به وي از خدا درود آمد

مرحبا نجمه احمد آوردي

هم علي هم محمّد آوردي

*****

به چنين ماه و منظرش صلوات

به جمال منورش صلوات

نجمه آورده جان پاكي را

كه به جسم مطهرش صلوات

هم ز خالق سلام بر پدرش

هم زخلقت به مادرش صلوات

هم به ريحانه اش جواد درود

هم به معصومه خواهرش صلوات

هم ز پيغمبران سلامش باد

هم ز آل پيمبرش صلوات

هم به آن هفت يم كه دُرّش اوست

هم به آن چارگوهرش صلوات

هم حسين و حسن ثناگويش

هم ز زهرا و حيدرش صلوات

عقل در شرح و وصف او مانده

مصطف_ي پ_اره تنش خوان_ده

*****

جلوه ي ابتدا امام رضاست

حسن غيب خدا امام رضاست

گشته دينش به نزد حق كامل

هر كه را مقتدا امام رضاست

هم خداوندي اش به ملك خدا

هم رفيق گدا امام رضاست

آنكه روز جزا سه بار زند

زائرش را صدا امام رضاست

آنكه آني ز مهرباني خويش

نيست از ما جدا امام رضاست

آنكه با زائرين خود پيمان

بسته از ابتدا امام رضاست

بعد موسي سفينه ي دين را

به خدا ناخدا امام رضاست

هر كه باشد عقيده جز اينش

كفر محض است تا ابد دينش

*****

اي ملايك كبوتر حرمت

چشم آدم به گندم كرمت

نه خراسان فقط،كه ملك خداست

عالمي زير سايه ي علمت

تو مسيحاي آل فاطمه اي

كه مسيحا دمد ز فيض دمت

حرم قدس كبريا گرديد

به خراسان رسيد تا قدمت

قاتلت را نمي كني نوميد

به جوادت اگر دهد قسمت

همه ي زندگاني ام اين است

كه دهم جان به گوشه ي حرمت

هم ملك زائر تو، هم انسان

هم عرب سائلند،

هم عجمت

هر كه يك بار بر تو آرد رو

تو سه نوبت كني زيارت او

*****

تو ولي خداي مناني

تو به كل وجود سلطاني

تو كلام خدا به نطق كليم

تو به درد مسيح درماني

بس كه آقا و مهربان استي

ضامن آهوي بياباني

ما همه قطره ايم و تو دريا

ما همه تشنه و تو باراني

به خدا اي چراغ و چشم نبي

كه تو چشم و چراغ ايراني

هر دلي برتو يك خراسان است

گرچه خود در دل خراساني

كس نداند غريب طوس تو را

كه تو خود ضامن غريباني

من به كويت پناه آوردم

ع_وض گ_ل، گناه آوردم

*****

سيدي هر چه بودم و هستم

به ضريح تو دست دل بستم

تو رئوفي و من زمين خورده

تو بلندي و من همه پستم

بس كه بگرفته ايد تحويلم

فكر كردم كه از شما هستم

عهد بستم دگر گنه نكنم

باز هم عهد خويش بشكستم

عوض آنكه دست رد بزني

باز بگرفتي از كرم دستم

روز اول اجازه ام داديد

بر شما خانواده پيوستم

آتش ار سوزدم نمي فهمم

بس كه از كوثر تو سرمستم

نگ_ذاري برن_د در ن_ارم

به همه گفته ام رضا دارم

*****

اي سرم خاك پاي زائر تو

وي به جانم بلاي زائر تو

دل همسايگان مشهدي ات

گشته زائرسراي زائر تو

التماس دعاي خسته دلان

در هواي دعاي زائر تو

كاش بودي هزارها حاجت

تا بريزم به پاي زائر تو

بنشينم كنار جاده ي طوس

بلكه گردم گداي زائر تو

از ثناي تو عاجزم، لطفي

كه بگويم ثناي زائر تو

بيشتر از هزار حج باشد

روز محشر، جزاي زائر تو

زائر توست اي تمام حسين

برت_ر از زائ_ر

ام_ام حسين

*****

طوس سينا و صحن تو همه طور

كعبه آرد طوافت از ره دور

زائرين تو «حجّهُم مقبول»

رهروان تو «سعيهم مشكور»

