ولا را

در سایه ی درمان شما آل پیمبر

آن لحظه ی آخر که رسد جان به لب ما

ما و لب خندان شما آل پیمبر

قرآن ندهد نور به چشم و دل انسان

بی حجت و برهان شما آل پیمبر

در کلّ جهان چشمه ی عرفان شده جاری

از بحر خروشان شما آل پیمبر

پیوسته درود و صلوات است شما را

از خالق منّان شما آل پیمبر

مؤمن بود آنکو به ولاتان شده مؤمن

ایمان بود ایمان شما آل پیمبر

هر چند شد از مکر و حِیَل حقّ شما غصب

حق است نگهبان شما آل پیمبر

در سوره ی نورید همان نورٌ علی نور

نور است تن و جان شما آل پیمبر

عالم شده بحر گهر ناب ولایت

از لؤلؤ و مرجان شما آل پیمبر

پیوسته شما بر سر پیمان خدائید

ما بر سر پیمان شما آل پیمبر

در هیچ سری نیست که پیوسته نباشد

شوری ز نمکدان شما آل پیمبر

گلهای بهشتی همه هستند شکوفا

پیش لب خندان شما آل پیمبر

سادات ملائک به گلستان بهشتند

مرغان خوش الحان شما آل پیمبر

سوگند به دریا که به دریا نفروشم

یک قطره ز باران شما آل پیمبر

تابیده بر ابناء بشر نور رهائی

از روزن زندان شما آل پیمبر

برتر ز جوانان و ز پیران جهانند

پیران و جوانان شما آل پیمبر

با ا... قسم بوده شکست همه ی کفر

در عرصه ی میدان شما آل پیمبر

لبریز بود تا صف محشر یم رحمت

از دیده ی گریان شما آل پیمبر

هر کس دو سه روزی منمی گفت و فنا شد

حق مانده و دوران شما آل پیمبر

با ا... روا نیست روا نیست روا نیست

چوب و لب و دندان شما آل پیمبر

زخم جگر و خون دل و چشم تر ماست

بر زخم فراوان شما آل پیمبر

تا حشر بود بر دل ما زخم

محرم

از پیکر عریان شما آل پیمبر

لب تشنه بمیرد دم مرگ آنکه نباشد

یاد لب عطشان شما آل پیمبر

چون شمع بسوزیم که سوز جگر ماست

از سینه ی سوزان شما آل پیمبر

تا حشر پریشانی هر سلسله باشد

از جمع پریشان شما آل پیمبر

تسلیم خدائیم و گر نه همه هستی است

یک گام ز جولان شما آل پیمبر

و ا... همان تیغ که در دست عدو بود

می بود به فرمان شما آل پیمبر

پیوسته دمد از قلم و دفتر «میثم»

