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {عَلَيْهِ} حرف جر

و اسم بعد از آن مجرور {عَذابٌ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {مُقِيمٌ} نعت تابع

{حَتَّى} حرف ابتدا {إِذا} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {جاءَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {أَمْرُنا} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَفارَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {التَّنُّورُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {قُلْنَا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {احْمِلْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {فِيها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنْ} حرف جر {كُلٍّ} اسم مجرور يا در محل جر {زَوْجَيْنِ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {اثْنَيْنِ} نعت تابع {وَأَهْلَكَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِلاَّ} حرف استثنا {مَنْ} مستثنى، منصوب {سَبَقَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {عَلَيْهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {الْقَوْلُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {وَمَنْ} (و) حرف عطف / عطف (مَن) {آمَنَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {وَما} (و) حاليه / حرف نفى غير عامل {آمَنَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {مَعَهُ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِلاَّ} حرف استثنا {قَلِيلٌ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع

{وَقالَ} (و) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا

تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {ارْكَبُوا} فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {فِيها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {بِسْمِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {اللَّهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / خبر مقدّم محذوف {مَجْراها} مبتدا مؤخّر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَمُرْساها} (و) حرف عطف / معطوف تابع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {رَبِّي} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لَغَفُورٌ} (ل) حرف مزحلقه / خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {رَحِيمٌ} خبر إنَّ ثان (دوم)، مرفوع يا در محل رفع

{وَهِيَ} (و) حرف استيناف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {تَجْرِي} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {بِهِمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {فِي} حرف جر {مَوْجٍ} اسم مجرور يا در محل جر {كَالْجِبالِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَنادى} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {نُوحٌ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {ابْنَهُ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَكانَ} (و) حرف اعتراض / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / اسم كان، ضمير مستتر (هو) در تقدير {فِي} حرف جر {مَعْزِلٍ} اسم

مجرور يا در محل جر / خبر كان، محذوف يا در تقدير {يا} (يا) حرف ندا {بُنَيَّ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {ارْكَبْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {مَعَنا} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَلا} (و) حرف عطف / حرف جزم {تَكُنْ} فعل مضارع، مجزوم به سكون / اسم كان، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {مَعَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {الْكافِرِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {سَآوِي} (س) حرف استقبال / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {إِلى} حرف جر {جَبَلٍ} اسم مجرور يا در محل جر {يَعْصِمُنِي} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {مِنَ} حرف جر {الْماءِ} اسم مجرور يا در محل جر {قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {لا} (لا)ى نفى جنس {عاصِمَ} اسم لاى نفى جنس، منصوب {الْيَوْمَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {مِنْ} حرف جر {أَمْرِ} اسم مجرور يا در محل جر {اللَّهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / خبر لاى نفى جنس، محذوف {إِلاَّ} حرف

استثنا {مَنْ} مستثنى، منصوب {رَحِمَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {وَحالَ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {بَيْنَهُمَا} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {الْمَوْجُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {فَكانَ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / اسم كان، ضمير مستتر (هو) در تقدير {مِنَ} حرف جر {الْمُغْرَقِينَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{وَقِيلَ} (و) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {يا} (يا) حرف ندا {أَرْضُ} منادا، منصوب يا در محل نصب / نائب فاعل محذوف {ابْلَعِي} فعل امر، مبنى بر حذف نون / (ي) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {ماءَكِ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَيا} (و) حرف عطف / (يا) حرف ندا {سَماءُ} منادا، منصوب يا در محل نصب {أَقْلِعِي} فعل امر، مبنى بر حذف نون / (ي) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {وَغِيضَ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {الْماءُ} نائب فاعل، مرفوع يا در محل رفع {وَقُضِيَ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {الْأَمْرُ} نائب فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَاسْتَوَتْ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث

/ فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير {عَلَى} حرف جر {الْجُودِيِّ} اسم مجرور يا در محل جر {وَقِيلَ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {بُعْداً} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب / نائب فاعل محذوف {لِلْقَوْمِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {الظَّالِمِينَ} نعت تابع

{وَنادى} (و) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {نُوحٌ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {رَبَّهُ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَقالَ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {رَبِّ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {ابْنِي} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مِنْ} حرف جر {أَهْلِي} اسم مجرور يا در محل جر / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه / خبر إنَّ محذوف {وَإِنَّ} (و) حرف عطف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {وَعْدَكَ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {الْحَقُّ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {وَأَنْتَ} (و) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {أَحْكَمُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {الْحاكِمِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {يا} (يا) حرف ندا {نُوحُ}

منادا، منصوب يا در محل نصب {إِنَّهُ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {لَيْسَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / اسم ليس، ضمير مستتر (هو) در تقدير {مِنْ} حرف جر {أَهْلِكَ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه / خبر ليس محذوف / خبر إنَّ محذوف {إِنَّهُ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {عَمَلٌ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {غَيْرُ} نعت تابع {صالِحٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {فَلا} (ف) رابط جواب براى شرط / حرف جزم {تَسْئَلْنِ} فعل مضارع، مجزوم به سكون / (ن) حرف وقايه / (ي) محذوف در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {ما} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {لَيْسَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {لَكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر ليس محذوف {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {عِلْمٌ} اسم ليس، مرفوع يا در محل رفع {إِنِّي} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {أَعِظُكَ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير / خبر إنَّ محذوف {أَنْ} حرف نصب {تَكُونَ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / اسم كان، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {مِنَ} حرف جر {الْجاهِلِينَ} اسم

مجرور يا در محل جر / خبر كان، محذوف يا در تقدير

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {رَبِّ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {إِنِّي} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {أَعُوذُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير / خبر إنَّ محذوف {بِكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أَنْ} حرف نصب {أَسْئَلَكَ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {ما} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {لَيْسَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {لِي} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر ليس محذوف {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {عِلْمٌ} اسم ليس، مرفوع يا در محل رفع {وَإِلاَّ} (و) حرف عطف / (إن) حرف شرط جازم / (لا) حرف نفى غير عامل {تَغْفِرْ} فعل مضارع، مجزوم به سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {لِي} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَتَرْحَمْنِي} (و) حرف عطف / فعل مضارع، مجزوم به سكون / (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {أَكُنْ} فعل مضارع، مجزوم به سكون / اسم كان، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {مِنَ} حرف جر {الْخاسِرِينَ} اسم مجرور يا در محل جر /

خبر كان، محذوف يا در تقدير

{قِيلَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {يا} (يا) حرف ندا {نُوحُ} منادا، منصوب يا در محل نصب / نائب فاعل محذوف {اهْبِطْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {بِسَلامٍ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنَّا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَبَرَكاتٍ} حرف عطف و اسم بعد از آن معطوف {عَلَيْكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَعَلى} (و) حرف عطف / حرف جر {أُمَمٍ} اسم مجرور يا در محل جر {مِمَّنْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مَعَكَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَأُمَمٌ} (و) حرف استيناف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {سَنُمَتِّعُهُمْ} (س) حرف استقبال / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {ثُمَّ} حرف عطف {يَمَسُّهُمْ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {مِنَّا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {عَذابٌ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {أَلِيمٌ} نعت تابع

{تِلْكَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {مِنْ} حرف جر {أَنْباءِ} اسم مجرور يا در محل جر {الْغَيْبِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {نُوحِيها} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل

در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {إِلَيْكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {ما} حرف نفى غير عامل {كُنْتَ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {تَعْلَمُها} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير / خبر كان، محذوف يا در تقدير {أَنْتَ} توكيد تابع {وَلا} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {قَوْمُكَ} معطوف تابع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مِنْ} حرف جر {قَبْلِ} اسم مجرور يا در محل جر {هذا} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {فَاصْبِرْ} (ف) حرف استيناف / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {الْعاقِبَةَ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {لِلْمُتَّقِينَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر إنَّ محذوف

{وَإِلى} (و) حرف عطف / حرف جر {عادٍ} اسم مجرور يا در محل جر / فعل و فاعل محذوف {أَخاهُمْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {هُوداً} بدل تابع {قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {يا} (يا) حرف ندا {قَوْمِ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {اعْبُدُوا} فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {اللَّهَ} مفعولٌ به، منصوب يا

در محل نصب {ما} حرف نفى غير عامل {لَكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {مِنْ} حرف جر زائد {إِلهٍ} مبتدا مؤخّر {غَيْرُهُ} نعت تابع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِنْ} حرف نفى غير عامل {أَنْتُمْ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {إِلاَّ} حرف استثنا {مُفْتَرُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{يا} (يا) حرف ندا {قَوْمِ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {لا} حرف نفى غير عامل {أَسْئَلُكُمْ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {عَلَيْهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أَجْراً} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {إِنْ} حرف نفى غير عامل {أَجْرِيَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِلاَّ} حرف استثنا {عَلَى} حرف جر {الَّذِي} اسم مجرور يا در محل جر / خبر مقدّم محذوف {فَطَرَنِي} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {أَفَلا} همزه (أ) حرف استفهام / (ف) حرف عطف / (لا) حرف نفى غير عامل {تَعْقِلُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{وَيا} (و) حرف عطف / (يا) حرف ندا {قَوْمِ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {اسْتَغْفِرُوا} فعل امر، مبنى بر حذف

نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {رَبَّكُمْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {ثُمَّ} حرف عطف {تُوبُوا} فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِلَيْهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {يُرْسِلِ} فعل مضارع، مجزوم به سكون / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {السَّماءَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {عَلَيْكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِدْراراً} حال، منصوب {وَيَزِدْكُمْ} (و) حرف عطف / فعل مضارع، مجزوم به سكون / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {قُوَّةً} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {إِلى} حرف جر {قُوَّتِكُمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَلا} (و) حرف عطف / حرف جزم {تَتَوَلَّوْا} فعل مضارع مجزوم به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مُجْرِمِينَ} حال، منصوب

{قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {يا} (يا) حرف ندا {هُودُ} منادا، منصوب يا در محل نصب {ما} حرف نفى غير عامل {جِئْتَنا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل / (نا) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {بِبَيِّنَةٍ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَما} (و) حرف عطف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {نَحْنُ} اسم ما، مرفوع يا

در محل رفع {بِتارِكِي} (ب) حرف جر زائد / خبر ما، منصوب يا در محل نصب {آلِهَتِنا} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {عَنْ} حرف جر {قَوْلِكَ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَما} (و) حرف عطف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {نَحْنُ} اسم ما، مرفوع يا در محل رفع {لَكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {بِمُؤْمِنِينَ} (ب) حرف جر زائد / خبر ما، منصوب يا در محل نصب

{إِنْ} حرف نفى غير عامل {نَقُولُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {إِلاَّ} حرف استثنا {اعْتَراكَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {بَعْضُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {آلِهَتِنا} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {بِسُوءٍ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {إِنِّي} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {أُشْهِدُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير / خبر إنَّ محذوف {اللَّهَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَاشْهَدُوا} (و) حرف عطف / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {أَنِّي} حرف مشبه بالفعل يا حرف

نفى ناسخ / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم أنّ {بَرِيءٌ} خبر أنَّ، مرفوع يا در محل رفع {مِمَّا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {تُشْرِكُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{مِنْ} حرف جر {دُونِهِ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَكِيدُونِي} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {جَمِيعاً} حال، منصوب {ثُمَّ} حرف عطف {لا} حرف جزم {تُنْظِرُونِ} فعل مضارع مجزوم به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ن) حرف وقايه / (ي) محذوف در محل نصب، مفعولٌ به

{إِنِّي} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {تَوَكَّلْتُ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل / خبر أنَّ محذوف {عَلَى} حرف جر {اللَّهِ} اسم مجرور يا در محل جر {رَبِّي} بدل تابع / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَرَبِّكُمْ} حرف عطف و اسم بعد از آن معطوف / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {ما} حرف نفى غير عامل {مِنْ} حرف جر زائد {دَابَّةٍ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {إِلاَّ} حرف استثنا {هُوَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {آخِذٌ} خبر (هو) / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {بِناصِيَتِها} حرف جر و اسم بعد از آن

مجرور / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {رَبِّي} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {عَلى} حرف جر {صِراطٍ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر إنَّ محذوف {مُسْتَقِيمٍ} نعت تابع

{فَإِنْ} (ف) حرف عطف / حرف شرط جازم {تَوَلَّوْا} فعل مضارع مجزوم به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {فَقَدْ} (ف) رابط جواب براى شرط / حرف تحقيق {أَبْلَغْتُكُمْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {ما} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {أُرْسِلْتُ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {إِلَيْكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَيَسْتَخْلِفُ} (و) حرف استيناف / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {رَبِّي} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {قَوْماً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {غَيْرَكُمْ} نعت تابع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَلا} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {تَضُرُّونَهُ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {شَيْئاً} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب {إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {رَبِّي} اسم إنّ، منصوب يا

در محل نصب / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {عَلى} حرف جر {كُلِّ} اسم مجرور يا در محل جر {شَيْءٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {حَفِيظٌ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع

{وَلَمَّا} (و) حرف استيناف / ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {جاءَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {أَمْرُنا} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {نَجَّيْنا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {هُوداً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَالَّذِينَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {آمَنُوا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مَعَهُ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {بِرَحْمَةٍ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنَّا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَنَجَّيْناهُمْ} (و) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {مِنْ} حرف جر {عَذابٍ} اسم مجرور يا در محل جر {غَلِيظٍ} نعت تابع

{وَتِلْكَ} (و) حرف استيناف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {عادٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {جَحَدُوا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {بِآياتِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {رَبِّهِمْ} مضاف اليه،

مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَعَصَوْا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {رُسُلَهُ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَاتَّبَعُوا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {أَمْرَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {كُلِّ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {جَبَّارٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {عَنِيدٍ} نعت تابع

{وَأُتْبِعُوا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (و) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل {فِي} حرف جر {هذِهِ} اسم مجرور يا در محل جر {الدُّنْيا} بدل تابع {لَعْنَةً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَيَوْمَ} (و) حرف عطف / ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {الْقِيامَةِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {أَلا} حرف تنبيه {إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {عاداً} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {كَفَرُوا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر إنَّ محذوف {رَبَّهُمْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {أَلا} حرف تنبيه {بُعْداً} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب {لِعادٍ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {قَوْمِ} بدل تابع {هُودٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{وَإِلى} (و)

حرف عطف / حرف جر {ثَمُودَ} اسم مجرور يا در محل جر / فعل و فاعل محذوف {أَخاهُمْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {صالِحاً} بدل تابع {قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {يا} (يا) حرف ندا {قَوْمِ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {اعْبُدُوا} فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {اللَّهَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {ما} حرف نفى غير عامل {لَكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {مِنْ} حرف جر زائد {إِلهٍ} مبتدا مؤخّر {غَيْرُهُ} نعت تابع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {هُوَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {أَنْشَأَكُمْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {مِنَ} حرف جر {الْأَرْضِ} اسم مجرور يا در محل جر {وَاسْتَعْمَرَكُمْ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {فِيها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {فَاسْتَغْفِرُوهُ} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {ثُمَّ} حرف

عطف {تُوبُوا} فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِلَيْهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {رَبِّي} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {قَرِيبٌ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {مُجِيبٌ} خبر إنَّ ثان (دوم)، مرفوع يا در محل رفع

{قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {يا} (يا) حرف ندا {صالِحُ} منادا، منصوب يا در محل نصب {قَدْ} حرف تحقيق {كُنْتَ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {فِينا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مَرْجُوًّا} خبر كان، منصوب يا در محل نصب {قَبْلَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {هذا} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {أَتَنْهانا} همزه (أ) حرف استفهام / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (نا) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {أَنْ} حرف نصب {نَعْبُدَ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {ما} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {يَعْبُدُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {آباؤُنا} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَإِنَّنا} (و) حاليه / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (نا) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {لَفِي} (ل) حرف مزحلقه / حرف

جر {شَكٍّ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر إنَّ محذوف {مِمَّا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {تَدْعُونا} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (نا) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {إِلَيْهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مُرِيبٍ} نعت تابع

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {يا} (يا) حرف ندا {قَوْمِ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {أَرَأَيْتُمْ} همزه (أ) حرف استفهام / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {إِنْ} حرف شرط جازم {كُنْتُ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {عَلى} حرف جر {بَيِّنَةٍ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر كان، محذوف يا در تقدير {مِنْ} حرف جر {رَبِّي} اسم مجرور يا در محل جر / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَآتانِي} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {مِنْهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {رَحْمَةً} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {فَمَنْ} (ف) حرف استيناف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {يَنْصُرُنِي} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به

/ فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {مِنَ} حرف جر {اللَّهِ} اسم مجرور يا در محل جر {إِنْ} حرف شرط جازم {عَصَيْتُهُ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {فَما} (ف) حرف استيناف / حرف نفى غير عامل {تَزِيدُونَنِي} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {غَيْرَ} تمييز، منصوب {تَخْسِيرٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{وَيا} (و) حرف عطف / (يا) حرف ندا {قَوْمِ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {هذِهِ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {ناقَةُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {اللَّهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {لَكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {آيَةً} حال، منصوب {فَذَرُوها} (ف) حرف عطف / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {تَأْكُلْ} فعل مضارع، مجزوم به سكون / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير {فِي} حرف جر {أَرْضِ} اسم مجرور يا در محل جر {اللَّهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَلا} (و) حرف عطف / حرف جزم {تَمَسُّوها} فعل مضارع مجزوم به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {بِسُوءٍ} حرف جر و

اسم بعد از آن مجرور {فَيَأْخُذَكُمْ} (ف) حرف نصب / فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {عَذابٌ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {قَرِيبٌ} نعت تابع

{فَعَقَرُوها} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {فَقالَ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {تَمَتَّعُوا} فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {فِي} حرف جر {دارِكُمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {ثَلاثَةَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {أَيَّامٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {ذلِكَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {وَعْدٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {غَيْرُ} نعت تابع {مَكْذُوبٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{فَلَمَّا} (ف) حرف عطف / ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {جاءَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {أَمْرُنا} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {نَجَّيْنا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {صالِحاً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَالَّذِينَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {آمَنُوا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مَعَهُ}

ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {بِرَحْمَةٍ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنَّا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَمِنْ} (و) حرف عطف / حرف جر {خِزْيِ} اسم مجرور يا در محل جر {يَوْمِئِذٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / (إذ) مضاف إليه {إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {رَبَّكَ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {هُوَ} ضمير فصل بدون محل {الْقَوِيُّ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {الْعَزِيزُ} خبر إنَّ ثان (دوم)، مرفوع يا در محل رفع

{وَأَخَذَ} (و) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {الَّذِينَ} مفعولٌ به مقدّم {ظَلَمُوا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {الصَّيْحَةُ} فاعل (اخذ)، مرفوع {فَأَصْبَحُوا} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم أصبح {فِي} حرف جر {دِيارِهِمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {جاثِمِينَ} خبر أصبح، منصوب يا در محل نصب

{كَأَنْ} حرف مشبه بالفعل كأن / اسم كأن (هو) {لَمْ} حرف جزم {يَغْنَوْا} فعل مضارع مجزوم به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر كأن محذوف {فِيها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أَلا} حرف تنبيه {إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {ثَمُودَ} اسم إنّ، منصوب يا در محل

نصب {كَفَرُوا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر إنَّ محذوف {رَبَّهُمْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {أَلا} حرف تنبيه {بُعْداً} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب {لِثَمُودَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور

{وَلَقَدْ} (و) حرف قسم / (ل) حرف جواب / حرف تحقيق {جاءَتْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث {رُسُلُنا} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِبْراهِيمَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {بِالْبُشْرى} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {سَلاماً} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب {قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {سَلامٌ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {فَما} (ف) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {لَبِثَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {أَنْ} حرف مصدرى {جاءَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {بِعِجْلٍ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {حَنِيذٍ} نعت تابع

{فَلَمَّا} (ف) حرف عطف / ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {رَأى} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در

تقدير {أَيْدِيَهُمْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لا} حرف نفى غير عامل {تَصِلُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير {إِلَيْهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {نَكِرَهُمْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {وَأَوْجَسَ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {مِنْهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {خِيفَةً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {لا} حرف جزم {تَخَفْ} فعل مضارع، مجزوم به سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {إِنَّا} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (نا) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {أُرْسِلْنا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (نا) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل / خبر إنَّ محذوف {إِلى} حرف جر {قَوْمِ} اسم مجرور يا در محل جر {لُوطٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{وَامْرَأَتُهُ} (و) حرف استيناف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {قائِمَةٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {فَضَحِكَتْ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير {فَبَشَّرْناها} (ف) حرف عطف /

فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {بِإِسْحاقَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَمِنْ} (و) حرف عطف / حرف جر {وَراءِ} حال، منصوب {إِسْحاقَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {يَعْقُوبَ} معطوف تابع

{قالَتْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير {يا} (يا) حرف ندا {وَيْلَتى} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ا) مضاف إليه {أَأَلِدُ} همزه (أ) حرف استفهام / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {وَأَنَا} (و) حاليه / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {عَجُوزٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {وَهذا} (و) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {بَعْلِي} خبر، مرفوع يا در محل رفع / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {شَيْخاً} حال، منصوب {إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {هذا} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {لَشَيْءٌ} (ل) حرف مزحلقه / خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {عَجِيبٌ} نعت تابع

{قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {أَتَعْجَبِينَ} همزه (أ) حرف استفهام / فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (ي) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مِنْ} حرف جر {أَمْرِ} اسم مجرور يا در محل جر {اللَّهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {رَحْمَتُ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {اللَّهِ} مضاف اليه، مجرور

يا در محل جر {وَبَرَكاتُهُ} (و) حرف عطف / معطوف تابع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {عَلَيْكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {أَهْلَ} منادا، منصوب يا در محل نصب {الْبَيْتِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {إِنَّهُ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {حَمِيدٌ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {مَجِيدٌ} خبر إنَّ ثان (دوم)، مرفوع يا در محل رفع

{فَلَمَّا} (ف) حرف استيناف / ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {ذَهَبَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {عَنْ} حرف جر {إِبْراهِيمَ} اسم مجرور يا در محل جر {الرَّوْعُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {وَجاءَتْهُ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {الْبُشْرى} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {يُجادِلُنا} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (نا) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {فِي} حرف جر {قَوْمِ} اسم مجرور يا در محل جر {لُوطٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {إِبْراهِيمَ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {لَحَلِيمٌ} (ل) حرف مزحلقه / خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {أَوَّاهٌ} خبر إنَّ ثان (دوم)، مرفوع يا در محل رفع {مُنِيبٌ} خبر إنَّ ثالث (سوم)، مرفوع يا در محل رفع

{يا} (يا) حرف ندا {إِبْراهِيمُ} منادا، منصوب

يا در محل نصب {أَعْرِضْ} فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {عَنْ} حرف جر {هذا} اسم مجرور يا در محل جر {إِنَّهُ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {قَدْ} حرف تحقيق {جاءَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {أَمْرُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {رَبِّكَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه / خبر إنَّ محذوف {وَإِنَّهُمْ} (و) حرف عطف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {آتِيهِمْ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {عَذابٌ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {غَيْرُ} نعت تابع {مَرْدُودٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{وَلَمَّا} (و) حرف استيناف / ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {جاءَتْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث {رُسُلُنا} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لُوطاً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {سِيءَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / نائب فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {بِهِمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَضاقَ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {بِهِمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {ذَرْعاً} تمييز، منصوب {وَقالَ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى

بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {هذا} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {يَوْمٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {عَصِيبٌ} نعت تابع

{وَجاءَهُ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {قَوْمُهُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {يُهْرَعُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل {إِلَيْهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَمِنْ} (و) حاليه / حرف جر {قَبْلُ} اسم مجرور يا در محل جر {كانُوا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {يَعْمَلُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر كان، محذوف يا در تقدير {السَّيِّئاتِ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {يا} (يا) حرف ندا {قَوْمِ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {هؤُلاءِ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {بَناتِي} خبر، مرفوع يا در محل رفع / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {هُنَّ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {أَطْهَرُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {لَكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {فَاتَّقُوا} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و

فاعل {اللَّهَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَلا} (و) حرف عطف / حرف جزم {تُخْزُونِ} فعل مضارع مجزوم به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ن) حرف وقايه / (ي) محذوف در محل نصب، مفعولٌ به {فِي} حرف جر {ضَيْفِي} اسم مجرور يا در محل جر / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {أَلَيْسَ} همزه (أ) حرف استفهام / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {مِنْكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر ليس محذوف {رَجُلٌ} اسم ليس، مرفوع يا در محل رفع {رَشِيدٌ} نعت تابع

{قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {لَقَدْ} (ل) حرف قسم / حرف تحقيق {عَلِمْتَ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {ما} حرف نفى غير عامل {لَنا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {فِي} حرف جر {بَناتِكَ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مِنْ} حرف جر زائد {حَقٍّ} مبتدا مؤخّر {وَإِنَّكَ} (و) حرف عطف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ك) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {لَتَعْلَمُ} (ل) حرف مزحلقه / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير / خبر إنَّ محذوف {ما} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {نُرِيدُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير

{قالَ} فعل ماضى،

مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {لَوْ} حرف شرط غير جازم {أَنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {لِي} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر أنَّ محذوف {بِكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {قُوَّةً} اسم أنّ، منصوب يا در محل نصب {أَوْ} حرف عطف {آوِي} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {إِلى} حرف جر {رُكْنٍ} اسم مجرور يا در محل جر {شَدِيدٍ} نعت تابع

{قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {يا} (يا) حرف ندا {لُوطُ} منادا، منصوب يا در محل نصب {إِنَّا} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (نا) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {رُسُلُ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {رَبِّكَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لَنْ} حرف نصب {يَصِلُوا} فعل مضارع، منصوب به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِلَيْكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {فَأَسْرِ} (ف) حرف عطف / فعل امر، مبنى بر حذف حرف عله (ى) / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {بِأَهْلِكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {بِقِطْعٍ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنَ} حرف جر {اللَّيْلِ} اسم مجرور يا در محل جر {وَلا} (و) حرف عطف / حرف جزم {يَلْتَفِتْ} فعل مضارع، مجزوم به

سكون {مِنْكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أَحَدٌ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {إِلاَّ} حرف استثنا {امْرَأَتَكَ} مستثنى، منصوب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِنَّهُ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {مُصِيبُها} خبر مقدّم / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {ما} مبتدا مؤخّر {أَصابَهُمْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر إنَّ محذوف {إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {مَوْعِدَهُمُ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {الصُّبْحُ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {أَلَيْسَ} همزه (أ) حرف استفهام / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {الصُّبْحُ} اسم ليس، مرفوع يا در محل رفع {بِقَرِيبٍ} (ب) حرف جر زائد / خبر ليس، منصوب يا در محل نصب

{فَلَمَّا} (ف) حرف عطف / ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {جاءَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {أَمْرُنا} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {جَعَلْنا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {عالِيَها} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {سافِلَها} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَأَمْطَرْنا} (و)

حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {عَلَيْها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {حِجارَةً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {مِنْ} حرف جر {سِجِّيلٍ} اسم مجرور يا در محل جر {مَنْضُودٍ} نعت تابع

{مُسَوَّمَةً} حال، منصوب {عِنْدَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {رَبِّكَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَما} (و) حاليه / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {هِيَ} اسم ما، مرفوع يا در محل رفع {مِنَ} حرف جر {الظَّالِمِينَ} اسم مجرور يا در محل جر {بِبَعِيدٍ} (ب) حرف جر زائد / خبر ما، منصوب يا در محل نصب

{وَإِلى} (و) حرف عطف / حرف جر {مَدْيَنَ} اسم مجرور يا در محل جر / فعل و فاعل محذوف {أَخاهُمْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {شُعَيْباً} بدل تابع {قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {يا} (يا) حرف ندا {قَوْمِ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {اعْبُدُوا} فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {اللَّهَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {ما} حرف نفى غير عامل {لَكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {مِنْ} حرف جر زائد {إِلهٍ} مبتدا مؤخّر {غَيْرُهُ} نعت تابع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه

{وَلا} (و) حرف عطف / حرف جزم {تَنْقُصُوا} فعل مضارع مجزوم به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {الْمِكْيالَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَالْمِيزانَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {إِنِّي} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {أَراكُمْ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير / خبر إنَّ محذوف {بِخَيْرٍ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَإِنِّي} (و) حرف عطف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {أَخافُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير / خبر إنَّ محذوف {عَلَيْكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {عَذابَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {يَوْمٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {مُحِيطٍ} نعت تابع

{وَيا} (و) حرف عطف / (يا) حرف ندا {قَوْمِ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {أَوْفُوا} فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {الْمِكْيالَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَالْمِيزانَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {بِالْقِسْطِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَلا} (و) حرف عطف / حرف جزم {تَبْخَسُوا} فعل مضارع مجزوم به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {النَّاسَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب

{أَشْياءَهُمْ} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَلا} (و) حرف عطف / حرف جزم {تَعْثَوْا} فعل مضارع مجزوم به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {فِي} حرف جر {الْأَرْضِ} اسم مجرور يا در محل جر {مُفْسِدِينَ} حال، منصوب

{بَقِيَّتُ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {اللَّهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {خَيْرٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {لَكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {إِنْ} حرف شرط جازم {كُنْتُمْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {مُؤْمِنِينَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب {وَما} (و) حاليه / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {أَنَا} اسم ما، مرفوع يا در محل رفع {عَلَيْكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {بِحَفِيظٍ} (ب) حرف جر زائد / خبر ما، منصوب يا در محل نصب

{قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {يا} (يا) حرف ندا {شُعَيْبُ} منادا، منصوب يا در محل نصب {أَصَلاتُكَ} همزه (أ) حرف استفهام / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {تَأْمُرُكَ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {أَنْ} حرف نصب {نَتْرُكَ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر

(نحن) در تقدير {ما} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {يَعْبُدُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {آباؤُنا} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {أَوْ} حرف عطف {أَنْ} حرف نصب {نَفْعَلَ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {فِي} حرف جر {أَمْوالِنا} اسم مجرور يا در محل جر / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {ما} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {نَشؤُا} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {إِنَّكَ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ك) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {لَأَنْتَ} (ل) حرف مزحلقه / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {الْحَلِيمُ} خبر، مرفوع يا در محل رفع / خبر إنَّ محذوف {الرَّشِيدُ} خبر ثان (دوم)، مرفوع يا در محل رفع

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {يا} (يا) حرف ندا {قَوْمِ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {أَرَأَيْتُمْ} همزه (أ) حرف استفهام / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {إِنْ} حرف شرط جازم {كُنْتُ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {عَلى} حرف جر {بَيِّنَةٍ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر كان، محذوف يا در تقدير {مِنْ} حرف جر {رَبِّي} اسم مجرور يا در محل جر / (ي) ضمير

متصل در محل جر، مضاف اليه {وَرَزَقَنِي} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ن) حرف وقايه / (ي) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {مِنْهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {رِزْقاً} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب {حَسَناً} نعت تابع {وَما} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {أُرِيدُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {أَنْ} حرف نصب {أُخالِفَكُمْ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {إِلى} حرف جر {ما} اسم مجرور يا در محل جر {أَنْهاكُمْ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {عَنْهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {إِنْ} حرف نفى غير عامل {أُرِيدُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {إِلاَّ} حرف استثنا {الْإِصْلاحَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {مَا} حرف مصدرى {اسْتَطَعْتُ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {وَما} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {تَوْفِيقِي} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِلاَّ} حرف استثنا {بِاللَّهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {عَلَيْهِ} حرف جر و

اسم بعد از آن مجرور {تَوَكَّلْتُ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل {وَإِلَيْهِ} (و) حرف عطف / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أُنِيبُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير

{وَيا} (و) حرف عطف / (يا) حرف ندا {قَوْمِ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لا} حرف جزم {يَجْرِمَنَّكُمْ} فعل مضارع، مبنى بر فتحه / نون تأكيد ثقليه / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {شِقاقِي} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {أَنْ} حرف نصب {يُصِيبَكُمْ} فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {مِثْلُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {ما} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {أَصابَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {قَوْمَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {نُوحٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {أَوْ} حرف عطف {قَوْمَ} معطوف تابع {هُودٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {أَوْ} حرف عطف {قَوْمَ} معطوف تابع {صالِحٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَما} (و) حرف استيناف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {قَوْمُ} اسم ما، مرفوع يا در محل رفع {لُوطٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {مِنْكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {بِبَعِيدٍ} (ب) حرف جر زائد / خبر ما، منصوب يا در محل

نصب

{وَاسْتَغْفِرُوا} (و) حرف عطف / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {رَبَّكُمْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {ثُمَّ} حرف عطف {تُوبُوا} فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِلَيْهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {رَبِّي} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {رَحِيمٌ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {وَدُودٌ} خبر إنَّ ثان (دوم)، مرفوع يا در محل رفع

{قالُوا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {يا} (يا) حرف ندا {شُعَيْبُ} منادا، منصوب يا در محل نصب {ما} حرف نفى غير عامل {نَفْقَهُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {كَثِيراً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {مِمَّا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {تَقُولُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {وَإِنَّا} (و) حرف عطف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (نا) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {لَنَراكَ} (ل) حرف مزحلقه / فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير / خبر إنَّ محذوف {فِينا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {ضَعِيفاً} حال،

منصوب {وَلَوْلا} (و) حرف عطف / حرف شرط غير جازم {رَهْطُكَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {لَرَجَمْناكَ} (ل) حرف جواب / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {وَما} (و) حرف عطف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {أَنْتَ} اسم ما، مرفوع يا در محل رفع {عَلَيْنا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {بِعَزِيزٍ} (ب) حرف جر زائد / خبر ما، منصوب يا در محل نصب

{قالَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {يا} (يا) حرف ندا {قَوْمِ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {أَرَهْطِي} همزه (أ) حرف استفهام / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {أَعَزُّ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {عَلَيْكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنَ} حرف جر {اللَّهِ} اسم مجرور يا در محل جر {وَاتَّخَذْتُمُوهُ} (و) حاليه / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) ضمير متصل، در محل رفع و فاعل / (و) حرف زائد براى اشباع ميم / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {وَراءَكُمْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {ظِهْرِيًّا} حال، منصوب {إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى

ناسخ {رَبِّي} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب / (ي) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {بِما} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {تَعْمَلُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مُحِيطٌ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع

{وَيا} (و) حرف عطف / (يا) حرف ندا {قَوْمِ} منادا، منصوب يا در محل نصب / (ي) محذوفه در محل جر، مضاف اليه {اعْمَلُوا} فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {عَلى} حرف جر {مَكانَتِكُمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِنِّي} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {عامِلٌ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {سَوْفَ} حرف استقبال {تَعْلَمُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مَنْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {يَأْتِيهِ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {عَذابٌ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {يُخْزِيهِ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {وَمَنْ} (و) حرف عطف / مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {هُوَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {كاذِبٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {وَارْتَقِبُوا} (و) حرف عطف / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و

فاعل {إِنِّي} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ي) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {مَعَكُمْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {رَقِيبٌ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع

{وَلَمَّا} (و) حرف استيناف / ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {جاءَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {أَمْرُنا} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {نَجَّيْنا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {شُعَيْباً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَالَّذِينَ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {آمَنُوا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مَعَهُ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {بِرَحْمَةٍ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنَّا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَأَخَذَتِ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث {الَّذِينَ} مفعولٌ به مقدّم {ظَلَمُوا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {الصَّيْحَةُ} فاعل (اخذ)، مرفوع {فَأَصْبَحُوا} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم أصبح {فِي} حرف جر {دِيارِهِمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {جاثِمِينَ}

خبر أصبح، منصوب يا در محل نصب

{كَأَنْ} حرف مشبه بالفعل كأن / اسم كأن (هو) {لَمْ} حرف جزم {يَغْنَوْا} فعل مضارع مجزوم به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر كأن محذوف {فِيها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أَلا} حرف تنبيه {بُعْداً} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب {لِمَدْيَنَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {كَما} (ك) حرف جر / حرف مصدرى {بَعِدَتْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث {ثَمُودُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع

{وَلَقَدْ} (و) حرف قسم / (ل) حرف جواب / حرف تحقيق {أَرْسَلْنا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مُوسى} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {بِآياتِنا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (نا) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَسُلْطانٍ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {مُبِينٍ} نعت تابع

{إِلى} حرف جر {فِرْعَوْنَ} اسم مجرور يا در محل جر {وَمَلاَئِهِ} (و) حرف عطف / معطوف تابع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَاتَّبَعُوا} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر ضمه / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {أَمْرَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {فِرْعَوْنَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَما} (و) حاليه / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {أَمْرُ} اسم ما، مرفوع يا در محل رفع {فِرْعَوْنَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {بِرَشِيدٍ} (ب) حرف جر زائد / خبر ما، منصوب يا در محل

نصب

{يَقْدُمُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {قَوْمَهُ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {يَوْمَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {الْقِيامَةِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {فَأَوْرَدَهُمُ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {النَّارَ} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {وَبِئْسَ} (و) حرف استيناف / فعل ماضى جامد براى انشاء ذم {الْوِرْدُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {الْمَوْرُودُ} نعت تابع

{وَأُتْبِعُوا} (و) حرف استيناف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (و) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل {فِي} حرف جر {هذِهِ} اسم مجرور يا در محل جر {لَعْنَةً} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَيَوْمَ} (و) حرف عطف / ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {الْقِيامَةِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {بِئْسَ} فعل ماضى جامد براى انشاء ذم {الرِّفْدُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {الْمَرْفُودُ} نعت تابع

{ذلِكَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {مِنْ} حرف جر {أَنْباءِ} اسم مجرور يا در محل جر {الْقُرى} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {نَقُصُّهُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {عَلَيْكَ} (علي) حرف جر / (ك) مجرور {مِنْها}

حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {قائِمٌ} مبتدا مؤخّر {وَحَصِيدٌ} (و) حرف عطف / خبر مقدّم محذوف / مبتدا مؤخّر

{وَما} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {ظَلَمْناهُمْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {وَلكِنْ} (و) حرف عطف / حرف استدراك {ظَلَمُوا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {أَنْفُسَهُمْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَما} (ف) رابط جواب براى شرط / حرف نفى غير عامل {أَغْنَتْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث {عَنْهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {آلِهَتُهُمُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {الَّتِي} نعت تابع {يَدْعُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مِنْ} حرف جر {دُونِ} اسم مجرور يا در محل جر {اللَّهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {مِنْ} حرف جر زائد {شَيْءٍ} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب {لَمَّا} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {جاءَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {أَمْرُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {رَبِّكَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَما} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {زادُوهُمْ} فعل ماضى، مبنى

بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {غَيْرَ} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {تَتْبِيبٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{وَكَذلِكَ} (و) حرف استيناف / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {أَخْذُ} مبتدا مؤخّر {رَبِّكَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِذا} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {أَخَذَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {الْقُرى} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {وَهِيَ} (و) حاليه / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {ظالِمَةٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {أَخْذَهُ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {أَلِيمٌ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {شَدِيدٌ} خبر إنَّ ثان (دوم)، مرفوع يا در محل رفع

{إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {فِي} حرف جر {ذلِكَ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر إنَّ محذوف {لَآيَةً} (ل) حرف مزحلقه / اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {لِمَنْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {خافَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {عَذابَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {الْآخِرَةِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {ذلِكَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {يَوْمٌ} خبر، مرفوع

يا در محل رفع {مَجْمُوعٌ} نعت تابع {لَهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {النَّاسُ} نائب فاعل، مرفوع يا در محل رفع {وَذلِكَ} (و) حرف عطف / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {يَوْمٌ} خبر، مرفوع يا در محل رفع {مَشْهُودٌ} نعت تابع

{وَما} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {نُؤَخِّرُهُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {إِلاَّ} حرف استثنا {لِأَجَلٍ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مَعْدُودٍ} نعت تابع

{يَوْمَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {يَأْتِ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {لا} حرف نفى غير عامل {تَكَلَّمُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {نَفْسٌ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {إِلاَّ} حرف استثنا {بِإِذْنِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَمِنْهُمْ} (ف) حرف تعليل / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {شَقِيٌّ} مبتدا مؤخّر {وَسَعِيدٌ} (و) حرف عطف / خبر مقدّم محذوف / مبتدا مؤخّر

{فَأَمَّا} (ف) حرف عطف / حرف شرط غير جازم {الَّذِينَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {شَقُوا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {فَفِي} (ف) رابط جواب براى شرط / حرف جر {النَّارِ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {لَهُمْ} حرف جر و اسم بعد

از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {فِيها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {زَفِيرٌ} مبتدا مؤخّر {وَشَهِيقٌ} (و) حرف عطف / معطوف تابع

{خالِدِينَ} حال، منصوب {فِيها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {ما} حرف مصدرى {دامَتِ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث {السَّماواتُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {وَالْأَرْضُ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {إِلاَّ} حرف استثنا {ما} مستثنى، منصوب {شاءَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {رَبُّكَ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {رَبَّكَ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَعَّالٌ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع {لِما} (ل) حرف زائد / مفعولٌ به (فعال)، منصوب يا در محل نصب {يُرِيدُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير

{وَأَمَّا} (و) حرف عطف / حرف شرط غير جازم {الَّذِينَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {سُعِدُوا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (و) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل {فَفِي} (ف) رابط جواب براى شرط / حرف جر {الْجَنَّةِ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {خالِدِينَ} حال، منصوب {فِيها} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {ما} حرف مصدرى {دامَتِ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث {السَّماواتُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {وَالْأَرْضُ} (و) حرف عطف

/ معطوف تابع {إِلاَّ} حرف استثنا {ما} مستثنى، منصوب {شاءَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {رَبُّكَ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {عَطاءً} مفعول مطلق يا نائب مفعول، منصوب {غَيْرَ} نعت تابع {مَجْذُوذٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{فَلا} (ف) رابط جواب براى شرط / حرف جزم {تَكُ} فعل مضارع، مجزوم به سكون بر نون محذوف / اسم كان، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {فِي} حرف جر {مِرْيَةٍ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر كان، محذوف يا در تقدير {مِمَّا} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {يَعْبُدُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {هؤُلاءِ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {ما} حرف نفى غير عامل {يَعْبُدُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِلاَّ} حرف استثنا {كَما} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {يَعْبُدُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {آباؤُهُمْ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مِنْ} حرف جر {قَبْلُ} اسم مجرور يا در محل جر {وَإِنَّا} (و) حرف عطف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (نا) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {لَمُوَفُّوهُمْ} (ل) حرف مزحلقه / خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {نَصِيبَهُمْ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {غَيْرَ} حال، منصوب {مَنْقُوصٍ} مضاف اليه، مجرور يا در

محل جر

{وَلَقَدْ} (و) حرف قسم / (ل) حرف جواب / حرف تحقيق {آتَيْنا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مُوسَى} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {الْكِتابَ} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {فَاخْتُلِفَ} (ف) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {فِيهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / نائب فاعل محذوف {وَلَوْلا} (و) حرف عطف / حرف شرط غير جازم {كَلِمَةٌ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / خبر در تقدير يا محذوف يا در محل {سَبَقَتْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث / فاعل، ضمير مستتر (هي) در تقدير {مِنْ} حرف جر {رَبِّكَ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لَقُضِيَ} (ل) حرف جواب / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / نائب فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {بَيْنَهُمْ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَإِنَّهُمْ} (و) حرف عطف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {لَفِي} (ل) حرف مزحلقه / حرف جر {شَكٍّ} اسم مجرور يا در محل جر / خبر إنَّ محذوف {مِنْهُ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مُرِيبٍ} نعت تابع

{وَإِنَّ} (و) حرف استيناف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {كُلاًّ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {لَمَّا} حرف جزم / فعل و فاعل محذوف

{لَيُوَفِّيَنَّهُمْ} (ل) حرف قسم / فعل مضارع، مبنى بر فتحه / نون تأكيد ثقليه / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {رَبُّكَ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه / خبر إنَّ محذوف {أَعْمالَهُمْ} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِنَّهُ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {بِما} (ب) حرف جر / حرف مصدرى {يَعْمَلُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {خَبِيرٌ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع

{فَاسْتَقِمْ} (ف) حرف استيناف / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {كَما} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أُمِرْتَ} فعل ماضى، مبنى بر سكون / (ت) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل {وَمَنْ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {تابَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {مَعَكَ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَلا} (و) حرف عطف / حرف جزم {تَطْغَوْا} فعل مضارع مجزوم به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِنَّهُ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (ه) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {بِما} (ب) حرف جر / حرف مصدرى {تَعْمَلُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

{بَصِيرٌ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع

{وَلا} (و) حرف عطف / حرف جزم {تَرْكَنُوا} فعل مضارع مجزوم به حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِلَى} حرف جر {الَّذِينَ} اسم مجرور يا در محل جر {ظَلَمُوا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {فَتَمَسَّكُمُ} (ف) حرف نصب / فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {النَّارُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {وَما} (و) حاليه / حرف نفى غير عامل {لَكُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {مِنْ} حرف جر {دُونِ} اسم مجرور يا در محل جر {اللَّهِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {مِنْ} حرف جر زائد {أَوْلِياءَ} مبتدا مؤخّر {ثُمَّ} حرف عطف {لا} حرف نفى غير عامل {تُنْصَرُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل

{وَأَقِمِ} (و) حرف عطف / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {الصَّلاةَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {طَرَفَيِ} ظرف يا مفعولٌ فيه، منصوب يا در محل نصب {النَّهارِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَزُلَفاً} (و) حرف عطف / معطوف تابع {مِنَ} حرف جر {اللَّيْلِ} اسم مجرور يا در محل جر {إِنَّ} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {الْحَسَناتِ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {يُذْهِبْنَ} فعل مضارع، مبنى بر سكون / (ن) ضمير متصل در محل رفع و فاعل / خبر إنَّ محذوف {السَّيِّئاتِ} مفعولٌ به، منصوب

يا در محل نصب {ذلِكَ} مبتدا، مرفوع يا در محل رفع {ذِكْرى} خبر، مرفوع يا در محل رفع {لِلذَّاكِرِينَ} (ل) حرف جر / اسم مجرور يا در محل جر

{وَاصْبِرْ} (و) حرف عطف / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {فَإِنَّ} (ف) حرف تعليل / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {اللَّهَ} اسم إنّ، منصوب يا در محل نصب {لا} حرف نفى غير عامل {يُضِيعُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر إنَّ محذوف {أَجْرَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {الْمُحْسِنِينَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر

{فَلَوْلا} (ف) حرف استيناف / حرف تحضيض {كانَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {مِنَ} حرف جر {الْقُرُونِ} اسم مجرور يا در محل جر {مِنْ} حرف جر {قَبْلِكُمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {أُولُوا} فاعل (كان)، مرفوع يا در محل رفع {بَقِيَّةٍ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {يَنْهَوْنَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {عَنِ} حرف جر {الْفَسادِ} اسم مجرور يا در محل جر {فِي} حرف جر {الْأَرْضِ} اسم مجرور يا در محل جر {إِلاَّ} حرف استثنا {قَلِيلاً} مستثنى، منصوب {مِمَّنْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {أَنْجَيْنا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (نا) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {مِنْهُمْ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَاتَّبَعَ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى

يا تقديرى {الَّذِينَ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {ظَلَمُوا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {ما} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {أُتْرِفُوا} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (و) ضمير متصل در محل رفع، نائب فاعل {فِيهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَكانُوا} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم كان {مُجْرِمِينَ} خبر كان، منصوب يا در محل نصب

{وَما} (و) حرف استيناف / حرف نفى غير عامل {كانَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {رَبُّكَ} اسم كانَ، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لِيُهْلِكَ} (ل) حرف جحود و نصب فرعى / فعل مضارع، منصوب به فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير / خبر كان، محذوف يا در تقدير {الْقُرى} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {بِظُلْمٍ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَأَهْلُها} (و) حاليه / مبتدا، مرفوع يا در محل رفع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {مُصْلِحُونَ} خبر، مرفوع يا در محل رفع

{وَلَوْ} (و) حرف استيناف / حرف شرط غير جازم {شاءَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {رَبُّكَ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لَجَعَلَ} (ل) حرف جواب / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {النَّاسَ} مفعولٌ به،

منصوب يا در محل نصب {أُمَّةً} مفعولٌ به ثان (دوم)، منصوب يا در محل نصب {واحِدَةً} نعت تابع {وَلا} (و) حرف عطف / حرف نفى غير عامل {يَزالُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع، اسم زال {مُخْتَلِفِينَ} خبر زال، منصوب يا در محل نصب

{إِلاَّ} حرف استثنا {مَنْ} مستثنى، منصوب {رَحِمَ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى {رَبُّكَ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَلِذلِكَ} (و) حرف استيناف / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {خَلَقَهُمْ} فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه / فاعل، ضمير مستتر (هو) در تقدير {وَتَمَّتْ} (و) حرف عطف / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ت) تأنيث {كَلِمَةُ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {رَبِّكَ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {لَأَمْلَأَنَّ} (ل) حرف قسم / فعل مضارع، مبنى بر فتحه / نون تأكيد ثقليه / فاعل، ضمير مستتر (أنا) در تقدير {جَهَنَّمَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب {مِنَ} حرف جر {الْجِنَّةِ} اسم مجرور يا در محل جر {وَالنَّاسِ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {أَجْمَعِينَ} توكيد تابع

{وَكُلاًّ} (و) حرف عطف / مفعولٌ به مقدّم {نَقُصُّ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {عَلَيْكَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {مِنْ} حرف جر {أَنْباءِ} اسم مجرور يا در محل جر {الرُّسُلِ} مضاف اليه، مجرور يا

در محل جر {ما} بدل تابع {نُثَبِّتُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى / فاعل، ضمير مستتر (نحن) در تقدير {بِهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {فُؤادَكَ} مفعولٌ به، منصوب يا در محل نصب / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {وَجاءَكَ} (و) حاليه / فعل ماضى، مبنى بر فتحه ظاهرى يا تقديرى / (ك) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به {فِي} حرف جر {هذِهِ} اسم مجرور يا در محل جر {الْحَقُّ} فاعل، مرفوع يا در محل رفع {وَمَوْعِظَةٌ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {وَذِكْرى} (و) حرف عطف / معطوف تابع {لِلْمُؤْمِنِينَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور

{وَقُلْ} (و) حرف استيناف / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {لِلَّذِينَ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {لا} حرف نفى غير عامل {يُؤْمِنُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {اعْمَلُوا} فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {عَلى} حرف جر {مَكانَتِكُمْ} اسم مجرور يا در محل جر / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {إِنَّا} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (نا) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {عامِلُونَ} خبر إنَّ، مرفوع يا در محل رفع

{وَانْتَظِرُوا} (و) حرف عطف / فعل امر، مبنى بر حذف نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل {إِنَّا} حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ / (نا) ضمير متصل در محل نصب، اسم إنّ {مُنْتَظِرُونَ} خبر إنَّ، مرفوع

يا در محل رفع

{وَلِلَّهِ} (و) حرف استيناف / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور / خبر مقدّم محذوف {غَيْبُ} مبتدا مؤخّر {السَّماواتِ} مضاف اليه، مجرور يا در محل جر {وَالْأَرْضِ} (و) حرف عطف / معطوف تابع {وَإِلَيْهِ} (و) حرف عطف / حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {يُرْجَعُ} فعل مضارع، مرفوع به ضمه ظاهرى يا تقديرى {الْأَمْرُ} نائب فاعل، مرفوع يا در محل رفع {كُلُّهُ} توكيد تابع / (ه) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {فَاعْبُدْهُ} (ف) رابط جواب براى شرط / فعل امر مبنى بر سكون / (ه) ضمير متصل در محل نصب، مفعولٌ به / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {وَتَوَكَّلْ} (و) حرف عطف / فعل امر مبنى بر سكون / فاعل، ضمير مستتر (أنت) در تقدير {عَلَيْهِ} حرف جر و اسم بعد از آن مجرور {وَما} (و) حرف عطف / حرف مشبه بالفعل يا حرف نفى ناسخ {رَبُّكَ} اسم ما، مرفوع يا در محل رفع / (ك) ضمير متصل در محل جر، مضاف اليه {بِغافِلٍ} (ب) حرف جر زائد / خبر ما، منصوب يا در محل نصب {عَمَّا} (عن) حرف جر / (ما) حرف مصدرى {تَعْمَلُونَ} فعل مضارع، مرفوع به ثبوت نون / (و) ضمير متصل در محل رفع و فاعل

qadeerun

5.Ala innahum yathnoona sudoorahum liyastakhfoo minhu ala heena yastaghshoona thiyabahum yaAAlamu ma yusirroona wama yuAAlinoona innahu AAaleemun bithati alssudoori

6.Wama min dabbatin fee al-ardi illa AAala Allahi rizquha wayaAAlamu mustaqarraha wamustawdaAAaha kullun fee kitabin mubeenin

7.Wahuwa allathee khalaqa alssamawati waal-arda fee sittati ayyamin wakana AAarshuhu AAala alma-i liyabluwakum ayyukum ahsanu AAamalan wala-in qulta innakum mabAAoothoona min baAAdi almawti layaqoolanna allatheena kafaroo in hatha illa sihrun mubeenun

8.Wala-in akhkharna AAanhumu alAAathaba ila ommatin maAAdoodatin layaqoolunna ma yahbisuhu ala yawma ya/teehim laysa masroofan AAanhum wahaqa bihim ma kanoo bihi yastahzi-oona

9.Wala-in athaqna al-insana minna rahmatan thumma nazaAAnaha minhu innahu layaoosun kafoorun

10.Wala-in athaqnahu naAAmaa baAAda darraa massat-hu layaqoolanna thahaba alssayyi-atu AAannee innahu lafarihun fakhoorun

11.Illa allatheena sabaroo waAAamiloo alssalihati ola-ika lahum maghfiratun waajrun kabeerun

12.FalaAAallaka tarikun baAAda ma yooha ilayka wada-iqun bihi sadruka an yaqooloo lawla onzila AAalayhi kanzun aw jaa maAAahu malakun innama anta natheerun waAllahu AAala kulli shay-in wakeelun

13.Am yaqooloona iftarahu qul fa/too biAAashri suwarin mithlihi muftarayatin waodAAoo mani istataAAtum min dooni Allahi in kuntum sadiqeena

14.Fa-illam yastajeeboo lakum faiAAlamoo annama onzila biAAilmi Allahi waan la ilaha illa huwa fahal antum muslimoona

15.Man kana yureedu alhayata alddunya wazeenataha nuwaffi ilayhim aAAmalahum feeha wahum feeha la yubkhasoona

16.Ola-ika allatheena laysa lahum fee al-akhirati illa alnnaru wahabita ma sanaAAoo feeha wabatilun ma kanoo yaAAmaloona

17.Afaman kana AAala bayyinatin min rabbihi wayatloohu shahidun minhu wamin qablihi kitabu moosa imaman warahmatan ola-ika yu/minoona bihi waman yakfur bihi mina al-ahzabi faalnnaru mawAAiduhu fala taku fee miryatin minhu innahu alhaqqu min rabbika walakinna akthara alnnasi la yu/minoona

18.Waman athlamu

mimmani iftara AAala Allahi kathiban ola-ika yuAAradoona AAala rabbihim wayaqoolu al-ashhadu haola-i allatheena kathaboo AAala rabbihim ala laAAnatu Allahi AAala alththalimeena

19.Allatheena yasuddoona AAan sabeeli Allahi wayabghoonaha AAiwajan wahum bial-akhirati hum kafiroona

20.Ola-ika lam yakoonoo muAAjizeena fee al-ardi wama kana lahum min dooni Allahi min awliyaa yudaAAafu lahumu alAAathabu ma kanoo yastateeAAoona alssamAAa wama kanoo yubsiroona

21.Ola-ika allatheena khasiroo anfusahum wadalla AAanhum ma kanoo yaftaroona

22.La jarama annahum fee al-akhirati humu al-akhsaroona

23.Inna allatheena amanoo waAAamiloo alsalihati waakhbatoo ila rabbihim ola-ika as-habu aljannati hum feeha khalidoona

24.Mathalu alfareeqayni kaal-aAAma waal-asammi waalbaseeri waalssameeAAi hal yastawiyani mathalan afala tathakkaroona

25.Walaqad arsalna noohan ila qawmihi innee lakum natheerun mubeenun

26.An la taAAbudoo illa Allaha innee akhafu AAalaykum AAathaba yawmin aleemin

27.Faqala almalao allatheena kafaroo min qawmihi ma naraka illa basharan mithlana wama naraka ittabaAAaka illa allatheena hum arathiluna badiya alrra/yi wama nara lakum AAalayna min fadlin bal nathunnukum kathibeena

28.Qala ya qawmi araaytum in kuntu AAala bayyinatin min rabbee waatanee rahmatan min AAindihi faAAummiyat AAalaykum anulzimukumooha waantum laha karihoona

29.Waya qawmi la as-alukum AAalayhi malan in ajriya illa AAala Allahi wama ana bitaridi allatheena amanoo innahum mulaqoo rabbihim walakinnee arakum qawman tajhaloona

30.Waya qawmi man yansurunee mina Allahi in taradtuhum afala tathakkaroona

31.Wala aqoolu lakum AAindee khaza-inu Allahi wala aAAlamu alghayba wala aqoolu innee malakun wala aqoolu lillatheena tazdaree aAAyunukum lan yu/tiyahumu Allahu khayran Allahu aAAlamu bima fee anfusihim innee ithan lamina alththalimeena

32.Qaloo ya noohu qad jadaltana faaktharta jidalana fa/tina bima taAAiduna in kunta mina alssadiqeena

33.Qala innama ya/teekum bihi Allahu in shaa wama antum bimuAAjizeena

34.Wala

yanfaAAukum nushee in aradtu an ansaha lakum in kana Allahu yureedu an yughwiyakum huwa rabbukum wa-ilayhi turjaAAoona

35.Am yaqooloona iftarahu qul ini iftaraytuhu faAAalayya ijramee waana baree-on mimma tujrimoona

36.Waoohiya ila noohin annahu lan yu/mina min qawmika illa man qad amana fala tabta-is bima kanoo yafAAaloona

37.WaisnaAAi alfulka bi-aAAyunina wawahyina wala tukhatibnee fee allatheena thalamoo innahum mughraqoona

38.WayasnaAAu alfulka wakullama marra AAalayhi malaon min qawmihi sakhiroo minhu qala in taskharoo minna fa-inna naskharu minkum kama taskharoona

39.Fasawfa taAAlamoona man ya/teehi AAathabun yukhzeehi wayahillu AAalayhi AAathabun muqeemun

40.Hatta itha jaa amruna wafara alttannooru qulna ihmil feeha min kullin zawjayni ithnayni waahlaka illa man sabaqa AAalayhi alqawlu waman amana wama amana maAAahu illa qaleelun

41.Waqala irkaboo feeha bismi Allahi majraha wamursaha inna rabbee laghafoorun raheemun

42.Wahiya tajree bihim fee mawjin kaaljibali wanada noohunu ibnahu wakana fee maAAzilin ya bunayya irkab maAAana wala takun maAAa alkafireena

43.Qala saawee ila jabalin yaAAsimunee mina alma-i qala la AAasima alyawma min amri Allahi illa man rahima wahala baynahuma almawju fakana mina almughraqeena

44.Waqeela ya ardu iblaAAee maaki waya samao aqliAAee wagheeda almao waqudiya al-amru waistawat AAala aljoodiyyi waqeela buAAdan lilqawmi alththalimeena

45.Wanada noohun rabbahu faqala rabbi inna ibnee min ahlee wa-inna waAAdaka alhaqqu waanta ahkamu alhakimeena

46.Qala ya noohu innahu laysa min ahlika innahu AAamalun ghayru salihin fala tas-alni ma laysa laka bihi AAilmun innee aAAithuka an takoona mina aljahileena

47.Qala rabbi innee aAAoothu bika an as-alaka ma laysa lee bihi AAilmun wa-illa taghfir lee watarhamnee akun mina alkhasireena

48.Qeela ya noohu ihbit bisalamin minna wabarakatin AAalayka waAAala omamin mimman maAAaka

waomamun sanumattiAAuhum thumma yamassuhum minna AAathabun aleemun

49.Tilka min anba-i alghaybi nooheeha ilayka ma kunta taAAlamuha anta wala qawmuka min qabli hatha faisbir inna alAAaqibata lilmuttaqeena

50.Wa-ila AAadin akhahum hoodan qala ya qawmi oAAbudoo Allaha ma lakum min ilahin ghayruhu in antum illa muftaroona

51.Ya qawmi la as-alukum AAalayhi ajran in ajriya illa AAala allathee fataranee afala taAAqiloona

52.Waya qawmi istaghfiroo rabbakum thumma tooboo ilayhi yursili alssamaa AAalaykum midraran wayazidkum quwwatan ila quwwatikum wala tatawallaw mujrimeena

53.Qaloo ya hoodu ma ji/tana bibayyinatin wama nahnu bitarikee alihatina AAan qawlika wama nahnu laka bimu/mineena

54.In naqoolu illa iAAtaraka baAAdu alihatina bisoo-in qala innee oshhidu Allaha waishhadoo annee baree-on mimma tushrikoona

55.Min doonihi fakeedoonee jameeAAan thumma la tunthirooni

56.Innee tawakkaltu AAala Allahi rabbee warabbikum ma min dabbatin illa huwa akhithun binasiyatiha inna rabbee AAala siratin mustaqeemin

57.Fa-in tawallaw faqad ablaghtukum ma orsiltu bihi ilaykum wayastakhlifu rabbee qawman ghayrakum wala tadurroonahu shay-an inna rabbee AAala kulli shay-in hafeethun

58.Walamma jaa amruna najjayna hoodan waallatheena amanoo maAAahu birahmatin minna wanajjaynahum min AAathabin ghaleethin

59.Watilka AAadun jahadoo bi-ayati rabbihim waAAasaw rusulahu waittabaAAoo amra kulli jabbarin AAaneedin

60.WaotbiAAoo fee hathihi alddunya laAAnatan wayawma alqiyamati ala inna AAadan kafaroo rabbahum ala buAAdan liAAadin qawmi hoodin

61.Wa-ila thamooda akhahum salihan qala ya qawmi oAAbudoo Allaha ma lakum min ilahin ghayruhu huwa anshaakum mina al-ardi waistaAAmarakum feeha faistaghfiroohu thumma tooboo ilayhi inna rabbee qareebun mujeebun

62.Qaloo ya salihu qad kunta feena marjuwwan qabla hatha atanhana an naAAbuda ma yaAAbudu abaona wa-innana lafee shakkin mimma tadAAoona ilayhi mureebun

63.Qala ya qawmi araaytum in kuntu AAala bayyinatin

min rabbee waatanee minhu rahmatan faman yansurunee mina Allahi in AAasaytuhu fama tazeedoonanee ghayra takhseerin

64.Waya qawmi hathihi naqatu Allahi lakum ayatan fatharooha ta/kul fee ardi Allahi wala tamassooha bisoo-in faya/khuthakum AAathabun qareebun

65.FaAAaqarooha faqala tamattaAAoo fee darikum thalathata ayyamin thalika waAAdun ghayru makthoobin

66.Falamma jaa amruna najjayna salihan waallatheena amanoo maAAahu birahmatin minna wamin khizyi yawmi-ithin inna rabbaka huwa alqawiyyu alAAazeezu

67.Waakhatha allatheena thalamoo alssayhatu faasbahoo fee diyarihim jathimeena

68.Kaan lam yaghnaw feeha ala inna thamooda kafaroo rabbahum ala buAAdan lithamooda

69.Walaqad jaat rusuluna ibraheema bialbushra qaloo salaman qala salamun fama labitha an jaa biAAijlin haneethin

70.Falamma raa aydiyahum la tasilu ilayhi nakirahum waawjasa minhum kheefatan qaloo la takhaf inna orsilna ila qawmi lootin

71.Waimraatuhu qa-imatun fadahikat fabashsharnaha bi-ishaqa wamin wara-i ishaqa yaAAqooba

72.Qalat ya waylata aalidu waana AAajoozun wahatha baAAlee shaykhan inna hatha lashay-on AAajeebun

73.Qaloo ataAAjabeena min amri Allahi rahmatu Allahi wabarakatuhu AAalaykum ahla albayti innahu hameedun majeedun

74.Falamma thahaba AAan ibraheema alrrawAAu wajaat-hu albushra yujadiluna fee qawmi lootin

75.Inna ibraheema lahaleemun awwahun muneebun

76.Ya ibraheemu aAArid AAan hatha innahu qad jaa amru rabbika wa-innahum ateehim AAathabun ghayru mardoodin

77.Walamma jaat rusuluna lootan see-a bihim wadaqa bihim tharAAan waqala hatha yawmun AAaseebun

78.Wajaahu qawmuhu yuhraAAoona ilayhi wamin qablu kanoo yaAAmaloona alssayyi-ati qala ya qawmi haola-i banatee hunna atharu lakum faittaqoo Allaha wala tukhzooni fee dayfee alaysa minkum rajulun rasheedun

79.Qaloo laqad AAalimta ma lana fee banatika min haqqin wa-innaka lataAAlamu ma nureedu

80.Qala law anna lee bikum quwwatan aw awee ila ruknin shadeedin

81.Qaloo ya lootu inna rusulu rabbika lan yasiloo ilayka

faasri bi-ahlika biqitAAin mina allayli wala yaltafit minkum ahadun illa imraataka innahu museebuha ma asabahum inna mawAAidahumu alssubhu alaysa alssubhu biqareebin

82.Falamma jaa amruna jaAAalna AAaliyaha safilaha waamtarna AAalayha hijaratan min sijjeelin mandoodin

83.Musawwamatan AAinda rabbika wama hiya mina alththalimeena bibaAAeedin

84.Wa-ila madyana akhahum shuAAayban qala ya qawmi oAAbudoo Allaha ma lakum min ilahin ghayruhu wala tanqusoo almikyala waalmeezana innee arakum bikhayrin wa-innee akhafu AAalaykum AAathaba yawmin muheetin

85.Waya qawmi awfoo almikyala waalmeezana bialqisti wala tabkhasoo alnnasa ashyaahum wala taAAthaw fee al-ardi mufsideena

86.Baqiyyatu Allahi khayrun lakum in kuntum mu/mineena wama ana AAalaykum bihafeethin

87.Qaloo ya shuAAaybu asalatuka ta/muruka an natruka ma yaAAbudu abaona aw an nafAAala fee amwalina ma nashao innaka laanta alhaleemu alrrasheedu

88.Qala ya qawmi araaytum in kuntu AAala bayyinatin min rabbee warazaqanee minhu rizqan hasanan wama oreedu an okhalifakum ila ma anhakum AAanhu in oreedu illa al-islaha ma istataAAtu wama tawfeeqee illa biAllahi AAalayhi tawakkaltu wa-ilayhi oneebu

89.Waya qawmi la yajrimannakum shiqaqee an yuseebakum mithlu ma asaba qawma noohin aw qawma hoodin aw qawma salihin wama qawmu lootin minkum bibaAAeedin

90.Waistaghfiroo rabbakum thumma tooboo ilayhi inna rabbee raheemun wadoodun

91.Qaloo ya shuAAaybu ma nafqahu katheeran mimma taqoolu wa-inna lanaraka feena daAAeefan walawla rahtuka larajamnaka wama anta AAalayna biAAazeezin

92.Qala ya qawmi arahtee aAAazzu AAalaykum mina Allahi waittakhathtumoohu waraakum thihriyyan inna rabbee bima taAAmaloona muheetun

93.Waya qawmi iAAmaloo AAala makanatikum innee AAamilun sawfa taAAlamoona man ya/teehi AAathabun yukhzeehi waman huwa kathibun wairtaqiboo inne maAAakum raqeebun

94.Walamma jaa amruna najjayna shuAAayban waallatheena amanoo maAAahu birahmatin minna waakhathati allatheena thalamoo alssayhatu faasbahoo fee diyarihim

jathimeena

95.Kaan lam yaghnaw feeha ala buAAdan limadyana kama baAAidat thamoodu

96.Walaqad arsalna moosa bi-ayatina wasultanin mubeenin

97.Ila firAAawna wamala-ihi faittabaAAoo amra firAAawna wama amru firAAawna birasheedin

98.Yaqdumu qawmahu yawma alqiyamati faawradahumu alnnara wabi/sa alwirdu almawroodu

99.WaotbiAAoo fee hathihi laAAnatan wayawma alqiyamati bi/sa alrrifdu almarfoodu

100.Thalika min anba-i alqura naqussuhu AAalayka minha qa-imun wahaseedun

101.Wama thalamnahum walakin thalamoo anfusahum fama aghnat AAanhum alihatuhumu allatee yadAAoona min dooni Allahi min shay-in lamma jaa amru rabbika wama zadoohum ghayra tatbeebin

102.Wakathalika akhthu rabbika itha akhatha alqura wahiya thalimatun inna akhthahu aleemun shadeedun

103.Inna fee thalika laayatan liman khafa AAathaba al-akhirati thalika yawmun majmooAAun lahu alnnasu wathalika yawmun mashhoodun

104.Wama nu-akhkhiruhu illa li-ajalin maAAdoodin

105.Yawma ya/ti la takallamu nafsun illa bi-ithnihi faminhum shaqiyyun wasaAAeedin

106.Faamma allatheena shaqoo fafee alnnari lahum feeha zafeerun washaheequn

107.Khalideena feeha ma damati alssamawatu waal-ardu illa ma shaa rabbuka inna rabbaka faAAAAalun lima yureedu

108.Waamma allatheena suAAidoo fafee aljannati khalideena feeha ma damati alssamawatu waal-ardu illa ma shaa rabbuka AAataan ghayra majthoothin

109.Fala taku fee miryatin mimma yaAAbudu haola-i ma yaAAbudoona illa kama yaAAbudu abaohum min qablu wa-inna lamuwaffoohum naseebahum ghayra manqoosin

110.Walaqad atayna moosa alkitaba faikhtulifa feehi walawla kalimatun sabaqat min rabbika laqudiya baynahum wa-innahum lafee shakkin minhu mureebun

111.Wa-inna kullan lamma layuwaffiyannahum rabbuka aAAmalahum innahu bima yaAAmaloona khabeerun

112.Faistaqim kama omirta waman taba maAAaka wala tatghaw innahu bima taAAmaloona baseerun

113.Wala tarkanoo ila allatheena thalamoo fatamassakumu alnnaru wama lakum min dooni Allahi min awliyaa thumma la tunsaroona

114.Waaqimi alssalata tarafayi alnnahari wazulafan mina allayli inna alhasanati yuthhibna alssayyi-ati thalika thikra lilththakireena

115.Waisbir

fa-inna Allaha la yudeeAAu ajra almuhsineena

116.Falawla kana mina alqurooni min qablikum oloo baqiyyatin yanhawna AAani alfasadi fee al-ardi illa qaleelan mimman anjayna minhum waittabaAAa allatheena thalamoo ma otrifoo feehi wakanoo mujrimeena

117.Wama kana rabbuka liyuhlika alqura bithulmin waahluha muslihoona

118.Walaw shaa rabbuka lajaAAala alnnasa ommatan wahidatan wala yazaloona mukhtalifeena

119.Illa man rahima rabbuka walithalika khalaqahum watammat kalimatu rabbika laamlaanna jahannama mina aljinnati waalnnasi ajmaAAeena

120.Wakullan naqussu AAalayka min anba-i alrrusuli ma nuthabbitu bihi fu-adaka wajaaka fee hathihi alhaqqu wamawAAithatun wathikra lilmu/mineena

121.Waqul lillatheena la yu/minoona iAAmaloo AAala makanatikum inna AAamiloona

122.Waintathiroo inna muntathiroona

123.Walillahi ghaybu alssamawati waal-ardi wa-ilayhi yurjaAAu al-amru kulluhu faoAAbudhu watawakkal AAalayhi wama rabbuka bighafilin AAamma taAAmaloona

(5)

و هيچ جنبنده اى در زمين نيست مگر [اينكه روزيش بر عهده خداست، و [او] قرارگاه و محل مُردنش را مى داند. همه [اينها] در كتابى روشن [ثبت است. (6)

و اوست كسى كه آسمانها و زمين را در شش هنگام آفريد و عرش او بر آب بود، تا شما را بيازمايد كه كدام يك نيكوكارتريد! و اگر بگويى: «شما پس از مرگ برانگيخته خواهيد شد» قطعاً كسانى كه كافر شده اند خواهند گفت: «اين [ادّعا] جز سحرى آشكار نيست.» (7)

و اگر عذاب را تا چندگاهى از آنان به تأخير افكنيم، حتماً خواهند گفت: «چه چيز آن را باز مى دارد؟» آگاه باش، روزى كه [عذاب به آنان برسد از ايشان بازگشتنى نيست، و آنچه را كه مسخره مى كردند آنان را فرو خواهد گرفت. (8)

و اگر از جانب خود رحمتى به انسان بچشانيم، سپس آن را از وى سلب كنيم، قطعاً نوميد و ناسپاس خواهد بود. (9)

و اگر -پس از محنتى كه به او رسيده- نعمتى به او بچشانيم حتماً خواهد گفت: «گرفتاريها از من دور شد!» بى گمان، او شادمان و فخرفروش است. (10)

مگر كسانى كه شكيبايى ورزيده و كارهاى شايسته كرده اند [كه براى آنان آمرزش و پاداشى بزرگ خواهد بود. (11)

و مبادا تو برخى از آنچه را كه به سويت وحى مى شود ترك گويى و سينه ات بدان تنگ گردد كه مى گويند: «چرا گنجى بر او فرو فرستاده نشده يا فرشته اى با او نيامده است؟» تو فقط هشداردهنده اى، و خدا بر هر چيزى نگهبان است. (12)

يا مى گويند: «اين [قرآن را به دروغ ساخته است.» بگو: «اگر راست مى گوييد،

ده سوره برساخته شده مانند آن بياوريد و غير از خدا هر كه را مى توانيد فرا خوانيد.» (13)

پس اگر شما را اجابت نكردند، بدانيد كه آنچه نازل شده است به علم خداست ، و اينكه معبودى جز او نيست. پس آيا شما گردن مى نهيد؟ (14)

كسانى كه زندگى دنيا و زيور آن را بخواهند [جزاى كارهايشان را در آنجا به طور كامل به آنان مى دهيم، و به آنان در آنجا كم داده نخواهد شد. (15)

اينان كسانى هستند كه در آخرت جز آتش برايشان نخواهد بود، و آنچه در آنجا كرده اند به هدر رفته، و آنچه انجام مى داده اند باطل گرديده است. (16)

آيا كسى كه از جانب پروردگارش بر حجتى روشن است و شاهدى از [خويشان او ، پيرو آن است، و پيش از وى [نيز] كتاب موسى راهبر و مايه رحمت بوده است [دروغ مى بافد]؟ آنان [كه در جستجوى حقيقت اند] به آن مى گروند، و هر كس از گروه هاى [مخالف به آن كفر ورزد آتش وعده گاه اوست. پس در آن ترديد مكن كه آن حقّ است [و] از جانب پروردگارت [آمده است ولى بيشتر مردم باور نمى كنند. (17)