گشته درموج يك جهان طوفان

حرم قدس تو سفينه ي نور

من آلوده و رفاقت تو

اين رفاقت چگونه آيد جور؟

همه در حيرتم چگونه مرا

طلبيدي ز رأفتت به حضور؟

من گنهكار و تو امام رئوف

تو سليمان و من سراپا مور

اين گناه فزون و آن رأفت

كاش مي گشتم از جمالت كور

چه كنم رأفتت به من رو داد

پ_در و م_ادرم ف_دايت ب_اد

*****

گر عذابم هزار بار دهند

به كه دور از توأم قرار دهند

چه شود خادمان دربارت

گر مرا هم ز لطف بار دهند؟

چه شود بر لبان تشنه ي من

فيض يك بوسه زين مزار دهند؟

دوست دارم كه دور مرقد تو

زائرينت مرا فشار دهند

گوش جانم شنيد خيل ملك

در حريم تو اين شعار دهند

كه در اينجا برات آزادي

هديه بر هر گناهكار دهند

صورتت را بر اين حرم بگذار

تا نجاتت ز قعر نار دهند

حرف جنّت بود گناه اينجا

از رضا جز رضا مخواه اينجا

*****

بي پناهم، پناه آوردم

ناله و اشك و آه آوردم

با وجود سفيديِ مويم

بر تو روي سياه آوردم

پر كاهي نداشتم با خود

حال، كوه گناه آوردم

به كسي چه كه من گنهكارم

به امامم پناه آوردم

بار عصيان به پشت خود دارم

رو بر اين بارگاه آوردم

خجلم از تو يا امام رضا

تيرگي بهر ماه آوردم

نگهي كن به صورتم مولا

گرد عصيان ز راه آوردم

خ_ار و آل_وده و ته__ي دستم

هر كه ام «ميثم» شما

هستم

*****

گفت

زائر قبر رضا در عرش زوار خداست

گر به عالم بنگري هر كشوري را مركزي است

مركز ايران اسلامي خراسان رضاست

من نمي گويم خدايي ليك گويم چون خداي

نعمتت بي ابتدا و رحمتت بي انتهاست

من نه مدحت را از آن گفتم كه دانستم كه اي

بل از آن گفتم كه جز مدح تو را گفتن خطاست

رضاست

هر كه پيوسته به ما شد شب ميلاد رضا

ذكر زوار جگر سوخته گِرد حرمش

يا معين الضعفا شد شب ميلاد رضا

قلم صنع خداوند مگر بنگارد

دردهايي كه دوا شد شب ميلاد رضا

رسدش نامه ي آزادي محشر هر كس

كه در اين خانه گدا شد شب ميلاد رضا

بهره از ذوق شفق برد «مؤيد» كه سرود

شب ميلاد رضا شد شب ميلاد رضا

كل ولايت همان ولايت اوست

رضا كه از كرمش شيعه آبرومند است

رضا كه زائر او زائر خداوند است

*****

بگو كه سنگ حوادث از آسمان بارد

بگو كه سيل بلا رو به اين ديار آرد

بگو به فتنه گري خصم لحظه بشمارد

به حقّ حق كه بجز خويش را نيازارد

شكست خورده ي بيدادگر چه پندارد

بگو كه كشور ما ثامن الحجج دارد

بگو كه پادشه كشور قضا اينجاست

بگو كه مملكت حضرت رضا اينجاست

*****

خوش آن جوان كه در اين آستانه پير شود

خوش آن عزيز كه در كوي او حقير شود

خوش آن دلي كه به زنجير او اسير شود

خوش آن كريم كه در صحن او فقير شود

به يك نظاره ي او مور راه مير شود

به يك اشاره ي او شير پرده شير شود

بهشت عاشق زوار و دوستدارانش

سپهر ناز كشد از نماز بارانش

*****

الا كرامت و احسان دو سائل كرمت

فزون تر از همه هست جهان عطاي كمت

هزار عيسي مريم گرفته جان ز دمت

هزار موسي عمران عزيز و محترمت

هزار جان گرامي فداي هر قدمت

سه بار زائر يك بار زائر حرمت

به ميزباني و لطف و عطوفتت نازم

رئوف آل محمد به رأفتت نازم

*****

تو آفتاب جمال خداي ذوالمنني

تو در تمام محافل چراغ انجمني

تو پاره ي تن پاك رسول مؤتمني

تو باغبان وجودي تو سرو هر چمني

تو ثامن حجج الله تو ابوالحسني

بدان جلال شدي ميهمان پيرزني