سوز غم پنهان شما آل پیمبر

به محشر صدا ابوطالب

چهارده صده بگذشته و هنوز هنوز

جلال و قدر تو مخفی است یا ابوطالب

تو و خدیجه ی کبری دو یار قرآنید

خداست از تو و از او رضا، ابوطالب

تو گویی آنکه رسول خدا به باغ بهشت

کند هنوز به روحت دعا ابوطالب

تو را به جان عزیز دلت، علی، از ما

مپوش چشم به روز جزا ابوطالب

وفات تو به رسول خداست عام الحزن

گرفت بر تو پیمبر عزا ابوطالب

قسم به دین نبی، مؤمنِ قریش تویی

به ماتم تو نگریم چرا ابوطالب؟

سلام «میثم» بر تربت مطهّرِ تو

مراست از تو امید دعا ابوطالب

گریه ی محمد را

سال حزن رسول شد آن سال

کز بدن زد همای روحت بال

ای سلام همه به جان و تنت

کرد شیر خدا علی کفنت

پیکرت را علی نهاد به خاک

ای تنت همچو روح مؤمن پاک

بر پیمبر غم تو مشکل شد

خاکت از گریه ی علی گِل شد

رحمت حق به روح پاکت باد

اشک «میثم» نثار خاکت باد

سرم

جز دخترم ز کلّ زنان نیز برترم

*****

زن های مکه یکسره از من بریده اند

دیگر ز خانه ام ز حسد پا کشیده اند

بر قلب من ز نیش زبان ها زدند نیش

هرگز مقام و منزلتم را ندیده اند

هر جا به غیر خانه من پا گذاشتند

حتی به وضع حملم تنها گذاشتند

*****

تنها به حجره مانده و مأیوس از همه

دائم لبم به ذکر خدا داشت زمزمه

دیدم یکی ز مهر مرا می زند صدا

مادر منم که هم سخنم با تو، فاطمه!

مادر چرا غریبی من یاور توام

ریحانه ی رسول خدا دختر توام

*****

مادر ز بی وفایی زن ها مکن گله

قابل نییَند تا به تو گردند قابله

با نصِّ «لایمسه الا المطهرون»

بین زنان مکه و ما هست فاصله

لبخند زن که دست خداوند، یار توست

مریم صفیّه آسی_ه هاج_ر کن_ار توست

*****

این بود قدر و منزلت و اقتدار من

تا مادریِ فاطمه شد افتخار من

ممنونم از رسول خدا و خدای او

بر فاطمه سلام خداوندگار من

«میثم» قصیده ی تو قبول رسول باد

زیبا سروده ای صله ات با بتول باد

*****

گشت یار و یاور تو

به محمد زدند سنگ ولی

بود دردش درون پیکر تو

گشت درّ یتیم عبد ا...

از دو عالم یگانه گوهر تو

تک و تنها شدی، زنان قریش

ایستادند در برابر تو

غم مخور گر زنان مکه دگر

ننهادند رو به محضر تو

«این دغل دوستان که می بینی

مگساند دور شیرینی»