و چه كسى ستمكارتر از آن كس است كه بر خدا دروغ بندد؟ آنان بر پروردگارشان دروغ عرضه مى شوند، و گواهان خواهند گفت: «اينان بودند كه بر پروردگارشان دروغ بستند. هان! لعنت خدا بر ستمگران باد.» (18)

همانان كه [مردم را] از راه خدا باز مى دارند و آن را كج مى شمارند و خود ، آخرت را باور ندارند. (19)

آنان در زمين درمانده كنندگان [خدا] نيستند، و جز خدا دوستانى براى آنان نيست. عذاب

براى آنان دو چندان مى شود. آنان توان شنيدن [حق را] نداشتند و [حق را] نمى ديدند. (20)

اينانند كه به خويشتن زيان زده و آنچه را به دروغ برساخته بودند از دست داده اند. (21)

شك نيست كه آنان در آخرت زيانكارترند. (22)

بى گمان كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده و [با فروتنى به سوى پروردگارشان آرام يافتند، آنان اهل بهشتند و در آن جاودانه خواهند بود. (23)

مَثَلِ اين دو گروه، چون نابينا و كر [در مقايسه با بينا و شنواست. آيا در مَثَل يكسانند؟ پس آيا پند نمى گيريد؟ (24)

و به راستى نوح را به سوى قومش فرستاديم. [گفت:] من براى شما هشداردهنده اى آشكارم، (25)

كه جز خدا را نپرستيد، زيرا من از عذاب روزى سهمگين بر شما بيمناكم. (26)

پس، سران قومش كه كافر بودند، گفتند: «ما تو را جز بشرى مثل خود نمى بينيم، و جز [جماعتى از] فرومايگانِ ما، آن هم نسنجيده، نمى بينيم كسى تو را پيروى كرده باشد، و شما را بر ما امتيازى نيست، بلكه شما را دروغگو مى دانيم.» (27)

گفت: «اى قوم من، به من بگوييد، اگر از طرف پروردگارم حجتى روشن داشته باشم، و مرا از نزد خود رحمتى بخشيده باشد كه بر شما پوشيده است، آيا ما [بايد] شما را در حالى كه بدان اكراه داريد، به آن وادار كنيم؟» (28)

«و اى قوم من، بر اين [رسالت،] مالى از شما درخواست نمى كنم. مُزد من جز بر عهده خدا نيست. و كسانى را كه ايمان آورده اند طرد نمى كنم. قطعاً آنان پروردگارشان را ديدار خواهند كرد، ولى شما را قومى مى بينم كه نادانى مى كنيد.» (29)

و اى قوم من! اگر آنان را برانم، چه كسى مرا در برابر خدا يارى خواهد كرد؟ آيا عبرت نمى گيريد؟ (30)

«و به شما نمى گويم كه گنجينه هاى خدا پيش من است، و غيب نمى دانم، و نمى گويم كه من فرشته ام، و در باره كسانى كه ديدگان شما به خوارى در آنان مى نگرد، نمى گويم خدا هرگز خيرشان نمى دهد. خدا به آنچه در دل آنان است آگاه تر است. [اگر جز اين بگويم من در آن صورت از ستمكاران خواهم بود.» (31)

گفتند: «اى نوح، واقعاً با ما جدال كردى و بسيار [هم جدال كردى. پس اگر از راستگويانى آنچه را [از عذاب خدا] به ما وعده مى دهى براى ما بياور.» (32)

گفت: «تنها خداست كه اگر بخواهد، آن را براى شما مى آورد و شما عاجز كننده [او] نخواهيد بود.» (33)

و اگر بخواهم شما را اندرز دهم، در صورتى كه خدا بخواهد شما را بيراه گذارد، اندرز من شما را سودى نمى بخشد. او پروردگار شماست و به سوى او باز گردانيده مى شويد. (34)

يا [در باره قرآن مى گويند: «آن را بربافته است.» بگو: «اگر آن را به دروغ سر هم كرده ام، گناه من بر عهده خود من است، و[لى من از جُرمى كه به من نسبت مى دهيد بركنارم.» (35)

و به نوح وحى شد كه: «از قوم تو، جز كسانى كه [تاكنون ايمان آورده اند هرگز [كسى ايمان نخواهد آورد. پس، از آنچه مى كردند غمگين مباش.» (36)

«و زير نظر ما و [به وحى ما كِشتى را بساز، و در باره كسانى كه ستم كرده اند با من سخن مگوى، چرا كه آنان

غرق شدنى اند.» (37)

و [نوح كشتى را مى ساخت، و هر بار كه اشرافى از قومش بر او مى گذشتند، او را مسخره مى كردند. مى گفت: «اگر ما را مسخره مى كنيد، ما [نيز] شما را همان گونه كه مسخره مى كنيد، مسخره خواهيم كرد.» (38)

به زودى خواهيد دانست چه كسى را عذابى خواركننده درمى رسد و بر او عذابى پايدار فرود مى آيد؟ (39)

تا آنگاه كه فرمان ما دررسيد و تنور فوران كرد، فرموديم: «در آن [كشتى از هر حيوانى يك جفت، با كسانت -مگر كسى كه قبلا در باره او سخن رفته است- و كسانى كه ايمان آورده اند، حمل كن.» و با او جز [عدّه اندكى ايمان نياورده بودند! (40)

و [نوح گفت: «در آن سوار شويد. به نام خداست روان شدنش و لنگرانداختنش، بى گمان پروردگار من آمرزنده مهربان است.» (41)

و آن [كِشتى ايشان را در ميان موجى كوه آسا مى بُرد، و نوح پسرش را كه در كنارى بود بانگ درداد: «اى پسرك من، با ما سوار شو و با كافران مباش.» (42)

گفت: «به زودى به كوهى پناه مى جويم كه مرا از آب در امان نگاه مى دارد.» گفت: «امروز در برابر فرمان خدا هيچ نگاهدارنده اى نيست، مگر كسى كه [خدا بر او] رحم كند.» و موج ميان آن دو حايل شد و [پسر] از غرق شدگان گرديد. (43)

و گفته شد: «اى زمين، آب خود را فرو بر، و اى آسمان، [از باران خوددارى كن. و آب فرو كاست و فرمان گزارده شده و [كشتى بر جودى قرار گرفت.» و گفته شد: «مرگ بر قوم ستمكار.» (44)

و نوح پروردگار خود

را آواز داد و گفت: «پروردگارا، پسرم از كسان من است، و قطعاً وعده تو راست است و تو بهترين داورانى.» (45)

فرمود: «اى نوح، او در حقيقت از كسان تو نيست، او [داراى كردارى ناشايسته است. پس چيزى را كه بدان علم ندارى از من مخواه. من به تو اندرز مى دهم كه مبادا از نادانان باشى.» (46)

گفت: «پروردگارا، من به تو پناه مى برم كه از تو چيزى بخواهم كه بدان علم ندارم، و اگر مرا نيامرزى و به من رحم نكنى از زيانكاران باشم.» (47)

گفته شد: «اى نوح، با درودى از ما و بركتهايى بر تو و بر گروههايى كه با تواند، فرود آى. و گروههايى هستند كه به زودى برخوردارشان مى كنيم، سپس از جانب ما عذابى دردناك به آنان مى رسد.» (48)

اين از خبرهاى غيب است كه آن را به تو وحى مى كنيم. پيش از اين نه تو آن را مى دانستى و نه قوم تو. پس شكيبا باش كه فرجام [نيك از آنِ تقواپيشگان است. (49)

و به سوى [قوم عاد، برادرشان هود را [فرستاديم. هود] گفت: «اى قوم من، خدا را بپرستيد. جز او هيچ معبودى براى شما نيست. شما فقط دروغ پردازيد.» (50)

«اى قوم من، براى اين [رسالت پاداشى از شما درخواست نمى كنم. پاداش من جز بر عهده كسى كه مرا آفريده است، نيست. پس آيا نمى انديشيد؟» (51)

«و اى قوم من، از پروردگارتان آمرزش بخواهيد، سپس به درگاه او توبه كنيد [تا] از آسمان بر شما بارش فراوان فرستد و نيرويى بر نيروى شما بيفزايد، و تبهكارانه روى بر مگردانيد.» (52)

گفتند: «اى

هود، براى ما دليل روشنى نياوردى، و ما براى سخن تو دست از خدايان خود برنمى داريم و تو را باور نداريم.» (53)

«[چيزى جز اين نمى گوييم كه بعضى از خدايان ما به تو آسيبى رسانده اند.» گفت: «من خدا را گواه مى گيرم، و شاهد باشيد كه من از آنچه جز او شريك وى مى گيريد بيزارم. (54)

پس، همه شما در كار من نيرنگ كنيد و مرا مهلت مدهيد. (55)

در حقيقت، من بر خدا، پروردگار خودم و پروردگار شما توكّل كردم. هيچ جنبنده اى نيست مگر اينكه او مهار هستى اش را در دست دارد. به راستى پروردگار من بر راه راست است. (56)

پس اگر روى بگردانيد، به يقين، آنچه را كه به منظور آن به سوى شما فرستاده شده بودم به شما رسانيدم، و پروردگارم قومى جز شما را جانشين [شما] خواهد كرد. و به او هيچ زيانى نمى رسانيد. در حقيقت، پروردگارم بر هر چيزى نگاهبان است. (57)

و چون فرمان ما دررسيد، هود و كسانى را كه با او گرويده بودند، به رحمتى از جانب خود نجات بخشيديم و آنان را از عذابى سخت رهانيديم. (58)

و اين، [قوم عاد بود كه آيات پروردگارشان را انكار كردند، و فرستادگانش را نافرمانى نمودند، و به دنبال فرمانِ هر زورگوى ستيزه جوى رفتند. (59)

و [سرانجام در اين دنيا و روز قيامت، لعنت بدرقه [راه آنان گرديد. آگاه باشيد كه عاديان به پروردگارشان كفر ورزيدند. هان، مرگ بر عاديان: قوم هود. (60)

و به سوى [قوم ثمود، برادرشان صالح را [فرستاديم . گفت: «اى قوم من! خدا را بپرستيد. براى شما هيچ معبودى

جز او نيست. او شما را از زمين پديد آورد و در آن شما را استقرار داد. پس، از او آمرزش بخواهيد، آنگاه به درگاه او توبه كنيد، كه پروردگارم نزديك [و] اجابت كننده است.» (61)

گفتند: «اى صالح، به راستى تو پيش از اين، ميان ما مايه اميد بودى. آيا ما را از پرستش آنچه پدرانمان مى پرستيدند باز مى دارى؟ و بى گمان، ما از آنچه تو ما را بدان مى خوانى سخت دچار شكّيم.» (62)

گفت: «اى قوم من، چه بينيد، اگر [در اين دعوا] بر حجتى روشن از پروردگار خود باشم و از جانب خود رحمتى به من داده باشد، پس اگر او را نافرمانى كنم چه كسى در برابر خدا مرا يارى مى كند؟ در نتيجه، شما جز بر زيان من نمى افزاييد.» (63)

«و اى قوم من، اين ماده شتر خداست كه براى شما پديده اى شگرف است. پس بگذاريد او در زمين خدا بخورد و آسيبش مرسانيد كه شما را عذابى زودرس فرو مى گيرد. « (64)

پس آن [ماده شتر] را پى كردند، و [صالح گفت: «سه روز در خانه هايتان برخوردار شويد. اين وعده اى بى دروغ است.» (65)

پس چون فرمان ما در رسيد، صالح و كسانى را كه با او ايمان آورده بودند، به رحمت خود رهانيديم و از رسوايى آن روز [نجات داديم . به يقين، پروردگار تو همان نيرومند شكست ناپذير است. (66)

و كسانى را كه ستم ورزيده بودند، آن بانگِ [مرگبار] فرا گرفت، و در خانه هايشان از پا درآمدند. (67)

گويا هرگز در آن [خانه ها] نبوده اند. آگاه باشيد كه ثموديان به پروردگارشان كفر ورزيدند. هان، مرگ بر ثمود. (68)

و به راستى، فرستادگان ما

براى ابراهيم مژده آوردند، سلام گفتند، پاسخ داد: «سلام». و ديرى نپاييد كه گوساله اى بريان آورد. (69)

و چون ديد دستهايشان به غذا دراز نمى شود، آنان را ناشناس يافت و از ايشان ترسى بر دل گرفت. گفتند: «مترس، ما به سوى قوم لوط فرستاده شده ايم.» (70)

و زن او ايستاده بود. خنديد. پس وى را به اسحاق و از پى اسحاق به يعقوب مژده داديم. (71)

[همسر ابراهيم گفت: «اى واى بر من، آيا فرزند آورم با آنكه من پيرزنم، و اين شوهرم پيرمرد است؟ واقعاً اين چيزِ بسيار عجيبى است.» (72)

گفتند: «آيا از كار خدا تعجّب مى كنى؟ رحمت خدا و بركات او بر شما خاندان [رسالت باد. بى گمان، او ستوده اى بزرگوار است.» (73)

پس وقتى ترس ابراهيم زايل شد و مژده [فرزنددار شدن به او رسيد، در باره قوم لوط با ما [به قصد شفاعت چون و چرا مى كرد. (74)

زيرا ابراهيم، بردبار و نرمدل و بازگشت كننده [به سوى خدا] بود. (75)

اى ابراهيم! از اين [چون و چرا] روى برتاب، كه فرمان پروردگارت آمده و براى آنان عذابى كه بى بازگشت است خواهد آمد. (76)

و چون فرستادگان ما نزد لوط آمدند، به [آمدنِ آنان ناراحت، و دستش از حمايت ايشان كوتاه شد و گفت: «امروز، روزى سخت است.» (77)

و قوم او شتابان به سويش آمدند، و پيش از آن كارهاى زشت مى كردند. [لوط] گفت: «اى قوم من، اينان دختران منند. آنان براى شما پاكيزه ترند. پس از خدا بترسيد و مرا در كار مهمانانم رسوا مكنيد. آيا در ميان شما آدمى عقل رس پيدا نمى شود؟» (78)

گفتند: «تو

خوب مى دانى كه ما را به دخترانت حاجتى نيست و تو خوب مى دانى كه ما چه مى خواهيم.» (79)

[لوط] گفت: «كاش براى مقابله با شما قدرتى داشتم يا به تكيه گاهى استوار پناه مى جستم.» (80)

گفتند: «اى لوط، ما فرستادگان پروردگار توييم. آنان هرگز به تو دست نخواهند يافت. پس، پاسى از شب گذشته خانواده ات را حركت ده -و هيچ كس از شما نبايد واپس بنگرد- مگر زنت، كه آنچه به ايشان رسد به او [نيز] خواهد رسيد. بى گمان، وعده گاه آنان صبح است. مگر صبح نزديك نيست؟» (81)

پس چون فرمان ما آمد، آن [شهر] را زير و زبر كرديم و سنگ پاره هايى از [نوع سنگ گلهاى لايه لايه، بر آن فرو ريختيم. (82)

[سنگهايى كه نزد پروردگارت نشان زده بود. و [خرابه هاى آن از ستمگران چندان دور نيست. (83)

و به سوى [اهل مَدْيَن، برادرشان شعيب را [فرستاديم . گفت: «اى قوم من، خدا را بپرستيد. براى شما جز او معبودى نيست. و پيمانه و ترازو را كم مكنيد. به راستى شما را در نعمت مى بينم. و[لى از عذاب روزى فراگير بر شما بيمناكم.» (84)

«و اى قوم من، پيمانه و ترازو را به داد، تمام دهيد، و حقوق مردم را كم مدهيد، و در زمين به فساد سر برمداريد.» (85)

«اگر مؤمن باشيد، باقيمانده [حلال خدا براى شما بهتر است، و من بر شما نگاهبان نيستم.» (86)

گفتند: «اى شعيب، آيا نماز تو به تو دستور مى دهد كه آنچه را پدران ما مى پرستيده اند رها كنيم، يا در اموال خود به ميل خود تصرّف نكنيم؟ راستى كه تو بردبار فرزانه اى.» (87)

گفت: «اى قوم من، بينديشيد، اگر از جانب پروردگارم دليل روشنى داشته باشم، و او از سوى خود روزى نيكويى به من داده باشد [آيا باز هم از پرستش او دست بردارم؟] من نمى خواهم در آنچه شما را از آن باز مى دارم با شما مخالفت كنم [و خود مرتكب آن شوم . من قصدى جز اصلاح [جامعه تا آنجا كه بتوانم، ندارم، و توفيق من جز به [يارى خدا نيست. بر او توكّل كرده ام و به سوى او بازمى گردم.» (88)

«و اى قوم من، زنهار تا مخالفت شما با من، شما را بدانجا نكشاند كه [بلايى مانند آنچه به قوم نوح يا قوم هود يا قوم صالح رسيد، به شما [نيز] برسد، و قوم لوط از شما چندان دور نيست.» (89)

«و از پروردگار خود آمرزش بخواهيد، سپس به درگاه او توبه كنيد كه پروردگار من مهربان و دوستدار [بندگان است.» (90)

گفتند: «اى شعيب! بسيارى از آنچه را كه مى گويى نمى فهميم، و واقعاً تو را در ميان خود ضعيف مى بينيم، و اگر عشيره تو نبود قطعاً سنگسارت مى كرديم، و تو بر ما پيروز نيستى!» (91)

گفت: «اى قوم من، آيا عشيره من پيشِ شما از خدا عزيزتر است كه او را پشت سر خود گرفته ايد [و فراموشش كرده ايد]؟ در حقيقت، پروردگار من به آنچه انجام مى دهيد احاطه دارد.» (92)

«و اى قوم من، شما بر حسب امكانات خود عمل كنيد، من [نيز] عمل مى كنم. به زودى خواهيد دانست كه عذاب رسواكننده بر چه كسى فرود مى آيد و دروغگو كيست؛ و انتظار بريد كه من [هم با شما منتظرم.» (93)

و چون فرمان ما آمد، شعيب و كسانى را كه با او ايمان آورده بودند، به رحمتى از جانب خويش نجات داديم، و كسانى را كه ستم كرده بودند، فرياد [مرگبار] فرو گرفت، و در خانه هايشان از پا درآمدند. (94)

گويى در آن [خانه ها] هرگز اقامت نداشته اند. هان، مرگ بر [مردم مَدْيَن، همان گونه كه ثمود هلاك شدند. (95)

و به راستى، موسى را با آيات خود و حجّتى آشكار، (96)

به سوى فرعون و سران [قوم وى فرستاديم، ولى [سران از فرمان فرعون پيروى كردند، و فرمان فرعون صواب نبود. (97)

روز قيامت پيشاپيش قومش مى رود و آنان را به آتش درمى آورد، و [دوزخ چه ورودگاه بدى براى واردان است. (98)

و در اين دنيا و روز قيامت به لعنت بدرقه شدند، و چه بد عطايى نصيب آنان مى شود. (99)

اين، از خبرهاى آن شهرهاست كه آن را بر تو حكايت مى كنيم. بعضى از آنها [هنوز] بر سرِ پا هستند و [بعضى بر باد رفته اند. (100)

و ما به آنان ستم نكرديم، ولى آنان به خودشان ستم كردند. پس چون فرمان پروردگارت آمد، خدايانى كه به جاى خدا[ى حقيقى مى خواندند هيچ به كارشان نيامد، و جز بر هلاكت آنان نيفزود. (101)

و اين گونه بود [به قهر] گرفتن پروردگارت، وقتى شهرها را در حالى كه ستمگر بودند [به قهر] مى گرفت. آرى [به قهر] گرفتن او دردناك و سخت است. (102)

قطعاً در اين [يادآوريها] براى كسى كه از عذاب آخرت مى ترسد عبرتى است. آن [روز] روزى است كه مردم را براى آن گرد مى آورند، و آن [روز] روزى

است كه [جملگى در آن حاضر مى شوند. (103)

و ما آن را جز تا زمان معيّنى به تأخير نمى افكنيم. (104)

روزى [است كه چون فرا رسد هيچ كس جز به اذن وى سخن نگويد. آنگاه بعضى از آنان تيره بختند و [برخى نيكبخت. (105)

و اما كسانى كه تيره بخت شده اند، در آتش، فرياد و ناله اى دارند. (106)

تا آسمانها و زمين برجاست، در آن ماندگار خواهند بود، مگر آنچه پروردگارت بخواهد، زيرا پروردگار تو همان كُند كه خواهد. (107)

و اما كسانى كه نيكبخت شده اند، تا آسمانها و زمين برجاست، در بهشت جاودانند، مگر آنچه پروردگارت بخواهد. [كه اين بخششى است كه بريدنى نيست. (108)

پس در باره آنچه آنان [=مشركان مى پرستند در ترديد مباش. آنان جز همان گونه كه قبلا پدرانشان مى پرستيدند، نمى پرستند. و ما بهره ايشان را تمام و ناكاسته خواهيم داد. (109)

و به حقيقت، ما به موسى كتاب [آسمانى داديم، پس در مورد آن اختلاف شد، و اگر از جانب پروردگارت وعده اى پيشى نگرفته بود، قطعاً ميان آنها داورى شده بود، و بى گمان، آنان در باره آن در شكى بهتان آميزند. (110)

و قطعاً پروردگارت [نتيجه اعمال هر يك را به تمام [و كمال به آنان خواهد داد، چرا كه او به آنچه انجام مى دهند آگاه است. (111)

پس، همان گونه كه دستور يافته اى ايستادگى كن، و هر كه با تو توبه كرده [نيز چنين كند]، و طغيان مكنيد كه او به آنچه انجام مى دهيد بيناست. (112)

و به كسانى كه ستم كرده اند متمايل مشويد كه آتش [دوزخ به شما مى رسد، و در

برابر خدا براى شما دوستانى نخواهد بود، و سرانجام يارى نخواهيد شد. (113)

و در دو طرف روز [=اول و آخر آن و نخستين ساعات شب نماز را برپا دار، زيرا خوبيها بديها را از ميان مى برد. اين براى پندگيرندگان، پندى است. (114)

و شكيبا باش كه خدا پاداش نيكوكاران را ضايع نمى گرداند. (115)

پس چرا از نسلهاى پيش از شما خردمندانى نبودند كه [مردم را] از فساد در زمين باز دارند؟ جز اندكى از كسانى كه از ميان آنان نجاتشان داديم. و كسانى كه ستم كردند به دنبال ناز و نعمتى كه در آن بودند رفتند، و آنان بزهكار بودند. (116)

و پروردگار تو [هرگز] بر آن نبوده است كه شهرهايى را كه مردمش اصلاحگرند، به ستم هلاك كند. (117)

و اگر پروردگار تو مى خواست، قطعاً همه مردم را امّت واحدى قرار مى داد، در حالى كه پيوسته در اختلافند، (118)

مگر كسانى كه پروردگار تو به آنان رحم كرده، و براى همين آنان را آفريده است. و وعده پروردگارت [چنين تحقّق پذيرفته است [كه:] «البتّه جهنّم را از جنّ و انس يكسره پر خواهم كرد.» (119)

و هر يك از سرگذشتهاى پيامبران [خود] را كه بر تو حكايت مى كنيم، چيزى است كه دلت را بدان استوار مى گردانيم، و در اينها حقيقت براى تو آمده، و براى مؤمنان اندرز و تذكّرى است. (120)

و به كسانى كه ايمان نمى آورند بگو: «بر حسب امكانات خود عمل كنيد كه ما [هم عمل خواهيم كرد.» (121)

«و منتظر باشيد كه ما [نيز] منتظر خواهيم بود.» (122)

و نهان آسمانها و زمين از آنِ خداست، و

تمام كارها به او بازگردانده مى شود؛ پس او را پرستش كن و بر او توكّل نماى، و پروردگار تو از آنچه انجام مى دهيد غافل نيست. (123)

دوران] آفريد؛ و عرش [حكومت] او، بر آب قرار داشت؛ [بخاطر اين آفريد] تا شما را بيازمايد كه كداميك عملتان بهتر است! و اگر [به آنها] بگويى: (شما بعد از مرگ، برانگيخته مى شويد! (، مسلّماً) كافران مى گويند: (اين سحرى آشكار است!)

«8» و اگر مجازات را تا زمان محدودى از آنها به تأخير اندازيم، [از روى استهزا مى گويند: (چه چيز مانع آن شده است؟!) آگاه باشيد، آن روز كه [عذاب] به سراغشان آيد، از آنها بازگردانده نخواهد شد؛ [و هيچ قدرتى مانع آن نخواهد بود؛] و آنچه را مسخره مى كردند، دامانشان را مى گيرد!

«9» و اگر از جانب خويش، نعمتى به انسان بچشانيم، سپس آن را از او بگيريم، بسيار نوميد و ناسپاس خواهد بود!

«10» و اگر بعد از شدّت و رنجى كه به او رسيده، نعمتهايى به او بچشانيم، مى گويد: (مشكلات از من برطرف شد، و ديگر باز نخواهد گشت!) و غرق شادى و غفلت و فخرفروشى مى شود...

«11» مگر آنها كه [در سايه ايمان راستين،] صبر و استقامت ورزيدند و كارهاى شايسته انجام دادند؛ كه براى آنها، آمرزش و اجر بزرگى است!

«12» شايد [ابلاغ] بعض آياتى را كه به تو وحى مى شود، [بخاطر عدم پذيرش آنها] ترك كنى [و به تأخير اندازى]؛ و سينه ات از اين جهت تنگ [و ناراحت] شود كه مى گويند: (چرا گنجى بر او نازل نشده؟! و يا چرا فرشته اى همراه او نيامده است؟!) [ابلاغ كن، و نگران و ناراحت مباش! چرا كه] تو فقط بيم دهنده اى؛ و خداوند، نگاهبان و ناظر بر همه چيز است [؛و به حساب آنان مى رسد]!

«13» آنها مى گويند: (او به دروغ اين

[قرآن] را [به خدا] نسبت داده [و ساختگى است]!) بگو: (اگر راست مى گوييد، شما هم ده سوره ساختگى همانند اين قرآن بياوريد؛ و تمام كسانى را كه مى توانيد - غير از خدا - [براى اين كار] دعوت كنيد!)

«14» و اگر آنها دعوت شما را نپذيرفتند، بدانيد [قرآن] تنها با علم الهى نازل شده؛ و هيچ معبودى جز او نيست! آيا با اين حال، تسليم مى شويد؟

«15» كسانى كه زندگى دنيا و زينت آن را بخواهند، [نتيجه] اعمالشان را در همين دنيا بطور كامل به آنها مى دهيم؛ و چيزى كم و كاست از آنها نخواهد شد!

«16» [ولى] آنها در آخرت، جز آتش، [سهمى] نخواهند داشت؛ و آنچه را در دنيا [براى غير خدا] انجام دادند، بر باد مى رود؛ و آنچه را عمل مى كردند، باطل و بى اثر مى شود!

«17» آيا آن كس كه دليل آشكارى از پروردگار خويش دارد، و بدنبال آن، شاهدى از سوى او مى باشد، و پيش از آن، كتاب موسى كه پيشوا و رحمت بود [گواهى بر آن مى دهد، همچون كسى است كه چنين نباشد]؟! آنها [= حق طلبان و حقيقت جويان] به او [كه داراى اين ويژگيهاست،] ايمان مى آورند! و هر كس از گروه هاى مختلف به او كافر شود، آتش وعده گاه اوست! پس، ترديدى در آن نداشته باش كه آن حق است از پروردگارت! ولى بيشتر مردم ايمان نمى آورند!

«18» چه كسى ستمكارتر است از كسانى كه بر خدا افترا مى بندند؟! آنان [روز رستاخيز] بر پروردگارشان عرضه مى شوند، در حالى كه شاهدان [= پيامبران و فرشتگان] مى گويند: (اينها همانها هستند كه به پروردگارشان دروغ بستند! اى لعنت خدا بر ظالمان باد!)

«19» همانها

كه [مردم را] از راه خدا بازمى دارند؛ و راه حق را كج و معوج نشان مى دهند؛ و به سراى آخرت كافرند!

«20» آنها هيچ گاه توانايى فرار در زمين را ندارند؛ و جز خدا، پشتيبانهايى نمى يابند! عذاب خدا براى آنها مضاعف خواهد بود؛ [چرا كه هم خودشان گمراه بودند، و هم ديگران را گمراه ساختند؛] آنها هرگز توانايى شنيدن [حق را] نداشتند؛ و [حقيقت را] نمى ديدند!

«21» آنان كسانى هستند كه سرمايه وجود خود را از دست داده اند؛ و تمام معبودهاى دروغين از نظرشان گم شدند...

«22» [به ناچار] آنها در سراى آخرت، قطعاً از همه زيانكارترند!

«23» كسانى كه ايمان آوردند و كارهاى شايسته انجام دادند و در برابر پروردگارشان خضوع و خشوع كردند، آنها اهل بهشتند؛ و جاودانه در آن خواهند ماند!

«24» حال اين دو گروه [= مؤمنان و منكران]، حال (نابينا و كر) و (بينا و شنوا) است؛ آيا اين دو، همانند يكديگرند؟! آيا پند نمى گيرند؟!

«25» ما نوح را بسوى قومش فرستاديم [؛نخستين بار به آنها گفت]: (من براى شما بيم دهنده اى آشكارم!

«26» جز (الله) [= خداى يگانه يكتا] را نپرستيد؛ زيرا بر شما از عذاب روز دردناكى مى ترسم!

«27» اشراف كافر قومش [در پاسخ او] گفتند: (ما تو را جز بشرى همچون خودمان نمى بينيم! و كسانى را كه از تو پيروى كرده اند، جز گروهى اراذل ساده لوح، مشاهده نمى كنيم؛ و براى شما فضيلتى نسبت به خود نمى بينيم؛ بلكه شما را دروغگو تصور مى كنيم!)

«28» [نوح] گفت: (اگر من دليل روشنى از پروردگارم داشته باشم، و از نزد خودش رحمتى به من داده باشد - و بر شما مخفى مانده -

[آيا باز هم رسالت مرا انكار مى كنيد]؟! آيا ما مى توانيم شما را به پذيرش اين دليل روشن مجبور سازيم، با اينكه شما كراهت داريد؟!

«29» اى قوم! من به خاطر اين دعوت، اجر و پاداشى از شما نمى طلبم؛ اجر من، تنها بر خداست! و من، آنها را كه ايمان آورده اند، [بخاطر شما] از خود طرد نمى كنم؛ چرا كه آنها پروردگارشان را ملاقات خواهند كرد؛ [اگر آنها را از خود برانم، در دادگاه قيامت، خصم من خواهند بود؛] ولى شما را قوم جاهلى مى بينم!

«30» اى قوم! چه كسى مرا در برابر [مجازات] خدا يارى مى دهد اگر آنان را طرد كنم؟! آيا انديشه نمى كنيد؟!

«31» من هرگز به شما نمى گويم خزائن الهى نزد من است! و غيب هم نمى دانم! و نمى گويم من فرشته ام! و [نيز] نمى گويم كسانى كه در نظر شما خوار مى آيند، خداوند خيرى به آنها نخواهد داد؛ خدا از دل آنان آگاهتر است! [با اين حال، اگر آنها را برانم،] در اين صورت از ستمكاران خواهم بود!)

«32» [نوح] گفت: (اگر خدا اراده كند، خواهد آورد؛ و شما قدرت فرار [از آن را] نخواهيد داشت!

«33» گفتند: (اى نوح! با ما جر و بحث كردى، و زياد هم جر و بحث كردى! [بس است!] اكنون اگر راستى مى گويى، آنچه را [از عذاب الهى] به ما وعده مى دهى بياور!)

«34» [اما چه سود كه] هرگاه خدا بخواهد شما را [بخاطر گناهانتان] گمراه سازد، و من بخواهم شما را اندرز دهم، اندرز من سودى به حالتان نخواهد داشت! او پروردگار شماست؛ و بسوى او بازگشت داده مى شويد.)

«35» [مشركان] مى گويند: (او [= محمد [ص]] اين سخنان

را بدروغ به خدا نسبت داده است! (بگو: (اگر من اينها را از پيش خود ساخته باشم و به او نسبت دهم، گناهش بر عهده من است؛ ولى من از گناهان شما بيزارم!)

«36» به نوح وحى شد كه: (جز آنها كه [تاكنون] ايمان آورده اند، ديگر هيچ كس از قوم تو ايمان نخواهد آورد! پس، از كارهايى كه مى كردند، غمگين مباش!

«37» و [اكنون] در حضور ما و طبق وحى ما، كشتى بساز! و درباره آنها كه ستم كردند شفاعت مكن، كه [همه] آنها غرق شدنى هستند!)

«38» او مشغول ساختن كشتى بود، و هر زمان گروهى از اشراف قومش بر او مى گذشتند، او را مسخره مى كردند؛ [ولى نوح] گفت: (اگر ما را مسخره مى كنيد، ما نيز شما را همين گونه مسخره خواهيم كرد!

«39» بزودى خواهيد دانست چه كسى عذاب خواركننده به سراغش خواهد آمد، و مجازات جاودان بر او وارد خواهد شد!)

«40» [اين وضع همچنان ادامه يافت] تا آن زمان كه فرمان ما فرا رسيد، و تنور جوشيدن گرفت؛ [به نوح] گفتيم: (از هر جفتى از حيوانات [از نر و ماده] يك زوج در آن [كشتى] حمل كن! همچنين خاندانت را [بر آن سوار كن] - مگر آنها كه قبلاً وعده هلاك آنان داده شده [= همسر و يكى از فرزندانت] - و همچنين مؤمنان را!) اما جز عده كمى همراه او ايمان نياوردند!

«41» او گفت: (به نام خدا بر آن سوار شويد! و هنگام حركت و توقف كشتى، ياد او كنيد، كه پروردگارم آمرزنده و مهربان است!)

«42» و آن كشتى، آنها را از ميان امواجى همچون كوه ها حركت ميداد؛ [در

اين هنگام،] نوح فرزندش را كه در گوشه اى بود صدا زد: (پسرم! همراه ما سوار شو، و با كافران مباش!)

«43» گفت: (بزودى به كوهى پناه ميبرم تا مرا از آب حفظ كند!) [نوح] گفت: (امروز هيچ نگهدارى در برابر فرمان خدا نيسست؛ مگر آن كس را كه او رحم كند!) در اين هنگام، موج در ميان آن دو حايل شد؛ و او در زمره غرق شدگان قرار گرفت!

«44» و گفته شد: (اى زمين، آبت را فرو بر! و اى آسمان، خوددارى كن! و آب فرو نشست و كار پايان يافت و [كشتى] بر [دامنه كوه] جودى، پهلو گرفت؛ و [در اين هنگام،] گفته شد:) دور باد قوم ستمگر [از سعادت و نجات و رحمت خدا!])

«45» نوح به پروردگارش عرض كرد: (پروردگارا! پسرم از خاندان من است؛ و وعده تو [در مورد نجات خاندانم] حق است؛ و تو از همه حكم كنندگان برترى!)

«46» فرمود: (اى نوح! او از اهل تو نيست! او عمل غير صالحى است [= فرد ناشايسته اى است]! پس، آنچه را از آن آگاه نيستى، از من مخواه! من به تو اندرز مى دهم تا از جاهلان نباشى!!)

«47» عرض كرد: (پروردگارا! من به تو پناه مى برم كه از تو چيزى بخواهم كه از آن آگاهى ندارم! و اگر مرا نبخشى، و بر من رحم نكنى، از زيانكاران خواهم بود!)

«48» [به نوح] گفته شد: (اى نوح! با سلامت و بركاتى از ناحيه ما بر تو و بر تمام امتهايى كه با تواند، فرود آى! و امتهاى نيز هستند كه ما آنها را از نعمتها بهره مند خواهيم ساخت، سپس عذاب دردناكى از سوى

ما به آنها مى رسد [،چرا كه اين نعمتها را كفران مى كنند!])

«49» اينها از خبرهاى غيب است كه به تو [اى پيامبر] وحى مى كنيم؛ نه تو، و نه قومت، اينها را پيش از اين نمى دانستيد! بنابر اين، صبر و استقامت كن، كه عاقبت از آن پرهيزگاران است!

«50» [ما] به سوى [قوم] عاد، برادرشان (هود) را فرستاديم؛ [به آنها] گفت: (اى قوم من! خدا را پرستش كنيد، كه معبودى جز او براى شما نيست! شما فقط تهمت مى زنيد [و بتها را شريك او مى خوانيد]!

«51» اى قوم من! من از شما براى اين [رسالت]، پاداشى نمى طلبم؛ پاداش من، تنها بر كسى است كه مرا آفريده است؛ آيا نمى فهميد؟!

«52» و اى قوم من! از پروردگارتان طلب آمرزش كنيد، سپس به سوى او بازگرديد، تا [باران] آسمان را پى در پى بر شما بفرستد؛ و نيرويى بر نيرويتان بيفزايد! و گنهكارانه، روى [از حق] بر نتابيد!)

«53» گفتند: (اى هود! تو دليل روشنى براى ما نياورده اى! و ما خدايان خود را بخاطر حرف تو، رها نخواهيم كرد! و ما [اصلاً] به تو ايمان نمى آوريم!

«54» ما [درباره تو] فقط مى گوييم: بعضى از خدايان ما، به تو زيان رسانده [و عقلت را ربوده]اند!) [هود] گفت: (من خدا را به شهادت مى طلبم، شما نيز گواه باشيد كه من بيزارم از آنچه شريك [خدا] قرارمى دهيد...

«55» از آنچه غير او [مى پرستيد]! حال كه چنين است، همگى براى من نقشه بكشيد؛ و مرا مهلت ندهيد! [اما بدانيد كارى از دست شما ساخته نيست!]

«56» من، بر (الله) كه پروردگار من و شماست، توكل كرده ام! هيچ جنبنده اى نيست مگر اينكه او

بر آن تسلط دارد؛ [اما سلطه اى با عدالت! چرا كه] پروردگار من بر راه راست است!

«57» پس اگر روى برگردانيد، من رسالتى را كه مأمور بودم به شما رساندم؛ و پروردگارم گروه ديگرى را جانشين شما مى كند؛ و شما كمترين ضررى به او نمى رسايند؛ پروردگارم حافظ و نگاهبان هر چيز است!)

«58» و هنگامى كه فرمان ما فرا رسيد، (هود) و كسانى را كه با او ايمان آورده بودند، به رحمت خود نجات داديم؛ و آنها را از عذاب شديد، رهايى بخشيديم!

«59» و اين قوم (عاد) بود كه آيات پروردگارشان را انكار كردند؛ و پيامبران او را معصيت نمودند؛ و از فرمان هر ستمگر دشمن حق، پيروى كردند!

«60» آنان، در اين دنيا و روز قيامت، لعنت [و نام ننگينى] بدنبال دارند! بدانيد (عاد) نسبت به پروردگارشان كفر ورزيدند! دور باد (عاد) - قوم هود - [از رحمت خدا، و خير و سعادت]!

«61» و بسوى قوم (ثمود)، برادرشان (صالح) را [فرستاديم]؛ گفت: (اى قوم من! خدا را پرستش كنيد، كه معبودى جز او براى شما نيست! اوست كه شما را از زمين آفريد، و آبادى آن را به شما واگذاشت! از او آمرزش بطلبيد، سپس به سوى او بازگرديد، كه پروردگارم [به بندگان خود] نزديك، و اجابت كننده [خواسته هاى آنها] است!)

«62» گفتند: (اى صالح! تو پيش از اين، مايه اميد ما بودى! آيا ما را از پرستش آنچه پدرانمان مى پرستيدند، نهى مى كنى؟! در حالى كه ما، در مورد آنچه به سوى آن دعوتمان مى كنى، در شك و ترديد هستيم!)

«63» گفت: (اى قوم! اگر من دليل آشكارى از پروردگارم داشته باشم، و

رحمتى از جانب خود به من داده باشد [،مى توانم از ابلاغ رسالت او سرپيچى كنم]؟! اگر من نافرمانى او كنم، چه كسى مى تواند مرا در برابر وى يارى دهد؟! پس، [سخنان] شما، جز اطمينان به زيانكار بودنتان، چيزى بر من نمى افزايد!

«64» اى قوم من! اين (ناقه) خداوند است، كه براى شما نشانه اى است؛ بگذاريد در زمين خدا به چرا مشغول شود؛ هيچ گونه آزارى به آن نرسانيد، كه بزودى عذاب خدا شما را خواهد گرفت!)

«65» [اما] آنها آن [ناقه] را از پاى در آوردند! و [صالح به آنها] گفت: ([مهلت شما تمام شد!] سه روز در خانه هايتان بهره مند گرديد؛ [و بعد از آن، عذاب الهى فرا خواهد رسيد؛] اين وعده اى است كه دروغ نخواهد بود!)

«66» و هنگامى كه فرمان [مجازات] ما فرا رسيد، صالح و كسانى را كه با او ايمان آورده بودند، به رحمت خود [از آن عذاب] و از رسوايى آن روز، رهايى بخشيديم؛ چرا كه پروردگارت قوى و شكست ناپذير است!

«67» و كسانى را كه ستم كرده بودند، صيحه [آسمانى] فروگرفت؛ و در خانه هايشان به روى افتادند و مردند...

«68» آنچنان كه گويى هرگز ساكن آن ديار نبودند! بدانيد قوم ثمود، پروردگارشان را انكار كردند! دور باد قوم ثمود [از رحمت پروردگار]!

«69» فرستادگان ما [= فرشتگان] براى ابراهيم بشارت آوردند؛ گفتند: (سلام!) [او نيز] گفت: (سلام!) و طولى نكشيد كه گوساله بريانى [براى آنها] آورد.

«70» [اما] هنگامى كه ديد دست آنها به آن نمى رسد [و از آن نمى خورند، كار] آنها را زشت شمرد؛ و در دل احساس ترس نمود. به او گفتند: (نترس! ما به سوى

قوم لوط فرستاده شده ايم!)

«71» و همسرش ايستاده بود، [از خوشحالى] خنديد؛ پس او را بشارت به اسحاق، و بعد از او يعقوب داديم.

«72» گفت: (اى واى بر من! آيا من فرزند مى آورم در حالى كه پيرزنم، و اين شوهرم پيرمردى است؟! اين راستى چيز عجيبى است!)

«73» گفتند: (آيا از فرمان خدا تعجب ميكنى؟! اين رحمت خدا و بركاتش بر شما خانواده است؛ چرا كه او ستوده و والا است!)

«74» هنگامى كه ترس ابراهيم فرو نشست، و بشارت به او رسيد، درباره قوم لوط با ما مجادله مى كرد...

«75» چرا كه ابراهيم، بردبار و دلسوز و بازگشت كننده [بسوى خدا] بود!

«76» اى ابراهيم! از اين [درخواست] صرف نظر كن، كه فرمان پروردگارت فرا رسيده؛ و بطور قطع عذاب [الهى] به سراغ آنها مى آيد؛ و برگشت ندارد!

«77» و هنگامى كه رسولان ما [= فرشتگان عذاب] به سراغ لوط آمدند، از آمدنشان ناراحت شد؛ و قلبش پريشان گشت؛ و گفت: (امروز روز سختى است!) [زيرا آنها را نشناخت؛ و ترسيد قوم تبهكار مزاحم آنها شوند.]

«78» قوم او [بقصد مزاحمت ميهمانان] بسرعت به سراغ او آمدند - و قبلاً كارهاى بد انجام مى دادند - گفت: (اى قوم من! اينها دختران منند؛ براى شما پاكيزه ترند! [با آنها ازدواج كنيد؛ و از زشتكارى چشم بپوشيد!] از خدا بترسيد؛ و مرا در مورد ميهمانانم رسوا نسازيد! آيا در ميان شما يك مرد فهميده و آگاه وجود ندارد؟!)

«79» گفتند: (تو كه مى دانى ما تمايلى به دختران تو نداريم؛ و خوب مى دانى ما چه مى خواهيم!)

«80» گفت: ([افسوس!] اى كاش در برابر شما قدرتى داشتم؛ يا تكيه گاه و

پشتيبان محكمى در اختيار من بود! [آنگاه مى دانستم با شما زشت سيرتان ددمنش چه كنم!])

«81» [فرشتگان عذاب] گفتند: (اى لوط! ما فرستادگان پروردگار توايم! آنها هرگز دسترسى به تو پيدا نخواهند كرد! در دل شب، خانواده ات را [از اين شهر] حركت ده! و هيچ يك از شما پشت سرش را نگاه نكند؛ مگر همسرت، كه او هم به همان بلايى كه آنها گرفتار مى شوند، گرفتار خواهد شد! موعد آنها صبح است؛ آيا صبح نزديك نيست؟!)

«82» و هنگامى كه فرمان ما فرا رسيد، آن [شهر و ديار] را زير و رو كرديم؛ و بارانى از سنگ [= گِلهاى متحجر] متراكم بر روى هم، بر آنها نازل نموديم...

«83» [سنگهايى كه] نزد پروردگارت نشاندار بود؛ و آن، [از ساير] ستمگران دور نيست!

«84» و بسوى (مدين) برادرشان شعيب را [فرستاديم]؛ گفت: (اى قوم من! خدا را پرستش كنيد، كه جز او، معبود ديگرى براى شما نيست! پيمانه و وزن را كم نكنيد [و دست به كم فروشى نزنيد]! من [هم اكنون] شما را در نعمت مى بينم؛ [ولى] از عذاب روز فراگير، بر شما بيمناكم!

«85» و اى قوم من! پيمانه و وزن را با عدالت، تمام دهيد! و بر اشياء [و اجناس] مردم، عيب نگذاريد؛ و از حق آنان نكاهيد! و در زمين به فساد نكوشيد!

«86» آنچه خداوند براى شما باقى گذارده [از سرمايه هاى حلال]، برايتان بهتر است اگر ايمان داشته باشيد! و من، پاسدار شما [و مأمور بر اجبارتان به ايمان] نيستم!

«87» گفتند: (اى شعيب! آيا نمازت به تو دستور مى دهد كه آنچه را پدرانمان مى پرستيدند، ترك كنيم؛ يا آنچه را مى خواهيم در اموالمان

انجام ندهيم؟! تو كه مرد بردبار و فهميده اى هستى!)

«88» گفت: (اى قوم! به من بگوييد، هرگاه من دليل آشكارى از پروردگارم داشته باشم، و رزق [و موهبت] خوبى به من داده باشد، [آيا مى توانم بر خلاف فرمان او رفتار كنم؟!] من هرگز نمى خواهم چيزى كه شما را از آن باز مى دارم، خودم مرتكب شوم! من جز اصلاح - تا آنجا كه توانايى دارم - نمى خواهم! و توفيق من، جز به خدا نيست! بر او توكّل كردم؛ و به سوى او بازمى گردم!

«89» و اى قوم من! دشمنى و مخالفت با من، سبب نشود كه شما به همان سرنوشتى كه قوم نوح يا قوم هود يا قوم صالح گرفتار شدند، گرفتار شويد! و قوم لوط از شما چندان دور نيست!

«90» از پروردگار خود، آمرزش بطلبيد؛ و به سوى او بازگرديد؛ كه پروردگارم مهربان و دوستدار [بندگان توبه كار] است!)

«91» گفتند: (اى شعيب! بسيارى از آنچه را مى گويى، ما نمى فهميم! و ما تو را در ميان خود، ضعيف مى يابيم؛ و اگر [بخاطر] قبيله كوچكت نبود، تو را سنگسار مى كرديم؛ و تو در برابر ما قدرتى ندارى!)

«92» گفت: (اى قوم! آيا قبيله كوچك من، نزد شما عزيزتر از خداوند است؟! در حالى كه [فرمان] او را پشت سر انداخته ايد! پروردگارم به آنچه انجام مى دهيد، احاطه دارد [و آگاه است]!

«93» اى قوم! هر كارى از دستتان ساخته است، انجام دهيد، من هم كار خود را خواهم كرد؛ و بزودى خواهيد دانست چه كسى عذاب خواركننده به سراغش مى آيد، و چه كسى دروغگوست! شما انتظار بكشيد، من هم در انتظارم!)

«94» و هنگامى كه فرمان ما

فرا رسيد، شعيب و كسانى را كه با او ايمان آورده بودند، به رحمت خود نجات داديم؛ و آنها را كه ستم كردند، صيحه [آسمانى] فرو گرفت؛ و در ديار خود، به رو افتادند [و مردند]...

«95» آنچنان كه گويى هرگز از ساكنان آن [ديار] نبودند! دور باد مدين [و اهل آن] از رحمت خدا، همان گونه كه قوم ثمود دور شدند!

«96» ما، موسى را با آيات خود و دليل آشكارى فرستاديم...

«97» بسوى فرعون و اطرافيانش؛ اما آنها از فرمان فرعون پيروى كردند؛ در حالى كه فرمان فرعون، مايه رشد و نجات نبود!

«98» روز قيامت، او در پيشاپيش قومش خواهد بود؛ و [به جاى چشمه هاى زلال بهشت] آنها را وارد آتش مى كند! و چه بد آبشخورى است [آتش]، كه بر آن وارد مى شوند!

«99» آنان در اين جهان و روز قيامت، لعنتى بدنبال دارند؛ و چه بد عطايى است [لعن و دورى از رحمت خدا]، كه نصيب آنان مى شود!

«100» اين از اخبار شهرها و آباديهاست كه ما براى تو بازگو مى كنيم؛ كه بعضى [هنوز] برپا هستند، و بعضى درو شده اند [و از ميان رفته اند]!

«101» ما به آنها ستم نكرديم؛ بلكه آنها خودشان بر خويشتن ستم روا داشتند! و هنگامى كه فرمان مجازات الهى فرا رسيد، معبودانى را كه غير از خدا مى خواندند، آنها را يارى نكردند؛ و جز بر هلاكت آنان نيفزودند!

«102» و اينچنين است مجازات پروردگار تو، هنگامى كه شهرها و آباديهاى ظالم را مجازات مى كند! [آرى،] مجازات او، دردناك و شديد است!

«103» در اين، نشانه اى است براى كسى كه از عذاب آخرت مى ترسد؛ همان روزى است

كه مردم در آن جمع مى شوند، و روزى كه همه آن را مشاهده مى كنند.

«104» و ما آن [مجازات] را، جز تا زمان محدودى، تأخير نمى اندازيم!

«105» آن روز كه [قيامت و زمان مجازات] فرا رسد، هيچ كس جز به اجازه او سخن نمى گويد؛ گروهى بدبختند و گروهى خوشبخت!

«106» امّا آنها كه بدبخت شدند، در آتشند؛ و براى آنان در آنجا، (زفير) و (شهيق) [= ناله هاى طولانى دم و بازدم] است...

«107» جاودانه در آن خواهند ماند، تا آسمانها و زمين برپاست؛ مگر آنچه پروردگارت بخواهد! پروردگارت هر چه را بخواهد انجام مى دهد!

«108» امّا آنها كه خوشبخت و سعادتمند شدند، جاودانه در بهشت خواهند ماند، تا آسمانها و زمين برپاست، مگر آنچه پروردگارت بخواهد! بخششى است قطع نشدنى!

«109» پس شكّ و ترديدى [در باطل بودن] معبودهايى كه آنها مى پرستند، به خود راه مده! آنها همان گونه اين معبودها را پرستش مى كنند كه پدرانشان قبلاً مى پرستيدند، و ما نصيب آنان را بى كم و كاست خواهيم داد!

«110» ما به موسى كتاب آسمانى داديم؛ سپس در آن اختلاف شد؛ و اگر فرمان قبلى خدا [در زمينه آزمايش و اتمام حجّت بر آنها] نبود، در ميان آنان داورى مى شد! و آنها [هنوز] در شكّ اند، شكّى آميخته به بدگمانى!

«111» و پروردگارت اعمال هر يك را بى كم و كاست به آنها خواهد داد؛ او به آنچه عمل مى كنند آگاه است!

«112» پس همان گونه كه فرمان يافته اى، استقامت كن؛ و همچنين كسانى كه با تو بسوى خدا آمده اند [بايد استقامت كنند]! و طغيان نكنيد، كه خداوند آنچه را انجام مى دهيد مى بيند!

«113» و بر ظالمان تكيه ننماييد، كه

موجب مى شود آتش شما را فرا گيرد؛ و در آن حال، هيچ ولى و سرپرستى جز خدا نخواهيد داشت؛ و يارى نمى شويد!

«114» در دو طرف روز، و اوايل شب، نماز را برپا دار؛ چرا كه حسنات، سيئات [و آثار آنها را] از بين مى برند؛ اين تذكّرى است براى كسانى كه اهل تذكّرند!

«115» و شكيبايى كن، كه خداوند پاداش نيكوكاران را ضايع نخواهد كرد!

«116» چرا در قرون [و اقوام] قبل از شما، دانشمندان صاحب قدرتى نبودند كه از فساد در زمين جلوگيرى كنند؟! مگر اندكى از آنها، كه نجاتشان داديم! و آنان كه ستم مى كردند، از تنعّم و كامجوئى پيروى كردند؛ و گناهكار بودند [و نابود شدند]!

«117» و چنين نبود كه پروردگارت آباديها را بظلم و ستم نابود كند در حالى كه اهلش در صدد اصلاح بوده باشند!

«118» و اگر پروردگارت مى خواست، همه مردم را يك امّت [بدون هيچ گونه اختلاف] قرار مى داد؛ ولى آنها همواره مختلفند...

«119» مگر كسى را كه پروردگارت رحم كند! و براى همين [پذيرش رحمت] آنها را آفريد! و فرمان پروردگارت قطعى شده كه: جهنّم را از همه [سركشان و طاغيان] جنّ و انس پر خواهم كرد!

«120» ما از هر يك از سرگذشتهاى انبيا براى تو بازگو كرديم، تا به وسيله آن، قلبت را آرامش بخشيم؛ و اراده ات قوّى گردد. و در اين [اخبار و سرگذشتها،] براى تو حقّ، و براى مؤمنان موعظه و تذكّر آمده است.

«121» و به آنها كه ايمان نمى آورند، بگو: (هر چه در قدرت داريد، انجام دهيد! ما هم انجام مى دهيم!

«122» و انتظار بكشيد! ما هم منتظريم!

«123» و

[آگاهى از] غيب [و اسرار نهان] آسمانها و زمين، تنها از آن خداست؛ و همه كارها به سوى او بازمى گردد! پس او را پرستش كن! و بر او توكّل نما! و پروردگارت از كارهايى كه مى كنيد، هرگز غافل نيست!

قرارگاه واقعى و جايگاه موقت آنان را مى داند؛ همه در كتابى روشن ثبت است. (6)

و او كسى است كه آسمان ها و زمين را در شش روز آفريد، در حالى كه تخت فرمانروايى اش بر آب [كه زيربناى حيات است] قرار داشت، تا شما را بيازمايد كه كدام يك نيكوكارتريد؟ و اگر بگويى: [اى مردم!] شما يقيناً پس از مرگ برانگيخته مى شويد، بى ترديد كافران مى گويند: اين سخنان جز جادويى آشكار نيست. (7)

و اگر عذاب را از آنان تا مدتى اندك به تأخير اندازيم، مسلماً [از روى استهزا] خواهند گفت: چه عاملى آن را [از آمدن] بازمى دارد؟! آگاه باشيد! روزى كه عذاب به آنان رسد، از آنان بازگشتنى و بازداشتنى نيست و عذابى را كه همواره مسخره مى كردند، آنان را فراخواهد گرفت. (8)

و اگر از سوى خود رحمتى [چون سلامتى، ثروت، اولاد و امنيت] به انسان بچشانيم، سپس آن را [به علتى حكيمانه] از او سلب كنيم [نسبت به آينده زندگى] بسيار نوميد شونده و [نسبت به نعمت هايى كه دارا بود] بسيار كفران كننده است. (9)

و اگر پس از گزند و آسيبى كه به او رسيده خوشى و رفاهى به او بچشانيم، قطعاً خواهد گفت: همه [گزندها و] آسيب ها از فضاى زندگى ام رفت [و ديگر آسيبى نمى بينم و] مسلماً در آن حال [كه غافل از حوادث آينده است] بسيار شادمان و خودستا خواهد بود. (10)

مگر كسانى كه [در خوشى ها و آسيب ها] شكيبايى ورزيدند و كارهاى شايسته انجام دادند، اينانند كه براى آنان آمرزش و پاداشى بزرگ است. (11)

ممكن است به سبب آنكه [دشمنان] مى گويند: چرا گنجى بر او نازل نشده، يا فرشته اى

همراهش نيامده؟ برخى از آنچه را به تو وحى مى شود ترك كنى وسينه ات [از ابلاغ و اظهار آن] تنگ شود [به سبب موضع گيرى هاى دشمنان از ابلاغ پيام حق خوددارى مكن] تو فقط بيم دهنده اى و خدا بر هر چيز نگهبان است. (12)

بلكه [در برابر همه قرآن مى ايستند و] مى گويند: او اين قرآن را از نزد خود ساخته [و به خدا نسبت مى دهد] بگو: اگر راستگوييد، شما هم ده سوره مانند آن بياوريد و هر كس را غير خدا مى توانيد، به يارى خود دعوت كنيد. (13)

پس اگر آنان دعوت شما را اجابت نكردند [كه هرگز اجابت نمى كنند] بدانيد كه آنچه نازل شده به دانش خداست وهيچ معبودى جز او نيست، پس آيا تسليم [حق] مى شويد؟ (14)

كسانى كه زندگى دنيا و زيور و زينتش را بخواهند، ثمره تلاششان را به طور كامل در [همين] دنيا به آنان مى دهيم و در اينجا چيزى از آنان كاسته نخواهد شد. (15)

اينان كسانى هستند كه در آخرت، سهمى جز آتش براى آنان نيست و آنچه [در دنيا از كار خير] كرده اند، در آخرت تباه و بى اثر مى شود، و آنچه همواره [رياكارانه] انجام مى دادند، باطل است. (16)

آيا كسانى كه از سوى پروردگارشان بر دليلى روشن [از بصيرت و بينش] متكى هستند و شاهدى از سوى او [چون قرآن براى تأييد آن دليل روشن] از پى درآيد و پيش از قرآن [هم] كتاب موسى در حالى كه [براى مؤمنان] پيشوا و رحمت بود [بر حقّانيّت قرآن گواهى داده مانند كسانى مى باشند كه چنين نيستند] اينان [كه متكى بر دليل روشن اند] به قرآن ايمان مى آورند، و هر كس

از گروه ها [چه يهود، چه نصارى و چه مشركان] به آن كفر ورزد، وعده گاهش آتش است؛ پس [اى انسان!] درباره قرآن در ترديد مباش كه آن از سوى پروردگارت حق است، ولى بيشتر مردم [به خاطر كبر باطنى، لجاجت و جهل] ايمان [به آن] نمى آورند. (17)

و ستمكارتر از كسانى كه به خدا دروغ بندند چه كسى است؟ اينان [در قيامت] بر پروردگارشان عرضه خواهند شد، وگواهان [اعمال] مى گويند: اينان كسانى هستند كه بر پروردگارشان دروغ بستند؛ آگاه باشيد! لعنت خدا بر ستمكاران باد. (18)

آنان كه مردم را از راه خدا بازمى دارند و مى خواهند آن را [با وسوسه و اغواگرى] كج نشان دهند و به آخرت كافرند. (19)

اينان در زمين، عاجزكننده [خدا] نيستند تا [بتوانند از دسترس قدرت او بيرون روند]، و براى آنان سرپرستان و ياورانى جز خدا نيست، عذابشان [در روز قيامت] دو چندان خواهد شد؛ آنان [به سبب بسيارىِ گناه] تاب وتوانِ شنيدنِ [حق را] نداشتند و [با چشم بصيرت، حقيقت را] نمى ديدند. (20)

اينان كسانى هستند كه سرمايه وجودشان را تباه كردند، و آنچه را همواره به دروغ [به عنوان شريكان خدا به خدا] نسبت مى دادند [گم شده] از دستشان مى رود. (21)

ثابت و يقينى است كه اينانند كه در آخرت از همه زيانكارترند. (22)

قطعاً كسانى كه ايمان آوردند و كارهاى شايسته انجام دادند و به پروردگارشان آرامش و اطمينان يافتند، اهل بهشت اند و در آن جاودانه اند. (23)

وصف اين دو گروه [مشرك و مؤمن] همانند نابينا و كر و بينا و شنواست؛ آيا [اين دو گروه] در صفت و حال يكسانند؟ پس آيا متذكّر نمى شويد؟ (24)

بى ترديد نوح را به سوى قومش فرستاديم [كه به آنان بگو:] من براى شما بيم دهنده اى آشكارم. (25)

كه جز خدا را نپرستيد؛ من بر شما از عذاب روزى دردناك بيمناكم. (26)

اشراف و سران كافر قومش گفتند: ما تو را جز بشرى مانند خود نمى بينيم، و كسى را جز فرومايگان كه نسنجيده و بدون انديشه از تو پيروى كرده باشند مشاهده نمى كنيم، و براى شما هيچ برترى و فضيلتى بر خود نمى بينيم، بلكه شما را دروغگو مى پنداريم. (27)

نوح گفت: اى قوم من! مرا خبر دهيد: اگر من بر دليل روشنى از سوى پروردگارم متكى باشم و مرا از نزد خود رحمتى عطا كرده باشد كه بر شما مخفى مانده [باز هم نبوّت مرا تكذيب مى كنيد؟] آيا [در صورتى كه اجبارى در پذيرش دين نيست] مى توان شما را به پذيرش آن دليل روشن در حالى كه آن را خوش نداريد، وادار كنيم؟ (28)

و اى قوم من! من از شما [در برابر ابلاغ رسالتم] هيچ پاداشى نمى خواهم؛ پاداشم فقط بر عهده خداست، و من [براى به دست آوردن دل شما] طرد كننده كسانى كه ايمان آورده اند [و شما آنان را فرومايه مى دانيد] نخواهم بود؛ زيرا اينان ديداركنندگان [پاداش و مقام قرب] پروردگار خويش اند. ولى من شما را گروهى مى بينم كه جهالت مى ورزيد. (29)

و اى قوم من! اگر آنان را از خود طرد كنم، چه كسى مرا در برابر [عذاب] خدا يارى مى دهد؟ آيا متذكّر نمى شويد؟ (30)

و من به شما نمى گويم كه گنجينه هاى [عنايات و الطاف] خدا نزد من است [تا به طور مستقل بتوانم حاجات شما را برآورم و هر تصرفى

را كه مايل باشم در آسمان ها و زمين بنمايم]، و ادعا نمى كنم كه غيب هم مى دانم، و نمى گويم كه من فرشته ام و درباره آنان كه چشمانتان فرومايه و خوارشان مى نگرد، نمى گويم كه خدا هرگز خيرى به آنان نخواهد داد؛ خدا به آنچه در دل آنان است آگاه تر است؛ اگر چنين گويم از ستمكاران خواهم بود. (31)

گفتند: اى نوح! با ما جدال و ستيزه كردى و بسيار هم جدال و ستيزه كردى، نهايتاً اگر از راستگويانى آنچه را [از عذاب] به ما وعده مى دهى، برايمان بياور. (32)

گفت: جز اين نيست كه اگر خدا بخواهد آن را براى شما مى آورد و شما عاجز كننده [خدا] نيستيد [تا بتوانيد از دسترس قدرت او بيرون رويد.] (33)

و اگر بخواهم براى شما خيرخواهى كنم در صورتى كه خدا بخواهد شما را [به كيفر گناهانتان] گمراه كند، خيرخواهى من سودى به شما نخواهد داد، او پروردگار شماست و به سويش بازگردانده مى شويد. (34)

آيا مشركان مى گويند: پيامبر، اين قرآن را از نزد خود به دروغ ساخته [و به خدا نسبت داده؟] بگو: اگر آن را به دروغ ساخته باشم، گناهم فقط بر عهده خود من است، و من از گناهانى كه شما مرتكب مى شويد، بيزارم. (35)

و به نوح وحى شد كه از قوم تو جز كسانى كه [تاكنون] ايمان آورده اند، هرگز كسى ايمان نخواهد آورد؛ بنابراين از كارهايى كه همواره [بر ضد حق] انجام مى دادند، اندوهگين مباش. (36)

و با نظارت ما و [بر اساس] وحى ما كِشتى را بساز، و با من درباره كسانى كه ستم كرده اند، سخن مگو كه يقيناً آنان غرق شدنى هستند. (37)

و

[نوح] كشتى را مى ساخت و هرگاه گروهى از [اشراف و سرانِ] قومش بر او عبور مى كردند، او را به مسخره مى گرفتند. گفت: اگر شما ما را مسخره مى كنيد، مسلماً ما هم شما را [به هنگام پديد آمدن توفان] همان گونه كه ما را مسخره مى كنيد، مسخره خواهيم كرد. (38)

سپس خواهيد دانست كه چه كسى را [در دنيا] عذابى خواركننده و [در آخرت عذابى] پايدار خواهد رسيد. (39)

[رويارويىِ نوح و قومش هم چنان ادامه داشت] تا هنگامى كه فرمان ما فرا رسيد و تنور فوران كرد، گفتيم: از هر [نوع حيوانى] يك زوج دوتايى [يك نر و يك ماده] و نيز خاندانت و آنان را كه ايمان آورده اند، در كشتى سوار كن مگر كسى كه پيش تر فرمان غرق شدن را بر ضد او لازم كرده ايم. و جز اندكى همراه او ايمان نياوردند. (40)

و نوح گفت: در آن سوار شويد كه حركت كردنش و لنگر انداختنش فقط به نام خداست، يقيناً پروردگارم بسيار آمرزنده و مهربان است. (41)

آن كشتى آنان را در ميان موج هايى كوه آسا حركت مى داد، و نوح فرزندش را كه در كنارى بود، بانگ زد كه اى پسرم! همراه ما سوار شو و با كافران مباش. (42)

گفت: به زودى به كوهى كه مرا از [اين] آب نگه دارد، پناه مى برم. نوح گفت: امروز در برابر عذاب خدا هيچ نگه دارنده اى نيست مگر كسى كه [خدا بر او] رحم كند. و موج ميان آن دو حايل شد و پسر از غرق شدگان گرديد. (43)

و [پس از هلاك شدن كافران] گفته شد: اى زمين! آب خود را فرو بر، و

اى آسمان! [از ريختن باران] باز ايست، و آب كاستى گرفت و كار پايان يافت و كشتى بر [كوهِ] جودى قرار گرفت و گفته شد: دورى [از رحمت خدا] بر گروه ستمكاران باد. (44)

و نوح [پيش از توفان] پروردگارش را ندا داد و گفت: پروردگارا! به راستى كه پسرم از خاندان من است و يقيناً وعده ات [به نجات خاندانم] حق است و تو بهترين داورانى. (45)

خدا فرمود: اى نوح! به يقين او از خاندان تو نيست، او [داراى] كردارى ناشايسته است، پس چيزى را كه به آن علم ندارى از من مخواه، همانا من تو را اندرز مى دهم كه مبادا از ناآگاهان باشى. (46)

نوح گفت: پروردگارا! من از اينكه چيزى را كه به آن علم ندارم از تو بخواهم به تو پناه مى برم و اگر مرا نيامرزى و بر من رحم نكنى از زيانكاران خواهم بود. (47)

گفته شد: اى نوح! با سلام و بركاتى از سوى ما بر تو و امت هايى كه با تواند [از كشتى] فرود آى و امت هايى [از نسل همراهانت به وجود مى آيند] كه به زودى آنان را [از نعمت هاى خود] برخوردار مى كنيم، سپس آنان را از سوى ما [به سبب كفران نعمت] عذابى دردناك خواهد رسيد. (48)

اينها از خبرهاى غيبى است كه آن را به تو وحى مى كنيم، نه تو آنها را پيش از اين مى دانستى و نه قوم تو؛ پس [در ابلاغ پيام ما با بهره گرفتن از اين خبرها] شكيبايى ورز؛ يقيناً فرجام [نيك] براى پرهيزكاران است. (49)

و به سوى قوم عاد، برادرشان هود را [فرستاديم] گفت: اى قوم من! خدا را بپرستيد

كه شما را جز او هيچ معبودى نيست، شما [كه شريكانى براى خدا قرار داده ايد] جز مردمى دروغ پرداز نيستيد. (50)

اى قوم من! از شما [در برابر ابلاغ رسالتم] هيچ پاداشى نمى خواهم، پاداشم فقط بر عهده كسى است كه مرا آفريده؛ آيا نمى انديشيد؟ (51)

اى قوم من! از پروردگارتان آمرزش بخواهيد، آن گاه به سوى او بازگرديد، [تا] براى شما باران فراوان و پى در پى فرستد و نيرويى بر نيرويتان بيفزايد، و مجرمانه روى [از حق] برمگردانيد. (52)

گفتند: اى هود! دليل روشنى [كه پسند خاطر ما باشد] براى ما نياوردى، و ما به گفته تو رهاكننده معبودهاى خود نيستيم، و ما به تو ايمان نمى آوريم. (53)

[ما درباره تو] جز اين نمى گوييم كه برخى از معبودهاى ما به تو گزند و آسيب [روحى] رسانده اند [به همين سبب سخنان جنون آميز و بى منطق مى گويى]. هود گفت: من خدا را گواه مى گيرم و شما هم گواه باشيد كه يقيناً من از آنچه شريك او قرار مى دهيد، بيزارم. (54)

[آرى، از هر معبودى] به غير او [بيزارم] پس همه شما بر ضد من نيرنگ بزنيد، سپس مهلتم ندهيد. (55)

يقيناً من بر خدا كه پروردگار من و پروردگار شماست توكل كردم؛ هيچ جنبنده اى نيست مگر اينكه او مهارش را به دست [قدرت و فرمانروايى خود] گرفته است، مسلماً پروردگارم بر راهى راست است. (56)

پس اگر روى [از حق] برگردانيد [زيانش متوجه خود شماست] يقيناً آنچه را كه من براى آن به سوى شما فرستاده شده ام به شما ابلاغ كردم، و پروردگارم گروهى غير از شما را جايگزينِ [شما] خواهد كرد، و نمى توانيد هيچ زيانى

به او رسانيد؛ زيرا پروردگارم بر همه چيز نگهبان است. (57)

و هنگامى كه فرمان ما [بر عذاب آنان] فرا رسيد، هود و آنان را كه با او ايمان آورده بودند با رحمتى از سوى خود نجات داديم و آنان را از عذابى سخت رهايى بخشيديم. (58)

و اينان قوم عاد بودند كه آيات پروردگارشان را انكار كردند، و از پيامبران او نافرمانى نمودند، و فرمان هر سركش ستيزه جويى را پيروى كردند. (59)

و در اين دنيا و روز قيامت با لعنتى بدرقه شدند. آگاه باشيد كه [قومِ] عاد به پروردگارشان كافر شدند، هان! دورى [از رحمت خدا] بر عاد، قوم هود باد. (60)

و به سوى قوم ثمود، برادرشان صالح را [فرستاديم] گفت: اى قوم من! خدا را بپرستيد؛ شما را جز او هيچ معبودى نيست، و او شما را از زمين به وجود آورد و از شما خواست كه در آن آبادانى كنيد؛ بنابراين از او آمرزش بخواهيد، سپس به سوى او بازگرديد؛ زيرا پروردگارم [به بندگانش] نزديك و اجابت كنندهدعاى آنان است. (61)

گفتند: اى صالح! پيش از اين در ميان ما [به عنوان انسانى عاقل و خردمند] مورد اميد بودى، آيا ما را از پرستيدن آنچه پدرانمان مى پرستيدند، بازمى دارى؟ و ما بى ترديد در [درستى و صحّت] تعاليمى كه به آن دعوتمان مى كنى در شكى شديد و سخت هستيم [چنان شكى كه در خردمندى تو نيز دچار ترديديم.] (62)

گفت: اى قوم من! مرا خبر دهيد اگر من بر دليلى روشن از سوى پروردگارم متكى باشم و از سوى خود رحمتى به من عطا كرده باشد، چنانچه [در ابلاغ پيامش] از او

نافرمانى كنم، چه كسى مرا [از عذابش] نجات مى دهد؟ پس شما [در صورتى كه خواسته هاى بى جايتان را بپذيرم] چيزى جز خسارت بر من نمى افزاييد. (63)

و اى قوم من! اين ناقه خداست كه براى شما [در اثبات صدق نبوّت من] نشانه اى [عظيم] است، پس بگذاريدش در زمين خدا بچرد، و هيچ آسيب و گزندى به او نرسانيد كه عذابى زود هنگام شما را خواهد گرفت. (64)

پس آن را [از روى طغيان و سركشى] پى كردند. پس صالح گفت: سه روز [فرصت داريد كه] در خانه هايتان از زندگى برخوردار باشيد. اين وعده اى بى دروغ است. (65)

پس هنگامى كه فرمان ما [بر عذاب آنان] فرا رسيد، صالح و آنان را كه همراه او ايمان آورده بودند با رحمتى از سوى خود نجات داديم، و از خوارى و رسوايى آن روز [رهايى بخشيديم]. مسلماً فقط پروردگارت نيرومند و تواناى شكست ناپذير است. (66)

و كسانى را كه ستم كردند، فرياد مرگبار فروگرفت، پس در خانه هايشان به رو درافتاده، جسمى بى جان شدند. (67)

گويى در آنجا اقامت نداشتند. آگاه باشيد! قطعاً قوم ثمود به پروردگارشان كافر شدند. هان! دورى [از رحمت خدا] بر قوم ثمود باد. (68)

و به راستى فرستادگان ما ابراهيم را مژده آورده، سلام گفتند، او هم گفت: سلام [بر شما]. و درنگ نكرد تا گوساله اى بريان [براى آنان] آورد. (69)

و چون ديد دست هايشان به سوى غذا دراز نمى شود، آنان را ناشناس يافت و از آنان احساس ترس و دلهره كرد، گفتند: مترس كه ما به سوى قوم لوط فرستاده شده ايم. (70)

پس همسرش در حالى كه ايستاده بود [از شنيدن گفتگوى فرشتگان با

ابراهيم] خنديد. پس او را به اسحاق و پس از اسحاق به يعقوب مژده داديم. (71)

[همسر ابراهيم] گفت: اى واى بر من! آيا فرزند آورم در حالى كه من پيرزنم و اين شوهر من است كه در سنّ سالخوردگى است؟ يقيناً اين چيزى بسيار شگفت است!! (72)

گفتند: آيا از كار خدا شگفتى مى كنى؟ [در حالى كه] رحمت خدا و بركاتش بر شما خانواده است. يقيناً او ستوده و بزرگوار است. (73)

پس هنگامى كه ترس و دلهره از ابراهيم برطرف شد و آن مژده به او رسيد، با ما درباره قوم لوط [به قصد دفع عذاب از آنان] به گفتگو پرداخت. (74)

به راستى كه ابراهيم بسيار بردبار و دلسوز و روى آورنده [به سوى خدا] بود. (75)

اى ابراهيم! از اين [گفتگو] درگذر؛ زيرا فرمان پروردگارت [بر عذاب قوم لوط] فرا رسيده و يقيناً آنان را عذابى بدون بازگشت خواهد آمد. (76)

و هنگامى كه فرستادگان ما نزد لوط آمدند، به سبب آمدنشان تنگدل و اندوهگين شد؛ [زيرا خود را براى دفع خطر از مهمانانش در برابر قوم تبهكارش توانمند نيافت،] وگفت: اين روز سخت و دشوارى است. (77)