گداي كوي تو را اقتدار سلطاني است

نشان رأفت تو نقش سنگ سلماني است

*****

خدا ثناگر و ختم رسل ثناگويت

مقربان خدا محو ذكر ياهويت

تمام ملك الهي پر از هياهويت

رواق چشم ملك جاي پاي آهويت

تو كيستي كه برد ناقه التجا سويت

كند فرار ز كشتارگاه، در كويت

به چند لحظه كه وارد بر اين حرم گرديد

ميان خلق همان ناقه محترم گرديد

*****

چه مي

شود نگهي بر من از ثواب كني

مرا هم از كرمت ناقه اي حساب كني

اگر چه خار رهم گل كني گلاب كني

و گر چه كمترم از ذره آفتاب كني

كرم كني و سگ كوي خود خطاب كني

به پاسداري زوّارت انتخاب كني

خدا گواست كه بر روز محشرم نگران

بيا و «ميثم» آلوده را ز خويش مران

*****

از دور دادم

من به گلزار جنان با زائر خود همنشينم

من رئوف آل پيغمبر رضا سلطان دينم

*****

گه به دوش نجمه چون ماه درخشان مي درخشم

گه به دست موسي جعفر چو قرآن مي درخشم

گه به قلب اهل ايمان همچو ايمان مي درخشم

گاه بر جان وجود از قلب ايران مي درخشم

گه فقيران گاه محرومان عالم را معينم

من رئوف آل پيغمبر رضا سلطان دينم

*****

اي گنهكاران ، من از رحمت شما را مي پذيرم

از عطاي خويشتن اهل خطا را مي پذيرم

هر كه هستي باش ، من شاه و گدا را مي پذيرم

دوست و دشمن ، غريب و آشنا را مي پذيرم

در نمي بندم به روي هيچكس آري من اينم

من رئوف آل پيغمبر رضا سلطان دينم

*****

اهل ايران ، من به شهر طوس مهمان شمايم

در دل اين خاك خورشيد خراسان شمايم

هم نگهبان شما هم كعبه جان شمايم

مهر تابان شما و مهر ايمان شمايم

هان طواف آريد اينك دور قبر نازنينم

من رئوف آل پيغمبر رضا سلطان دينم

*****

من صفا و شوق و شور اهل ايران را چو ديدم

از كنار تربت جدم محمد پا كشيدم

آمدم صحرا به صحرا تا در اين وادي رسيدم

همچو جان در سينه خاك خراسان آرميدم

گشته ايران حلقه انگشتر و من چون نگينم

من رئوف آل پيغمبر رضا سلطان دينم

*****

زائرين قبر من من در دو دنيا با شمايم

عهد كردم تا سه نوبت ديدن هر يك بيايم

دستگير عالمي از رحمت بي منتهايم

«ميثم» آلوده را هم از كرم ياري نمايم

دم به دم در نظم او مضمون نو مي آفرينم

من رئوف آل پيغمبر رضا سلطان دينم

*****

0

از زوار شاه كربلاست

*****

خضر باشد تشنه ي پيمانه ات

چرخ و كرسي و قلم پروانه ات

صد هزاران مثل حاتم مي شود

مستمند مستمند خانه ات

اي سراپا ناز محتاج توأم

چون كبوترها به آب و دانه ات

هست شيرين تر ز نهري از عسل

جرعه اي از آب سقا خانه ات

آه سقا خانه گفتم دل گرفت

اشكها ذكر ابوفاضل گرفت

*****

اي تولايت مرا حبل المتين

يا علي موسي الرضا سلطان دين

مدح تو نه كار من كار خداست

اي خداوند مجسم بر زمين

در حديث ناب زنجير طلاست

سايه سار مهر تو حصن حصين

آيه آيه سوره سوره جزء جزء

آمده در كل قرآن مبين

دل بريدن از رضا عين زوال

بندگي بر درگهش اوج كمال

*****

هزار و يك اعداد توئيم

دردها در حرم تو به طبابت برسد

همه حاجات نگفته به اجابت برسد

*****

زار و بيمار ، من از نرگس بيمار توأم

تو همه خوبي و من عبد گنهكار توأم

تو سراپا گل و من خار دل آزار توأم

بد و همسايه ديوار به ديوار توأم

هر چه هستم به كلافي سر بازار توأم

تو خريدار مني يا كه خريدار توأم

چون قرار است شما حاجت مردم بدهيد