*****

سخنانم اگر چه گوهر بود

وصف تو از سخن فراتر بود

بر تو در یاری رسول خدا

نه غم جان نه بیم از سر بود

بر محمد وجود همچو تویی

مثل زهرا برای حیدر بود

در هجوم تمام حادثه ها

دست هایت رسول پرور بود

بود یک رکن مصطفی حیدر

همسریّ تو رکن دیگر بود

حرمت قلب دخترت زهرا

کفنت جامه ی پیمبر بود

کفن دیگرت ز جبرائیل

خلعت ذات حی داور بود

پدر و مادرم فدایت باد

که جهادت جهاد اکبر بود

افتخار ائمه بر زهرا

فخر زهرا به چون تو مادر بود

خوانده ای با محمد از آغاز

پیشتر از نزول وحی نماز

*****

تو گل از باغ معرفت چیدی

در رسول خدا، خدا دیدی

آنچه نا دیده بود چشم کسی

دیدی و گل شدی و خندیدی

شهد أقرا ز دست پیغمبر

وحی نازل نگشته نوشیدی

با محمد نماز می خواندی

در کنار علی درخشیدی

سجده ی آفتاب بر خاکت

ماه احمد شدی و تابیدی

در بهشت نبوت و توحید

مام امّ الائمه گردیدی

نخل طوبای آرزوی نبی

باغ سبز همیشه جاویدی

هر کجا بر نبی جسارت شد

مثل شیر خدا خروشیدی

سال شد بر رسول عام الحزن

تا تو صورت به خاک پوشیدی

شهر مکه است شهر غربت تو

اشک «میثم» نثار تربت تو

*****

بر بدن پاک

کن بهر حسینت به جنان جامه ز غم چاک

تو بر سر دست نبی و او به روی خاک

سر تا به قدم چون گل پرپر شده صد چاک

مجنون تو بر نور دو عین تو بگیرد

تا صبح قیامت به حسین تو بگرید

*****

جدا کرد

پهلوی تو بشکافت ز کین هند جگرخوار

چون هند جگر خوار معاویه نزاید

لعنت به چنین مادر و فرزند ستمکار

لعنت به یزید و به معاویه و این هند

نفرین به ابوسفیان آن کافر غدار

این چار نفر مادرشان بود سقیفه

حق است اگر سنی و شیعه کند اقرار

بر چارم این چار نفر باد فزون تر

لعنت ز خدای احدِ قادر قهار

او بود که با دست ستم چوب جفا زد

بر لعل لبِ نورِ دلِ احمد مختار

او بود که با بازوی بسته به اسارت

آورد همه فاطمه ها را سر بازار

او بود که در شام نوامیس خدا را

چادر بگرفت از سر و آورد در انظار

یکسو به سر نیزه سر شاه شهیدان

یکسو هدف سنگ تن عابد بیمار

«میثم» غم اولاد علی را نتوان گفت

جز با جگر سوخته و دیده ی خونبار

آرزویم

با قصه ی حمزه و پیمبر

یاد آمدم از عموی دیگر

عباس علی گل مدینه

آب آور بلبل مدینه

سقای نخورده آب در بحر

گشته جگرش کباب در بحر

دل را ز شراره تاب داده

از اشک به آب آب داده

یک باغ مدینه دیده در آب

تصویر سکینه دیده در آب

دریاش روان ز هر دو عین است

خجلت زده از لب حسین است

با یک یم اشک و یک یم خون

لب تشنه شد از فرات بیرون

بار غم تشنگان به دوشش

در سینه شرر، به دل خروشش

یاد لب خشک و شیرخواره

می زد به وجود او شراره

جان کرده سپر به تیر دشمن

گردیده جدا دو دستش از تن

تیری ز کمان رسید بر مشک

از دیده ی مشک شد روان اشک

عباس نگه به آب می دوخت

آب از غم او چو شعله می سوخت

ای حمزه ی کربلا ابوالفضل

سینه سپر بلا ابوالفضل

سوزی که هماره سوز «میثم»