و قومش شتابان به سويش آمدند [تا به خيال خود به مهمانانش دست درازى كنند، آن قومى] كه پيش از آن كارهاى زشت و ناپسند مرتكب مى شدند، گفت: اى قوم من! اينان دختران من هستند، اينان [از نظر ازدواج] براى شما پاكيزه ترند، از خدا پروا كنيد و مرا در ميان مهمانانم رسوا نكنيد؛ آيا از ميان شما مردى راه يافته نيست؟ (78)

گفتند: مسلماً دانسته اى كه ما را به دخترانت هيچ حاجت

و نيازى نيست و خوب مى دانى كه ما چه مى خواهيم!! (79)

گفت: اى كاش براى مبارزه با شما قدرت و نيرويى داشتم يا به پناهگاهى استوار مأوى مى گرفتم. (80)

[ميهمانان] گفتند: اى لوط! ما فرستادگان پروردگار توايم، آنان هرگز به تو دسترسى پيدا نمى كنند، پس خانواده ات را در پاره اى از [همين] شب حركت ده و نبايد هيچ يك از شما به سوى شهر بازگردد، اما همسرت را با خود مبر زيرا عذابى كه به تبهكاران مى رسد به او هم خواهد رسيد. يقيناً وعده گاهشان [براى دچار شدن به عذاب] صبح [فردا] است، آيا صبح نزديك نيست؟ (81)

پس هنگامى كه عذاب ما فرا رسيد، بالاترين آن [سرزمين آلوده] را فروترينش نموديم و بر آن سنگ هايى از نوع سنگِ گلِ لايه لايه فرو ريختيم. (82)

[سنگ هايى] كه نزد پروردگارت نشانه دار بود و آن سنگ ها از ستمكاران دور نيست. (83)

و به سوى [مردم] مَدين، برادرشان شعيب را [فرستاديم.] گفت: اى قوم من! خدا را بپرستيد، شما را جز او هيچ معبودى نيست؛ و از پيمانه و ترازو مكاهيد، همانا من شما را در توانگرى و نعمت[ى كه بى نياز كننده از كم فروشى است] مى بينم و بر شما از عذاب روزى فراگير بيمناكم. (84)

و اى قوم من، پيمانه و ترازو را عادلانه [و منصفانه] كامل و تمام بدهيد، و اجناس مردم را [هنگام خريدن] كم شمارتر و كم ارزش تر [از آنچه كه هست] به حساب نياوريد و در زمين تبهكارانه فتنه و آشوب برپا نكنيد. (85)

آنچه خدا [در كسب و كارتان از سود و بهره پس از پرداخت حق مردم] باقى مى گذارد، براى شما

بهتر است اگر مؤمن باشيد، و من بر شما نگهبان نيستم. (86)

گفتند: اى شعيب! آيا نمازت به تو فرمان مى دهد كه آنچه را پدرانمان مى پرستيدند رها كنيم؟ يا از اينكه در اموالمان به هر كيفيتى كه مى خواهيم تصرف كنيم دست برداريم؟ به راستى كه تو [انسانى] بردبار و راه يافته اى [پس چرا مى خواهى در برابر آزادى ما نسبت به بت پرستى وهزينه كردن اموالمان به هر كيفيتى كه بخواهيم بايستى؟!] (87)

گفت: اى قوم من! مرا خبر دهيد اگر من بر دليل روشنى از سوى پروردگارم متكى باشم و از جانب او رزق نيكويى به من داده باشد [آيا رواست كه خلاف خواسته او عمل كنم؟] و من نمى خواهم آنچه كه شما را از آن بازمى دارم خود مرتكب شوم؛ تا جايى كه قدرت دارم جز اصلاح [شما را] نمى خواهم؛ و توفيقم فقط به [يارى] خداست؛ بر او توكل كردم و به سوى او بازمى گردم. (88)

اى قوم من! دشمنى و مخالفت با من، شما را به جايى نرساند، كه [عذابى] مانند آنچه به قوم نوح يا قوم هود يا قوم صالح رسيد به شما هم برسد، و قوم لوط از شما [چه از جهت زمان و چه از جهت مكان] چندان دور نيست. (89)

از پروردگارتان آمرزش بطلبيد، سپس به سوى او بازگرديد؛ زيرا پروردگارم مهربان و بسيار دوستدار [توبه كنندگان] است. (90)

گفتند: اى شعيب! بسيارى از مطالبى كه مى گويى نمى فهميم، و به راستى تو را در [مقايسه با] خود، ناتوان و ضعيف مى بينيم، و اگر عشيره ات نبودند، بى ترديد سنگسارت مى كرديم، وتو بر ما پيروز نيستى. (91)

گفت: اى قوم من! آيا عشيره كوچكم

نزد شما از خدا عزيزتر است كه او را پشت سر قرار داده و فراموشش كرده ايد؟! يقيناً پروردگارم به همه اعمالى كه انجام مى دهيد، احاطه دارد. (92)

و اى قوم من! به اندازه اى كه در قدرت و توان شماست، عمل كنيد، من [هم] بى ترديد [به وظيفه الهى خود] عمل مى كنم؛ به زودى خواهيد دانست، چه كسى را عذاب رسوا كننده خواهد آمد و دروغگو كيست؟! و منتظر بمانيد كه من هم با شما منتظرم. (93)

و هنگامى كه عذاب ما رسيد، شعيب و كسانى را كه با او ايمان آورده بودند، با رحمتى از سوى خود نجات داديم، و كسانى را كه [به آيات ما] ستم كردند، فرياد مرگبار فرا گرفت، پس در خانه هايشان به رو در افتاده جسمى بى جان شدند. (94)

گويى در آنجا اقامت نداشتند. آگاه باشيد! مَدين [از رحمت خدا] دور باد، همان گونه كه ثمود دور شد. (95)

همانا موسى را با نشانه هاى خود و برهانى روشن فرستاديم، (96)

به سوى فرعون و اشراف و سرانِ [قومِ] او، ولى [آنان براى حفظ مقام و مال خود] از فرمان فرعون پيروى كردند، در حالى كه فرمان فرعون راهنماى به سوى سعادت و خوشبختى نبود. (97)

[فرعون] روز قيامت پيشاپيش قومش مى رود، پس آنان را به آتش درمى آورد، و بد نصيب و سهمى است [آتشى] كه در آن وارد مى شود. (98)

و در اين دنيا و روز قيامت به لعنتى بدرقه شدند [و آن لعنت] بد عطيه اى است كه به آنان مى دهند. (99)

اين از گزارش هاى شهرها [و اهل آنها] است كه آن را بر تو حكايت مى كنيم، برخى از آن [شهر]ها هنوز

برجايند، و برخى درو شده بر باد رفته اند! (100)

و ما بر آنان ستم نكرديم، ولى آنان بر خويشتن ستم ورزيدند، پس هنگامى كه عذاب پروردگارت فرا رسيد، معبودانى كه به جاى خدا مى پرستيدند، چيزى [از عذاب را] از آنان دفع نكردند، و به آنان جز خسارت و هلاكت نيفزودند. (101)

و چنين است مؤاخذه كردن پروردگارت، هنگامى كه [مردم] آبادى ها را در آن حال كه ستمكارند مؤاخذه مى كند. بى ترديد مؤاخذه او دردناك و سخت است. (102)

يقيناً در آن مؤاخذه ها براى كسى كه از عذاب آخرت مى ترسد، عبرت است، [و] آن روزى است كه مردم را براى آن گرد مى آورند، و آن روزى است كه [همه صحنه هاى آن] مورد مشاهده است. (103)

و ما آن روز را جز براى مدتى اندك به تأخير نمى اندازيم. (104)

روزى كه چون فرا رسد، هيچ كس جز به اجازه او سخن نمى گويد؛ پس برخى تيره بخت و برخى نيك بخت اند. (105)

اما تيره بختان [كه خود سبب تيره بختى خود بوده اند] در آتش اند، براى آنان در آنجا ناله هاى حسرت بار و عربده و فرياد است. (106)

در آن تا آسمان ها و زمين پابرجاست جاودانه اند، مگر آنچه را كه مشيّت پروردگارت اقتضا كرده است؛ بى ترديد پروردگارت هر چه را اراده مى كند، انجام مى دهد. (107)

اما نيك بختان [كه به توفيق و رحمت خدا سعادت يافته اند] تا آسمان ها و زمين پابرجاست، در بهشت جاودانه اند مگر آنچه را مشيّت پروردگارت اقتضا كرده، [بهشت] عطايى قطع ناشدنى و بى پايان است. (108)

پس در باطل بودن معبودانى كه مشركان مى پرستند، شك نداشته باش؛ اينان نمى پرستند مگر به همان صورت كه پدرانشان پيش از

اين مى پرستيدند [و آن پرستشى از روى جهل و بى خردى بود]. و ما سهمشان را [از عذاب] به طور كامل و بى كم و كاست خواهيم داد. (109)

و به راستى به موسى كتاب داديم، پس در آن اختلاف شد، و اگر از سوى پروردگارت [به سبب اتمام حجت] مهلتى براى انسان تا اجل معينش مقدر نشده بود، يقيناً ميانشان [به عذاب] داورى شده بود [و هيچ كس از آنان پس از آن داورى زنده نمى ماند] و اين يهودى ها[ىِ عصر تو] درباره تورات [كه بخشى از آياتش تحريف شده و پاره اى از مطالبش آميخته با خرافات و قسمتى از نوشته هايش دور از فطرت و غير قابل اجراست] در ترديدى آميخته با بدگمانى اند. (110)

و يقيناً پروردگارت [پاداشِ] اعمال همه آنان را [در قيامت] كامل و تمام پرداخت خواهد كرد؛ زيرا او به آنچه انجام مى دهند، آگاه است. (111)

پس همان گونه كه فرمان يافته اى ايستادگى كن؛ و نيز آنان كه همراهت به سوى خدا روى آورده اند [ايستادگى كنند] و سركشى مكنيد كه او به آنچه انجام مى دهيد، بيناست. (112)

و به كسانى كه [به آيات خدا، پيامبر و مردم مؤمن] ستم كرده اند، تمايل و اطمينان نداشته باشيد و تكيه مكنيد كه آتش [دوزخ] به شما خواهد رسيد ودر آن حال شما را جز خدا هيچ سرپرستى نيست، سپس يارى نمى شويد. (113)

و نماز را در دو طرف روز و ساعات نخستين شب برپا دار، كه يقيناً نيكى ها، بدى ها را از ميان مى برند، اين براى يادكنندگان تذكّر و يادآورى است. (114)

و شكيبايى كن كه يقيناً خدا پاداش نيكوكاران را تباه نمى كند. (115)

پس چرا در ميان

امت هايى كه پيش از شما بودند، مصلحانى دلسوز نبودند كه [مردم را] از فساد در زمين بازدارند؟ مگر اندكى كه [به سبب بازداشتن مردم از فساد] نجاتشان داديم. و آنان كه ستم كردند، دنباله رو [و دل بسته] چيزى از نعمت و ثروت شدند [كه در آن به سركشى و طغيان افتادند] و آنان گنهكار بودند. (116)

و پروردگارت بر آن نبوده است كه شهرهايى را در حالى كه مردمش درست كارند، ظالمانه هلاك كند. (117)

اگر پروردگارت مى خواست يقيناً تمام مردم را [از روى اجبار، در مسير هدايت] امت واحدى قرار مى داد، [ولى نخواست به همين سبب] همواره [در امر دين] در اختلاف اند. (118)

مگر كسانى كه پروردگارت به آنان رحم كرده و به همين سبب آنان را آفريده است. و فرمان حتمى پروردگارت تحقق يافت كه همانا دوزخ را از همه جن و انس [كه راه كفر و عناد را برگزيدند] پر خواهم كرد. (119)

و هر سرگذشتى از سرگذشت هاى [پندآموز] پيامبران را كه برايت مى خوانيم، حقيقتى است كه دل تو را به آن پابرجا و استوار كنيم، و براى تو در اين سرگذشت ها حق و براى بهره بردن مؤمنان پند و تذكّرى آمده است. (120)

و به كسانى كه ايمان نمى آورند، بگو: به اندازه قدرتتان عمل كنيد، و ما هم [بى ترديد به وظايف الهى خود] عمل مى كنيم. (121)

و [به خاطر اعمال ناهنجارتان] به انتظار [عذاب] بمانيد كه ما هم [عذاب شما را] منتظريم. (122)

نهان آسمان ها و زمين فقط در سيطره دانش خداست، همه كارها به او باز گردانده مى شود؛ پس او را بندگى كن و بر او توكل داشته باش،

و پروردگارت از آنچه انجام مى دهيد، بى خبر نيست. (123)

روز آفريد و عرش با عظمت او شايديك معنى عرش كه روح و حقيقت انسانست اينجا مراد باشد بر آب قرار يافت شايد مراد از آب علم باشد تا شما را بيازمايد كه عمل كدام يك از شما نيكوتر است و اى رسول محققا اگر باين مردم بگوئى كه شما براى جهان ديگر خلق شده ايد و پس از مرگ زنده خواهيد شد همانا كافران خواهند گفت كه اين سخن را هرگز حقيقتى جز به سحر و خيال موهوم نيست (7)

و اگر ما عذاب را از آن منكران معاد تا وقت معين هنگام مرگ بتعويق اندازيم آنها به جاى آنكه توبه از گناه كنند تمسخر و استهزاء كرده و گويند چه موجب تاخير عذاب شده چرا به وعده محمد (ص) بما عذاب نميرسد آگه باشند كه چونهنگام عذاب برسد ديگر از آن هرگز رهائى نيابند و بانچه تمسخر ميكردند سخت گرفتار شوند (8)

و اگر ما بشر را در دنيا بنعمت و رحمتى برخوردار كرديم تا شكر كند او شكر نكرد سپس چون كفران كرد آن نعمت را از او گرفتيم سخت باز به جاى اميدوارى بخدا بخوى نوميدى و كفران درافتد (9)

و اگر آدمى را به نعمتى پس از محنتى رسانيم مغرور و غافل شود كه ديگر روزگار زحمت و رنج من سر آمده سرگرم شادمانى و مفاخرت گردد (10)

اين خوى بشر بى صبر كم ظرف ضعيف است مگر آنانكه داراى ملكه صبر و عمل صالحند كه هنگام نعمت شكر خدا و گاه مصيبت صبر ميكنند بر آنها آمرزش حق و اجر بزرگ نعمت بهشت ابدى است (11)

اى رسول ما،

مبادا بعض آياتى را كه بتو وحى شده درباره كافران به ملاحپاتى تبليغ نكنى و از قول مخالفانت كه ميگويند اگر اين مرد پيغمبر است چرا گنج و مالى ندارد و يا فرشته آسمان همراه او نيست دلتنگ شوى؟ از اين سخنان جاهلانه هرگز غمگين مباش كه وظيفه تو تنها نصيحت و اندرز خلق است اما حاكم و نگهبان هر چيز خداست (12)

آيا كافران ميگويند اين قرآن وحى الهى نيست خود او بهم بسته و بخدا نسبت ميدهد بگو اگر راست ميگوئيد شما هم با كمك همه فصحاى عرب بدون وحى خدا ده سوره مانند اين قرآن بياوريد (13)

پس هر گاه كافران جواب ندادند و عاجز از آوردن يك سوره مانند قرآن شدند دراين صورت شما مومنان بدانيد كه اين كتاب به علم ازلى از جانب خدا نازل شده دعوتش اينست كه هيچ خدائى جز آن ذات يكتاى الهى نيست آيا شما مردم با اين دليل روشن و قرآن محكم دعوت توحيد را اجابت ميكنيد؟ و تسليم حكم خدا و رسول خواهيد شد؟ (14)

كسانى كه طالب تعيش مادى و زينت و شهوات دنيوى هستند ما مزد سعى آنها را دركار دنيا كاملا ميدهيم و هيچ از اجر عملشان كم نخواهد شد (15)

ولى هم اينان هستند كه ديگر در آخرت نصيبى جز آتش دوزخ ندارند و همه افكار و اعمالشان در راه دنيا پس از مرگ ضايع و باطل ميگردد (16)

آيا پيغمبرى كه از جانب خدا دليلى روشن مانند قرآن دارد با گواهى صادق مانندعلى (ع) كه به تمام شئون وجودى از علم و زهد و ايمان و گواه صدق رسالتست

و بعلاوه كتاب تورات موسى هم كه پيش از او پيشوا و رحمت حق بر خلق بود و به آن ايمان آوردند باو بشارت داد اينان از اهل كتاب باو ايمان مياورند؟ ياكافر ميشوند و هر كس از طوايف بشر باو كافر شود وعده گاهش البته آتش دوزخ است كه در آن هيچ شك مدار كه اين وعده قطعى عذاب قهر پروردگار است و ليكن اكثر مردم بدان ايمان نمياورند (17)

در جهان از آنهائى كه بخدا نسبت دروغ دادند ستمكارتر كيست؟ آنان بر خدا عرضه داشته شوند و گواهان محشر گويند اينان هستند كه بزرگترين ظلم را مرتكب شده بر خدا دروغ بستند بارى اى خلايق آگاه باشيد كه لعن خدا بر ستمكاران عالم است (18)

آن ستمكاران كه راه خدا را بروى بندگان بسته و سعى كنند كه راه حق را كج كرده و خلق را براه باطل كشند و هم آنها هرگز باخرت ايمان نياورند و منكر قيامتند (19)

اينها هيچ قدرت و راه مفرى در زمين از قهر خدا ندارند و جز خدا كه او بر عذابشان خواهد افزود از هيچكس حتى از اعضار و قواى خود يار و مددكارى نخواهند يافت كه هرگز گوششان هم در شنوائى سخن راست و چشم در بينائى حق و حقيقت بانها مدد نتواند كرد (20)

همين مردم دنيا طلب هستند كه نفوس خود را سخت در زيان افكندند و هر دروغ بسته و هر تدبيرى در راه دنيا كردند همه محو و نابود شود (21)

ناگزير در عالم آخرت زيانكارترين مردم آنها هستند (22)

آنانكه به خدا ايمان آورده و به اعمال صالح پرداختند

و بدرگاه خداى خود خاضع و خاشع گرديدند آنها البته اهل بهشت جاويدند و در آن بهشت متنعم ابدى خواهند بود (23)

حال اين دو گروه كفر و ايمان در مثل به شخص كور و كر و شخص شنوا و بينا مانند است آيا حال اين هر دو شخص يكسانست؟ هرگز يكسان نيست پس چرا متذكر نمى شويدتا از كورى كفر و جهالت به بينائى علم و ايمان شتابيد (24)

و ما نوح را براى هدايت قومش به رسالت فرستاديم او قومش را گفت كه من با بيان روشن براى نصيحت و اندرز شما آمدم (25)

تا شما را بگويم كه غير خداى يكتا كسى را نپرستيد كه اگر بجز خدا كسى را پرستش كنيد من از عذاب روز سخت قيامت بر شما ميترسم (26)

نوح را سران كافران قومش پاسخ دادند كه ما تو را مانند خود بشرى بيشتر نميدانيم و در بادى نظر آنان كه پيرو تواند اشخاصى پست و بى قدر بيش نيستند و ما هيچگونه مزيتى بر شما نسبت بخود نمى بينيم كه تو را پيغمبر خدا و پيشواى خلق شناسيم بلكه شما را دروغگو مى پنداريم (27)

نوح قومش را پاسخ داد كه شما چه ميگوئيد هر گاه ببينيد كه مرا دليل روشن و رحمت مخصوص از جانب پروردگار عطا شده باز هم حقيقت حال بر شما پوشيده خواهد ماند آيا جهالت نيست كه من برحمت و سعادت شما را اجبار كنم و شما تنفر اظهار كنيد؟ (28)

باز گفت بدانيد كه من از شما در عوض هدايت ملك و مالى نميخواهم اجر من بر خداست و من هرگز آن

مردم با ايمان را هر چند بنظر شما فقير و ذليل و بيقدر باشنداز خود دور نميكنم كه آنها بشرف ملاقات خدا ميرسند ولى بنظر من شما كه آنان را خوار ميشماريد خود مردم نادانى هستيد (29)

باز گفت اى قوم اگر من آن مردم پاك خداپرست را از خود برانم و خدا از من برنجد بمدد كه از خشم خدا نجات يابم؟ آيا از اين سخنان پند نميگيريد؟ (30)

باز گفت كه اى قوم من نميگويم كه خزائن خدا نزد منست و نه مدعيم كه از علم غيب حق آگاهم و نه دعوى كنم كه فرشته آسمانم و هرگز مومنان پاكى را كه از شوق حق اشك از ديده ميبارند و بچشم شما خوارند نخواهم گفت كه آنها از جانب خدا هيچ فضيلت بر ديگران ندارند كه خدا بر دلهاى با اخلاص آنها داناتر از من است كه آنها را عزيز و گرامى داشته كه اگر من مانند شما آنها را خوار شمارم از ستمكاران عالم بشمار باشم (31)

باز قوم گفتند اى نوح تو با ما جدل و گفتگو بسيار كردى اكنون اگر راست ميگوئى سخن كوتاه كن و بر ما وعده عذابى كه دادى بيار (32)

نوح گفت آن وعده را اگر خدا خواهد بشما ميرسد و هيچ از آن مفرى نداريد (33)

و ديگر پند و نصايح من سود نكند و اگر خدا خواهد كه شما را گمراه كند يعنى پس از اتمام حجت بتعليمات رسالت بحال گمراهى خود واگذارد من ميل آنكه باربشما نصيحت كنم ندارم او خداى شماست و بسوى او بازميگرديد (34)

آيا قوم ايمان مياورند يا باز

خواهند گفت كه تو از پيش خود سخنانى فرا بافته و از دروغ بوحى خدا نسبت ميدهى بگو اگر چنين باشد عقوبت آن گناه بر من است نه بر شما و من از كفر و گناه شما بيزارم (35)

و بنوح وحى شد كه جز همين عده كه ايمان آورده اند ديگر ابدا هيچكس از قومت ايمان نخواهد آورد و تو بر كفر و عصيان اين مردم لجوج محزون مباش (36)

و بساختن كشتى در حضور و مشاهده ما و بدستور ما مشغول شو و درباره ستمكاران كه البته بايد غرق شوند ديگر سخن مگوى (37)

و نوح به امر خدا بساختن كشتى پرداخت و چون در بيابان بى زبى كشتى ميساخت هر كس از قومش بر او ميگذشت وى را مسخره و استهزاء ميكرد و نوح در جواب آنها ميگفت اگر امروز شما ما را مسخره ميكنيد ما هم روزى شما را پاسخى بدهيم كه بعد از اين بدانيد (38)

و معلوم شما شود كه ما و شما كدام بعذاب ذلت و خوارى گرفتار و عذاب دايم خدا را مستوجب خواهيم شد؟ (39)

نوح بساختن كشتى و قوم بتمسخر پرداختند تا وقتى كه فرمان قهر ما فرا رسيد و از تنور آتش آب بجوشيد و عالم را بطوفان داد در آن هنگام بنوح خطاب كرديم كه تو با خود از هر نوع حيوان دو فرد نر و ماده با جميع آن و فرزندانت جز آن پسر كنعان و آن واحله نام كه وعده هلاكش در علم ازلى گذشته همه را در كشتى همراه بر كه از غرقاب برهند و گرويدگان نوح در عالم عده

قليلى بيش نبودند (40)

و دستور داد كه شما مومنان بكشتى درآئيد تا بنام خدا كشتى هم روان شود و همبساحل نجات رسد كه خداى من البته صاحب مغفرت و رحمت است (41)

و آن كشتى به دريا با امواجى مانند كوه در گردش بود كه در آن حال نوح از ره شفقت فرزندش را ندا كرد كه اى پسر تو هم بدين كشتى درزى كه نجات يابى و با كافران همراه مباش كه هلاك خواهى شد (42)

آن پسر نادان نااهل پدر را پاسخ داد كه من بزودى بر فراز كوهى روم كه از خطرهلاكم نگهدارد نوح گفت اى پسر امروز هيچكس را از قهر خدا جز بلطف او پناه نيست اين بگفت و موج ميان آنها جدائى افكند و پسر با كافران چون از جنس آنها بود بدريا غرق شد (43)

و بزمين خطاب شد كه فورا آب را فرو بر و به آسمان امر شد كه باران را قطع كن و آب بيك لحظه خشك شد و حكم قهر الهى انجام يافت و كشتى بر كوه جودى قرار گرفت و فرمان هلاك ستمكاران دررسيد (44)

و نوح بدرگاه خدا عرض كرد بار پروردگارا فرزند من اهل بيت من است كه وعده لطف و نجات به آنها دادى و وعده عذاب تو هم حتمى است كه قادرترين حكم فرمايانى پس بلطف خود فرزندم را نجات بخش (45)

خدا بنوح خطاب كرد كه فرزند تو هرگز با تو اهليت ندارد زيرا او را عملى بسيار ناشايسته است پس تو از من تقاضاى امرى كه هيچ از حال آن آگه نيستى مكن و شفاعت نااهلان

رها كن من تو را پند ميدهم نصيحت بشنو و از مردم جاهل مباش (46)

نوح عرض كرد بار الها من پناه ميبرم بتو كه ديگر چيزى كه نميدانم از تو هيچگاه تقاضا كنم و اكنون اگر گناه مرا نبخشى و ترحم نفرمائى من از زيانكاران عالمم (47)

و به نوح خطاب شد كه از كشتى فرود آى كه سلام ما و بركات و رحمت ما بر تو و بر آن امم و قبايلى كه هميشه در خداپرستى با تو و تابع امر تو اند اختصاص يافته و امتهائى كه خود سر و ستمگر شوند ما پس از آنكه به آنها بهره اى ازدنيا دهيم آنان را بعذاب سخت قيامت كيفر خواهيم كرد (48)

اين حكايت نوح از اخبار غيب است كه پيش از آنكه ما بتو وحى كنيم تو و قومت هيچ از آن آگاه نبوديد پس بعد از وحى حكايات نوح و حلم او بر آزار امت تو در طاعت حق راه حلم و صبر پيش گير كه عاقبت اهل تقوى نيكوست (49)

و ما براى هدايت قوم عاد برادرشان يعنى مردى از طايفه آنها هود را فرستاديم هود نيز براى اداء رسالت بقوم خود گفت كه اى مردم خداى يكتائى را پرستش كنيد كه جز او شما را خدائى نيست و گفتارى كه از بتان و خدايان باطل به ميان آورده ايد بدانيد كه افتراء و دروغى بيش نيست (50)

باز گفت اى قوم من از شما مزد رسالت نميخواهم اجر من جز بر خدا كه مرا آفريده نيست آيا در امر من فكر و عقل كار نمى بنديد تا حق را

از باطل تميز دهيد (51)

اى قوم از خدا آمرزش طلبيد و بدرگاه او توبه كنيد تا از آسمان بر شما رحمت فراوان نازل گرداند و بر قوت و توانائى شما بيفزايد و زنهار به نابكارى و عصيان روى از خداى رحمان مگردانيد (52)

قوم هود وى را پاسخ دادند كه تو براى ما دليلى روشن بر دعوى رسالت خود نياوردى و ما هرگز از خدايان خود يعنى بتان بمجرد حرف بيدليل تو دست نميكشيم و ما هرگز بتو ايمان نخواهيم آورد (53)

تنها چيزى كه درباره تو ميگوئيم اينست كه برخى از خدايان ما تو را آسيب جنون رسانيده و عقل تو را بجرم بدگوئى از بتان مغشوش گردانيده است هود بانها گفتمن خدا را گواه ميگيرم و شما هم گواهى دهيد كه از اين پس من از شما و خدايانى كه غير خداى يكتا ميپرستيد بيزارم (54)

شما هم هر فكر و تدبيرى در كار من داريد بى هيچ مهلت انجام دهيد (55)

من بر خدا كه پروردگار من و شماست توكل كرده ام كه زمام اختيار هر جنبنده بدستمشيت اوست و البته هدايت پروردگار من خلق را براه راست خواهد بود (56)

پس هرگاه شما روى از حق بگردانيد من بوظيفه خود كه ابلاغ رسالت و اتمام حجتبر شماست قيام كردم و اكنون مستحق هلاك شديد و خداى من پس از هلاك شما قومى ديگر را جانشين شما خواهد كرد و به هود هم چون در حفظ و امان خداست هيچ ضررى نتوانيد رسانيد كه پروردگار من بر هر چيز و هر كس حافظ و نگهبانست (57)

و چون فرمان قهر ما

بهلاكت قوم دررسيد ما بفضل و رحمت خود هود را و هر كس با او ايمان آورد نجات بخشيديم و از عذاب بسيار سختى آنها را ايمن ساختيم (58)

و همين قوم عاد امت هود هستند كه آيات خدا را انكار و پيغمبران را آزار و نافرمانى كردند و پيرو امر هر شخص متكبر جبار شدند (59)

و آنها بلعن خدا هم در حيات دنيا و هم در قيامت گرفتار گرديدند اى اهل ايمان آگاه باشيد كه قوم عاد در اثر طغيان و عصيان به خداى خود كافر و از رحمت او دور شدند اى مومنان بدانيد كه قوم عاد امت هود از رحمت خدا دورند (60)

و باز ما صالح پيغمبر را بسوى قوم ثمود برسالت فرستاديم صالح بقوم خود گفت اى مردم خداى يگانه را كه جز او خدائى نيست پرستش كنيد او خدائيست كه شما را از خاك بيافريد و براى عمارت و آباد ساختن زمين برگماشت پس شما از خداى خود آمرزش طلبيد و بدرگاه او پناه بريد و از لغزش و گناهان توبه كنيد كه البته خدا بهمه نزديكست و دعاى خلق را ميشنود و جابت ميكند (61)

قوم گفتند اى صالح تو پيش از آنكه دعوى نبوت كنى در ميان ما مورد اعتقاد و اميدوارى بودى آيا ميخواهى باين دعوى پرستش خداى يگانه ما را از پرستش خدايان پدران ما منع كنى ما بدعوى نبوتت سخت بدگمان و بى عقيده خواهيم بود (62)

صالح باز گفت آيا راى شما چيست اگر من بر دعوى خود معجز و دليلى از طرف خدادر دست دارم كه او مرا بنبوت بلطف و

مرحمت بسيار برگزيده است اگر باز هم فرمان او نبرم و گفتار جاهلانه شما را بشنوم و ابلاغ رسالت نكنم در اينصورت مرا از عذاب خدا كه امان تواند داد؟ كه شما بر من جز ضرر و زيان چيزى نخواهيد افزود (63)

صالح باز گفت اى قوم اين ناقه آيت خداست و معجز براى اتمام حجت الهى بر شما او را بحال خود آزاد گذاريد تا در زمين خدا چرا كند و قصد آزار او مكنيد و گرنه خدا شما را بزودى به عذاب گرفتار سازد (64)

قوم پند صالح را نشنيدند و ناقه را پى كردند صالح هم بانها وعده عذاب داد كه بعد از اين عمل تا سه روز ديگر در منازل خود از زندگى تمتع بريد كه سپس همه هلاك خواهيد شد و اين وعده البته حق است و دروغ نيست (65)

چون وقت فرمان قهر ما فرا رسيد تنها صالح و مومنان باو را برحمت خاص خود از بلاى آن روز نجات داديم كه خدا بر هر چه خواهد مقتدر و تواناست (66)

و آنگاه ستمكاران را شب صيحه عذاب آسمانى بگرفت كه صبحگاه در ديارشان بيحس و حركت و خاموش ابدى شدند (67)

چنان هلاك شدند كه گوئى آنها در آن ديار هرگز زنده نبودند شما مردم از آنها عبرت گيريد و آگاه شويد كه قوم ثمود چون بخداى خود كافر شدند دور از رحمت ابدى خدا گرديدند (68)

و آنگاه فرستادگان ما فرشتگان آسمان بر ابراهيم خليل بسلامتى بشارت آوردند و او را سلام گفته و از او پاسخ سلام شنيدند آنگاه ابراهيم چون فرشتگان را بشكل بشر ديد

و مهمان پنداشت بر آنها از گوشت گوساله كبابى مهيا كرد (69)

و چون ابراهيم ديد كه آنان بطعام دست دراز نميكنند در حال از آنها دلش متوحش و بيمناك گرديد آنان حس كرده و گفتند مترس كه ما فرستاده خدا بقوم لوط ميباشيم (70)

در آن حال زن ابراهيم ساره ايستاده بود كه از فرط شوق متبسم يا حائض گرديدپس ما آن زن را بفرزندى بنام اسحق و سپس يعقوب بشارت داديم (71)

زن چون مژده فرزند شنيد از فرط شوق گفت كه آيا ميشود از من با آنكه پيرى سالخورده ام و شوهرم نيز مردى پير و فرتوت است فرزندى پديد آيد اين چيز بسيار شگفت انگيز است؟ (72)

فرشتگان با او گفتند آيا از كار خدا عجب دارى؟ عجب مدار كه رحمت و بركات خدا مخصوص شما اهل بيت رسالت است زيرا خدا بسيار ستوده صفات و مقتدر و بزرگوار است و به پيمبرانش عنايت بيش دارد (73)

چون ابراهيم را وحشت از دل برفت و بشارت فرزند بيامد در آن حال براى خلاص قوم لوب با ما بگفتگو و التماس درآمد يعنى از فرشتگان كه وعده هلاك قوم لوط ازخدا شنيد استدعاى نجات بر آنها كرد (74)

كه همانا ابراهيم بسيار حليم و رئوف بود و بسيار بدرگاه خدا دعا و تضرع داشت و بسيار از حق مغفرت و آمرزش در حق خود و خلق ميطلبيد (75)

خطاب شد اى ابراهيم از اين خواهش نجات قوم لوط درگذر كه هنگام حكم قهر الهى بر اين قوم فرا رسيده و بر آنها عذابى كه حتمى است و بازگشت ندارد خواهد رسيد (76)

و چون فرستادگان ما فرشتگان قهر به لوط وارد شدند بر قوم خود پريشان خاطر و دلتنگ شد و گفت اين روز بسيار سختى است (77)

و چون فرشتگان بصورت جوانان زيبا بخانه لوط درآمدند قوم لوط آگاه شده و بقصدعمل زشتى كه در آن سابقه داشتند بسرعت بدرگاه او وارد شدند لوط بانها گفتاين دختران من جنس آنان امتم كه بمنزله دختران منند براى شما پاكيزه و نيكوترند از خدا بترسيد و مرا نزد مهمانان بعمل زشت خود خوار و سرشكسته مكنيد آيا درميان شما يكمرد خيرخواه رشيد خداپرست نيست كه شما را از اين كار بد منع كند (78)

قوم لوط گفتند ما را رغبت و ميلى بدان دختران نيست و تو بخوبى ميدانى كه مطلبما چيست (79)

لوب چون ديد پند او اثرى ندارد گفت اى كاش مرا بر منع شما اقتدارى بود حالى كه بر منعتان قدرت ندارم از شر شما بركن محكمى كه اقتدار بى انتهاست خداست پناه خواهم برد (80)

فرشتگان به لوط گفتند تو نه از ما و نه از قوم انديشه مدار كه ما رسولان پروردگاريم و هرگز دست آزار قوم بتو نرسد تو با اهلبيت خود شبانه از اين ديار بيرون شو و از اهل بيت خود هيچكس جز آن زن كافرت كه آنهم با قوم بايد هلاك شود يكى را وامگذار كه وعده عذاب صبحگاه است و تا صبح وقت بسيار نيست (81)

چون صبح شد فرمان قهر ما ديار آن قوم نابكار را ويران و زير و زبر ساخت و برسر آنها مرتب از آسمان سنگ هلاك فرو ريختيم (82)

كه آن سنگهاى بلا

بر سر ستمكاران از امر خدا نشان دار و معين بود و البته چنين هلاكتى از ظالمان عالم دور نخواهد بود (83)

و ما به سوى اهل مدين برادرشان شعيب را به رسالت فرستاديم آن رسول گفت اى مردم خداى يكتا را كه جز او خدائى نيست پرستش كنيد و در كيل و وزن كم فروشى مكنيدمن خير شما را در آن مى بينم كه با همه عدل و انصاف كنيد و اگر ظلم كنيد من ميترسم از روزى كه عذاب سخت شما را فرا گيرد (84)

اى قوم در سنجش وزن و كيل اجناس عدالت كنيد و به مردم كم و گران نفروشيد و در زمين بخيانت و فساد برنخيزيد (85)

و بدانيد كه آنچه خدا بر شما باقى گذارد و بركت بخشد بهتر است از آن زيادتى كه به خيانت و كم و گران فروشى بدست مياوريد اگر واقعا به خدا ايمان داريد. اين نصيحت وظيفه من است ولى اگر عصيان كرديد ديگر من نگهبان شما از عذاب خدا نيستم (86)

قوم بمسخره گفتند اى شعيب آيا اين نماز تو، تو را مامور ميكند كه دعوى رسالت كرده و ما را از پرستش خدايان پدرانمان و از تصرف در اموال بدلخواه خودمان منع كنى؟ آفرين تو بسيار مرد بردبار درستكارى هستى (87)

شعيب گفت اى قوم راى و نظريه شما چيست آيا اگر مرا از جانب پروردگار حجت روشن و دليل قاطع باشد و از او بر من رزق حلال و پاكيزه بى هيچ خيانت و حيله هاى شما برسد باز اطاعت او نكنم؟ و بدانيد كه غرض من از آنچه شما را

نهى ميكنم ضديت و مخالفت با شما نيست بلكه تا بتوانيم تنها مقصود اصلاح امر شماست و از خدا در هر كار توفيق ميطلبم و بر او توكل ميكنم و بدرگاه او از شر بدان پناه ميبرم (88)

شعيب باز به نصيحت لب گشود كه اى قوم ضديت با من شما را بر آن وادار نكند كه راه كفر و طغيان پيش گيريد و خود را مستوجب عذاب كنيد تا بر شما هم بلائى از مانند قوم نوح و قوم هود و صالح از جانب خدا نازل شود بخصوص از قوم لوط كه دورانشان دور از شما نيست عبرت گيريد (89)

و از خداى خود آمرزش طلبيد و بدرگاهش توبه و انابه كنيد كه او بسيار مشفق و مهربانست (90)

قوم پاسخ دادند كه ما بسيارى از آنچه ميگوئى نمى فهميم يعنى سخنانت بيمعنى و بدون نتيجه است و ما هيچ نمى پذيريم و تو در ميان ما شخصى بى ارزش و ناتوانى اهميت و مقامى بر تو قائل نيستيم و اگر ملاحپه طايفه تو نبود سنگسارت ميكرديم كه تو را نزد ما عزت و احترامى نيست (91)

شعيب باز گفت اى قوم آيا طايفه من عزتش نزد شما بيش از خداست؟ و خدا را بكلى فراموش كرديد؟ بترسيد كه خداى من بهر چه شما ميكنيد آگاهست (92)

باز گفت اى قوم شما هر كار ميتوانيد انجام دهيد من هم هر چه موظفم خواهم كرد بزودى شما خواهيد دانست كه عذاب ذلت و خوارى بر كدام يك از من و شما ميايد و دروغگوى ما كيست پس شما منتظر نزول عذاب خدا باشيد كه منهم

بر خود لطف و بر شما قهر حق را منتظرم (93)

و هنگامى كه حكم قهر ما فرا رسيد ما شعيب و كسانى كه به او ايمان آوردند بلطف و مرحمت خود نجات داديم و ستمكاران امت او را صيحه عذاب فرا گرفت كه صبحگاه همه به آن صيحه در ديار خود هلاك شدند (94)

چنان هلاك شدند كه گوئى هرگز در آن ديار نبودند اى مردم شما آگاه باشيد كه اهل مدين هم مانند كافران قوم ثمود از رحمت خدا دور شدند (95)

آنگاه موسى عمران را با آيات و حجت روشن به رسالت فرستاديم (96)

به سوى فرعون و اشراف قومش. مردم موسى را گذاشته و پيرو حكم و امر فرعون شدند با آنكه ميدانستند كه هيچ هدايت و رشدى در اطاعت امر فرعون نبود (97)

فرعون پيروان خود را در قيامت با خود باتش دوزخ درافكند كه واردان را بسيار بد منزلگاهيست (98)

و فرعونيان بواسطه ظلم و بيداد در اين جهان بر خود بد لعنتى گذاشتند و براى روز قيامت بد عطا و ذخيره اى فرستادند (99)

اى رسول ما، اين بعضى از اخبار ديار ستمكاران است كه بر تو حكايت كرديم كه برخى از آن ديار گرچه خلقش مردند شهرهاشان هنوز معمور است و برخى ديگر شهرهاشان هم بكلى ويران گشت و هم داس مرگ اهلش را دور كرد (100)

و آنها كه بهلاكت رسيدند نه ما بر آنها بلكه خود بر خويشتن ستم كردند و غير خدا همه خدايان باطلى كه ميپرستيدند هيچ دفع هلاكت از آنان ننمودند و هنگامى كه امر قهر خدا بر هلاكشان در رسيد آن

بتان كه پرستيدند چيزى جز بر حسرت آنها نيفزودند (101)

اين گونه است سختگيرى پروردگار هرگاه بخواهد ديار ستمكاران را ويران كند پس بدانيد كه انتقام و مواخذه خدا بسيار دردناك و شديد است (102)

همانا اين هلاك بدكاران آيت و عبرتى است بر آن كس كه از عذاب روز محشر بترسد كه روز محشر روزيست كه همه خلق در آن جمع شوند و جزاى اعمال خود را ببينند (103)

و ما آن روز را بتاخير نيفكنيم جز به وقتى كه در علم ما معين است (104)

در آن روز هيچ كس جز بفرمان خدا سخن نگويد پس خلق بر دو فرقه شوند برخى شقى و بد روزگارند و بعضى سعيد و خوشوقت (105)

اما اهل شقاوت همه را در آتش دوزخ در حالى كه آه و ناله حسرت ميكشند در افكنند (106)

آنها در آتش دوزخ تا آسمان و زمين باقيست مخلدند مگر آنكه مشيت خدا بخواهد نجاتشان دهد كه البته خدا بقدرت كامله و حكمت بالغه خويش هر جه بخواهد ميكند (107)

اما اهل سعادت هم تمام در بهشت ابد تا آسمان و زمين باقيست مخلدند مگر آنچه مشيت پروردگار باشد كه عطايش ابدى و نامقطوع است (108)

پس تو اى رسول ما بى شك بدان كه اينان عبادت بتها را جز به پيروى و تقليد جاهلانه پدرانشان نميكنند و اين كارى باطل است و ما آنچه سهم عذاب اين مشركان لجوج عنود است بحد كامل خواهيم داد (109)

و ما كتاب تورات را براى موسى فرستاديم آنگاه مردم بجاى آنكه بدان هدايت يابنددر آن اختلاف كردند و اگر كلمه سابقه الهى و

مشيت ازلى خدا بر تاخير عذابخلق تا قيامت نبود همانا ميان آنها حكم بعذاب ميشد و اين مردم از اين گونه وعده و وعيدها هميشه بدگمان و درشكند و بر خود ريب و شبهه ميكنند (110)

و تو آسوده خاطر باش محققا خداى تو بر همه كردار خلق آگاهست (111)

پس اى رسول ما، تو چنان كه مامورى استقامت و پايدارى كن و كسى كه با همراهى تو بخدا رجوع كرد نيز پايدار باشد و هيچ از حدود الهى تجاوز نكنيد كه خدا بهر چه شما ميكنيد بصير و داناست (112)

و شما مومنان هرگز نبايد با ظالمان همدست و دوست باشيد و گرنه آتش كيفر آنان در شما هم خواهد گرفت و در آن حال جز خدا هيچ دوستى نخواهيد يافت و هرگز كسى يارى شما نخواهد كرد (113)

و نماز را در دو طرف اول و آخر روز بپاداريد و نيز در ساعت تاريكى شب كه البته حسنات و نكوكاريهاى شما سيئات و بدكاريهايتان را نابود ميسازد اين نماز يا اين سخن كه حسنات شما سيئات را محو ميكند يادآورى است براى اهل ذكر و پندى بر مردم آگاه است (114)

اى رسول ما، تو بر آزار و جهالت امت و اداء نماز پنجگانه با مومنان صبر كن كه خدا هرگز اجر نيكوكاران را ضايع نگذارد (115)

چرا در امم گذشته مردمى با عقل و ايمان وجود نداشت كه خلق را از فساد و اعمال زشت نهى كنند تا ما مثل آن عده قليل مومنانشان كه نجات داديم همه را نجاتدهيم و ستمكاران از پى تعيش به نعمتهاى دنيوى رفتند كه مردمى فاسق

بدكار و كافر به آخرت بودند بدين جهت همه هلاك شدند (116)

خدا هيچ قومى و هيچ اهل ديارى را در صورتى كه آنها مصلح و نيكوكار باشند بظلمهلاك نكند (117)

و اگر خدا ميخواست همه ملل و مذاهب خلق را يك امت ميگردانيد و ليكن دائم همه اقوام و ملل دنيا با هم در اختلاف خواهند بود (118)

مگر آن كس كه خدا برحمت و لطف خاص هدايت كند و براى همين آفريده شدند و كلمه قهر خدا به حتم و لزوم پيوست كه از كافران جن و انس دوزخ را پر سازد (119)

و ما همه اين حكايات اخبار انبياء را بر تو بيان ميكنيم تا قلب تو را بدان قوى و استوار گردانيم و در اين شرح الحال رسولان طريق حق و راه صواب بر تو روشنشود و اهل ايمان را پند و عبرت و تذكر باشد (120)

و تو اى رسول ما، با آنانكه ايمان نمياورند بگو كه شما هر چه بتوانيد بزشتكارى و معصيت خدا بپردازيد ما هم بكار اطاعت مشغول خواهيم بود (121)

و شما جزاى كردار خود را منتظر باشيد ما هم پاداش عمل خود را از حق منتظريم (122)

و هر چه در آسمانها و آمينها پنهانست همه براى خدا آشكار است و امور عالم همه راجع بخداست و بدست قدرت اوست او را پرستيد و بر او توكل كنيد كه پروردگار تو از آنچه بندگان ميكنند غافل نيست (123)

(1)

كه جز خداوند يكتا را نپرستيد، همانا از طرف او براى شما هشدار دهنده و بشارت دهنده هستم. (2)

و از پروردگارتان طلب مغفرت كنيد و بسوى او بازگرديد تا شما را به بهره اى نيكو تا مدّتى معيّن (كه عمر داريد) كامياب كند و به هر بافضيلتى فزونى بخشد و اگر (از بندگى خدا) روى بگردانيد، همانا من از عذاب روزى بزرگ بر شما بيمناكم. (3)

بازگشت شما به سوى خداست و او بر هر چيزى تواناست. (4)

بدانيد كه مخالفان براى آنكه خود را از پيامبر پنهان دارند، سر و سينه هاى خود را به هم نزديك مى كنند و لباس هاى خويش را بر سر مى كشند (تا شناخته نشوند، غافل از آنكه) خداوند تمام كارهاى سرّى و آشكار آنان را مى داند. همانا او به اسرار درون سينه ها آگاه است. (5)

و هيچ جنبنده اى در زمين نيست، مگر آنكه روزى او بر خداست و او قرارگاه دائمى و جايگاه موقّت او را مى داند. همه در كتاب آشكارى ثبت است. (6)

او كسى است كه آسمان ها و زمين را در شش روز (دوران) آفريد و عرش (حكومت) او بر آب قرار داشت، تا شما را بيازمايد كه كدام يك نيكوكارتريد و اگر بگويى كه شما پس از مرگ زنده خواهيد شد، همانا كفّار خواهند گفت: اين نيست مگر سحرى آشكار. (7)

و هرگاه عذاب را تا مدّت محدودى از آنان به تأخير بيندازيم، (به مسخره) مى گويند: چه عاملى جلوى عذاب ما را گرفت؟ بدانيد روزى كه قهر و عذاب ما به سراغشان بيايد، از ايشان بازگشتى نيست و آنچه بدان مسخره مى كردند، آنان را فراخواهد گرفت. (8)

و اگر

به انسان از جانب خود نعمتى بچشانيم، سپس آن را از او بازپس گيريم، همانا او نوميد و ناسپاس خواهد بود. (9)

و اگر پس از سختى و محنتى كه به انسان رسيده، نعمتى به او بچشانيم (چنان مغرور مى شود كه) مى گويد: همانا گرفتارى ها از من دور شد (و ديگر به سراغم نخواهد آمد)، بى گمان او شادمان و فخرفروش است. (10)

مگر كسانى كه (در سايه ى ايمان واقعى،) اهل صبر و عمل صالح هستند، (نه با رفتن نعمت مأيوس و نه با آمدن آن فخرفروشى نمى كنند.) براى آنان مغفرت و پاداشى بزرگ خواهد بود. (11)

پس شايد تو (به خاطر عدم پذيرش مردم، ابلاغِ) بعض از آنچه را كه به تو وحى مى شود واگذارى و (شايد) سينه ات به خاطر آن (حرفها) كه مى گويند: چرا گنجى بر او نازل نشده، يا فرشته اى با او نيامده، تنگ شده باشد. (مبادا چنين باشد، كه) تو فقط هشدار دهنده اى و خداوند بر هر چيزى ناظر و نگهبان است. (12)

يا اينكه مى گويند: (او) قرآن را از پيش خود بافته و ساخته است! بگو: اگر راست مى گوييد، شما هم ده سوره مثل اين از پيشِ خود ساخته ها، بياوريد و (براى اين كار) هر كس از غير خدا را كه مى خواهيد (نيز به كمك) دعوت كنيد. (13)

پس اگر از عُهده ى اجابت (درخواست) شما برنيامدند، بدانيد آنچه كه نازل شده، به علم خداست و اينكه معبودى جز اونيست، پس آيا (در اين صورت) تسليم مى شويد؟! (14)

كسانى كه زندگانى دنيا و زيبايى هاى آن را بخواهند، ما در همين دنيا (نتيجه ى) اعمالشان را بطور كامل مى دهيم، و در آن هيچ كم و كاستى نخواهد بود. (15)

(امّا) آنان كسانى هستند كه در قيامت، جز آتش چيزى ندارند و آنچه در دنيا ساخته اند بر باد رفته، و اعمالى كه انجام مى دهند باطل و بى اثر خواهد بود. (16)

آيا آن كس كه (همچون پيامبر اسلام) دليل روشنى (مثل قرآن) از طرف پروردگارش دارد و بدنبال او شاهدى از اوست، و پيش از او (نيز) كتاب موسى (كه) رهبر و رحمت بوده است (بر آمدن او بشارت داده، مانند كسى است كه اين خصوصيات را نداشته باشد؟)، آنان (كسانى كه حق جو هستند) به او ايمان مى آورند، و هر كس از احزاب (و گروه هاى مختلف) كه به او كافر شود، وعدگاهش آتش است. پس، از آن در ترديد مباش (كه) قطعاً آن (وحى، كلامِ) حقّى است (كه) از پروردگارت (نازل شده)، اگر چه اكثر مردم ايمان نياورند. (17)

و كيست ستمكارتر از آنكه بر خداوند دروغ مى بندد؟ آنان (در قيامت) بر پروردگارشان عرضه مى شوند و شاهدان (آن روز انبيا و فرشتگان) خواهند گفت: اينها همان كسانى هستند كه بر پروردگارشان دروغ بستند. بدانيد، لعنت خدا بر ستمگران باد. (18)

كسانى كه (مردم را) از راه خدا بازمى دارند و مى كوشند تا آن را كج جلوه دهند، در حالى كه آنها خودشان به آخرت كافرند. (19)

آنها در زمين عاجزكننده نيستند (و نمى توانند بر مقدّرات شومى كه براى خود رقم زده اند، غلبه كرده و از خطر فرار كنند.) و در برابر خداوند هيچ ياورى ندارند. عذاب خدا نسبت به آنها مضاعف است. (چرا كه هم خود گمراه بودند و هم ديگران را با بستن راه خدا يا كج نشان دادن آن به گمراهى كشاندند)، آنان (از شدّت

لجاجت و عناد،) توان شنيدن (حق) را ندارند و (آن را) نمى بينند. (20)

آنها كسانى هستند كه (سرمايه ى وجود و عمر) خويش را از دست داده و از آنچه به دروغ مى ساختند (نيز) بازمانده اند. (21)

به ناچار آنان در قيامت، زيانكارترين افرادند. (22)

همانا كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته انجام دهند و در برابر پروردگارشان فروتن باشند، آنان اهل بهشتند و براى هميشه در آنجا خواهند ماند. (23)

مَثلِ دو گروه (كافران و مؤمنان،) همچون «نابينا و ناشنوا» و «بينا و شنوا» است، آيا اين دو گروه در مَثل يكسانند؟ پس چرا پند نمى گيريد؟ (24)

و همانا ما نوح را به سوى قومش فرستاديم، (او به مردم گفت:) من براى شما هشدار دهنده ى روشنى هستم. (25)

(دعوت من اين است) كه جز خداوند را نپرستيد، كه همانا من از عذاب روزى دردناك بر شما مى ترسم. (26)

پس سران قومش كه كافر بودند گفتند: ما تو را جز انسانى مثل خودمان نمى بينيم و جز اراذل و اوباش كه ساده لوحند (و نسنجيده در نگاهِ اوّل يار تو گشته اند)، كس ديگرى را پيرو تو نمى يابيم، و براى شما هيچ برترى بر خودمان نمى بينيم، بلكه شما را دروغگومى پنداريم. (27)

(نوح به قوم خود) گفت: آيا اگر ببينيد كه من بر دليل روشنى از طرف پروردگارم باشم و او از نزد خودش، رحمت (ويژه ى نبوّت) را به من داده باشد كه بر شما مخفى مانده است، (آيا باز هم سرپيچى مى كنيد؟) آيا شما را به پذيرش آن وادار كنيم، در حالى كه نسبت به آن كراهت داريد؟ (28)

(نوح ادامه داد كه) اى قوم من! از شما در

برابر اين دعوت، اجرتى درخواست نمى كنم، پاداش من تنها بر خداست و من كسانى را كه ايمان آورده اند (به خاطر خواست نابجاى شما) طرد نمى كنم، (چرا كه) آنان پروردگارشان را ملاقات خواهند كرد (و از من شكايت خواهند نمود)، ولى من شما را قوم جاهلى مى بينم. (29)

(نوح در جواب تقاضاى طرد مؤمنانِ تهى دست و گمنام گفت:) اى مردم! اگر من آنان را (از خود) برانم، چه كسى مرا در برابر خدا يارى خواهد كرد؟ چرا انديشه نمى كنيد؟ (30)

(نوح گفت:) من به شما نمى گويم كه گنجينه هاى الهى نزد من است و نه (مى گويم كه از پيش خود) غيب مى دانم و نمى گويم كه من فرشته ام و نمى گويم آن كسانى كه در پيشِ چشمِ شما خوارند، خداوند هرگز به آنان خيرى نخواهد رساند، (بلكه) خداوند به آنچه در دل آنهاست آگاه تر است. (اگر چيزى جز اين بگويم،) قطعاً از ستمكاران خواهم بود. (31)

(مخالفان) گفتند: اى نوح! تو واقعاً با ما جدال و جرّ و بحث زيادى نمودى، (اكنون ديگر بس است) اگر راست مى گويى، آنچه را (از عذاب الهى) كه به ما وعده مى دهى بر سر ما بياور!؟ (32)

(نوح گفت:) همانا اگر خداوند اراده كند، آن را بر سر شما خواهد آورد و شما قدرت خنثى كردن (و مقاومت در برابر) آن را نخواهيد داشت. (33)

و اگر خداوند بخواهد شما را (به خاطر عدم لياقت) گمراه سازد، (ديگر) نصيحت من به حال شما سودى نخواهد داشت، هر چند بخواهم براى شما خيرخواهى كنم. او پروردگار شماست و (شما) بسوى او بازخواهيد گشت. (34)

بلكه (مشركان) مى گويند: او (نوح يا محمّد)، آن (سخنان) را

بر خداوند افترا بسته است. بگو: اگر من چيزى را به دروغ به خداوند نسبت داده ام، پس كيفرش بر عهده ى خودم خواهد بود و من از جرم شما (كه گناهى را به من نسبت مى دهيد) بيزارم. (35)

(و از جانب ما) به نوح وحى گرديد كه جز (همان) كسانى كه (تاكنون) ايمان آورده اند، (افراد ديگر) از قوم تو هرگز ايمان نمى آورند، پس از كارهايى كه مى كنند غمگين مباش. (36)

و (اكنون) زير نظر ما و طبق دستور و الهام ما كشتى بساز و درباره ى كسانى كه ستم كرده اند با من سخن مگوى كه آنان غرق شدنى هستند. (37)

و نوح (به فرمان الهى) مشغول ساختن كشتى شد. (امّا) هر زمان كه اشراف قومش بر او مى گذشتند، او را مسخره مى كردند. (او) گفت: اگر شما ما را مسخره كنيد، ما (نيز) قطعاً همين گونه شما را مسخره خواهيم كرد. (38)

پس بزودى خواهيد دانست كه مجازاتِ خواركننده به سراغ چه كسى خواهد آمد و عذاب جاودانه دامن چه كسى را خواهد گرفت. (39)

(كفر و استهزا ادامه داشت) تا زمانى كه قهر ما آمد و تنور فوران كرد. ما (به نوح) گفتيم كه از هر زوج (حيوان و موجود زنده) يك جفت (نر و ماده) در آن (كشتى) سوار كن، و (همچنين) خانواده ى خودت را، جز (همسر و يكى ازفرزندان و) كسانى كه قبلاً در مورد آنها قول (عذ اب) داده شده بود. و (نيز سوار كن) افرادى را كه ايمان آورده اند، (امّا) جز گروه كمى، كسى همراه او ايمان نياورده بود. (40)

و (نوح به مسافران كشتى) گفت: بر آن سوار شويد كه حركت و

توقّفش با نام خداست. همانا پروردگار من آمرزنده و مهربان است. (41)

و آن (كشتى) آنها را از لابلاى امواجى همچون كوه پيش مى برد. (در اين هنگام) نوح، فرزندش را كه در گوشه اى قرار داشت صدا زد (و گفت:) اى پسرم!(ايمان بياور و) با ما سوار شو و با كافران مباش. (42)

(پسر نوح) گفت: بزودى به كوهى پناه مى برم تا مرا از آب حفظ كند. (نوح) گفت: امروز جز (براى افراد مؤمن) و كسانى كه مورد رحم قرار گرفته اند، هيچ حافظ (و پناهگاهى) در مقابل قهر الهى نيست. (در اين هنگام) موجى ميان آن دو جدايى انداخت و او (پسر نوح) غرق گرديد. (43)

و (بعد از آنكه طوفان و آب همه جا را فرا گرفت) گفته شد: اى زمين! آبت را فرو بَر، و اى آسمان! (از باريدن) بايست. (بدين ترتيب) آب فرو نشست و كار (قهر الهى) پايان پذيرفت و (كشتى) بر (دامنه كوهِ) جودى پهلو گرفت و (در اين هنگام) گفته شد كه (رحمت خدا از) قوم س تمگر دور باد! (44)

پس نوح پروردگارش را ندا داد و گفت: پروردگارا! همانا پسرم از خاندان من است و البتّه وعده ى تو (درباره ى نجات خاندانم،) حق است و تو بهترين داورانى. (45)

(خداوند در پاسخ) فرمود: اى نوح! او (در واقع) از خاندان تو (و نبوّت) نيست، او (داراى) عمل ناشايستى است، پس چيزى را كه به آن علم ندارى از من مخواه، همانا من تو را موعظه مى كنم كه (مبادا) از جاهلان باشى. (46)

(نوح) گفت: پروردگارا! به تو پناه مى برم از اينكه چيزى را كه به (خير و شرّ) آن آگاهى

ندارم، از تو درخواست كنم و اگر تو (اين خواسته را) بر من نبخشايى و بر من ترحّم ننمايى، از زيانكاران خواهم بود. (47)

به نوح خطاب شد: (اينك) با سلامى از جانب ما و بركاتى برتو و بر تمام امّت هايى كه با تو هستند، فرود آى، و بزودى امّت هايى (از نسل همين نجات يافتگان) را از نعمت ها برخوردار خواهيم ساخت، (امّا) سپس (به خاطر غفلت و كفر و گناه،) عذابى دردناك از طرف ما به آنان خواهد رسيد. (48)

(اى پيامبر!) اينها از اخبار غيبى است كه ما آنها را به تو وحى مى كنيم (و) پيش از اين نه تو و نه قوم تو از آنها خبرى نداشتيد، پس (تو نيز مانند نوح) صبر كن كه همانا عاقبت (پيروزى)، براى متّقين است. (49)

و به سوى قوم عاد، برادرشان هود (را فرستاديم، او به مردم) گفت: اى قوم من! (تنها) خدا را بپرستيد كه هيچ معبودى جز او براى شما نيست. (شما در پرستش بت ها به خطا مى رويد و) شما جز اهل افترا و تهمت نيستيد. (50)

(هود گفت:) اى قوم من! من از شما در برابر رسالتم پاداشى درخواست نمى كنم، پاداش من نيست مگر بر عهده ى آن كس كه مرا آفريده است، پس آيا تعقّل نمى كنيد؟! (51)

و (هود ادامه داد) اى قوم من! از پروردگارتان طلب آمرزش كنيد، سپس به سوى او باز گرديد و توبه نماييد تا او از آسمان پى در پى بر شما باران بفرستد، (چنانكه گويى همه ى آسمان در حال ريزش است) و نيرويى بر نيروى شما بيفزايد، و (از راه حق) به خاطر گناه اعراض نكنيد و

روى برنتابيد. (52)

(مشركان) گفتند: اى هود! تو دليل روشنى براى ما نياورده اى و ما به خاطر سخنان تو، از خدايانمان دست برنمى داريم و ما از ايمان آورندگان به تو نيستيم. (53)

(ما حرفى نداريم) مگر اينكه مى گوييم: بعضى از خدايان ما به تو زيان رسانده (و عقلت را ربوده اند، زيرا مورد خشم بت ها قرار گرفته اى. هود) گفت: همانا من خدا را به شهادت مى طلبم و شما (نيز) شاهد باشيد كه من از آنچه شريك (خدا) قرار مى دهيد بيزارم. (54)

از هر چه غير اوست (و شما آن را مى پرستيد تبرئه مى جويم)، پس همگى بر عليه من توطئه كنيد و مرا مهلت ندهيد، (تا معلوم شود كه نه از شما و نه از بت هايتان هيچ كارى ساخته نيست). (55)

همانا من بر خداوندى كه پروردگار من و شماست توكّل كرده ام، (زيرا) هيچ جنبنده اى نيست، مگر آنكه او مهارش را گرفته (و بر او تسلّط دارد، امّا سلطه اى عادلانه و حق جويانه) بدرستى كه پروردگار من بر صراط مستقيم است. (56)

پس اگر شما (از دعوتم) روى برگردانيد، پس براستى كه من آنچه را كه به خاطر آن به سوى شما (مأمور و) فرستاده شده ام، به شما رسانده ام و پروردگارم گروه ديگرى را جانشين شما خواهد كرد، و شما هيچ ضررى به اونمى رسانيد. همانا پروردگارم بر هر چيزى نگهبان است. (57)

و زمانى كه فرمان (قهر) ما آمد، هود و كسانى را كه با او ايمان آورده بودند، به رحمت خود نجات داديم و از عذاب سخت رهايشان ساختيم. (58)

و آن قوم عاد، آيات پروردگارشان را منكر شدند و پيامبرانِ او را نافرمانى كرده و از

فرمان هر ستمگر لجوجى پيروى نمودند. (59)

و (سر انجام) در اين دنيا و در روز قيامت، لعنت (و قهر الهى) در پى ايشان شد. بدانيد كه قوم عاد به پروردگارشان كفر ورزيدند. آگاه باشيد كه بر عاد، قوم (حضرت) هود لعنت باد. (60)

و به سوى قوم ثمود، برادرشان صالح (را فرستاديم) او گفت: اى قوم من! خداى يگانه را بپرستيد كه جز او معبود ديگرى براى شما نيست. اوست كه شما را از زمين پديد آورد و از شما خواست تا در آن آبادى كنيد، پس، از او آمرزش بخواهيد، سپس به سوى او بازگرديد، همانا پرورد گار من نزديك و اجابت كننده است. (61)

(قوم ثمود) گفتند: اى صالح! تو براستى قبل از اين در ميان ما مايه ى اميد بودى، آيا (اينك) تو ما را از پرستش آنچه پدرانمان مى پرستيدند نهى مى كنى؟ همانا كه ما نسبت به آنچه ما را به آن مى خوانى در شكى هستيم كه ما را به تو بد گمان كرده است. (62)

(صالح) گفت: اى قوم من! آيا نظر شما اين است كه اگر من از طرف پروردگارم معجزه داشته باشم و از جانب او مشمول رحمت شده باشم، (لب فروبندم و تبليغ نكنم؟) پس اگر من خدا را معصيت كنم (و رسالت الهى را انجام ندهم)، چه كسى مرا در برابر (قهر) او يارى خواهد كرد؟ پس شما جز خسارت و زيان چيزى به من نمى افزاييد. (63)

و (صالح در بيان معجزه ى خود گفت:) اى قوم من! اين شتر ماده (كه به اراده ى) خداوند (آفريده شده) معجزه اى براى شماست، پس او را آزاد بگذاريد تا در زمين خدا (چرا كند

و از مراتع و علف هاى آن) بخورد، و آزارى به اونرسانيد كه بزودى عذاب (الهى) شما را فرا خواهد گرفت. (64)

پس (على رغم آن همه سفارشات و تهديدات، قوم ثمود) شتر را پِى كردند (و دست و پايش را بريدند)، پس (صالح) گفت: (براى مدّت) سه روز در خانه هايتان بهره مند باشيد (كه بعد از آن عذاب الهى فرا خواهد رسيد)، اين وعده اى است راست و حقيقى. (65)

چون (پس از گذشت سه روز،) فرمان (قهر) ما آمد، صالح و كسانى را كه به همراه او ايمان آورده بودند، به رحمت خود (از عذاب) نجات داديم و از خوارى آن روز (رهايى بخشيديم. اى رسول ما!) همانا پروردگارت، همان تواناى شكست ناپذير است. (66)

و ستمگران را صيحه اى (آسمانى) فرا گرفت، پس در خانه هايشان به روى در افتادند (و مردند). (67)

آنچنان (قوم ثمود در اثر اين صيحه و زلزله نابود شدند) كه گويى هرگز در آنجا ساكن نبوده اند، بدانيد كه همانا ثمود به پروردگارشان كفر ورزيدند. بدانيد كه ثمود (از رحمت الهى) دور باد. (68)

و همانا فرستادگان ما (كه فرشتگانى به صورت انسان بودند)، ابراهيم را مژده آورده گفتند: سلام، (ابراهيم نيز) گفت: سلام. پس زمانى نگذشت كه گوساله ى بريانى را (براى پذيرايى) نزد آنان آورد. (69)

پس چون (ابراهيم) ديد كه دست آنان به سمت غذا دراز نمى شود (و از آن نمى خورند)، نسبت به آنان ناخشنود شد و ترسى از آنان در دل او افتاد (كه شايد غذا نمى خورند تا نمك گير نشوند و بتوانند براحتى سوء قصد خود را انجام دهند)، امّا ميهمانان گفتند: مترس، همانا ما براى (قلع و قمع) قوم لوط

فرستاده شده ايم. (70)

و همسر ابراهيم ايستاده بود، پس (چون گفتگوها را شنيد،) خنديد، ما او را به (فرزندى به نام) اسحاق و پس از اسحاق، (فرزندى به نام) يعقوب بشارت داديم. (71)

(همسر ابراهيم) گفت: اى واى بر من! آيا داراى فرزند مى شوم در حالى كه من پيرزنم و اين شوهرم پيرمرد؟ براستى كه اين چيز عجيبى است! (72)

(فرشتگان به همسر ابراهيم) گفتند: آيا از كار خداوند تعجّب مى كنى؟ رحمت و بركات الهى بر شما اهل خانه (و خاندان رسالت) نازل باد، همانا او (پروردگارى) ستوده و بزرگوار است. (73)

پس چون ترس و وحشت از ابراهيم برطرف شد و بشارت (فرزند نيز) براى او آمد، درباره ى قوم لوط با ما به (گفتگو و) مجادله پرداخت (تا شايد در مورد آنان شفاعت كند). (74)

بدرستى كه ابراهيم، بردبار و صاحب آه و ناله و اهل توبه و انابه بود. (75)

(امّا از آنجا كه فرمان قهر الهى در مورد قوم لوط حتمى بود، لذا فرشتگان در پاسخ به تقاضاى شفاعت و تأخير در عذاب به او گفتند:) اى ابراهيم! از اين (تقاضا) صرف نظر كن، كه به تحقيق فرمان قهر پروردگارت صادر شده و قطعاً عذاب غير قابل برگشت به سراغ آنهاخواهد آمد. (76)

و هنگامى كه فرستادگان ما، (فرشتگان مأمور عذاب،) به سراغ لوط آمدند، درباره ى آمدن آنان غمگين شد و براى حفظ آنها (از آزار اين قوم شرور،) به تنگ آمد، (با خود) گفت: امروز، روز سختى است! (77)

و قوم لوط، كه سابقه ى كارهاى بد داشتند، به سرعت به سراغ او آمدند. (حضرت لوط، براى جلوگيرى از تعرّض مردم به فرشتگان،

با اشاره به دخترانِ خود، به آنان) گفت: اى قوم من! اينها دختران منند، (كه مى توانيد با آنان ازدواج كنيد. اگر قصدى داريد) آنها براى شما پاك ترند، پس از خدا پروا كنيد (و دست به گناه نزنيد) و مرا در پيش ميهمانانم رسوا مسازيد، آيا در (ميان) شما يك نفر رشيد (جوانمرد) وجود ندارد؟ (كه بجاى گناه ازدواج را بپذيرد؟) (78)

(قوم لوط) گفتند: تو خود مى دانى كه براى ما هيچ حقّى نسبت به دختران تو نيست (و ما رغبتى به ازدواج نداريم)، خودت خوب مى دانى كه ما چه مى خواهيم. (79)

(حضرت لوط) گفت: اى كاش در برابر شما قدرتى داشتم و يا به تكيه گاه محكمى پناه مى بردم! (80)

(وقتى كار به اينجا رسيد، ميهمانان) گفتند: اى لوط! ما فرستادگان پروردگار تو هستيم، (درباره ى ما نگران مباش، زيرا) آنان هرگز به تو دسترسى پيدا نخواهند كرد. پس پاسى از شب گذشته، خانواده ات را (از اين سرزمين) بيرون ببر و (مراقب باش تا) هيچ كس از شما (به پشت سرش) متوجّه نشود. ولى همسرت (را با خود همراه مبر، زيرا) آن بلايى كه به همه مى رسد به او (نيز) خواهد رسيد. همانا وقت (نابودى) آنان صبح است. آيا صبح نزديك نيست؟! (81)

پس هنگامى كه فرمان (قهر) ما آمد، آن سرزمين را زير و رو كرديم و بارانى از سنگ هايى از گِل هاى لايه لايه بر آنها فرو ريختيم، (82)

(سنگ هايى كه) نزد پروردگارت نشاندار بودند، و اين (كيفر سنگباران) از (ساير) ستمگران (و فاسدانى كه در خط قوم لوط باشند،) دور نيست. (83)

و به سوى (منطقه و مردم) مدين، برادرشان شعيب (را فرستاديم، او) گفت:

اى قوم من! خدا را پرستش كنيد (كه) جز او خداى ديگرى براى شما نيست، و پيمانه و ترازو را (در هنگام خريد و فروش) كم نگذاريد، همانا (در اين صورت) من شما را به خير (و صلاح) مى بينم و براستى كه من از عذاب روز (قيامتى كه) فراگير (است،) بر شما مى ترسم. (84)

و (حضرت شعيب تأكيد كرد كه) اى قوم من! پيمانه و ترازو را با انصاف و عدل پر كنيد (و تمام دهيد) و (از) اشيا (و اجناس و حقوقِ) مردم (چيزى) را نكاهيد و فسادكنان، در زمين تباهى مكنيد. (85)

(مال و سرمايه ى حلالى كه) خداوند (براى شما) باقى گذارده (از مال و ثروتى كه در اثر كم فروشى بدست مى آوريد) برايتان بهتر است اگر ايمان داشته باشيد، و من نگهبان شما (بر حفظ ايمانتان و پذيرش اين راه) نيستم. (86)

(امّا مردم مدين در جواب) گفتند: اى شعيب! آيا نمازت به تو فرمان مى دهد كه (به ما بگويى) آنچه را كه پدرانمان مى پرستيدند رها كنيم؟ (و) يا اينكه (نتوانيم) آن گونه كه خود مى خواهيم، در اموالمان تصرّف كنيم؟! تو كه مرد بردبار و فهميده اى هستى! (اين چه توقّعى است كه از ما دارى؟) (87)

(شعيب) گفت: اى قوم من! آيا انديشيده ايد كه اگر من دليل روشنى از طرف پروردگارم داشته باشم و او مرا رزق نيكويى (مثل نبوّت) از سوى خود عطا كرده باشد، (چگونه مى توانم مخالفت او كنم؟) و من نمى خواهم نسبت به آنچه شما را از آن نهى مى كنم، خود مخالفت كنم (و مرتكب آن شوم). من به جز اصلاح به مقدار توانم، خواسته ى ديگرى ندارم و جز

به لطف خداوند، توفيقى براى من نيست، (از اين روى) بر او توكّل كرده ام و به سوى او بازگشته ام. (88)

و (شعيب گفت:) اى قوم من! دشمنى و مخالفت با من، شما را به كارى وادار نسازد كه (عذابى) مثل آنچه به قوم نوح، يا قوم هود (و) يا قوم صالح رسيد به شما هم برسد و (مى دانيد كه ماجراى) قوم لوط (چندان) از شما دور نيست. (89)

(پس بياييد) و از پروردگارتان آمرزش بطلبيد و به سوى او باز گرديد. همانا پروردگار من، مهربان و دوستدار (توبه كنندگان) است. (90)

(كفّار) گفتند: اى شعيب! ما بسيارى از سخنان تو را درك نمى كنيم و ما تو را در ميان خود شخص ضعيفى مى بينيم و اگر بستگان تو نبودند، هر آينه تو را سنگسار مى كرديم و تو بر ما (هيچ) برترى و قدرت و عزّتى ندارى. (91)

(شعيب) گفت: اى قوم من! آيا قبيله ى من نزد شما از خداوند عزيزتر است (كه) شما (فرمان) او را پشت سر انداخته ايد، (امّا براى كسان و خويشان من حساب باز كرده ايد؟) همانا پروردگار من به آنچه عمل مى كنيد احاطه دارد. (92)

و (شعيب گفت:) اى قوم من! (پس) هر چه در توان داريد انجام دهيد، من (نيز) كار خودم را خواهم كرد. بزودى خواهيد دانست (كه) عذاب خواركننده به سراغ چه كسى خواهد آمد و چه كسى دروغگوست. شما در انتظار باشيد، من (نيز) همراه شما منتظرم. (93)

و چون فرمان (قهر) ما آمد، شعيب و كسانى را كه با او ايمان آورده بودند، به رحمت خود نجات داديم و (آنگاه) صيحه ى (آسمانى) ستمگران را فرو گرفت، پس در خانه هايشان

به رو افتادند (و مردند). (94)