جاي جنت به گدايت دو سه گندم بدهيد

*****

مست مستم ز مي ناب طهورايي تو

مي برد دل ز همه طلعت زهرايي تو

روز و شب اشك فشان ديده مولايي تو

گشته هم سنگ حسن صبر و شكيبايي تو

چون حسين بن علي غربت و تنهايي تو

سوخت با زهر هلاهل دل زهرايي تو

به تو سوگند به آن پهلوي بشكسته شده

تو دعا بهر فرج كن كه دلم خسته شده

توست

هر اجابت بسته بر ايماي توست

در جواز كربلا امضاي توست

آمدي

يا غريب الغربا خوش آمدي خوش آمدي

****

كعبه در برش

موسي عمران بيا فرزند موسي را ببين

آدم و نوح و خليل الله و عيسي را ببين

****

چار صحن او پناه چار ركن عالم است

گندم مرغان صحنش عكس خال آدم است

گنبد زرين او خورشيد ماه مريم است

پيش احسانش به سائل گر جهان بخشد، كم است

در زمين قصر بلندش، عرش عرش اعظم است

شهر مشهد چون مدينه، او رسول اكرم است

خسروان در كويش احساس حقارت مي كنند

انبي_اء و اولي_ا او را زي_ارت مي ك_نند

****

سايه ي گلدسته هايش سجده گاه آفتاب

آسمان بر خاك راه زائرش ريزد گلاب

جبرئيل از جام سقا خانه اش نوشيده آب

از حساب آسوده باشد زائرش روز حساب

پاي ديوار حريم قدس او يك لحظه خواب

باشد از بيداري قدرش فزون اجر و ثواب

بهترين عبد خدا اينجا خدايي مي كند

از تم_ام آفرينش دلرب_اي_ي مي كند

****

از هزاران كعبه زير سايه ي ديوار تو

بار خيل انبيا افتاده در دربار تو

من كيم تا باشم اي وجه خدا، زوار تو؟

خارم و روييده ام در دامن گلذار تو

مي كشي ناز مرا هر چند هستم عار تو

گرچه بودم با گناهم باعث آزار تو

هر چه مي بيني بدي از من نمي راني مرا

من خجالت مي كشم اما تو مي خواني مرا

****

رأفتت نازم چرا از من حمايت مي كني؟

از جهنم در بهشت خود هدايت مي كني

زنده ام از فيض سرشار ولايت مي كني

همچنان از كوثر نورم سقايت مي كني

نه مرا مي راني از خود، نه شكايت مي كني

قاتلت گر بر درت آيد، عنايت مي كني

اين كه دشمن هم بوَد چون دوست مرهون شما

عفو و ج_ود و بذل و احسان

است در خون شما

****

كيستي تو؟ ظرف احسان خداوندي، رضا

در كرم مثل خدا بي مثل و مانندي رضا

من همه بي آبرو، تو آبرومندي رضا

تيرگي بودم به بحر نورم افكندي رضا

بس كه آقايي، به رويم در نمي بندي رضا

هر چه گرياندم دلت را، باز مي خندي رضا

تو رؤف اهل بيتي، لطف و احسان بايدت

ميزب_اني و پ_ذيرايي ز مهم_ان بايدت

****

من به زنجير غمت عمري اسيرم يا رضا

بسته شد از خاك زوارت خميرم يا رضا

با تولاي شما دادند شيرم يا رضا

وز گنه در آستانت سر به زيرم يا رضا

بار ده تا قبر تو در بر بگيرم يا رضا

لطف كن تا گوشه ي صحنت بميرم يا رضا

هر چه بودم هر چه هستم«ميثم»كوي توام

از خجالت ك_ورم ام_ا عاشق روي ت_وام

****

ذات پاك حي سرمد

مخزن علم الهي عالم آل محمد

*****

ملك ايران حلقه ي انگشتر است و او نگينش

پا به چشم آسمانش دست بر فرق زمينش

حاجت كونين مي جوشد ز خاك آستانش

دست حق پيوسته مي آيد برون از آستينش

نقش گلبوس ملك پيدا به دست خاندانش

بال حورالعين بود فرش قدوم زائرينش

كشور ايران اسلامي بود دارالامانش

حاجت آورده در اين دارالامان روح الامينش

هر كه بنشيند دمي در سايه ي گلدسته هايش

ني عجب گر آفتاب كعبه گردد همنشينش

اجر زوارش فزون از زائر ثار اله آمد