آتش فکند به قلب عالم

رسل

به جان او س_لام ختم رسل

کیست علی؟ تمام میزان حق

دست حق و چشم حق و جان حق

کیست علی؟ حقیق_ت ابت_دا

کیست علی؟ کلید فتح خ_دا

کیست علی؟ قدر، ولی قدر قدر

کیست عل_ی؟ ب_در، بگ_و ب_در

کیست علی؟ امام پیش از وجود

کرده ب_ه خاک درش آدم سجود

امام دین کیست به غیر از علی

تمام دین کیست به غیر از علی

روی خدا روی دل آرای کیست؟

دوش نبی جای کف پای کیست؟

تیغ که ب_ر تارک مرحب نشست؟

دست که بت های حرم را شکست؟

ن__ام ک__ه ج_ز او اس__دالله بود؟

مگ__ر ن__ه اینک__ه او یدالله بود؟

ظل_م ب_ه ع_دل که هلاک اوفتاد؟

عَم_ر ز تی_غ ک_ه به خاک اوفتاد؟

ف_اتح می_دان محمّ_د ک__ه ب_ود؟

ج_ان عل_ی ج_ان محمّد که بود؟

فاطم__ه ریحان_ه روح نبی است

فاش بگویی_د ک_ه ناموس کیست؟

اگ_ر چ_ه در شع_ر دگ_ر گفته ام

دوب__اره می گوی__م اگ_ر گفته ام

مغ__ز، عل_ی و دگ_ران پوستند

تم__ام انبی__ا عل__ی دوستن__د

تمام نخل «میثم» این است و بس

غی_ر عل_ی ام_ام م_ا نیست کس

سرش یکسره گردید علی است

آفتاب_ی ک_ه درخشی_د و درخشی_د علی است

ن_ه فق_ط عال_م و آدم ب_ه علی می بالد

ب_ه خ_دا ذات خ_دا هم به علی می بالد

*****

پ_ای اغی_ار کج_ا و ح_رم یار کجا

خان_ه ی وح_ی کج_ا و شرر نار کجا

بازوی بسته کجا، حی_در کرار کجا

ح_رم ام_ن خ_دا در شرر آتش بود

پشت در صورت زهرا سپر آتش بود

*****

باغ، پامال خزان گشت و فدا شد محسن

می_وه ی ن_ورسِ از شاخه جدا شد محسن

سپر سینه ی نام_وس خ__دا ش__د محسن

حقش از ضرب لگد سخت ادا شد محسن

نه فقط در صدف آن در گران را کشتند

بلکه یک سوم سادات جهان را کشتند

*****

زین ستم دست عدو تا صف محشر شد باز

ت__ا اب___د کشت__ن اولاد عل__ی شد آغاز

ب__ه خدای__ی خ__دای اح__د بنده ن__واز

سرکشی_د آت__ش این فتنه ز دامان حجاز

ن_ه فقط خان_ه ام النجبا را سوزاند

ح_رم محترم کرب و بلا را سوزاند

*****

چ_ه بگوی_م ک_ه به اولاد پیمبر چون شد

پس از آن ک_شتن اولاد عل_ی ق_انون شد

دام_ن ده_ر ز خ_ون همگ_ان گلگون شد

آسمان، اشک فشان، خاک، محیط خون شد

بشنوید ای همه ی امت اسلام به گوش

نال_ه ی فاطمه ت_ا حشر نگردد خاموش

*****

ب_ا چنین کشت_ه ش_دن آل پیمب_ر زن_ده است

خ_ط س_رخ علوی تا صف محشر زن_ده است

شیعه زنده است، همان گونه که حیدر زنده است

کافرانن__د هم__ه ابت__ر و کوث__ر زن__ده است

ای ب_ه ج_ان و تنت_ان ب_اد درود و صلوات

نظم «میثم» همه از خون شما یافت حیات

*****

0

بگویید؟

باید بیاید مرتضی بیرون ز خانه

بیعت نماید زود بی عذر و بهانه

ور نه به آتش می کشم این باغ گل را

بر سینه ی او می گذارم داغ گل را

در پشت در آن دومی فریاد می زد

از عمق سینه کینه اش را داد می زد

زین داد و بلوا شد حسین محزون و گریان

از ترس ، زینب پشت بابا گشت پنهان

شاخه گلی بهر جواب یک تبر رفت

مادر به همراهی من در پشت در رفت

ای کاش مادر هیچ وقت آنجا نمی رفت

یا لا اقل در پشت در تنها نمی رفت

آمد به پشت در صدا زد کیست اینجا