(كفّار مدين آنچنان نابود شدند) كه گويى هرگز در آن منطقه ساكن نبوده اند، آگاه باشيد (لطف خدا) از مردم مدين دور باد، همان گونه (كه) از قوم ثمود دور شد. (95)

و به تحقيق ما موسى را با معجزه و براهين روشن فرستاديم، (96)

به سوى فرعون و اشراف قومش (فرستاديم)، پس آنها (بجاى پذيرفتن دعوت موسى،) از فرمان فرعون پيروى كردند، در حالى كه فرمان فرعون مايه ى رشد (و نجات) نبود. (97)

او (فرعون) در روز قيامت، پيشاپيش قومش حركت مى كند، پس آنها را وارد آتش مى سازد و چه بد جايگاهى است كه به آن وارد مى شوند. (98)

و در اين دنيا با لعنتى بدرقه شدند و روز قيامت نيز چنين خواهد بود. (و اين) چه بد عطايى است كه به آنان داده مى شود. (99)

(اى پيامبر!) اين (مطالب، گوشه اى) از اخبار آبادى ها و شهرهايى است كه ما آن را براى تو بازگو مى كنيم، (البتّه) بعضى از آنها (هنوز) پابرجا هستند، ولى بعضى ديگر ويران شده اند. (100)

و ما به آنان ظلم نكرديم، بلكه آنان خود بر خويشتن ستم روا داشتند و چون قهر پروردگارت آمد، پس (آن) خدايانى كه به جاى «اللَّه» مى خواندند، سودى به حال آنان نبخشيد و آنان را جز ضرر و هلاكت چيزى نيفزوند. (101)

و اين چنين است مؤاخذه (و مجازاتِ) پروردگارت، زمانى كه شهرها و آبادى هاى ستمگر را (با قهر خود) مى گيرد. همانا مؤاخذه ى او (سخت) دردناك و شديد است. (102)

البتّه در اين (يادآورى ها،) نشانه (و عبرتى) است براى كسى كه از عذاب آخرت بترسد. همان روزى كه مردم را در آن

گرد مى آورند و آن روزى كه (همه آن را) مشاهده مى كنند و براى همه نمايان و مشهود است (و تمام اعمال و روحيّات هويدا مى شود). (103)

و ما، آن (روز) را مگر براى مدّت معدودى به تأخير نمى اندازيم. (104)

روزى كه (چون) بيايد، هيچ كس جز با اذن او حرفى نمى زند، پس (گروهى) از آنها بدبخت و سيه روز و (عدّه اى ديگر) خوشبخت و سعادتمندند. (105)

امّا (آن) كسانى كه بدبخت شده اند، پس در آتش (اند و در آنجا) ناله اى (زار) و خروشى (سخت) دارند. (106)

(و) تا آسمان ها و زمين پايدار است، در آن (آتش) جاودانند، مگر آنچه خداوند بخواهد، همانا پروردگارت هر چه را اراده كند، انجام مى دهد. (107)

و امّا كسانى كه خوشبخت (و سعادتمند) شده اند، پس تا آسمان ها و زمين پابرجاست، در بهشت جاودانند، مگر آنچه پروردگارت بخواهد (اين) عطايى قطع ناشدنى است. (108)

پس (اى پيامبر!) از آنچه اين كفّار مى پرستند در شك و ترديد مباش، (كه) آنها عبادت نمى كنند مگر همان گونه كه قبلاً پدرانشان (بت ها را) عبادت مى كرده اند، و همانا ما نصيب آنها را به طور كامل و بى كم و كاست خواهيم پرداخت. (109)

و به تحقيق ما به موسى كتاب (تورات) داديم، پس در آن اختلاف شد، و اگر سنّت پروردگارت (در مورد تأخير عذاب كفّار) از پيش مقرّر نگشته بود، هر آينه (در همين دنيا) ميان آنان داورى و حكم مى شد (و به كيفر مى رسيدند) و همانا آنان درباره ى آن در شكى هستند كه موجب بدگمانى آنان است. (110)

و قطعاً پروردگارت (جزاى) تمام اعمال آنان را حتماً بطور كامل خواهد داد، همانا او به (تمام) آنچه

(مردم) عمل مى كنند، آگاه است. (111)

پس (اى پيامبر!) همان گونه كه مأمور شده اى، استوار باش و (نيز) هر كس كه با تو، به سوى خدا آمده است، و سركشى نكنيد كه او به آنچه مى كنيد بيناست. (112)

و به ستمگران تمايل و تكيه نكنيد كه آتشِ (عذاب) شما را فرامى گيرد و (در اين صورت) براى شما در برابر خداوند، هيچ دوست و سرپرستى نيست، پس (ازهيچ ناحيه اى) مورد كمك قرار نخواهيد گرفت. (113)

و نماز را در دو طرف روز و اوايل شب بپادار، (زيرا) بدرستى كه كارهاى نيكو (همچون نماز)، بدى ها را محو مى كند، اين (فرمان)، تذكّرى است براى اهل ذكر. (114)

و پايدار باش، كه همانا خداوند پاداش نيكوكاران را ضايع نمى كند. (115)

پس چرا در قرون قبل از شما، صاحبان علم و قدرتى نبودند تا مردم را از فساد در زمين باز دارند، مگر گروه كمى از كسانى كه از ميان آنان نجاتشان داديم، و ستمگران دنباله رو و دلبسته ى مال و مقامى شدند كه در آن مست و سركش شده بودند و آنان مردمى مجرم و گناهكار بود ند. (116)

و پروردگار تو بر آن نبوده تا آبادى هايى را كه مردمش اصلاح گرند، به ظلم و ستم هلاك كند. (117)

و اگر پروردگارت مى خواست، هر آينه همه ى مردم را (با اجبار)، يك امّت واحده (و داراى يك عقيده ى حق) قرار مى داد، در حالى كه همچنان اختلاف مى ورزند. (118)

مگر كسى كه پروردگارت به او رحم كند، و (خداوند) براى همين (رحمت) مردم را آفريد، و فرمان پروردگارت صادر شده كه دوزخ را از جن و انس پر خواهد كرد. (119)

و هر

يك از سرگذشت انبياى (قبلى)، كه براى تو بازگو كرديم، چيزى است كه دلت را بدان محكم گردانيم، و در اين (اخبار)، براى تو حقايق و براى اهل ايمان، پند و تذكّرى آمده است. (120)

و به كسانى كه ايمان نمى آورند بگو: هر چه در توان داريد انجام دهيد، ما نيز انجام مى دهيم. (121)

و شما در انتظار باشيد، ما هم منتظريم. (122)

و نهان آسمان و زمين تنها براى خداوند است و تمام امور به او باز گردانده مى شود، پس بنده ى او باش (و تنها او را پرستش كن) و بر او توكّل نماى و پروردگارت از عملكرد شما غافل نيست. (123)

را از پيامبر (ص) هنگام تلاوت قرآن پنهان مى دارند تا حضور خود را انكار كنند -. بدانيد كه آنگاه كه جامه هاى خود را بر سر مى كشند [تا خود را پنهان دارند]، [خداوند] آنچه را پنهان مى دارند و آنچه را آشكار مى كنند مى داند، كه او به اندرون سينه ها - نيتها - داناست. (5)

و هيچ جنبده اى در زمين نيست مگر آنكه روزى او بر خداست و آنها را كه در قرارگاه خويشاند - چون ماهى در دريا - و آنها را كه در جايگاه موقتاند - چون پرنده در فضا و جنين در رحم - همه را مى داند، همه در كتابى روشن - لوح محفوظ - هست. (6)

و اوست آن [خداى] كه آسمانها و زمين را در شش روز - شش دوران، مراد از روز، مطلق وقت است خواه كوتاه يا بسيار دراز - بيافريد و عرش او بر آب بود، تا شما را بيازمايد كه كدامتان نيكوكارتريد، و اگر بگويى كه شما پس از مرگ برانگيخته مى شويد هرآينه كسانى كه كافر شدند گويند: اين نيست مگر جادويى آشكار. (7)

و اگر عذاب را از آنان تا مدتى چند به تاخير اندازيم، [به ريشخند] خواهند گفت: چه چيز آن را باز مى دارد؟ آگاه باشيد، روزى كه آنان را فرارسد از آنها بازگردانده نشود و آنچه بدان ريشخند مى كردند آنان را فراگيرد. (8)

و اگر آدمى را مهر و بخشايشى از سوى خويش بچشانيم و سپس آن را از او بازگيريم هرآينه نوميد و ناسپاس خواهد شد. (9)

و اگر او را پس از گزندى كه به وى رسيده باشد نعمت و راحتى بچشانيم خواهد گفت:

بدى ها و ناگوارى ها از من برفت، همانا او شادمان و خودستاى است (10)

مگر آنان كه شكيبايى ورزيدند و كارهاى نيك و شايسته كردند، كه آنان را آمرزش و مزدى بزرگ است. (11)

پس شايد از اينكه [كافران مكه] مى گويند: چرا گنجى بر او فرو نيامده يا فرشته اى با او نيامده، برخى از آنچه را به تو وحى مى شود فرو گذارى و سينه ات از آن تنگ شود، جز اين نيست كه تو بيم دهنده اى، و خدا بر هر چيز نگاهبان است. (12)

بلكه مى گويند كه اين [قرآن] را خود بافته است، بگو: اگر راستگوييد شما هم ده سوره بربافته مانند اين بياريد و هر كه را جز خدا توانيد [به يارى] بخوانيد (13)

پس اگر [آن ياوران،] شما را پاسخ ندهند، بدانيد كه جز اين نيست كه [اين قرآن] از دانش خدا فرو آمده، و اينكه جز او خدايى نيست، پس آيا شما مسلمان - گردن نهاده - ايد (14)

هر كه زندگانى اين جهان و آرايش آن را خواهد، در اين جهان [پاداش] كارهايشان را بديشان تمام بدهيم و آنان در آن - زندگى دنيا - كم داده نشوند (15)

اينانند كه در آن جهان جز آتش دوزخ ندارند، و آنچه در دنيا كرده اند ناچيز و بى بر شده و آنچه مى كردند تباه و نابود است. (16)

پس آيا كسى كه بر حجتى روشن از جانب پروردگار خويش است - يعنى رسول خدا (ص) - و گواهى از وى به دنبال اوست و پيش از او كتاب موسى - تورات - كه پيشوا - راهنما - و بخشايشى بوده است [نيز گواه اوست]، [با كسى كه

چنين دليل روشنى ندارد يكسان است؟] ايشانند كه به آن (قرآن) ايمان مى آورند. و هر كس از گروه ها كه بدان كافر شود آتش دوزخ وعده گاه اوست پس تو درباره آن (قرآن) در هيچ ترديدى مباش كه آن حق است از پروردگار تو وليكن بيشتر مردم ايمان نمى آورند. (17)

و كيست ستم كارتر از آن كه بر خدا دروغ مى بافد؟ اينان را بر خدايشان بگذرانند و گواهان گويند: اينهايند كه بر خداى خود دروغ بافتند. هان كه لعنت خدا بر ستم كاران باد (18)

آنان كه [مردم را] از راه خدا باز مى دارند و آن را كج مى خواهند - از آن عيب مى گيرند و آن را به كجى و انحراف از راستى وصف مى كنند -، و به سراى واپسين كافرند. (19)

اينان در زمين ناتوان كننده [خداى از عذاب خود] نيستند و آنان را بجز خدا دوستان و سرپرستانى نيست، عذابشان دو چندان شود، كه نه مى توانستند [حق را] بشنوند و نه مى ديدند. (20)

اينانند كه خويشتن را زيان زدند - خود را به هلاكت انداختند - و آنچه به دروغ مى بافتند از آنها گم شد. (21)

ناگزير آنها در آن جهان از همه زيان كارترند. (22)

همانا كسانى كه ايمان آوردند و كارهاى نيك و شايسته كردند و به پروردگار خويش دل نهادند، آنان بهشتيانند [و] در آن جاويدانند. (23)

داستان اين دو گروه داستان كور و كر و بينا و شنواست، آيا داستان اين دو همسان است؟ [هرگز!] پس آيا ياد نمى كنند و پند نمى گيرند (24)

و هرآينه نوح را به سوى قومش فرستاديم كه: من شما را بيم دهنده اى آشكارم، (25)

كه جز خداى يكتا را مپرستيد،

كه من بر شما از عذاب روزى دردناك بيمناكم. (26)

مهتران قوم او كه كفر مى ورزيدند گفتند: ما تو را جز بشرى مانند خود نمى بينيم، و نمى بينيم كه جز فرومايگان ما در ابتداى نظر - يعنى بى تفكر و تامل - از تو پيروى كرده باشند، و براى شما هيچ برتريى بر خود نمى بينيم، بلكه شما را دروغگو مى پنداريم. (27)

[نوح] گفت: اى قوم من، مرا گوييد كه اگر بر حجتى از پروردگارم باشم - يعنى معجزات آورم - و مرا از جانب خويش رحمتى - علم و كتاب - داده باشد كه بر شما پوشيده گرديده است آيا [مى توانيم] شما را به [پذيرفتن] آن وادار كنيم و حال آنكه آن را خوش نداريد (28)

و اى قوم من، در برابر آن - رساندن پيامهاى خداوند - از شما مالى نمى خواهم و مزد من جز بر خداى نيست، و كسانى را كه ايمان آورده اند از خود نمى رانم، كه آنان ديداركننده پروردگار خويشند - به معاد ايمان دارند - وليكن شما را گروهى نادان و نابخرد مى بينم. (29)

و اى قوم من، اگر آنان را برانم چه كسى مرا در برابر خدا يارى خواهد داد؟ پس آيا به ياد نمى آريد و پند نمى گيريد؟ (30)

و به شما نمى گويم كه گنجهاى خدا نزد من است، و من غيب نمى دانم، و نمى گويم من فرشته ام، و درباره كسانى كه چشمهاى شما آنان را خوار مى نگرد نمى گويم كه خداوند هرگز به آنان نيكيى نمى دهد - خدا به آنچه در دلهاى ايشان است داناتر است - كه آنگاه از ستم كاران باشم. (31)

گفتند: اى نوح، براستى با ما جدال كردى و بسيار

هم جدال كردى، پس اگر راست مى گويى آنچه ما را وعده همى دهى بيار - يعنى عذاب را -. (32)

گفت: بى گمان خداوند اگر بخواهد آن را به شما مى آورد و شما ناتوان كننده [او از عذاب كردن] نيستيد. (33)

و اگر بخواهم شما را اندرز دهم، اندرز دادنم شما را سود ندهد اگر خداى بخواهد كه شما را [به كفرتان عقوبت كند و] به راه هلاكت افكند، اوست پروردگار شما و به او باز گردانده مى شويد. (34)

بلكه مى گويند كه اين [قرآن] را بربافته است، بگو: اگر من آن را بربافته باشم بزه كارى من بر عهده خودم است، و من از بزه كارى شما بيزارم. (35)

و به نوح وحى شد كه از قوم تو جز آنان كه ايمان آورده اند ديگر كسى ايمان نخواهد آورد. بنابراين از آنچه مى كردند اندوه مبر. (36)

و كشتى را زير نظر ما و به وحى - راهنمايى - ما بساز و درباره كسانى كه ستم كردند با من سخن مگو، كه آنها غرق شدگانند. (37)

و [نوح] كشتى را مى ساخت و هر گاه گروهى از قومش بر او مى گذشتند مسخره اش مى كردند. وى گفت: اگر ما را مسخره مى كنيد، ما نيز شما را مسخره خواهيم كرد چنانكه شما ما را مسخره مى كنيد (38)

پس بزودى خواهيد دانست كه كيست آن كه عذابى بدو رسد كه وى را رسوا و خوار كند و عذابى پاينده بر او فرود آيد. (39)

تا آنگاه كه فرمان ما آمد و [آب از] آن تنور جوشيد - كه نشانه عذاب بود - گفتيم: از هر جنسى يك جفت - نر و ماده - و خاندان خود را

- مگر آن كس - همسر و فرزندت - كه سخن بر [هلاكت] او از پيش رفته است - و هر كس را كه ايمان آورده در آن (كشتى) بردار، و جز اندكى با او ايمان نياورده بودند. (40)

و گفت: در آن سوار شويد، كه رفتن و ايستادنش به نام خداست، همانا پروردگار من آمرزگار و مهربان است. (41)

و آن (كشتى) آنان را در ميان موجى همچون كوه ها مى برد، و نوح پسر خود را، كه در كنارى بود، بانگ زد: با ما سوار شو و با كافران مباش. (42)

گفت: بزودى به كوهى پناه مى برم كه مرا از آب نگاه دارد. [نوح] گفت: امروز از فرمان - عذاب - خداى هيچ نگهدارنده اى نيست مگر آن كه [خدا] بر او رحم آرد. و موج ميان آن دو جدايى افكند، پس از غرق شدگان گشت. (43)

و گفته شد: اى زمين آب خود فرو بر و اى آسمان [از باريدن] باز ايست، و آب كاسته گشت - فرو رفت - و كار گزارده شد و [كشتى] بر [كوه] جودى آرام گرفت، و گفته شد: گروه ستم كاران را لعنت باد. (44)

و نوح پروردگار خود را بخواند و گفت: پروردگارا، پسرم از خاندان من است و همانا وعده تو راست است - كه خاندانم را رهايى مى بخشى - و تو داورترين داورانى. (45)

[خداى] گفت: اى نوح، او از خاندان تو - خاندان نبوت - نيست، او [را] كردارى ناشايسته است، پس چيزى را كه بدان دانش ندارى از من مخواه، من تو را پند مى دهم كه مبادا از نابخردان باشى. (46)

گفت: پروردگارا، من به

تو پناه مى برم از اينكه چيزى از تو بخواهم كه مرا بدان دانشى نيست. و اگر مرا نيامرزى و بر من نبخشايى از زيان كاران باشم. (47)

گفته شد: اى نوح، [از كشتى] فرود آى با سلامت و بركتهايى از ما بر تو و بر گروه هايى از آنان كه با تو هستند، و گروه هايى هستند كه برخوردارشان خواهيم ساخت سپس عذاب دردناك از ما به آنها خواهد رسيد. (48)

[اى رسول ما،] اين از خبرهاى غيب است كه به تو وحى مى كنيم، كه پيش از اين نه تو آنها را مى دانستى و نه قوم تو، پس شكيبايى ورز، كه سرانجام [نيك] از آن پرهيزگاران است. (49)

و به سوى قوم عاد برادرشان هود را [فرستاديم]. گفت: اى قوم من، تنها خداى يكتا را بپرستيد، شما را جز او خدايى نيست، شما جز دروغ بافانى نيستيد - كه بر خدا به گرفتن شريك دروغ مى بنديد -. (50)

اى قوم من، از شما مزدى بر آن - رسالت - نمى خواهم، مزد من نيست مگر بر آن كس كه مرا آفريده است، آيا خرد را كار نمى بنديد؟ (51)

و اى قوم من، از پروردگارتان آمرزش بخواهيد آنگاه به او باز گرديد - توبه كنيد - تا باران را بر شما پياپى و فراوان فرستد، و نيرويى بر نيرويتان بيفزايد، و بزه كارانه پشت مكنيد و روى مگردانيد. (52)

گفتند: اى هود، ما را دليلى روشن - كه مورد قبول ما باشد - نياوردى، و ما به گفتار تو از خدايانمان دست بردار نيستيم و ما به تو نخواهيم گرويد (53)

جز اين نمى گوييم كه برخى از خدايان ما به تو گزندى

رسانده اند - يعنى ديوانه شده اى كه مى گويى خدا يكى است -. [هود] گفت: خداى را گواه مى گيرم و شما نيز گواه باشيد كه من از آنچه از غير او - خداى يگانه - [براى او] انباز مى گيريد بيزارم (54)

پس همگى درباره من چاره انديشى و بد سگالى كنيد و مهلتم مدهيد، (55)

من بر خداى يكتا، پروردگار من و پروردگار شما، توكل كردم، هيچ جنبنده اى نيست مگر آنكه او گيرنده موى پيشانى اوست - در حيطه قدرت و فرمانروايى خداست - همانا پروردگار من بر راه راست است. (56)

پس اگر روى بگردانيد براستى آنچه را به آن به سوى شما فرستاده شده ام به شما رسانيدم، و پروردگارم قومى غير شما را جانشين [شما] مى كند، و شما هيچ زيانى به او نمى رسانيد، همانا پروردگار من بر همه چيز نگاهبان است. (57)

و چون فرمان ما - عذاب - بيامد هود و كسانى را كه با او ايمان آوردند به مهر و بخشايش خويش رهانيديم، و ايشان را از عذابى سخت و دشوار رهايى داديم. (58)

اين قوم عاد بودند كه نشانه هاى پروردگارشان را انكار كردند و پيامبران او را نافرمانى نمودند و فرمان هر گردن كش ستيزه گرى را پيروى كردند. (59)

و در اين جهان و در روز رستاخيز در پى آنان نفرينى روانه شود، آگاه باشيد كه عاديان به پروردگارشان كافر شدند. هان! دورى [از رحمت خدا] بر عاديان، قوم هود، باد! (60)

و به قوم ثمود برادرشان صالح را [فرستاديم]. گفت: اى قوم من، خداى يكتا را بپرستيد، شما را جز او خدايى نيست، او شما را از زمين آفريد و شما را

در آن زندگانى داد - يا شما را به آبادانى آن واداشت - پس، از او آمرزش بخواهيد و آنگاه به سوى او بازگرديد، كه پروردگار من نزديك است و پاسخدهنده. (61)

گفتند: اى صالح، پيش از اين تو در ميان ما مايه اميدوارى بودى، آيا ما را از اينكه آنچه را پدرانمان مى پرستيدند بپرستيم باز مى دارى؟! همانا از آنچه ما را بدان مى خوانى سخت به شك اندريم. (62)

گفت: اى قوم من، مرا گوييد كه اگر بر حجتى روشن از پروردگار خويش باشم و مرا از نزد خود رحمتى داده باشد، اكنون اگر او را نافرمانى كنم چه كسى مرا در برابر خدا يارى مى كند؟ پس شما مرا جز زيان كارى نمى افزاييد. (63)

و اى قوم من، اين ماده شتر خدا براى شما نشانه اى است، پس واگذاريدش تا در زمين خدا بخورد، و گزندى به او مرسانيد كه شما را عذابى نزديك بگيرد. (64)

پس آن را پى كردند - دست و پا بريدند و كشتند -، پس [صالح] گفت: سه روز در خانه هاتان - يا در شهرتان - برخوردار شويد، اين وعده اى است كه دروغ نيست. (65)

پس چون فرمان ما آمد صالح و كسانى را كه با او ايمان آوردند به مهر و بخشايشى از خود، [از عذاب] و از رسوايى و خوارى آن روز رهانيديم، كه پروردگار تو نيرومند و تواناى بى همتاست. (66)

و كسانى را كه ستم كردند صيحه - بانگ كشنده آسمانى - فرو گرفت، پس در خانه هاى خود بر روى در افتادند - مردند -. (67)

چنانكه گويى هرگز در آنجا نبودند، آگاه باشيد كه قوم ثمود به خداى

خود كافر شدند. هان كه ثمود را دورى [از رحمت پروردگار] باد! (68)

و هرآينه فرستادگان ما - فرشتگان - ابراهيم را مژده - به داشتن پسر - آورده، سلام گفتند، گفت: سلام، و بى درنگ گوساله اى بريان آورد. (69)

پس چون ديد كه دستشان به آن نمى رسد، آنان را ناشناخت و بيگانه شمرد و از آنها بيمى به دل گرفت. گفتند: مترس كه ما به قوم لوط فرستاده شده ايم. (70)

و زن او ايستاده بود، خنديد، پس او را به اسحاق و از پس اسحاق به يعقوب مژده داديم. (71)

گفت: واى بر من، آيا مى زايم و حال آنكه من پيرزنى هستم و اين شوهرم پير است؟! براستى اين چيزى شگفت انگيز است! (72)

گفتند: آيا از كار خدا شگفتى مى نمايى و حال آنكه مهر و بخشايش خدا و بركات او بر شما خاندان است؟ براستى او ستوده و بزرگوار است. (73)

پس چون آن ترس از ابراهيم برفت و او را مژدگان رسيد، درباره قوم لوط با ما به گفت وگو - درخواست برداشتن عذاب - پرداخت. (74)

هرآينه ابراهيم بردبار و بسيار آه كشنده و باز آينده [به درگاه ما] بود. (75)

اى ابراهيم، از اين [سخن] بگرد، كه فرمان پروردگارت بيامده، و همانا بر آنان عذابى برگشت ناپذير آمدنى است. (76)

و چون فرستادگان ما - فرشتگان - نزد لوط آمدند به [آمدن] آنها اندوهگين شد و در كارشان در تنگنا ماند و گفت: اين روزى سخت و سهمگين است. (77)

و قومش شتابان به سوى او آمدند، و پيش از آن كارهاى بد و زشت مى كردند. گفت: اى قوم من، اين دختران من -

كه مى توانيد با آنها ازدواج كنيد -، آنها براى شما پاكيزه ترند، پس، از خدا بترسيد و مرا در [روى] مهمانانم رسوا و شرمسار مكنيد، آيا در ميان شما مردى خردمند و راه يافته نيست (78)

گفتند: تو خود مى دانى كه ما را به دختران تو حقى - رغبت و نيازى - نيست، و تو خود مى دانى كه ما چه مى خواهيم. (79)

گفت: كاش در برابر شما نيرويى مى داشتم يا مى توانستم به تكيه گاهى استوار - مانند قوم و عشيره براى يارى گرفتن - پناه ببرم - تا شما را از مهمانان خود دفع كنم -. (80)

[فرشتگان] گفتند: اى لوط، ما فرستادگان پروردگار توايم، آنها هرگز به تو دست نيابند، پس خاندان خود را در پاسى از شب بيرون بر، هيچ يك از شما به واپس ننگرد - به شتاب بيرون رويد -، مگر زنت را كه بدو آن رسد كه به آنان خواهد رسيد. وعده گاه آنها بامداد است، آيا بامداد نزديك نيست (81)

پس چون فرمان ما - عذاب - بيامد آنجا را زير و زبر كرديم و بر آن [ديار] بارانى از سنگ گل بر هم نشسته - كلوخ - باريديم، (82)

[سنگهايى] نشان كرده نزد پروردگارت، و آن از ستم كاران دور نيست. (83)

و به [اهل] مدين برادرشان شعيب را [فرستاديم]. گفت: اى قوم من، خداى يكتا را بپرستيد، شما را جز او خدايى نيست و پيمانه و ترازو را مكاهيد. من شما را در خوشى و آسايش مى بينم و بر شما از عذاب روزى فراگير مى ترسم. (84)

و اى قوم من، پيمانه و ترازو را به انصاف و داد، تمام

دهيد و از مردم چيزهايشان - كالايشان - را مكاهيد و در زمين به تباه كارى مكوشيد. (85)

اگر ايمان داريد، باقى گذاشته خداى [از حلال] - آن مال اندك كه پس از تمام دادن پيمانه و ترازو، خدا به شما ارزانى دارد - براى شما بهتر است، و من بر شما نگهبان نيستم. (86)

گفتند: اى شعيب، آيا نمازت به تو فرمان مى دهد كه ما آنچه را پدرانمان مى پرستيدند واگذاريم يا اينكه در مالهاى خويش نه آن كنيم كه مى خواهيم؟ تو كه بردبار و خردمندى راه يافته اى! (87)

گفت: اى قوم من، مرا گوييد اگر من بر حجت و دليلى روشن از پروردگارم باشم و او مرا روزى نيكو - نبوت - داده باشد [آيا دعوت من نابخردانه است؟] و من نمى خواهم در آنچه شما را از آن باز مى دارم با شما مخالفت كنم - شما را باز دارم و خود مرتكب آن شوم -، جز اصلاح [كارتان] چندان كه بتوانم نمى خواهم، و توفيق من جز به [فضل و خواست] خداوند نيست، بر او توكل كردم و به او باز مى گردم. (88)

و اى قوم من، مخالفت با من شما را بر آن ندارد [كه كارى كنيد] كه به شما آن رسد كه به قوم نوح يا قوم هود يا قوم صالح رسيد، و قوم لوط از شما دور نيستند. (89)

و از پروردگارتان آمرزش بخواهيد و آنگاه به او بازگرديد - توبه كنيد -، كه پروردگار من مهربان و دوستدار [تائبان] است. (90)

گفتند: اى شعيب، بسيارى از آنچه را كه گويى در نمى يابيم و هرآينه تو را در ميان خود ناتوان مى بينيم، و

اگر كسان و خويشانت نبودند سنگسارت مى كرديم و تو نزد ما توانمند - يا گرامى - نيستى. (91)

گفت: اى قوم من، آيا كسان و خويشان من، نزد شما از خدا توانمندتر - يا گرامى تر - اند؟! و او (خدا) را پشت سر نهاده ايد؟ همانا پروردگار من به آنچه مى كنيد [دانايى] فراگيرنده است. (92)

و اى قوم من، شما بر جاى خود - آنچه توانيد يا به روش خود - عمل كنيد، من نيز عمل كننده ام، بزودى خواهيد دانست كه كيست آن كه به او عذابى رسد كه او را رسوا و خوار كند و كيست آن كه دروغگوست، و چشم به راه باشيد كه من نيز با شما چشم به راهم. (93)

و چون فرمان ما - عذاب - بيامد، شعيب و كسانى را كه با او ايمان آوردند به مهر و بخشايش خود رهانيديم و آنان را كه ستم كردند صيحه - بانگ كشنده آسمانى - بگرفت، پس در خانه هاى خويش به روى در افتادند - مردند - (94)

چنانكه گويى هرگز در آنجا نبودند، هان كه نابودى و تباهى باد اهل مدين را، چنانكه ثمود نابود شدند. (95)

و هرآينه موسى را با نشانه هاى خود و حجتى روشن فرستاديم، (96)

به سوى فرعون و مهترانش، پس اينان فرمان فرعون را پيروى كردند و حال آنكه فرمان فرعون بر راه راست نبود. (97)

در روز رستاخيز قوم خويش را پيشوا شود و آنها را به آتش دوزخ در آورد، و بد درآمدن جايى است. (98)

و در پى آنان در اين جهان و در روز رستاخيز نفرينى روانه شود، [و] بد بخششى است كه

به آنها بخشند. (99)

اين از خبرهاى آن آبادى ها و شهرهاست كه بر تو بر مى گوييم، برخى از آنها بر جا و برپاست و برخى درويده [و ويران]. (100)

و ما بر آنها ستم نكرديم بلكه آنها بر خويشتن ستم كردند، پس خدايانشان، كه به جاى خداى يكتا مى خواندند، آنگاه كه فرمان پروردگارت - عذاب - بيامد برايشان هيچ سودى نداشتند و آنان را جز هلاكت و تباهى نيفزودند. (101)

و اينچنين است گرفتن پروردگار تو آنگاه كه [مردم] آبادى ها و شهرها را كه ستم كار بودند گرفت، همانا گرفتن او دردناك و سخت است. (102)

هرآينه در اين [سرگذشتها] نشانه اى و عبرتى است براى كسى كه از عذاب آن جهان بترسد. آن، روزى است كه مردم را براى آن فراهم آرند و آن، روز حضور همگان است. (103)

و آن را واپس نمى داريم مگر تا مدتى بر شمرده - معين -. (104)

روزى كه [آن مدت] فرارسد هيچ كس جز به اذن او سخن نگويد، پس برخى از آنان بدبخت باشند و برخى نيكبخت. (105)

اما كسانى كه بدبخت شدند در آتشند، كه در آنجا ناله اى زار و فريادى چون بانگ خران - دم و بازدمى با آه و ناله و فرياد و اندوه - دارند (106)

تا آسمانها و زمين هست در آنجا جاويدانند مگر آنكه پروردگار تو خواهد، كه پروردگارت هر چه خواهد مى كند. (107)

و اما كسانى كه نيكبخت شوند پس در بهشت جاويدانند تا آسمانها و زمين هست مگر آنكه پروردگار تو خواهد، بخششى هميشگى و نابريده. (108)

پس، از آنچه آنان مى پرستند در گمان مباش، نمى پرستند مگر همان گونه كه

پدرانشان از پيش مى پرستيدند، و ما بهره آنان را تمام و بى كم و كاست بديشان مى دهيم. (109)

و هرآينه به موسى كتاب داديم، پس در آن اختلاف پديد آمد. و اگر از پروردگار تو سخنى [به تاخير عذاب] از پيش نرفته بود، هرآينه ميانشان داورى شده بود، و همانا آنان درباره آن سخت در شكاند. (110)

و پروردگار تو هرآينه [پاداش] كارهاى همه آنان را تمام مى دهد، كه او به آنچه مى كنند آگاه است. (111)

پس چنانكه فرمان يافته اى استوار و پايدار باش، و [نيز] آنان كه با تو توبه كرده اند - يعنى مومنانى كه با تو به درگاه خدا روى آورده اند، يا از شرك و كفر بازگشته و ايمان آورده اند -، و سركشى مكنيد كه او بدانچه مى كنيد بيناست. (112)

و به كسانى كه ستم كردند مگراييد - به آنان پشتگرم مشويد - كه آنگاه آتش دوزخ به شما هم خواهد رسيد و براى شما جز خدا هيچ دوست و سرپرستى نباشد و آنگاه يارى نشويد. (113)

و نماز را برپا دار در دو طرف روز - نماز بامداد و نماز ظهر و عصر - و در ساعاتى از آغاز شب - نماز شام و نماز خفتن (نماز مغرب و عشا،) - كه خوبى ها - نمازها - بدى ها را از ميان مى برد. اين ياد كردى است مر يادآوران را. (114)

و شكيبايى كن كه خدا مزد نيكوكاران را تباه نمى كند. (115)

پس چرا در ميان مردمانى كه پيش از شما بودند، جز اندكيشان كه آنان را [از عذاب] رهانيديم، خردمندان و نيكان با فضيلتى نبودند كه از تباه كارى در زمين باز دارند؟ و كسانى

كه ستم كردند در پى آنچه در آن كامرانى يافتند رفتند - از آرزوهاى نفس پيروى كرده همه كوشش خود را صرف به دست آوردن اسباب شهوات گردانيدند - و بزه كار بودند. (116)

و پروردگار تو بر آن نبود كه آبادى ها و شهرهايى را به ستم نابود كند در حالى كه مردم آنها شايسته كار باشند. (117)

و اگر پروردگار تو مى خواست همه مردم را يك امت - بر يك دين - كرده بود، ولى پيوسته در اختلاف و جدايى خواهند بود، (118)

مگر كسانى كه پروردگار تو بر آنها مهر و بخشايش آورد، و براى همين آفريدشان، و سخن پروردگارت [بر اين] تمام شد كه: هرآينه دوزخ را از همه پريان و آدميان [كافر] پر مى كنم. (119)

و از خبرهاى پيامبران اين همه را بر تو مى گوييم آنچه را كه بدان دل تو را بر جاى و استوار بداريم، و تو را در اين [سرگذشتها] آنچه حق است و مومنان را پند و يادآورى است آمده است. (120)

و به كسانى كه ايمان نمى آورند بگو: بر جاى خود - بر توانايى خود يا بر روش خود - عمل كنيد كه ما نيز عمل كننده ايم، (121)

و منتظر باشيد كه ما هم منتظريم. (122)

و خداى راست نهان و ناپيداى آسمانها و زمين و بازگشت همه كارها به اوست، پس او را بپرست و بر او توكل كن، و پروردگار تو از آنچه مى كنيد غافل نيست. (123)

جانب او بيمدهنده شما و نيز مژده دهنده اي براي شما هستم. (2)

و نيز از پروردگارتان آمرزش بخواهيد و به درگاهش توبه كنيد، تا شما را از رزقي نيكوتا آنگاه كه مقرر است برخورداري دهد. و هر شايسته انعامي را نعمت دهد. و اگر رويگردان شويد، بر شما از عذاب روز بزرگ بيمناكم. (3)

بازگشتتان به خداست و او بر هر كاري تواناست. (4)

آگاه باش كه اينان صورت بر مي گردانند تا راز دل خويش پنهان دارند، حال آنكه بدان هنگام كه جامه هاي خود در سر مي كشند خدا آشكار و نهانشان را مي داند، زيرا او به راز دلها آگاه است. (5)

هيچ جنبنده اي در روي زمين نيست، جز آنكه روزي او بر عهده خداست، و موضع و مكانش را مي داند، زيرا همه در كتاب مبين آمده است. (6)

اوست كه آسمانها و زمين را در شش روز آفريد و عرش او بر روي آب بود. تا بيازمايد كدام يك از شما به عمل نيكوتر است. و اگر بگويي كه بعد از مرگ زنده مي شويد، كافران گويند كه اين جز جادويي آشكار نيست. (7)

و اگر چند گاهي عذابشان را به تاخير بيفكنيم مي پرسند: چه چيز مانع آن شده است؟ آگاه باشيد چون عذابشان فرا رسد، آن را باز نگردانند، و آنچه مسخره اش مي كردند آنان را در بر خواهد گرفت. (8)

اگر به انسان رحمتي بچشانيم، آنگاه از او بازش گيريم، مايوس مي شود و كفران مي ورزد. (9)

و اگر پس از سختي و رنج، نعمت و آسايشي به او بچشانيم. مي گويد: ناگواريها

از من دور شده است. و در اين حال، شادمان است و فخر مي فروشد. (10)

مگر كساني كه شكيبايي ورزيدند و كارهاي نيكو كردند، كه آمرزش و مزد بزرگ از آن آنهاست. (11)

مباد كه برخي از چيزهايي را كه بر تو وحي كرده ايم واگذاري و بدان دلتنگ باشي كه مي گويند: چرا گنجي بر او افكنده نمي شود؟ و چرا فرشته اي همراه او نمي آيد؟ جز اين نيست كه تو بيمدهنده اي بيش نيستي و خداست كه كارساز هر چيزي است. (12)

يا آنكه مي گويند كه از خود بر مي بافد و به دروغ به خدا نسبتش مي كند. بگو: اگر راست مي گوييد، جز خدا هر كه را كه توانيد به ياري بطلبيد و ده سوره مانند آن به هم بر بافته ، بياوريد. (13)

پس اگر شما را اجابت نكردند، بدانيد كه قرآن به علم خدا نازل شده و نيز هيچ خدايي جز او نيست. آيا تسليم مي شويد. (14)

آنان كه زندگي و زينت اين دنيا را بخواهند، پس همه مزد كردارشان را در اين جهان مي دهيم و در آن نقصاني نمي بينند. (15)

اينان كساني هستند كه در آخرت جز آتش نصيبي ندارند و هر چه كرده اند ناچيز شود و هر چه به جاي آورده اند باطل است. (16)

آيا آن كس كه از جانب پروردگار خويش دليلي روشن دارد و زبانش بدان گوياست و پيش از اين كتاب موسي كه خود پيشوا و رحمتي بوده است بدان شهادت داده ، با آن كس كه دليلي ندارد برابر است؟ ايشان به آن كتاب روشن

ايمان مي آورند. و هر گروه ديگري كه به او كافر شود، جايگاهش در آتش است. در آن شك مكن، كه حق است و از جانب پروردگارت آمده است. ولي بيشتر مردم ايمان نمي آورند. (17)

چه كس ستمكارتر از آن كسي است كه به خدا دروغ مي بندد؟ اينان را به پروردگارشان عرضه خواهند داشت و شاهدان گواهي خواهند داد كه اينانند كه بر پروردگارشان دروغ مي بسته اند. هان، لعنت خدا بر ستمكاران باد. (18)

آنان كه مردم را از راه خدا باز مي دارند و راه خدا را منحرف مي خواهند و به آخرت ايمان ندارند. (19)

اينان نمي توانند در روي زمين از خداي بگريزند و جز او هيچ ياوري ندارند، عذابشان مضاعف مي شود. نه توان شنيدن داشته اند و نه توان ديدن. (20)

اينان به خويشتن زيان رسانيدند و آنچه را كه به دروغ خدا مي خواندند از دست داده اند. (21)

به ناچار در آخرت زيانكارترند. (22)

كساني كه ايمان آورده اند و كارهاي شايسته كرده اند و در برابر پروردگارشان فروتني نموده اند، اهل بهشتند و در آن جاويدانند. (23)

مثل اين دو گروه مثل كور و كر و بينا و شنواست. آيا اين دو به مثل با هم برابرند؟ چرا پند نمي گيريد. (24)

و نوح را بر مردمش به پيامبري فرستاديم. گفت: من براي شما بيمدهنده اي آشكارم. (25)

كه جز خداي يكتا را نپرستيد. زيرا از عذاب روز سخت قيامت بر شما بيمناكم. (26)

مهتران قومش كه كافر بودند گفتند: ما تو را جز انساني همانند خويش نمي بينيم. و نمي بينيم كه جز

اراذل قوم از تو متابعت كنند. و نمي بينيم كه شما را بر ما فضيلتي باشد، بلكه پنداريم كه دروغ مي گوييد. (27)

گفت: اي قوم من، چه مي گوييد اگر از پروردگارم حجتي به همراه داشته باشم و او مرا رحمت خويش ارزاني كرده باشد و شما از ديدن آن ناتوان باشيد، آيا در حالي كه خود نمي خواهيد، شما را به اكراه به قبول آن واداريم. (28)

اي قوم من، در برابر تبليغ رسالت خويش مالي از شما نمي طلبم. مزد من تنها با خداست. آنهايي را كه ايمان آورده اند از خود نمي رانم. آنان با پروردگار خويش ديدار خواهند كرد. ولي مي بينم كه شما مردمي نادان هستيد. (29)

اي قوم من، اگر آنها را از خود برانم، چه كسي در قبال خدا مرا ياري خواهد كرد؟ آيا حقيقت را در نمي يابيد. (30)

به شما نمي گويم كه خزاين خدا در نزد من است. و علم غيب هم نمي دانم. و نمي گويم كه فرشته هستم. و نمي گويم كه خدا به آنان كه شما به حقارت در آنها مي نگريد خير خود را عطا نكند. خدا به آنچه در دلهاي آنهاست آگاه تر است. اگر چنين كنم، از ستمكاران خواهم بود. (31)

گفتند: اي نوح، با ما جدال كردي و بسيار هم جدال كردي . اگر راست مي گويي ، هر وعده اي كه به ما داده اي بياور. (32)

گفت: خداست كه اگر بخواهد آن وعده را آشكار مي كند و شما از آن نتوانيد گريخت. (33)

و اگر خدا خواسته باشد كه گمراهتان سازد، اگر من بخواهم

شما را اندرز دهم، اندرزم سود نخواهد كرد. اوست پروردگار شما و همه بدو باز مي گرديد. (34)

يا مي گويند كه آن را به خدا دروغ بسته است. بگو: اگر آن را به خدا دروغ بسته باشم، گناهش بر من است و من از گناهي كه مي كنيد مبرا هستم. (35)

و به نوح وحي رسيد كه از قوم تو جز آن گروه كه ايمان آورده اند. ديگر ايمان نخواهند آورد. از كردار آنان اندوهگين مباش. (36)

كشتي را زير نظر و الهام ما بساز و درباره اين ستمكاران با من سخن مگوي ، كه همه غرقه اند. (37)

نوح كشتي مي ساخت و هربار كه مهتران قومش بر او مي گذشتند مسخره اش مي كردند. مي گفت: اگر شما ما را مسخره مي كنيد، زودا كه ما هم همانند شما مسخره تان خواهيم كرد. (38)

به زودي خواهيد دانست كه عذاب بر كه رسد و خوارش سازد و عذاب جاويد بر كه فرود آيد. (39)

چون فرمان ما فراز آمد و تنور جوشيد، گفتيم: از هر نر و ماده دو تا و نيز خاندان خود را در كشتي بنشان -مگر آن كس را كه حكم درباره اش از پيش صادر شده باشد- و نيز آنهايي را كه به تو ايمان آورده اند. و جز اندكي به او ايمان نياورده بودند. (40)

گفت: بر آن سوار شويد، كه به نام خدا به راه افتد و به نام خدا بايستد. زيرا پروردگار من، آمرزنده و مهربان است. (41)

كشتي آنان را در ميان امواجي چون كوه مي برد. نوح پسرش را كه در گوشه اي

ايستاده بود ندا داد: اي پسر، با ما سوار شود و با كافران مباش. (42)

گفت: من بر سر كوهي كه مرا از آب نگه دارد، جا خواهم گرفت. گفت: امروز هيچ نگهدارنده اي از فرمان خدا نيست مگر كسي را كه بر او رحم آورد. ناگهان موج ميان آن دو حايل گشت و او از غرق شدگان بود. (43)

و گفته شد: اي زمين آب خود فرو بر و اي آسمان باز ايست. آب فروشد و كار به پايان آمد و كشتي بر كوه جودي قرار گرفت و ندا آمد كه اي لعنت باد بر مردم ستمكاره . (44)

نوح پروردگارش را ندا داد: اي پروردگار من، پسرم از خاندان من بود و وعده تو حق است و نيرومندترين حكمكنندگان تو هستي . (45)

گفت: اي نوح، او از خاندان تو نيست، او عملي است ناصالح. از سر ناآگاهي از من چيزي مخواه . بر حذر مي دارم تو را كه از مردم نادان باشي . (46)

گفت: اي پروردگار من، پناه مي برم به تو اگر از سر ناآگاهي چيزي بخواهم، و اگر مرا نيامرزي و به من رحمت نياوري از زيان كردگان خواهم بود. (47)

گفته شد: اي نوح، به سلامت و بركاتي كه بر تو و آنها كه همراه تواند ارزاني داشته ايم، فرود آي . و امتهايي هستند كه آنها را برخوردار مي سازيم، آنگاه دستخوش عذاب دردآور ما مي شوند. (48)

اينها از خبرهاي غيب است كه بر تو وحي مي كنيم. پيش از اين نه تو آنها را مي دانستي و نه قوم تو. پس صبر كن، زيرا

عاقبت نيك از آن پرهيزگاران است (49)

و بر قوم عاد برادرشان هود را فرستاديم. گفت: اي قوم من، خداي يكتا را بپرستيد، شما را هيچ خدايي جز او نيست و شما دروغسازاني بيش نيستيد. (50)

اي قوم من، در برابر رسالتم از شما مزدي نمي طلبم. مزد من تنها با آن كسي است كه مرا آفريده است. چرا از روي خرد نمي انديشيد. (51)

و اي قوم من، از پروردگارتان آمرزش بخواهيد، آنگاه بر آستان او توبه كنيد تا باران را پي در پي بر شما فرو ريزد و بر نيرويتان بيفزايد. و چون گنهكاران رخ بر متابيد. (52)

گفتند: اي هود، تو براي ما دليل روشني نياورده اي و ما به گفتار تو خدايان خويش را ترك نمي كنيم و به تو ايمان نمي آوريم. (53)

جز اين نگوييم كه بعضي از خدايان ما به تو آزاري رسانده اند. گفت: خدا را گواه مي گيرم و شما نيز گواه باشيد كه من از آنچه جز خداي يكتا به شرك مي پرستيد بيزارم. (54)

همگي به حيله گري بر ضد من برخيزيد و مرا مهلت مدهيد. (55)

من بر خداي يكتا كه پروردگار من و پروردگار شماست توكل كردم. هيچ جنبنده اي نيست مگر آنكه زمام اختيارش را او گرفته است. هر آينه پروردگار من بر صراط مستقيم است. (56)

اگر هم رويگردان شويد، من رسالت خويش را به شما رسانيدم و پروردگار من مردم ديگري را جانشين شما خواهد ساخت و هيچ به او زياني نمي رسانيد. زيرا پروردگار من، نگهبان همه چيزهاست. (57)

چون فرمان ما در رسيد، به بخشايش خويش هود

و كساني را كه به او ايمان آورده بودند نجات داديم و آنها را از عذاب سخت رهانيديم. (58)

اينان قوم عاد بودند كه آيات پروردگارشان را انكار كردند و پيامبرانش را نافرماني كردند و به فرمان هر جبار كينه توزي گردن نهادند. (59)

و در اين دنيا و در روز قيامت گرفتار لعنت شدند. آگاه باشيد كه قوم عاد به پروردگارشان كافر شدند كه لعنت باد بر عاد، قوم هود. (60)

و بر قوم ثمود برادرشان صالح را فرستاديم. گفت: اي قوم من. خداي يكتا را بپرستيد. شما را جز او خدايي نيست. اوست كه شما را از زمين پديد آورده است و خواست كه آبادانش داريد. پس آمرزش خواهيد و به درگاهش توبه كنيد. هر آينه پروردگار من نزديك است و دعاها را اجابت مي كند. (61)

گفتند: اي صالح، پيش از اين به تو اميد مي داشتيم. آيا ما را از پرستش آنچه پدرانمان مي پرستيدند باز مي داري ؟ ما از آنچه ما را بدان مي خواني در شكيم. (62)

گفت: اي قوم من، چه گوييد اگر از پروردگارم حجتي به همراه داشته باشم و او مرا رحمت خويش ارزاني كرده باشد، چه كسي مرا ياري مي كند اگر از فرمانش سرپيچي كنم؟ اگر از شما فرمان برم جز به زيان من نخواهيد افزود. (63)

اي قوم من، اين ماده شتر خداوند است و نشانه اي است براي شما. بگذاريدش تا در زمين خدا بچرد و به بدي ميازاريدش كه به زودي عذاب شما را فرو گيرد. (64)

پس ماده شتر را پي كردند. گفت: سه روز در خانه هاي خود

از زندگي برخوردار شويد و اين وعده اي است عاري از دروغ. (65)

چون امر ما فرا رسيد، صالح را با كساني كه به او ايمان آورده بودند به رحمت خويش از خواري آن روز نجات بخشيديم. زيرا پروردگار تو توانا و پيروزمند است. (66)

و ستمكاران را صيحه اي فرو گرفت و در خانه هاي خود بر جاي مردند. (67)

چنان كه گويي هرگز در آن ديار نبوده اند. آگاه باشيد كه قوم ثمود به پروردگارشان كافر شدند، هان بر قوم ثمود لعنت باد. (68)

به تحقيق رسولان ما براي ابراهيم مژده آوردند. گفتند: سلام. گفت: سلام. و لحظه اي بعد گوساله اي بريان حاضر آورد. (69)

و چون ديد كه بدان دست نمي يازند، آنان را ناخوش داشت و در دل از آنها بيمناك شد. گفتند: مترس، ما بر قوم لوط فرستاده شده ايم. (70)

زنش كه ايستاده بود، خنديد. او را به اسحاق بشارت داديم و پس از اسحاق به يعقوب. (71)

زن گفت: واي بر من، آيا در اين پير زالي مي زايم و اين شوهر من نيز پير است؟ اين چيز عجيبي است. (72)

گفتند: آيا از فرمان خدا تعجب مي كني ؟ رحمت و بركات خدا بر شما اهل اين خانه ارزاني باد. او ستودني و بزرگوار است. (73)

چون وحشت از ابراهيم برفت و او را نويد آمد، با ما درباره قوم لوط به مجادله برخاست. (74)

ابراهيم بردبار است و رئوف است و فرمانبردار است. (75)

اي ابراهيم، از اين سخن اعراض كن. فرمان پروردگارت فراز آمده است و بر آنها عذابي كه هيچ برگشتي ندارد فرود

خواهد آمد. (76)

چون رسولان ما نزد لوط آمدند، لوط اندوهگين و دلتنگ شد و گفت: امروز روز سختي است. (77)

و قومش شتابان نزد او آمدند و آنان پيش از اين مرتكب كارهاي زشت مي شدند. لوط گفت: اي قوم من، اينها دختران من هستند. براي شما پاكيزه ترند. از خدا بترسيد و مرا در برابر مهمانانم خجل مكنيد. آيا مرد خردمندي در ميان شما نيست. (78)

گفتند: تو خود مي داني كه ما را به دختران تو نيازي نيست و نيز مي داني كه چه مي خواهيم. (79)

لوط گفت: كاش در برابر شما قدرتي مي داشتم، يا مي توانستم به تكيه گاهي استوار پناه ببرم. (80)

گفتند: اي لوط، ما رسولان پروردگار تو هستيم. اينان، هرگز به تو دست نخواهند يافت. چون پاسي از شب بگذرد، خاندان خويش را بيرون ببر. و هيچ يك از شما روي برنگرداند جز زنت كه به او نيز آنچه به آنها رسد خواهد رسيد. وعده آنها صبحگاه است. آيا صبح نزديك نيست. (81)

چون فرمان ما فراز آمد، آنجا را زير و زبر كرديم و بر آن شهر باراني از سنگهايي از سجيل، پي در پي ، فرو باريديم. (82)

كه بر آنها نشان پروردگارت بود و چنين عذابي از ستمكاران دور نيست. (83)

و بر مدين برادرشان شعيب را فرستاديم. گفت: اي قوم من، خداي يكتا را بپرستيد، شما را هيچ خدايي جز او نيست. و در پيمانه و ترازو نقصان مكنيد. اينك شما را در نعمت مي بينم. و از روزي كه عذابش شما را فرو گيرد بيمناكم. (84)

اي قوم من، پيمانه و

ترازو را از روي عدل، كامل ادا كنيد و به مردم چيزهايشان را كم مدهيد و چون تبهكاران در زمين فساد مكنيد. (85)

اگر ايمان آورده ايد، آنچه خدا باقي مي گذارد برايتان بهتر است. و من نگهبان شما نيستم. (86)

گفتند: اي شعيب، آيا نمازت به تو فرمان مي دهد كه ما آنچه را پدرانمان مي پرستيدند ترك گوييم، يا در اموال خود آنچنان كه خود مي خواهيم تصرف نكنيم؟ به راستي تو مردي بردبار و خردمند هستي . (87)

گفت: اي قوم من، چه مي گوييد اگر با من از جانب پروردگارم حجتي باشد و او مرا رزقي نيكو عطا كرده باشد؟ اگر شما را نهي مي كنم براي آن نيست كه خود سودي ببرم. تا آنجا كه بتوانم قصدي جز به صلاح آوردنتان ندارم. توفيق من تنها با خداست. به او توكل كرده ام و به درگاه او روي مي آورم. (88)

اي قوم من، مخالفت با من شما را به كاري وا ندارد تا آنچه بر قوم نوح يا قوم هود يا قوم صالح يا در همين نزديكي به قوم لوط رسيد، به شما نيز برسد. (89)

از پروردگارتان آمرزش بخواهيد. به درگاهش توبه كنيد، كه پروردگار من مهربان و دوست دارنده است. (90)

گفتند: اي شعيب، بسياري از چيزهايي را كه مي گويي نمي فهميم. تو را در ميان خود ناتوان مي بينيم، اگر به خاطر قبيله ات نبود. سنگسارت مي كرديم و تو بر ما پيروزي نيابي . (91)

گفت: اي قوم من، آيا قبيله من در نزد شما از خدا پيروزمندتر است. آيا خدا را پس پشت خويش

افكنديد؟ و حال آنكه پروردگار من به هر كاري كه مي كنيد احاطه دارد. (92)

اي قوم من، شما همچنان كه هستيد به كار خويش مشغول باشيد و من هم به كار خويش مشغول مي شوم. به زودي خواهيد دانست كه آن عذاب خواركننده بر چه كسي فرود مي آيد و چه كسي دروغگوست. منتظر بمانيد، من نيز با شما منتظر مي مانم. (93)

چون امر ما فراز آمد، شعيب و كساني را كه به او ايمان آورده بودند به رحمت خويش رهانيديم. و ستمكاران را صيحه اي فرو گرفت و در خانه هاي خويش بر جاي مردند. (94)

چنان كه گويي هرگز در آن ديار نبوده اند. هان لعنت بر مردم مدين باد، همچنان كه لعنت بر قوم ثمود. (95)

و ما موسي را همراه با آيات و حجت آشكار خويش فرستاديم. (96)

به نزد فرعون و مهتران قومش. اما آنان پيرو فرمان فرعون شدند. و فرمان فرعون به راه صواب راه نمي نمود. (97)

در روز قيامت پيشاپيش قوم خود بيايد و همه را به آتش درآورد كه وارد شدن را بد جايگاهي است. (98)

لعنت اين جهاني و لعنت روز قيامت را از پي دارند و چه بد عطايي به آنان داده شده است. (99)

اينها اخبار قريه هايي است كه براي تو حكايت مي كنيم، قريه هايي كه بعضي هنوز برپايند و بعضي ويران. (100)

ما به آنها ستم نكرديم بلكه خود به خود ستم مي كردند. و چون امر پروردگار تو فراز آمد، خداياني كه به جاي خداي يكتا مي پرستيدند هيچ به كارشان نيامدند و جز زيانكاري چيزي بر

آنان نيفزودند. (101)

اينچنين بود مواخذه پروردگار تو وقتي كه بخواهد قريه اي ستمكار را به مواخذه كشد. مواخذه او عذابي سخت دردآور است. (102)

در اينها براي كساني كه از عذاب آخرت بيمناكند عبرتي است، در آن روز كه مردم گرد آورده شوند و آن روز كه مردم را در آن حاضر آورند. (103)

و جز تا اندك مدتي به تاخيرش نمي اندازيم. (104)

روزي كه چون بيايد هيچ كس جز به فرمان او سخن نگويد و مردمان بعضي بدبخت باشند و بعضي نيكبخت. (105)

اما بدبختان در آتشند و مردمان را در آنجا ناله اي زار و خروشي سخت بود. (106)

و تا آسمانها و زمين باقي هستند در آنجا جاودانه بمانند، مگر آنچه پروردگارت بخواهد، زيرا پروردگار تو هر چه خواهد همان كند. (107)

اما نيكبختان تا آسمانها و زمين باقي هستند در بهشت جاويدان بمانند، مگر آنچه پروردگارت بخواهد. عطاي او هيچ منقطع نمي شود. (108)

از آنچه اينان مي پرستند به ترديد مباش. جز بدان گونه كه پدرانشان پيش از اين مي پرستيدند، نمي پرستند. ما نصيب آنان را بي هيچ كم و كاست ادا خواهيم كرد. (109)

به موسي كتاب داديم. در آن كتاب اختلاف شد. اگر نه حكمي بود كه از پيش از جانب پروردگارت صادر شده بود، ميانشان داوري شده بود، كه ايشان در آن كتاب سخت در ترديدند. (110)

و پروردگار تو پاداش اعمال همه را به تمامي خواهد داد و خدا به كارهايي كه مي كنند آگاه است. (111)

همراه با آنان كه با تو رو به خدا كرده اند، همچنان كه مامور شده اي

ثابت قدم باش. و طغيان مكنيد كه او به هر كاري كه مي كنيد بيناست. (112)

به ستمكاران ميل مكنيد، كه آتش بسوزاندتان. شما را جز خدا هيچ دوستي 2نيست و كس ياريتان نكند. (113)

نماز بگزار در آغاز و انجام روز و ساعاتي از شب. زيرا نيكيها. بديها را از ميان مي برند. اين اندرزي است براي اندرزپذيران. (114)

صبر كن، زيرا خداوند مزد نيكوكاران را تباه نمي سازد. (115)

چرا در ميان مردماني كه پيش از شما بودند -جز اندكي كه از آن ميان نجاتشان داديم- خردمنداني نبودند تا مردمان را از فساد كردن در زمين باز دارند؟ ظالمان از پي آسودگي و لذات دنيوي رفتند و گنهكار بودند. (116)

پروردگار تو هيچ قريه اي را كه مردمش نيكوكار باشند به ستم هلاك نخواهد ساخت. (117)

و اگر پروردگار تو خواسته بود، همه مردم را يك امت كرده بود، ولي همواره گونه گون خواهند بود. (118)

مگر آنهايي كه پروردگارت بر آنها رحمت آورده و آنها را براي همين بيافريده است. و سخن پروردگار تو بر اين مقرر شده كه : جهنم را از همه جن و انس انباشته مي كنم. (119)

هر خبري از اخبار پيامبران را برايت حكايت مي كنيم تا تو را قويدل گردانيم. و در اين كتاب بر تو سخن حق، و براي مومنان موعظه و اندرز نازل شده است. (120)

به كساني كه ايمان نمي آورند بگو: شما به هر سان كه خواهيد عمل كنيد، ما نيز عمل مي كنيم. (121)

شما انتظار بكشيد ما نيز منتظر مي مانيم. (122)

و از آن خداست نهان آسمانها و زمين

و به او باز گردانده مي شود همه كارها. او را بپرست و بر او توكل كن كه پروردگارت از آنچه به جاي مي آوريد غافل نيست. (123)

خواهند گفت چه چيزى آن را بازداشت؟ بدانيد روزى كه بر آنان فرود آيد، از آنان بازداشته نمى گردد، و آنچه به ريشخند مى گيرند فرو مى گيردشان (8)

و هرگاه انسان را از سوى خود رحمتى بچشانيم، سپس آن را از او باز گيريم، بس نوميد و ناسپاس گردد (9)

و اگر پس از رنجى كه به او رسيده آسايشى بچشانيم، خواهد گفت رنج و بلا از من دور شد و شادمان و نازان گردد (10)

مگر كسانى كه شكيبايى ورزيده و كارهاى شايسته كرده اند كه اينان از آمرزش و پاداشى بزرگ برخوردارند (11)

مبادا از بيم آنكه بگويند چرا بر او گنجى نازل نمى شود، يا فرشته اى همراه او نيامده است، برخى از آنچه بر تو وحى شده است، فرو گذارى و دل تنگ دارى، تو فقط هشداردهنده اى و خداست كه كارساز هر چيزى است (12)

يا مى گويند آن [قرآن] را برساخته است، بگو اگر راست مى گوييد ده سوره برساخته همانند آن بياوريد، و هر كسى را كه مى توانيد در برابر خداوند به يارى بخوانيد (13)

آنگاه اگر از عهده پاسخ شما بر نيامدند بدانيد كه آن به علم الهى نازل شده است، و اينكه خدايى جز او نيست، پس آيا پذيرنده ايد؟ (14)

هر كس زندگانى دنيا و تجمل آن را بخواهد، حاصل اعمالشان را در همين دنيا به تمامى به آنان مى دهيم، و در آن كم و كاستى نخواهند ديد (15)

اينان كسانى هستند كه در آخرت جز آتش دوزخ ندارند و هر چه در دنيا كرده اند بر باد رفته و كار و كردارشان باطل شده است (16)

آيا كسى كه حجت آشكارى از پروردگارش دارد

و شاهدى از [خويشان] او پيرو آن است [همانند كسى است كه بينه و شاهدى ندارد؟] و حال آنكه پيش از آن هم كتاب موسى رهنما و مايه رحمت بود، اينان به آن ايمان دارند و هر كس از گروه مشركان كه به آن كفر و انكار ورزد، آتش دوزخ وعده گاه اوست، پس از [حقيقت] آن در ترديد مباش، كه آن راست و درست از سوى پروردگار توست ولى بيشتر مردم باور نمى كنند (17)

و كيست ستمكارتر از كسى كه بر خداوند دروغ بندد، اينان را [در قيامت] به پيشگاه پروردگارشان عرضه دارند، و گواهان گويند اينان كسانى هستند كه بر پروردگارشان دروغ بستند، بدانيد كه لعنت الهى بر ستمكاران [مشرك] است (18)

همان كسانى كه [مردم را] از راه خدا باز مى دارند و آن را ناهموار و ناهنجار مى شمارند و هم آنان آخرت را منكرند (19)

اينان در اين سرزمين گزير و گريزى ندارند، و ايشان در برابر خداوند [و به جاى او] سرورى ندارند، عذابشان دو چندان خواهد شد، [چرا] كه گوش شنيدن [حق] و چشم ديدن [حق] را نداشتند (20)

اينان كسانى هستند كه به خود زيان زده اند و برساخته هايشان بر باد رفت و از ديد آنان ناپديد شد (21)

حقا كه در آخرت هم اينان زيانكارترند (22)

كسانى كه ايمان آورده اند و كارهاى شايسته كرده اند و در برابر پروردگارشان خشيت و خشوع داشته اند، اينان بهشتياناند [و] هم اينان در آن جاودانه اند (23)

مثل اين دو گروه همانند نابينا و ناشنوا [از يك سو] و بينا و شنوا [از سوى ديگر] است، آيا با همديگر برابر و همانندند؟ پس چرا پند

نمى گيريد (24)

به راستى كه نوح را به سوى قومش فرستاديم [كه با ايشان گفت] من هشداردهنده آشكارى شما هستم (25)

كه جز خداوند را مپرستيد، كه من بر شما از عذاب روزى سهمگين مى ترسم (26)

بزرگانى از قومش كه كفرورزيده بودند، در پاسخ او گفتند تو را جز بشرى همانند خويش نمى بينيم و نمى بينيم كه جز فرومايگان ما [آن هم] نسنجيده، از تو پيروى كنند، و براى شما بر خويش [هيچ گونه] برترى نمى بينيم، بلكه شما را دروغگو مى دانيم (27)

گفت اى قوم من بينديشيد كه اگر من از سوى پروردگارم حجت آشكارى داشته باشم، و او از سوى خويش رحمتى بر من بخشيده باشد، و [اين حقيقت] از ديد شما پنهان مانده باشد، پس آيا ما مى توانيم در حالى كه شما ناخوش داريد، شما را به آن ملزم كنيم (28)

و اى قوم من، من از شما مالى [و منالى] نمى خواهم، اجر من فقط با خداوند است، من طردكننده كسانى كه ايمان آورده اند، نيستم، چرا كه اينان به لقاى پروردگارشان خواهند رسيد، و من به واقع شما را قومى نادان [و ندانمكار] مى بينم (29)

و اى قوم من، اگر من آنان را طرد كنم، چه كسى مرا در برابر خداوند يارى خواهد كرد، چرا پند نمى گيريد؟ (30)

و به شما نمى گويم كه خزاين الهى نزد من است، و غيب نيز نمى دانم، و نمى گويم كه فرشته ام، و به كسانى كه در چشمان شما خوار مى آيند، نمى گويم كه خداوند هرگز خيرى به آنان نخواهد داد، خداوند به ما فى الضمير آنان داناتر است، اگر چنين كنم از ستمكاران خواهم بود (31)

گفتند اى نوح به

راستى كه با ما مجادله كردى و چه مجادله دور و درازى هم با ما كردى، و اگر راست مى گويى هر چه به ما وعده داده اى [هماكنون بر سر ما] بياور (32)

گفت بى شك خداوند اگر بخواهد آن را [بر سر شما] خواهد آورد و شما گزير و گريزى نداريد (33)

و اگر من بخواهم در حق شما خير خواهى كنم، در صورتى كه خداوند بخواهد شما را بيراه گذارد، خيرخواهى من سودى به حال شما نخواهد كرد، او پروردگار شماست و به سوى او باز گردانده مى شويد (34)

يا مى گويند آن را برساخته است، بگو اگر آن را برساخته باشم، در آن صورت [مسووليت] گناه من با من است، ولى من از گناهى كه شما مى كنيد برى و بركنارم (35)

و به نوح وحى شد كه از قوم تو جز كسانى كه تاكنون ايمان آورده اند، ايمان نخواهند آورد، و از آنچه كرده اند اندوهگين مباش (36)

و كشتى را زير نظر ما و وحى ما بساز و با من درباره كسانى كه شركورزيده اند، سخن مگو، كه آنان غرق شدنى هستند (37)

و [نوح] كشتى را مى ساخت و هر بار كه بزرگانى از قومش بر او مى گذشتند او را ريشخند مى كردند، مى گفت اگر ما را ريشخند كنيد، ما نيز [به هنگامش] به همان گونه كه ما را ريشخند مى كنيد، ريشخندتان خواهيم كرد (38)

و به زودى خواهيد دانست كه بر سر چه كسى عذابى مى آيد كه خوارش سازد، و عذابى پاينده بر او فرود مى آيد (39)

تا به آنجا كه فرمان ما در رسيد و [آب از] تنور فوران كرد. آنگاه گفتيم كه در آن [كشتى]

از هر جنس [جانورى] دو تا سوار كن و نيز خانواده ات را، مگر كسى كه حكم [ما] از پيش درباره او مقرر شده است، و نيز كسانى را كه ايمان آورده اند، و همراه او جز اندكى ايمان نياورده بودند (40)

و گفت بر آن سوار شويد، كه روانه شدن و لنگر انداختنش با نام خداست، كه پروردگار من آمرزگار مهربان است (41)

و آن [كشتى] ايشان را در دل موج[هاى] كوه پيكر پيش مى برد، و نوح پسرش را ندا داد - و او در كنارى بود - كه اى فرزندم همراه ما سوار شو، و با كافران مباش (42)

گفت به زودى در كوهى پناه مى گيرم كه مرا از سيلاب در امان مى دارد، [نوح] گفت امروز در برابر امر الهى، پشت و پناهى وجود ندارد، مگر كسى كه [خداوند] بر او رحمت آورده باشد، و در ميان ايشان موج حايل شد، و او از غرق شدگان گرديد (43)

و گفته شد كه اى زمين آبت را فرو بر، و اى آسمان [بارانت را] فرو بند، و آب فروكش كرد و كار به سرانجام رسيد و [كشتى] بر [كوه] جودى قرار گرفت، و گفته شد كه لعنت بر ستمپيشگان [مشرك] (44)

و نوح پروردگارش را ندا داد و گفت پروردگارا پسرم از خانواده من است و البته وعده تو نيز راست و درست است و تو داورترين داورانى (45)

فرمود اى نوح او [در حقيقت] از خانواده تو نيست، او [را] عملى ناشايسته است، پس از من چيزى مخواه كه به [حقيقت] آن آگاهى ندارى، من پندت مى دهم كه مبادا از نادانان باشى (46)

گفت پروردگارا

من به تو پناه مى برم كه مبادا چيزى را كه به آن آگاهى ندارم، از تو بخواهم، و اگر مرا نيامرزى و بر من رحمت نياورى، از زيانكاران خواهم بود (47)

گفته شد اى نوح، فرود آى با سلامت و بركتهايى از ما بر تو و بر امتهايى از [نسل] همراهان تو، و امتهايى اند كه يك چند بهره مندشان سازيم، سپس عذابى دردناك از ما به ايشان خواهد رسيد (48)

اين از اخبار غيبى است كه بر تو وحى مى كنيم، نه تو و نه قومت پيش از اين آنها را نمى دانستيد، پس شكيبايى پيشه كن كه نيك سرانجامى از آن پرهيزكاران است (49)

و به سوى قوم عاد برادرشان هود را [فرستاديم] گفت اى قوم من خداوند را كه خدايى جز او نداريد، بپرستيد، شما جز [قومى] افترا، زن نيستيد (50)

اى قوم من از شما براى اين كار مزدى نمى طلبم، مزد من [بر عهده كسى] نيست مگر بر كسى كه مرا آفريده است، آيا تعقل نمى كنيد؟ (51)

و اى قوم من از پروردگارتان آمرزش بخواهيد و به درگاه او توبه كنيد، تا از آسمان بر شما بارانى پيوسته و پيگير بباراند، و قوتى بر قوت شما بيفزايد، و گنهكارانه روى برمتابيد (52)

گفتند اى هود، براى ما حجتى روشن نياورده اى و ما رهاكننده خدايان خود به خاطر سخن تو نيستيم و ما به تو ايمان نمى آوريم (53)

ما جز اين نمى گوييم كه بعضى از خدايان ما به تو گزندى رسانده اند، [هود] گفت من خداوند را گواه مى گيرم و شما هم گواه باشيد كه من از شركى كه در برابر او مى ورزيد، برى و بركنارم (54)

پس همگى در حق من هر كيد و مكرى كه داريد به كار بريد، و مهلتم مدهيد (55)

چرا كه من بر خداوند، پروردگارم، كه پروردگار شما نيز هست، توكل كرده ام، هيچ جنبنده اى نيست مگر آنكه او [خداوند] حاكم بر هستى اوست، پروردگار من بر راه راست است (56)

پس اگر رو بر تابيد [بدانيد كه] من به راستى رسالتى را كه براى شما داشته ام، به شما رسانده ام و پروردگار من قومى غير از شما را جانشين شما خواهد كرد و به او هيچ زيانى نمى توانيد برسانيد، كه پروردگار من نگهبان هر چيز است (57)

و چون فرمان ما در رسيد، هود و كسانى را كه همراه او ايمان آورده بودند، به رحمت خويش نجات داديم و از عذاب سخت رهانيديم (58)

و اين قوم عاد بود كه آيات پروردگارشان را انكار كردند و از پيامبران او سرپيچى كردند و از كار و بار هر زورگوى ستيزه جويى پيروى كردند (59)

و هم در اين دنيا و هم در روز قيامت لعنتى گريبانگيرشان شد، بدانيد كه قوم عاد به پروردگارشان كفر ورزيدند، هان نفرين بر عاد: قوم هود باد (60)

و به سوى قوم ثمود برادرشان صالح را [فرستاديم] گفت اى قوم من خداوند را كه خدايى جز او نداريد بپرستيد، او شما را از زمين پديد آورد و شما را به آبادگرى در آن واداشت، پس از او آمرزش بخواهيد و به درگاه او توبه كنيد، كه بى گمان پروردگار من نزديك و اجابتگر است (61)

گفتند اى صالح پيش از اين در ميان ما مايه اميدوارى بودى، آيا ما را باز مى دارى كه چيزى را

كه پدرانمان پرستيده اند بپرستيم؟ ما به چيزى كه دعوتمان مى كنى سخت شك داريم (62)

گفت اى قوم من، بينديشيد اگر من از سوى پروردگارم حجت آشكارى داشته باشم و بر من از سوى خويش رحمتى بخشيده باشد، اگر از خداوند نافرمانى كنم، چه كسى مى تواند در برابر خداوند به من يارى برساند؟ پس جز بر خسران من نمى افزاييد (63)

و اى قوم من، اين شتر خداست كه معجزه براى شماست، پس بگذاريد در زمين خدا [آزادانه بچرد و] بخورد و به آن آسيبى نرسانيد، كه عذابى زودرس گريبانگيرتان خواهد شد (64)

آنگاه آن را پى كردند. [صالح] گفت سه روز در خانه هايتان [از زندگى] برخوردار باشيد، كه اين وعده اى بى دروغ است (65)

و چون فرمان ما در رسيد صالح و كسانى را كه همراه او ايمان آورده بودند، به رحمت خويش از خوارى و زارى آن روز نجات داديم، چرا كه پروردگارت نيرومند پيروزمند است (66)

و ستمپيشگان [مشرك] را بانگ مرگبار فرو گرفت، و در خانه و كاشانه شان از پا در آمدند (67)

گويى كه در آن نبوده اند، بدانيد كه قوم ثمود به پروردگارشان كفر ورزيدند، هان نفرين بر ثمود باد (68)

و فرشتگان ما براى ابراهيم بشارت آوردند، گفتند سلام [بر تو]. گفت سلام [بر شما]. و چيزى نگذشت كه [ابراهيم براى آنان] گوساله اى بريان شده آورد (69)

و چون ديد كه دستانشان به سوى آن دراز نمى شود، به آنان احساس بيگانگى كرد، و از آنان ترسى در دل يافت، گفتند مترس ما به سوى قوم لوط فرستاده شده ايم (70)

و همسر او [ابراهيم] ايستاده بود و [از بشارت الهى] خنديد، آنگاه او

را به [بار گرفتن و زادن] اسحاق و پس از اسحاق به يعقوب، بشارت داديم (71)

گفت واى بر من آيا در حالى كه خودم پيرزنم و اين شوهرم پيرمرد [فرتوت] است، فرزند مى زايم؟ اين چيزى شگفت آور است (72)