بلكه در شأنش ز سوي حق كمن زار اله آمد

*****

اي خدا را دست قدرت اي خرد را چشم روشن

اي علي را ميوه ي دل اي نبي را پاره ي تن

من كجا و مدحت تو اي خدايت مدح گستر

تو كجا و صحبت من اي ولي حي ذوالمن

كيستي تو كيستي تو كيستي تو كيستي تو

چيستم من چيستم من چيستم من چيستم من

آب جويت رشك زمزم خاك كويت مُهر كعبه

ماه رويت وجهَ ربّك، باب صحنت طور ايمن

دست تو دست الهي چشم ما چشم تضرع

فيض تو ساري به هستي اشك ما جاري به دامن

من سراپا تيره گي تو كيستي شمس امامت

من كوير تشنه مانده تو همه ابر كرامت

*****

گنبد زرين تو از مهر گردون دل ربايد

خادم درگاه تو پا بر جبين عرش سايد

مالك دوزخ ره دوزخ به خدّامت ببندد

خازن جنت در جنت به زوّارت گشايد

كعبه ي كعبه مزار توست در قلب خراسان

مي سزد با چار ركنش در طواف كويت آيد

شمع مهمانخانه ات بر قلب مهمان نور بخشد

آب سقاخانه ات زنگ گناه از دل زدايد

چارده معصوم را بايد يكي از جمع خيزد

تا مقامت را بگويد تا جلالت را نمايد

ني عجب زنگي اگر در

حوض صحنت رخ بشويد

ماه كنعان آيد و بر حسن او تحسين بگويد

*****

قبر تو در پيكر ايران ما جان است مولا

كعبه ي عشاق اهل البيت ايران، است مولا

يابن زهرا زائر تو نيست تنها زائر تو

زائر پيغمبر و كل امامان است مولا

ني عجب گر ميزبان گردد همه خلق خدا را

هر كه يك شب در خراسان تو مهمان است مولا

با چنين صحن و رواق و قبّه و ايوان زرّين

قدر تو مانند شام قدر پنهان است مولا

باغ رضوان و قصور و حور ارزاني زاهد

با وجود تو بهشت من خراسان است مولا

من كه لايق نيستم تا جزو زوار تو باشم

لطف كن تا سائلي در پشت ديوار تو باشم

*****

من ندانم كيستم دانم شما را دوست دارم

هر كه هستم خاندان مصطفي را دوست دارم

مرغ روحم چون كبوتر پر زند سوي مدينه

هم خراسان هم نجف هم كربلا را دوست دارم

كمتر از آنم كه باشم بنده ي شاه ولايت

گر چه خود آلوده ام اهل ولا را دوست دارم

دوستي از دوستان دوستان اهل بيتم

هر كه هستم شيعيان مرتضي را دوست دارم

گر نكير و منكرم پرسند آوردي چه با خود؟

در جواب هر دو مي گويم رضا را دوست دارم

كيستم من تا كه باشم «ميثم» چون تو عزيزي

دعوتي كردم مبادا آبرويم را بريزي

*****

مناره ي او

هزار معجزه پيدا به يك اشاره ي او

كسي به كشور بي مرز دل امير شود

كه با اشاره ي او شير پرده شير شود

*****

موحد است و كسي نيست مثل و مانندش

خدايگان همگان دستبوش و پابندش

به چهره عارض ناديده ي خداوندش

هماره نور خدا مي دمد ز لبخندش

جواد و جود، كنار همند فرزندش

گدا و شاه به هنگام جود خورسندش

پناه شيعه سه جا در صف معاد است اين

رئوف آل محمد ابوالجواد است اين

*****

سپهر مجد و كرامت! قمر مبارك باد

كليم طور ولايت! شجر مبارك باد

شب اميد! نسيم سحر مبارك باد

بهشت آل محمد! ثمر مبارك باد

عروس فاطمه! نور بصر مبارك باد

امام موسي كاظم! پسر مبارك باد

ميان سينه و دست تو يك جهان جان است

ببوس صورت او را كه كلّ قرآن است

*****

الا كه قلب خراسان ما امام رضاست

بهار و باغ و گلستان ما امام رضاست

كمال مكتب ايمان ما امام رضاست

چراغ چشم و دل و جان ما امام رضاست

رئوف كل امامان ما امام رضاست

پناه كشور ايران ما امام رضاست

به زائر حرمش وعده داده و بايد