سوگند در این خانه مولا نیست تنها

تا زنده ام یار پیمبر یار دارد

دین علی مرتضی غمخوار دارد

می ماند اینجا شوهرم تا زنده هستم

جای شما من از علی شرمنده هستم

گویی وصایای پیمبر یادتان نیست

یا اینکه وجدان و حیا همراهتان نیست

یا باید از فکر علی بردن حذر کرد

یا که ز روی نعش زهرایش گذر کرد

ترسی ندارم از شما صد رنگ پوشان

باکی ندارم از شما ای دین فروشان

عاشق تر از من در جهان بهر علی کیست

مردن برای فاطمه جز راحتی نیست

گویی که بخت امروز با صدیقه یار است

جان دادن در راه حیدر افتخار است

در این میان فریاد زد آن ثانی پست

گفتا که باید این صدا را تا ابد بست

تیره دلان سوی حرم حمله نمودند

یک عده ظالم با لگد در را گشودند

مادر برای اینکه رویش را نبینند

با ضربه هاشان غنچه ای چون من نچینند

پنهان به پشت در شد و حائل به دیوار

هم کینه بود و آتش و هم دود و مسمار

دانست آن ثانی که پشت در کسی هست

باید کتاب عشق را اینگونه می بست

بر در لگد

زد تا دگر ساقی نماند

چیزی برای مرتضی باقی نماند

در بطن مادر سینه ی من تنگ آمد

گویی که شمشیری به قصد جنگ آمد

یکباره دیدم غرق در خون غرق دردم

یک دشنه را در سینه ام احساس کردم

مادر کمک می خواست تا اسما بیاید

یا بهر یاری پشت در طاها بیاید

گویی که دستان پدر را بسته بودند

یک عده شعر فتح و شادی می سرودند

گلهای باغ از ترس بیرون می دویدند

بابا علی را سوی مسجد می کشیدند

دود و هیاهو بود و مادر گریه می کرد

بر حال زار مادرم ، در گریه می کرد

غرق بخون بودم دو چشم من نمی دید

حال مرا در آن میان مسمار پرسید

دیگر نفهمیدم چه شد از تاب رفتم

روی زمین در پیش مادر خواب رفتم

را

به آن شهید که هرگز ندید مادر را

به آن شهید که آتش زند به جان، یادش

به آن شهید که نشنیده ماند فریادش

شهید بیت ولا کشته ی ولی محسن

قوی ترین سند غربت علی، محسن

به نخل سبز ولا نارسیده «بر» محسن

اگر شهید نمی گشت پشت در محسن

به بحر نور، هزاران هزارها دُر بود

زمین ز کثرت سادات محسنی پر بود

به دشمنی علی قلب احمد آزدند

چه زود عهد نبی را ز یاد خود بردند

لباس عزت اسلام را ز تن کندند

به سان پیرهن کهنه دور افکندند

نه خون محسن زهرا نثار مولا شد

شروع کشتن آل علی از اینجا شد

نه خون آل علی، خون شیعه ریخت به خاک

به سان حجر و سعید و رُشید و میثم پاک

عذار فاطمه آن عصمت خدای ودود

خدا گواست شد از سیلی سقیفه کبود

به خون شیعه ی پاک خدا پرست علی

که بسته شد به طناب سقیفه دست علی

غلاف تیغ سقیفه به دست قنفذ بود

شکست بازوی زهرا از آن و گشت کبود

چرا نباشد از این غصه قلب من مجروح

که شد ز تیر سقیفه تن حسن مجروح

قسم به جان محمد قسم به ذات خدا

سر حسین به تیغ سقیفه گشت جدا

سقیفه بر کف از آغاز تازیانه گرفت

سقیفه حنجر شش ماهه را نشانه گرفت

سقیفه باعث بیداد خار با یاس است

سقیفه تیر جفایش به چشم عباس است

سقیفه از ره بیداد آتشی افروخت

که در شراره ی آن دامن ولایت سوخت

تن مقدس دخت علی ولی ا...