[فرشتگان] گفتند آيا از امر الهى تعجب مى كنى؟ اى خاندان [رسالت] رحمت الهى و بركات او بر شما باد، او ستوده بزرگوار است (73)

و چون ترس از ابراهيم دور شد، و بشارت به او رسيد، درباره قوم لوط [به قصد شفاعت] با ما به چون و چرا پرداخت (74)

بى گمان ابراهيم بردبار دردمند توبه كار بود (75)

[گفتيم] اى ابراهيم از اين [درخواست] درگذر، چرا كه فرمان پروردگارت در رسيده است. و عذابى بى بازگشت بر آنان فرود خواهد آمد (76)

و چون فرشتگان ما به نزد لوط آمدند از ايشان نگران شد و [از كمك به آنان] دستش كوتاه شد، و گفت امروز روزى سخت و سنگين است (77)

و قومش شتابان به سوى او هجوم آوردند و هم آنان بودند كه مرتكب كارهاى ناشايست مى شدند. [لوط] گفت اى قوم من اينان دختران من هستند، آنان براى شما پاكيزه تر و رواترند، پس از خدا پروا كنيد و مرا در كار و بار مهمانانم خوار و رسوا مسازيد، آيا در ميان شما مردى فهيم نيست (78)

گفتند خوب مى دانى كه ما با دخترانت كارى نداريم و تو خوب مى دانى كه ما چه مى خواهيم (79)

[لوط] گفت كاش نيروى مقابله با شما را داشتم، يا از دست شما به پناهگاهى امن پناه مى بردم (80)

[فرشتگان] گفتند اى لوط ما فرستادگان پروردگارت هستيم [بدان كه] آنان هرگز به

تو نخواهند رسيد، پس پاسى از شب گذشته خانواده ات را همراه ببر و هيچيك از شما باز پس ننگرد، مگر زنت كه به او همان بلايى كه به آنان مى رسد، خواهد رسيد، بدان كه وعده گاه آنان صبح است، آيا صبح نزديك نيست (81)

چون فرمان ما در رسيد آن را زير و زبر كرديم و بر آن سنگپاره هايى از سنگ - گل پياپى فرو باريديم (82)

كه [هر يك] نزد پروردگارت نشان كرده بود و آن از ستمكاران [مشرك] دور نيست (83)

و به سوى قوم مدين، برادرشان شعيب را [فرستاديم]، گفت اى قوم من، خداوند را كه جز او خدايى نداريد، بپرستيد، و در پيمانه و ترازو كم مگذاريد، چرا كه من شما را در رفاه و ثروت مى بينم، و بر شما از عذاب روزى فراگير مى ترسم (84)

اى قوم من پيمانه و ترازو را دادگرانه تمام و كمال دهيد و به مردم اجناسشان را كم مدهيد و در اين سرزمين فتنه و فساد برپا نكنيد (85)

اگر مومن باشيد، باز نهاده الهى براى شما بهتر است، و من نگهبان شما نيستم (86)

گفتند اى شعيب آيا نمازت تو را بر آن مى دارد كه [ما را تكليف كنى كه] دست از آنچه پدرانمان مى پرستند برداريم يا در اموالمان هر كار كه خواهيم نكنيم، تو بى هيچ شك و شبهه بردبار و فهيمى (87)

گفت اى قوم من بينديشيد اگر من از سوى پروردگارم حجت آشكارى داشته باشم و از سوى خويش به من روزى نيك بخشيده باشد [چه خواهيد كرد] و من نمى خواهم با شما، در آنچه شما را از آن باز داشته ام

مخالفت كنم [و خود مرتكب آن شوم] تا آنجا كه بتوانم جز اصلاح نمى خواهم، و توفيق من جز به [اراده] خداوند نيست، كه بر او توكل كرده ام و به او روى آورده ام (88)

و اى قوم من شما را ستيزه جويى با من به آنجا نكشاند كه همانند آنچه بر سر قوم نوح يا قوم هود يا قوم صالح آمد، بر سر شما هم بيايد، و قوم لوط از شما دور نيست (89)

و از پروردگارتان آمرزش بخواهيد و به درگاه او توبه كنيد، كه پروردگار من مهربان و دوستدار [بندگان صالح خويش] است (90)

گفتند اى شعيب بسيارى از آنچه مى گويى در نمى يابيم و تو را در ميان خود ناتوان مى بينيم، و اگر خاندانت نبود، بى شك سنگسارت مى كرديم و تو نزد ما عزيز نيستى (91)

گفت اى قوم من آيا خاندان من نزد شما عزيزتر از خداوند است، كه او را پس پشت انداخته ايد، بى گمان پروردگار من بر آنچه مى كنيد چيره است (92)

و اى قوم من هر چه مى توانيد بكنيد، من نيز مى كنم، به زودى خواهيد دانست كه بر سر چه كسى عذابى مى آيد كه خوارش سازد، و چه كسى دروغگوست، شما چشم به راه باشيد كه من نيز همراه با شما چشم به راهم (93)

و چون فرمان ما در رسيد، شعيب و كسانى را كه همراه او ايمان آورده بودند به رحمت خويش نجات داديم و بانگ مرگبار ستمپيشگان [مشرك] را فرو گرفت و در خانه و كاشانه شان از پا درآمدند (94)

گويى در آنجا نبوده اند، هان نفرين بر قوم مدين، همچنانكه قوم ثمود هم نفرين زده بود (95)

و به

راستى موسى را همراه با معجزات خويش و برهانى آشكار به سوى فرعون و بزرگان قومش فرستاديم (96)

آنگاه [آنان] از فرمان فرعون پيروى كردند و فرمان فرعون صواب نبود (97)

او در روز قيامت پيشاپيش قومش است، آنگاه آنان را به آتش دوزخ درمى آورد، چه بد است درآيندى كه به آن درآمده اند (98)

و در اين [جهان] و در روز قيامت لعنتى گريبانگيرشان شود، چه بد است عطيه اى كه به ايشان داده اند (99)

اين از اخبار آن شهرهاست كه بر تو مى خوانيم. بعضى از آنها [هنوز] برپا مانده اند و بعضى بر باد رفته اند (100)

و ما بر ايشان ستم نكرديم، بلكه خود بر خويشتن ستم كردند، و چون فرمان پروردگارت در رسيد خدايانشان كه به جاى خداوند مى پرستيدندشان هيچ به كارشان نيامدند، و جز بر خسران ايشان نيفزودند (101)

و چنين است بازخواست پروردگارت كه اهالى شهرهايى را كه ستمگر [و مشرك]اند فرو مى گيرد، بى گمان بازخواست او سهمگين و سنگين است (102)

در اين براى كسى كه از عذاب آخرت مى ترسد، عبرتى هست، آن روزى است كه در آن مردم گرد آيند و آن روز گرد هم آمدن است (103)

و آن را جز تا مهلتى محدود به تاخير نمى اندازيم (104)

روزى بيايد كه هيچ كس جز به اذن او سخن نگويد و از مردمان [بعضى] بدبخت و بعضى نيكبخت باشند (105)

و اما كسانى كه بدبخت شده اند در آتش دوزخاند و در آن فرياد و عربده دارند (106)

پيوسته تا زمانى كه آسمانها و زمين وجود دارند، در آن هستند مگر آنچه پروردگارت بخواهد، كه پروردگارت هر چه خواهد همان تواند كرد (107)

و اما كسانى كه نيكبخت شده اند پيوسته تا زمانى كه آسمانها و زمين وجود دارند، در بهشتاند، مگر آنچه پروردگارت بخواهد، و اين بخششى است پيوسته (108)

پس از آنچه اينان مى پرستند، سردرگم مباش، اينان جز به شيوه اى كه پدرانشان [خدايان و بتان را] مى پرستيده اند، نمى پرستند، و ما بازدهنده سهمشان به تمام و كمال و بدون كم و كاست به ايشان هستيم (109)

و به راستى كه به موسى كتاب آسمانى داديم، آنگاه در آن اختلاف پيدا كردند و اگر وعده پروردگارت [به تاخير حكم و عذاب] از پيش مقرر نگشته بود، بين آنان داورى مى شد، و آنان از آن سخت در شك هستند (110)

و بى شك پروردگارت حاصل اعمالشان را به تمامى به يكايك آنان مى دهد، چرا كه او به كار و كردارشان آگاه است (111)

پس همچنانكه دستور يافته اى پايدارى كن و نيز هر كس كه با تو روى به سوى خداوند آورده است [چنين كند] و سركشى مكنيد، چرا كه او به كار و كردارتان بيناست (112)

و به ستمپيشگان [مشرك] گرايش نيابيد كه آتش دوزخ به شما خواهد رسيد و در برابر خداوند سرورى نداريد، و يارى نيز نخواهيد يافت (113)

و نماز را در آن سو و اين سوى روز و در پاسهايى از شب برپا دار، همانا طاعات گناهان را مى زدايند، اين پندى براى پندگيران است (114)

و شكيبايى پيشه كن كه خداوند پاداش نيكوكاران را فرو نمى گذارد (115)

از چه رو در ميان اقوامى كه پيش از شما بودند خردمندانى نبودند كه از فساد در روى زمين نهى كنند، مگر گروهى اندك از كسانى كه نجاتشان داده بوديم،

و ستمپيشگان [مشرك] دل در ناز و نعمتى كه يافته بودند، بستند، و گنهكار بودند (116)

و پروردگار تو شهرها را در حالى كه مردمانش صالح باشند، ستمگرانه نابود نمى كند (117)

و اگر پروردگارت مى خواست مردم را امت يگانه اى قرار مى داد، ولى همچنان اختلاف مى ورزند (118)

مگر كسانى كه خداوند [بر آنان] رحمت آورد، و براى همين آنان را آفريده است، وعده پروردگارت [چنين] سرانجام گرفته است كه جهنم را همه از جن و انس آكنده خواهم ساخت (119)

و يكايك اخبار پيامبران را بر تو مى خوانيم، همانچه به آن دل تو را استوار مى داريم، و در اين [سوره] حق و موعظه و تذكرى براى مومنان بر تو نازل شده است (120)

و به نامومنان بگو هر چه مى توانيد بكنيد كه ما نيز مى كنيم (121)

و منتظر باشيد كه ما نيز منتظريم (122)

و علم غيب آسمانها و زمين از آن خداوند است و همه كارها به سوى او باز گردانده مى شود، پس او را بپرست و بر او توكل كن و پروردگارت از كار و كردارتان غافل نيست (123)

است بازگشت شما و او است بر هر چيز توانا (4)

همانا ايشان برمى تابند سينه هاى خود را تا پوشيده دارند از او همانا گاهى كه مى پوشند جامه هاى خود را مى داند آنچه را نهان كنند و آنچه را آشكار سازند كه او دانا است بدانچه در سينه ها است (5)

و نيست جنبنده اى در زمين مگر بر خدا است روزى او و مى داند آرامشگاه و كوچگاه او را هركدام است در كتابى آشكار (6)

و او است آنكه آفريد آسمانها و زمين را در شش روز و بود عرش او بر آب تا بيازمايد شما را كداميك نكوتريد در كردار و اگر گوئى شمائيد برانگيختگان پس از مرگ هر آينه گويند آنان كه كفر ورزيدند نيست اين جز جادوئى آشكار (7)

و اگر دور كنيم از ايشان عذاب را تا امّتى شمرده گويند چه بازدارد آن را همانا روزى كه مى آيد ايشان را نيست برگرداننده از ايشان و فرود آمد بر ايشان آنچه بودند بدان استهزاءكنان (8)

و اگر چشانيم انسان را از خود رحمتى و سپس بگيريمش از او همانا او است نوميد ناسپاس (9)

و اگر چشانيمش نعمتى بعد از رنجى كه بدو رسيده است هر آينه گويد رفت بدى ها از من همانا او است شادمان خودستاى (10)

مگر آنان كه صبر كردند و عمل صالح نمودند كه آنان را است آمرزش و پاداشى بزرگ (11)

شايد توئى رهاكننده پاره اى از آنچه وحى مى شود بسوى تو و تنگ شود بدان سينه تو كه گويند چرا بر او فرود نيامد گنجى يا نيامد با او فرشته اى جز اين نيست كه توئى بيم دهنده و خدا است بر

هر چيزى وكيل (12)

يا گويند دروغ بسته است آن را بگو بياوريد ده سوره همانند آن دروغ پرداخته و بخوانيد هر آن را كه بتوانيد جز خدا اگر هستيد راستگويان (13)

پس اگر نپذيرفتند از شما بدانيد كه آنچه فرستاده شده است به علم خدا است و آنكه نيست خدائى جز او پس آيا هستيد شما اسلام آورندگان (14)

آنان كه خواهان زندگانى دنيا و زيور آنند تمام دهيم بديشان كردار ايشان را در آن و ايشان در آن كم داده نشوند (15)

آنانند كه نيست ايشان را در آخرت جز آتش و تباه است آنچه ساختند در آن و ناچيز است آنچه بودند مى كردند (16)

آيا آنكه بر روشنائى است از پروردگار خود و از پيش آيد گواهى از آن و پيش از آن است كتاب موسى پيشوا و رحمتى ايشان ايمان آرند بدان و آنكه كفر ورزد بدان از احزاب آتش است وعده گاه او پس نباش در شكى از آن همانا آن است حقّ از پروردگار تو ليكن بيشتر مردم ايمان نمى آورند (17)

و كيست ستمگرتر از آنكه ببندد بر خدا دروغى را آنان عرض شوند بر پروردگار خويش و گويند گواهان اينانند آنان كه دروغ گفتند بر پروردگار خويش همانا لعنت خدا باد بر ستمگران (18)

آنان كه بازدارند از راه خدا و خواهندش كج و ايشانند به آخرت كافران (19)

آنان نيستند به عجزآرندگان در زمين و نيستشان جز خدا دوستانى افزوده شود براى ايشان عذاب نبودند بتوانند شنيدن را و نبودند كه ببينند (20)

آنانند كه زيان كردند خويشتن را و گم شد از ايشان آنچه بودند دروغ مى بستند (21)

ناگزير آنانند در آخرت زيانمندتران (22)

همانا آنان كه ايمان آوردند و كردار شايسته كردند و زارى كردند بسوى پروردگار خويش آنانند ياران بهشت ايشانند در آن جاودانان (23)

مثَل دو گروه مانند كور و كر و بينا و شنوا است آيا يكسانند در مثَل آيا يادآور نمى شويد (24)

و همانا فرستاديم نوح را بسوى قومش كه منم براى شما ترساننده آشكار (25)

كه پرستش نكنيد جز خدا را كه مى ترسم بر شما از عذاب روزى دردناك (26)

پس گفتند گروهى كه كفر ورزيدند از قومش نمى بينيمت جز بشرى همانند خويش و نمى بينيم تو را كه پيرويت كرده اند جز آنان كه فرومايگان ما هستند نخستين بار و نمى بينيم شما را بر ما برتريى بلكه مى پنداريم شما را دروغگويان (27)

گفت اى قوم من آيا ديده ايد كه اگر باشم من بر روشنائى از پروردگار خود و بداد مرا رحمتى از نزدش پس پوشيده شد بر شما آيا واميدارم شما بر آن حالى كه هستيد آنرا ناخوش دارندگان (28)

و اى قوم من نخواهم از شما بر آن مالى را نيست پاداشم جز بر خدا و نيستم دوركننده آنان كه ايمان آوردند همانا ايشانند ملاقات كننده پروردگار خويش ليكن بينم شما را گروهى كه نمى دانيد (29)

و اى قوم من كه مرا يارى مى كند از خدا اگر برانمشان آيا يادآور نمى شويد (30)

و نمى گويم به شما كه نزد من است گنجهاى خدا و ندانم ناپيدا را و نگويم كه منم فرشته و نمى گويم بدانان كه به خوارى نگرد ديدگان شما هرگز ندهد خدا بديشان خيرى خدا داناتر است بدانچه در دلهاى آنان است كه مى باشم در آن هنگام از

ستمكاران (31)

گفتند اى نوح همانا با ما ستيزه كردى پس فزون كردى ستيزه ما را پس بياور ما را آنچه به ما وعده دهى اگر هستى از راستگويان (32)

گفت جز اين نيست كه آورد شما را بدان خدا اگر خواهد و نيستيد شما به عجزآرندگان (33)

و سود ندهد شما را اندرز من اگر خواهم شما را اندرز دهم اگر خواهد گمراهتان كند او است پروردگار شما و بسوى او بازگردانيده شويد (34)

يا گويند دروغ بسته است آن را بگو اگر دروغش بسته باشم بر من است گناهم و بيزارم از آنچه شما گناه كنيد (35)

و وحى شد بسوى نوح كه هرگز ايمان نيارند از قومت جز آنان كه ايمان آوردند پس آزرده نشو از آنچه مى كنند (36)

و بساز كشتى را به ديدگان ما و وحى ما و سخن نگوى با من در باره آنان كه ستم كردند همانا ايشانند غرق شدگان (37)

و مى ساخت كشتى را و هرگاه بر او گذشتى گروهى از قومش مسخره اش گرفتندى گفت اگر ما را مسخره كنيد همانا ما شما را مسخره كنيم چنانكه بوديد شما مسخره مى كرديد (38)

زود است بدانيد كه را آيد عذابى كه خوار سازدش و فرود آيد بر او عذابى جايگزين (39)

تا گاهى كه بيامد امر ما و بجوشيد تنور گفتيم بار كن در آن از هركدام دو جفت را و خاندان خويش را مگر آنكه بر او پيشى گرفته است سخن و آنان را كه ايمان آوردند و ايمان نياورده بود با او جز اندكى (40)

گفت سوار شويد در آن با نام خدا روان شدنش و لنگر

انداختنش همانا پروردگار من است آمرزنده مهربان (41)

و آن روان بود بديشان در موجى همانند كوه ها و برخواند نوح فرزند خود را و بود بر كنارى كه اى پسرك من سوار شو با ما و نباش با كافران (42)

گفت زود است پناه برم به كوهى كه نگه داردم از آب گفت نيست نگهدارنده اى امروز از امر خدا مگر آن را كه رحم كرده است و حايل شد ميان ايشان موج پس شد از غرق شدگان (43)

و گفته شد اى زمين فروخور آب خويش را و اى آسمان بس كن و فرونشست آب و گذشت كار و استوار شد بر جودى و گفته شد دور باد براى گروه ستمگران (44)

و خواند نوح پروردگار خود را پس گفت پروردگارا همانا پسرم از خاندان من است و هر آينه وعده تو حقّ است و توئى بهترين حكم كنندگان (45)

گفت اى نوح نيست او از خاندان تو و همانا او كردارى است ناشايست پس نپرس مرا آنچه نيستت بدان دانشى همانا اندرزت گويم تا نباشى از نادانان (46)

گفت پروردگارا پناه برم به تو كه بپرسمت آنچه را نباشد مرا دانشى بدان و اگر نيامرزى مرا و رحم نكنى بر من باشم از زيانكاران (47)

گفته شد اى نوح فرودآى با آرامشى از ما و بركتهائى بر تو و بر ملتهائى از آنان كه با تو هستند و ملتهائى كه زود است بهره مندشان گردانيم و سپس برسد ايشان را از ما عذابى دردناك (48)

اين از خبرهاى ناپيدا است كه وحى مى فرستيمش به سويت و نبوده اى كه بدانى آنها را تو و نه قومت پيش از اين

پس بردبار شو همانا فرجام است از آن پرهيزكاران (49)

و بسوى عاد برادر ايشان هود را گفت اى قوم من پرستش كنيد خدا را نيست شما را خداوندى جز او نيستيد شما جز دروغ آوران (50)

اى قوم من نخواهم از شما بر آن مزدى را نيست مزد من جز بر آنكه مرا آفريده است پس آيا بخرد نمى يابيد (51)

و اى قوم من آمرزش جوئيد از پروردگار خود سپس بازگشت كنيد بسوى او تا فرستد آسمان را بر شما ريزاريز و بيفزايد شما را نيروئى بر نيرويتان و پشت نكنيد گنهكاران (52)

گفتند اى هود نياوردى ما را نشانيى و نيستيم ما ترك كننده خدايان خود به گفتار تو و نيستيم ما به تو ايمان آورندگان (53)

نگوئيم جز آنكه گرفته است تو را برخى از خدايان ما به بدى گفت همانا گواه گيرم خدا را و گواه باشيد شما كه بيزارم از آنچه شرك مى ورزيد (54)

جز خدا پس آهنگ من كنيد همگى و سپس مهلتم ندهيد (55)

همانا توكل كردم بر خدا پروردگار من و پروردگار شما نيست جنبنده اى جز آنكه او است گيرنده پيشانيش پروردگار من است بر راهى راست (56)

پس اگر پشت كردند همانا ابلاغ كردم به شما آنچه را بدان فرستاده شدم بسوى شما و برگيرد به جاى شما پروردگار من قومى را غير از شما و گزندش نرسانيد به چيزى همانا پروردگار من است بر همه چيز نگهبان (57)

و هنگامى كه بيامد امر ما رهانيديم هود را و آنان كه ايمان آوردند با او به رحمتى از ما و رهائيشان داديم از عذابى انبوه (58)

و اينك عاد

انكار كردند آيتهاى پروردگار خود را و نافرمانى كردند پيمبران او را و پيروى كردند فرمان هر فرمانده خيره سرى را (59)

و پيرو شدند در اين دنيا لعنتى را و در روز قيامت همانا عاد كفر ورزيدند به پروردگار خويش همانا دور باد براى عاد قوم هود (60)

و بسوى ثمود برادر ايشان صالح را گفت اى قوم من پرستش كنيد خدا را نيست شما را خدائى جز او پديد آورده است شما را از زمين و استعمار كرده است شما را در آن پس استغفار كنيد او را سپس بازگشت كنيد بسوى او كه پروردگار من نزديك است و پذيرنده (61)

گفتند اى صالح همانا اميدوارى ما بودى پيش از اين آيا نهى كنى ما را از آنكه پرستيم آنچه را مى پرستند پدران ما و مائيم در شكى از آنچه خوانيمان بدان به ريب افكننده (62)

گفت اى قوم من آيا ديده ايد كه اگر بر رهبرئى از پروردگار خود باشم و آمده باشد مرا از او رحمتى پس كه مرا يارى دهد از خدا اگر نافرمانيش كنم پس نيفزائيد مرا جز زيانكارى (63)

و اى قوم من اين است اشتر خدا براى شما آيتى پس بگذاريدش بچرد در زمين خدا و گردش نگرديد به بدى كه برگيرد شما را عذابى نزديك (64)

پس پى كردند آن را پس گفت كامياب مانيد در خانه خود سه روز اين است وعده نادروغ (65)

تا هنگامى كه بيامد امر ما رهانيديم صالح را و آنان كه ايمان آوردند با او به رحمتى از ما و از خوارىِ آن روز همانا پروردگار تو است نيرومند دادستان (66)

و بگرفت

آنان را كه ستم كردند خروشى پس شدند در خانه هاى خود مُردگان (67)

چنانكه گوئى سكونت نگزيده اند در آنها همانا ثمود كفر ورزيدند به پروردگار خويش همانا دور باد براى ثمود (68)

و همانا آمدند فرستادگان ما ابراهيم را به مژده گفتند سلام گفت سلام پس درنگ ناكرده بياورد گوساله بريان (69)

و هنگامى كه ديد دستهاشان نمى رسد بسوى آن ناشناسشان گرفت و برداشت از ايشان بيمى گفتند نترس كه ما فرستاده شديم بسوى قوم لوط (70)

و زنش ايستاده بود پس خنديد پس مژده داديمش به اسحق و از پس اسحق يعقوب (71)

گفت اى واى آيا بزايم و منم پيرى ناتوان و اين است شوهر من پيرى فرتوت همانا اين است چيزى شگفت (72)

گفتند آيا شگفت مانى از كار خدا رحمت خدا و بركتهاى او بر شما خاندان است همانا او است ستوده ارجمند (73)

تا گاهى كه برفت از ابراهيم ترس و بيامدش مژده مى ستيزد با ما در باره قوم لوط (74)

همانا ابراهيم بردبارى است نالانى است زارى كنان (75)

اى ابراهيم درگذر از اين همانا بيامد امر پروردگار تو و همانا آينده است ايشان را عذابى نابازگردانيده (76)

و هنگامى كه آمد فرستادگان ما لوط را به رنج شد از ايشان و تنگ آمدش بديشان تاب و توان و گفت اين است روزى سخت (خشم آگين) (77)

و بيامدندش قومش مى شتافتند بسوى او و از پيش بودند مى كردند بدى ها را گفت اى قوم اينك دخترانم پاكيزه ترند براى شما پس بترسيد خدا را و خوارم نسازيد در ميهمانانم آيا نيست در شما مردى خردمند (78)

گفتند تو دانى نيست ما را در

دختران تو كامى و هر آينه مى دانى ما چه خواهيم (79)

گفت كاش مرا بر شما نيروئى مى بود يا پناه مى بردم به پايگاهى سخت (80)

گفتند اى لوط مائيم فرستادگان پروردگار تو هرگز نرسند به تو پس كوچ كن با خاندان خود در پاره اى از شب و روى برنگرداند از شما هيچكس جز زن تو كه وى را رسنده است آنچه ايشان را رسد همانا وعده گاه آنان بامداد است آيا نيست بامداد نزديك (81)

تا گاهى كه بيامد امر ما گردانيديم روى آن را زير آن و باريديم بر آن سنگهائى از سِجّيل (سنگ گِل) به رشته كشيده (82)

نشاندارانى نزد پروردگار تو و نيست آن از ستمگران دور (83)

و بسوى مَديَن برادر ايشان شُعيب را گفت اى قوم من پرستش كنيد خدا را نيست شما را خداوندى جز او و كم ندهيد پيمانه و ترازو را همانا بينم شما را در خوشى و ترسم بر شما از عذاب روزى فراگيرنده (84)

و اى قوم تمام دهيد پيمانه و ترازو را به داد و كم ندهيد به مردم چيزهاى ايشان را و نكوشيد (نتازيد) در زمين تباهكاران (85)

بازمانده خدا بهتر است براى شما اگر هستيد مؤمنان و نيستم من بر شما نگهبان (86)

گفتند اى شعيب آيا نمازت فرمانت دهد كه رها كنيم آنچه را مى پرستيدند پدران ما يا آنكه كنيم در مالهاى خود هر آنچه خواهيم همانا توئى بردبار خردمند (87)

گفت اى قوم من آيا ديده ايد كه اگر باشم بر نشانه اى از پروردگارم و روزيم دهد از خويش روزئى نيكو و نخواهم مخالفت كنم شما را بسوى آنچه شما را از آن

نهى مى كنم نخواهم جز كارساختن (درست كردن) را هر چه توانم نيست موفق داشتم جز با خدا بر او تكيه نمودم و بسوى او زارى كنم (88)

و اى قوم به گناه نيندازد شما را مخالفت من تا برسد شما را مانند آنچه رسيده است قوم نوح را يا قوم هود را يا قوم صالح را و نيست قوم لوط از شما دور (89)

و استغفار كنيد پروردگار خويش را پس توبه كنيد بسوى او همانا پروردگار من است مهربانى دوست دار (90)

گفتند اى شعيب درنمى يابيم بسيارى از آنچه گوئى و همانا بينيمت ميان ما ناتوان و اگر نبودند كسان تو هر آينه سنگسارت مى كرديم و نيستى تو بر ما برتر (91)

گفت اى قوم آيا كسان من عزيزترند نزد شما از خدا و برگرفتيد او را از پس خويش به پشت افكنده همانا پروردگار من است بدانچه مى كنيد فراگيرنده (92)

و اى قوم عمل كنيد با توانائى خويش كه منم عمل كننده زود است بدانيد كه را آيد عذابى كه خوار سازدش و كيست آنكه او است دروغگوى و چشم به راه باشيد كه منم با شما چشم به راه (93)

و هنگامى كه بيامد امر ما رهانيديم شعيب را و آنان كه ايمان آوردند با او به رحمتى از ما و بگرفت آنان را كه ستم كردند خروشى پس شدند در خانه هاى خويش مُردگان (94)

چنانكه گوئى نبوده اند در آن هرگز همانا دور باد براى مَدين چنانكه دور شدند ثمود (95)

و همانا فرستاديم موسى را به آيتهاى ما و فرمانروائى آشكار (96)

بسوى فرعون و كسانش پس پيروى كردند امر فرعون را و

نيست امر فرعون رهنمون (97)

پيشوا شود قوم خويش را روز قيامت پس درآوردشان در آتش و چه زشت آبشخورى است فرود آمده بر آن (98)

و پيرو شدند در اين لعنتى را و روز قيامت چه زشت است ميهمانان پذيرائى شده (99)

اين از داستان شهرها است كه مى سرائيم بر تو از آنها است ايستاده و درويده (100)

و ستم نكرديم بر ايشان و ليكن ستم كردند خويش را پس بى نياز نكرد از ايشان خدايانشان كه مى خواندند جز خدا به چيزى گاهى كه بيامد امر پروردگار تو و نيفزودشان جز تباهى (101)

و بدينسان گرفتن پروردگار تو گاهى كه گرفت شهرها را حالى كه ستمكار بودند همانا گرفتن او است دردناك سخت (102)

همانا در اين است آيتى براى آن كه بترسد عذاب آخرت را اين است روزى كه گردآورده شود براى آن مردم و اين است روزى گواهى شده (103)

و پس نيندازيمش مگر تا سرآمدى شمرده (104)

روزى كه آيد سخن نگويد كسى جز به رخصت او پس از ايشان است بدبخت و نيكبخت (105)

پس آنان كه بدبخت شدند در آتش ايشان را است در آن آه و ناله (آهى كه برآيد و فرو رود) (106)

جاودانند در آن مادامى كه آسمانها است و زمين جز آنچه خواهد پروردگار تو كه پروردگار تو كننده است آنچه را خواهد (107)

و اما آنان كه نيكبخت شدند پس در بهشت جاودانند در آن مادامى كه آسمانها و زمين است جز آنچه خواهد پروردگار تو بخششى نابريده يا بيكران (108)

پس نباش در ترديدى از آنچه مى پرستند اينان نمى پرستند مگر چنانكه پرستيدند پدران ايشان از

پيش و همانا پردازنده ايم بديشان بهره ايشان را ناكاسته (109)

و همانا داديم به موسى كتاب را پس اختلاف شد در آن و اگر نبود سخنى كه پيش گرفته است از پروردگار تو هر آينه قضاوت مى شد ميان ايشان و همانا ايشانند در شكى از آن به ريب افكننده (110)

و هر كدام را هر آينه بپردازد بديشان پروردگار تو كردارهاى ايشان را همانا او است بدانچه مى كنند آگاه (111)

پس پايدار باش چنانكه مأمور شدى و آنان كه توبه كردند با تو و سركشى نكنيد كه او بدانچه مى كنيد بينا است (112)

و نگرويد بسوى آنان كه ستم كردند كه مى رسد شما را آتش و نمى باشد شما را جز خدا دوستانى و سپس يارى نمى شويد (113)

و بپاى دار نماز را هر دو سر روز و پاره هائى از شب همانا خوبى ها مى برند بدى ها را اين است يادآوردنى براى يادآرندگان (114)

و صبر كن كه خدا تباه نكند پاداش نكوكاران را (115)

پس چرا نبود از قرنهاى پيش از شما بازماندگانى كه نهى كنند از تباه كارى در زمين مگر كمى از آنان كه نجات داديم از ايشان و پيروى كردند ستمگران آنچه را كامرانى نمودند در آن و شدند بزهكاران (116)

و نيست پروردگار تو كه بكشد شهرها را به ستم و مردمان آنهايند اصلاح كنندگان (درست كاران) (117)

و اگر مى خواست پروردگار تو هر آينه مى گردانيد مردم را يك ملت و پيوسته اختلاف كنندگان باشند (118)

مگر آنكه رحم كند پروردگار تو و براى اين بيافريدستشان و تمام شد سخن پروردگار تو كه همانا پُر سازم دوزخ را از جنيان و مردم همگى (119)

و هر كدام

را خوانيم بر تو از داستانهاى پيمبران آنچه استوار داريم بدان دلت را و بيامده است تو را در اين حقّ و اندرزى و يادآوردنى براى مؤمنان (120)

بگو بدانان كه ايمان نمى آورند عمل كنيد بر توانائى خويش كه مائيم عمل كنندگان (121)

و منتظر باشيد كه مائيم منتظران (122)

و خداى را است ناپيداى آسمانها و زمين و بسوى او بازگردانيده شود امر همه آن پس او را پرستش كن و بر او توكّل كن و نيست پروردگار تو غافل از آنچه مى كنيد (123)

its sustenance lies with Allah, and He knows its [enduring] abode and its temporary place of lodging. Everything is in a manifest Book.

7 It is He who created the heavens and the earth in six days—and His Throne was [then] upon the waters—that He may test you [to see] which of you is best in conduct. Yet if you say, ‘You will indeed be raised up after death,’ the faithless will surely say, ‘This is nothing but plain magic.’

8 And if We defer their punishment until a certain time, they will surely say, ‘What holds it back?’ Look! On the day it overtakes them it shall not be turned away from them, and they will be besieged by what they used to deride.

9 If We let man taste a mercy from Us, and then withdraw it from him, he becomes despondent, ungrateful.

10 And if We let him have a taste of Our blessings after adversities have befallen him, he will surely say, ‘All ills have left me.’ Indeed he becomes an exultant braggart,

11 excepting those who are patient and do righteous deeds. For such there will be forgiveness and a great reward.

12 [Look out] lest you should disregard aught of what has been revealed to you, and be upset because they say, ‘Why has not a treasure been sent down to him, or [why does] not an angel accompany him?’ You are only a warner, and Allah watches over all things.

13 Do they say, ‘He has fabricated it?’

Say, ‘Then bring ten surahs like it, fabricated, and invoke whomever you can, besides Allah, should you be truthful.’

14 But if they do not respond to you, know that it has been sent down by Allah’s knowledge, and that there is no god except Him. Will you, then, submit [to Allah]?

15 As for those who desire the life of this world and its glitter, We will recompense them fully for their works therein, and they shall not be underpaid in it.

16 They are the ones for whom there shall be nothing in the Hereafter but Fire: what they had accomplished in the world has failed, and their works have come to naught.

17 Is he who stands on a manifest proof from his Lord, and whom a witness of his own [family] follows? And before him there was the Book of Moses, a guide and mercy. It is they who have faith in it, and whoever defies him from among the fac-tions, the Fire is their tryst. So do not be in doubt about it; it is the truth from your Lord, but most people do not have faith.

18 And who is a greater wrongdoer than him who fabricates a lie against Allah? They shall be presented before their Lord, and the witnesses will say, ‘It is these who lied against their Lord.’ Look! The curse of Allah is upon the wrongdoers

19 —those who bar [others] from the way of Allah, and seek to make it crooked, and disbelieve in

the Hereafter.

20 They cannot thwart [Allah] on the earth, nor do they have besides Allah any guard-ian. For them the punishment shall be doubled, for they could neither listen, nor did they use to see.

21 They are the ones who have ruined their souls, and what they used to fabricate has forsaken them.

22 Undoubtedly, they are the ones who will be the biggest losers in the Hereafter.

23 Indeed those who have faith and do righteous deeds and are humble before their Lord—they shall be the inhabitants of paradise, and they shall remain in it [forever].

24 The parable of the two parties is that of one who is blind and deaf and one who sees and hears. Are they equal in comparison? Will you not then take admonition?

25 Certainly We sent Noah to his people [to declare]: ‘Indeed I am a manifest warner to you,

26 Worship none but Allah. Indeed I fear for you the punishment of a painful day.’

27 But the elite of the faithless from among his people said, ‘We do not see you to be anything but a human being like ourselves, and we do not see anyone following you except those who are simpleminded riffraff from our midst. Nor do we see that you have any merit over us. Rather we consider you to be liars.’

28 He said, ‘O my people! Tell me, should I stand on a manifest proof from my Lord, and He has granted me His own mercy—though it should

be invisible to you—shall we force it upon you while you are averse to it?

29 O my people! I do not ask you any material reward for it. My reward lies only with Allah. But I will not drive away those who have faith. Indeed they will encounter their Lord. But I see that you are an ignorant lot.

30 O my people! Who would come to my help against Allah were I to drive them away? Will you not then take admonition?

31 I do not say to you that I possess the treasuries of Allah, neither do I know the Unseen. I do not claim to be an angel, neither do I say of those who are despicable in your eyes that Allah will not grant them any good—Allah knows best what is in their hearts—for then I would indeed be a wrongdoer.’

32 They said, ‘O Noah, you have disputed with us already, and you have disputed with us exceedingly. Now bring us what you threaten us with should you be truthful.

33 He said, ‘Allah will indeed bring it on you if He wishes, and you cannot thwart [Him].

34 My exhorting will not benefit you, much as I may seek to exhort you, if Allah de-sires to consign you to perversity. He is your Lord, and to Him you shall be brought back.’

35 Do they say, ‘He has fabricated it?’ Say, ‘Should I have fabricated it, then my guilt will be upon me, and I am absolved of

your guilty conduct.’

36 It was revealed to Noah: ‘None of your people will believe except those who al-ready have faith; so do not sorrow for what they used to do.

37 Build the ark before Our eyes and by Our revelation, and do not plead with Me for those who are wrongdoers: they shall indeed be drowned.’

38 As he was building the ark, whenever the elders of his people passed by him, they would ridicule him. He said, ‘If you ridicule us [today], we shall ridicule you [tomor-row] just as you ridicule us [now].

39 Soon you will know whom a disgraceful punishment will overtake and on whom a lasting punishment will descend.’

40 When Our edict came and the oven gushed [a stream of water], We said, ‘Carry in it a pair of every kind [of animal], along with your family—except those [of them] against whom the edict has already been given—and those who have faith.’ And none believed with him except a few.

41 He said, ‘Board it: In the Name of Allah it shall set sail and cast anchor. Indeed my Lord is all-forgiving, all-merciful.’

42 And it sailed along with them amid waves [rising] like mountains. Noah called out to his son, who stood aloof, ‘O my son! ‘Board with us, and do not be with the faith-less!’

43 He said, ‘I shall take refuge on a mountain; it will protect me from the flood.’ He said, ‘There is none today who can protect from Allah’s edict, except someone

upon whom He has mercy.’ Then the waves came between them, and he was among those who were drowned.

44 Then it was said, ‘O earth, swallow your water! O sky, leave off!’ The waters re-ceded; the edict was carried out, and it settled on [Mount] Judi. Then it was said, ‘Away with the wrongdoing lot!’

45 Noah called out to his Lord, and said, ‘My Lord! My son is indeed from my family. Your promise is indeed true, and You are the fairest of all judges.’

46 Said He, ‘O Noah! Indeed He is not of your family. Indeed he is [personification of] unrighteous conduct. So do not ask Me [something] of which you have no knowl-edge. I advise you lest you should be among the ignorant.’

47 He said, ‘My Lord! I seek Your protection lest I should ask You something of which I have no knowledge. If You do not forgive me and have mercy upon me I shall be among the losers.’

48 It was said, ‘O Noah! Disembark in peace from Us and with [Our] blessings upon you and upon nations [to descend] from those who are with you, and nations whom We shall provide for, then a painful punishment from Us shall befall them.’

49 These are accounts of the Unseen which We reveal to you. Neither you nor your people used to know them before this. So be patient. Indeed the outcome will be in favour of the Godwary.

50 And to ‘Aad [We sent] Hud, their brother.

He said, ‘O my people! Worship Allah. You have no other god besides Him: you merely fabricate [the deities that you wor-ship].

51 ‘O my people! I do not ask you any reward for it. My reward lies only with Him who originated me. Do you not apply reason?

52 ‘O my people! Plead with your Lord for forgiveness, then turn to Him penitently: He will send copious rains for you from the sky, and add power to your [present] power. So do not turn your backs [on Him] as guilty ones.’

53 They said, ‘O Hud, you have not brought us any manifest proof. We are not going to abandon our gods for what you say, and we are not going to believe you.

54 All we say is that some of our gods have visited you with some evil.’ He said, ‘I call Allah to witness—and you too be [my] witnesses—that I repudiate what you take as [His] partners

55 besides Him. Now try out your stratagems against me, together, without granting me any respite.

56 Indeed I have put my trust in Allah, my Lord and your Lord. There is no living being but He holds it by its forelock. Indeed my Lord is on a straight path.

57 But if you turn your backs [on me], then [know that] I have communicated to you whatever I was sent to you with. My Lord will make another people succeed you, and you will not hurt Allah in the least. Indeed my Lord

is watchful over all things.’

58 And when Our edict came, We delivered Hud and the faithful who were with him, by a mercy from Us, and We delivered them from a harsh punishment.

59 Such were [the people of] Aad: they impugned the signs of their Lord and dis-obeyed His apostles, and followed the dictates of every obdurate tyrant.

60 So they were pursued by a curse in this world and on the Day of Resurrection. Look! Indeed ‘Aad defied their Lord. Look! Away with ‘Aad, the people of Hud!

61 And to Thamud [We sent] Salih, their brother. He said, ‘O my people! Worship Allah. You have no other god besides Him. He brought you forth from the earth and made it your habitation. So plead with Him for forgiveness, then turn to Him peni-tently. My Lord is indeed nearmost [and] responsive.’

62 They said, ‘O Salih! You were a source of hope to us before this. Do you forbid us to worship what our fathers have been worshiping? Indeed we have grave doubts concerning that to which you invite us.’

63 He said, ‘O my people! Tell me, should I stand on a manifest proof from my Lord, and He has granted me His own mercy, who will protect me from Allah should I disobey Him? For then you will increase me in nothing but loss.

64 O my people! This she-camel of Allah is a sign for you. Let her graze [freely] in Allah’s land, and do not cause her any

harm, for then you shall be seized by a prompt punishment.’

65 But they hamstrung her, whereupon he said, ‘Enjoy yourselves in your homes for three days: that is a promise not to be belied!’

66 So when Our edict came, We delivered Salih and the faithful who were with him by a mercy from Us, and from the [punishment and] disgrace of that day. Your Lord is indeed the All-strong, the All-mighty.

67 The Cry seized those who were wrongdoers, and they lay lifeless prostrate in their homes,

68 as if they had never lived there. Look! Indeed Thamud defied their Lord. Look! Away with Thamud!

69 Certainly Our messengers came to Abraham with the good news, and said, ‘Peace!’ ‘Peace!’ He replied. Presently he brought [for them] a roasted calf.

70 But when he saw their hands not reaching for it, he took them amiss and felt a fear of them. They said, ‘Do not be afraid. We have been sent to the people of Lot.’

71 His wife, standing by, laughed as We gave her the good news of [the birth of] Isaac, and of Jacob, after Isaac.

72 She said, ‘Oh, my! Shall I, an old woman, bear [children], and [while] this husband of mine is an old man?! That is indeed an odd thing!’

73 They said, ‘Are you amazed at Allah’s dispensation? [That is] Allah’s mercy and His blessings upon you, members of the household. Indeed He is all-laudable, all-glorious.’

74 So when the awe had left Abraham and

the good news had reached him, he pleaded with Us concerning the people of Lot.

75 Abraham was indeed most forbearing, plaintive, [and] penitent.

76 ‘O Abraham, let this matter alone! Your Lord’s edict has certainly come, and an irrevocable punishment shall overtake them.’

77 When Our messengers came to Lot, he was distressed on their account and in a predicament for their sake, and he said, ‘This is a terrible day!’

78 Then his people came running toward him, and they had been committing vices aforetime. He said, ‘O my people, these are my daughters: they are purer for you. Be wary of Allah and do not humiliate me with regard to my guests. Is there not a right-minded man among you?’

79 They said, ‘You certainly know that we have no interest in your daughters, and indeed you know what we want.’

80 He said, ‘If only I had the power to deter you, or could take refuge in a mighty support!’

81 They said, ‘O Lot, we are messengers of your Lord. They will never get at you. Set out with your family in a watch of the night; and none of you shall turn round, except your wife; indeed she will be struck by what strikes them. Indeed their tryst is the dawn. Is not the dawn [already] near?’

82 So when Our edict came, We made its topmost part its nethermost, and We rained on it stones of laminar shale,

83 marked with your Lord [for the profligate], never far

from the wrongdoers.

84 And to Midian [We sent] Shu‘ayb, their brother. He said, ‘O my people! Worship Allah. You have no other god besides Him. Do not diminish the measure or the bal-ance. Indeed I see that you are faring well, but I fear for you the punishment of an all-embracing day.’

85 ‘O my people! Observe fully the measure and the balance, with justice, and do not cheat the people of their goods, and do not act wickedly on the earth, causing corrup-tion.’

86 ‘What remains of Allah’s provision is better for you, should you be faithful, and I am not a keeper over you.’

87 They said, ‘O Shu‘ayb, does your worship require that we abandon what our fathers have been worshiping, or that we should not do with our wealth whatever we wish? You are indeed [a] gentle and sensible [person].’

88 He said, ‘O my people! Have you considered, should I stand on a manifest proof from my Lord, who has provided me a good provision from Himself? I do not wish to oppose you by what I forbid you. I only desire to put things in order, as far as I can, and my success lies only with Allah: in Him I have put my trust, and to Him I turn penitently.

89 O my people, do not let your defiance toward me lead you to be visited by the like of what was visited on the people of Noah, or the people of Hud, or the people of

Salih, and the people of Lot are not distant from you.

90 Plead with your Lord for forgiveness, then turn to Him penitently. My Lord is indeed all-merciful, all-affectionate.’

91 They said, ‘O Shu‘ayb, we do not understand much of what you say. Indeed we see you are weak amongst us, and were it not for your tribe, we would have stoned you, and you are not venerable to us.’

92 He said, ‘O my people! Is my tribe more venerable in your sight than Allah, to whom you pay no regard? Indeed my Lord comprehends whatever you do.

93 O my people! Act according to your ability; I too am acting. Soon you will know who will be overtaken by a punishment that will disgrace him, and who is a liar. So be on the watch; I too will be watching along with you.’

94 And when Our edict came, We delivered Shu‘ayb and the faithful who were with him by a mercy from Us. And the Cry seized those who were wrongdoers, whereat they lay lifeless prostrate in their homes,

95 as if they had never lived there. Look! Away with Midian!—just as Thamud was done away with!

96 Certainly We sent Moses with Our signs and a manifest authority

97 to Pharaoh and his elite, but they followed Pharaoh’s dictates, and Pharaoh’s dic-tates were not right-minded.

98 On the Day of Resurrection he will lead his people and conduct them into the Fire: an evil goal for the incoming!

99 They were

pursued by a curse in this [world], as well as on the Day of Resurrection; evil is the award conferred [upon them]!

100 These are from the accounts of the townships which We recount to you. Of them there are some that still stand, and some that have been mown down.

101 We did not wrong them, but they wronged themselves. Of no avail to them were their gods whom they would invoke besides Allah, in any wise, when your Lord’s edict came, and they did not increase them in anything but ruin.

102 Such is the seizing of your Lord when He seizes the townships that are wrongdo-ing. Indeed His seizing is painful, severe.

103 There is indeed a sign in that for him who fears the punishment of the Hereafter. That is a day on which all mankind will be gathered, and it is a day witnessed [by all creatures].

104 And We do not defer it but for a determinate term.

105 The day it comes, no one shall speak except by His leave. [On that day,] some of them will be wretched and [some] felicitous.

106 As for the wretched, they shall be in the Fire: their lot therein will be groaning and wailing.

107 They shall remain in it for as long as the heavens and the earth endure—except what your Lord may wish; indeed your Lord does whatever He desires.

108 As for the felicitous, they will be in paradise. They will remain in it for as long as

the heavens and the earth endure—except what your Lord may wish—an endless bounty.

109 So do not be in doubt about what these worship: they worship just as their fathers worshiped before, and We shall surely pay them their full share, undiminished.

110 Certainly We gave Moses the Book, but differences arose about it, and were it not for a prior decree of your Lord, a decision would have been made between them; in-deed they are in grave doubt concerning it.

111 Your Lord will indeed recompense everyone fully for their works. Indeed He is well aware of what they do.

112 So be steadfast, just as you have been commanded—[you] and whoever has turned [to Allah] with you—and do not overstep the bounds. Indeed He sees best what you do.

113 And do not incline toward the wrongdoers, lest the Fire should touch you, and you will not have any friend besides Allah, then you will not be helped.

114 Maintain the prayer at the two ends of the day, and during the early hours of the night. Indeed good deeds efface misdeeds. That is an admonition for the mindful.

115 And be patient; indeed Allah does not waste the reward of the virtuous.

116 Why were there not among the generations before you a remnant [of the wise] who might forbid corruption in the earth, except a few of those whom We delivered from among them? Those who were wrongdoers pursued that in which they had been granted affluence, and they were a

guilty lot.

117 Your Lord would never destroy the townships unjustly while their inhabitants were bringing about reform.

118 Had your Lord wished, He would have made mankind one community; but they continue to differ,

119 except those on whom your Lord has mercy—and that is why He created them—and the word of your Lord has been fulfilled: ‘I will surely fill hell with jinn and hu-mans, all together!’

120 Whatever We relate to you of the accounts of the apostles are those by which We strengthen your heart, and there has come to you in this [surah] the truth and an advice and admonition for the faithful.

121 And say to those who do not have faith, ‘Act according to your ability; we too are acting.

122 And wait! We too are waiting.’

123 To Allah belongs the Unseen of the heavens and the earth, and to Him all matters are returned. So worship Him and trust in Him. Your Lord is not oblivious of what you do.

surely I fear for you the chastisement of a grea (3)

To Allah is your return, and He has power over all things. (4)

Now surely they fold up their breasts that they may conceal (their enmity) from Him; now surely, when they use their garments as a covering, He knows what they conceal and what they make public; surely He knows what is in the breasts. (5)

And there is no animal in the earth but on Allah is the sustenance of it, and He knows its resting place and its depository all (things) are in a manifest book. (6)

And He it is Who created the heavens and the earth in six periods-- and His dominion (extends) on the water-- that He might manifest to you, which of you is best in action, and if you say, surely you shall be raised up after death, those who disbelieve wo (7)

And if We hold back from them the punishment until a stated period of time, they will certainly say: What prevents it? Now surely on the day when it will come to them, it shall not be averted from them and that which they scoffed at shall beset them. (8)

And if We make man taste mercy from Us, then take it off from him, most surely he is despairing, ungrateful. (9)

And if We make him taste a favor after distress has afflicted him, he will certainly say: The evils are gone away from me. Most surely he is exulting, boasting; (10)

Except those who are patient and do good, they shall have forgiveness and a great reward. (11)

Then, it may be that you will give up part of what is revealed to you and your breast will become straitened by it because they say: Why has not a treasure been sent down upon him or an angel come with him? You are only a warner; and Allah is custodian ov (12)

Or, do they say: He has forged it. Say: Then bring ten forged chapters like it and call upon whom you can besides Allah, if you are truthful. (13)

But if they do not answer you, then know that it is revealed by Allah's knowledge and that there is no god but He; will you then submit? (14)

Whoever desires this world's life and its finery, We will pay them in full their deeds therein, and they shall not be made to. suffer loss in respect of them. (15)

These are they for whom there is nothing but fire in the hereafter, and what they wrought in it shall go for nothing, and vain is what they do. (16)

Is he then who has with him clear proof from his Lord, and a witness from Him recites it and before it (is) the Book of Musa, a guide and a mercy? These believe in it; and whoever of the (different) parties disbelieves in it, surely it is the truth from y (17)

And who is more unjust than he who forges a lie against

Allah? These shall be brought before their Lord, and the witnesses shall say: These are they who lied against their Lord. Now surely the curse of Allah is on the unjust. (18)

Who turn away from the path of Allah and desire to make it crooked; and they are disbelievers in the hereafter. (19)

These shall not escape in the earth, nor shall they have any guardians besides Allah; the punishment shall be doubled for them, they could not bear to hear and they did not see. (20)

These are they who have lost their souls, and what they forged is gone from them. (21)

Truly in the hereafter they are the greatest losers. (22)

Surely (as to) those who believe and do good and humble themselves to their Lord, these are the dwellers of the garden, in it they will abide. (23)

The likeness of the two parties is as the blind and the deaf and the seeing and the hearing: are they equal in condition? Will you not then mind? (24)

And certainly We sent Nuh to his people: Surely I am a plain warner for you: (25)

That you shall not serve any but Allah, surely I fear for you the punishment of a painful day. (26)

But the chiefs of those who disbelieved from among his people said: We do not consider you but a mortal like ourselves, and we do not see any have followed you but those who are the meanest of us at first thought and we do

not see in you any excellence ov (27)

He said: O my people! tell me if I have with me clear proof from my Lord, and He has granted me mercy from Himself and it has been made obscure to you; shall we constrain you to (accept) it while you are averse from it? (28)

And, O my people! I ask you not for wealth in return for it; my reward is only with Allah and I am not going to drive away those who believe; surely they shall meet their Lord, but I consider you a people who are ignorant: (29)

And, O my people! who will help me against Allah if I drive them away? Will you not then mind? (30)

And I do not say to you that I have the treasures of Allah and I do not know the unseen, nor do I say that I am an angel, nor do I say about those whom your eyes hold in mean estimation (that) Allah will never grant them (any) good-- Allah knows best what (31)

They said: O Nuh! indeed you have disputed with us and lengthened dispute with us, therefore bring to us what you threaten us with, if you are of the truthful ones. (32)

He said: Allah only will bring it to you if He please, and you will not escape: (33)

And if I intend to give you good advice, my advice will not profit you if Allah intended that He should leave you to go astray;

He is your Lord, and to Him shall you be returned. (34)

Or do they say: He has forged it? Say: If I have forged it, on me is my guilt, and I am clear of that of which you are guilty. (35)

And it was revealed to Nuh: That none of your people will believe except those who have already believed, therefore do not grieve at what they do: (36)

And make the ark before Our eyes and (according to) Our revelation, and do not speak to Me in respect of those who are unjust; surely they shall be drowned. (37)

And he began to make the ark; and whenever the chiefs from among his people passed by him they laughed at him. He said: If you laugh at us, surely we too laugh at you as you laugh (at us). (38)

So shall you know who it is on whom will come a chastisement which will disgrace him, and on whom will lasting chastisement come down. (39)

Until when Our command came and water came forth from the valley, We said: Carry in it two of all things, a pair, and your own family-- except those against whom the word has already gone forth, and those who believe. And there believed not with him but a (40)

And he said: Embark in it, in the name of Allah be its sailing and its anchoring; most surely my Lord is Forgiving, Merciful. (41)

And it moved on with them amid waves like mountains; and

Nuh called out to his son, and he was aloof: O my son! embark with us and be not with the unbelievers. (42)

He said: I will betake myself for refuge to a mountain that shall protect me from the water. Nuh said: There is no protector today from Allah's punishment but He Who has mercy; and a wave intervened between them, so he was of the drowned. (43)

And it was said: O earth, swallow down your water, and O cloud, clear away; and the water was made to abate and the affair was decided, and the ark rested on the Judi, and it was said: Away with the unjust people. (44)

And Nuh cried out to his Lord and said: My Lord! surely my son is of my family, and Thy promise is surely true, and Thou art the most just of the judges. (45)

He said: O Nuh! surely he is not of your family; surely he is (the doer of) other than good deeds, therefore ask not of Me that of which you have no knowledge; surely I admonish you lest you may be of the ignorant (46)

He said: My Lord! I seek refuge in Thee from asking Thee that of which I have no knowledge; and if Thou shouldst not forgive me and have mercy on me, I should be of the losers. (47)

It was said: O Nuh! descend with peace from Us and blessings on you and on the people from among those who are with you,

and there shall be nations whom We will afford provisions, then a painful punishment from Us shall afflict them. (48)

These are announcements relating to the unseen which We reveal to you, you did not know them-- (neither) you nor your people-- before this; therefore be patient; surely the end is for those who guard (against evil). (49)

And to Ad (We sent) their brother Hud. He said: O my people! serve Allah, you have no god other than He; you are nothing but forgers (of lies). (50)

O my people! I do not ask of you any reward for it; my reward is only with Him Who created me; do you not then understand? (51)

And, O my people! ask forgiveness of your Lord, then turn to Him; He will send on you clouds pouring down abundance of rain and add strength to your strength, and do not turn back guilty. (52)

They said: O Hud! you have not brought to us any clear argument and we are not going to desert our gods for your word, and we are not believers in you: (53)

We cannot say aught but that some of our gods have smitten you with evil. He said: Surely I call Allah to witness, and do you bear witness too, that I am clear of what you associate (with Allah). (54)

Besides Him, therefore scheme against me all together; then give me no respite: (55)

Surely I rely on Allah, my Lord and your Lord; there is no living creature

but He holds it by its forelock; surely my Lord is on the right path. (56)

But if you turn back, then indeed I have delivered to you the message with which I have been sent to you, and my Lord will bring another people in your place, and you cannot do Him any harm; surely my Lord is the Preserver of all things. (57)

And when Our decree came to pass, We delivered Hud and those who believed with him with mercy from Us, and We delivered them from a hard chastisement. (58)

And this was Ad; they denied the communications of their Lord, and disobeyed His messengers and followed the bidding of every insolent opposer (of truth). (59)

And they were overtaken by curse in this world and on the resurrection day; now surely Ad disbelieved in their Lord; now surely, away with Ad, the people of Hud. (60)

And to Samood (We sent) their brother Salih. He said: O my people! serve Allah, you have no god other than He; He brought you into being from the earth, and made you dwell in it, therefore ask forgiveness of Him, then turn to Him; surely my Lord is Nigh, (61)

They said: O Salih! surely you were one amongst us in whom great expectations were placed before this; do you (now) forbid us from worshipping what our fathers worshipped? And as to that which you call us to, most surely we are in disquieting doubt. (62)

He said: O my people! tell me

if I have clear proof from my Lord and He has granted to me mercy from Himself-- who will then help me against Allah if I disobey Him? Therefore you do not add to me other than loss: (63)

And, O my people! this will be (as) Allah's she-camel for you, a sign; therefore leave her to pasture on Allah's earth and do not touch her with evil, for then a near chastisement will overtake you. (64)

But they slew her, so he said: Enjoy yourselves in your abode for three days, that is a promise not to be belied. (65)

So when Our decree came to pass, We delivered Salih and those who believed with him by mercy from Us, and (We saved them) from the disgrace of that day; surely your Lord is the Strong, the Mighty. (66)

And the rumbling overtook those who were unjust, so they became motionless bodies in their abodes, (67)

As though they had never dwelt in them; now surely did Samood disbelieve in their Lord; now surely, away with Samood. (68)

And certainly Our messengers came to Ibrahim with good news. They said: Peace. Peace, said he, and he made no delay in bringing a roasted calf. (69)

But when he saw that their hands were not extended towards it, he deemed them strange and conceived fear of them. . They said: Fear not, surely we are sent to Lut's people. (70)

And his wife was standing (by), so she laughed, then We gave her the good

news of Ishaq and after Ishaq of (a son's son) Yaqoub. (71)

She said: O wonder! shall I bear a son when I am an extremely old woman and this my husband an extremely old man? Most surely this is a wonderful thing. (72)

They said: Do you wonder at Allah's bidding? The mercy of Allah and His blessings are on you, O people of the house, surely He is Praised, Glorious. (73)

So when fear had gone away from Ibrahim and good news came to him, he began to plead with Us for Lut's people. (74)

Most surely Ibrahim was forbearing, tender-hearted, oft-returning (to Allah): (75)

O Ibrahim! leave off this, surely the decree of your Lord has come to pass, and surely there must come to them a chastisement that cannot be averted. (76)

And when Our messengers came to Lut, he was grieved for them, and he lacked strength to protect them, and said: This is a hard day. (77)

And his people came to him, (as if) rushed on towards him, and already they did evil deeds. He said: O my people! these are my daughters-- they are purer for you, so guard against (the punishment of) Allah and do not disgrace me with regard to my guests; (78)

They said: Certainly you know that we have no claim on your daughters, and most surely you know what we desire. (79)

He said: Ah! that I had power to suppress you, rather I shall have recourse to a strong support. (80)

They said: O Lut! we are the messengers of your Lord; they shall by no means reach you; so remove your followers in a part of the night-- and let none of you turn back-- except your wife, for surely whatsoever befalls them shall befall her; surely their a (81)

So when Our decree came to pass, We turned them upside down and rained down upon them stones, of what had been decreed, one after another. (82)

Marked (for punishment) with your Lord and it is not far off from the unjust. (83)

And to Madyan (We sent) their brother Shu'aib. He said: O my people! serve Allah, you have no god other than He, and do not give short measure and weight: surely I see you in prosperity and surely I fear for you the punishment of an all-encompassing day. (84)

And, O my people! give full measure and weight fairly, and defraud not men their things, and do not act corruptly in the land, making mischief: (85)

What remains with Allah is better for you if you are believers, and I am not a keeper over you. (86)

They said: O Shu'aib! does your prayer enjoin you that we should forsake what our fathers worshipped or that we should not do what we please with regard to our property? Forsooth you are the forbearing, the right-directing one. (87)

He said: O my people! have you considered if I have a clear proof from my Lord and He has given me a goodly sustenance

from Himself, and I do not desire that in opposition to you I should betake myself to that which I forbid you: I desire nothing but refo (88)

And, O my people! let not opposition to me make you guilty so that there may befall you the like of what befell the people of Nuh, or the people of Hud, or the people of Salih, nor are the people of Lut far off from you; (89)

And ask forgiveness of your Lord, then turn to Him; surely my Lord is Merciful, Loving-kind. (90)

They said: O Shu'aib! we do not understand much of what you say and most surely we see you to be weak among us, and were it not for your family we would surely stone you, and you are not mighty against us. (91)

He said: O my people! is my family more esteemed by you than Allah? And you neglect Him as a thing cast behind your back; surely my Lord encompasses what you do: (92)

And, O my people! act according to your ability, I too am acting; you will come to know soon who it is on whom will light the punishment that will disgrace him and who it is that is a liar, and watch, surely I too am watching with you. (93)

And when Our decree came to pass We delivered Shu'aib, and those who believed with him by mercy from Us, and the rumbling overtook those who were unjust so they became motionless bodies in their

abodes, (94)

As though they had never dwelt in them; now surely perdition overtook Madyan as had perished Samood. (95)

And certainly We sent Musa with Our communications and a clear authority, (96)

To Firon and his chiefs, but they followed the bidding of Firon, and Firon's bidding was not right-directing. (97)

He shall lead his people on the resurrection day, and bring them down to the fire; and evil the place to which they are brought. (98)

And they are overtaken by curse in this (world), and on the resurrection day, evil the gift which shall be given. (99)

This is an account of (the fate of) the towns which We relate to you; of them are some that stand and (others) mown down. (100)

And We did not do them injustice, but they were unjust to themselves, so their gods whom they called upon besides Allah did not avail them aught when the decree of your Lord came to pass; and they added but to their ruin. (101)

And such is the punishment of your Lord when He punishes the towns while they are unjust; surely His punishment is painful, severe. (102)

Most surely there is a sign in this for him who fears the chastisement of the hereafter; this is a day on which the people shall be gathered together and this is a day that shall be witnessed. (103)

And We do not delay it but to an appointed term. (104)

On the day when it shall come, no soul shall

speak except with His permission, then (some) of them shall be unhappy and (others) happy. (105)

So as to those who are unhappy, they shall be in the fire; for them shall be sighing and groaning in it: (106)

Abiding therein so long as the heavens and the earth endure, except as your Lord please; surely your Lord is the mighty doer of what He intends. (107)

And as to those who are made happy, they shall be in the garden, abiding in it as long as the heavens and the earth endure, except as your Lord please; a gift which shall never be cut off. (108)

Therefore be not in doubt as to what these worship; they do not worship but as their fathers worshipped before; and most surely We will pay them back in full their portion undiminished. (109)

And certainly We gave the book to Musa, but it was gone against; and had not a word gone forth from your Lord, the matter would surely have been decided between them; and surely they are in a disquieting doubt about it. (110)

And your Lord will most surely pay back to all their deeds in full; surely He is aware of what they do. (111)

Continue then in the right way as you are commanded, as also he who has turned (to Allah) with you, and be not inordinate (O men!), surely He sees what you do. (112)

And do not incline to those who are unjust, lest the fire touch you, and

you have no guardians besides Allah, then you shall not be helped. (113)

And keep up prayer in the two parts of the day and in the first hours of the night; surely good deeds take away evil deeds this is a reminder to the mindful. (114)

And be patient, for surely Allah does not waste the reward of the good-doers. (115)

But why were there not among the generations before you those possessing understanding, who should have forbidden the making of mischief in the earth, except a few of those whom We delivered from among them? And those who were unjust went after what they (116)

And it did not beseem your Lord to have destroyed the towns tyrannously, while their people acted well. (117)

And if your Lord had pleased He would certainly have made people a single nation, and they shall continue to differ. (118)

Except those on whom your Lord has mercy; and for this did He create them; and the word of your Lord is fulfilled: Certainly I will fill hell with the jinn and the men, all together. (119)

And all we relate to you of the accounts of the messengers is to strengthen your heart therewith; and in this has come to you the truth and an admonition, and a reminder to the believers. (120)

And say to those who do not believe: Act according to your state; surely we too are acting. (121)

And wait; surely we are waiting also. (122)

And Allah's is the unseen in

the heavens and the earth, and to Him is returned the whole of the affair; therefore serve Him and rely on Him, and your Lord is not heedless of what you do. (123)

will (all) be raised up after death," those who disbelieve would say: "This is just sheer magic!"

(8) If We postponed torment for them till a period to be counted out, they would say: "What is delaying it?" On the day when it comes to them, there will be no means for them to dodge it, while whatever they had been sneering at will sweep in around them.

(9) If We ever let man taste any mercy from Us, then snatched it away from him, he would become despondent, ungrateful.

(10) Yet if We let him taste favor after some hardship has afflicted him, he says: "Evil things have departed from me!" He is so cheerful, boastful,

(11) except for the ones who act patiently and perform honorable deeds; those will have forgiveness and a big wage.

(12) Perhaps you are abandoning something that has been inspired in you, and your breast is feeling cramped because of it, since they say: "Why has not a treasure been sent down to him, or some angel come along with him?": You are only a warner, while God is a Trustee for everything.

(13) Or do they say: "He has made it all up!" SAY: "Well then bring chapters made up like it! Appeal to anyone you can manage to instead of to God if you are so truthful.

(14) If they do not respond to you, then know it has only been sent down with God's knowledge. There is no deity except Him. Will you not become

Muslims?"

(15) We shall repay anyone who has been wanting worldly life and its attraction according to their actions in it; they will not be caught short there.

(16) Yet those will have only the Fire during the Hereafter while anything they have been producing in it will collapse and whatever they have been doing will [prove to] be useless.

(17) What about someone who has [received] an explanation from his Lord and to whom a witness from Him is reciting while Moses' book lies before him as a token and a mercy? Such persons believe in it. Anyone from the factions who disbelieve in it will have the Fire for his appointment, so do not be in any quandary about it; it is the Truth from your Lord, even though most men do not believe so.

(18) Who is more in the wrong than someone who invents a lie about God? Those will be turned over to their Lord and witnesses will say: "These are the ones who have lied about their Lord!" Does not God's curse rest on wrongdoers,

(19) those who obstruct God's way and attempt to make it crooked, and are disbelievers in the Hereafter?

(20) Those will not prevent anything from happening on earth nor will they have any patrons besides God. Torment will be doubled for them. They have not been enabled to hear nor have they been observing [anything].

(21) Such are the ones who have lost their own souls, while whatever they were inventing has led them

astray.

(22) It is positive they will lose most in the Hereafter!

(23) Those who believe, perform honorable deeds, and yield unto their Lord, will become inhabitants of the Garden; they will live in it for ever.

(24) Both groups can be compared to a blind and dumb man, alongside a sighted and hearing one. Are they alike for the purpose of comparison? Will you not bear this in mind?

(25) We sent Noah to his folk: "I am a plain warner for you,

(26) so that you may worship nobody except God [Alone]. I fear the torment of a painful day for you!"

(27) The notables from among his own people who disbelieved said: "We regard you only as a human being like ourselves. We do not see that anyone follows you except those who are the meanest among us, who are just beginning to form opinions. We do not consider that you (all) have any advantage over us; rather we think you are lying.

(28) He said: "My people, have you considered whether I have [brought] any explanation from my Lord? He has sent me mercy from His presence, although it has been disguised so far as you are concerned. Shall we compel you to [accept] it while you dislike it?

(29) And my folk, I do not ask you for any money for it; my wages come only from God. Nor am I driving away those who believe: they will be meeting their Lord [anyhow]. Yet I do see you are a

folk who act out of ignorance.

(30) My people, who will support me against God if I should drive them off? Will you not bear this in mind?

(31) ''I do not tell you that I hold God's treasures, nor do I know the Unseen nor say I am an angel, nor do I tell those whom you eye with contempt that God will not give them anything good. God is quite Aware of what lies in their souls. I should then be a wrongdoer."

(32) They said: "Noah, you have pleaded with us, and kept on pleading with us. Bring us whatever you threaten us with if you are so truthful!"

(33) He said: "Only God will bring you it, if He so wishes. You will not prevent it.

(34) My advice will not benefit you no matter how sincerely I want to advise you, should God be wanting to let you wander off. He is your Lord and to Him will you (all) return."

(35) Or do they say: "He has invented it!"? SAY: "If I have invented it, then my crime rests on myself; while I am innocent of any crimes you may be committing ."

(36) It was revealed to Noah that: "None of your folk will ever believe except for someone who has already believed. Do not despair about what they have been doing.

(37) Build the Ark under Our eyes and Our inspiration. Do not preach to me about those who have done wrong; they will be drowned."

(38)

As he was building the Ark, each time any gentlemen from his own people passed by him, they would sneer at him. He said: "If you ridicule us, then we'll ridicule you just the way you are sneering.

(39) You will come to know who will be given torment which will shame him, and have lasting torment settle down upon him."

(40) So when Our command came and the bowels (of the earth) welled up, We said: "Load her up with two apiece from every species, and your own family-except for anyone against whom the Sentence has already been pronounced-as well as anyone who believes." Yet only a few believed along with him.

(41) He said: "Board her: "In the name of God is her sailing and her mooring; my Lord is so Forgiving, Merciful!"

(42) She sailed on with them through waves that were like mountains. Noah called out to his son who stood aloof by himself: "My dear son, sail away with us, and do not stay with the disbelievers."

(43) He said: "I'll take refuge on a mountain which will protect me from the water." He said: "Nothing is safe today from God's command except for someone who has been shown mercy." A wave swept in between them so he was one of those who were drowned.

(44) It was said: "Earth, swallow your water!", and: "sky, clear up!" So the waer receded, the Command was accomplished, and she settled down on [Mt.] Judi. It was (also) said: "Away with such wrongdoing

folk!"

(45) Noah called upon his Lord and said: "My Lord, my son belonged to my own family, while Your promise is true, and You are the wisest Judge!"

(46) He said: "Noah, he no longer belongs to your family: his behavior was dishonorable. Do not ask Me about something you have no knowledge about; I so caution you lest you become ignorant."

(47) He said: "My Lord, I take refuge with You from asking You something I have no knowledge about. If You do not forgive me and show me mercy, I may become a loser."

(48) It was said: "Noah, land in peace from Us; blessings will [rest] on you and on some of the nations who [will spring] from you. We shall let some [other] communities enjoy themselves; then painful torment from Us will afflict them."

(49) This is some of the news about the Unseen which We reveal to you. Neither you nor your people knew them before this, so be patient. The outcome belongs to those who do their duty

(50) To 'Ad [we sent] their brother Hud . He said: "My people, worship God [Alone] ! You have no other deity except Him. Otherwise you are only making things up.

(51) My folk, I ask you for no payment for it: my wage comes only from the One Who fashioned me. Will you not reason [things out] ?

(52) My folk, seek forgiveness from your Lord, then turn to Him [repentant]. He will send the heavens down upon you

in torrents and add strength to you even beyond your own strength. Do not turn away like criminals.

(53) They said: " Hud , you have not brought us any explanation, nor are we apt to leave our gods merely on your say-so. We are no believers in you;

(54) we only say: 'Some of our gods have stricken you with evil."' He said: "I take God as a witness, and bear witness yourselves that I am innocent of what you associate with

(55) instead of Him. Plot away all together against me; then do not keep me waiting!

(56) I have relied on God, [Who is both] my Lord and your Lord. There is no animal which He does not grasp by its forelock. My Lord is on a Straight Road.

(57) Even if you should turn away, I have still delivered to you what I have been sent to you with. My Lord will replace you with some other people than yourselves, while you will not harm Him in any way. My Lord acts as a Keeper over everything.

(58) Once Our command came, We rescued Hud as well as those who believed along with him through mercy from Ourself; We saved them from stern torment.

(59) Such [people] were 'Ad: they repudiated their Lord's signs, defied their messengers, and followed the command of every stubborn oppressor.

(60) They were followed by a curse in this world as well as on Resurrection Day. Did not 'Ad disown their Lord? Well, it meant: "Away

with 'Ad, Hud's folk!"

(61) To Thamud [We sent] their brother Salih. He said: "My people, worship God; you have no deity besides Him. He has produced you from the earth and let you settle down on it, so seek forgiveness from Him. Then turn to Him; my Lord is Near, Responsive."

(62) They said: "Salih, you have been a source of expectation among us until now. Do you prohibit us from serving what our fathers worshipped? We feel suspicious doubt about what you are appealing for us to do."

(63) He said: "My folk, have you considered whether I bring any explanation from my Lord? He has given me mercy from Himself. Who will support me against God if I were to disobey Him? You would only make me lose even more.

(64) "My people, this she-camel belonging to God is a sign for you. Let her pasture on God's earth and do not hurt her in any way lest some torment should overtake you from near at hand."

(65) Still they mistreated her, so he said: "Enjoy yourselves in your homes for three days [more] ! That is a promise which will never be repudiated."

(66) Once Our command came along, We saved Salih and those who believed along with him from the disgrace of that day through mercy from Ourself. Your Lord is the Strong, the Powerful.

(67) The Blast caught those who had been doing wrong, so one morning they lay cowering in their homes.

(68) It was just as if

they had never prospered there. Had not Thamud disbelieved in their Lord? Was it not: "Away with Thamud!"?

(69) Our messengers came to Abraham with good news. They said: "Peace!"; he said: "Peace!", and immediately set about bringing in a roast calf.

(70) When he saw their hands did not reach out towards it, he felt uneasy with them and started to be afraid of them. They said: "Do not act afraid; we have been sent to Lot's folk."

(71) His wife was standing by and she laughed, so We informed her about Isaac, and following Isaac, Jacob.

(72) She said: "It's too bad for me! Shall I bear a child while I am an old woman and this husband of mine is elderly? That would be an amazing thing!"

(73) They said: "Do you marvel at God's command? God's mercy and blessings are on all you people in [this] house. He is Praiseworthy, Glorious!"

(74) So when his dismay left Abraham and the news came (home) to him, he pleaded with Us about Lot's folk;

(75) Abraham was so lenient, worried, concerned.

(76) ''Abraham, avoid this! It is merely that your Lord's command has come, and torment which cannot be averted has been brought them."

(77) When Our messengers came to Lot, he was uneasy concerning them and felt helpless about warding off anything they might do, He said: "This is a critical day!"

(78) His people came hurrying up to him; while just before they had been performing such evil deeds! He said:

"My people, these are my daughters; they are purer for you. Heed God and do not shame me through my guests. Is there not a normal man among you?"

(79) They said: "You know we have no right to your daughters. You know what we want!"