سه جا به ديدنش از لطف و مرحمت آيد

*****

مزار بضعه ي پاك پيمبر است اينجا

فرغ ديده ي زهراي اطهر است اينجا

بهشت قرب خداوند اكبر است اينجا

چه ازدهام عجيبي است محشر است اينجا

قسم به كعبه كه از كعبه بهتر است اينجا

حريم زاده ي موسي بن جعفر است اينجا

به چشم زائر خود تا كه محترم گردد

روا بود كه حرم دور اين حرم گردد

*****

نواي دل، غزل ناب عاشقانه ي او

فرشته مرغ گرفتار دام و دانه ي او

دعاي محفل قدوسيان ترانه ي او

ستاده موسي عمران در آستانه ي او

مسيح محو صداي نقاره خانه ي او

كرم ترشحي از بحر بيكرانه ي او

اگر

چه شهر خراسان ديار غربت اوست

شفاي چشم وطن از غبار تربت اوست

*****

الا رئوف تر از ما به ما امام رضا

غريب با همه كس آشنا امام رضا

ابوالحسن خلف مرتضي امام رضا

گدا و شاه ز جودت رضا امام رضا

رفيق زائر بي دست و پا امام رضا

نگاه ماست به دست تو يا امام رضا

تو كيستي به چنين عزت و جلال بگو

كه همنشين گدايي و ضامن آهو

*****

كبوتر تو به مرغ بهشت ناز كند

به چار صحن تو هفت آسمان نماز كند

بهشت با حرمت روز و شب نياز كند

به شوق زائرت آغوش خويش باز كند

كرم به دامن تو دست خود دراز كند

مرا گدايي كوي تو سرفراز كند

مگر به لطف تو اي شهريار تا هستم

رسد به پاي سگ آستانه ات دستم

*****

اگر چه در حرمت دست خالي آمده ام

ولي به درگه مولي الموالي آمده ام

ستاره ريخته قامت هلالي آمده ام

به كوي وصل تو از خردسالي آمده ام

در آستان تو با خسته حالي آمده ام

ولي به بارگه ذوالجلالي آمده ام

تو كه پناه به كويت دهي دو عالم را

قبول كن به غلامي خويش «ميثم» را

*****

اي كه اهل زيان نيست آن كسي

كز نفس خويش لحظه اي غفلت نمي كند

فرموده اي زماست كسي كه يه يك نفس

فكر خيانت به امانت نمي كند

فرموده اي نگاه به سادات عبادات است

پس واي بر كسي كه عبادت نمي كند

ما از همان زمان كه در اين عالم آمديم

در پاي درس عالن آل محمديم

*****

چشم اميد بر در لطف تو بسته اند

اين زائران كه گوشه ي صحنت نشسته اند

باراني است حال و هواين گاه ها

اين كاسه هاي چشم همه دلشكسته اند

يك پيرمرد و پير زن آن گوشه ي حرم

از راه دور آمده و سخت خسته اند

با صد اميد حاجت اين بار خويش را

با پارچه به پنجره فولاد

وا شد پره ز پارچه حاجت روا شدند

يعني كه هر دو زائر كرببلا شدند

*****

غير از تو نيست آرزوي منتهاي ما

اي رد پات روي گل ابتداي ما

شكر خددا كه مانده پس از قرنها هنوز

عطر نفس كشيدن تو در هواي ما

شبهاي جمعه يادشما زنده مي شود

وقت دعا دعاي سريع الرضاي ما

شبهاي جمعه شكر خدا ديده مي شود

مهرت به پاي تذكره ي كربلاي ما

شبهاي جعه ناله ي زهراي مرضيه

آتش زند به دامنه ي روضه هاي ما

اي قوم عزيز جان مرا تشنه كشته اند

با تيغ و تير و نيزه و با دشنه كشته اند

*****

و اصول نيست

تهليل، بي ولاي تو هرگز قبول نيست

*****

گردون هماره دور زند در طريق تو

خورشيد خشت گوشه ي صحن عتيق تو

با آن همه كرامت و لطف دقيق تو

خود را شمرده اند گدايان رفيق تو

دستي كه دست لطف خدا مي شود تويي

شاهي كه خود رفيق گدا مي شود تويي

*****

يكسان بود به وقت عطاي تو خاص و عام

فرقي نمي كند به درت شاه يا غلام

سلطان نديده ام ز گدا گيرد احترام