ز تازیانه ی دست سقیفه گشت سیاه

اله من، احد من، خدای دادارم

گواه باش که من از سقیفه بیزارم

گواه باش خدایا غدیر جان من است

من از تبار غدیرم، غدیر از آن من است

مرثیه

قالب رباعی

شاعر سازگار حاج غلامرضا

منبع نخل میثم 4

تعداد استفاده 0

راه حیدر لیک حیدر را ندید

روی بابا روی مادر روی خواهر را ندید

کودکی نازاده در بیت سیادت کشته شد

حیف از آن کودک که او پیش از ولادت کشته شد

*****

از سقیفه باب کینه تا قیامت باز شد

از سقیفه ظلم و جود و حق کشی آغاز شد

از سقیفه نغمه ی غصب خلافت ساز شد

از سقیفه زاغ زشت فتنه در پرواز شد

«میثما» آغاز بیداد و جفا آن روز بود

روز عاشورای آل مصطفی آن روز بود

*****

عباس

مدح تو نوشته است، نوشته است، نوشته است

در زخم فراوان تو یا حضرت عباس

مدح تو همین است، که فرمود امامت

مولات به قربان تو یا حضرت عباس

مدح تو همین است، که با خیل ملائک

پرواز کند جان تو یا حضرت عباس

مدح تو همین است، که مولای دو عالم

زد بوسه به دستان تو یا حضرت عباس

تو حُسن خدایی دل «میثم» شده روشن

از حُسن فروزان تو یا حضرت عباس

غافل نگردید از حسین فاطمه

*****

آفت_اب طلع_تش خورشی_د رخس__ار حسین

دی__دن رخس__ار او، تک__رار دی__دار حسین

از ش_ب می__لاد ب_ودش دل، گرفتار حسین

نقد جان در دست و سرگردان به بازار حسین

با سر و با دست و چشم و تن خریدار حسین

حام_ی و س_ردار و سقّ_ا و علم__دار حسین

با وجود آنکه خود مظلوم ظالم سوز بود

مثل حیدر عابد شب بود و شیر روز بود

*****

م_ادر س_ادات زه__را خوانده خود را مادرش

حی__در ک_رّار می خوان__د حسی_ن دیگ_رش

عمّ_ه ی س__ادات م__ی بالد ک_ه باشد خواهرش

ایست_اده ب_ا ادب حتّ_ی ادب در محض_رش

آف_رینش ت_ا قی__امت تشن__ه کام ساغرش

حاجت کونین جوشیده است از خاک درش

در حریمش اکتفا کردن به یک حاجت کم است

کم مخ_واه از او ک_ه او ب_اب المراد عالم است

*****

او ک_ه ب__ا م__اه جم_الش عالم آرای_ی کند

او که بر خاکش سرافرازی جبین سایی کند

او که بی وی عشق هم احساس تنهایی کند

او ک_ه ب_ر خی_ل شهی_دان نی_ز آقایی کند

آل عصمت را ز اش_ک دی_ده سق_ایی کند

خون خ_ود را وقف بر گل های زهرایی کند

جسم و جان و چشم و دست وسر دهد در راه دین

گ_ل کن_د تقدی_م ث_ارالله از زخ_م جبین

*****

اوست سقایی که در آغ_وش دری_ا سوخته

هم زده آتش به دریا، هم به صحرا سوخته

همچو شمعی در ش_رار دل سراپا سوخته

آب گشت__ه در می__ان آب و تنها سوخته

مشک هم از اشک آن لبْتشنه سقا سوخته

مث_ل تصوی__رِ ل__بِ ف__رزند زهرا سوخته

اشک صد ایّوب می جوشد به یاد صبر او

ت_ا قی_امت آب م_ی گردد به دور قبر او