(80) He said: "If only I had some power over you or could seek safety at some firm support!"

(81) They said: "Lot, we are your Lord's messengers. They will not overtake you, so travel with your family during part of the night and do not let anyone of you turn around except for your wife. Her fate is what will strike them [too]. Their appointment will be in the morning. Is not morning near?"

(82) When Our command came along, We turned them upside down and rained stones on them from tablets which had been sorted out,

(83) stamped by your Lord. They never lie far from wrongdoers!

(84) To Midian [God sent] their brother Shuayb. He said: "My people, worship God [Alone]! You have no other deity except Him. Do not give short measure and weight. I see you enjoy well-being while I fear the torment of an overpowering day for you.

(85) My people, give full measure and weight with all fairness, and do not cheat men of their belongings nor cause havoc on earth as mischief makers do.

(86) Anything God leaves over is best for you provided you believe. I am no guardian set up over you."

(87) They said: "Shu'ayb, does your prayer

command you that we must abandon what our forefathers worshipped, or that we should [not] do what we wish to with our property? Yet you are such a lenient, normal person!"

(88) He said: "My people, have you considered whether I bear any explanation from my Lord? He has provided me with handsome sustenance from Himself. I do not want to oppose you in what I am forbidding you; I only want to improve matters so far as I can manage to. My success lies only with God; on Him have I relied and to Him do I refer.

(89) My people, let not disagreement with me involve you in any crime, so the same fate as struck Noah's folk, or Hud's folk or Salih's folk, will strike you. Lot's folk even lived not far away from you.

(90) Seek forgiveness from your Lord; then turn towards Him; my Lord is Merciful, Affectionate."

(91) They said; " Shu'ayb, we do not understand most of what you say. We do see you are weak compared to us, and were it not for your immediate family, we'd expel you. You are not so dear to us."

(92) He said: "My folk, are my family ties dearer to you than God is? You thrust Him behind you, turning your backs on Him! Yet my Lord embraces anything you do.

(93) My people, do anything that lies within your power; I am (likewise) acting. You will soon know who will be brought torment which will disgrace him, and who

is lying. Watch out! I am watching along with you."

(94) When Our command came, We saved Shu'ayb and those who believed with him through mercy from Ourself, while the Blast overtook those who had been doing wrong, so they lay cowering in their homes one morning

(95) just as if they had never prospered there. Was it not away with Midian, just as Thamud was also sent away?

(96) We sent Moses with Our signs and clear authority

(97) to Pharaoh and his notables; so they followed Pharaoh's command, even though what Pharaoh commanded was not sensible.

(98) He will appear before his folk on Resurrection Day and lead them on to the Fire. How awful will be (their) arrival wherever they are led!

(99) They will be followed by a curse in this [world] and on Resurrection Day; how awful is the gift which will be presented [them] !

(100) That is some of the news from towns We are telling you about; some of them are still, standing there while [others have been] mown down.

(101) We did no wrong to them but they had (already) wronged themselves; their (false) gods which they had been appealing to instead of to God [Alone] did not benefit them in any way once your Lord's command came along, and they increased them in nothing except destruction.

(102) Even so will your Lord seize things when He takes over any towns while they are doing wrong; His seizing will be painful, severe.

(103) In that lies

a sign for anyone who fears torment in the Hereafter; that will be a day on which mankind will be gathered, and such is a day when (every)one should be present.

(104) We will not postpone it except till a deadline which shall be counted out.

(105) The day it comes, no soul will speak up except with His permission. Some of them will feel miserable while [others] will be happy.

(106) Those who are miserable will be in the Fire; they shall (hear) moaning and groaning in it,

(107) remaining there so long as Heaven and Earth will last, except for whatever your Lord may wish. Your Lord is a Doer of whatever He wants!

(108) Those who have found happiness will be in the Garden, living there so long as Heaven and Earth may endure, except for whatever your Lord may wish, as a gift that will never crumble away.

(109) Do not be in any quandary about what those [people] serve; they only worship as their forefathers worshipped previously. We will repay them their share without omitting anything.

(110) We gave Moses the Book, yet disagreement arose concerning it. Had it not been for a statement which had previously gone forth from your Lord, it would have been decided among them. They are in such suspicious doubt about it!

(111) Your Lord will repay everyone for their actions, for He is Informed about whatever they are doing.

(112) Carry on just as you have been ordered to, as well as anyone who

repents along with you. Do not act arrogantly: He is Observant of anything you do!

(113) Do not lean on those who do wrong lest the Fire should touch you. You have no patrons besides God; otherwise you will not be supported.

(114) Keep up prayer at both ends of the day; and at the approach of night. Good deeds remove evil deeds: that is a Reminder for such persons as will be reminded.

(115) Act patiently; God does not let the wages of those who act 'kindly be wasted.

(116) If there had only been a few persons with a little [sense] left to forbid corruption on earth out of those We saved among the generations before you! They followed those who did wrong in whatever they had been luxuriating in, and were criminals.

(117) Your Lord would never destroy any towns for doing wrong while their people were trying to reform.

(118) If your Lord had wished, He would have made mankind into one community, but they will not stop disagreeing,

(119) except for those to whom your Lord has shown mercy. For that reason did He create them, and your Lord's word was completed: "I shall fill Hell with sprites and mankind all together!"

(120) Everything We relate to you concerning the history of messengers is what We brace your vitals with; through this, Truth comes to you, as well as a lesson and Reminder for believers.

(121) Tell those who do not believe: "Do whatever lies within your capacity; we are

[likewise] acting.

(122) Wait! We are waiting (too)."

(123) God holds the Unseen in Heaven and Earth, and unto Him does every matter return; so serve Him, and rely on Him . Your Lord is not unmindful of what you (all) are doing.

naught but a manifest sorcery.' (7)

And if We postpone the chastisement from them till a reckoned moment theywill say `What is detaining it?' Surely, the day it shall come to them, itshall not be turned aside from them, and they shall be encompassed by thatthey mocked at (8)

And if We let a man taste mercy from Us, and then We wrest it from him, he isdesperate, ungrateful. (9)

But if We let him taste prosperity after hardship that has visited him, hewill say, `The evils have gone from me'; behold, he is joyous,boastful-- (10)

save such as are patient, and do deeds of righteousness; for them awaitsforgiveness and a mighty wage. (11)

Perchance thou art leaving part of what is revealed to thee, and thy breastis straitened by it, because they say, `Why has a treasure not been sent downupon him, or an angel not come with him?' Thou art only a warner; and God isa Guardian over everything. (12)

Or do they say, `He has forged it'? Say: `Then bring you ten suras the likeof it, forged; and call upon whom you are able, apart from God, if you speaktruly.' (13)

Then, if they do not answer you, know that it has been sent down with God'sknowledge, and that there is not god but He. So have you surrendered? (14)

Whoso desires the present life and its adornment, We will pay them in fullfor their works therein, and they shall not be defrauded there; (15)

those are they for whom in the

world to come there is only the Fire; theirdeeds there will have failed, and void will be their works. (16)

And what of him who stands upon a clear sign from his Lord, and a witnessfrom Him recites it, and before him is the Book of Moses for an ensample anda mercy? Those believe in it; but whosoever disbelieves in it, being one ofthe partisans, his promised land is the Fire. So be thou not in doubt of it;it is the truth from thy Lord, but most men do not believe. (17)

And who does greater evil than he who forges against God a lie? Those shallbe presented before their Lord, and the witnesses will say, `Those are theywho lied against their Lord.' Surely the curse of God shall rest upon theevildoers (18)

who bar from God's way, desiring to make it crooked; they disbelieve in theworld to come; (19)

they are unable to frustrate Him on earth and they have no protectors, apartfrom God. For them the chastisement shall be doubled; they could not hear,neither did they see. (20)

Those are they that have lost their souls, and that they forged has goneastray from them; (21)

they without doubt will be the greatest losers in the world to come. (22)

But those who believe, and do righteous deeds, and have humbled themselvesunto their Lord--they shall be the inhabitants of Paradise, therein dwellingforever. (23)

The likeness of the two parties is as the man blind and deaf, and the man whosees and hears; are they

equal in likeness? Will you not remember? (24)

And We sent Noah to his people: `I am for you a warner, and a bearer of goodtidings: (25)

Serve you none but God. I fear for you the chastisement of a painful day.' (26)

Said the Council of the unbelievers of his people, `We see thee not otherthan a mortal like ourselves, and we see not any following thee but thevilest of us, inconsiderately. We do not see you have over us anysuperiority; no, rather we think you are liars.' (27)

He said, `O my people, what think you? If I stand upon a clear sign from myLord, and He has given me mercy from Him, and it has been obscured for you,shall we compel you to it while you are averse to it? (28)

O my people, I do not ask of you wealth for this; my wage falls only uponGod. I will not drive away those who believe; they shall surely meet theirLord. But I see you are an ignorant people. (29)

O my people, who would help me against God, if I drive you away?Will you not remember? (30)

I do not say to you, "I possess the treasuries of God" I know not theUnseen; and I do not say, "I am an angel." Nor do I say to those your eyesdespise, "God will not give them any good"; God knows best what is in theirhearts. Surely in that case I should be among the evildoers.' (31)

They said, `Noah, thou hast disputed

with us and make much disputation withus. Then bring us that thou promisest us, if thou speakest truly.' (32)

He said, `God will bring you it if He will; you cannot frustrate Him. (33)

And my sincere counsel will not profit you, if I desire to counsel yousincerely, if God desires to pervert you; He is your Lord, and unto Him youshall be returned.' (34)

Or do they say, `He has forged it'? Say: `If I have forged it, upon me fallsmy sin; and I am quit of the sins you do.' (35)

And it was revealed to Noah, saying, `None of thy people shall believe but hewho has already believed; so be thou not distressed by that they maybe doing. (36)

Make thou the Ark under Our eyes, and as We reveal; and address Me notconcerning those who have done evil; they shall be drowned.' (37)

So he was making the Ark; and whenever a council of his people passed by himthey scoffed at him. He said, `If you scoff at us, we shall surely scoff atyou, as you scoff, (38)

and you shall know to whom will come a chastisement degrading him, and uponwhom there shall alight a lasting chastisement.' (39)

Until, when Our command came, and the Oven boiled, We said, `Embark in it twoof every kind, and thy family--except for him against whom the word hasalready been spoken--and whosoever believes.' And there believed not withhim except a few. (40)

He said, `Embark in it! In God's Name shall be its course

and its berthing.Surely my Lord is All-forgiving, All-compassionate.' (41)

So it ran with them amid waves like mountains; and Noah called to his son,who was standing apart, `Embark with us, my son, and be thou not withthe unbelievers!' (42)

He said, `I will take refuge in a mountain, that shall defend me from thewater.' Said he, `Today there is no defender from God's command but for himon whom He has mercy.' And the waves came between them, and he was among thedrowned. (43)

And it was said, `Earth, swallow thy waters; and, heaven, abate!' And thewaters subsided, the affair was accomplished, and the Ark settled onEl- Judi, and it was said: `Away with the people of the evildoers!' (44)

And Noah called unto his Lord, and said, `O my Lord, my son is of my family,and Thy promise is surely the truth. Thou art the justest of those thatjudge.' (45)

Said He, `Noah, he is not of thy family; it is a deed not righteous. Do notask of Me that whereof thou hast no knowledge. I admonish thee, lest thoushouldst be among the ignorant.' (46)

He said, `My Lord, I take refuge with Thee, lest I should ask of Thee thatwhereof I have no knowledge; for if Thou forgivest me not, and hast not mercyon me, I shall be among the losers.' (47)

It was said, `Noah, get thee down in peace from Us, and blessings upon theeand on the nations of those with thee; and nations--We shall give themenjoyment, then there shall visit them

from Us a painful chastisement.' (48)

That is of the tidings of the Unseen, that We reveal to thee; thou didst notknow it, neither thy people, before this. So be patient; the issue ultimateis to the godfearing. (49)

And to Ad their brother Hood; he said, `O my people, serve God! You have nogod other than He; you are but forgers. (50)

O my people, I do not ask of you a wage for this; my wage falls only upon Himwho did originate me; will you not understand? (51)

And, O my people, ask forgiveness of your Lord, then repent to Him, and Hewill loose heaven in torrents upon you, and He will increase you in strengthunto your strength; and turn not your backs as sinners.' (52)

They said, `Hood, thou hast not brought us a clear sign, and we will notleave our gods for what thou sayest; we do not believe thee. (53)

We say nothing, but that one of our gods has smitten thee with some evil.'He said, `I call God to witness; and witness you, that I am quit ofthat you associate (54)

apart from Him; so try your guile on me, all together, then you shallgive me no respite. (55)

Truly, I have put my trust in God, my Lord and your Lord; there is nocreature that crawls, but He takes by the forelock. Surely my Lord is on astraight path. (56)

But if you turn your backs, I have delivered to you that I was sent with untoyou, and my

Lord will make a people other than you successors; you will nothurt Him anything. My Lord is Guardian over everything.' (57)

And when Our command came, We delivered Hood and those who believed with himby a mercy from Us, and delivered them from a harsh chastisement. (58)

That was Ad; they denied the signs of their Lord, and rebelled against HisMessengers, and followed the command of every froward tyrant. (59)

And there was sent following after them in this world a curse, and upon theDay of Resurrection: `Surely Ad disbelieved in their Lord: so away with Ad,the people of Hood!' (60)

And to Thamood their brother Salih; he said, `O my people, serve God! Youhave no god other than He. It is He who produced you from the earth and hasgiven you to live therein; so ask forgiveness of Him, then repent to Him;surely my Lord is nigh, and answers prayer.' (61)

They said, `Salih, thou hast hitherto been a source of hope among us. What,dost thou forbid us to serve that our fathers served? Truly we are in doubt,concerning what thou callest us to, disquieting.' (62)

He said, `O my people, what think you? If I stand upon a clear sign from myLord, and He has given me mercy from Him, who shall help me against God if Irebel against Him? You would do nothing for me, except increase my loss. (63)

O my people, this is the She-camel of God, to be a sign for you. Leave herthat she may eat in God's

earth, and touch her not with evil, lest you beseized by a nigh chastisement.' (64)

But they hamstrung her; and he said, `Take your joy in your habitation threedays--that is a promise not to be belied.' (65)

And when Our command came, We delivered Salih and those who believed with himby a mercy from Us, and from the degradation of that day; thy Lord is theAll-strong, the All-mighty. (66)

And the evildoers were seized by the Cry (Blast), and morning found them intheir habitations fallen prostrate (67)

as if they never dwelt there: `Surely Thamood disbelieved in their Lord, soaway with Thamood!' (68)

Our messengers came to Abraham with the good tidings; they said, `Peace!'`Peace,' he said; and presently he brought a roasted calf. (69)

And when he saw their hands not reaching towards it, he was suspicious ofthem and conceived a fear of them. They said, `Fear not; we have been sentto the people of Lot.' (70)

And his wife was standing by; she laughed, therefore We gave her theglad tidings of Isaac, and, after Isaac, of Jacob. (71)

She said, `Woe is me! Shall I bear, being an old woman, and this my husbandis an old man? This assuredly is a strange thing.' (72)

They said, `What, dost thou marvel at God's command? The mercy of Godand His blessings be upon you, O people of the House! Surely He isAll-laudable, All-glorious.' (73)

So, when the awe departed from Abraham and the good tidings came to him,he was disputing with Us concerning the people

of Lot; (74)

Abraham was clement compassionate, penitent. (75)

`O Abraham, turn away from this ; thy Lord's command has surely come, andthere is coming upon them a chastisement not to be turned back.' (76)

And when Our messengers came to Lot, he was troubled on their account anddistressed for them, and he said, `This is a fierce day.' (77)

And his people came to him, running towards him; and erstwhile they had beendoing evil deeds. He said, `O my people, these are my daughters; they arecleaner for you. So fear God, and do not degrade me in (front of) my guests.What, is there not one man among you of a right mind?' (78)

They said, `Thou knowest we have no right to thy daughters, and thou wellknowest what we desire.' (79)

He said, `O would that I had power against you, or might take refugein a strong pillar!' (80)

They said, `Lot, we are messengers of thy Lord. They shall not reach thee;so set forth, thou with thy family, in a watch of the night, and let notany one of you turn round, excepting thy wife; surely she shall be smittenby that which smites them. Their promised time is the morning; is themorning not nigh?' (81)

So when Our command came, We turned it uppermost nethermost, and rained on itstones of baked clay, one on another, (82)

marked with thy Lord, and never far from the evildoers. (83)

And to Midian their brother Shuaib; he said, `O my people, serve God! Youhave no god

other than He. And diminish not the measure and the balance.I see you are prospering; and I fear for you the chastisement of anencompassing day. (84)

O my people, fill up the measure and the balance justly, and do not diminishthe goods of the people, and do not mischief in the land,working corruption. (85)

God's remainder is better for you, if you are believers. And I am not aguardian over you.' (86)

They said, `Shuaib, does thy prayer command thee that we should leave thatour fathers served, or to do as we will with our goods? Thou art theclement one, the right-minded.' (87)

He said, `O my people, what think you? If I stand upon a clear sign from myLord, and He has provided me with fair provision from Him--and I desire notto come behind you, betaking me to that I forbid you; I desire only to setthings right, so far as I am able. My succour is only with God; in Him Ihave put my trust, and to Him I turn, penitent. (88)

O my people, let not the breach with me move you, so that there smite you thelike of what smote the people of Noah, or the people of Hood, or the peopleof Salih; and the people of Lot are not far away from you. (89)

And ask forgiveness of your Lord, then repent to Him; surely my Lord isAll-compassionate, All-loving.' (90)

They said, Shuaib, we do not understand much of what thou sayest. Truly wesee thee weak among us; but for

thy tribe we would have stoned thee; for thouart not strong against us.' (91)

He said, `O my people, is my tribe stronger against you than God? And Him--have you taken Him as something to be thrust behind you? My Lord encompassesthe things you do. (92)

O my people, act according to your station; I am acting; and certainly youwill know to whom will come the chastisement degrading him, and who is aliar. And be upon the watch; I shall be with you, watching.' (93)

And when Our command came, We delivered Shuaib and those who believed withhim by a mercy from Us, and the evildoers were seized by the Cry (Blast), andmorning found them in their habitations fallen prostate (94)

as if they had never dwelt there: `So away with Midian, even as Thamoodwas done away!' (95)

And We sent Moses with Our signs, and a manifest authority, (96)

to Pharaoh and his Council; but they followed Pharaoh's command, andPharaoh's command was not right-minded. (97)

He shall go before his people on the Day of Resurrection, and will have ledthem down to the Fire--evil the watering-place to be led down to! (98)

And there was sent following after them in this world a curse, and upon theDay of Resurrection--evil the offering to be offered! (99)

That is of the tidings of the cities We relate to thee; some of them arestanding and some stubble. (100)

And We wronged them not, but they wronged themselves; their gods availed themnot that they called upon, apart from

God, anything, when the command of thyLord came; and they increased them not, save in destruction. (101)

Such is the seizing of thy Lord, when He seizes the cities that areevildoing; surely His seizing is painful, terrible. (102)

Surely in that as a sign for him who fears the chastisement in the world tocome; that is a day mankind are to be gathered to, a day to witness, (103)

and We shall not postpone it, save to a term reckoned; (104)

the day it comes, no soul shall speak save by His leave; some of them shallbe wretched and some happy. (105)

As for the wretched, they shall be in the Fire, wherein there shall be forthem moaning and sighing, (106)

therein dwelling forever, so long as the heavens and earth abide, save as thyLord will; surely thy Lord accomplishes what He desires. (107)

And as for the happy, they shall be in Paradise, therein dwelling forever, solong as the heavens and earth abide, save as thy Lord will--for agift unbroken. (108)

So be thou not in doubt concerning what these men serve; they serve only astheir fathers served before; and We shall surely pay them in full theirportion undiminished. (109)

And We gave Moses the Book; and there was difference regarding it, and butfor a word that preceded from thy Lord, it had been decided between them;and they are in doubt of it disquieting. (110)

Surely each one of them--thy Lord will pay them in full for their works; Heis aware of the things

they do. (111)

So go thou straight, as thou hast been commanded, and whoso repents withthee; and be you not insolent; surely He sees the things you do. (112)

And lean not on the evildoers, so that the Fire touches you--you have noprotectors apart from God--and then you will not be helped. (113)

And perform the prayer at the two ends of the day and nigh of the night;surely the good deeds will drive away the evil deeds. That is a remembranceunto the mindful. (114)

And be thou patient; God will not leave to waste the wage of thegood-doers. (115)

Or if there had been, of the generations before you, men of a remainderforbidding corruption in the earth--except a few of those whom We deliveredof them; but the evildoers followed the ease they were given to exult in andbecame sinners. (116)

Yet thy Lord would never destroy the cities unjustly, while as yet theirpeople were putting things right. (117)

Had thy Lord willed, He would have made mankind one nation; but they continuein their differences (118)

excepting those on whom thy Lord has mercy. To that end He created them, andperfectly is fulfilled the word of thy Lord: `I shall assuredly fillGehenna (Hell) with jinn and men all together.' (119)

And all that We relate to thee of the tidings of the Messengers is thatwhereby We strengthen thy heart; in these there has come to thee the truthand an admonition, and a reminder to the believers. (120)

And say to the unbelievers: `Act you according

to your station; we areacting. (121)

And watch and wait, we are also watching and waiting.' (122)

To God belongs the Unseen in the heavens and the earth. To Him the wholematter shall be returned; so serve Him, and put thy trust in Him. Thy Lordis not heedless of the things you do. (123)

(6)

And He it is Who created the heavens and the earth in six Days and His Throne was upon the water that He might try you, which of you is best in conduct. Yet if thou (O Muhammad) sayest: Lo! ye will be raised again after death ! those who disbelieve will surely say : This is naught but mere magic. (7)

And if We delay for them the doom until a reckoned time, they will surely say : What withholdeth it? Verily on the day when it cometh unto them, it cannot be averted from them, and that which they derided will surround them. (8)

And if We cause man to taste some mercy from Us and afterward withdraw it from him, lo! he is despairing, thankless. (9)

And if We cause him to taste grace after some misfortune that had befallen him, he saith : The ills have gone from me. Lo! he is exultant, boastful; (10)

Save those who persevere and do good works. Theirs will be forgiveness and a great reward. (11)

A likely thing, that thou wouldst forsake aught of that which hath been revealed unto thee, and that thy breast should be straitened for it, because they say: Why hath not a treasure been sent down for him, or an angel come with him? Thou art but a warner, and Allah is in charge of all things. (12)

Or they say: He hath invented it. Say: Then bring ten surahs, the like thereof, invented, and call on everyone

ye can beside Allah, if ye are truthful! (13)

And if they answer not your prayer, then know that it is revealed only in the knowledge of Allah; and that there is no God save Him. Will ye then be (of) those who surrender? (14)

Whoso desireth the life of the world and its pomp, We shall repay them their deeds herein, and therein they will not be wronged. (15)

Those are they for whom is naught in the Hereafter save the Fire. (All) that they contrive here is vain and (all) that they are wont to do is fruitless. (16)

Is he (to be counted equal with them) who relieth on a clear proof from his Lord, and a witness from Him reciteth it, and before it was the Book of Moses, an example and a mercy? such believe therein, and Whoso disbelieveth therein of the clans, the Fire is his appointed place. So be not thou in doubt concerning it. Lo! it is the Truth from thy Lord; but most of mankind believe not. (17)

Who doeth greater wrong than he who inventeth a lie concerning Allah? Such will be brought before their Lord, and the witnesses will say : These are they who lied concerning their Lord. Now the curse of Allah is upon wrong-doers, (18)

Who debar (men) from the way of Allah and would have it crooked, and who are disbelievers in the Hereafter. (19)

Such will not escape in the earth, nor have they any protecting friends beside Allah.

For them the torment will be double. They could not bear to hear, and they used not to see. (20)

Such are they who have lost their souls, and that which they used to invent hath failed them. (21)

Assuredly in the Hereafter they will be the greatest losers. (22)

Lo! those who believe and do good works and humble themselves before their Lord: such are rightful owners of the Garden; they will abide therein. (23)

The similitude of the two parties is as the blind and the deaf and the seer and the hearer. Are they equal in similitude? Will ye not then be admonished? (24)

And We sent Noah unto his folk (and he said): I am a plain warner unto you. (25)

That ye serve none, save Allah. Lo! I fear for you the retribution of a painful Day. (26)

The chieftains of his folk, who disbelieved, said: We see thee but a mortal like us, and we see not that any follow thee save the most abject among us, without reflection. We behold in you no merit above us nay, we deem you liars. (27)

He said: O my people! Bethink you, if I rely on a clear proof from my Lord and there hath come unto me a mercy from His presence, and it hath been made obscure to you, can we compel you to accept it when ye are averse thereto? (28)

And O my people! I ask of you no wealth therefor. My reward is the concern only

of Allah, and I am not going to thrust away those who believe Lo! they have to meet their Lord but I see you a folk that are ignorant. (29)

And, O my people! who would deliver me from Allah if I thrust them away? Will ye not then reflect? (30)

I say not unto you: "I have the treasures of Allah" nor "I have knowledge of the Unseen," nor say I: "Lo! I am an angel!" Nor say I unto those whom your eyes scorn that Allah will not give them good Allah knoweth best what is their hearts Lo! then indeed I should be of the wrong doers. (31)

They said: O Noah! Thou hast disputed with us and multiplied disputation with us; now bring upon Us that where with thou threatenest us, if thou art of the truthful. (32)

He said: Only Allah will bring it Upon you if He will, and ye can by no means escape. (33)

My counsel will not profit you if I were minded to advise you, if Allah's will is to keep you astray. He is your lord and unto Him ye will be brought hack. (34)

Or say they (again) He hath invented it? Say: If I have invented it, upon me be my crimes, but I am innocent of (all) that ye commit. (35)

And it was inspired in Noah, (saying) : No one of the folk will believe save him who hath believed already. Be not distressed because of what they do. (36)

Build the ship under Our Eyes and by Our inspiration, and speak not unto Me on behalf of those who do wrong. Lo! they wilt be drowned. (37)

And he was building the ship, and every time that chieftains of his people passed him, they made mock of him. He said: Though ye make mock of us, yet we mock at you even as ye mock; (38)

And ye shall know to whom a punishment that will confound him cometh, and upon whom a lasting doom will fall. (39)

(Thus it was) till, when Our commandment came to pass and the oven gushed forth water, We said: Load therein two of every kind, a pair (the male and female), and thy household, save him against whom the word hath gone forth already, and those who believe. And but a few were they who believed with him. (40)

And he said: Embark therein! In the name of Allah be its course and its mooring. Lo! my Lord is Forgiving, Merciful. (41)

And it sailed with them amid waves like mountains, and Noah cried unto his son and he was standing aloof: O my son! Come ride with us, and be not with the disbelievers. (42)

He said: I shall betake me to some mountain that will save me from the water. (Noah) said: This day there is none that saveth from the commandment of Allah save him on whom He hath had mercy. And the wave came in between them, so he was among the drowned.

(43)

And it was said: O earth! Swallow thy water and, O sky! be cleared of clouds! And the water was made to subside. And the commandment was fulfilled. And it (the ship) came to rest upon (the mount) Al-Judi and it was said: A far removal for wrongdoing folk! (44)

And Noah cried unto his Lord and said : My Lord! Lo! my son is of my household! Surely Thy promise is the Truth and Thou art the Most Just of Judges. (45)

He said: O Noah! Lo! he is not of thy household; lo! he is of evil conduct, so ask not of Me that whereof thou hast no knowledge. I admonish thee lest thou be among the ignorant. (46)

He said: My Lord! Lo! in Thee do I seek refuge (from the sin) that I should ask off Thee that whereof I have no knowledge. Unless Thou forgive me and have mercy on me I shall he among the lost. (47)

It was said (unto him) : O Noah! Go thou down (from the mountain ) with peace from Us and blessings upon thee and some nations (that will spring) from those with thee. (There will be other) nations unto whom We shall give enjoyment a long while and then a painful doom from Us will overtake them. (48)

This is of the tidings of the Unseen which We inspire in thee (Muhammad). Thou thyself knewest it not, nor did thy folk (know it) before this. Then have patience. Lo! the sequel

is for those who ward on (evil) (49)

And unto (the tribe of) Aad (We sent) their brother, Hud. He said: O my people! Serve Allah! Ye have no other God save Him. Lo! ye do but invent! (50)

O my people! I ask of you no reward for it. Lo! my reward is the concern only of Him who made me. Have ye then no sense? (51)

And, O my people! Ask forgiveness of your Lord, then turn unto Him repentant; He will cause the sky to rain abundance on you and will add unto you strength to your strength. Turn not away, guilty! (52)

They said: O Hud! Thou hast brought us no clear proof and we are not going to forsake our gods on thy (mere) saying, and we are not believers in thee. (53)

We say naught save that one of our gods hath possessed thee in an evil way. He said: I call Allah to witness, and do ye (too) bear witness, that I am innocent of (all) that ye ascribe as partners (to Allah) (54)

Beside Him. So (try to) circumvent me, all of you, give me no respite. (55)

Lo! I have put my trust in Allah, my Lord and your Lord. Not an animal but He doth grasp it by the forelock! Lo! my Lord is on a straight path. (56)

And if ye turn away, still I have conveyed unto you that wherewith I was sent unto you, and my Lord will set in place of

you a folk other than you. Ye cannot injure Him at all. Lo! my Lord is Guardian over all things. (57)

And when Our commandment came to pass We saved Hud and those who believed with him by a mercy from Us; We saved them from a harsh doom. (58)

And such were Aad. They denied the revelations of their Lord and flouted His messengers and followed the command of every froward potentate. (59)

And a curse was made to follow them in the world and on the Day of Resurrection. Lo! Aad disbelieved in their Lord. A far removal for Aad, the folk of Hud! (60)

And unto (the tribe of) Thamud (We sent) their brother Salih.. He said : O my people! Serve Allah, Ye have no other God save Him. He brought you forth from the earth and hath made you husband it. So ask forgiveness of Him and turn unto Him repentant. Lo, my Lord is Nigh, Responsive. (61)

They said: O Salih! Thou hast been among us hitherto as that wherein our hope was placed. Dost thou ask us not to worship what our fathers worshipped? Lo! we verily are in grave doubt concerning that to which thou callest us. (62)

He said: O my people! Bethink you: if I am (acting) on clear proof from my Lord and there hath come unto me a mercy from Him, who will save me from Allah if I disobey Him? Ye would add to me naught save perdition. (63)

O my people!

This is the camel of Allah, a token unto you, so suffer her to feed in Allah's earth, and touch her not with harm lest a near torment seize you. (64)

But they hamstrung her, and then he said: Enjoy life in your dwelling place three days! This is a threat that will not be belied. (65)

So, when Our commandment came to pass, We saved Salih, and those who believed with him, by a mercy from Us, from the ignominy of that day. Lo, thy Lord! He is the Strong, the Mighty. (66)

And the (Awful) Cry overtook those who did wrong, so that morning found them prostrate in their dwellings, (67)

As though they had not dwelt there. Lo! Thamud disbelieved in their Lord. A far removal for Thamud! (68)

And Our messengers came unto Abraham with good news. They said: Peace! He answered: Peace! and delayed not to bring a roasted calf. (69)

And when he saw their hands reached not to it, he mistrusted them and conceived a fear of them. They said : Fear not! Lo! we are sent unto the folk of Lot. (70)

And his wife, standing by, laughed when We gave her good tidings (of the birth) of Isaac, and, after Isaac, of Jacob. (71)

She said: Oh, woe is me! Shall I bear a child when I am an old woman, and this my husband is an old man? Lo! this is a strange thing! (72)

They said: Wonderest thou at the commandment of Allah? The

mercy of Allah and His blessings be upon you, O people of the house! Lo! He is Owner of Praise, Owner of Glory! (73)

And when the awe departed from Abraham, and the glad news reached him, he pleaded with Us on behalf of the folk of Lot. (74)

Lo! Abraham was mild, imploring, penitent. (75)

(It was said) O Abraham! Forsake this! Lo! thy Lord's commandment hath gone forth, and lo! there cometh unto them a doom which cannot be repelled. (76)

And when Our messengers came unto Lot, he was distressed and knew not how to protect them. He said: This is a distressful day. (77)

And his people came unto him, running towards him and before then they used to commit abominations He said: O my people! Here are my daughters! They are purer for you. Beware of Allah, and degrade me not in (the person of) my guests. Is there not among you any upright man? (78)

They said: Well thou knowest that we have no right to thy daughters, and well thou knowest what we want. (79)

He said: Would that I had strength to resist you or had some strong support (among you)! (80)

(The messengers) said: O Lot! Lo! we are messengers of thy Lord; they shall not reach thee. So travel with thy people in a part of the night, and let not one of you turn round (all) save thy wife. Lo! that which smiteth them will smite her (also). Lo! their tryst is (for) the

morning. Is not the morning nigh?. (81)

So when Our commandment came to pass We overthrew (that township) and rained upon it stones of clay, one after another, (82)

Marked with fire in the providence of thy Lord (for the destruction of the wicked). And they are never far from the wrong-doers. (83)

And unto Midian (We sent) their brother Shueyb. He said: O my people! Serve Allah. Ye have no other God save Him! And give not short measure and short weight. Lo! I see you well to do, and lo! I fear for you the doom of a besetting Day. (84)

O my people! Give full measure and full weight in justice, and wrong not people in respect of their goods. And do not evil in the earth, causing corruption. (85)

That which Allah leaveth with you is better for you if ye are believers; and I am not a keeper over you. (86)

They said: O Shueyb! Doth thy way of prayer command thee that we should forsake that which our fathers (used to) worship, or that we (should leave off) doing what we will with our own property. Lo! thou are the mild, the guide to right behavior. (87)

He said: O my people! Bethink you: if I am (acting) on a clear proof from my Lord and He sustaineth me with fair sustenance from Him (how can I concede aught to you)? I desire not to do behind your backs that which I ask you not to do. I desire

naught save reform so far as I am able. My welfare is only in Allah. In Him I trust and unto Him I turn (repentant). (88)

And, O my people! Let not the schism with me cause you to sin so that there befall you that which befell the folk of Noah and the folk of Hud, and the folk of Salih; and the folk of Lot are not far off from you. (89)

Ask pardon of your Lord and then turn unto Him (repellent). Lo! my Lord is, Merciful, Loving. (90)

They said: O Shueyb! We understand not much of that thou tellest, and lo! we do behold thee weak among us. But for thy family, we should have stoned thee, for thou art not strong against us. (91)

He said: O my people! Is my family more to be honored by you than Allah? And ye put Him behind you, neglected! Lo! my Lord surroundeth what ye do. (92)

And, O my people! Act according to your power, lo, I (too) am acting. Ye will soon know on whom there cometh a doom that will abase him, and who it is that lieth. And watch! Lo! I am watcher with you. (93)

And when Our commandment came to pass we saved Shueyb and those who believed with Him by a mercy from Us; and the (Awful) Cry seized those who did injustice, and morning found them prostrate in their dwellings. (94)

As though they had not dwelt there. A far removal for Midian,

even as Thamud had been removed afar! (95)

And verily We sent Moses with Our revelations and a clear warrant. (96)

Unto Pharaoh and his chiefs, but they did follow the command of Pharaoh, and the command of Pharaoh was no right guide. (97)

He will go before his people on the Day of Resurrection and will lead them to the Fire for watering place. Ah, hapless is the watering place (whither they are) led. (98)

A. curse is made to follow them in the world and on the Day of Resurrection. Hapless is the gift (that will be) given (them). (99)

That is (something) of the tidings of the townships' (which were destroyed of old). We relate it unto thee (Muhammad). Some of them are standing and some (already) reaped. (100)

We wronged them not, but they did wrong themselves; and their gods on whom they call beside Allah availed them naught then came thy Lords command; they added to them naught save ruin. (101)

Even thus is the grasp of thy Lord when he graspeth the townships while they are doing wrong. Lo! His grasp is painful, very strong. (102)

Lo! herein verily there is a portent for those who fear the doom of the Hereafter. That is a day unto which mankind will be gathered, and that is a day that will be witnessed. (103)

And We defer it only as a term already reckoned. (104)

On the day when it cometh no soul will sneak except by His permission; some among

them will be wretched, (others) glad. (105)

As for those who will be wretched (on that day) they will be in the Fire; sighing and wailing will be their portion therein. (106)

Abiding there so long as the heavens and the earth endure save for that which thy Lord willeth. Lo! thy Lord is Doer of what He will. (107)

And as for those who will be glad (that day) they will be in the Garden, abiding there so long as the heavens and the earth endure save for that which thy Lord willeth: a gift unfailing. (108)

So be not thou in doubt concerning that which these (folk) worship. They worship only as their fathers worshipped aforetime. Lo! We shall pay them their whole due unabated. (109)

And We verily gave unto Moses the Scripture, and there was strife thereupon; and had it not been for a Word that had already gone forth from thy Lord, the case would have been judged between them, and Lo! they are in grave doubt concerning it. (110)

And lo! unto each thy Lord will verily repay his works in full. Lo! He is Informed of what they do. (111)

So tread thou the straight path as thou art commanded, and those who turn (unto Allah) with thee, and transgress not. Lo! He is Seer of what ye do. (112)

And incline not toward those who do wrong lest the Fire touch you, and ye have no protecting friends against Allah, and afterward ye would not be helped.

(113)

Establish worship at the two ends of the day and in some watches of the night. Lo! good deeds annul ill deeds. This is a reminder for the mindful. (114)

And have patience, (O Muhammad), for lo! Allah loseth not the wages of the good. (115)

If only there had been among the generations before you men possessing a remnant (of good sense ) to warn (their people) from corruption in the earth, as did a few of those whom We saved from them! The wrong doers followed that by which they were made sapless, and were guilty. (116)

In truth thy Lord destroyed not the townships tyrannously while their folk were doing right. (117)

And if thy Lord had willed, He verily would have made mankind one nation, yet they cease not differing, (118)

Save him on whom thy Lord hath mercy; and for that He did create them. And the Word of thy Lord hath been fulfilled: Verily I shall fill hell with the jinn and mankind together. (119)

And all that We relate unto thee of the story of the messengers is in order that thereby We may make firm thy heart. And herein hath come unto thee the Truth and an exhortation and a reminder for believers. (120)

And say unto those who believe not : Act according to your power. Lo! we (too) are acting. (121)

And wait! Lo! we (too) are waiting. (122)

And Allah's is the Invisible of the heavens and the earth, and unto Him the

whole matter will be returned. So worship Him and put thy trust in Him. Lo! thy Lord is not unaware of what ye (mortals) do. (123)

He might try you which of you is best in conduct. But if thou wert to say to them "Ye shall indeed be raised up after death" the Unbelievers would be sure to say "This is nothing but obvious sorcery!" (7)

If We delay the Penalty for them for a definite term they are sure to say "What keeps it back?" Ah! on the day it (actually) reaches them nothing will turn it away from them and they will be completely encircled by that which they used to mock at! (8)

If We give man a taste of mercy from Ourselves and then withdraw it from him behold! he is in despair and (falls into) blasphemy. (9)

But if We give him a taste of (Our) favors after adversity hath touched him He is sure to say "All evil has departed from me;" Behold! he falls into exultation and pride. (10)

Not so do those who show patience and constancy and work righteousness; for them is forgiveness (of sins) and a great reward. (11)

Perchance thou mayest (feel the inclination) to give up a part of what is revealed unto thee and thy heart feeleth straitened lest they say "Why is not a treasure sent down unto him or why does not an angel come down with him? But thou art there only to warn! It is Allah that arrangeth all affairs! (12)

Or they may say "He forged it." Say "Bring ye then ten Surahs forged like unto it and call (to your aid)

whomsoever ye can other than Allah! if ye speak the truth! (13)

"If then they (your false gods) answer not your (call) know ye that this Revelation is sent down (replete) with the knowledge of Allah and that there is no god but He! Will ye even then submit (to Islam)?" (14)

Those who desire the life of the Present and its glitter to them We shall pay (the price of) their deeds therein without diminution. (15)

They are those for whom there is nothing in the Hereafter but the Fire: vain are the designs they frame therein and of no effect are the deeds that they do! (16)

Can they be (like) those who accept a Clear (Sign) from their Lord and whom a witness from Himself doth teach as did the Book of Moses before it a guide and a mercy? They believe therein; but those of the Sects that reject it the Fire will be their promised meeting place. Be not then in doubt thereon: for it is the Truth from thy Lord: yet many among men do not believe! (17)

Who doth more wrong than those who invent a lie against Allah? They will be turned back to the presence of their Lord and the witnesses will say "These are the ones who lied against their Lord! Behold! the Curse of Allah is on those who do wrong! (18)

"Those who would hinder (men) from the path of Allah and would seek in it something crooked: these were they who denied

the Hereafter! (19)

They will in nowise frustrate (His design) on earth nor have they protectors besides Allah! Their Penalty will be doubled! They lost the power to hear and they did not see! (20)

They are the ones who have lost their own souls: and the (fancies) they invented have left them in the lurch! (21)

Without a doubt these are the very ones who will lose most in the Hereafter! (22)

But those who believe and work righteousness and humble themselves before their Lord they will be Companions of the Garden to dwell therein for aye! (23)

These two kinds (of men) may be compared to the blind and deaf and those who can see and hear well. Are they equal when compared? Will ye not then take heed? (24)

We sent Noah to his people (with a mission): "I have come to you with a Clear Warning: (25)

"That ye serve none but Allah: verily I do fear for you the Penalty of a Grievous Day." (26)

But the Chiefs of the Unbelievers among his people said: "We see (in) thee nothing but a man like ourselves: nor do we see that any follow thee but the meanest among us in judgment immature: nor do we see in you (all) any merit above us: in fact we think ye are liars! (27)

He said: "O my people! see ye if (it be that) I have a Clear Sign from my Lord and that He hath sent Mercy unto me from His own

Presence but that the Mercy hath been obscured from your sight? Shall we compel you to accept it when ye are averse to it? (28)

"And O my People! I ask you for no wealth in return: my reward is from none but Allah: but I will not drive away (in contempt) those who believe: for verily they are to meet their Lord and ye I see are the ignorant ones! (29)

"And O my People! who would help me against Allah if I drove them away? Will ye not then take heed? (30)

"I tell you not that with me are the Treasures of Allah nor do I know what is hidden nor claim I to be an angel. Nor yet do I say of those whom your eyes do despise that Allah will not grant them (all) that is good: Allah knoweth best what is in their souls: I should if I did indeed be a wrongdoer." (31)

They said: "O Noah! thou hast disputed with us and (much) hast thou prolonged the dispute with us: now bring upon us what thou threatenest us with if thou speakest the truth!" (32)

He said: "Truly Allah will bring it on you if He wills and then ye will not be able to frustrate it! (33)

"Of no profit will be my counsel to you much as I desire to give you (good) counsel if it be that Allah willeth to leave you astray: He is your Lord! and to Him will ye return!" (34)

Or do they say "He has forged it?" Say: "If I had forged it on me were my sin! And I am free of the sins of which ye are guilty! (35)

It was revealed to Noah: "None of thy people will believe except those who have believed already! So grieve no longer over their (evil) deeds. (36)

"But construct an Ark under Our eyes and Our inspiration and address Me no (further) on behalf of those who are in sin: for they are about to be overwhelmed (in the Flood)." (37)

Forthwith he starts constructing the Ark: every time that the Chiefs of his People passed by him they threw ridicule on him. They threw ridicule on him. He said: "If ye ridicule us now we (in our turn) can look down on you with ridicule likewise! (38)

"But soon will ye know who it is on whom will descend a Penalty that will cover them with shame will be unloosed a Penalty lasting." (39)

At length behold! there came Our Command and the fountains of the earth gushed forth! We said: "Embark therein of each kind two male and female and your family except those against whom the Word has already gone forth and the Believers." But only a few believed with him. (40)

So he said: "Embark ye on the Ark in the name of Allah whether it move or be at rest! For my Lord is be sure Oft-Forgiving Most Merciful!" (41)

So the Ark floated with them on the waves

(towering) like mountains and Noah called out to his son who had separated himself (from the rest): "O my son! embark with us and be not with the Unbelievers!" (42)

The son replied: "I will be take myself to some mountain: it will save me from the water." Noah said: "This day nothing can save from the Command of Allah any but those on whom He hath mercy!" and the waves came between them and the son was among those over whelmed in the Flood. (43)

When the word went forth: "O earth! swallow up thy water and O sky! withhold (thy rain)!" and the water abated and the matter was ended. The Ark rested on Mount Judi and the word went forth: "Away with those who do wrong!" (44)

And Noah called upon his Lord and said: "O my Lord! surely my son is of my family! and Thy promise is true and Thou art the Justest of Judges!" (45)

He said: "O Noah! he is not of thy family: for his conduct is unrighteous. So ask not of Me that of which thou hast no knowledge! I give thee counsel lest thou act like the ignorant!" (46)

Noah said: "O my Lord! I do seek refuge with Thee lest I ask Thee for that of which I have no knowledge. And unless Thou forgive me and have Mercy on me I should indeed be lost!" (47)

The word came: "O Noah! come down (from the Ark) with Peace from Us and Blessings on

thee and on some of the Peoples (who will spring) from those with thee: but (there will be other) Peoples to whom We shall grant their pleasures (for a time) but in the end will a grievous Penalty reach them from Us." (48)

Such are some of the stories of the Unseen which We have revealed unto thee: before this neither thou nor thy People knew them. So persevere patiently: for the End is for those who are righteous. (49)

To the `Ad People (We sent) Hud one of their own brethren. He said: "O my people! worship Allah! ye have no other god but Him. (Your other gods) ye do nothing but invent! (50)

"O my people! I ask of you no reward for this (Message). My reward is from none but Him Who created me: will ye not then understand? (51)

"And O my people! ask forgiveness of your Lord and turn to Him (in repentance): He will send you the skies pouring abundant rain and add strength to your strength: so turn ye not back in sin!" (52)

They said: "O Hud! no Clear (Sign) hast thou brought us and we are not the ones to desert our gods on thy word! Nor do we believe in thee! (53)

"We say nothing but that (perhaps) some of our gods may have seized thee with imbecility." He said: "I call Allah to witness and do ye bear witness that I am free from the sin of ascribing to Him (54)

"Other gods as

partners! So scheme (your worst) against me all of you and give me no respite. (55)

"I put my trust in Allah my Lord and your Lord! There is not a moving creature but He hath grasp of its forelock. Verily it is my Lord that is on a Straight Path. (56)

"If ye turn away I (at least) have conveyed the Message with which I was sent to you. My Lord will make another People to succeed you and you will not harm Him in the least. For my Lord hath care and watch over all things." (57)

So when Our decree issued We saved Hud and those who believed with him by (special) Grace from Ourselves: We saved them from a severe Penalty. (58)

Such were the `Ad people: they rejected the Signs of their Lord and Cherisher; disobeyed His Apostles; and followed the command of every powerful obstinate transgressor. (59)

And they were pursued by a Curse in this Life and on the Day of Judgment. Ah! behold! for the `Ad rejected their Lord and Cherisher! Ah! behold! removed (from sight) were `Ad the people of Hud! (60)

To the Thamud People (We sent) Salih one of their own brethren. He said: "O my people! worship Allah: ye have no other god but Him. It is He Who hath produced you from the earth and settled you therein: then ask forgiveness of Him and turn to Him (in repentance): for my Lord in (always) near ready to answer." (61)

They said: "O

Salih! thou hast been of us! a center of our hopes hitherto! Dost thou (now) forbid us the worship of what our fathers worshipped? But we are really in suspicious (disquieting) doubt as to that to which thou invitest us." (62)

He said: "O my people! Do ye see? if I have a Clear (Sign) from my Lord and He hath sent Mercy unto me from Himself who then can help me against Allah if I were to disobey Him? What then would ye add to my (portion) but perdition? (63)

"And O my people! this she-camel of Allah is a symbol to you: leave her to feed on Allahs (free) earth and inflict no harm on her or a swift Penalty will seize you! (64)

But they did hamstring her. So he said: "Enjoy yourselves in your homes for three days: (then will be your ruin): there is a promise not to be belied!" (65)

When Our Decree issued We saved Saleh and those who believed with him by (special) Grace from Ourselves and from the Ignominy of that Day. For thy Lord He is the Strong One and Able to enforce His Will. (66)

The (mighty) Blast overtook the wrongdoers and they lay prostrate in their homes before the morning (67)

As if they had never dwelt and flourished there. Ah! behold! for the Thamud rejected their Lord and Cherisher! Ah! behold! removed (from sight) were the Thamud! (68)

There came Our Messengers to Abraham with glad tidings. They said "Peace!" He answered

"Peace!" and hastened to entertain them with a roasted calf. (69)

But when he saw their hands went not towards the (meal) he felt some mistrust of them and conceived a fear of them. They said: "Fear not: we have been sent against the people of Lut." (70)

And his wife was standing (there) and she laughed: but We gave her glad tidings of Isaac and after him of Jacob. (71)

She said: "Alas for me! Shall I bear a child seeing I am an old woman and my husband here is an old man? That would indeed be a wonderful thing!" (72)

They said: "Dost thou wonder at Allahs decree? The grace of Allah and His blessings on you O ye people of the house! for He is indeed worthy of all praise full of all glory!" (73)

When fear had passed from (the mind of) Abraham and the glad tidings had reached him he began to plead with Us for Luts people. (74)

For Abraham was without doubt forbearing (of faults) compassionate and given to look to Allah. (75)

O Abraham! seek not this. The decree of thy Lord hath gone forth: for them there cometh a Penalty that cannot be turned back! (76)

When Our Messengers came to Lut he was grieved on their account and felt himself powerless (to protect) them. He said: "This is a distressful day." (77)

And his people came rushing towards him and they had been long in the habit of practicing abominations. He said: "O my

people! here are my daughters: they are purer for you (if ye marry)! Now fear Allah and cover me not with shame about my guests! Is there not among you a single right-minded man?" (78)

They said: "Well dost thou know we have no need of thy daughters: indeed thou knowest quite well what we want!" (79)

He said: "Would that I had power to suppress you or that I could betake myself to some powerful support." (80)

(The Messengers) said "O Lut! we are Messengers from thy Lord! By no means shall they reach thee! Now travel with thy family while yet a part of the night remains and let not any of you look back: but thy wife (will remain behind): to her will happen what happens to the people. Morning is their time appointed: is not the morning nigh?" (81)

When Our decree issued We turned (the cities) upside down and rained down on them brimstones hard as baked clay spread layer on layer (82)

Marked as from thy Lord: nor are they ever far from those who do wrong! (83)

To the Madyan people (We sent) Shuaib one of their own brethren: he said: "O my people! worship Allah: ye have no other god but Him. And give not short measure or weight: I see you in prosperity but I fear for you the Penalty of a Day that will compass (you) all round. (84)

"And O my people! give just measure and weight nor withhold from the people the things

that are their due: commit not evil in the land with intent to do mischief. (85)

"That which is left you by Allah is best for you if ye (but) believed! But I am not set over you to keep watch!" (86)

They said: "Oh Shuaib! does thy (religion of) prayer command thee that we leave off the worship which our fathers practiced or that we leave off doing what we like with our property? Truly though art the one that forbeareth with faults and is right-minded!" (87)

He said: "O my people! see ye whether I have a Clear (Sign) from my Lord and He hath given me sustenance (pure and) good as from Himself? I wish not in opposition to you to do that which I forbid you to do. I only desire (your) betterment to the best of my power; and my success (in my task) can only come from Allah: in Him I trust and unto Him I look. (88)

"And O my people! let not my dissent (from you) cause you to sin lest ye suffer a fate similar to that of the people of Noah or of Hud or of Salih nor are the people of Lut far off from you! (89)

"But ask forgiveness of you Lord and turn unto Him (in repentance): for my Lord is indeed Full of mercy and loving-kindness." (90)

They said: "O Shuaib! much of what thou sayest we do not understand! In fact among us we see that thou hast no

strength! Were it not for thy family we should certainly have stoned thee! For thou hast among us no great position!" (91)

He said: "O my people! is then my family of more consideration with you than Allah? For ye cast Him away behind your backs (with contempt). But verily my Lord encompasseth on all sides all that ye do! (92)

"And O my people! do whatever ye can: I will do (my part): soon will ye know who it is on whom descends the Penalty of ignominy and who is a liar! And watch ye! for I too am watching with you!" (93)

When Our decree issued We saved Shuaib and those who believed with him by (special) Mercy from Ourselves: but the (mighty) Blast did seize the wrongdoers and they lay prostrate in their homes by the morning (94)

As if they had never dwelt and flourished there! Ah! behold! how the Madyan were removed (from sight) as were removed the Thamud! (95)

And We sent Moses with Our Clear (Signs) and an authority manifest (96)

Unto Pharaoh and his Chiefs: but they followed the command of Pharaoh and the command of Pharaoh was no right (guide). (97)

He will go before his people on the Day of Judgment and lead them into the Fire (as cattle are led to water): but woeful indeed will be this leading (and) the place led to! (98)

And they are followed by a curse in this (life) and on the Day of Judgment: and woeful is

the gift which shall be given (unto them)! (99)

These are some of the stories of communities which We relate unto thee: of them some are standing and some have been mown down (by the sickle of time). (100)

It was not We that wronged them: they wronged their own souls: the deities other than Allah whom they invoked profited them no whit when there issued the decree of thy Lord: nor did they add aught (to their lot) but perdition! (101)

Such is the chastisement of thy Lord when He chastises communities in the midst of their wrong: grievous indeed and severe is His chastisement. (102)

In that is a Sign for those who fear the Penalty of the Hereafter: that is a Day for which mankind will be gathered together: that will be a Day of Testimony. (103)

Nor shall We delay it but for a term appointed. (104)

The day it arrives no soul shall speak except His leave: of those (gathered) some will be wretched and some will be blessed. (105)

Those who are wretched shall be in the Fire: there will be for them therein (nothing but) the heaving of sighs and sobs: (106)

They will dwell therein for all the time that the heavens and the earth endure except as thy Lord willeth: for thy Lord is the (sure) Accomplisher of what He planneth. (107)

And those who are blessed shall be in the Garden: they will dwell therein for all the time that the heavens and the earth

endure except as thy Lord willeth: a gift without break. (108)

Be not then in doubt as to what these men worship. They worship nothing but what their fathers worshipped before (them): but verily We shall pay them back (in full) their portion without (the least) abatement. (109)

We certainly gave the Book to Moses but differences arose therein: had it not been that a Word had gone forth before from thy Lord the matter would have been decided between them: but they are in suspicious doubt concerning it. (110)

And of a surety to all will your Lord pay back (in full the recompense) of their deeds: for He knoweth well all that they do. (111)

Therefore stand firm (in the straight path) as thou art commanded thou and those who with thee turn (unto Allah); and transgress not (from the Path): for He seeth well all that ye do. (112)

And incline not to those who do wrong or the Fire will seize you; and ye have no protectors other than Allah nor shall ye be helped. (113)

And establish regular prayers at the two ends of the day and at the approaches of the night: for those things that are good remove those that are evil: be that the word of remembrance to those who remember (their Lord): (114)

And be steadfast in patience; for verily Allah will not suffer the reward of the righteous to perish. (115)

Why were there not among the generations before you persons possessed of balanced good

sense prohibiting (men) from mischief in the earth except a few among them whom We saved (from harm)? But the wrongdoers pursued the enjoyment of the good things of life which were given them and persisted in sin. (116)

Nor would thy Lord be the One to destroy communities for a single wrongdoing if its members were likely to mend. (117)

If thy Lord had so willed He could have made mankind one People: but they will not cease to dispute (118)

Except those on whom He hath bestowed His Mercy: and for this did He create them: and the Word of thy Lord shall be fulfilled: "I will fill Hell with jinns and men all together." (119)

All that We relate to thee of the stories of the apostles with it We make firm thy heart: in them there cometh to thee the Truth as well as an exhortation and a message of remembrance to those who believe. (120)

Say to those who do not believe: "Do whatever ye can: we shall do our part; (121)

"And wait ye! we too shall wait." (122)

To Allah do belong the unseen (secrets) of the heavens and the earth and to Him goeth back every affair (for decision): then worship Him and put thy trust in Him: and thy Lord is not unmindful of aught that ye do. (123)

d'un Sage, Parfaitement Connaisseur.

2. N'adorez qu'Allah. Moi, je suis pour vous, de Sa part, un avertisseur et un annonciateur.

3. Demandez pardon à votre Seigneur; ensuite, revenez à Lui. Il vous accordera une belle jouissance jusqu'à un terme fixé, et Il accordera à chaque méritant l'honneur qu'il mérite. Mais si vous tournez le dos, je crains alors pour vous le châtiment d'un grand jour.

4. C'est à Allah que sera votre retour; et Il est Omnipotent.

5. Eh quoi! Ils replient leurs poitrines afin de se cacher de Lui. Même lorsqu'ils se couvrent de leurs vêtements, Il sait ce qu'ils cachent et ce qu'ils divulguent car Il connaît certes le contenu des poitrines.

6. Il n'y a point de bête sur terre dont la subsistance n'incombe à Allah qui connaît son gîte et son dépٍt; tout est dans un Livre explicite.

7. Et c'est Lui qui a créé les cieux et la terre en six jours, - alors que Son Trٍne était sur l'eau, - afin d'éprouver lequel de vous agirait le mieux. Et si tu dis: ‹Vous serez ressuscités après la mort›, ceux qui ne croient pas diront: ‹Ce n'est là qu'une magie évidente›.

8. Et si Nous retardons pour eux le châtiment jusqu'à une période fixée, ils diront: ‹Qu'est-ce qui le retient? - Mais le jour où cela viendra, il ne sera pas détourné d'eux; et ce dont ils se moquaient les enveloppera.

9. Et si Nous faisons goûter à l'homme une grâce de Notre part, et qu'ensuite Nous la lui arrachons,

le voilà désespéré et ingrat.

10. Et si Nous lui faisons goûter le bonheur, après qu'un malheur l'ait touché, il dira: ‹Les maux se sont éloignés de moi›, et le voilà qui exulte, plein de gloriole.

11. sauf ceux qui sont endurants et font de bonnes oeuvres. Ceux-là obtiendront pardon et une grosse récompense.

12. Il se peut que tu négliges une partie de ce qui t'est révélé, et que ta poitrine s'en sente compressée; parce qu'ils disent: ‹Que n'a-t-on fait descendre sur lui un trésor?› Ou bien: ‹Que n'est-il venu un Ange en sa compagnie?› - Tu n'es qu'un avertisseur. Et Allah est Le protecteur de toute chose.

13. Où bien ils disent: ‹Il l'a forgé [le Coran]› - Dis: ‹Apportez donc dix Sourates semblables à ceci, forgées (par vous). Et appelez qui vous pourrez (pour vous aider), hormis Allah, si vous êtes véridiques›.

14. S'ils ne vous répondent pas, sachez alors que c'est par la science d'Allah qu'il est descendu, et qu'il n'y a de divinité que Lui. Etes-vous soumis(à lui)?

15. Ceux qui veulent la vie présente avec sa parure, Nous les rétribuerons exactement selon leurs actions sur terre, sans que rien leur en soit diminué.

16. Ceux-là qui n'ont rien, dans l'au-delà, que le Feu. Ceux qu'ils auront fait ici-bas sera un échec, et sera vain ce qu'ils auront oeuvré.

17. Est-ce que celui qui se fonde sur une preuve évidente (le Coran) venant de son Seigneur et récitée par un témoin [l'archange Gabriel] de Sa part, cependant qu'avant lui [Muhammad]

il y a le livre de Moïse tenant lieu de guide et de miséricorde... [est meilleur ou bien celui qui ne se fonde sur aucune preuve valable?]: Ceux-là y croient; mais quiconque d'entre les factions n'y croit pas, aura le Feu comme rendez-vous. Ne sois donc pas en doute au sujet de ceci (le Coran). Oui, c'est la vérité venant de ton Seigneur; mais la plupart des gens n'y croient pas.

18. Et quel pire injuste que celui qui forge un mensonge contre Allah? Ceux- là seront présentés à leur Seigneur, et les témoins (les anges) diront: ‹Voilà ceux qui ont menti contre leur Seigneur›. Que la malédiction d'Allah (frappe) les injustes.

19. qui obstruent le sentier d'Allah (aux gens), cherchent à rendre tortueux et ne croient pas en l'au-delà.

20. Ceux-là ne peuvent réduire (Allah) à l'impuissance sur terre! Pas d'alliés pour eux en dehors d'Allah et leur châtiment sera doublé. Ils étaient incapables d'entendre; ils ne voyaient pas non plus.

21. Ce sont ceux-là qui ont causé la perte de leurs propres âmes. Et leurs inventions (idoles) se sont éloignées d'eux.

22. Ce sont eux, infailliblement, qui dans l'au-delà seront les plus grands perdants.

23. Certes ceux qui croient, font de bonnes oeuvres et s'humilient devant leur Seigneur, voilà les gens du Paradis où ils demeureront éternellement.

24. Les deux groupes ressemblent, l'un à l'aveugle et au sourd, l'autre à celui qui voit et qui entend. Les deux sont-ils comparativement égaux? Ne vous souvenez- vous pas?

25. Nous avons déjà envoyé Noé à

son peuple: ‹Je suis pour vous un avertisseur explicite

26. afin que vous n'adoriez qu'Allah. Je crains pour vous le châtiment d'un jour douloureux›.

27. Les notables de son peuple qui avaient mécru, dirent alors: ‹Nous ne voyons en toi qu'un homme comme nous; et nous voyons que ce sont seulement les vils parmi nous qui te suivent sans réfléchir; et nous ne voyons en vous aucune supériorité sur nous. Plutٍt, nous pensons que vous êtes des menteurs›.

28. Il dit: ‹ش mon peuple! Que vous en semble? Si je me conforme à une preuve de mon Seigneur, si une Miséricorde, (prophétie) échappant à vos yeux, est venue à moi de Sa part, devrons-nous vous l'imposer alors que vous la répugnez?

29. ش mon peuple, je ne vous demande pas de richesse en retour. Mon salaire n'incombe qu'à Allah. Je ne repousserai point ceux qui ont cru, ils auront à rencontrer leur Seigneur. Mais je vous trouve des gens ignorants.

30. ش mon peuple, qui me secourra contre (la punition d') Allah si je les repousse? Ne vous souvenez-vous pas?

31. Et je ne vous dis pas que je détiens les trésors d'Allah, je ne connais pas l'Inconnaissable, et je ne dis pas que je suis un Ange; et je ne dis pas non plus aux gens, que vos yeux méprisent, qu'Allah ne leur accordera aucune faveur; Allah connaît mieux ce qu'il y a dans leurs âmes. [Si je le leur disais], je serais du nombre des injustes.

32. Ils dirent: ‹ش Noé, tu as

disputé avec nous et multiplié les discussions. Apporte-nous donc ce dont tu nous menaces, si tu es du nombre des véridiques›.

33. Il dit: ‹C'est Allah seul qui vous l'apportera - s'Il veut - et vous ne saurez y échapper.

34. Et mon conseil ne vous profiterait pas, au cas où je voulais vous conseiller, et qu'Allah veuille vous égarer. Il est votre Seigneur, et c'est vers Lui que vous serez ramenés›.

35. Où bien ils disent: il l'a inventé? Dis: ‹Si je l'ai inventé, que mon crime retombe sur moi! Et je suis innocent de vos criminelles accusations›.

36. Et il fut révélé à Noé: ‹De ton peuple, il n'y aura plus de croyants que ceux qui ont déjà cru. Ne t'afflige pas de ce qu'ils faisaient.

37. Et construis l'arche sous Nos yeux et d'après Notre révélation. Et ne M'interpelle plus au sujet des injustes, car ils vont être noyés›.

38. Et il construisait l'arche. Et chaque fois que des notables de son peuple passaient près de lui, ils se moquaient de lui. Il dit: ‹Si vous vous moquez de nous, eh bien, nous nous moquerons de vous, comme vous vous moquerez [de nous].

39. Et vous saurez bientٍt à qui viendra un châtiment qui l'humiliera, et sur qui s'abattra un châtiment durable!›

40. Puis, lorsque Notre commandement vint et que le four se mit à bouillonner [d'eau], Nous dîmes: ‹Charge [dans l'arche] un couple de chaque espèce ainsi que ta famille - sauf ceux contre qui le décret est déjà prononcé -

et ceux qui croient›. Or, ceux qui avaient cru avec lui étaient peu nombreux.

41. Et il dit: ‹Montez dedans. Que sa course et son mouillage soient au nom d'Allah. Certes mon Seigneur est Pardonneur et Miséricordieux›.

42. Et elle vogua en les emportant au milieu des vagues comme des montagnes. Et Noé appela son fils, qui restait en un lieu écarté (non loin de l'arche): ‹ش mon enfant, monte avec nous et ne reste pas avec les mécréants›.

43. Il répondit: ‹Je vais me réfugier vers un mont qui me protégera de l'eau›. Et Noé lui dit: ‹Il n'y a aujourd'hui aucun protecteur contre l'ordre d'Allah. (Tous périront) sauf celui à qui Il fait miséricorde›. Et les vagues s'interposèrent entre les deux, et le fils fut alors du nombre des noyés.

44. Et il fut dit: ‹ش terre, absorbe ton eau! Et toi, ciel, cesse [de pleuvoir]!›. L'eau baissa, l'ordre fut exécuté, et l'arche s'installa sur le Joudi, et il fut dit : ‹Que disparaissent les gens pervers›!

45. Et Noé invoqua son Seigneur et dit: ‹ش mon Seigneur, certes mon fils est de ma famille et Ta promesse est vérité. Tu es le plus juste des juges›.

46. Il dit: ‹ش Noé, il n'est pas de ta famille car il a commis un acte infâme. Ne me demande pas ce dont tu n'as aucune connaissance. Je t'exhorte afin que tu ne sois pas un nombre des ignorants›.

47. Alors Noé dit: ‹Seigneur, je cherche Ta protection contre toute demande de ce dont je

n'ai aucune connaissance. Et si Tu me pardonnes pas et ne me fais pas miséricorde, je serai au nombre des perdants›.

48. Il fut dit: ‹ش Noé, débarque avec Notre sécurité et Nos bénédictions sur toi et sur des communautés [issues] de ceux qui sont avec toi. Et il y (en) aura des communautés auxquelles Nous accorderons une jouissance temporaire; puis un châtiment douloureux venant de Nous les toucheras›.

49. Voilà quelques nouvelles de l'Inconnaissable que Nous te révélons. Tu ne les savais pas, ni toi ni ton peuple, avant cela. Sois patient. La fin heureuse se sera aux pieux.

50. Et (Nous avons envoyé) au Aad, leur frère Hud, qui leur dit: ‹ش mon peuple, adorez Allah. Vous n'avez point de divinité à part de Lui. Vous n'êtes que des forgeurs (de mensonges).

51. ش mon peuple, je ne vous demande pas de salaire pour cela. Mon salaire n'incombe qu'à Celui qui m'a créé. Ne raisonnez-vous pas?

52. ش mon peuple, implorez le pardon de votre Seigneur et repentez-vous à Lui pour qu'Il envoie sur vous du ciel des pluies abondantes et qu'il ajoute force à votre force. Et ne vous détournez pas [de Lui] en devenant coupables›.

53. Ils dirent: ‹ش Hud, tu n'es pas venu à nous avec une preuve, et nous ne sommes pas disposés à abandonner nos divinités sur ta parole, et nous n'avons pas de foi en toi.

54. Nous dirons plutٍt qu'une de nos divinité t'a affligé d'un mal›. Il dit: ‹Je prends Allah à témoin - et

vous aussi soyez témoins - qu'en vérité, je désavoue ce que vous associez,

55. en dehors de Lui. Rusez donc tous contre moi et ne me donnez pas de répit.

56. Je place ma confiance en Allah, mon Seigneur et le vٍtre. Il n'y pas d'être vivant qu'Il ne tienne par son toupet. Mon Seigneur, certes, est sur un droit chemin.

57. Si vous vous détournez... voilà que je vous ai transmis [le message] que j'étais chargé de vous faire parvenir. Et mon Seigneur vous remplacera par un autre peuple, sans que vous ne Lui nuisiez en rien, car mon Seigneur, est gardien par excellence sur toute chose›.

58. Et quand vint Notre Ordre, Nous sauvâmes par une miséricorde de Notre part, Hud et ceux qui avec lui avaient cru. Et Nous les sauvâmes d'un terrible châtiment.

59. Voilà les Aad. Ils avaient nié les signes (enseignements) de leur Seigneur, désobéi à Ses messagers et suivi le commandement de tout tyran entêté.

60. Et ils furent poursuivis, ici-bas, d'une malédiction, ainsi qu'au Jour de la Résurrection. En vérité les Aad n'ont pas cru en leur Seigneur. Que s'éloignent (périssent) les Aad, peuple de Hud!

61. Et (Nous avons envoyé) au Tamud, leur frère Salih, qui dit: ‹ش mon peuple, adorez Allah. Vous n'avez point de divinité en dehors de Lui. De la terre Il vous a créé, et Il vous l'a fait peupler (et exploiter). Implorez donc Son pardon, puis repentez-vous à Lui. Mon Seigneur est bien proche et Il répond toujours (aux appels)›.

62.

Ils dirent: ‹ش Salih, tu étais auparavant un espoir pour nous. Nous interdirais-tu d'adorer ce qu'adoraient nos ancêtres? Cependant, nous voilà bien dans un doute troublant au sujet de ce vers quoi tu nous invites›.

63. Il dit: ‹ش mon peuple! Que vous en semble, si je m'appuie sur une preuve évidente émanant de mon Seigneur et s'Il m'a accordé, de Sa part, une miséricorde, qui donc me protégera contre Allah si je Lui désobéis? Vous ne ferez qu'accroître ma perte.

64. ش mon peuple, voici la chamelle d'Allah qu'Il vous a envoyée comme signe. Laissez-la donc paître sur la terre d'Allah, et ne lui faites aucun mal sinon, un châtiment proche vous saisira!›

65. Ils la tuèrent. Alors, il leur dit: ‹Jouissez (de vos biens) dans vos demeures pendant trois jours (encore)! Voilà une promesse qui ne sera pas démentie›.

66. Puis, lorsque Notre ordre vint, Nous sauvâmes Salih et ceux qui avaient cru avec lui, - par une miséricorde venant de Nous - de l'ignominie de ce jour-là. En vérité, c'est ton Seigneur qui est le Fort, le Puissant.

67. Et le Cri saisit les injustes. Et les voilà foudroyés dans leurs demeures,

68. comme s'ils n'y avaient jamais prospéré. En vérité, les Tamud n'ont pas cru en leur Seigneur. Que périssent les Tamud!

69. Et Nos émissaires sont, certes, venus à Abraham avec la bonne nouvelle, en disant: ‹Salam!›. Il dit: ‹Salam!›, et il ne tarda pas à apporter un veau rٍti.

70. Puis, lorsqu'il vit que leurs mains ne l'approchaient pas,

il fut pris de suspicion à leur égard et ressentit de la peur vis-à-vis d'eux. Ils dirent: ‹N'aie pas peur, nous sommes envoyés au peuple de Lot›.

71. Sa femme était debout, et elle rit alors; Nous lui annonçâmes donc (la naissance d') Isaac, et après Isaac, Jacob.

72. Elle dit: ‹Malheur à moi! Vais-je enfanter alors que je suis veille et que mon mari, que voici, est un vieillard? C'est là vraiment une chose étrange!›

73. Ils dirent: ‹T'étonnes-tu de l'ordre d'Allah? Que la miséricorde d'Allah et Ses bénédictions soient sur vous, gens de cette maison! Ils est vraiment digne de louange et de glorification!›

74. Lorsque l'effroi eut quitté Abraham et que la bonne nouvelle l'eut atteint voilà qu'il discuta avec Nous (en faveur) du peuple de Lot,

75. Abraham était, certes, longanime, très implorant et repentant.

76. ش Abraham, renonce à cela; car l'ordre de Ton Seigneur est déjà venu, et un châtiment irrévocable va leur arriver›.

77. Et quand Nos émissaires (Anges) vinrent à Lot, il fut chagriné pour eux, et en éprouva une grande gêne. Et il dit: ‹Voici un jour terrible›.

78. Quant à son peuple, ils vinrent à lui, accourant. Auparavant ils commettaient des mauvaises actions. Il dit: ‹ش mon peuple, voici mes filles: elles sont plus pures pour vous. Craignez Allah donc, et ne me déshonorez pas dans mes hٍtes. N'y a-t-il pas parmi vous un homme raisonnable ?›

79. Ils dirent: Tu sais très bien que nous n'avons pas le droit sur tes filles. Et en

vérité, tu sais bien ce que nous voulons›.

80. Il dit: ‹[Ah!] si j'avais de la force pour vous résister! ou bien si je trouvais un appui solide!›

81. Alors [les hٍtes] dirent: ‹ش Lot, nous sommes vraiment les émissaires de ton Seigneur. Ils ne pourront jamais t'atteindre. Pars avec ta famille à un moment de la nuit. Et que nul d'entre vous ne se retourne en arrière. Exception faite de ta femme qui sera atteinte par ce qui frappera les autres. Ce qui les menace s'accomplira à l'aube. L'aube n'est-elle pas proche?›

82. Et, lorsque vint Notre ordre, Nous renversâmes [la cité] de fond en comble, et fimes pleuvoir sur elle en masse, des pierres d'argile succédant les unes aux autres,

83. portant une marque connue de ton Seigneur. Et elles (ces pierres) ne sont pas loin des injustes.

84. Et (Nous avons envoyé) au Madyan, leur frère Chuaïb qui leur dit: ‹ش mon peuple, adorez Allah; vous n'avez point de divinité en dehors Lui. Et ne diminuez pas les mesures et le poids. Je vous vois dans l'aisance, et je crains pour vous [si vous ne croyez pas] le châtiment d'un jour qui enveloppera tout.

85. ش mon peuple, faites équitablement pleine mesure et plein poids, ne dépréciez pas aux gens leurs valeurs et ne semez pas la corruption sur terre.

86. Ce qui demeure auprès d'Allah est meilleur pour vous si vous êtes croyants! Et je ne suis pas un gardien pour vous›.

87. Ils dirent: ‹ش Chuaïb! Est-ce que ta prière

te demande de nous faire abandonner ce qu'adoraient nos ancêtres, ou de ne plus faire de nos biens ce que nous voulons? Est-ce-toi l'indulgent, le droit?›

88. Il dit: ‹ش mon peuple, voyez-vous si je me base sur une preuve évidente émanant de mon Seigneur, et s'Il m'attribue de Sa part une excellente donation?... Je ne veux nullement faire ce que je vous interdis. Je ne veux que la réforme, autant que je le puis. Et ma réussite ne dépend que d'Allah. En Lui je place ma confiance, et c'est vers Lui que je reviens repentant.

89. ش mon peuple, que votre répugnance et votre hostilité à mon égard ne vous entraînent pas à encourir les mêmes châtiment qui atteignirent le peuple de Noé, le peuple de Hud, ou le peuple de Salih et (l'exemple du) peuple de Lot n'est pas éloigné de vous.

90. Et implorez le pardon de votre Seigneur et repentez-vous à Lui. Mon Seigneur est vraiment Miséricordieux et plein d'amour›.

91. Ils dirent: ‹ش Chuaïb, nous ne comprenons pas grand chose à ce que tu dis; et vraiment nous te considérons comme faible parmi nous. Si ce n'est ton clan, nous t'aurions certainement lapidé. Et rien ne nous empêche de t'atteindre›.