پيش از سلام، زائر خود را كند سلام

پيوسته دست بر سر زوار مي كشي

تو كيستي كه ناز گنهكار مي كشي

*****

پائيز بوستان دل ما بهار توست

در شهر طوسي و همه عالم ديار توست

گل بوسه ي امام زمان بر مزار توست

شيعه به هر كجا كه رود در كنار توست

چشم و چراغ و محفلم اينجاست يا رضا

هر جا سفر كنم دلم اينجاست يا رضا

*****

شرمنده ام از اين كه بپرسند كيستم

از ذره كمترم نتوان گفت چيستم

در پرتو كرامت خورشيد زيستم

روزي كه نيستم به كنار تو نيستم

با يك دم تو صبحدم عيد مي شوم

در آفتاب صحن تو، توحيد مي شوم

*****

گل از نسيم صبح بهشت تو بو گرفت

خورشيد پيش روي تو از شرم رو گرفت

ماه از فروغ خشت طلايت وضو گرفت

بي آبرو ز خاك درت آبرو گرفت

من دور گندم كرم تو كبوترم

ردّم نكن كه از همه بي آبروترم

*****

اي نقش ديده و دل ما جاي پاي تو

روح الامين كبوتر صحن و سراي تو

مضمون بده كه از تو بگويم براي تو

«ميثم» كجا و گفتن مدح و ثناي تو

راهم بده كه ذاكر ناقابل توأم

انگار اينكه خاك ره دعبل توأم

*****

غلامرضا

منبع از صيام تا قيام

تعداد استفاده 0

قتلگاه تو ش_ود حج_ره در بست_ه تو؟

*****

«بابي انت و امي» كه چ_ه آمد به سرت

داغ معصومه مظلومه به جان زد شررت

تو زدي بال و پر و ك_رد تماشا پسرت

بس كه بر شمس رُخت ريخت ستاره قمرت

ش_رر آه ب_ر آم_د ز نه_ادت م__ولا

صورتت شسته شد از اشك جوادت مولا

*****

طاير روح غريبانه پريد از بدنت

قاتلت اشك فشان بود به تشييع تنت

خبر از غربت تن داشت فقط پيرهنت

كرد با خون جگر دست جوادت كفنت

چوب تابوت تو بر شانه جان همه بود

جاي معصومه تو اشك فشان فاطمه بود

*****

بان_وان چشم ز مهري_ه خود پوشيدند

دور تابوت تو پ_روانه صفت گرديدند

اشك ها بود كه ب_ر غربت تو باريدند

لاله از خون جگر بر سر راهت چيدند

مردها مثل زنان شيونشان برپا بود

دور تابوت تو ذكر همه يا زهرا بود

*****

اي خدا سوختم از گريه، دل از كف دادم

كاش مي سوخت فلك از شرر فريادم

كاش م_ي داد غ_م ش_ام ب_لا ب_ر بادم

ياد خاكستر و سنگ لب ب_ام افت_ادم

پاي تابوت رضا چنگ و ني و دف نزدند

همه سيلي زده بر صورت خود، كف نزدند

*****

دور تابوت تو بر چهره اگر چنگ زدند

ليك پاي سر جد تو همه چنگ زدند

دور تابوت تو ناله ز دل تنگ زدند

دور زينب همه از چار طرف سنگ زدند

تا شرار از جگر و ناله ز دل برخيزد

اشك «ميثم» به تو و جد غريبت ريزد

*****

0

كه بر اهل زمين بخشد نور

صحن تو در نظر اهل سما جلوه گر است

دور خ_دام ت_و گردن_د ه_زاران فردوس

صد چو رضوان به گدايي درت مفتخر است

جنت از مهر محبان تو يك شاخه گل

دوزخ از بغض غلامان درت يك شرر است

همه ديدند كه يك گردش چشمت از خصم

نقش شيري كه به پرده است عيان، پرده در است

ب_ا ولاي ت_وام از آتش دوزخ چه هراس؟

كه تولاي تو بر آتش دوزخ سپر است

قامت كوه، گر از غصه شود خم چه عجب؟

زير بار غم تو، چرخ، شكسته كم_ر است

خن_ده ب_ر لع_ل لب_ت ب_ود و نمي دانستند

نوش تو اشك بصر، قوت تو خون جگر است

دوزخ از يك نگهش روضه رضوان گردد

چشم هر شيعه كه با ياد تو از گريه تر است

ن_ه فقط گشت ج_واد ت_و ز داغ تو يتيم

شيعه را در غم تو خاك يتيمي به سر است

در عزاي تو به هر صبح و مسا مهدي را

شرر ناله و خون دل و اشك بصر است