*****

ای خ_دا را تی_غ ب__ران در نی_امِ اهل بیت

ای عل__ی را شی__ر غران

در کنام اهل بیت

ای ب__ه رخس_ارت تج_لاّی تم_ام اهل بیت

ای مقامت در ص_ف محش_ر مقام اهل بیت

هم به «نفسی انت» فرمودت امام اهل بیت

هم ب_ه شمشی_رت نوشته انتقام اهل بیت

می رسد روزی که حق را باز هم یاری کنی

ب_از، بازآی_ی و ب_ر مه_دی علمداری کنی

*****

تشنه ای و چشم ما دریا به پایت ریخته

دل رویِ دل در ح_ریم با صفایت ریخته

فیض روح الله در صحن و سرایت ریخته

همچو باران استج_ابت از دعایت ریخته

اش_ک ث_ارالله روی دست ه_ایت ریخته

بال حورالعی_ن رویِ پای گدایت ریخته

جوشد از خاک درت اشک مناجات همه

بیشتر باشد به کویت عرض حاجات همه

*****

مهر تو دین من، آیین من، ایمان من است

زخم ه_ای پیک_رت آی_ات ق_رآن م_ن است

پای تا سر دردم و خاک تو درمان من است

با تو بودن از ولادت دین و ایمان من است

ذکر «یا عبّاس» درمان تن و جان من است

دست من خالی و مدحت درِّ غلطان من است

نیستم قابل که گویم «میثم» کوی توام

هر که هستم یا ابوفاض_ل ثناگوی توام

*****

یا ابالفضل یا ابالفضل یا ابالفضل

*****

هُرم عطش است و آفتاب است

دل ها همه از عطش کباب است

خون حاصل سینه ی رباب است

از بس که به خیمه قحط آب است

گردیده به دیده اشک نایاب

یک قطره ننوشم از تو ای آب

از ناله ی بلبل مدینه

آهم شده شعله ور به سینه

سقا شده دیده ی سکینه

خشکیده گلوی آن حزینه

رنگش شده زردتر ز مهتاب

یک قطره ننوشم از تو ای آب

یک لحظه بزن به خیمه ها سر

بر دخترک سه ساله بنگر

در دامن عمه می زند پر

سوزد جگرم از این که آخر

شش ماهه نگشت از تو سیراب

یک قطره ننوشم از تو ای آب

دور حرم چشم تو بیدار اباالفضل

کی گفته تن پاک تو در علقمه تنهاست

گردیده تو را فاطمه زوار اباالفضل

خون دل ما را که شده اشک عزایت

زهرا و حسین اند خریدار اباالفضل

مگذار شود خشک دمی دیده ی «میثم»

چشمی که بگریم به تو بسیار اباالفضل

حتی به روی دشمن خود در نبندد

از بس کرامت دارد و آقاست عباس

نام ابوالقربه از اول داشت با خویش

یعنی همانا مشک را باباست عباس

درعین بی دستی علمدار ولایت

در قحط آب، آب آور و سقاست عباس

ای اهل جنت روضه ی رضوان شما را

ما را به محشر جنت الاعلاست عباس

دُردانه ی ام البنین در دست حیدر

ریحانه ی انسیه ی الحوراست عباس

از بس که دارد زخم روی زخم بر تن

گویی سراپا لاله ی حمراست عباس

تا دوست زخم پیکرش را دوست دارد

زخمش چو باغ گل به تن زیباست عباس

«میثم» علی باید بگوید وصف او را

بالاتر از مدح و ثنای ماست عباس

نماز

به دامن کرمت دست عالمی است دراز

ج_واب ت_وست به هر سائلی جواب حسین

که گشته نام خوشت هم عدد به «باب حسین»