92. Il dit: ‹ش mon peuple, mon clan est-il à vos yeux plus puissant qu'Allah à qui vous tournez ouvertement le dos? Mon Seigneur embrasse(en Sa science) tout ce que vous oeuvrez.

93. ش mon peuple, agissez autant que vous voulez. Moi aussi j'agis. Bientٍt, vous saurez sur qui tombera

un châtiment qui le déshonorera, et qui de nous est l'imposteur. Et attendez (la conséquence de vos actes)! Moi aussi j'attends avec vous›.

94. Lorsque vint Notre ordre, Nous sauvâmes, par une miséricorde de Notre part, Chuaïb et ceux qui avaient cru avec lui. Et le Cri terrible saisit les injustes, et ils gisèrent dans leurs demeures,

95. comme s'ils n'y avaient jamais prospéré. Que les Madyan s'éloignent comme les Tamud se sont éloignés.

96. Et Nous avions envoyé Moïse, avec Nos miracles et une autorité incontestable,

97. à Pharaon et ses notables. Mais ils suivirent l'ordre de Pharaon, bien que l'ordre de Pharaon n'avait rien de sensé.

98. Il précédera son peuple, au Jour de la Résurrection. IL les mènera à l'aiguade du Feu. Et quelle détestable aiguade!

99. Et ils sont poursuivis par une malédiction ici-bas et au Jour de la Résurrection. Quel détestable dont leur sera donné!

100. Cela fait partie des récits que Nous te [Muhammad] racontons concernant des cités: les unes sont encore debout, tandis que d'autres (sont complètement) rasées.

101. Nous ne leur avons fait aucun tort. Mais ils se sont fait du tort à eux-mêmes. Leurs divinités, qu'ils invoquaient en dehors d'Allah, ne leur ont servi à rien, quand l'Ordre (le châtiment) de ton Seigneur fut venu; elles n'ont fait qu'accroître leur perte.

102. Telle est la rigueur de la prise de ton Seigneur quand Il frappe les cités lorsqu'elles sont injustes. Son châtiment est bien douloureux et bien dur.

103. Il y a bien là un signe

pour celui qui craint le châtiment de l'au-delà. C'est un jour où les gens seront rassemblés; et c'est un jour solennel (attesté par tous).

104. Et Nous ne le retardons que pour un terme bien déterminé.

105. Le jour où cela arrivera, nulle âme ne parlera qu'avec Sa permission (celle d'Allah). Il y aura des damnés et des heureux.

106. Ceux qui sont damnés seront dans le Feu où ils ont des soupirs et des sanglots.

107. Pour y demeurer éternellement tant que dureront les cieux et la terre - à moins que ton Seigneur décide autrement - car ton Seigneur fait absolument tout ce qu'Il veut.

108. Et quant aux bienheureux, ils seront au Paradis, pour y demeurer éternellement tant que dureront les cieux et la terre - à moins que ton Seigneur n'en décide autrement - c'est là un don qui n'est jamais interrompu.

109. Ne sois donc pas en doute au sujet de ceux-là adorent. Ils n'adorent que comme leurs ancêtres adoraient auparavant. Et Nous leur donnerons la totalité de leur part, sans en rien retrancher.

110. Et Nous avons déjà donné à Moïse le Livre. Il y eut des divergences à son sujet. S'il n'y avait pas un décret préalable de la part de ton Seigneur, tout aurait été décidé entre eux. Et ils sont, à son sujet pleins d'un doute troublant.

111. Très certainement, ton Seigneur fera pleine rétribution à tous pour leurs oeuvres... Il est Parfaitement Connaisseur de ce qu'ils font.

112. Demeure sur le droit chemin comme il

t'est commandé, ainsi que ceux qui sont revenus [à Allah] avec toi. Et ne commettez pas d'excès. Car vraiment Il observe ce que vous faites.

113. Et ne vous penchez pas vers les injustes: sinon le Feu vous atteindrait. Vous n'avez pas d'alliés en dehors d'Allah. Et vous ne serez pas secourus.

114. Et accomplis la Salat aux deux extrémités du jour et à certaines heures de nuit. Les bonnes oeuvres dissipent les mauvaises. Cela est une exhortation pour ceux qui réfléchissent.

115. Et sois patient. Car Allah ne laisse pas perdre la récompense des gens bienfaisants.

116. Si seulement il existait, dans les générations d'avant vous, des gens vertueux qui interdisent la corruption sur terre! (Hélas) Il n'y en avait qu'un petit nombre que Nous sauvâmes, alors que les injustes persistaient dans le luxe (exagéré) dans lequel ils vivaient, et ils étaient des criminels.

117. Et ton Seigneur n'est point tel à détruire injustement des cités dont les habitants sont des réformateurs.

118. Et si ton Seigneur avait voulu, Il aurait fait des gens une seule communauté. Or, ils ne cessent d'être en désaccord (entre eux,)

119. sauf ceux à qui ton Seigneur a accordé miséricorde. C'est pour cela qu'Il les a créés. Et la parole de ton Seigneur s'accomplit: ‹Très certainement, Je remplirai l'Enfer de djinns et d'hommes, tous ensemble›.

120. Et tout ce que Nous te racontons des récits des messagers, c'est pour en raffermir ton coeur. Et de ceux-ci t'est venue la vérité ainsi qu'une exhortation et un appel aux croyants.

121. Et dis à ceux qui ne croient pas: ‹Oeuvrez autant que vous pouvez. Nous aussi, nous oeuvrons.

122. Et attendez. Nous aussi nous attendons!›

123. A Allah appartient l'Inconnaissable des cieux et de la terre, et c'est à Lui que revient l'ordre tout entier. Adore-Le donc et place ta confiance en Lui. Ton Seigneur n'est pas inattentif à ce que vous faites.

dices: «Seréis resucitados después de muertos», seguro que los infieles dicen: «Esto no e

8. Si retrasamos su castigo hasta un momento dado, seguro que dicen: «¿Qué es lo que lo impide ?» El día que les llegue no se les alejará de él y se verán cercados por aquello de que se burlaban.

9. Si hacemos gustar al hombre una misericordia venida de Nosotros y luego le privamos de ella, está completamente desesperado, desagradecido.

10. Si le hacemos gustar una dicha., luego de haber sufrido una desdicha, seguro que dice: «¡Se han alejado de mí los males!» Sí, se regocija, se ufana.

11. En cambio, quienes sean pacientes y obren bien, obtendrán perdón y una gran recompensa.

12. Tú, quizás, omitirías parte de lo que se te ha revelado -y te angustias por ello- porque dicen: «¿Por qué no se le ha enviado abajo un tesoro o le ha acompañado un ángel?» Pero tú no eres más que un monitor. Y Alá vela por todo...

13. O dicen: «Él lo ha inventado». Di: «Si es verdad lo que decís, ¡traed diez suras como él, inventadas, y llamad a quien podáis, en lugar de llamar a Alá!»

14. Y si no os escuchan, sabed que ha sido revelado con la ciencia de Alá y que no hay más dios que Él. ¿Os someteréis, pues, a Él?

15. A quienes hayan deseado la vida de acá y su ornato, les remuneraremos en ella con arreglo a sus obras y no serán defraudados en ella.

16. Ésos

son los que no tendrán en la otra vida más que el Fuego. Sus obras no fructificarán y será vano lo que hayan hecho.

17. ¿Es que quien se basa en una prueba clara venida de su Señor, recitada por un testigo de Éste...? Antes de él, laEscritura de Moisés servía de guía y de misericordia. Ésos creen en ella. Quien de los grupos no cree en ella tiene el Fuego como lugar de

18. ¿Hay alguien más impío que quien inventa una mentira contra Alá? Esos tales serán conducidos ante su Señor y los testigos dirán: «Éstos son los que mintieron contra su Señor». ¡Sí! ¡Que la maldición de Dios caiga sobre los impíos,

19. que desvían a otros del camino de Alá, deseando que sea tortuoso, y no creen en la otra vida!

20. No pudieron escapar en la tierra ni tuvieron, fuera de Alá, amigos. Se les doblará el castigo. No podían oír y no veían.

21. Ésos son los que se han perdido a sí mismos. Se han esfumado sus invenciones...

22. ¡En verdad, en la otra vida serán los que más pierdan!

23. Pero quienes crean, obren bien y se muestren humildes para con su Señor, ésos morarán en el Jardín eternamente.

24. Estas dos clases de personas son como uno ciego y sordo y otro que ve y oye. ¿Son similares? ¿Es que no os dejaréis amonestar?

25. Y ya enviamos Noé a su pueblo: «Soy para vosotros un monitor que habla claro:

26. ¡No sirváis sino a Alá!

Temo por vosotros el castigo de un día doloroso».

27. Los dignatarios de su pueblo, que no creían, dijeron: «No vemos en ti más que un mortal como nosotros y no vemos que nadie te siga sino la hez de nuestro pueblo, que lo hace irreflexivamente. Ni vemos que gocéis de ningún privilegio sobre nosotros. An

28. Dijo: «¡Pueblo! ¿Qué os parece? Si yo me baso en una prueba clara venida de mi Señor -que me ha hecho objeto de una misericordia venida de Él-, y que vosotros, en vuestra ceguera, no percibís, ¿deberemos imponérosla a despecho vuestro?

29. ¡Pueblo! No os pido hacienda a cambio -mi salario incumbe sólo a Alá- y no voy a rechazar a quienes creen. Sí, encontrarán a su Señor. Pero veo que sois un pueblo ignorante.

30. ¡Pueblo! Si les rechazo, ¿quién me auxiliará contra Alá? ¿Es que no os dejaréis amonestar?

31. Yo no pretendo poseer los tesoros de Alá, ni conozco lo oculto, ni pretendo ser un ángel. Yo no digo a los que vosotros despreciáis que Alá no les reserva ningún bien. Alá conoce bien sus pensamientos. Si tal dijera, sería de los impíos».

32. Dijeron: «¡Noé! No paras de discutir con nosotros. ¡Tráenos, pues, aquello con que nos amenazas, si es verdad lo que dices!»

33. Dijo: «Sólo Alá hará que se cumpla, si Él quiere, y no podréis escapar».

34. «Si yo quisiera aconsejaros, mi consejo no os serviría de nada si Alá quisiera descarriaros. Él es vuestro Señor y seréis devueltos a Él».

35. O dicen: «Él lo ha inventado». Di:«Si yo lo he inventado, ¡caiga sobre mí mi pecado! Pero soy inocente de lo que me imputáis».

36. Y se reveló a Noé: «De tu pueblo sólo creerán los que ya creían. ¡No te aflijas, pues, por lo que hicieren!

37. ¡Construye la nave bajo Nuestra mirada y según Nuestra inspiración y no me hables de los que han obrado impíamente! ¡Van a ser anegados!»

38. Y, mientras construía la nave, siempre que pasaban por allí dignatarios de su pueblo se burlaban de él. Decía: «Si os burláis de nosotros, ya nos burlaremos de vosotros como os burláis.

39. Veréis quién recibirá un castigo humillante y sobre quién se abatirá un castigo permanente»

40. Hasta que, cuando vino Nuestra orden y el horno hirvió, dijimos: «Carga en ella a una pareja de cada especie, a tu familia -salvo a aquél cuya suerte ha sido ya echada- y a los creyentes»,. Pero no eran sino pocos los que con él creían.

41. Dijo: «¡Subid a ella! ¡Que navegue y llegue a buen puerto en el nombre de Alá! Mi Señor es, ciertamente, indulgente, misericordioso».

42. Y navegó con ellos entre olas como montañas. Noé llamó a su hijo, que se había quedado aparte: «¡Hijito! ¡Sube con nosotros, no te quedes con los infieles!»

43. Dijo: «Me refugiaré en una montaña que me proteja del agua». Dijo: «Hoy nadie encontrará protección contra la orden de Alá, salvo aquél de quien Él se apiade». Se interpusieron entre ambos las olas

y fue de los que se ahogaron.

44. Y se dijo: «¡Traga, tierra, tu agua! ¡Escampa, cielo!», Y el agua fue absorbida, se cumplió la orden y se posó en el Chudi. Y se dijo: «¡Atrás el pueblo impío!»

45. Noé invocó a su Señor y dijo: «¡Señor! Mi hijo es de mi familia. Lo que Tú prometes es verdad. Tú eres Quien mejor decide».

46. Dijo: «¡Noé! ¡Él no es de tu familia! ¡Es un acto incorrecto! ¡No me pidas algo de lo que no tienes conocimiento! Te prevengo: ¡no seas de los ignorantes!»

47. Dijo: «¡Señor, líbrame de pedirte algo de lo que no tengo conocimiento! Si Tú no me perdonas y Te apiadas de mí, seré de los que están perdidos...»

48. Se dijo: «¡Noé! ¡Desembarca con paz venida de Nosotros y con bendiciones sobre ti y las comunidades que desciendan de quienes te acompañan. Hay comunidades a las que dejaremos que gocen por breve tiempo. Luego, les castigaremos severamente».

49. Esto forma parte de las historias referentes a lo oculto que Nosotros te revelamos. No las conocías antes tú, ni tampoco tu pueblo. ¡Ten paciencia, pues! ¡El fin es para los que temen a Alá!

50. Y a los aditas su hermano Hud. Dijo: «¡Pueblo! ¡Servid a Alá! No tenéis a ningún otro dios que a Él. No hacéis más que inventar.

51. ¡ Pueblo! No os pido salario a cambio. Mi salario incumbe sólo a Aquél Que me ha creado. ¿Es que no razonáis?

52. Y, ¡pueblo!, ¡pedid perdón a

vuestro Señor y, luego, volveos a Él! Enviará sobre vosotros del cielo una lluvia abundante y os fortalecerá. ¡No volváis la espalda como pecadores!»

53. Dijeron: «¡Hud! ¡No nos has traído ninguna prueba clara! ¡No vamos a dejar a nuestros dioses porque tú lo digas! ¡No tenemos fe en ti!

54. Lo único que decimos es que uno de nuestros dioses te ha causado mal». Dijo: «¡Pongo a Alá por testigo y sed vosotros también testigos de que soy inocente de lo que vosotros asociáis

55. en lugar de Él! ¡Urdid algo todos contra mí y no me hagáis esperar!»

56. Yo confío en Alá, mi Señor y Señor vuestro. ¡No hay ser que no dependa de Él! Mi Señor está en una vía recta.

57. Si volvéis la espalda... yo ya os he comunicado aquello con que he sido enviado a vosotros. Mi Señor hará que os suceda otro pueblo y no podréis hacerle ningún daño. ¡Mi Señor todo lo vigila!

58. Cuando vino Nuestra orden, salvamos por una misericordia venida de Nosotros a Hud y a los que con él creyeron y les libramos de un duro castigo.

59. Así eran los aditas. Negaron los signos de su Señor y desobedecieron a Sus enviados, siguiendo, en cambio, las órdenes de todo tirano desviado.

60. En la vida de acá fueron perseguidos por una maldición y también lo serán el día de la Resurreción. ¡No! ¡Los aditas no creyeron en su Señor! ¡Sí! ¡Atrás los aditas, pueblo de Hud!

61. Y a los tamudeos

su hermano Salih. Dijo: «¡Pueblo! ¡Servid a Alá! No tenéis a ningún otro dios que a Él. Él os ha creado de la tierra y os ha establecido en ella. ¡Pedidle perdón! Luego, ¡volveos a Él! Mi Señor está cerca, escucha».

62. Dijeron: «¡Salih! habíamos puesto en ti hasta ahora nuestra esperanza. ¿Nos prohíbes que sirvamos lo que servían nuestros padres? Dudamos seriamente de aquello a que nos llamas».

63. Dijo: «¡Pueblo! ¿Qué os parece? Si yo me baso en una prueba clara venida de mi Señor, Que me ha hecho objeto de una misericordia venida de Él, ¿quién me auxiliará contra Alá si Le desobedezco? No haríais sino aumentar mi perdición.

64. Y, ¡pueblo!, ésa es la camella de Alá, que seá signo para vosotros. ¡Dejadla que pazca en la tierra de Alá y no le hagáis mal! Si no, os alcanzará pronto un castigo».

65. Pero la desjarretaron y dijo: «¡Gozad aún de vuestros bienes durante tres días! Es una amenaza que no dejará de cumplirse».

66. Y, cuando vino Nuestra orden, preservamos por una misericordia venida de Nosotros a Salih y a los que con él creyeron del oprobio de aquel día. Tu Señor es el Fuerte, el Poderoso.

67. El Grito sorprendió a los que habían sido impíos y amanecieron muertos en sus casas,

68. como si no hubieran habitado en ellas. ¡No! ¡Los tamudeos no creyeron en su Señor! ¡Sí! ¡Atrás los tamudeos!

69. Y ya trajeron nuestros enviados la buena nueva a Abraham. Dijeron: «¡Paz!» Dijo: «¡Paz!» Y no

tardó en traer un ternero asado.

70. Y cuando vio que sus manos no lo tocaban, sospechó de ellos y sintió temor de ellos. Dijeron: «¡No temas! Se nos ha enviado al pueblo de Lot».

71. Su mujer estaba presente y se rió. Y le anunciamos la buena nueva de Isaac y, después de la de Isaac, la de Jacob.

72. Dijo ella: «¡Ay de mí! ¿Voy a dar a luz ahora que soy tan vieja y este mi marido» tan viejo? ¡Ciertamente, esto es algo asombroso!»

73. «¿Te asombras de la orden de Alá?» dijeron. «¡Que la misericordia de Alá y Sus bendiciones sean sobre vosotros, gente de la casa! ¡Es digno de ser alabado, glorificado!»

74. Y cuando el temor de Abraham se hubo desvanecido y recibió la buena noticia, se puso a discutir con Nosotros sobre el pueblo de Lot.

75. Abraham era, ciertamente, benigno, tierno, estaba arrepentido.

76. «¡Abraham! ¡Deja de defenderles! ¡Ha llegado la orden de tu Señor y recibirán un castigo ineludible!»

77. Y cuando Nuestros enviados vinieron a Lot, éste se afligió por ellos y se sintió impotente para protegerles. Dijo: «¡Este es un día terrible!»

78. Su pueblo, que solía antes cometer el mal, corrió a Lot, que dijo: «¡Pueblo! ¡Aquí tenéis a mis hijas. Son más puras para vosotros. ¡Temed a Alá y no me avergoncéis en mis huéspedes! ¿No hay entre vosotros un hombre honrado?

79. Dijeron: «Ya sabes que no tenemos ningún derecho a tus hijas. Tú ya sabes lo que queremos...»

80. Dijo:

«¡Ah! Si os pudiera... o si pudiera recurrir a un apoyo fuerte...»

81. Dijeron: «¡Lot! ¡Somos los enviados de tu Señor! ¡No se llegarán a ti! ¡Ponte en camino con tu familia durante la noche y que ninguno de vosotros se vuelva! Tu mujer, sí que se volverá y le alcanzará el mismo castigo que a ellos. Esto les ocurrirá al

82. Y cuando vino Nuestra orden, la volvimos de arriba abajo e hicimos llover sobre ella piedras de arcilla a montones,

83. marcadas junto a tu Señor. Y no está lejos de los impíos.

84. Y a los madianitas su hermano Suayb. Dijo: «¡Pueblo! ¡Servid a Alá! No tenéis a ningún otro dios que a Él. ¡No defraudéis en la medida ni en el peso! Os veo en el bienestar, pero temo por vosotros el castigo de un día de alcance universal.

85. Y, ¡pueblo!, ¡dad la medida y el peso equitativos! ¡No defraudéis a los demás en sus bienes! ¡No obréis mal en la tierra corrompiendo!

86. Lo que Alá os deja es mejor para‚ vosotros, si es que sois creyentes. Y yo no soy vuestro custodio»

87. Dijeron: «¡Suayb! ¿Acaso te ordena tu religión que dejemos lo que nuestros padres servían o que dejemos de utilizar libremente nuestra hacienda? Tú eres, ciertamente, el benigno, el honrado».

88. Dijo: «¡Pueblo! ¿Qué os parece? Si yo me baso en una prueba clara venida de mi Señor y Él me provee de un bello sustento venido de Él... Yo no pretendo contrariaros cuando os prohíbo

algo. No pretendo sino reformaros en la medida de mis posibles. Mi é

89. Y ¡pueblo!, ¡que la oposición a mí no os cause los mismos males que alcanzaron al pueblo de Noé o al pueblo de Hud o al pueblo de Salih! Y el pueblo de Lot no está lejos de vosotros.

90. ¡Pedid perdón a vuestro Señor! Luego, ¡volveos a Él Mi Señor es misericordioso. lleno de amor».

91. Dijeron: «¡Suayb! No entendemos mucho de lo que dices. Entre nosotros se te tiene por débil. Si no hubiera sido por tu clan, te habríamos lapidado. No nos impresionas».

92. Dijo: «¡Pueblo! ¡Os impresiona mi clan más que Alá, a Quien habéis pospuesto con desprecio? Mi Señor abarca todo lo que hacéis.

93. ¡Pueblo! ¡Obrad según vuestra situación! Yo también obraré... Veréis quién va a recibir un castigo humillante y quién es el que miente... ¡Vigilad! Yo también vigilaré con vosotros».

94. Cuando vino Nuestra orden, salvamos por una misericordia venida de Nosotros a Suayb y a los que con él creían. El Grito sorprendió a los que habían sido impíos y amanecieron muertos en sus casas,

95. como si no hubieran habitado en ellas. ¡Sí! Atrás los madianitas! como también se había dicho a los tamudeos.

96. Y ya enviamos a Moisés con Nuestros signos y con una autoridad manifiesta

97. a Faraón y a sus dignatarios. Pero éstos siguieron la orden de Faraón. Y la orden de Faraón no era sensata.

98. El día de la Resurreción, precederá a su pueblo y

le conducirá a beber al Fuego. ¡Qué mal abrevadero...!

99. En esta vida fueron perseguidos por una maldición y lo serán también el día de la Resurrección. ¡Qué mal regalo...!

100. Te contamos estas cosas de las ciudades: algunas de ellas están aún en pie, otras son rastrojo.

101. No hemos sido Nosotros quienes han sido injustos con sus habitantes, sino que ellos lo han sido consigo mismos. Sus dioses, a los que invocaban, en lugar de invocar a Alá, no les sirvieron de nada cuando vino la orden de tu Señor. No hicieron sino au

102. Así castiga tu Señor cuando castiga las ciudades que son impías. Su castigo es doloroso, severo.

103. Ciertamente, hay en ello un signo para quien teme el castigo de la otra vida. Ése es un día en que todos los hombres serán congregados, un día que todos presenciarán.

104. No lo retrasaremos sino hasta el plazo fijado.

105. El día que esto ocurra nadie hablará sino con Su permiso. De los hombres, unos serán desgraciados, otros felices.

106. Los desgraciados estarán en el Fuego, gimiendo y bramando,

107. eternamente, mientras duren los cielos y la tierra, a menos que tu Señor disponga otra cosa. Tu Señor hace siempre lo que quiere.

108. Los felices, en cambio, estarán en el Jardín, eternamente, mientras duren los cielos y la tierra, a menos que tu Señor disponga otra cosa. Será un don ininterrumpido.

109. No vivas con dudas respecto a lo que sirven esas gentes. No sirven sino como servían antes

sus padres. Vamos a darles, sin mengua, la parte que les corresponde.

110. Y ya dimos a Moisés la Escritura, pero discreparon acerca de ella y, si no llega a ser por una palabra previa de tu Señor, ya se habría decidido entre ellos. Y ellos dudan seriamente de ella.

111. Ciertamente, tu Señor remunerará a todos sus obras sin falta. Está bien informado de lo que hacen.

112. Sé recto como se te ha ordenado y lo mismo los que, contigo, se arrepientan. ¡No seáis rebeldes! Él ve bien lo que hacéis.

113. ¡Y no os arriméis a los impíos, no sea que el fuego os alcance! No tenéis, fuera de Alá amigos. Luego, no seréis auxiliados.

114. Haz la azalá en las dos horas extremas del día y en las primeras de la noche. Las buenas obras disipan las malas. Ésta es una amonestación para los que recuerdan.

115. ¡Y ten paciencia! Alá no deja de remunerar a quienes hacen el bien.

116. Entre las generaciones que os precedieron, ¿por qué no hubo gentes virtuosas que se opusieran a la corrupción en la a tierra, salvo unos pocos que Nosotros salvamos, mientras que los impíos persistían en el lujo en que vivían y se hacían culpables?

117. No iba tu Señor a destruir las ciudades injustamente mientras sus poblaciones se portaban correctamente.

118. Tu Señor, si hubiera querido, habría hecho de los hombres una sola comunidad. Pero no cesan en sus discrepancias,

119. salvo aquéllos que han sido objeto de la misericordia de

tu Señor, y por eso los ha creado. Se ha cumplido la palabra de tu Señor: «¡He de llenar la gehena de genios y de hombres, de todos ellos!»

120. Te contamos todo esto, sacado de las historias de los enviados, para confirmar tu corazón. Así te llegan, con ellas, la Verdad, una exhortación y una amonestación para los creyentes.

121. Y di a los que no creen: «¡Obrad según vuestra situación! Nosotros también obraremos....

122. ¡Y esperad! ¡Nosotros esperamos!»

123. A Alá pertenece lo oculto de los cielos y de la tierra. Él es el fin de todo. ¡Sírvele! ¡Confía en Él! Tu Señor está atento a lo que hacéis.

sie verhehlen und was sie offenbaren. Wahrlich, Er weiك wohl, was in den Herzen ist.

6. Und es gibt kein Geschِpf, das auf der Erde kriecht, dessen Versorgung nicht Allah oblنge. Und Er kennt seinen Aufenthaltsort und seine Heimstatt. All das ist in einem deutlichen Buch.

7. Und Er ist es, Der die Himmel und die Erde erschuf in sechs Zeiten - und Sein Thron ruht auf dem Wasser - , damit Er euch prüfe, wer von euch der Beste im Wirken sei. Und wenn du sprichst: «Ihr werdet wahrlich auferweckt werden nach dem Tode», dann werden die Unglنubigen gewiكlich sagen: «Das ist nichts als offenkundige Tنuschung.»

8. Wenn Wir aber ihre Bestrafung bis zu einer berechneten Zeit aufschِben, würden sie sicherlich sagen: «Was hنlt sie zurück?» Nun wahrlich, an dem Tage, an dem sie zu ihnen kommen wird, da wird keiner (sie) von ihnen abwenden, und das, was sie zu verspotten pflegten. wird sie rings umschlieكen

9. Und wenn Wir dem Menschen Barmherzigkeit von Uns zu kosten geben und sie darauf von ihm fortnehmen, er ist verzweifelt, undankbar.

10. Und wenn Wir ihm nach einer Drangsal, die ihn betroffen hat, Glückesfülle zu kosten geben, er sagt sicherlich: «Gewichen ist das _bel von mir.» Siehe, er ist frohlockend, prahlend;

11. Die nur ausgenommen, die standhaft sind und gute Werke tun. Ihnen wird Vergebung und ein groكer Lohn

12. (Sie wنhnen) du werdest nun vielleicht einen Teil von dem aufgeben, was dir offenbart ward; und deine Brust wird davon beengt, daك sie sagen: «Warum ist nicht

ein Schatz zu ihm niedergesandt worden oder ein Engel mit ihm gekommen?» Du aber bist nur ein Warner und Allah ist Hüter über alle Dinge.

13. Sagen sie: «Er hat es erdichtet»? Sprich «So bringt doch zehn ebenbürtige, erdichtete Suren hervor und ruft an, wen ihr vermِgt auكer Allah, wenn ihr wahrhaft seid!»

14. Und wenn sie euch keine Antwort geben, dann wisset, es ist offenbart worden, (erfüllt) mit Allahs Wissen, und es gibt keinen Gott auكer Ihm. Wollt ihr euch nun ergeben?

15. Die das irdische Leben begehren und seine Pracht, wollen sie Wir voll belohnen für ihre Werke hienieden, und sie sollen darin kein Unrecht leiden.

16. Diese sind es, die im Jenseits nichts erhalten sollen als das Feuer, und das, was sie hienieden gewirkt, wird nichtig sein, und eitel all das, was sie zu tun pflegten.

17. Kann denn der, der einen deutlichen Beweis von seinem Herrn besitzt und dem ein Zeuge von Ihm folgen soll und dem das Buch Moses' vorausging als Führung und Barmherzigkeit (ein Betrüger sein)? Sie werden an ihn glauben, und wer aus der Rotte (der Gegner) nicht an ihn glaubt, das Feuer soll sein verheiكener Ort sein. Sei daher nicht im Zweifel darob. Dies ist die Wahrheit von deinem Herrn; jedoch die meisten Menschen glauben nicht.

18. Und wer ist ungerechter als der, der eine Lüge wider Allah erdichtet? Diese werden ihrem Herrn vorgeführt werden, und die Zeugen werden sprechen: «Das sind die, die logen wider ihren Herrn.» Hِret! der Fluch Allahs ist über den Frevlern,

19.

Die abwendig machen vom Wege Allahs und ihn zu krümmen suchen. Und diese sind es, die nicht an das Jenseits glauben.

20. Allein sie vermِgen nimmermehr im Lande obzusiegen, noch haben sie irgend Freunde auكer Allah. Verdoppelt soll ihnen die Strafe werden! Sie kِnnen weder hِren, noch kِnnen sie sehen.

21. Diese sind es, die ihre Seelen ins Verderben stürzten, und was sie ersonnen, soll ihnen nichts frommen.

22. Kein Zweifel, daك sie im Jenseits die grِكten Verlierer sein werden.

23. Die da glauben und gute Werke tun und sich demütigen vor ihrem Herrn, sie sind des Himmels Bewohner, darin sollen sie ewig weilen.

24. Der Fall der beiden Parteien ist wie der des Blinden und des Tauben und des Sehenden und des Hِrenden. Sind nun beide wohl im gleichen Fall? Wollt ihr denn nicht verstehen?

25. Wir entsandten Noah zu seinem Volke (und er sprach): «Wahrlich, ich bin euch ein aufklنrender Warner,

26. Daك ihr keinen anbetet auكer Allah. Ich fürchte für euch die Strafe eines schmerzlichen Tags.»

27. Die Hنupter seines Volks, die nicht glaubten, sprachen: «Wir sehen in dir nur einen Menschen gleich uns, und wir sehen, daك dir keiner gefolgt ist als jene, die aller نuكeren Erscheinung nach die Niedrigsten unter uns sind, noch sehen wir in euch irgendeinen Vorzug vor uns; nein, wir erachten euch für Lügner.»

28. Er sprach: «O mein Volk, sagt an: wenn ich einen klaren Beweis von meinem Herrn habe, und Er hat mir von Sich eine Barmherzigkeit gewنhrt, die euch aber dunkel gemacht worden ist,

sollen wir sie euch da aufzwingen, wo sie euch zuwider ist?

29. O mein Volk, ich verlange von euch kein Entgelt dafür. Mein Lohn ist allein bei Allah. Und ich werde gewiك nicht jene, die glauben, verstossen. Sie werden ihrem Herrn begegnen. Allein ich erachte euch für ein Volk, das unwissend handelt.

30. O mein Volk, wer würde mir wider Allah helfen, wenn ich sie verstِsse? Wollt ihr denn nicht einsehen?

31. Und ich sage nicht zu euch: "Ich besitze die Schنtze Allahs", noch kenne ich das Verborgene, noch erklنre ich: "Ich bin ein Engel." Noch sage ich von denens die eure Augen verachten: "Allah wird ihnen niemals Gutes gewنhren." Allah kennt, was in ihren Herzen ist, am besten; wahrlich, ich gehِrte sonst zu den Ungerechten.»

32. Sie sprachen: «O Noah, du hast schon mit uns gehadert und gar lange mit uns gehadert; so bring uns denn her, was du uns androhst, wenn du zu den Wahrhaften gehِrst.»

33. Er sprach: «Allah allein wird es euch bringen, wenn es Ihm gefنllt, und nicht vermِgt ihr (Gottes Plan) zu hindern.

34. Und mein Rat wird euch nichts frommen, wollte ich euch raten, wenn Allah euch vernichten will. Er ist euer Herr und zu Ihm werdet ihr zurückgebracht werden.»

35. Sagen sie: «Er hat es ersonnen»? Sprich: «Wenn ich es ersonnen habe, so sei mir meine Sünde; nicht verantwortlich bin ich aber für das, was ihr an Sünden begeht.»

36. Und es ward Noah offenbart: «Keiner von deinem Volk wird glauben, auكer jene, die bereits geglaubt haben:

betrübe dich darum nicht über ihr Tun.

37. Und baue die Arche vor Unseren Augen und nach Unserer Offenbarung, sprich Mir aber nicht von den Frevlern; diese müssen ertrinken.»

38. Und er baute die Arche; sooft die Hنupter seines Volks an ihm vorübergingen, verspotteten sie ihn. Er sprach: «Verspottet ihr uns, so werden auch wir über euch spotten, gerade so, wie ihr spottet.

39. Dann werdet ihr erfahren, wer es ist, über den eine Strafe kommen wird, die ihn mit Schande bedeckt, und auf wen eine immerwنhrende Strafe fallen wird.»

40. Bis dann, da Unser Befehl ergeht und die Fluten (der Erde) hervorbrechen. Da werden Wir sprechen: «Bringe in sie hinein je zwei von allen, ein Pنrchen, und deine Familie mit Ausnahme derer, wider die das Wort bereits ergangen ist, und die Glنubigen.» Allein nur wenige glaubten da (und lebten) mit ihm.

41. Und er sprach: «Steiget hinein! Im Namen Allahs ist ihre Ausfahrt und ihre Landung. Mein Herr ist wahrlich allverzeihend, barmherzig.»

42. Sie fuhr einher mit ihnen über Wogen gleich Bergen und Noah rief zu seinem Sohn, der sich abseits hielt: «O mein Sohn, steig mit uns ein und bleibe nicht mit den Unglنubigen!»

43. Er antwortete: «Ich will mich sogleich auf einen Berg begeben, der mich vor dem Wasser schützen wird.» Er sprach: «Keinen Schutz heute vor Allahs Befehl, es sei denn (für) jene, deren Er Sich erbarmt.» Und die Woge brach herein zwischen die beiden, so war er unter denen, die ertranken.

44. Und es ward gesprochen: «O Erde, verschlinge dein

Wasser, und o Himmel, hِre auf (zu regnen)!» Und das Wasser begann zu versiegen, und die Angelegenheit war entschieden. Und (die Arche) kam auf dem Al- Dschudi zur Rast. Und es ward gesprochen: Fort mit dem Volk der Frevler!»

45. Und Noah rief zu seinem Herrn und sprach: «Mein Herr, mein Sohn gehِrt zu meiner Familie, und Dein Versprechen ist doch wahr, und Du bist der gerechteste Richter.»

46. Er sprach: «O Noah, er gehِrt nicht zu deiner Familie; er ist sündhaften Betragens. So frage Mich nicht nach dem, wovon du keine Kenntnis hast. Ich ermahne dich, damit du nicht der Toren einer werdest.»

47. Er sprach: «Mein Herr, ich suche Deinen Schutz davor, daك ich Dich nach dem frage, wovon ich keine Kenntnis habe. Und wenn Du mir nicht verzeihst und Dich meiner erbarmst, so werde ich unter den Verlorenen sein.»

48. Es ward gesprochen: «O Noah, reise mit Unserem Frieden! Und Segnungen über dich und über die Geschlechter, die bei dir sind! Und es werden (andere) Geschlechter sein, denen Wir Versorgung gewنhren (auf eine Zeit), dann aber wird eine schmerzliche Strafe sie von Uns treffen.»

49. Das ist einer der Berichte von den verborgenen Dingen, die Wir dir offenbaren. Du kanntest sie nicht, weder du noch dein Volk, vor diesem. So harre denn aus; denn der Ausgang ist für die GottesEürchtigen.

50. Und zu den ہd (entsandten Wir) ihren Bruder Hüd. Er sprach: «O mein Volk, dienet Allah. Ihr habt keinen anderen Gott als Ihn. Ihr seid nichts als Erdichter.

51. O mein

Volk, ich verlange von euch keinen Lohn dafür; siehe, mein Lohn ist einzig bei Dem, Der mich erschuf. Wollt ihr denn nicht begreifen?

52. O mein Volk, erflehet Vergebung von eurem Herrn, dann bekehrt euch zu Ihm; Er wird Wolken über euch schicken mit reichlichen Regengüssen und wird eure Kraft mehren mit Kraft. So wendet euch nicht ab als Schuldige.»

53. Sie sprachen: «O Hüd, du hast uns kein deutliches Zeichen gebracht, und wir wollen unsere Gِtter nicht verlassen auf dein Wort, noch wollen wir dir glauben.

54. Wir kِnnen nur sagen, daك einige unserer Gِtter dich mit einem _bel heimgesucht haben.» Er antwortete: «Ich rufe Allah zurn Zeugen, und bezeuget auch ihr, daك ich keinen Teil habe an dem, was ihr anbetet

55. Statt Ihn. So schmiedet denn Plنne wider mich, ihr alle und gِnnet mir keine Frist.

56. Ich aber vertraue auf Allah, meinen Herrn und euren Herrn. Kein Geschِpf bewegt sich (auf Erden), das Er nicht an der Stirnlocke hielte. Siehe, mein Herr ist auf dem geraden Weg.

57. Wenn ihr euch nun abkehrt, so habe ich euch schon überbracht, womit ich zu euch entsandt ward, und mein Herr wird ein anderes Volk an eure Stelle setzen. Und ihr kِnnt Ihm keineswegs schaden. Wahrlich, mein Herr ist Hüter über alle Dinكe.»

58. Als Unser Befehl kam, da erretteten Wir Hüd und die mit ihm glنubig waren, durch Unsere Barmherzigkeit. Und Wir erretteten sie vor schwerer Pein.

59. Diese waren die ہd. Sie leugneten die Zeichen ihres Herrn und gehorchten nicht Seinen Gesandten

und folgten der Auf forderung eines jeden hochmütigen Feindes (der Wahrlheit).

60. Ein Fluch vertolgte sie in dieser Welt, und am Tage der Auferstehung. Siehe, die ہd haben sich undankbar erwiesen gegen ihren Herrn. Siehe, verstoكen sind die ہd, das Vilk Hüds.

61. Und zu den Thamüd (entsandten Wir) ihren Bruder Sلleh. Er sprach: «O mein Volk, dienet Allah; ihr habt keinen andern Gott als Ihn. Er hat euch aus der Erde hervorgebracht und euch darauf eine Stنtte gegeben. So erflehet Vergebung von Ihm, dann bekehrt euch zu Ihm. Wahrlich, mein Herr ist nahe (und) erhِrt die Gebete.»

62. Sie sprachen: «O Sلleh, du warst vordem unter uns der Mittelpunkt der Hoffnung. Willst du uns verwehren, das anzubeten, was unsere Vنter anbeteten? Und wir sind wahrhaftig in beunruhigendem Zweifel über das, wozu du uns aufforderst.»

63. Er sprach: «O mein Volk, saget an: wenn ich einen klaren Beweis von meinem Herrn habe, und Er hat mir Seine Barmherzigkeit erwiesen, wer wird mir dann helfen wider Allah, wenn ich Ihm ungehorsam bin? So würdet ihr nur mein Verderben herbeiführen.

64. O mein Volk, dies ist die Kamelstute Allahs als ein Zeichen für euch, so lasset sie auf Allahs Erde weiden und fügt ihr kein Leid zu, damit euch nicht baldige Strafe erfasse.»

65. Doch sie zerschnitten ihr die Sehnen; da sprach er: «Ergِtzet euch in euren Hنusern (noch) drei Tage. Das ist eine Versprechung, nicht zu verleugnen.»

66. Als nun Unser Befehl eintraf, da erretteten Wir Sلleh und die mit ihm glنubig waren, durch Unsere Barmherzigkeit,

und (Wir erretteten sie) vor der Schmach jenes Tags. Wahrlich, dein Herr ist der Starke, der Allmنchtige.

67. Und die Strafe ereilte jene, die gefrevelt hatten, und sie lagen in ihren Hنusern hingestreckt auf ihrer Brust,

68. Als hنtten sie nie darin gewohnt. Siehe, die Thamüd zeigten sich undankbar gegen ihren Herrn; siehe, verstoكen sind die Thamüd.

69. Es kamen Unsere Gesandten zu Abraham mit froher Botschaft. Sie sprachen: «Friede!» Er antwortete: «Friede!», und er sنumte nicht, ein gebratenes Kalb zu bringen.

70. Doch als er sah, daك ihre Hنnde sich nicht danach ausstreckten, fand er sie befremdend und empfand Furcht vor ihnen. Sie sprachen: «Fürchte dich nicht, denn siehe, wir sind zum Volke Lots entsandt.»

71. Und sein Weib stand (daneben); auch sie war von Furcht erfüllt, woraufhin Wir ihr die frohe Botschaft von Isaak, und nach Isaak von Jakob verkündeten.

72. Sie sprach: «Ach, weh mir! Soll ich ein Kind gebنren, wo ich eine alte Frau bin, und dieser mein Ehegemahl ist ein Greis? Das ist fürwahr ein seltsam Ding.»

73. Da sprachen jene: «Wunderst du dich über den Ratschluك Allahs? Allahs Gnade und Seine Segnungen sind über euch, o Bewohner des Hauses. Wahrlich, Er ist preiswürdig, ruhmvoll »

74. Als die Furcht von Abraham gewichen war und die frohe Botschaft zu ihm kam, da begann er, mit Uns zu streiten über das Volk Lots.

75. Wahrlich, Abraham war milde, mitleidig, Gott zugewandt.

76. «O Abraham, steh ab von diesem. Siehe, schon ist deines Herrn Befehl ergangen, und über sie bricht ganz gewiك

unabwendbare Strafe herein.»

77. Als Unsere Gesandten zu Lot kamen, betrübte er sich ihretwegen und fühlte sich hilflos um ihretwillen und sprach: «Das ist ein unheilvoller Tag.»

78. Und sein Volk kam zornbebend zu ihm gelaufen; und schon zuvor hatten sie Bِses verübt Er sprach: «O mein Volk, dies hier sind meine Tِchter; sie sind reiner für euch. So fürchtet Allah und bringt nicht Schande über mich in Gegenwart meiner Gنste. Ist denn kein vernünftiger Mann unter euch?»

79. Sie antworteten: «Du weiكt recht wohl, daك wir kein Anrecht auf deine Tِchter haben, und du weiكt auch, was wir wünschen.»

80. Er sprach: «Hنtte ich doch die Macht, euch aufzuhalten, oder kِnnte ich mich nach einer starken Stütze wenden!»

81. Sie sprachen: «O Lot, wir sind Gesandte deines Herrn. Sie sollen dich nimmermehr erreichen. So mache dich auf mit den Deinen in einem Teile der Nacht, und niemand von euch wende sich um als dein Weib. Gewiك, was jene dort treffen wird, das wird auch sie treffen. Siehe, der Morgen ist ihre festgesetzte Frist. Ist nicht der Morgen nah?»

82. Als nun Unser Befehl eintraf, da kehrten Wir in dieser (Stadt) das Oberste zuunterst und lieكen auf sie Backsteine niedergehen Schicht auf Schicht,

83. Gezeichnet (für sie) bei deinem Herrn. Und das ist nicht fern von den Frevlern.

84. Und zu Midian (entsandten Wir) ihren Bruder Schoنb. Er sprach: «O mein Volk, dienet Allah. Ihr habt keinen anderen Gott als Ihn. Und verkürzt nicht Maك und Gewicht. Ich sehe euch im Wohlsein, aber ich fürchte

für euch die Strafe eines vernichtenden Tags.

85. O mein Volk, gebt volles Maك und Gewicht nach Richtigkeit und betrügt nicht die Menschen um ihr Eigentum und verübt nicht Unheil auf Erden, indem ihr Unfrieden stiftet.

86. Das, was Allah (bei euch) lieك, ist besser für euch, wenn ihr Glنubige seid. Und ich bin nicht ein Wنchter über euch.»

87. Sie antworteten: «O Schoنb, heiكt dich dein Gebet, daك wir verlassen sollten, was unsere Vنter anbeteten, oder daك wir aufhِren, mit unserem Besitz zu tun, was uns gefنllt? Du bist doch fürwahr klug (und) rechten Sinnes!»

88. Er sprach: «O mein Volk, saget an: wenn ich einen deutlichen Beweis habe von meinem Herrn, und Er hat mir eine schِne Versorgung von Sich aus bereitet (was für eine Antwort wollt ihr Gott geben)? Und ich mochte nicht gegen euch eben das tun, was ich euch zu unterlassen bitte. Ich will nur Besserung, soweit ich kann. Es ist keine Macht in mir als durch Allah. Auf Ihn vertraue ich und zu Ihm wende ich mich.

89. O mein Volk, mِge die Feindseligkeit gegen mich euch nicht dazu führen, daك euch das gleiche trifft, wie das, was das Volk Noahs oder das Volk Hüds oder das Volk Sلlehs getroffen hat; und doch ist das Volk Lots von euch nicht fern.

90. Und sucht eures Herrn Vergebung, dann bekehrt euch zu Ihm. Vahrlich, mein Herr ist barmherzig, liebevoll.»

91. Sie antworteten: «O Schoنb, wir verstehen nicht viel von dem was du sprichst, und wir sehen bloك, daك du schwach

bist unter uns. Und wنre nicht dein Stamm, wir würden dich steinigen. Und du hast keine starke Stellung unter uns.»

92. Er sprach: «O mein Volk, ist mein Stamm geehrter bei euch als Allah? Und ihr nehmt Ihn als hinter euren Rücken. Doch wahrlich, mein Herr umfaكt alles, was ihr tut.

93. O mein Volk, handelt nach eurem Vermِgen, auch ich handle. Bald werdet ihr erfahren, auf wen eine Strafe niederfallen wird, die ihn schنndet, und wer ein Lügner ist. Und wartet nur; siehe, ich warte mit euch.»

94. Und als Unser Befehl eintraf, da erretteten Wir Schoنb und die mit ihm glنubig gewesen waren, durch Unsere Barmherzigkeit; und die Strafe erfaكte die, welche gefrevelt hatten, so daك sie auf ihrer Brust hingestreckt in ihren Hنusern lagen,

95. Als hنtten sie niemals darin gewohnt. Siehe, Midian ward verstoكen gerade so, wie (das Volk) Thamüd verstoكen worden war.

96. Wahrlich, Wir entsandten Moses mit Unseren Zeichen und offenbarem Beweis

97. Zu Pharao und seinen Hنuptern; jedoch sie folgten Pharaos Befehl, und Pharaos Befehl war keineswegs gerecht.

98. Vorangehen soll er seinem Volk am Tage der Auferstehung und sie hinabführen in das Feuer. Und schlimm ist die Trنnke, wohin (sie) gelangen.

99. Und ein Fluch verfolgte sie hienieden, und am Tage der Auferstehung. Schlimm ist die Gabe, die (ihnen) gegeben wird.

100. Das ist von der Kunde der (zerstِrten) Stنdte, die Wir dir erzنhlen. Manche von ihnen stehen noch aufrecht da, und (manche) sind niedergemنht worden.

101. Nicht Wir taten ihnen Unrecht, sondern sie taten sich selber

Unrecht an; und ihre Gِtter, die sie statt Allah anriefen, nützten ihnen ganz und gar nicht, als deines Herrn Befehl eintraf; sie mehrten nur ihr Verderben.

102. Also ist der Griff deines Herrn, wenn Er die Stنdte erfaكt, weil sie freveln. Wahrlich, Sein Griff ist schmerzhaft, strenge.

103. Darin ist doch gewiك ein Zeichen für den, der die Strafe des Jenseits fürchtet. Das ist ein Tag, an dem die Menschen versammelt werden sollen, und das ist ein Tag, von dem (sie) Zeugen sein werden.

104. Und Wir verschieben ihn nur bis zu einer berechneten Frist.

105. Wenn jener Tag kommt, dann wird keine Seele sprechen, es sei denn mit Seiner Erlaubnis; dann sollen die einen von ihnen unselig sein und (die andern) glückselig.

106. Was nun die betrifft, die unselig sein sollen, so werden sie ins Feuer gelangen, worinnen für sie Seufzen und Schluchzen sein wird;

107. Darin zu bleiben, solange die Himmel und die Erde dauern, es sei denn, daك dein Herr es anders will. Wahrlich, dein Herr bewirkt alles, was Ihm gefنllt.

108. Was aber die anlangt, die glückselig sein sollen, sie werden in den Himmel kommen, darin zu weilen, solange die Himmel und die Erde dauern, es sei denn, daك dein Herr es anders will - eine Gabe, die nicht unterbrochen werden soll.

109. Sei darum nicht im Zweifel darüber, was diese Leute verehren; sie verehren nur, was ihre Vنter zuvor verehrten, und Wir wollen ihnen wahrlich ihren vollen Anteil unverkürzt gewنhren.

110. Und ganz gewiك haben Wir Moses die Schrift gegeben,

doch dann entstand Uneinigkeit über sie; und wنre nicht schon zuvor ein Wort von deinem Herrn ergangen, es wنre zwischen ihnen entschieden; und (jetzt) sind sie in beunruhigendem Zweifel darüber.

111. Und sicherlich, (die Werke von) all (diesen sind) noch nicht (vergolten worden), doch dein Herr wird ihnen sicherlich ihre Werke vergelten. Siehe, Er ist wohl eingedenk alles dessen, was sie tun.

112. Sei darum aufrecht, wie dir geboten ward, du und wer sich mit dir bekehrt hat. Und überschreitet nicht die Grenzen; wahrlich, Er sieht, was ihr tut.

113. Und neigt euch nicht zu den Ungerechten, damit euch das Feuer nicht erfasse. Und ihr werdet keine Freunde haben auكer Allah, noch wird euch geholfen werden.

114. Und verrichte das Gebet an den beiden Enden des Tags, und in den Stunden der Nacht (die dem Tage nنher sind). Wahrlich, die guten Werke vertreiben die bِsen. Das ist eine Ermahnung für die Nachdenklichen

115. Und sei standhaft, denn Allah lنكt den Lohn der Rechtschaffenen nicht verloren gehen.

116. Warum waren denn unter den Geschlechtern vor euch nicht Leute von Verstand, die der Verderbtheit auf Erden hنtten steuern kِnnen - ausgenommen einige wenige derer, die Wir aus ihrer Zahl erretteten? Doch die Frevler folgten dem, was ihnen Genuك und Behagen versprach, und sie wurden schuldig.

117. Und dein Herr ist nicht so geartet, daك Er die Stنdte in Ungerechtigkeit zerstِren würde, wenn ihre Bewohner rechtschaffen wنren.

118. Und hنtte dein Herr Seinen Willen erzwungen, wahrlich, Er hنtte die Menschen alle zu einer einzigen Gemeinde gemacht; doch sie

wollten nicht ablassen, uneins zu sein;

119. Die allein ausgenommen, deren dein Herr Sich erbarmt hat, und dazu hat Er sie erschaffen. Doch das Wort deines Herrn soll erfüllt werden: «Wahrlich, Ich will die Hِlle füllen mit Dschinn und Menschen insgesamt.»

120. Und all die Kunde von den Gesandten, womit Wir dein Herz festigen, Wir erzنhlen sie dir. Und hierin ist die Wahrheit zu dir gekommen und eine Ermahnung und eine Erinnerung für die Glنubigen.

121. Sprich zu denen, die nicht glauben: «Handelt nach eurem Vermِgen, auch wir handeln.

122. Und wartet nur, auch wir warten.»

123. Und Allahs ist das Verborgene in den Himmeln und auf der Erde, und zu Ihm soll die ganze Sache zurückgebracht werden. So bete Ihn an und vertraue auf Ihn; und dein Herr ist nicht achtlos eures Tuns.

nascondersi sotto i loro vestiti, Egli conosce quello che celano e quello che fanno apertamente! In verità [Egli] conosce il profondo dei cuori.

6. Non c'è animale sulla terra, cui Allah non provveda il cibo; Egli conosce la sua tana e il suo rifugio, poiché tutto [è scritto] nel Libro chiarissimo.

7. E' Lui che ha creato i cieli e la terra in sei giorni - allora [stava] sulle acque il Suo Trono -, per vagliare chi di voi agirà per il bene. E se dici: « Sarete resuscitati dopo la morte», coloro che sono miscredenti certamente diranno: « Questa è magia evidente».

8. E se allontaniamo il castigo da loro fino a un tempo prestabilito, certamente diranno: « Cosa lo trattiene?». Il giorno in cui arriverà, non potranno allontanarlo da loro e saranno circondati da quello che schernivano.

9. Se facciamo gustare all'uomo la Nostra misericordia e poi gliela neghiamo, ecco che ingratamente si dispera.

10. Se gli facciamo gustare una grazia dopo la sventura, dirà certamente: « I mali si sono allontanati da me» e diverrà esultante e borioso;

11. [tutti si comportano così] eccetto coloro che perseverano e compiono il bene. Essi avranno perdono e mercede grande.

12. Forse vorresti tralasciare una parte di ciò che ti è stato rivelato e forse il tuo petto è angustiato da quello che dicono: «Perché non è stato fatto scendere un tesoro su di lui, o perché non è accompagnato da un angelo?». In verità tu sei solo un ammonitore. Allah è il garante di

tutto.

13. Oppure diranno: « Lo ha inventato ». Di': « Portatemi dieci sure inventate [da voi] simili a questa: e chiamate chi potete, all'infuori di Allah, se siete sinceri» .

14. E se non vi risponderanno, sappiate che [esso] è stato rivelato con la scienza di Allah e che non c'è dio all'infuori di Lui. Sarete musulmani ?

15. Coloro che bramano gli agi della vita terrena, [sappiano che] in essa compenseremo le opere loro e nessuno sarà defraudato .

16. Per loro, nell'altra vita non ci sarà altro che il Fuoco e saranno vanificate le loro azioni.

17. [Cosa dire allora di] colui che si basa su una prova proveniente dal suo Signore e che un testimone da Lui inviato [gli] recita ? Prima di esso c'era stata la Scrittura di Mosè, guida e misericordia, alla quale essi credono ! E quelli delle fazioni che non ci credono , si incontreranno nel Fuoco. Non essere in dubbio al riguardo. E' la verità che proviene dal tuo Signore, ma la maggior parte della gente non crede.

18. Chi è più ingiusto di colui che inventa una menzogna contro Allah? Essi saranno condotti al loro Signore e i testimoni diranno: «Ecco quelli che hanno mentito contro il loro Signore». Cada sugli ingiusti la maledizione di Allah,

19. coloro che frappongono ostacoli sul sentiero di Allah, cercano di renderlo tortuoso e non credono nell'altra vita.

20. Non sono loro ad avere potere sulla terra e non avranno patrono alcuno all'infuori di Allah. Il loro castigo sarà

raddoppiato. Non sapevano ascoltare e neppure vedere.

21. Hanno rovinato le anime loro e quello che inventavano li ha abbandonati.

22. Sono certamente quelli che nella vita futura saranno quelli che avranno perduto di più.

23. In verità, quelli che credono, compiono il bene e si umiliano di fronte al loro Signore, saranno i compagni del Giardino e vi rimarranno in perpetuo.

24. E come se fossero due gruppi, uno di ciechi e sordi e l'altro che vede e sente. Sono forse simili? Non rifletterete dunque?

25. Già inviammo Noè al popolo suo: « Io sono un nunzio esplicito,

26. affinché non adoriate altri che Allah. In verità temo per voi il castigo di un Giorno doloroso».

27. I notabili del suo popolo, che erano miscredenti, dissero: « A noi sembri solo un uomo come noi, e non ci pare che ti seguano altri che i più miserabili della nostra gente. Non vediamo in voi alcuna superiorità su di noi anzi, pensiamo che siate bugiardi».

28. Disse: « Cosa direste, gente mia, se mi appoggiassi su una prova proveniente dal mio Signore e se mi fosse giunta da parte Sua una miseri cordia che è a voi preclusa a causa della vostra cecità? Dovremmo imporvela nonostante la rifiutiate?

29. O popol mio, non vi chiedo alcun compenso. La mia ricompensa è in Allah. Non posso scacciare quelli che hanno creduto e che incontreranno il loro Signore. Vedo che siete veramente un popolo di ignoranti.

30. O popol mio, chi mi verrà in soccorso contro Allah,

se li scacciassi? Non rifletterete dunque?

31. Non vi dico di possedere i tesori di Allah, non conosco l'invisibile e neanche dico di essere un angelo. Non dico a coloro che i vostri occhi disprezzano che mai Allah concederà loro il bene. Allah conosce quello che c'è nelle loro anime. [Se dicessi ciò] certo sarei un ingiusto!».

32. Dissero: « O Noè, hai polemizzato con noi, hai polemizzato anche troppo. Fai venire quello di cui ci minacci , se sei sincero! ».

33. Disse: « Allah, se vuole, ve lo farà venire e voi non potrete sfuggirvi.

34. Il mio consiglio sincero non vi sarebbe d'aiuto, se volessi consigliarvi mentre Allah vuole traviarvi. Egli è il vostro Signore e a Lui sarete ricondotti».

35. Oppure dicono: « Lo ha inventato ». Di': « Se l'ho inventato, che la colpa ricada su di me. Non sono colpevole di ciò di cui mi accusate» .

36. Fu ispirato a Noè: « Nessuno del tuo popolo crederà, a parte quelli che già credono. Non ti affliggere per ciò che fanno.

37. Costruisci l'Arca sotto i Nostri occhi e secondo la Nostra rivelazione. Non parlarMi a favore degli ingiusti: in verità saranno annegati ».

38. E mentre costruiva l'Arca, ogni volta che i notabili della sua gente gli passavano vicino si burlavano di lui. Disse: « Se vi burlate di noi, ebbene, allo stesso modo ci burleremo di voi.

39. E ben presto saprete su chi si abbatterà un castigo ignominioso, su chi verrà castigo perenne».

40. Quando giunse

il Nostro Decreto e il forno buttò fuori , dicemmo: «Fai salire una coppia per ogni specie e la tua famiglia, eccetto colui del quale è già stata decisa la sorte , e coloro che credono». Coloro che avevano creduto insieme con lui erano veramente pochi.

41. Disse allora [Noè]: «Salite, il viaggio e l'ormeggio sono In nome di Allah. In verità il mio Signore è perdonatore misericordioso».

42. [E l'Arca] navigò portandoli tra onde [alte] come montagne. Noè chiamò suo figlio, che era rimasto in disparte: «Figlio mio, sali insieme con noi, non rimanere con i miscredenti».

43. Rispose: « Mi rifugerò su un monte che mi proteggerà dall'acqua » Disse [Noè]: « Oggi non c'è nessun riparo contro il decreto di Allah, eccetto [per] colui che gode della [Sua] misericordia. Si frapposero le onde tra i due e fu tra gli annegati .

44. E fu detto: « O terra, inghiotti le tue acque; o cielo, cessa!». Fu risucchiata l'acqua, il decreto fu compiuto e quando [l'Arca] si posò sul [monte] al-Jûdî fu detto: « Scompaiano gli empi! » .

45. Noè invocò il suo Signore dicendo: « Signore, mio figlio appartiene alla mia famiglia! La Tua promessa è veritiera e tu sei il più giusto dei giudici! ».

46. Disse [Allah]: « O Noè, egli non fa parte della tua famiglia, è [frutto di] qualcosa di empio . Non domandarmi cose di cui non hai alcuna scienza. Ti ammonisco, affinché tu noi sia tra coloro che ignorano».

47. Disse: « Mi rifugio

in Te, o Signore, dal chiederti cose sulle quali non ho scienza. Se Tu non mi perdoni e non mi usi misercordia, sarò tra i perdenti ».

48. Fu detto: « O Noè, sbarca con la Nostra pace, e siate benedetti tu e le comunità [che discenderanno] da coloro che sono con te. [Anche] ad altre comunità concederemo gioia effimera e poi verrà loro, da parte Nostra, un doloroso castigo.

49. Questa è una delle notizie dell'ignoto che ti riveliamo. Tu non le conoscevi e neppure il tuo popolo prima di ora. Sopporta dunque con pazienza. In verità i timorati [di Allah] avranno il buon esito».

50. Agli 'Âd [mandammo] il loro fratello Hûd. Disse: « O popol mio, adorate Allah, non c'è dio all'infuori di Lui. Voi siete degli inventori di menzogne .

51. O popol mio, non vi domando nessuna ricompensa, essa spetta a Colui che mi ha creato. Non capirete dunque?

52. O popol mio, implorate il perdono del vostro Signore e tornate a Lui pentiti, affinché vi invii piogge abbondanti dal cielo e aggiunga forza alla vostra forza. Non voltate colpevolmente le spalle».

53. Dissero: « O Hûd, non ci hai recato nessuna prova, non vogliamo abbandonare i nostri dei per una tua parola e non crediamo in te.

54. Possiamo solo dire che uno dei nostri dei ti ha reso folle». Disse: « Mi sia testimone Allah, e siate anche voi testimoni, che rinnego tutto ciò che associate

55. all'infuori di Lui. Tramate tutti contro di me, non fatemi attendere.

56. Invero io confido in Allah, mio Signore e vostro Signore. Non c'è creatura che Egli non tenga per il ciuffo . Il mio Signore è sul retto sentiero ».

57. [Anche] se volgerete le spalle, io vi ho comunicato quello per cui sono vi sono stato inviato. Il mio Signore sostituirà il vostro popolo con un altro, mentre voi non potrete nuocerGli in nulla. In verità il mio Signore è il Custode di tutte le cose.

58. E quando giunse il Nostro decreto, salvammo per misericordia Nostra Hûd e con lui quelli che avevano creduto. Li salvammo da un severo castigo.

59. Questi furono gli 'Âd, negarono i segni del loro Signore, disobbedirono ai Suoi messaggeri e avevano obbedito agli ordini di ogni protervo tiranno.

60. Furono perseguitati da una maledizione in questo mondo e nel Giorno della Resurrezione. In verità gli 'Âd non credettero nel loro Signore. Scompaiano gli 'Âd, popolo di Hûd !

61. E [mandammo] ai Thamûd il loro fratello Sâlih. Disse loro: « O popol mio, adorate Allah. Non c'è dio all'infuori di Lui. Vi creò dalla terra e ha fatto sì che la colonizzaste. Implorate il Suo perdono e tornate a Lui. Il mio Signore è vicino e pronto a rispondere».

62. Dissero: « O Sâlih, finora avevamo grandi speranze su di te . [Ora] ci vorresti interdire l'adorazione di quel che adoravano i padri nostri? Ecco che siamo in dubbio in merito a ciò verso cui ci chiami!».

63. Disse: «O popol mio, cosa pensate? Se mi baso

su una prova evidente giuntami dal mio Signore, Che mi ha concesso la Sua misericordia, chi mai mi aiuterebbe contro Allah se Gli disobbedisco? Voi potreste solo accrescere la mia rovina.

64. O popol mio, ecco la cammella di Allah , un segno per voi. Lasciatela pascolare sulla terra di Allah e fate sì che non la tocchi male alcuno, ché vi colpirebbe imminente castigo».

65. Le tagliarono i garretti. Disse: « Godetevi le vostre dimore [ancora per] tre giorni, ecco una promessa non mendace! ».

66. Quando giunse il Nostro decreto, per Nostra misericordia salvammo Sâlih e coloro che avevano creduto dall'ignominia di quel giorno. In verità il Tuo Signore è il Forte, l'Eccelso.

67. Il Grido investì quelli che erano stati ingiusti e li lasciò bocconi nelle loro case,

68. come se non le avessero mai abitate. In verità i Thamûd non credettero nel loro Signore? Periscano i Thamûd!

69. Giunsero presso Abramo i Nostri angeli con la lieta novella . Dissero: « Pace» , rispose «Pace!» e non tardò a servir loro un vitello arrostito.

70. Quando vide che le loro mani non lo avvicinavano, si insospettì ed ebbe paura di loro . Dissero: « Non aver paura. In verità siamo stati inviati al popolo di Lot ».

71. Sua moglie era in piedi e rise . Le annunciammo Isacco e dopo Isacco, Giacobbe.

72. Ella disse: « Guai a me! Partorirò vecchia come sono, con un marito vegliardo? Questa è davvero una cosa singolare!».

73. Dissero: « Ti stupisci dell'ordine di

Allah? La misericordia di Allah e le Sue benedizioni siano su di voi, o gente della casa! In verità Egli è degno di lode, glorioso.

74. Quando Abramo fu rassicurato e apprese la lieta novella, cercò di disputare con Noi [a favore] del popolo di Lot.

75. Invero Abramo era magnanimo, umile, incline al pentimento.

76. « O Abramo , desisti da ciò, che già il Decreto del tuo Signore è deciso. Giungerà loro un castigo irrevocabile».

77. E quando i Nostri angeli si recarono da Lot, egli ne ebbe pena e si ramma- ricò della debolezza del suo braccio . Disse: « Questo è un giorno terribile!».

78. La gente del suo popolo andò da lui tutta eccitata. Già avevano commesso azioni empie. Disse [loro]: « O popol mio, ecco le mie figlie sono più pure per voi. Temete Allah e non svergognatemi davanti ai miei ospiti. Non c'è fra voi un uomo di coscienza? ».

79. Dissero: « Sai bene che non abbiamo alcun diritto sulle tue figlie , sai bene quello che vogliamo!».

80. Disse: « Se potessi disporre di forza contro di voi, se solo potessi trovare saldo appoggio... » .

81. [Gli angeli] dissero: « O Lot, noi siamo i messaggeri del tuo Signore. Costoro non potranno toccarti. Fa' partire la tua gente sul finire della notte, e nessuno di voi guardi indietro (eccetto tua moglie, ché in verità ciò che accadrà a loro accadrà anche a lei). In verità la scadenza è l'alba; non è forse vicina l'alba?».

82.

Quando poi giunse il Nostro Decreto, rivoltammo la città sottosopra e facemmo piovere su di essa pietre d'argilla indurita

83. contrassegnate dal tuo Signore. Ed esse non son mai lontane dagli iniqui !

84. E ai Madianiti [mandammo] il loro fratello Shu'ayb . Disse: « O popol mio, adorate Allah. Non avete altro dio all'infuori di Lui. Non truffate sul peso e sulla misura. Vi vedo in agiatezza, ma temo per voi il castigo di un Giorno che avvolgerà.

85. O popol mio, riempite la misura e [date] il peso con esattezza, non defraudate la gente dei loro beni e non spargete disordine sulla terra, da corruttori.

86. Quello che permane presso Allah è meglio per voi, se siete credenti. Io non sono il vostro custode».

87. Dissero: « O Shu'ayb! Abbandonare quello che adoravano i nostri avi, non fare dei nostri beni quello che ci aggrada…è questo che ci chiede la tua religione? Invero tu sei indulgente e retto!».

88. Disse: « O popol mio, cosa pensate se mi baso su una prova evidente giuntami dal mio Signore, Che mi ha concesso provvidenza buona? Non voglio fare diversamente da quello che vi proibisco, voglio solo correggervi per quanto posso. Il mio successo è soltanto in Allah, in Lui confido e a Lui ritornerò.

89. O popol mio, non vi spinga nell'abiezione il contrasto con me, [al punto che] vi colpisca ciò che colpì il popolo di Noè, la gente di Hûd e il popolo di Salih; il popolo di Lot non è lontano da

voi .

90. Chiedete perdono al vostro Signore, volgetevi a Lui. Il mio Signore è misericordioso, amorevole».

91. Dissero: « O Shu'ayb, non capiamo molto di quello che dici e invero ti consideriamo un debole tra noi. Se non fosse per il tuo clan ti avremmo certamente lapidato, poiché non ci sembri affatto potente».

92. Disse: « O popol mio, il mio clan vi sembra più potente di Allah, al Quale voltate apertamente le spalle? In verità il mio Signore abbraccia [nella Sua scienza] tutto quello che fate.

93. O popol mio, fa' [pure] quello che vuoi, ché anch'io lo farò: ben presto saprete chi sarà precipitato nel castigo abominevole, chi sarà [stato] il mendace. Aspettate! Ché anch'io aspetterò insieme con voi ».

94. E quando giunse il Nostro Decreto, per misericordia Nostra salvammo Shu'ayb e coloro che avevano creduto insieme con lui. Il Grido sorprese gli iniqui: l'indomani giacevano bocconi nelle loro dimore,

95. come se mai le avessero abitate. Periscano i Madianiti, come perirono i Thamûd!

96. In verità inviammo Mosè, con i Nostri segni e con autorità evidente,

97. a Faraone e ai suoi notabili. Essi obbedirono all'ordine di Faraone anche se l'ordine di Faraone era iniquo.

98. Nel Giorno della Resurrezione precederà il suo popolo come gregge e li abbevererà nel Fuoco : che orribile abbeverata!

99. Una maledizione li perseguiterà in questo mondo e nel Giorno della Resurrezione. Che detestabile dono ricevono!

100. Queste sono alcune delle storie delle città che ti raccontiamo: alcune sono ancora ritte e altre falciate

.

101. Non facemmo loro alcun torto, esse stesse si fecero torto. Gli dèi che invocavano all'infuori di Allah non li hanno in nulla protetti quando giunse il Decreto del loro Signore: non fecero altro che accrescerne la rovina.

102. Castiga così il tuo Signore, quando colpisce le città che hanno agito ingiustamente. E' invero un castigo doloroso e severo.

103. Ecco un segno per chi teme il castigo dell'altra vita. Sarà un Giorno in cui le genti saranno radunate. Sarà un Giorno confermato .

104. Non lo posticiperemo che sino al suo termine stabilito.

105. Nel giorno in cui avverrà , nessuno parlerà senza il Suo permesso. E ci saranno allora gli infelici e i felici.

106. E gli infelici saranno nel Fuoco, tra sospiri e singhiozzi,

107. per rimanervi fintanto che dureranno i cieli e la terra, a meno che il tuo Signore non decida altrimenti, ché il tuo Signore fa quello che vuole!

108. Coloro invece che saranno felici, rimarranno nel Paradiso fintanto che dureranno i cieli e la terra, a meno che il tuo Signore non decida altrimenti. Sarà questo un dono senza fine.

109. Non essere in dubbio a proposito di quello che essi adorano: non adorano se non come adoravano i loro avi. Daremo loro la loro spettanza, senza diminuzione.

110. Già demmo a Mosè la Scrittura, e sorsero divergenze in suo proposito. Se non fosse stato per un Decreto precedente del tuo Signore, già sarebbe stato giudicato tra loro. E su di essa sono in dubbio profondo.

111.

In verità il tuo Signore darà a tutti il compenso delle opere loro. Egli è perfettamente al corrente di quello che fanno.

112. Sii dunque retto come ti è stato ordinato, tu e coloro che si sono convertiti insieme con a te. Non prevaricate, ché Egli osserva quello che fate.

113. Non cercate il sostegno degli ingiusti: [in tal caso] il Fuoco vi colpirebbe, non avrete alcun alleato contro Allah e non sarete soccorsi.

114. Esegui l'orazione alle estremità del giorno e durante le prime ore della notte . Le opere meritorie scacciano quelle malvage. Questo è un ricordo per coloro che ricordano.

115. Sii paziente, ché Allah non manda perduta la mercede di coloro che fanno il bene.

116. Perché mai, tra le generazioni che vi precedettero, le persone virtuose che proibivano la corruzione della terra (e che salvammo) erano poco numerose, mentre gli ingiusti si davano al lusso di cui godevano e furono criminali?

117. Mai il tuo Signore annienterebbe ingiustamente le città, se i loro abitanti agissero rettamente.

118. Se il tuo Signore avesse voluto, avrebbe fatto di tutti gli uomini una sola comunità. Invece non smettono di essere in contrasto tra loro ,

119. eccetto coloro ai quali il tuo Signore ha concesso la Sua misericordia. Per questo li ha creati. Così si realizza la Parola del tuo Signore: " In verità riempirò l'Inferno di uomini e di démoni assieme"

120. Ti raccontiamo tutte queste storie sui messaggeri, affinché il tuo cuore si rafforzi. In questa [sura] ti è giunta la

verità insieme con un ammonimento ed un monito per i credenti.

121. Di' a coloro che non credono: « Agite per quanto vi è possibile, ché anche noi agiremo.

122. E aspettate, ché anche noi aspetteremo!».

123. Appartiene ad Allah l'invisibile dei cieli e della terra, a Lui si riconduce l'ordine totale. AdoraLo dunque e confida in Lui. Il tuo Signore non è disattento a quello che fate.

бyдeтe вocкpeшeны пocлe cмepти", тo, кoнeчнo, тe, кoтopыe нe вepyют, cкaжyт: "Этo - тoлькo явнoe кoлдoвcтвo!"

8. A ecли Mы oтcpoчим для ниx нaкaзaниe нa oтчиcлeнный cpoк, oни cкaжyт: "Чтo жe eгo yдepживaeт?" Увы, в тoт дeнь, кaк oнo пpидeт к ним, нeльзя бyдeт oтcтpaнить eгo oт ниx, и oбъeмлeт иx тo, нaд чeм oни cмeялиcь.

9. A ecли Mы дaдим чeлoвeкy вкycить милocть, a пoтoм oтнимeм ee oт нeгo, - пoиcтинe, oн - oтчaивaющийcя, нeвepный!

10. A ecли Mы дaдим eмy вкycить блaгoдeнcтвиe пocлe yтecнeния, пocтигшeгo eгo, oн, кoнeчнo, cкaжeт: "Ушли нeпpиятнocти oт мeня!" Пoиcтинe, oн тoгдa paдyeтcя, вeличaeтcя!

11. Kpoмe тex, кoтopыe тepпeли и твopили блaгoe; для этиx - пpoщeниe и вeликaя нaгpaдa!

12. Moжeт быть, ты ocтaвишь чacть тoгo, чтo тeбe oткpывaeтcя, и cтecнeнa твoя гpyдь oт тoгo, чтo oни гoвopят: "Пoчeмy нe cпyщeнo eмy coкpoвищe или нe пpишeл c ним aнгeл?" Tы вeдь - тoлькo yвeщaтeль, a Aллax зa вcякyю вeщь пopyчитeль.

13. Moжeт быть, oни cкaжyт: "Измыcлил oн eгo". Cкaжи: "Пpивeдитe жe дecять cyp, пoдoбныx eмy, измышлeнныx, и пpизoвитe, кoгo вы мoжeтe, кpoмe Aллaxa, ecли вы гoвopитe пpaвдy!

14. Ecли жe oни нe oтвeтят вaм, тo знaйтe, чтo ниcпocлaн oн пo вeдeнию Aллaxa и чтo нeт бoжecтвa, кpoмe Heгo. Paзвe вы нe пpeдaдитecь?"

15. Kтo жeлaeт жизни близкoй и ee yкpaшeний, тoмy Mы пoлнocтью зaвepшим дeлa иx в нeй, и oни здecь нe бyдyт oбдeлeны,

16. Этo - тe, для кoтopыx нeт в бyдyщeй жизни ничeгo, кpoмe oгня, и тщeтнo тo, чтo oни coвepшили здecь, и пycтo тo, чтo oни

твopили.

17. Kтo имeeт яcнoe знaмeниe oт cвoeгo Гocпoдa, и cлeдyeт зa ним cвидeтeль oт Heгo, и пpeд ним книгa Mycы, кaк pyкoвoдитeль и милocepдиe, - эти вepyют в Heгo. A ктo нe вepyeт в Heгo из paзныx пapтий - oгoнь - oбeтoвaниe иx. He бyдь жe в coмнeнии oтнocитeльнo этoгo; вeдь этo - иcтинa oт твoeгo Гocпoдa, нo бoльшaя чacть людeй нe вepyют!