آمده، كل نعَم

ولايتت، تمام ايمان ماست

بهشت، نه كه با ولاي شما

جحيم هم روضه ي رضوان ماست

مهر تو اي با همگان، مهربان

در تن ما خوب تر از جان ماست

سلسلة الذهب، تجلّاي توست

كم_ال توحيد، تولاّي توست

*****

مرغ دلم، خدا خدا مي كند

رضا رضا، رضا رضا مي كند

قبله ي من كعبه، ولي قلب من

روي به ايوان طلا مي كند

حضرت معصومه عليها سلام

به زائران تو دعا مي كند

نگاه تو، چشم تو، دست تو، نه

نام تو هم درد، دوا مي كند

جز تو كه رأفتت خدايي بوَد

حاجت ما را كه روا مي كند

دلت نيايد كه جوابش كني

زائر تو، هر چه خطا مي كند

اگر چه آلوده و شرمنده ام

باز رضا نگه به ما مي كند

ت_و از كرم دست بگيري مرا

ص_دا نك_رده مي پذيري مرا

*****

تو از گدا گرفته اي، احترام

تو مي كني زائر خود را سلام

بر در اين خانه، اميد آورند

يأس به درگاه تو باشد حرام

عادت تو، كرامت و عفو و جود

عادت من عجز و گدايي مدام

با چه گنه، اي پسر فاطمه

زهر ستم ريخت عدويت به كام

با كه بگويم كه به يك نيمْروز

آب شد اعضاي وجودت تمام

از چه غريبانه زدي، دست و پا

اي به همه عالم خلقت، امام

داغ تو زائل نشود از جگر

تا كه بگيرد پسرت انتقام

تو مهدي فاطمه را صدا كن

تو از ب_راي ف_رجش دعا كن

*****

سوخت در آن حجره ز پا تا سرت

خون جگر ريخت ز چشم ترت

بر دل زارت، جگر زهر سوخت

آب شد اي جان جهان، پيكرت

مرد و زن و پير و جوان، سوختند

در

پي تشييع تن اطهرت

بر سر و بر سينه ي خود، مي زدند

زنان نوغان همه چون خواهرت

پشت سر جنازه، انبوه خلق

پيش روي جنازه ات، مادرت

جسم شريف تو، اگر آب شد

دگر نشد بريده از تن، سرت

غريب بودي دم رفتن ولي

بود يگانه پسرت در برت

سنگ نزد كسي به پيشانيت

خون سرت نريخت بر منظرت

ك_اش چك_د خ_ون دل_م، از دو عين

صبح و مسا، در غم جدّت حسين

*****

تو هشتمين حجّت كبريايي

غريبي و با همه، آشنايي

مسيح نه، طبيب صد مسيحي

كليم نه، كلام كبريايي

كنار حجره، لحظه ي شهادت

اشك فشان به ياد كربلايي

كشت تو را به زهر كينه مأمون

نگفت تو عزيز مصطفايي

چگونه شد، زهر ستم دوايت؟

تو كه به درد عالمي، دوايي

چشم و چراغ شيعه اي در ايران

گر چه ز جدّ و پدرت جدايي

دست خدا، هميشه بر سر ماست

تا تو، امام مهربان مايي

گر چه بوَد بنده روسياهي

«ميثم» دلباخته را نگاهي

*****

بمونم بالاي سر نماز بخونم

رضا گل و باغ و بهارم، رضا همه دار و ندارم(2)

*****

بودم در اين باغ رستم

به من در ز رأفت گشودي و گر نه

تو بالاي بالا و من پست پستم

شهي كو گدا مي پذيرد تو هستي

گدايي كه شاهش نوازد من استم

گدايم گدايم گدايم گدايم

گداي علي بن موسي الرضايم

*****

بود از هست تو يابن الزهرا

تويي وجود روح و تن يابن الزهرا

هم هست و هم بودن من يابن الزهرا

*****

روي بال هر فرشته به همه قلبا نوشته

دلخوشي حق اينه كه مشهد الرضا بهشته

سرمست يك پيمانه ام يابن الزهرا

دُردي كش ميخانه ام يابن الزهرا

جمال تو بهشت من يابن الزهرا

محبتت سرنوشت من يابن الزهرا

*****

بهترين چيزي كه مونده منو به جنون كشونده

مادرم قبل تولد منو نوكر تو خونده

ديوانه بوي توأم يابن الزهرا

پروانه روي توأم يابن الزهرا

تراب زائرت منم يابن الزهرا

نثار مقدمت منم يابن الزهرا

*****