*****

گره گشاست دو دستِ ز ت_نْ بریده ی تو

سلام یوسف زهرا ب_ه دست و دیده ی تو

درود بر تن در خاک و خون کشیده ی تو

جه_ان پ_ر است ز فری_ادِ ناشنیده ی تو

چه قرن ها که به هر نسل گفتگو داری

هن_وز زمزم_ه ی «اِنْ قَطعتُم_وا» داری

*****

تو را به امّ بنین مادرت قسم عباس

تو را به مرتبه ی خواهرت قسم عباس

تو را به حق جراحات پیکرت عباس

تو را به خون گلوی برادرت عباس

مرا ز من بستان و از آن خود گردان

کرم نم_ا و سگِ آستان خود گردان

*****

نشان سجده نشان_ی است از عبادت تو

شه__ادت ت__و ب__وَد بهترین ولادت تو

کرم، سجیّه و احسان و جود، عادت تو

سلامِ آب ب___ه آقای__ی و سی__ادت تو

هنوز علقمه گوید درود بر صبرت

هنوز حضرت زهراست زائر قبرت

*****

تو م_رد غی__رت و مه__ر و وف_ا و ایثاری

تو همچن__ان پ__درت حی_دری و کراری

تو چون حسین، همان خون حیِّ داداری

تو ی_ک سپ_اه ن__داری، ول__ی علمداری

اگر چه دست نداری، حسین را دستی

سپه نی_از نداری که خود سپاه استی

*****

قسم به آنچه که بود و قسم به آنچه که هست

تو با خدای خ_ودت دادی از ولادت، دست

خ_دا زم_ام دل خل_ق را ب_ه زل_ف تو بست

اگر چه دست تو از تن فتاد و فرق شکست

به دست وچشم وسرت می خورم قسم عباس

ک_ه در تم_ام شهی_دان تویی علم عباس

*****

سلامِ کعبه به صحن و حریم محترمت

پیمب__ران خداین__د زائ__رِ ح__رمت

به خود همیشه

ببالد کرامت از کرمت

خدا گواست که باشد ثنای خلق، کمت

ش_ود ز ک_وه غمت قامتِ امامت، خم

برای گفتنِ مدحت چه آورد «میثم»؟

*****

عترت یا حضرت عباس

*****

در بحر ولایت دُر نایاب حسینی

هم قبله ی حاجاتی و هم باب حسینی

ای مظهر غیرت یا حضرت عباس

ای ساقی عترت یا حضرت عباس

*****

افسوس که با تیر جفا چشم تو بستند

افسوس که پیشانی و فرق تو شکستند

ای مظهر غیرت یا حضرت عباس

ای ساقی عترت یا حضرت عباس

*****

افسوس که خون بر جگر اُم بنین شد

قرآن حسین بن علی نقش زمین شد

ای مظهر غیرت یا حضرت عباس

ای ساقی عترت یا حضرت عباس

*****

شش ماهه به خیمه ز عطش تاب ندارد

سقای حسین بن علی آب ندارد

ای مظهر غیرت یا حضرت عباس

ای ساقی عترت یا حضرت عباس

*****

برخیز و ببین اشک امام شهدا را

داغ تو شکسته کمر خون خدا را

ای مظهر غیرت یا حضرت عباس

ای ساقی عترت یا حضرت عباس

*****

تو ماه بنی هاشم و شمع شهدایی

در کرب و بلا حامی مصباح هدایی

ای مظهر غیرت یا حضرت عباس

ای ساقی عترت یا حضرت عباس

*****

با آن جلال و عزت و آقایی او

مشهور شد در کربلا سقایی او

با آنکه خود بر شهریاران شهریار است

سرباز و سقا و امیر و پاسدار است

لب تشنه پا بیرون نهاد از آب، عباس

دریا صدا می زد مرا دریاب عباس

وقتی جوانمردیّ اورا کرد احساس

دریا صدازد آفرین عباس! عباس!

الحق که در مردانگی مرد آفرینی

الحق که فرزند امیرالمؤمنینی

در پاسخ این غیرت و ایثار و صبرت

تا صبح محشر آب گردد دور قبرت

مدح تو ای باب المراد کل عالم

باشد فزون تر از هزاران نخلِ «میثم»

عباس

س__وگند ب__ه آبروی عباس

ای آب میا ب_ه سوی عباس

بگ_ذار ز تشنگی بج_وشم

والله قسم ت__و را نن_وشم

*****

با آنکه چو بحر در خروشم

ب__ر آب ک__ی آبرو فروشم

این مشک که هست بار دوشم

با اشک نه_اده س_ر به گوشم

گوید که سکینه گشته بی تاب

مگذار ب_ه خاک ریزد این آب

*****

افسوس که خورد تیر بر مشک

یک قطره دگر نمانْد در مشک

فری_اد کشید از جگ_ر مشک

شرمنده شد از پیامبر مش_ک

هر جرعه ی آن که ریخت بر خاک

می گشت دلم چو موج، صد چاک

*****

«میثم» هم_ه ج_ا زبان ما باش

فری__ادِ ب__ه دلْ نه_ان ما باش

از دی__ده گه_ر فشان ما باش

س_وز دل دوست_ان م_ا باش

نظمت به جگر شراره ماست

حرف دل پاره پاره م_است

*****