18. Kтo нecпpaвeдливee тoгo, ктo измышляeт нa Aллaxa лoжь? Oни бyдyт пpeдcтaвлeны иx Гocпoдy, и cкaжyт cвидeтeли: "Этo - тe, кoтopыe вoзвoдили лoжь нa cвoeгo Гocпoдa". O, пpoклятиe Aллaxa нaд нeпpaвeдными,

19. кoтopыe oтклoняют oт пyти Aллaxa, cтpeмяcь к кpивизнe в нeм, a в бyдyщyю жизнь oни нe вepyют!

20. Oни ничeгo нe в cилax измeнить нa зeмлe, и нeт y ниx дpyзeй пoмимo Aллaxa. Удвoeнo бyдeт им нaкaзaниe; oни нe мoгли cлышaть и нe видeли!

21. Этo - тe, кoтopыe нaнecли yбытoк caмим ceбe, и cкpылocь oн ниx тo, чтo oни измышляли!

22. Heт coмнeния, чтo в бyдyщeй жизни oни oкaжyтcя eщe в бoльшeм yбыткe!

23. Пoиcтинe, тe, кoтopыe вepoвaли и твopили дoбpыe дeлa в cмиpилиcь пpeд cвoим Гocпoдoм, oни - oбитaтeли paя, в нeм oни пpeбывaют вeчнo.

24. Пpимep для oбeиx пapтий - cлeпoй, глyxoй и зpячий, cлышaщий. Paзвe cpaвняютcя oни в пpимepe? Heyжeли вы нe oпoмнитecь?

25. Boт, Mы пocлaли Hyxa к eгo нapoдy: "Пoиcтинe, я для вac - yвeщaтeль яcный!

26. Нe пoклoняйтecь никoмy, кpoмe Aллaxa: я бoюcь для вac нaкaзaния дня мyчитeльнoгo!"

27. И cкaзaлa знaть, тe из eгo нapoдa, кoтopыe нe вepoвaли: "Mы видим, чтo

ты - тoлькo чeлoвeк тaкoй, кaк мы, и мы видим, чтo зa тoбoй cлeдyeт тoлькo caмыe низкиe cpeди нac пo пepвoй мыcли, и нe видим зa вaми никaкoгo пpeвocxoдcтвa нaд нами, нo мы дyмaeм, чтo вы - лжeцы".

28. Cкaзaл oн: "O нapoд мoй! Paзмыcлили ли вы, ecли я имeю яcнoe знaмeниe oт мoeгo Гocпoдa и дapoвaл Oн мнe милocть oт Ceбя, пpeд кoтopoй вы cлeпы, нeyжeли мы бyдeм ee нaвязывaть вaм, paз oнa вaм нeнaвиcтнa?

29. O нapoд мoй! Я нe пpoшy y вac зa нee бoгaтcтвa: нaгpaдa мoя тoлькo y Aллaxa. И я нe бyдy пpoгoнять тex, кoтopыe yвepoвaли: вeдь oни вcтpeтят cвoeгo Гocпoдa. Ho я вижy, чтo вы - люди, кoтopыe нe знaют.

30. O нapoд мoй! Kтo мeня зaщитит oт Aллaxa, ecли я пpoгoню иx. Heyжeли вы нe oпoмнитecь?

31. И я нe гoвopю вaм: "У мeня coкpoвищницы Aллaxa", ни: "Я знaю coкpoвeннoe". И я нe гoвopю: "Я aнгeл". И нe гoвopю я тeм, кoгo пpeзиpaют вaши oчи: "He дaeт им Aллax никaкoгo дoбpa". Aллax лyчшe знaeт, чтo в иx дyшax; я был бы тoгдa нecпpaвeдливым".

32. Oни cкaзaли: "O Hyx, ты пpeпиpaлcя c нaми и yмнoжил cпop c нaми, пpивeди жe нaм тo, чтo ты oбeщaeщь, ecли ты из пpaвдивыx!"

33. Oн cкaзaл: "Этo пpивeдeт вaм Aллax, ecли пoжeлaeт, и вы нe в cocтoянии измeнить.

34. И нe пoмoжeт вaм мoй coвeт, ecли я пoжeлaю пocoвeтoвaть вaм, ecли Aллax пoжeлaeт вac cбить. Oн - вaш Гocпoдь, и к Heмy вы бyдeтe вoзвpaщeны".

35. Moжeт, oни cкaжyт: "Измыcлил oн eгo!" Cкaжи:

"Ecли я измыcлил eгo, тo нa мнe мoe пpeгpeшeниe, и я cвoбoдeн oт тoгo, в чeм вы гpeшитe".

36. И oткpытo былo Hyxy: "Hикoгдa нe yвepyют из твoeгo нapoдa бoльшe тex, кoтopыe yвepoвaли. He oгopчaйcя жe тeм, чтo oни дeлaют!

37. И cдeлaй кoвчeг пpeд Haшими глaзaми и пo Haшeмy внyшeнию и нe гoвopи co Mнoй o тex, кoтopыe нecпpaвeдливы: пoиcтинe, oни бyдyт пoтoплeны!"

38. И дeлaл oн кoвчeг, и вcякий paз, кaк пpoxoдилa мимo нeгo знaть eгo нapoдa, oни издeвaлиcь нaд ним. Oн cкaзaл: "Ecли вы издeвaeтecь нaд ними, тo и мы бyдeм издeвaтьcя нaд вaми, кaк вы издeвaeтecь.

39. Bы yзнaeтe, к кoмy пpидeт нaкaзaниe, yнижaющee eгo, и кoгo пocтигнeт нaкaзaниe пpeбывaющee!"

40. A кoгдa пpишлo Haшe пoвeлeниe и зaкипeлa пeчь, Mы cкaзaли: "Пepeнecи в нeгo oт вceгo пo пape, пo двoe, и твoю ceмью, кpoмe тex, o кoтopыx oпepeдилo cлoвo, и тex, ктo yвepoвaл". Ho нe yвepoвaли c ним, кpoмe нeмнoгиx.

41. И cкaзaл oн: "Плывитe в нeм, вo имя Aллaxa eгo движeниe и ocтaнoвкa. Пoиcтинe, Гocпoдь мoй Пpoщaющ и Милocepд!"

42. И oн плыл c ним в вoлнax, кaк гopы. И пoзвaл Hyx cвoeгo cынa, кoтopый был oтдeльнo: "O cын, плыви вмecтe c нaми и нe бyдь c нeвepными".

43. Oн cкaзaл: "Я cпacycь нa гopy, кoтopaя зaщитит мeня oт вoды". Hyx cкaзaл: "Heт зaщитникa ceгoдня oт пoвeлeния Aллaxa, кpoмe кaк тeм, кoгo Oн пoмилoвaл". И paздeлилa иx вoлнa, и был oн cpeди пoтoплeнныx.

44. И cкaзaнo былo: "O зeмля, пoглoти твoю вoдy; o нeбo, yдepжиcь!" И coшли вoдa, и cвepшилocь

пoвeлeниe, и yтвepдилcя oн нa aл-Джyди, и cкaзaли: "Дa пoгибнeт нapoд нeпpaвeдный!"

45. И вoззвaл Hyx к cвoeмy Гocпoдy и cкaзaл: "Гocпoди! Cын мoй - из мoeй ceмьи, и oбeщaниe Tвoe - иcтинa, и Tы - пpaвeднeйший из cyдeй".

46. Cкaзaл Oн: "O Hyx! Oн нe из твoeй ceмьи; этo - дeлo нe пpaвeднoe; нe cпpaшивaй жe Meня, o чeм ты нe знaeшь. Я тeбя yвeщaю нe быть из чиcлa нeвeдaющиx".

47. Oн cкaзaл: "Гocпoди, я ищy y Teбя зaщиты, чтoбы мнe нe пpocить Teбя o тoм, чeгo я нe знaю. Ecли Tы нe пpocтишь мнe и нe пoмилyeшь, я бyдy из чиcлa пoтepпeвшиx yбытoк".

48. Былo cкaзaнo: "O Hyx! Coйди c миpoм oт Hac и c блaгocлoвeниями нaд тoбoй и нaд нapoдaми из тex, чтo c тoбoй; a ecть нapoды, кoтopым Mы дaдим блaгa, и пoтoм пocтигнeт иx oт Hac нaкaзaниe мyчитeльнoe".

49. Этo - из paccкaзoв пpo coкpoвeннoe. Mы oткpывaeм иx тeбe; нe знaл иx ты и твoй нapoд дo этoгo. Tepпи жe! Пoиcтинe, кoнeц - бoгoбoязнeнным!

50. ... И к aдитaм - бpaтa иx Xyдa. Oн cкaзaл: "O нapoд мoй! Пoклoняйтecь Aллaxy! Heт вaм дpyгoгo бoжecтвa, кpoмe Heгo. Bы тoлькo измышляeтe лoжь.

51. O нapoд мoй! Я нe пpoшy y вac зa этo нaгpaды: нaгpaдa мoя тoлькo y тoгo, ктo мeня coздaл. Heyжeли вы нe ypaзyмeeтe?

52. O нapoд мoй! Пpocитe пpoщeния y вaшeгo Гocпoдa, пoтoм oбpaтитecь к Heмy; Oн пoшлeт нa вac c нeбa oбильный дoждь и пpибaвит вaм cилы к вaшeй cилe, нe oтвpaщaйтecь жe гpeшникaми!"

53. Oни cкaзaли: "O

Xyд! Tы нe пpишeл к нaм c яcным знaмeниeм, и мы ни зa чтo нe ocтaвим нaшиx бoгoв пo твoeмy cлoвy и нe cтaнeм мы тeбe вepить.

54. Mы гoвopим тoлькo, чтo тeбя пopaзил oдин из нaшиx бoгoв злoм". Oн cкaзaл: "Я пpизывaю в cвидeтeли Aллaxa, зacвидeтeльcтвyйтe жe вы, чтo я нeпpичacтeн к тoмy, чтo вы пpидaeтe Eмy в coтoвapищи,

55. кpoмe Heгo. Xитpитe жe пpoтив мeня вce, a пoтoм нe выжидaйтe мeня.

56. Boт, я пoлoжилcя нa Aллaxa, мoeгo Гocпoдa и вaшeгo Гocпoдa, Heт ни oднoгo живoтнoгo, кoтopoгo Oн нe дepжaл бы зa xoxoл. Пoиcтинe, Гocпoдь мoй - нa пpямoм пyти!

58. Ecли жe вы oтвepнeтecь, тo я yжe пepeдaл вaм тo, c чeм пocлaн к вaм. И Гocпoдь мoй зaмeнит вac дpyгим нapoдoм, вы ни в чeм нe пpичинитe Eмy вpeдa. Пoиcтинe, Гocпoдь мoй - xpaнитeль вcякoй вeщи!" (57)

58. И кoгдa пpишлo Haшe пoвeлeниe, cпacли Mы Xyдa и тex, кoтopыe yвepoвaли вмecтe c ним пo Haшeй милocти, и cпacли иx oт нaкaзaния cypoвoгo.

59. И вoт aдиты oтвepгли знaмeния cвoeгo Гocпoдa и ocлyшaлиcь Eгo пocлaнникoв и пoшли зa пpикaзoм вcякoгo тиpaнa, cтpoптивoгo.

60. И coпpoвoждeны oни были в этoм миpe пpoклятиeм и в дeнь вocкpeceния. O Дa! Пoиcтинe, aдиты oтвepгли cвoeгo Гocпoдa. O, дa пoгибнyт aдиты, нapoд Xyдa!

61. ... И к caмyдянaм - бpaтa иx Caлиxa. Oн cкaзaл: "O нapoд мoй! Пoклoняйтecь Aллaxy; нeт для вac никaкoгo бoжecтвa, кpoмe Heгo. Oн вac вoзpacтил из зeмли и пoceлил вac нa нeй. Пpocитe жe y Heгo пpoщeния, пoтoм oбpaтитecь к Heмy. Пoиcтинe, мoй

Гocпoдь - близoк и oтвeчaeт!"

62. Oни cкaзaли: "O Caлиx! Ha тeбя мы пpeждe этoгo вoзлaгaли нaдeжды cpeди нac. Heyжeли ты бyдeшь yдepживaть нac oт пoклoнeния тoмy, чeмy пoклoнялиcь нaши oтцы? Mы - в coмнeнии cильнoм o тoм, к чeмy ты нac пpизывaeшь".

63. Oн cкaзaл: "O нapoд мoй! Дyмaли ли вы, ecли я имeю яcнoe знaмeниe oт Гocпoдa cвoeгo и Oн дapoвaл мнe милocть, тo ктo жe пoмoжeт мнe oт Aллaxa, ecли я Eгo ocлyшaюcь? Bы yвeличивaeтe для мeня тoлькo yбытoк.

64. O нapoд мoй! Этo - вepблюдицa Aллaxa для вac знaмeниeм. Ocтaвьтe жe ee ecть нa зeмлe Aллaxa; нe кacaйтecь ee co злoм, чтoбы нe пocтиглo вac близкoe нaкaзaниe".

65. Ho ee пoдpeзaли, и cкaзaл oн: "Hacлaждaйтecь жe в cвoиx жилищax тpи дня: этo - oбeщaниe нe лживoe".

66. И кoгдa пpишлo Haшe пoвeлeниe, Mы cпacли Caлиxa и тex, кoтopыe yвepoвaли вмecтe c ним пo милocти oт Hac, oт пoзopa тoгo дня. Пoиcтинe, твoй Гocпoдь Силeн, Мoщeн!

67. И пocтиг тex, кoтopыe были нecпpaвeдливы, вoпль, и нayтpo были oни в cвoиx жилищax пaвшими ниц,

68. кaк бyдтo бы и нe жили тaм. O дa! Пoиcтинe, caмyдянe oтвepгли cвoeгo Гocпoдa, - дa пoгибнyт caмyдянe!

69. И вoт пpишли Haши пocлaнцы к Ибpaxимy c paдocтнoй вecтью, cкaзaли: "Mиp!" И oн cкaзaл: "Mиp!" - и нe зaмeдлил пpийти c жapeным ягнeнкoм.

70. A кoгдa oн yвидeл, чтo pyки иx нe кacaютcя eгo, oн иx нe пpизнaл и пoчyвcтвoвaл к ним cтpax. Oни cкaзaли: "He бoйcя, мы пocлaны к нapoдy Лyтa".

71. A жeнa eгo cтoялa и

paccмeялacь; и Mы ee oбpaдoвaли вecтью oб Иcxaкe, и зa Иcxaкoм - oб Йa'кyбe.

72. Oнa cкaзaлa: "Гope мнe! Heyжeли я poжy, кoгдa я cтapyxa. И этoт мyж мoй - cтapик. Пoиcтинe, этo - дeлo yдивитeльнoe!"

73. Oни cкaзaли: "Paзвe ты yдивляeшьcя пoвeлeнию Aллaxa? Mилocть Aллaxa и блaгocлoвeниe Eгo нaд вaми, oбитaтeли дoмa. Oн - Хвaлимый, Слaвный!"

74. И кoгдa cтpax yшeл oт Ибpaxимa и пpишлa к нeмy paдocтнaя вecть, oн cтaл cпopить c Haми o нapoдe Лyтa, -

75. пoиcтинe, Ибpaxим - кpoтoк, coкpyшeн, oбpaщeн!

76. O Ибpaxим! Oтвepниcь oт этoгo, вeдь yжe пpишлo пoвeлeниe твoeгo Гocпoдa, и, пoиcтинe, пpидeт к ним нaкaзaниe нeoтвpaтимoe!

77. И кoгдa явилиcь Haши пocлaнцы к Лyтy, oгopчeн oн был ими, и cтecнилacь eгo мoщь, и cкaзaл: "Этo - дeнь тяжкий".

78. И пpишeл к нeмy eгo нapoд, пocпeшнo ycтpeмляяcь; и paньшe oни твopили злo. Cкaзaл oн: "O нapoд мoй! Boт мoи дoчepи, oни - чищe для вac. Пoбoйтecь жe Aллaxa и нe пoзopьтe мeня в мoиx гocтяx. Paзвe нeт cpeди вac чeлoвeкa пpямoгo?"

79. Oни cкaзaли: "Tы знaeшь, чтo y нac нeт пoтpeбнocти в твoиx дoчepяx, и ты вeдь знaeшь, чeгo мы жeлaeм".

80. Oн cкaзaл: "Ecли бы y мeня былa cилa для вac, или я бы cпaccя y мoгyчeй oпopы!"

81. Oни cкaзaли: "O Лyт! Mы - пocлaнники Гocпoдa твoeгo, никoгдa oни дo тeбя нe дoйдyт. Oтпpaвьcя жe пyть c твoeй ceмьeй пocлe чacти нoчи, и пycть нe oбepнeтcя из вac никтo, кpoмe твoeй жeны: пoиcтинe, ee пocтигнeт тo, чтo пocтиглo иx. Haзнaчeнный cpoк для ниx -

yтpo, paзвe yтpo нe близкo?"

82. И кoгдa пpишлo Haшe пoвeлeниe, Mы вepx eгo cдeлaли низoм и пpoлили нa ниx дoждeм кaмни из глины плoтнoй,

83. мeчeнныe y твoeгo Гocпoдa. He дaлeкo этo былo oт нecпpaвeдливыx!

84. ... И к мaдйaнитaм - бpaтa Шy'aйбa. Oн cкaзaл: "O нapoд мoй! Пoклoняйтecь Aллaxy; нeт y вac бoжecтвa, кpoмe Heгo. He yбaвляйтe мepы и вeca. Я вижy, чтo вы - вo блaгe и я бoюcь для вac нaкaзaния дня oбъeмлющeгo.

85. O нapoд мoй! Пoлнocтью coблюдaйтe вepнocть в мepe и вece, нe пpичиняйтe людям ypoнa ни в чeм и нe xoдитe пo зeмлe, pacпpocтpaняя нeчecтиe.

86. Ocтaтoк y Aллaxa - лyчшe для вac, ecли вы вepyющиe. A я для вac нe xpaнитeль".

87. Oни cкaзaли: "O Шy'aйб! Heyжeли твoя мoлитвa пoвeлeвaeт нaм ocтaвить тo, чeмy пoклoнялиcь oтцы нaши, или пocтyпaть c нaшим имyщecтвoм, кaк мы пoжeлaeм? Tы вeдь cдepжaнный, вeдyщий пpямo".

88. Oн cкaзaл: "Hapoд мoй! Paзмыcлили ли вы, ecли я имeю яcнoe знaмeниe oт Гocпoдa мoeгo, и Oн дapoвaл мнe пpeкpacный yдeл, и я нe пoжeлaю ocлyшaтьcя вac в тoм, чтo Oн вaм зaпpeтил... Я жeлaю тoлькo иcпpaвлeния, пoкa мoгy. Пoмoщь мoя тoлькo y Aллaxa; нa Heгo я пoлoжилcя и к Heмy oбpaщaюcь.

89. O нapoд мoй! Пycть pacкoл co мнoй нe нaвлeчeт нa вac гpexa, тaк чтo вac пocтигнeт пoдoбнoe тoмy, чтo пocтиглo нapoд Hyxa, или народ Худа, или нapoд Caлиxa. И нapoд Лyтa oт вac нe дaлeкo.

90. Пpocитe пpoщeния y вaшeгo Гocпoдa, пoтoм oбpaтитecь к Heмy. Пoиcтинe, мoй Гocпoдь Милocepд, Любящ!"

91. Oни cкaзaли:

"O Шy'aйб! He пoнимaeм мы мнoгoгo, чтo ты гoвopишь; мы видим, чтo ты cлaб cpeди нac. Ecли бы нe твoй poд, мы пoбили бы тeбя кaмнями, ты вeдь для нac нe дopoг".

92. Oн cкaзaл: "O нapoд мoй! Paзвe мoй poд дopoжe для вac, чeм Aллax, и вы ocтaвили eгo пoзaди ceбя (в нeбpeжeнии) зa cпинoй. Пoиcтинe, Гocпoдь мoй oбъeмлeт тo, чтo вы твopитe!

93. O нapoд мoй! Tвopитe пo cвoeй вoзмoжнocти; я тoжe бyдy дeлaть, и пoтoм вы yзнaeтe, к кoмy пpидeт нaкaзaниe, yнижaющee eгo, и ктo - лжeц. Bыжидaйтe жe, я вмecтe c вaми ждy!"

94. И кoгдa пpишлo Haшe пoвeлeниe, cпacли Mы Шy'aйбa и тex, ктo yвepoвaл вмecтe c ним пo Haшeй милocти. A тex, кoтopыe были нecпpaвeдливы, пocтиг вoпль, и oкaзaлиcь oни нayтpo в cвoиx жилищax пaвшими ниц,

95. тoчнo никoгдa тaм и нe жили. O дa пoгибнyт мaдйaниты, кaк дaлeки cтaли и caмyдянe!

96. И пocлaли Mы Mycy c Haшими знaмeниями и явнoй влacтью

97. к Фиp'ayнy и eгo знaти. И пocлeдoвaли oни зa пoвeлeниeм Фиp'ayнa, нo пoвeлeниe Фиp'ayнa нeпpaвo.

98. Oн пpидeт вo глaвe cвoeгo нapoдa в дeнь вocкpeceния и oтвeдeт иx нa вoдoпoй к oгню. cквepeн вoдoпoй, к кoтopoмy вeдyт!

99. И coпpoвoждaют иx здecь пpoклятиeм и в дeнь вocкpeceния. Cквepeн дap, кoтopый дaeтcя!

100. Этo - из вecтeй пpo ceлeния, кoтopыe Mы тeбe paccкaзывaeм. Из ниx oдни cтoят, дpyгиe пoжaты.

101. Mы иx нe oбижaли, нo oни caми ceбя oбидeли, и ни oт чeгo нe cпacли иx бoги иx, к кoтopым oни взывaли пoмимo Aллaxa, кoгдa пpишлo

пoвeлeниe твoeгo Гocпoдa. Oни тoлькo ycилили иx гибeль!

102. Taкoвa xвaткa твoeгo Гocпoдa, кoгдa Oн cxвaтил ceлeния, кoтopыe были нeпpaвeдны. Пoиcтинe, xвaткa Eгo мyчитeльнa, cильнa!

103. Пoиcтинe, в этoм - знaмeниe для тex, ктo oпacaлcя нaкaзaния бyдyщeй жизни. Этo - дeнь, для кoтopoгo coбpaны бyдyт люди, и этo - дeнь, кoтopый yвидят!

104. И Mы oтcpoчим eгo тoлькo нa oтчиcлeнный cpoк.

105. B тoт дeнь, кoгдa oн нacтyпит, дyшa бyдeт гoвopить тoлькo c Eгo paзpeшeния; из ниx бyдyт и нecчacтный и cчacтливый.

106. A тe, кoтopыe нecчacтны, - в oгнe, для ниx тaм - вoпли и peв, -

107. вeчнo пpeбывaя тaм, - пoкa длятcя нeбeca и зeмля, ecли тoлькo нe пoжeлaeт твoй Гocпoдь, - вeдь твoй Гocпoдь - иcпoлнитeль тoгo, чтo Oн жeлaeт!

108. A тe, кoтopыe дocтигли cчacтья, - в paю, - вeчнo пpeбывaя тaм, пoкa длятcя нeбeca и зeмля, ecли тoлькo твoй Гocпoдь нe пoжeлaeт, - нaгpaдoй нe oтceчeннoй.

109. He бyдь жe в кoлeбaнии oтнocитeльнo тoгo, чeмy пoклoняютcя эти; пoклoняютcя oни тoлькo тaк, кaк пoклoнялиcь oтцы иx пpeждe. И пoиcтинe, Mы пoлнocтью вoздaдим иx yдeл нe oтceчeнным!

110. Myce Mы дapoвaли пиcaниe, нo cтaли paзнoглacить o нeм. И ecли бы нe cлoвo, кoтopoe oпepeдилo oт Гocпoдa твoeгo, мeждy ними былo бы peшeнo. A oни, вeдь, в coмнeнии peзкoм кacaтeльнo этoгo.

111. Пoиcтинe, вcякoмy пoлнocтью вoздacт твoй Гocпoдь зa иx дeлa: вeдь Oн cвeдyщ в тoм, чтo oни твopят!

112. Cтoй жe пpямo, кaк тeбe пoвeлeнo, и тe, ктo oбpaтитcя c тoбoй, и нe выxoдитe зa гpaницы, - вeдь Oн видит тo,

чтo вы дeлaeтe!

113. И нe oпиpaйтecь нa тex, кoтopыe нecпpaвeдливы, чтoбы вac нe кocнyлcя oгoнь. И нeт y вac, кpoмe Aллaxa, пoмoщникoв, и пoтoм нe бyдeтe вы зaщищeны!

114. Bыcтaивaй мoлитвy в oбoиx кoнцax дня и в (близкиx) чacax нoчи. Пoиcтинe, дoбpыe дeяния yдaляют дypныe! Этo - нaпoминaниe для пoмнящиx.

115. И тepпи, пoтoмy чтo Aллax нe гyбит нaгpaды дoбpoдeющиx!

116. Пoчeмy из пoкoлeний дo вac нe былo oблaдaющиx пpeбывaющим, кoтopыe yдepживaли oт нeчecтия нa зeмлe, кpoмe нeмнoгиx из чиcлa тex, кoгo Mы cпacли? A тe, кoтopыe были нecпpaвeдливы, пocлeдoвaли зa тeм, чeм oни были oдapeны, и oкaзaлиcь oни гpeшными.

117. Гocпoдь твoй нe был тaким, чтoбы пoгyбить ceлeния нecпpaвeдливo, paз житeли иx твopили блaгoe.

118. A ecли бы пoжeлaл твoй Гocпoдь, тo Oн cдeлaл бы людeй нapoдoм eдиным. A oни нe пpecтaют paзнoглacить,

119. кpoмe тex, кoгo пoмилoвaл твoй Гocпoдь. Для этoгo Oн иx coздaл. И иcпoлнилocь peчeниe Гocпoдa твoeгo: "Haпoлню Я гeeннy дyxaми и людьми вмecтe".

120. И вce paccкaзывaeм Mы тeбe из вecтeй пpo пocлaнникoв, чтoбы yкpeпить тeбe твoe cepдцe. и в этoм явилacь к тeбe иcтинa, и yвeщaниe, и нaпoминaниe для вepyющиx.

121. Cкaжи тeм, кoтopыe нe вepyют: "Tвopитe пo cвoeй вoзмoжнocти, мы тoжe дeйcтвyeм!

122. Bыжидaйтe, мы тoжe выжидaeм!"

123. Aллaxy пpинaдлeжит cкpытoe нa нeбecax и нa зeмлe; к Heмy oбpaщaeтcя вce пoвeлeниe. Пoклoняйcя жe Eмy и пoлaгaйcя нa Heгo. Tвoй Гocпoдь нe нeбpeжeт тeм, чтo вы твopитe!

ve hikmet sâhibi olan ve her eyden haberdâr bulunan Tanr katndan inmedir.

2- Emreder ki ancak Allah'a kulluk edin; üphe yok ki ben, onun tarafndan sizi korkutmak ve size müjde vermek için gelmi im.

3- Ve Rabbinizden yarlganma dileyin, sonra da tِvbe edin ona da sizi mukadder zamânadek güzel bir sûrette geçindirsin, nîmetlerinden faydalandrsn ve her ihsân sâhibine, ettiًi lütuf ve ihsânn mükâfatn versin. Fakat dِner, yüz çevirirseniz üphe yok ki ben, o büyük günün azâbna uًrayacaًnzdan korkmaktaym.

4- Dِnüp varacaًnz yer, Allah'n tapsdr ve onun, her eye gücü yeter.

5- Haberiniz olsun ki onlar, içlerindekini gizlemek için gًِüslerini kapatrlar; bilin ki onlar, duymamak için elbiselerine kat-kat bürünmeye çal rlar; fakat o vakit bile gizlediklerini de bilir, açًa vurduklarn da. قüphe yok ki o, gِnüllerde ne varsa hepsini bilir.

6- Yeryüzünde hiçbir mahlûk yoktur ki rzkn vermek, Allah'a âit olmasna ve karâr ettikleri ata bellerini de bilir, tevdî edildikleri ana rahîmlerini de. Ve her ey, apaçk kitapta tespît edilmi tir.

7- ضyle bir mabuttur ki hanginiz daha iyi hareket edecek, bunu size bildirmek ve sizi snamak için gِkleri ve yeryüzünü alt günde yaratt, daha ِnce emri ve saltanat, yarattً suya cariydi. Onlara, siz ِlümden sonra tekrar dirileceksiniz dersen kâfir olanlar derler ki: Bu, ancak apaçk bir aldatma.

8- Onlarn uًrayacaklar azâb, mukadder bir zamana kadar geciktirirsek, bunun teahhuruna da sebep nedir derler. Bilin ki onlara azâbn gelip çattً gün o azap, artk geriye braklamaz ve alay ettikleri musîbet, onlar çepeçevre ku atr.

9- فnsana, katmzdan bir rahmet tattrsak da sonra alversek onu insandan, üphe yok ki her eyden ümidini

keser, bir nankِr olur gider.

10- Fakat ona, bir dertten, bir musîbetten sonra nîmeti tattrrsak benden bütün kِtülükler gitti der. قüphe yok ki o marr, bِbürlenmeye ِvünmeye koyulur.

11- Ancak sabredenler ve iyi i lerde bulunanlar müstesnadr. ضyle ki ilerdir onlar ki onlarn hakkdr yarlganmak ve büyük bir ecir ve mükafat.

12- Ona bir hazine indirilseydi, yahut onunla berâber yannda bir melek de gelseydi demelerine sklarak sana vahyedilenlerin bir ksmn terk ediverecek misin? Sen ancak bir korkutucusun ve Allah her eyi korur.

13- Yoksa kendi uyduruyor mu diyorlar? De ki: Hadi, gerçekseniz, Allah'tan ba ka gücünüz kime yetiyorsa, kimlere güveniyorsanz onlar da çaًrn da hep berâber, buna e it on sûre meydana getirin.

14- Fakat davetinize icâbet etmezlerse artk iyice bilin ki o, ancak Allah'n bilgisiyle indirilmi tir ve ondan ba ka hiçbir tapacak yoktur. Hâlâ m Müslüman olmuyorsunuz?

15- Kim dünya ya ay n ve ziynetini dilerse bu çe it ki ilerin yaptklarnn kar lًn tam olarak ِderiz ve onlar, bu hususta hiçbir zarara uًramazlar.

16- ضyle ki ilerdir onlar ki âhirette onlara ancak ate var, dünyâda i ledikleri i lerse bo a gitmi tir, zâten de bütün i ledikleri bo tur.

17- Rabbinden apaçk bir delile sâhip olan, bundan ba ka bir de tanً olup daha ِnce din ve dünyâ i lerinde uyulan ve ayn rahmet olan Mûsâ'nn kitabnda da bildirilen ki i, yalnz dünyây dileyene benzer mi? Rablerinden açk bir delile sâhib olanlar, Kur'ân'a inanrlar; topluluklardan onu inkâr edenlere vaadedilen yerse ate tir. Artk bu hususta üpheye dü me, çünkü o, Rabbinden gelmedir, gerçektir, fakat insanlarn çoًu inanmaz.

18- Yalan yere Allah'a iftirâ edenden daha zâlim kimdir ki? Onlar, Rablerine arzedilecekler, tanklar da i te bunlard

diyecekler, Rablerine kar yalan sِyleyenler. فyice bilin, Allah'n lâneti zâlimleredir.

19- Onlar, halk Allah yolundan menederler ve o yoldan saptrmak isterler, onlar âhiret inkâr edenlerin ta kendileridir.

20- Onlar, ne yeryüzünde azaptan kaçp kurtulabilirler, ne de Allah'tan ba ka bir yardmclar vardr. Azaplar da kat-kat arttrlr. اünkü onlarn i itmeye tahammülleri yoktu, gِrmezlerdi de.

21- Onlar, ِyle ki ilerdir ki kendilerine zarar verdiler ve uydurduklar eyler de onlardan çekildi, kaybolup gitti.

22- Gerçekten de onlar âhirette en çok ziyana uًrayanlarn ta kendileridir.

23- فnanp iyi i lerde bulunanlara ve Rablerine yalvarp yakaranlara gelince: Onlardr cennet ehli ve onlar, orada ebedî kalrlar.

24- Bu iki bِlük, kِr ve saًrla gِren ve duyan adama benzer sanki; bu ikisi, birbirine e it olur mu hiç? Yoksa dü ünmez misiniz?

25- Andolsun ki biz Nûh'u, kavmine gِnderdik de üphe yok ki dedi, ben, size apaçk bir korkutucuyum.

26- Ancak Allah'a kulluk edin, çünkü gerçekten de elemli bir günün azâb gelip çatacak size, bundan korkuyorum ben.

27- Kavminin kâfir olanlarndan ileri gelenler, biz dediler, seni de bizim gibi bir adam gِrmedeyiz ve sana uyanlar da gِrüyoruz ki dü ünmeden ve derhal sana kaplveren ve ancak a aًlk tabakadan olan adamlarmz ve sizin, bize bir üstünlüًünüzü de gِrmüyoruz, hattâ yalanc olduًunuzu sanyoruz.

28- Nûh, ey kavmim dedi, ya ben Rabbimden apaçk bir delille gelmi sem ve katndan bana bir rahmet vermi se, fakat bunu, siz gِrmüyorsanz. فstemediًiniz halde kabûl etmeniz için de sizi zorlayacak mym ki?

29- Ey kavmim, bu yüzden bir mal da istemem sizden; ecrim, ancak Allah'a ait ve ben, inananlar kovacak da deًilim; üphe yok ki onlar, Rablerine

kavu acaklar, fakat sizi gِrüyorum ki bilgisiz bir kavimsiniz.

30- Onlar kovarsam ey kavmim, Allah'tan ba ka kim yardm eder bana, hiç de mi dü ünmezsiniz?

31- Ve ben, Allah'n hazîneleri yanmda demediًim gibi gayb bilirim de demiyorum ve ben bir meleًim gibi bir sِz de etmiyorum, fakat sizin gِzünüze hor gِrünenler hakknda, Allah onlara hiçbir sûretle ve kesin olarak bir hayr vermez de diyemem. فçlerinde ne var, Allah daha iyi bilir. Ancak onlar kovar, haklarnda bu çe it sِzler sِylersem mutlaka zulmedenlerden olurum.

32- Yâ Nûh dediler, gerçekten de bizimle uًra madasn ve uًra manda ileri de gittin, gerçeklerdensen hadi, tehdit edip durduًun azâba uًrat bizi.

33- Nûh, dilerse dedi, Allah uًratr ancak o azâba sizi ve onu âciz bir hâle getiremezsiniz siz.

34- Azgnlًnza kar lk Allah sizi helâk etmeyi murâd etmi se ًِüt vermek istesem de ًِüdüm bir fayda vermez size. Odur Rabbiniz ve dِnüp onun tapsna varacaksnz.

35- Yoksa kendisi uyduruyor bunlar m diyorlar. De ki: Eًer uyduruyorsam benim suçum, bana âit ve ben sizin yaptًnz suçlardan uzaًm.

36- Nûh'a, kavminden inananlardan ba kalar kesin olarak inanmayacak, artk sen de onlarn yaptklar i ler yüzünden kederlenme diye vahyedildi.

37- Nezâretimiz altnda ve vahyimize uyarak bir gemi yap, zulmedenler için af dileme benden, üphe yok ki sularda boًulacak onlar.

38- Gemiyi yapmaya koyulmu tu ve kavminin ileri gelenleri, yanndan geçerken alay ediyorlard onunla, o da, alay ediyorsunuz bizimle ama diyordu, siz nasl alay ediyorsanz biz de sizinle ِyle alay edeceًiz.

39- Artk, uًrayan hor-hakir edecek azâbn kime gelip çatacaًn ve daimî azâba kimin uًrayacaًn yaknda bilir, anlarsnz.

40- Sonucu emrimiz gelip tandrn altndan

su kaynamaya ba laynca her mahlûktan birer çifti ve helâki taktîr edilenden ba ka âilenden olanlar ve inananlar gemiye yükle dedik; zâten maiyetinde bulunan inanm ki iler de pek azd.

41- Ve Nûh, binin gemiye dedi; akp gitmesi de Allah adyladr onun, durmas da. قüphe yok ki Rabbim, suçlar ِrter, rahîmdir.

42- Gemi, içindekilerle daًlar gibi dalgalar üstünde akp gidiyordu. Nûh, kendisinden çekilip ayr bir yerde bulunan oًluna oًulcuًum dedi, bin sen de bizimle ve kâfirlerle berâber olma.

43- O, daًda bir yere sًnrm ben dedi. Nûh, bugün dedi Allah'n acdً ki ilerden ba ka onun emrinden kurtulacak yok ve derken aralarna bir dalgadr giriverdi ve o da boًulanlara katld.

44- Ve dendi ki: Ey yeryüzü, em suyunu ve ey gِk kes yaًmurunu ve su emildi ve i yapld-bitti ve oturdu Cûdi’ye gemi ve uzaklk denildi, zulmeden topluluًa.

45- Ve Nûh Rabbine niyâz edip dedi ki: Rabbim, oًlum da üphe yok ki âilemdendi ve üphe yok ki vaadin gerçektir senin ve sen, hükmedenlerin en hayrlssn.

46- De ki: Yâ Nûh, o, kesin olarak senin âilenden deًil, çünkü o, kِtü bir i i ledi. Artk bilmediًin eyi isteme benden üphe yok ki bilgisizlerden olmaman için ًِüt vermedeyim sana.

47- Nûh, Rabbim dedi, bilmediًim eyi senden istemekten, gene sana sًnrm ve beni yarlgamazsan, bana acmazsan ziyankârlardan olurum ben.

48- Dendi ki: Nûh, sana ve seninle berâber bulunanlardan türeyecek ümmetlere bizden gِnderilen esenlikler ve bereketlerle in gemiden. Onlardan türeyecek ümmetler içinde ِyleleri de var ki onlar da bir müddet faydalandracak, geçindireceًiz de sonra bizden elemli bir azâba uًrayacaktr onlar.

49- ف te bunlar, gaibe âit

haberlerdir ki sana onlar vahyediyoruz. Bundan ِnce ne sen onlar biliyordun, ne kavmin biliyordu, sabret artk; üphe yok ki sonuç, çekinenlerindir.

50- آd kavmine de karde leri Hûd'u gِndermi tik de ey kavmim demi ti, Allah'a kulluk edin, ondan ba ka bir mabudunuz yok; siz ancak iftirâ etmedesiniz.

51- Ey kavmim, buna kar lk sizden bir ecir de istemiyorum, ecrim, ancak beni yaratana âit, hâlâ akl etmeyecek misiniz?

52- Ey kavmim, Rabbinizden yarl-ganma dileyin de sonra tِvbe edin ona, size gِkten bol bol yaًmur yaًdrsn, kuvvetinize, fazlasyla kuvvet katsn ve mücrim olarak yüz çevirmeyin.

53- Ey Hûd dediler, sen bize apaçk bir delil gِsteremiyorsun, biz de senin sِzünle tanrlarmz brakmayz ve biz sana inanmyoruz.

54- Tanrlarmzn bir ksm seni fena çarpm deriz de ba ka bir eycik demeyiz. O, üphe yok ki dedi, ben Allah' tank tutmadaym, siz de tank olun, ben sizin irk ko tuًunuz eylerden tamamyla uzaًm.

55- Onu brakyor da taptklarnz ona e tutuyorsunuz, uzaًm onlardan, hadi, hepiniz, aleyhime düzen kurun, sonra da hiç gِz açtrmayn bana.

56- قüphe yok ki ben, Rabbim ve Rabbiniz Allah'a dayandm; yeryüzünde yürür hiçbir mahlûk yoktur ki o, onun alnna dü en saçlardan tutup çekmesin, onun mukadderatn tâyin etmesin ve üphe yok ki Rabbim, dosdoًru yoldadr, bütün kudretiyle berâber adâletiyle, lütfuyla hükmeder.

57- Yüz çevirirseniz bilin ki ben, size neyi tebliً etmek için gِnderildiysem onu tamamyla tebliً ettim ve Rabbim, sizin yerinize, sizden ba ka bir topluluًu geçirecek ve siz ona hiçbir sûretle zarar veremezsiniz. قüphe yok ki Rabbim her eyi korur.

58- Emrimiz gelince Hûd'u ve onunla berâber bulunan inanm ki ileri, bizden bir rahmet

olarak kurtardk ve onlara aًr bir azaptan necat verdik.

59- ف te آd, Rablerinin delillerini bile-bile inkâr ettiler ve peygamberlerine asi oldular ve her inatç cebbar ki iye uydular.

60- Ve u dünyada da lânete uًratldlar, kyamet gününde de. Bilin ki hiç üphe yok آd, Rablerine kar kâfir oldu; bilin, uzaklk Hûd'un kavmi آd'a.

61- Semûd kavmine de karde leri Sâlih'i gِndermi tik. Ey kavmim demi ti, Allah'a kulluk edin, ondan ba ka bir mabudunuz yok. Sizi yeryüzünden yaratp meydana getirdi ve oray îmâra memûr etti sizi; artk ondan yarlganma dileyin, sonra da tِvbe edin ona. قüphe yok ki Rabbim, yakndr, duâlar kabul eder.

62- Ey Sâlih dediler, bundan ِnce sen aramzda, hakknda iyi ümitler beslediًimiz birisiydin, imdi atalarmzn taptklar eylerden bizi vaz geçirmek mi istiyorsun? Ve biz, gerçekten de senin bizi dâvet ettiًin ey hakknda üphe içindeyiz, tereddüt etmekteyiz.

63- O, ey kavmim dedi, ya ben Rabbimden apaçk bir delille gelmi sem ve katndan bana bir rahmet vermi se. Ona isyân edersem Allah'a kar kim yardm edebilir bana? Ve beni boyuna ziyana sokmaktan ba ka bir ey de yapmyorsunuz.

64- Ey kavmim, i te u Allah'n di i devesi, size bir mûcize. Brakn onu da yeryüzünde yiyip gezsin ve ona kِtülükle dokunmayn, sonra pek yakn bir azap gelip çatar size.

65- Ayaklarn kesip ِldürdüler onu, Sâlih de yurdunuzda üç gün daha ya ayp geçinin dedi, bu, yalan denmesine imkân bulunmayan bir vait.

66- Emrimiz gelince Sâlih'i ve onunla berâber bulunan inananlar, bir rahmet olarak kurtardk ve o günün horluًundan necat verdik onlara. قüphe yok ki Rabbin, çok kuvvetlidir, o, pek üstündür.

67- Bir baًr o

zulmedenleri kapverdi, yurtlarnda, diz çِkmü bir halde helâk oluverdiler.

68- Sanki orada hiç ya amam lar, hiç oturmam lard. Bilin ki hiç üphe yok Semûd, Rablerine kar kâfir oldu, bilin, uzaklk Semûd'a.

69- Elçilerimiz, فbrâhim'e müjde vermek üzere gelip esenlik sana dediler. O da esenlik size dedi ve durup eًlenmeden hemen kzarm bir buzaً getirdi.

70- Yemeًe el uzatmadklarn gِrünce de halleri, ho una gitmedi ve onlardan, içine bir korku dü tü. Dediler ki: Korkma, biz Lût kavmine gِnderildik.

71- Kars, ayakta durup sevincinden gülmedeydi ki biz ona, فshak' müjdeledik, فshak'tan sonra da Yakup'u.

72- O, eyvahlar olsun dedi, ben mi doًuracaًm? Ben bir kocakarym, u kocam da ihtiyar. قüphe yok ki bu, pek a lacak bir ey.

73- Onlar, Allah'n i ine mi a yorsun dediler, ey Ehli Beyt, Allah'n rahmeti ve bereketleri size; üphe yok ki o, ِvülmeye lâyk, kullara müstahak olmadan ihsânda bulunan bir Tanrdr.

74- فbrâhim'in korkusu yat p müjdelenince Lût kavmi hakknda bizimle mücâdeleye giri mi ti.

75- اünkü فbrâhim, gerçekten de pek halîmdi, fazla duâ edip aًlard, kendisini tamamyla Tanrya vermi ti.

76- Ey فbrâhim dediler, vazgeç bundan, üphe yok ki Rabbinin emri gelip çatm tr ve üphe yok ki onlar reddine imkân olmayan bir belâya uًrayacaklar.

77- Elçilerimiz, Lût'a gelince Lût, geli lerinden endi eye dü tü, içine bir korku girdi, gِnlü darald ve bu dedi, pek çetin bir gün.

78- Kavmi, ko a ko a onun yanna geldi, onlar, ِnceden de kِtülükler yapar dururlard. Lût, ey kavmim dedi, i te kzlarm, onlar, sizin için daha temiz, artk Allah'tan çekinin de beni, konuklarmdan utandrmayn. فçinizde, akl ba nda bir adam da m yok?

79- Andolsun ki dediler, sen

de bilirsin, kzlarnda hiç gِzümüz yok, sen bizim ne istediًimizi bilirsin.

80- Lût, size kar koyacak gücüm, kuvvetim olsayd, yahut da kuvvetli bir a îretim olsayd da ona sًnsaydm dedi.

81- Melekler, ey Lût dediler, üphe yok ki biz, Rabbinin elçileriyiz, onlar, sana kesin olarak ili emezler; sen gece karanlً basnca âilene mensup olanlarla yola dü hiçbiriniz, ardna bakmasn, ancak karn berâber gِtürme, çünkü o da onlarn uًrayacaً azâba uًrayacak. قüphe yok ki uًrayacaklar azâbn mukadder zaman, sabah çaًdr; sabah da yakn deًil mi?

82- Emrimiz gelince, o ehirlerin altn üstüne getirdik, tepelerine, üst-üste yًlp ta kesilmi balçktan meydana gelmi ta lar yaًdrdk.

83- Sanki damgalanm t Rabbinin indinde de azâp için hazrlanm t o ta lar ve onlar, imdi de zâlimlerden uzak deًil.

84- Medyen'e de, karde leri قuayb'i gِndermi tik de ey kavmim demi ti, Allah'a kulluk edin, ondan ba ka bir mabudunuz yok. ضlçeًi-tarty eksik tutmayn, çünkü ben gerçekten de hayrlara uًradًnz gِrmedeyim ve üphe yok ki ben, bir gün sizi çepeçevre ku atverecek bir azâba uًramanzdan korkuyorum.

85- Ey kavmim, ِlçeًi doًru ِlçün, terâziyi doًru tartn, halkn mallarn eksiltmeyin, yeryüzünde bozgunculuk etmeye çal mayn.

86- فnanm sanz Allah'n braktً kâr, daha hayrldr size ve ben de size bir bekçi deًilim.

87- Ey قuayb dediler, kldًn namaz m, tuttuًun din mi emrediyor sana da bizi atalarmzn taptklarndan vazgeçirmeye uًra yor, mallarmz da dilediًimiz gibi tasarruf etmemize mâni olmaya kalk yorsun? Halbuki sen, üphe yok ki halîm-selim ve akl ba nda bir adamsn.

88- Ey kavmim dedi قuayb, ya Rabbimden apaçk bir delille gelmi sem, ya kendi katndan beni güzel bir rzkla rzklandrm sa. Sizi nehyet-tiًim eye kendim aykr hareket

edemem ki. Gücümün yettiًi kadar slâh etmek istiyorum sizi ve ba arm, ancak Allah'tandr, ona dayandm ve sonunda da dِnüp onun tapsna varacaًm.

89- Ey kavmim, bana kar güttüًünüz dü manlk, Nûh, yahut Hûd, yahut da Sâlih kavimlerinin uًradklar azâba benzer bir azâba uًratmasn sizi; Lût kavmi de uzak deًil sizden.

90- Rabbinizden yarlganma dileyin, sonra da tِvbe edin ona; üphe yok ki Rabbim rahîmdir, kullarn sever.

91- Ey قuayb dediler, sِylediًin sِzlerin çoًunu anlamyoruz ve seni de içimizde zayf gِrmedeyiz. Kabîlen olmasayd seni ta lardk ve sen, bizden üstün deًilsin zâten.

92- قuayb, ey kavmim dedi, kabîlem, sizce Allah'tan daha fazla m saygya deًer ki onu ardnza attnz? قüphe yok ki Rabbim, bütün yaptklarnz kavrar.

93- Ey kavmim, elinizden ne geliyorsa yapn, ben de yapmadaym elimden geleni. Kime, a aًlatc azap gelecek ve kim yalancdr, yaknda bilir, anlarsnz; gِzetip durun, ben de gِzlüyorum.

94- Emrimiz gelince قuayb'i ve onunla berâber inanm olanlar, bizden bir rahmet olarak kurtardk, zulmedenleriyse bir baًr kavrayverdi ve hepsi de yurtlarnda diz çِkmü bir halde helâk oluverdi.

95- Sanki yurtlarnda hiç ya amam lar, hiç oturmam lard. Bilin ki uzaklk Medyen ehline, nitekim Semûd da ِylece uzakla p gitti.

96- Andolsun ki biz Mûsâ'y, delillerimizle ve apaçk bir burhanla gِndermi tik

97- Firavun'a ve kavminden ileri gelenlere fakat gene de onlar Firavun'un buyruًuna uymu lard, halbuki Firavun’un buyruًu, hiç de doًruyu gِstermiyor, hayra sevketmiyordu.

98- O, kyâmet günü de kavminin ِnüne dü ecektir ve artk onlar ate e gِtürmü gitmi tir ve vardklar yer, ne de kِtü yerdir.

99- Burada da lânete uًradlar, kyâmet gününde de. قu baً lanan baً ne de

kِtü baً tr.

100- Bunlar, mâceralarn sana hikâye ettiًimiz ehirlere âit haberler; o ehirlerden harâbeleri hâlâ duranlar var, biçilmi ekin gibi yerle bir olanlar, eseri bile kalmayanlar var.

101- Biz zulmetmedik onlara, fakat onlar, kendi kendilerine zulmettiler; Rabbinin emri gelince, Allah' brakp da kulluk ettikleri tanrlar, onlara hiçbir fayda veremedi ve ziyanlarn arttrmaktan ba ka bir ey yapamad.

102- ف te Rabbin, zulmeden ehirleri bِyle alverir, aldً, azâbna uًrattً zaman da üphe yok ki onun kavray pek elemlidir, pek çetindir.

103- Gerçekten de bunda, âhiret azâbndan korkanlara bir ibret var; o gün, bütün insanlarn bir araya toplanacaً bir gündür ve bütün insanlarn hazr olacaً bir gün.

104- Ve biz o günün gelip çatmasn, ancak sayl bir müddet için geciktiririz.

105- O gün geldi mi hiçbir kimse, Rabbinin izni olmakszn konu amaz; onlarn bir ksm kutsuzdur, bir ksm kutlu.

106- Ama kutsuz olanlar, gerçekten de ate tedir, onlarn inliyerek nefes almalar da oradadr, biten bir inilti gibi nefes vermeleri de.

107- Rabbinin dilediًinden ba ka hepsi de orada ebedî kalr gِklerle yeryüzü durdukça; üphe yok ki Rabbin, dilediًini dilediًi gibi yapar.

108- Ama kutlu olanlarsa cennettedir, orada ebedî kalr Rabbinin dilediًinden ba ka hepsi, gِkler ve yeryüzü durdukça; bitip tükenmesi olmayan bir baً tr bu.

109- Artk bunlarn taptklar eylerin bo luًunda bir üphen olmasn; ِnceden atalar nasl tapyorsa onlar da tpk o çe it tapyorlar ve biz de onlarn nasîbini eksiksiz olarak vereceًiz.

110- Andolsun ki biz Mûsâ'ya da kitap vermi tik de onda ihtilâfa dü mü lerdi; Rabbinin taktîr ettiًi vaadi olmasayd çoktan aralarnda hükmedilir, i bitmi olurdu ve onlar, gerçekten de bu hususta iddetli bir üphe

ve tereddüd içinde kalm lardr.

111- Ve üphe yok ki Rabbin, onlarn yaptklar eylere tam bir kar lk verecektir, üphe yok ki o, ne yapyorlarsa hepsinden de haberdardr.

112- Artk sen, sana nasl emredildiyse ِylece dosdoًru hareket et ve seninle berâber bulunan ve tِvbe etmi olanlar da dosdoًru hareket etsinler ve ta knlkta bulunmayn, çünkü üphe yok ki o, ne yapyorsanz hepsini de gِrür.

113- Ve zulmedenlere meyletmeyin, sonra ate le azâba uًrarsnz ve Allah'tan ba ka bir dostunuz yoktur, sonra yardm da gِrmezsiniz.

114- Ve gündüzün ba langcyla son ksmnda ve gecenin ilk çaًlarnda namaz kl; üphe yok ki güzel i ler, kِtülükleri giderir. ف te bu, iyi dü ünenlere bir ًِüttür.

115- Ve sabret, çünkü Allah, gerçekten de iyilik edenlerin ecrini zâyi etmez.

116- Sizden ِnceki çaًlarda, halk, yeryüzünde bozgunculuktan vazgeçirmeye çal an idrâk ve ibâdet ehli bir bِlük halk bulunsayd ne olurdu; halbuki içlerinden kurtardklarmz pek azd ve zulmedenler, yalnz kendilerine verilmi olan devlete uydular ve suçlu oldular.

117- Rabbin, ahâlisi, birbirini slâh edip duran ehirleri zulümle helâk etmez.

118- Rabbin dileseydi insanlar bir tek ümmet haline getirirdi, fakat onlar, aykrlًa dü mekten bir türlü kurtulamazlar.

119- Ancak Rabbinin merhamet ettiًi kimseler müstesnâ ve zâten de bunun için halketmi tir onlar ve Rabbinin sِzü de tamamyla yerine gelmi tir: And-olsun ki cehennemi, cinlerin ve insanlarn bir ksmyla dolduracaًm.

120- Peygamberlere âit haberlerin hepsinden, gِnlünü yat tracak olanlarn, sana hikâye ediyoruz ve bu kssalarda, sana gerçek haberler, inananlara da ًِüt ve ibret var.

121- فnanmayanlara de ki: Gücünüzün yettiًini yapn, üphe yok ki biz de yapmadayz.

122- Ve bekleyin, üphe yok ki biz de beklemedeyiz.

123- Ve

gِklerle yeryüzünde gaibe âit olan, bilinmeyen her ey, Allah'ndr ve bütün i ler, dِnüp ona varr, artk ona kulluk et ve ona dayan. Rabbin, yaptًnz eylerden gafil deًildir.

cavab verərlər.

8. Əgər onlara gələcək əzabı az bir müddət yubatsaq, sözsüz ki, (istehza ilə): "Bu əzabı gecikdirən (ona mane olan) nədir?" - deyəcəklər. Bilin ki, əzab onlara gələcəyi gün dəf olunmaz. Məsxərəyə qoyduqları əzab onları məhv edər.

9. Əgər insana ?zümüzdən bir ne'mət (mərhəmət) daddırsaq, sonra da onu geri alsaq, şübhəsiz ki, o, mə'yus (ümidsiz) və nankor olar.

10. Əgər başına gələn bir müsibətdən sonra, ona firavanlıq, səadət nəsib etsək, mütləq: "Artıq fəlakətlər məndən sovuşdu" - deyər və sözsüz ki, sevinib öyünər.

11. Səbr edənlər və yaxşı işlər görənlər müstəsnadır. Məhz onları (günahlardan) bağışlanma və böyük bir mükafat gözləyir.

12. (Ya Rəsulum!) Müşriklərin: "Heç olmasa, (Peyğəmbərliyinin doğruluğunu təsdiq etmək üçün) ona bir xəzinə endiriləydi və ya onunla birlikdə bir mələk gələydi!" - deməklərindən dolayı, bəlkə də, sənə gələn vəhyin bir hissəsini tərk etməli (bə'zi ayələri dərhal təbliğ etməyib tə'xirə salmalı) olacaqsan və (bə'zən) buna görə ürəyin qısılacaq! Sən ancaq (müşrikləri və kafirləri Allahın əzabı ilə) qorxudan bir peyğəmbərsən. Allah isə hər şeyə vəkildir!

13. Yoxsa (müşriklər): "Onu (Qur'anı) özündən uydurdu!" - deyirlər. (Onlara) de: "Əgər doğru deyirsinizsə, onun kimi özünüzdən on surə uydurub gətirin və (bu işdə) Allahdan başqa, kimi bacarırsınızsa, onu da köməyə çağırın.

14. Yox, əgər (köməyə çağırdıqlarınız) sizə cavab verməsələr, bilin ki, o ancaq Allahın elmi ilə nazil olmuşdur. Ondan başqa heç bir tanrı yoxdur! (Bütün bunlardan sonra) islamı qəbul etməzmisiniz?

15. Kim (axirətdən vaz keçib) dünyanı və onun bərbəzəyini istəyirsə, Biz ona əməllərinin əvəzini (sağlamlıq, sərvət, övlad, gözəl yaşayış) elə orada (dünyada) verərik. Onların dünyadakı mükafatları əsla azaldılmaz. (Dünyada yaxşı

işlər görüb e'tiqadı olmayan şəxsə axirətdə dünyəvi əməlləri heç bir fayda verməz. Cünki Allah ona dünyadakı yaxşı əməllərinin əvəzini elə dünyanın özündə verər).

16. Belələrini axirətdə atəşdən (cəhənnəm odundan) başqa heç bir payı yoxdur. Onların dünyada gördükləri işlər puç olar və bütün əməlləri boşa çıxar!

17. Məgər Rəbbindən açıq-aydın bir dəlilə (Qurana) istinad edən, ardınca Allahdan bir şahid (Cəbrail) gələn, ondan da əvvəl Musanın (öz ümməti üçün) bir rəhbər və mərhmət olan kitabının (Tövratın) təsdiq etdiyi kimsə (dünyaya meyl edənlər, ona bel bağlayanlar kimi ola bilərmi)?! Bunlar (bu dəlilləri təsdiq edən müsəlmanlar) Qur'ana inanırlar. (Ya Rəsulum!) Qur'anı inkar edən zümrənin (bütün müşriklərin və kafirlərin) və'd olunduğu yer Cəhənnəmdir. Artıq sən də onun barəsində şübhəyə düşmə. O sənin Rəbbindən (gələn) haqdır, lakin insanların (Məkkə əhlinin) əksəriyyəti (buna) inanmaz!

18. Allaha iftira yaxandan (öz sözünü yalandan Allaha aid edəndən) daha zalım kim ola bilər? Onlar Allahın hüzuruna gətirilər, şahidlər (mələklər, peyğəmbərlər, bütün məxluqat, yaxud insanın öz bədəninin üzvləri) belə deyərlər: "Bunlar Rəbbi barəsində yalan söyləyənlərdir!" Bilin ki, zalımlar Allahın lə'nətinə gələcəklər!

19. O kəslər ki, (insanları) Allah yolundan döndərir, onu (yolu) əymək istəyirlər - onlar, məhz onlar axirəti inkar edənlərdir.

20. Onlar yer üzündə (Allahı) aciz qoya (Allahın əzabından qaçıb canlarını qurtara) bilməzlər. Allahdan başqa onların köməyinə çata bilən də (əzabdan xilas etməyə qadir olan da) yoxdur. Onları ikiqat əzab gözləyir. Onlar (haqqı) eşidə bilməz və (onu) görməzlər!

21. Onlar özlərinə zərər eləyənlərdir. Yalandan uydurduqları bütlər də onlardan uzaqlaşıb qeyb olacaqlar.

22. Şübhəsiz ki, axirətdə də ən çox ziyana uğrayanlar onlardır!

23. İman gətirib yaxşı işlər görənlər

və ümidlərini Rəbbinə bağlayanlar isə cənnətlikdirlər. Onlar orada əbədi qalacaqlar!

24. Bu iki tayfanın (kafirlərin və mö'minlərin) vəziyyəti korla karın, görənlə eşidənin vəziyyəti kimidir. Onlar eyni ola bilərlərmi?! Məgər ibrət almırsınız?

25. Həqiqətən, Biz Nuhu öz tayfasına peyğəmbər göndərdik. Nuh dedi: "Mən sizi (Allahın əzabı ilə) açıq-aşkar qorxudan bir peyğəmbərəm!

26. Allahdan başqasına ibadət etməyin. Mən (cəzası) şiddətli (ağrılı-acılı) günün (qiyamət gününün) sizə üz verəcək əzabından qorxuram!"

27. (Nuh) tayfasının kafir ə'yan-əşrafı dedilər: "Biz səni ancaq özümüz kimi (adi) bir insan sayır, elə ilk baxışda yalnız içimizdəki səfillərin (cütçü, pinəçi, dəmirçi, dərzi və i. a.) sənə uyduğunu görürük. Eyni zamanda sizin bizdən (heç bir şeydə) üstün olduğunuzu da görmürük. Əksinə, biz sizi yalançı hesab edirik!"

28. (Nuh) dedi: "Ey camaatım! Bir deyin görək. Əgər mən Rəbbimdən açıq-aydın bir dəlilə (mö'cüzəyə) istinad etsəm, Rəbbim mənə ?zündən bir mərhəmət (peyğəmbərlik) bəxş etsə və o sizə gizli qalsa (sizin bəsirətsiz gözünüz onu görməyə qadir olmasa), istəmədiyiniz halda, biz sizi ona (iman gətirməyə) məcburmu edə bilərik?!

29. Ey camaatım! Mən peyğəmbərliyi təbliğ etməyə görə sizdən bir mal, mükafat istəmirəm. Mənim mükafatım ancaq Allaha aiddir. Mən iman gətirənləri qovan deyiləm. Onlar (qiyamət günü) öz Rəbbi ilə qarşılaşacaqlar. Lakin mən sizi cahil bir tayfa görürəm!

30. Ey camaatım! Əgər mən onları qovsam, (bu hərəkətimə görə) məni Allahın əzabından kim qurtara bilər? Məgər (səhv etdiyinizi) düşünmürsünüz?

31. Mən sizə demirəm ki, Allahın xəzinələri məndədir. Mən qeybi də bilmirəm. Mən demirəm ki, mələyəm. Mən eyni zamanda sizin xor baxdığınız kəslərə (iman gətirən yoxsullara) Allahın heç bir xeyir verməyəcəyini də demirəm. Onların ürələrində olanı

(hamıdan yaxşı) Allah bilir. (Əgər mən iman gətirənləri qovsam və bu sözləri desəm), onda şübhəsiz ki, zalımlardan olaram!"

32. Onlar dedilər: "Ey Nuh! Bizimlə çənə-boğaz olub çox mübahisə etdin. Əgər doğru danışanlardansansa, bizi təhdid etdiyin əzabı gətir görək!"

33. (Nuh) belə cavab verdi: "Onu istəsə, ancaq Allah sizə gətirər və siz əsla Allahı aciz buraxa (Allahın əzabından qaçıb canınızı qurtara) bilməzsiniz.

34. Əgər Allah sizi (haqq yoldan) sapdırmaq (və ya məhv etmək) istəyirsə, mən sizə nəsihət vermək istəsəm də, heç bir faydası olmaz. O sizin Rəbbinizdir və siz Onun hüzuruna qaytarılacaqsınız!"

35. Yoxsa (Məkkə müşrikləri): "O (Muhəmməd) onu (Qur'anı və ya Nuha dair xəbərləri) özündən uydurdu!" - deyirlər. Onlara belə cavab ver: "Əgər mən onu özümdən uydururamsa, günahı mənim boynumadır. Mən isə sizin törətdiyiniz günahlardan uzağam!"

36. Nuha belə vəhy olundu: "Əvvəlcə iman gətirənlədrən başqa, tayfandan daha heç kəs iman gətirməyəcək. Onların etdikləri əməllərə görə kədərlənmə! (Biz tezliklə onları məhv edər, səni kafirlərin zülmündən qurtararıq!)

37. Nəzarətimiz altında və vəhyimiz üzrə (sənə öyrədəcəyimiz kimi) gəmini düzəlt, zülm edənlər barəsində mənə müraciət etmə (onların bağışlanmalarını Məndən xahiş etmə). Cünki onlar suda boğulacaqlar!"

38. (Nuh) gəmini düzəldir, ümmətinin ə'yan-əşrafı isə yanından ötüb-keçdikcə onu məsxərəyə qoyurdular. (Nuh) onlara deyirdi: "Əgər (indi) siz bizi məsxərəyə qoyursunuzsa, biz də (Allahın əzabı gəldikdə) sizi siz bizi məsxərəyə qoyduğunuz kimi məsxərəyə qoyacağıq.

39. Onda rüsvayedici əzabın kimə gələcəyini və kimin əbədi əzaba düçar olacağını biləcəksiniz!"

40. Nəhayət, (onları məhv etmək barəsində) əmrimiz gəldiyi və təndir qaynadığı (təndirdən və ya yer üzündən, yaxud gəminin qazanından su qaynayıb daşdığı) zaman (Nuha) dedik: "Hər heyvandan

biri erkək, biri dişi olmaqla bir cüt, həmçinin əleyhinə (ölümünə) əvvəlcədən hökm verilmiş şəxslər istisna olmaqla, qalan ailə üzvlərini və iman gətirənləri gəmiyə mindir!" Əslində onunla birlikdə (tayfasından) çox az adam iman gətirmişdi.

41. Nuh dedi: "Gəmiyə minin! Onun (üzüb) getməsi də, dayanması da Allahın adı ilədir. Həqiqətən, Rəbbim bağışlayandır, rəhm edəndir!"

42. Gəmi onları dağlar kimi (yüksək) dalğaların içi ilə apardığı zaman Nuh (gəmidən) aralı olan oğlunu (Kən'anı) haraylayıb dedi: "Oğlum! Bizimlə birlikdə gəmiyə min, kafirlərdən olma!"

43. (Oğlu ona) belə cavab verdi: "Mən bir dağa sığınaram, o da məni sudan qoruyar". Nuh dedi: "Allahın rəhm etdiklərindən başqa, bu gün heç kəs (insanları) Onun əzabından qoruya bilməz!" Nəhayət, dalğa ata ilə oğulun arasına girib onları bir-birindən ayırdı və o da suda boğulanlardan oldu.

44. (Allahdan bir əmr olaraq: ) "Ey yer! Suyunu ud! Ey göy! (Yağışını) saxla (açıl)!" - deyildi. Su çəkildi. İş bitdi (Nuha iman gətirməyənlərin məhv edilməsi barədə Allahın əmri yerinə yetdi). Gəmi Cudi dağı üzərində oturdu və: "Zalımlar məhv (Allahın mərhəmətindən uzaq) olsun!" - deyildi.

45. Nuh Rəbbinə (dua ilə) müraciət edib dedi: "Ey Rəbbim! Oğlum (Kən'an) mənim ailə üzvlərimdəndir. Sənin və'din, sözsüz ki, haqdır. Sən hakimlərin hakimisən!"

46. (Allah) buyurdu: "Ey Nuh! O sənin ailəndən deyildir. Cünki o (küfr etməklə) pis bir iş görmüşdür. (Və ya sənin Məndən onu xilas etmək xahişin yaxşı iş deyildir). Elə isə bilmədiyin bir şeyi Məndən istəmə. Sənə cahillərdən olmamağı tövsiyə edirəm (məsləhət görürəm)".

47. (Nuh) dedi: "Ey Rəbbim! Bilmədiyim bir şeyi Səndən istəməkdən (belə bir işə cür'ət etməkdən) Sənə sığınıram. Əgər məni bağışlamasan, rəhm

etməsən, ziyana uğrayanlardan olaram!"

48. (Sonra) belə deyildi: "Ey Nuh! Sənə və səninlə birlikdə (gəmidə) olan camaatdan törənəcək (mö'min) ümmətlərə Bizdən əmin-amanlıq və bərəkətlər bəxş edilməklə (gəmidən) en. (Gələcəkdə sizin nəsildən olub küfr edəcək) bə'zi ümmətlərə də (dünyada) dolanışıq verəcək, sonra isə (axirətdə) onları şiddətli bir əzaba düçar edəcəyik!"

49. Bunlar (bu əhvalatlar) sənə vəhy etdiyimiz (vəhylə bildirdiyimiz) qeyb xəbərlərindəndir. Bundan qabaq onları nə sən, nə də ümmətin bilirdi. (Ya Peyğəmbərim! Müşriklərin və kafirlərin əzab-əziyyətinə) səbr et. Həqiqətən, (gözəl) aqibət müttəqilərindir!

50. Ad tayfasına da qardaşları Hudu (peyğəmbər göndərdik). O dedi: "Ey camaatım! Allaha ibadət edin. Sizin Ondan başqa heç bir tanrınız yoxudr. Siz isə (Allaha şərik qoşmaqla) yalnız iftiraçısınız!

51. Ey camaatım! Mən buna (peyğəmbərliyi təbliğ etməyə) görə sizdən heç bir mükafat istəmirəm. Mənim mükafatım yalnız məni yaradana aiddir. Məgər dərk etmirsiniz?

52. Ey camaatım! Rəbbinizdən bağışlanmanızı diləyin. Sonra Ona tövbə edin ki, göydən sizə bollu (peydərpey) yağış göndərsin, qüvvətinizin üstünə bir qüvvət də artırsın. (Mənim də'vətimdən və imandan) günahkar olaraq üz çevirməyin!"

53. Onlar da dedilər: "Ey Hud! Sən bizə açıq-aşkar bir mö'cüzə gətirmədin. Sənin sözünlə tanrılarımızı tərk edən deyilik. Biz sənə inanmırıq!

54. Biz ancaq bunu deyirik ki, bə'zi tanrılarımız (onlara tapınmağımızı qadağan etdiyinə görə) sənə sədəmə (xətər) toxundurmuşdur (ona görə də ağzına gələni danışırsan)". (Hud) belə cavab verdi: "Allahı şahid tuturam və siz də şahid olun ki, mən sizin (Rəbbinizə) qoşduğunuz şəriklərdən uzağam!

55. Bircə Ondan (Allahdan) başqa! (Yalnız Ona ibadət edirəm). İndi hamılıqla mənə qarşı nə hiylə qurursunuzsa, qurun və mənə heç möhlət də verməyin!

56. Mən özümün və sizin

Rəbbiniz olan Allaha təvəkkül etdim. (Yer üzündə) elə bir canlı yoxdur ki, onun ixtiyarı (Allahın) əlində olmasın. Həqiqətən, Rəbbim düz yoldadır! (Ədalət sahibidir. Hər kəsin cəzasını öz əməli müqabilində verir. Heç kəsin haqqını tapdalayıb mükafatını azaltmır. Mö'minə Cənnət, kafirə isə Cəhənnəm qismət edir).

57. Əgər (imandan) üz çevirsəniz, bilin ki, mən (Allahın mənə lütf etdiyi peyğəmbərliyi, buyurduğu hökmləri) sizə təbliğ etdim. Rəbbim yerinizə başqa bir ümmət gətirər və siz (Ona) heç bir zərər yetirə bilməzsiniz. Həqiqətən, Rəbbim hər şeyi hifz edəndir!"

58. (Hud tayfasının məhvi barəsində) əmrimiz gəldikdə Bizdən bir mərhəmət olaraq Hudu və onunla birlikdə iman gətirənləri xilas etdik və onları şiddətli əzabdan qurtardıq!

59. Bu da Ad tayfasıdır! Onlar Rəbbinin ayələrini inkar etdilər, Onun Peyğəmbərlərinə qarşı çıxdılar (peyğəmbərlərin hamısı tövhid, təkallahlılıq təblig etdiklərinə görə bir peyğəmbərə qarşı çıxan kimsə bütün peyğəmbərlərə qarşı çıxmış olur), başlarının üstündə duran hər bir inadkar böyüyün əmrinə tabe oldular.

60. Və, beləliklə, dünyada da, qiyamət günündə də lə'nətə uğradılar. Bilin ki, Hud tayfası Rəbbini inkar etmişdi. Xəbəriniz olsun ki, Hudun tayfası Ad (Allahın mərhəmətindən) kənar (uzaq) oldu. (Ərəb tarixində iki Ad tayfasının adı çəkilir. Biri Hudun tayfası Ad, digəri isə Adul-İrəmdir ki, ona Zatul-İmad da deyilir. Onları bir-birindən fərqləndirmək üçün burada birinci Ad qəbiləsi Hud qövmü adlandırılır).

61. Səmud qövmünə də qardaşları Salehi (peyğəmbər göndərdik). O dedi: "Ey camaatım! Allaha ibadət edin. Sizin Ondan başqa heç bir tanrınız yoxdur. O sizi (atanız Adəmi) yerdən (torpaqdan) yaradıb orada sakin etdi (və ya uzun ömür verdi). (Allahdan) bağışlanmağınızı diləyin, sonra da Ona tövbə edin. Həqiqətən, Rəbbim (?z elmi, qüdrəti, mərhəməti

ilə yaratdıqlarına) yaxındır, (duaları) qəbul edəndir!"

62. Onlar dedilər: "Ey Saleh! Sən bundan əvvəl içərimizdə (böyüyümüz, ağsaqqalımız olmağa) ümid edilən bir adam idin. İndi atalarımızın ibadət etdiyinə (bütlərə, tanrılara) ibadət etməyi bizə qadağanmı edirsən? Doğrusu, biz sənin bizləri də'vət etdiyin (tövhid) barədə şəkk-şübhə içindəyik".

63. (Saleh onlara) belə cavab verdi: "Ey camaatım! Bir deyin görək. Əgər mənim Rəbbimdən aşkar bir mö'cüzə olsa, O mənə ?zündən bir mərhəmət (peyğəmbərlik) lütf etsə, mən də Ona asi olsam, məni Allahın əzabından kim qurtara bilər? Siz mənə ziyandan başqa bir şey artırmayacaqsınız!

64. Ey camaatım! Allahın bu dişi (maya) dəvəsi sizin üçün bir mö'cüzədir. Qoyun Allahın torpağında otlasın, ona bir pislik etməyin, yoxsa şiddətli bir əzaba düçar olarsınız!"

65. Onlar (dəvəni) tutub (ayaqlarından) kəsdilər. (Saleh də onlara) dedi: "Daha üç gün yurdunuzda yaşayıb kef çəkin. Bu elə bir və'ddir (sözdür) ki, yalan çıxmaz!"

66. (Saleh tayfasının məhvi barəsində) əmrimiz gəldikdə Bizdən bir mərhəmət olaraq Salehi və onunla birlikdə iman gətirənləri xilas etdik və o günün rüsvayçılığından qurtardıq. Həqiqətən, Rəbin yenilməz qüdrət sahibi, qüvvət sahibidir!

67. O zülm edənləri qorxunc (tükürpədici) bir səs bürüdü və evlərində diz üstə çöküb qaldılar (bir göz qırpımında həlak oldular).

68. Sanki onlar heç yaşamamışdılar. Bilin ki, Səmud tayfası Rəbbini inkar etmişdi. Xəbəriniz olsun ki, Səmud tayfası (Allahın mərhəmətindən) kənar (uzaq) oldu!

69. Həqiqətən, elçilərimiz (mələklər) İbrahimə müjdə (İshaqın anadan olacağı xəbərini) gətirib: "Salam!" - dedilər. (İbrahim də: ) "Salam!" - deyə cavab verdi və dərhal (gedib onlara) qızarmış bir buzov gətirdi.

70. (İbrahim qonaqların) əllərinin yeməyə uzanmadıqlarını gördükdə onların bu hərəkəti xoşuna gəlmədi və